ΑΓΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΕΞ ΙΩΑΝΙΝΝΩΝ

[Μαρίνα]

ο Άγιος και η Παναγιά μας

[Μαρίνα]

[Μαρίνα]

ο Άγιος Γεώργιος.

Εικόνα που βρίσκεται στη Εκκλησία στο Νησάκι Ιωαννινων. (Δεν γνωρίζω που είναι αφιερωμένη η Εκκλησία, δυστυχώς)

[Μαρίνα]

ο Τάφος του Αγίου. Αριστερά στον Ιερό Ναό του Αγίου Αθανασίου όπου είναι και ο Μητροπολιτικός Ναός μας. Τα γραφεία της Ιερας Μητρόπολης μου βρίσκονται ακριβώς πίσω απο τον Ναό αυτόν.

[Μαρίνα]

Αυτός είναι ο Μητροπολιτικός Ναός, ο Τάφος του Αγίου βρίσκεται στην μικρή Εκκλησία που είναι μπροστά απο τον Ναό. Και πίσω απο το Καμπαναριό είναι τα γραφεία της Ιεράς Μητρόπολης μου.

[Μαρίνα]

17/01/2011


Το επάνω μέρος της Λειψανοθήκης με τα Ιερά Λείψανα του Αγίου Γεωργίου.

[Anastasios68]

Χαιρετώ το ζήλο σου αγαπητή μου Μαρίνα που με τόσο ενθουσιασμό και ευλάβεια μας παραθέτεις τούτες τις όμορφες φωτογραφίες.

[Μαρίνα]

Χαιρετώ το ζήλο σου αγαπητή μου Μαρίνα που με τόσο ενθουσιασμό και ευλάβεια μας παραθέτεις τούτες τις όμορφες φωτογραφίες.

Αναστάσιε μου, νόμιζα ότι ερωτευόμαστε μόνον ανθρώπους. Μέγα λάθος, έκαμα λάθος τόσα χρόνια και δεν είναι το μόνο λάθος που έχω κάνει, πίστεψε με. Σε ευχαριστώ για τα λόγια σου, με την σειρά σου χαιρετάς τον Άγιο μου αλλά και Εκείνον γιατί αυτοί ευθύνονται για αυτό τον ζήλο που βλέπεις. Και εγώ δεν καταλαβαίνω πολλές φορές αυτόν τον ζήλο. Πολλές φορές είναι παρεξηγήσιμος αλλά δεν με πειράζει. Δεν παρεξηγώ κανέναν.

