ΔΙΑΦΟΡΑ ΘΑΥΜΑΤΑ.

[ΦΩΤΗΣ]

ΑΓΙΟΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ( εμφανίσεις... )
Ταπεινός καί συκοφαντημένος όσο ελάχιστοι στήν εποχή μας...

Ο Ναός τού Αγίου Νεκταρίου στήν Αίγινα, είναι μία από τίς μεγαλύτερες Εκκλησίες τών Βαλκανίων...

Ό π. Νεκτάριος Βιτάλης, γνωστότατος στό Λαύριο γιά τήν δράση του καί γιά τήν συμπαράστασή του στόν φτωχό καί ξεγραμμένο κόσμο τής υποβαθμισμένης αυτής περιοχής, διηγείται τό παρακάτω περιστατικό όπως τού συνέβη, όταν ετοιμοθάνατος από καρκίνο, περίμενε απλώς τήν ώρα τού θανάτου του...
Τά όσα ειπωθούν παρακάτω έχουν παρουσιαστεί επανειλημμένως από τά δίκτυα Ενημέρωσης, καί είναι καταχωρημένα καί στό βιβλίο " ΜΙΛΗΣΑ ΜΕ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΝΕΚΤΑΡΙΟ " -- Αθήνα 1997, τού γνωστού συγγραφέα κ. Μανώλη Μελινού.
Διηγείται ό π. Νεκτάριος Βιτάλης,
-- " Είχα προσβληθεί από σοβαρή μορφή καρκίνου. Τό στήθος μου ήταν μιά πληγή ανοικτή πού έτρεχε αδιάκοπα αίμα καί πύον. Από τούς πόνους έσκιζα τίς φανέλες μου. Κατάσταση τραγική, πήγαινα κατ΄ ευθείαν στόν θάνατο. Νά φαντασθείτε, είχα ετοιμάσει ακόμη καί τά σάβανά μου...
Στίς 26 Μαρτίου 1980 τό πρωϊ, συζητώντας στό γραφείο μου στό υπόγειο τού Ναού, μαζί μέ τήν νεωκόρο Σοφία Μπούρδου καί τήν αγιογράφο Ελένη Κιτράκη άνοιξε ξαφνικά ή πόρτα καί μπήκε ένα άγνωστό μου γεροντάκι. Είχε τά γένια του κατάλευκα, κοντός καί μέ ελαφριά φαλάκρα. Ίδιος ακριβώς όπως ό Άγιος Νεκτάριος στίς φωτογραφίες πού βλέπουμε. Πήρε τρία κεριά χωρίς νά ρίξει χρήματα κι΄ άναψε μόνο τά δύο. Προσκύνησε όλες τίς εικόνες τού τέμπλου, προσπερνώντας τήν εικόνα τού Αγίου Νεκταρίου χωρίς νά τήν προσκυνήσει. Εμένα δέν μ΄ έβλεπε στό σημείο πού βρισκόμουνα. Είχα φοβερούς πόνους όταν τράβηξα τήν κουρτίνα τού γραφείου καί προχώρησα πρός τό μέρος του. Μπροστά στήν Ωραία Πύλη σταύρωσε τίς παλάμες του καί χωρίς νά κοιτάξει πουθενά, ρώτησε,
--Ό γέροντας είν΄ εδώ;
Ή νεωκόρος ξέροντας τήν αρρώστια μου θέλησε νά μέ " προστατεύσει "...
--Όχι, όχι...είναι μέ γρίπη στό σπίτι του...
--Δέν πειράζει. Εύχεσθε, καί καλή Ανάσταση, είπε εκείνος καί έφυγε.
Ήρθε ή νεωκόρος τρέχοντας καί μού λέει,
--πάτερ Νεκτάριε, ό γέροντας πού μόλις έφυγε έμοιαζε ίδιος μέ τόν Άγιο Νεκτάριο! Τά μάτια του πετούσαν φλόγες. Μού φαίνεται ότι ήταν ό Άγιος Νεκτάριος κι΄ ήλθε νά σάς βοηθήσει...
Τήν ευχαρίστησα νομίζοντας ότι μού έλεγε αυτά γιά νά μέ παρηγορήσει. Όμως κατά βάθος "κάτι" δέν πήγαινε καλά. Τήν έστειλα μαζί μέ τήν αγιογράφο νά βρούνε γρήγορα τόν άγνωστο καί νά τόν φέρουν πίσω. Μπήκα στό Ιερό καί προσκυνώντας τόν Εσταυρωμένο κλαίγοντας, γιά μιά ακόμη φορά παρακαλούσα τόν Χριστό νά μέ θεραπεύσει. Τά βήματά τους μέ διέκοψαν,
--πάτερ, ό Γέροντας ήρθε !
Πλησίασα νά τού φιλήσω τό χέρι, αλλά μέ ταπείνωση δέν μ΄ άφησε. Έσκυψε καί φίλησε αυτός τό δικό μου ! Τόν ρώτησα,
--Πώς λέγεσθε γέροντα;
--Αναστάσιος παιδί μου, είπε, λέγοντας τό βαπτιστικό όνομα πού είχε πρίν γίνει μοναχός...
Τού υπέδειξα νά προσκυνήσει τά άγια λείψανα. Έβγαλε ένα ζευγάρι συρμάτινα γυαλάκια, μ΄ ένα μόνο μπρατσάκι. Μόλις τά είδαμε, όλοι α ν α τ ρ ι χ ι ά σ α μ ε !
Ήταν τά ίδια γυαλιά τού Αγίου Νεκταρίου πού είχαμε στήν προθήκη μέ τά άγια λείψανα. Μού τά είχε δωρήση ή παλιά γερόντισσα τού μοναστηριού του, στήν Αίγινα, μοναχή Νεκταρία.
--Ή πίστη είναι τό πάν, είπε ό άγνωστος, καθώς φορούσε τά γυαλιά του.
ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΖΟΥΝ ΑΙΩΝΙΑ...
Σφάλμα! Άγνωστη παράμετρος αλλαγής.
πατήρ Νεκτάριος Βιτάλης. Είδε τόν Άγιο Νεκτάριο ερχόμενο από τόν άλλο κόσμο, καί συνομίλησε μαζί του...
Άρχισε νά ασπάζεται μέ ευλάβεια όλα τά άγια λείψανα καθώς τόν ξεναγούσε ή νεωκόρος. Στά λείψανα τού Αγίου Νεκταρίου α δ ι α φ ό ρ η σ ε , προσπερνώντας τα...
--Γέροντα, μέ συγχωρείτε τού είπα. Κι΄ ό Άγιος Νεκτάριος θαυματουργός είναι. Γιατί δέν τόν ασπάζεστε ;
Γύρισε καί μέ κοίταξε χαμογελώντας. Τόν ρώτησα,
--Πού μένετε Γέροντα ;
Μού έδειξε τό ταβάνι, εκεί πού κτίζαμε τήν καινούργια εκκλησία, λέγοντας,
--Τό σπίτι μου δέν είναι ακόμη έτοιμο καί στενοχωρούμαι. Ή θέση μου δέν μού τό επιτρέπει νά μένω εδώ κι΄ εκεί...
--Γέροντα, τού εξομολογήθηκα, σάς είπαν ψέμματα ότι έχω γρίπη. Έχω κ α ρ κ ί ν ο ! Θέλω όμως νά γίνω καλά, νά φτιάξω τήν Αγία Τράπεζα, νά τελειώσω τήν Εκκλησία πρώτα, καί μετά άς πεθάνω...
--Μή στενοχωρείσαι, μού είπε. Εγώ τώρα αναχωρώ. Πηγαίνω στήν Πάρο νά προσκυνήσω τόν Άγιο Αρσένιο καί νά επισκεφτώ καί τόν παπά-Φιλόθεο, πρόσθεσε, ξεκινώντας νά φύγει. Προσπέρασε τήν μεγάλη εικόνα του χωρίς νά δώσει σημασία...
Τόν σταμάτησα καί ακούμπησα τά χέρια μου στό πρόσωπό του.
--Γεροντάκο μου, γεροντάκο μου, τού είπα, τό προσωπάκι σου μοιάζει ίδιο μέ τού αγίου Νεκταρίου πού τιμάει αυτή εδώ ή Εκκλησία μας...
Τότε, κύλησαν δ ά κ ρ υ α από τά μάτια του...Μέ σταύρωσε, καί μέ αγκάλιασε μέ τά χέρια του.. Παίρνοντας θάρρος κι΄ εγώ άνοιξα τά χέρια μου νά τόν αγκαλιάσω. Μόλις τά άπλωσα όμως, κι΄ ενώ τόν έβλεπα μπροστά μου, τά χέρια μου έκλεισαν στό κ ε ν ό !...
Ανατρίχιασα καί σταυροκοπήθηκα. Τού λέω πάλι,
--Γέροντά μου, σέ παρακαλώ, θέλω νά ζήσω, νά κάνω τήν πρώτη μου λειτουργία. Βοήθησέ με νά ζήσω...
Έφυγε από κοντά μου καί αφού στάθηκε πέρα, στήν εικόνα του μπροστά, μού είπε,
--Ώ, παιδί μου Νεκτάριε, μή στενοχωριέσαι. Δοκιμασία περαστική είναι, καί θά γίνεις καλά! Θά γίνει τό θαύμα πού ζητάς καί θ΄ ακουστεί σέ όλο τόν κόσμο. Μή φοβάσαι...
Αμέσως χ ά θ η κ ε α π ό μ π ρ ο σ τ ά μ α ς μέσα από τήν κ λ ε ι σ τ ή π ό ρ τ α...
Έτρεξαν οί γυναίκες νά τόν προφθάσουν. Τόν πρόλαβαν στήν στάση τού λεωφορείου. Μπήκε μέσα καί από εκεί ε ξ α φ α ν ί σ θ η κ ε , πρίν ξεκινήσει τό λεωφορείο !...
Αυτά αναφέρει ό π. Νεκτάριος Βιτάλης, ένα σεβαστό καί κατά πάντα αξιόπιστο πρόσωπο, παρουσία μαρτύρων, πού τελικά έγινε καλά, διαψεύδοντας γιατρούς, ακτινογραφίες, καί προβλέψεις θανάτου. Γιατί επάνω όλων βρίσκεται ό Χριστός, ό ζωντανός Θεός μας καί οί μεσίτες Άγιοί του, σύν τήν Παναγία Μητέρα του !
Γιατί " όπου Θεός βούλεται, νικάται φύσεως τάξη..."

[ΦΩΤΗΣ]

ΘΑΥΜΑΣΤΕΣ ΑΛΛΟΙΩΣΕΙΣ.

