Η Ορθοδοξία στην Κίνα, στην Ταϊβάν και στο Χονγκ Κονγκ χθες και σήμερα - 1

Ειδήσεις, Συνεντεύξεις, Βιογραφίες, Σχόλια, Φωτογραφίες

Συντονιστές: Anastasios68, Νίκος, johnge

Α.Γ.
Δημοσιεύσεις: 824
Εγγραφή: Παρ Φεβ 12, 2016 11:46 pm

Η Ορθοδοξία στην Κίνα, στην Ταϊβάν και στο Χονγκ Κονγκ χθες και σήμερα - 1

Δημοσίευσηαπό Α.Γ. » Τρί Απρ 07, 2020 8:07 pm

Εικόνα

Η Ορθοδοξία στην Κίνα, στην Ταϊβάν και στο Χονγκ Κονγκ χθες και σήμερα - 1

***


Μία γυναίκα με λύσσα στη Σαγγάη της Κίνας φτύνει την Θεία Κοινωνία λόγω κρίσης και ο Αγίος Ιωάννης Μαξίμοβιτς Επίσκοπος Σαγγάης (+1966) την τρώει γιατί δεν κάνει να πεταχτεί



Θα διηγηθούμε ένα γεγονός που παρουσιάζει την ακλόνητη πίστη του Αγίου Ιωάννη Μαξίμοβιτς Επισκόπου Σαγγάης, Βρυξελλών και Σαν Φρανσίσκο (+1966) στον Χριστό, το οποίο διηγείται η Ο. Σκοπικιένκο κι έχει επιβεβαιωθεί από πολλά άτομα της Σαγγάης.

“Κάποια κυρία Νενχίκοβα υπέστει δάγκωμα από λυσσασμένο σκυλί. Προφανώς δεν πήρε την κατάστασή της στα σοβαρά κι αμέλησε τα εμβόλια κατά της λύσσας, με αποτέλεσμα μετά από σύντομο χρονικό διάστημα, να προσβληθεί από αυτήν την τρομερή ασθένεια. Ο Άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς έμαθε το γεγονός κι έσπευσε να συναντήσει την ετοιμοθάνατη γυναίκα. Αμέσως την κοινώνησε, αλλά όμως αυτή έπαθε κρίση λόγω της ασθένειας της λύσσας, άρχισε να αφρίζει από το στόμα κι έφτυσε τη Θεία Κοινωνία που μόλις είχε λάβει. Επειδή όμως η Θεία Κοινωνία δεν επιτρέπεται να πέσει κάτω, ο Άγιος έσκυψε αμέσως, μάζεψε τα Τίμια Δώρα, που μόλις είχε φτύσει κάτω στο πάτωμα η άρρωστη γυναίκα και τα έφαγε εκείνος! Αμέσως οι γύρω του, του είπαν: «Βλαντίκα τι κάνεις εκεί; Η λύσσα είναι τρομερά κολλητική». Ο Βλαντίκα όμως, ειρηνικά τους απάντησε: «Δεν θα πάθω απολύτως τίποτα, γιατί είναι τα άχραντα Δώρα, το Σώμα και το Αίμα του Χριστού». Κι έγινε ακριβώς όπως το είπε, δεν έπαθε απολύτως τίποτα!

Από το βιβλίο: Άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς, Εκδόσεις Αγ. Νεκταρίου Δωρίδος

<*>

Οι Άγιοι 222 Κινέζοι Μάρτυρες του Πεκίνου της Κίνας (+1900)

Ὁ Ἅγιος Μητροφάνης Τσι-Σούνκ (Κινέζος) και οι μαζί μ᾿ αὐτόν μαρτυρήσαντες: Τατιανή η Πρεσβυτέρα του, Ἡσαΐας και Ἰωάννης οι γιοί του, Μαρία η νύφη του και ἄλλοι 222 Κινέζοι Μάρτυρες (+1900)

Στὴ δύση τοῦ 19ου αἰώνα , στὴ Κίνα, ἀναπτύσσετε τὸ κίνημα τῶν Μπόξερ ποὺ ἀποτελούταν ἀπὸ ξενόφοβους συντηρητικοὺς ἀριστοκράτες ποὺ ἐναντιώνονταν σὲ ὁτιδήποτε νέο καὶ ἐκσυγχρονιστικό. Οἱ Μπόξερ, ἔπνιγαν στὸ αἷμα κάθε ἀντίδραση καὶ ζητοῦσαν τὴν ἔξωση ὅλων τῶν ξένων ποὺ ζοῦσαν στὴν Κίνα, στοὺς ὁποίους κατὰ τὴν γνώμη τοὺς ὀφειλόταν κάθε κακὸ ποὺ συνέβη σ' αὐτή.

Οἱ χριστιανοὶ ἔχουν τὴν πρώτη καὶ κύρια θέση στὸ διωγμὸ ποὺ ἐπέβαλαν οἱ Μπόξερ. Στὶς 11 Ἰουνίου τοῦ 1900 μ.Χ., στὸ Πεκίνο, μία πομπὴ μὲ Μπόξερ, ξεκίνησε μὲ ἀναμμένους δαυλούς, ὑψώνοντας στὰ χέρια τὰ εἴδωλα τῶν πατροπαράδοτων θεῶν τῆς κινέζικης φυλῆς καὶ κρατώντας θυμιατήρια γιὰ νὰ τοὺς θυμιάσουν οἱ χριστιανοί, ἀρνούμενοι τὴν «ξενόφερτη» πίστη τους. Ἡ πίεση ἦταν ἀφόρητη καὶ τὰ μαρτύρια τῶν χριστιανῶν φρικτά. Πολλοὶ δυστυχῶς κάμφθηκαν καὶ ἔκαιγαν θυμίαμα γιὰ νὰ σώσουν τὴ ζωή τους. Ἄλλοι ὅμως ὁμολογοῦσαν θαρραλέα τὴν πίστη τους στὸ Χριστό.

Ἀνάμεσα στοὺς τελευταίους ἦταν καὶ ὁ Ἅγιος Μητροφάνης Τσὶ-Σούνγκ, ὁ πρῶτος Κινέζος ὀρθόδοξος ἱερέας ποὺ εἶχε χειροτονηθεῖ ἀπὸ τὸν ἅγιο Νικόλαο τῆς Ἰαπωνίας. Στὴν ἀρχή, οἱ Μπόξερ ἄρχισαν νὰ τὸν χτυποῦν βάναυσα μὲ γροθιὲς στὸ στῆθος. Ἔσφαξαν μπροστὰ στὰ μάτια τοῦ τὴν πρεσβυτέρα τοῦ Τατιανὴ καὶ τὸν 23χρονο γιὸ τῆς Ἠσαΐα, ἐνῶ ἔκοψαν τὴ μύτη, τὰ αὐτιὰ καὶ τὰ δάκτυλα τῶν ποδιῶν τοῦ μικρότερου γιοῦ του, Ἰωάννη. Τέλος ἐκτέλεσαν καὶ τὸν Ἅγιο Μητροφάνη.

Λίγο ἀργότερα, ἔφτασε στὸν τόπο τοῦ μαρτυρίου καὶ ἡ νύφη τοῦ Μητροφάνη, Μαρία, μνηστὴ τοῦ μάρτυρα πιὰ Ἠσαΐα, 19 ἐτῶν, ἐπιθυμώντας νὰ πεθάνει μὲ τὴν οἰκογένεια τοῦ μνηστήρα της. Οἱ Μπόξερ, ἀφοῦ τὴν βασάνισαν τὴν σκότωσαν καὶ αὐτή.

Ἀπὸ τοὺς περίπου χίλιούς της ἐνορίας τοῦ Πεκίνου, οἱ τριακόσιοι χάθηκαν στὰ αἱματηρὰ γεγονότα τῆς 11ης Ἰουνίου 1900 , ἐκ τῶν ὁποίων 222 ἔλαβαν τὸ στέφανο τοῦ μαρτυρίου.

Περισσότερες λεπτομέρειες γιὰ τὴ ζωὴ αὐτῶν τῶν ἁγίων της ὀρθοδοξίας, μπορεῖ νὰ βρεῖ ὁ ἀναγνώστης στὸ βιβλίο "Συναξάριον Ὀρθοδόξων Κινέζων Μαρτύρων", τοῦ Γεωργίου Ε. Πιπεράκη, Ἀθῆναι 1997.




<*>



Ένας Κινέζος στο Πεκίνο κάνει το Σταυρό του Ορθόδοξα

Ἕνας Ὀρθόδοξος Κληρικός, πού προΐσταται τῆς ἱεραποστολῆς μιᾶς γειτονικῆς μέ τήν Κίνα χώρας, μοῦ διηγήθηκε τήν παρακάτω θαυμαστή ἱστορία: Βρισκόταν στό Πεκίνο καί κάποια στιγμή βρέθηκε σ᾽ ἕνα μεγάλο κτήριο. Πῆρε τό ἀσανσέρ, γιά ν᾽ ἀνεβῆ ἐκεῖ ὅπου ἤθελε. Μέσα στήν καμπίνα ἦταν μόνο αὐτός κι ἕνας ἄλλος ἄγνωστος Κινέζος. Φυσικά ὁ κληρικός φοροῦσε τά ράσα του καί διατηροῦσε, βέβαια, καί μεγάλη κάτασπρη γενειάδα. Μόλις τό ἀσανσέρ ἄρχισε ν᾽ ἀνεβαίνη, εἶδε μέ ἔκπληξι ἀλλά καί μεγάλη συγκίνησι τόν Κινέζο νά σταυροκοπιέται ὀρθόδοξα. Σέ ἐρώτησί του, ἄν εἶναι ὀρθόδοξος, ὁ Κινέζος ἀπάντησε καταφατικά μέ μιά κίνησι τῆς κεφαλῆς κι ἔσπευσε νά ἐγκαταλείψη τό ἀσανσέρ στήν πρώτη στάσι, πρίν μποῦν κι ἄλλα ἄτομα.

Από το βιβλίο: Ἀρχιμ. Ἰωάννου Κωστώφ, ΣΤΑΥΡΟΣ, ΔΑΙΜΟΝΩΝ ΤΟ ΤΡΑΥΜΑ, Τό δικό μας Holywood (=Ἱερό Ξύλο), ἐκδ. Ἁγ. Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, Ἀθήνα 2011



<>

Ένας άφθαρτος Γάμος στο Tianjin (Τιεν-Τσιν) της Κίνας

Οι δύο ανώνυμοι Κινέζοι Νεομάρτυρες του Τιεν-Τσιν της Κίνας (+21 Ιουνίου 1870)



Συνέπεσε την ημέρα της σφαγής [21 Ιουνίου 1870] να έχει πάει στο Tianjin (Τιεν-Τσιν) της Κίνας ο π. Ησαΐας Πολίκιν, για να τελέσει το Γάμο ενός ζεύγους Κινέζων Ορθοδόξων Χριστιανών. Δεν πρόφτασε, όμως, να τους στεφανώσει, γιατί πρόλαβαν οι φανατικοί ειδωλολάτρες να τους κατασφάξουν κι έτσι να τούς χαρίσουν ένα πιο πολύτιμο και άφθαρτο στεφάνι, του Μαρτυρίου.

Από το βιβλίο: Αρχιμ. Ιωάννου Κωστώφ, Ο Γάμος, εκδ. Άγ. Ιωάννης ο Δαμασκηνός, Σταμάτα Αττικής 2013

<>



Ο πρώην Βουδιστής Κινέζος Αγιορείτης π. Ησαΐας Σιμωνοπετρίτης λέει...



Ο πρώην Βουδιστής  Κινέζος Αγιορείτης π. Ησαιας Σιμωνοπετριτης, λέει:

Ο πραγματικοί αναζητητές της αλήθειας θα "οργώσουν" τη Γη για να βρουν την Αλήθεια! Και η Αλήθεια... θα είναι πάντα μπροστά τους να τους αποκαλυφθεί!



<>



Έβλεπε τα σκοτεινά πνεύματα να φεύγουν μέσα από το σώμα του

***

Η Ορθόδοξη Βάπτιση ενός Κινέζου στό Χονγκ Κονγκ


Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Χονγκ Κονγκ κ. Νεκτάριος μας αφηγείται ένα πραγματικό περιστατικό που δείχνει πως, «ὅτι οὐκ ἔστιν ἡμῖν ἡ πάλη πρὸς αἷμα καὶ σάρκα, ἀλλὰ πρὸς τὰς ἀρχάς, πρὸς τὰς ἐξουσίας, πρὸς τοὺς κοσμοκράτορας τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τούτου, πρὸς τὰ πνευματικὰ τῆς πονηρίας ἐν τοῖς ἐπουρανίοις.» (Εφ. 6,12)

Ο Ναός του Αγίου Λουκά είχε φορέσει τα γιορτινά του εκείνη την ημέρα. Τρείς νέοι άνδρες, μετά από πολύμηνη κατήχηση, ήταν έτοιμοι για το ιερό Μυστήριο της Βαπτίσεως και την είσοδό τους στην Εκκλησία του Χριστού.

Ξεκίνησα την ακολουθία της κατηχήσεως. Στην πρώτη ευχή του εξορκισμού o ένας από τους νεαρούς άρχισε να βήχει με ένα τρόπο περίεργο. Αρχίζω να διαβάζω την δεύτερη ευχή του εξορκισμού και ο βήχας του νεαρού γίνεται μούγκρισμα. Γονατίζει. Σκύβει το κεφάλι στο έδαφος.

Ένας από τους πιστούς με πλησιάζει. Mου δείχνει τον νεαρό και προτείνει να σταματήσω την Ακολουθία.

«Κάτι σοβαρό του συμβαίνει», μου λέγει.

Του κάνω νόημα πως δεν θα σταματήσω. Δεν θέλω να του πω ότι γνωρίζω τι συμβαίνει. Δεν θέλω να τους τρομάξω.

Ο νεαρός είχε ασχοληθεί ενεργά με πρακτικές της Νέας Εποχής. Με επικλήσεις πνευμάτων και τέτοια σχετικά. Είχε φθάσει σε επίπεδο να συνδιαλέγεται με τα πνεύματα που επικαλείτο. Κάποια στιγμή, όμως, συνειδητοποίησε πως η επαφή του με αυτά τα πνεύματα του δημιουργούσε σοβαρά πνευματικά και σωματικά προβλήματα. Ένιωθε μέσα στο σώμα του μια σκοτεινή δύναμη να τον κυριεύει και να τον συνθλίβει.

Προσπάθησε να βρει θεραπεία σε φημισμένους ψυχοθεραπευτές. Στη συνέχεια πλησίασε ένα φημισμένο Προτεστάντη Πάστορα. Εκείνος του έκανε κάποιους εξορκισμούς. Η κατάσταση δεν βελτιωνόταν. Και τότε ο Πάστορας του είπε: «Εγώ αυτό μπορώ να σου κάνω. Αν θέλεις κάτι περισσότερο πήγαινε στους Ορθοδόξους».

Δεν είχε ξανακούσει για την Ορθόδοξη Εκκλησία. Ρώτησε για πληροφορίες και μια Κυριακή ήρθε στον ναό του Αγίου Λουκά και παρακολούθησε την Λειτουργία. Για πρώτη φορά ένιωσε κάτι διαφορετικό να συμβαίνει μέσα του. Ένα αίσθημα πρωτόγνωρο. Με πλησίασε. Μου διηγήθηκε την ιστορία του. Και από εκείνη την ημέρα όχι μόνο εντάχθηκε στο πολύμηνο πρόγραμμα κατηχήσεως αλλά ερχόταν ανελλειπώς σε όλες τις ακολουθίες οι οποίες ετελούντο στο Ναό.

Σήμερα ήρθε η ευλογημένη στιγμή γι᾽ αυτόν νά δεχθεί το άγιο βάπτισμα. Και τώρα, την ιερή ώρα των εξορκιστικών προσευχών, αυτός δίνει τον δικό του αγώνα. Κυριολεκτικά παλεύει.
Οι ευχές τελειώνουν. Ήρθε η ώρα της αποτάξεως του Σατανά.

«Αποτάσση τω Σατανά;», ρωτώ.

Οι κατηχούμενοι με την σειρά τους απαντούν. Ο νεαρός, ακόμα γονατιστός, απαντά με σβηστή και τρεμάμενη φωνή: «Ἀποτάσσομαι».

Προχωρώ στις ερωτήσεις της Συντάξεως με το Χριστό. Το ίδιο σκηνικό. Αλλά τώρα, την ώρα που απαγγέλλουν το Σύμβολο της Πίστεως, ο νεαρός σηκώνεται δειλά δειλά. Σταμάτησε να βήχει και να μουγκρίζει. Το πρόσωπό του όμως παραμένει κάτωχρο.

Ἡ Ἀκολουθία της Βαπτίσεως συνεχίσθηκε χωρίς άλλα απρόοπτα. Στο τέλος οι τρείς νεοφώτιστοι κοινώνησαν για πρώτη φορά το Σώμα και το Αίμα του Θεανθρώπου. Οι πιστοί σπεύδουν με χαρά να τους ευχηθούν. Ο νεαρός παραμένει σιωπηλός, κάτωχρος αλλά ήρεμος.

Την επομένη, ο νεοφώτιστος πλέον νεαρός άνδρας ήρθε να με επισκεφθεί στο Γραφείο.

«Θέλω να σας μιλήσω για εχθές», μου λέγει.

«Ευχαρίστως», του απαντώ. «Σε ακούω».

Μου διηγείται τι του συνέβη την ώρα της κατηχήσεως. Άκουγε μέσα του δεκάδες φωνές να ουρλιάζουν. Ένιωσε κάποιες σκοτεινές παρουσίες να παλεύουν. Ένιωσε να πνίγεται. Την ώρα της Σύνταξης έβλεπε τα σκοτεινά πνεύματα να φεύγουν σαν καπνός μέσα από το σώμα του. Οι φωνές και η αίσθηση του πνιγμού σταμάτησαν. Ηρέμησε.

Το βράδυ λίγο πριν κοιμηθεί μια σκοτεινή παρουσία μπήκε στο δωμάτιό του. Το σκοτεινό πνεύμα τον ρώτησε: «Γιατί μας έδιωξες; Γιατί;»

Τον παρακολουθούσα χωρίς να μιλώ. Συνέχισε την διήγηση.

«Έκαμα το σταυρό μου και το σκοτεινό πνεύμα εξαφανίσθηκε. Πάτερ, αλήθεια σας λέγω. Ήταν η πρώτη φορά που δεν ένιωσα φόβο. Μάλλον το αντίθετο. Ήταν η πρώτη φορά που ἐνιωσα πως το σκοτεινό πνεύμα είχε κυριευθεί από φόβο.»

Δεν μίλησα. Τον σταύρωσα. Τον αγκάλιασα και δακρυσμένος ψέλλισα: «Ευλογητός ο Θεός, ο πάντας ανθρώπους θέλων σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Ἀμήν».

Από το Περιοδικό » Πάντα τα Έθνη»

<*>



Επιστολή από την πρώτη Ταϊβανέζα Ορθόδοξη Χριστιανή Πελαγία Υu

Είμαι Κινέζα, γεννήθηκα στην Ταϊβάν και το Χριστιανικό μου όνομα είναι Πελαγία. Ήμουν προτεστάντισσα και χρειάστηκαν πέντε χρόνια για να γίνω Ορθόδοξη. Μου αρέσει να διαβάζω την Αγία Γραφή και έχω όλες τις εκδόσεις της στα κινεζικά.

Έχω επισκεφθεί την Ελλάδα και διαπίστωσα ότι είναι μια πολύ ξεχωριστή χώρα. Ταξιδεύοντας στην πατρίδα σας, πριν φθάσω ακόμα, μέσα στο αεροπλάνο διαπίστωσα πόσο διαφορετικοί είναι οι Έλληνες, πόσο ξένοιαστα μιλούσαν, πώς γελούσαν και πώς χειροκροτούσαν τον πιλότο κατά την προσγείωση, πράγμα απίστευτο για μας τους Ασιάτες που είμαστε συντηρητικοί και δεν εκδηλώνουμε τα συναισθήματά μας. Τώρα πια ξέρω ότι η ελευθερία έχει μέσα της λίγο πάθος και λίγο ένταση φωνής.

Στην Ελλάδα επισκέφθηκα πολλές εκκλησίες, συμμετείχα στη Θεία Λειτουργία και όταν κοινωνούσα τα Άχραντα Μυστήρια έκλαιγα, παρόλο που δεν καταλάβαινα την ελληνική γλώσσα γιατί η Ορθόδοξη πίστη είναι ίδια.

Θα ήθελα να ήμουν Ελληνίδα, να είχα γεννηθεί Ορθόδοξη να μεταλάβαινα τη Θεία Κοινωνία και να φιλούσα τις Άγιες Εικόνες από τα βρεφικά μου χρόνια μέχρι τον θάνατό μου.
Κλαίω για μένα και για τους συμπατριώτες μου, γιατί αντί της Θείας Κοινωνίας τρώμε και πίνουμε τα φαγητά των ειδώλων.

Θα ήθελα να ήμουν Ελληνίδα, για να γεμίζουν τα αυτιά μου από Άγιους Ύμνους.
Κλαίω για μένα και για τους συμπατριώτες μου, που τα αυτιά μας είναι γεμάτα με ήχους από τις σούτρες και τα ουρλιαχτά των ειδώλων.

Θα ήθελα να ήμουν Ελληνίδα, για να οσφραίνομαι τη γλυκιά ευωδία του λιβανιού.
Κλαίω για μένα και για τους συμπατριώτες μου, που η όσφρησή μας είναι γεμάτη από καπνούς από τις θυσίες στα είδωλα.

Θα ήθελα να ήμουν Ελληνίδα, ώστε τα χέρια μου να αγγίζουν τις εικόνες, τα Άγια Λείψανα και να αγκαλιάζουν την αγάπη του Χριστού.

Κλαίω για μένα και για τους συμπατριώτες μου, που τα χέρια μας αγγίζουνε είδωλα, ειδωλόθυτα και αγκαλιάζουν το τίποτα.

Θα ήθελα να ήμουν Ελληνίδα, να ανάβω λαμπάδες στον Χριστό και όχι όπως εδώ που καίμε χρήματα για τα φαντάσματα.

Έψαχνα την αλήθεια, χρησιμοποιώντας περισσότερες από 30 διαφορετικές εκδόσεις της Αγίας Γραφής, οι οποίες δυστυχώς όλες τους είναι γεμάτες λάθη (μεταφρασμένες από ετεροδόξους).

Θα ήθελα να ήμουν Ελληνίδα, ώστε να μπορώ να διαβάζω την Καινή Διαθήκη στο πρωτότυπο!

Κλαίω για μένα και για τους συμπατριώτες μου, γιατί έχουμε μάτια κι όμως είμαστε τυφλοί.

Θα ήθελα να ήμουν Ελληνίδα, για να μπορώ να βλέπω παντού τη χάρη του Θεού.

Κλαίω για μένα και για τους συμπατριώτες μου, γιατί βλέπουμε παντού ναούς ειδώλων.

Ναι, είμαι Ορθόδοξη, αλλά ως Ταϊβανέζα, τα Ορθόδοξα βιώματά μου είναι φτωχά.

Κλαίω για μένα γιατί δεν έχω τη δυνατότητα να δείξω στους συμπατριώτες μου το μεγαλείο της πίστης μας… Οι άνθρωποι εδώ θέλουν να δουν σημεία και θαύματα…

Κλαίω για μένα και για τους συμπατριώτες μου, γιατί δεν έχουμε τη χάρη να βλέπουμε και να ακούμε τόσα θαύματα, τόσα άγια λόγια που έχετε δει και ακούσει 2000 χρόνια στην Ελλάδα και που ακόμα βλέπετε… Η Ταϊβάν δεν είναι ορθόδοξη χώρα, οι γιορτές μας δεν μοιάζουν καθόλου με τις δικές σας.

Λυπάμαι που στην Ελλάδα έχετε τόσο όμορφα βουνά, που τα καίτε και δεν τα φροντίζετε, αλλά θαυμάζω που σχεδόν κάθε βουνό έχει κι ένα μοναστήρι. Εμείς έχουμε τόσο όμορφα βουνά, αλλά γεμάτα από ναούς, μοναστήρια και είδωλα βουδιστικά.

Θα ήθελα να ήμουν Ελληνίδα ώστε να μπορώ να πάω να προσευχηθώ σε κάποιο μοναστήρι εύκολα.

Κλαίω για μένα και τους συμπατριώτες μου. Πρώτη φορά πήγα σε Μοναστήρι, στην Ιερά Μονή Τίμιου Πρόδρομου, στο Πήλιο. Ταξίδεψα από την Ταϊβάν στην Ελλάδα 16 ώρες με το αεροπλάνο, μερικές ώρες με το τραίνο ως τη Λάρισα και άλλη μία ώρα, με το αυτοκίνητο της Μονής, που το οδηγούσε μια αδελφή…

Είδα τα παλιά ερείπια της Ιεράς Μονής, είδα τόσα αλλά μέρη στην Ελλάδα εγκαταλελειμμένα και μάτωσε η καρδιά μου. Στην Ταιβάν δεν έχουμε τόσο αρχαία Άγια και όμορφα μέρη, αλλά εσείς δεν τα εκτιμάτε.

Κλαίω που δεν έχουμε εδώ όμορφες εικόνες. Κλαίω γιατί νοιώθω τον Χριστό αδύναμο, γυμνό.
Έλληνες, νομίζετε ότι είστε φτωχοί με την κρίση που διέρχεστε αλλά δεν ξέρετε πόσο πλούσιοι είστε.

Η Ταιβάν είναι χώρα με μεγάλη ανάπτυξη αλλά βρίσκεται στο σκοτάδι του σατανά και η πνευματική μας ζωή είναι κενή.

Στην Ελλάδα είδα πολλούς Έλληνες, ιδίως τις Κυριακές, να γλεντάνε να πίνουν και να μην πηγαίνουν στην εκκλησία. Εδώ όμως στην Ταϊβάν οι συμπολίτες μου αλλά κυρίως οι νέοι, ακόμα και να ήθελαν να έρθουν στην εκκλησία μας είναι σχεδόν αδύνατο, διότι η μόνη Ορθόδοξη εκκλησία που υπάρχει είναι ένα δωμάτιο στον 4ο όροφο μιας πολυκατοικίας στην άκρη της Ταϊπέι και πολλές φορές πολύς κόσμος μένει έξω από την Εκκλησία γιατί ο χώρος είναι μικρός.

Αδελφοί και αδελφές μου στην Ελλάδα, παρόλο που είμαι πνευματικά ανάπηρη, έχω ακόμα τα πόδια μου ζωντανά ώστε να γονατίσω μπροστά σας και να ζητιανέψω.

Θα παρακαλέσω να με θεωρήσετε σαν τον φτωχό Λάζαρο, να μας θρέψετε με τα απομεινάρια του πνευματικού πλούτου που έχετε, να μας ρίξετε μερικά ψίχουλα από τα αποφάγια σας, από τα αφιερώματα που χαρίζετε στις εκκλησίες σας, από τα πολλά εκκλησάκια που έχετε σε κάθε γωνιά της πατρίδος σας.

Το Ορθόδοξο ποίμνιο μας όπως γνωρίζετε είναι μικρό, λιγότερο από εκατό ψυχές. Δεν είμαστε πλούσιοι.

Δεν έχουμε τη δύναμη να αγοράσουμε μια καλή αίθουσα μέσα στην πόλη για να καλύψουμε τις λατρευτικές μας ανάγκες, τις κατηχήσεις, τα μαθήματα που παραδίδει ο π. Ιωνάς και να προσελκύσουμε τους νέους κυρίως όσους θέλουν να μας γνωρίσουν από κοντά. Αυτούς που μέχρι τώρα πληροφορούνται για την ύπαρξη της Ορθόδοξης Εκκλησίας στην Ταϊβάν μέσω διαδικτύου.

Δεν σας ζητώ να χτίσουμε Εκκλησία. Θα κόστιζε εκατομμύρια. Βοηθήστε μας μόνο να αγοράσουμε ένα μεγαλύτερο χώρο στο κέντρο της πρωτεύουσας τον οποίο θα μετατρέψουμε σε Εκκλησία για χάρη του έθνους μου, των αδελφών μου, που δεν άκουσαν και δεν γνώρισαν ποτέ τον Χριστό μας. Είμαστε 23.000.000 άνθρωποι! Κι όμως σας έχουμε ανάγκη…

Αδέλφια μου, αν χρειαστεί να δουλέψω για σας, για να ξεπληρώσω λιγάκι την αγάπη σας, θα το κάνω με όλη μου την καρδιά και σε όλη μου τη ζωή.

Ευχαριστώ και να με συγχωρείτε.

Πελαγία Yu,

Ταϊβάν



<*>



Η πρώτη Ορθόδοξη Ιεραποστολή στην Κίνα



Ὁ Ὀρθόδοξος Χριστιανισμός ἦρθε στήν Κίνα ἀρχικά μέσω τῆς γειτονικῆς της χώρας, τῆς Ρωσίας. Τό 1685 οἱ Κινέζοι κατέλαβαν τό Ἀλμπαζίν, τό ὁποῖο βρίσκεται στή Ρωσία στά βόρεια σύνορα τῆς Κίνας, καί αἰχμαλώτισαν ἕνα μεγάλο ἀριθμό Κοζάκων καί Ὀρθόδοξων Ἀλμπαζινῶν. Σαρανταπέντε ἀπό αὐτούς μπῆκαν στήν ὑπηρεσία τοῦ Κινέζου Αὐτοκράτορα καί τούς πῆραν στό Πεκίνο μαζί μέ τόν ἱερέα τους, τόν π. Μάξιμο. Ὁ Αὐτοκράτορας K’ang-hsi τούς δέχθηκε εὐγενικά, καί παραχώρησε στόν π. Μάξιμο ἕνα παλιό Βουδιστικό ναό νά τόν μετατρέψει σέ Χριστιανική ἐκκλησία γιά τίς πνευματικές ἀνάγκες τῶν ἀνθρώπων του. Χτίστηκαν σπίτια γιά ἱερεῖς, καί ἡ ἐκκλησία, ἀφιερωμένη στήν Ἁγία τοῦ Θεοῦ Σοφία, ἐγκαινιάστηκε τό 1698.

Τό 1712 ὁ π. Μάξιμος κοιμήθηκε, καί ὁ Αὐτοκράτορας K’ang-hsi ἐπέτρεψε σέ ἕναν ἄλλον ἱερέα νά ἔρθει ἀπό τή Ρωσία στό Πεκίνο γιά νά τόν ἀντικαταστήσει. Στό Πεκίνο οἱ Ὀρθόδοξοι ἱερεῖς ὀνομάζονταν λάμας, καί ὁ Ὀρθόδοξος ἀρχιμανδρίτης ὀνομαζόταν τά λάμα (μεγάλος λάμα).

Καθώς περνοῦσε ὁ καιρός γίνονταν γάμοι μεταξύ Ἀλμπαζινῶν καί Κινέζων, καί οἱ ἀπόγονοί τους σύντομα δέν διακρίνονταν ἀπό τόν ὑπόλοιπο Κινέζικο πληθυσμό. Αὐτοί οἱ ἀπόγονοι παρέμειναν σταθεροί στήν Ὀρθοδοξία.

Τίς ἑπόμενες δεκαετίες ἡ Ὁρθόδοξη ἱεραποστολή στήν Κίνα παρεμποδίστηκε ἐξαιτίας πολιτικῶν προβλημάτων πού ἀνέκυψαν μεταξύ Ρωσίας καί Κίνας. Τό κήρυγμα πρός τούς Κινέζους ἀπαγορεύτηκε. Ὡστόσο κάθε χρόνο στό Πεκίνο γίνονταν Ὀρθόδοξοι ἀπό δέκα ὡς σαράντα ἄτομα. Μερικοί ἀπό αὐτούς τούς πρώτους προσήλυτους ἔγιναν ἁγιογράφοι, καί κόσμησαν τήν ἐκκλησία στό Πεκίνο μέ Ὀρθόδοξες εἰκόνες κινέζικης τεχνοτροπίας.

Τό 1858 τό πολιτικό κλίμα ἄλλαξε. Μέ τή συνθήκη τοῦ Tient-sin παραχωρήθηκε στούς Χριστιανούς ἱεραπόστολους τό δικαίωμα παραμονῆς στή χώρα. Αὐτό ἦταν τό ξεκίνημα μιᾶς νέας περιόδου γιά τήν Κινέζικη Ὀρθόδοξη ἀποστολή. Ἄγαμοι καί ἔγγαμοι ἱερεῖς πού ἦρθαν ἀπό τή Ρωσία μετέφρασαν καί τύπωσαν τήν Καινή Διαθήκη, τό Ψαλτήρι καί Ὀρθόδοξες ἀκολουθίες στά Κινέζικα, θέτοντας ἔτσι τά θεμέλια γιά μιά αὐτόχθονη Κινεζική Ὀρθοδοξία. Τό κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου ἐπεκτάθηκε καί πέρα ἀπό τό Πεκίνο, στό Tung-ting-an, ὅπου χτίστηκε μιά ἐκκλησία καί πολλοί Κινέζοι χωρικοί ἔγιναν ἔνθερμοι Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί. Ἄνοιξαν ἐπίσης ἐκκλησίες στό Hankow καί στό Kalgan.