Δεν κάνω τίποτα άλλο από το να σας δείχνω το περιβάλλον μου το εκκλησιαστικό αλλά και τον Άγιο χώρο που νιώθω ανάπαυση με τις εικόνες που αναρτώ κάθε φορά. Και μάλλον εγώ πρέπει να χαιρετίσω την υπομονή σας που με ανέχεστε και για το «βήμα» που μου δίνετε να εκφράσω συναισθήματα, να αναρτώ ότι σκέφτομαι και ότι θέλω προς Χάριν και Δόξα Θεού πάντα, αλλά και για διάφορες ανακοινώσεις ή νέα από την Εκκλησία του Άγιου μου, (που αυτό τώρα που το σκέφτομαι δεν έχω πάρει την άδεια από τον Ιερέα να το κάνω αυτό, αλλά από την στιγμή που είναι αναρτημένα και έξω από τον Ναό δεν θα έχω κάποιο πρόβλημα νομικής φύσεως, όμως θα έπρεπε να πάρω την ευλογία του και να του το πω). Τουλάχιστον μετριάζω κατά πολύ την Πνευματική μου μοναξιά με όλα αυτά. Με τα παιδιά που βρισκόμαστε μετά την Εκκλησία, πίνουμε έναν καφέ, που δεν τον πληρώνουμε κι όλας, (πέρα από τα Πνευματικά και τα άυλα, χρωστώ και καφέδες) μιλάμε, γελάμε, λέμε και διάφορα πραγματάκια πνευματικά, φοβάμαι και ντρέπομαι να ρωτήσω κάτι πιο παραπάνω ή να ανοίξω μια τέτοια συζήτηση όπως μιλάμε εδώ μέσα, και είναι αξιόλογα παιδιά που μπορείς να μιλήσεις μαζί τους, έχουν Θεό μέσα τους. Αλλά δεν με ξέρουν ακόμα, μ αποφεύγουν ακόμα μερικοί, οι περισσότεροι μην πω όλοι έχουν Πνευματικό πριν ακόμα γίνει η σύλληψη τους, ενώ εγώ μόνο 2 μήνες, γνωρίζονται τόσα χρόνια μεταξύ τους, είναι λογικό να φοβάμαι και να με φοβούνται, άσε Αναστάση μου που φοβάμαι μην τους βάλω σε λογισμό αν ρωτήσω κάτι ή αν κάνω κάποια νύξη για κάτι. Δεν ξέρω τι πνευματικό επίπεδο έχει ο καθένας αλλά είναι αρκετά ανεβασμένο σε μερικούς. Το καλό είναι ότι άκουσα 2 άτομα να θέλουν να πούμε στον Ιερέα να μας δώσει κάτι να διαβάσουμε, να τον ρωτάμε διάφορα Πνευματικά και απορίες, να πούμε κάποια μέρα να έρθει ο Πατέρας Χρυσόστομος που είναι και κήρυκας στην Ιερά Μητρόπολή μου, να μιλήσουμε μαζί του και διάφορα άλλα. Και χάρηκα ειλικρινά πάρα πολύ που τα άκουσα αυτά από τα παιδιά χωρίς να κάνω εγώ νύξη. Ίσως από Σεπτέμβρη να οργανωθούμε καλύτερα, εξαρτάται από τις εξετάσεις μου τι θα πω και τι κινήσεις θα κάνω, και το τι θα θέλουνε και αυτοί και στο τι θα μπορούσαμε να κάνουμε για να πάμε λίγο παραπέρα, λίγο πιο πάνω. Σιγά σιγά πρώτα ο Θεός και με προσευχή όλα θα γίνουν. Προς το παρόν όμως τα συζητώ μαζί σας.

Έμεινα στην λέξη ευλάβεια όταν διάβασα το μήνυμα σου Αναστάση μου. Η αλήθεια είναι ότι δεν τα πάω καλά με τις λέξεις και τις έννοιες. Δεν ξέρω καν ποιος είναι ο ορισμός και η έννοια αυτής της λέξης αν και νομίζω είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τις λέξεις σεβασμός, πίστη και αφοσίωση. Μπορώ να σου περιγράψω όμως μια εικόνα για να σου δείξω πως εκλαμβάνω την έννοια της (νομίζω ότι όντως μια εικόνα είναι 1000 λέξεις, μπορεί ανετότατα μια εικόνα να σε κάνει να νιώσεις αισθήματα, όπως ανάπαυση, έρωτα, αγάπη, θλίψη, θαυμασμό, μπορεί να σε κάνει να αισθανθείς την αναξιότητα σου αλλά και την αθλιότητα σου όπως ένιωσα εγώ με την παρακάτω εικόνα που θα σου περιγράψω). Και χαίρομαι που μου το θύμησες γιατί ήθελα από καιρό να σας πω αυτό που είδα αλλά δεν μου δόθηκε η δυνατότητα.

