Ας ανοίξουμε τις καρδιές μας...

Αρχονταρίκι - Members Area

Συντονιστές: Anastasios68, Νίκος, johnge

Άβαταρ μέλους
Νίκος
Διαχειριστής
Δημοσιεύσεις: 6863
Εγγραφή: Παρ Ιούλ 27, 2012 11:05 am
Τοποθεσία: Κοζάνη

Re: Ας ανοίξουμε τις καρδιές μας...

Δημοσίευσηαπό Νίκος » Παρ Φεβ 27, 2015 9:26 am

Νίκος έγραψε:Η μεγάλη παρεξήγηση βρίσκεται στο τι είναι αμαρτία. Οι περισσότεροι άνθρωποι, ακόμη και Χριστιανοί, νομίζουν ότι έχουν υποχρέωση να τηρούν κάποιους κανόνες ηθικής ή καλής συμπεριφοράς κι αν το κάνουν δεν έχουν αμαρτίες. Όμως αμαρτία σημαίνει αστοχία. Χριστιανός είναι όποιος αγαπά το Χριστό. Επομένως ο στόχος κάθε Χριστιανού είναι να εκφράσει την αγάπη αυτή τηρώντας το θέλημά Του. Κάθε τι που κάνουμε ή δεν κάνουμε σ' αυτή τη ζωή, που δεν είναι μέσα στο στόχο αυτό είναι αμαρτία. Κάθε λεπτό της ζωής μας που δεν υπηρετεί το στόχο αυτό είναι αμαρτία.

Οι περισσότεροι από μας, όχι μόνο δεν έχουμε αφιερωμένη κάθε στιγμή της ζωής μας στο Χριστό, αλλά κάνουμε συμβιβασμούς ακόμη και στην τήρηση των 12 εντολών, ως ελάχιστων προϋποθέσεων για τη διατήρηση της πορείας μας εντός στόχου. Δηλαδή και δεν βάζουμε το Θεό πάνω απ' όλα και τους γονείς μας δεν τιμούμε όπως τους αξίζει και πορνεύουμε με το μυαλό μας και επιθυμούμε αυτά που έχει ο πλησίον μας, αλλά δεν έχουμε εμείς, και κλέβουμε απ' αυτούς που δεν έχουν αυτά που εμάς μας περισσεύουν και ... Αν κάνουμε μια αυστηρή κριτική της ζωής μας σύμφωνα με τα λόγια του Χριστού, θα δούμε ότι πολύ συχνά ξεφεύγουμε από την τήρηση του θελήματός Του. Άρα πολύ συχνά αντί να κάνουμε βήματα προς το Χριστό, απομακρυνόμαστε απ' Αυτόν.

Όμως εμείς οι άνθρωποι των εσχάτων χρόνων έχουμε την ευλογία να μπορούμε κάνουμε διόρθωση πορείας, να απαλλαγούμε από τις αμαρτίες μας με την Εξομολόγηση και να συνεχίσουμε το δρόμο μας προς το Χριστό με τη βοήθεια του Πνευματικού μας. Το να αρνούμαστε αυτή την ευκαιρία στον εαυτό μας, που μας την εξασφάλισε με το Αίμα Του ο Χριστός, είναι μάλλον αφροσύνη προερχόμενη από κακώς νοούμενη υπερηφάνεια. Δυσκολευόμαστε να παραδεχτούμε τον εαυτό μας σαν φταίχτη και χρεώστη απέναντι στον Ουράνιο Πατέρα μας. Όμως χρεώστες είμαστε σ' Αυτόν ούτως ή άλλως, γιατί, ότι κι αν κάνουμε, δεν μπορούμε να ανταποδώσουμε την άπειρη Αγάπη Του προς εμάς. Μπορούμε όμως με ταπείνωση να Τον παρακαλέσουμε να παραβλέψει τη αδυναμία μας και τη ανεπάρκειά μας και να μας χαρίσει την απαλλαγή από τις αμαρτίες μας και τη Βασιλεία Του, που ετοίμασε για μας από την αρχή του κόσμου.