<*>

π. Ηλίας Ουέν († 9 Ιουνίου 2007), ο τελευταίος ιερέας που λειτουργούσε με τον Άγιο Ιωάννη Μαξίμοβιτς

Υπήρξε, κατά την εποχή του, ο 8ος γηραιότερος εν ζωή άνθρωπος στον κόσμο


Ο Πρωτοπρεσβύτερος Ηλίας Wen (Wen Zǐzhèng στα κινέζικα) γεννήθηκε στο Πεκίνο, στη Κίνα, το 1896. Στην ηλικία των επτά χρονών με βούληση δική του και με την άδειά από, τους γονείς βαφτίστηκε στην Αγία Ορθόδοξη Εκκλησία. Από το 1905 έως 1914 σπούδασε στη σχολή Αποστολή και 1915 – 1918 στο Πεκίνο στο Θεολογικό Σεμινάριο. Το 1931 χειροτονήθηκε Διάκονος της ιεροσύνης από τον Αρχιεπίσκοπο Simon και διακονούσε στην Εκκλησία του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου στη Σαγκάη. Μετά την ολοκλήρωση του νέου Σαγκάης καθεδρικό ναό προς τιμή της Μητέρας του Θεού «Surety of Sinners», «Εγγύησης των αμαρτωλών», ο πατηρ Ηλίας υπηρέτησε εκεί Το 1946 με το διάταγμα του Αρχιεπισκόπου Ιωάννου (Μαξίμοβιτς) έγινε πρύτανης του καθεδρικού ναού.

ΣΤΗ ΣΑΓΚΑΗ ΜΕ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΙΩΑΝΝΗ ΜΑΞΙΜΟΒΙΤΣ

Λίγο αργότερα, λόγω των κομμουνιστών ο πατήρ Ηλίας αναγκάστηκε να φύγει από την Κίνα. Κατέληξε στο Χονγκ Κονγκ, όπου ίδρυσε την ενορία της Ανάστασης. Ο π. Ηλίας έκανε πολλά χρόνια στο Χονγκ Κονγκ για να βοηθήσει τους Ρώσους μετανάστες. Το 1957 ο π. Ηλίας πήγε στις ΗΠΑ, όπου τοποθετήθηκε στην εκκλησία της Μητέρας του Θεού JOY OF ALL WHO SORROW ("Πάντων θλιβομένων η Χαρά") στο Σαν Φρανσίσκο.

Πριν την αναχώρησή του από το Χονγκ Κονγκ έλαβε την ευλογία του αγίου Ιωάννη (Μαξίμοβιτς). O άγιος Ιωάννης αναφέρθηκε στον π. Ηλία ως εξής:

«O π. Ηλίας Wen άρχισε την υπηρεσία του στην Εκκλησία σε νεαρή ηλικία κατά τη ρωσική εκκλησιαστική αποστολή στο Πεκίνο. Είχε ζήλο και την επιμέλεια και συνέχισε την υπηρεσία του σε όλα τα επίπεδα στη Σαγκάη. Πιστότητα, σταθερότητα και μια άψογη ζωή χαρακτηρίζει τον πατέρα Ηλία η ζωή του ως ιερέας. Με αυτά τα ωραία χαρακτηριστικά υπηρέτησε στην κοινότητα του Χονγκ Κονγκ κατά τη διάρκεια των τελευταίων οκτώ ετών».

Το 1981 με διάταγμα της Συνόδου των Επισκόπων της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας έξω από τη Ρωσία (Ρωσική Εκκλησία της Διασποράς) ο πατήρ Ηλίας ανυψώθηκε στο αξίωμα του Πρωτοπρεσβυτέρου.

Το 1996 ο π. Ηλίας γιόρτασε τα 100 γενέθλια του στην ενορία του.

Στα τέλη του 2000 μετακόμισε στο σπίτι του γιου του.

Στις Σάββατο, 9 Ιουνίου 2007, ο Πρωτοπρεσβύτερος Ηλίας Wen εκοιμήθη στην ηλικία των 110. Ήταν η όγδοος παλαιότερος άνθρωπος στον κόσμο. Το μυαλό του παρέμεινε υγιές πριν από την κοίμηση του. Γεννήθηκε το 19ο αιώνα, βαφτίστηκε τον 20ό αιώνα, όταν η Ρωσική Εκκλησία ήταν αδιαίρετη. Επέζησε της διαίρεσης της Ρωσική Εκκλησία και την κουμουνιστική περίοδο της πατρίδας του από τους κομμουνιστές και κοιμήθηκε τον 21ο αιώνα. Με το έλεος του Θεού η κοίμησή του πραγματοποιήθηκε λίγες εβδομάδες μετά την ένωση της Ρωσικής Εκκλησίας.




<*>



Άγιος Μητροφάνης Τσι Σούνγκ, ιερομάρτυς στο Πεκίνο της Κίνας, από τους 222 Νεομάρτυρες του Πεκίνου (+1900)

11 Ιουνίου



Τό 1880 ὁ πρῶτος γηγενής Κινέζος Ὀρθόδοξος Ἱερέας, ὁ π. Μητρόφανος Chang (Chang Tzi-tzung), χειροτονήθηκε ἀπό τόν Ἅγ. Νικόλαο Kasatkin, ἐπίσκοπο Τόκυο. Ἡ ἀποδοχή τῆς ἱερωσύνης ἀπό τόν π. Μητρόφανο ἦταν μιά πράξη ἡρωϊκή, γιατί τήν ἐποχή ἐκείνη τό νά εἶναι κανείς Χριστιανός ἦταν πιό ἐπικίνδυνο καί πιό δύσκολο ἀπό κάθε ἄλλη φορά στήν κινεζική ἱστορία. Στήν Κίνα εἶχαν ἱσχυροποιηθεῖ τότε τά ξενόφοβα καί ἀντιχριστιανικά συναισθήματα, σέ ἀντίδραση πρός τόν ἀποικιοκρατικό ἐπεκτατισμό τῶν Εὐρωπαϊκῶν δυνάμεων κατά τή διάρκεια τοῦ δεύτερου μισοῦ τοῦ 19ου αἰώνα. Συνέβαιναν ξεσπάσματα βίας, πού εἶχαν σάν ἀποτέλεσμα τόν θάνατο τῶν ξένων καί Κινέζων Χριστιανῶν προσηλύτων.

Ὅταν ἔγινε ἱερέας, ὁ π. Μητρόφανος εἶπε ὅτι ἤξερε πώς τό τέλος του «δέν θά ἦταν εὐχάριστο». Αὐτός καί οἱ ἄνθρωποί του δοκιμάζονταν συνεχῶς, καί ὀνομάζονταν «διάβολοι κατώτερης τάξης», χαρακτηρισμός μόλις λίγο καλύτερος ἀπό τό «ξένοι διάβολοι». Ἄν καί τόν θεωροῦσαν ὅτι εἶχε προδώσει τήν Κινέζικη κουλτούρα του μέ τό νά γίνει Χριστιανός, ὁ ἴδιος γνώριζε ὅτι εἶχε ἀγκαλιάσει μιά πίστη πού ἦταν πέρα ἀπό κουλτούρες, καί ὅτι ἡ ἀποκάλυψη τοῦ Χριστοῦ ἀνῆκε τόσο στήν Κίνα ὅσο καί σέ ὁποιαδήποτε ἄλλη χώρα. Κοιτάζοντας πάνω ἀπό τά πολιτικά καί τά πολιτιστικά, διέκρινε μέ τό πνεῦμα του ὅτι προετοίμαζε τό Κινέζικο Ὀρθόδοξο ποίμνιό του στό νά προσαρτηθεῖ στίς τάξεις τῶν μαρτύρων στόν οὐρανό.
Τό 1897 ἡ Κινέζικη Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἔλαβε μιά μεγάλη εὐλογία μέ τόν ἐρχομό στό Πεκίνο τοῦ Ἀρχιμανδρίτου Ἰννοκέντιου Figourovsky (1863-1931), πού ἀργότερα ἔγινε ἐπίσκοπος, ὁ ὁποῖος ἀποδείχθηκε ὅτι ἔβλεπε μακριά, περισσότερο ἀπό κάθε ἄλλο ἱερέα πού ἦρθε ποτέ στήν Κίνα. Μεταξύ ἄλλων ἵδρυσε ἕνα μοναστήρι, φρόντισε οἱ καθημερινές ἀκολουθίες νά γίνονται στήν κινέζικη γλώσσα, ἀπέστειλε ἀνθρώπους ἀπό τό Πεκίνο νά διαδόσουν τό μήνυμα τοῦ Χριστοῦ, καί ξεκίνησε φιλανθρωπικά ἔργα. Αὐτό βοήθησε στό νά ἐνδυναμωθεῖ ἡ Κινέζικη Ἐκκλησία καί νά προετοιμαστεῖ γιά τή σοβαρότερη δοκιμασία γιά τήν ὕπαρξή της.




<*>

Οι Άγιοι 222 Νεομάρτυρες του Πεκίνου (+1900)

11 Ιουνίου

Οι πρώτοι Κινέζοι Ορθόδοξοι Μάρτυρες




Τό 1900 συνέβη ἡ ἄτιμη ἐξέγερση πού εἶναι γνωστή μέ τό ὄνομα Κίνημα τῶν Μποξέρ. Ἡ ἐξέγερση ἔγινε ἀπό μιά μυστική ὀργάνωση ἀνθρώπων πού ἀσχολοῦνταν μέ πολεμικές τέχνες καί ἀποκρυφισμό καί ὀνομάζονταν οἱ «Μποξέρ τοῦ Πνεύματος,» οἱ ὁποῖοι ὁρκίστηκαν νά ἀπαλλάξουν τήν Κίνα ἀπό τούς ξένους καί τούς Χριστιανούς. Μέ τή μύησή τους στήν ὀργάνωση, ἰσχυρίζονταν ὅτι ἐνοικοῦσε μέσα τους ἕνας θεός ὁ ὁποῖος τούς προίκιζε μέ δυνάμεις ὑπεράνθρωπες. Ὅταν ἄρχισαν νά πολιορκοῦν τό Πεκίνο, κηνύγησαν τούς Κινέζους Χριστιανούς καί τούς πρόσταξαν νά λατρέψουν τούς θεούς τους, ἤ ἀλλιῶς θά βασανίζονταν καί θά σκοτώνονταν. Χιλιάδες Χριστιανοί σφάχτηκαν, ἀποκεφαλίστηκαν καί θυσιάστηκαν.

Κατά τή διάρκεια τῆς Ἐπανάστασης τῶν Μποξέρ, οἱ Ὀρθόδοξες ἐκκλησίες στό Πεκίνο, στό Tung-ting-an καί στό Kalgan καταστράφηκαν, μαζί μέ τό ὀρθόδοξο τυπογραφεῖο καί τίς ἀδημοσίευτες μεταφράσεις του καί τήν τεράστια συλλογή του ἀπό κινητά τυπογραφικά στοιχεῖα μέ Κινέζικους χαρακτῆρες.

Τή νύχτα τῆς 11ης Ἰουνίου, οἱ Μπoξέρ ἐπιτέθηκαν στήν ἐκκλησία στό Πεκίνο. Σύμφωνα μέ μαρτυρίες αὐτοπτῶν μαρτύρων, οἱ Κινέζοι Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί ἐκεῖ ἀντιμετώπισαν τόν θάνατο μέ τρομερό θάρρος. Ὁ Παῦλος Wan, ἕνας Ὀρθόδοξος δάσκαλος, πέθανε μέ τήν προσευχή στά χείλη. Ἡ Ia Wen, μιά ἄλλη δασκάλα, βασανίστηκε δύο φορές. Τήν πρώτη φορά, οἱ Μποξέρ τήν ἔκαναν κομμάτια καί τήν πέταξαν μισοπεθαμένη στό ἔδαφος. Ὅταν ἀνέκτησε τίς αἰσθήσεις της, οἱ Μποξέρ ξανά τήν ἔπιασαν καί αὐτή τή φορά τήν βασάνισαν μέχρι θανάτου. Καί τίς δύο φορές ἡ Ia Wen ὁμολόγησε τόν Χριστό μέ χαρά μπροστά στούς βασανιστές της.

Οἱ Μποξέρ ἔκαψαν τά κτίρια τῆς Ὀρθόδοξης ἱεραποστολῆς στό Πεκίνο τό βράδυ τῆς 14ης Ἰουνίου. Πολλοί ἀπό τούς πιστούς, γιά νά γλιτώσουν ἀπό τόν κίνδυνο, μαζεύτηκαν στό σπίτι τοῦ π. Μητροφάνου. Μεταξύ αὐτῶν ἦσαν καί κάποιοι πού πρίν εἶχαν κακές διαθέσεις πρός τόν ἱερέα, καί ὅμως δέν τούς ἔδιωξε. Διακρίνοντας ὅτι μερικοί ἦσαν λιγόψυχοι, τούς ἐνθάρρυνε.

Στίς δέκα τό βράδυ τῆς 23ης Ἰουνίου, στρατιῶτες καί Μποξέρ περικύκλωσαν τήν κατοικία τοῦ π. Μητροφάνου. Τήν ὥρα ἐκείνη βρίσκονταν ἐκεῖ περισσότεροι ἀπό ἑβδομήντα Χριστιανοί. Οἱ πιό δυνατοί ξέφυγαν, ἐνῶ ὁ π. Μητρόφανος καί πολλοί ἄλλοι, κυρίως γυναῖκες καί παιδιά, παρέμειναν καί δολοφονήθηκαν. Ὁ π. Μητρόφανος κάθησε στήν αὐλή μπροστά στό σπίτι του, καί οἱ Μποξέρ τοῦ ἔδωσαν ἐπανειλημμένες μαχαιριές στό στῆθος. Ἔπεσε κάτω ἀπό μιά χουρμαδιά.

Ἡ γυναίκα τοῦ π. Μητροφάνου καί οἱ τρεῖς γιοί του ἦταν στόν τόπο τῆς δολοφονίας. Ἀφοῦ οἱ Μποξέρ σκότωσαν τόν π. Μητρόφανο, ἅρπαξαν τόν ἑφτάχρονο γιό του Ἰωάννη, τοῦ ἐξάρθρωσαν τούς ὤμους καί τοῦ ἔκοψαν τά δάχτυλα τῶν ποδιῶν, τή μύτη καί τ’ αὐτιά. Τό ἑπόμενο πρωΐ καθόταν γυμνός καί ξυπόλυτος στήν ἐξώπορτα. Τά χαμίνια τοῦ δρόμου τόν κορόϊδευαν, φωνάζοντάς τόν «ὁπαδό τῶν διαβόλων», ἀλλά τό ἀγόρι ἀπάντησε εὔστοχα, «Εἶμαι πιστός τοῦ Θεοῦ, καί ὄχι ὁπαδός τῶν διαβόλων.» Ὅταν ὁ κόσμος τόν ρωτοῦσε ἄν πονοῦσε, εἶπε πώς ὄχι. Μέ ἕνα χαμόγελο τό μικρό ἀγόρι εἶπε, «Δέν εἶναι δύσκολο νά ὑποφέρει κανείς γιά τόν Χριστό.»

Ἀργότερα τήν ἴδια μέρα οἱ Μποξέρ ἐπέστρεψαν καί πῆραν τή γυναίκα τοῦ π. Μητροφάνου τήν Τατιάνα καί τούς γιούς του Ἰωάννη καί Ἠσαΐα, μαζί μέ τήν δεκαεννιάχρονη ἀρραβωνιαστικιά τοῦ Ἠσαΐα τήν Μαρία, καί δεκαπέντε ἄλλους πιστούς. Ὁ Protasy Chan καί ὁ Rodion Hsiu, πού δέν εἶχαν ἀκόμη βαπτιστεῖ, ἔδωσαν μαρτυρία ὅτι ὁ μικρός Ἰωάννης, πού ἀκόμα δέν αἰσθανόταν πόνο ἀπό τόν ἀκρωτηριασμό, πῆγε ἤρεμος μέ τούς Μποξέρ καί δέν ἔδειχνε ἴχνος φόβου.

Ὅλοι οἱ φυλακισμένοι ἀποκεφαλίστηκαν. Ἀπό τήν οἰκογένεια τοῦ π. Μητροφάνου, μόνον ὁ δεύτερος γιός του, ὁ Σέργιος, ἐπιβίωσε. Αὐτός ἀργότερα ἔγινε πρωτοπρεσβύτερος.
Οἱ Μποξέρ σκότωσαν 30.000 Κινέζους Χριστιανούς τό καλοκαίρι τοῦ 1900, ἀπό τούς ὁποίους οἱ 222 ἦσαν Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί. Μεταξύ τῶν Κινέζων ὀρθόδοξων μαρτύρων ἦσαν καί ἀπόγονοι τῶν πρώτων Ἀλμπαζινῶν Ὀρθοδόξων στό Πεκίνο: Ὁ Κλήμης Kui Kin, ὁ Ματθαῖος Hai Tsuan, ὁ ἀδερφός του Vit, ἡ Ἄννα Chui, καί πολλοί ἄλλοι.

Ἡ Ἐκκλησία στή Ρωσία ἀμέσως ἀνακήρυξε τούς Κινέζους Ὀρθοδόξους μάρτυρες ὡς ἁγίους, καί καθιέρωσε εἰδικές ἐκκλησιαστικές ἀκολουθίες πρός τιμή τους πού τελοῦνται κάθε χρόνο στίς 11 Ἰουνίου, τήν ἡμέρα πού ἄρχισε τό μαρτύριό τους.



<*>

2015: Εκοιμήθη ο γηραιότερος Κινέζος κληρικός, π. Μιχαήλ Βαν Τσιουανσέν



Στον 91ο έτος της ηλικίας στις 2 Ιουνίου 2015 στη Σαγκάη λόγῳ ασθενείας απεβίωσε ο γηραιότερος κληρικός της Αυτονόμου Ορθοδόξου Εκκλησίας της Κίνας Ιερέας Μιχαήλ Βαν Τσιουανσέν.

Ο Βαν Τσιουανσέν γεννήθηκε στις 27 Ιανουαρίου 1924 και χειροτονήθηκε πρεσβύτερος από τον Επίσκοπο Σαγκάης Συμεών Ντου το 1958.

Το 2008 την εορτή της Πεντηκοστής με άδεια τον αρχών ο Ιερέας Μιχαήλ Βαν για πρώτη φορά συμμετείχε στην ακολουθία στο χώρο του Γενικού Προξενείου της Ρωσίας κατά την οποία του απονεμήθη μετάλλιο του Οσίου Σεργίου του Ραντονέζ Α’ Τάξεως. Τη διάκριση αυτή ο κληρικός έλαβε με ευλογία του μακαριστού Πατριάρχου Μόσχας και Πασών των Ρωσιών Αλεξίου Β’ σε ανάμνηση της χορηγίας του καθεστώτος αυτονόμου στην Ορθόδοξη Εκκλησία της Κίνας. Έκτοτε ο πατήρ Μιχαήλ συλλειτούργησε κατά τις ακολουθίες τις οποίες τελούσε στη Σαγκάη ο Πρωθιερέας Αλέξιος Κισελέβιτς.

Ως εφησυχάζων και παρά την ηλικία του ο πατήρ Μιχαήλ πήρε ενεργό μέρος στην αναβίωση της Ορθοδοξίας στην Κίνα. Το Σεπτέμβριο 2009 τέλεσε τα εγκαίνια του Ιερού Ναού Αγίου Ιννοκεντίου Ιρκούτσκ στο Labu dalin (περιοχή της Εσωτερικής Μογγολίας).

Η πρώτη ακολουθία μετά την κοίμηση το 2000 του τελευταίου Προϊσταμένου του Ιερού Ναού Αγίας Σκέπης της Χαρμπίν Ιερέα Γρηγορίου Τζου Σίπου ήταν η Θεία Λειτουργία την οποία ο Ιερέας Μιχαήλ Βαν τέλεσε την περίοδο του Πάσχα στις 11 Απριλίου 2010.

Τον Ιούνιο 2012 συλλειτούργησε με τον Μητροπολίτη Βολοκολάμσκ Ιλαρίωνα, Πρόεδρο του Τμήματος Εξωτερικών Εκκλησιαστικών Σχέσεων του Πατριαρχείου Μόσχας, στον Ιερό Ναό Αγίου Νικολάου Σαγκάης.

Μετά το πέρας της Θείας Συνάξεως ο Πρόεδρος του ΤΕΕΣ εξέφρασε τις ευχαριστίες και τον θαυμασμό του προς τον πατέρα Μιχαήλ και τους λοιπούς Κινέζους Ορθοδόξους Χριστιανούς, οι οποίοι «παρ΄όλες τις αντιξοότητες και τα εμπόδια κράτησαν σταθερά την Ορθόδοξη πίστη σε όλη τη ζωή τους».

Στις 15 Μαΐου 2013 κατά την πρώτη στην ιστορία επίσκεψη στην Κίνα του Προκαθημένου της Ρωσικής Εκκλησίάς ο Πατριάρχης Μόσχας και Πασών των Ρωσσιών Κύριλλος με μεγάλη συρροή του κόσμου προεξήρχε της Θείας Λειτουργίας στον Ιερό Καθεδρικό Ναό Σαγκάης. Ανάμεσα στους συλλειτουργήσαντες ήταν και ο Ιερέας Μιχαήλ Βαν Τσιουανσέν.

Απευθυνόμενος προς τους κληρικούς της Ορθοδόξου Αυτονόμου Εκκλησίας της Κίνας τον Ιερέα Μιαχαήλ Βαν, τον πρωτοδιάκονο Ευάγγελο Λου και τον υποδιάκονο Παπία Φου, ο Αγιώτατος κ. Κύριλλος τόνισε ότι παρά την ηλικία τους αισθάνεται κανείς τη μεγάλη εσωτερική δύναμή τους. Μαζί με τον Κινέζικο λαό διήλθαν μέσα από τις διάφορες περιπέτειες της ιστορίας και σήμερα είναι μάρτυρες της αναγεννήσεως της Κίνας και της επαναλειτουργίας αυτού του Ιερού Ναού.

Σημειωτέον ότι ο πατήρ Μιχαήλ Βαν ήταν πνευματικός καθοδηγητής της Κινεζικής Ορθόδοξης κοινότητας της Σαγκάης και στο μέτρο των δυνάμεών του συνέβαλε στην ανάδειξη νέων Κινέζων κληρικών.

Η εξόδιος ακολουθία του Ιερέα Μιχαήλ Βαν θα πραγματοποιηθεί στις 6 Ιουνίου στη Σαγκάη. Για να προσκυνήσουν τη σορό του γηραιότερου Κινέζου κληρικού στη Σαγκάη έφθασαν Ορθόδοξοι χριστιανοί από όλη την Κίνα, συμπεριλαμβανομένου και του διακόνου Αλεξάνδρου Γιουϊ Σι, φοιτητή της Ιερατικής Σχολής Αγίας Πετρουπόλεως.

Ο Πατριάρχης Μόσχας και Πασών των Ρωσσιών Κύριλλος και ο Μητροπολίτης Βολοκολάμσκ Ιλαρίωνας, Πρόεδρος του ΤΕΕΣ, απέστειλαν τα συλλυπητήρια γράμματά τους προς την πρεσβυτέρα Τατιανή.


<*>



Άγιος Ιννοκέντιος Επίσκοπος Ιρκούτσκ Ρωσίας, Ισαπόστολος Σιβηρίας και Κίνας (+1731)

9 Φεβρουαρίου και 26 Νοεμβρίου


Καταγόταν ἀπό τήν παλαιά Ρωσική ἀρχοντική οἰκογένεια τῶν Κουλτσίτσκυ. Γεννήθηκε στό Τσερνίκωφ τό 1680 (ή 1682), μόνασε στή Λαύρα τῶν Σπηλαίων τοῦ Κιέβου καί σπούδασε στή Θεολογική Ἀκαδημία Οὐκρανικῆς Μητροπόλεως.

Δίδαξε Φιλοσοφία καί Ἠθική στή Θεολογική Ἀκαδημία τῆς Μόσχας. Τό 1721 χειροτονήθηκε Ἐπίσκοπος Ἰρκούτσκ καί στάλθηκε στήν Κίνα, γιά τήν ἐνίσχυση τῆς ἐκεῖ Ὀρθοδόξου Ἱεραποστολῆς. Ἐκδιώχθηκε ἀπό τήν Κίνα τό 1727, μέ παρέμβαση τῶν Ἰησουϊτῶν, ὁπότε ἐγκαταστάθηκε στό Ἰρκούτσκ καί ἔδρασε ἱεραποστολικά μεταξύ τῶν παγαγιστικῶν ἰθαγενῶν φυλῶν τῆς Σιβηρίας.

Κοιμήθηκε εἰρηνικά στήν ἕδρα του τό 1731.

Τό Λείψανό του ἀνακομίσθηκε ἀδιάφθορο τό 1764 καί σήμερα φυλάσσεται στήν ἕδρα του, ἐνδεδυμένο τά ἀρχιερατικά ἄμφια. Ἡ ἁγιότητά του διακηρύχθηκε Συνοδικά τό 1800.
Ἡ μνήμη του τιμᾶται τήν 9η Φεβρουαρίου καί τήν 26η Νοεμβρίου.



<*>

Η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας ο "Ένσαρκος Λόγος"  ή του "Αλμπαζίν"

9 Μαρτίου



Η εικόνα της Παναγίας πήρε την ονομασία ''Αλμπαζίν'' από το φρούριο Αλμπαζίν το οποίο έφτιαξε στα 1650 κοντά στον ποταμό Αμούρ (φυσικό σύνορο της Ρωσίας με την Κίνα) ο Καζάκος ηγεμόνας Ιερόθεος Χαμπάροβ,κοντα στον ποταμό Αμούρ. Οι καζάκοι ήρθαν στην περιοχή τον 17ο αιώνα. Εκεί ζούσαν ειδωλολατρικοί πληθυσμοί.

Οι Κινέζοι επιτέθηκαν στην περιοχή στις 24 Μαρτίου 1652. Με συνεχείς επιθέσεις μέχρι το 1658 κατάφεραν τελικά να κάψουν το Αλμπαζίν και να πάρουν στην Κίνα πολλούς αιχμαλώτους.'Ηθελαν η συγκεκριμένη ζώνη να ερημοποιηθεί.

Στα 1665 ωστόσο αποφάσισαν να κάνουν αισθητή την παρουσία τους στην περιοχή οι Ρώσοι και ξαναέκτισαν το Αλμπαζίν. Έστειλαν εκεί τον ιερομόναχο Ερμογένη από την Μονή της Αγίας Τριάδος του Κίρενσκ. Μαζί του έφερε την θαυματουργή εικόνα της Παναγίας ''ο Ένσαρκος Λόγος''. Το 1671 έχτισε ένα μοναστήρι όπου τοποθέτησε την εικόνα.Επίσης χτίστηκαν άλλες δύο εκκλησίες.

Το έδαφος στην περιοχή ήταν πολύ γόνιμο και το Αλμπαζίν έγινε ο σιτοβολώνας όλης της Ανατολικής Σιβηρίας. Το ενδιαφέρον της Ρωσίας για την περιοχή άρχισε να γίνεται όλο και πιο έντονο.Έστειλε στην περιοχή στρατιωτική ενίσχυση,ενω για την πνευματική τροφή του λαού έστάλησαν αρχιμανδρίτες και ιερείς. Οι ντόπιοι κάτοικοι άρχισαν σιγά-σιγά να αφομοιώνονται από τους Ρώσους, ενώ πολύ από αυτούς άρχισαν να βαπτίζονται χριστιανοί. Μεταξύ αυτών ο πρίγκιπας Χαντιμούρ και ο γιός του Κατάνα, οι οποίοι πήραν το όνομα Πέτρος και Παύλος αντίστοιχα.

Στις 10 Ιουλίου 1685,15000 Κινέζοι επιτέθηκαν στο Αλμπαζίν. Οι 450 ρώσοι στρατιώτες αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν παίρνωντας μαζί τους και την εικονά της Παναγίας. Οι Κινέζοι όμως δεν μπόρεσαν να εκπληρώσουν τον σκοπό τους εως τέλους. Στην προσπάθειά τους να κάψουν τις καλλιέργειες με τα σιτηρά οι στρατιώτες τράπηκαν σε άτακτη φυγή παρά τις διαταγές των ανωτέρων τους. Το παραπάνω γεγονός θεωρήθηκε ως θαυμαστή επέμβαση της Παναγίας.

Στις 20 Ιουλίου οι Ρώσοι επέστρεψαν.Το 1690 όμως η περιοχή έπεσε στα χέρια των Κινέζων για μία μακρά χρονική περίοδο.Οι αιχμάλωτοι που μεταφέρθηκαν στην Κίνα συνέβαλαν στην διάδοση του χριστιανισμού και κάποιοι Κινέζοι βαπτίστηκαν χριστιανοί.

Οι Ρώσοι επανέκτησαν την περιοχή.  Στις 1 Αυγουστου 1850 εγκαινιάστηκε η πόλη Νικολάεβσκ-Αμούρ που χτίστηκε στις όχθες του ποταμού Αμούρ. Σιγά-σιγά τρεις νέες πόλεις χτίστηκαν.Η μία από αυτές μάλιστα πήρε την ονομασία Μπλαγκοβεσένσκ(δηλ.Ευαγγελισμός από το Μπλαγκοβεστένια). Οι συνθήκες του Αιγκούν(1858)και του Πεκίνγκ (1860) σταθεροποίησαν την κατάσταση στην περιοχή.

Το 1868 ο επίσκοπος Βενιαμίν της Καμτσεάκα μετέφερε την εικόνα από το Σρέτενσκ στο Μπλαγκοβεσένσκ,ενώ το 1885 η 9η Μαρτίου καθιερώθηκε ως ημέρα εορτασμού της ιερής εικόνας.

Μία άλλη απειλή για το Αμούρ εμφανίστηκε το 1900 όταν κινεζικά στρατεύματα έφτασαν στις όχθες του ποταμού Αμούρ. Οι κάτοικοι της πόλης προσευχήθηκαν με θέρμη στην εικόνα της Παναγίας.Σύμφωνα με τις μαρτυρίες των Κινέζων μία γυναίκα λαμπερή εμφανίστηκε πάνω από τον ποταμό Αμούρ, γεγονός που φόβισε τους Κινέζους οι οποίοι τράπηκαν σε φυγή.
Η εικόνα θεωρείται προστάτιδα των εγκύων και των στρατιωτών. Το 1885 και το 1895 η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας προστάτεψε την πόλη από θανατηφόρες επιδημίες.

Η εικόνα λιτανεύεται κατά μήκος των δρόμων της πόλης και μπαίνει και στα σπίτια όσων υποφέρουν από σοβαρές ασθένειες. Έχουν καταγραφεί πολλά θαύματα της εικόνος της Παναγίας ο ''Ένσαρκος Λόγος'', γνωστά σε όλη την επαρχία της Καμτσεάκας.


<*>

Ιεραποστολή στην Ταϊβάν



Συναντήσαμε τον π. Ιωνά Μούρτο σε μια από τις σύντομες επισκέψεις του στα πάτρια εδάφη και μας μίλησε για την επιρροή του Οσίου στη ζωή του, για το ιεραποστολικό έργο στην Ταϊβάν και για την πρώτη εκκλησία εκεί.

Στη ζωή, παρουσιάζονται κάποτε κάποιες σπουδαίες ευκαιρίες, όπου ο άνθρωπος συναντιέται με το καλό του κόσμου. Η συνάντηση αυτή γίνεται μέσω ορισμένων ιδιαίτερων αδελφών. Ίσως να κατανοήσουμε πολύ αργότερα -ίσως όχι-, τον ρόλο που έπαιξαν στη ζωή μας οι εκλεκτοί αυτοί συνοδοιπόροι, που μας ώθησαν να τραβήξουμε τον δρόμο μας και να ζήσουμε τις εμπειρίες που ήταν ταγμένες στην προσωπική μας σωτηρία. Ο π. Ιωνάς Μούρτος, ήταν ένα νεαρό παλληκάρι που αναζητούσε το νόημα της ζωής, όταν πήγε στο Άγιο Όρος και συναπαντήθηκε με τον άγιο Πορφύριο. Σήμερα, είναι ένας ώριμος πια σε ηλικία ιερέας, που ζει σ’ έναν απαιτητικό ιεραποστολικά τόπο της Ασίας επί δεκαετίες. Τον συναντήσαμε στο σύντομο πέρασμά του από την Ελλάδα πριν επιστρέψει στη χώρα της διακονίας του και μας εμπιστεύτηκε τις σκέψεις και την εμπειρία του των τελευταίων ετών καθώς και την επιρροή του αγίου Πορφυρίου στο σχέδιο της ζωής του.