Όταν κοινωνώ τους ανθρώπους, διηγούταν χαρακτηριστικά άλλοτε ο μακαριστός γέροντας Ιάκωβος Τσαλίκης, ποτέ δεν κοιτάζω τα πρόσωπά τους. Μερικές φορές όμως μου λέει ο λογισμός να τα κοιτάξω.
Τότε βλέπω μερικά πρόσωπα να έχουν μορφή σκύλου, πιθήκου ή άλλων ζώων.
Είναι φοβερή η μορφή τους. Βλέπω όμως και μερικά ήρεμα και ιλαρά που μετά τη θεία μετάληψη λάμπουν σαν τον ήλιο.
Μια φορά του είπε κάποιος συλλειτουργός του:
Μ' έκαψε η θεία Κοινωνία!...
Εγώ, απάντησε ο γέροντας, δεν αισθάνθηκα να με καίει.
Αντίθετα, ζούσε τόσο έντονα τη μέθεξη του δεσποτικού Σώματος, ώστε ανακαινιζόταν ψυχικά και σωματικά.
Σήμερα που κοινώνησες, είπε σ' ένα πνευματικό του παιδί, βλέπεις πως αισθάνεσαι; Εγώ αισθάνομαι έτσι πάντοτε. Ο Χριστός βρίσκεται μέσα μου πάντα.

[ΦΩΤΗΣ]

Διάσωση απο 25ωρη οξεία περιτονίτιδα...

Ο 42χρονος τυπογράφος¬διαφημιστής Γεώργιος Κουταλιανός (Κύπριος, από τό Προδρόμι Πάφου, κάτοικος σήμερα Θεσ/νίκης) στίς 30.12.97, ενώ οδηγούσε, ένιωσε πόνους αφόρητους στήν κοιλιά καί μετέβη στό εφημερεύον “Ιπποκράτειο”.
Αρχική διάγνωση μετά από ακτινογραφία θώρακα ήταν "διάτρηση στομάχου".
Θέλησαν νά τόν διώξουν μέ κάποια αγωγή. Τούς παρακάλεσε νά τόν εξετάσει άλλος γιατρός, ή τουλάχιστον νά διανυκτερεύσει, διότι οι πόνοι ήταν φρικτοί. Δέν τό δέχτηκαν, καί ο ίδιος από απόγνωση είπε μιά Κυπριακή φράση. Τόν άκουσε μιά Κύπρια νοσοκόμος καί μεσολάβησε, ώστε τελικά τόν οδήγησαν στήν Ε΄ Χειρουργική.
Τήν επομένη, στήν επίσκεψη τών γιατρών ο διευθυντής¬επ. καθηγητής κ. Δημ. Τσαντήλας τόν ρώτησε γιά τήν κατάστασή του, καί τού απάντησε ότι είχε εμέτους καί πόνους όλο τό βράδυ. Ο γιατρός αρκέστηκε στίς ακτινογραφίες καί στήν έκθεση τού εφημερεύοντος τής προηγούμενης μέρας καί προσπάθησε νά τόν καθησυχάσει καί νά τού δώσει εξιτήριο, μέ κάποια αγωγή πού θά μπορούσε νά πάρει καί στό σπίτι του, απέναντι ακριβώς από τό Ιπποκράτειο, γιά νά μήν τόν κρατήσει παραμονή Πρωτοχρονιάς.
Ο ασθενής επέμενε νά παραμείνει, παρ' ότι καί η σύζυγός του ταλαιπωρημένη συμφωνούσε μέ τό γιατρό. Τό μεσημέρι σέ νέα επίσκεψη, βλέποντας ο Καθηγητής τήν επιμονή του, είπε στό νοσοκόμο νά τόν ετοιμάσουν γιά τό χειρουργείο (25 ώρες μετά τήν εισαγωγή). Λέει τής συζύγου του: “Σέ μισή ωρίτσα θά σού τόν φέρω”.
Η εγχείρηση όμως δυστυχώς διήρκεσε 7 ώρες, καί αμέσως μετά τόν μετέφεραν στήν Εντατική.
Είχε νέκρωση καί ρήξη παχέος εντέρου, μέ αποτέλεσμα οξεία κοπρανώδη περιτονίτιδα πέραν τής μιάς ημέρας!
Απαιτήθηκαν 90 φιάλες ορού, γιά νά καθαρίσουν τήν κοιλιακή χώρα. 'Οπως αναφέρει η ιατρική γνωμάτευση (23.6.98), πού υπέγραψε ο χειρουργός του κ. Δημ. Τσαντήλας καί επικύρωσε¬θεώρησε η Διευθύντρια τού Ιπποκρατείου κ. Παρασκευή Σπυρόγλου, τόν υπέβαλαν σέ επέμβαση εντερεκτομής καί τελικοτελικής αναστόμωσης. Ο γιατρός είπε στή σύζυγό του:
--“Κάναμε ό,τι μπορούσαμε, τώρα ό,τι πεί ο Θεός. Είναι μή αναστρέψιμη γιά τήν επιστήμη η κατάστασή του. Τόν κρατούμε μέ τά μηχανήματα στή ζωή, κάλεσε όσους συγγενείς θέλουν νά τόν δούν, είναι σέ πολύ κρίσιμη κατάσταση”.
Απεγνωσμένη η γυναίκα του κάλεσε τούς γονείς καί τά αδέλφια του από Κύπρο, τά άλλα αδέλφια του από Καναδά, καί ήρθαν όλοι νά τόν αποχαιρετήσουν, γιά τά ιατρικά δεδομένα. 'Ομως, δέν πέθανε...
Παρέμεινε 12 μέρες στήν Εντατική, όπου έβλεπε συνεχώς μία λάμψη ακριβώς πάνω από τό κρεβάτι! Ο ίδιος τό απέδιδε στήν παρουσία τού Αγίου Ραφαήλ, πού τόν ευλαβείτο καί τόν θεωρούσε πάντοτε προστάτη του, από τότε πού είχε πληροφορηθεί ένα μεγάλο θαύμα τού Αγίου στήν Κύπρο.
Μάλιστα, κατά τή μετακίνησή του τή 12η μέρα από τήν Εντατική σέ δωμάτιο νοσηλείας, ευρισκόμενος σέ νάρκωση καί σύγχυση ακόμη, πρίν τού φορέσουν τή μάσκα οξυγόνου, ζήτησε από τούς νοσοκόμους νά τού δώσουν “τόν 'Αγιό του”, καί ένας νοσοκόμος τού έδωσε μιά μικρή εικόνα τού Αγίου Ραφαήλ πού είχε βρεθεί στά πόδια τού κρεβατιού!
Στό δωμάτιο νοσηλείας τόν επισκέφτηκε ο χειρούργος μέ τούς βοηθούς.
Στή συζήτηση προέκυψε ότι εκτός από εκείνους (χειρούργο, βοηθό, αναισθησιολόγο) ο ασθενής έβλεπε απέναντί του καί έναν άλλο γιατρό στά λευκά!
Βέβαια δέν εισέρχονται στά λευκά σέ θάλαμο χειρουργείου, αλλά μέ πράσινες φόρμες.
Ο Καθηγητής (άνθρωπος μέ πίστη) αποδέχθηκε τήν παρουσία τού Θεϊκού παράγοντα.
--“Πές το μου, λοιπόν! 'Ετσι εξηγείται! Σέ χάσαμε τρείς φορές πάνω στήν επέμβαση καί σέ επαναφέραμε μέ ηλεκτροσόκ, συνερχόσουν, καί έτσι συνεχίζαμε ! ” τού είπε.
Στίς 17.1.1998 ξαναχειρουργήθηκε λόγω υπο-διαφραγματικού αποστήματος.
Παρέμεινε στό Ιπποκράτειο μέχρι τίς 30.1.98 καί επί ένα χρόνο στό σπίτι του μέ επανειλημμένες επανεξετάσεις από τούς γιατρούς, πρίν συνέλθει πλήρως. Σήμερα ζεί, ομολογώντας τό μεγάλο εκείνο θαύμα...

[ΦΩΤΗΣ]

Θαυμαστή διάσωση από κτύπημα κεραυνού...

Διηγείται η κ. Αρχοντούλα Μιχ. Θεοδώρου (Γέφυρα Θεσσαλονίκης):
«Τό Μάρτιο τού 2000 τό παιδί μου υπηρετούσε στήν Αλεξανδρούπολη. Σέ 15 μέρες θά απολυόταν, αλλά εγώ ένα βράδυ είχα προαίσθηση γιά κάτι κακό...
Εκείνο τό βράδυ ο Δημήτρης ήταν σκοπιά, ενώ έβρεχε πολύ. Μεταξύ 4 καί 6 τά ξημερώματα, έπεσε κεραυνός δίπλα του, τόν χτύπησε καί τόν έριξε κάτω...
Τόν μετέφεραν στό Νοσοκομείο μέ μεγάλη αρρυθμία στήν καρδιά, μουδιασμένο τό αριστερό του χέρι καί τό δεξί πόδι. Σέ λίγες μέρες όμως συνήλθε, καί αποκαταστάθηκε η υγεία του.
Μετά τήν απόλυσή του, είδα στόν ύπνο μου ένα μοναχό, πού μέ πλησίασε καί μού είπε:
“Νά ξέρεις, πού δέν σκοτώθηκε τό παιδί σου από τόν κεραυνό, ήταν θαύμα τού Αγίου Ραφαήλ. Θέλω νά πάς νά τό πείς αυτό, καί νά γραφτεί...»