Αληθινή αγάπη σημαίνει εμπιστοσύνη. Δυστυχώς αυτό μου λείπει από την πίστη μου στο Χριστό. Ο εγωισμός μου δε μ' αφήνει να του εμπιστευτώ τον εαυτό μου να Τον κάνει ότι Εκείνος θέλει ("...Ιδού η δούλη Κυρίου· γένοιτό μοι κατά το ρήμά σου..." (Λουκ. α' 38)). Έτσι πορεύομαι κατά τους λογισμούς μου και πέφτω από λάθος σε λάθος, αλλά ακόμη κι αν δεν κάνω λάθη, αισθάνομαι μεγάλη μοναξιά, ακόμη και μέσα στο πλήθος, γιατί μου λείπει η δική Του στήριξη και παρηγοριά. "Πιστεύω, Κύριε· βοήθει μου τή απιστία." (Μαρκ. θ΄24)


Ο Θεός, ιλάσθητί μοι τώ αμαρτωλώ και ελέησόν με.

Άβαταρ μέλους
Φωτεινή
Δημοσιεύσεις: 2060
Εγγραφή: Παρ Νοέμ 29, 2013 9:01 am
Τοποθεσία: Θεσσαλονίκη

Re: Ας ανοίξουμε τις καρδιές μας...

Δημοσίευσηαπό Φωτεινή » Παρ Φεβ 27, 2015 3:15 pm

Νίκος έγραψε:Αληθινή αγάπη σημαίνει εμπιστοσύνη. Δυστυχώς αυτό μου λείπει από την πίστη μου στο Χριστό. Ο εγωισμός μου δε μ' αφήνει να του εμπιστευτώ τον εαυτό μου να Τον κάνει ότι Εκείνος θέλει ("...Ιδού η δούλη Κυρίου· γένοιτό μοι κατά το ρήμά σου..." (Λουκ. α' 38)). Έτσι πορεύομαι κατά τους λογισμούς μου και πέφτω από λάθος σε λάθος, αλλά ακόμη κι αν δεν κάνω λάθη, αισθάνομαι μεγάλη μοναξιά, ακόμη και μέσα στο πλήθος, γιατί μου λείπει η δική Του στήριξη και παρηγοριά. "Πιστεύω, Κύριε· βοήθει μου τή απιστία." (Μαρκ. θ΄24)

Σε αυτά που γράφεις Νίκο, είναι σαν να βλέπω τον εαυτό μου. Ξέρω πολύ καλά (στη θεωρία) πως πρέπει να εμπιστεύομαι και να αφήνομαι ολοκληρωτικά στα χέρια του Θεού. Όταν όμως έρχεται μία θλίψη ή δοκιμασία νιώθω σαν καράβι που το χτυπάνε τα κύματα με μανία, νιώθω να βυθίζομαι. Στη συνέχεια θυμώνω με τον εαυτό μου, που δεν κατάφερα ακόμη (μετά από τόσα χρόνια στο χώρο της Εκκλησίας) να δείξω εμπιστοσύνη σε Εκείνον που είναι Παντογνώστης και Παντοδύναμος. Αν ποτέ τα καταφέρω, θα νιώσω και τη γαλήνη που τόσο επιζητώ! Ο δρόμος μου είναι ακόμη πολύ μακρύς!!!


Μη φοβάσαι, μόνο πίστευε.
Μάρκος ε' 36

Πέτρος
Δημοσιεύσεις: 1646
Εγγραφή: Πέμ Φεβ 19, 2015 9:32 am

Re: Ας ανοίξουμε τις καρδιές μας...

Δημοσίευσηαπό Πέτρος » Παρ Φεβ 27, 2015 4:21 pm

Νομίζω ότι πολύ βοηθάνε οι βίοι των αγίων σ' αυτές τις περπτώσεις.
Εκεί γίνεται αυτό το πλήρες άφημα στην Θεία Πρόνοια.