—Πώς ήταν το ξεκίνημά σας στην ιεραποστολή; Ήταν κλίση;

—Κοιτάξτε, η Εκκλησία με έστειλε. Τώρα, κλίση τι να σας πω… Το ήθελα κι εγώ ασφαλώς. Και σκέφτομαι ότι η ενασχόλησή μου από πολύ παλιά με τους υπολογιστές, ακόμη και στο άγιο Όρος, ίσως όλα αυτά και άλλα να οδήγησαν εκεί. Θυμάμαι στα Καυσοκαλύβια ο άγιος Πορφύριος με υποχρέωσε να έχω υπολογιστή. Τον φέραμε με το μουλάρι. Εγώ αντέδρασα στον γέροντα Πορφύριο λέγοντας «τι τα χρειαζόμαστε αυτά;» και εκείνος μου είπε: «Σιωπή, αυτό που σου λέω. Το χρειάζεσαι». Είχαμε λοιπόν το κομπιούτερ σε ένα μικρό τραπέζι, δίπλα μια λάμπα πετρελαίου, εγώ κοιμόμουν κάτω από το τραπέζι. Για να μάθω να τον χρησιμοποιώ, αγοράζαμε ένα περιοδικό στα αγγλικά για υπολογιστές, ερχόταν από την Αμερική με το ταχυδρομείο στο όνομα Πορφύριος Μπαϊρακτάρης και όχι στο δικό μου όνομα, για να με προστατεύσει από τις κακές γνώμες κάποιων μοναχών. Υπήρχαν πατέρες που αντιδρούσαν σε όλα αυτά. Τα θεωρούσαν νεωτερισμούς.

—Ανοιχτό μυαλό ο άγιος…

—Δεν είναι μόνο θέμα ανοιχτού μυαλού. Είναι θέμα ότι ήταν ένας αληθινός χριστιανός, ο οποίος βλέπει τα πάντα καλά, ότι όλα είναι για την αγάπη του Χριστού. Άλλωστε τίποτα δεν ανήκει στον διάβολο, όλα είναι του Χριστού και σε αυτόν τα αφήνουμε. Στον Ωρωπό θυμάμαι, όταν είχε αρχίσει να εκπέμπει και η Πειραϊκή Εκκλησία, έκανε πώς και πώς να βρει το σήμα… Είχε και ένα δικό του ραδιόφωνο και άκουγε τις θεολογικές εκπομπές και θυμάμαι μου έλεγε «μωρέ αν ήταν ο απόστολος Παύλος σήμερα, θα είχε ραδιόφωνο, θα ήταν δημοσιογράφος κλπ». Έτσι λοιπόν έμαθα και ασχολήθηκα πολύ με τους υπολογιστές και τώρα το χρειάζομαι αυτό όχι ως χόμπι, αλλά επειδή όντας μόνος στην Ταϊβάν δουλεύω με το ίντερνετ και αλλιώς δεν γίνεται… Απευθύνομαι σε 23.000.000 κατοίκους… Όταν σε ρίξουν στον Ωκεανό θα κολυμπήσεις θέλεις δε θέλεις…

—Μιλήσατε στον άγιο Πορφύριο για την επιθυμία σας να κάνετε ιεραποστολή;

—Όχι, δεν πρόφθασα. Παρόλο που μ’ έκανε μεγαλόσχημο ο ίδιος, δεν φαντάστηκα ποτέ ότι θα βρισκόμουν στην Ασία. Μετά το θάνατο του αγίου, επισκέφθηκα την μονή Γρηγορίου όπου ο αείμνηστος γέροντας Καψάνης, μου πρότεινε να πάω στην Ταιβάν, γιατί το είχε ζητήσει ο τότε μητροπολίτης Χονγκ Κονγκ, διότι στην Κίνα δεν επιτρεπόταν να πάω ως ιερέας. Η Ταϊβάν είναι δημοκρατική χώρα, όπως εδώ, δεν έχει κανένα πρόβλημα να υποδεχθεί έναν ιερέα αρκεί να είναι νόμιμος. Επίσης απαγορεύεται να φέρεις γενειάδα. Αρχικά αναγνωριστήκαμε ως μη κερδοσκοπικός οργανισμός, «Εκκλησία της Ταϊβάν», όπως είναι πάρα πολλές άλλες εκκλησίες εκεί. Ωστόσο, έπρεπε να αγοράσουμε ένα μικρό διαμέρισμα, πήγαμε με όλα τα νόμιμα έγγραφα στο δικαστήριο και έτσι αναγνωρίστηκε η Ορθόδοξη Εκκλησία της Ταϊβάν.

—Πριν από σας δεν είχαν πάει ορθόδοξοι στην Ταιβάν;

—Όχι, δεν είχαν πάει άλλοι. Εγώ με τη χάρη του Θεού ξεκίνησα την Εκκλησία. Οι καθολικοί ωστόσο βρίσκονται στην χώρα κάπου 300 χρόνια και διάφορες ομάδες προτεσταντών κάνουν προσηλυτισμό, εδώ και 150 χρόνια. Οι ορθόδοξοι στην Ταϊβάν με ρωτούν: «καλά εσείς οι ορθόδοξοι γιατί δεν ήρθατε νωρίτερα;» Αυτό είναι σαν ένα μαχαίρι στην καρδιά μου. Τώρα έχουμε γίνει γνωστοί στη χώρα, ξέρουν τουλάχιστον ότι υπάρχουμε. Μαζεύονται πιστοί, τρώμε μετά από κάθε θεία λειτουργία. Μαγειρεύω από τις 5.30 η ώρα το πρωί, αλλά φέρνουν και κάποιες γυναίκες φαγητά ή σαλάτες και γευματίζουμε. Όταν φεύγει ο κόσμος μαζεύουμε τις καρέκλες, βάζουμε 2 τραπέζια, πάνω το κομπιούτερ και δουλεύουμε.

—Στη θεία λειτουργία πόσοι άνθρωποι έρχονται;

—Συνήθως έρχονται 20-30 άτομα και μερικές φορές πολύ περισσότεροι, διότι μας επισκέπτονται φοιτητές από διάφορα πανεπιστήμια ή σχολεία και κάνουν εργασία γραπτή για το τι είδαν, παίρνουν φωτογραφίες κλπ. Και μετά το φαγητό καθόμαστε και συζητάμε για τις απορίες που έχουν. Υπάρχει και on line μετάδοση της λειτουργίας.

—Η επαφή μας με την τεχνολογία είναι απαραίτητη. Αλλιώς, ούτε με τα παιδιά μας δεν θα μπορούμε να συνομιλήσουμε.

—Σίγουρα θα έχουν πολλές απορίες να λύσουν. Πώς είναι ο δικός τους πολιτισμός; Πού πιστεύουν αυτοί οι άνθρωποι; Με άλλα λόγια, πού πήγατε;

—Ο πολιτισμός τους είναι τελείως διαφορετικός από τον δικό μας. Στον κινέζικο πολιτισμό δεν υπάρχει η έννοια του προσώπου. Έτσι είναι δύσκολη η προσέγγιση με τον δικό μας τρόπο. Η Ταϊβάν είναι κέντρο τεχνολογίας, βιοτεχνολογίας κλπ, πολύ μπροστά από την Ελλάδα. Βέβαια -δεν μπορείτε να φανταστείτε τι παράγει η χώρα-, έχουν πολύ αναπτυγμένη οικονομία. Ξέρετε, Ιεραποστολή είναι καταρχήν να έρθεις σε διάλογο με άλλους πολιτισμούς, με άλλους ανθρώπους. Αλλιώς προσεγγίζεται η Αφρική, αλλιώς μια μη αφρικάνικη χώρα. Στο τέλος η Εκκλησία καλείται να δώσει τις ιδέες της, την πίστη της. Ίσως δεν έχουμε μάθει ακόμα να κάνουμε ιεραποστολή σε χώρες πιο αναπτυγμένες από τη δική μας. Πρέπει όμως να το μάθουμε και να το κάνουμε. Η επαφή μας με την τεχνολογία λχ είναι απαραίτητη. Ούτε με τα παιδιά μας θα μπορούμε να συνομιλήσουμε αλλιώς. Δεν πρέπει να κλεινόμαστε φανατικά στον εαυτό μας δήθεν ότι τα ξέρουμε όλα.

Μην ξεχνάτε ότι ο φανατισμός είναι το άλλο πρόσωπο της αθεΐας. Καλύπτουμε με την άγνοια και τον φανατισμό την απουσία πραγματικής πίστεως. Άρα λοιπόν πρέπει να διαλεγόμεθα, αυτό είναι ιεραποστολή. Ο πολιτισμός της χώρας τώρα είναι κινεζικός, αλλά επειδή η Ταϊβάν είναι ένα πέρασμα ιδεών έχει έντονα στοιχεία από τον αμερικανικό, δυτικό πολιτισμό. Η θρησκεία των ανθρώπων εκεί είναι ένα μείγμα, αλλά τίποτα δεν είναι ξεκάθαρο. Υπάρχει μια σχετικότητα στο τι πιστεύουν, υπάρχει ένα “περίπου”, δεν υπάρχει ένα ναι ή ένα όχι. Η ακρίβεια θα λέγαμε δεν είναι αρετή στον ανατολίτικο αυτό πολιτισμό. Υπάρχει ο βουδισμός, ο ταοϊσμός, οι τοπικές θεότητες, όλα μαζί. Υπάρχει και αθεϊσμός όχι όμως με την αυστηρή έννοια που τη χρησιμοποιούμε εμείς στη Δύση. Οι πιστοί επίσης επενδύουν πολύ στην έννοια της μαντείας όταν πηγαίνουν στους ναούς. Γι΄ αυτό πηγαίνουν κυρίως στο ναό, για να αντλήσουν πληροφορίες για τη ζωή τους. Για να ξέρουν τι θα κάνουν στη ζωή τους, τι επιλογές έχουν. Υπάρχει επίσης η μέριμνα για τους νεκρούς. Κάνουν θυσίες όταν πεθαίνει κάποιος. Όπως σε αυτή τη ζωή ο άνθρωπος χρειάζεται χρήματα έτσι χρειάζεται και στην άλλη. Στον μήνα των φαντασμάτων λχ καίνε σε βαρέλια ένα σωρό πράγματα για να φύγουν τα κακά πνεύματα, τα οποία στη συνέχεια επιστρέφουν και πάει λέγοντας. Η Εκκλησία πρέπει να μεταφράσει τις έννοιές της και να δώσει σε αυτούς τους ανθρώπους την ορθόδοξη θεολογία με τρόπο που να μπορούν να την καταλάβουν.

—«Σήμερα στην Ελλάδα υπάρχουν άγνοια και μπέρδεμα αρκετό σε σχέση με την πίστη»
Συνήθως μιλάμε για ιεραποστολές σε χώρες όπου χρειάζονται οικονομική βοήθεια. Εσείς όμως εκεί είστε ο φτωχός.

—Μα ναι βέβαια, εγώ είμαι ο φτωχός εκεί. Να σκεφτείτε ότι το διαμέρισμα-ναό μας το εξοικονόμησε με ένα θαυμαστό τρόπο ο σύλλογος «Ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός» από τη Θεσσαλονίκη και έτσι φυτεύτηκε η Εκκλησία της Ταϊβάν. Υπήρξαν δυσκολίες ειδικά για την υποχρεωτική αγορά του διαμερίσματος και μάλιστα παρατάθηκε διά θαύματος η παραμονή μου στη χώρα έως ότου βρεθούν τα χρήματα γι΄ αυτό. Έχουμε βέβαια μόνο ένα διαμέρισμα-ναό αφιερωμένο στην Αγία Τριάδα, 90 τμ στον 4ο όροφο για όλους τους πιστούς της χώρας.

—Θα μπορούσαμε να συγκρίνουμε όσα ζείτε εκεί με την κατάσταση του χριστιανισμού στην Ελλάδα σήμερα;

—Κοιτάξτε στην Ελλάδα σήμερα υπάρχει άγνοια και μπέρδεμα αρκετό σε σχέση με την πίστη. Δεν είναι ότι φταίει η ευμάρεια, άλλωστε τα τελευταία χρόνια χάθηκε κι αυτή. Στην Ταϊβάν υπάρχει ευμάρεια αλλά τα προβλήματα είναι άλλα. Εγώ δεν κρίνω τον πολιτισμό τους. Προσπαθώ να περάσω το ευαγγελικό μήνυμα όχι γιατί είμαι επαγγελματίας παπάς αλλά επειδή μετά από πολύ διάβασμα και πολύ αγώνα ανακάλυψα ότι ο χριστιανισμός και η ορθοδοξία είναι η αληθινή θρησκεία. Και επειδή η πίστη μου έρχεται κάθε μέρα αντιμέτωπη με μια κρίση προσπαθώ να την ζωντανεύω και έτσι να την περάσω και σε άλλους ανθρώπους αν το επιθυμούν. Και βέβαια μιλώντας τους αναλυτικά για το μυστήριο της θείας ευχαριστίας, όπου ενωνόμαστε οι άνθρωποι με τον Θεό. Οι άνθρωποι χαίρονται πολύ με όσα μαθαίνουν για την θεία ευχαριστία και την ενότητα των ανθρώπων ανεξαρτήτως τόπου και χρόνου, ζωντανών και κεκοιμημένων. Συγκινούνται μάλιστα ιδιαιτέρως με την προσευχή μας για τους νεκρούς, η οποία γίνεται σε κάθε θεία λειτουργία. Τελικά αυτό που προσπαθώ να κάνω είναι η θεολογία να βγαίνει μέσα από την θεία ευχαριστία.

Σοφία Χατζή
δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα
ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΑΛΗΘΕΙΑ, 27.03.2019



<*>

Πηγή:

TAIWAN & HONG KONG OF MY HEART - Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΣΤΗΝ ΚΙΝΑ, ΣΤΗΝ ΤΑΪΒΑΝ & ΣΤΟ ΧΟΝΓΚ ΚΟΝΓΚ



Α.Γ.
Δημοσιεύσεις: 824
Εγγραφή: Παρ Φεβ 12, 2016 11:46 pm

Η Ορθοδοξία στην Κίνα, στην Ταϊβάν και στο Χονγκ Κονγκ χθες και σήμερα - 2

Δημοσίευσηαπό Α.Γ. » Τρί Απρ 07, 2020 8:12 pm

Εικόνα

Η Ορθοδοξία στην Κίνα, στην Ταϊβάν και στο Χονγκ Κονγκ χθες και σήμερα - 2

***


Η Κινέζικη Ορθόδοξη Εκκλησία μετά το 1900



Τό δεύτερο μ.Χ. αἰώνα, κατά τήν ἐποχή τῶν διωγμῶν τῶν πρώτων Χριστιανῶν, ὁ Χριστιανός συγγραφέας Τερτυλλιανός εἶχε γράψει ὅτι «τό αἷμα τῶν μαρτύρων εἶναι ὁ σπόρος γιά τήν Ἐκκλησία.» Αὐτό συνέβη καί μέ τήν Κινέζικη Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Μετά τά μαρτύρια τό 1900, ἡ Ἐκκλησία ἄρχισε ν’ ἀνθίζει ὅσο ποτέ πρίν. Ἡ ἱεραποστολή στό Πεκίνο ἀνασυγκροτήθηκε ἀπό ἀποζημιώσεις πού πλήρωσε ἡ Κινεζική κυβέρνηση. Στόν τόπο ὅπου δολοφονήθηκαν οἱ μάρτυρες χτίστηκε τό 1903 μιά καινούργια ἐκκλησία πρός τιμήν τους, ἡ ὁποία ὀνομάστηκε «Ἡ Ἐκκλησία Πάντων τῶν Ἀγίων Μαρτύρων,» στήν ὁποία τοποθετήθηκαν τά λείψανα πολλῶν ἀπό αὐτούς, συμπεριλαμβανομένου τοῦ Ἁγ. Μητροφάνου.

Ἀνάμεσα στό 1900 καί τό 1915 ὁ ἀριθμός τῶν Κινέζων Χριστιανῶν γενικά ὑπερτριπλασιάστηκε. Κατά τήν ἴδια περίοδο οἱ Κινέζοι Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί πενταπλασιάστηκαν, καί ἔφτασαν τούς 5.587 βαφτισμένους Κινέζους.

Σέ ὅλη τήν Κίνα ἄνοιξαν κέντρα γιά τό κήρυγμα τοῦ Ὀρθόδοξου Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ. Στήν ἐπαρχία Chihli (πού ἀργότερα ἔγινε γνωστή ὡς Hebei), στό κεντρικό Yung-ping-fu, ἐγέρθηκε μιά ἐκκλησία καί ἕνα σχολεῖο, καί ἕνας γηγενής Κινέζος ἱερέας ἄνοιξε περίπου εἴκοσι νέα κέντρα γιά τό κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου. Στήν ἐπαρχία Henan, ἕνας Κινέζος ἀξιωματικός παραχώρησε γῆ στήν πόλη Wei-hui, ὅπου ἔκτισε μιά ἐκκλησία καί ἕνα σχολεῖο. Αὐτό ἔγινε κέντρο γιά τό ἱεραποστολικό ἔργο σέ ὁλόκληρο τό Henan.

Κατά τό 1916 ἡ Κινεζική Ὀρθόδοξη ἱεραποστολή περιελάμβανε:

-Τό ἀνδρικό μοναστήρι τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου στό Πεκίνο

-Τό Ἐρημητήριο τῆς Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ στούς λόφους δυτικά τοῦ Πεκίνου

-Ἕνα γυναικεῖο μοναστήρι στό Πεκίνο

-Δεκαενέα ἐκκλησίες, ἐκ τῶν ὁποίων τέσσερις στό Πεκίνο

-Τριανταδύο ἱεραποστολικές ἐκκλησίες, ἐκ τῶν ὁποίων δεκατέσσερις στήν ἐπαρχία Chihli, δώδεκα στό Hubei, τέσσερις στό Henan, μία στό Tsian-fu, καί μία στή Μογγολία

-Δεκαεφτά σχολεῖα γιά ἀγόρια καί τρία γιά κορίτσια

-Τριανταοκτώ δασκάλους, οἱ περισσότεροι ἐκ τῶν ὁποίων Κινέζοι

-680 ἀγόρια καί κορίτσια ἀπό τήν Κίνα ἐγγράφηκαν στό σχολεῖο

-Ἕνα θεολογικό σεμινάριο στό Πεκίνο

-Μετεωρολογικό σταθμό, βιβλιοθήκη, τυπογραφεῖο (τό ὁποῖο ἐξέδωσε ἑκατό Κινέζικα Ὀρθόδοξα βιβλία), ἐργαστήριο ἁγιογραφίας, ξυλουργεῖο, ἀλευρόμυλο, βιοτεχνία κεριῶν, βιοτεχνία σαπουνιοῦ, ὑφαντήριο, μελίσσια, ραφεῖο καί πλινθοποιεῖο.

-Μέχρις ὅτου οἱ κομμουνιστές ἀποκτήσουν τόν ἔλεγχο στήν Κίνα, τό 1949, πόλεις ὅπως τό Πεκίνο, τό Harbin καί ἡ Σαγκάη ἦσαν κέντρα γιά Ρώσους πρόσφυγες ἀπό τήν Ἐπανάσταση τῶν Μπολσεβίκων τό 1917. Ἀπό τό 1934 ὡς τό 1949 ἔζησε στή Σαγκάη ἕνας ἀπό τούς μεγαλύτερους Ὀρθόδοξους ἁγίους τοῦ εἰκοστοῦ αἰώνα, ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἰωάννης Μαξίμοβιτς ὁ θαυματουργός, ὁ ὁποῖος τώρα εἶναι γνωστός ὡς Ἅγ. Ἰωάννης τῆς Σαγκάης καί τοῦ Σάν Φραντζίσκο. Αὐτός χειροτόνησε Κινέζους πρεσβυτέρους καί διακόνους, καί ἵδρυσε ἕνα ὀρφανοτροφεῖο γιά παιδιά καί ἀπό τή Ρωσία καί ἀπό τήν Κίνα τά ὁποῖα ἔσωσε ἀπό τή φτώχεια καί τήν ἐγκατάλειψη. Ἀκόμη καί οἱ μή-Χριστιανοί Κινέζοι τόν σέβονταν ὡς ἅγιο. Στήν Κίνα ἔζησαν ἐπίσης ὁ Ἅγ. Ἰωνᾶς τῆς Μαντζουρίας, ἐπίσης θαυματουργός ἐπίσκοπος. Ἡ Ἀμμάς Ραφίνα, μία διορατική γερόντισσα, καί ὁ Γέρων Ἰγνάτιος τοῦ Harbin, ἕνας μεγάλος ἄνθρωπος τῆς προσευχῆς, ὁ ὁποῖος μετά τήν ἐπανάσταση τῶν Μπολσεβίκων προφήτευσε: «Ὅ,τι ἄρχισε στή Ρωσία θά καταλήξει στήν Ἀμερική.»

Ὅταν οἱ κομμουνιστές κατέλαβαν τήν Κίνα, πολλοί ὀρθόδοξοι πιστοί ἐγκατέλειψαν τή χώρα ὑπό τήν ἡγεσία τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἰωάννη. Ὡστόσο, πολλοί παρέμειναν: τήν ἐποχή ἐκείνη ὑπῆρχαν 25.000 πιστοί στήν Ὀρθόδοξη Κινέζικη Ἐκκλησία, καί 103 ἐκκλησίες.

Τό 1950, ἐνθρονίστηκε νέος ἐπίσκοπος στή Σαγκάι ἕνας δίκαιος γηγενής Κινέζος ἱερέας, ὁ Συμεών Du (Du-Run-Chen). Τό 1957 ἕνας ἄλλος γηγενής Κινέζος, ὁ Βασίλειος Yao (Yao Fu-an’), ἔγινε ἐπίσκοπος στό Πεκίνο, καί ἡ Κινέζικη Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἀνακηρύχθηκε αὐτοκέφαλη ἀπό τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία στή Ρωσία.


<*>



Διάσωση της Σαγγάης από βομβαρδισμό

* * *


Από τη ζωή του Αγίου Ιωάννη Μαξίμοβιτς στη Σαγγάη της Κίνας



Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης Μαξίμοβιτς τά ἔτη 1934-1951 ἦταν Ἐπίσκοπος Σαγγάης τῆς Κίνας.

«Στή Σαγγάη, τό 1945, ὅταν τελείωσε ὁ πόλεμος καί οἱ πρῶτοι Ἀμερικανοί ἔφθασαν, ὁ γιός μου ἔφερε στό σπίτι τρεῖς Ἀμερικανούς πιλότους γιά ἐπίσκεψι. Τρώγαμε τό δεῖπνο μας καί συζητούσαμε. Φυσικά, τό θέμα τῆς συζήτητης ἦταν ὁ πόλεμος πού μόλις εἶχε τελειώσει. Ὁ ἀνώτερος πιλότος, ἀπευθυνόμενος σέ ἐμένα καί στό σύζυγό μου εἶπε: “Ἐσεῖς ἐδῶ στή Shanghaiἔχετε ἕνα μεγάλο ἅγιο τῆς προσευχῆς, χάρις στόν ὁποῖο δέν πάθατε καμία ζημιά”!

Ὅταν τόν ρώτησα σέ ποιόν ἀναφέρεται, μοῦ ἀπάντησε ὅτι κάποτε τούς διέταξαν να βομβαρδίσουν τή Σαγγάη. Πέρασαν μόνο λίγα λεπτά καί λίγο πρίν ἀπογειωθοῦν τά βομβαρδιστικά ἡ διαταγή εἶχε ἀκυρωθῆ. “Ξέρουμε πώς κάποιος προσευχόταν πάρα πολύ γιά σᾶς, γιά τή σωτηρία σας”, εἶπε ὀ πιλότος.

Ἀπό τό μυαλό μου, ὅπως ἐπίσης καί ἀπό τό μυαλό τοῦ συζύγου μου πέρασε ἀμέσως μόνο ἕνα ὄνομα: Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης Μαξίμοβιτς! Μόνο ἐκεῖνος θά μποροῦσε νά ἱκετεύση τό Θεό μέ τίς προσευχές του γιά ἐμᾶς καί νά μᾶς σώση ἀπό κάτι τέτοιο. Σέ ὅποιον μίλησα γι’ αὐτό τό γεγονός, ὅλοι ἀνεξαιρέτως ἀναγνώρισαν σέ αὐτόν τόν Ἅγιο Ἰωάννη Μαξίμοβιτς, ὡς τόν μοναδικό πού θα μποροῦσε, μέ τήν προσευχή του, νά μᾶς σώση ἀπό αὐτή τήν καταστροφή».

Σ. Φεντόροβα

11 Μαΐου 1963

Αὐστραλία

Από το βιβλίο: Ἅγιος Ἰωάννης Μαξίμοβιτς, Ἐπίσκοπος Σαγγάης καί Σάν Φρανσίσκο, ὁ Θαυματουργός, ἐκδ. Ἱ. Μονῆς Ἁγ. Νεκταρίου Φωκίδος, Τρίκορφο 2009




<>



Το θαύμα του Αγίου Ιωνά Επισκόπου Μαντζουρίας της Κίνας κατά την κοίμησή του το 1925

Αναφέρει ο Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς:

Στην πόλη Μαντζουρία, στα σύνορα της ρωσικής Σιβηρίας και της Κίνας, όπου έζησε και πέθανε ο επί­σκοπος Ιωνάς, ζούσε μία ρωσική οικογένεια: Ο άντρας, που ήταν υπάλληλος στον ανατολικό σιδηρόδρομο, η γυναίκα του και ο γιός τους. Από τη στιγμή που ο πα­τέρας ήταν στη δούλεψη των κομμουνιστών, η οικο­γένεια αυτή δεν ενδιαφερόταν για την πίστη αλλά ούτε και για την εκκλησία. Όμως ο γιός τους αρρώστησε και ασθενούσε για πολλούς μήνες. Τα πόδια του είχαν παραλύσει και ήταν σαν κομμένα. Οι γονείς έκαναν ό,τι μπορούσαν, πληρώνοντας γιατρούς και χρησιμοποιών­τας φάρμακα. Όμως τίποτα δε βοήθησε. Τ’ αγόρι πήγαινε απ’ το κακό στο χειρότερο. Κάλεσαν και Ρώσους και Ιάπωνες γιατρούς, χρησιμοποίησαν ακτίνες X και όλα τα μέσα που μπορούσαν, αλλά τίποτα δε βοήθησε. Οι γονείς απελπισμένοι ανέμεναν το θάνατο του παι­διού τους. Μέχρι την 7η Οκτωβρίου του έτους 1925. Εκείνη την ημέρα εκοιμήθη ο επίσκοπος Ιωνάς. Λόγω του θανάτου του πολυαγαπημένου της επισκόπου ολό­κληρη η πόλη ήταν αναστατωμένη. Η μητέρα φρόντισε το άρρωστο παιδί της στο κρεβάτι, το σκέπασε και βγή­κε για κάποια δουλειά στην πόλη. Όταν επέστρεψε στο σπίτι, το παράλυτο αγόρι, ο γιός της, βγήκε χοροπηδών­τας απ’ το δωμάτιό του φωνάζοντας χαρούμενα: «Μαμά, κοίτα, έγινα καλά!». Η μητέρα μόλις που μπορούσε να πιστέψει στα μάτια της. Αγκάλιασε το γιό της, τον φί­λησε κλαίγοντας από χαρά και τον ρώτησε, πώς έγινε καλά έτσι ξαφνικά; Το αγόρι της απάντησε: «Όταν βγήκες εσύ, εγώ κοιμήθηκα. Και στ’ όνειρό μου παρου­σιάστηκε ένας καλός άνθρωπος με άμφια ιερέα και με ρώτησε: “Γιατί είσαι ξαπλωμένος στο κρεβάτι;”. Εγώ του απάντησα ότι τα πόδια μου δεν είναι καλά και ότι δεν μπορώ να κινηθώ. Τότε αυτός ο άνθρωπος μού είπε: “Ορίστε τα δικά μου πόδια, πάρ’ τα και πήγαινε, μια κι εγώ δεν τα χρειάζομαι πια”». – Η μητέρα ρώτησε λε­πτομερώς το παιδί, πώς ήταν εκείνος ο άνθρωπος, και το παιδί τον περιέγραψε. Την επόμενη μέρα, η μητέρα πήρε το παιδί και πήγε στην εξόδιο ακολουθία του μακαρι­στού επισκόπου Ιωνά. Όταν το παιδί είδε το πρόσωπο του κεκοιμημένου δεσπότη, φώναξε: «Μαμά, αυτός είναι εκείνος ο άνθρωπος που ήρθε στ’ όνειρό μου και μου έδωσε τα δικά του πόδια!».

Από το βιβλίο: Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Εμμανουήλ, εκδ. Χρόες, Αθήνα 2010

<>

Άγιος Ιωάννης Τσι-Σουνγκ ο Παιδομάρτυρας στο Πεκίνο της Κίνας, από τους 222 Νεομάρτυρες του Πεκίνου (+1900)

11 Ιουνίου και 24 Ιουνίου


Σήμερα εκτός από το Γεννέσιο του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου και Βαπτιστού, γιορτάζει και ένας άγνωστος αλλά πολύ χαρισματούχος Άγιος παιδομάρτυρας. Ο οκτάχρονος Άγιος Ιωάννης από την Κίνα, ο οποίος μαρτύρησε στις 24 Ιουνίου 1900. Τον συνέλαβε η μυστική εταιρεία πολεμικών τεχνών «Πυγμάχοι» Boxers - Μπόξερ, ακριβέστερα Yihetuan («Πολιτοφυλακές δικαιοσύνης και ομονοίας») μαζί με την οικογένειά του που ήταν όλοι κινέζοι Ορθόδοξοι Χριστιανοί. Βασάνισαν τον Άγιο Παιδομάρτυρα με απίστευτη βαρβαρότητα επειδή αρνήθηκε να προσφέρει θυμίαμα σε είδωλο του Βούδα.

- «Είσαι πιστός του Διαβόλου» του φώναζαν.

- «Είμαι Χριστιανός, πιστεύω στον Ένα και Αληθινό Θεό» απαντούσε ο Άγιος.

Οι βασανιστές του, του έκοψαν τα δάχτυλα των ποδιών του, τη μύτη, τα αυτιά και τέλος τα χέρια από το ύψος των ώμων. Από μαρτυρίες αυτόπτων μαρτύρων, του Προτάσιου Χαν και του Ηρωδίωνος Χσιού (μέχρι το διωγμό δεν ήταν βαπτισμένοι, βαπτίστηκαν αργότερα παραδειγματιζόμενοι από το μαρτύριο και τη γενναιότητα του Αγίου Παιδομάρτυρος Ιωάννη), ο Άγιος Παιδομάρτυρας Ιωάννης δήλωσε ότι δεν πονούσε, παρά τις πληγές και τον ακρωτηριασμό.

- «Το να υποφέρει κανείς για τον Χριστό δεν είναι βαρύ», απαντούσε.

Με την ακατάσχετη αιμορραγία ο Άγιος διψούσε και ζήτησε λίγο νερό. Οι βασανιστές τον κοροΐδευαν και τον έβριζαν. Την επαύριο τον αποκεφάλισαν έκοψαν το Άγιο Λείψανό του κομμάτια και το έκαψαν πάνω σε μία τελετουργική πυρά, «προς τιμήν του Βούδα».



<*>



Ο Άγιος Νικόλαος εμφανίζεται σε σήραγγα στο Χαρμπίν της Κίνας και σώζει παιδιά

* * *

Η θαυματουργική Ι. Εικόνα του Αγίου Νικολάου Μυρών Λυκίας στο σιδηροδρομικό σταθμό του Χαρμπίν της Κίνας



Ἀναφέρει ὁ Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς ο "Χρυσόστομος της Σερβίας":

«Μᾶς διηγήθηκε ὁ Ρῶσος Ἐπίσκοπος Δημήτριος, ἀπ᾽ τήν πόλι Χαρμπίν της Κίνας τό ἕξῆς: “Κάποτε οἱ Ρῶσοι, στό σιδηροδρομικό σταθμό τῆς πόλεως Χαρμπίν, τοποθέτησαν μία μεγάλη εἰκόνα τοῦ Ἁγ. Νικολάου. Ἡ εἰκόνα αὐτή βρισκόταν στήν ἴδια θέσι γιά πολλά χρόνια καί οἱ εὐλαβεῖς Ρῶσοι, ἄναβαν στόν Ἅγιο κεριά, εἴτε ὅταν ἀναχωροῦσαν γιά τό ταξίδι τους εἴτε ὅταν ἐπέστρεφαν. Τούς Ρώσους μιμοῦνταν καί οἱ Κινέζοι, καί ἔτσι καί αὐτοί σεβόντουσαν τήν εἰκόνα τοῦ Ἁγ. Νικολάου. Ὅταν οἱ ἄθεοι Ρῶσοι μπολσεβίκοι κατέλαβαν τήν πόλι Χαρμπίν, ἔδωσαν διαταγή νά ἀπομακρυνθῆ ἀπ᾽ τό σιδηροδρομικό σταθμό αὐτή ἡ θαυματουργική εἰκόνα. Ὁ λαός ἀντιστάθηκε καί δέν ὑπάκουσε στή διαταγή καί περισσότερο ἀπ᾽ ὅλους ἀντιστάθηκαν οἱ Κινέζοι λέγοντας: ‘Τί σᾶς πειράζει αὐτός ὁ καλός γέροντας; Ἡ εἰκόνα του βρίσκεται ἐδῶ τόσα χρόνια καί ἐμεῖς ὄχι δέν πάθαμε ἀπό αὐτόν καμμία ζημιά, ἀντίθετα μόνο καλό μᾶς ἔκανε. Δέν θά ἐπιτρέψουμε ὄχι μόνο νά τόν μετακινήσετε ἀλλά οὔτε κἄν νά τόν ἀγγίξετε!’. Οἱ ἄθεοι μπολσεβίκοι φοβήθηκαν ἀπ᾽ τήν ἔντονη ἀντίδρασι τοῦ λαοῦ καί ἄφησαν τήν εἰκόνα στή θέσι της. Ἔτσι, σάν ἀπό θαῦμα αὐτή ἡ εἰκόνα συνέχισε νά βρίσκεται στό σταθμό τῆς πόλεως Χαρμπίν κατά τήν διάρκεια τῆς δεκαετοῦς ἐξουσίας τῶν Μπολσεβίκων. Τό γεγονός αὐτό ἐνθάρρυνε ἀκόμη περισσότερο τούς Ὀρθόδοξους Ρώσους καί τούς μή Χριστιανούς Κινέζους οἱ ὁποῖοι συνέχισαν νά προσεύχονται καί νά ἀνάβουν τά κεριά τους μπροστά ἀπ᾽ τήν εἰκόνα. Ἀργότερα, ὁ σιδηροδρομικός σταθμός πέρασε στά χέρια τῶν Ἰαπώνων, καί φυσικά ἡ εἰκόνα καί τότε ἔμεινε στή θέσι της καί βρίσκεται ἐκεῖ μέχρι καί σήμερα.

