"Η Εκκλησία είναι το αίμα του λαού"

[Νίκος]

"Η Εκκλησία είναι το αίμα του λαού".



Για τον χρόνο, «που είναι μια γραμμή, μια συνέχεια και που ο άνθρωπος τον χωρίζει για να ευκολύνεται», μίλησε ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος κ. Ιερώνυμος, στο κήρυγμα της Κυριακής, στον Άγιο Δημήτριο, στα Μυκονιάτικα, όπου και λειτούργησε.

«Το παρελθόν είναι αυτό που πέρασε. Το μέλλον είναι αυτό που περιμένουμε και ασχολούμαστε περισσότερο με αυτά που έφυγαν κι αυτά που περιμένουμε και χάνουμε το παρόν, το σήμερα», είπε ο Μακαριώτατος και υπενθύμισε πως «ο Απόστολος Παύλος λέγει πως αυτό το σήμερα είναι σα να το αγοράζουμε, να πάμε να το πληρώσουμε, να μας στοιχίζει, δηλαδή να το αξιοποιήσουμε.»

Αναφερόμενος στην κρίση, ο Αρχιεπίσκοπος είπε, μεταξύ άλλων: «Κάθε μέρα οι φτωχοί γινόμαστε πιο φτωχοί, οι στεναχώριες γίνονται περισσότερες, η ανασφάλεια ακόμα πιο πολύ, η ανεργία αυξάνεται και θα αυξηθεί ακόμα περισσότερο, η απελπισία έρχεται, λοιπόν, και μας ζώνει όλους κι απεγνωσμένα λέμε: υπάρχει φως;»

Αναφερόμενος στο σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα, ο Αρχιεπίσκοπος κ Ιερώνυμος είπε ότι «σήμερα αυτό είναι το μήνυμα του Κυρίου μας: Υπάρχει φως. Να μην μείνουμε στα δικά μας σφάλματα και να κάνουμε όλοι έναν αγώνα. Χρειάζεται μια συνεχής προσπάθεια. Εάν το καταλάβουμε αυτό σαν πρόσωπα, σαν άρχοντες, σαν λαός, υπάρχει ελπίδα και θα προχωρήσουμε. Εάν μείνουμε όμως στο συμφέρον το δικό μας, καθένας στον εαυτό του, που θεωρεί τον εαυτό του αυτοεικόνα κι όλους τους άλλους να τον προστατεύουν.

Αν μείνει στη δυνατότητα που έχει αυτή τη στιγμή να εκμεταλλεύεται τους ανθρώπους ή να τους κλέβει ακόμα περισσότερο, αν μείνουμε σ' αυτή τη νοοτροπία δεν υπάρχει σωτηρία, δεν υπάρχει ελπίδα, δεν υπάρχει φως.»

«Ο χώρος ο εκκλησιαστικός, ο... καθυστερημένος, όπως τον λένε μερικές φορές αυτό το μήνυμα μας δίνει», κατέληξε ο Αρχιεπίσκοπος. «Μη χάνετε την εσωτερική σας ελευθερία, μην σας πιάνει πανικός. Υπάρχει ελπίδα, υπάρχει φως, αγωνιστείτε. Όχι μια φορά, κάθε μέρα, κάθε ώρα, πάντοτε. Και στο τέλος η νίκη θα είναι δική σας. Ο Θεός το είπε: Δεν μπορείτε χωρίς εμένα να κάνετε τίποτα. Κι αυτός που στήριξε την ελπίδα του πάνω σε μένα βρέθηκε νικητής. Θα ακούσουμε πολλές θεωρίες, θα ακούσουμε πολλές προτάσεις. Μας χρειάζονται, η σοφία των ανθρώπων, αλλά τη στιγμή που χωριζόμαστε από τον Θεό δεν υπάρχει ελπίδα και σωτηρία.»

Μετά το τέλος της Θ. λειτουργίας και απαντώντας σε προσφώνηση του π. Κων/νου Παναγιωτόπουλου, Αρχιερατικού Επιτρόπου της έκτης Αρχιεπισκοπικής Περιφέρειας, ο οποίος μίλησε για τις πρωτοβουλίες διαλόγου και τις κληρικολαϊκές συνελεύσεις, ο Μακαριώτατος είπε ότι «θέλουμε διάλογο, όχι μόνο με τους παπάδες αλλά και με το λαό».

Απευθυνόμενος στους πιστούς, ο κ. Ιερώνυμος υπογράμμισε ότι «στην Ευρώπη βλέπουμε εκκλησίες να πωλούνται για να γίνονται σούπερ-μάρκετ, εστιατόρια κ.λπ., εδώ οι εκκλησίες είναι το αίμα του λαού». Αλλά κατέληξε ο Αρχιεπίσκοπος, δυστυχώς σήμερα ο «εχθρός είναι εντός των τειχών. Αλλά δεν είναι κρίμα να γινόμαστε σκλάβοι έτσι, χωρίς να προσέχουμε και να έχουμε μέσα μας αυτό το φρόνημα που μας δίνει η Εκκλησία μας και η πατρίδα μας;».

Πηγή: "ΠΡΟΝΑΟΣ", Τεύχος 522, 09 Ιανουαρίου 2012.

[Νίκος]

"Οι αρχές και οι αξίες δεν πωλούνται στα σούπερ μάρκετ"



Μήνυμα σε "όσους περιμένουν λύση της κρίσης που ταλανίζει τη χώρα μας, μέσω δανείων από το εξωτερικό, μνημονίων και διεθνών οργανισμών" έστειλε τη Δευτέρα ο Μακαριώτατος σε ομιλία του στους σπουδαστές της Σχολής Αξιωματικών της Ελληνικής Αστυνομίας.

«Αυτός ο τόπος είπε ο Μακαριώτατος για όσους διάβασαν ιστορία και όσους αγωνίστηκαν δεν στάθηκε μόνο στις μπομπάρδες, δεν στάθηκε μόνο στα τάλαρα. Στάθηκε, ρίζωσε και νίκησε όταν η εμπειρία, η καθημερινή ζωή, τα γράμματα, η γνώση συνυφασμένα με την πίστη δίνουν κουράγιο στη ζωή. Εκεί που είναι η καταστροφή, εκεί που είναι ο γκρεμός εκεί όπως λέει ο ποιητής μας ΄΄ο γκρεμός και οι σχισμές γεμίζουν άνθη΄΄.

Ο Αρχιεπίσκοπος επισήμανε ότι «η πνευματική κρίση είναι αυτή, η οποία γεννάει τις κρίσεις. Όταν το πνεύμα εξοστρακιστεί, όταν η προσπάθεια η πνευματική μπει στο περιθώριο, ακολουθούν οι κρίσεις η μία μετά την άλλη».

Αναφερόμενος στις επιθέσεις που δέχεται σήμερα η Εκκλησία είπε:

«Και ήρθαν οι κουρασμένοι άνθρωποι και είπαν «δε θέλουμε πια τίποτα το θρησκευτικό στη ζωή μας. Θα κάνουμε ένα κόσμο που ο άνθρωπος θα είναι πανίσχυρος, μακριά από τη σκιά της Εκκλησίας και του Θεού». Και αποφάσισαν να χτίσουν τη Βαβέλ. Ποια ήταν η Βαβέλ στην Παλαιά Διαθήκη, ιστορία που μαθαίναμε στην παλιά εποχή.

