Καλησπέρα σε όλους και καλώς σας βρήκα!
Είμαι προβληματισμένος τον τελευταίο καιρό και ψάχνοντας στο διαδίκτυο, βρέθηκα στη σελίδα σας που απ΄ όσα διάβασα μου φαίνεται ενδιαφέρουσα και θεωρώ πως μπορείτε να με βοηθήσετε. Θα παρακαλούσα για τις απόψεις σας.
Καταρχάς είμαι θρησκευόμενος και προσπαθώ όσο μπορώ να ακολουθώ τον χριστιανικό τρόπο ζωής και ν’ ακολουθώ τα μυστήρια της πίστης μας (εξομολόγηση, θεία κοινωνία κτλ) αλλά δεν έχω πνευματικό (το γνωρίζω ότι θα έπρεπε, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα), ούτε έχω διαβάσει θρησκευτικά βιβλία πέρα από την Καινή Διαθήκη, που όμως δεν μπορώ να πω ότι είμαι άριστος γνώστης της. Θα ήθελα να σας απευθύνω κάποιες ερωτήσεις σχετικά μ’ ένα σοβαρό θέμα που με απασχολεί, θα εκτιμούσα ιδιαίτερα την άποψη ιερέων ή ακόμα καλύτερα Πνευματικών αλλά κάθε άποψη που μπορεί να με φωτίσει είναι δεκτή.
Έχω μια καλή φίλη, γνωριζόμαστε από παιδιά καθώς μεγαλώσαμε σε διπλανά διαμερίσματα και παράλληλα πηγαίναμε μαζί σχολείο. Μας συνδέει μια αγνή και αδερφική φιλία, συνεπώς ενδιαφέρομαι γι’ αυτή την κοπέλα ως φίλος και αδερφός.
Ας περάσω όμως στο προκείμενο. Η κοπέλα αυτή είναι σήμερα 35 χρονών, πιστεύει στον Χριστό μας και θα έλεγα πως είναι καλή χριστιανή, δίνει ελεημοσύνη όσο μπορεί, είναι πονόψυχη για τους γύρω της, προσεύχεται, ανάβει το καντήλι της, νηστεύει τις μεγάλες νηστείες, εκκλησιάζεται κάπου-κάπου, κοινωνεί, εξομολογείται, διαβάζει βιβλία σχετικά με το Χριστιανισμό και έχει έναν πνευματικό που όπως λέει τον σέβεται πολύ. Βέβαια δεν ακολουθεί όλες τις διδαχές της πίστης μας (με λύπη μου αναγνωρίζω πως ούτε εγώ το κάνω) αλλά αυτό είναι κάτι που δεν θα ήθελα να θίξουμε καθώς πιστεύω πως δεν πρέπει να κρίνουμε τους άλλους, ο καθένας βρίσκει το δρόμο του. Αυτά για να γνωρίζετε ορισμένα πράγματα σχετικά με τη θρησκευτική πίστη του ανθρώπου για τον οποίο θ’ αναφερθώ στη συνέχεια και όπως έγραψα νοιάζομαι σαν να ήταν αδερφή μου.
Η Ε. λοιπόν είναι 37χρ. μορφωμένη, με καλή δουλειά, ανεξάρτητη, εδώ και λίγους μήνες σύναψε σχέση με ένα παιδί συνομήλικο της, ο οποίος όπως μου εκμυστηρεύτηκε η ίδια είναι άθεος, όταν μου το είπε σοκαρίστηκα, καθώς δεν περίμενα ποτέ να κάνει σχέση με κάποιον που δεν πιστεύει στο θεό. Μου είπε πως είναι ερωτευμένη και πως για πρώτη φορά στη ζωή της νιώθει έτσι για κάποιον, πως νιώθει ευτυχισμένη μαζί του (κάτι που φαίνεται και από τη ψυχολογία της) και πως σκέφτεται το μέλλον μαζί του. Στο διάστημα που είναι μαζί έχουνε συζητήσει θρησκευτικά θέματα και διαφωνούνε κάθετα, αυτές οι διαφωνίες προκαλούν και στις δυο πλευρές μια μικρή ένταση, αλλά χωρίς υπερβολές, χωρίς δηλαδή να έρθουν σε ρήξη και να τσακωθούν. Η Ε. φυσικά δεν αρνείται τίποτα από τη πίστη της και αυτός από την μεριά του είναι αμετανόητος σε κάποια πράγματα, λέει τη γνώμη του αλλά χωρίς όμως να την προσβάλλει. Μέχρι στιγμής αυτός δείχνει να μην στέκεται εμπόδιο στην πίστη της Ε. και όπως της έχει υποσχεθεί από την αρχή, σέβεται τις επιλογές της και επιθυμεί και αυτή να σέβεται τις δικές του και να μην προσπαθήσει να τον αλλάξει γιατί δεν θα καταφέρει τίποτα. Ο καθένας λέει ας έχει τις απόψεις του. Της είπε πως πηγαίνει κάθε Χριστούγεννα και Πάσχα στην εκκλησία μόνο και μόνο για να ευχαριστήσει τους δικούς του ανθρώπους, αλλά μέχρι εκεί. Γνωρίζω επίσης πως στην ευρύτερη οικογένεια του υπάρχει κάποιος ιερέας με τον οποίον έχουνε καλές σχέσεις, κάτι που δείχνει ότι τουλάχιστον δεν είναι εμπαθής απέναντι σε ανθρώπους της εκκλησίας. Τέλος η Ε. μου είπε ότι την στενοχωρεί που αυτός ο άνθρωπος δεν πιστεύει στο θεό αλλά το έχει αποδεχτεί καθώς τον θεωρεί ιδανικό σύντροφο, όμως ανησυχεί ότι αυτό το θέμα μπορεί μελλοντικά να τους δημιουργήσει προβλήματα.
