του Πανοσ. Αρχιμανδρίτου π. Ιωαννικίου Κοτσώνη
Στις ημέρες μας τις πονηρές δίνει και παίρνει το σύνθημα του εκσυγχρονισμού σε όλους τους τομείς. Στην Πολιτεία, στις δημόσιες υπηρεσίες, στους διάφορους θεσμούς, στην παιδεία κ.λ.π. Οι θιασώτες του εκσυγχρονισμού θέλουν να τον επιβάλλουν στον ορθόδοξο κλήρο μας. Αλλά τι σημαίνει εκσυγχρονισμός του κλήρου;
Ο όρος εκσυγχρονισμός εάν μεν σημαίνει την χρησιμοποίηση των συγχρόνων τεχνολογικών μέσων της εποχής για το ποιμαντικό μας έργο έχει καλών. Δηλαδή ο κληρικός μπορεί να χρησιμοποιεί με κρίση και διάκριση και όχι άκριτα και αδιάκριτα και καταχρηστικά τα σύγχρονα μέσα στην πρακτική διεκπεραίωση του έργου του, Μπορεί να χρησιμοποιεί τους υπολογιστές, το FAX, το Δίκτυο πληροφοριών ακόμη, όπως και το τηλέφωνο. Τα μεταφορικά μέσα κ.λ.π. σαν υπηρετικά και βοηθήματα της ποιμαντικής του διακονίας. Άλλο πράγμα ο εκσυγχρονισμός των μέσων και άλλο πράγμα ο εκσυγχρονισμός της ιεροσύνης. Η ιεροσύνη δεν εκσυγχρονίζεται γιατί είναι χάρισμα θεϊκό και η ίδια συγχρονίζει τα πάντα. Είναι πάντα νέα και πάντα σύγχρονη και πάντα επίκαιρη και πάντα διαχρονική, όπως και η Αγία Εκκλησία μας. Δεν παλιώνει ποτέ για να συγχρονιστεί. Η ιεροσύνη, όπως και η Εκκλησία, ανανεώνει και ανανεώνεται και σε κάθε εποχή αναγεννάται μέσα στην ζωοποιό και θεοποιό Χάρη του Θεού.
Όσοι λοιπόν ομιλούν και συνθηματολογούν για εκσυγχρονισμό των παπάδων δεν έχουν ιδέα για την νεανική και ανανεωτική, σύγχρονη και εκσυγχρονιστική πνευματική δύναμη της ιεροσύνης και της Εκκλησίας.
Τα τεχνολογικά μέσα της εποχής μας μπορεί να γίνονται βοηθοί και υπηρέτες του ιερέως χωρίς να αλλοιώνουν το ιερατικό του ήθος, την ιερατική του κλήση, την ιερατική του αποστολή. Χωρίς να μεταβάλλονται από δούλοι σε αφεντικά, χωρίς ο ίδιος ο ιερέας να σκλαβώνεται σ’ αυτά τα σύγχρονα μέσα. Να σκλαβώνεται λόγου χάρη στο αυτοκίνητο, στην τηλεόραση, στο δίκτυο με μια τεχνολογική δουλεία. Και να χάνει τον εαυτόν του, τον ιερέα, να χάνει την προσευχή, τη μελέτη, να χάνει τον Θεόν του και να κάνει πλημμελώς και αμελώς το καθαυτό ποιμαντικό και λειτουργικό του έργο.
Ωστόσο φαίνεται ότι οι κύριοι εκσυγχρονιστές όταν ομιλούν για εκσυγχρονισμό του κλήρου εννοούν άλλο πράγμα. Τι; Εννοούν την πλήρη εκκοσμίκευση και κοσμικότητα και υλοφροσύνη και ανθρωπαρέσκεια και φιλαρέσκεια του παπά. Θέλουν την ισοπέδωση της ευλογημένης και πάντοτε νέας και διαχρονικής Παραδόσεως. Επιθυμούν όχι μορφωμένους, αλλά παραμορφωμένους παπάδες, όχι προκομμένους αλλά ξυρισμένους όχι καταρτισμένους αλλά δυτικοθρεμμένους, όχι θεολόγους αλλά θολολόγους. Όχι με ταυτότητα ιερατική και ελληνορθόδοξη, αλλά με ταυτότητα ευρωπαϊκή και αμερικανική. Οι εκσυγχρονιστές θέλουν να αφαιρέσουν από τον κλήρο μας την αρετή και την σεμνότητα. Χάθηκε η σεμνότητα από τον παπά; Χάθηκε το κάλλος του, χάθηκε το παν.
Οι καινοτομίες με την έννοια την εκσυγχρονιστική δεν ευδοκιμούν στην Ορθοδοξία. Το «καινόν» και πάντοτε επίκαιρο και πάντοτε καινούριο και πάντοτε νέο και πάντοτε σύγχρονο υπάρχει στην «καινή» (=καινούρια) εν Χριστώ κτίση. «Τα αρχαία παρήλθεν, ιδού γέγονε καινά τα πάντα» (Κορινθ. ε΄ 17).
Πηγή: http://www3.aegean.gr/agios-therapontas