ΔΙΑΦΟΡΑ ΘΑΥΜΑΤΑ.

[ΦΩΤΗΣ]

Ενας Σέρβος σπουδαστής, ονόματι Πέτρος Ρέστοβιτς από το Βελιγράδι, άθεος και αβάπτιστος μεχρι τα 19 του χρόνια, βρήκε την πίστη και ζήτησε να βαπτιστεί στο μοναστήρι του Χιλανδαρίου. Καθώς γινόταν το μυστήριο του βαπτίσματος, κάποιος φίλος του τράβηξε μια φωτογραφία. Την ώρα που φωτογράφιζε, επέτρεψε ο Θεός να φανεί κάτι από την αόρατη χάρη του μυστηρίου του βαπτίσματος. Αυτό φάνηκε όταν εκτυπώθηκαν οι φωτογραφίες. Ολοι παρετήρησαν με κατάπληξη και ιερό δέος ότι στο κεφάλι του νεοφωτίστου καθόταν ένα λευκό περιστέρι!!! Η συγκίνηση του ίδιου μόλις είδε τη φωτογραφία ήταν απερίγραπτη.Το γεγονός αυτό συνέβη το 1980 στην Ιερά Μονή Χιλανδαρίου, του Αγίου Ορους.

[ΦΩΤΗΣ]

ΜΕ ΧΕΙΡΟΥΡΓΗΣΕ Ο ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΣ ΜΙΧΑΗΛ...
Μιά συγκλονιστική μαρτυρία ενός ιερέως - γιατρού, μέλους τής Ακαδημίας Επιστημών τής Νέας Υόρκης
Τό παρακάτω περιστατικό στό οποίο θά αναφερθούμε, συνέβει στόν π. Δανιήλ Σάπικα, κάτοικο Αθηνών, Αρχιμανδρίτη καί γιατρό. Τό 1976 αποφοίτησε από τήν Θεολογική Σχολή Αθηνών, καί τό 1978 χειροτονήθηκε κληρικός. Τό 1992 αποφοίτησε από τήν Ιατρική Σχολή τού Πανεπιστημίου Αθηνών, καί τό 1992 εκλέγεται ενεργό μέλος τής Ακαδημίας Επιστημών Νέας Υόρκης. Μάλιστα είναι καί ό πρώτος Ορθόδοξος κληρικός μέλος τής Ακαδημίας Επιστημών.
Στίς 19.2.01 σέ πανηγυρική εκδήλωση ενώπιον τού Αρχιεπισκόπου Αθηνών, εκπροσώπου τού Προέδρου τής Ελληνικής Δημοκρατίας καί μελών τής Κυβέρνησης, τού απονεμήθηκε πλατινένιος κόττινος γιά τίς υπηρεσίες του στόν Οικουμενικό Ελληνισμό.
Διηγείται ό ίδιος...
"Στίς 22 Απριλίου 1994 εισήχθηκα στό Ευγενίδειο Θεραπευτήριο μέ 4,5 κιλά εμπύημα δεξιού ημιθωρακίου, μέ συμπτώματα απολύτου άπνοιας, αδυναμία βάδισης, 41,5 πυρετό, ενώ υπέστην καί διαβητικό σόκ αγνώστου αιτιολογίας...
Μέσα από ένα σύνεφο έβλεπα καί άκουγα τά συμβαίνοντα μέσα στό χειρουργείο, καί τό βάσανο τό μεγάλο ήταν, ότι, σάν γιατρός γνώριζα πολύ καλά τήν κρίσιμη κατάστασή μου...
Γνώριζα, ότι τό ποσοστό κατάληξης ( θανάτου μου ) ήταν γύρω στό 95%. Καί δέν είχα άδικο. Μάλιστα ήμουν καί επιεικής στήν κρίση μου, γιατί ή ιατρική ομάδα πού αποτελείτο από τόν Ιωάννη Μπελένη διευθυντή τού Ευαγγελισμού, τόν καθηγητή Χρυσόστομο Μελισσινό διευθυντή πνευμονολογικής κλινικής στό Νοσοκομείο Υγεία, καί μέ τήν Ειρήνη Μπατάλη αναισθησιολόγο νά φοβάται νά μού δώσει νάρκωση γιά τόν κίνδυνο ανακοπής τής καρδιάς λόγω βάρους μου, συζητούσαν δυνατά γιατί δέν πίστευαν ότι άκουγα τά λεγόμενά τους...
Τούς άκουγα νά μού δίνουν ζωή μόνο 2% !...
"Θά κάνουμε ό, τι μπορούμε, έλεγαν, γιατί οί πιθανότητες ζωής είναι ελάχιστες, μέ ποσοστό κατάληξης 98% ! Έτσι κι΄ αλλιώς καταδικασμένος είναι..."
Εκείνη τήν ώρα ένιωσα μόνος, κατάμονος...Έκανα μέ κόπο τόν σταυρό μου καί προσευχήθηκα στόν προστάτη μου, τόν Ταξιάρχη...
" Ταξιάρχη μου, Αρχάγγελε Μιχαήλ, μή μέ αφήνεις, μή μέ εγκαταλείπης. Εσένα μόνο έχω τώρα, σ΄εσένα εμπιστεύομαι τήν ζωή μου..." !
Ένας μεταλικός θόρυβος διέκοψε τήν νοερά προσευχή μου. Φοβήθηκα ότι μέ τήν κίνηση τών χεριών μου έριξα κάποιο εργαλείο, καί προσπάθησα νά γυρίσω τό κεφάλι μου πρός τήν κατεύθυνση τού θορύβου.
Καί τότε...ώ Θεέ μου !

Ό Αρχάγγελος Μιχαήλ, ό Ταξιάρχης, μέ τήν πανοπλία του καί τό σπαθί στό δεξί χέρι του, στεκόταν πλάϊ μου, χαμογελαστός καί ολοζώντανος !
" Δανιήλ, είμαι εδώ, μού είπε. Δέν σέ εγκατέλειψα. Σέ προστατεύω. Εγώ θά σέ χειρουργήσω, καί θά γίνεις καλά. Μή φοβάσαι ! "
Ήταν τά λόγια τού Αρχαγγέλου, καί καθώς μού μιλούσε ακούμπησε τό ξίφος στό στήθος μου !...
Σέ λίγο ήλθε ό καθηγητής Μπελένης. " Άς προσευχηθούμε μαζί πάτερ Δανιήλ, μού είπε, καί μέ τήν βοήθεια τού Θεού όλα θά πάνε καλά ". Καί πράγματι πήγανε !
Ή εγχείρηση πέτυχε. Τό χέρι τού γιατρού πού τό οδηγούσε ό Αρχάγγελος, είμαι βέβαιος γιαυτό, μού ξανάδωσε πάλι τήν ζωή πού είχε αρχίσει νά φεύγει από μέσα μου. Καί σήμερα, όχι γιά πρώτη φορά, ήλθα καί πάλι εδώ, στό πανελλήνιο προσκύνημα τών Παμμεγίστων Ταξιαρχών στό Μανταμάδο τής Λέσβου, γιά νά ευχαριστήσω τόν Αρχάγγελο τού Θεού Μιχαήλ, γιά τήν σωτηρία μου..."
( απόσπασμα από τό τριμηνιαίο δελτίο επικοινωνίας " Ό Ταξιάρχης " , τού Ιερού προσκυνήματος Ταξιαρχών Μανταμάδου τής Λέσβου )

[ΦΩΤΗΣ]

Ο Ταξιάρχης του Μανταμάδου στο πλοίο «Θεόφιλος»!

Είμαστε γύρω στους 50 κι επιστρέφουμε. Το πλοίο της γραμμής έχει το όνομα του μεγάλου περιθωριακού «Θεόφιλος».Είναι αργά το βράδυ, παραμονή της 1ης Οκτωβρίου. Κάποιος προτείνει στον ιερέα να κάνουμε απόψε τον αγιασμό του μήνα, μια που το πρωί δεν θα μπορούσε. Εκείνος δεν φέρνει αντίρρηση. Είπαμε να συναντηθούμε στην τραπεζαρία λίγο πριν τα μεσάνυχτα. Νομίζουμε πώς θα τον συντροφεύουμε λίγοι, έτσι κουρασμένοι κι έτσι φορτωμένοι με πολλές συγκινήσεις.

Όσοι μαζευόμαστε, ξεπερνάμε τους εκατό. Κάποιος το ψιθύρισε και πολλοί έσπευσαν. Μαζί ό πλοίαρχος κι άλλη μια δεκάδα βαθμοφόροι στα επίσημα τους, χώρια το άλλο προσωπικό του σκάφους.
Ό παπά-Μάρκος ξεκινά. Μια σιωπή περίεργη γεμίζει το χώρο. Στη μέση του αγιασμού, ή φίλη μου φέρνει τη μικρή εικόνα με τον Ταξιάρχη του Μανταμάδου που αγόρασε το πρωί και την κρατά στο στήθος της. Τότε ό πλοίαρχος, που δεν πρέπει να ξεπερνά τα 40, κάνει νόημα σε κάποιον και εκείνος μ’ έναν άλλον πάνε προς το βάθος της αίθουσας. Επιστρέφουν σε λίγο. Κρατούν προσεκτικά κάτι σαν πίνακα ζωγραφικής, σαν εικόνα. Σιγά – σιγά αφαιρούν τα χοντρά χαρτιά που το τυλίγουν και ό ιερέας ζητά να το στρέψουν προς τον κόσμο.
Και τότε… τότε νιώθουμε το καράβι να γέρνει έντονα, αργά, υποβλητικά, μεγαλόπρεπα, και να επανέρχεται. Τρεις φορές. Σαν κάποιος να το σπρώχνει απ’ τη μία μεριά να γείρει στην άλλη έτσι για να τονίσει την παρουσία του, κι ενώ ή θάλασσα είναι ήρεμη και γλυκιά και φιλόξενη. Για δύο-τρία λεπτά.Ακούγονται φωνές έκπληξης. Προσέχω τον καπετάνιο. Έχει το κεφάλι κατεβασμένο. Ό υποπλοίαρχος, μελωδικός στην ψαλτική όσο λίγοι, χαμογελά. Οι άλλοι βαθμοφόροι δεν σαλεύουν. Κάποιοι από τους επιβάτες σταυροκοπιούνται.

