Ιερά Μητρόπολη Κηφισίας, Αμαρουσίου και Ωρωπού

Ειδήσεις, Συνεντεύξεις, Βιογραφίες, Σχόλια

Συντονιστές: Anastasios68, Νίκος, johnge

Άβαταρ μέλους
Αναστάσιος
Διαχειριστής
Δημοσιεύσεις: 5436
Εγγραφή: Παρ Αύγ 04, 2017 1:57 pm
Τοποθεσία: Νέα Μάκρη, Ηλιούπολη (για όσο θα σπουδάζω)

Ιερά Μητρόπολη Κηφισίας, Αμαρουσίου και Ωρωπού

Δημοσίευσηαπό Αναστάσιος » Κυρ Δεκ 31, 2017 8:41 pm

ΜΗΝΥΜΑ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑΣ 2018 Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Κηφισίας, Ἀμαρουσίου καὶ Ὠρωποῡ κ. Κυρίλλου


Αγαπητοί μου Χριστιανοί,

Ὁ χρόνος μοιάζει νὰ κυλᾶ ἀσταμάτητος σὰν ἕνα ποτάμι. Γι’ αὐτὸ καὶ ἡ πρωτοχρονιὰ στὴν πραγματικότητα εἶναι μιὰ συμβατικὴ ἡμερομηνία ποὺ ἐπὶ αἰῶνες ἔθεταν οἱ ἄνθρωποι, γιὰ νὰ ἔχουν σημάδια καὶ ὅρια σὰν ἀρχὴ καὶ τέλος. Εἶναι δὲ ποτάμι ὁρμητικό ὁ χρόνος, ποὺ στὸ διάβα του παρασύρει τὰ πάντα. Ἄνθρωποι γεννιοῦνται καὶ πεθαίνουν. Γενεὲς ἔρχονται καὶ παρέρχονται. Κοινωνίες καὶ πολιτισμοὶ ἀκμάζουν καὶ παρακμάζουν καὶ τελικὰ σβήνουν καὶ χάνονται. Ἀντιμέτωπος, λοιπόν, ὁ ἄνθρωπος μὲ τὸν πανδαμάτορα χρόνο, δηλαδὴ τὸν χρόνο ποὺ δαμάζει τὰ πάντα, προσπαθεῖ νὰ τὸν ἐλέγξει. Ἀκόμη περισσότερο παλεύει νὰ μὴν χαθεῖ στὴν δίνη του, ἀλλὰ νὰ βρεῖ μέσα σ’ αὐτὸν νόημα καὶ προσανατολισμό. Νὰ γιατὶ πολλοὶ θεωροῦν τὸν χρόνο ἐχθρὸ τοῦ ἀνθρώπου, ποὺ ἀπὸ τὴν φύση του εἶναι ἐνάντια στὴ ζωή. Ἐδώ ὁ χρόνος ταυτίζεται μὲ τὴν φθορά, τὰ γηρατειὰ καὶ τὸν θάνατο. Καὶ τότε μοναδικὴ διέξοδος γι’ αὐτοὺς εἶναι ὁ ὑλιστικὸς κυνισμὸς ποὺ κραυγάζει καὶ στὶς μέρες μας: «φάγωμεν, πίωμεν· αὔριον γὰρ ἀποθνήσκομεν».

Διαμετρικὰ ἀντίθετη στέκεται ἡ χριστιανικὴ θεώρηση τοῦ χρόνου, ὅπως τὴν ἐκφράζει μεταξὺ ἄλλων καὶ ὁ σημερινὸς ἑορταζόμενος Μέγας Βασίλειος. Ὁ χρόνος, μᾶς λέει, εἶναι δῶρο τοῦ Θεοῦ ποὺ μαζὶ μὲ χῶρο τὸν ἄνθρωπο καὶ τὸν κόσμο πορεύονται χωρὶς ἐπιστροφὴ στὴν Βασιλεία Του. Ἄρα ὁ χρόνος, ἔστω κι ἂν φαίνεται νὰ σκορπίζει τὴν ζωή μας καὶ νὰ μαραίνει τὴν ὕπαρξή μας, δὲν εἶναι φθορά, ἀλλὰ ὡρίμανση. Δὲν εἶναι δρόμος πρὸς ἕνα τέρμα, ἀλλὰ πορεία στὴ σωστὴ ὥρα. Εἶναι γιὰ ἐμᾶς πρόσκληση καὶ εὐκαιρία. Εἶναι «καιρὸς», ποὺ ἂν χαθεῖ ἀνεκμετάλλευτος, χάνονται μαζί του τὰ «καίρια», δηλαδὴ τὰ κύρια καὶ οὐσιαστικὰ πράγματα τῆς ὕπαρξης καὶ τῆς ζωῆς μας. Μπροστὰ στὸ μυστήριο τοῦ χρόνου δὲν μᾶς ἀπομένει τίποτε ἄλλο παρὰ ἡ εὐχαριστία καὶ εὐγνωμοσύνη στὸν Θεὸ γιὰ ὅσα ζήσαμε μέχρι τώρα. Ἡ προσευχὴ καὶ ἡ ἱκεσία γιὰ ὅσα θὰ ἔρθουν.

Δὲν ξέρουμε ἂν ὁ καινούργιος χρόνος θὰ εἶναι καλύτερος ἢ χειρότερος· ὅμως εἴμαστε βέβαιοι ὅτι καὶ αὐτὸς ὁ χρόνος ποὺ ἀνατέλλει εἶναι σωτήριος. Ἂς σταθοῦμε ἄγρυπνοι ἀπέναντί του «ἐξαγοραζόμενοι τὸν καιρὸν» γιὰ νὰ μὴν χάσουμε καὶ αὐτὴν τὴν εὐκαιρία καὶ προθεσμία τοῦ Θεοῦ.

Κα­λὴ καὶ εὐ­λο­γη­μέ­νη Χρο­νι­ὰ.

Ὁ Μητροπολίτης

† Ὁ Κηφισίας, Ἀμαρουσίου καὶ Ὠρωποῦ Κύριλλος



http://www.imkifissias.gr


«Εγώ ειμί το φως του κόσμου ο ακολουθών εμοί ου μη περιπατήση εν τη σκοτία αλλ΄ έξει το φως της ζωής...»

Άβαταρ μέλους
Αναστάσιος
Διαχειριστής
Δημοσιεύσεις: 5436
Εγγραφή: Παρ Αύγ 04, 2017 1:57 pm
Τοποθεσία: Νέα Μάκρη, Ηλιούπολη (για όσο θα σπουδάζω)

Re: Ιερά Μητρόπολη Κηφισίας Αμαρουσίου και Ωρωπού

Δημοσίευσηαπό Αναστάσιος » Δευτ Ιαν 01, 2018 11:50 am

Τὰ Ὡροσκόπια

Μητροπολίτου Ναυπάκτου καὶ ἁγίου Βλασίου Ἰεροθέου

Εικόνα

Πολλὲς ἐφημερίδες καὶ περιοδικὰ δημοσιεύουν ὡροσκόπια καὶ ἀρκετοὶ ἄνθρωποι «πολιτισμένοι» τὰ διαβάζουν. Ἄλλοι τὸ κάνουν ἀπὸ περιέργεια, ἄλλοι γιὰ νὰ δημιουργήσουν μιὰ ἀτμόσφαιρα χιουμοριστικὴ καὶ πολλοὶ γιὰ νὰ δοῦν τὸ μέλλον τῆς ζω­ῆς τους, γιατί πιστεύουν ὅτι ἐπαληθεύονται. Εἶναι πολὺ σημαντι­κὸ ὅτι πρὶν ἀπὸ μερικὰ χρόνια στὶς Η.Π.Ἅ, ἀπὸ τὶς 1750 ἐφημε­ρίδες ποὺ κυκλοφοροῦσαν οἱ 1200 εἶχαν εἰδικὴ στήλη ἀστρολογίας.

Τὰ ὡροσκόπια εἶναι περιγραφὲς καὶ συμβουλὲς ποὺ δίνον­ται ἀπὸ τοὺς ἀστρολόγους ὕστερα ἀπὸ παρατηρήσεις στὴν κίνηση τῶν ἄστρων καὶ ἰδιαιτέρως ἀπὸ τὶς παρατηρήσεις τῶν ζῳδίων. Ἀρχαῖοι ἀστρολόγοι ἔχουν παρατηρήσει ὅτι «τὰ ἄστρα στὴν φαι­νομενικὴν τῶν κίνησιν πέριξ τῆς γῆς, διαγράφουν στὸν οὐρανὸν μίαν κυκλικὴν τροχιάν. Ἀποκαλεῖται δὲ αὔτη ζῳδιακή». Ἡ ζώ­νη αὐτὴ διαιρεῖται σὲ 12 μέρη. Τὰ μέρη αὐτὰ λέγονται ζῴδια. Κάθε μέρος - ζῴδιον ἔχει εἰδικὴ ὀνομασία. Πρέπει νὰ σημειωθῆ ὅτι ἐκεῖνοι ποὺ ἀνακάλυψαν τὰ ζῴδια ἦταν οἱ ἀρχαῖοι Χαλδαίοι καὶ ἀπὸ ἐκείνους τὰ παρέλαβαν κατ’ ἀρχὰς οἱ Αἰγύπτιοι καὶ ἔπειτα οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες. Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, δεχόμενος τὴν ἐπιστήμη τῆς ἐποχῆς ἐκείνης, γράφει «ὅτι οἱ ἑπτὰ πλανῆτες περνοῦν ἀπὸ τὰ δώδεκα ζῴδια. Καὶ ὁ ἥλιος στὸ κάθε ζῴδιο κάνει ἕνα μῆνα καὶ στοὺς δώδεκα μῆνες περνᾶ τὰ δώδεκα ζῴδια».

Τὸ γεγονὸς εἶναι ὅτι ἡ παλαιὰ καὶ σύγχρονη ἀστρολογία παραδέχεται ὅτι τὰ ζῴδια διευθύνουν τὴν ζωὴ τῶν ἀνθρώπων.

Αὐτὰ καθορίζουν τὶς ἐξελίξεις τῆς ζωῆς μας, τῆς ζωῆς τῶν κρα­τῶν καὶ αὐτῆς ἀκόμη τῆς ἱστορίας. Ἀλλὰ αὐτὸ δὲν γίνεται ἀποδεκτὸ ἀπὸ τὸν Χριστιανισμό. Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνὸς ἀναφέρει ὅτι ἐν ἀντιθέσει πρὸς τοὺς ἀρχαίους Ἕλληνες, ποὺ πί­στευαν ὅτι ὁ ἥλιος, τὰ ἀστέρια, τὰ ζῴδια κ.λ.π. ἐπηρεάζουν τὴν ζωή μας, «ἐμεῖς παραδεχόμαστε ὅτι ἀπὸ αὐτὰ διαμορφώνονται καιρικὲς καταστάσεις, ἡ βροχὴ καὶ ἡ ἀνομβρία, τὸ κρύο καὶ ἡ ζέ­στη, ἡ ὑγρασία καὶ ἡ ξηρασία καὶ οἱ ἄνεμοι καὶ τὰ παρόμοια, ἀλ­λὰ μὲ κανένα λόγο οἱ πράξεις μας γιατί ἐμεῖς, ἐπειδὴ γίναμε αὐ­τεξούσιοι ἀπὸ τὸν Δημιουργό, εἴμαστε κύριοι σ’ αὐτές». Πράγ­ματι ἔχουμε ἐλευθερία τὴν ὁποία σέβεται καὶ Αὐτὸς ὁ Ἴδιος ὁ Θεός, ἀφοῦ μάλιστα ὁ Θεὸς προτιμᾶ νὰ καταδικασθοῦμε ἐλεύθε­ρα παρὰ νὰ σωθοῦμε βίαια. Γιατί μία σωτηρία χωρὶς τὴν ἐλευθε­ρία εἶναι πραγματικὴ δουλεία καὶ σκλαβιά. Χωρὶς τὴν ἐλευθερία δὲν ὑπάρχει οὔτε ἀρετὴ οὔτε κακία καὶ σὲ τέτοια περίπτωση δὲν θὰ ὑπάρχουν οὔτε ἔπαινοι οὔτε στέφανοι. Ἐπὶ πλέον κατὰ τὸν ἴ­διο Πατέρα, ἂν αὐτὸ συνέβαινε θὰ ἦταν ἄδικος ὁ Θεὸς ἀφοῦ σὲ ἄλλον δίδει ἀγαθὰ καὶ σὲ ἄλλον θλίψεις. Ἐπίσης ἂν αὐτὸ ἦταν ἀλήθεια τότε ὁ Θεὸς δὲν θὰ προνοοῦσε γιὰ τὰ κτίσματά Του...

Ἡ Ἐκκλησία δὲν πιστεύει στὰ ὡροσκόπια, τὰ ὁποῖα ἀπὸ πολλοὺς χαρακτηρίζονται «φανταστικὰ καὶ παράλογα» καὶ αὐτοὶ ποὺ τὰ συντάσσουν «ἔμποροι τῆς ἐλπίδος», γιατί προσπαθοῦν νὰ ἐκμεταλλευθοῦν τὴν εὐπιστία καὶ τὴν ἐλπίδα τῶν ἀνθρώπων. Ἄλλωστε καὶ ἡ ἴδια ἡ Ἐπιστήμη ἀρνεῖται τὰ συμπεράσματα τῆς ἀστρολογίας. Γιατί ἄλλο ἡ ἀστρονομία, ποὺ εἶναι ἡ ἐπιστήμη ἡ ὁποία διερευνᾶ τὸν ἀστρικὸ κόσμο, καὶ ἄλλο ἡ ἀστρολογία ποὺ προσπαθεῖ τάχα νὰ ἀντιληφθῆ τὴν γλῶσσα τῶν ἄστρων. Ἕνας διάσημος ἀστρονόμος γράφει: «Δὲν ὑπάρχει στὴν ἐποχήν μας, εἰς ὅλην τὴν γῆν, οὔτε ἕνας ἀστρονόμος ὁ ὁποῖος νὰ πιστεύη εἰς τὴν Ἀστρολογίαν».

Ἡ παραδοχὴ τῶν ὡροσκοπίων ἀπὸ Χριστιανοὺς δείχνει ἔλλειψη ἐμπιστοσύνης πρὸς τὸν Θεό. Φανερώνει ἀνυπαρξία πίστεως ἢ μᾶλλον ὕπαρξη πίστεως σὲ ψεύτικα πράγματα. Ὁ ἄνθρω­πος ἀρνεῖται τὴν προσωπικὴ κοινωνία μὲ τὸν Θεὸ καὶ δέχεται τό­σα παράδοξα καὶ ἀφελῆ πράγματα. Εἶναι προτιμότερο νὰ πιστεύη κανεὶς στὸν Θεό, νὰ μελετᾶ τὴν Ἁγία Γραφὴ ποὺ καθορί­ζει πολλὰ σημεῖα τοῦ μέλλοντος, ἀφοῦ ὁ Θεὸς μὲ τὴν διδασκαλία Τού μας ἀποκάλυψε τὸ μέλλον τῆς ζωῆς μας καὶ πὼς νὰ ἀντιμε­τωπίζουμε τὰ διάφορα προβλήματα πού μας παρουσιάζονται, παρὰ νὰ μελετοῦμε τὰ ὡροσκόπια. Μὲ τὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ τὶς πατερικὲς διδασκαλίες ἔχουμε συγκεκριμένη καὶ Θεόπνευστη πυ­ξίδα στὴν ζωή μας.

Πολλοὶ φόβοι καὶ πολλὲς ψεύτικες ἐλπίδες μας ἔχουν κατακλύσει. Μὴ προσθέτουμε καὶ ἄλλους τέτοιους φόβους ἢ ψεύτικες ἐλπίδες μὲ τὴν ἀνάγνωση καὶ τὴν ἐμπιστοσύνη στὰ ζῴδια. Γιατί ταλαιπωροῦμε καὶ καταδυναστεύουμε τὴν ζωή μας; Εἴμαστε ἐ­λεύθεροι ἄνθρωποι μὲ πορεία πρὸς τὸν Θεό. Γιατί δὲν κατευθυνόμαστε πρὸς αὐτὴν τὴν πλευρὰ καὶ ἀφήνουμε τοὺς διαφόρους ἐκμεταλλευτᾶς νὰ δεσμεύουν τὴν ἐλευθερία μας καὶ νὰ πλουτίζουν μὲ τὴν ἀφέλειά μας; Ἂν δὲν θέλουμε νὰ δοῦμε τὸ θέμα αὐτὸ ἀπὸ τὴν θρησκευτικὴ πλευρά, γιατί δὲν τὸ βλέπουμε ἀπὸ ἐπιστημονι­κὴ ἄποψη, ἀφοῦ, κατὰ ἕναν ψυχαναλυτή, «ἡ ἀστρολογία εἶναι παρῳδία Ἐπιστήμης, ποῦ ἀντιμετωπίζει τὴν ἐπιστήμη μὲ τὰ ἴδια ἐρωτικὰ χαμόγελα, μὲ τὰ ὁποία ἡ Τέχνη «πόπ» ἀντιμετωπίζει τὸν Ἀκαδημαϊσμόν»;

ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ: «ΠΟΙΟΤΗΤΑ ΖΩΗΣ», Ἔκδοση Α’ 1987, Ἔκδοση Β’ 1988,

http://www.imkifissias.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=3191:t-roskopia&catid=102:anakoinoseis&Itemid=865


«Εγώ ειμί το φως του κόσμου ο ακολουθών εμοί ου μη περιπατήση εν τη σκοτία αλλ΄ έξει το φως της ζωής...»

Άβαταρ μέλους
Αναστάσιος
Διαχειριστής
Δημοσιεύσεις: 5436
Εγγραφή: Παρ Αύγ 04, 2017 1:57 pm
Τοποθεσία: Νέα Μάκρη, Ηλιούπολη (για όσο θα σπουδάζω)

Re: Ιερά Μητρόπολη Κηφισίας Αμαρουσίου και Ωρωπού

Δημοσίευσηαπό Αναστάσιος » Κυρ Ιαν 14, 2018 12:53 pm

«ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ»

Εικόνα(Μιά περιληπτική προσέγγιση στὸ θέμα, πού ξεκίνησε πρὶν ἀπὸ 140 χρόνια καὶ συνεχίζεται μέχρι σήμερα).