Θα μου ήταν πιο εύκολο να σας περιέγραφα εικόνες και συζητήσεις από τους Πατέρες μου αλλά δεν είναι σωστό και δεν είναι και δίκαιο. Ο ένας με γέννησε εν Χριστώ με τον άλλον πορεύομαι εν Χριστώ, τους γνωρίζω, βέβαια όχι χρόνια αλλά νιώθω σαν να τους ξέρω και σαν να με ξέρουν πριν ακόμα γεννηθώ, τους αγαπώ και τους 2 τόσο πολύ που δεν θα είμαι αντικειμενική. Ποίος δεν αγαπά τον Πατέρα του αφού αυτός κρατά την ψυχή του? Θα σας πω για ένα άλλον Ιερέα που δεν τον ξέρω, τον έχω δει 3 με 4 φορές, δεν έχω ανταλλάξει μαζί του ούτε καλημέρα, δεν ξέρω τίποτα. Ξέρω μόνο ότι ήταν Ιερέας στο εξωτερικό και ότι ήρθε στην Ελλάδα.

Ήταν Κυριακή των Βαΐων. Μεγάλη Βδομάδα όπως και οι Χαιρετισμοί δεν είχα παρακολουθήσει ποτέ στην ζωή μου και πήγαινα από νωρίς στην Εκκλησία γιατί ήθελα να δω, να ακούσω. Ένιωθα τόσο ενθουσιασμένη που για να μην «χάσω» κάτι πήγαινα και στεκόμουν κοντά στους ψάλτες, στους δεξιά, στους Χαιρετισμούς ήμουν στους Αριστερούς (που παρεμπίπτοντος ο χριστιανός στους Αριστερούς έχει μια φωνή, τόσο δυνατή δεν χρειάζεται μικρόφωνο, τόσο υπέροχη, καθαρή, κάθετη, κάνει κάτι γυρίσματα άλλο να σας λέω και άλλο να τον ακούτε, αλλά και ο Δεξιός ψάλτης έχει πάρα πολύ καλή φωνή, διαφορετική βέβαια, υπέροχη, η ανάπαυση και από τους δυο είναι δεδομένη. Εύχομαι να δώσει ο Θεός κάποτε να τους ακούσετε. Νομίζω εκείνο τον καιρό πρέπει να τους είχα σπάσει λίγο τα νευρά και να τους ενοχλούσα αλλά τι να κάναν οι άνθρωποι?).

Η Ακολουθία του Νυμφίου άρχισε και σε κάποια στιγμή έσβησαν τα φώτα και βγήκε η εικόνα του Νυμφίου. Έκαναν οι 2 Ιερείς την περιφορά και την τοποθέτησαν στο κέντρο του Ναού κοντά στην Ωραία Πύλη και μείναν εκεί μέχρι να τελειώσουν οι ψάλτες για να πουν αυτοί τους δικούς τους ύμνους. Αυτός ο Ιερέας καθ όλη την διάρκεια που κρατούσε ο ύμνος που έλεγε ο ψάλτης έβαλε τα χέρια του έτσι όπως δείχνει η εικόνα και προσευχόταν.