Κι όταν ό αγιασμός τελειώνει, ό πλοίαρχος μάς μιλά: -Καταλάβατε το κούνημα του πλοίου; Αυτό δεν ήταν «θάλασσα», λέει με βεβαιότητα. Ήταν ό Αρχάγγελος. Και το κάνει κάθε φορά που τον ξεσκεπάζουμε.Αφήνει να εννοηθεί πώς έχει ζήσει ό ίδιος ένα θαύμα, αρνείται να το αποκαλύψει, μόνο λέει πώς τη συγκεκριμένη εικόνα την έχει μαζί του πάντοτε, όταν ταξιδεύει, ενώ, σαν γυρίζει στον Πειραιά, την παίρνει πάλι στο σπίτι του.
Εκείνο το βράδυ, ανοίγω ένα παλιό ξεχασμένο στίχο και προσεύχομαι:
Καθάριε μου Άγγελε, Άγγελε, Άγγελε,που διέσχιζες με υπομονή τη μνήμη τον Θεού μέχρι που σε άραξε το παρελθόν, πώς βρήκες την τοιχογραφία σον κι αιωνιώθηκες;Με ποιο κρινάκι σαν φωνήεν να φέγγει μου θα με δεχθεί και μένα κάποιο ξέφωτο ποίημα;Καθάριε μου ομογάστριε, πώς να σωθώ;

[ΦΩΤΗΣ]

Όγκος 9 εκατοστά στο ιερό οστό
Ονομάζομαι Φώτης Καπνάκης, κατοικώ στο Σταυρό Θεσ/νίκης (τηλ. 23970–61363). Το 2003 το καλοκαίρι παρουσιάστηκαν προβλήματα στην υγεία μου. Ψάχναμε στους γιατρούς, να βρούν τι έχω. Επί επτά μήνες πηγαίναμε στα Νοσοκομεία.
Την περίοδο αυτή μια χωριανή μας, η Αναστασία Στοΐτσα, είδε τη γυναίκα μου την Βασιλική και τη ρωτά: «Τι έχεις; Γιατί είσαι στενοχωρημένη; Μήπως έχεις προβλήματα στη δουλειά;» «Όχι. Ο άνδρας μου έχει πρόβλημα υγείας, γυρίζουμε στους γιατρούς, και δεν μπορούν να βρούν τι έχει». Τής λέει τότε: «Πιστεύεις;» «Φυσικά, πιστεύω» απαντά. «Τότε θα σου δώσω ένα βιβλίο του Αγίου Ραφαήλ να το διαβάσεις, να τον παρακαλέσεις, κι εκείνος θα έλθει». Μού έδωσε το βιβλίο “Σημείον Μέγα” του Κόντογλου, το διάβαζα συνέχεια.
Το Σεπτέμβριο πήγα στον ουρολόγο κ. Αντρίκο Παρασκευά, μήπως είχα προστάτη. Με παρέπεμψε να κάνω ακτινογραφία, γιατί δεν βρήκε προστάτη. Ο ακτινολόγος μου λέει: «Έλα εδώ, φίλε. Εσύ έχεις σοβαρό πρόβλημα». «Τι έχω;» «Θα δώσω στο γιατρό σου τις ακτινογραφίες, να τις δει, κι εκείνος θα σου εξηγήσει τι έχεις». Ο ουρολόγος μου λέει: «Φίλε, άλλα ψάχναμε και άλλα βρήκαμε. Βρέθηκε ένας όγκος περίπου 9 εκατοστά στο ιερό οστό».
Πήγαμε στο ΑΧΕΠΑ το Δεκέμβριο και βρήκαμε τον κ. Γιάννη Προυσαλίδη, γενικό χειρούργο. Όταν εκείνος είδε τις ακτίνες, μου λέει: «Είναι δύσκολη η περίπτωση. Κανονικά δεν πρέπει να σε αναλάβω, αλλά κάτι μέσα μου με παροτρύνει να σε αναλάβω. Για να γίνει η δική σου εγχείρηση, πρέπει να οργανώσουμε μια ομάδα πέντε γιατρών (χειρούργου, νευρολόγου, ογκολόγου, ορθοπεδικού, αγγειολόγου). Ο όγκος εί¬¬ναι καλοήθης, μη μεταστάσιμος. Στην καλύτερη όμως περίπτωση, θα μείνεις παράλυτος από την μέση και κάτω, γιατί από το ιερό οστούν περνούν τα νεύρα των κάτω άκρων και, αφαιρώντας το ιερό οστούν για να βγεί ο όγκος, αυτά θα καταστραφούν».
Μια εβδομάδα πριν την εγχείρηση, πήγαμε στο Νοσοκομείο για τις προεγχειρητικές εξετάσεις. Την Παρασκευή μου λέει ο γιατρός: «Φώτη, πήγαινε Σαββατοκύριακο στο σπίτι σου να ξεκουραστείς και Δευτέρα επιστρέφεις. Τρίτη θα κάνουμε χειρουργείο».
Συνεχώς παρακαλούσαμε τους Αγίους, στο νοσοκομείο, στο λεωφορείο, στο σπίτι. Σάββατο βράδυ ήρθαν τα παιδιά μας και συγγενείς, να με δούν. Όταν έφυγαν, πήγαμε να ξαπλώσουμε. Εμένα δεν με έπαιρνε ο ύπνος. Γύρω στις 2 μ.μ. σηκώθηκα, πήγα στην κουζίνα και πήρα το μόνιτορ της τηλεόρασης να δώ τηλεόραση.
Μόλις άνοιξα την τηλεόραση, άκουσα ένα βραχνό κλάμα μικρού κοριτσιού που ακουγόταν από βαθειά. Μού λέει: «Τι το άνοιξες αυτό το πράγμα; Εγώ μελετάω. Δεν με σκέπτεσαι εμένα;» Σέ λίγο άρχισε όλο μου το σώμα να κτυπιέται πάνω στο μπαουλοντίβανο πάνω–κάτω, σαν να κτυπούσαν δέκα άνθρωποι, νόμιζα ότι θα σπάσει. Αυτό κράτησε περίπου 5–10 λεπτά. Όλο το βράδυ δεν κοιμήθηκα, αναλογιζόμουν τι μου συνέβη.
Την Κυριακή το πρωί σηκώθηκα να κάνω καφέ και αισθάνθηκα τον όγκο να αιωρείται μέσα στην κοιλιά μου. Πήγα στην Εκκλησία και είπα όλο το περιστατικό στον ιερέα π. Ευρυβιάδη Κοντογιάννη (σημειωτέον, είμαι επίτροπος στην Ενορία). Εκείνος μου λέει: «Φώτη, είσαι πολύ τυχερός. Ξέρεις ποιό ήταν αυτό το κοριτσάκι που άκουσες χθες βράδυ; Ήταν η Αγία Ρηνούλα που τόσο πολύ παρακαλάτε».
Δευτέρα ξαναπήγα στο ΑΧΕΠΑ. Λέει η γυναίκα μου στο γιατρό: «Πιστεύετε στα θαύματα;» «Πιστεύω –της λέει– και να μας τα λέτε, για να παίρνουμε κι εμείς θάρρος». Τότε του διηγήθηκα αυτό που μου συνέβη. Μού λέει: «Αυτό θα το δούμε αύριο, που θα κάνουμε την επέμβαση».
Την άλλη μέρα έγινε η εγχείρηση, προγραμματισμένη να κρατήσει περί τις δέκα (10) ώρες, αλλά κράτησε μαζί με τη νάρκωση περίπου τέσσερις (4) ώρες. Οι γιατροί έβγαιναν χαρούμενοι από το χειρουργείο. Όταν βγήκε ο δικός μας ο γιατρός, λέει στη γυναίκα μου: «Καλά πήγε, μην ανησυχείς. Φεύγω τώρα να πάω στη Μηχανιώνα σε μια επίσκεψη που έχω και αύριο το πρωΐ θα περάσω να δώ τον Φώτη και θα τα πούμε».
Την άλλη μέρα το πρωΐ ήρθε στο κρεβάτι μου ο κ. Προυσαλίδης και μας κάλεσε όλους. Του λέω εγώ: «Πριν μας πεις οτιδήποτε, να μου πεις, η αγία Ειρήνη το έκανε το θαύμα της όπως σου είπα προχθές;» «Το έκανε, Φώτη, και ήταν πρώτη φορά που κάνω εγχείρηση χωρίς νυστέρι. Έβαλα τα χέρια μου και τον έβγαλα».
Η βοηθός του μας έλεγε αργότερα: «Είδα τον γιατρό να βάζει τα χέρια του μέσα σου και να βγάζει ένα “ρόδι”».
Τώρα είμαι πολύ καλά, χαίρω άκρας υγείας και χαίρομαι τα παιδιά και τα εγγόνια μου. Ευχαριστώ τους Αγίους για το θαύμα τους.

[ΦΩΤΗΣ]

ΑΓΙΟΣ ΕΦΡΑΙΜ , τής Νέας Μάκρης
Ζωντανές παρουσίες, από περιγραφές αυτοπτών μαρτύρων...