Μακεδονικὸς Ἀγῶνας, εἶναι ἡ ἔνοπλη ἀντιπαράθεση τὴν περίοδο 1904 -1908 ποὺ διεξήχθη στὴ Μακεδονία (τότε μέρος τῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας) μεταξὺ κυρίως Ἑλλήνων, Βουλγάρων καὶ Τούρκων, καὶ δευτερευόντως Σέρβων ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ ἔγινε ἀντιληπτὸ πὼς ἡ σημαντικὴ αὐτὴ ἐπαρχία τῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας θὰ ἦταν ἡ ἑπόμενη ἐδαφική της ἀπώλεια.

Μακεδονικὸ Ζήτημα, εἶναι οἱ ἐθνικο-χωροταξικὲς ἀνακατατάξεις ποὺ ἔγιναν τὴν περίοδο 1878 – 1918 στὴ Βαλκανικὴ καὶ εἰδικότερα στὴ γεωγραφικὴ περιοχὴ τῆς Μακεδονίας, μεταξὺ Ἑλλάδας, Βουλγαρίας, Σερβίας καὶ Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας.

Ἱστορικά, λέγοντας «Μακεδονία», ἀναφερόμαστε στὸ Βασίλειο καὶ τὸν πολιτισμὸ τῶν ἀρχαίων Μακεδόνων, ποὺ ἀνήκουν στὸ ἑλληνικὸ ἔθνος καὶ ἀποτελοῦν ἀδιαμφισβήτητο κομμάτι τῆς ἑλληνικῆς ἱστορικῆς καὶ πολιτιστικῆς κληρονομιᾶς. Ὁ κύριος κορμὸς τῆς ἱστορικῆς Μακεδονίας εἶναι μέσα στὰ σημερινὰ ἑλληνικὰ σύνορα καὶ καταλαμβάνει τὸ βόρειο τμῆμα τῆς ἑλληνικῆς ἐπικράτειας ποὺ διαχρονικὰ ὀνομάζεται Μακεδονία.

Γεωγραφικά, λέγοντας «Μακεδονία», ἀναφερόμαστε σὲ μία εὐρύτερη περιοχὴ ποὺ ἐκτείνεται στὸ σημερινὸ ἔδαφος διαφόρων βαλκανικῶν χωρῶν, μὲ τὸ μεγαλύτερο τμῆμα της νὰ βρίσκεται στὴν Ἑλλάδα καὶ ἄλλα μικρότερα τμήματά της στὴν ΠΓΔΜ, τὴ Βουλγαρία καὶ τὴν Ἀλβανία.

Ὁ Ἥλιος τῆς Βεργίνας, εἶναι ἕνα σύμβολο πάνω σὲ χρυσὴ λάρνακα ποὺ βρέθηκε τὸ 1977 στὶς ἀνασκαφὲς τῆς Βεργίνας, σὲ Βασιλικὸ τάφο τῆς Μακεδονικῆς Βασιλικῆς Δυναστείας τοῦ Φιλίππου Β' καὶ τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου. Τὸ σύμβολο αὐτό, ἡ ΠΓΔΜ τὸ χρησιμοποίησε στὴν κρατική της σημαία τὴν περίοδο 1992-1995, προκαλώντας εὔλογα τὴν Ἑλληνικὴ ἀντίδραση. Μετὰ τὴν «Ἐνδιάμεση Συμφωνία τοῦ 1995», τὸ ἀντικατέστησε μὲ σχηματοποιημένο ἥλιο.

1878: Συνθήκη Ἁγίου Στεφάνου – Συνθήκη Βερολίνου

Μετὰ τὸ Ρωσο – τουρκικὸ πόλεμο (1877 - 8), ἡ Βουλγαρία, μὲ τὴ Συνθήκη τοῦ Ἁγίου Στεφάνου (Μάρτιος 1878), πέτυχε νὰ ἱκανοποιήσει τὶς ἀξιώσεις της, ἀλλὰ ἡ Συνθήκη δὲν ἐφαρμόστηκε ποτέ λόγω ἀντίδρασης τῆς Μ. Βρετανίας.

Ἀκολούθησε, ἡ Συνθήκη τοῦ Βερολίνου (Ἰούλιος 1878), μὲ τὴν ὁποία δημιουργήθηκαν τρία ἀνεξάρτητα κράτη (Ρουμανία, Σερβία, Μαυροβούνιο) καθὼς καὶ τὸ «Πριγκιπάτο τῆς Βουλγαρίας» χωρὶς ὅμως τὴ Μακεδονία καὶ τὴν Ἀνατ. Θρᾴκη ποὺ παρέμειναν στὴν Τουρκία. Ἡ Συνθήκη τοῦ Βερολίνου εἶναι ἡ γενέτειρα τοῦ Μακεδονικοῦ Ζητήματος.

1903: Ἡ Ἐξέγερση τοῦ Ἤλιντεν

Τὸ ἀνεκπλήρωτο ὄνειρο τῶν Βουλγάρων (νὰ πάρουν τὴ Μακεδονία) ἀνέλαβε νὰ τὸ πραγματοποιήσει ἡ «Μακεδονικὴ – Ἀνδριανοπολίτικη Ἐσωτερικὴ Ἐπαναστατικὴ Ὀργάνωση» μὲ ἡγέτη τὸν Γκότσε Ντέλτσεφ, ἕνα Βούλγαρο ἐπηρεασμένο ἀπὸ τὶς ἰδέες τοῦ Μὰρξ καὶ τοῦ Μπακούνιν.

Μετὰ τὸ θάνατό του (Μάιος 1903), ὀργανώθηκε ἡ ἐξέγερση τοῦ Ἤλιντεν στὴ Δύτ. Μακεδονία (Ἰούλιος 1903) μὲ πρῶτο στόχο τὴν αὐτονομία της καὶ στὴ συνέχεια τὴν ἐνσωμάτωσή της, στὴ Βουλγαρία.

Σήμερα, ἡ Βουλγαρία ὡς μέλος (ἀπὸ 1-1-2007) τῆς Ε.Ε δὲν μπορεῖ νὰ ἔχει τέτοιες βλέψεις καὶ αὐτὸ τὸ ἐπιδιώκουν οἱ Σκοπιανοί, οἱ ὁποῖοι προβάλουν τὸν Γκότσε Ντέλτσεφ ὡς ἕναν ψευτο-μακεδόνα ἥρωα καὶ τὴν ἡμέρα ἐξέγερσης τοῦ Ἤλιντεν (20-7-1903, 3-8-1903) ὡς ἡμέρα ἐθνικῆς γιορτῆς.

Εἶναι ἀξιοσημείωτο ὅτι ἐνῷ τιμόταν ὡς ἐθνικὸς ἥρωας στὴ Βουλγαρία μέχρι τὸ 1946, μὲ τὴν ἀλλαγὴ τῆς πολιτικῆς τῆς Βουλγαρίας στὸ Μακεδονικό, τὸ ἀφιερωμένο σὲ αὐτὸν μουσεῖο ἔκλεισε καὶ τὰ περιεχόμενά του μαζὶ μὲ τὰ ὀστᾶ του μεταφέρθηκαν στὰ Σκόπια.

1904 - 1908: Ὁ Μακεδονικὸς ἀγῶνας

Τὸ ἀντίδοτο στὴν ἐξέγερση τοῦ Ἤλιντεν ἦταν ὁ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ (1904-1908), ὁ ὁποῖος ἔδωσε τότε στὴν ἐλεύθερη Ἑλλάδα τὴ δυνατότητα ὄχι μονάχα νὰ ἐπικαλεῖται τὴν προαιώνια Ἑλληνικότητα τῆς Μακεδονίας, ἐνάντια στὴν Βουλγαρικὴ – καὶ κάθε ἄλλη ξένη – προπαγάνδα, ἀλλὰ καὶ νὰ πραγματοποιήσει τὸ μεγάλο ὄνειρο τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους γιὰ τὴν Ἀπελευθέρωση τῆς Μακεδονίας – καὶ ἄλλων ὑπόδουλων ἑλληνικῶν περιοχῶν – μὲ τοὺς νικηφόρους Βαλκανικοὺς Πολέμους τοῦ 1912-13, πρῶτα κατὰ τῆς Τουρκίας καὶ ἔπειτα κατὰ τῆς Βουλγαρίας.

1906: Ἀντιπαράθεση Σερβίας - Τουρκίας

Ἡ Μακεδονία, καὶ εἰδικὰ ἡ Θεσσαλονίκη μὲ τὸ λιμάνι της, ἔγινε τὸ «μῆλον τῆς ἔριδος» ἀφενὸς γιὰ τὸ κράτος τῆς Σερβίας ποὺ εἶχε πλέον καταστεῖ περίκλειστο κράτος καὶ ἐπιζητοῦσε διέξοδο στὴ θάλασσα, καὶ ἀφετέρου, γιὰ τοὺς Βούλγαρους ποὺ ἤθελαν νὰ ἐκπληρώσουν τὸ ὄνειρό τους, νὰ προσαρτήσουν τὴ Μακεδονία.

Ὅταν, τὸ 90% τοῦ παγκόσμιου ἐμπορίου, ἀναλογικὰ καὶ τοῦ ἐθνικοῦ, διακινεῖται μέσῳ θαλάσσης, γίνεται ἀντιληπτὴ ἡ ἀξία ἐνὸς παράκτιου κράτους καὶ ἀντιθέτως ἡ ἀπαξία ἐνὸς περίκλειστου.

1912 - 1913: Βαλκανικοὶ Πόλεμοι

Ἡ Σερβία, κατ’ ἀνάγκη, στράφηκε γιὰ διέξοδο στὸ λιμάνι τῆς Θεσσαλονίκης, τὸ ὁποῖο ὑπόψη ἦταν ὑπὸ Τουρκικὴ δικαιοδοσία. Ἡ Τουρκία ἔβαζε συνεχῶς ἐμπόδια γιὰ τὴν ἐξεύρεση μιᾶς λύσης – συμφωνίας, γεγονὸς ποὺ ἐπιδείνωσε τὶς σχέσεις Σερβίας - Τουρκίας καὶ ἀποτέλεσε τὴν ἀφορμὴ γιὰ τὴν ἔκρηξη τοῦ Α’ Βαλκανικοῦ Πολέμου (1912 - 3).

1914: Τὸ λιμάνι τῆς Θεσσαλονίκης - ΕΖΛΘ

Στὶς 26 Ὀκτωβρίου 1912, ἡ Θεσσαλονίκη ἀπελευθερώνονται ἀπὸ τὸν Ἑλληνικὸ Στρατό. Με τὴ λήξη τῶν Βαλκανικῶν πολέμων (1913) καὶ τὸν καθορισμὸ τῶν συνόρων τῶν Βαλκανικῶν κρατῶν, τὸ λιμάνι τῆς Θεσσαλονίκης, τὸ ὁποῖο ἐξυπηρετοῦσε μεγάλο μέρος τῆς Βαλκανικῆς χερσονήσου, περιορίστηκε στὴν Ἑλληνικὴ ἐπικράτεια.

Γιὰ τὴ συνέχιση τοῦ φυσικοῦ του ρόλου, δηλαδὴ τὴν ἐξυπηρέτηση ὅλης τῆς Βαλκανικῆς, ἡ Ἑλληνικὴ Κυβέρνηση τὸ 1914 μὲ τὸ N.390/1914 ἵδρυσε τὴν Ἐλευθέρα Ζώνη Λιμένος Θεσσαλονίκης. Ὅμως, τὸ ξέσπασμα τοῦ Α’ Παγκοσμίου Πόλεμου δὲν ἐπέτρεψε τὴν ὑλοποίησή της.

1918: Ἡ Ἵδρυση τῆς Γιουγκοσλαβίας

Ἡ Γιουγκοσλαβία (ἢ Νοτιοσλαβία) οὐσιαστικὰ δημιουργήθηκε τὴν 1-12-1918, ὅταν ἑνώθηκαν τὰ Βασίλεια τῆς Σερβίας καὶ τοῦ Μαυροβουνίου μὲ τὶς πρώην ἐπαρχίες τῆς Αὐστροουγγαρίας ποὺ εἶχαν σλάβικο πληθυσμό. Τὸ κράτος ἀρχικὰ ὀνομάστηκε «Βασίλειο τῶν Σέρβων, Κροατῶν καὶ Σλοβένων» καὶ τὸ Νοέμβριο τοῦ 1929 μετονομάστηκε σὲ Γιουγκοσλαβία.

1924: Ἐλεύθερη Σερβικὴ Ζώνη Λιμένα Θεσσαλονίκης

Γιὰ τὴν ἐξυπηρέτηση τοῦ Γιουγκοσλαβικοῦ διαμετακομιστικοῦ ἐμπορίου μέσῳ τοῦ λιμένος τῆς Θεσσαλονίκης, τὸ 1923 ξεκίνησαν συζητήσεις μεταξὺ τῶν δυὸ χωρῶν γιὰ τὴ δημιουργία Γιουγκοσλαβικῆς Ἐλευθέρας Ζώνης τοῦ λιμένος τῆς Θεσσαλονίκης, ἡ ὁποία τελικὰ ἄρχισε νὰ λειτουργεῖ ἀπὸ 19-10-1925 καὶ γιὰ πενήντα χρόνια (καταργήθηκε τὸ 1975).

1944: Ἡ Γιουγκοσλαβία μετὰ τὸ Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο

Στὶς 2-2-1944, ὁ δικτάτορας τῆς Γιουγκοσλαβίας Τίτο, διαχώρισε ἀπὸ τὴ Σερβία τὴν περιοχὴ ποὺ καλεῖτο μέχρι τότε Vardarska Banovina, καὶ συγκροτεῖ ἕνα ὁμόσπονδο κρατίδιο, στὸ ὁποῖο δίνει σκόπιμα τὸ ψευδεπίγραφο ὄνομα «Δημοκρατία τῆς Μακεδονίας» ἀρχίζοντας νὰ καλλιεργεῖ συγχρόνως τὴν ἰδέα ἐνὸς χωριστοῦ καὶ διακριτοῦ «μακεδονικοῦ ἔθνους».

Ὁ Τίτο μὲ αὐτὸ τὸν τρόπο θεμελίωνε μελλοντικὲς ἐδαφικὲς διεκδικήσεις τῆς Γιουγκοσλαβίας στὴν εὐρύτερη περιοχὴ τῆς Μακεδονίας ἐξασφαλίζοντας διέξοδο στὸ Αἰγαῖο.

Τότε, ἀνήγγειλε δημόσια ὅτι στόχος του ἦταν νὰ ἐνώσει «ὅλα τὰ τμήματα τῆς Μακεδονίας ποὺ διασπάστηκαν τὸ 1912 καὶ 1913 ἀπὸ τοὺς βαλκάνιους ἰμπεριαλιστές».

Τὸ Σύνταγμα τοῦ 1946, τὸ ὁποῖο ἴσχυσε μέχρι τὴ διάσπασή της (1991), χαρακτήριζε τὴ χώρα σὰν «Ὁμοσπονδιακὴ Λαϊκὴ Δημοκρατία» μὲ ἕξη ὁμόσπονδες δημοκρατίες. Τὴ Σερβία, τὴν Κροατία, τὴ Βοσνία-Ἐρζεγοβίνη, τὴ Σλοβενία, τὸ Μαυροβούνιο καὶ τὴ Μακεδονία. Στὶς ἀρχὲς τῆς δεκαετίας τοῦ 1990 ξέσπασε στὴν πολύπαθη περιοχή μας τὸ νεώτερο «μακεδονικό» ζήτημα, αὐτὴ τὴ φορὰ μὲ τὴν ἐμπλοκὴ τῶν Σκοπίων. Τί ἀκριβῶς συνέβη; Μιὰ ἄλλοτε σερβικὴ ἐπικράτεια (ἡ νότια Σερβία, ὅπως κάποτε τὴν ἀποκαλοῦσαν) μὲ βουλγαρόφωνο πληθυσμὸ - ποὺ μιλοῦσε, δηλαδή, μιὰ βουλγαρικὴ διάλεκτο - ἀνακήρυξε τὴν ἀνεξαρτησία της στὶς 8 Σεπτεμβρίου τοῦ 1991 καὶ ἀπαίτησε νὰ ἀναγνωριστεῖ διεθνῶς ὡς «Δημοκρατία τῆς Μακεδονίας». Ἐκδηλώθηκε ἔτσι ὁ περίφημος «μακεδονισμός», ποὺ ἐλλόχευε ἤδη ἀπὸ τὴ δεκαετία τοῦ 1940, ὅταν ὁ Γιουγκοσλάβος κομμουνιστὴς ἡγέτης Γιόζιπ Μπρόζ-Τίτο ἀποφάσισε νὰ δημιουργήσει μία καινούργια, ἐντελῶς τεχνητὴ ἐθνότητα στὴν «καρδιά» τῶν Βαλκανίων, μὲ πολὺ ἄδηλους σκοποὺς γιὰ τὸ μέλλον.

1991: Ἡ γένεση τοῦ νεώτερου «Μακεδονικοῦ»

Τὸ Σεπτέμβριο τοῦ 1991, μετὰ ἀπὸ ἕνα δημοψήφισμα, ἡ Πρώην Γιουγκοσλαβικὴ Δημοκρατία τῆς Μακεδονίας, ἀνακήρυξε τὴν ἀνεξαρτησία τῆς ὑπὸ τὴν ὀνομασία «Δημοκρατία τῆς Μακεδονίας».

Ἡ Ἑλλάδα ἀντέδρασε ἔντονα στὴν ὑποκλοπὴ τῆς ἱστορικῆς καὶ πολιτιστικῆς της κληρονομιᾶς καὶ στὶς ὑφέρπουσες ἐδαφικὲς καὶ ἀλυτρωτικὲς βλέψεις τῆς Πρώην Γιουγκοσλαβικῆς Δημοκρατίας τῆς Μακεδονίας καὶ τὸ θέμα ᾖλθε στὸ Συμβούλιο Ἀσφαλείας τῶν Ἡνωμένων Ἐθνῶν, τὸ ὁποῖο μὲ δυὸ ἀποφάσεις τοῦ [ 817(1993) καὶ 845(1993) ] συνιστᾶ τὴν ἐξεύρεση ταχείας διευθέτησης γιὰ τὸ καλὸ τῶν εἰρηνικῶν σχέσεων καὶ τῆς καλῆς γειτονίας στὴν περιοχή.

