Εμένα λοιπόν με λεν Αποστόλη. Με βάπτισε ένας ορθόδοξος ιερέας στο Διδυμότειχο, μεγάλον, κάπου 18 μηνών, λίγο πριν οι Beatles εισβάλλουν στο Αμερικανικό hit-parade και διαλύσουν όλα τα ρεκόρ. Η συγχωρεμένη η μάνα μου, μου έλεγε ότι ήμουν πολύ άτακτος καθ’ όλη τη διάρκεια του μυστηρίου, ότι ούρλιαζα συνεχώς και ότι τραβούσα τα γένια του παπά. Έκτοτε η σχέση μου με την εκκλησία ήταν η κλασσική, χαλαρή σχέση του: «ούτε πολύ ζέστη, ούτε πολύ κρύο».
Κάποια στιγμή, έφαγα μια σφαλιάρα στην προσωπική μου ζωή και έτσι έκανα στροφή προς τον Χριστό.
Η είσοδός μου βέβαια στον κόσμο της ορθοδοξίας ήταν βαθμιαία και όχι απότομη. Προσπαθούσα να μάθω κάποια πράγματα για την ορθοδοξία, αλλά όσο τα σκάλιζα τόσο περισσότερες απορίες μου δημιουργούνταν.
Αυτός που με βοήθησε ήταν ο πρωτοπρεσβύτερος της ενορίας μου, εξ αιτίας του οποίου άρχισα να εκκλησιάζομαι τις Κυριακές και να του στέλνω ηλεκτρονικά μηνύματα με πλήθος ερωτημάτων τα οποία κάποια στιγμή τα απαντούσε.
Πολύ με βοήθησαν και τα βιβλία του μακαριστού Γέροντα Παϊσίου. Δεν θα ξεχάσω ότι μέσα σε αυτά βρήκα λύση σε ένα πρόβλημα που με απασχολούσε χρόνια.
Είμαι παντρεμένος 23,5 έτη με μια γυναίκα που την έχω ταλαιπωρήσει πολύ, αλλά για κάποιο λόγο μου συμπαρίσταται ακόμη. Μάλλον ο καλός Θεός θεώρησε ότι πρέπει να μου δίνει συνεχώς ευκαιρίες για να διορθωθώ, παρ’ όλο που εγώ δεν δίνω ανάλογες ευκαιρίες στους αδελφούς μου.