Τό αρχαίο ιστορικό Μοναστήρι τού Αγίου Εφραίμ τής Νέας Μάκρης, πού είναι καί ο τόπος μαρτυρίου του...
Πεντακόσια περίπου χρόνια έχουν περάσει, από τό 1426 , όταν στίς 5 Μαϊου Αγαρηνοί πειρατές, εισβάλλοντας στό μοναστήρι τών Αμώμων, στόν λόφο τής Νέας Μάκρης, παλούκωσαν μέ αναμμένο δαυλό στήν κοιλιά τόν Άγιο Εφραίμ, ηγούμενο τότε σ΄ αυτό τό μοναστήρι...Έκτοτε παρέμενε άγνωστος, μέχρι τό 1964 , όταν γιά λόγους πού μόνο ό Θεός γνωρίζει, κάνει στόν χώρο τής αρχαίας Μονής καί πάλι ζωντανή τήν παρουσία του...Στό ερειπωμένο αυτό μοναστήρι, ζεί τώρα μιά ευσεβής καλόγρια. Είναι ή Μακαρία Δεσύπρη, αυτή ή φωτεινή ψυχή πού μέ τήν ταπεινή παρουσία της σημάδεψε τήν ζωή τού Μοναστηριού στά χρόνια πού ακολούθησαν...
Διηγείται ή ίδια...
--" Καθισμένη πάνω στά ερείπια τού παλιού Μοναστηριού, όπου ή θεία Πρόνοια οδήγησε τά βήματά μου, έφερνα τόν στοχασμό μου σέ χρόνια περασμένα, σέ παλιούς καιρούς, όταν σκορπισμένα ήταν παντού τά κόκκαλα τών Αγίων μαρτύρων...Καί καθώς καταγινόμουν στό καθάρισμα τών χαλασμάτων, αναλογιζόμουνα ότι βρισκόμουνα σέ τόπο ιερό καί έλεγα,
--Θεέ μου, αξίωσέ με τήν ανάξια, νά ιδώ κι΄ εγώ έναν από τούς παλιούς πατέρες πού εδώ έζησαν...
Καί ενώ περνούσε ό καιρός έχοντας πάντα εσωτερικά τήν ίδια επιθυμία, ένοιωθα μιά φωνή μέσα μου νά μού λέει,
--" Σκάψε, καί εκείνο πού ζητάς θά τό βρείς !
Καί μ΄ έναν τρόπο θαυμαστό, ή μυστική αυτή φωνή, μού υπέδειξε τό κομμάτι γής στήν αυλή τού μοναστηριού, πού έπρεπε νά ψάξω.
Ό καιρός περνούσε, καί ή φωνή αυτή, κάθε φορά πιό δυνατή μέ προέτρεπε ν΄ αρχίσω...
Έδειξα τό σημείο στόν εργάτη πού φώναξα γιά μιά άλλη επισκευή, στό παλιό Ηγουμενείο, καί τού είπα νά σκάψει. Αυτός, απρόθυμος άρχισε αλλού τό σκάψιμο. Καί αφού είδα ότι δέν μέ άκουγε νά πάει εκεί πού τού έδειχνα, τόν άφησα νά κάνει τό θέλημά του χτυπώντας τούς άγονους βράχους. Τελικά, κατάλαβε τό λάθος του καί γύρισε στό σημείο...
"...καί φθάνοντας, έπειτα από ώρες, στό 1,70 βάθος, έφερε ό κασμάς στήν επιφάνεια τήν κεφαλή τού ανθρώπου τού Θεού. Τήν ίδια στιγμή, γέμισε άρωμα ή ατμόσφαιρα!
Ό εργάτης χλώμιασε, δέθηκε ή γλώσα του, καί κόπηκε ή μιλιά του
--Άφησέ με μόνη, τόν παρακάλεσα...
Γονάτισα μέ ευλάβεια καί ασπάσθηκα τό σκήνωμα τού Αγίου συλλογιζόμενη τήν έκταση οδύνης καί πόνου τού τότε μαρτυρίου του..."
Καί αλλού, ή μοναχή Μακαρία Δεσύπρη, εξιστορεί πώς είδε ολοζώντανο τόν Άγιο...
--" Ήταν βράδυ, καί διάβαζα μόνη μου τόν Εσπερινό στό ερειπωμένο μοναστήρι, όταν ξαφνικά άκουσα βήματα...Ξεκινούσαν από τό βάθος τού τάφου προχώρησαν στήν αυλή κι΄ έφθασαν στήν πόρτα τής Εκκλησίας. Τά βήματα ακούγονταν δυνατά καί σταθερά καθώς πλησίαζαν. Γιά πρώτη φορά στήν ζωή μου μέσα σ΄ εκείνη τήν ερημιά φοβήθηκα...Δέν γύρισα ούτε πού νά κοιτάξω ώσπου άκουσα τήν φωνή του νά λέει,
--" Ώς πότε θά μ΄ έχεις εκεί πέρα; Κι΄ αυτός ( ό εργάτης ), πώς πέταξε τό κεφάλι μου έτσι;
Γύρισα τότε τρομαγμένη καί τ ό ν ε ί δ α !
Ήταν ψηλός, μέ μάτια μικρά στρογγυλά πού τρεμόπαιζαν στίς κόγχες τους. Έβλεπα τίς ρυτίδες του, καί τά γένια του πού έφθαναν μέχρι τόν λαιμό του. Τό μαύρο ράσο του μαύρο μέ πτυχώσεις, καί στό αριστερό του χέρι κρατούσε ένα φώς υπέρλαμπρο ενώ μέ τό δεξί ευλογούσε !...
Ήταν ένα πλάσμα, 1.500 ετών, καί βρισκόταν μέ τήν δύναμι τού Χριστού ολοζώντανο, ακριβώς δίπλα μου!!
--Συγχώρεσέ με, τού είπα, καί αύριο μόλις ξημερώσει ό Θεός τήν ημέρα του, θά σέ φροντίσω...
Καί αμέσως έγινε ά φ α ν τ ο ς !
Συνέχισα ειρηνικά τόν Εσπερινό μου, καί τό πρωϊ καθάρισα τά άγια λείψανα, τά έπλυνα, καί άναψα ένα μικρό καντηλάκι.
Τό ίδιο βράδυ είδα τόν Άγιο στόν ύπνο μου. Στεκόταν όρθιος καί κατάφωτος μέσα στήν Εκκλησία. Κρατούσε τήν εικόνα του στά χέρια του καί μέ κοίταζε...
Άκουσα τήν φωνή του πεντακάθαρα...
--" Σ΄ ε υ χ α ρ ι σ τ ώ π ο λ ύ, μού είπε. Ο ν ο μ ά ζ ο μ α ι Ε φ ρ α ί μ ..."
Πέρασε αρκετός καιρός απ΄ αυτό τό περιστατικό καί πάντα μέσα μου είχα μιά απορία...
Ώσπου μιά μέρα, μετά τό τέλος τού Εσπερινού, καθώς μέ τό χέρι μου έκλεινα τήν πόρτα τής Εκκλησίας, ακούω τρία χτυπήματα, σάν από κεχριμπαρένιο κομπολόϊ. Κατάλαβα ότι ήταν ό Άγιος, μπήκα στό ιερό πού βρίσκονταν τά άγια λείψανά του, άναψα ένα κερί καί ευλαβικά τά προσκύνησα.
Αλλά τί νά ειπώ καί τί νά λαλήσω, όταν τήν ίδια ακριβώς στιγμή σάν χείμαρος πλημμύρησε όλος ό τόπος από τήν Παραδεισένια εκείνη ευωδία πού τά άγια λείψανα έβγαζαν...".
Έτσι περιγράφει ή αείμνηστος ηγουμένη Μακαρία Δεσύπρη τήν εμφάνιση τού αγίου σάν μία σφραγίδα - πρόλογο σέ κάθε ένα από τά βιβλία γιά τόν Άγιο Εφραίμ,πού μέχρι σήμερα τό μοναστήρι έχει κυκλοφορήσει, μέ τόν γενικό τίτλο " ΟΠΤΑΣΙΑΙ ΚΑΙ ΘΑΥΜΑΤΑ τού Αγίου Μεγαλομάρτυρος Εφραίμ τού θαυματουργού " - Αθήναι - 1998.
Νά σημειώσουμε εδώ, ότι τά περιγραφόμενα θαύματα είναι πάντα επώνυμα, μέ στοιχεία καί διευθύνσεις, καί αφορούν ανθρώπους διαφόρων κοινωνικών στρωμάτων καί επαγγελμάτων. Εργάτες, επαγγελματίες,υπάλληλοι,γιατροί, αξιωματικοί, καί δικηγόροι, είναι οί άνθρωποι πού μέ τό χέρι στήν καρδιά ομολογούν θαυματουργικές επεμβάσεις τού Αγίου Εφραίμ, αλλά καί εμφανίσεις π ρ ό σ ω π ο μέ π ρ ό σ ω π ο σέ περιστατικά περίεργα καί παράδοξα...
Περιστατικά πού συνέβησαν εδώ καί τώρα, στήν εποχή μας, μιά εποχή μέ ιδιαίτερα χαρακτηριστικά καί επικινδυνότητες, γι΄ αυτό καί ό Άγιος Εφραίμ από τίς πρώτες κι΄ όλας εμφανίσεις του στήν τότε ηγουμένη Μακαρία, είχε πεί,
" Θά κάνω πολλά θαύματα, γιά νά πιστέψει ό κόσμος καί νά σωθεί ( νά σώσει δηλαδή τήν ψυχή του ), π ρ ί ν έ λ θ ο υ ν τ ά μ ε γ ά λ α δ ε ι ν ά..." .
( Προφανώς ενοεί, τίς φοβερές ημέρες τών διωγμών τού Αντίχριστου, πού μέ τόν μυστηριώδη σατανικό αριθμό 666 θά προσπαθήσει νά σφραγίσει καί νά θέσει υπό τήν ιδιοκτησία τού Εωσφόρου όλη τήν ανθρωπότητα, αρχής γενομένης από τίς συναλλαγές καί τά τρόφιμα σέ παγκόσμια κλίμακα... )
ΕΙΔΑ ΤΟ ΜΑΡΤΥΡΙΟ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ...
Μία πολύ ζωντανή περιγραφή τού μαρτυρίου τού Αγίου Εφραίμ, μάς δίνει ό κ. Παναγιώτης Σπυρόπουλος, Κανδρινού 76, Αθήνα, μέσω ενός ξεχωριστού οράματος πού είδε καί έχει καταχωρηθεί στό επίσημο βιβλίο τής Ιεράς Μονής, στόν Γ΄ τόμο.
" Είδα, ότι βρισκόμουν ντυμένος σάν παπαδάκι στό μοναστήρι, καί βοηθούσα τόν Άγιο στήν Εκκλησία. Ξαφνικά, βλέπω νά μπαίνουν μέσα κάτι αγριάνθρωποι μέ σαρίκια στό κεφάλι τους, κρατώντας ρόπαλα, ξύλα, καί σπαθιά. Από τόν τρόμο μου έτρεξα καί κρύφτηκα κυττώντας μέ αγωνία τό τί θά γίνει...
Όλοι αυτοί, φωνάζοντας δυνατά, έπιασαν τόν Άγιο καί αφού τόν έδεσαν στό δέντρο, άρχισαν νά τόν κτυπάνε, νά τόν τρυπάνε μέ τά σπαθιά τους καί τό αίμα νά τρέχει στήν γή...
Τού έκαναν μαρτύρια ανήκουστα, κόβοντας κοματάκια από τό κορμί του, ενώ μέ γυρισμένα τά μάτια στόν ουρανό ό Άγιος προσευχόταν. Ακόμη καί ένα μικρόσωμο σκυλάκι πού συνεχώς γαύγιζε δίπλα του προσπαθώντας νά τόν ελευθερώσει, τό κυνήγησαν κι΄ αυτό οί τύραννοι...
Από τόν φόβο μου καί τήν αγωνία μου, συνεχίζει ό κ. Σπυρόπουλος, βλέποντας τήν ζωντανή αναπαράσταση τού μαρτυρίου τού Αγίου Εφραίμ, ξύπνησα, αλλά όταν σέ λίγο ξανακοιμήθηκα τό ίδιο όνειρο συνεχίσθηκε...
Δέν έβλεπα τώρα τούς τυράννους αλλά μόνο τόν Άγιο δεμένο πάνω στό δένδρο πού καί σήμερα υπάρχει, κατακόκκινο μέσα στό αίμα του, χαρακωμένο από παντού, αλλά δέν ζούσε πιά, είχε πεθάνει...
Κι΄ εγώ, πάντα κρυμμμένος πίσω από μιά βρύση καί προσευχόμενος στόν Θεό νά μού δώσει δύναμη, φοβόμουν νά βγώ μή ξέροντας πιά τί νά κάνω.
Καί ξαφνικά βλέπω, νά μπαίνουν βιαστικά εκεί μερικοί άνθρωποι, νά ξεκρεμάνε τόν Άγιο, καί νά τόν μεταφέρουν σ΄ έναν λάκκο πιό πέρα, βάζοντάς τον μέσα. Έβλεπα ακόμη, τό μικρόσωμο σκυλάκι μέ ένα κομμάτι κρέας στό στόμα νά κατευθύνεται στόν λάκκο, καί ρίχνοντάς το μέσα νά απομακρύνεται ουρλιάζοντας πένθιμα. Ήταν ακριβώς τό ίδιο σκυλάκι, γιά τό οποίο σέ ένα άλλο όραμά είχε πάλι αναφερθεί ό Άγιος, ότι ήταν " τό μόνο πλάσμα πού μού συμπαραστάθηκε τότε, γλύφοντας τίς πληγές μου..."