Αυτά όλα τα ξέρω από τη φίλη μου. Με το παλικάρι έχουμε κάποιους κοινούς γνωστούς και έμαθα πως είναι καλό παιδί και από καλή χριστιανική οικογένεια, μάλιστα το έχω γνωρίσει και παρότι αρχικά ήμουν δύσπιστος απέναντι του λόγω των πεποιθήσεων του και θεωρούσα πως μπορεί να παρασύρει και τη φίλη μου στην αθεΐα, στη πορεία τον συμπάθησα γιατί κατάλαβα πως είναι καλός άνθρωπος, δίκαιος, ευγενικός, ήρεμος, πονόψυχος που βοηθάει τον πλησίον του και που ενώ συζητάει ανοιχτά κι υποστηρίζει με πάθος τις αθεϊστικές απόψεις του δεν έχει πέσει στην αντίληψη μου να προσβάλλει τον συνομιλητή του ή να προσπαθεί να τον παρασύρει.
Η Ε. τελευταία μου εκμυστηρεύτηκε πως έχει αναφέρει στον πνευματικό της πως γνώρισε ένα παιδί που δεν πιστεύει και ότι έχουνε σαρκικές επαφές (η Ε. είχε σαρκικές επαφές και με την προηγούμενη σχέση της, συνεπώς ξέρω πως δεν την παρέσυρε αυτός). Φυσικά ο Πνευματικός, όπως ακριβώς όφειλε της είπε ότι η εκκλησία μας απαγορεύει τις προγαμιαίες σχέσεις γιατί είναι μεγάλη αμαρτία και πως όσο τις συνεχίζει δεν τις δίνει την ευλογία του να λαμβάνει τη θεία κοινωνία. Αυτό όμως που μου έκανε εντύπωση, είναι πως της είπε ότι αν αυτός την σέβεται και δεν στέκεται εμπόδιο στην πίστη της και η ίδια νιώθει ευτυχισμένη μαζί του δεν χρειάζεται να χωρίσει.
Για να είμαι ειλικρινής δεν περίμενα τέτοια απάντηση, καθώς παρότι γνωρίζω καλά την Ε. και ξέρω ότι είναι δυνατή σε θέματα πίστης και βλέπω πως και ο φίλος της δεν έχει διάθεση να την παρασύρει στο δικό του δρόμο με φοβίζει αυτή η σχέση…φοβάμαι να μην πληγωθεί η Ε. ή να μην παρασυρθεί και φύγει απ το δρόμο του θεού…
Οι προβληματισμοί μου είναι οι εξής:
1.Τι λέει η θρησκεία μας για τις σχέσεις μεταξύ ενός πιστού και ενός άθεου?
2.Μια τέτοια σχέση μπορεί να έχει μέλλον με την προοπτική να καταλήξει σε γάμο? Η πίστη μας δέχεται έναν τέτοιο γάμο εφόσον γίνει σύμφωνα με το μυστήριο της εκκλησίας μας?
Το παιδί είπε στη φίλη μου πως θα δεχόταν να υποχωρήσει και να κάνει ορθόδοξο γάμο καθώς και να βαφτίσει τα παιδιά του παρότι δεν πιστεύει, για να ευχαριστήσει την μέλλουσα σύζυγο του και την μάνα του που είναι που είναι θεοσεβούμενη. Εμένα αυτό μου κάνει ως προσβολή στην πίστη μας, αλλά δεν είμαι ο κατάλληλος για να κρίνω.
3.Αν το ζευγάρι αποκτήσει παιδιά, δεν θα είναι πρόβλημα η διαπαιδαγώγηση τους?
Άραγε θα συνεχίσει αυτός ο άνθρωπος να είναι το ίδιο διαλλακτικός όπως κάνει μέχρι τώρα με την Ε. Σε συζήτηση που είχανε της είπε ότι δεν θέλει τα παιδιά του να έχουνε πολλές επαφές με τη θρησκεία, αλλά αν η σύζυγος του είναι διαφορετικών αντιλήψεων, θεωρεί υποχρέωση του να κάνει μικρές υποχωρήσεις σε κάποια θέματα και πως δεν θα τον πείραζε να νηστεύουν για λίγες μέρες, να εκκλησιάζονται και να κοινωνούν κάπου-κάπου.
4. Υπάρχει περίπτωση αυτό ο άνθρωπος ν' αλλάξει?
5.Τέλος, εγώ από την πλευρά μου τι πρέπει/μπορώ να κάνω για να βοηθήσω τη φίλη μου σ’ αυτό το θέμα?
Συγνώμη αν σας κούρασα, αλλά είμαι ιδιαίτερα προβληματισμένος.