[ΦΩΤΗΣ]

Θαυμαστή υπέρβαση υπογονιμότητος
Μας έγραφε στις 17.6.2007 η Κατερίνα Βέργη-Μυστακίδη (Οικονομολόγος-Επιχειρηματίας, Διευθύντρια Σπουδών Εκπαιδευτικού Συγκροτήματος Βέργη, Ζαΐμη 21, Πάτρα, katerina@vergis.org).
Με το σύζυγό μου παντρευτήκαμε το 2001. Γνωρίζαμε ότι και οι δυό μας, μετά από πολλές ιατρικές εξετάσεις που είχαμε κάνει, ότι έχουμε πρόβλημα τεκνογονίας. Τρία χρόνια μετά το γάμο μας, με την ευλογία του πνευματικού μας, ξεκινήσαμε διαδικασία εξωσωματικής γονιμοποίησης σε γνωστό γιατρό στην Αθήνα.
Η πρώτη προσπάθεια πέτυχε, με αποτέλεσμα να κυοφορήσω 2 κοριτσάκια. Τον Νοέμβριο του 2004, στον 7ο μήνα της εγκυμοσύνης μου, υπήρξαν επιπλοκές με αποτέλεσμα να γεννήσω φυσιολογικά. Οι κορούλες μας μετά από 2 ημέρες έφυγαν για τον ουρανό. Το πλήγμα ήταν βαρύ και ο πόνος αβάσταχτος. Τότε καταλάβαμε τι σημαίνει αυτό που λέει ο λαός «σε κόβουν με μαχαίρι και δεν βγάζεις αίμα».
Ένα χρόνο αργότερα, το Σεπτέμβριο του 2005 προβήκαμε σε 2η προσπάθεια. Το αποτέλεσμα αρνητικό. Τον Νοέμβριο του 2005 προβήκαμε σε 3η προσπάθεια. Το αποτέλεσμα αρνητικό. Ο πόνος είχε πολλαπλασιαστεί. Όχι μόνο η πληγή από την απώλεια της Νεκταρίας και της Χριστινούλας (τις είχαμε αεροβαφτίσει) αιμορραγούσε, αλλά οι συνεχόμενες αποτυχίες επέτειναν την αγωνία και την οδύνη. Είχαμε ακόμα μία προσπάθεια. Με το σύζυγό μου αποφασίσαμε ότι, αν και αυτή η προσπάθεια δεν ευοδωνόταν, να μην μπαίναμε πάλι σε αυτή την τόσο ψυχοφθόρα διαδικασία.
25 Ιανουάριου του 2006 άκουσα στο ραδιόφωνο της Πειραϊκής Εκκλησίας μία εκπομπή για τον Άγιο Ραφαήλ. Τον Άγιο τον ήξερα ήδη, καθώς τον ευλαβούντο πολύ οι γονείς μου και ήδη τον είχα επισκεφθεί μαθήτρια το 1994. Τότε όμως δεν καταλάβαινα και πολλά. Άκουσα μία φράση που γράφτηκε στην καρδιά μου. Ο Άγιος είχε πεί σε ανθρώπους που τον είχαν δει: «Είμαι Άγιος και ήρθα να κάνω πολλά θαύματα». Τηλεφώνησα αμέσως στο σύζυγό μου και του ζήτησα να φύγουμε άμεσα για Λέσβο.
Παρασκευή 27 Ιανουάριου 2006 πετάξαμε αεροπορικώς για Λέσβο και πήγαμε κατευθείαν στον Άγιο. Γονατιστή τον παρακαλούσα να μας βοηθήσει στην τελευταία μας προσπάθεια, και το παιδάκι που θα γεννιόταν θα το ονομάζαμε στη χάρη του. 2 εβδομάδες αργότερα πλησίαζε ο καιρός που θα κάναμε και την τελευταία προσπάθεια εξωσωματικής γονιμοποίησης.
Την Τετάρτη 7 Φεβρουαρίου 2006 (2 εβδομάδες μετά την επίσκεψη στη Λέσβο) έπρεπε να κάνουμε με το σύζυγό μου ακτινογραφία θώρακα για κάποια υπόθεση που είχαμε. Το πρωί εκείνο ξύπνησα με ένα προαίσθημα ότι κάτι συνέβαινε μέσα μου. Πρίν πάμε στο νοσοκομείο, είπα στο σύζυγό μου ότι δεν θα έκανα ακτινογραφία και ότι ήθελα να κάνω τέστ εγκυμοσύνης. Μού έλεγε ότι δεν είναι δυνατόν να συμβαίνει αυτό, γιατί απλά δεν μπορεί να γίνει φυσιολογικά. Το ήξερα κι εγώ. Μού είπε ότι είναι λογισμός και να το βγάλω από το μυαλό μου. Την επόμενη μέρα του το είπα πάλι και συνέχισε να είναι αρνητικός, καθώς ήξερε πόσο θα πληγωνόμουν, αν το τέστ ήταν (που δεν μπορούσε να μην είναι) αρνητικό.
Την Παρασκευή 10 Φεβρουαρίου 2006 πηγαίνοντας στη δουλειά μου, αγόρασα ένα τέστ από το φαρμακείο. Έκανα το τέστ και το άφησα στο συρτάρι του γραφείου μου. Μισή ώρα μετά, αποφάσισα με κρύα καρδιά να το κοιτάξω, αν και ήξερα το αρνητικό αποτέλεσμα. Το πήρα στα χέρια μου και το τέστ ήταν θετικό. Συγκλονίστηκα. Τηλεφώνησα στον άντρα μου και του είπα ότι είχα κάνει τέστ εγκυμοσύνης και ότι ήταν θετικό. Δεν το πίστευε, σοκαρίστηκε, άλλα έλεγε η λογική. Μού είπε να κάνω εξέταση αίματος. Τηλεφωνώ στον πνευματικό μας. Μού λέει «Κάνε εξέταση αίματος». Αμέσως πήγα σε μικροβιολόγο στην Πάτρα, ο οποίος είναι ξάδερφός μου και με είχε στείλει στον γιατρό στην Αθήνα. Όταν του είπα τα γεγονότα, ταραγμένος μου λέει: «Αφού δεν έκανες εξωσωματική, πως μπορεί να είσαι έγκυος;» Κι έκανε το σταυρό του (αν και είναι εκ πεποιθήσεως άθεος).
Τελικά η μικροβιολογική ανάλυση έδειξε ότι ήμουν έγκυος. Τηλεφωνώ στην Αθήνα στο γιατρό μου και τους είπα ότι είμαι έγκυος, ο άγιος Ραφαήλ έστειλε το μωρό! Όπου το έλεγα, έκαναν το σταυρό τους.
Την προηγούμενη Κυριακή 3 Ιουνίου 2007 ήρθαμε στη Γρίβα με τη Ραφαηλία μας, που είναι 8 μηνών, να ευχαριστήσουμε τον Άγιο που, παρά την αναξιότητά μας, μας έστειλε αυτή τη μεγάλη ευλογία, το ανεκτίμητο δώρο. Όπου κι αν βρεθούμε, διαλαλούμε το μεγάλο θαύμα και την αγιοσύνη του αγίου Ραφαήλ. Είναι το ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε ως αντίδωρο της Ραφαηλίας μας.

[ΦΩΤΗΣ]

† Μητροπολίτου Γουμενίσσης, Αξιουπόλεως & Πολυκάστρου ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ
Θαύματα Αγίων ¬ σημεία Θεού
'Εκδοση Ι. Μονής Αγίων Ραφαήλ, Νικολάου & Ειρήνης, Γρίβα Γουμενίσσης

Από ετών κυκλοφορούν πολλά βιβλία μέ σύγχρονα θαύματα. 'Αλλοι πιστεύουν, άλλοι ειρωνεύονται. 'Αλλοι πάλι, θρησκευόμενοι, επικαλούνται αποσπασματικά Πατερικές γνώμες, ότι δέν πρέπει νά προβάλλονται τά θαύματα, παρά μόνο ο λόγος τής Αγ. Γραφής. Μέ πρόθεση οικοδομής τού λαού τού Θεού, θά παρουσιάσουμε ενδεικτικά τήν κηρυκτική πρακτική μεγάλων Πατέρων τής Εκκλησίας μας ως πρός τήν επίκληση καί τή διακήρυξη τών θαυμάτων.

Α. Ο Μέγας Βασίλειος στό λόγο του “εις τήν Μάρτυρα Ιουλίτταν” (ΕΠΕ, 7) αναφέρει τό θαύμα τής αγίας Ιουλίττας ότι ο τόπος ενταφιασμού τής Αγίας ανέβλυσε αμέσως γλυκύτατο ύδωρ ως αγίασμα μέχρι τήν εποχή του, ενώ η γύρω περιοχή αναβλύζει μόνο αλμυρά ύδατα (§ 2).
Στό λόγο “εις τόν άγιον Μάρτυρα Μάμαντα” (ΕΠΕ, 7) προτρέπει: Νά ενθυμείσθε τό Μάρτυρα όσοι τόν απολαύσατε στά όνειρα, όσοι τόν είχατε συνεργό στήν προσευχή, όσοι άρρωστοι γίνατε καλά, όσοι πήρατε πίσω τά παιδιά σας ενώ ήταν νά πεθάνουν, όσοι πήρατε δι’ αυτού παράταση ζωής. Ο ένας νά τά διαδίδει στόν άλλον (§ 1).
Σέ Έπιστολή “Καισαρίω τώ αδελφώ Γρηγορίου” (ΒΕΠΕΣ, 55) γράφει: Δόξα τώ Θεώ, πού έδειξε τά θαυμάσιά του καί σέ σένα καί σέ διέσωσε από τόσο μεγάλο κίνδυνο θανάτου… νά μή φανούμε αχάριστοι, ανάλογα μέ τή δύναμή μας νά διαλαλούμε τά παράδοξα θαύματα τού Θεού καί νά εξυμνούμε τή φιλανθρωπία Του αυτήν πού δοκιμάσαμε στήν πράξη.