Τὸ 1993, κατόπιν τῆς σύστασης τοῦ Συμβουλίου Ἀσφαλείας, ἡ Πρώην Γιουγκοσλαβικὴ Δημοκρατία τῆς Μακεδονίας ἔγινε δεκτή, μὲ ἀπόφαση τῆς Γενικῆς Συνέλευσης, στὰ Ἡνωμένα Ἔθνη μὲ αὐτὴν τὴν προσωρινὴ ὀνομασία «Πρώην Γιουγκοσλαβικὴ Δημοκρατία τῆς Μακεδονίας» ἕως ὅτου ἐξευρεθεῖ μία συμφωνημένη λύση.

1995: Ἡ Ἐνδιάμεση Συμφωνία

Τὸ 1995, ἡ Ἑλλάδα καὶ ἡ Πρώην Γιουγκοσλαβικὴ Δημοκρατία τῆς Μακεδονίας, συνομολόγησαν μία Ἐνδιάμεση Συμφωνία, ἡ ὁποία ἐπέβαλε ἕναν δεσμευτικὸ «κώδικα συμπεριφορᾶς». Τα δυὸ μέρη ἄρχισαν διαπραγματεύσεις ὑπὸ τὴν αἰγίδα τῶν Ἡνωμένων Ἐθνῶν, οἱ ὁποῖες συνεχίζονται μέχρι σήμερα …

Ἡ ΠΓΔΜ παραβιάζει συνεχῶς αὐτὴ τὴ Συμφωνία, προβάλλοντας ἐδαφικὲς βλέψεις κατὰ τῆς Ἑλλάδας, μὲ χάρτες, σχολικὰ βιβλία, ἐκδηλώσεις κλπ, χρησιμοποιώντας παράνομα τὴν ὀνομασία «Δημοκρατία τῆς Μακεδονίας» ἀκόμη καὶ σὲ διεθνεῖς ὀργανισμοὺς καθὼς καὶ σύμβολα ποὺ ἀνήκουν στὴν ἑλληνικὴ ἱστορικὴ καὶ πολιτιστικὴ κληρονομιὰ ὅπως τὸν Ἥλιο τῆς Βεργίνας.

2008: Ἡ ΠΓΔΜ στὸ ΝΑΤΟ καὶ στὴν Ε.Ε

Στὴ Διάσκεψη Κορυφῆς (Ἀπρίλιος 2008) τοῦ ΝΑΤΟ στὸ Βουκουρέστι, τὰ μέλη τῆς Συμμαχίας, μετὰ ἀπὸ βέτο τὴ ἑλληνικῆς πλευρᾶς, ἀποφάσισαν ὁμόφωνα νὰ ἀπευθυνθεῖ πρόσκληση στὴν πρώην Γιουγκοσλαβικὴ Δημοκρατία τῆς Μακεδονίας γιὰ ἔνταξή της ἐφόσον λυθεῖ τὸ ζήτημα τοῦ ὀνόματος, κατὰ τρόπο ἀμοιβαίως ἀποδεκτό.

Ἡ ΠΓΔΜ προσέφυγε στὸ Διεθνὲς Δικαστήριο τῆς Χάγης κατὰ τῆς Ἑλλάδας τὴν 17η Νοεμβρίου 2008, ἰσχυριζόμενη ὅτι ἡ χώρα μας πρόβαλε ἀντίρρηση στὴν ἔνταξη τῆς πρώην Γιουγκοσλαβικῆς Δημοκρατίας τῆς Μακεδονίας στὸ ΝΑΤΟ κατὰ τὴ Σύνοδο Κορυφῆς τῆς Συμμαχίας στὸ Βουκουρέστι τὸν Ἀπρίλιο τοῦ 2008.

Τὸ Διεθνὲς Δικαστήριο τῆς Χάγης στὴν ὑπόθεση αὐτὴ δὲν ὑπεισῆλθε στὴν οὐσία τῆς ὀνοματολογικῆς διαφορᾶς, σημειώνοντας ὅτι δὲν ἔχει τὴ σχετικὴ δικαιοδοσία καὶ ὅτι ἡ διαφορὰ πρέπει νὰ ἐπιλυθεῖ στὸ πλαίσιο ποὺ ὁρίζουν οἱ Ἀποφάσεις τοῦ Συμβουλίου Ἀσφαλείας, μέσῳ διαπραγματεύσεων ὑπὸ τὴν αἰγίδα τοῦ ΟΗΕ. Κάλεσε, ἐπίσης, τὰ δυὸ μέρη νὰ ἐμπλακοῦν σὲ οὐσιαστικὲς διαπραγματεύσεις ὑπὸ τὴν αἰγίδα τῶν ΗΕ.

Ἀπὸ πλευρᾶς ΕΕ, τὸ Εὐρωπαϊκὸ Συμβούλιο τοῦ Ἰουνίου 2008, μὲ ὁμόφωνη ἀπόφασή του, ἀποφάσισε ὅτι ἡ λύση τοῦ ζητήματος τοῦ ὀνόματος κατὰ τρόπο ἀμοιβαίως ἀποδεκτὸ ἀποτελεῖ θεμελιώδη ἀναγκαιότητα προκειμένου νὰ γίνουν περαιτέρω βήματα στὴν ἐνταξιακὴ πορεία τῆς ΠΓΔΜ πρὸς τὴν ΕΕ.

2012 – 2014: Νέες πρωτοβουλίες

Τὸν Ὀκτώβριο τοῦ 2012, ὁ Ἕλληνας Ὑπουργὸς Ἐξωτερικῶν ἔστειλε ἐπιστολὴ στὸν ὁμόλογό του τῆς πρώην ΓΔΜ, μὲ τὴν ὁποία πρότεινε τὴν ὑπογραφὴ μεταξὺ τῶν δυὸ χωρῶν Μνημονίου Κατανόησης, ποὺ θὰ θέσει τὸ πλαίσιο καὶ τὶς βασικὲς παραμέτρους γιὰ τὴν ὁριστικὴ ἐπίλυση τοῦ ζητήματος τῆς ὀνομασίας.

Ἡ ἑλληνικὴ πλευρὰ πρότεινε λύση ποὺ πρέπει νὰ περιλαμβάνει συμφωνία ἐπὶ τοῦ γεγονότος ὅτι ὁποιαδήποτε πρόταση ὀφείλει νὰ ἐμπεριέχει σαφῆ καὶ ὁριστικὸ προσδιορισμὸ τοῦ ὀνόματος ποὺ δὲν θὰ ἀφήνει περιθώρια ἀμφιβολιῶν σχετικὰ μὲ τὴ διάκριση μεταξὺ τοῦ ἐδάφους τῆς πρώην ΓΔΜ καὶ περιοχῶν σὲ γειτονικὲς χῶρες, εἰδικότερα, τῆς περιοχῆς τῆς Μακεδονίας στὴ βόρεια Ἑλλάδα καὶ ὅτι τὸ συμφωνημένο ὄνομα θὰ χρησιμοποιεῖται ἔναντι ὄλων (erga omnes) καὶ γιὰ ὅλους τούς σκοπούς.

Στὴν ἀπάντησή της, ἡ πρώην ΓΔΜ , ἂν καὶ εὐχαρίστησε γιὰ τὴν ἑλληνικὴ πρωτοβουλία, ἐπανέλαβε τὶς πάγιες θέσεις της καὶ ἐπὶ τῆς οὐσίας ἀντιπαρῆλθε πλήρως τὴν ἑλληνικὴ πρόταση.

Τὸ Δεκέμβριο 2012, τὸ Εὐρωπαϊκὸ Συμβούλιο μὲ συλλογικὴ καὶ ὁμόφωνη ἀπόφασή του ἀποφάσισε ὅτι ἡ ἔναρξη ἐνταξιακῶν διαπραγματεύσεων τῆς ΕΕ μὲ τὴν πρώην ΓΔΜ ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὴν ἐφαρμογὴ τῶν ἀναγκαίων μεταρρυθμίσεων, τὴν προώθηση καὶ τὸν σεβασμὸ τῶν σχέσεων καλῆς γειτονίας καὶ τὴν ἐπίλυση τοῦ ὀνοματολογικοῦ, στὸ πλαίσιο τῶν ὑπὸ τὸν ΟΗΕ διαπραγματεύσεων. Τὸ Δεκέμβριο 2013 τὸ Εὐρωπαϊκὸ Συμβούλιο, μὲ συλλογικὴ καὶ ὁμόφωνη ἀπόφασή του, δὲν ἀποδέχθηκε τὴν εἰσήγηση τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἐπιτροπῆς γιὰ ἀπόδοση ἡμερομηνίας ἔναρξης ἐνταξιακῶν διαπραγματεύσεων. Τὸ Συμβούλιο ἀποφάσισε ὅτι θὰ ἐπανεξετάσει τὴν προοπτικὴ αὐτὴ ἐντὸς τοῦ 2014, στὴ βάση νέας ἐνημέρωσης ἀπὸ τὴν Ἐπιτροπὴ γιὰ τὴν πρόοδο τῶν μεταρρυθμίσεων καὶ τὴν πραγματοποίηση ἁπτῶν βημάτων, ἀπὸ τὰ Σκόπια, γιὰ τὴν προώθηση τῶν σχέσεων καλῆς γειτονίας καὶ τὴν ἐξεύρεση ἀμοιβαία ἀποδεκτῆς λύσης στὸ θέμα τοῦ ὀνόματος στὸ πλαίσιο τῶν, ὑπὸ τὸν ΟΗΕ, διαπραγματεύσεων.

2018

Ἡ ἐπίσημη ἰστοσελίδα τοῦ Ἑλληνικοῦ Ὑπουργείου Ἐξωτερικῶν, μεταξὺ ἄλλων, ἀναφέρει :

…Ἡ Ἑλλάδα ὄχι μόνον δὲν ἀντιτίθεται στὴν εὐρωπαϊκὴ καὶ εὐρω-ἀτλαντικὴ προοπτικὴ τῆς πρώην ΓΔΜ, ἀλλὰ ἀντιθέτως τὴν ὑποστηρίζει. Μὲ ἑλληνικὴ συναίνεση ἡ πρώην ΓΔΜ ἀπέκτησε καθεστὼς ὑποψήφιας χώρας στὴν ΕΕ καὶ ἔφθασε στὰ πρόθυρα τῆς ἔνταξης στὸ ΝΑΤΟ. Ἐπίσης μὲ ἑλληνικὴ συναίνεση καταργήθηκε τὸ καθεστὼς τῶν θεωρήσεων γιὰ τοὺς πολίτες τῆς γειτονικῆς χώρας. Βασικὴ ἀντικειμενικὴ προϋπόθεση, ὅμως, γιὰ τὴ συνέχιση καὶ ὁλοκλήρωση τῆς εὐρωπαϊκῆς καὶ εὕρω-ἀτλαντικῆς πορείας κάθε ὑποψήφιου κράτους εἶναι νὰ ἀσπάζεται καὶ νὰ σέβεται στὴν πράξη τὶς θεμελιώδεις ἀρχὲς πάνω στὶς ὁποῖες στηρίζεται ὁ ὀργανισμὸς στὸν ὁποῖο ἐπιδιώκει τὴν ἔνταξή του, καὶ ἰδίως τὴν ἀρχὴ τῶν σχέσεων καλῆς γειτονίας ποὺ ἀποτελεῖ τὴ βάση μιᾶς ἑταιρικῆς ἢ συμμαχικῆς σχέσης μεταξὺ κρατῶν.

…Ἀντὶ ἡ πρώην ΓΔΜ νὰ ἀναγνωρίσει καὶ νὰ ἐκτιμήσει τὴν ἑλληνικὴ ὑποστήριξη στὴν εὐρωπαϊκὴ καὶ εὐρω-ἀτλαντικὴ πορεία της, συνήθως ἀπαντᾶ στὶς ἑλληνικὲς ὑποστηρικτικὲς χειρονομίες μὲ νέες προκλήσεις καὶ σκλήρυνση τῆς στάσης της.

Πηγή: Τράπεζα Ἰδεῶν

Παπανικολόπουλος Νικόλαος

Ὑποναύαρχος Λ.Σ (ἐ.ἀ)


http://imkifissias.gr/index.php?option= ... Itemid=435


«Εγώ ειμί το φως του κόσμου ο ακολουθών εμοί ου μη περιπατήση εν τη σκοτία αλλ΄ έξει το φως της ζωής...»

Άβαταρ μέλους
Αναστάσιος
Διαχειριστής
Δημοσιεύσεις: 5436
Εγγραφή: Παρ Αύγ 04, 2017 1:57 pm
Τοποθεσία: Νέα Μάκρη, Ηλιούπολη (για όσο θα σπουδάζω)

Re: Ιερά Μητρόπολη Κηφισίας Αμαρουσίου και Ωρωπού

Δημοσίευσηαπό Αναστάσιος » Κυρ Ιαν 14, 2018 1:06 pm

ΔΙΣ: «Ἡ Ἐκκλησία δέν μπορεῖ νά ἀποδεχθεῖ τήν ἀπονομή τοῦ ὄρου «Μακεδονία».

Εικόνα
Συνῆλθε χθὲς καὶ σήμερα ἡ Διαρκὴς Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος τῆς 161ης Συνοδικῆς Περιόδου, γιὰ τὸν μῆνα Ἰανουάριο, ὑπὸ τὴν προεδρία τοῦ Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος κ. Ἱερωνύμου.

Κατὰ τὴ χθεσινὴ καὶ σημερινὴ Συνεδρία:

Ἐξ ἀφορμῆς τῆς ἔντονης διπλωματικῆς κινητικότητας ποὺ ὑπάρχει γιὰ τὸ θέμα τῶν Σκοπῖων, καὶ ἐν συνεχείᾳ τῆς ἀπὸ 15.12.2017 Ἀνακοίνωσής Της περὶ τῆς σχισματικῆς Ἐκκλησίας τῶν Σκοπῖων ἡ Δ.Ι.Σ. συμμεριζομένη τὴν ἀγωνία τῶν Ἱεραρχῶν ποὺ διαποιμαίνουν τὶς Ἱερὲς Μητροπόλεις στὴν περιοχὴ τῆς Μακεδονίας, ἀλλὰ καὶ τοῦ λαοῦ, μὲ Ἀπόφασή Της ὑπενθυμίζει ὅτι ἡ Ἐκκλησία ἔχει μαρτυρήσει μὲ τὸ λόγο καὶ τὸ αἷμα κλήρου καὶ λαοῦ τὴν ἑλληνικότητα τῆς Μακεδονίας ἀπὸ ἀρχαιοτάτων χρόνων, γι’ αὐτὸ καὶ δὲν μπορεῖ νὰ ἀποδεχθεῖ τὴν ἀπονομὴ τοῦ ὄρου «Μακεδονία» ἢ παραγώγου τοῦ ὡς συστατικοῦ ὀνόματος ἄλλου Κράτους, τὸ ὁποῖο θὰ ἔχει ἐπιπτώσεις καὶ στὴν ὀνομασία τῆς σχισματικῆς αὐτοαποκαλούμενης ἐκκλησίας τῆς «Μακεδονίας».

Ἀναμένει δὲ ἀπὸ τὴν ὑπεύθυνη Ἑλληνικὴ Κυβέρνηση, ἡ ὁποία διαχειρίζεται τὸ θέμα, νὰ κατανοήσει τὴν ἀνησυχία Της, ποὺ εἶναι καὶ ἀνησυχία τοῦ οἰκουμενικοῦ ἑλληνισμοῦ.

Ἡ Δ.Ι.Σ. ἀποφάσισε νὰ συγκληθεῖ ἐκτάκτως ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος τὴν Τετάρτη 7 καὶ τὴν Πέμπτη 8 Φεβρουαρίου ἔ.ἔ.

Ἐπίσης ἡ Δ.Ι.Σ. ἀποφάσισε ὁμοφώνως νὰ ἀπονείμει τὸ Μεγαλόσταυρο τοῦ Ἀποστόλου τῶν Ἐθνῶν Παύλου στὸν Μακαριώτατο Ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος κ. Ἱερώνυμο, κατὰ τὴν πρώτη ἡμέρα τῆς Συνεδριάσεως τῆς Ἱεραρχίας, δηλαδὴ τὴν 7η Φεβρουαρίου, ἡμέρα τῆς συμπληρώσεως 10 ἐτῶν ἀπὸ τῆς Ἐκλογῆς τοῦ Μακαριωτάτου, ὡς Προκαθημένου τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας.

Ἀκολούθως ἐνέκρινε τὶς προτάσεις: τῆς Ἀποστολικῆς Διακονίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος περὶ διοργανώσεως τῆς «Ἑβδομάδος Ἐξωτερικῆς Ἱεραποστολῆς», κατὰ τὴν περίοδο ἀπὸ 25ης Φεβρουαρίου ἕως καὶ 3ης Μαρτίου ἔ.ἔ. καὶ τῆς Συνοδικῆς Ἐπιτροπῆς ἐπὶ τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἐκπαιδεύσεως καὶ Ἐπιμορφώσεως τοῦ Ἐφημεριακοῦ Κλήρου ἐπὶ τοῦ ἑορτασμοῦ τῆς ἑβδομάδος τῶν Ἱερατικῶν Κλήσεων τὴν Γ’ Ἑβδομάδα τῶν Νηστειῶν, ἀπὸ Δευτέρας 5ης Μαρτίου ἕως καὶ τῆς Κυριακῆς της Σταυροπροσκυνήσεως, 11ης Μαρτίου ἔ.ἔ.

Τέλος, ἡ Διαρκὴς Ἱερὰ Σύνοδος κατήρτισε τὸν Προκαταρκτικὸ Πίνακα ὑποψηφίων κληρικῶν πρὸς ἐγγραφὴν στὸν Κατάλογο τῶν πρὸς Ἀρχιερατείαν ἐκλογίμων, ἐνέκρινε ἀποσπάσεις κληρικῶν καὶ ἀσχολήθηκε μὲ τρέχοντα ὑπηρεσιακὰ ζητήματα.

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος


http://imkifissias.gr/index.php?option= ... Itemid=865


«Εγώ ειμί το φως του κόσμου ο ακολουθών εμοί ου μη περιπατήση εν τη σκοτία αλλ΄ έξει το φως της ζωής...»