Σας διαβεβαιώνω ότι 2 φορές κοίταξα φευγαλέα την εικόνα Του Χριστού και κοιτούσα αυτόν. Τα χέρια του και το πρόσωπο του. Σκεφτόμουν ότι αυτός ο άνθρωπος προσεύχεται μπροστά μου, και με τόσο κόσμο, με τόση αφοσίωση. Στο πρόσωπο του αυτό που εσύ είπες Αναστάση μου ευλάβεια (που εγώ την μετέφρασα σε πίστη, σεβασμός και αφοσίωση) ήταν ζωγραφισμένη (αν ο άνθρωπος είχε μάτια στο μέτωπο του, στην «μπάλα» που λέμε εμείς εδώ οι Γιαννιώτες θα μου λεγε με νεύρα και με το δίκιο του ο άνθρωπος …κοπέλα μου τι κοιτάς, τι έχω?... τον κοιτούσα αδιάκριτα!! Καθόλου μα καθόλου με τρόπο γιατί δεν πίστευα στα μάτια μου αυτό που βλεπα, συνήθως είμαι διακριτική ποιον κοιτάζω, το πότε και πως αλλά εδώ καθόλου διακριτικότητα). Επίσης αναρωτιόμουν όσο τον κοιτούσα, εγώ μένω μόνη μου, οι γονείς μου στο κάτω σπίτι, άρα έχω ένα ολόκληρο σπίτι που μπορώ να προσευχηθώ όπου θέλω, σαλόνι, κρεβάτι, κουζίνα. Και όπως θέλω, γονατιστή, ξαπλωμένη, ανάσκελα, μπρούμυτα, όρθια. Δηλαδή δεν έχω περιορισμό κανέναν, αυτό θέλω να πω. Και όμως δεν προσεύχομαι έτσι. Δεν έχω αυτό που είχε αυτός στο πρόσωπό του όταν προσευχότανε. Δεν μπορώ να σας πω για τον άλλον Ιερέα γιατί είναι ένας από τους Πατέρες μου, αυτή την ευλάβεια αυτοί οι 2 την έχουν μόνιμα στο πρόσωπο τους και για αυτό είναι και πατέρες μου και τους εμπιστεύομαι όχι μόνο την ζωή μου αλλά και την ψυχή μου. Και έτσι είμαι ανάξια να την περιγράψω για αυτούς τους 2 και ότι και να πω θα ναι λίγο. Θα ήθελα να του πω ένα ευχαριστώ όμως δυστυχώς δεν τον ξέρω, αλλά και να τον ήξερα εδώ που τα λέμε και να πω και την μαύρη αλήθεια δεν θα τολμούσα να το πω, εδώ δεν τολμώ στους πατέρες μου να πω αυτά που θέλω από ντροπή, στον ξένο άνθρωπο θα λεγα? Αλλά ειλικρινά τον ευχαριστώ. Εύχομαι να εμπνέει το ποίμνιο του όπου και αν τον τοποθετήσουν.

Όταν φύγαν κοιτούσα την εικόνα Του με την Παναγία μας δίπλα Του και τον παρακάλεσα να μπορέσω και εγώ κάποτε να προσευχηθώ έτσι, λανθασμένα είπα γιατί κανένας τόσα χρόνια δεν με έμαθε να προσεύχομαι, γιατί είχα 16 χρόνια μακριά από την Εκκλησία και πολλά άλλα ερωτήματα. Η προσευχή όμως δεν μαθαίνετε. Δεν υπάρχει μια μέθοδος και απλά την εφαρμόζουμε. Νομίζω το πιο δύσκολο πράγμα είναι η προσευχή παρά η υπακοή, δεν ξέρω κι όλας. (βέβαια λίγο δύσκολο να φτάσω να προσεύχομαι έτσι, δεν θα συμβεί ποτέ αυτό, δεν μου αρέσει να με κοιτάνε όταν προσεύχομαι, δεν νομίζω ότι θα προσευχηθώ ποτέ σε κόσμο μπροστά. Δεν ξέρω το πώς και το γιατί αλλά θεωρώ την ώρα της Προσευχής μου τόσο προσωπική στιγμή που είναι η πιο σημαντική προσωπική στιγμή που έχω ως άνθρωπος και δεν θέλω να με κοιτάνε πόσο μάλλον να με διακόψουν ή να είμαι μα παρέα. Είναι ότι πιο προσωπικό έχω ως άνθρωπος, ακόμα και από τα σαρκικά, εννοώ την επαφή μεταξύ 2 ανθρώπων, είναι κάπως παράλογο και για μένα αυτό. Η προσευχή αφορά εμένα και Εκείνον ή την Παναγία, κανείς άλλος. Ακόμα και να παντρευτώ, αυτό και αν είναι δύσκολο, δεν το βλέπω να γίνεται αυτό ούτε σε ορίζοντα δεκαετίας, την προσευχή μου θα την κάνω μόνη μου, κάπου σε κάποιο δωμάτιο κλειδωμένη να μην με βλέπει ο άντρας μου, κανείς. Τι χούι είναι αυτό τώρα δεν ξέρω, ούτε μπορώ να δικαιολογήσω ή να εξηγήσω κάτι επ΄ αυτού, απλά το κάνω).