Οι άνθρωποι που θέλησαν να μην είναι κοντά στη σκιά και στην επικοινωνία με τον Θεό, αλλά που θέλησαν και να δείξουν με δύναμη ότι είναι πιο δυνατοί από το Θεό είπανε: «Θα φτιάξουμε ένα κτίριο, μία Βαβέλ πολύ υψηλή, ώστε οι άνθρωποι να τη θαυμάζουν και να λένε ότι εδώ είναι η δύναμη του ανθρώπου κι επομένως, ο άνθρωπος είναι πιο δυνατός, το πιο δυνατό στοιχείο». "Δεν μπόρεσαν όμως να προχωρήσουν, ξέρουμε τη συνέχεια, διότι η Βαβέλ γκρεμίστηκε" συμπλήρωσε.

Και πρόσθεσε: "Θα μπορούσαμε σήμερα να πούμε μια άλλη Βαβέλ έχει γκρεμιστεί. Αυτό που συνέβη στη Δύση τότε, εκεί στα μέσα του 17ου αιώνα δημιούργησε έναν κόσμο με αυτό το σύνθημα, ότι ο άνθρωπος είναι το κέντρο της γης, ο άνθρωπος είναι το παντοδύναμο ων και ο άνθρωπος μπορεί να λύσει όλα τα προβλήματα. Επομένως, δημιουργείται ένας κόσμος χωρίς επικοινωνία με το θεό και αποτέλεσμα αυτού του ρεύματος είναι οι πολλές θεωρίες».

Ο Μακαριώτατος απευθυνόμενος στους αξιωματικούς δεν έκρυψε την απογοήτευση του λέγοντας: «Αξία του προσώπου μηδέν. Σεβασμός του προσώπου τίποτε. Πόσο αξίζει ο άνθρωπος όταν τον κάψεις μάλιστα; Πέντε πλάκες σαπούνι, δέκα κουτιά σπίρτα και ό,τι άλλο μείνει από αυτό που μπορείς να το εκμεταλλευτείς. Είναι κανόνας της ζωής πλέον και πρέπει να το ξέρουμε.

Υπάρχουν ιερά πράγματα και μέσα στα ιερά πράγματα ο καθένας μπορεί να προσθέσει και δικές του προτιμήσεις. Αυτά τα ιερά πράγματα, υπάρχει δυνατότητα να αποϊεροποιηθούν. Και όταν αποϊεροποιούνται τα ιερά, ευτελίζονται και όταν ευτελίζονται, γίνονται εκμεταλλεύσιμα και όταν κάτι γίνεται εκμεταλλεύσιμο, γίνεται εμπορεύσιμο. Μπορείς να το αγοράζεις. Έτσι λοιπόν φτάνουμε ακολουθώντας αυτή τη φιλοσοφία και αυτήν την γραμμή, ότι ο κάθε άνθρωπος δεν είναι πρόσωπο εικόνα Θεού όπως λέει η Ορθοδοξία, μπορεί να γίνει με διαφόρους τρόπους αντικείμενο εκμεταλλεύσιμο. Μπορεί να γίνει ένα πράγμα που μπορείς να το πουλήσεις».

Τέλος απευθυνόμενος σε εκείνους που ρωτούν για τη λύση που υπάρχει στα σημερινά αδιέξοδα υπογράμμισε:

«Ακούω βέβαια πολλές φορές ωραίες λέξεις και φράσεις χάσαμε τις αξίες μας, χάσαμε τις αρχές μας και δεν βλέπετε πώς φέρεστε. Πώς φερόμαστε. Επομένως επιστροφή στις αρχές και στις αξίες. Γίνεται όμως ένα λάθος. Ούτε οι αρχές, ούτε οι αξίες πωλούνται στα σούπερ μάρκετ. Δεν μπορεί να πας σε κανένα παντοπωλείο και σούπερ μάρκετ και να ζητήσεις δέκα κιλά αξίες και δέκα κιλά αρχές. Η Ορθοδοξία λέει ότι αυτό γίνεται με αίμα, με θυσία, με αγώνα προσωπικό. Αυτή είναι η σύσταση για το φάρμακο. Μπορούμε, από εκεί θα εξαρτηθεί και η πορεία μας. Όταν δεν κλείνεται ο καθένας στον εαυτό του αλλά ανοίγεται προς τα πλάγια, όταν δεν σκέπτεται πως θα βολευτεί ο ίδιος, όταν δεν υπολογίζει τόσο το κέρδος το δικό του, αλλά και των άλλων είμαστε σε μια καλή πορεία».

Πηγή: "ΠΡΟΝΑΟΣ", Τεύχος 525, 19 Ιανουαρίου 2012.

[Νίκος]

"H Εκ­κλη­σί­α εί­ναι στή­ριγ­μα και ελ­πί­δα"
Τρίτη, 20 Δεκέμβριος 2011 - Συντάχθηκε απο τον/την BriefingNews



«Βέλη» κατά των πολιτικών για το χαράτσι στα ακίνητα μέσω της ΔΕΗ εξαπολύει σε συνέντευξη του στο briefingNews ο Μητροπολίτης Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιερόθεος, λέγοντας ότι ο ο­ποί­ος Ορ­γα­νι­σμός έ­χει σκοπό να δί­νη φώς και ό­χι να σκορ­πά σκο­τά­δι.

«Ό­λη η ζω­ή της Εκ­κλη­σί­ας με την λα­τρεί­α, την θε­ο­λο­γί­α, την ποι­μα­ντι­κή της δια­κο­νί­α εί­ναι η πα­ρη­γο­ριά των ανθρώπων και νο­η­μα­το­δο­τεί την ζω­ή τους.

Στους και­ρούς μας που η Πο­λι­τεί­α με τα όρ­γα­νά της, έ­χει α­πο­γο­η­τεύ­σει τον λα­ό, η Εκ­κλη­σί­α εί­ναι χώ­ρος πνευμα­τι­κής υ­γεί­ας.» εξηγεί ο Ιεράρχης.

Ταυτόχρονα μιλά για τους νέους και την οικονομική κρίση κάνοντας και την αυτοκριτική του, ενώ αναφέρεται και στο πραγματικό νόημα των Χριστουγέννων «που δεν μπο­ρεί να πε­ρι­κλει­σθή στα φω­τά­κια, στον στο­λι­σμό του δέν­δρου, τις εκ­δρο­μές και τις αισθησιακές χα­ρές» , όπως σημειώνει.