Άβαταρ μέλους
Αναστάσιος
Διαχειριστής
Δημοσιεύσεις: 5436
Εγγραφή: Παρ Αύγ 04, 2017 1:57 pm
Τοποθεσία: Νέα Μάκρη, Ηλιούπολη (για όσο θα σπουδάζω)

Re: Ιερά Μητρόπολη Κηφισίας Αμαρουσίου και Ωρωπού

Δημοσίευσηαπό Αναστάσιος » Τετ Ιαν 17, 2018 7:38 pm

Συμ­βου­λὲς γιὰ τὸ ἦθος τῶν ἀν­θρώ­πων καὶ τὴν ἐ­νά­ρε­τη ζωή

Εικόνα

Ἀντωνίου τοῦ Μεγάλου

Ἄν­θρω­πος λέ­γε­ται ἤ ἐκεῖ­νος ποὺ χρη­σι­μο­ποιεῖ ὀρ­θὰ τὸ λο­γι­κό του, ἤ ἐ­κεῖ­νος ποὺ δέ­χε­ται συμ­βουλὴ γιὰ τὴ διόρ­θω­σή του. Ὁ ἀ­διόρ­θω­τος δὲ λέ­γε­ται ἄν­θρω­πος, ἀλ­λά ἀ­πανθρω­πος.Κι αὐ­τὸ εἶναι τὸ γνώ­ρι­σμα τῶν ἀ­παν­θρώ­πων· καὶ οἱ ἄν­θρω­ποι αὐ­τοὶ πρέ­πει ν΄ἀ­πο­φεύ­γο­νται. Για­τὶ ἐκειῖνοι ποὺ ζοῦν μὲ τὴν κα­κί­α δὲν εἰ­ναι δυ­να­τὸ νὰ ἀ­πο­κτή­σουν τὴν ἀ­θά­να­τη ζω­ή.

Ὅταν κά­νου­με κα­λὴ χρή­ση τοῦ λο­γι­κοῦ μας,τό­τε εἴ­μα­στε ἄξιοι νὰ λε­γό­μα­στε ἄν­θρω­ποι. Ἀντί­θε­τα, ὅταν δὲν κά­νο­με κα­λὴ χρή­ση τοῦ λογι­κοῦ,τό­τε μό­νον κα­τά τὸ σῶ­μα καὶ τὴ φω­νὴ δια­φέ­ρο­με ἀ­πὸ τὰ ἄ­λο­γα ζω­α. Ἄς ἀνα­γνω­ρί­σει λοι­πὸν ὁ συ­νε­τὸς ἀν­θρω­πος ὅ­τι εἶ­ναι ἀ­θά­να­τος καὶ τό­τε θὰ μι­σή­σει κά­θε αἰ­σχρὴ ἐ­πι­θυ­μί­α,ἡ ὁποί­α γί­νε­ται αἰ­τί­α θα­νά­του στοὺς ἀν­θρώ­πους.

Ἡ ἐ­γκρά­τεια,ἡ ἀ­νε­ξι­κα­κί­α,ἡ σω­φρο­σύ­νη,ἡ ἐ­γκαρ­τέ­ρη­ση,ἡ ὑ­πο­μο­νὴ καὶ οἱ πα­ρό­μοιες μέ­γι­στες καὶ ἐ­νά­ρε­τες δυ­νά­μεις μᾶς δό­θη­καν ἀ­πὸ τὸ Θε­ὸ καὶ εἶ­ναι ἀ­ντί­θε­τες καὶ ἀ­ντι­στέ­κο­νται καί μᾶς βο­η­θοῦν στὶς ἀ­ντί­στοι­χες πρὸς αὐ­τὲς κα­κί­ες. Ἂν γυ­μνά­ζο­με αὐ­τὲς τὶς δυ­νά­μεις καὶ τὶς ἔχου­με πά­ντο­τε πρό­χει­ρες,τό­τε νο­μί­ζο­με ὅτι δέ μᾶς συμ­βαί­νει πιὰ τί­πο­τε δύ­σκο­λο ἤ θλι­βε­ρὸ ἤ ἀ­βά­στα­χτο·για­τὶ σκε­πτό­μα­στε ὅ­τι ὅ­λα εἶ­ναι ἀν­θρώ­πι­να καὶ τὰ νι­κοῦν οἱ ἀ­ρε­τὲς ποὺ ἔ­χου­με.Αὐ­τὰ δὲν τὰ ἔ­χουν ὑ­πό­ψη τους οἱ ἀ­νό­η­τοι ἄν­θρω­ποι. Οὔτε σκέ­φτο­νται ὅτι τὰ πά­ντα γί­νο­νται σω­στὰ καὶ ὅ­πως πρέ­πει γιὰ τὸ συμ­φέ­ρον μας,γιὰ νὰ λάμ­ψουν οἱ ἀ­ρε­τὲς μας καὶ νὰ στε­φα­νω­θουῦμε ἀ­πὸ τὸ Θε­ό.

Ὁ λο­γι­κός ἄν­θρω­πος, προ­σέ­χο­ντας ὁ ἴδιος στὸν ἐ­αυ­τό του,ἐ­ξε­τά­ζει τί πρέ­πει νὰ πρά­ξει καὶ τί τὸν συμ­φέ­ρει,κα­θώς καὶ ποιὰ ται­ριά­ζουν στὴν ψυ­χὴ καὶ τὴν ὠ­φε­λοῦν καὶ ποιὰ δὲν τῆς ται­ριά­ζουν. Καὶ ἔ­τσι ἀ­πο­φεύ­γει ἐ­κεῖ­να ποὺ βλά­πτουν τὴν ψυ­χήν,ὡς ξέ­να καὶ για­τὶ τὸν χω­ρί­ζουν ἀ­πὸ τὴν αἰώ­νια ζω­ή.

Δέν πρέ­πει κα­νέ­νας νὰ λέ­ει ὀ­τι δὲν εἶναι δυ­να­τὸ νὰ κα­τορ­θώ­σει ὁ ἄν­θρω­πος τὴν ἐ­νά­ρε­τη ζω­ή, ἀλ­λὰ νὰ λέ­ει ὅ­τι αὐ­τὸ δὲν εἶ­ναι εὔ­κο­λο.Οὔ­τε μπο­ροῦν νὰ κα­τορ­θώ­σουν τὴν ἀ­ρε­τὴ οἱ τυ­χό­ντες.Τὴν ἐ­νά­ρε­τη ζω­ή τήν πραγ­μα­το­ποιοῦν ὅσοι ἀν­θρω­ποι εἶ­ναι εὐ­σε­βεῖς καὶ ἔχουν νοῦ ποὺ ἀ­γαπᾶ τὸ Θε­ό.Για­τὶ ὁ νοῦς τῶν πολ­λῶν εἶ­ναι κο­σμι­κὸς καὶ με­τα­βάλ­λε­ται· κά­νει σκέ­ψεις ἄλ­λο­τε κα­λές, ἄλ­λο­τε κα­κές· με­τα­βάλ­λε­ται στὴ φύ­ση καὶ γί­νε­ται ὑ­λι­κό­τε­ρος. Ὁ νοῦς ὅ­μως ποὺ ἀ­γαπᾶ τὸν Θε­ό, τι­μω­ρεῖ τὴν κα­κί­α, ἡ ὀ­ποί­α ἔρ­χε­ται ἐ­κού­σια στοὺς ἀν­θρώ­πους ἀ­πὸ τὴν ἀ­μέ­λειά τους.

Οἱ ψυ­χι­κά ἀ­καλ­λιέρ­γη­τοι καὶ ἀ­μα­θεῖς θε­ω­ροῦν γε­λοῖο πράγ­μα τοὺς λό­γους καὶ δὲν θέ­λουν νὰ τοὺς ἀ­κοῦν ἐ­πει­δὴ ἐ­λέγ­χε­ται ἡ κα­τά­στα­σή τους καὶ θέ­λουν νὰ εἶναι ὅ­λοι ὄμοιοι μὲ αὐ­τούς. Ἐ­πί­σης καὶ ἐ­κειῖνοι ποὺ εἶ­ναι πα­ρα­δο­μέ­νοι σὲ σαρ­κι­κὰ ἁμαρ­τή­μα­τα φρο­ντί­ζουν νὰ εἶ­ναι ὅ­λοι οἱ ἄλ­λοι χει­ρό­τε­ροί τους, νο­μί­ζο­ντας οἱ δυ­στυ­χεῖς ὅτι ἐ­πει­δὴ θὰ εἶναι πολ­λοὶ οἱ ἁ­μαρ­τά­νο­ντες,θὰ ἐ­ξα­σφα­λι­στοῦν οἱ ἴ­διοι ἀ­πὸ τὴν κα­τη­γο­ρί­α. Ἡ χα­λα­ρὴ ψυ­χή χαάνε­ται καὶ σκο­τί­ζε­ται ἐ­ξαι­τί­ας τῆς κα­κί­ας,για­τὶ ἔ­χει μέ­σα της ἀ­σω­τεί­α,ὑ­πε­ρη­φά­νεια, ἀ­πλη­στί­α, θυ­μό, αὐ­θά­δεια, μα­νί­α, φό­νο, στε­νο­χω­ρί­α, φθό­νο, πλε­ο­νε­ξί­α, ἀρ­πα­γή, πό­νο, ψευ­δος, ἠ­δο­νή, ρα­θυ­μί­α, λύ­πη, δει­λί­α, ἀ­σθέ­νεια, μί­σος, φι­λο­κα­τη­γο­ρί­α, ἀ­δυ­να­μί­α, πλά­νη, ἄ­γνοια, ἀ­πά­τη, λη­σμο­σύ­νη τοῦ Θε­ου. Μὲ τέ­τοιες καὶ πα­ρό­μοιες τι­μω­ρεῖται ἡ ἄ­θλια ψυ­χὴ ποὺ χω­ρί­ζε­ται ἀ­πὸ τὸ Θε­ό.

Ὁ πλού­σιος καὶ εὐ­γε­νὴς ποὺ δὲν ἔ­χει καλ­λιέρ­γεια καὶ ἐ­νά­ρε­τη ζω­ή, θε­ω­ρεῖται δυ­στυ­χὴς ἀ­πὸ ἐ­κεί­νους ποὺ κρί­νουν ὀρ­θὰ τὰ πράγ­μα­τα. Ἀντί­θε­τα ὁ φτω­χὸς καὶ δοῦ­λος κα­τὰ τὴν τά­ξη, ἂν ἔχει ψυ­χι­κὴ καλ­λιέρ­γεια καὶ εἶναι στο­λι­σμέ­νος μὲ ἀ­ρε­τή,εἶ­ναι εὐ­τυ­χής. Καὶ ὀ­πως οἱ ξέ­νοι σὲ ἕ­ναν τό­πο χά­νουν τὸ δρό­μο τους, ἔ­τσι καὶ ἐ­κεῖ­νοι ποὺ δὲ φρο­ντί­ζουν γιὰ τὴν ἐ­νά­ρε­τη ζω­ή, πλα­νιοῦνται ἐδῶ κι ἐ­κεῖ πα­ρα­συ­ρό­με­νοι ἀ­πὸ τὶς κα­κὲς ἐ­πι­θυ­μί­ες τους καὶ χά­νο­νται.

Νὰ ὑπενθυμίζεις στὸν ἑαυτό σου ὅτι πρέπει ἀκατάπαυστα νὰ ἀποδεικνύεις τόν χρηστὸ καὶ ἐνάρετο βίο σου ἀπὸ τὰ ἴδια τὰ ἔργα σου· ἔτσι καὶ οἱ ἄρρωστοι ὀνομάζουν καὶ ἀναγνωρίζουν σωτῆρες καὶ εὐεργέτες τοὺς γιατρούς, ὄχι ἀπὸ τὰ λόγια τους ἀλλὰ ἀπὸ τὰ ἔργα τους.

Στίς συναναστροφές μὲ τούς ἄλλους, μακριὰ κάθε βαναυσότητα. Γιατὶ οἱ λογικοὶ καὶ εὐσεβεῖς ἄνθρωποι εἶναι στολισμένοι μὲ ντροπὴ καὶ φρόνηση περισσότερο ἀπὸ τίς παρθένες. Καὶ τοῦτο, γιατὶ ὁ νοῦς ποὺ ἀγαπᾶ τὸ Θεὸ εἶναι φῶς ποὺ τυλίγει μὲ τὴ λάμψη του τήν ψυχή, ὅπως ὁ ἤλιος περιλάμπει τὸ σῶμα.

Τὸ νὰ γίνει κανείς ἀγαθός καὶ σοφός ξαφνικά, εἶναι ἀδύνατο. Γίνεται ὠστόσο μὲ τήν κοπιαστικὴ μελέτη, μὲ τὴ συναναστροφὴ μὲ ἐνάρετους ἀνθρώπους, μὲ τήν πεῖρα, μὲ τόν καιρό, μὲ τήν ἄσκηση καὶ μὲ τήν ἐπιθυμία τῶν καλων ἔργων. Ὁ ἀγαθός ἄνθρωπος ποὺ ἀγαπᾶ τὸ Θεὸ καὶ Τόν γνωρίζει ἀληθινά, δέν παύει νὰ κάνει πλούσια ὅλα ὅσα ἀρέσουν σ’ Αὐτόν. Ἀλλά τέτοιοι ἄνθρωποι εἶναι σπάνιοι.


http://imkifissias.gr


«Εγώ ειμί το φως του κόσμου ο ακολουθών εμοί ου μη περιπατήση εν τη σκοτία αλλ΄ έξει το φως της ζωής...»

Άβαταρ μέλους
Αναστάσιος
Διαχειριστής
Δημοσιεύσεις: 5436
Εγγραφή: Παρ Αύγ 04, 2017 1:57 pm
Τοποθεσία: Νέα Μάκρη, Ηλιούπολη (για όσο θα σπουδάζω)

Re: Ιερά Μητρόπολη Κηφισίας Αμαρουσίου και Ωρωπού

Δημοσίευσηαπό Αναστάσιος » Τετ Ιαν 17, 2018 7:40 pm

Πρωτότοκος πάσης κτίσεως (Κολ. 1, 15)

Εικόνα

Ἡ ἑρμηνευτικὴ κακοποίησις τοῦ βιβλικοῦ χωρίου

ἀπὸ τοὺς Μάρτυρας τοῦ Ἰεχωβᾶ

τοῦ πρωτ. π. Βασιλείου Α. Γεωργοπούλου,

Ἐπίκ. Κάθ. Θεολογικῆς Σχολῆς Α.Π.Θ.


Εἶναι γνωστὸ ὅτι οἱ Μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ εἶναι ὄχι μόνο ἀρνητὲς τοῦ Μυστηρίου τῆς Ἁγίας Τριάδος, ἀλλὰ εἶναι γνωστοὶ καὶ γιὰ τὴν ἀπορριπτικὴ στάση τους γιὰ τὶς χριστιανικὲς ἑορτές, μεταξὺ τῶν ὁποίων ἀνήκουν καὶ τὰ Χριστούγεννα (βλ. Ξύπνα, Δεκέμβριος 2010. Σκοπιά, 1.12.2014, σέλ. 11). Γιὰ τοὺς Μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ δὲν σαρκώθηκε ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ, Θεὸς Ἀληθινὸς ἐκ Θεοῦ Ἀληθινοῦ.

Ἀντιθέτως, σύμφωνα μὲ τοὺς Μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ: «Ὡς πρωτότοκος Γιὸς τοῦ Θεοῦ, ὁ Ἰησοῦς ἦταν πνευματικὸ πλάσμα στὸν οὐρανὸ προτοῦ γεννηθεῖ ὡς ἄνθρωπος στὴ γῆ. (…) Μέσῳ τοῦ ἁγίου πνεύματος, ὁ Ἰεχωβᾶ Θεὸς μετέφερε θαυματουργικὰ τὴ ζωὴ τοῦ οὐράνιου Γιοῦ του στὴ μήτρα τῆς Ἰουδαίας παρθένας Μαρίας, ὥστε νὰ γεννηθεῖ ὡς τέλειος ἄνθρωπος» (βλ. Σκοπιά, 1.4.2011, σ. 5). Καὶ ἀλλοῦ ἀναφέρουν: «Ὁ Ἰησοῦς γνώριζε τὴν προέλευσή του. Στὴν πραγματικότητα, ἡ ζωὴ του ἄρχισε πολὺ πρὶν γεννηθεῖ στὴ γῆ. (…) Ὁ Ἰησοῦς ὑπῆρξε τὸ πρῶτο δημιούργημα τοῦ Θεοῦ καὶ συνέβαλε στὴ δημιουργία ὅλων τῶν ἄλλων πραγμάτων. Ἐφόσον ἦταν ὁ μόνος ποὺ δημιουργήθηκε ἄμεσα ἀπὸ τὸν Θεό, δικαίως μποροῦσε νὰ ἀποκαλεῖται ‘‘ ὁ μονογενὴς Γιὸς τοῦ Θεοῦ ’’ Ἰωάν. 1, 3, 14 καὶ Κολ. 1, 15,16.

Μεταξὺ τῶν ἁγιογραφικῶν μαρτυριῶν ποὺ ἐπικαλοῦνται οἱ Μάρτυρες τοῦ Ἰεχωβᾶ στὴν προσπάθειά τους νὰ πείσουν ὅτι ὁ Υἱὸς εἶναι τὸ πρῶτο καὶ ἐξαίρετο κτίσμα τοῦ Ἰεχωβᾶ, ἐπικαλοῦνται καὶ τὸ Κολ. 1, 15. Ὁ Υἱὸς ἰσχυρίζονται σύμφωνα καὶ μὲ αὐτὸ τὸ χωρίο, δὲν εἶναι Θεός, ἀλλὰ Πρωτότοκος = τὸ πρῶτο δημιούργημα τοῦ Ἰεχωβᾶ.

Ἄς ἀξιολογήσουμε τὸ ἐπιχείρημα. Ὁ συγκεκριμένος ἰσχυρισμὸς εἶναι τραγικὸς καὶ μόνο ὁ μυθικὸς Προκρούστης θὰ μποροῦσε νὰ συναγωνιστεῖ τὴν ἑταιρεία Σκοπιὰ στὸν τρόπο μὲ τὸν ὁποῖο κακοποιεῖ ἑρμηνευτικὰ τὰ ἁγιογραφικὰ χωρία στὴν προσπάθειά της νὰ ἀποδείξει τοὺς ἰσχυρισμοὺς της ὡς ἀληθινούς.

Τὸ Πρωτότοκος προέρχεται ἀπὸ τὸ ρῆμα τίκτω, δηλαδὴ γεννῶ καὶ ὄχι δημιουργῶ. Ἡ ἑταιρεία Σκοπιὰ χρησιμοποιεῖ ἐν προκειμένῳ ὡς ἐπιχείρημα τὴ γραμματικὴ διαστρέβλωση μεταξὺ τῶν ρημάτων κτίζω καὶ τίκτω, ἀπὸ τὸ ὁποῖο προέρχεται ἡ λέξη πρωτότοκος.