Ή επίσης υπήρχαν άνθρωποι και στους Χαιρετισμούς αλλά και εκείνες τις μέρες που προσκυνούσαν την εικόνα και της Παναγιάς και του Χριστού με δάκρυα, τις χάιδευαν, τις μιλούσαν. Στα πρόσωπα τους να δεις ευλάβεια και ταπείνωση.

Αυτές οι εικόνες που είναι στο μυαλό μου, είναι η Ευλάβεια Αναστάση μου. Και θα πρέπει να τις μιμηθώ, να τους έχω παράδειγμα και να τις θυμάμαι για να Τον προσεγγίσω περισσότερο και πιο Ορθόδοξα. Κάπου διάβασα αλλά το λένε κι όλας σαν παροιμία, ότι … προσπαθούμε να βρούμε «φίλους» καλύτερους από τον εαυτό μας όχι χειρότερους, εγώ στον Αιγιώργη έχω τους καλύτερους που θα μπορούσα να βρω. Το θέμα είναι ότι εγώ είμαι χειρότερη (και η πιο αμαρτωλή) για αυτούς, δεν μου αξίζουν αυτοί οι άνθρωποι που μιλώ, που κάνω παρέα, που γελώ, που συναντώ, που αγαπώ, νομίζω αν ξέρανε πόσο κακός άνθρωπος ήμουν πριν τον Αύγουστο δεν θα με άφηναν όχι παρέα να κάνω μαζί τους και να πάω και στα σπίτια τους, αλλά ούτε να μπω στην Εκκλησία δεν θα με αφήναν. Εύχομαι να είστε και εσείς περιτριγυρισμένοι με ανθρώπους τέτοιους που είμαι εγώ και που με εμπνέουν με τις κινήσεις τους και τις πράξεις του στο να γίνω καλύτερος άνθρωπος αλλά και να πλησιάσω έστω και στο ελάχιστο αυτό που είπε Εκείνος …στο Κατά Ματθαίον … Ν’ αγαπάς τον Κύριο το Θεό σου μ’ όλη την καρδιά σου μ’ όλη την ψυχή σου και μ’ όλο το νου σου. Και ν’ αγαπάς τον πλησίον σου όπως τον εαυτό σου... είτε αυτοί οι άνθρωποι είναι Ιερείς, είτε είναι η οικογένεια σας, είτε είναι φίλοι σας, είτε είναι απλοί άνθρωποι που τους βλέπετε μόνο κάθε Κυριακή, ηλικιωμένοι και νέοι, αρκεί να είναι πιστοί σε Εκείνον, εύχομαι να σας εμπνέουν όπως εμένα όλοι αυτοί ειλικρινά.

Αναστάση μου πόσο μεγάλο βγήκε το ποστάρισμα μου μόνο και μόνο να σου περιγράψω πως είδα και πως βλέπω την Ευλάβεια στους ανθρώπους που συναντώ στην Εκκλησία μου. Σκέψου να ήθελα να σου περιγράψω κάτι άλλο πόσο θα έγραφα .

Συγγνώμη για το μέγεθος της ανάρτησης μου και αν σας κούρασα δεν είχα τέτοιον σκοπό.

[Anastasios68]

Μαρίνα μου, όχι μόνο δεν με κούρασες αλλά αντίθετα με συγκίνησες.
Θα στο πω όπως το νοιώθω, η άποψή μου δεν έχει καμία σημασία τον Πνευματικό σου να ακούς, είσαι σε ένα πάρα πολύ σωστό δρόμο και ζηλεύω τον ζήλο σου, θα ήθελα να τον έχω και εγώ.

[Μαρίνα]

για να είσαι και να είστε εδώ σε τούτο το φόρουμ και να κάνεις ότι κάνεις έχεις και εσύ ζήλο και όλοι σας. Απλά εσύ το διαχειρίζεσαι κάπως αλλιώς.

Τι να σου πω? Εγώ προσευχήθηκα για να μου δώσει ο Θεός πνευματικό και με άκουσε.