Σε­βα­σμι­ώ­τα­τε, η Εκ­κλη­σί­α δεν βο­η­θά­ει ό­σο μπο­ρεί αλ­λά πε­ριο­ρί­ζε­ται σε μί­α συμ­βο­λι­κή στή­ρι­ξη στους α­να­ξιο­πα­θού­ντες, λέ­νε πολ­λοί. Εί­ναι έ­τσι τα πράγ­μα­τα;

Δεν ξέ­ρω τί λέ­νε πολ­λοί, αλ­λά ε­γώ ξέ­ρω ό­τι η Εκ­κλη­σί­α εί­ναι στή­ριγ­μα και ελ­πί­δα γι’ αυ­τούς που προ­στρέ­χουν σε αυ­τήν και την ε­μπι­στεύ­ο­νται.

Οι πολ­λοί κά­θο­νται έ­ξω α­πό την Εκ­κλη­σί­α και την κρί­νουν με τα δι­κά τους κρι­τή­ρια και τις δι­κές τους σκέ­ψεις. Ό­λη η ζω­ή της Εκ­κλη­σί­ας με την λα­τρεί­α, την θε­ο­λο­γί­α, την ποι­μα­ντι­κή της δια­κο­νί­α εί­ναι η πα­ρη­γο­ριά των αν­θρώ­πων και νο­η­μα­το­δο­τεί την ζω­ή τους.

Δί­νει φώς, ζω­ή, ελ­πί­δα, νό­η­μα, προ­ο­πτι­κή. Ό­ταν κα­νείς ζή μέ­σα στον χώ­ρο της τα κα­τα­λα­βαί­νει ό­λα αυ­τά. Βε­βαί­ως, η Εκ­κλη­σί­α βο­η­θά και οι­κο­νο­μι­κά τους αν­θρώ­πους, αν και δεν εί­ναι Υ­πουρ­γεί­ο Κοι­νω­νι­κής Πρό­νοιας.

Στους και­ρούς μας που η Πο­λι­τεί­α με τα όρ­γα­νά της, έ­χει α­πο­γο­η­τεύ­σει τον λα­ό, η Εκ­κλη­σί­α εί­ναι χώ­ρος πνευ­μα­τι­κής υ­γεί­ας.

Οι Κλη­ρι­κοί που έ­χουν ι­διαί­τε­ρη ευ­αι­σθη­σί­α ε­πι­κοι­νω­νούν ό­λη την η­μέ­ρα με τους αν­θρώ­πους, συ­να­να­στρέ­φο­νται με πολ­λούς, κυ­κλο­φο­ρούν στα κα­τα­στή­μα­τα και τους δη­μό­σιους-κοι­νω­νι­κούς χώ­ρους και βο­η­θούν ποι­κι­λο­τρό­πως τους αν­θρώ­πους.

Οι «συμ­βο­λι­κές» κι­νή­σεις «α­γά­πης» δεν γί­νο­νται α­πό τους Κλη­ρι­κούς, που α­σχο­λού­νται με τις πλη­γές και τα τραύ­μα­τα των αν­θρώ­πων, και προ­σπα­θούν να τα θε­ρα­πεύ­σουν.

Δεν θέ­λω να α­να­φερ­θώ στα ε­κα­το­ντά­δες Ι­δρύ­μα­τα που δια­θέ­τει η Εκ­κλη­σί­α, α­φού εί­ναι ο με­γα­λύ­τε­ρος φι­λαν­θρω­πι­κός φο­ρέ­ας της Πα­τρί­δος μας, αλ­λά θέ­λω να το­νί­σω ό­τι ό­λοι μας δε­χό­μα­στε την θαλ­πω­ρή της Εκ­κλη­σί­ας, το χά­δι του Θε­ού. Οι Ε­νο­ρί­ες, τα Μο­να­στή­ρια, εί­ναι χώ­ροι α­να­ψυ­χής.

Η θεί­α Λει­τουρ­γί­α εί­ναι κοι­νω­νί­α με τον Θε­ό και τους αν­θρώ­πους, εί­ναι έ­να α­νοι­χτό πα­ρά­θυ­ρο του ου­ρα­νού στην γή, και ό­ταν το πλη­σιά­ζου­με παίρ­νου­με ζω­ο­γό­νες α­νά­σες.

Ο άν­θρω­πος δεν εί­ναι μό­νο σώ­μα, μυ­α­λό και αι­σθή­σεις, αλ­λά έ­χει και ψυ­χή, έ­χει υ­παρ­ξια­κές και πνευ­μα­τι­κές α­νά­γκες. Μή τα ε­πι­πε­δο­ποιού­με ό­λα και μη ταυ­τί­ζου­με την ύ­παρ­ξη του αν­θρώ­που με την λο­γι­κή και τα υ­λι­κά α­γα­θά.

Πολ­λοί συ­νάν­θρω­ποί μας δη­λώ­νουν ό­τι α­δυ­να­τούν να πλη­ρώ­σουν το χα­ρά­τσι για τα α­κί­νη­τα. Δε­δο­μέ­νου ό­τι δεν μπο­ρούν να τα βγά­λουν πέ­ρα, τί θα τους συμ­βου­λεύ­α­τε;

Η Εκ­κλη­σί­α εί­ναι η μό­νη που δεν ο­δή­γη­σε την Πα­τρί­δα μας σε αυ­τήν την κα­τά­στα­ση, α­φού αυ­τό που ε­πι­κρα­τού­σε τα τε­λευ­ταί­α χρό­νια ή­ταν μια φού­σκα ευ­η­με­ρί­ας και υ­περ­κα­τα­νά­λω­σης.

Α­ντί­θε­τα, η Εκ­κλη­σί­α κη­ρύτ­τει το Ευ­αγ­γέ­λιο του Θε­ού, που εί­ναι Ευ­αγ­γέ­λιο α­σκή­σε­ως και ε­γκρα­τεί­ας, Ευ­αγ­γέ­λιο ελ­πί­δας και ζω­ής, Ευ­αγ­γέ­λιο α­γά­πης και φι­λαν­θρω­πί­ας.

Η Εκ­κλη­σί­α με την προ­φη­τι­κή της δύ­να­μη ε­λέγ­χει κά­θε α­πο­λυ­το­ποί­η­ση και εκ­κο­σμί­κευ­ση, κά­θε πα­ρά­βα­ση και πα­ρα­κο­ή, κά­θε υ­πο­κρι­σί­α και ψεύ­δος.

Βέ­βαια, σή­με­ρα το Κρά­τος στην α­μη­χα­νί­α που το δια­κρί­νει και έ­χο­ντας έ­να φο­βι­κό σύν­δρο­μο χά­νει πολ­λές φο­ρές το μέ­τρο και πέ­φτει ε­πά­νω στους μι­σθω­τούς και γε­νι­κά στις α­δύ­να­μες κοι­νω­νι­κά ο­μά­δες του πλη­θυ­σμού.

Έ­τσι, γί­νο­νται πολ­λές α­δι­κί­ες. Α­δι­κί­α εί­ναι η προ­τρο­πή για υ­περ­κα­τα­νά­λω­ση και οι υ­περ­βο­λι­κές δη­μό­σι­ες σπα­τά­λες, αλ­λά α­δι­κί­α εί­ναι και η υ­περ­βο­λι­κή και αγ­χώ­δης φο­ρο­λο­γί­α.