Ὁ Θεὸς Λόγος δὲν εἶναι πρωτόκτιστος, ἀλλὰ πρωτότοκος, προηγεῖται δηλαδὴ τῆς δημιουργίας. Εἶναι Κτίστης καὶ ὄχι κτίσμα. Εἶναι τῆς ἰδίας φύσεως μὲ τὸν Γεννήτορα Θεὸ Πατέρα καὶ αὐτὸ γίνεται ἀντιληπτὸ καὶ ἀπὸ τὸ Ἀποκ. 1, 17, 18 ὅπου δηλώνεται ὅτι ὁ Υἱὸς εἶναι Ἄναρχος καὶ ὡς Ἄναρχος ὑπέρκειται τῆς δημιουργίας ὡς Δημιουργὸς καὶ δὲν συναριθμεῖται στὰ δημιουργήματα.

Ἐπιπλέον, τὸ Πρωτότοκος τοῦ ἐδαφίου Κολ. 1, 15, κατανοεῖται ὀρθῶς στὰ πλαίσια τῆς εὐρύτερης νοηματικῆς συνάφειας τοῦ Βιβλικοῦ κειμένου. Στὸ Κολ. 1, 16 διευκρινίζεται ὅτι δι’ Αὐτοῦ, ὡς Δημιουργοῦ δηλαδὴ καὶ ὄχι ὡς δημιουργήματος, κτίστηκαν ὅλα ὅσα ὑπάρχουν στὸν οὐρανὸ καὶ στὴ γῆ, ἐνῷ στὸ Κολ. 1, 17 τονίζεται ἡ ἀσύγκριτη ὑπεροχὴ τοῦ Ἄκτιστου Θεοῦ Λόγου καὶ ἡ διαφορά του ἀπὸ τὴν κτιστὴ δημιουργία μὲ τὸ «καὶ αὐτός ἐστι πρὸ πάντων».

Ἡ ἑταιρεία Σκοπιὰ ὅμως δὲν σταματάει ἐδῶ. Στὴ μετάφραση Νέου Κόσμου, ποὺ ἔχει ἡ ἴδια κατασκευάσει καὶ ἄνετα μπορεῖ νὰ χαρακτηριστεῖ ὡς ἡ μεγαλύτερη κακοποίηση τοῦ Ἱεροῦ Κειμένου παγκοσμίως, διατυπώνει ἕνα ἀπίθανο δικῆς της ἐμπνεύσεως ἰσχυρισμό, γιὰ νὰ καταστήσει ἀληθοφανὲς τὸ ἐπιχείρημά της. Τί ἰσχυρίζεται; Ὅτι «μέσῳ αὐτοῦ δημιουργήθηκαν ὅλα τὰ ἄλλα πράγματα» (Κολ. 1, 16, 17). Τί παρατηροῦμε μέσα ἀπὸ αὐτὴ τὴν ἀπόδοση τοῦ χωρίου. Ὅτι ὁ Υἱὸς εἶναι τὸ πρῶτο δημιούργημα, πρὶν ἀπὸ ὅλα τὰ ἄλλα πράγματα, ὅπως ἀναφέρουν, μὲ ἀποτέλεσμα ὁ Κτίστης πάντων νὰ ὑποβιβάζεται στὸ πρῶτο καὶ ἐξέχον κτίσμα, βοηθὸς τοῦ Ἰεχωβᾶ γιὰ τὴ δημιουργία τῆς ὑπόλοιπης κτίσης.

Ὁλοκληρώνουμε τὴν ἀναφορὰ στὸν ὄρο Πρωτότοκος καὶ γιὰ νὰ φανεῖ ἡ ἑρμηνευτικὴ κακοποίηση τῶν Μαρτύρων τοῦ Ἰεχωβᾶ, πρέπει νὰ ἐπισημάνουμε καὶ τὰ ἑξῆς: Ὁ ὅρος Πρωτότοκος στὴν Ἁγία Γραφὴ δὲν δηλώνει μόνο ἢ πάντοτε αὐτὸν ποὺ διανοίγει πρῶτος τὴν μήτρα τῆς μητέρας του (Ἀριθμ. 3, 12), ἀλλὰ δηλώνει καὶ αὐτὸν ποὺ βρίσκεται σὲ σχέση ὑπεροχῆς μὲ κάποιον ἢ κάτι ἄλλο. Τὸ βλέπουμε στὸν Ψαλμ. 88, 28, ὅπου ὁμιλεῖ ὁ Θεὸς γιὰ τὸν Δαβὶδ καὶ τὸν χαρακτηρίζει ὡς Πρωτότοκό του, ποὺ θὰ Τὸν καταστήσει Ὕψιστον ἐπὶ τοὺς βασιλεῖς τῆς γῆς. Ἔτσι καὶ στὸ Κολ. 1, 15 Πρωτότοκος εἶναι ὁ Θεὸς Λόγος ποὺ ἔγινε σάρκα (Ἰωάν. 1, 1) καὶ ποὺ ὡς Πρωτότοκος καὶ ὄχι πρωτόκτιστος «πάντα δι’ αὐτοῦ ἐγένετο» (Ἰωάν. 1, 3).

Δὲν εἶναι τυχαῖο τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ νοηματοδότηση τοῦ ὄρου Πρωτότοκος τῶν Μαρτύρων τοῦ Ἰεχωβᾶ ταυτίζεται ἀπόλυτα μὲ τὴ νοηματοδότηση τοῦ ὄρου ἀπὸ τοὺς ἀρχαίους Ἀρειανούς.


http://imkifissias.gr/index.php?option= ... Itemid=865


«Εγώ ειμί το φως του κόσμου ο ακολουθών εμοί ου μη περιπατήση εν τη σκοτία αλλ΄ έξει το φως της ζωής...»

Άβαταρ μέλους
Αναστάσιος
Διαχειριστής
Δημοσιεύσεις: 5436
Εγγραφή: Παρ Αύγ 04, 2017 1:57 pm
Τοποθεσία: Νέα Μάκρη, Ηλιούπολη (για όσο θα σπουδάζω)

Re: Ιερά Μητρόπολη Κηφισίας Αμαρουσίου και Ωρωπού

Δημοσίευσηαπό Αναστάσιος » Τετ Ιαν 17, 2018 7:47 pm

ΓΙΟΓΚΑ - ΟΤΑΝ Η ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΠΛΑΣΑΡΕΤΑΙ ΣΑΝ ΓΥΜΝΑΣΤΙΚΗ

τοῦ κ. Ἰωάννου Μηλιώνη, μέλους τῆς Π.Ε.Γ.

Τὰ ὅσα θὰ ἀκούσουμε στὴ μικρὴ αὐτὴ εἰσήγηση δὲν ἀποτελοῦν μόνο καρποὺς ἔρευνας τοῦ εἰσηγητῆ, οὔτε μόνο ἐμπειρίες ἀπὸ προσωπικὴ βίωση σχετικὰ μὲ τὸ θέμα μας, ποὺ εἶναι ἡ γιόγκα. Τὰ στοιχεῖα, ποὺ θὰ παραθέσω στὴν ἀγάπη σας, ἀποτελοῦν καρπὸ ἔρευνας πολλῶν δεκαετιῶν, στὰ πλαίσια τῆς Π.Ε.Γ., τῆς «Πανελλήνιας Ἕνωσης Γονέων γιὰ τὴν Προστασία τοῦ Ἑλληνορθοδόξου Πολιτισμοῦ τῆς οἰκογενείας καὶ τοῦ Ἀτόμου», φορέα ποὺ ἀποτελεῖ τὸ κοινωνικὸ σκέλος τῆς «Συνοδικῆς Ἐπιτροπῆς ἐπὶ τῶν Αἱρέσεων», δηλαδὴ τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καὶ κατ' ἐπέκταση, τυγχάνουν Πανορθοδόξου ἀποδοχῆς, ὁλόκληρου δηλαδὴ τοῦ Ὀρθόδοξου κόσμου, πόσο μᾶλλον ποὺ πρόσφατα (16 Ἰουνίου 2015) καὶ ἡ ἴδια ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, μὲ Δελτίο Τύπου, ἀπεφάνθη γιὰ τὴν ἐπικινδυνότητα τῆς Γιόγκα καὶ τὸ ἀσυμβίβαστό της μὲ τὴν Ὀρθόδοξη Χριστιανικὴ πίστη.

Λίγα εἰσαγωγικὰ στοιχεῖα
Μὲ τὸ ὄνομα γιόγκα (Yoga) νοοῦνται οἱ σωματικές, νοητικὲς καὶ πνευματικὲς πρακτικές, ποὺ προέρχονται ἀπὸ τὴν ἀρχαία Ἰνδία κι ἔχουν σὰ στόχο, ὅπως δηλώνουν οἱ ὀπαδοί της, τὴν ἐπίτευξη μιᾶς μόνιμης εἰρήνης τοῦ νοῦ, ὥστε νὰ βιώσει τὸν ἀληθινό του ἑαυτό. Ἀκόμη, ἡ γιόγκα πρεσβεύει τὴν ἕνωση τῆς ψυχῆς μὲ τὸ θεὸ -ὅπως τουλάχιστον ὁ ἰνδουισμὸς ἀντιλαμβάνεται τὸ θεό-, μέσῳ συγκεκριμένων μεθόδων, κυρίως τοῦ διαλογισμοῦ.

Τὴ γιόγκα συστηματοποίησε ὁ περίφημος Ἰνδὸς Γιόγκι Πατάντζαλι (Patanjali), -2 ἢ κατ' ἄλλους 4 αἰῶνες πρὶν τὴ γέννηση τοῦ Χριστοῦ- ἀπὸ τὶς μέχρι τότε προφορικὰ μεταδιδόμενες διδασκαλίες, συγγράφοντας τὶς περίφημες 196 Sutras, τοὺς «ἀφορισμούς», δηλαδή, τοῦ Πατάντζαλι.

Ἡ γιόγκα στὴ Δύση.

Ἡ γιόγκα ἀπέσπασε τὴν προσοχὴ τοῦ κοινοῦ της Δυτικῆς διανόησης στὰ μέσα του 19ου αἰῶνα, μαζὶ μὲ ἄλλα χαρακτηριστικὰ στοιχεῖα τῆς ἰνδικῆς φιλοσοφίας. Ὅμως ὁ κυρίως ὑπεύθυνος γιὰ τὴ διείσδυση τῆς γιόγκα στὴ Δύση ὑπῆρξε ὁ Ἰνδὸς Σουάμι Βιβεκανάντα. Ὁ Βιβεκανάντα συμμετεῖχε στὸ «Α' Κοινοβούλιο τῶν Θρησκειῶν τοῦ Κόσμου», στὸ Σικάγο 1893, ὅπου μίλησε γιὰ τὴν ἑνότητα τῶν θρησκειῶν καὶ προσφώνησε τοὺς συνέδρους ὡς ἑξῆς:

«ἂν κάποιος ἀπὸ αὐτὸ τὸ ἀκροατήριο ἐλπίζει ὅτι αὐτὴ ἡ ἑνότητα θὰ ἔρθει μὲ τὸ θρίαμβο μιᾶς ὁποιασδήποτε θρησκείας καὶ τὸν ἀφανισμὸ τῶν ἄλλων, σ' αὐτὸν δὲν ἔχω παρὰ νὰ πῶ: Ἀδερφέ μου οἱ ἐλπίδες σου θὰ διαψευσθοῦν. Μήπως ἐπιθυμῶ οἱ Χριστιανοὶ νὰ γίνουν Ἰνδουιστές; Πρὸς Θεοῦ! Μήπως ἐπιθυμῶ οἱ Ἰνδουιστὲς ἢ οἱ Βουδιστὲς νὰ γίνουν Χριστιανοί; Πρὸς Θεοῦ! ... Οἱ Χριστιανοὶ δὲν πρέπει νὰ γίνουν Ἰνδουιστές, οὔτε Βουδιστὲς οὔτε καὶ αὐτοὶ νὰ γίνουν Χριστιανοί. Ἀλλὰ κάθε θρησκεία θὰ πρέπει νὰ ἀφομοιώσει τὸ πνεῦμα τῶν ἄλλων θρησκειῶν, διατηρώντας ὡστόσο τὶς ἰδιαιτερότητές της, προκειμένου νὰ ἀναπτυχθεῖ σύμφωνα μὲ τοὺς δικούς της νόμους».

Ἡ ὑποδοχὴ ποὺ ἐπιφύλαξαν οἱ Δυτικοὶ στὸ Βιβεκανάντα ὑπῆρξε ἰδιαίτερα θερμή.

Ἂν κι ὁ λόγος τοῦ Βιβεκανάντα, ὅπως καὶ πολλῶν ἄλλων συγ­χρόνων «δασκάλων» τῶν ἀνατολικῶν θρησκειῶν καὶ τοῦ ἀποκρυφισμοῦ, ἀκούγεται λογικὸς καὶ πανανθρώπινος στὸν ἀνυποψίαστο ἀκροατή, ἡ συνέχεια ἀποδεικνύει ὅτι ὁ Ἰνδὸς Γκουροὺ δὲν ὑπῆρξε καὶ τόσο εἰλικρινής. Χαρακτηριστικό, ἀλλὰ καὶ ἀποκαλυπτικὸ εἶναι τὸ ἀκόλουθο ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸν πύρινο λόγο του σὲ φοιτητὲς στὸ Madras κατὰ τὴ ἐπιστροφή του στὴν Ἰνδία, ὅπου τοῦ ἔγινε ἀποθεωτικὴ ὑποδοχή:

«... αὐτὸ εἶναι τὸ μεγάλο ἰδανικὸ ποὺ βρίσκεται μπροστά μας, καὶ ὁ καθένας πρέπει γι' αὐτὸ νὰ ὁπλιστεῖ -ἡ ἅλωση τοῦ κόσμου ἀπὸ τὴν Ἰνδία- τίποτε τὸ λιγότερο ἀπὸ αὐτό, καὶ ὅλοι ἐμεῖς πρέπει νὰ ὁπλιστοῦμε καὶ νὰ τεντώσουμε γι' αὐτὸ τὸ σκοπὸ κάθε νεῦρο... σήκω, Ἰνδία, καὶ κυρίευσε τὸν κόσμο μὲ τὴν πνευματικότητά σου... Αὐτὸ ποὺ πρέπει νὰ κυριεύσει τὴ Δύση εἶναι ἡ πνευματικότητα...».

Ἕνας ἄλλος ὑπεύθυνος γιὰ τὴ διάδοση τῆς γιόγκα στὴ Δύση καὶ ὄχι μόνο, εἶναι καὶ ἡ θεοσοφία. Ἡ θεοσοφία εἶναι ἕνα σύστημα ἀποκρυφιστικῶν δοξασιῶν μὲ ἔντονα συγκρητιστικὸ χαρακτῆρα, τὸ ὁποῖο στηρίζεται στὴν πεποίθηση ὅτι ψήγματα τῆς θεϊκῆς ἢ αἰώνιας ἀλήθειας μποροῦν νὰ ἀναζητηθοῦν σὲ ὅλες τὶς θρησκεῖες τῆς ἀνθρωπότητας. Τὸ σύστημα αὐτὸ ἀναπτύχθηκε κυρίως μέσα ἀπὸ τὰ γραπτά της Ἐλένας Μπλαβάτσκυ, ποὺ ὑπῆρξε μέντιουμ καὶ ἀποκρυφίστρια καὶ ποὺ ἵδρυσε τὸ 1875 τὴ «Θεοσοφικὴ Ἑταιρεία», ἀλλὰ καὶ τῶν διαδόχων της: Ἀννὺ Μπεζᾶν καὶ Ἀλίκης Μπέιλη.

Ἡ θεοσοφία εἶχε εἰδικὰ μεγάλη ἐπιρροὴ στὴν προβολὴ τῆς γιόγκα στὸ ἀμερικανικὸ κοινό. Οἱ Η.Π.Α., λόγω τῆς θρησκευτικῆς τῶν πολυμορφίας καὶ τῆς ἔκπτωσης τῶν παραδοσιακῶν Χριστιανικῶν ὁμολογιῶν, ὑπῆρξαν καὶ τὸ πιὸ πρόσφορο ἔδαφος γιὰ τὴν ἐξάπλωση τοῦ ἰνδουισμοῦ ἀπὸ τοὺς δεκάδες ἰνδοὺς γκουρού, ποὺ ἀπὸ τὴ δεκαετία τοῦ 1960, ἑλκόμενοι ἀπὸ τὸ «ζεστό» τότε ἀμερικανικὸ χρῆμα, ἔπαιρναν πίσω τὸ αἷμα τοὺς ἐκδικούμενοι παράλληλα τοὺς δυὸ καὶ πλέον αἰῶνες βρετανικῆς ἀποικιοκρατίας.

Βασικὰ στάδια τῆς γιόγκα
Ἡ πρακτική της γιόγκα διδάσκεται σὲ μακρὰ σειρὰ μαθημάτων. Μολονότι ὑπάρχουν πολλὲς παραλλαγές, ποὺ διαμορφώθηκαν στὴν πάροδο τοῦ χρόνου, τὰ συνηθέστερα στάδια τῶν μεθόδων αὐτῶν εἶναι ὀκτῶ, κωδικοποιήθηκαν γιὰ πρώτη φορᾶ, ἀπὸ τὸν Πατάντζαλι, τὸν ὁποῖο ἤδη ἀναφέραμε, καὶ ἔχουν ὡς ἐξής:

1) Ἡ Γιάμα (Yama: Οἰκουμενικὴ ἠθική? ἐντολές, ποὺ ἀφοροῦν στὴν σχέση μὲ τοὺς ἄλλους).

2) Ἡ Νιγιάμα (Niyama: Τήρηση κανόνων, ποὺ ἀφοροῦν στὴν σχέση μὲ τὸν ἑαυτό).

3) Ἡ Ἀζάνα ἢ Ἀσάνα (Asanas: στάσεις τοῦ σώματος).

4) Ἡ Πραναγιάμα (Pranayama: Οἱ ἀσκήσεις ἀναπνοῆς καὶ ὁ ἔλεγχος τῆς «πράνα»).

5) Ἡ Πρατιακάρα ἢ Πρατιαχάρα (Pratyahara: Ἔλεγχος τῶν αἰσθήσεων).

6) Ἡ Νταράνα (Dharana: Συγκέντρωση καὶ καλλιέργεια τῆς ἐσωτερικῆς ἀντίληψης καὶ συνειδητότητας).

