Δημοσίευσηαπό Vasiliki » Δευτ Φεβ 18, 2019 5:54 pm
Καλησπέρα, πρόσφατα έπεσε στα χέρια μου ένα βιβλίο με τίτλο "Η τέχνη της απλότητας". Είναι ένα χαρακτηριστικό δείγμα βιβλίου που αναφέρεται στον μινιμαλισμό και στο φενγκ σούι. Δεν θέλω τόσο να σταθώ στο ότι η "απλότητα" στην οποία αναφέρεται, δεν είναι τίποτα άλλο από μια εξύψωση του "εγώ"και δεκάδες συμβουλές για το πώς να θέτει κάποιος ως προτεραιότητα τον εαυτό του και μόνο και πως να αποστασιοποιηθεί από τον πλησίον, με τρόπο άκρως εγωιστικό. Εκεί που θέλω να δώσω τεράστια βαρύτητα είναι ότι σε πολλά σημεία η συγγραφέας κατηγορεί ευθέως τον Χριστιανισμό ότι έχει ταυτίσει το σώμα μας με την αμαρτία και πολλές φορές χλευάζει την θρησκεία μας. Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι ΓΙΑΤΙ αντί η συγγραφέας να ασχολείται με το θέμα του βιβλίου της, εκφράζεται με αυτόν τον τρόπο για την θρησκεία μας και μάλιστα τοποθετείται με αυτόν τον τρόπο σε σημεία που κατά την γνώμη είναι εντελώς άσχετα. Ο λόγος που άνοιξα το συγκεκριμένο θέμα είναι γιατί τα τελευταία χρόνια η επικαιρότητα επηρεάζεται όλο και περισσότερο από ανατολίτικες θρησκείες (φενγκ σούι, γιόγκα, διαλογισμός κτλ). Αυτό όμως που πραγματικά μου κάνει εντύπωση είναι ότι βλέπω άτομα της εκκλησίας (ακόμα και επίτροπους) να υιοθετούν τέτοιου είδους πρακτικές στην καθημερινότητα τους και να διαβάζουν τέτοιου είδους βιβλία λέγοντας "θα κρατήσω μόνο τα καλά". Εγώ πιστεύω ότι δεν μπορεί να υπάρξει τέτοιου είδους διαχωρισμός σε "καλά" και "κακά" στοιχεία, ειδικά μάλιστα από τη στιγμή που οι συγγραφείς συχνά τοποθετούνται ξεκάθαρα απέναντι στον χριστιανισμό. Ποια πιστεύετε ότι πρέπει να είναι η στάση μας; Εφόσον ο Χριστός ζητά από εμάς ταπείνωση, η τόση ενασχόληση με το εγώ μας δεν είναι λάθος;