[ΦΩΤΗΣ]

ΑΓΙΟΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ( εμφανίσεις... )
Ταπεινός καί συκοφαντημένος όσο ελάχιστοι στήν εποχή μας...

Ο Ναός τού Αγίου Νεκταρίου στήν Αίγινα, είναι μία από τίς μεγαλύτερες Εκκλησίες τών Βαλκανίων...

Ό π. Νεκτάριος Βιτάλης, γνωστότατος στό Λαύριο γιά τήν δράση του καί γιά τήν συμπαράστασή του στόν φτωχό καί ξεγραμμένο κόσμο τής υποβαθμισμένης αυτής περιοχής, διηγείται τό παρακάτω περιστατικό όπως τού συνέβη, όταν ετοιμοθάνατος από καρκίνο, περίμενε απλώς τήν ώρα τού θανάτου του...
Τά όσα ειπωθούν παρακάτω έχουν παρουσιαστεί επανειλημμένως από τά δίκτυα Ενημέρωσης, καί είναι καταχωρημένα καί στό βιβλίο " ΜΙΛΗΣΑ ΜΕ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΝΕΚΤΑΡΙΟ " -- Αθήνα 1997, τού γνωστού συγγραφέα κ. Μανώλη Μελινού.
Διηγείται ό π. Νεκτάριος Βιτάλης,
-- " Είχα προσβληθεί από σοβαρή μορφή καρκίνου. Τό στήθος μου ήταν μιά πληγή ανοικτή πού έτρεχε αδιάκοπα αίμα καί πύον. Από τούς πόνους έσκιζα τίς φανέλες μου. Κατάσταση τραγική, πήγαινα κατ΄ ευθείαν στόν θάνατο. Νά φαντασθείτε, είχα ετοιμάσει ακόμη καί τά σάβανά μου...
Στίς 26 Μαρτίου 1980 τό πρωϊ, συζητώντας στό γραφείο μου στό υπόγειο τού Ναού, μαζί μέ τήν νεωκόρο Σοφία Μπούρδου καί τήν αγιογράφο Ελένη Κιτράκη άνοιξε ξαφνικά ή πόρτα καί μπήκε ένα άγνωστό μου γεροντάκι. Είχε τά γένια του κατάλευκα, κοντός καί μέ ελαφριά φαλάκρα. Ίδιος ακριβώς όπως ό Άγιος Νεκτάριος στίς φωτογραφίες πού βλέπουμε. Πήρε τρία κεριά χωρίς νά ρίξει χρήματα κι΄ άναψε μόνο τά δύο. Προσκύνησε όλες τίς εικόνες τού τέμπλου, προσπερνώντας τήν εικόνα τού Αγίου Νεκταρίου χωρίς νά τήν προσκυνήσει. Εμένα δέν μ΄ έβλεπε στό σημείο πού βρισκόμουνα. Είχα φοβερούς πόνους όταν τράβηξα τήν κουρτίνα τού γραφείου καί προχώρησα πρός τό μέρος του. Μπροστά στήν Ωραία Πύλη σταύρωσε τίς παλάμες του καί χωρίς νά κοιτάξει πουθενά, ρώτησε,
--Ό γέροντας είν΄ εδώ;
Ή νεωκόρος ξέροντας τήν αρρώστια μου θέλησε νά μέ " προστατεύσει "...
--Όχι, όχι...είναι μέ γρίπη στό σπίτι του...
--Δέν πειράζει. Εύχεσθε, καί καλή Ανάσταση, είπε εκείνος καί έφυγε.
Ήρθε ή νεωκόρος τρέχοντας καί μού λέει,
--πάτερ Νεκτάριε, ό γέροντας πού μόλις έφυγε έμοιαζε ίδιος μέ τόν Άγιο Νεκτάριο! Τά μάτια του πετούσαν φλόγες. Μού φαίνεται ότι ήταν ό Άγιος Νεκτάριος κι΄ ήλθε νά σάς βοηθήσει...
Τήν ευχαρίστησα νομίζοντας ότι μού έλεγε αυτά γιά νά μέ παρηγορήσει. Όμως κατά βάθος "κάτι" δέν πήγαινε καλά. Τήν έστειλα μαζί μέ τήν αγιογράφο νά βρούνε γρήγορα τόν άγνωστο καί νά τόν φέρουν πίσω. Μπήκα στό Ιερό καί προσκυνώντας τόν Εσταυρωμένο κλαίγοντας, γιά μιά ακόμη φορά παρακαλούσα τόν Χριστό νά μέ θεραπεύσει. Τά βήματά τους μέ διέκοψαν,
--πάτερ, ό Γέροντας ήρθε !
Πλησίασα νά τού φιλήσω τό χέρι, αλλά μέ ταπείνωση δέν μ΄ άφησε. Έσκυψε καί φίλησε αυτός τό δικό μου ! Τόν ρώτησα,
--Πώς λέγεσθε γέροντα;
--Αναστάσιος παιδί μου, είπε, λέγοντας τό βαπτιστικό όνομα πού είχε πρίν γίνει μοναχός...
Τού υπέδειξα νά προσκυνήσει τά άγια λείψανα. Έβγαλε ένα ζευγάρι συρμάτινα γυαλάκια, μ΄ ένα μόνο μπρατσάκι. Μόλις τά είδαμε, όλοι α ν α τ ρ ι χ ι ά σ α μ ε !
Ήταν τά ίδια γυαλιά τού Αγίου Νεκταρίου πού είχαμε στήν προθήκη μέ τά άγια λείψανα. Μού τά είχε δωρήση ή παλιά γερόντισσα τού μοναστηριού του, στήν Αίγινα, μοναχή Νεκταρία.
--Ή πίστη είναι τό πάν, είπε ό άγνωστος, καθώς φορούσε τά γυαλιά του.
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΖΟΥΝ ΑΙΩΝΙΑ...