Β. Ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος στόν Επιτάφιο “εις τόν Μ. Βασίλειον” (ΕΠΕ, 6) αναφέρει τή θαυμαστή διατροφή τών πρός πατρός πάππων τού Βασιλείου καί τών υπηρετών στά βουνά τού Πόντου μέ αυτοπαραδιδόμενα ελάφια (§ 7-8), τήν θεραπεία τού επισκόπου πατέρα του άμα τή χειροτονία τού Βασιλείου (§ 37), τήν πρός ώραν θεραπεία τού γιού τού Ουάλη (§ 54), τήν ίαση τού Μοδέστου (§ 55), τίς μεταθανάτιες εμφανίσεις τού Βασιλείου σέ όνειρα τού Γρηγορίου γιά νά τόν καθοδηγεί (§ 80).
Στόν Επιτάφιο γιά τόν πατέρα του άγιο Γρηγόριο επίσκοπο Ναζιανζού (ΕΠΕ, 6) αναφέρει τό μέγα θαύμα πού έγινε στόν βαρέως ασθενούντα γέροντα πατέρα του κάποιο Πάσχα. Ο ίδιος ιερουργούσε στό Ναό, πλήθος κόσμου μέ τή μητέρα του Νόννα γοερώς κραυγάζουσα προσεύχονταν γιά τήν ίαση τού Επισκόπου. Ο ασθενής τήν ώρα τού καθαγιασμού ανασηκώθηκε από τό λήθαργο τού πυρετού, στάθηκε υποβασταζόμενος όρθιος καί βλέποντας εμπρός του εν οράματι τήν μακράν ευρισκομένη λειτουργική Σύναξη εκφώνησε τίς λειτουργικές προσευχές καί τήν ευχαριστία, ευλόγησε μακρόθεν τό λαό καί ανακλίθηκε θεραπευμένος (§ 28-29)! Στόν αυτό λόγο του, αναφέρεται καί σέ θαύματα πού έχουν σχέση μέ τή μητέρα του. Κάποτε, η βαρέως ασθενούσα Νόννα είδε σέ όνειρο ότι εισήλθε στό δωμάτιο ο υιός της Γρηγόριος καί τής έδωσε νά φάει από ευλογημένους άρτους υπέρ ιάσεώς της• τό πρωί ήταν τελείως υγιής (§ 30). Ο ίδιος σώθηκε θαυμαστώς από κίνδυνο καταποντισμού κατά τό θαλάσσιο ταξίδι από Αλεξάνδρεια πρός Αθήνα. Οι γονείς του στή Ναζιανζό είδαν σέ θαυμαστή αποκάλυψη τόν κίνδυνο καί προσευχηθέντες τόν διέσωσαν. Συνταξιδιώτης είδε σέ όνειρο τήν μητέρα τού Γρηγορίου νά προχωρεί πάνω στή θάλασσα καί νά σύρει τό πλοίο στήν ξηρά (§ 31).
Στόν Επιτάφιο στήν έγγαμη αδελφή του αγία Γοργονία (ΕΠΕ, 6) γράφει εκτενώς τό θαύμα ιάσεώς της. 'Επασχε από φοβερή αρρώστια, δέν θεραπευόταν από ιατρικά. Κατέφυγε, λοιπόν, ολονυκτίς στήν Εκκλησία, ακούμπησε τήν κεφαλή της στό άγιο θυσιαστήριο, προσευχήθηκε, μέ τά δάκρυά της άλειψε τό σώμα της καί αμέσως θεραπεύτηκε (§ 18)!
'Αν παραπέμψουμε στά αυτοβιογραφικά 'Επη καί Επιγράμματα περί αυτού καί τών γονέων του, στόν Επιτάφιο στόν αδελφό του Καισάριο, στό Λόγο “εις τόν άγιον ιερομάρτυρα Κυπριανό” καί στούς Α΄ καί Β΄ στηλιτευτικούς Λόγους “κατά Ιουλιανού”, θά καταπλαγούμε από τίς αναφορές σέ θαύματα, αποκαλύψεις, θεοσημείες καί σημεία θεοδικίας.

Γ. Ο άγιος Γρηγόριος Νύσσης στόν Επιτάφιο “εις τόν Μ. Βασίλειον” (ΒΕΠΕΣ, 69) αναφέρει μεταξύ άλλων τήν διά προσευχής τού Βασιλείου λύση τής ολέθριας γιά τά σπαρτά χειμερινής ανομβρίας (§ 17) καί τό κατόπιν επιμόνου προσευχής όραμα τού πατέρα τους πού είδε τόν Κύριο καί τόν βεβαίωσε ότι ο ασθενών υιός του Βασίλειος θεραπεύθηκε (§ 19).
Στόν Γ΄ Λόγο “εις τούς αγίους Τεσσαράκοντα μάρτυρας” (ΒΕΠΕΣ, 69) παραθέτει τό εκπληκτικό θαύμα ιάσεως χωλού αξιωματικού διανυκτερεύσαντος στό Ναό τους μέ τήν εμφανή επιστασία ενός τών Αγίων σέ όνειρο. Επίσης αναφέρει καί τή δική του φοβερή επιτίμηση πρός διόρθωση από τούς Αγίους πού απειλούσαν εν ονείρω νά τόν ραβδίσουν (§ 784¬5).
Στό Εγκώμιο “εις τόν άγιον μεγαλομάρτυρα Θεόδωρον” τόν Τήρωνα (ΒΕΠΕΣ, 69) τονίζει ότι ο άγιος Θεόδωρος κατέστησε τόν τόπο τού μαρτυρίου του, ένθα καί ο Ναός, ιατρείον νόσων ποικίλων …, λιμένα τών χειμαζομένων ταίς θλίψεσι, πενήτων ευθηνουμένων ταμιείον, οδοιπόρων ανεκτόν καταγώγιον, πανήγυριν τών εορταζόντων άληκτον. Είναι πολύ σημαντικό αυτό πού λέει γιά κείνη τήν εποχή ότι δέν σταματούσε τό πλήθος τών προσερχομένων μέ τήν παρέλευση τής ετησίας πανηγύρεως, αλλά καθ’ όλο τό έτος συνεχιζόταν αυτή η προσέλευση, τών μυρμήγκων δέ σώζει τήν ομοιότητα η επί τάδε φέρουσα λεωφόρος. Αυτό διατρανώνει καί τήν πρωτοχριστιανική ευλάβεια καί καταφυγή στίς πρεσβείες τών Αγίων (σέ αντίθεση μέ τά ανιστόρητα καί αντιεκκλησιαστικά φληναφήματα τών αιρετικών), αλλά καί καταδεικνύει πόσο βαθειές ρίζες στήν ιστορία τής πίστεώς μας έχει καί η σημερινή αθρόα προσέλευση πιστών σέ Προσκυνήματα.
“Εις τόν βίον τής οσίας Μακρίνης” (ΒΕΠΕΣ, 69) γράφει μεταξύ άλλων: η μητέρα τους Εμμέλεια, έγκυος στό πρώτο παιδί, είδε τρείς φορές σέ όνειρο ότι κρατούσε ένα κοριτσάκι κι ένας μεγαλοπρεπής άνδρας τό προσφώνησε “Θέκλα”, όπερ εκπληρώθηκε μέ τή γέννηση κοριτσιού πού μιμήθηκε τήν πρωτομάρτυρα Θέκλα (§ 961)• καρκίνο στό στήθός της τόν θεράπευσε θαυματουργικά μετά από ολονύκτια προσευχή της στό Ιερό Βήμα, μέ πηλό από τά δάκρυά της πάνω στό χώμα τού Ναού, καί μέ σταύρωμα τού πάσχοντος μέλους από τή μητέρα τους (§ 992)• θεράπευσε από βαριά οφθαλμοπάθεια τήν κορούλα ευλαβούς στρατιωτικού (§ 996-7).. Καί καταλήγει: 'Οσα άλλα παρόμοια θαύματα από ανθρώπους πού έζησαν μαζί της καί γνωρίζουν ακριβώς τή ζωή της, δέ θεωρώ ασφαλές νά τά προσθέσω. Διότι οι περισσότεροι άνθρωποι κρίνουν τήν αξιοπιστία τών λεγομένων σύμφωνα μέ τά δικά τους μέτρα, όσα υπερβαίνουν τή δύναμή τους τά περιφρονούν μέ τήν υπόνοια πώς είναι ψέματα. Γι’ αυτό απλώς αναφέρει επιγραμματικά τή θαυμαστή αύξηση καί επάρκεια τού συνεχώς διανεμομένου από τήν Οσία σίτου στούς φτωχούς τόν καιρό τής πείνας, τίς θεραπείες ασθενών καί δαιμονιζομένων, προρρήσεις γεγονότων (§ 1000). Καί τονίζει ότι ανάλογα μέ τήν πίστη γίνεται καί η διανομή τών χαρισμάτων, μικρή στούς ολιγόπιστους, καί μεγάλη σ’ εκείνους πού έχουν μέσα τους τήν ευρυχωρία τής πίστεως.
Τά πιό παράδοξα θαύματα παραθέτει ο άγ. Γρηγόριος “εις τόν βίον Γρηγορίου τού θαυματουργού” (ΒΕΠΕΣ, 69): μύηση στή Χριστολογία από τόν Απ. Ιωάννη εν οράματι (§ 911-2)• εξουσία κατά δαιμόνων καί μετακίνηση ευμεγέθους λίθου διά λόγου (§ 916-7)• θαυμαστή αποξήρανση εν μιά νυκτί μιάς λίμνης¬κληρονομιάς αντιμαχομένων αδελφών (§ 927-8)• αναχαίτιση τού ορμητικού ρείθρου τού ποταμού Λύκου πρό τής εμπηγμένης στό χώμα ράβδου του (§ 929-32)• τιμωρία Εβραίου υποκρινομένου τόν πεθαμένο (§ 940-1)• θεραπεία δαιμονιζομένου παιδός (§ 943-4)• παράδοξη αμβλυωπία τών διωκτών του (§ 948) καί πολλά άλλα.

Δ. Ο ιερός Χρυσόστομος έχει τίς εξής θέσεις: α) τό χάρισμα νά θαυματουργούν οι πιστοί δέν δίδεται στίς μέρες του όπως στά πρώτα χριστιανικά χρόνια, διότι πλέον στερεώθηκε η χριστιανική πίστη• β) αυτό πού συνθέτει τή χριστιανική ζωή δέν είναι η θαυματουργία, αλλά η αρετή• γ) ανώτερο θαύμα είναι η απαλλαγή από τήν ψυχοφθόρο αμαρτία• δ) η ενάρετη ζωή “χρεώνει” τό Θεό, ενώ τό χάρισμα τής θαυματουργίας χρεώνει τό χαρισματούχο. Σ’ αυτήν τήν προοπτική αποδέχεται καί αξιοποιεί κηρυκτικώς παλαιά καί σύγχρονα θαύματα.
Π.χ. στήν Δ΄ Ομιλία “εις τόν Ματθαίον” (ΕΠΕ, τ. 9, § 1) καί τίς ΛΗ΄ καί ΜΑ΄ Ομιλίες “εις τάς Πράξεις” (ΕΠΕ, 16Α, § 5) αναφέρεται σέ σύγχρονα παραδείγματα τής θαυματουργούσης θείας Προνοίας στή ζωή τών ανθρώπων, μέ τήν υπόδειξη ότι πρέπει νά τά θυμόμαστε πάντοτε, διότι αυτά γίνονται σ’ εμάς αιτία νά συνάψουμε μεγάλη φιλία μέ τό Θεό.
Σέ εγκωμιαστικούς Λόγους σέ Μάρτυρες (ΕΠΕ, 37) μνημονεύει συγκεκριμένα σημεία ή επικαλείται γενικά τό πλήθος τών θαυμάτων τών Αγίων, διά τών ι. λειψάνων. Μή δείς ότι τό σώμα τού μάρτυρα βρίσκεται χωρίς ψυχική ενέργεια, αλλά πρόσεχε ότι παραβρίσκεται σ’ αυτό κάποια άλλη δύναμη μεγαλύτερη κι από τήν ψυχή, η Χάρη τού Αγίου Πνεύματος, απολογούμενη πρός όλους υπέρ τής αναστάσεως μέ τά θαύματα πού επιτελεί (εις τόν ιερομάρτ. Βαβύλαν).
'Ας γονατίσουμε μπροστά στά λείψανά τους, άς αγκαλιάσουμε τίς λειψανοθήκές τους, διότι καί αυτές μπορούν νά έχουν μεγάλη δύναμη… (εις τάς μάρτυρας Βερνίκην καί Προσδόκην).