Ε­νώ το Κρά­τος δεν έ­χει μη­χα­νι­σμούς εί­σπρα­ξης των φό­ρων, ε­νώ δεν έ­χει κα­τάλ­λη­λα θε­σμι­κά όρ­γα­να για να πα­τά­ξη την φο­ρο­δια­φυ­γή, προ­σπα­θεί να ει­σπρά­ξη τους φό­ρους με τρό­πους ά­δι­κους, ό­πως μέ­σα α­πό το η­λε­κτρι­κό ρεύ­μα που σή­με­ρα εί­ναι έ­να εί­δος α­νά­γκης.

Αλ­λά, ό­πως έ­λε­γε ο ά­γιος Γρη­γό­ριος ο θε­ο­λό­γος, «τό βί­α υ­πο­τασ­σό­με­νον στα­σιά­ζει και­ρού λα­βό­με­νον», δη­λα­δή αυ­τό που υ­πο­τάσ­σε­ται με την βί­α, στα­σιά­ζει στον κα­τάλ­λη­λο και­ρό, ό­ταν ξε­περ­νιού­νται τα μέ­τρα.

Η Πα­τρί­δα μας θε­ω­ρεί­ται α­πό τις πρώ­τες 30 πλού­σι­ες Χώ­ρες στον πλα­νή­τη (α­κο­λου­θούν άλ­λες 170) και ό­μως έ­φθα­σε σε αυ­τήν την κα­τά­στα­ση, για­τί δεν έ­χει κα­λούς μη­χα­νι­σμούς εί­σπρα­ξης των φό­ρων με δι­καιο­σύ­νη.

Για πα­ρά­δειγ­μα: Πώς εί­ναι δυ­να­τόν οι ε­φο­ρια­κοί υ­πάλ­λη­λοι που κα­τά τε­κμή­ριο δεν εί­ναι α­γα­πη­τοί στον λα­ό, ε­πει­δή ει­σπράτ­τουν φό­ρους, να ψη­φί­ζω­νται α­πό τον λα­ό λαμ­βά­νο­ντας με­γά­λο πο­σο­στό ψή­φων;

Και για­τί το Κρά­τος δεν θε­ω­ρεί α­συμ­βί­βα­στη την θέ­ση του Ε­φο­ρια­κού με το βου­λευ­τι­κό α­ξί­ω­μα; Δεν ευ­θύ­νε­ται γι’ αυ­τό η Πο­λι­τεί­α; Δεν δί­νει έ­να μή­νυ­μα στους αν­θρώ­πους να ε­πι­δι­ώ­κουν την φο­ρο­δια­φυ­γή;

Μέ ε­ρω­τή­σα­τε να σας πω τί θα συμ­βού­λευ­α τους αν­θρώ­πους για το «χα­ρά­τσι».

Θα συμ­βού­λευ­α τους πο­λι­τι­κούς άρ­χο­ντες να μη προ­κα­λούν τους αν­θρώ­πους, να μη «τούς αλ­λά­ζουν τα φώ­τα» με το χα­ρά­τσι δια της ΔΕ­Η, ο ο­ποί­ος Ορ­γα­νι­σμός έ­χει σκο­πό να δί­νη φώς και ό­χι να σκορ­πά σκο­τά­δι, να κά­νη τους αν­θρώ­πους να χαί­ρω­νται, έ­στω και με τα ε­λά­χι­στα α­γα­θά που προ­σφέ­ρει η τε­χνο­λο­γί­α, και να μη γί­νε­ται εκ­βια­στι­κά έ­νας ει­σπρα­κτι­κός μη­χα­νι­σμός.

Α­πό την άλ­λη με­ριά ε­γώ προ­σω­πι­κά, ό­πως και άλ­λοι της γε­νι­άς μου, έ­χου­με ζή­σει πα­ρό­μοι­ες πε­ρι­πτώ­σεις στα μι­κρά μας χρό­νια.

Ό­ταν ή­μουν πε­ρί­που 10 ε­τών α­ντι­με­τώ­πι­σα το γεγονός που δεν εί­χα­με η­λε­κτρι­κό ρεύ­μα στο σπί­τι και δια­βά­ζα­με με λά­μπες πε­τρε­λαί­ου και εί­δα τον πα­τέ­ρα μου να φεύ­γη α­πό το σπί­τι αιφ­νι­δί­ως για να α­πο­φύ­γη την προ­σω­πο­κρά­τη­ση, λό­γω α­δυ­να­μί­ας κα­τα­βο­λής των φό­ρων. Δεν πρέ­πει η Πο­λι­τεί­α να μας γυ­ρί­ζη πί­σω 50-60 χρό­νια.

Μή­πως η οι­κο­νο­μι­κή κρί­ση φέρ­νει τον κό­σμο στην Εκ­κλη­σί­α; Δε­δο­μέ­νου ό­τι, οι συ­νάν­θρω­ποί μας σή­με­ρα α­να­ζη­τούν έ­να στή­ριγ­μα;

Σί­γου­ρα οι άν­θρω­ποι θα α­να­ζη­τή­σουν στη­ρίγ­μα­τα και πα­ρη­γο­ρι­ές. Δεν τα αρ­νού­μαι αυ­τά. Στις τρι­κυ­μί­ες ο άν­θρω­πος α­να­ζη­τά ναυ­α­γο­σώ­στες, στις θύ­ελ­λες α­να­ζη­τά κά­ποιο κα­τα­φύ­γιο και στον πό­νο παίρ­νει παυ­σί­πο­νο.

Αλ­λά η Εκ­κλη­σί­α δεν υ­πάρ­χει για να δί­νη μό­νον στή­ριγ­μα και πα­ρη­γο­ριά.

Τό­τε θα λει­τουρ­γού­σε ως ψυ­χο­ναρ­κω­τι­κό και χα­λα­ρω­τι­κό, θα ή­ταν «τό ό­πιο του λα­ού». Η Εκ­κλη­σί­α εί­ναι για να δί­νη πλη­ρό­τη­τα ζω­ής, για να νο­η­μα­το­δο­τή τον αν­θρώ­πι­νο βί­ο, για να βο­η­θά τον άν­θρω­πο να α­γα­πά την ζω­ή, να προ­σφέ­ρη ελ­πί­δα και φώς, να δια­κα­τέ­χε­ται α­πό θεί­ο πό­θο και α­γά­πη, για να έ­χη υ­γι­είς σχέ­σεις με τους αν­θρώ­πους και με τον Θε­ό, να έ­χη ορ­μή για το α­γα­θό, για να πει­νά και να δι­ψά για την δι­καιο­σύ­νη του Θε­ού.

Δια­βά­ζου­με τις Ε­πι­στο­λές ε­κεί­νες του Α­πο­στό­λου Παύ­λου που εί­ναι γραμ­μέ­νες μέ­σα στην φυ­λα­κή και θαυ­μά­ζου­με για­τί εί­ναι γε­μά­τες α­πό χα­ρά και φώς, α­πό γεύ­ση α­λη­θι­νής ζω­ής, α­πηλ­λαγ­μέ­νες α­πό την μι­ζέ­ρια, την α­πελ­πι­σί­α και τα πα­ρά­πο­να.