πατήρ Νεκτάριος Βιτάλης. Είδε τόν Άγιο Νεκτάριο ερχόμενο από τόν άλλο κόσμο, καί συνομίλησε μαζί του...
Άρχισε νά ασπάζεται μέ ευλάβεια όλα τά άγια λείψανα καθώς τόν ξεναγούσε ή νεωκόρος. Στά λείψανα τού Αγίου Νεκταρίου α δ ι α φ ό ρ η σ ε , προσπερνώντας τα...
--Γέροντα, μέ συγχωρείτε τού είπα. Κι΄ ό Άγιος Νεκτάριος θαυματουργός είναι. Γιατί δέν τόν ασπάζεστε ;
Γύρισε καί μέ κοίταξε χαμογελώντας. Τόν ρώτησα,
--Πού μένετε Γέροντα ;
Μού έδειξε τό ταβάνι, εκεί πού κτίζαμε τήν καινούργια εκκλησία, λέγοντας,
--Τό σπίτι μου δέν είναι ακόμη έτοιμο καί στενοχωρούμαι. Ή θέση μου δέν μού τό επιτρέπει νά μένω εδώ κι΄ εκεί...
--Γέροντα, τού εξομολογήθηκα, σάς είπαν ψέμματα ότι έχω γρίπη. Έχω κ α ρ κ ί ν ο ! Θέλω όμως νά γίνω καλά, νά φτιάξω τήν Αγία Τράπεζα, νά τελειώσω τήν Εκκλησία πρώτα, καί μετά άς πεθάνω...
--Μή στενοχωρείσαι, μού είπε. Εγώ τώρα αναχωρώ. Πηγαίνω στήν Πάρο νά προσκυνήσω τόν Άγιο Αρσένιο καί νά επισκεφτώ καί τόν παπά-Φιλόθεο, πρόσθεσε, ξεκινώντας νά φύγει. Προσπέρασε τήν μεγάλη εικόνα του χωρίς νά δώσει σημασία...
Τόν σταμάτησα καί ακούμπησα τά χέρια μου στό πρόσωπό του.
--Γεροντάκο μου, γεροντάκο μου, τού είπα, τό προσωπάκι σου μοιάζει ίδιο μέ τού αγίου Νεκταρίου πού τιμάει αυτή εδώ ή Εκκλησία μας...
Τότε, κύλησαν δ ά κ ρ υ α από τά μάτια του...Μέ σταύρωσε, καί μέ αγκάλιασε μέ τά χέρια του.. Παίρνοντας θάρρος κι΄ εγώ άνοιξα τά χέρια μου νά τόν αγκαλιάσω. Μόλις τά άπλωσα όμως, κι΄ ενώ τόν έβλεπα μπροστά μου, τά χέρια μου έκλεισαν στό κ ε ν ό !...
Ανατρίχιασα καί σταυροκοπήθηκα. Τού λέω πάλι,
--Γέροντά μου, σέ παρακαλώ, θέλω νά ζήσω, νά κάνω τήν πρώτη μου λειτουργία. Βοήθησέ με νά ζήσω...
Έφυγε από κοντά μου καί αφού στάθηκε πέρα, στήν εικόνα του μπροστά, μού είπε,
--Ώ, παιδί μου Νεκτάριε, μή στενοχωριέσαι. Δοκιμασία περαστική είναι, καί θά γίνεις καλά! Θά γίνει τό θαύμα πού ζητάς καί θ΄ ακουστεί σέ όλο τόν κόσμο. Μή φοβάσαι...
Αμέσως χ ά θ η κ ε α π ό μ π ρ ο σ τ ά μ α ς μέσα από τήν κ λ ε ι σ τ ή π ό ρ τ α...
Έτρεξαν οί γυναίκες νά τόν προφθάσουν. Τόν πρόλαβαν στήν στάση τού λεωφορείου. Μπήκε μέσα καί από εκεί ε ξ α φ α ν ί σ θ η κ ε , πρίν ξεκινήσει τό λεωφορείο !...
Αυτά αναφέρει ό π. Νεκτάριος Βιτάλης, ένα σεβαστό καί κατά πάντα αξιόπιστο πρόσωπο, παρουσία μαρτύρων, πού τελικά έγινε καλά, διαψεύδοντας γιατρούς, ακτινογραφίες, καί προβλέψεις θανάτου. Γιατί επάνω όλων βρίσκεται ό Χριστός, ό ζωντανός Θεός μας καί οί μεσίτες Άγιοί του, σύν τήν Παναγία Μητέρα του !
Γιατί " όπου Θεός βούλεται, νικάται φύσεως τάξη..."

[ΦΩΤΗΣ]

Πνευμονική εμβολή -- διάσωση από θάνατο...
Ο Δημήτρης Αντ. Βακαλόπουλος (Πολύκαστρο, 23430–22310) τό Φεβρουάριο τού1995 σέ ποδοσφαιρικό παιχνίδι δέχθηκε κλωτσιά αντίπαλου καί έπαθε κάταγμα κνήμης καί περόνης στό δεξί πόδι.
Στό Νοσοκομείο “'Αγιος Δημήτριος” τού έγινε ενδομυϊκή ήλωση. Βγήκε μέ ανάρρωση στό σπίτι. Σέ τρείς εβδομάδες άρχισε νά πρήζεται τό υγιές αριστερό του πόδι καί παρουσίαζε πυρετό 39–40 μέ σπασμούς. Τοπικός γιατρός χορήγησε φαρμακευτική αγωγή γιά πνευμονία, έπειτα όμως υπέδειξε τήν εισαγωγή σέ Νοσοκομείο.
Στό Κιλκίς ο γιατρός υπέθεσε πώς είχε θλάση καί τούς έστειλε πίσω. 'Ομως είχε πόνους στό στήθος, δυσκολία αναπνοής, τό ένα πόδι ενηλωμένο, τό άλλο πρησμένο, καί υψηλό πυρετό.
Ο γιατρός Παντ. Μαϊδάνογλου διέγνωσε κατά 99,5 % θρομβοφλεβίτιδα καί συνέστησε κατεπειγόντως Νοσοκομείο! Επί 10–15 μέρες στό Κιλκίς δέν έδιναν βάση στή διάγνωση Μαϊδάνογλου, ο άρρωστος είχε μείνει στά μισά του κιλά (42 κιλά)!
Είχε χάσει τήν επαφή μέ τόν κόσμο! 'Εβλεπε Αγίους νά τόν φωνάζουν, δάση, λιβάδια, λουλούδια, Αγγέλους στά λευκά μέ φτερά, σέ κύμα γαλήνης, ρυάκια, ποταμάκια. 'Επαθε κρίση, δέν ανέπνεε, μελάνιασε!
Ο αδελφός του Παγώνης Βακαλόπουλος (γνωστός ποδοσφαιριστής στήν “Εθνική” Ελλάδος καί τόν “Ηρακλή” ) έφερε τόν αγγειολόγο κ. Φιλίππου 3 τά χαράματα.
Ο νέος γιατρός διέγνωσε θρόμβωση καί πνευμονική εμβολή! Μέ υπογραφή τού πατέρα του τόν μετέφεραν αμέσως στό Παπανικολάου. Τό σπινθηρογράφημα καί τό αγγειογράφημα έδειξαν 100% βουλωμένη αρτηρία στούς πνεύμονες! Ο καθηγητής κ. Σπύρου είπε στόν πατέρα:
“Είναι ετοιμοθάνατος. Βάλτε υπογραφή. Εγώ θά τού κάνω τομή από πάνω μέχρι κάτω. Εκεί πού θά εντοπίσουμε τό θρόμβο ή τούς θρόμβους, θά τούς απορροφάμε• αλλά στά πρώτα 5΄ θά μείνει στό χειρουργείο. Πάτε νά τόν δείτε από ένα λεπτό στήν Εντατική, αλλά νά μήν κλάψει κανείς, καί μάς μείνει τό παιδί από τώρα”!
Η μητέρα μέσα στό κλάμα της συνομιλώντας μέ συνοδούς άλλων ασθενών έμαθε γιά τή Μυτιλήνη καί τηλεφώνησε γιά Παράκληση• μιλούσε πολλή ώρα μέ τό καρτοτηλέφωνο, καί η κάρτα της δέν έγραψε ούτε μιά μονάδα (ένδειξη ότι κάτι εξαιρετικό άρχισε νά συμβαίνει, όπως κατανόησαν αργότερα).
Εισερχόμενη στή ΜΕΘ τού έδωσε τό βιβλιαράκι τού Αγίου, τού είπε ότι είναι σοβαρά καί νά προσευχηθεί καί ο ίδιος στόν 'Αγιο νά τόν γιατρέψει.
Μόλις έμεινε μόνος, προσευχήθηκε: “άγιε Ραφαήλ, άν υπάρχεις πραγματικά, έλα καί σέ μένα νά μέ κάνεις καλά”. Καί η μητέρα του παρακαλούσε συνεχώς μέ πίστη καί δάκρυα: “Άγιε Ραφαήλ, εγώ είμαι αμαρτωλή. Σέ παρακαλώ, άς σέ δεί τό παιδί μου”!
'
Υστερα από κάποια ώρα (5 λεπτά; 5 ώρες; δέ θυμάται) ο Δημήτρης ένιωσε νά τόν χτυπά στά μάτια ένα πολύ εκτυφλωτικό φώς, σάν από 1000 προβολείς. Παρακαλούσε επίμονα τή νοσοκόμα νά τό σβήσει, καί εκείνη τόν διαβεβαίωνε ότι όλα ήταν σβηστά.
Σιγά σιγά τό εκτυφλωτικό φώς απομακρυνόταν καί στή θέση του φάνησε ένας Ιερέας, όπως στό εξώφυλλο τού βιβλίου τής Παρακλήσεως, όρθιος στόν αέρα!
Μέ τά μάτια του ανοικτά τόν ρώτησε:
--“Πώς εμφανίστηκες εδώ; Ποιός είσαι;”
--“Είμαι ο άγιος Ραφαήλ καί ήρθα νά σέ κάνω καλά”.
--“Πώς μπήκες μέσα; Καί πώς θά μέ κάνεις καλά;”
--“Πίστεψέ με, καί αύριο θά είσαι καλά”. είπε, καί εξαφανίστηκε...
Συλλογιζόταν, πώς θά τόν γιάτρευε, ποιός είναι… Εμφανίζεται ο Ιερωμένος πάλι, μέ αυστηρή όμως όψη, καί τόν επιτιμά:
--“Τολμάς νά αμφιβάλλεις ότι μπορώ νά σέ θεραπεύσω;” τού είπε.
'Εμεινε κατάπληκτος ο άρρωστος μέ τήν ιδέα, τού πώς μπορούσε νά γνωρίζει τή σκέψη του ο Κληρικός εκείνος.
--“Δέν αμφιβάλλω, αλλά πώς θά μέ γιατρέψεις;”
--“Πίστεψέ με, Δημήτρη, καί αύριο θά είσαι καλά. Πρέπει όμως νά πιστέψεις”.
Σημειωτέον ότι, όση ώρα συνομιλούσε μέ τόν 'Αγιο, η νοσοκόμα προσπαθούσε νά τόν ηρεμήσει:
--“Δημήτρη, ηρέμησε. Γιατί παραμιλάς; Δέν είναι κανένας εδώ μέσα; Μόνο εγώ κι εσύ”.
Τότε ο 'Αγιος τού λέει:
--“Αυτή δέ μέ βλέπει ούτε μέ ακούει. Μόνον εσύ”.
Ωστόσο πάλι σκέψεις αμφιβολίας στό μυαλό τού αρρώστου: “Μάς δουλεύει ο πάτερ αυτός; Μήπως έχω τρελαθεί καί δέ βλέπω καλά; Τί μού συμβαίνει; Είναι δυνατόν;”
Γιά τρίτη φορά εμφανίζεται ο 'Αγιος μαζί μέ ένα κοριτσάκι μέ πλεξούδες, βαδίζοντας όμως τώρα. Πλησιάζοντάς τον, τού λέει:
--“Κακομοίρη μου, δέν μέ πιστεύεις καθόλου. Δυό φορές ήρθα γιά χάρη τής μάνας σου, πού κλαίει απέξω καί μέ παρακαλάει, καί μιά γιά χάρη σου. 'Αλλη φορά δέν θά σού ξαναπαρουσιαστώ. Τρίτη καί τελευταία. Πίστεψέ με καί αύριο θά είσαι καλά”.
Καί γυρίζοντας πρός τό κοριτσάκι λέει:
--“Ρηνούλα, φέρε τήν τσάντα μου” (όπως τών ιατρών).
'Εβγαλε μιά άσπρη ιατρική ποδιά καί, βγάζοντας τά μώβ ράσα του, τή φόρεσε.
--“Δημητράκη, αύριο θά είσαι καλά, άν μέ πιστέψεις μόνο. Τώρα φεύγω, γιατί μέ χρειάζονται στό Λονδίνο. Πάμε, Ρηνούλα, τό παλικάρι αυτό θά γίνει καλά. Καί τό πόδι του καί τά πνευμόνια του είναι γερά”.
Ο ασθενής κάλεσε τή μητέρα του, τής τά διηγήθηκε, κι εκείνη σταυροκοπήθηκε κλαίγοντας από συγκίνηση.
Τό πρωί ήρθαν, γιά νά τού κάνουν τή σοβαρή επέμβαση, αλλά διαπίστωσαν μέ τό σπινθηρογράφημα ότι οι θρόμβοι από πηχτό αίμα είχαν εξαφανιστεί από τά πνευμόνια καί τίς φλέβες του. Τού τοποθέτησαν μόνο φίλτρα στήν κάτω κοίλη φλέβα. Σέ 4 μέρες πήρε εξιτήριο.
Ο γιατρός κ. Σπύρου είπε στή μητέρα του:
--“'Η κάποιον Άγιο είχατε στήν οικογένειά σας, ή κάποιος ήταν τυχερός”.
Καί ο κ. Φιλίππου είπε στόν αδελφό του:
--“Σάν επιστήμονας δέν μπορώ νά τό εξηγήσω. Κάποιον έχετε εκεί πάνω...”.
Οι γονείς του ήρθαν καί έκαναν Παράκληση στό Μοναστήρι μας. Αργότερα έφεραν καί τόν ίδιο. Αναγνώρισε τόν 'Αγιο Ραφαήλ τών τριών θαυμαστών εμφανίσεων στό μεγάλο προσκυνητάρι, μόνο πού τόν είχε δεί μέ μώβ (ηγουμενικό) μανδύα καί έλαμπε τό στήθος του...