Άβαταρ μέλους
aposal
Δημοσιεύσεις: 7219
Εγγραφή: Δευτ Ιούλ 30, 2012 1:12 pm
Τοποθεσία: Απόστολος, Άγιος Δημήτριος Αττικής

Re: Ας ανοίξουμε τις καρδιές μας...

Δημοσίευσηαπό aposal » Παρ Φεβ 27, 2015 4:37 pm

Νομίζουμε ότι μετανοούμε,
νομίζουμε ότι συγχωρούμε,
νομίζουμε ότι αγαπάμε,
νομίζουμε ότι εμπιστευόμαστε τη ζωή μας στον Κύριο,
αλλά Εκείνος προνοεί να μας δίνει παραδείγματα ώστε να αντιλαμβανόμαστε ότι ακόμη δεν τα έχουμε καταφέρει και να εστιάσουμε στα ελαττώματά μας.
Είναι μακρύς ακόμη ο δρόμος. Θα τελειώσει όταν κλείσουμε τα μάτια μας. Μέχρι τότε θα παλεύουμε. Δεν αποθαρρυνόμαστε όμως, γιατί ο Κύριος ευφραίνει την ψυχή μας όταν Τον προσεγγίζουμε.


Μελίζεται και διαμερίζεται ο Αμνός του Θεού, ο μελιζόμενος και μη διαιρούμενος, ο πάντοτε εσθιόμενος και μηδέποτε δαπανώμενος, αλλά τους μετέχοντας αγιάζων (απόσπασμα από τη Θεία Λειτουργία του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου).

Άβαταρ μέλους
Φωτεινή
Δημοσιεύσεις: 2060
Εγγραφή: Παρ Νοέμ 29, 2013 9:01 am
Τοποθεσία: Θεσσαλονίκη

Re: Ας ανοίξουμε τις καρδιές μας...

Δημοσίευσηαπό Φωτεινή » Τρί Μαρ 03, 2015 8:56 pm

Σήμερα σκεπτόμουν πόσο καλά τα πήγαινα με τους έφηβους μαθητές μου όταν δούλευα στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση. Υπήρχε διάλογος! Διάλογος που μου λείπει στη Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση που είμαι μεταταγμένη από το 2013. Δούλευα βέβαια και πιο πριν με απόσπαση σε δημοτικά, οπότε ήμουν εξοικειωμένη. Οι εκπαιδευτικοί που μετατάχθηκαν σε δημοτικά, χωρίς να έχουν προηγούμενη εμπειρία, έχουν πάθει ένα σοκ.
Μία μόνιμη γκρίνια μέσα στις τάξεις του τύπου: "Κυρία με έβρισε, Κυρία μου πήρε το μολύβι μου, Κυρία δεν κάθομαι με αυτόν... βρωμάει, Κυρία, Κυρία, Κυρίααααα"......

Κάπως έτσι πρέπει να μας φανταστείτε εμάς τους εκπαιδευτικούς...

Εικόνα

Και με το θέμα της βαθμολογίας κάπως έτσι...

Εικόνα


Μη φοβάσαι, μόνο πίστευε.
Μάρκος ε' 36

Άβαταρ μέλους
Φωτεινή
Δημοσιεύσεις: 2060
Εγγραφή: Παρ Νοέμ 29, 2013 9:01 am
Τοποθεσία: Θεσσαλονίκη

Re: Ας ανοίξουμε τις καρδιές μας...

Δημοσίευσηαπό Φωτεινή » Τρί Μαρ 03, 2015 9:30 pm

Ελπίζω να σας διασκέδασα με τις φωτογραφίες... :lol:


Μη φοβάσαι, μόνο πίστευε.
Μάρκος ε' 36

Πέτρος
Δημοσιεύσεις: 1646
Εγγραφή: Πέμ Φεβ 19, 2015 9:32 am

Re: Ας ανοίξουμε τις καρδιές μας...

Δημοσίευσηαπό Πέτρος » Τρί Μαρ 03, 2015 10:28 pm

:D :D :D :D :D
Που πήγε η σοφία της κουκουβάγιας Φωτεινή ;
:D :D :D :D :D
Νά 'σαι πάντα καλά !