Τό 1935 συνέβη ἕνα γεγονός πού ἔστρεψε τήν προσοχή ὅλων τῶν κατοίκων τῆς πόλεως Χαρμπίν πρός τήν εἰκόνα αὐτή. Ἐκεῖ, στήν περιφέρεια τῆς πόλεως, ὑπαρχει ἕνας λόφος κοντά στό ποτάμι Σουνγκάρα. Ἡ διοίκησι τῆς πόλεως ἀποφάσισε νά κτίση κάτι καί ἔπρεπε νά σκάψουν τό λόφο. Ἔσκαβαν γιά μεγάλο χρονικό διάστημα καί ἔκαναν μία μεγάλη σήραγγα. Μία ἡμέρα πού τά παιδιά τῶν Κινέζων ἔπαιζαν μέσα στή σήραγγα ἀπ᾽ τό πουθενά ἐμφανίσθηκε ἕνας γέροντας μέ ἄσπρη γενειάδα καί εἶπε στά παιδιά νά φύγουν ἀμέσως μακρυά ἀπό ἐκεῖ. Τά παιδιά ἄκουσαν τό γέροντα, ὄχι τόσο ἀπό ὑπακοή σ᾽ αὐτόν ὅσο γιατί φοβήθηκαν ἀπ᾽ τόν ἴδιο καί ἀπ᾽ τήν ἐμφάνισί του. Μόλις αὐτά ἀπομακρύνθηκαν ἕνα μέρος τῆς στοᾶς ἔπεσε κάνοντας δυνατό κρότο. Ἄν τά παιδιά εἶχαν μείνει ἐκεῖ, θά εἶχαν σκοτωθῆ ὅλα! Στή συνέχεια τά παιδιά εἶπαν στούς μεγάλους τί συνέβη, καί ἀνέφεραν ὅτι ἕνας γέροντας σκοτώθηκε ἐκεῖ. Πῆγαν ἐργάτες καί ἄρχισαν νά σκάβουν γιά νά βροῦν τό γέροντα, ὅμως, δέν βρῆκαν κανέναν. Μερικά ἀπό ἐκεῖνα τά παιδιά, ἀργότερα βρέθηκαν στό σταθμό, καί ὅταν εἶδαν τήν εἰκόνα, τοῦ Ἁγ. Νικολάου, φώναξαν: ‘Νά, κοιτάξτε, αὐτός εἶναι ὁ γέροντας πού μᾶς εἶπε νά φύγουμε ἀπ᾽ τή σήραγγα!’”.


<>

Ο Κινέζος Su βαφτίστηκε Ορθόδοξος Χριστιανός στην όχθη του Αλιάκμονα

Άλλη μια βάπτιση ενήλικου πραγματοποιήθηκε στην όχθη του ευλογημένου Αλιάκμονα. Κι αυτή τη φορά, ο νεοφώτιστος ταξίδεψε χιλιάδες χιλιόμετρα από την μακρινή Κίνα για να βαπτιστεί στο ταπεινό μοναστήρι της Καλλιπετρας.

Ο πρώην SU, τώρα πια Kωνσταντινος με υποδειγματική ευλάβεια, νηστεία και προσευχή δέχθηκε τα χαρίσματα του Αγίου Πνευματος το Σάββατο 2 Σεπτεμβρίου 2017.

Μαζί με τον νεοφώτιστο ταξίδεψαν από την Ασιατική χώρα και τρία μέλη της οικογενείας του.



<>

Ένα όραμα για την Ιεραποστολή στην Ταϊβάν

Αρχιμ. Ιωνάς Μούρτος




Με βαθύτατη ευγνωμοσύνη προς τον Ιεραποστολικό Σύνδεσμο «Άγιος Κοσμάς ό Αιτωλός», θα ήθελα να σας παρουσιάσω ευκρινέστερα το όραμα μου για την Ιεραποστολή στην Ταϊβάν. Έτσι όλοι οι ευεργέτες μας, όλοι όσοι στο παρελθόν κατέστησαν δυνατή τήν ύπαρξη καί τη λειτουργία της Ιεραποστολής μας, θα γνωρίζουν, θα συμμετέχουν καί κυρίως θα προσεύχονται. Διότι ή Ιεραποστολή είναι καρπός προσευχής. Άλλωστε, αυτό το όραμα μοιραστήκαμε από τήν αρχή, από το 2000, όταν έστειλα ένα γράμμα στον ιδρυτή του Ί. Συνδέσμου καί δακρυσμένος μου απάντησε καί συμμετείχε με όλη του τήν καρδιά. Ποτέ δεν θα ξεχάσω τά λόγια καί τη συγκίνησή του.

Θα πρέπει, όμως, να αναφέρω ξανά τις συνθήκες πού βρήκαμε εδώ. Όπως έχω με πόνο εκφράσει στα κείμενά μου, στον κινεζικό χώρο ή Ορθοδοξία δεν ήταν γνωστή καί δεν υπήρχε αληθινή ιεραποστολική προσπάθεια. Ή ελάχιστη δραστηριότητα, πού υπήρξε, γινόταν στα πλαίσια τής ρωσικής πολιτικής τής εποχής του 1900 (μία σοβαρή ερευνά στο διαδίκτυο θα σάς πείσει), συνδεδεμένη πάντα με τον ρωσικό έθνοφυλετισμό. Ποτέ δεν έγινε προσπάθεια να προσεγγιστεί ό κινεζικός πολιτισμός καί να παρουσιαστεί συστηματικά καί ελκυστικά ή Ορθόδοξη Θεολογία ως πρόταση ζωής, με τρόπο κατανοητό στον κινεζικό χώρο. Δεν υπήρχαν κατανοητά θεολογικά βιβλία καί κυρίως διάλογος με τον κινεζικό πολιτισμό, πού είναι διαφορετικός. Για παράδειγμα, απουσιάζει ή έννοια του προσώπου, υπάρχει συγκρητισμός καί κυριαρχεί ή πρακτική, ή χρησιμοθηρία, το ψεύδος. Απουσιάζει ή σχέση ώς τρόπος ζωής. Ό Κινέζος δεν ενδιαφέρεται για δογματικές διαφορές προσπαθεί να συμβιβάσει τά πάντα, ώστε να κερδίσει κάτι από όλα.

Όταν ήρθα στην Ταϊβάν, τότε υπήρξε ή πρώτη Ορθόδοξη Εκκλησία εδώ, Εκκλησία με ιερέα καί συγκεκριμένο ί. θυσιαστήριο. Όπως οι παλιοί μας φίλοι θα θυμούνται, αρχίσαμε από ξενοδοχεία καί καθολικές εκκλησιές καί χάρη σε σάς επιτύχαμε τήν ενοικίαση τοΰ πρώτου χώρου καί λίγο αργότερα τήν αγορά τοΰ διαμερίσματος, πού μάς επέτρεψε να νομιμοποιήσουμε τήν Εκκλησία καί όπου μέχρι σήμερα λειτουργούμε σχεδόν καθημερινά. Όμως, στην Ταϊβάν, τη χώρα τών 23.000.000 κατοίκων, πού είναι διπλάσια από τήν Ελλάδα, πώς να ελκύσουμε τούς ανθρώπους με τον μικρό χώρο που διαθέτουμε στον 4° όροφο μίας πολυκατοικίας; Δεν είναι μόνο ή δυσκολία στην πρόσβαση, αλλά ή εικόνα πού παρουσιάζουμε.
Παρά τις φανερές δυσκολίες, έχω ένα όραμα καί θέλω να το μοιραστώ μαζί σας.

Μία Ορθόδοξη Εκκλησία, δηλαδή έναν Ί. Ναό σέ κεντρικό χώρο της πόλης καί προσβάσιμο με τον ηλεκτρικό, με τη συγκοινωνία κ.τ.λ. Βέβαια, βιώνω καί αντιμετωπίζω καθημερινά τις δυσκολίες, διότι οι τιμές είναι στα ύψη, ιδιαίτερα μετά από το άνοιγμα της Ταϊβάν στην Κίνα. Σήμερα, πλέον, υπάρχουν απευθείας αεροπορικές πτήσεις. Οι Κινέζοι μπορούν να αγοράσουν εδώ διαμερίσματα καί, όπως πρέπει να γνωρίζετε, οι υποψήφιοι αγοραστές είναι πολλοί με ότι συνεπάγεται αυτό για τη γενικότερη γεωπολιτική τής περιοχής. ’ΑΣ μην ξεχνάμε ότι οι κτήτορες εκκλησιών διαχρονικά προσέφεραν στην Εκκλησία τεράστια βοήθεια. Οι άνθρωποι έρχονται καί παρέρχονται, όμως ό Ναός μένει, είναι ή καρδιά τής τοπικής Εκκλησίας, πού πάλλεται καί μεταδίδει τον Χριστό ανά τούς αιώνες.

Σέ μία διάλεξή μου στο καθολικό Πανεπιστήμιο Φοϋρεν με δέμα τά «'Ιερά Προσκυνήματα», τούς έκανε εντύπωση πού ανέφερα ότι όλη μας ή ζωή είναι ένα συνεχές, καθημερινό ή τουλάχιστον ανά Κυριακή προσκύνημα στην Εκκλησία, το πιο ιερό από κάδε προσκύνημα. Ένας κύκλος, από τον κόσμο στην Ευχαριστία καί από τήν Ευχαριστία στον κόσμο, πού δεν διακόπτεται ούτε από τον θάνατο μας.

Οι κτήτορες καί δωρητές Ναών πάντα μνημονεύονται σέ κάδε Θ. Λειτουργία, όσο υπάρχει ό Ιερός Ναός καί, όπως σημειώνει ό Άγιος Νικόλαος Καβάσιλας, οι ψυχές τους συμμετέχουν στη Θ. Ευχαριστία.

Παρά τις αντιξοότητες, ονειρεύομαι ένα μεγάλο Ί. Ναό αφιερωμένο στην Αγία Τριάδα. Με βυζαντινή αρχιτεκτονική πού θα προσλαμβάνει κινεζικά στοιχεία, ώστε καί από μακριά, μέσα από τις αρχιτεκτονικές γραμμές, ή χάρις τοΰ Θεού να ελκύει σαν μαγνήτης τούς Ταϊβανέζους.

Έναν Ί. Ναό πού όταν, έστω από περιέργεια, μπει ό Κινέζος, να αισθανθεί τήν παρουσία τοΰ Θεού, τον παραμυθητικό χαρακτήρα τών αγίων εικόνων. Αγιογράφο έχουμε, τον Γ.Κ. αλλά καί τη μαθήτρια του, τήν Πελαγία, τήν πρώτη Κινέζα αγιογράφο, πού τήν περίοδο αυτή παρακολουθεί μαθήματα αγιογραφίας. Αυτή πού, όταν πριν οκτώ χρόνια μπήκε από περιέργεια στο παλιό νοικιασμένο δωμάτιο καί είδε τις χάρτινες εικόνες, ήταν έτοιμη να φύγει, γιατί τις θεωρούσε είδωλα όπως οι ακραίοι προτεστάντες. Καί έμεινε από ευγένεια, επειδή γύρισα καί τής είπα: «Καλωσορίσατε. Καθίστε». Καί ή χάρις τοΰ Θεού τήν αλλοίωσε καί τώρα διδάσκει, γράφει καί αγιογραφεί. Ό Θεός “δουλεύει” αργά αλλά βαθιά καί ανάλογα με τις διαθέσεις καί τά αληθινά νοήματα τών καρδιών μας.

Έχω το όραμα ό Ναός αυτός να διαθέτει μεγάλο υπόγειο χώρο, ώστε να τρώμε όλοι μαζί. ’Όχι όπως τώρα μέσα στην Εκκλησία, αναβιώνοντας αυτό πού κάνουμε από το 2000 πού ήρθα στην Ταϊβάν, τήν αρχαία “Αγάπη” τών χριστιανών κατά τούς αποστολικούς χρόνους. Άλλωστε είναι κανόνας έδώ, κάδε μέρα στις 12 το μεσημέρι να τρώνε όλοι, δημόσιος καί ιδιωτικός τομέας. Δεν είναι όπως στην Ελλάδα. Το ίδιο κάνουν καί όλες οι άλλες εκκλησίες. Παράλληλα θα υπάρχει καί χώρος πολλαπλών χρήσεων, για τά μαδήματα μελέτης Αγίας Γραφής, πνευματικές συνάξεις κ.τ.λ.

Έχω το όραμα, πού εν μέρει έχει γίνει πραγματικότητα, ό Ναός αυτός να είναι σημείο αναφοράς στην Ταϊπέι αλλά καί σέ όλη την Ταϊβάν. Να έρχονται, όπως έρχονται άλλωστε συχνά, φοιτητές από διάφορα Πανεπιστήμια της χώρας. Για να θαυμάζουν την άγνωστη γι` αυτούς, αλλά αρχαιότατη εκκλησιαστική αρχιτεκτονική. τη θεολογία πού εκφράζει, τις εικόνες, όλο τον χώρο, τήν ατμόσφαιρα, τήν ευλογημένη ευωδία του λιβανιού, πού ακόμα καί στον μικρό μας χώρο υπερισχύει της μυρωδιάς του φαγητού. Θα βγάζουν φωτογραφίες, θα γράφουν άρθρα, 9ά έρθουν τηλεοπτικά μέσα, όπως έχουν κάνει καί στον σημερινό μικρό μας χώρο, όπου βέβαια προσπαθούμε να τά βολέψουμε όλα, γραφείο, βιβλία, καρέκλες κ.τ.λ., πράγμα αδύνατο.

Ευελπιστούμε ό Ναός αυτός να γίνει γνωστός σέ όλο τον κινεζικό χώρο, αφού θα μεταδίδουμε τη Θ. Λειτουργία ζωντανά στο διαδίκτυο. Ας μην ξεχνάμε πώς οι Ρώσοι έγιναν Ορθόδοξοι, όταν, επισκεπτόμενοι τήν Κωνσταντινούπολη, ένιωσαν τήν παρουσία τού Θεού κατά τη διάρκεια τής Θείας Λειτουργίας στην Αγία Σοφία.

Δεν ζητώ βέβαια τώρα μία Αγία Σοφία ούτε κάποιο κακέκτυπο αντίγραφο της. Άλλωστε τά αριστουργήματα δεν αντιγράφονται. Πάντα έχω το όραμα οι διάδοχοί μου να κτίσουν πολλές Εκκλησίες στην Ταϊβάν. ’Όχι μία, αλλά μία νέα μοναδική κινεζική Εκκλησία αντάξια τής Αγίας Σοφίας. Ό Θεός ξέρει.

Δεν θα ζω να το δώ, αλλά θα γίνει καί αυτό το πιστεύω ακράδαντα. Αλλά, βέβαια, για να φτάσουμε εκεί, χρειάζεται ή πρώτη Εκκλησία να θεμελιωθεί, πράγμα όχι εύκολο. Φανταστείτε τι σημαίνει στην Ελλάδα όχι να κτίσεις Ι. Ναό αλλά ένα απλό σπίτι. Χρειάζεται ψάξιμο αγορά οικοπέδου, εκπόνηση σχεδίων έκδοση άδειων, κατασκευή κτλ. Το αναφέρω γιατί κάποιοι έχουν μια κάπως αφελή ιδέα για το τι σημαίνει να κτίσεις εκκλησία. Πριν μερικά χρόνια με πήρε κάποιος φοιτητής από ΗΠΑ, ήθελε να περάσει το καλοκαίρι του στην Ταϊβάν καί σέ αντάλλαγμα να προσφέρει κάτι ώς ορθόδοξος. Τον ρώτησα τί εννοεί καί μου απάντησε ότι ήξερε να κτίζει. Τον ρώτησα, αν έχει συνειδητοποιήσει ότι εδώ δεν έχουμε καλύβες, αλλά ουρανοξύστες. Κτίζουμε με χάλυβα καί γυαλί καί τά κτίρια είναι με μοντέρνα τεχνική, εύκαμπτα για προστασία από τούς σεισμούς. Αλλά εδώ, καί καλύβα να κτίσεις καί μία προσθήκη στο μπαλκόνι σου να κάνεις, απαιτείται άδεια. Υπάρχει κράτος καί λειτουργεί. Ό φοιτητής δεν ήρθε φυσικά ποτέ.

Αλλά παρά τις όποιες δυσκολίες, τολμώ να έχω ένα όραμα. Ένα χώρο κάπου μακριά στο βουνό, αλλά προσβάσιμο, όπου σιγά σιγά θα χτιστεί ένα Μοναστήρι προς τιμήν του Αγίου Πορφυρίου. Διότι αυτός φαίνεται να προετοίμαζε τήν Ιεραποστολή καί να τήν σκέπει. Παρά τήν αναξιότητα μου καί τήν παντελή εφαρμογή όσων με δίδαξε από το 1979, αυτά πού είδα καί άκουσα καί τά χέρια μου εψαυσαν, τά διδάσκω αναξίως στους Ταϊβανέζους. Αυτοί συγκινούνται τρομερά, διότι έχουν έναν Άγιο πού τούς ταιριάζει, τον Άγιο τής τεχνολογίας (πού διαθέτουν), τής νοεράς προσευχής καί τής διόρασης (όσων κακοποιούν εδώ οι άφθονοι πνευματιστές, πεντηκοστιανοί, βουδιστές, μάγοι κ.τ.λ.) καί φυσικά τον Άγιο τής αγάπης (πού δεν γνωρίζουν τί είναι).

Ή Ορθόδοξη Εκκλησία έχει πάντα μοναχική ζωή. Αλλά καί σέ κάδε λόφο καί βουνό στην Ταϊβάν υπάρχει ένα βουδιστικό ή ταοϊστικό προσκύνημα. Ακόμα καί οι προτεστάντες διαθέτουν κτίρια για πνευματική περισυλλογή σέ βουνά. Οι φωτογραφίες πού παραθέτουμε είναι από ένα μοναδικό διήμερο, αφιερωμένο στη νοερά προσευχή καί τη μοναχική ζωή, πού πραγματοποιήσαμε έξω από τήν πόλη σέ ένα καθολικό μοναστήρι, όπου μάς νοικιάζουν χώρο. Με συγκίνηση ζήσαμε δύο μέρες, όπως ακριβώς σέ ένα ορθόδοξο μοναστήρι. Με τον κινεζικό χώρο. Προσπαθήσαμε τόσα χρόνια καί συνεχίζουμε να παραδίδουμε διαδικτυακά μαθήματα. Ικετεύσαμε για συνεργάτες καί όλοι μας αρνήθηκαν. Δεν μπορώ να γράψω παραπάνω γι’ αυτό, ό Θεός ξέρει.

Όμως, υπάρχει το ζωντανό παράδειγμα της Ορθόδοξης Θεολογικής Σχολής «Άγιος Στέφανος» της Εκκλησίας της Αντιόχειας στην Πενσυλβανία των ΗΠΑ που λειτουργεί εθελοντικά. Οι καθηγητές δεν πληρώνονται καί όμως κάνουν μαδήματα, κρατανε τη Σχολή.
Άμα δεν κτίσουμε στις καρδιές τών ανθρώπων, τότε όλα χάνουν τήν αξία τους. Διότι ό πιο πολύτιμος Ναός τού Θεού είναι το ανθρώπινο σώμα καί ή κοινωνία τών ανθρώπων εν Χριστώ. Αλλά για να φτάσου- με εκεί, χρειάζονται τά πρώτα βήματα, το πρώτο τραπέζι, μία καρέκλα, ένα κομπιούτερ, κάποιο πρόγραμμα Αγίας Γραφής κ.τ.λ.

Σήμερα μας επισκέφτηκαν τρείς καθηγήτριες από το Πανεπιστήμιο Τζέν Ντά, από τά καλύτερα τής χώρας. Ή μία γλωσσολόγος, ή άλλη ιστορικός τέχνης, ή τρίτη θρησκειολογίας. Μιλούσαμε τρεις ώρες. Μας ρώτησαν πότε θα αρχίσουμε μαδήματα Αγίας Γραφής καί βυζαντινής τέχνης. Θα ξανάρθουν. Θα δούμε. Σιγά σιγά γινόμαστε γνωστοί.

Είναι εκπληκτικό ότι κάθε προτεσταντική εκκλησία εδώ διαθέτει ένα μικρό η μεγάλο θεολογικό σεμινάριο. Μπορεί το επίπεδο να είναι πολύ χαμηλό, αλλά δεν πάω, γιατί τούς θαυμάζω καί θλίβομαι για τη δική μας αδιαφορία. Δεν στοιχίζει τίποτα κάποιοι, πού θέλουν να διδάξουν, να καθίσουν μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή τους καί να διδάσκουν σε όλο τον κόσμο. Το διαδίκτυο είναι μοναδική ευλογία καί είναι αμαρτία να μην το αξιοποιούμε.

Δεν επαψα να οραματίζομαι καί τη διοργάνωση τοΰ πρώτου Ορθόδοξου Θεολογικού Συνεδρίου στην Ταϊβάν. Με προσκεκλημένους από όλο τον κόσμο, πού ενδιαφέρονται να διαλεχτούν με τήν κινεζική σκέψη. Κάποτε, πριν χρόνια, προσπάθησα να οργανωθεί διαδικτυακά αλλά φυσικά απέτυχε... Ποιός άραγε θα ήθελε να συμμετάσχει σέ κάτι τέτοιο; Φυσικά απαιτούνται κατάλληλες υποδομές (χώρος διεξαγωγής, ηλεκτρονικές συσκευές κ.τ.λ.).

Αλλά παρόλα αυτά, τολμώ να έχω ένα ακόμα όραμα. Πολλούς Ταϊβανέζους Ιερείς καί γιατί όχι καί Επισκόπους. Καί φυσικά πάρα πολλούς Χριστιανούς. ’Αν δεν έχω αυτό το όραμα, τότε τί κάνω εδώ; Γιατί δουλεύω;

Γράφοντας αυτές τις γραμμές, παρασύρθηκα καί ένιωσα τόσο κοντά με εσάς, πού αγαπάτε τον Χριστό καί διαβάζετε αυτές τις ταπεινές γραμμές. Ένιωσα τη χαρά του να μοιράζεσαι ένα όραμα. Σέ τελευταία ανάλυσα, δεν στοιχίζει καί τίποτα. Θα είναι πάντα ένα ευλογημένο όραμα καί ό Χριστός μας ξέρει πώς να νεύσει στην κάθε καρδιά, σέ άλλον με τήν προσευχή, σέ άλλον διαφορετικά, για να συμμετάσχει όπως μπορεί.

Όμως, κρατήστε αυτό το όραμα, έστω καί για μερικά λεπτά στην καρδιά σας, καί θα νιώσετε μία παράξενη χαρά, αυτή τής μετοχής καί τής Ιεραποστολής. Καί θα ακούσετε από μακριά σαν ψίθυρο, σαν μακρινό ήχο, υδάτων πολλών, πού έρχεται από το μέλλον, τη μυστική φωνή τών ανθρώπων του Ειρηνικού Ωκεανού, τής Ταϊβάν, να χαίρονται πού μοιραστήκαμε αυτό το όραμα μαζί σας.

Με Αγάπη Χριστού π. Ιωνάς

Από το περιοδικό Άγιος Κοσμάς ό Αιτωλός, Δ' Τρίμηνο, 2014



<*>

Πραγματική Ανάσταση!

Από τον βίο του Αγίου Ιωάννη Μαξίμοβιτς στη Σαγγάη της Κίνας (+1966)



Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης Μαξίμοβιτς τά ἔτη 1934-1951 ἦταν Ἐπίσκοπος Shanghai (Σαγγάης) τῆς Κίνας.

Μια νοσοκόμα από το εβραϊκό νοσοκομείο στη Shanghai (Σαγγάη) της Κίνας μάς είπε τα ακόλουθα:

Κατά τη διάρκεια της Μ. Εβδομάδας, ο Άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς ήρθε στο νοσοκομείο για να επισκεφθεί ορισμένους Ρώσους Ορθοδόξους, που ήταν εκεί. Περνώντας από ένα θάλαμο, σταμάτησε μπροστά από ένα κρεβάτι που ήταν κλεισμένο με το παραβάν, πίσω από το οποίο πέθαινε μια Εβραία ηλικιωμένη γυναίκα. Οι συγγενείς της περίμεναν ήδη στον προθάλαμο το θάνατό της. Ο Άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς σήκωσε το σταυρό του πίσω από το παραβάν και φώναξε δυνατά “Χριστός Ανέστη!”. Η άρρωστη γυναίκα συνήλθε αυτοστιγμής καί ζήτησε νερό! Ο Άγιος Ιωάννης πήγε στη νοσοκόμα και της είπε ότι η άρρωστη κυρία θέλει νερό. Ολόκληρο το προσωπικό του νοσοκομείου έμεινε κατάπληκτο από την αλλαγή της κατάστασης αυτής της γυναίκας, η οποία βρισκόταν λίγο πριν το θάνατο! Σύντομα θεραπεύθηκε εντελώς και βγήκε από το νοσοκομείο.

Βσεβολόντ Ρέγιερ

Βραζιλία

27 Σεπτεμβρίου 1966

Από το βιβλίο: Άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς Επίσκοπος Σαγγάης και Σαν Φρανσίσκο, ο Θαυματουργός, εκδ. Ι. Μονής Αγ. Νεκταρίου Φωκίδος, Τρίκορφο 2009



<>



Άγιος Στέφανος Γου ιερομάρτυς στο Χαρμπίν της Κίνας, από Πεκίνο (+1966)

17 Μαΐου


Ο Ιερομάρτυρας Στέφανος Γου γεννήθηκε στο Πεκίνο στις 28 Ιανουαρίου του 1928. Γνώρισε την Ορθοδοξία μέσω των Ρώσων Ιεραποστόλων της Κίνας, οι οποίοι συνέχισαν το έργο τους μετά την παύση του διωγμού του 1900, μέχρι να επέλθει η άνοδος του κομμουνισμού στην ασιατική χώρα, το 1958, όπου διώχθηκε εκ νέου ο Ορθόδοξος Χριστιανισμός. Ο αυτόχθων Κινέζος όμως, Στέφανος, δεν ξέχασε το Χριστό και την Ορθοδοξία.

Μετέβη στην παραθαλάσσια πόλη του Χόνγκ-Κόνγκ όπου σπούδασε θεολογία. Εκεί χειροθετήθηκε αναγνώστης, διακονώντας στο Ναό των Αγίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου του Χόνγκ-Κόνγκ. Ο Νεομάρτυρας ήταν επίσης και χοράρχης εκκλησιαστικής χορωδίας. Αργότερα ως ιερέας υπηρέτησε στο Ναό του Αγίου Αλεξίου στο Χάρμπιν.

Εν τω μεταξύ στην ήδη κομμουνιστική Κίνα έλαβε χώρα το 1966 η λεγόμενη «πολιτιστική επανάσταση», ένα κοινωνικοπολιτικό φαινόμενο στο πλαίσιο της διαπάλης εξουσίας, στους κόλπους του κομμουνιστικού κόμματος. Συγκεκριμένα, το κίνημα των «ερυθροφρουρών» είχε ως σκοπό την πάταξη οποιουδήποτε πολιτιστικού έργου ή λόγου που ήταν αντίθετο στην κομμουνιστική θεωρία.

Για το λόγο αυτό διώχθηκαν καλλιτέχνες που το έργο τους ήταν αντιτίθετο στη μαρξιστική και μαοϊκή άποψη. Οι νεαροί «ερυθροφρουροί» τάχθηκαν σαφώς και εναντίον των θρησκειών στην επικράτεια της Κίνας, αφού ο κομμουνισμός θεωρεί όλες τις θρησκείες ανθρώπινα κατασκευάσματα και ασπάζεται με θέρμη την αθεΐα. Οι λίγοι εναπομείναντες Ορθόδοξοι έτυχαν εκ νέου διωγμό από τους απίστους.

Οι Ναοί κλείστηκαν και οι Χριστιανοί κυνηγήθηκαν. Ο Ναός του Αγίου Αλεξίου όπου λειτουργούσε ο πατέρας Στέφανος πυρπολήθηκε από τους ερυθροφρουρούς. Όσες εικόνες δεν πρόλαβαν να σώσουν οι πιστοί έγιναν στάχτες. Οι ελάχιστοι Κινέζοι ιερείς έτυχαν εξευτελιστικής μεταχείρισης από τους αθέους. Τους έβγαλαν τα άμφια και τους γελοιοποίησαν ντύνοντάς τους κλόουν. Η Εκκλησία της Αγίας Σοφίας μετατράπηκε σε δωμάτια εργατών και του Αγίου Αλεξίου, αφού ανακαινίστηκε από την πυρκαγιά έγινε τραπεζαρία και αποθήκη τροφίμων.

Αυτός που υπέφερε περισσότερο από το διωγμό ήταν ο πατήρ Στέφανος. Τον έντυσαν κλόουν και τον έβαλαν να κάτσει γονατιστός σε κοφτερά ερείπια. Ο άξιος λειτουργός του Θεού υπέμεινε καρτερικά τα βασανιστήρια. Έμεινε πιστός στο Χριστό μέχρι τέλους, παρά τους φρικτούς πόνους. Τοποθέτησαν στο κεφάλι του ένα ποτήρι με λιωμένα μέταλλα το οποίο του σημάδεψε το πρόσωπο. Τον έφτυναν και τον χτυπούσαν επί δύο μέρες με σφυριά και σίδερα, ώσπου μισοπεθαμένο πια τον οδήγησαν στο νοσοκομείο των φυλακών. Εκεί συνέχισαν να τον κακομεταχειρίζονται.

Στις 17 Μαΐου ο Νεομάρτυρας του Χριστού Στέφανος, έπειτα από σχεδόν τρία χρόνια βασανιστηρίων, υπέκυψε στα τραύματά του και παρέδωσε στον Κύριο την αγία του ψυχή.


<*>

Μια αληθινή ιστορία

Μια διαφορετική ανάγνωση της Ευαγγελικής περικοπής του παραλυτικού


«Άνθρωπο ούκ έχω» ανεφώνησε ο παραλυτικός της Βηθεσδά. Δεν μπορεί όμως να πει το ίδιο ο Κινέζος της ιστορίας μας.

Σε ένα χωριό στην Κίνα, ένας έφηβος κουβαλάει στην πλάτη του καθημερινά εδώ και 8 χρόνια το φίλο του, ο οποίος λόγω μιας συγγενούς διαταραχής, είναι εξαιρετικά δύσκολο να περπατήσει.

Οκτώ χρόνια πριν, μια βροχερή ημέρα, ο μικρός Lu Shao είχε μείνει στο σχολείο περιμένοντας τη μητέρα του, η οποία καθυστέρησε να πάει να τον πάρει.

Τότε, ο Lui Shi Ching, ο οποίος ήταν μικρότερος από τον Lu Shao, αποφάσισε να βοηθήσει και τον μετέφερε στο σπίτι. Από τότε τον πηγαινοφέρνει καθημερινα από και προς το σχολείο, τον πηγαίνει έτσι ακόμη και στην τουαλέτα.

Σε μια συνέντευξη, ο Lui shi Ching είπε: “Είμαι ευτυχής που τον κουβαλάω τόσα χρόνια, παρότι είναι αρκετά βαρύς”.

Ο Lui Shi Ching δεν καυχιέται για τις καλές πράξεις του. Οι γονείς του έμαθαν για την πράξη του τέσσερα χρόνια μετά…

Ο Lu Shao αναφέρει στο ημερολόγιό του ότι “από τότε που μπήκε στη ζωή του ο Lui Shi Ching, έφυγε ένα μαύρο σύννεφο και μπήκε ο ήλιος σ΄αυτήν”.