Ε. Θά έπρεπε νά συγγράψουμε αυτοτελώς ολόκληρο βιβλίο, άν θέλαμε νά παραθέσουμε αναλυτικά τή γνώμη τών προειρημένων καί άλλων Αγίων Πατέρων (π.χ. τών αγίων Κυρίλλου Ιεροσολύμων, Ιωάννου Δαμασκηνού, Θεοδώρου Στουδίτου, Ανδρέου Κρήτης, Συμεών Νέου Θεολόγου, Γρηγορίου Παλαμά, Νικοδήμου Αγιορείτου) καί τών συγγραφέων παλαιοτέρων καί νεοτέρων αγιολογικών κειμένων (Βίου Οσίων, Μαρτυρολογίων, Γεροντικών κ.λπ.).

ΣΤ. Αλλά καί στά λειτουργικά βιβλία, τά καθιερωμένα καί τών νεοτέρων ασματικών Ακολουθιών, ανευρίσκουμε τήν μνεία θαυμάτων, μέ χαρακτηριστικότερα τό εορταζόμενο διά κολλύβων θαύμα τού αγίου μεγαλομάρτυρος Θεοδώρου τού Τήρωνος (Σάββατο Α΄ Εβδομάδος Νηστειών) καί τά περιθρύλλητα πλείονα θαύματα τής Παναγίας μας στήν Ζωοδόχο Πηγή Κωνσταντινουπόλεως (Παρασκευή τής Διακαινησίμου).
'Αν επεκτεινόταν η έρευνά μας καί στό πλήθος τών προσκυνηματικών οδηγών διαφόρων ιερών τόπων, θά μάς προσεπόριζε πολλές θαυμαστές συναξαριακές μαρτυρίες.
* * *
Συμπερασματικά, λοιπόν, αναφέρουμε ότι τά θαυματολογικά βιβλία δέν συνιστούν καινοτομία τής εποχής μας, αλλά καθαγιασμένη ευαγγελική, πατερική, εκκλησιαστική ενασχόληση, μέ διττό σκοπό: αφενός μέν τήν ευγνώμονα δοξολογία τού Θεού καί τών Αγίων Του, αφετέρου δέ τήν τροφοδοσία τής πίστεως τού λαού Του.
Μ’ αυτό τό σκεπτικό κι αυτόν τό διττό σκοπό δημοσιεύονται καί τά επόμενα νεότερα θαύματα τών Αγίων μας, ως “σημείᔬσημάδια τής παρουσίας καί τής πρόνοιας τού Θεού.
Πράγματι, ο Θεός είναι πού ενεργεί καί ευεργετεί διά τών Αγίων, αποκαλύπτει τήν πανσωστική Του φροντίδα καί δύναμη καί έτσι μάς προσκαλεί σέ ενθεαστικό θαυμασμό, αναγεννητική μετάνοια καί αγιαστική κοινωνία μαζί Του από τού νύν καί εις τούς αιώνας.

[ΦΩΤΗΣ]

ΑΓΙΟΣ ΡΑΦΑΗΛ , (εμφανίσεις καί οπτασίες...)

Τό Μοναστήρι τών Νεοφανών Αγίων καί το τεράστιο οικοδομικό συγκρότημα πρός φιλοξενία τών πιστών πού έρχονται από όλα τα μέρη τής γής γιά να προσκυνήσουν καί να τιμήσουν τούς Αγίους...
Γύρω στά 1960 ένα περίεργο γεγονός πού συνέβη στό χωριό Θερμή τής Μυτιλήνης, συνετάραξε τήν τοπική κοινωνία καί τό Πανελλήνιο γενικώτερα.
Εκεί, γιά πάρα πολύ μεγάλο διάστημα, όλοι σχεδόν οί κάτοικοι τού χωριού, άρχισαν νά βλέπουν σέ ενύπνια καί οράματα, αλλά ακόμη καί ξύπνιοι, ρασοφορεμένα, άγνωστα μέχρι τότε Άγια πρόσωπα, πού σύμφωνα μέ τούς μεγαλύτερους κατοίκους τής περιοχής, είχαν σφαγιαστεί από τούς Τούρκους στό αρχαίο μοναστήρι τού τόπου εκείνου, πού σήμερα μόνο τά ερείπιά του υπήρχαν.
Οί άνθρωποι αυτοί είχαν μαρτυρήσει λίγο μετά τήν Άλωση τής Κωνσταντινούπολης, καί τώρα, 500 χρόνια μετά, παρουσιάζονταν πάλι, σέ οράματα, ενύπνια, αλλά καί ζωντανοί, καί "μέρα μεσημέρι" πού λέει ό λαός, διηγούμενοι λεπτομερώς τά μαρτύριά τους.
Τό γεγονός ακόμη, ότι πολλοί από τούς ανθρώπους πού έβλεπαν όλα αυτά, ήσαν δεδηλωμένοι άθεοι καί εχθρικώς διακείμενοι στήν Εκκλησία, δημιουργούσε ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον γιά τήν αξιοπιστία αυτών τών περιστατικών.
Τίς μαρτυρίες αυτές , καταχωρημένες σέ επίσημες καί μέ υπογραφή καταθέσεις, τίς απέστειλε ό τότε Μητροπολίτης Μυτιλήνης κ. Ιάκωβος, στόν εθνικό συγγραφέα καί αγιογράφο Φώτη Κόντογλου, πρόσφυγα Μικρασιάτη καί τόν ίδιο από τό τουρκοκρατούμενο σήμερα Αϊβαλή, ό οποίος καί μετέφερε σέ βιβλίο τίς μαρτυρίες αυτές, μέ τίτλο, " ΣΗΜΕΙΟΝ ΜΕΓΑ " - (εκδόσεις Αστήρ-Παπαδημητρίου - Αθήνα ).
Από τό βιβλίο αυτό, θά παρουσιάσουμε κάποια ενδιαφέροντα περιστατικά προβληματισμού γιά τήν άλλη ζωή καί γιά τίς προεκτάσεις της...

