Ότι μ’ αυτά ετίμησες τα πάθη του Χριστού μου
και μας εξύπνησες και ημάς από την ληθαργίαν
και από τα πάθη τα πολλά και κάθε αισχρολογίαν,
όπου πολλά επάσχαμεν˙ δαιμόνου φαντασία,
είχαν ξεκλίνει αληθώς μικροί τε και μεγάλοι,
αρχιερείς και ιερείς, διάκοι, αναγνωστάδες,
αφήνομεν τους λαϊκούς κι αυταίς ταις δαλιδάδαις.
………………………………………………………
όλων δε και σας δέομαι μένα να συγχωρήτε˙
παρακαλείτε τον Θεόν δάκρυα να μοι δώση.