<*>




Πηγή:

TAIWAN & HONG KONG OF MY HEART - Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΣΤΗΝ ΚΙΝΑ, ΣΤΗΝ ΤΑΪΒΑΝ & ΣΤΟ ΧΟΝΓΚ ΚΟΝΓΚ



Α.Γ.
Δημοσιεύσεις: 824
Εγγραφή: Παρ Φεβ 12, 2016 11:46 pm

Η Ορθοδοξία στην Κίνα, στην Ταϊβάν και στο Χονγκ Κονγκ χθες και σήμερα - 3

Δημοσίευσηαπό Α.Γ. » Τρί Απρ 07, 2020 8:17 pm

Εικόνα

Η Ορθοδοξία στην Κίνα, στην Ταϊβάν και στο Χονγκ Κονγκ χθες και σήμερα - 3

***


Ο Άγιος της Κίνας, του Θιβέτ, της Ινδίας και της Σρι Λάνκα Ιερομάρτυς Νικόλαος Ντρομπιάζκιν (+1924) - Η Ευχή του Ιησού σταματάει ομαδικό δαιμονικό όραμα ενός φακιρη στη Σρι Λάνκα

Ἅγιος Νικόλαος Ντρομπιάζγκιν, ἐφημέριος σέ διάφορους Ναούς πρεσβειῶν καί ἡγούμενος μερικῶν Μονῶν καί Ἰσαπόστολος Ἰνδίας, Θιβέτ, Κίνας, Σρί Λάνκα κλπ. καί ἱερομάρτυρας στή Λαύρα τῶν Σπηλαίων τοῦ Κιέβου (+1924)

(Σύναξι 25/1 καί 19/10)


Ἦταν ἀντιπλοίαρχος τοῦ πολεμικοῦ ναυτικοῦ καί ἀποκρυφιστής. Σέ ναυάγιο σώθηκε θαυματουργικά ἀπ’ τόν Ἅγ. Σεραφείμ τοῦ Σάρωφ καί πῆγε γιά προσκύνημα στή Μονή τοῦ Σάρωφ. Ὕστερα ἔγινε ἱερέας καί ἱεραπόστολος στήν Ἰνδία, Κίνα, Θιβέτ καί Σρι Λάνκα. Μετά τό 1914 ἔζησε στή Μονή τῶν Σπηλαίων τοῦ Κιέβου καί ἔκανε συχνά ὁμιλίες κατά τοῦ ἀποκρυφισμοῦ. Τό φθινόπωρο τοῦ 1924 ἕνα μήνα μετά ἀπό ἐπίσκεψι κάποιου ἀποκρυφιστή βρέθηκε δολοφονημένος στό κελλί του μέ μαχαίρι πού γιά λαβή εἶχε ἀποκρηφιστικό σύμβολο (Ἀρχιμ. Ἰωάννου Κωστώφ, Ἐκκλησία καί Μαγεία, ἐκδ. Ἅγ. Ἰωάννης Δαμασκηνός, Ἀθήνα 2012, 14).

«Ὁ αὐτόπτης μάρτυρας καί ἀφηγητής τοῦ κατωτέρω περιστατικοῦ, ἀρχιμανδρίτης Νικόλαος Ντρομπιάζγκιν, εἶναι ἕνας ἀπό τούς πολλούς νεομάρτυρες κληρικούς τῆς ἐπαναστατικῆς περιόδου τῆς Ρωσίας. Στήν κοσμική του ζωή εἶχε μιά λαμπρή σταδιοδρομία σάν ἀντιπλοίαρχος τοῦ πολεμικοῦ ναυτικοῦ καί παράλληλα ἀναμίχθηκε βαθειά μέσα στον ἀποκρυφισμό ἐκδίδοντας τό ἀποκρυφιστικό περιοδικό Rebus. Μετά τή σωτηρία του ἀπό σχεδόν βέβαιο θάνατο στή θάλασσα διά θαύματος τοῦ ἁγίου Σεραφείμ τοῦ Σάρωφ πραγματοποίησε προσκύνημα στό Σάρωφ καί στή συνέχεια ἀπαρνήθηκε τήν κοσμική του καρριέρα καί τούς δεσμούς του μέ τόν ἀποκρυφισμό καί ἔγινε μοχαχός. Χειροτονήθηκε ἱερεύς καί ὑπηρέτησε ὡς ἱεραπόστολος στήν Κίνα, τήν Ἰνδία καί τό Θιβέτ, ὡς ἐφημέριος σέ διαφόρους ναούς πρεσβειῶν καί ὡς ἡγούμενος μερικῶν μονῶν. Μετά τό 1914 ἔζησε στή Λαύρα τῶν Σπηλαίων τοῦ Κιέβου. Στούς νέους πού τόν ἐπισκέπτονταν ἐκεῖ μιλοῦσε συνεχῶς γιά τήν ἐπίδρασι τοῦ ἀποκρυφισμοῦ στά διαδραματιζόμενα τότε στή πολιτική σκηνή τῆς Ρωσίας. Τό φθινόπωρο τοῦ 1924, ἕνα μῆνα ἀφοῦ δέχθηκε τήν ἐπίσκεψι κάποιου κυρίου ὀνόματι Τουχόλξ, συγγραφέως βιβλίου μέ τίτλο Μαύρη Μαγεία, δολοφονήθηκε στό κελλί του “ἀπό ἀγνώστους”, μέ τή φανερή ἀνοχή τῶν Μπολσεβίκων. Τό ὄργανο τοῦ ἐγκλήματος ἦταν ἕνα μαχαίρι μέ εἰδική λαβή σέ σχῆμα συμβόλου ἀποκρυφιστικῆς σημασίας. Τό περιστατικό τό ὁποῖο μᾶς ἀφηγεῖται ἐδῶ ὁ π. Νικόλαος ἀποκαλύπτει τήν πραγματική φύσι τῶν πνευματιστικῶν φαινομένων πού συναντᾶ κανείς στίς διάφορες ἀνατολικές θρησκεῖες. Ἔλαβε χώρα λίγο πρίν ἀπό τό 1900, κατεγράφη γύρω στό 1922 ἀπό τόν ἰατρό Δρα Ἀ. Π. Τιμοφέγιεβιτς καί δημοσιεύτηκε ἀπό τόν ἴδιο σέ ρωσικό περιοδικό τῆς διασπορᾶς (“Ὀρθόδοξος Ζωή”, 1956, ἀρ. 1)».

Διηγεῖται ὁ σύγχρονος ἱεραπόστολος τῆς Κίνας, τοῦ Θιβέτ καί τῆς Σρί Λάνκα ἱερομάρτυρας Νικόλαος Ντρομπιάζγκιν:

«Εἶχε κιόλας βραδιάσει ὅταν ἀφήναμε πίσω μας τούς θορυβώδεις δρόμους τῆς πόλεως [Κολόμπο τῆς Κεϋλάνης, Σρί Λάνκα] καί παίρναμε ἕνα θαυμάσιο δρόμο πού διέσχιζε τή ζούγκλα. Δεξιά καί ἀριστερά παιχνίδιζαν οἱ λάμψεις ἑκατομμυρίων πυγολαμπίδων. Πρός τό τέλος του ὁ δρόμος φάρδαινε ἀπότομα. Βρεθήκαμε μπροστά σ᾽ ἕνα μικρό ξέφωτο περικυκλωμένο ἀπό ζούγκλα. Σέ μιά ἄκρη του κάτω ἀπο ἕνα μεγάλο δένδρο ὑπῆρχε κάτι σάν καλύβα καί δίπλα της σιγόκαιγε μιά μικρή φωτιά. Ἕνας λεπτός, ἀποστεωμένος γέρος μέ τουρμπάνι στό κεφάλι καθόταν σταυροπόδι μέ τό βλέμμα του ἀκίνητο καί στραμμένο πρός τή φωτιά. Παρά τόν θόρυβο τῆς ἀφίξεώς μας ὁ γέρος συνέχιζε νά κάθεται τελείως ἀκίνητος δίχως νά μᾶς δίνη τήν παραμικρή προσοχή. Κάπου μέσα ἀπό τό σκοτάδι ἐμφανίσθηκε ἕνας νεαρός καί πηγαίνοντας κοντά στόν συνταγματάρχη [πού τούς ὁδήγησε στό φακίρη] τόν ρώτησε κάτι χαμηλόφωνα. Σέ λίγο ἔβγαλε μερικά σκαμνιά καί ἡ ὁμάδα μας κάθησε σέ ἡμικύκλιο κοντά στή φωτιά… Ὅλοι σώπασαν ἄθελά τους καί περίμεναν νά δοῦν τί θά συμβῆ.

“Κοιτάξτε! Κοιτάξτε ἐκεῖ στό δένδρο!”, ψιθύρισε ταραγμένα ἡ δεσποινίς Μαίρη. Ὅλοι στρέψαμε τό κεφάλι πρός τήν κατεύθυνσι πού ἔδειξε. Καί πράγματι, ὁλόκληρη ἡ ἐπιφάνεια τῆς τεράστιας φυλλωσιᾶς τοῦ δένδρου πού κάτω του καθόταν ὁ φακίρης ἦταν σάν νά κυμάτιζε ἤρεμα μέσα στο ἁπαλό φεγγαρόφωτο, ἐνῶ τό ἴδιο τό δένδρο ἄρχισε βαθμιαῖα νά διαλύεται καί νά χάνη το περίγραμμά του. Κυριολεκτώντας θά ἔλεγα ὅτι κάποιο ἀόρατο χέρι εἶχε ρίξει πάνω του ἕνα ἀέρινο κάλυμμα, πού ἀπό στιγμή σέ στιγμή γινόταν ὅλο καί πυκνότερο. Πολύ σύντομα ἐμφανίσθηκε ὁλοκάθαρα μπροστά στό ἔκπληκτο βλέμμα μας ἡ κυματιστή ἐπιφάνεια τῆς θάλασσας. Μ᾽ ἕνα ἐλαφρό βουητό τό ἕνα κῦμα ἐρχόταν πίσω ἀπό τό ἄλλο σχηματίζοντας λευκούς ἀφρούς. Ἀνάλαφρα σύννεφα πετοῦσαν σ᾽ ἕναν οὐρανό πού εἶχει γίνει γαλανός. Θαμπωμένοι δέν μπορούσαμε νά ξεκολλήσουμε τό βλέμμα μας ἀπό αὐτή τήν καταπληκτική εἰκόνα.

Καί τότε φάνηκε μακρυά ἕνα ἄσπρο πλοῖο. Παχύς καπνός ξεχύνονταν ἀπό τίς δύο μεγάλες καμινάδες του. Μᾶς πλησίαζε γοργά σχίζοντας τά νερά. Μέ μεγάλη κατάπληξι ἀναγνωρίσαμε τό πλοῖο μας, αὐτό πού μᾶς ἔφερε στό Κολόμπο! Ἕνας ψίθυρος διαπέρασε ἀπ᾽ ἄκρη σ᾽ ἄκρη τό ὑπαίθριο θεωρεῖο μας, ὅταν διαβάσαμε στή πρύμνη μέ χρυσά ἀνάγλυφα γράμματα τό ὄνομα τοῦ πλοίου μας: Λουΐζα. Ἐκεῖνο, ὅμως, πού μᾶς κατέπληξε περισσότερο ἀπ᾽ ὅλα ἦταν αὐτό τό ὁποῖο εἴδαμε πάνω στό πλοῖο —ἐμᾶς τούς ἴδιους! Ἄς μή ξεχνᾶμε ὅτι τόν καιρό πού συνέβησαν ὅλα αὐτά ὁ κινηματογράφος δέν εἶχε κἄν ἐπινοηθῆ καί ἦταν ἀδύνατο ἀκόμη καί νά συλλάβη κανείς κάτι παρόμοιο. Ὁ καθένας ἀπό μᾶς ἔβλεπε τόν ἑαυτό του στό κατάστρωμα τοῦ πλοίου ἀνάμεσα σέ ἀνθρώπους πού γελοῦσαν καί συζητοῦσαν. Αὐτό ὅμως, πού ἦταν ἰδιαίτερα ἐκπληκτικό ἦταν τό ἑξῆς: Ἔβλεπα ὄχι μόνο τόν ἑαυτό μου, ἀλλά ταυτόχρονα καί ὅλο τό κατάστρωμα τοῦ πλοίου, μέχρι καί τίς μικρότερες λεπτομέρειες, σάν σέ μιά πανοραμική κάτοψι —κάτι πού φυσικά εἶναι ἀδύνατο στήν πραγματικότητα. Σέ μιά καί τήν αὐτή στιγμή ἔβλεπα τόν ἑαυτό μου ἀνάμεσα στούς ἐπιβάτες, τούς ναυτικούς πού ἐργάζονταν στήν ἄλλη ἄκρη τοῦ πλοίου καί τόν πλοίαρχο στήν καμπίνα του· ἀκόμη καί τόν πίθηκο Νέλλυ, τή συμπάθεια ὅλων μας, νά τρώη μπανάνες ἀνεβασμένη πάνω στόν κεντρικό ἱστό. Τήν ἴδια ὥρα ὅλοι οἱ σύντροφοί μου καί μέ διαφορετικό τρόπο ὁ καθένας ἦταν ἐξαιρετικά ἀναστατωμένοι μέ ὅσα ἔβλεπαν καί ἐξωτερίκευαν τά συναισθήματά τους μέ σιγανά ἐπιφωνήματα καί ἀναστατωμένους ψιθύρους.

Εἶχα τελείως ξεχάσει ὅτι ἤμουν ἱερομόναχος καί προφανῶς δέν εἶχα καμμία δουλειά νά συμμετέχω σ᾽ ἕνα τέτοιο θέαμα. Ἡ γοητεία ἦταν τόσο δυνατή, πού ὁ νοῦς καί ἡ καρδιά εἶχαν σωπάσει. Ἡ καρδιά μου ἄρχισε νά κτυπᾶ δυνατᾶ σέ συναγερμό. Ξαφνικά βρέθηκα ἐκτός ἑαυτοῦ. Ἕνας φόβος κατέλαβε ὅλη μου τή ὕπαρξι.

Τά χείλη μου ἄρχισαν νά κινοῦνται καί νά λένε: “Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱέ τοῦ Θεοῦ, ἐλέησόν με τόν ἁμαρτωλόν!”. Ἀμέσως ἔνοιωσα ἀνακούφισι. Ἦταν σάν κάποιες μυστηριώδεις ἁλυσίδες νά πέφτουν ἀπο πάνω μου. Ἡ προσευχή γινόταν ὅλο καί πιό συγκεντρωμένη καί μαζί μ᾽ αὐτή ξαναγύριζε καί ἡ εἰρήνη τῆς ψυχῆς μου. Συνέχιζα νά κοιτάζω πρός τό δένδρο καί ξαφνικά, σάν νά τήν ἔδιωχνε κάποιος ἄνεμος, ἡ εἰκόνα θόλωσε καί διαλύθηκε. Δέν ἔβλεπα τίποτε πιά ἐκτός ἀπό τό μεγάλο δένδρο μέσα στό φεγγαρόφωτο καί τό φακίρη καθισμένο δίπλα στή φωτιά καί σιωπηλό. Οἱ σύντροφοί μου, ὅμως, συνέχιζαν νά ἐξωτερικεύουν αὐτά τά ὁποῖα αἰσθάνονταν, καθώς ἀτένιζαν στήν εἰκόνα, πού γι᾽ αὐτούς δέν εἶχε χαθῆ.

Τότε, ὅμως, πρέπει κάτι νά συνέβη καί στό φακίρη. Ἔχασε τήν ἰσορροπία του καί κύλησε στό πλάι. Ὁ νεαρός ἔτρεξε ἀλαφιασμένος. Ἡ πνευματιστική συγκέντρωσι διακόπηκε ἀπότομα.

Βαθειά ἐπηρεασμένοι ἀπό τήν ἐμπειρία τους οἱ θεατές σηκώθηκαν συζητώντας ζωηρά τίς ἐντυπώσεις τους καί χωρίς καθόλου νά καταλαβαίνουν γιά ποιό λόγο διακόπηκαν ὅλα τόσο ξαφνικά καί ἀναπάντεχα. Ὁ νεαρός τό ἀπέδωσε στήν ἐξάντλησι τοῦ φακίρη, ὁ ὁποῖος τώρα καθόταν ὅπως καί πρίν μέ τό κεφάλι χαμηλωμένο καί μή δίνοντας τήν παραμικρή προσοχή στούς παρισταμένους.

Ἡ ὁμάδα μας, ἀφοῦ μέσῳ τοῦ νεαροῦ ἀντάμειψε γενναιόδωρα τό φακίρη γιά τή δυνατότητα συμμετοχῆς σ᾽ ἕνα τόσο καταπληκτικό θέαμα, ἀνασυντάχθηκε γρήγορα γιά τήν ἐπιστροφή. Καθώς ξεκινούσαμε, ἄθελά μου γύρισα πάλι νά κοιτάξω, γιά νά ἐντυπώσω στή μνήμη μου τό ὅλο σκηνικό. Ξαφνικά ἀνατρίχιασα ἀπό μιά δυσάρεστη αἴσθησι. Τό βλέμμα μου συνάντησε τό βλέμμα τοῦ φακίρη, πού μέ κοίταζε γεμάτος ἀπό μίσος. Αὐτό κράτησε μόνο μιά στιγμή καί μετά ἐκεῖνος πῆρε πάλι ἀμέσως τή συνηθισμένη του στάσι. Ὅμως ἐκείνη ἡ ματιά ἄνοιξε μιά γιά πάντα τά μάτια τῆς ψυχῆς μου καί συνειδητοποίησα ἀμέσως τίνος δύναμι ἦταν αὐτή πού προκάλεσε ἐκεῖνο τό “θαῦμα”».

Ἀπό τό βιβλίο: Ἀρχιμ. Ἰωάννου Κωστώφ, ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΜΑΓΕΙΑ, ἐκδ. Ἅγιος Ἰωάννης Δαμασκηνός (2108220542), Ἀθήνα 2012

<>

Ο Άνθρωπος του Θεού, Άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς Επίσκοπος Σαγγάης, Βρυξελλών και Σαν Φρανσίσκο (+1966)

2 Ιουλίου



Οι άνθρωποι του Θεού -κάθε εποχής- καθορίζουν τον κανόνα της Πίστεως και της ζωής, τόσο για τους συγχρόνους τους όσο και για τις επόμενες γενιές. Είναι μορφές καθοδηγητικές για όλους εμάς πού, ως ταξιδιώτες του κόσμου τού­του, πρέπει να αντιπαλεύουμε με τους πειρασμούς του βίου, για να οδηγηθούμε και να αγκυροβολήσουμε στο λιμάνι της σωτηρίας. Ως εκ τούτου είναι επιβεβλημένο να αναζητούμε με ζήλο τους Αγίους της δικής μας εποχής, γιατί αυτοί μας δείχνουν πώς πρέπει να ζούμε και να πορευόμαστε «εν τη γε­νεά ταύτη τη μοιχαλίδί και αμαρτωλώ» (Κατά Μάρκον 8, 38) προκειμένου να αποκτήσουμε τη γνώση και την εμπειρία της Αλήθειας (βλ.: Προς Τιμόθεον Α’ 2, 4).

Μεταξύ των Άγιων της Εκκλησίας -όχι μόνο της εποχής μας αλλά και της δισχιλιετούς ιστορίας της Εκκλησίας του Χριστού- λίγες μορφές υπήρξαν τόσο μοναδικές και ακτινοβόλες όπως ο Άγιος και Θαυματουργός Ιωάννης Μαξίμοβιτς της Σανγκάης και του Σαν Φρανσίσκο. Στον Άγιο Ιωάννη Μαξίμοβιτς συνα­ντώνται πολλές και ποικίλες δωρεές της θείας Χάριτος -πραγματική συρροή αρετών και χαρισμάτων! Στο πρόσωπο του βλέπουμε ζώσα τη μαρτυρία Χριστού, αντιλαμβανόμα­στε εναργώς την ακρίβεια στην πίστη και την πράξη, την εναρμόνιση λόγου και έργου. Η ευλάβεια προς αυτόν έχει απλωθεί παντού. Είναι σαν ένας από τους Αποστόλους, αλλά στο σήμερα. Από εκείνον έχουμε να μάθουμε και να αποκομίσουμε πολλά.

Πρώτα άπ’ όλα, στον Άγιο Ιωάννη Μαξίμοβιτς συναντάμε συγχρό­νως ένα σπάνιο ασκητή και έναν έξοχο ιεράρχη, έναν πολυμαθή θεολόγο και ένα δια Χριστόν σάλο, έναν οξυδερκή ποιμένα και έναν ομολογητή της πίστεως, έναν ταπεινόφρονα λειτουργό και ένα μοναδικό θαυματουργό. Στον Άγιο Ιωάννη Μαξίμοβιτς ο Κύριος συγκέντρωσε τα διασκορπισμένα και ένω­σε τα ανόμοια. Σ’ αυτόν όλα τα φαινομενικά αντίθετα συναντώνται και μεταπλάθονται σ’ ένα αρμονικό όλο. Είναι μο­νίμως στην ξενιτιά και ταυτόχρονα πάντοτε ένας υπερασπι­στής της πατρίδας του, ένας πατριώτης· ένας φύλακας της παράδοσης και ένας πρωτοπόρος σε νέους ορίζοντες· ένας αυστηρός ασκητής και ένας ευσπλαχνικός ποιμένας· ένας ιεραπόστολος στη Δύση και ένας σφοδρός πολέμιος της αίρεσης. Ο κατάλογος είναι ατελείωτος. Με μία λέξη, στον Άγιο Ιωάννη Μαξίμοβιτς συναντάμε έναν «οικουμενικό, παγκόσμιο άνθρωπο».

Στον Άγιο Ιωάννη Μαξίμοβιτς η σοφία του Θεού, «η υπερέχουσα πάντα νουν» (Προς Φιλιππησίους 4:7), είναι εγγενής. Τα λό­για του Αποστόλου Παύλου σχετικά με το Ευαγγέλιο είναι σαν να καθρεφτίζονται πάνω του: «ημείς δε κηρύσσομεν Χριστόν εσταυρωμένον, Ίουδαίοις μεν σκάνδαλον, Έλλησι δε μωρίαν, αυτοίς δε τοις κλητοίς, Ιουδαίοις τε και Έλλησι, Χριστού Θεού δύναμιν και Θεού σοφίαν» (Προς Κορινθίους Α’ 1,23-24). Τι δύναμη υπήρχε σ’ αυτόν τον μικροκαμωμένο άνδρα με το τραύλισμα στην ομιλία! Τι σοφία απέρρεε άπ’ αυτόν τον δια Χριστόν σάλο! Στο πρόσωπο του και στον τρό­πο ζωής του αβίαστα ανατράπηκε η λογική του κόσμου τού­του. Αληθινά μαρτυρούσε το Ευαγγέλιο του Χρίστου με αγνότητα και γνησιότητα – χωρίς επιδείξεις και υπερβολές, χωρίς να χρησιμοποιεί τα μέσα και τις μεθόδους του κόσμου. Υπήρξε ένας άνθρωπος «ουκ εκ του κόσμου τούτου» (Κατά Ιωάννην 18,36). Πόσο αναγκαίο είναι το παράδειγμα του Αγίου Ιωάννη Μαξίμοβιτς σήμερα, ιδιαιτέρως για εκείνους από μας πού ανήκουμε στην τάξη του κλήρου!

Στην ψυχή αυτού του μεγάλου εκκλησιαστικού ανδρός της προσευχής υπήρχε τέτοια μεγάλη αγάπη για τον Χριστό ώστε, όπως όλοι οι Άγιοι, δεν άντεχε να Τον προδώσει ούτε ακόμα και με μία λέξη. Αυτή η αγάπη αποτέλεσε την πηγή του ηρωικού του ασκητισμού και της ακρίβειας στην πίστη. Λόγω της μεγάλης του αγάπης για τον Θεό και τον άνθρωπο έδωσε τη μαρτυρία της Αλήθειας με τέτοιο ζήλο, πού μοιά­ζει σε μας με «αυστηρότητα». Έχει πολλά να διδάξει εμάς τους σύγχρονους Χριστιανούς πού βαρυνόμαστε τόσο από την αγάπη του κόσμου τούτου. Μπορούμε να μάθουμε από τον Άγιο Ιωάννη Μαξίμοβιτς πώς να αγαπάμε αληθινά, ώστε να παύ­σουμε να επικαλούμαστε την «αγάπη» προκειμένου να δι­καιώνουμε τον εγωισμό μας.

Ο Άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς είναι ένα δώρο του Θεού σ’ όλους τους ανθρώπους – ένας «οικουμενικός, παγκόσμιος άνθρω­πος», στον όποιο αποδίδεται τιμή παγκοσμίως. Στη διάρ­κεια της επίγειας ζωής του ή πρόνοια του Θεού τον οδήγησε από τη Ρωσία στη Σερβία, στην Κίνα, στη Δυτική Ευρώπη και τελικά στην Αμερική. Σ’ όλα αυτά τα μέρη το πρώτο μέ­λημα του ήταν να τιμήσει τους τοπικούς Αγίους (συχνά εντάσσοντας τη μνήμη τους στο Εκκλησιαστικό Ημερολό­γιο για πρώτη φορά στο διάστημα μιας χιλιετίας). Όπως η αγάπη του για τον Θεό δεν είχε όρια, έτσι και η αγάπη του για τους Αγίους ήταν απεριόριστη. Ο Άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς ακο­λούθησε επακριβώς με τη στάση και τη ζωή του τα λόγια του Αποστόλου Παύλου: «ουκ ένι Ιουδαίος ουδέ Έλλην, ουκ ενι δούλος ουδέ ελεύθερος, ουκ ενι άρσεν και θήλυ· πάντες γαρ υμείς εις έστε εν Χριστώ Ιησού» (Προς Γαλατάς 3,28). Η αμεροληψία του και η αγάπη του του επιστράφηκαν στο πολλαπλάσιο. Σήμερα, δεν τιμάται μόνο σ’ εκείνα τα μέρη όπου έζησε και αγωνίστηκε, αλλά πραγματικά σ’ ολόκληρο τον κόσμο. Σήμερα, υπάρχουν πιστοί σε κάθε τόπο οι όποιοι τον ευλαβούνται και τον αγαπούν ως Άγιο.

Η Ελλάδα έχει πλέον γνωρίσει τον Άγιο Ιωάννη Μαξίμοβιτς. Και εδώ συγκίνηση, χαρά και αγάπη κατακλύζουν τους πιστούς, με τον ίδιο τρόπο πού συνέβαινε όταν ο Άγιος περπατούσε ακόμα στη γη. Όπως ο ίδιος είπε όταν ακόμα βρισκόταν ανάμεσα μας, έστω και αν πεθάνει θα παραμένει ζωντανός. Μπορούμε και πρέπει να τον ικετεύουμε και να επικαλούμα­στε τη θαυματουργική του βοήθεια, όπως ακριβώς έκαναν τόσοι πολλοί πιστοί στη διάρκεια της επίγειας ζωής του, οι όποιοι έλαβαν βοήθεια και θεραπεία και οδηγήθηκαν στη σωτηρία.

Αρμόζει, πιστεύω, να ολοκληρώσω αυτόν τον σύντομο πρόλογο για την ελληνική έκδοση του βιβλίου «Ο Άνθρωπος του Θεού Ιωάννης Μαξίμοβιτς» προσθέτοντας μία ακόμη θαυματουργική μεσολάβηση του Αγίου Ιωάννη Μαξίμοβιτς, η οποία καταγράφηκε μετά τον θάνατο του. Ενδεχομένως αυτή είναι η πρώτη φορά πού δημοσιοποιείται το θαύμα αυτό. Είθε να αποτελέσει τη δέουσα απόδοση τιμής στον Θαυμα­τουργό και δραστική παρότρυνση σε σας, τους ευσεβείς ανα­γνώστες, να στραφείτε στον Άγιο Ιωάννη Μαξίμοβιτς και να τον επικα­λείστε στην προσευχή.

Πριν από τρία χρόνια (2004), στην πόλη του Μουλίνο, στην Πολιτεία του Όρεγκον των ΗΠΑ, συνέβη ένα εκπλη­κτικό και θαυμαστό γεγονός. Αφορά μία θεοσεβή γυναίκα ρωσικής καταγωγής, μέλος της Εκκλησίας των Ρώσων Νέ­ων Μαρτύρων, όπου ο πατέρας Σέργιος Σβέσνικοφ διακονεί ως ιερέας. Σ’ αυτή την ενορία φυλάσσονται ως θησαυρός τα επιμανίκια του Αγίου Ιωάννη Μαξίμοβιτς. Η γυναίκα αυτή, η οποία βρισκόταν στην τελευταία εβδομάδα της κύησης (ακριβώς λίγο πριν από την αναμενόμενη μέρα του τοκετού), πήγε για τον τελευταίο γενικό έλεγχο. Κατά τη διάρκεια του ελέγχου συγκλονίστηκαν όλοι καθώς ο γιατρός διέγνωσε ότι το μωρό ήταν νεκρό στη μήτρα της γυναίκας. Αμέσως της είπε ότι θα έπρεπε να της προκαλέσουν τεχνητές ωδίνες τοκετού και ότι θα αναγκαζόταν να γεννήσει ένα νεκρό βρέφος. Εκείνη χλό­μιασε και λιποθύμησε. Όταν ανέκτησε τις αισθήσεις της, ετοιμάζονταν να της χορηγήσουν ουσίες πού θα της προκαλούσαν συστολές, ωδίνες και τοκετό. Εκείνη απαίτησε να σταματήσουν αμέσως και ζήτησε να φωνάξουν τον ιερέα της, τον πατέρα Σέργιο. Όταν αυτός έμαθε τι συμβαίνει, της είπε να μην κάνει τίποτα και να τον περιμένει. Λίγο αργότε­ρα έφθασε έχοντας τα επιμανίκια του Αγίου Ιωάννη Μαξίμοβιτς. Κρατώντας τα επιμανίκια σχημάτισε το σημείο του σταυρού στην κοιλιακή χώρα της γυναίκας και, προς μεγάλη έκπληξη όλων, η καρδιά του παιδιού άρχισε να χτυπά ξανά, όπως έδειξε η οθόνη του υπερηχογράφου! Το παιδί γεννήθηκε λί­γο αργότερα ζωντανό και υγιές, και ονομάστηκε Ιωάννης προς τιμήν του Αγίου.

Είθε όλοι μας να έχουμε την ευλογία του Αγίου Ιωάννη Μαξίμοβιτς, του Θαυματουργού και Φίλου του Χριστού!

Πατέρας Πέτρος Άλμπαν Χήρς,

Πετροκέρασα, Θεσσαλονίκη,

παραμονή της εορτής των

Εισοδίων της Θεοτόκου, 2007.

Από το βιβλίο: Ο Άνθρωπος του Θεού, Άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς,  ἐκδ. Μυριόβιβλος, Αθήνα 2008



<>

Ταϊβάν: Ξενιτεύτηκε για την αγάπη του Χριστού


Πρίν ἀπό ἕνα μήνα μᾶς ἐπισκέφτηκε μία κοπέλα ὄχι Ταϊβανέζα. Στή χώρα της ἀπαγορεύεται ὁ Χριστιανισμός. Ἔμεινε κοντά μας περίπου μία ἑβδομάδα καί μάλιστα εἶχε νοικιάσει ἕνα δωμάτιο στήν περιοχή μας λίγα τετράγωνα πιό κάτω. Εἶχε προετοιμάσει τήν παραμονή της χωρίς νά μᾶς ἐπιβαρύνει σέ τίποτα. Ἐρχόταν ἁπλά κάθε πρωί στήν Ἐκκλησία γιά νά μᾶς γνωρίσει καλύτερα.

Εἶναι τό μοναδικό παιδί μίας οἰκογένειας καί αὐτό διότι δέν ἐπιτρέπεται ἡ ἀπόκτηση δεύτερου τέκνου. Δυστυχῶς στήν πατρίδα της τιμωρεῖται τό ζευγάρι, ἄν τολμήσει καί φέρει στόν κόσμο δεύτερο παιδί. Κάποια στιγμή θά ἤθελα νά γράψω γιά τό τερατῶδες ἔγκλημα τῶν ἐκτρώσεων στήν Ἄπω Ἀνατολή καί γιά τή σιωπηλή γενοκτονία ἑκατομμυρίων παιδιῶν.

Ἐρευνώντας μόνη της μέσα ἀπό τό διαδίκτυο, γνώρισε τόν Χριστιανισμό. Ἀποφάσισε λοιπόν νά ξενιτευτεῖ σέ ἄλλο κράτος, στό Λάος, γιά νά μπορεῖ ἐλεύθερα νά λατρεύει τόν Χριστό. Στήν Ταϊβάν δέν μποροῦσε νά ἔρθει ἐξ ἀρχῆς, διότι δέν τῆς χορηγεῖτο βίζα. Στό Λάος ξεκίνησε μία καινούργια ζωή ἀπό τό μηδέν. Σπούδασε καθηγήτρια ἀγγλικῶν, δουλεύοντας σκληρά, γιά νά βγάζει τό ψωμί της καί νά μπορεῖ νά εἶναι ἐλεύθερη.