Τε­λι­κά, ό­λος ο βί­ος μας, α­κό­μα και αυ­τή η κοι­νω­νι­κή ε­λευ­θε­ρί­α, πα­ρά τα θε­τι­κά, εί­ναι μια φυ­λα­κή και πρέ­πει να «α­να­ζη­τού­με νό­η­μα ζω­ής και ε­λευ­θε­ρί­α σε έ­να στρα­τό­πε­δο συ­γκε­ντρώ­σε­ως», ό­πως εί­ναι ο τίτ­λος του βι­βλί­ου του V­i­c­t­or F­r­a­n­kl, ο ο­ποί­ος έ­ζη­σε στα στρα­τό­πε­δα συ­γκε­ντρώ­σε­ως του Ντα­χά­ου και του Ά­ου­σβιτς.

Η Εκ­κλη­σί­α υ­πάρ­χει για να δί­νη ζω­ή στον κό­σμο ή, να το πω κα­λύ­τε­ρα, ο κό­σμος δη­μιουρ­γή­θη­κε α­πό τον Θε­ό για να γί­νη Εκ­κλη­σί­α και να βρί­σκε­ται μέ­σα στο Φώς.

Η οι­κο­νο­μι­κή κρί­ση τί α­ντί­κτυ­πο έ­χει στην νε­ο­λαί­α; Οι νέ­οι σή­με­ρα πλη­σιά­ζουν ή α­πο­μα­κρύ­νο­νται α­πό την Εκ­κλη­σί­α;

Οι νέ­οι σή­με­ρα δέ­χο­νται πε­ρισ­σό­τε­ρο α­πό τους άλ­λους τις συ­νέ­πει­ες της κοι­νω­νι­κής κρί­σης. Αυ­τό με λυ­πεί ι­διαι­τέ­ρως.

Δυ­στυ­χώς, ε­μείς οι με­γα­λύ­τε­ροι κα­τα­σκευά­σα­με μια άρ­ρω­στη κοι­νω­νί­α, στην ο­ποί­α κυ­ριαρ­χεί το συμ­φέ­ρον, η ευ­δαι­μο­νί­α, το δί­καιο του ι­σχυ­ρο­τέ­ρου, η υ­περ­κα­τα­νά­λω­ση και έ­τσι υ­πο­χρε­ώ­νο­νται τα παι­διά να ζή­σουν μέ­σα σε αυ­τό το αρ­ρω­στη­μέ­νο πε­ρι­βάλ­λον.

Κά­να­με τις οι­κο­γέ­νει­ες κλει­στές - «πυ­ρη­νι­κές οι­κο­γέ­νει­ες», που πολ­λές φο­ρές βλέ­πουν μπρο­στά τους έ­να «συ­ναι­σθη­μα­τι­κό δια­ζύ­γιο», και τις ε­γκα­τα­στή­σα­με σε σπί­τια - «κλου­βιά», με την λε­γό­με­νη «οι­κο­λο­γι­κή συρ­ρί­κνω­ση», και κά­νου­με τους νέ­ους να α­να­πνέ­ουν το δη­λη­τη­ρια­σμέ­νο «κοι­νω­νι­κό καυ­σα­έ­ριο» και τους εί­πα­με: «ζή­στε σε αυ­τό το πε­ρι­βάλ­λον», χω­ρίς ελ­πί­δα, χω­ρίς ό­νει­ρα, χω­ρίς νό­η­μα ζω­ής, χω­ρίς δου­λειά. Ποι­ός ευ­θύ­νε­ται γι’ αυ­τό; Η νε­ο­λαί­α ή η «γη­ρα­λαί­α», που γη­ρά­σκει στην μι­ζέ­ρια, την κα­κο­δαι­μο­νί­α, την α­δι­κί­α;

Και το ση­μα­ντι­κό εί­ναι ό­τι με­ρι­κοί της λε­γό­με­νης γε­νι­άς του Πο­λυ­τε­χνεί­ου που α­νέ­λα­βαν την η­γε­σί­α της Χώ­ρας έ­χουν το πο­σο­στό ευ­θύ­νης τους για την κα­τά­στα­ση που έ­φθα­σε η Πα­τρί­δα μας, ε­νώ θα έ­πρε­πε να υ­λο­ποι­ή­σουν τα ο­ρά­μα­τα της γε­νι­άς τους.

Α­πό την άλ­λη με­ριά οι νέ­οι δια­κρί­νο­νται α­πό το πνεύ­μα «της νε­ο­φι­λί­ας» ό­πως έ­λε­γε ο Λό­ρε­ντς, θέ­λουν κά­τι και­νού­ριο, πέ­ρα α­πό την στα­σι­μό­τη­τα, και το κά­νουν αυ­τό με την ε­πα­να­στα­τι­κό­τη­τα που δια­θέ­τουν.

Οι νέ­οι α­πό την φύ­ση τους εί­ναι ε­πα­να­στά­τες και έ­τσι αλ­λά­ζουν τα κοι­νω­νι­κά δε­δο­μέ­να και βελ­τι­ώ­νο­νται οι κα­τα­στά­σεις. Αυ­τή η ε­πα­να­στα­τι­κό­τη­τα, ό­σο και αν φαί­νε­ται πα­ρά­ξε­νο, εί­ναι έ­να στοι­χεί­ο θε­τι­κό, εί­ναι α­να­ζή­τη­ση κά­τι ή κά­ποιου, εί­ναι έ­ξο­δος α­πό την φι­λαυ­τί­α και την α­πό­γνω­ση, αρ­κεί να γί­νε­ται με θε­τι­κό τρό­πο.

Ό­ταν βλέ­πω νέ­ους να α­ντι­δρούν στην εμ­φά­νι­σή μου ως Κλη­ρι­κού, το ε­κλαμ­βά­νω ως κί­νη­ση α­να­ζη­τή­σε­ως και ως πρό­κλη­ση να τους προ­σέ­ξω, ως προ­σπά­θεια α­πο­κτή­σε­ως μιας ε­πι­κοι­νω­νί­ας που τους λεί­πει.

Συ­νή­θως η α­ντί­δρα­ση των νέ­ων εκ­φρά­ζει μια κί­νη­ση για αλ­λα­γή, για βελ­τί­ω­ση, για ε­πι­κοι­νω­νί­α, για ζω­ή. Μή βλέ­που­με σε κά­θε αρ­νη­τι­κή κί­νη­ση το κα­κό.

Άλ­λω­στε, και το φαι­νο­με­νι­κά αρ­νη­τι­κό μπο­ρού­με με την προ­σω­πι­κή μας υ­γι­ή α­ντι­με­τώ­πι­ση να το με­τα­τρέ­ψου­με σε θε­τι­κό.

Σε αυ­τή την ε­πα­να­στα­τι­κό­τη­τα των νέ­ων μπο­ρεί να α­ντα­πο­κρι­θή η Ορ­θό­δο­ξη Εκ­κλη­σί­α, η ο­ποί­α α­πό την θε­ο­λο­γί­α και την ι­στο­ρί­α της εί­ναι ε­πα­να­στα­τι­κή ε­να­ντί­ον κά­θε κα­τε­στη­μέ­νου, αρ­κεί και οι Κλη­ρι­κοί και τα μέ­λη της Εκ­κλη­σί­ας να μη ταυ­τι­σθούν με το κα­τε­στη­μέ­νο.