Άβαταρ μέλους
aposal
Δημοσιεύσεις: 7219
Εγγραφή: Δευτ Ιούλ 30, 2012 1:12 pm
Τοποθεσία: Απόστολος, Άγιος Δημήτριος Αττικής

Re: Ας ανοίξουμε τις καρδιές μας...

Δημοσίευσηαπό aposal » Τετ Μαρ 04, 2015 9:54 am

Είναι γεγονός ότι η πρώτη παιδεία που δέχονται τα παιδιά είναι από τους γονείς τους. Κι από εκεί θεωρώ ότι αρχίζουν τα προβλήματα. Δεν γνωρίζω αν στα Δημοτικά γίνεται καλή δουλειά, αλλά η διαπαιδαγώγηση εκεί είναι πολύ σημαντική γιατί εκεί μπαίνουν οι βάσεις. Μετά, στην εφηβεία, τα παιδιά έχουν αναπτύξει έναν χαρακτήρα και το Γυμνάσιο και ακόμη περισσότερο το Λύκειο παίζουν μικρότερο ρόλο στην αγωγή της ψυχής (ψυχαγωγία), με το βάρος να έχει πέσει κυρίως στη μεταφορά γνώσεων εις βάρος της διάπλασης του χαρακτήρα.


Μελίζεται και διαμερίζεται ο Αμνός του Θεού, ο μελιζόμενος και μη διαιρούμενος, ο πάντοτε εσθιόμενος και μηδέποτε δαπανώμενος, αλλά τους μετέχοντας αγιάζων (απόσπασμα από τη Θεία Λειτουργία του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου).

Άβαταρ μέλους
Φωτεινή
Δημοσιεύσεις: 2060
Εγγραφή: Παρ Νοέμ 29, 2013 9:01 am
Τοποθεσία: Θεσσαλονίκη

Re: Ας ανοίξουμε τις καρδιές μας...

Δημοσίευσηαπό Φωτεινή » Τετ Μαρ 04, 2015 7:03 pm

Έτσι είναι! Αυτό που παρατηρώ στα 9 χρόνια που είμαι στη δημόσια εκπαίδευση είναι, ότι η κρίση (ηθική και οικονομική) στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια, έχει αντίκτυπο στη συμπεριφορά των παιδιών. Το 2007 που πρωτοδούλεψα σε σχολεία σαν ωρομίσθια, τα παιδιά ήταν μεν ζωηρά, αλλά σε λογικά και φυσιολογικά επίπεδα. Χρόνο με το χρόνο η εικόνα που αντικρύζω πάει από το κακό στο χειρότερο. Από το 2008 που διορίστηκα, με λύπη παρατηρώ, ότι η κατάσταση έχει ξεφύγει. Βία λεκτική και σωματική μεταξύ μαθητών, έλλειψη ενδιαφέροντος για τα μαθήματα, υπερκινητικότητα, έλλειψη συγκέντρωσης κ.ά. είναι φαινόμενα που συναντάμε σχεδόν καθημερινά στη δημόσια εκπαίδευση. Οι γονείς πλέον αποκαμωμένοι από τα προβλήματα της καθημερινότητας έχουν χάσει τη μπάλα! Η ανεργία δημιουργεί μία ανασφάλεια μέσα στην οικογένεια που την βιώνουν και την ειπράττουν και τα παιδιά! Και μέσα σε αυτό τον κυκεώνα πρέπει ο εκπαιδευτικός να αντιμετωπίσει 20 με 25 διαφορετικές προσωπικότητες και να προσαρμόσει τη συμπεριφορά και το τρόπο διδασκαλίας του σε αυτές. Πρέπει να αφήσει τα δικά του προβλήματα και άγχη στην άκρη και να βρίσκεται συνεχώς σε εγρήγορση, αφενός μεν για να κάνει ελκυστικό προς τους μαθητές το διδακτικό αντικείμενο και αφετέρου να παριστάνει τον διαιτητή, τη νταντά, τη μαμά, τον αστυνόμο, τον θηριοδαμαστή και πολλά άλλα. Και με αφορμή αυτά που έγραψα, θυμήθηκα ένα πολύ ωραίο ποίημα του Κωστή Παλαμά, παλιό μεν αλλά πάντα επίκαιρο!