7) Ἡ Ντυάνα (Dhyana: Ἀφιέρωση, Διαλογισμὸς στὸ Θεῖο).

8) Ἡ/τὸ Σαμάντι (Samadhi: Ἕνωση μὲ τὸ Θεῖο).

Ἐνῷ στὶς πρῶτες φάσεις διατηροῦνται ὁρισμένα στοιχεῖα συνειδητότητας, στὴν τελευταία, ὁ γιόγκι καταλήγει σὲ μία κατάσταση ὑπέρβασης κι αὐτῆς ἀκόμη τῆς αὐτοσυνειδησίας. Δὲν ἀντιλαμβάνεται πιὰ οὔτε χρῶμα, οὔτε ὀσμή, οὔτε ἦχο, οὔτε ἁφή, οὔτε τὸν ἑαυτό του, οὔτε κανέναν ἄλλο. Τὸ πνεῦμα τοῦ «ἐλευθερώνεται» -σύμφωνα μὲ τὴν ἔκφραση τῶν μυημένων- ἀπὸ τὴ μνήμη καὶ τὴ λήθη. Αὐτὸ θεωρεῖται ἐπίγνωση, φωτισμός.

Πρόκειται, τελικά, γιὰ μία τεχνικὴ ποὺ ἀποσκοπεῖ στὴν ἐκμηδένιση τοῦ προσώπου καὶ στὴ σύνδεση μὲ τὸ «Ἀπόλυτο». Γι’ αὐτὴν ὅμως δὲν ἔχουν κανένα νόημα οἱ κεντρικὲς χριστιανικὲς ἀλήθειες περὶ Χριστοῦ-Σωτῆρα, περὶ χά­ριτος, περὶ ἀνιδιοτελοῦς ἀγάπης, περὶ Σταυροῦ-Ἀνάστασης.

Βασικὴ τεχνικὴ γιὰ τὴν πραγμάτωση στὴ γιόγκα εἶναι, ὅπως εἴδαμε, ὁ διαλογισμός, τὸ ἀκριβῶς ἀντίθετό της προσευχῆς, καθὼς γιὰ τὴν προσευχὴ χρειάζονται δυὸ πρόσωπα, τὸ ἐγὼ τοῦ προσευχομένου ἀνθρώπου καὶ τὸ Ἐσὺ τοῦ Θεοῦ, ποὺ ἔτσι ἐπιτυγχάνεται ἡ διαπροσωπικὴ σχέση, ἐνῷ στὸ διαλογισμό, παραμένει ἕνα πρόσωπο, τὸ ἐγὼ τοῦ διαλογιζόμενου ἀνθρώπου, ποὺ προσπαθεῖ νὰ «συνειδητοποιήσει» ὅτι τελικὰ εἶναι ἕνα Ἐγώ, ποὺ ταυτίζεται μὲ «τὰ πάντα ἐν πάσι», «τὸ σύμπαν καὶ τοὺς θεούς»...

Ἀπὸ τὰ ὅσα εἴδαμε ὡς τώρα, γίνεται κατανοητὸ ὅτι ἡ ἄσκηση τῆς γιόγκα δὲν περιορίζεται στὶς Asanas, ἀλλὰ ἀποτελεῖ ἀναπόσπαστο σύνολο, ποὺ περιλαμβάνει ἄσκηση, διαλογισμὸ καὶ τελετουργία καὶ ἀπευθύνεται στὸν «ὅλο ἄνθρωπο», δηλαδὴ στοχεύει στὴν ψυχοσωματικὴ καὶ στὴν πνευματικὴ ὑπόσταση τοῦ ἀνθρώπου. Αὐτό, τὴν καθιστὰ ἀπολύτως ἀσυμβίβαστη μὲ τὴν χριστιανικὴ πίστη.

Μὲ βάσει τὰ ἀνωτέρω, εὔκολα διακρίνουμε ὅτι ἡ γιόγκα εἶναι ἕνα ὑπαρξιακὸ σύστημα, ποὺ βασίζεται στὴ φιλοσοφία τῆς ἀνατολικῆς πνευματικότητας συμπλέκεται δὲ μὲ τὸν δυτικὸ ἀποκρυφισμὸ καὶ σήμερα μὲ τὸ σύνδρομο τῆς «Νέας Ἐποχῆς τοῦ Ὑδροχόου»? εἶναι δηλαδὴ ἕνα θρησκευτικὸ σύστημα, ποὺ διεισδύει σὲ ὅλα τὰ ἐπίπεδα τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου, καθὼς ἔχει δική του θεολογία, κοσμολογία καὶ ἀνθρωπολογία, δηλαδὴ ἔχει συγκεκριμένη διδασκαλία γιὰ τὸ τί εἶναι ὁ θεός, ὁ κόσμος καὶ ὁ ἄνθρωπος, ἐκ διαμέτρου ἀντίθετα ὅλα αὐτὰ μὲ τὴν Ὀρθόδοξη καὶ Χριστιανικὴ κοσμοαντίληψη.

Εἶναι ἡ γιόγκα γυμναστική; Εἶναι ἄσκηση γιὰ τὴ βελτίωση τῆς ὑγείας;
Ἀφοῦ ἄλωσε τὴ Δύση, ἡ γιόγκα διαφημίζεται σήμερα ἀπὸ ἑκατοντάδες ἰστοσελίδες τοῦ διαδικτύου σὰν γυμναστική, ποὺ προσφέρει χαλάρωση, εὐεξία ψυχοσωματική, διώχνει τὸ ἄγχος, δυναμώνει τὸ ἀνοσοποιητικὸ σύστημα τοῦ ὀργανισμοῦ καθὼς καὶ τὸ νευρικὸ σύστημα. Ἀκόμα, ὅτι βελτιώνει τὴν κυκλοφορία τοῦ αἵματος, ἐξισορροπεῖ τὴ λειτουργία τοῦ ἐγκεφάλου, αὐξάνει ἀκόμη καὶ τὸν «δείκτη νοημοσύνης» (IQ). Ὑπάρχουν ἰσχυρισμοὶ ὅτι θεραπεύει ἀκόμη καὶ τὸν καρκίνο. Ὅμως, ὅλα αὐτὰ παραμένουν ἰσχυρισμοί, χωρὶς ἐπιστημονικὴ τεκμηρίωση, ποὺ καθιστοῦν τὴ γιόγκα ἕνα ὁλιστικὸ σύστημα, ποὺ προϋποθέτει πίστη σὲ ξένες θεότητες, ποὺ ὑπόσχεται τὴν αὐτοθέωση τοῦ ἀνθρώπου.

Τὰ τελευταῖα χρόνια αὐξάνονται στὴ χώρα μας τὰ διάφορα κέντρα «γιόγκα». Οἱ γνώσεις ὅμως καὶ οἱ ἀντιλήψεις γι’ αὐτὴν παραμένουν πενιχρές, γενικὲς καὶ συγκεχυμένες στὸν ἁπλὸ ἄνθρωπο. Δημόσια, ἡ γιόγκα προβάλλεται σὰν «εἶδος γυμναστικῆς» καὶ συνήθως γίνεται λόγος ἀποκλειστικὰ καὶ μόνο γιὰ τὶς ἀσκήσεις τῶν μυϊκῶν καὶ νευροφυτικῶν κέντρων, γιὰ τὶς ἀσκήσεις ἀναπνοῆς καὶ τὰ παρόμοια. Δηλαδή, ἀπὸ τὰ στάδια ποὺ ἀναφέραμε προηγουμένως περιορίζονται στὸ τρίτο, στὶς «στάσεις τοῦ σώματος», καὶ στὸ τέταρτο, στὶς «ἀσκήσεις ἀναπνοῆς», ἐνῷ μερικὲς φορὲς προχωροῦν καὶ στὸ πέμπτο στάδιο, στὸν «ἔλεγχος τῶν αἰσθήσεων», καὶ στὸ ἕκτο, στὴ «συγκέντρωση τῆς ἐσωτερικῆς ἀντίληψης».

Ἀρκετὲς ἰδιωτικὲς σχολὲς προσπαθοῦν νὰ παρουσιάσουν αὐτὰ τὰ γυμνάσματα χωρὶς τὸ θρησκευτικὸ χαρακτῆρα τους, χωρὶς τὸ ἰνδουιστικὸ φιλοσοφικὸ περιεχόμενό τους, ὥστε νὰ γίνονται εὐκολότερα ἀποδεκτὰ ἀπὸ τὸν μέσο Ἕλληνα. Ἄλλοι ἐπιχειροῦν νὰ βεβαιώσουν ὅτι ἡ «γιόγκα» δὲν εἶχε ποτὲ οὔτε καὶ ἔχει θρησκευτικὸ χαρακτῆρα καὶ μιλοῦν ἁπλῶς γιὰ «ἐπιστήμη», «πνευματικὴ ἐπίγνωση», «ψυχοσωματικὴ ἄσκηση». Ὅσο ὅμως κι ἂν ἐπιστρατεύονται ἰδιόμορφες καὶ μεγαλόστομες ἐκφράσεις, γιὰ νὰ καλύψουν τὴν πραγματικότητα, γεγονὸς παραμένει ὅτι ὁ καθ' ὁλοκληρίαν προσανατολισμὸς τῆς ἰνδικῆς αὐτῆς τεχνικῆς ἦταν καὶ εἶναι θρησκευτικὸς ἢ παραθρησκευτικός.

Αὐτὸ τὸν «θρησκευτικὸ πυρῆνα» ἀποσιωποῦν καὶ καλύπτουν τὰ διάφορα καταστατικὰ τῶν Κέντρων γιόγκα μὲ γενικὲς φράσεις. Ἰσχυρίζονται π.χ. ὅτι σκοπὸς τοὺς εἶναι «ἡ δημιουργία ἀνθρώπων ὁλοκληρωμένων φυσικά, διανοητικὰ καὶ πνευματικά».

Ἔπειτα ἀπὸ τὰ ἀνωτέρω, μποροῦμε νὰ χαρακτηρίσουμε τὴ γιόγκα ἀθῴα;
Ἡ γιόγκα, σύμφωνα μὲ τὴν ἱστορία, τὶς μεθόδους καὶ τοὺς στόχους της, ὅπως αὐτοὶ παρουσιάζονται ἀπὸ πηγὲς τοῦ χώρου, ἀποτελεῖ ὄχι σωματικὴ ἄσκηση, ἀλλὰ θρησκευτικὴ πρακτική, ἡ ὁποία ἔχει σήμερα ἐξαπλωθεῖ στὸ δυτικὸ κόσμο. Ἐκτὸς ἀπὸ τὶς ἀποκρυφιστικὲς ὁμάδες ἀνατολικῆς προέλευσης, ἡ γιόγκα κατόρθωσε νὰ μπεῖ καὶ στὰ γυμναστήρια, στὶς σχολὲς χοροῦ, ἀκόμα καὶ στὰ σχολεῖα. Ὁ ἰσχυρισμὸς τῶν ὀπαδῶν εἶναι ὅτι ἡ γιόγκα ἀπευθύνεται σὲ ἀνθρώπους κάθε φυλῆς, θρησκείας ἢ δόγματος, ἀποκρύπτουν ὅμως ὅτι ἐπὶ τῆς οὐσίας πρόκειται γιὰ ἀποδοχὴ συγκεκριμένων θρησκευτικῶν θέσεων, καὶ κατ’ αὐτὸν τὸν τρόπο στερεῖ ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο τὴ δυνατότητα τῆς ἐλεύθερης ἐπιλογῆς σὲ θέματα πίστης. Ἡ γιόγκα εἶναι ἀσυμβίβαστη μὲ τὴ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας, καθὼς προσανατολίζει τὴν πίστη σὲ ἀπρόσωπο θεό, διδάσκοντας συγχρόνως τὴν μετενσάρκωση καὶ τὴν αὐτοσωτηρία μὲ τὴ χρήση τεχνικῶν, ἀλλὰ καὶ τὴν χειραγώγηση τῆς «πράνα», ἐνέργειας πού, δῆθεν, ἐνυπάρχει στὸ σύμπαν, δόγματα ἀντίθετα, ὅλα αὐτά, μὲ τὰ ὅσα ὁ Κύριος καὶ οἱ ἅγιοι δίδαξαν.

Ἐκτὸς ὅμως ἀπὸ τὰ θεολογικὰ προβλήματα, ἡ γιόγκα ἐνέχει καὶ σωματικοὺς κινδύνους. Γιὰ παράδειγμα, ἡ Ἕνωση Γιόγκα στὶς Η.Π.Α. ἀναφέρει σὲ ὁδηγία της ὅτι παιδιὰ κάτω τῶν 16 ἐτῶν δὲν πρέπει νὰ κάνουν γιόγκα, καθὼς διατρέχουν κινδύνους σωματικῆς βλάβης. Αὐτὸ ἐπιβεβαιώνεται καὶ ἀπὸ ἀρχαία κείμενα τοῦ ἰνδουισμοῦ, τὰ ὁποία προειδοποιοῦν ὅτι ἀκόμα καὶ ἡ χάθα γιόγκα -μιὰ ἀπὸ τὶς πιὸ «ἀθῷες» μορφὲς γιόγκα- εἶναι ἕνα ἐπικίνδυνο ἐργαλεῖο. Τὸ γεγονὸς ὅτι ὁρισμένες ὁμάδες κάνουν εἰδικὰ σεμινάρια γιόγκα γιὰ ἐγκύους καὶ γιὰ παιδιὰ σχολικῆς καὶ προσχολικῆς ἡλικίας δημιουργεῖ πολλὰ ἐρωτηματικὰ ὡς πρὸς τὸ πόσο σοβαρὰ λαμβάνονται ὑπόψη οἱ κίνδυνοι αὐτοί.

Ἀλλὰ αὐτὸ δὲν σημαίνει ὅτι ἡ γιόγκα εἶναι ἀσφαλὴς γιὰ τοὺς ἐνήλικες. Οἱ ἐπιπτώσεις ποὺ ἔχει ἡ γιόγκα στὸν ἄνθρωπο περιλαμβάνουν, σύμφωνα μὲ ἔρευνες: διαταραχὲς συναισθηματικές, αἴσθηση ἔντονου φόβου, ἀλλαγὲς χαρακτηριστικὲς στὴ διάθεση, κατάθλιψη, ξεσπάσματα ἔντονου θυμοῦ, σωματικοὺς πόνους, αἴσθηση ἀπώλειας τοῦ σώματος, ἀπώλεια, προσωρινὴ ἢ μόνιμη, τῆς λογικῆς κ.ἅ.

Ὁ γκουροὺ Μουκτανάντα, ἕνας ἀπὸ τοὺς ἰνδουιστὲς «δασκάλους», περιγράφει τὴν τρομακτικὴ κατάσταση στὴν ὁποία βρέθηκε κατὰ τὴ διάρκεια διαλογιστικὴς πρακτικῆς. Ἀναφέρει ὅτι ἄλλαξε ὁ τρόπος τῆς φυσικῆς ἀναπνοῆς κι ὅτι ἐνῷ εἰσέπνεε δὲν μποροῦσε νὰ ἐκπνεύσει μὲ ἀποτέλεσμα νὰ γεμίζει ἡ κοιλιὰ τοῦ ἀέρα. Ὅτι εἶχε ἀρρωστήσει ἀπὸ τὸ φόβο του κι ὅτι ἄρχισε νὰ παραληρεῖ «βλέποντας μικρὰ ἀνθρωπάκια» καὶ παρακολουθώντας τὸν ἑαυτό του νὰ τρελαίνεται. Ἀντιλαμβανόταν ὅτι πλέον δὲν ἔλεγχε τὴν κατάσταση, πὼς δὲν ἦταν ὁ ἴδιος ποὺ διαλογιζόταν, ἀλλὰ ὅτι «ὁ διαλογισμὸς τοῦ ἐπιβαλλόταν». Ἔνοιωθε τὸ σῶμα του νὰ τινάζεται καὶ εἶχε τὴν αἴσθηση ὅτι καίγεται. Ὅταν κάποια στιγμὴ τελείωσαν ὅλα αὐτά, ὁ Μουκτανάντα ἔβγαλε τὸ συμπέρασμα ὅτι εἶχε φτάσει στὸν φωτισμό. Φαίνεται τελικὰ ὅτι ὁ «φωτισμός» τῆς γιόγκα ὁδηγεῖ τὸν ἄνθρωπο σὲ καταστάσεις, ποὺ ἡ μὲν ἐπιστήμη μπορεῖ νὰ χαρακτηρίσει «σχιζοφρένια», ἀλλά, ποὺ ἡ γνώση τῆς Ἐκκλησίας τὶς προσδιορίζει ὡς «δαιμονισμό».

Ὀλοκληρώνοντας θὰ ὑπογραμμίσουμε ὅτι γιὰ ὅποιον θέλει νὰ ἀθληθεῖ, ὑπάρχουν καταξιωμένα συστήματα γυμναστικῆς, μὲ μεγάλη ποικιλία σωματικῶν ἀσκήσεων, ὅπως ἡ Σουηδικὴ Γυμναστική, ἡ Ἀεροβικὴ Ἄσκηση (aerobics) κ.ἅ, ποὺ δὲν συνδέονται μὲ θρησκευτικὲς πρακτικές, οὔτε ἀποτελοῦν κίνδυνο γιὰ τὴ λογικὴ ἢ καὶ τὴ ζωὴ τοῦ ἀσκούμενου. Ὅποιος θέλει νὰ ἀθληθεῖ, μπορεῖ κάλλιστα νὰ ἐπιλέξει ἕνα ἀπὸ αὐτά.

Βέβαια δὲν μποροῦμε, οὔτε καὶ εἶναι σωστό, νὰ ἐπιβάλλουμε σὲ κανέναν νὰ μὴν ἀκολουθήσει τὰ «μονοπάτια» τῆς γιόγκα, τοῦ ἰνδουισμοῦ, τοῦ βουδισμοῦ ἢ τῆς «Νέας Ἐποχῆς τοῦ Ὑδροχόου» (New Age), ἐὰν τὸ ἐπιλέξει «συνειδητά». Πρέπει ὅμως, ἐὰν θέλει νὰ κάνει σωστὴ ἐπιλογή, νὰ γνωρίζει τὰ πάντα σχετικὰ μὲ τὸ θέμα καὶ ὄχι μόνο ὅσα παρουσιάζουν οἱ διάφοροι «δάσκαλοι» -τοὺς ὁποίους σεβόμαστε ὡς πρόσωπα- καὶ οἱ σχολὲς τῆς γιόγκα, ποὺ παρουσιάζουν τὴν γιόγκα μόνο σὰν «γυμναστική», ἀποσιωπώντας τὸ θεολογικό της ὑπόβαθρο καὶ τοὺς σωματικοὺς καὶ πνευματικοὺς κινδύνους της.


http://imkifissias.gr/index.php?option= ... Itemid=865


«Εγώ ειμί το φως του κόσμου ο ακολουθών εμοί ου μη περιπατήση εν τη σκοτία αλλ΄ έξει το φως της ζωής...»