Δέν ξέρω πόσοι ἀπό μᾶς θά μποροῦσαν νά κάνουν μία τέτοια θυσία. Στήν πατρίδα της εἶχε καί καλή δουλειά καί χρήματα ἀπό τούς γονεῖς. Θά μποροῦσε νά κάνει μία ὑπέροχη οἰκογένεια μέ κάποιον νέο ἀπό τούς πολλούς φίλους πού εἶχε. Ὅμως αὐτή τά ἐγκατέλειψε ὅλα γιά τόν Χριστό. Διάλεξε ἕναν διαφορετικό δρόμο. Ἡ πολλή ἀγάπη γιά τόν Χριστό εἶναι πού τήν ἱκανώνει νά κάνει τέτοια θυσία! Θυσία χωρίς καθοδήγηση καί κρατούμενα.

Στήν ἀρχή συνδέθηκε μέ προτεστάντες, σύντομα ὅμως ἀνακάλυψε τήν Ἐκκλησία μας, διαβάζοντας γενικά πράγματα καί ἱστορίες ἀπό τήν ἱστοσελίδα μας καί παρακολουθώντας τά περίπου 2.000 βίντεο, πού ἔχουμε ἀναρτήσει στό youtube. Κατάλαβε ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι ὁ ἀληθινός Χριστιανισμός. Δέν ἦταν εὔκολο... Ἴσως νά ἀναρωτιέστε, γιατί δέν ρωτοῦσε. Μήν τά βλέπουμε ὅμως ὅλα ἀπό τή σκοπιά μας, ἀπό τήν ἀσφάλεια καί τή σιγουριά μας… Ποιόν νά ἐμπιστευτεῖ; Πόσα κύματα προβληματισμοῦ δέν πέρασε γιά νά γίνει Ὀρθόδοξη ἀπό μόνη της!!!

Ἔκλαψα ἀπό συγκίνηση, ὅταν κατάλαβα ὅτι εἶχε διαβάσει ὅλα τά κείμενα τῆς ἱστοσελίδας μας. Στήν πόλη πού ζοῦσε δέν ὑπῆρχε Ἱερός Ναός. Ὁδηγοῦσε καί πήγαινε σέ ἄλλη πόλη, δύο ὧρες μακριά, ὅπου κάποιοι Εὐρωπαῖοι εἶχαν ἕνα δωμάτιο καί τελοῦσαν τή Θεία Λειτουργία. Ἐκεῖ βαπτίστηκε πρόσφατα.

Δυστυχῶς γρήγορα βρέθηκε ἀντιμέτωπη μέ προβλήματα καί σκάνδαλα πού ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἀντιμετωπίζει ἐξ αἰτίας τοῦ ἐθνοφυλετισμοῦ. Οἱ διάφορες Ἐκκλησίες προσπαθοῦν νά γίνουν ἐθνικές καί δέν θέτουν ὡς πρῶτο στοιχεῖο τήν ὀρθόδοξη πίστη. Ἀντί νά διδάσκουν πρωτίστως τόν Χριστό, διδάσκουν τά ἤθη καί τά ἔθιμα τῶν ἐθνῶν τους (κυρίως οἱ Σλάβοι), τά ὁποία χρησιμοποιοῦνται καί πολιτικά ὡς μέσο ἐπιρροῆς. Ἐπιπλέον οἱ διάφορες κοινότητες Εὐρωπαίων ἔχουν τήν Ἐκκλησία ὡς σημεῖο ἐθνικῆς ἀναφορᾶς, ὄχι χριστιανικῆς.

Μέ λύπη μοῦ ἀνέφερε ὅτι τίς Κυριακές ἔρχονται κυρίως Ρουμάνοι καί κάθονται ἔξω ἀπό τόν Ἱερό Ναό. Μέσα πού τελεῖται ἡ Θεία Λειτουργία δέν μπαίνουν. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἕνα δωμάτιο, μέρος ἑνός πολυχώρου μέ καφετέριες, ἑστιατόρια κ.λπ. Ἔτσι ἐνῶ τρῶνε μαζί, στήν Ἐκκλησία μπαίνουν μόνο 4-5 ἄτομα. Καί ὅμως αὐτό τό γεγονός δέν τήν σκανδαλίζει.

Ἀπό τήν ἵδρυση τῆς Ἐκκλησίας μας ἐδῶ στήν Ταϊπέι προσπαθοῦμε νά μήν ἀναφέρουμε τό Greek Orthodox Church (Ἑλληνορθόδοξη Ἐκκλησία) καί νά μήν εἰσάγουμε ἔθιμα ἑλληνικά, ἀλλά νά κηρύσσουμε μόνο τήν ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ.

Ἡ κοπέλα λοιπόν αὐτή, δουλεύοντας σκληρά ἀπό τή μία πλευρά καί διαβάζοντας ἀπό τήν ἄλλη ἀπό τό διαδίκτυο καί ἀπό διάφορα βιβλία πού μπόρεσε νά παραγγείλει, εἶχε πολλές ἀπορίες. Γιά παράδειγμα, γιατί πρέπει νά ἔχει καλυμμένο μέ μαντήλα τό κεφάλι της, γιατί πρέπει νά γονατίζει τήν Κυριακή στό Εὐαγγέλιο, γιατί δέν μπορεῖ νά κοινωνάει συχνά καί πολλά ἄλλα ἀκόμη πιό σοβαρά ἐρωτήματα. Πρωτίστως ὅμως ἤθελε νά βιώσει τή λατρευτική ζωή καί τήν προσευχή, ὅπως τά ἔβλεπε ἀπό τά βίντεο πού εἴχαμε, ἀπό τίς διδασκαλίες γιά τή νοερά προσευχή, ἀπό τίς διδαχές καί ἀναμνήσεις τοῦ Ἁγίου Πορφυρίου καί ἀπό διάφορα φιλοκαλικά κείμενα πού εἴχαμε μεταφράσει.

Τή συγκινοῦσε ἰδιαίτερα ἡ Θεία Λειτουργία, πού παρακολουθοῦσε ζωντανά ἀπό τό διαδίκτυο, ὅταν λόγω τῆς δουλειᾶς της δέν μποροῦσε νά πάει Ἐκκλησία τήν Κυριακή. Παρακολουθοῦσε μέ ζῆλο τά τελούμενα ὑπό τοῦ Ἱερέως. Ὁ Χριστιανός λόγω τοῦ χρίσματος, ἔχει τήν εἰδική ἱεροσύνη καί ὀφείλει νά γνωρίζει κάθε λεπτομέρεια τῆς Θείας Λειτουργίας. Δέν πηγαίνει σέ θέατρο οὔτε σέ γήπεδο, ἀλλά ὀφείλει νά συμμετέχει. Δέν ὑπάρχουν κρυφά καί μυστικά στή λατρεία μας. Λυπᾶμαι πού τό λέω, ἀλλά ὑπάρχει ἄγνοια, σκοταδισμός καί κακῶς ἐννοούμενη εὐσέβεια.

Θυμᾶμαι ὅτι ἤμουν παιδί, στό Γυμνάσιο στήν Πάτρα, ὅταν ἕνας καθηγητής μᾶς μοίρασε τό βιβλιαράκι μέ τό κείμενο τῆς Θείας Λειτουργίας. Τοῦ εἴπαμε μετά: «Κύριε, τά περισσότερα τά παραλείπει ὁ παπάς, δέν τά λέει», καί ἐκεῖνος γελώντας μᾶς ἐξήγησε ὅτι τά λέει ἀπό μέσα του.

Ὅλη τήν ἑβδομάδα λειτουργούσαμε κάθε μέρα –ὅπως βέβαια κάνουμε πάντα ἐδῶ–, ἀλλά εἰδικά γι' αὐτήν. Εἶδε γιά πρώτη φορά ἀπό κοντά τήν προσκομιδή καί μέ δάκρυα στά μάτια μνημόνευσε ὀνόματα. Ἔκλαψε, ὅταν ἔλεγα «Θύεται ὁ ἀμνός τοῦ Θεοῦ…» καί μου εἶπε ὅτι αἰσθάνθηκε κάτι, ὅταν ἔνυξα μέ τήν Ἁγία Λόγχη λέγοντας τό «Εἷς τῶν στρατιωτῶν λόγχῃ τήν πλευράν αὐτοῦ ἔνυξε…». Πολλά χρόνια πρίν, κάποιος ἄλλος, πού πρώτη φορά ἔβλεπε τήν προσκομιδή, μοῦ εἶπε ὅτι μόλις ἄκουσε αὐτό τό «ἔνυξε», φώναξε μέσα του: «Μή!», αἰσθανόμενος πόνο.

Ὅσο γιά τή συγκίνηση καί τά δάκρυά της κατά τή Θεία Λειτουργία, τί νά πῶ; Ἐγώ δέν εἶμαι ἄξιος γιά τέτοιους ἀνθρώπους. Μία βδομάδα τή δίδασκα ἐγώ καί ἡ Πελαγία, κάθε μέρα, ἀπό τό πρωί μέχρι τό βράδυ. Πόσες ἐρωτήσεις, πόσες ἅγιες ἀπορίες, πόσες παιδικές ἐρωτήσεις. Ἐμεῖς νομίζουμε, μέσα στή μακαριότητα πού ζοῦμε, ὅτι εἴμαστε τό κέντρο τοῦ κόσμου καί ὅτι οἱ ἄλλοι πρέπει νά προσαρμόζονται στά δικά μας. Ὅμως, θά πρέπει νά σκύψουμε καί νά ἀκούσουμε ταπεινά τόν κόσμο. Αὐτούς πού δέν ἔχουν γεννηθεῖ μέσα ἀπό τίς δικές μας παραδόσεις, πού δέν ἦταν τυχεροί νά γεννηθοῦν Ὀρθόδοξοι καί νά γνωρίζουν ἀπό τό σχολεῖο ὅσα κουτσά-στραβά ξέρουμε ἐμεῖς. Ἡ κοπέλα αὐτή δέν μᾶς ζήτησε οὔτε μία φορά νά βγοῦμε ἔξω νά δεῖ τήν πόλη, μόνο μαγείρευε λίγο νηστήσιμο φαγάκι καί χαιρόταν πού ἀξιωνόταν νά κοινωνεῖ. Δέν μπορῶ νά πῶ περισσότερα, διότι κωλύομαι ὡς πνευματικός.

Συνέχισε τό ταξίδι της καί μετά ἀπό ἐμᾶς γύρισε στήν πατρίδα της, νά δεῖ τούς δικούς της μετά ἀπό τρία χρόνια, γιατί εἶναι γέροι καί ἔχουν μεγάλο πρόβλημα ὑγείας. Ἐδῶ στήν Ἀνατολή, ὅπως ξέρετε, εἶναι βασικό τό παιδί νά ὑπηρετεῖ τούς γονεῖς ὅταν γεράσουν. Βέβαια εἶναι πλούσιοι καί ἔχουν λεφτά, ὅμως ἠθικά δημιουργεῖται τεράστιο πρόβλημα. Ὡστόσο, αὐτή διάλεξε, γιά νά μπορεῖ νά κοινωνεῖ ἔστω καί σπάνια τόν Χριστό, νά ξενιτευτεῖ καί νά ἀφήσει τά πάντα σάν ἀληθινή μοναχή, χωρίς νά εἶναι μοναχή, γιά τήν ἀγάπη καί μόνο τοῦ Χριστοῦ, ἐλπίζοντας καί πιστεύοντας ὅτι ὁ Θεός θά "σκεπάσει" τούς γονεῖς της.

Ἀπό τότε πού ἔφυγε, γιά μᾶς εἶναι σάν νά μήν ἔφυγε. Θά εἶναι πάντα ἀδερφή μας ἐδῶ. Τῆς εἴπαμε ὅτι θά τῆς μεταδίδουμε τή Θεία Λειτουργία ἐκεῖ πού εἶναι μέσω τοῦ διαδικτύου καί πέταξε ἀπό τή χαρά της. Καί πράγματι, μέσω τῆς τεχνολογίας πήγαινε στό δωμάτιό της καί μέσω τοῦ κινητοῦ τηλεφώνου παρακολουθοῦσε τή Θεία Λειτουργία καί ἀκούγαμε τά δάκρυα καί τούς λυγμούς της. Μᾶς συγκίνησε ἀφάνταστα καί συνδεθήκαμε πολύ μαζί της. Τό εἶπε καί στούς γονεῖς της ὅτι προσεύχεται καί ἐκεῖνοι, ἄν καί ἄθεοι, ἀφοῦ ἀσχολοῦνται μέ δίαιτες καί ὑγιεινή διατροφή, τό δέχτηκαν. Ἄλλωστε δέν θά ἔμενε καί γιά πάντα ἐκεῖ. Τήν καλοπιάνανε.

Μετά ἀπό τρεῖς ἑβδομάδες ξαναγύρισε στή δουλειά της στό Λάος καί παρακαλάει τόν Θεό νά τή φωτίσει, νά δεῖ τί θά κάνει, διότι ἀπό τή μία πλευρά πρέπει νά ἐκπληρώσει τό συμβόλαιό της μέ τήν ἑταιρεία πού ἐργάζεται, ἀφοῦ δέν μπορεῖ νά τό "σπάσει", καί ἀπό τήν ἄλλη πλευρά πρέπει νά ὡριμάσει καί νά διαλέξει μόνη τόν δρόμο της. Γι' αὐτό σᾶς παρακαλῶ νά προσεύχεστε γι' αὐτή, νά τή βοηθήσει ὁ Θεός καί νά τήν ὁδηγήσει στό καλύτερο. Προσεύχεστε, ἐπίσης, γιά ὅλα ἐκεῖνα τά ἑκατομμύρια τῶν ἀνθρώπων πού δέν μποροῦν νά ἔχουν τή χαρά τῆς Θείας Λειτουργίας, ὅπως τήν ἔχουμε ἐμεῖς δίπλα στό σπίτι μας, ἤ καί τήν πολυτέλεια νά πηγαίνουμε σέ ρομαντικά ξωκλήσια ἤ καί Μοναστήρια. Πρέπει νά καταλάβουμε ὅτι ὁ Χριστιανισμός δέν εἶναι ὅπως στήν Ἑλλάδα. Ὅλοι μας ἔχουμε τεράστια εὐθύνη ἀπέναντι τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ μας καί θά δώσουμε λόγο γιά ὅσα δέν κάναμε, γιά ὅσα ἁπλά μπορούσαμε νά κάνουμε καί δέν κάναμε γιά τά ἑκατομμύρια τῶν ἀδελφῶν μας ἀνά τόν κόσμο.

Θυμᾶμαι πρίν ἀπό ἕξι χρόνια, κατά τήν τελευταία μου ἐπίσκεψη στήν Ἑλλάδα, ἐκεῖ στήν Ἀθήνα, στήν ὁδό Ἀθηνᾶς, ἐκεῖ πού πουλᾶνε τά ἐκκλησιαστικά εἴδη, πῆγα νά ἀγοράσω ἕνα δισκοπότηρο γιά νά τό ἔχω στήν Ἐκκλησία. Ἐνῶ παζάρευα ἕνα ἀσημένιο γιά νά μή σκουριάζει, ἦρθε κάποιος ἡλικιωμένος καί ἤθελε νά ἀγοράσει ὁλόκληρο μαρμάρινο δεσποτικό θρόνο, διότι τόν εἶχε τάμα σέ μία Ἐκκλησία καί βέβαια τό κόστος ἦταν χιλιάδες εὐρώ. Τόν εἶδα καί πῆγα νά τοῦ ζητήσω νά μᾶς δώσει κάτι κι ἐμᾶς, πού δέν ἔχουμε τίποτα παρά ἕνα δωμάτιο, ἀλλά ἀπό τήν ἄσχημη ἀντίδρασή του, μόλις πῆγα νά τοῦ μιλήσω, κατάλαβα καί ἔτσι σταμάτησα. Γι' αὐτό σᾶς ὑπενθυμίζω νά μήν ξεχνᾶτε ὅ,τι ἔλεγε καί ὁ Ἅγιος Παΐσιος γιά τά σκεύη καί τά τάματα πού στέλνει κανείς στίς Ἐκκλησίες, ὅτι εἶναι πολύτιμα καί ἄχρηστα πράγματα, ἐνῶ θά μποροῦσε νά τά στείλει γιά νά ἀξιοποιηθοῦν γιά τά ἑκατομμύρια τῶν ἀνθρώπων πού δέν γνωρίζουν τόν Χριστιανισμό.

Ἴσως μερικοί ἀναγνῶστες νά μήν ἀντιλαμβάνονται τήν ἀναγκαιότητα τοῦ διαδικτύου καί νά σκανδαλίζονται. Ἔλεγε ὁ Ἅγιος Πορφύριος, ἐάν ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ζοῦσε σήμερα θά εἶχε ραδιοφωνικό σταθμό καί φυσικά ἴντερνετ. Εἶναι ἀλήθεια ὅτι πληρώνουμε πολλά γιά τή διαφήμιση τῶν βίντεο καί τῶν κειμένων, ἀλλά εἶναι κάτι ἀναγκαῖο, γιά νά μποροῦν νά βγαίνουν εὔκολα στά μέσα κοινωνικῆς δικτύωσης. Ὅμως αὐτό εἶναι κάτι γιά τό ὁποῖο θά μιλήσουμε ἄλλη φορά. Ὁ εὐαγγελισμός τῶν λαῶν δέν εἶναι μία ρομαντική ἱστορία ἀλλά ἀπαιτεῖ σκληρή δουλειά, τεχνολογία, ξενύχτι καί χρήματα καί πάνω ἀπ' ὅλα πολλή προσευχή καί ταπείνωση.

Εὔχεσθε, ἀδελφοί μου.

π. Ἰωνᾶς Μοῦρτος



<*>



Η Ορθόδοξη Εκκλησία της Κίνας υπό διωγμό



Κάτω ἀπό τήν κομμουνιστική διακυβέρνηση, ξεκίνησε ἕνα κῦμα θρησκευτικῶν διώξεων. Ὅλα τά Ὀρθόδοξα μοναστήρια στήν Κίνα ἔκλεισαν, οἱ μοναχοί τους ἐξορίστηκαν ἤ ἐκδιώχθηκαν. Πολλές ὀρθόδοξες ἐκκλησίες ἔκλεισαν ἤ καταστράφηκαν. Κατά τήν Πολιτιστική Ἐπανάσταση τοῦ 1966-1976 ἡ δίωξη ἐντάθηκε σέ μεγάλο βαθμό, καί σάν ἀποτέλεσμα ὁ Ὀρθόδοξος Χριστιανισμός στήν Κίνα ἔγινε κάτι τό ἀπαγορευμένο. Οἱ Ὀρθόδοξοι πιστοί καί ὁ κλῆρος ἄρχισαν νά ὁδηγοῦνται στό μαρτύριο γιά τήν πίστη τους. (4) Μεταξύ αὐτῶν ἦταν ὁ Κινέζος πρεσβύτερος π. Στέφανος Wu (Wu Zhi-quan), ὁ ὁποῖος στίς 17 Μαΐου τοῦ 1970 ξυλοκοπήθηκε μέχρι θανάτου ἀπό τούς Ἐρυθροφρουρούς σέ μιά Ὀρθόδοξη ἐκκλησία στό Harbin.

Μέχρι τό τέλος τῆς Πολιτιστικῆς Ἐπανάστασης, οἱ περισσότερες ἀπό τίς Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες στήν Κίνα εἶχαν καταστραφεῖ, καί αὐτές πού ἔμειναν ὄρθιες κατασχέθηκαν ἀπό τήν κυβέρνηση γιά νά χρησιμοποιηθοῦν γιά ἄλλους σκοπούς. Πολύ λίγοι ἀπό τούς Ὀρθόδοξους κληρικούς παρέμειναν ζωντανοί, καί δέν ἔμειναν ἐπίσκοποι γιά νά χειροτονήσουν καινούργιους κληρικούς.

Στήν ἀρχή τῆς δεκαετίας τοῦ 1980, οἱ τελευταῖοι Κινέζοι κληρικοί ζήτησαν ἀπό τήν κυβέρνηση νά δώσει πίσω τίς Ὀρθόδοξες ἐκκλησίες πού εἶχαν ἀπομείνει. Τό 1985, ἡ κυβέρνηση ἐπέτρεψε μία μόνον ἐκκλησία νά ξανανοίξει: ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῆς Ἀγίας Σκέπης στό Harbin. Ὁ ἱερέας της, ὁ π. Γρηγόριος Zhu (Zhu Shi-pu), κοιμήθηκε ἐκεῖ τό Σεπτέμβριο τοῦ 2000. Τό κτίριο τῆς ἐκκλησίας παραμένει ὑπό αὐστηρό ἔλεγχο ἀπό τήν κυβέρνηση.

Τό 1998, κάτι τό ἀναπάντεχο συνέβη στό Harbin. Οἱ κάτοικοι τῆς πόλης, οἱ περισσότεροι μή-Χριστιανοί, ἔκαναν ἔκκληση στήν κυβέρνηση νά ἀναστηλώσει τή μεγάλη Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῆς Ἀγίας τοῦ Θεοῦ Σοφίας. Ὑπῆρχαν τόσοι πολλοί πού τό ζήτησαν πού τό αἴτημα ἔγινε δεκτό ἀπό τήν κυβέρνηση, καί ἡ ἐκκλησία ἀναστηλώθηκε κατά μεγάλο μέρος ἀπό δωρεές τῶν κατοίκων τοῦ Harbin. Μέχρι σήμερα [Στμ. 2004], ὡστόσο, δέν ἔχει ἐπιτραπεῖ ἡ ἐκκλησία νά ξανανοίξει γιά δημόσια λατρεία.

Ὁ τελευταῖος ἐνεργός ἱερέας στήν Κίνα, ὁ π. Ἀλέξανδρος Du (Du Li-fu), κοιμήθηκε στό Πεκίνο τόν Δεκέμβριο τοῦ 2003. Ὁ ξάδερφός του ὑπῆρξε μεταξύ αὐτῶν πού μαρτύρησαν γιά τήν Ὀρθόδοξη πίστη τους κατά τή διάρκεια τῆς Πολιτιστικῆς Ἐπανάστασης. Κατευθείαν ἀπόγονος τῶν Ἀλμπαζινῶν, ὁ π. Ἀλέξανδρος ποίμαινε μιά ὁμάδα πιστῶν στήν πρωτεύουσα καί κρυφά βάπτιζε τά παιδιά τους καί τά ἐγγόνια τους. Ἐπανειλημμένα εἶχε ζητήσει ἀπό τήν κυβέρνηση νά ἀνοίξει μιά ἐκκλησία στό Πεκίνο, ἀλλά πάντα συναντοῦσε ἄρνηση.



<*>



Ελπίδα για το μέλλον της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Κίνας



Λίγες ἑβδομάδες πρίν ἀπό τήν κοίμησή του, ὁ π. Ἀλέξανδρος Du ἔστειλε τούς χαιρετισμούς του στούς Ὀρθόδοξους Χριστιανούς ἀνά τόν κόσμο, εἰδικά σέ αὐτούς πού νοιάζονταν γιά τήν Κινέζικη Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, καί τούς ζήτησε νά «ἱκετεύσουν τόν Θεό γιά τό μέλλον τῆς Ἐκκλησίας μας στήν Κίνα.» Σύμφωνα μέ τήν ἀνηψιά του, τήν Wang Lin-ru, ὁ π. Ἀλέξανδρος πίστευε ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη ἐκκλησία θά ἀναγεννιόταν στήν Κίνα, ἄν καί εἶχε χάσει τήν ἐλπίδα του ὅτι αὐτό θά συνέβαινε ὅσο ζοῦσε. (5) Ὑπάρχουν πράγματι σημάδια ὅτι τά πράγματα θά ἀλλάξουν.

Στίς αὐτόνομες περιοχές τοῦ Xinjiang Uygur καί τῆς Ἐσωτερικῆς Μογγολίας, οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί Κινέζοι ἔχουν ἀποκτήσει περισσότερη ἐλευθερία. Σήμερα ὑπάρχουν 3.000 Ὀρθόδοξοι Κινέζοι στό Xinjiang Uygur καί 8.000 στήν Ἐσωτερική Μογγολία. Κατά τήν τελευταία δεκαετία, ἔχουν κτιστεῖ Ὀρθόδοξες ἐκκλησίες στίς πόλεις Ürümqi καί Yining στό Xinjiang Uygur, καί τό 2000 κτίστηκε μία μεγάλη καί ὡραία Ὀρθόδοξη ἐκκλησία στήν πόλη Erguna (πρώην Labdarin) στήν Ἐσωτερική Μογγολία.

Τά τελευταῖα χρόνια ἱδρύθηκε μιά Ἑλληνική Ὀρθόδοξη Μητρόπολη μέ ἕδρα τό Χόνγκ Κόνγκ [Στμ. Ἱερά Μητρόπολη Χόνγκ-Κόνγκ καί Νοτιοανατολικῆς Ἀσίας], καί ἔτσι ξεκίνησε Ὀρθόδοξη ἱεραποστολή στήν Ταϊβάν καί στή Σιγκαπούρη. Μέσω τοῦ ἔργου τῆς Μητρόπολης, περισσότεροι Κινέζοι ἀνακαλύπτουν τώρα καί ἀγκαλιάζουν τήν Ὀρθόδοξη πίστη.

Ἡ Ρώσικη Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἔχει κάνει ἐπίσης γνωστή τήν παρουσία της στήν Κίνα μετά ἀπό μακρά ἀναγκαστική ἀπουσία. Ρῶσοι ἐπίσκοποι καί κλῆρος γενικώτερα ἔχουν ἐπισκεφτεῖ ἀρκετές φορές τήν κυρίως Κίνα κατά τήν τελευταία δεκαετία, βαπτίζοντας ἀνθρώπους στά σπίτια τους καί δίνοντας Θεία Κοινωνία σέ Ὀρθόδοξους πιστούς.

Ἀλλά ἡ μεγαλύτερη ἐλπίδα γιά τήν Ὀρθοδοξία στήν κυρίως Κίνα ἔγκειται στό γεγονός ὅτι, τώρα [Στμ. 2004], πολλοί γηγενεῖς Κινέζοι Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί ἑτοιμάζονται γιά τήν ἱερωσύνη. Κάποιοι ἀπό αὐτούς ἔχουν ἀνατραφεῖ στίς παράνομες Ὀρθόδοξες κοινότητες στήν Κίνα, ἐνῶ ἄλλοι ἔχουν πρόσφατα προσηλυτιστεῖ πρός τήν Ὀρθόδοξη πίστη, ἀνακαλύπτοντάς την μόνοι τους μέσω μελέτης τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἱστορίας. Σπουδάζουν τώρα στήν Ἑλλάδα ἤ στή Ρωσία γιά νά προετοιμαστοῦν γιά χειροτονία. Τό μέλλον τῆς Κινέζικης Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας βρίσκεται κυριολεκτικά στά χέρια τους, ἀφοῦ, σύμφωνα μέ τήν ἰσχύουσα νομοθεσία στήν Κίνα, μόνο γηγενεῖς Κινέζοι κληρικοί μποροῦν νά τελέσουν Θεία Λειτουργία σέ Κινεζικό ἔδαφος.


<*>

Ο Άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς ήταν θαυματουργός από όταν ζούσε εδώ στη Γη


Το γεγονός ότι ο Άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς Επίσκοπος Σαγγάης, Βρυξελλών και Σάν Φρανσίσκο,  ήταν θαυματουργός από όταν ζούσε εδώ στη Γη ήταν ευρύτερα γνωστό. Οπουδήποτε κι αν είχε πάει —Κίνα, Φιλιππίνες, Ευρώπη, Αφρική και Αμερική— αμέτρητες θεραπείες πραγματοποιήθηκαν μέσα από τις προσευχές του. Έσωσε πολλούς ανθρώπους από επικείμενο κίνδυνο, χάρις στην πληροφορία πού του αποκάλυψε ό Θεός. Ορισμένες φορές είχε εμφανιστεί σε ανθρώπους πού τον είχαν ανάγκη όταν, σύμφωνα με τούς φυσικούς νόμους, ήταν αδύνατο να βρεθεί κοντά τους εκείνες τις στιγμές. Επίσης τον είχαν δει στο ιερό να αιωρείται πάνω από το έδαφος στην διάρκεια της προσευχής, περιβαλλόμενος από ουράνιο φως.

Από το βιβλίο: π. Σεραφείμ Ρόουζ, Η Ζωή και τα Έργα του, τόμος Α´



<*>




Πηγή:

TAIWAN & HONG KONG OF MY HEART - Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΣΤΗΝ ΚΙΝΑ, ΣΤΗΝ ΤΑΪΒΑΝ & ΣΤΟ ΧΟΝΓΚ ΚΟΝΓΚ



Α.Γ.
Δημοσιεύσεις: 824
Εγγραφή: Παρ Φεβ 12, 2016 11:46 pm

Η Ορθοδοξία στην Κίνα, στην Ταϊβάν και στο Χονγκ Κονγκ χθες και σήμερα - 4

Δημοσίευσηαπό Α.Γ. » Τρί Απρ 07, 2020 8:20 pm

Εικόνα

Η Ορθοδοξία στην Κίνα, στην Ταϊβάν και στο Χονγκ Κονγκ χθες και σήμερα - 4

***


Άγιος Ιωνάς Επίσκοπος Ματζουρίας της Κίνας, από Ρωσία (+1925)

7/20 Οκτωβρίου


«Τελειωθείς εν ολίγω επλήρωσε χρόνους μακρούς. Αρεστή γαρ ην Κυρίω η ψυχή αυτού» (Σοφ. Σειρ. 4,13-14).

Ο Άγιος Ιωνάς της Μαντζουρίας, ήταν ένας θαυματουργός επίσκοπος. Γεννήθηκε στις 17 Απριλίου του 1888 στην Καλούγκα της Ρωσίας. Έμεινε ορφανός μόλις ήταν οκτώ χρονών. Σπούδασε, με την βοήθεια ενός διακόνου. Πήγε στην Όπτινα κι εκεί έγινε μοναχός με το όνομα Ιωνάς.

Το 1918, συνελήφθηκε από τους κομμουνιστές και υπέστη φριχτούς ξυλοδαρμούς μέχρι σημείου απώλειας της συνείδησης του. Φυλακίστηκε, αλλά απελευθερώθηκε από τον Λευκό Στρατό. Έφυγε προς την Κίνα και μέσα από αφάνταστες ταλαιπωρίες έφτασε τελικά το 1922 στο Πεκίνο. Εκεί σύντομα χειροτονήθηκε επίσκοπος στη Ματζουρία.

Αναδείχτηκε ένας αληθινός αρχιερέας. Η προσευχή του ήταν αδιάλειπτη και η αγάπη του απέραντη. Ο λόγος του είχε μεγάλη δύναμη, και κάθε λέξη του διείσδυε βαθειά στις καρδιές των ανθρώπων. Μάγευε τις ψυχές τους, τις έμπνεε και τις έπειθε.

Είχε μια ιδιαίτερη αγάπη για τα παιδιά. Μεγαλωμένος ο ίδιος χωρίς τη στοργή των γονιών του, ήταν ιδιαίτερα ευαίσθητος στις ανάγκες των φτωχών και ορφανών παιδιών. Ήταν “ο ιδανικός ποιμένας”. Το αγαπημένο του έργο ήταν η δημιουργία του ορφανοτροφείου. Μόνο με τη δύναμη της πίστης και της αγάπης του ξεπέρασε όλες τις δυσκολίες που συνάντησε.

Ο θανάτος του ήρθε ξαφνικά. Είχε φροντίσει έναν ιερέα που έπασχε από τύφο και τελικά κοιμήθηκε. Ο ίδιος έπασχε από χρόνια αμυγδαλίτιδα και λόγω επιπλοκών δηλητηριάστηκε το αίμα του. Κατάλαβε ότι θα πέθαινε. Αφού εξομολογήθηκε και κοινώνησε πήγε στο γραφείο του και έγραψε την διαθήκη του: ‘’Αρχίζω με τα λόγια του αποστόλου της Αγάπης: Παιδιά μου, αγαπάτε αλλήλους… Και τελειώνω με τα ίδια λόγια: Αγαπάτε αλλήλους. Αυτή είναι η εντολή του αρχιερέα σας. Μην εγκαταλείψετε τα παιδιά … Συγχωρήσατε με για χάρη του Χριστού. Μην με ξεχάσετε στις άγιες προσευχές σας …’’

Εν τω μεταξύ στην εκκλησία γίνονταν δέηση για την υγεία του κι ο καθένας άκουγε τις φωνές των παιδιών: ‘’Θεέ μου, σε παρακαλούμε, μην πάρεις μακριά μας τον Αρχιεπίσκοπο μας!” Φόρεσε το πετραχήλι και τα επιμανικα του Αγίου Αμβροσίου της Όπτινα και ξεκίνησε δυνατά και με μικρές μετάνοιες να διαβάζει τον κανόνα σε ψυχορραγούντα. Αδύναμος πια έπεσε στο κρεβάτι λέγοντας: Γενηθήτω το θέλημα του Θεού! Τώρα θα πεθάνω. Παρέδωσε την αγία ψυχή του στον Θεό στις 7/20 Οκτωβρίου του 1925, ήταν μόλις 36 χρονών και τρία χρόνια επίσκοπος. Τον θρήνησε ολόκληρος ο λαός της Ματζουρίας.