Στον Δάσκαλο ...

Σμίλεψε πάλι, δάσκαλε, ψυχές!
Κι ό,τι σ' απόμεινε ακόμη στη ζωή σου,
μην τ' αρνηθείς! Θυσίασέ το ως τη στερνή πνοή σου!
Χτισ' το παλάτι, δάσκαλε σοφέ!

Κι αν λίγη δύναμη μεσ' το κορμί σου μένει,
μην κουρασθείς. Είν' η ψυχή σου ατσαλωμένη.
Θέμελα βάλε τώρα πιο βαθειά,
Ο πόλεμος να μη μπορεί να τα γκρεμίσει.

Σκάψε βαθειά. Τι κι' αν πολλοί σ’ έχουνε λησμονήσει;
Θα θυμηθούνε κάποτε κι αυτοί
Τα βάρη που κρατάς σαν Άτλαντας στην πλάτη,
Υπομονή! Χτίζε, σοφέ, της κοινωνίας το παλάτι!


Μη φοβάσαι, μόνο πίστευε.
Μάρκος ε' 36

Άβαταρ μέλους
Achilleas
Δημοσιεύσεις: 2082
Εγγραφή: Παρ Ιούλ 27, 2012 7:09 pm

Re: Ας ανοίξουμε τις καρδιές μας...

Δημοσίευσηαπό Achilleas » Τετ Μαρ 04, 2015 9:16 pm

Πολύ ωραία περιέγραψες Φωτεινή την εμπειρία σου από την εκπαίδευση, καθώς και πολύ όμορφο και το ποίημα του μεγάλου μας ποιητή. Έτσι είναι τα πράγματα και φοβάμαι ότι θα χειροτερέψουν. Θα ήθελα να προσθέσω και το εξής: Πιστεύω ότι όλα αυτά τα φαινόμενα που περιέγραψες, όπως η ενδοσχολική βία λεκτική και σωματική, έχουν μία αφετηρία. Το ότι τα παιδιά μεγαλώνουν χωρίς Χριστό. Μετρημένα πιστεύω είναι τα παιδιά που τα διδάσκουν οι γονείς τους το Χριστό και τα οποία εύκολα ξεχωρίζουν σαν τη μύγα μέσα στο γάλα. Ξεχωρίζουν από την όλη συμπεριφορά τους μέσα στο σχολείο και έξω από αυτό. Και πιστεύω ότι η οικονομική κρίση δεν φταίει εξ' ολκλήρου. Φέρνω σαν παράδειγμα τις γενιές που μεγαλώσανε το 50 και το 60 που και τότε φτώχεια υπήρχε αλλά κυριαρχούσε στη νεολαία μία ευγένεια και ένα άλλο ήθος (στην πλειοψηφία αναφέρομαι) που έχει εκλείψει. Είναι πολλές οι αιτίες της σημερινής κατάντιας, που όλες οδηγούν σε μία. Τη χωρίς Χριστό ζωή. Σ' αυτό βέβαια είμαστε συνυπεύθυνοι γονείς και εκπαιδευτικοί.
Και ένα τελευταίο, πιο πραγματιστικό. Μας περιέγραψες πολλούς ρόλους που καλείται να παίξει ο δάσκαλος. Θα έλεγα ότι οι περισσότεροι εκπαιδευτικοί με τους μισθούς πείνας που πέρνουν δεν χολοσκάνε και πολύ. Τόσα μας δίνουν, τόσο προσφέρουμε.


Μακάριοι οι πραείς, ότι αυτοί κληρονομήσουσι την γην.


Επιστροφή στο

Μέλη σε σύνδεση

Μέλη σε αυτή την Δ. Συζήτηση: 17 και 0 επισκέπτες