Άβαταρ μέλους
Αναστάσιος
Διαχειριστής
Δημοσιεύσεις: 5436
Εγγραφή: Παρ Αύγ 04, 2017 1:57 pm
Τοποθεσία: Νέα Μάκρη, Ηλιούπολη (για όσο θα σπουδάζω)

Re: Ιερά Μητρόπολη Κηφισίας Αμαρουσίου και Ωρωπού

Δημοσίευσηαπό Αναστάσιος » Κυρ Ιαν 28, 2018 6:29 pm

Τὸ κατανυκτικὸ Τριώδιο

Εικόνα

Εικόναριώδιο λέγεται τὸ λειτουργικὸ βιβλίο [δήλ. βιβλίο πού διαβάζεται στὴν ἐκκλησία κατὰ τὶς διάφορες ἀκολουθίες] ποὺ περιέχει ὑμνολογικὸ ὑλικὸ κυρίως τοῦ Ἑσπερινοῦ καὶ τοῦ Ὄρθρου καὶ χρησιμοποιεῖται μαζὶ μὲ τὸ Μηναῖο καὶ τὴν Παρακλητικὴ στὶς Ἱερὲς Ἀκολουθίες τῆς περιόδου ἀπὸ Κυριακῆς τοῦ Τελώνου καὶ Φαρισαίου μέχρι τὸ Μεγάλο Σάββατο.

Ὀνομάζεται Τριώδιο, γιατί στὶς ἱερὲς ἀκολουθίες τοῦ ὄρθρου, ὄχι τῶν Κυριακῶν ἀλλὰ τῶν ἄλλων ἡμερῶν τῆς ἑβδομάδας, οἱ Κανόνες ἀντὶ νὰ ἔχουν ἐννέα ᾠδές, ὅπως εἶναι ἡ γνωστὴ καὶ συνήθης μορφή τους, ἔχουν τρεῖς ᾠδὲς (=Τριώδιον), οἱ ὁποῖες εἶναι σταθερὰ στὴν Η΄ καὶ τὴν Θ΄ ᾠδὴ καὶ διαδοχικὰ μία ἀπὸ τὶς πέντε πρῶτες [Κανόνας: σπουδαῖο μουσικὸ καὶ ποιητικὸ εἶδος τοῦ Βυζαντίου, στὸ ὁποῖο εἶναι γραμμένα τὰ περισσότερα μουσικὰ μέρη ποὺ ψάλλονται στὴν ἐκκλησία, κατὰ τὸν Ὄρθρο. Ποιητὲς κανόνων ἦταν καὶ μεγάλοι ἅγιοι, ὅπως οἱ ἅγιοι Ἰωάννης Δαμασκηνός, Κοσμᾶς ὁ Μελῳδός, Ἀνδρέας Κρήτης, Ἰωσὴφ ὁ Ὑμνογράφος κ.ἅ., ἀλλὰ ὑπάρχουν καὶ σύγχρονοι ὑμνογράφοι, ὅπως ὁ Γέροντας Γεράσιμος Μικραγιαναννίτης (δήλ. ἀπὸ τὴ "Μικρὰ Ἁγία Ἄννα" τοῦ Ἁγίου Ὅρους) κ.ἄ.].

Ἡ περίοδος τοῦ Τριωδίου ἔχει σκοπὸ νὰ μᾶς προετοιμάσει μὲ νηστεία, προσευχὴ καὶ μετάνοια, γιὰ νὰ ὑποδεχθοῦμε τὰ Ἅγια Πάθη τοῦ Κυρίου μας καὶ τὴν ἔνδοξη Ἀνάστασή Του. Τὸ Πάσχα μας ἀποτελεῖ τὸ διαρκὲς πέρασμά μας, τὴν εἴσοδό μας στὴν «καινὴ ζωὴ τῆς Βασιλείας». Γιὰ νὰ βιωθεῖ μὲ περισσότερη ἐσωτερικότητα ἡ «ἑορτὴ τῶν ἑορτῶν», εἶναι ἀπαραίτητη ἡ κατάλληλη ἐσωτερικὴ προετοιμασία. Αὐτὴ τὴν διασφαλίζει ἡ εὐλογημένη περίοδος τοῦ Τριωδίου.

Ἡ κατανυκτικὴ περίοδος τοῦ Τριωδίου, ποὺ μέσα στοὺς κόλπους της περιλαμβάνει τὴ Μεγάλη Σαρακοστή, ἀποτελεῖ γιὰ ὅλους τούς πιστοὺς μοναδικὴ εὐκαιρία καὶ δυνατότητα γιὰ πορεία μετανοίας. Τὴν πνευματικὴ πορεία μας τὴν χαρακτηρίζει ἡ μετάνοια ποὺ πρέπει νὰ εἶναι συνεχής. Βέβαια, στὴν περίοδο τῆς Μεγάλης Σαρακοστῆς χρειάζεται νὰ εἶναι πιὸ ἔντονη μία καὶ αὐτή μᾶς ὁδηγεῖ στὸν ἑορτασμὸ τοῦ Σταυρό-Ἀναστάσιμου Πάσχα. Νὰ καθαρίσουμε δηλαδὴ τὴν ὕπαρξή μας ἀπὸ κάθε «μολυσμὸν σαρκὸς καὶ πνεύματος» καὶ νὰ δεχθοῦμε τὸν Χριστὸ στὴν ζωή μας.

Ἡ περίοδος τοῦ Τριωδίου καλύπτει:

α. Τὶς τρεῖς ἑβδομάδες πρὶν ἀπὸ τὴ Μεγάλη Τεσσαρακοστὴ (22 ἡμέρες).

β. Τὴ Μεγάλη Τεσσαρακοστὴ (40 ἡμέρες, ἀπὸ τὴν Καθαρὰ Δευτέρα μέχρι τὴν Παρασκευὴ πρὶν ἀπὸ τὸ Σάββατο τοῦ Λαζάρου).

γ. Τὶς δύο ἡμέρες Σάββατο τοῦ Λαζάρου καὶ Κυριακὴ τῶν Βαΐων (συνδετικὲς ἡμέρες τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς μὲ τὴ Μεγάλη Ἑβδομάδα).

δ. Τὴ Μεγάλη Ἑβδομάδα (6 ἡμέρες).

ΑΚΟΛΟΥΘΙΕΣ ΤΟΥ ΤΡΙΩΔΙΟΥ

Οἱ τρεῖς πρῶτες ἑβδομάδες λέγονται στὴν ἐκκλησιαστικὴ γλῶσσα «προφωνήσιμοι» διότι προαναφωνοῦν τοὺς ἀγῶνες ποὺ ἔχουμε νὰ κάνουμε ἐναντίον τῶν παθῶν καὶ τῶν δαιμόνων κατὰ τὴν διάρκεια τῆς Ἁγίας Τεσσαρακοστῆς.

Ἡ Κυριακή τοῦ Τελώνου καὶ τοῦ Φαρισαίου

Τὴν Κυριακὴ αὐτὴ διαβάζεται ἡ ὁμώνυμη παραβολὴ στὴν ὁποία διακρίνουμε τὰ ἀποτελέσματα τῆς ὑπερήφανης προσευχῆς τοῦ «δικαίου» Φαρισαίου ποὺ τελικὰ δὲν εἰσακούστηκε καὶ τῆς ταπεινῆς προσευχῆς τοῦ ἁμαρτωλοῦ Τελώνου, τοῦ ὁποίου (ἡ προσευχή) ἀνέβει στὸν οὐρανὸ ὡς θυμίαμα καὶ εἰσακούστηκε.

Μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο ἡ Ἐκκλησία μᾶς βοηθᾶ νὰ συνειδητοποιήσουμε τὴν ἀνάγκη προσεγγίσεως τῆς ὑψοποιοῦ ταπεινώσεως, τὴν ὁποία κάθε χριστιανὸς πρέπει νὰ ἐπιδιώκει μέσα στὴν περίοδο τῆς ἁγίας Τεσσαρακοστῆς καὶ κατ’ ἐπέκταση στὴ ζωή του.

Ὁ ταπεινὸς ἄνθρωπος δὲν κινδυνεύει νὰ πέσει. «Ὁ ὑποκάτω πάντων ὤν, ποῦ πεσεῖται;» λέγουν οἱ Πατέρες. Δηλ. αὐτὸς ποὺ τοποθετεῖ καὶ θεωρεῖ τὸν ἐαυτὸν του κάτω – κάτω, χαμηλότερα ἀπ’ ὅλους, ποῦ θὰ πέσει; Καὶ ὁ Μέγας Ἀντώνιος ἔλεγε: «Εἶδα ὅλες τὶς παγίδες τοῦ ἐχθροῦ νὰ ἔχουν ἁπλωθεῖ πάνω στὴ γῆ καὶ εἶπα λυπημένος: Ποιός ἄραγε μπορεῖ νὰ τὶς ἀποφύγει; Καὶ ἄκουσα φωνὴ ποὺ ἔλεγε: Ἡ ταπεινοφροσύνη!».

Ἡ Ἐκκλησία μας θέλοντας νὰ μᾶς διδάξει τὴν ταπείνωση τοῦ Τελώνη καὶ νὰ μᾶς προφυλάξει ἀπὸ τὴν ὑπερηφάνεια τοῦ Φαρισαίου, μᾶς καλεῖ νὰ ψάλλουμε: «Φαρισαίου φύγωμεν ὑψηγορίαν, καὶ τελώνου μάθωμεν τὸ ταπεινόν, ἐν στεναγμοὶς πρὸς τὸν Σωτῆρα».

Ἡ Κυριακή τοῦ Ἀσώτου

Ἡ παραβολὴ τοῦ «Ἀσώτου Υἱοῦ» ὁμιλεῖ γιὰ ἕνα πλούσιο νέο ὁ ὅποιος ἄσωτα κατασπατάλησε τὴν περιουσία του σὲ χώρα μακρινὴ καὶ στὸ τέλος κατάντησε νὰ βόσκει χοίρους. Τότε μετανόησε καὶ ἐπέστρεψε στὸν πατέρα του, ποὺ τὸν δέχθηκε μὲ ἄπειρη ἀγάπη καὶ στοργή.

Ἡ παραβολὴ εἶναι ἀνεξάντλητη σὲ νοήματα, ἀφοῦ, ὅπως λέγεται, ὁλόκληρο τὸ ἔργο τῆς Θείας Οἰκονομίας εὑρίσκεται μέσα σ’ αὐτή. Τὸ βαθύτερο νόημα τῆς παραβολῆς εἶναι τετραπλό:

α. Ἡ ἀπελπιστικὴ κατάσταση στὴν ὁποία φθάνει ὁ ἁμαρτωλός.

β. Ἡ ἀνάγκη μετανοίας καὶ τὰ σωτήρια ἀποτελέσματά της.

γ. Τὸ μέγεθος τῆς θείας Εὐσπλαχνίας στὴν ὁποία μποροῦν νὰ στηρίζονται καὶ οἱ πλέον ἁμαρτωλοί, ὥστε νὰ μὴ φθάνουν ποτὲ στὴν ἀπελπισία. Κανένα ἁμάρτημα, ὅσο μεγάλο κι ἂν θεωρεῖται, δὲν μπορεῖ νὰ ὑπερνικήσει τὴ φιλάνθρωπη γνώμη τοῦ Θεοῦ καὶ

δ. Ἡ ἀποφυγὴ τοῦ αἰσθήματος τῆς αὐτάρκειας τοῦ δικαιωμένου, ὅπως θεωροῦσε τὸν ἑαυτὸ του ὁ πρεσβύτερος υἱός.

Ἐὰν λοιπὸν συναισθανθοῦμε τὴν πραγματικὴ πνευματική μας κατάσταση καὶ μὲ εἰλικρίνεια ὁμολογήσουμε τὰ λάθη μας καὶ τὴν κατασπατάληση τῶν ταλάντων πού μας χάρισε ὁ Θεός, θὰ καταλάβουμε ὅτι αὐτὴ τὴν Κυριακὴ ὅλοι μας ἑορτάζουμε καὶ ὅλοι, κατὰ κάποιο τρόπο, εἴμαστε ἄσωτοι υἱοί, ἀπομακρυνθέντες ἀπὸ τὸν «Οἶκον τοῦ Οὐρανίου Πατρός μας».

Ψυχοσάββατο

Τὸ Σάββατο πρὶν ἀπὸ τὴν Κυριακή τῆς Ἀπόκρεω, λέγεται «Σάββατο τῶν Ψυχῶν» ἢ Ψυχοσάββατο. Εἶναι τὸ πρῶτο ἀπ’ τὰ δυὸ Ψυχοσάββατα τοῦ ἔτους (τὸ δεύτερο ἐπιτελεῖται τὸ Σάββατο πρὶν ἀπὸ τὴν Κυριακή της Πεντηκοστῆς).

Ὁ λόγος ποὺ τὸ καθιέρωσε ἡ Ἐκκλησία μας, παρ’ ὅτι κάθε Σάββατο εἶναι ἀφιερωμένο στοὺς κεκοιμημένους, εἶναι ὁ ἑξῆς: Ἐπειδὴ πολλοὶ κατὰ καιροὺς ἀπέθαναν μικροὶ ἢ στὴν ξενιτιὰ ἢ στὴ θάλασσα ἢ στὰ ὅρη καὶ τοὺς κρημνοὺς ἢ καὶ μερικοί, λόγω πτωχείας, δὲν ἀξιώθηκαν τῶν διατεταγμένων μνημοσυνῶν, «οἱ θεῖοι Πατέρες φιλανθρώπως κινούμενοι θέσπισαν τὸ μνημόσυνο αὐτὸ ὑπὲρ πάντων τῶν ἀπ’ αἰῶνος εὐσεβῶς τελευτησάντων Χριστιανῶν».

Ἐπειδὴ τὴν Κυριακή τῆς Ἀπόκρεω ποιοῦμε ἀνάμνηση τῆς Δευτέρας Παρουσίας τοῦ Χριστοῦ καὶ οἱ κεκοιμημένοι μας ἀκόμη δὲν κρίθηκαν, τοὺς μνημονεύουμε σήμερα καί, ἐπικαλούμενοι τὸ ἄπειρο ἔλεός Του, παρακαλοῦμε τὸν Θεὸ μὲ τὸ μνημόσυνο ποὺ κάνουμε, νὰ τοὺς ἀναπαύσει. Συγχρόνως δέ, ἐνθυμούμενοι καὶ ἐμεῖς τὸ θάνατο καὶ «διεγειρόμεθα πρὸς μετάνοιαν…».

Ἡ Κυριακή τῆς Ἀπόκρεω

Ἡ Κυριακὴ αὐτὴ λέγεται ἔτσι, διότι ἀπὸ τὴν ἑπόμενη ἡμέρα (Δευτέρα) ἀπέχουμε κρέατος. Δηλ. ἡ Κυριακή τῆς Ἀπόκρεω εἶναι ἡ τελευταία ἡμέρα τῆς κρεοφαγίας μέχρι τὸ Πάσχα καὶ δὲν ἐπιτρέπεται ἢ κατάλυση κρέατος, ἐκτὸς ἂν πρόκειται γιὰ ἄρρωστους.

Οἱ θεῖοι Πατέρες ἔταξαν αὐτὴ τὴν Κυριακὴ νὰ γίνεται ἀνάμνηση τῆς Δευτέρας Παρουσίας τοῦ Χριστοῦ γιὰ νὰ θυμόμαστε, ὄχι μόνο τὴ φιλανθρωπία Του (ἀπὸ τὴν Κυριακή τοῦ Ἀσώτου), ἀλλὰ καὶ τὴ δικαιοσύνη Του στὴν κρίση ποὺ θὰ γίνει μερικῶς τὴν ἡμέρα τοῦ θανάτου μας καὶ τελικῶς – τελεσιδίκως στὴ Δευτέρα Παρουσία Του.

Τὸ Σάββατο τῶν Ὁσίων Πατέρων

Μετὰ τὴν προηγηθεῖσα (μὲ τὰ προηγούμενα) παιδαγωγία, οἱ Θεοφόροι Πατέρες, μᾶς προβάλλουν ἤδη πρὸς μίμηση καὶ παρηγοριὰ ὅλους τούς διαλάμψαντες ὁσίους καὶ θεοφόρους Πατέρες καὶ Μητέρες – Μοναχοὺς καὶ Μοναχὲς ποὺ ἁγίασαν μὲ νηστεία – ἀγρυπνία – προσευχὴ καὶ ταπείνωση.

Ὅλοι αὐτοὶ ποὺ ἀποτελοῦν παραδείγματα ἀγῶνος καὶ μετανοίας μας παρακινοῦν καὶ μᾶς προτρέπουν στὸν πνευματικὸ ἀγῶνα ποὺ ἀρχίζει, πρὸς ἀπόκτηση τῶν ἀρετῶν, ἀπόρριψη τῶν κακιῶν καὶ τελικὴ κατάκτηση «τῶν ἔπηγγελμενων ἠμῖν ἀγαθῶν» (ἐγκόσμιων καὶ ὑπερκοσμίων).

Ἡ Κυριακή τῆς Τυροφάγου

Μετὰ τὴ διακοπὴ τῆς κρεοφαγίας, αὐτὴ τὴν ἑβδομάδα (τρίτη τοῦ Τριωδίου),ὅλες τὶς ἡμέρες της, τρῶμε τυροκομικά, αὐγὰ καὶ ψάρια. Γι’ αὐτὸ ὀνομάστηκε «Τυροφάγου» ἢ «Τυρινῆς».

Ἡ Ἐκκλησία μας, χωρὶς νὰ θεωρεῖ μολυσμένη καμία τροφή, ἐπιτρέπει τὴ βρώση γάλακτος καὶ αὐγῶν καὶ ὄχι τὸ πρόβατο ἢ τὸ κοτόπουλο, ποὺ τὰ παράγουν, διότι διακρίνει τὶς τροφὲς σὲ περισσότερο καὶ ὀλιγότερο βοηθητικὲς στὴν ἐγκράτεια καὶ κατὰ καιροὺς ἄλλες ἐπιτρέπει καὶ ἄλλες ἀπαγορεύει.