[ΦΩΤΗΣ]

Προσκύνησαν το θαύμα της Παναγίας
1.3.2010
Το θαύμα της Παναγιάς πήγαν χτες να προσκυνήσουν πολλοί πιστοί από διάφορα μέρη της χώρας. Ατομα κάθε ηλικίας τόσο από την Ηπειρο όσο και από άλλους νομούς επισκέφθηκαν το μικρό χωριό Καταμάχη του δήμου Σελλών για να δουν από κοντά το «θεόσταλτο σημάδι» της Θεομήτορος, τη βυζαντινή μορφή που σχηματίστηκε πάνω σε ένα βράχο, έξω από το ξωκλήσι της.

Από την πρώτη στιγμή που έγινε γνωστό ότι μια γυναικεία μορφή με μαντίλα εμφανίστηκε ξαφνικά πάνω σε ένα βράχο, αρκετοί ήταν αυτοί που ένιωσαν το θρησκευτικό συναίσθημα να τους πλημμυρίζει και θέλησαν να επισκεφτούν το μικρό χωριό για να δουν με τα μάτια τους το αξιοθαύμαστο και συνάμα περίεργο φαινόμενο.

Σύμφωνα με τη δημοτική σύμβουλο Ανθούλα Λαμπίρη, «η μεγάλη πλάκα που βρισκόταν στον προαύλιο χώρο της εκκλησίας της Παναγιάς και πάνω στην οποία εμφανίστηκε η γυναικεία φιγούρα για λόγους ασφαλείας φυλάσσεται από τις αρμόδιες αρχές. Ωστόσο όποιος επισκεφτεί το χωριό μπορεί να τη δει». Η ίδια πρόσθεσε: «Είναι πραγματικά αξιοπερίεργο και προκαλεί εντύπωση. Χρήζει, πάντως, περαιτέρω έρευνας για να δούμε περί τίνος πρόκειται».

Τη γυναικεία μορφή πάνω στο βράχο αντίκρισε πρώτη η Ηλέκτρα Δούλη, μία από τους περίπου τριάντα κατοίκους του χωριού, η οποία είχε πάει στο ξωκλήσι της Παναγιάς για να το καθαρίσει και να προσευχηθεί. Σύμφωνα με την ίδια, μόλις είδε τη μορφή, ανατρίχιασε. «Είμαι σίγουρη ότι η Παναγιά έστειλε μήνυμα» είπε στην «Espresso» και πρόσθεσε: «Την προσκύνησα και τη φίλησα. Δεν έχω νοιώσει ποτέ ξανά έτσι στη ζωή μου».

Ολοι οι κάτοικοι του χωριού μιλούν για θαύμα, έστω κι αν, όπως λένε, δεν υπάρχει ακόμη καμία απάντηση από τους ειδικούς για το τι ακριβώς έχει συμβεί. «Μόλις κάποιος δει τη συγκεκριμένη εικόνα, το πόσο ευδιάκριτη είναι η μορφή της Παρθένου Μαρίας με τη μαντίλα, δεν χρειάζεται περισσότερες διευκρινίσεις» τονίζουν και προσθέτουν: «Δεν μπορεί έτσι ξαφνικά να σχηματιστεί μια μορφή. Αυτή η πλάκα βρισκόταν στον προαύλιο χώρο εδώ και τουλάχιστον δεκαπέντε χρόνια. Από τότε που άλλαξε το πάτωμα στο ξωκλήσι και αυτό το μεγάλο κομμάτι τοποθετήθηκε εκεί».

Ηδη η μεγάλη πλάκα εξετάστηκε από αρχαιολόγο, ο οποίος αποφάνθηκε ότι έχει πορεία στο χρόνο, ωστόσο δεν είναι αρχαιολογικού ενδιαφέροντος. Οσο για τη γυναικεία φιγούρα που έχει σχηματιστεί, ο ίδιος δεν μπόρεσε να δώσει απαντήσεις. Οι κάτοικοι αλλά και η δημοτική αρχή ζητούν από όλες τις αρμόδιες αρχές να εξετάσουν προσεκτικά το «εύρημα» για να δοθούν απαντήσεις αν όντως πρόκειται για θεϊκό σημάδι ή για θαύμα της φύσης.

Σύμφωνα με πληροφορίες της «Espresso», για το περίεργο φαινόμενο, που έχει αναστατώσει τη μικρή κοινωνία της Καταμάχης και όχι μόνο, έχει ενημερωθεί η Μητρόπολη Ιωαννίνων, η οποία με τη σειρά της ενημέρωσε την Αρχιεπισκοπή Αθηνών. Προς το παρόν ωστόσο από την πλευρά της Εκκλησίας δεν έχει υπάρξει κάποια επίσημη ενημέρωση, καθώς το όλο θέμα βρίσκεται υπό διερεύνηση.