Η η­συ­χα­στι­κή πα­ρά­δο­ση, ό­πως εκ­φρά­σθη­κε α­πό τους α­γί­ους της Εκ­κλη­σί­ας, εί­ναι μια διαρ­κής ε­πα­νά­στα­ση που κά­νει τον άν­θρω­πο πά­ντα νέ­ο στο φρό­νη­μα, τις ε­πι­θυ­μί­ες, την ζω­ή.

Μα­κά­ρι να βλέ­που­με αυ­τό το ε­πα­να­στα­τι­κό και νε­α­νι­κό πνεύ­μα της Εκ­κλη­σί­ας, ό­πως το εκ­φρά­ζουν οι ά­γιοι.

Η δια­φθο­ρά στην Εκ­κλη­σί­α με ε­πί­ορ­κους Ι­ε­ρείς πώς μπο­ρεί να α­ντι­με­τω­πι­στεί;

Η Εκ­κλη­σί­α α­πό την φύ­ση της και την α­πο­στο­λή της πο­λε­μά α­κα­τά­παυ­στα ε­να­ντί­ον της δια­φθο­ράς του πνεύ­μα­τος.

Η πτώ­ση του Α­δάμ και της Εύ­ας έ­φε­ρε στους αν­θρώ­πους την φθαρ­τό­τη­τα και την θνη­τό­τη­τα, την δια­φθο­ρά και τον πό­νο.

Οι Πρω­τό­πλα­στοι, με­τά την α­πο­μά­κρυν­ση α­πό τον Θε­ό, φό­ρε­σαν τους δερ­μά­τι­νους χι­τώ­νες και έ­χα­σαν την α­πλό­τη­τα, την ε­λευ­θε­ρί­α, την αρ­χο­ντιά.

Και έρ­γο της Εκ­κλη­σί­ας εί­ναι να πο­λε­μά αυ­τήν την δια­φθο­ρά, την σκου­ριά του πνεύ­μα­τος, που εί­ναι η πιο με­γά­λη δια­φθο­ρά.

Άν ό­μως εν­νο­ή­τε και την κοι­νω­νι­κή και οι­κο­νο­μι­κή δια­φθο­ρά, ό­πως φαί­νε­ται α­πό την ε­ρώ­τη­σή σας, και αυ­τό το πο­λε­μά η Εκ­κλη­σί­α.

Δεν μπο­ρεί κα­νείς να εί­ναι μέ­λος της Εκ­κλη­σί­ας, Κλη­ρι­κός ή λα­ϊ­κός, και να α­δι­κή, να κλέ­βη, να φο­ρο­δια­φεύ­γη, να πα­ρα­νο­μή ποι­κι­λο­τρό­πως. Άν συμ­βαί­νη αυ­τό, τό­τε εί­ναι υ­πο­κρι­τής, ό­πως οι Φα­ρι­σαί­οι, και ι­σχύ­ουν τα «ου­αί» του Χρι­στού.

Άν υ­πάρ­χουν κά­ποιοι ε­πί­ορ­κοι Ι­ε­ρείς και Μο­να­χοί που ε­μπλέ­κο­νται στην οι­κο­νο­μι­κή δια­φθο­ρά, στην φο­ρο­δια­φυ­γή και τις πα­ρά­νο­μες δρα­στη­ρι­ό­τη­τες, τό­τε πρέ­πει να τι­μω­ρού­νται πα­ρα­δειγ­μα­τι­κά.

Δεν εί­ναι δυ­να­τόν ε­μείς που κη­ρύτ­του­με την δι­καιο­σύ­νη και την κοι­νω­νι­κή ευ­τα­ξί­α να την κα­τα­στρα­τη­γού­με. Εί­ναι λυ­πη­ρό ό­ταν α­πό ορ­θο­δό­ξους Κλη­ρι­κούς εκ­φρά­ζε­ται η ι­η­σου­ΐ­τι­κη αρ­χή «ο σκο­πός α­γιά­ζει τα μέ­σα».

Η α­λή­θεια εί­ναι ό­τι τα μέ­σα που χρη­σι­μο­ποιού­με δί­νουν α­ξί­α και νό­η­μα στον σκο­πό.

Λέ­γε­ται ό­τι η ερ­γα­σια­κή ε­φε­δρεί­α ί­σως ε­φαρ­μο­στεί και σε μέ­ρος των κλη­ρι­κών. Αυ­τό τί ε­πί­πτω­ση θα έ­χη στην λει­τουρ­γί­α των Να­ών;

Ό­ταν ο άν­θρω­πος περ­νά μια οι­κο­νο­μι­κή κρί­ση και ό­ταν η κοι­νω­νί­α δι­έρ­χε­ται α­πό κοι­νω­νι­κή κρί­ση, τό­τε α­παι­τεί­ται αυ­τή η κα­τά­στα­ση να α­ντι­με­τω­πι­σθή πνευ­μα­τι­κά.

Άλ­λω­στε, η βά­ση της οι­κο­νο­μι­κής και κοι­νω­νι­κής κρί­σης εί­ναι η πο­λι­τι­στι­κή και πνευ­μα­τι­κή κρί­ση. Έ­τσι, πρέ­πει οι Κλη­ρι­κοί να υ­πο­δει­κνύ­ουν στους αν­θρώ­πους τον α­πο­τυ­χη­μέ­νο στό­χο, να τους ε­μπνέ­ουν ελ­πί­δα και αι­σιο­δο­ξί­α.

Στην κοι­νω­νί­α μας α­παι­τού­νται α­ντι­σώ­μα­τα, ό­πως γί­νε­ται στον αν­θρώ­πι­νο ορ­γα­νι­σμό, προ­κει­μέ­νου να α­ντι­με­τω­πι­σθούν οι ι­ώ­σεις και οι μι­κρο­βια­κές λοι­μώ­ξεις.

Έ­πει­τα, οι Ι­ε­ρείς εί­ναι το κέ­ντρο του πο­λι­τι­σμού του τό­που μας.

Ό­ταν κλεί­νουν οι Να­οί, τό­τε στα­μα­τά να υ­πάρ­χη έ­νας πνευ­μα­τι­κός ά­ξο­νας, παύ­ει να κτυ­πά η καρ­διά του πο­λι­τι­σμού και της πα­ρά­δο­σης σε έ­ναν τό­πο.

Δεν εί­ναι δυ­να­τόν, ό­μως, εν ο­νό­μα­τι της οι­κο­νο­μι­κής κρί­σης να δια­λύ­ου­με τις δυ­νά­μεις της συ­νο­χής της κοι­νω­νί­ας.