ΤΑ ΒΛΕΦΑΡΑ ΤΟΥ, ΤΡΕΜΟΠΑΙΖΑΝ...
" Στίς 10 Απριλίου 1961, Λαμπροδευτέρα τού Πάσχα, όταν έγινε ή λιτανεία, ( καταθέτει ή κ. Χρυσομάλλη Μπάκα, κάτοικος Θερμής), δίσταζα νά πιστέψω ότι τά ευρεθέντα λείψανα ανήκαν σέ αγίους...
Όμως τήν άλλη μέρα, 12 Απριλίου, στίς 10 καί μισή τό βράδυ, αφού άφησα ένα βιβλίο πού διάβαζα, βγήκα νά κλείσω τήν εξώπορτα γιά νά πάω νά κοιμηθώ. Προχωρώντας νά πάρω κάτι από μία μικρή αποθήκη πού είχαμε στήν αυλή καί κυττώντας κάτω γιά να μή σκοντάψω, β λ έ π ω ξαφνικά μπροστά μου έναν παπά, κατ΄ αρχάς από τήν μέση καί κάτω.
Σήκωσα έκπληκτη τό κεφάλι μου, στεκόταν τώρα ολόκληρος μπροστά μου, φράζοντάς μου τόν δρόμο. Άν καί ήταν σκοτεινά, εκείνος ό ιερέας έβγαζε ένας φώς πού μπορούσες νά τόν διακρίνεις ολοκάθαρα, σάν νά ήταν μέρα.
Ήταν ψηλός, ωραίος, ώς 40 χρονών, μέ πρόσωπο στρογγυλό, μάγουλα ροδοκόκκινα, φρύδια καμαρωτά, μάτια μεγάλα καί ζωηρά. Στό κεφάλι του έφερε φωτοστέφανο, όπως τόν βλέπουμε καί στίς εικόνες του.
Μέ εκοίταζε μέσα στά μάτια, μέ βλέμμα ήμερο καί γλυκό.
Έμεινα καρφωμένη στήν πόρτα τής αποθήκης, καί τόν έβλεπα σάν χαμένη. Σέ μιά στιγμή έκανα τόν σταυρό μου καί είπα σιγανά,
-- Ό Άγιος Ραφαήλ ! Μήπως ήλθε νά μέ τιμωρήσει επειδή αμφέβαλλα; Όμως οί άγιοι, ποτέ δέν κάνουν κακό...
Εξακολουθούσα νά τόν κοιτάζω τρομοκρατημένη.
Θυμάμαι τά βλέφαρά του πώς τ ρ ε μ ό π α ι ζ α ν καθώς χαμογελούσε. Τραβήχθηκε στήν άκρη μέ πλάγια βήματα γιά νά περάσω, καί χ ά θ η κ ε περνώντας μ έ σ α από τόν τοίχο τού σπιτιού μου...
Όμως, δέν θά ξεχάσω ποτέ, συμπληρώνει ή κ. Χρυσομάλλη, τήν τελευταία στιγμή πού χανόταν, τό γλυκό, χαμογελαστό του βλέμμα. Τρέμοντας από συγκίνηση μπήκα γρήγορα στό σπίτι κάνοντας τόν σταυρό μου καί δοξολογώντας τόν Θεό πού μέ αξίωσε νά ιδώ ξύπνια τόν Άγιο, διώχνοντας έτσι κάθε αμφιβολία από μέσα μου..."
Αυτά αναφέρει ή κ. Χρυσομάλλη, πού αξιώθηκε νά δεί τόν Άγιο Ραφαήλ ολοζώντανο, κι΄ άς είχαν περάσει 500 περίπου χρόνια από τόν θάνατό του...
Γιατί οί Άγιοι, καί οί δίκαιοι, οί άνθρωποι τού Θεού ζούν είς τούς αιώνες...
Έχουμε όμως ξεχωρίσε δύο ακόμη συγκλονιστικές μαρτυρίες από εμφανίσεις προσώπων τού άλλου κόσμου, καί πάλι από τό βιβλίο - ντοκουμέντο " ΣΗΜΕΙΟΝ ΜΕΓΑ " τού Φώτη Κόντογλου.
ΤΟ ΠΑΤΩΜΑ ΕΤΡΙΖΕ ΑΠΟ ΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΟΥ...
Ιδού τί γράφει ό Παναγιώτης Μπάκας, ό οποίος εργάσθηκε στήν ανασκαφή, γιά τήν εύρεση τών λειψάνων τού Αγίου Ραφαήλ.
" Ήμουν από τούς πρώτους εργάτες πού αναλάβαμε τήν ανασκαφή. Εργάσθηκα μέ τόσο ενδιαφέρον καί μέ τόση λαχτάρα σάν κάποιος νά μού έδινε δύναμη πού ούτε κόπο ένοιωθα, ούτε κούραση, ούτε ζέστη, ούτε τίποτα. Δουλεύαμε μούσκεμα στόν ιδρώτα, σκάβοντας χώματα πού είχαν νά σκαφτούν 500 περίπου χρόνια !
Στίς 9 Μαϊου 1961 τό βράδυ, σάν κοιμήθηκα, είδα στόν ύπνο μου πολύ ζωντανά, ότι βρισκόμουν στίς Καρυές καί τό μέρος αυτό ήταν δασώδες. Σάν νά ήταν εκεί τότε ένα μοναστήρι, μά πολύ παράξενο όμως...Βρισκόμουν στό πίσω μέρος αυτού τού μοναστηριού όταν άκουσα φωνές καί φασαρίες, σάν κάτι νά γινόταν...
Ξαφνικά βλέπω κάτι ανθρώπους άλλης εποχής, μέ παράξενα ρούχα καί σαρίκια στό κεφάλι. Ήσαν αρκετοί, κι΄ είχαν έναν άνθρωπο ριγμένο στό χώμα πού τόν χτυπούσαν καί τόν έβριζαν, μά δέν καταλάβαινα ακριβώς τί έλεγαν. Σέ μιά στιγμή, βλέπω αυτόν πού τόν χτυπούσαν νά πετάγεται όρθιος, μού φάνηκε σάν νά ήταν παπάς, καί μέ μιά γρήγορη κίνηση νά τραβάει από τόν λαιμό του έναν μεγάλο Σταυρό καί δείχνοντάς τον νά τούς φωνάζει,
" Εμείς αυτόν προσκυνούμε, καί ποτέ δέν θά τόν εγκαταλείψουμε !..."
Τότε, όλοι εκείνοι, πέφτουν επάνω του σάν λυσσασμένοι τραβώντας τον καί σέρνοντάς τον καταγής. Εγώ, τρέμοντας από τόν φόβο μου, μέ πολύ μεγάλη προφύλαξη κατάφερα νά απομακρυνθώ από εκεί, καί νά κρυφτώ στήν κουφάλα ενός δένδρου..."
Διαβάζοντας τά παραπάνω περιστατικά, βλέπουμε ότι αυτά τά ειδικά όνειρα επιστροφής σέ παλαιότερους χρόνους, παρουσιάζονται στόν άνθρωπο, μέσω μιάς καθ΄ ύπνον πνευματικής προσέγγισης τού "επισκέπτου - πνεύματος" πρός τό πνεύμα ενός άλλου κοιμωμένου ανθρώπου, μεταφέροντας συνήθως πληροφορίες καί προειδοποιήσεις αξιοπρόσεκτες γιά περασμένα περιστατικά τού κόσμου τούτου...
Ή παρουσίαση γεγονότων πού έγιναν εκατοντάδες ή καί χιλιάδες χρόνια πρίν, ή απεικόνιση τοπίων καί πόλεων καθώς καί ανθρώπων εκείνης τής εποχής μέ όλες τίς ενδυματολογικές ιδιαιτερότητες τής φυλής καί τού έθνους των, καθώς καί οί μεταξύ των συνομιλίες, οφείλονται, τό δίχως άλλο, σ΄ έναν γιγαντιαίο "μηχανισμό" ξετυλίγματος τού παρελθόντος πού μόνο όμως άν είναι, αποδεδειγμένα εκ Θεού, οφείλουμε νά τόν θεωρήσουμε αξιόπιστο !
Λίγες μέρες αργότερα, ό κ. Παναγιώτης Μπάκας, σημειώνει,
" Δέν είχα πεί τό όνειρό μου σέ κανένα, επί αρκετές μέρες, μόνο έλεγα όταν άκουγα γιά όνειρα, ότι σάς πιστεύω. Έν τούτοις είχα καί κάποια αμφιβολία...
Αλλά από ένα περιστατικό κι΄ έπειτα, έγινα άλλος άνθρωπος. Αδιαφορούσα γιά τόν θάνατο, γιατί ήμουν υπέρβέβαιος ότι ή ζωή μας συνεχίζεται καί μετά θάνατο !...
Στίς 2 Ιουλίου 1961 , ενώ μαγείρευε ή γυναίκα μου, ανέβηκα στόν επάνω όροφο γιά νά κατεβάσω λίγο βούτυρο. Αυτό πού καταθέτω σήμερα δέν μού συνέβει σέ όνειρο, ούτε ήμουν καί ζαλισμένος. Ήμουν πολύ καλά, καί ξύπνιος !
Ανοίγοντας τήν πόρτα στό επάνω σπίτι καί μπαίνοντας βιαστικά μέσα, ξαφνικά μαρμάρωσα.
Ένας άνθρωπος, ντυμένος μέ Δεσποτική στολή, ολοζώντανος, βρισκόταν απέναντί μου, γεμάτος φώς. Μέ ευλόγησε κουνώντας χαρακτηριστικά τό χέρι του.
Τόν κοίταζα παγωμένος. Εκείνος τραβήχθηκε πρός τά πίσω, μ΄ ένα μικρό χαμόγελο.
Άκουσα τό π ά τ ω μ α νά τ ρ ί ζ ει από τό βάρος του, καί από τόν φόβο μου έφυγα έντρομος πρός τά έξω, χάνοντας κυριολεκτικά τά λόγια μου..."
ΠΩΣ ΜΑΡΤΥΡΗΣΕ Ο ΑΓΙΟΣ ΡΑΦΑΗΛ...
Ή τρίτη κατάθεση ανήκει στήν κ.Μαρία Δουργκούνα, κάτοικο Χίου, καί είναι φοβερή.
" Σάν μία ζωντανή πραγματικότητα είδα σέ όνειρο τό μαρτύριο τού αγίου. Είδα ότι βρισκόμουν στίς Καρυές τής Μυτιλήνης, καί τόν Άγιο Ραφαήλ ντυμένο μέ μία νησιώτικη βράκα καί γυμνό από τήν μέση καί πάνω, μέ τά χέρια δεμένα πίσω. Ήταν γονατιστός, κι΄ από πάνω του πέντε αγριάνθρωποι μέ σαρίκια καί κατακόκκινα από τόν θυμό μάτια ετοιμάζονταν νά τόν αποκεφαλίσουν.
Οί δυό τους κρατούσαν ένα πριόνι καί τόν πριόνιζαν μέσα από τό στόμα. Εγώ όταν τούς είδα τρομοκρατήθηκα κι΄ άρχισα νά κλαίω. Άκουσα τότε τήν φωνή τού Αγίου νά μού λέει,
" Βλέπεις τά μαρτύρια πού μού έκαναν; Λαμπρή ( Πάσχα ), εμαρτύρησα, καί τότε νά μέ μνημονεύετε !
Αυτοί πού μέ βασάνισαν ήταν δύο μουσουλμάνοι, ένας Λαζός, ένας Τσερκέζος, κι΄ ένας Τουρκαλβανός. Τούς έπιασαν μετά κι΄ αυτούς άλλοι, καί τούς σκότωσαν, κι΄ ύστερα τούς έρριξαν καί τούς πέντε μαζί σ΄ έναν λάκκο..."
Αυτή τήν στιγμή, σημειώνει ή κ. Δουργκούνα, ξύπνησα, παγωμένη από τόν φόβο μου, κι΄ έκανα μέρες νά συνέλθω απ΄ αυτό τό φρικτό όνειρο πού είχα δεί...
Καί πιό κάτω, μία άλλη κάτοικος τής περιοχής, ή κ. Βασιλική Ράλλη, αναφέρει επί λέξει τά λόγια τού Αγίου Ραφαήλ γιά ένα άθλιο πρόσωπο, πού υποκινούσε τούς διωγμούς εναντίον τών Χριστιανών...
" Υποφέραμε πολύ, τής είπε ό Άγιος, καί πολλοί Χριστιανοί μαζί μας, εξ΄ αιτίας ενός Γερμανού γιατρού, φίλου τών Τούρκων, πού τούς διέβαλλε διαρκώς εναντίον μας. Ονομαζόταν Ντόκτωρ Σβέϊτσερ..."
Από όλες τίς παραπάνω επώνυμες καταθέσεις, ανθρώπων πού χρησιμοποίησε ό Άγιος τόσο γιά νά υποδείξη τό σημείο ταφής του ( οράματα πού περιέχονται στό αναφερθέν βιβλίο), όσο καί γιά νά αποκαλύψη ιστορικά στοιχεία γιά τήν εποχή τού μαρτυρίου του, βγαίνουν καί κάποια χρήσιμα συμπεράσματα.
Οί Άγιοι λοιπόν είναι ολοζώντανοι, μπορούν καί δίνουν πληροφορίες γιά συμβάντα τής εποχής τους, κι άκόμη μπορούν καί γνωρίζουν, παρ΄ ότι νεκροί, καί τό τί συνέβει αργότερα μέ τούς δολοφόνους τους, λέγοντας ότι " ...κάποιοι άλλοι τούς σκότωσαν κι΄ αυτούς, καί τούς έρριξαν καί τούς πέντε μαζί σ΄ έναν λάκκο...". Αναφέρουν μάλιστα, καί τό όνομα τού Γερμανού γιατρού, ότι τόν έλεγαν Σβέϊτσερ !...