Ο Άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς αναφέρει το πιο κάτω θαύμα του Αγίου Ιωνά σε ένα του κήρυγμα: Το ίδιο βράδυ, ένα δεκάχρονο αγόρι με το όνομα Νικόλαος Ντεργκάτσεφ, που ήταν ανάπηρο από μια φλεγμονή των αρθρώσεων των γονάτων του και δεν μπορούσε να περπατήσει, ούτε καν να σταθεί, είδε ένα όνειρο. ‘’Είδε έναν ιεράρχη σε λευκό φως να του λέει: ‘’Να, πάρε τα πόδια μου. Εγώ δεν τα χρειάζομαι πια, και δώσε μου τα δικά σου’’. Ξύπνησε και ως εκ θαύματος ήταν υγιής. Από μια φωτογραφία που είδε τυχαία αργότερα κατάλαβε ότι αυτός που πήγε στο όνειρο του ήταν ο επίσκοπος Ιωνάς, ο οποίος απεβίωσε το ίδιο βράδυ, στις 7/20 Οκτωβρίου το 1925.

(Από το βιβλίο «Τα κηρύγματα,” του Αγίου Ιωάννη Μαξίμοβιτς)

Στην πόλη Μαντζουρία, στα σύνορα της ρωσικής Σιβηρίας και της Κίνας, όπου έζησε και πέθανε ο επίσκοπος Ιωνάς, ζούσε μία ρώσικη οικογένεια: Ο άντρας, που ήταν υπάλληλος στον ανατολικό σιδηρόδρομο, η γυναίκα του και ο γιός τους. Από τη στιγμή που ο πατέρας ήταν στη δούλεψη των κομμουνιστών, η οικογένεια αυτή δεν ενδιαφερόταν για την πίστη αλλά ούτε και για την εκκλησία. Όμως ο γιός τους αρρώστησε και ασθενούσε για πολλούς μήνες. Τα πόδια του είχαν παραλύσει και ήταν σαν κομμένα. Οι γονείς έκαναν ό,τι μπορούσαν, πληρώνοντας γιατρούς και χρησιμοποιώντας φάρμακα. Όμως τίποτα δεν βοήθησε. Τ’ αγόρι πήγαινε απ’ το κακό στο χειρότερο. Κάλεσαν και Ρώσους και Ιάπωνες γιατρούς, χρησιμοποίησαν ακτίνες Χ και όλα τα μέσα που μπορούσαν, αλλά τίποτα δε βοήθησε. Οι γονείς Απελπισμένοι ανέμεναν το θάνατο του παιδιού τους.

Μέχρι την 7η Οκτωβρίου του έτους 1925. Εκείνη την ημέρα εκοιμήθη ο επίσκοπος Ιωνάς. Λόγω του θανάτου του πολυαγαπημένου της επισκόπου ολόκληρη η πόλη ήταν αναστατωμένη. Η μητέρα φρόντισε το άρρωστο παιδί της στο κρεβάτι, το σκέπασε και βγήκε για κάποια δουλειά στη πόλη. Όταν επέστρεψε στο σπίτι, το παράλυτο αγόρι, ο γιός της, βγήκε χοροπηδώντας απ’ το δωμάτιό του φωνάζοντας χαρούμενα: «Μαμά, κοίτα, έγινα καλά!». Η μητέρα μόλις που μπορούσε να πιστέψει στα μάτια της. Αγκάλιασε το γιό της, τον φίλησε κλαίγοντας από χαρά και τον ρώτησε, πώς έγινε καλά έτσι ξαφνικά; Το αγόρι της απάντησε: «Όταν βγήκες εσύ, εγώ κοιμήθηκα. Και στ’ όνειρο μου παρουσιάστηκε ένας καλός άνθρωπος με άμφια ιερέα και με ρώτησε: «Γιατί είσαι ξαπλωμένος στο κρεβάτι;». Εγώ του απάντησα ότι τα πόδια μου δεν είναι καλά και ότι δεν μπορώ να κινηθώ. Τότε αυτός ο άνθρωπος μου είπε: «Ορίστε τα δικά μου πόδια, πάρ’ τα και πήγαινε, μια κι εγώ δεν τα χρειάζομαι πια». Η μητέρα ρώτησε λεπτομερώς το παιδί, πώς ήταν εκείνος ο άνθρωπος; Και το παιδί τον περιέγραψε. Την επόμενη μέρα, η μητέρα πήρε το παιδί και πήγε στην εξόδιο ακολουθία του μακαριστού επίσκοπου Ιωνά. Όταν το παιδί είδε το πρόσωπο του κεκοιμημένου δεσπότη, φώναξε: «Μαμά, αυτός είναι εκείνος ο άνθρωπος που ήρθε στ’ όνειρό μου και μου έδωσε τα δικά του πόδια!».

(Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, «Εμμανουήλ», εκδ. Χρόες.)



<*>

Άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς Επίσκοπος Σαγγάης, Βρυξελλών και Σαν Φρανσισκο (+1966)



Ο Άγιος Ιωάννης γεννήθηκε στις 4 Ιουνίου το 1896 στο χωριό Αντάμοβκα της επαρχίας Χαρκώβ της Νότιας Ρωσίας. Ήταν απόγονος της αριστοκρατικής οικογένειας Μαξίμοβιτς που ένα μέλος αυτής της οικογένειας ανακηρύχτηκε Άγιος του 1916 και είναι ο ιεράρχης Ιωάννης Μαξίμοβιτς Μητροπολίτης Τομπόλσκ που το λείψανό του παραμένει άφθαρτο μέχρι σήμερα στο Τομπόλσκ. Ο Άγιος αυτός Ιεράρχης Ιωάννης εκοιμήθη στις αρχές του 18ουαιώνος αλλά μεταλαμπάδευσε την χάρη του στον μακρινό του ανιψιό, το Μιχαήλ (γιατί αυτό ήταν το βαπτιστικό όνομα του Αγίου Ιωάννη και όταν έγινε αργότερα μοναχός πήρε το όνομά του θείου του. Ο πατέρας του, ο Μπόρις ήταν στρατάρχης των ευγενών σε μία επαρχία του Χαρκώβ και ο θείος του ήταν πρύτανις Πανεπιστημίου Κιέβου. Η σχέση του με τους γονείς του ήταν πάντα άριστη. Κατά την παιδική του ηλικία ο Μιχαήλ ήταν φιλάσθενος και έτρωγε λίγο. Ήταν ήσυχο παιδί και πολύ ευγενικός και είχε βαθειά θρησκευτικότητα. Όταν έπαιζε, έντυνε τα στρατιωτάκια του μοναχούς, μάζευε εικόνες, θρησκευτικά βιβλία και του άρεσε να διαβάζει βίους Αγίων. Τα βράδια στεκόταν όρθιος για πολλή ώρα προσευχόμενος. Επειδή ήταν ο μεγαλύτερος από τα 5 αδέλφια του ήταν αυτός που γνώριζε τόσο καλά τους βίους των Αγίων και έγινε και ο πρώτος δάσκαλος τους στην πίστη. Ήταν πολύ αυστηρός με τον εαυτό του στην εφαρμογή των εκκλησιαστικών και εθνικών παραδόσεων. Τόσο πολύ εντυπωσίασε την παιδαγωγό του που ήταν Γαλλίδα και καθολική που επηρεάστηκε από την χριστιανική ζωή του μικρού Μιχαήλ και βαπτίστηκε Ορθόδοξος.

Είχαν μια εξοχική κατοικία κοντά σ' ένα Μοναστήρι που το επισκεφτόταν τακτικά ο μικρός Μιχαήλ. Σε ηλικία 11 ετών οι γονείς του Μπόρις και Γλαφύρα τον έστειλαν στην Στρατιωτική σχολή της Πολτάβα που συνέχισε να ζει με ριζωμένη βαθειά την πίστη του γιατί όταν τα παιδιά λείπουν για αρκετό καιρό από το σπίτι τους επηρεάζονται εύκολα οι νέες τους ψυχές. Αυτός όμως έμεινε σταθερός στην πίστη του. Εκεί συνάντησε και τον Επίσκοπο της Πολτάβα τον Θεοφάνη που ήταν ένας πολύ αγαπητός Ιεράρχης που επηρέασε τον Μιχαήλ. Σε μια στρατιωτική παρέλαση ενώ περνούσαν από τον Καθεδρικό Ναό ο μικρός Μιχαήλ (ήταν τότε 13 ετών) έκανε τον σταυρό του, οι συμμαθητές του γελούσαν και τον κορόιδευαν, τιμωρήθηκε από τις αρχές για την πράξη του αυτή, όμως ο πρίγκιπας Κωνσταντίνος που ήταν προστάτης της Σχολής είπε να μην τιμωρηθεί ο δόκιμος Μιχαήλ γιατί με την πράξη του αυτή δηλώνει βαθειά και υγιή θρησκευτικά αισθήματα. Το 1914 τελείωσε την Στρατιωτική σχολή και ήθελε να συνεχίσει τις σπουδές του στην Θεολογική Σχολή του Κιέβου αλλά οι γονείς του επέμεναν να πάει στην Νομική σχολή και ο Μιχαήλ κάνει υπακοή στους γονείς του. Και όπως παρατηρούσαν οι συμμαθητές του αυτός περισσότερο διάβαζε τους βίους των Αγίων από τα μαθήματα του, ωστόσο όμως ήταν καλός μαθητής. Τα χρόνια πέρασαν και τελείωσε τις σπουδές του. Τότε άρχισε ένα αντιχριστιανικό ρεύμα ν' απλώνεται στην Ρωσία, όμως ο Μιχαήλ είχε βαθειά μέσα του την πίστη και ήταν τολμηρός. Το εκκλησιαστικό συμβούλιο του Χάρκων συζητούσε να ξεκρεμάσουν την ασημένια καμπάνα του Ιερού Ναού και να την λιώσουν.

Όλοι συμφώνησαν, άλλοι φοβόντουσαν ν'αντιδράσουν και ετοιμάζονταν να το κάνουν αυτό, όμως ο Άγιος διαφώνησε μαζί με λίγους και άρχισαν οι συλλήψεις. Οι γονείς του είπαν να φύγει να κρυφτεί, όμως ο Μιχαήλ τους είπε: «Δεν υπάρχει τόπος που μπορεί κανείς να κρυφτεί από το θέλημα του Θεού και ότι χωρίς το θέλημα του Θεού δεν γίνεται τίποτα, δεν πέφτει ούτε μία τρίχα από το κεφάλι μας». Έτσι φυλακίστηκε και μετά από 1 μήνα τον άφησαν ελεύθερο, ξανά συλλαμβάνεται και αφού διαπίστωσαν ότι δεν τον ενδιέφερε εάν θα ήταν ελεύθερος ή φυλακισμένος, τον έβγαλαν από την φυλακή. Ο Μιχαήλ ζούσε σε άλλο κόσμο και ποθούσε τον Θεό. Το 1921 φεύγει όλη η οικογένεια του (αφού ξέσπασε στη Ρωσία εμφύλιος πόλεμος) και πάνε στην Γιουγκοσλαβία όπου σπούδασε στο Βελιγράδι στην Θεολογική σχολή και για να μπορεί να τα βγάζει πέρα πουλούσε εφημερίδες. Το 1924 χειροτονήθηκε αναγνώστης στην Ρωσική Εκκλησία του Βελιγραδίου από τον Επίσκοπο Αντώνιο και το 1926 χειροτονήθηκε διάκος και εκάρη μοναχός με τ' όνομα Ιωάννης στο Μοναστήρι του Μίλκοβ. Αργότερα μέχρι το 1934 διορίστηκε στην Ιερατική σχολή στην πόλη Βιτώλ της Σερβίας και τελούσε λειτουργίες και στα Ελληνικά για τους Έλληνες της περιοχής που τον αγαπούσαν πολύ. Εκεί στην Ιερατική σχολή φρόντιζε πολύ για τους μαθητές του, πήγαινε στα δωμάτια τους τα βράδια και τους σκέπαζε, τους σταύρωνε και έφευγε. Αυτός δεν κοιμόταν καθόλου σε κρεβάτι και τις λίγες ώρες που ξεκουραζόταν τα βράδια κοιμόταν σε καθιστή στάση ή γονατιστός στο πάτωμα μπροστά στα εικονίσματα.

Όταν έφευγαν οι μαθητές για διακοπές στα σπίτια τους μιλούσαν με θαυμασμό για τον καθηγητή τους τον Βλαντίκα Ιωάννη που πάντα προσευχόταν, που ποτέ δεν είχε κοιμηθεί στο κρεβάτι, που νήστευε αυστηρά και λειτουργούσε και κοινωνούσε καθημερινά. Το 1934 αποφασίζουν να τον εκλέξουν Επίσκοπο, ο Άγιος αρνείται και τους λέει ότι έχει πρόβλημα στην ομιλία του, αυτοί του λένε ότι και ο Μωυσής είχε πρόβλημα και τον εκλέγουν και τον χειροτονούν Επίσκοπο για την Σαγκάη. Φτάνει στις 21 Νοεμβρίου το 1934 στην Σαγκάη και βρίσκει μια μισοκτισμένη Εκκλησία και με κάποια προβλήματα στους κατοίκους εκεί που προσπάθησε να τους βοηθήσει ώστε να ‘ρθει η ειρήνη, οργάνωσε ορφανοτροφείο και το αφιερώνει στον Άγιο Τύχωνα του Ζαντόσκο που αγαπούσε τα παιδιά. Μάζευε άρρωστα φτωχά και πεινασμένα παιδιά από τους δρόμους και τα στενά της Σαγκάης και ξεκίνησε με 8 παιδιά και στο τέλος έφτασε τα 3.500 παιδιά. Όταν ήρθαν και εκείνοι οι κομουνιστές πήρε τα παιδιά και τα μετέφερε στις Φιλιππίνες και μετά στην Αμερική. Έτρωγε μια φορά την ημέρα στις 11 το βράδυ. Κατά την διάρκεια της πρώτης και της τελευταίας εβδομάδας της Μεγάλης Σαρακοστής δεν έτρωγε απολύτως τίποτα και την υπόλοιπη νηστεία όπως και στην νηστεία των Χριστουγέννων έτρωγε μόνο πρόσφορο.

Τις νύχτες προσευχόταν πολύ και όταν αισθανόταν εξάντληση, όπως ήταν γονατιστός, έβαζε το κεφάλι του στο πάτωμα και κοιμόταν λίγο μέχρι να πάει το πρωί στην Θεία Λειτουργία και άρρωστος να ήταν θα λειτουργούσε. Δεν ήταν μόνο ένας μεγάλος ασκητής αλλά ο Θεός του είχε δώσει και το προορατικό χάρισμα και οι προσευχές του έφερναν την θεραπεία. Καθημερινά επισκεπτόταν τους ασθενείς του, τους εξομολογούσε και τους κοινωνούσε. Σε σοβαρά ασθενείς σκεκόταν ώρες δίπλα τους προσευχόμενος και γονατιστός και γινόταν πολλές φορές το θαύμα. Όταν ήρθαν στην Κίνα οι κομμουνιστές έφυγαν οι Ρώσοι για την Αμερική και φεύγει και ο Άγιος το 1951 στην Αμερική μεταφέροντας το ποίμνιο του. Οι Επίσκοποι της Συνόδου αποφασίζουν και τον στέλνουν στην Επισκοπή του Παρισιού και των Βρυξελλών. Έτσι ο Άγιος τελούσε θείες λειτουργίες στα Γαλλικά, στα Ολλανδικά, όπως τελούσε πρώτα στα Ελληνικά, στα Κινέζικα και στα Αγγλικά. Δεν επέτρεπε στις γυναίκες που είχαν κραγιόν να ασπαστούν τις εικόνες και τον Τίμιο Σταυρό. Μια πνευματική του κόρη η Ζηναίδα Ζουλιέμ, που τον υπηρέτησε στην Γαλλία μας αναφέρει μερικά περιστατικά από την προορατικότητα του Αγίου.

Γνώρισα λέει για πρώτη φορά τον Άγιο πηγαίνοντας στο σπίτι του στις Βερσαλλίες, ένα κελλί που ήταν ένα μικρό δωμάτιο με μικρά κουτιά με γράμματα μέσα, ένα τραπέζι, ένα καναπέ και μια σακούλα με ξερά πρόσφορα. Φορούσε πέδιλα ή παντόφλες και πολλές φορές ήταν και ξυπόλητος γιατί τα έδινε στους φτωχούς. Κάλτσες δεν φορούσε, ανεξάρτητα από τις καιρικές συνθήκες. Του ζήτησε να πάει να εργαστεί σε κάποια περιοχή και ήρθε να της δώσει ευλογία, όμως ο Άγιος της είπε να πάει σε κάποια άλλη περιοχή να εργαστεί και όπως πράγματι έτσι και έγινε λες και το πρωτογνώριζε. Τον γνώρισε το 1958 και ο πατέρας της πείθανε τον 1957, πριν πεθάνει της είπε: «απόψε μ'επισκέφθηκε ένας μοναχός κοντός με μαύρα» και αναρωτιόταν, ποιος να ήταν τότε δεν ήξερε τον Άγιο Ιωάννη. Όταν τον γνώρισα λοιπόν λέει η Ζηναίδα, μια μέρα ενώ ήμουνα στο σπίτι του σκεφτόμουν, κρίμα, εάν τον είχα γνωρίσει τότε που ήταν άρρωστος ο πατέρας μου θα προσευχόμουν και θα γινόταν καλά τότε ο Άγιος στράφηκε και της λέει: ξέρεις, επισκέφτηκα τον πατέρα στου όταν ήταν άρρωστος στο νοσοκομείο και άνοιξε τον μικρό του κατάλογο και βρήκε στην σελίδα τ' όνομα του πατέρα μου «Βασίλειος Ζουλιέμ». Πως είναι δυνατόν να γνώριζε τις σκέψεις μου εάν δεν ήταν προορατικός, άρα δεν ήταν θέλημα Θεού να ζήσει ο πατέρας μου.

Πολλές φορές ήθελα να τον ρωτήσω πολλά αλλά ήταν απασχολημένος και το βράδυ που θα ήταν η κατάλληλη στιγμή να τον ρωτήσω εγώ τα είχα ξεχάσει και εκείνος ενώ έτρωγε την σούπα του σιγοψιθύριζε και άκουγα όλα όσα ήθελα να μάθω από τις ερωτήσεις που σκεφτόμουν να του κάνω και ο Άγιος σαν να τις γνώριζε και μου τις απαντούσε. Όταν αργότερα θα έφευγε για το Σαν Φρανσίσκο στεναχωριόμουν πολύ και ενώ μας μιλούσε στην Εκκλησία εγώ έκλαιγα και τότε γυρίζει και μου λέει: «οι άνθρωποι που έχουν τους ίδιους στόχους και αγωνίζονται για την κατάκτηση του ιδίου πράγματος έχουν ενότητα ψυχής και δεν αισθάνονται την απόσταση του χωρισμού, η απόσταση δεν μπορεί να γίνει εμπόδιο στην πνευματική ενότητα των ανθρώπων σε μία ψυχή».Και αμέσως ηρέμησα. Όταν προσευχόταν στην Αγία Τράπεζα τοΆκτιστο Φως τον έλουζε και δεν πατούσε στην γη. Πάντοτε ράντιζε με αγιασμό τον Ναό και το γραμματοκιβώτιο που έριχνε τα γράμματα του μόνος του αφού τα σταύρωνε πήγαινε ξυπόλητος στο χιόνι και στην βροχή και τα έριχνε. Όταν έφυγε στην Αμερική άλλαξαν το γραμματοκιβώτιο με άλλο καινούργιο, εγώ στεναχωρέθηκα και όταν αργότερα ήρθε πάλι για λίγο στην Γαλλία ο Άγιος τον είδα να παίρνει τον αγιασμό και να πηγαίνει να ραντίσει το νέο γραμματοκιβώτιο χωρίς εγώ να του έχω πει τίποτα. Μια μέρα περνώντας από τον Ναό άκουσε κλάματα, προχώρησε μέχρι το ιερό κοιτώντας μέσα είδε τον Άγιο να είναι γονατιστός πίσω από την Αγία Τράπεζα και να κλαίει γοερά για τα προβλήματα των άλλων, Δεν άντεχε η ψυχή της να τον ακούει που έκλαιγε και έφυγε αθόρυβα από τον Ναό.

Πριν φύγει για την Αμερική της είχε πει: όταν εσύ Ζηναίδα είσαι άρρωστη ή κάποιος άλλος να με ειδοποιείτε να έρθω και πράγματι μόλις διάβαζαν την Παράκληση θεραπευόταν. Το 1962 στις 21 Νοεμβρίου τον στέλνουν στο Σαν Φρανσίσκο ως Επίσκοπο στην Ρωσική Εκκλησία της διασποράς. Γύρω στο λαιμό του είχε δέσει μια δερμάτινη θήκη με την εικόνα της Παναγίας μέσα, που είχε φέρει από την Ρωσία. Όταν πήγαινε στους ασθενείς διάβαζε τους Χαιρετισμούς της Παναγίας και γινόταν το θαύμα. Αγαπούσε πολύ τα παιδιά και τα κοιτούσε με το στοργικό του βλέμμα, όλοι δεν ξεχνούσαν το ζεστό του βλέμμα, όταν σε κοίταζε ήξερες ότι εκείνη την στιγμή ήσουν το πιο αγαπημένο πρόσωπο στον κόσμο. Συνήθιζε να περπατά ξυπόλητος ακόμα και στο πιο άγριο τσιμέντο στο πάρκο στις Βερσαλίες, έτρωγε μια φορά την ημέρα στις 11 το βράδυ και μόνο όταν κάποιος φρόντιζε γι' αυτό, αλλιώς το παρέλειπε και αυτό. Τελούσε καθημερινά την Θεία Λειτουργία και το Άγιο Δισκάριο ήταν πάντοτε γεμάτο γιατί μνημόνευε πλήθος ονομάτων από κάθε τσέπη του έβγαζε χαρτάκια με ονόματα και κάθε μέρα προστίθενται και άλλα ονόματα από τα γράμματα που του έστελναν και του ζητούσαν να κάνει προσευχή. Στην Μεγάλη Είσοδο των Τιμίων Δώρων ξαναδιάβαζε πάλι τα ονόματα που εντωμεταξύ του είχαν δώσει και άλλα και αργούσε πολύ. Μετά την θεία Λειτουργία παρέμενε για ώρες στην Εκκλησία. Με περισσή φροντίδα καθάριζε το Άγιο Δισκοπότηρο και το Άγιο Δισκάριο, την Αγία Τράπεζα και την Αγία Πρόθεση. Παράλληλα έτρωγε λίγο πρόσφορο και έπινε άφθονο ζεστό νερό. Τα γράμματα που λάβαινε τα διάβαζε το απόγευμα μετά τη θεία λειτουργία αφού έβαζε ένα πρόσωπο εμπιστοσύνης και τα άνοιγε μην τυχόν και υπάρχει σε κάποιο γράμμα επείγουσα ανάγκη. Πολλές φορές έλεγε το περιεχόμενο των γραμμάτων πριν ακόμα τα διαβάσει, είχε το χάρισμα της προορατικότητας. Πολλές φορές εκεί στην Σαγγάη που ήτα γύριζε έξω τι νύχτες και έδινε ψωμί και χρήματα στους αστέγους και ζητιάνους, ακόμη και σε μεθυσμένους.

Το Σάββατο στις 2 Ιουλίου το 1966 ο Άγιος έφυγε από αυτή την ζωή. Είχε πάει στο Σιάτλ μαζί με την θαυματουργική εικόνα της Παναγίας του Κούρση. Μόλις τελείωσε την Θεία Λειτουργία και αφού πέρασε 3 ώρες προσευχόμενος μέσα στο ιερό πήγε στο δωμάτιο του να ξεκουραστεί, κάθισε στην πολυθρόνα του και στις 4 παρά δέκα το απόγευμα κοιμήθηκε τον αιώνιο ύπνο ήρεμα χωρίς πόνο. Ακούστηκες ένας θόρυβος και όταν μπήκαν μέσα τον βρήκαν κάτω πεσμένο από την πολυθρόνα του και όπως λένε προγνώριζε την ημέρα του θανάτου του εκ των προτέρων και ήξερε ότι ο θάνατος του πλησιάζει και είχε προετοιμαστεί όπως οι μεγάλοι Άγιοι της Εκκλησίας μας. Γι' αυτό και εκείνη την ημέρα του θανάτου του έστειλε ένα γράμμα στέλνοντας για τελευταία φορά την ευλογία του στις μοναχές της Λέσνα στην Γαλλία που τόσο πολύ τον είχαν βοηθήσει και εξυπηρετήσει. Σχεδόν 24 ώρες αργότερα το σώμα του έφθασε στον Καθεδρικό Ναό του Σαν Φρανσίσκο που ο ίδιος είχε ολοκληρώσει. Τον προϋπάντησαν οι κληρικοί, έγινε ολονύχτια αγρυπνία που κράτησε 4 ώρες, όλη την νύχτα διάβαζαν το ψαλτήρι και όλοι αγρυπνούσαν για τελευταία φορά μαζί του. Ο κόσμος ερχόταν για να προσκυνήσει και να χαιρετήσει για τελευταία φορά τον Δεσπότη τους.

Όλοι οι Ιεράρχες που τον γνώριζαν μιλούσαν για την ασκητική του ζωή. Μια ζωή όλο αγώνα πνευματικό που δεν είχε ξαπλώσει για 40 χρόνια σε κρεβάτια από τότε που έγινε μοναχός, που κοιμόταν μόνο μία ή δύο ώρες το βράδυ είτε όρθιος, είτε γονατιστός και σκυφτός στο πάτωμα, πολλές φορές κοιμόταν για λίγο απαντούσε κανονικά στο τηλέφωνο, όπως μαρτυρεί κάποιος που έτυχε να' ναι μπροστά του στο δωμάτιο του, ενώ μιλούσε του έπεσε το ακουστικό λίγο πάνω στα γόνατα και κοιμισμένος, όπως ήταν, απαντούσε σαν ν' άκουγε τον συνομιλητή του. Όλοι ένοιωσαν ότι είχαν μείνει ορφανοί γιατί ο Άγιος έδειχνε κατανόηση στον καθένα τους και πολλή αγάπη. Τον κήδεψαν στις 7 Ιουλίου το απόγευμα. Το σώμα του τόσες μέρες δεν είχε κανένα σημάδι αποσύνθεσης και όλοι ακουμπούσαν επάνω του σταυρούς λουλούδια και νήπια για να πάρουν την ευλογία και μερικοί Ιεράρχες τα εγκόλπιά τους.

Ο Ναός ήταν αφιερωμένος στην Παναγία, «στην Χαρά όλων των θλιβομένων». Εδώ υπηρέτησε τον Θεό και τους ανθρώπους και εδώ αναπαύεται ο Άγιος. Μετά το τελευταίο ασπασμό έγινε 3 φορές η λιτάνευση του Ιερού λειψάνου του γύρω από τον Ναό. Το φέρετρο το βάσταζαν ορφανά που ο Άγιος είχε σώσει και μεγαλώσει στην Σαγγάη. Ένας Ιεράρχης παρομοίασε την λιτάνευση του Αγίου με την λιτάνευση του Επιταφίου του Χριστού την Μεγ. Παρασκευή. Ετάφη σ' ένα μικρό υπόγειο παρεκκλήσιο κάτω από το Ιερό. Όλοι έφερναν στην μνήμη τους τον Άγιο Σεραφείμ του Σάρωφ που τους είχε υποσχεθεί ότι και μετά την κοίμηση του θ' άκουγε τις προσευχές τους και τις θλίψεις τους όπως συμβαίνει σ' έναν ζωντανό άνθρωπο. Έτσι πήγαιναν τακτικά στον τάφο τους. Το φθινόπωρο του 1993 η Σύνοδος των Επισκόπων της Αμερικής με υπεύθυνο τον Αρχιεπίσκοπο Αντώνιο του Σαν Φρανσίσκο, αφού έγινε μία παννυχίδα στον τάφο του Αγίου, αποφάσισαν να τον ανοίξουν. Μόλις άνοιξαν την λάρνακα, είχε σκουριάσει λίγο το φέρετρο γιατί ήταν μεταλλικό, άνοιξαν με φόβο Θεού και προσευχή το φέρετρο. Το πρόσωπο του Αγίου ήταν σκεπασμένο με τον αέρα (κάποιο πανί) και η ματιά τους έπεσε στ' άφθαρτα χέρια του Αγίου. Ξεσκέπασαν και το πρόσωπο του και αποκαλύφθηκε και το άφθαρτο πρόσωπο του. Μια υπερκόσμια πνευματική γαλήνη, μια ευλαβική σιωπή απλώθηκε παντού. Βίωναν όλοι στιγμές θείας Χάριτος μπροστά στον Άγιο του Θεού. Αποφασίστηκε και την επόμενη χρονιά το 1994 στις 2 Ιουλίου να γίνει η ανακήρυξη του Αγίου επίσημα πλέον. Ο Θεός δεν μας εγκατέλειψε και μας έστειλε ένα μεγάλο Άγιο να πρεσβεύει για εμάς δίπλα στον Θρόνο του Θεού στα χρόνια αυτά της γενικής αποστασίας μας από τον Θεό.

Ο Καθεδρικός Ναός με τους χρυσούς τρούλους και που είναι αφιερωμένος στην Παναγία, στην χαρά των θλιβομένων, βρίσκεται στη λεωφόρο Γκίρι μεταξύ 26ης και 27ης λεωφόρου και είναι το κτίριο που δεσπόζει στην βορειοδυτική πλευρά του Σαν Φρανσίσκο. Ο Ναός είναι ορατός από πολλά σημεία της πόλης, ή έρχεσαι από τη θάλασσα ή από την γέφυρα Χρυσή πύλη. Το κουβούκλιο του τάφου βρίσκεται δύο πατώματα κάτω από το Ιερό. Κατεβαίνει σ' ένα υπόγειο παρεκκλήσιο με χαμηλό αγιογραφημένο ταβάνι με τον Παντοκράτορα και με αγιογραφίες στους τοίχους και γυαλιστερό μαρμάρινο δάπεδο. Εδώ έρχονται καθημερινά, μετά την κοίμηση του οι πιστοί και προσεύχονται στον τάφο του. Χιλιάδες πιστοί επισκέπτονται τον Άγιο, άλλοι του στέλνουν γράμματα και ζητούν την βοήθεια του και τις προεσβείες του. Ζητούν το νήμα από τα κεριά που ανάβουν στον τάφο του και λίγες σταγόνες λάδι από την καντήλα που καίει εκεί.

Κάθε χρόνο στις 2 Ιουλίου τελείται η Θεία Λειτουργία και καταφθάνουν εκεί στο παρεκκλήσιο του τάφου του πλήθους κόσμου. Στο κέντρο βρίσκεται η λάρνακα που είναι σκεπασμένη με τον μανδύα του Αγίου, γύρω υπάρχουν μανουάλια με κεριά αναμμένα. Στην κεφαλή της λάρνακας βρίσκεται τοποθετημένη η Επισκοπική μίτρα του Αγίου και η ποιμαντορική του ράβδος βρίσκεται στο κάτω μέρος της λάρνακας. Και εκεί βρίσκεται ένα αναλόγιο με το Ψαλτήρι που το διαβάζουν οι πιστοί όταν πηγαίνουν στο Άγιο και μετά του λένε τα προβλήματα τους. Σ' ένα άλλο αναλόγιο δίπλα είναι η εικόνα των Εισοδίων της Παναγίας που την αφιέρωσε μια οικογένεια από την Κίνα στον Άγιο ως ευγνωμοσύνη που τους είχε βοηθήσει και έδωσε ένα ιερό όρκο η κυρία αυτή μαζί με την μητέρα της να δωρίσουν την εικόνα τους αυτή, το κειμήλιο τους στον Άγιο Ιωάννη στον τάφο του. Αυτή η εικόνα είχε έναν ιδιαίτερο νόημα για τον Άγιο, χωρίς αυτοί να το ξέρουν, γιατί στην ζωή μας τίποτα δεν συμβαίνει τυχαία. Αυτή την γιορτή των Εισοδίων της Παναγίας μας ο Άγιος την αγαπούσε πολύ, η κουρά του έγινε σε Μοναστήρι της Γιουγκοσλαβίας που ήταν αφιερωμένο στην εορτή των Εισοδίων. Επίσης την ημέρα των Εισοδίων πήγε ως Επίσκοπος στην Σαγγάη στον Ναό της Παναγίας μας που ονομαζόταν; «η αμαρτωλών Σωτηρία» και πάλι την ημέρα των Εισοδίων έρχεται στο Σαν Φρανσίσκο ως Επίσκοπος. Όταν παντρεύτηκε η κυρία αυτή πήγε στην Αμερική στον Σαν Φρανσίσκο και απέχτησαν έναν αγόρι των Ιωάννη. Όταν αργότερα κατατάχτηκε στο στρατό και θα τον έστελναν στον πόλεμο στο Βιετνάμ, το αγόρι που ευλαβείτο πολύ τον Άγιο Ιωάννη πήγε στον τάφο του και του άφησε μια φωτογραφία που είχε του Αγίου πάνω στην Επισκοπική του μήτρα, που βρίσκεται πάνω στην Λάρνακα και μετά από λίγες μέρες την πήρε ως ευλογία, την έβαλε στην τσέπη της στολής του στο μέρος της καρδιάς και πήγε στον πόλεμο. Και από ότι έγραφε στην μάνα του ο αξιωματικός γιος της ο Άγιος τον προστάτεψε και καμία σφαίρα δεν τον χτύπησε. Κάποτε το απόσπασμα του αιχμαλωτίστηκε και αυτός γλύτωσε, μία βόμβα έπεσε δίπλα τους, άλλοι τραυματιστήκαν σοβαρά και αυτός έμεινε αβλαβής.