Θε­ω­ρώ, μά­λι­στα, ό­τι εί­ναι α­ντι­φα­τι­κό ό­ταν α­πό το έ­να μέ­ρος προ­τρέ­που­με την Εκ­κλη­σί­α να βο­η­θή­ση τους αν­θρώ­πους και την κοι­νω­νί­α στην α­ντι­με­τώ­πι­ση της οι­κο­νο­μι­κής κρί­σης και α­πό το άλ­λο μέ­ρος να α­πο­δυ­να­μώ­νου­με τα όρ­γα­νά της.

Χρεια­ζό­μα­στε τους πο­λι­τι­στι­κούς και πνευ­μα­τι­κούς α­δέ­νες μέ­σα στην κοι­νω­νί­α μας. Δεν πρέ­πει να εί­μα­στε μί­ζε­ροι ού­τε α­κρι­βοί στα «πί­του­ρα» και φτη­νοί στο «α­λεύ­ρι». Η Εκ­κλη­σί­α ό­χι μό­νον κρα­τά την συ­νο­χή της κοι­νω­νί­ας, αλ­λά και την νο­η­μα­το­δο­τεί.

Τί θα κά­νε­τε ε­άν τε­θεί ε­πί­ση­μα αυ­τό το θέ­μα;

Ό­λα τα θέ­μα­τα, και αυ­τό που λέ­τε, τα α­ντι­με­τω­πί­ζει η Διαρ­κής Ι­ε­ρά Σύ­νο­δος και αν χρεια­σθή θα το α­ντι­με­τω­πί­ση η Ι­ε­ραρ­χί­α της Εκ­κλη­σί­ας της Ελ­λά­δος. Το πο­λί­τευ­μα της Εκ­κλη­σί­ας εί­ναι ι­ε­ραρ­χι­κώς συ­νο­δι­κό και συ­νο­δι­κώς ι­ε­ραρ­χι­κό.

Πλη­σιά­ζουν τα Χρι­στού­γεν­να. Ποι­ό εί­ναι το μή­νυ­μά τους σή­με­ρα;

Η ε­ορ­τή των Χρι­στου­γέν­νων εί­ναι μια ση­μα­ντι­κή ε­ορ­τή και την α­να­μέ­νου­με με χα­ρά και α­γά­πη. Συ­νή­θως λέ­με ό­τι εί­ναι οι­κο­γε­νεια­κή ε­ορ­τή με την γέν­νη­ση και την χα­ρά της γεν­νή­σε­ως.

Σκέ­πτο­μαι ό­τι κά­θε γέν­νη­ση συν­δέ­ε­ται με πό­νο, και κά­θε βί­ω­ση του πό­νου εί­ναι υ­πό­θε­ση θέ­α­σης της ζω­ής μέ­σα α­πό άλ­λη προ­ο­πτι­κή.

Έ­τσι, η ψυ­χο­λο­γι­κή και πνευ­μα­τι­κή γέν­νη­ση, η ω­ρί­μαν­σή μας, περ­νά μέ­σα α­πό τον πό­νο, ο ο­ποί­ος πό­νος θε­ρα­πεύ­ει κά­θε η­δο­νή. Εί­ναι χα­ρα­κτη­ρι­στι­κός έ­νας λό­γος του Ντο­στο­γι­έφ­σκι: «Θέ­τω έ­να μά­ταιο ε­ρώ­τη­μα: Τί εί­ναι προ­τι­μό­τε­ρο; Η μέ­τρια ευ­τυ­χί­α ή ο υ­ψη­λός πό­νος;­». Και προ­τι­μού­σε τον πό­νο ως αί­τιο της ε­λευ­θε­ρί­ας.

Αυ­τό ση­μαί­νει ό­τι τα Χρι­στού­γεν­να έ­χουν έ­να υ­ψη­λό νό­η­μα που δεν μπο­ρεί να πε­ρι­κλει­σθή στα φω­τά­κια, στον στο­λι­σμό του δέν­δρου, τις εκ­δρο­μές και τις αι­σθη­σια­κές χα­ρές.

Ό­ταν ο ε­σω­τε­ρι­κός χώ­ρος μας εί­ναι γε­μά­τος α­πό μαυ­ρί­λα, εί­ναι νε­κρός α­πό ελ­πί­δα, τό­τε οι ε­ξω­τε­ρι­κές χα­ρές δεν προ­σφέ­ρουν τί­πο­τε. Το υ­παρ­ξια­κό κε­νό μυ­ρί­ζει πτω­μα­τί­λα, και χρεια­ζό­μα­στε το και­νό (και­νού­ριο).

Έ­πει­τα, τα Χρι­στού­γεν­να δεί­χνουν το κα­θή­κον μας που εί­ναι πρώ­τι­στη α­νά­γκη μας.

Ο Χρι­στός γεν­νή­θη­κε σε μια σπη­λιά, σε ξέ­νο μέ­ρος, με το μί­σος της ε­ξου­σί­ας –τού Η­ρώ­δη–, έ­γι­νε ξέ­νος και πρό­σφυ­γας, α­ντι­με­τώ­πι­σε την τρα­γι­κό­τη­τα της κοι­νω­νί­ας.

Πό­σα παι­διά στον κό­σμο σή­με­ρα δεν γεν­νιού­νται και δεν με­γα­λώ­νουν μέ­σα στις ί­δι­ες συν­θή­κες, α­κό­μη και σε Χρι­στια­νι­κές κοι­νω­νί­ες!

Το σκη­νι­κό ε­πα­να­λαμ­βά­νε­ται, η τρα­γω­δί­α συ­νε­χί­ζε­ται, πα­ρά τα βερ­μπα­λι­στι­κά και συ­ναι­σθη­μα­τι­κά λό­για.

Μέ­σα σε αυ­τήν την τρα­γι­κό­τη­τα μπο­ρού­με να προ­σφέ­ρου­με ό,τι κα­λύ­τε­ρο έ­χου­με, δη­λα­δή τους λα­μπρούς ύ­μνους των αγ­γέ­λων και την κα­θα­ρή καρ­διά των ποι­μέ­νων.

Η ε­ορ­τή των Χρι­στου­γέν­νων πρέ­πει να φα­νε­ρώ­ση την α­γά­πη του Θε­ού προς τους αν­θρώ­πους και την τρυ­φε­ρό­τη­τα των αν­θρώ­πων προς κά­θε άλ­λον που εί­ναι α­δελ­φός και πο­νά, υ­πο­φέ­ρει, ζή στην α­πό­γνω­ση.

Ο ά­γιος Ι­ω­άν­νης ο Χρυ­σό­στο­μος βά­ζει στο στό­μα του Χρι­στού τού­τα τα λό­για: «ε­γώ α­λή­της δια σέ», δη­λα­δή έ­γι­να πε­ρι­πλα­νώ­με­νος για σέ­να.

Η λέ­ξη α­λή­της προ­έρ­χε­ται α­πό το α­λά­ο­μαι-ώ­μαι που ση­μαί­νει πε­ρι­πλα­νώ­μαι και δείχνει την αγάπη Του για τους ανθρώπους.

Ας μιμηθούμε κι εμείς αυτήν την κενωτική και θυσια­στική αγάπη του Χριστού, που είναι η ουσία της εκκλησιαστικής και πνευματικής ζωής.