Μαζὶ μὲ τὴ νηστεία λοιπόν, ποὺ ἀρχίζει μερικῶς καὶ σταδιακῶς ἀπὸ τὴν ἑβδομάδα αὐτή, ἡ Ἐκκλησία φέρει ἐνώπιόν μας καὶ μᾶς θυμίζει μὲ τὰ τροπάρια αὐτῆς τῆς Κυριακῆς, τὴν ἐξορία τῶν Πρωτοπλάστων ἀπὸ τὸν Παράδεισο, ποὺ ἔγινε λόγω τῆς παρακοῆς τους (δὲν τήρησαν τὴ νηστεία, σχετικὰ μὲ τὸν ἀπαγορευμένο καρπό). Ἀντὶ τοῦ Παραδείσου καὶ τῆς αἰωνιότητας, βρῆκαν τὸ θάνατο.

Ἐμεῖς καλούμεθα (μὲ τὴν ὑμνολογία τῆς ἡμέρας) αὐτὸ ποὺ ἔχασε ὁ Ἀδὰμ μὲ τὴν ἀκρασία (ἀνυπακοή, ἀμετανοησία, ἐγωισμὸ καὶ γαστριμαργία), νὰ τὸ κερδίσουμε μὲ τὴν ἐγκράτεια (ὑπακοή, μετάνοια, ταπείνωση καὶ νηστεία) . Γι’ αὐτὸ ἡ Ἐκκλησία μας αὐτὴ τὴν Κυριακή μας τονίζει ὅτι: «Τὸ στάδιον τῶν ἀρετῶν ἠνέωκται (ἄνοιξε) οἱ βουλόμενοι ἀθλῆσαι (ὅσοι θέλουν ν’ ἀγωνιστοῦν) εἰσέλθετε…», ὥστε, ὅσοι εἶναι καλοπροαίρετοι, ν’ ἀρχίσουν μὲ ὄρεξη καὶ χαρὰ τὸν ἀγῶνα τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς.


http://imkifissias.gr


«Εγώ ειμί το φως του κόσμου ο ακολουθών εμοί ου μη περιπατήση εν τη σκοτία αλλ΄ έξει το φως της ζωής...»

Άβαταρ μέλους
Αναστάσιος
Διαχειριστής
Δημοσιεύσεις: 5436
Εγγραφή: Παρ Αύγ 04, 2017 1:57 pm
Τοποθεσία: Νέα Μάκρη, Ηλιούπολη (για όσο θα σπουδάζω)

Re: Ιερά Μητρόπολη Κηφισίας Αμαρουσίου και Ωρωπού

Δημοσίευσηαπό Αναστάσιος » Κυρ Φεβ 11, 2018 12:35 pm

Περί τοῦ Βαπτίσματος

Βάπτισμα ἀποκαλεῖται τό Ἱερό Μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας κατά τό ὁποῖο ὁ πιστός διά τριπλῆς καταδύσεως καί ἀναδύσεως ἐξ ὕδατος, καί ἐπικλήσεως τοῦ ὀνόματος τῆς Ἁγίας Τριάδος ἀναγεννᾶτε ἀπό τό Ἅγιο Πνεῦμα, ἀποθέμενος τήν φύση τῆς ἁμαρτίας καί εἰσαγόμενος σέ μία νέα ἀναγεννητική ζωή ὡς μέλος τῆς Ἐκκλησίας. Τό βάπτισμα ἐξαλείφει τίς ἁμαρτίες τοῦ ἀνθρώπου, συνάμα καί τό προπατορικό ἁμάρτημα, δίνοντας τή δυνατότητα στόν πιστό νά μετέχει τῶν ὑπολοίπων Ἱερῶν Μυστηρίων. Γί αὐτό καί ἀποκαλεῖται καί "λουτρό παλιγγενεσίας".

Τό βάπτισμα εἶναι Μυστήριο τό ὁποῖο συστήθηκε ἀπό τόν Κύριο ἀφοῦ ὁ ἴδιος μιλώντας πρός τούς μαθητές τούς ἀνέφερε «πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τά ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτούς εἰς τό ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος» ἐνῶ καί ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης ἀναφέρει πώς «ἐάν μή τίς γεννηθῆ ἐξ ὕδατος καί Πνεύματος, οὐ δύναται εἰσελθεῖν εἰς τήν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ».

Τό βάπτισμα εἰσάγει τούς ἀνθρώπους ὡς μέλη τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ, καί γιά κάθε χριστιανό σημαίνει ἀναγέννηση στό θάνατο καί τήν ἀνάστασή Του. Ἀποτελεῖ ἐγκεντρισμό στή ζωή καί γέννηση σέ αὐτή, πού κατά τήν Κυριακή ρύση στό κέντρο τῆς τοποθετεῖται τό μυστήριο τῆς Ἁγίας Τριάδας καί τελικῶς ὁ ἐκκλησιολογικός χαρακτήρας του. Διαφέρει μάλιστα ἀπό τό ἀντίστοιχο βάπτισμα τοῦ Ἰωάννου, τό ὁποῖο ἦταν βάπτισμα μετανοίας, καθότι αὐτό ἀποκαταστά τή φύση τοῦ ἀνθρώπου καί ἀπαλείφει τό προπατορικό ἁμάρτημα καί τίς προσωπικές ἁμαρτίες τοῦ ἀνθρώπου, ὅπως μαρτυρεῖται ἀπό τήν Ἁγία Γραφή.

Δίχως τό βάπτισμα τό μέλος παραμένει δέσμιο τῆς φθορᾶς καί τῶν δαιμονικῶν δυνάμεων. Ἡ νοσοῦσα φύση τοῦ ἀνθρώπου ἔχει ἀνάγκη ἀναγεννήσεως, εἰδάλλως δέν ἀπελευθερώνεται καί δέν ἀναγεννᾶτε ἀπό τόν "παλαιό ἄνθρωπο". Γί αὐτό ἀπό τούς πατέρες τῆς ἐκκλησίας γίνεται διαρκής ἐπισήμανση καί διασύνδεση τοῦ θεσμοῦ αὐτοῦ μέ τό θάνατο τοῦ Κυρίου, τονίζοντας πώς μέ τό βάπτισμα ἐνδύεται τήν "ὑπόσταση τῆς θεογεννεσίας". Τό νέο μέλος μέσω τοῦ Μυστηρίου ἀναγεννᾶ τήν ὕπαρξή του, γίνεται μία ἐπώνυμη προσωπική ἑτερότητα, ἐξ αἰτίας τῆς χάρης πού ἀπορρέει ἀπό τήν κοινωνία καί τήν ἀγαπητική σχέση μέ τό ζωοδότη Θεό. Παύει ὁ ἄνθρωπος νά εἶναι ἀτομικό ἁπλῶς εἶδος, κρίκος βιολογικῆς μόνο διαδοχῆς, μονάδα ἑνός συνόλου. Ἐντάσσεται στήν κοινωνία τῶν ἁγίων, τήν τριαδική πραγματοποίηση τῆς ζωῆς. Τά πράγματα ὅμως ποτέ δέν μποροῦν νά νοηθοῦν μέ ἕνα μαγικό χαρακτήρα. Ὅπως ὁ νεογέννητος αὐξάνεται καί προκόβει, τό ἴδιο συμβαίνει καί μέ τή θεογεννεσία. Τό βάπτισμα λοιπόν εἶναι τό πρῶτο καί ἀπαραίτητο στάδιο τῆς ἀνάπτυξης τοῦ νεοεισελθόντος καί μάλιστα νοεῖται ὡς χάρισμα ἀπολειστικό. Ἐξ αὐτοῦ του λόγου δέ συμβάλλει ἡ βούληση στήν πραγμάτωση τοῦ Μυστηρίου.

Τό βάπτισμα μέσω τῆς θείας χάριτος ἐπανορθώνει τή φύση τοῦ ἀνθρώπου, τό "εἶναι" δηλαδή τῶν λογικῶν πλασμάτων, δίχως τή συνεργία τῆς βούλησης. Τό "εὖ εἶναι" ὅμως, δηλαδή ἡ πνευματική ἀνάπτυξη τοῦ ἀνθρώπου, ἐξαρτᾶται ἀφενός μέν ἀπό τή θεία χάρη, ἀφετέρου ἀπό τή θέλησή του. Ἔτσι νοεῖται ὡς ἀπαρχή τῆς ἀνάστασης. Νοεῖται ὡς μία προίκα πού δίνει ὁ θεός στά πλάσματά Του μέ στόχο τά ἴδια νά τήν ἀξιοποιήσουν. Γί αὐτό καί ἡ μετοχή στή θεία βασιλεία, ἡ ὅραση τοῦ θεοῦ, ἡ συνύπαρξη μέ τό Χριστό ἀποτελοῦν τρυφή τῆς θέλησης. Κάθε ἐξωτερικός τύπος καί σύμβολο ἔχει ἕνα πραγματικό νοητό περιεχόμενο. Ὅπως μᾶς ἀναφέρει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός τό νερό καθαρίζει σῶμα καί τό πνεῦμα ἀνακαινίζει τήν ὕπαρξη. Τό βάπτισμα ὡς ἐγκεντρισμός τῶν ὄντων στή θεία ζωή εἶναι μυστηριακή πράξη ἀπό κτίσεως κόσμου, ἐνῶ τά μυστήρια, ὅπως καί τό βάπτισμα, ἀποτελοῦν ἐντάξεις στό σῶμα τῆς ζωῆς καί διαδραματίζονται στήν ἴδια τήν ἱστορία. Χαρακτηριστικός ἔπ αὐτοῦ εἶναι καί πάλι ὁ Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός ὁ ὁποῖος ἀπαριθμεῖ συνολικά ὀκτώ βαπτίσματα στήν ἱστορική διαδρομή τῆς Ἐκκλησίας ἀπό κτίσεως κόσμου. Τό βάπτισμα τελικῶς ἀποκαταστά τή φύση, ἀναιρεῖ τό προπατορικό ἁμάρτημα, τό ὁποῖο λογίζεται ὡς φθορά καί θάνατος, ὁδηγώντας τόν ἄνθρωπο σέ ἕνα ἀρραβώνα πού γίνεται κτῆμα μόνο σέ μία τελειωτική πορεία.

Νηπιοβαπτισμός
Ὁ νηπιοβαπτισμός εἶναι μία ἀρχαία συνήθεια τῆς Ἐκκλησίας.
Ἡ ὀρθόδοξη θεολογία διακρίνει σαφῶς μεταξύ βούλησης καί φύσης, ἔτσι ὥστε τά μυστήρια νά διαφαίνεται σαφῶς πώς δέν ἔχουν σχέση μέ τό μαγικό χαρακτήρα τῶν τελετῶν τῆς Ἀρχαίας Ἑλλάδας καί τῆς ἀνατολῆς. Ἡ θεία χάρη ἐπανορθώνει τή φύση καί τό "εἶναι" τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλά δίχως τή συνεργία τῆς βούλησης δέν ὁδηγεῖ τόν ἄνθρωπο στήν τελείωση. Γί αὐτό τό βάπτισμα πού εἶναι γέννηση, ὅπως καί ἀνάσταση, ὡς ἀναπλαστική δημιουργία μέ κανένα τρόπο δέν μπορεῖ νά ἐξαρτᾶται ἀπό τήν ἀνθρώπινη ἐλευθερία. Καί αὐτό δέν ἀποτελεῖ κανενός εἴδους μαγική διαδικασία, ὅπως ἄλλωστε ὡς μαγική διαδικασία δέν νοεῖται ἡ δημιουργία καί ἡ γέννηση τοῦ ἀνθρώπου, ἡ ὁποία πραγματοποιεῖται δίχως τῆς συμβολή τῆς ἐλευθερίας του. Τό βάπτισμα λοιπόν, ὅπως καί ἡ φυσική γέννηση εἶναι δημιουργικό ἔργο τοῦ Θεοῦ, πού σκοπό ἔχει τή διόρθωση τῆς ἀνθρώπινης φύσης. Ἀποτελεῖ ἐπανόρθωση τῆς φύσης τοῦ ἀνθρώπου μέ ἀποτέλεσμα ἡ βούληση νά μή διαδραματίζει κανένα ἀπολύτως ρόλο σέ αὐτή τήν ἀνάσταση τοῦ ἀνθρώπου. Τελικά ὁ ἄνθρωπος μετέχει στή ζωοποιό δύναμη τοῦ Θεοῦ. Ἄλλωστε, ὅπως ὅλοι θά ἀναστηθοῦν δίχως τήν ἐλεύθερη βούλησή τους, θέλοντας καί μή, συμμετέχοντας στή τριαδική ζωή, ἔτσι ἀνασταίνονται καί ἀνορθώνονται ἀπό τή χάρη πού ἀπορρέει ἀπό τό μυστήριο αὐτό.
Ἡ ὀρθόδοξη θεολογία λοιπόν δέχεται τή μακαριότητα τῶν νηπίων, μίας καί ἡ βάπτιση ἀποκαθιστᾶ τή φύση τους, τή στιγμή πού αὐτή δέν κλίνει πρός τήν ἀλλοτρίωση (τή φθορά, τή ροπή πρός τό κακό) καί συνάμα δίχως νά βιάζει τή βούλησή τους. Ὁ ἀνάδοχος μάλιστα δέν ἀντικαθιστᾶ τή βούληση-θέληση τοῦ νηπίου, ἀλλά εἶναι ὁ ἐγγυητής μιᾶς χριστιανικῆς διαπαιδαγώγησης.
Σέ ὅτι ἀφορᾶ τό ζήτημα περί σωτηρίας τῶν νηπίων τό μόνο διασωθέν κείμενο τῆς πατερικῆς γραμματολογίας εἶναι τό κείμενο τοῦ Γρηγορίου τοῦ θεολόγου. Κατά τό θεοφόρο πατέρα αὐτό: «Εἰ κρίνεις φόνου φονικόν ἐκ μόνου τοῦ βούλεσθαι, καί δίχα φόνου, βεβάπτισθω σοί καί ὁ θελήσας τό βάπτισμα δίχα τοῦ βαπτίσματος, εἰ δέ οὐκ ἐκεῖνο, πώς τοῦτο, συνιδεῖν οὐκ ἔχω. Εἰ βούλει δέ οὕτως, εἰ ἀρκεῖ σοί πρός δύναμιν τοῦ βαπτίσματος ὁ πόθος, καί διά τοῦτο δικάζη περί τῆς δόξης, ἀρκείτω σοί καί πρός δόξαν ἡ τῆς δόξης ἐπιθυμία. Καί τίς σοί βλάβη τό μή τυχεῖν ταύτης τήν ἔφεσιν ἔχοντι;».



(Ιερά Μητρόπολη Κηφισίας, Αμαρουσίου και Ωρωπού http://imkifissias.gr/index.php?option= ... Itemid=987)


«Εγώ ειμί το φως του κόσμου ο ακολουθών εμοί ου μη περιπατήση εν τη σκοτία αλλ΄ έξει το φως της ζωής...»

Άβαταρ μέλους
Αναστάσιος
Διαχειριστής
Δημοσιεύσεις: 5436
Εγγραφή: Παρ Αύγ 04, 2017 1:57 pm
Τοποθεσία: Νέα Μάκρη, Ηλιούπολη (για όσο θα σπουδάζω)

Re: Ιερά Μητρόπολη Κηφισίας Αμαρουσίου και Ωρωπού

Δημοσίευσηαπό Αναστάσιος » Κυρ Φεβ 11, 2018 9:25 pm

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΙΣ

Τό Φροντιστήριο Μέσης ἐκπαίδευσης «ΠΟΥΚΑΜΙΣΑΣ», παράρτημα Λυκοβρύσεως (ὁδός Γρ. Λαμπράκη 39-41 & Οὔλωφ Πάλμε 2 Λυκόβρυση, τηλ. 2102851874), ἐπιθυμώντας νά συμβάλει στήν στήριξη τοῦ φιλανθρωπικοῦ ἔργου τῆς Ἱερᾶς ἡμῶν Μητροπόλεως καί στήν οἰκονομική ἀνακούφιση τῶν πληττομένων ἀπό τήν κρίση οἰκογενειῶν, προσφέρει δωρεάν φοίτηση ἕως καί τό τέλος τοῦ τρέχοντος σχολικοῦ ἔτους, σέ μαθητές καί μαθήτριες Γυμνασίου καί Λυκείου, οἱ ὁποῖοι προέρχονται ἀπό οἰκογένειες:

Α) πολυτέκνων,
Β) ἀνέργων καί
Γ) πολύ χαμηλοῦ εἰσοδήματος.

Οἱ ἐνδιαφερόμενοι, οἱ ὁποῖοι ἀνήκουν σέ τουλάχιστον μία ἐκ τῶν ἀνωτέρω κατηγορία καί κατοικοῦν στίς Ἀρχιερατικές περιφέρειες Κηφισιᾶς, Ἀμαρουσίου καί Πεύκης-Μεταμορφώσεως, θά πρέπει νά ἀπευθύνονται στόν Ὑπεύθυνο Ἱερέα Νεότητος τῆς Ἐνορίας τους καί νά συμπληρώσουν τήν σχετική Αἴτηση ἐκδήλωσης ἐνδιαφέροντος. Θά τηρηθεῖ αὐστηρή σειρά προτεραιότητος, διότι οἱ θέσεις, ὅπως εἶναι κατανοητό, εἶναι περιορισμένες.
Γιά περισσότερες πληροφορίες ἐν σχέσει μέ τήν ὅλη διαδικασία, μπορεῖτε νά ἀπευθύνεσθε στό Γραφεῖο Νεότητος τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως (τηλ. 210 8084884, ἐσωτ. 8-9).

ΕΚ ΤΟΥ ΓΡΑΦΕΙΟΥ ΝΕΟΤΗΤΟΣ


(Ιερά Μητρόπολη Κηφισίας, Αμαρουσίου και Ωρωπού http://www.imkifissias.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=3214:anakoinosis&catid=102&Itemid=865)


«Εγώ ειμί το φως του κόσμου ο ακολουθών εμοί ου μη περιπατήση εν τη σκοτία αλλ΄ έξει το φως της ζωής...»


Επιστροφή στο

Μέλη σε σύνδεση

Μέλη σε αυτή την Δ. Συζήτηση: 5 και 0 επισκέπτες