Η καντήλα πάνω από τη Λάρνακα του Αγίου καίει συνεχώς. Έρχονται εδώ όλοι με μια παιδική πίστη να μιλήσουν στον Άγιο, να παραπονεθούν για τις θλίψεις τους και ο Άγιος τους ακούει και τους βοηθάει. Ο Άγιος θέλει να προσευχόμαστε και να μην ξεχνάμε να μνημονεύουμε τους κεκοιμημένους από ένα περιστατικό που φανερώθηκε στον ύπνο κάποιου ανθρώπου και του είπε: «να προσεύχεσαι για τους κεκοιμημένους». Επίσης και σ' ένα διάκο φανερώθηκε και του είπε ότι:«είμαι πολύ ευτυχής που προσεύχεσαι για τους αρρώστους, πάντα να προσεύχεσαι και να επισκέφτεσαι τους αρρώστους». Σε κάποια γυναίκα που τον είδε στον ύπνο της, της είπε: «πείτε στον κόσμο παρόλο που έχω πεθάνει είμαι ακόμα ζωντανός» μία νοσοκόμα διηγείται ότι ένα βράδυ ένας σοβαρά άρρωστος ζητούσε τον Άγιο να πάει εκεί ένοιωθε ότι θα πέθαινε, είχε όμως ξεσπάσει μια καταιγίδα και με τον αέρα που φυσούσε κόπηκε το ρεύμα, δεν λειτουργούσαν και τα τηλέφωνα και η νοσοκόμα του είπε ότι τώρα δεν μπορούμε να τον ειδοποιήσουμε το πρωί θα πάει κάποιος στον Επίσκοπο. Σε μισή ώρα ακούστηκαν κτύποι στην είσοδο του Νοσοκομείου και όταν ρώτησε ο μισοκοιμισμένος φύλακας, ποιος είναι; - Ανοίξτε την πύλη, είμαι ο Επίσκοπος Ιωάννης, με κάλεσαν και με περιμένουν. Άνοιξε ο φύλακας και ο Άγιος διέσχισε γρήγορα τον διάδρομο και ρώτησε την νοσοκόμα: «ποιος είναι ο άρρωστος που με περιμένει, πήγαινε με σε αυτόν». Πως ο Άγιος διάβασε την σκέψη του αρρώστου και πήγε μέσα στην καταιγίδα στο νοσοκομείο δίπλα του; ήταν προορατικός και τα αψηφούσε όλα για τους ασθενείς του. Επειδή ταξίδευε συχνά αεροπορικώς και η σωρός του πάλι αεροπορικώς ήρθε από το Σιάτλ στο Σαν Φρανσίσκο, θεωρείται προστάτης των ταξιδευόντων αεροπορικώς, αλλά επειδή γλύτωσε κάποιος από τροχαίο θεωρείται και προστάτης των ταξιδιωτών.

Μια δασκάλα φωνητικής, η Άννα, είχε βοηθήσει τον Άγιο στην Σαγγάη που ήταν. Του μάθαινε να προφέρει σωστά τα φωνήεντα, γιατί είχε πρόβλημα με το κάτω σιαγόνι του και δεν μπορούσε να προφέρει τις λέξεις. Από την πολλή νηστεία ήταν εξαντλημένος ο οργανισμός του και κρεμόταν πολύ το κάτω σιαγόνι του. Αυτός πάντα της έδινε σε κάθε επίσκεψη 20 δολλάρια. Μόλις άρχιζε την νηστεία, άρχιζε πάλι το ελάττωμα αυτό και τον επισκεφτόταν συχνά. Το 1945 τραυματίστηκε στον πόλεμο σοβαρά και ζητούσε να ‘ρθει στο νοσοκομείο ο Άγιος να την κοινωνήσει. Όμως είχε άσχημο καιρό με ανεμοθύελλα. Ήταν 10 με 11 την νύχτα, οι γιατροί της είπαν δεν μπορεί να γίνει αυτό, επειδή ήταν περίοδος πολέμου και το νοσοκομείο έκλεινε μετά την δύση του ηλίου. Το πρωί θα ειδοποιούσαν τον Επίσκοπο. Εγώ φώναζα: έλα Βλαντίκα, και ξαφνικά ανοίγει η πόρτα του θαλάμου και μπαίνει μέσα ο Άγιος μουσκεμένος από την βροχή. Τον άγγιξα γιατί νόμισα πως ήταν το πνεύμα του, εκείνος χαμογέλασε, με κοινώνησε και εγώ κοιμήθηκα. Όταν αργότερα ξύπνησα τους είπα ότι ήρθε ο Άγιος και με κοινώνησε, αυτοί όμως δεν με πίστεψαν το νοσοκομείο κλείνει μετά την δύση μου είπαν, οι πόρτες είναι κλειστές. Μία άλλη ασθενής τους είπε ότι πράγματι είχε έρθει ο Άγιος εκεί, αλλά ούτε εκείνη την πίστεψαν. Και ενώ η νοσοκόμα που δεν την πίστευε της έφτιαχνε το προσκέφαλο, βρήκε 20 δολλάρια. Ο Άγιος όταν ήρθε της άφησε και λεφτά γιατί δεν είχε τίποτα εκείνο το διάστημα. Τα χρόνια πέρασαν, όταν έφυγε ο Άγιος για το Σαν Φρανσίσκο, ήρθε και εκείνη εκεί και ήθελε να την ψάλλει και να την κηδέψει ο Άγιος. Και πράγματι το 1968 πέθανε το βράδυ της Μεταμορφώσεως από αέριο από γκάζι του σπιτιού της και μία άλλη κυρία, η Όλγα, είδε στον ύπνο της εκείνο το βράδυ τον Άγιο μέσα στον Ναό να θυμιάζει ένα φέρετρο με την Άννα μέσα και να της ψέλνει τόσο ωραία την νεκρώσιμη ακολουθία. Έτσι ο Άγιος της εκπλήρωσε την επιθυμία της. Το πρωί έμαθε η Όλγα ότι εκείνο το βράδυ πέθανε η Άννα.

Της Ζηναίδας της είχε αναθέσει τα δωρεάν γεύματα για πτωχούς, έπαιρνε λεφτά από το ταμείο του Αρχιεπισκόπου, ένα ποσό των 20 δολαρίων κάθε μήνα για το σκοπό αυτό. Μια μέρα της έκανε δώρο 10 γαλλικά φράγκα, εγώ λέει η Ζηναίδα, τα ξόδεψα όλα για το σκοπό αυτό και ειδικά αυτόν τον μήνα έκανα πολλά έξοδα και χρώσταγα 70 δολλάρια. Δεν ήξερα τι να κάνω, έκανα προσευχή στον Άγιο (γιατί έλειπε στην Αμερική), του ζητούσα να με βοηθήσει, κάνω αυτό που μου είπες, αλλά τώρα έχω πολλά προβλήματα, βοήθησε με. Και το πρωί ο ταχυδρόμος της έδωσε ένα γράμμα από το ταμείο του Αρχιεπισκόπου. Νόμισε πως θα ήταν τα συνηθισμένα 20 δολλάρια μέσα, όταν όμως το άνοιξε βρήκε 70 δολάρια, ακριβώς όσα χρωστούσε. Πήγε λοιπόν και ξεχρέωσε, έγραψε και ένα ευχαριστήριο γράμμα και τον επόμενο μήνα ήταν πάλι τα καθιερωμένα 20 δολλάρια. Εκείνα τα λεφτά της τα είχε στείλει ο Άγιος. Πριν φύγει της ανέθεσε να φροντίζει ένα ορφανό παιδί, τον Βλαντιμίρ. Αλλά κάτι με τα δωρεάν γεύματα, κάτι με την ηλικιωμένη μητέρα της και τον θείο της έσπασαν τα νεύρα της και άρχισε να παρακαλεί τον Άγιο να τη βοηθήσει να τα βγάλει πέρα. Θα τα παρατήσω, έλεγε, δεν αντέχω άλλο. Και το βράδυ είδε στον ύπνο της τον Άγιο να έρχεται σπίτι της και να πηγαίνει σε αυτήν μόνο και να την ευλογεί. Το πρωί ο ταχυδρόμος της έφερε ένα δέμα, ένα περιοδικό που είχε την μορφή του Αγίου όπως τον είχε δει στον ύπνο της και στο εξώφυλλο ένα σημείωμα: «Στην Ζηναίδα». Αμέσως πήρε χαρά και δύναμη να συνεχίσει τον αγώνα της αυτό. Άλλη μια φορά την έσωσε από βέβαιο θάνατο. Μια μέρα ενώ θα έβγαινε έξω, κοιτώντας από το παράθυρο τον κόσμο είχε ανάμεσα σε κάτι αυτοκίνητα κάτι σαν μια μικρή σωλήνα, την κυρίεψε η περιέργεια και άρχισε να ντύνεται για να πάει κάτω να δει να το κλωτσήσει. Τότε κτυπάει η πόρτα, ανοίγει ήταν ο Άγιος. Μπήκε μέσα, κάθισε στην πολυθρόνα 5 λεπτά και έφυγε χωρίς να της πει τίποτα. Τότε ξανακτυπά στο παράθυρο και είδε αστυνομικούς στο δρόμο να παίρνουν με πολλή προσοχή αυτό το παράξενο πράγμα. Κατέβηκε γρήγορα κάτω και έμαθε ότι ήταν βόμβα και θα ήτα νεκρή που σκεφτόταν να το κλωτσήσει εάν δεν την καθυστερούσε ο Άγιος Ιωάννης.

Μια κυρία άρρωστη με πρόβλημα καρδιάς, φορούσε μια κονκάρδα με τον Άγιο Ιωάννη και μια μέρα λιποθύμησε στην Εκκλησία, τότε ο ψάλτης την σταύρωσε με την κονκάρδα, προσευχήθηκε στον Άγιο Ιωάννη να την κάνει καλά και πράγματι αμέσως συνήλθε.

Μια μέρα λέει η Ζηναίδα είχε μαγειρέψει η μητέρα της ένα φαγητό, τα βαρενίκι, που το τρώνε πολύ στην Ρωσία είναι ένα είδος ζυμαρικών με τυρί και θα πήγαινε στον Επίσκοπο Ιωάννη. Τα είδε στο τραπέζι ο θείος της και τα λαχτάρησε, πήγε η Ζηναίδα στον Άγιο μετά το φαγητό μαζί με τα βερανίκι και ο Άγιος έφαγε πολύ λίγο από τα τρόφιμα που του πήγε, τα βερενίκι όμως δεν τα άγγιξε καθόλου, τον πίεζε να φάει η Ζηναίδα, όμως αυτός δεν έφαγε καθόλου λες και προγνώριζε ότι τα είχε λαχταρήσει ο θείος της.

Κάποτε σκεφτόταν να πάει να του ζητήσει ευλογία να πάει σε Μοναστήρι. Το βράδυ τον είδε στον ύπνο της και δεν της έδινε ευλογία και κοιτώντας στον τοίχο της λέει: για χάρη του μείνε, και άνοιξε ο τοίχος και βγήκε ένα μωρό. Εκείνη έκλαιγε και ξύπνησε και σε λίγες μέρες γέννησε η γυναίκα του αδελφού της, αλλά αρρώστησε από φυματίωση και πάνω στον μήνα πέθανε, και ο αδελφός της της έδωσε να μεγαλώσει το μωρό. Γι΄αυτό τότε της είχε πει ο Άγιος αυτά τα λόγια. Τον νοιώθει τόσο κοντά της τον Άγιο Ιωάννη η Ζηναίδα ακόμη και τώρα που έχει πεθάνει. Κάποτε θα πήγαινε με τον ανηψιό της, τον Φιλίπ, στην Αμερική και ο ανηψιός της τα χάλασε τα λεφτά του, θα ‘χει η θεία μου, έλεγε, και δεν τους έφταναν για τα εισιτήρια. Της είχε στείλει και λίγα χρήματα κάποιος γνωστός της αρχιμανδρίτης εις μνήμη του αγαπημένου Επισκόπου Ιωάννη. Και αποφάσισαν να πάνε, αλλά τα χάλασε ο ανηψιός της τα δικά του και άρχισε να προσεύχεται στον Άγιο να την βοηθήσει. Έλεγε. Εάν νομίζεις πως αυτό το ταξίδι θα ‘ναι για το καλό του Φιλίπ, βοήθησε μας. Και εκείνη την ημέρα πήρε ένα σημείωμα από το ταχυδρομείο 7.700 φράγκων στ' όνομα της, ακριβώς το ποσό που χρειάζονταν για τα εισιτήρια. Πήγε στο ταχυδρομείο και της είπαν ότι μπορεί να πάρει αμέσως σήμερα τα χρήματα και τα πήρε χωρίς να χει μαζί της ούτε καν την ταυτότητά της. Ευχαρίστησα τον Άγιο που πάντα με βοηθάει. Ήθελε να πάρει κόκκινες κρυστάλλινες καντηλόκουπες από την Αμερική (γιατί στην Γαλλία δεν έβρισκε) και όλο το ξεχνούσε εκεί που γύριζε στην Αμερική, και μόλις πήγαν στον τάφο του Αγίου, αμέσως το θυμήθηκε και πήγε μετά και αγόρασε, ο Άγιος την βοήθησε να τις θυμηθεί. Την ευλογία του Αγίου Ιωάννη να έχουμε όλοι μας.



<>



Προς μιά νέα φάση της Κινεζικής Ορθοδοξίας



Ἡ κομμουνιστική κυβέρνηση, ἐνῶ προσπαθοῦσε ἐνεργά νά καταπνίξει τήν ἐλεύθερη ἔκφραση τῆς χριστιανικῆς πίστης στήν Κίνα, ἀπό τήν ἄλλη πλευρά, ἔκανε ταυτόχρονα μεγάλο καλό στήν πίστη. Ἀφοῦ «τό αἷμα τῶν μαρτύρων εἶναι ὁ σπόρος τῆς Ἐκκλησίας,» ἡ ἴδια ἡ καταδίωξη τῶν Χριστιανῶν εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα ἕνας ἐκπληκτικός ἀριθμός ἀνθρώπων στήν Κίνα νά ἀναζητήσουν τή Χριστιανική πίστη.

Ὅταν οἱ κομμουνιστές ἦρθαν στήν ἐξουσία τό 1949, ὑπῆρχαν στήν Κίνα συνολικά ἕνα ἑκατομμύριο Χριστιανοί διαφόρων δογμάτων. Σήμερα, ὑπάρχουν ὀγδόντα μέ ἑκατό ἑκατομμύρια. Περίπου 15% ἀπό αὐτούς τούς Χριστιανούς ἀνήκουν σέ ἐκκλησίες πού εἶναι ὑπό τόν ἔλεγχο τοῦ κράτους. Οἱ ὑπόλοιποι ἀνήκουν σέ κατ’οἶκον ἐκκλησίες πού λειτουργοῦν ὑπογείως. Ἕνα μεγάλο μέρος αὐτῶν τῶν τελευταίων – καί εἰδικότερα οἱ ἐπικεφαλῆς τους - ἔχουν ὑποστεῖ στό παρελθόν καί ἐξακολουθοῦν μέχρι καί σήμερα νά ὑφίστανται διώξεις ἀπό τήν κομμουνιστική κυβέρνηση: ἀπώλεια τῆς κοινωνικῆς θέσης τους, πρόστιμα, ξυλοδαρμούς, βασανιστήρια, φυλάκιση καί θάνατο.

Γιά τήν ὥρα, ἡ Ὀρθόδοξη πίστη εἶναι μᾶλλον ἄγνωστη στόν κόσμο – ἀκόμα καί στούς Χριστιανούς – στήν Κίνα. Ὡστόσο, τά ἑκατομμύρια τῶν ἔνθερμων πιστῶν σέ ὁλόκληρη τήν Κίνα, οἱ ὁποῖοι ἀκολουθοῦν τόν Χριστό συχνά μέ κόστος μεγάλες προσωπικές θυσίες, μποροῦν νά προσφέρουν ἕνα θεμέλιο γιά μιά νέα φάση τοῦ Ὀρθόδοξου Χριστιανισμοῦ στήν Κίνα. Αὐτό μπορεῖ νά γίνει ἄν οἱ Χριστιανοί Κινέζοι ἀνακαλύψουν τήν ἀρχαιότερη καί πιό παραδοσιακή Ὀρθόδοξη ἔκφραση τῆς πίστης στόν Χριστό.

Ἕνας Κινέζος προσήλυτος στήν Ὀρθοδοξία, πού τώρα προετοιμάζεται γιά τήν ἱερωσύνη, παρατήρησε πρόσφατα: «Εἶναι καλό πού πολλοί ἄνθρωποι στήν Κίνα ἔχουν ἤδη ἀκούσει γιά τόν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό, ἀλλά λυπᾶμαι πού δέν εἶναι πολλοί αὐτοί πού ἔχουν ἀκούσει γιά τόν Ὀρθόδοξο Χριστιανισμό. Ἡ Ὀρθοδοξία καί ὁ Ἰησοῦς Χριστός δέν εἶναι δύο ξέχωρα πράγματα. Ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶναι Ὀρθοδοξία. Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, οἱ Γραφές, εἶναι Ὀρθοδοξία. Ἔχω τήν αἴσθηση πώς ἄν κάποιος πιστεύει στόν Ἰησοῦ Χριστό, αὐτή ἡ πίστη θά τόν φέρει στήν Ὀρθοδοξία.»

Ὑπάρχουν δύο λόγοι γιά τούς ὁποίους μπορεῖ νά εἶναι μιά φυσική ἐξέλιξη ὁ σύν Θεῷ ἀναπτυσσόμενος Χριστιανισμός στήν Κίνα νά ἀσπαστεῖ τήν Ὀρθοδοξία. Πρῶτ’ ἀπ’ὅλα, ὁ Κινέζικος πολιτισμός καί ἡ Κινέζικη κουλτούρα βασίζεται σέ μιά ἀγάπη γιά τήν ὀρθοδοξία καί μιά πιστότητα στήν παράδοση, πού ἔχει τήν ἀπαρχή της στήν ἀρχαιότητα. Ὅπως ἔχει ἐπισημάνει ὁ π. Σεραφείμ (Ρόουζ):

«Ὑπάρχει στόν Κινέζικο νοῦ μιά πολύ ἔντονη ἰδέα γιά τήν ὀρθοδοξία, μέ μικρό ‘ο’: ὅτι ὑπάρχει μιά ὀρθή διδασκαλία, καί ὅτι ὁλόκληρη ἡ κοινωνία ἐξαρτᾶται ἀπό αὐτή τήν ὀρθή διδασκαλία.... Οἱ Κινέζοι εἶναι ἀπό τούς ἀνθρώπους μέ τήν μεγαλύτερη ἔγνοια γιά τήν παράδοση. Μέχρι τήν ἐποχή πού ἦρθε ὁ κομμουνισμός, οἱ Κινέζοι ἔκαναν πράγματα τά ὁποῖα τά ἔκαναν οἱ πρόγονοί τους ἀπό τά πολύ παλιά χρόνια, ἀπό τήν ἐποχή τοῦ Κομφούκιου. Καί ὁ Κομφούκιος εἶχε πεῖ πώς ἔκαναν αὐτά τά πράγματα ἀπό τά πολύ παλιά χρόνια, ἀπό τήν τρίτη χιλιετία π.Χ. Ἡ ὅλη ἀντιμετώπιση τῆς ζωῆς εἶχε παραμείνει βασικά ἡ ἴδια, καί ὅπου ὑπῆρχε διαφωνία, θά ἐπεκαλοῦντο τήν ἀρχαιότητα. ‘Αὐτό ἔτσι γινόταν ἀπό τά παλιά τά χρόνια. Δέν μποροῦμε νά τό ἀλλάξουμε’.»

Ἔτσι ἡ Ὀρθοδοξία τῆς Ἀνατολῆς, πού ἀκολουθεῖ χωρίς συμβιβασμούς τήν πρωταρχική, ἀνόθευτη Χριστιανική ἀτραπό καί τήν ἀδιάσπαστη, ἀμετάβλητη μετάδοση τῆς διδασκαλίας τοῦ Χριστοῦ ἀπό τήν ἐποχή τῶν ἀποστόλων μέχρι τίς μέρες μας, συνηχεῖ μέ τόν Κινεζικό νοῦ.
Δεύτερον, στό βάθος τους οἱ διδασκαλίες τῆς Ὀρθοδοξίας τῆς Ἀνατολῆς σχετικά μέ τήν ἐσωτερική πνευματική ζωή, οἱ ὁποῖες πηγάζουν ἀπό δύο χιλιετίες μυστικιστικῆς ἐμπειρίας τῶν ἁγίων, μποροῦν νά συναντήσουν τίς ἀρχαῖες Κινεζικές πνευματικές διδασκαλίες στό δικό τους ἔδαφος. Ὁ σύγχρονος Δυτικός Χριστιανισμός δέν μπορεῖ νά τό κάνει αὐτό. Μόνον ὁ Ὀρθόδοξος Χριστιανισμός μπορεῖ νά κατανοήσει, νά ἐκτιμήσει καί νά ἀγκαλιάσει τίς βαθιές συνειδητοποιήσεις τῶν αὐθεντικῶν Κινέζων σοφῶν τοῦ παρελθόντος, ξεκινώντας ἀπό τόν Lao Tzu, καί νά τίς διαχωρίσει ἀπό αὐτό πού ὁ Lao Tzu ἀποκαλοῦσε «παράδρομους τῆς Ὁδοῦ» στήν Κινεζική θρησκεία καί φιλοσοφία. Ἐπιπλέον, μόνο ὁ Ὀρθόδοξος Χριστιανισμός μπορεῖ νά ἀνοίξει γιά τούς Κινέζους τά μεγαλύτερα μυστήρια καί τόν τελικό σκοπό τῆς ζωῆς τοῦ Χριστοῦ: τήν θέωση μέσω τῆς ὁλοκληρωτικῆς ἔγχυσης τοῦ Φωτός τοῦ Ἄκτιστου Teh.
Τό 1981 ὁ π. Σεραφείμ, μιλῶντας γιά τήν ἀρχαία ὀρθόδοξη παράδοση στήν Κίνα, εἶπε, «Ἄν ὁ Χριστιανισμός κατώρθωνε νά εἰσχωρήσει κατά κάποιον τρόπο μέσα σ’ αὐτήν τήν παράδοση καί νά γίνει μέρος της, θά εἶχε λειτουργήσει, γιατί ἡ ψυχή τῶν Κινέζων θά ἦταν πολύ καλά προδιατεθειμένη γι’ αὐτό.»

Τώρα πού οἱ ἄνθρωποι ἔρχονται στόν Χριστό ὅπως ποτέ πριν στήν ἱστορία τῆς Κίνας, μέ ρυθμό μεγαλύτερο ἀπό δέκα ἑκατομμύρια τό χρόνο, βλέπουμε σήμερα τήν ἐκπλήρωση τῆς εὐχῆς τοῦ π. Σεραφείμ. Ἐνῶ στόν ξεπεσμένο Δυτικό πολιτισμό ἡ ἀγάπη γιά τόν Χριστό ἐξατμίζεται, στήν Κίνα ἀνθίζει. Ἡ Ἄπω Ἀνατολή ξεπερνάει κατά πολύ τή Δύση ὄχι μόνο ὡς πρός τόν ἀριθμό τῶν νέων Χριστιανῶν, ἀλλά ἐπίσης καί ὡς πρός τήν διά τῶν μαρτύρων της ὁμολογία τοῦ Χριστοῦ ἐνώπιον τοῦ σύγχρονου κόσμου.

Οἱ Κινέζοι, πού μιλοῦν τήν ἀρχαιότερη ζωντανή γλώσσα στόν κόσμο, συνδέονται μέ μιά εὐγενή καί βαθιά ἀρχαία κουλτούρα. Τώρα πού τόσοι πολλοί βρίσκουν τόν Χριστό τό ἐνσαρκωμένο Tao, τό ἑπόμενο βῆμα τους εἶναι νά συνδεθοῦν μέ τήν ἀρχαία παράδοση πού ἔχει διατηρηθεῖ στήν Χριστιανική Ἀνατολή, ὅπου θά βροῦν τήν πιό ἁγνή εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ καί τά πιό ἰσχυρά μέσα γιά τήν ἀπόκτηση τῆς Χάρης Του. Ὅταν συμβαίνει αὐτό, ἡ νοερά Προσευχή τοῦ Ἰησοῦ, εὐλαβικά φυλαγμένη στόν ἐσωτερικό ναό πολλῶν Κινέζικων καρδιῶν, θά ἀνέλθει ὡς θυμίαμα πρός τόν Χριστό.



<*>



Άγιος Φιλόθεος Επίσκοπος Τομπόλσκ Ρωσίας, Ισαπόστολος Σιβηρίας, Μογγολίας και Κίνας (+1727)

10 Ιουνίου




Ὁ Ἅγιος Φιλόθεος γεννήθηκε τὸ 1650 ἀπὸ εὐγενὴ καὶ ἀριστοκρατικὴ οἰκογένεια τῆς Οὐκρανίας. Τελείωσε τὴ θεολογικὴ ἀκαδημία τοῦ Κιέβου καὶ νυμφεύθηκε. Λίγο ἀργότερα χειροτονήθηκε πρεσβύτερος καὶ γιὰ μερικὰ χρόνια διακόνησε ὡς ἐφημέριος. Ἡ πρεσβυτέρα πέθανε νωρὶς καὶ ὁ Ἅγιος ἔγινε μοναχὸς στὴ Λαύρα τῶν Σπηλαίων τοῦ Κιέβου, ὅπου διακρίθηκε γιὰ τὸν ἀσκητικό του βίο, τὴν ἀδιάλειπτη προσευχὴ καὶ τὴ νηστεία.
Κατὰ τὰ ἔτη 1701 – 1702, διετέλεσε ἡγούμενος τῆς μονῆς τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου τοῦ Ζβὲν στὴν ἐπαρχία Ὀρλώφ. Τὸ 1702 χειροτονήθηκε Ἐπίσκοπος καὶ τοποθετήθηκε στὴν ἐπαρχία Σιβηρίας καὶ Τομπόλσκ. Ἡ ἐπαρχία του ἐκτεινόταν ἀπὸ τὴν Ἀρκτικὴ μέχρι τὸν Εἰρηνικὸ ὠκεανὸ καὶ ἀπὸ τὰ Οὐράλια ὄρη μέχρι τὴν Κίνα καὶ ἡ κύρια δραστηριότητά του ἦταν ἡ ἱεραποστολή. Μέσα σὲ εἴκοσι πέντε χρόνια περιόδευσε ἱεραποστολικὰ τὴ Σιβηρία, τὴν Καμτσάτκα, τὴ Μογγολία καὶ τὴ βόρεια Κίνα. Πολλὲς φορὲς δέχθηκε ἐπιθέσεις ἀπὸ εἰδωλολάτρες, ἀλλὰ παρὰ τὶς πολλὲς δοκιμασίες ποτὲ δὲν κατέφυγε στὴ βία κατὰ τὴν ἐξάσκηση τοῦ ἱεραποστολικοῦ του ἔργου. Κατάφερε ἔτσι νὰ βαπτίσει περὶ τοὺς σαράντα χιλιάδες εἰδωλολάτρες.

Ὁ Ἅγιος φρόντισε γιὰ τὴ μείωση τῶν φόρων τῶν νεοβαπτιζομένων καὶ τὴν ἀνέγερση νέων ἐκκλησιῶν. Ἔτσι αὔξησε τὶς ἐνορίες τῆς Σιβηρίας ἀπὸ ἑκατὸν ἑξήντα σὲ τετρακόσιες σαράντα ὀκτώ.

Παράλληλα σὲ κάθε ἱεραποστολικὸ κλιμάκιο ἔκτισε ἐκκλησιαστικὲς σχολὲς γιὰ τὰ παιδιὰ τῶν ἰθαγενῶν, δίδοντας ἔτσι ἰδιαίτερη σημασία στὴν παιδεία καὶ τὴ μόρφωση. Γιὰ τὸ λόγο αὐτὸ ζήτησε καὶ τὴ βοήθεια τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Κιέβου διὰ τῆς ἀποστολῆς μορφωμένων ἱεραποστόλων μοναχῶν καὶ βιβλίων.

Τὸ 1709 ὁ Ἅγιος ἀσθένησε καὶ ἔλαβε τὸ μεγάλο σχῆμα, ὀνομαζόμενος Θεόδωρος, στὴ μονὴ τῆς Ἁγίας Τριάδος τοῦ Τιοῦμεν, ἀλλὰ ἡ παραίτησή του ἔγινε ἀποδεκτὴ τὸ 1711, ὅταν στὴν ἐπισκοπικὴ ἕδρα τοῦ Τομπόλσκ ἐξελέγη ὡς διάδοχός του ὁ Ἰωάννης. Τὸ 1712 ἄρχισε ἐκ νέου τὴν ἱεραποστολική του δραστηριότητα κηρύσσοντας τὸ Εὐαγγέλιο στὶς περιοχὲς τῶν ποταμῶν τοῦ Μπερέζο.

Ὅταν κοιμήθηκε ὁ Ἐπίσκοπος Ἰωάννης, τὸ 1715, ὁ Ἅγιος Φιλόθεος ἐπανεξελέγη Ἐπίσκοπος τοῦ Τομπόλσκ, ὅπου καὶ παρέμεινε μέχρι τὸ 1720. Στὴ συνέχεια παραιτήθηκε, ἐπέστρεψε στὸ μοναστήρι, ὅπου συνέχισε τὸ ἱεραποστολικό του ἔργο καὶ δίδασκε γραφὴ καὶ ἀνάγνωση στὰ παιδιὰ τῶν νεοβαπτισθέντων.

Ὁ Ἅγιος Φιλόθεος κοιμήθηκε μὲ εἰρήνη τὸ 1727 καὶ ἐνταφιάσθηκε στὴ μονή του.

Τὸ 1984 καθιερώθηκε ἡ ἑορτὴ τῶν Ἁγίων τῆς Σιβηρίας, μεταξὺ τῶν ὁποίων ἀναφέρεται καὶ τὸ ὄνομα τοῦ Ἁγίου Φιλοθέου.Το λείψανό του βρέθηκε άφθαρτο το 2006 και τοποθετήθηκε στην Μονή της Αγίας Τριάδος στο Τιούμεν, μονή που έχτισε ο ίδιος.

Ἡ Ἐκκλησία τιμᾶ, ἐπίσης, τὴν μνήμη του στὶς 10 Ἰουνίου.

<*>

Ο Άγιος Νικόλαος Μυρών Λυκίας ο Θαυματουργός σώζει έναν Κινέζο που έπεσε μέσα στον πάγο του ποταμού στο Χαρμπίν της Κίνας



Στην Κίνα πριν ανεβούν στην εξουσία οι Κινέζοι, υπήρχε στον σιδηροδρομικό σταθμό του Χάρπιν μία εικόνα του Αγίου Νικολάου την οποία είχαν τοποθετήσει Ρώσοι μετανάστες. Την σέβονταν ακόμη και οι μη-Ορθόδοξοι Κινέζοι.

Μία ημέρα ήρθε στον σταθμό ένας βρεγμένος Κινέζος ο οποίος είχε πέσει στα γόνατα ευχαριστώντας τον Άγιο Νικόλαο στα κινέζικα.

Αυτός μία ημέρα κατά την διάρκεια του χειμώνα προσπάθησε να διασχίσει τον Σάνγκαρι ποταμό. Αυτός ο ποταμός περνάει μέσα από το Χάρπιν και τον χειμώνα παγώνει. Όπως προχωρούσε βιαστικός ο πάγος έσπασε και βρέθηκε κάτω από τον πάγο.  Όπως βυθιζόνταν θυμήθηκε την εικόνα του σιδηροδρομικού σταθμού και φώναξε: «Γέρε άνθρωπε από τον σιδηροδρομικό σταθμό, βοήθησε με»!

Μετά έχασε τις αισθήσεις και γλίστρησε κάτω από τον πάγο. Ο θάνατος φαινόνταν βέβαιος
Το επόμενο πράγμα που θυμάται είναι ότι βρέθηκε στην όχθη του ποταμού! Το δέρμα του ήταν παγωμένο. Όσο πιο γρήγορα μπορούσε έτρεξε προς τον σιδηροδρομικό σταθμό και έπεσε μπροστά στην εικόνα ευχαριστώντας τον Άγιο ιεράρχη Νικόλαο για την θαυματουργική του επέμβαση.



<*>

Πηγή:

TAIWAN & HONG KONG OF MY HEART - Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΣΤΗΝ ΚΙΝΑ, ΣΤΗΝ ΤΑΪΒΑΝ & ΣΤΟ ΧΟΝΓΚ ΚΟΝΓΚ




Επιστροφή στο

Μέλη σε σύνδεση

Μέλη σε αυτή την Δ. Συζήτηση: 4 και 0 επισκέπτες