Πηγή: ΡΟΜΦΑΙΑ

[Νίκος]

Πατρών Χρυσόστομος: "Έχουμε όλοι χρέος να στηρίξουμε αυτόν τον Λαό..."
Ημ. Δημοσίευσης: Feb 23, 2012 - εκ της Ι.Μ.Πατρών



Εγκύκλιο προς τον Ιερό Κλήρο εξαπέλυσε ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πατρών κ.κ. Χρυσόστομος, μέσα από την οποία δίδει οδηγίες και συμβουλές για την πνευματική εργασία των Ιερέων και κατά την διάρκεια της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής, αλλά και κατευθύνσεις για την εν γένει εργασία του μάλιστα κατά την κρίσιμη και δύσκολη περίοδο που διανύομε.

Μέσα στην εγκύκλιο αποτυπώνεται το ενδιαφέρον του Σεβασμιωτάτου τόσο για τους ίδιους τους Ιερείς προς τους οποίους απευθύνεται, όσο και για το Λαό, ο οποίος υποφέρει και καλείται να σηκώσει δυσβάστακτα βάρη, που του δυσκολεύουν αφάνταστα τη ζωή.

Επίσης στην Εγκύκλιο τονίζεται, ο σωτήριος ρόλος της Εκκλησίας, η οποία ως φιλόστοργη μητέρα πάντοτε εστήριζε τα παιδιά της και πάντοτε τα στηρίζει, θυσιαστικά προσφερομένη για την σωτηρία τους.

Γράφει μεταξύ άλλων ο Σεβασμιώτατος: «Τυγχάνει τοις πάσι γνωστόν, ότι οι καιροί μας είναι εξαιρετικά δύσκολοι και ο Λαός μας διέρχεται μία από τις μεγαλύτερες και βαθύτερες κρίσεις στην διαδρομή της ιστορίας του. Έχομε όλοι χρέος, να στηρίξωμε αυτόν τον Λαό, ώστε να μη γονατίση μπροστά στις δυσκολίες, στην φτώχεια, και την εγκατάλειψη. Προέχει βεβαίως η πνευματική στήριξη, η οποία είναι απαραίτητη, αφού ο Λαός έχει ανάγκη από ελπίδα, αγάπη, όραμα. Όλα αυτά, του τα ψαλίδισαν τόσα χρόνια τα ποικίλα πολιτικά και ιδεολογικά συστήματα, τα οποία εχρησιμοποίησαν τους ανθρώπους, προκειμένου να περάσουν τις διάφορες ιδέες τους, ενώ στο τέλος επρόδωσαν την εμπιστοσύνη των Ελλήνων.

Τώρα που ο Λαός αισθάνεται αυτή την αδικία, αυτή την προδοσία και την εγκατάλειψη, καλούμεθα περισσότερο από κάθε άλλη φορά, να προσφέρωμε το είναι μας θυσιαστικά για τον κουφισμό και την απαντοχή του ποιμνίου μας, αλλά και γενικώτερα όλων των ανθρώπων, οι οποίοι εγκαταβιούν στον χώρο μας.

Αφήστε στην άκρη τα δευτερεύοντα θέματα. Κάνετε τον Ιερό Ναό σας κυψέλη αγάπης και στοργής. Προσφέρατε με απλότητα, με καλοσύνη και αγάπη, τον Θεό στους ανθρώπους, ως τον μόνο και αληθινό Σωτήρα του κόσμου. Ο λόγος σας να είναι βάλσαμο παρηγορίας και τα χείλη σας να γίνουν υπέρ μέλι γλυκύτερα, για να γλυκάνετε τις πονεμένες καρδιές των ανθρώπων. Μη λείπετε από τους Ιερούς Ναούς. Αν μέχρι τώρα εκεί ήταν η ενασχόλησή σας, από τώρα και στο εξής πρέπει εκεί να είναι η μόνιμη διατριβή σας. Οι απαιτήσεις των καιρών είναι πρωτόγνωρες. Έχομε γίνει μάρτυρες συγκλονιστικών γεγονότων, τα οποία εκτυλίσσονται τόσον στο Γραφείο μας, όσο και στους Ιερούς Ναούς μας. Εκεί φτάνουν άνθρωποι απογοητευμένοι, πολλάκις στα πρόθυρα αυτοκτονίας. Σε όλους εδώκαμε και δίδομε την δυνατότητα, δια λόγων αγάπης να επανεύρουν την ελπίδα και να προχωρήσουν με θάρρος στην ζωή, «αφορώντες εις τον της πίστεως αρχηγόν και τελειωτήν Ιησούν» (Εβρ. 12,2).

Προσευχηθήτε, αγρυπνήσατε, οργώσατε κυριολεκτικά την Ενορία σας. Μη επαναπαύεσθε, σε όσα εγνωρίζαμε ως τακτικήν ποιμαντικής μέχρι σήμερα. Δεν φτάνουν. Οι καιροί απαιτούν εγρήγορση, κόπο πνευματικό, θυσίες.
Ενισχύσατε, συν τοις άλλοις, την φιλανθρωπική διακονία. Αναζητήσατε τρόπους, ώστε να δύναται η Ενορία σας να προσφέρη, οσάκις χρειασθή, τα απαραίτητα για την όποιας μορφής ενίσχυση των ανθρώπων.

Καταγράψατε τους ενδεείς και πένητας. Συνεργασθήτε με τα Σχολεία της Ενορίας σας, για να πληροφορηθήτε, εάν υπάρχουν παιδιά με προβλήματα και ανάγκες. Ενημερώσατε την Μητρόπολη για τα προβλήματα της Ενορίας σας, ώστε να σας δώσωμε οδηγίες και όποια βοήθεια χρειασθήτε...

... Πρέπει να πείσωμε τον Λαό μας, ότι ήδη ανεβήκαμε στο σταυρό και γευόμεθα το πάθος, προσφερόμενοι ως εθελόθυτα θύματα για να του δώσωμε παρηγοριά και ελπίδα.

Μόνο με αυτό το θυσιαστικό φρόνημα, θα μπορέσωμε να περπατήσωμε με ψηλά το κεφάλι στους δρόμους και με ξάστερη την ματιά, προσφέροντας όραμα ζωής και πορείας κυρίως στους νέους ανθρώπους, αλλά και ελπίδα στους μεγαλυτέρους.

Όλα αυτά δεν μπορούμε, να τα επιτύχωμε μόνοι μας. Χρειαζόμαστε την βοήθεια του Θεού. Υψώσατε τον νου και την καρδιά προς τον ουρανό και ζητήσατε την ενίσχυση παρά του Παντεπόπτου και Παντοδυνάμου Κυρίου μας. Γονατίσατε με δάκρυα μπροστά στην Εικόνα της Θεομήτορος, της γλυκυτάτης Παναγίας μας και εκζητήσατε τις ικεσίες της για την σωτηρία του Λαού μας. Ικετεύσατε τους Αγίους, «ίνα ταις πρεσβείαις αυτών οι πάντες ελεηθώμεν».

Πηγή: amen.gr