[ΦΩΤΗΣ]

ΤΑ ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ
(14 Ιουλίου)
του Αναστασίου Α. Φιλιππίδη

Ο Οκτώβριος είναι ταυτισμένος στη μνήμη του ελληνικού λαού με τη γιορτή του αγίου Δημητρίου. Ο άγιος Δημήτριος είναι ένας από τούς πιό λαοφιλείς αγίους, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε όλο τον ορθόδοξο κόσμο, όπως φανερώνει η συχνότητα του ονόματος Ντμίτρι, Ντουμίτρου κλπ. Φαίνεται πώς αυτή η δημοτικότητα δεν είναι άσχετη με την αίσθηση της συνεχούς παρουσίας του Αγίου ανά τους αιώνες, όπως πιστοποιείται από τις εμφανίσεις του και τα θαύματά του.
Όπως είναι γνωστό, κέντρο της λατρείας του Αγίου είναι η Θεσσαλονίκη, όπου μαρτύρησε και όπου έχει ανεγερθή από τα πρωτοβυζαντινά χρόνια μεγαλοπρεπής ναός προς τιμήν του. Η Θεσσαλονίκη έχει, ιστορικά, πολλούς λόγους να τιμά τον Άγιο Δημήτριο και από νωρίς άρχισαν να καταγράφονται εκεί τα επανειλημμένα θαύματά του. Η συγγραφή μιάς πρώτης συλλογής θαυμάτων αποδίδεται στον Αρχιεπίσκοπο Ιωάννη, λίγο μετά το 600 μ.Χ. και μιά δεύτερη, ανώνυμη, γράφτηκε γύρω στο 680 μ.Χ. Οι ιστορικοί έχουν αντλήσει ποικίλες πληροφορίες από αυτά τα κείμενα. Πέρα από το θρησκευτικό τους ενδιαφέρον αποτελούν ανεκτίμητη πηγή, ιδιαίτερα για τις μετακινήσεις των Σλάβων τον 6ο-7ο αιώνα, και για τή ζωή στή Θεσσαλονίκη την ίδια εποχή, καθώς, όπως σημειώνει ο P. Lemetrle, όσα αναφέρουν είναι για μάς νέο υλικό που δεν είναι γνωστό από καμιά άλλη πηγή. Τό 1979 ο Lemetrle προέβη σε νέα κριτική έκδοση και σχολιασμό του έργου και στή δεκαετία του 1990 είχαμε δύο εκδόσεις στην Ελλάδα με κείμενο και νεοελληνική μετάφραση. Η πρώτη από το Κέντρο Αγιολογικών Μελετών της Ιεράς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης, σε επιμέλεια του αείμνηστου καθηγητή Π. Χρήστου, και η δεύτερη από τις εκδόσεις Άγρα, σε επιμέλεια του καθηγητή Χ.Μπακιρτζή, με εξαιρετική μετάφραση της Αλόης Σιδέρη. Η δεύτερη έκδοση εκτός από τα εκτενή σχόλια (περίπου 90 σελίδες) του επιμελητή, περιλαμβάνει σχεδιαγράμματα, 40 φωτογραφίες και τέσσερις μελέτες για τα «Θαύματα του Αγίου Δημητρίου» των Lemetrle, Speck, και Μπακιρτζή.
Ορισμένα θαύματα αναφέρονται σε θεραπεία σωματικών ασθενειών, άλλα στή φροντίδα του Αγίου για το ναό του στή Θεσσαλονίκη και άλλα στην προστασία της πόλης από εχθρικές επιδρομές. Τά κείμενα, η γραφή είναι τόσο υψηλού επιπέδου, με τέτοια καλλιέργεια του λόγου και τόση εκφραστική δύναμη, που αποτελούν απόδειξη της υψηλής πολιτιστικής στάθμης της πόλης κατά την πρωτοβυζαντινή περίοδο. Απευθύνονται σε δεύτερο πληθυντικό πρόσωπο, σάν σε δημόσια ομιλία ή κήρυγμα, και σε πολλά από αυτά ο ομιλητής επικαλείται τή μαρτυρία των ίδιων των παρισταμένων για την επαλήθευση των λόγων του. Πρόκειται, δηλαδή, για γεγονότα που συνέβησαν στή διάρκεια της ζωής του συγγραφέα, τα οποία μπορούν να επιβεβαιώσουν οι ακροατές του.
Από τα είκοσι θαύματα που περιλαμβάνονται στις Συλλογές Α` και Β` (υπάρχει και τρίτη μεταγενέστερη Συλλογή), μπορούμε να αναφέρουμε ενδεικτικά το 14ο, που είναι από τα εντυπωσιακότερα. Βρισκόμαστε στο Σεπτέμβριο του 586μ.Χ. και ένα πλήθος Αβάρων και Σλάβων, ίσως εκατό χιλιάδες, επιτίθεται στή Θεσσαλονίκη. «Σάν θανατηφόρο στεφάνι περικύκλωσαν την πόλη και δεν φαινόταν ούτε ένα σημείο της γής, όπου να μήν πατή βάρβαρος. Άξιζε τότε να δής αντί χώμα ή χλόη ή δέντρα τα κεφάλια των αντιπάλων το ένα πλάϊ στο άλλο και μάλιστα συνωστισμένα να επισείουν εναντίον μας για την επαύριον τον αναπόφευκτο θάνατο», γράφει ο συγγραφέας των «Θαυμάτων».
Η κατάσταση ήταν τραγική καθώς είχε προηγηθή λιμός, που αποδεκάτισε τον πληθυσμό της πόλης και επιπλέον η ξαφνική εμφάνιση των εχθρών απέκλεισε εκτός των τειχών πολλούς άνδρες που βρίσκονταν στούς αγρούς για τον τρύγο. Τό χειρότερο, οι περισσότεροι από τούς επίλεκτους της φρουράς έτυχε να έχουν πάει μαζί με τον έπαρχο σε άλλα μέρη για δημόσιες υποθέσεις.
Οι εχθροί εγκατέστησαν τα πολιορκητικά μηχανήματα, σιδερένιους κριούς και τεράστια πετροβόλα και «άρχισαν να εκτοξεύουν πέτρες ή μάλλον βουνά ολόκληρα-, οι δέ τοξότες βέλη σάν χειμωνιάτικες νιφάδες, ώστε κανείς από τούς υπερασπιστές του τείχους δεν μπορούσε πιά να ξεπροβάλη χωρίς κίνδυνο και να δή τί γινόταν έξω». Οι Θεσσαλονικείς κατελήφθησαν από απελπισία, αφού δεν υπήρχε καμία απολύτως ανθρώπινη δυνατότητα να σωθούν. Μόνο καταφύγιό τους η προσευχή και οι παρακλήσεις προς τον Άγιό τους να ικετεύση τον Θεό. Καί πράγματι, ο Άγιος Δημήτριος παρεμβαίνει με συγκεκριμένα περιστατικά σε διάφορα στάδια της πολιορκίας...
Τήν έβδομη μέρα της πολιορκίας οι εχθροί ετοιμάζουν την τελική επίθεση, ελπίζοντας ότι η σφοδρότητα της εφόδου θα τρομοκρατήση και θα απωθήση από τις επάλξεις τούς υπερασπιστές. Ο συγγραφέας βρίσκεται ο ίδιος στο ανατολικό τείχος (περίπου στή σημερινή οδό Εθνικής Αμύνης). Άς του δώσουμε το λόγο για τή συνέχεια: «Κι ενώ εμείς είχαμε κυριευθή από φοβο δεινό για την τύχη που μάς περίμενε, ξαφνικά, γύρω στην όγδοη ώρα της ίδιας ημέρας, όλοι μαζί οι βάρβαροι που είχαν περικυκλώσει την πόλη, έφυγαν τρέχοντας με βαρβαρικές κραυγές προς τούς λόφους εγκαταλείποντας τις σκηνές μαζί με όλα τους τα υπάρχοντα. Καί τόσος ήταν ο πανικός που τούς είχε καταλάβει, ώστε μερικοί από αυτούς έφυγαν άοπλοι και χωρίς χιτώνες. Έπειτα αφού παρέμειναν περί τις τρείς ώρες στα γύρω βουνά (....), με τή δύση του ήλιου κατέβηκαν πάλι στις σκηνές τους και άρχισαν, κατά πρόνοια του Αθλοφόρου, να σκυλεύουν ο ένας τον άλλον, με αποτέλεσμα πολλοί από αυτούς να τραυματιστούν και να πέσουν νεκροί. Έπειτα, αφού πέρασε εκείνη η νύχτα μέσα σε απόλυτη ησυχία και όχι όπως οι προηγούμενες και φάνηκε η αυγή, (....) από το αμέτρητο πλήθος δεν φαινόταν ούτε ένας».
Τί είχε συμβεί; Οι Θεσσαλονικείς δεν γνώριζαν. Ούτε ο συγγραφέας, ο οποίος δεν παρασύρεται να μιλήση για οπτασίες και πράγματα που δεν έχει δή ο ίδιος. Στό σημείο αυτό, κατά έναν «μοντέρνο» θα λέγαμε τρόπο, γίνεται μιά αλλαγή αφηγητή στο κείμενο και διαβάζουμε την περιγραφή του ίδιου γεγονότος από την πλευρά των επιδρομέων, ορισμένοι από τούς οποίους την άλλη μέρα αυτομόλησαν και ζήτησαν καταφύγιο στην πόλη. Συνομιλώντας με τούς αξιωματούχους της ανέφεραν ότι μετά τα χθεσινά γεγονότα βεβαιώθηκαν ότι μέχρι τώρα ο στρατός είχε μείνει κρυμμένος στην πόλη, διότι την όγδοη ώρα άνοιξαν οι πύλες και επιτέθηκε πάνοπλος εναντίον τους, γι’ αυτό και έτρεξαν όλοι πανικόβλητοι προς τα βουνά περιμένοντας εκεί μέχρι που βράδιασε και ο στρατός επέστρεψε στην πόλη. Τότε αποφάσισαν όλοι οι επιδρομείς να φύγουν βέβαιοι ότι την επόμενη αυγή το στράτευμα θα εξορμούσε πάλι εναντίον τους.
Όταν οι Θεσσαλονικείς ρώτησαν τούς φυγάδες ποιόν είδαν επικεφαλής του στρατού, αυτοί απάντησαν, «έναν άνδρα πυρόξανθο και λαμπροφορεμένο με λευκό ιμάτιο, πάνω σε λευκό άλογο», υποδεικνύοντας τή γνώριμη σε όλους εικόνα του Αγίου Δημητρίου, που σώζεται μέχρι σήμερα σε ψηφιδωτό. Χύνοντας δάκρυα χαράς και αγαλλίασης όλη η πόλη ανέπεμψε τότε ύμνους στον Αθλοφόρο Άγιο και ευχαριστίες εκ βάθους ψυχής προς τον Θεό.
Ο σύγχρονος αναγνώστης, ζώντας σε εποχή ορθολογισμού και δυσπιστίας, πλησιάζει τέτοια βιβλία με επιφύλαξη, με κυρίαρχο το ερώτημα: είναι άραγε αλήθεια όλα αυτά; Ωστόσο το ίδιο ερώτημα είχαν και οι πρόγονοί μας, που έζησαν σ’ αυτόν τον τόπο τα βυζαντινά χρόνια. Είναι λανθασμένο και υπεροπτικό να θεωρούμε ότι στα χρόνια που δημιουργήθηκε η κορυφαία πολιτιστική σύνθεση ελληνισμού και χριστιανισμού οι άνθρωποι ήταν απλοϊκοί και ευκολόπιστοι. Αντίθετα, ήταν μορφωμένοι, κάτοχοι της κλασσικής παιδείας και είχαν και αυτοί την ίδια με μάς ανάγκη αποδείξεων για όσα υπερφυσικά ισχυριζόταν ο κάθε αφηγητής. Γι’αυτό και το κείμενο των «Θαυμάτων του Αγίου Δημητρίου» είναι διανθισμένο με πολλές λεπτομέρειες, που επιτρέπουν τον προσδιορισμό του χρόνου, του τόπου ή του σημείου της πόλης, όπου διαδραματίζεται το κάθε θαύμα. Φτάνοντας στο τέλος αυτού του βιβλίου ο σύγχρονος αναγνώστης μένει με πολύ λίγες αμφιβολίες για την ιστορικότητα όσων αναφέρονται. Καί αισθάνεται πολύ προνομιούχος, διότι στην εποχή μας, για πρώτη φορά, τέτοια έργα είναι πλέον προσιτά στο ευρύ κοινό.-