[ΦΩΤΗΣ]

Σώθηκα πολλές φορές από θάνατο...
Ονομάζομαι Στέλιος Νάκος, κάτοικος Επανομής Ν. Χαλκιδικής, ιχθυοπώλης.
Πέρασα πολλά μεγάλα βάσανα στή ζωή. Στίς 14.8.1990, έπαθα την πρώτη γαστρορραγία μέ τρομερή αιμορραγία από το στόμα. Μέ πήγαν στόν “'Αγιο Παύλο”στό Φοίνικα Θεσσαλονίκης, έμεινα δέκα μέρες. Στίς 24.3.1991 παθαίνω νέα γαστρορραγία, νοσηλεύθηκα στό “Ιπποκράτειο” και μέσα στό Νοσοκομείο είχα ακατάσχετη αιμορραγία από το στόμα, μέ έβαλαν στήν Εντατική.
Παρακαλούσα την Παναγία, νά μέ κρατήσει στή ζωή, νά μεγαλώσω το ένα μου παιδί τότε, το Σταύρο. Η αιμορραγία συνεχιζόταν, ο αιματοκρίτης έφθασε στό 16, μέ άνοιξαν νά βρούνε την αρτηρία που αιμορραγούσε. Μέ εγχείρησε ο κ. Μαυρουδής με επιτυχία. Εκεί στό νοσοκομείο έμαθα γιά τον Άγιο Ραφαήλ...
Ο διπλανός ασθενής στό “Ιπποκράτειο” είχε ένα βιβλίο του αγίου Ραφαήλ, το ζήτησα και το διάβασα. 'Οταν συνήλθα, η πρώτη εκδρομή που θα κάναμε οικογενειακά ήταν στή Μυτιλήνη. Τέλη Ιουλίου 1993. Μόνο γιά τον 'Αγιο Ραφαήλ θα πηγαίναμε.
Κόψαμε εισιτήριο την Πέμπτη. Τήν Παρασκευή πιάνει τον Σταυράκη πόνος χαμηλά. 'Ηταν 6-7 χρονών. Φώναζε το παιδί. Το πήγαμε στή Θεσσαλονίκη σε παιδοχειρούργο, διότι ο δικός μας ο κ. Παρίσης παραθέριζε. Μού λέει:
Πρέπει νά χειρουργηθεί και μετά όπου θέλετε πηγαίνετε. 'Αν στρίψει ο όρχις, σε μιά ώρα πεθαίνει. 'Ηταν πρησμένο, κάθε λίγο το ζουλούσε και φώναζε από τον πόνο.
-¬Μά κόψαμε εισιτήρια.
-¬Μήν το διακινδυνεύσετε. Ο κ. Παρίσης μάς λέει στό τηλέφωνο: το πρωΐ φέρτε τον νά τον δώ, εδώ στή Χαλκιδική.
Η γυναίκα μου όλη τη νύχτα σηκωνόταν και τον πρόσεχε. Το πρωΐ τής λέει το παιδί:
Είδα μιά νεκροκεφαλή και μου είπε, "είσαι καλά, πήγαινε εκεί στή γωνία, κύτταξε μόνος σου και νά δείς, που δέν έχεις πρήξιμο". Είχε σταματήσει ο πόνος. Το ακούω εγώ και λέω: Φεύγουμε γιά τον 'Αγιο Ραφαήλ. Στήν ανάγκη θά καλέσουμε ελικόπτερο, αν το πιάσει πόνος! Ταξιδέψαμε καταγής, στό κατάστρωμα, γιατί δέν είχε θέσεις...
Πήγαμε στόν 'Αγιο Ραφαήλ, στήν κάτω Εκκλησία πρώτα, εκεί πού είναι από τη μιά ο τάφος του Αγίου Νικολάου, από την άλλη της Αγίας Ειρήνης. Η γυναίκα μου βλέπει από τα πλάγια στό μνημείο την κάρα του αγίου Νικολάου και λέει στο παιδί:
--"Σταύρο, νά το κεφάλι που είδες! "
--"'Οχι, μαμά, τής λέει ο μικρός, εκείνο δέν είχε σαγόνι!"
Δέν γνωρίζαμε ακόμη γιά τον 'Αγιο ότι τον πριόνισαν στο στόμα και της φάνηκε περίεργο. Στό πλοίο διαβάσαμε το μαρτύριό του και καταλάβαμε ότι είχε δει τον ίδιο τον άγιο Ραφαήλ.
'Οταν επιστρέψαμε, πήγαμε στό γιατρό, και διαπίστωσε ότι δέν είχε απολύτως τίποτε. Από τότε τά φάρμακά μας στό σπίτι είναι το λαδάκι και το αγίασμα του Αγίου.
Οι ευεργεσίες του Αγίου Ραφαήλ συνεχίζονται, γιατί έζησα κι άλλα θαύματα από τον άγιο Ραφαήλ. Το 1993 όλο το χειμώνα είχα πόνο από το γόνατο μέχρι τον αστράγαλο, πόνος μέσα στό κόκκαλο, νά μη μέ αφήνει καθόλου.
Σκεφτόμουν ότι κάτι κακό είναι, γιά νά μέ πονάει συνέχεια. 'Ενα βραδάκι μου λέει η γυναίκα μου: Πάμε στή μητέρα μου; 'Ηρθε από τον άγιο Ραφαήλ. Πήγαμε.
Καθόμαστε στό τραπέζι και μου δίνει ένα μπουκαλάκι με αγίασμα. Εκεί που μιλούσαν οι γυναίκες, παίρνω το αγίασμα, σηκώνω το παντελόνι και βάζω στό πόδι μου. Εκείνη την ώρα που το έβαζα, τριών μηνών πόνος που δέν σταμάτησε καμία μέρα, σταμάτησε μαχαίρι!
Το 1995 μου πρήστηκε το γόνατο. Πρήξιμο και πόνος φοβερός. 'Ερχεται ο γιατρός ο κ. Σατραζάνης, φίλος και συμμαθητής στό Δημοτικό, μέ εξετάζει και μου δίνει ενέσεις. Σέ μιά βδομάδα είχε ξεπρηστεί. Σέ δεκαπέντε μέρες μέ ξαναπιάνει νύχτα στήν ιχθυόσκαλα της Θεσσαλονίκης.
Σέ μία ώρα πρήσθηκε, σάν νά ήταν τριπλό το γόνατο !
Μέ ανεβάζουν αγκαλιά στό αυτοκίνητό μου για να πάω στο σπίτι μου. Πόνος αφόρητος, νά κλαίω σάν μικρό παιδί. Από τις 2-3 η ώρα που μέ ανέβασαν, ξημέρωμα έφθασα στήν Επανομή! Κατεβαίνει η γυναίκα μου, μέ έσερνε νά μέ ανεβάσει στο σπίτι. Δέν μπορούσα μόνος!
Τηλεφωνάει το γιατρό, έρχεται, μέ ξαναβλέπει. Πάρε αυτές τις ενέσεις. Μόλις ξεπρηστεί, θά σε χειρουργήσω μέ λέϊζερ, γιά νά σηκωθείς σε δέκα μέρες. Θά άνοιγε δύο οπές νά φύγει το υγρό. 'Εφθασε μεσημέρι. 'Οπως ήμουν ξαπλωμένος φωνάζω τη γυναίκα μου:
--"Φέρε λάδι από τον άγιο Ραφαήλ". Το απόγευμα βρισκόμουν στό μαγαζί! Είχε φύγει το πρήξιμο και ο πόνος. Δέν μέ ξαναπόνεσε πιά...
Το 1997, το καλοκαίρι, είχα βγάλει κονδυλώματα, κομμάτια κρέατα, πάρα πολλά, φαγούρα και αίμα. Πήγα στό χειρούργο το Σατραζάνη. Μού λέει: Πρέπει νά χειρουργηθούν όλα, νά τα καυτηριάσουμε, νά κάνουμε βιοψία και νά δούμε… 'Εβαλα λάδι από τον άγιο Ραφαήλ, ξαναέβαλα λάδι, την τρίτη μέρα πάλι. Τίποτε. Πηγαίνω στήν εικόνα μέ μεγάλη πίστη και του λέω:
"Εγώ θά βάζω λαδάκι κι εσύ μη μέ γιατρέψεις". Σέ μιά-δύο βραδιές τρίφτηκαν σάν ζάχαρη και έφυγαν όλα. Ο γιατρός έμεινε έκπληκτος !
Θεραπεία αδενοκαρκινώματος στομάχου...
Το Δεκέμβριο του 1997 παρουσίασα αιμορραγία στά κόπρανα. Πήγαμε στό Νοσοκομείο “'Αγιος Δημήτριος” Θεσσαλονίκης, και μετά από πολλές γαστροσκοπήσεις και βιοψία μου λένε οι γιατροί:
"Πρέπει νά πας αμέσως στό “Θεαγένειο“ νά χειρουργηθείς, βλέπουμε κάτι που δέν μάς αρέσει καθόλου. Δέν μου είχαν πεί τότε σε μένα όλη την αλήθεια, την ήξερε μόνο η γυναίκα μου• είχαν βρεί αδενοκαρκίνωμα στό στομάχι. Σύμφωνα μέ τις ιστολογικές εξετάσεις, προέβλεπαν περιθώριο ζωής 6 μήνες, όπως έμαθα πολύ αργότερα...
Τελικά πήγαμε στήν Κλινική “'Αγιος Λουκάς”. Δέν αποχωριζόμουν την εικόνα του αγίου Ραφαήλ από τα χέρια του. Λόγω των εορτών με έδωσαν άδεια γιά 2-3 μέρες, και θά εισαγόμουν πάλι γιά εγχείρηση. Προσπαθήσαμε μέ κάθε τρόπο νά βρούμε εισιτήρια νά πάμε στον 'Αγιο Ραφαήλ. Δέν βρίσκαμε τίποτε. Είπαμε νά κάνω την εγχείρηση κρατώντας την εικόνα του Αγίου στά χέρια. Χειρουργήθηκα στις 30.12.1997.
Στο δωμάτιο, όπως ήμουν χειρουργημένος και είχα γάζες στήν κοιλιά, είδα στόν ύπνο μου ότι περνούσε πολύς κόσμος και μέ χαιρετούσε και ότι έβγαζα πάνω από τους επιδέσμους της κοιλιάς σάν μιά ταινία μέ συνεχόμενες μικρές εικόνες των Αγίων τη μία δίπλα στήν άλλη, τις έκοβα και τις μοίραζα στούς ανθρώπους. Μοίρασα εκατοντάδες εικόνες κι έκλαιγα...
Με όλη την ταλαιπωρία ήμουν πολύ αδύνατος, δέν είχα κουράγιο, είχα απελπισθεί. Η σύζυγός μου η Ζωή έκλαιγε συνέχεια...
Βλέπει κι εκείνη στόν ύπνο της ότι, αναρωτιόταν "που αλλού νά μέ πήγαινε"• σε άλλο νοσοκομείο; στό εξωτερικό; 'Ερχεται ένας 'Αγιος και της λέει:
"Ο γιατρός ο επάνω (έδειχνε προς τα πάνω, προς τον ουρανό) είπε ότι είναι καλά, μη στενοχωρείσαι καθόλου..."
Όταν βγήκαν τα αποτελέσματα μάς είπαν ότι ήταν πάρα πολύ καλά. Θαύμα έγινε, όπως είπαν οι γιατροί και ο Καθηγητής Χρήστος Κωνσταντάρας που μέ χειρούργησε.
Και οι γιατροί από τον “'Αγιο Δημήτριο”, ο κ. Βουσνακίδης μέ άλλους δύο ιατρούς, όταν έμαθαν ύστερα από μήνες από φίλους τους ότι ζω, έλεγαν: Δέν είναι δυνατόν, εδώ πρόκειται γιά θαύμα!
'Εζησα μέ 10 αιματοκρίτη !
Τήν 1.10.1999 αιμορραγούσα υπερβολικά πάλι από το στομάχι, είχα αιμοπτύσεις. Νοσηλεύθηκα στόν “'Αγιο Λουκά”. Ο κ. Κωνσταντάρας μου έκανε γαστροσκοπήσεις και αξονική τομογραφία. Μου είπε ότι έκλεισαν οι πληγές, βρέθηκαν όλα εντάξει, γύρισα σπίτι μέ 28 αιματοκρίτη.
Τήν πρώτη μέρα μπόρεσα και σηκώθηκα, τη δεύτερη μέρα χειρότερα, την παρ’ άλλη χειρότερα. 'Οπως ήμουν ξαπλωμένος, δέν είχα τη δύναμη νά γυρίσω από το άλλο πλευρό. 'Ομως δέν είχα άλλα σημάδια, νά καταλάβω ότι ήταν πάλι γαστρορραγία. Η πίεση βρέθηκε καλή.
Το βράδυ βογγούσα και παρακαλούσα:
"Αγιε Ραφαήλ, θέλω νά ρθείς νά μέ γιατρέψεις, νά ζήσω νά μεγαλώσω το παιδί μου. Δέν υπάρχει κανείς νά μέ γιατρέψει πιά..."
'Ακουγα την καρδιά μου νά χτυπάει δυνατά. Μέ πήρε λίγο ο ύπνος και είδα, ήρθε ο Άγιος Ραφαήλ, ψηλός, ξερακιανός, κρατώντας στά χέρια του μιά λιωμένη κουβέρτα, κι όπως ήμουν ξαπλωμένος, την έριξε προς τα πάνω μου. Τήν άρπαξα και τυλίχτηκα αμέσως. Ξύπνησα κι άρχισα νά κλαίω.
Το πρωί καλέσαμε ασθενοφόρο. Από την Επανομή μέχρι τη Θεσσαλονίκη προσπαθούσαν νά μου βρούν φλέβα γιά μετάγγιση• ήταν αδύνατο.
Στόν “'Αγιο Λουκά” μου άνοιξαν τρύπα στό λαιμό γιά τη μετάγγιση. Πώς ζούσα; 'Ηρθε ο κ. Κωνσταντάρας και μέ έδειχνε στούς εκπαιδευόμενους:
Ο κ. Νάκος έζησε μέ 10 αιματοκρίτη! Σώθηκα μέ το που ήρθε ο 'Αγιος και σταμάτησε η αιμορραγία. Αλλιώς θά πέθαινα.
Θεραπεία καί νέου αδενοκαρκινώματος...
Τόν Ιούλιο του 2001 παρουσίασα νέα επιπλοκή γαστρορραγίας. Πήγα πάλι στην Κλινική “'Αγιος Λουκάς” από τις 22 ώς τις 26 του μήνα. Μου έκαναν εξετάσεις, αξονική τομογραφία, γαστροσκόπηση και βιοψία, οι οποίες έδειξαν υποτροπή της παλιάς αρρώστιας.
Αυτές τις ημέρες η γυναίκα μου επικοινώνησε μέ αγωνία μέ το Μοναστήρι του Αγίου Ραφαήλ στή Γρίβα της Γουμένισσας, που γνωριζόμαστε και είχαμε βαπτίσει το δεύτερο παιδί μας το Ραφαήλ. Παρακάλεσε να κάνουν προσευχές και παρακλήσεις γιά μένα. Παρακάλεσαν και την κ. Μαρία Τσολάκη, από τα βασικά πρόσωπα που υπηρέτησαν την εύρεση των λειψάνων των Αγίων στη Λέσβο.
Η κ. Μαρία είχε δει ξημερώματα στις 23 Ιουλίου τον άγιο Ραφαήλ και μου έδινε σε κύπελο νά πιώ ένα παχύρρευστο υγρό σάν γαλάκτωμα.
“Νά κάνεις ό,τι σου πούν οι γιατροί, ο Κύριος τους έχει ορίσει νά βοηθούν τον κόσμο. Μήν αρνείσαι. Και στούς γιατρούς θά πας και εγχείρηση θά κάνεις”.
Εγώ δέν ήθελα νά μπώ σε νέα ταλαιπωρία, έλεγα ότι ο 'Αγιος θα με σώσει, όπως τόσες φορές.
Στίς 30 Ιουλίου ξημερώματα είδε την Παναγία μέ τον άγιο Ιωάννη τον Καλυβίτη χωρίς να της μιλούν, και τον άγιο Απόστολο Ανδρέα που της είπε νά ανάψει τρία κεριά να παρακαλέσει τους τρεις Αγίους που τόσο αγαπάμε όλη η οικογένεια, γιά νά παραβρεθούν στήν εγχείρηση, κι ένα κερί στό όνομά του, ώστε νά προσευχηθεί ο ίδιος στον Κύριο. Κι όταν θά συνέλθω, νά πάω νά προσκυνήσω και νά τον ευχαριστήσω στό Εκκλησάκι του. Τηλεφώνησαν στή γυναίκα μου, την ώρα που μέ εγχείριζαν, και πήρε πολύ κουράγιο.
Βγαίνοντας ο γιατρός από την εγχείρηση είπε τρεις φορές μέ απορία στην γυναίκα μου: «Τόν άνοιξα τελείως! Δέν βρήκα τίποτε!»
Δέν βρέθηκε ο καρκίνος. Είχε εξαφανιστεί!
Τη δεύτερη μέρα μετά την εγχείρηση, το βράδυ, ενώ είχε λήξει από πολλή ώρα το επισκεπτήριο, είχε φύγει η γυναίκα μου και βρισκόμουν μόνος μου, βλέπω μπροστά μου έναν άνδρα μετρίου αναστήματος μέ γένι, να με κυτάζει κατάματα.
Με φώναξε μέ το όνομά μου, μέ πλησίασε και μου είπε:
“Εσύ δέν μέ ξέρεις, εγώ σε ξέρω! Περνούσα από εδώ και ήρθα νά σε δώ. Μέ έστειλε ο Σεβασμιότατος. 'Ολα τα είδα, όλα τα άκουσα. Μεγάλο θαύμα!”.
Μέ χαιρέτισε κι έφυγε αθόρυβα. Την άλλη μέρα ρωτήσαμε το Δεσπότη, ρωτήσαμε στο Μοναστήρι, δέν είχαν στείλει κανέναν. Συζητώντας το περιστατικό μέ τους δικούς μου, κατάλαβα ότι πρέπει νά ήταν κάποιος 'Αγιος, μάλλον ο Διάκονος Άγιος Νικόλαος.
Πρίν το εξιτήριο στις 8 Αυγούστου, μου λέει ο Καθηγητής: “Μη φοβάσαι, πήγαινε νά μεγαλώσεις τα παιδάκια σου, δέν έχεις τίποτε...”