[ΦΩΤΗΣ]

Εξωσωματικές...
Μας έγραφε στις 17.6.2007 η Κατερίνα Βέργη-Μυστακίδη (Οικονομολόγος-Επιχειρηματίας, Διευθύντρια Σπουδών Εκπαιδευτικού Συγκροτήματος Βέργη, Ζαΐμη 21, Πάτρα, katerina@vergis.org).

Με το σύζυγό μου παντρευτήκαμε το 2001. Γνωρίζαμε ότι και οι δυό μας, μετά από πολλές ιατρικές εξετάσεις που είχαμε κάνει, ότι έχουμε πρόβλημα τεκνογονίας. Τρία χρόνια μετά το γάμο μας, με την ευλογία του πνευματικού μας, ξεκινήσαμε διαδικασία εξωσωματικής γονιμοποίησης σε γνωστό γιατρό στην Αθήνα.
Η πρώτη προσπάθεια πέτυχε, με αποτέλεσμα να κυοφορήσω 2 κοριτσάκια. Τον Νοέμβριο του 2004, στον 7ο μήνα της εγκυμοσύνης μου, υπήρξαν επιπλοκές με αποτέλεσμα να γεννήσω φυσιολογικά. Οι κορούλες μας μετά από 2 ημέρες έφυγαν για τον ουρανό. Το πλήγμα ήταν βαρύ και ο πόνος αβάσταχτος. Τότε καταλάβαμε τι σημαίνει αυτό που λέει ο λαός «σε κόβουν με μαχαίρι και δεν βγάζεις αίμα».
Ένα χρόνο αργότερα, το Σεπτέμβριο του 2005 προβήκαμε σε 2η προσπάθεια. Το αποτέλεσμα αρνητικό. Τον Νοέμβριο του 2005 προβήκαμε σε 3η προσπάθεια. Το αποτέλεσμα αρνητικό. Ο πόνος είχε πολλαπλασιαστεί.
Όχι μόνο η πληγή από την απώλεια της Νεκταρίας και της Χριστινούλας (τις είχαμε αεροβαφτίσει ) αιμορραγούσε, αλλά οι συνεχόμενες αποτυχίες επέτειναν την αγωνία και την οδύνη. Είχαμε ακόμα μία προσπάθεια. Με το σύζυγό μου αποφασίσαμε ότι, αν και αυτή η προσπάθεια δεν ευοδωνόταν, να μην μπαίναμε πάλι σε αυτή την τόσο ψυχοφθόρα διαδικασία.
25 Ιανουάριου του 2006 άκουσα στο ραδιόφωνο της Πειραϊκής Εκκλησίας μία εκπομπή για τον Άγιο Ραφαήλ. Τον Άγιο τον ήξερα ήδη, καθώς τον ευλαβούντο πολύ οι γονείς μου και ήδη τον είχα επισκεφθεί μαθήτρια το 1994. Τότε όμως δεν καταλάβαινα και πολλά. Άκουσα μία φράση που γράφτηκε στην καρδιά μου.
Ο Άγιος είχε πεί σε ανθρώπους που τον είχαν δει:
«Είμαι Άγιος και ήρθα να κάνω πολλά θαύματα».
Τηλεφώνησα αμέσως στο σύζυγό μου και του ζήτησα να φύγουμε άμεσα για Λέσβο.
Παρασκευή 27 Ιανουάριου 2006 πετάξαμε αεροπορικώς για Λέσβο και πήγαμε κατευθείαν στον Άγιο. Γονατιστή τον παρακαλούσα να μας βοηθήσει στην τελευταία μας προσπάθεια, και το παιδάκι που θα γεννιόταν θα το ονομάζαμε στη χάρη του. 2 εβδομάδες αργότερα πλησίαζε ο καιρός που θα κάναμε και την τελευταία προσπάθεια εξωσωματικής γονιμοποίησης.
Την Τετάρτη 7 Φεβρουαρίου 2006 (2 εβδομάδες μετά την επίσκεψη στη Λέσβο) έπρεπε να κάνουμε με το σύζυγό μου ακτινογραφία θώρακα για κάποια υπόθεση που είχαμε. Το πρωί εκείνο ξύπνησα με ένα προαίσθημα ότι κάτι συνέβαινε μέσα μου.
Πρίν πάμε στο νοσοκομείο, είπα στο σύζυγό μου ότι δεν θα έκανα ακτινογραφία και ότι ήθελα να κάνω τέστ εγκυμοσύνης. Μού έλεγε ότι δεν είναι δυνατόν να συμβαίνει αυτό, γιατί απλά δεν μπορεί να γίνει φυσιολογικά. Το ήξερα κι εγώ. Μού είπε ότι είναι λογισμός και να το βγάλω από το μυαλό μου. Την επόμενη μέρα του το είπα πάλι, και συνέχισε να είναι αρνητικός, καθώς ήξερε πόσο θα πληγωνόμουν, αν το τέστ ήταν (που δεν μπορούσε να μην είναι) αρνητικό.
Την Παρασκευή 10 Φεβρουαρίου 2006 πηγαίνοντας στη δουλειά μου, αγόρασα ένα τέστ από το φαρμακείο. Έκανα το τέστ και το άφησα στο συρτάρι του γραφείου μου. Μισή ώρα μετά, αποφάσισα με κρύα καρδιά να το κοιτάξω, αν και ήξερα το αρνητικό αποτέλεσμα.
Το πήρα στα χέρια μου και το τέστ ήταν θετικό ! Συγκλονίστηκα !
Τηλεφώνησα στον άντρα μου και του είπα ότι είχα κάνει τέστ εγκυμοσύνης και ότι ήταν θετικό. Δεν το πίστευε, σοκαρίστηκε, άλλα έλεγε η λογική του.
Μού είπε να κάνω εξέταση αίματος. Τηλεφωνώ στον πνευματικό μας. Μού λέει «Κάνε εξέταση αίματος». Αμέσως πήγα σε μικροβιολόγο στην Πάτρα, ο οποίος είναι ξάδερφός μου και με είχε στείλει στον γιατρό στην Αθήνα. Όταν του είπα τα γεγονότα, ταραγμένος μου λέει:
«Αφού δεν έκανες εξωσωματική, πως μπορεί να είσαι έγκυος;» Κι έκανε το σταυρό του (αν και είναι εκ πεποιθήσεως άθεος).
Τελικά η μικροβιολογική ανάλυση έδειξε ότι ήμουν έγκυος. Τηλεφωνώ στην Αθήνα στο γιατρό μου και τους είπα ότι είμαι έγκυος, ο άγιος Ραφαήλ έστειλε το μωρό! Όπου το έλεγα, έκαναν το σταυρό τους.
Την προηγούμενη Κυριακή 3 Ιουνίου 2007 ήρθαμε στη Γρίβα με τη Ραφαηλία μας, που είναι 8 μηνών, να ευχαριστήσουμε τον Άγιο που, παρά την αναξιότητά μας, μας έστειλε αυτή τη μεγάλη ευλογία, το ανεκτίμητο δώρο.
Όπου κι αν βρεθούμε, διαλαλούμε το μεγάλο θαύμα και την αγιοσύνη του αγίου Ραφαήλ. Είναι το ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε ως αντίδωρο της Ραφαηλίας μας.