[ΦΩΤΗΣ]

ΣΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΣΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΚΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ
ΓΕΡΜΑΝΟΣ ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΣ ΕΙΔΕ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟ
ΤΟ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ ΘΑΥΜΑ ΣΤΑ ΦΙΛΙΑΤΡΑ
ΕΛΛΑΔΑ, Γερμανική κατοχή. Ένα σαμποτάζ της Αντίστασης κοντά στα Φιλιατρά, γίνεται αφορμή να διαταχθούν τρομερά αντίποινα, με δολοφονία των προκρίτων, αιχμαλωσία 1.500 κατοίκων, εγκλεισμός σε στρατόπεδα συγκέντρωσης στη Γερμανία και πυρπόληση και αφανισμό των Φιλιατρών στην Πελοπόννησο!!!
Η Γερμανική Διαταγή μαθαίνεται από τον τότε Αρχιμανδρίτη Θεόδωρο Κωτσάκη που καλεί αμέσως όλους τους πιστούς σε θερμή προσευχή προς τον ’γιο Χαράλαμπο.
Το ίδιο βράδυ, ο ’Αγιος παρουσιάζεται τέσσερεις συνεχόμενες φορές στον ύπνο του σκληρού Γερμανού Διοικητή των Φιλιατρών, του Κούνστερ, που το πρωί θα εκτελούσε τη Διαταγή θανάτου, λέγοντάς του:
«’κουσε παιδί μου, τη διαταγή, που έλαβες, να μην την εκτελέσεις. Την πόλη αυτή την προστατεύω εγώ»!!!
Τρομαγμένος ο Κούνστερ, από τις απανωτές εμφανίσεις του Αγίου, ζήτησε να μιλήσει με τη Γερμανική Διοίκηση Τρίπολης, όπου ο ίδιος ο Στρατηγός τον διαβεβαίωνε ότι είχε δει και εκείνος παρομοίως τον ’γιο και έτσι αποφάσισαν να ματαιώσουν την απάνθρωπη Διαταγή!
Ο Κούνστερ αμέσως μετά, καλώντας δύο Ιερείς, άρχισε να ψάχνει στις Εκκλησίες των Φιλιατρών, προσπαθώντας να λύσει το ακατανόητο μυστήριο, ώσπου είδε μπροστά του και αναγνώρισε συγκλονισμένος την εικόνα του Αγίου Χαραλάμπους!!!
Από τότε, με το τέλος το Β Παγκοσμίου Πολέμου, έρχεται συνεχώς, σχεδόν κάθε χρόνο, ταπεινός προσκυνητής, ομολογητής της Ορθοδοξίας, στον ’γιο Χαράλαμπο Φιλιατρών, ευγνώμων, που ο ’γιος τον απέτρεψε από ένα στυγνό, ομαδικό έγκλημα και τον εφύλαξε να γυρίσει και εκείνος σώος στην πατρίδα του
Πηγή: «Το Συναξάρι του Αγίου Χαραλάμπους»

[ΦΩΤΗΣ]

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΑΓΙΟΥ ΓΕΡΑΣΙΜΟΥ ΤΟΥ ΙΟΡΔΑΝΙΤΗ



Θαύματα τον Αγίου Γερασίμου

Όπως είδαμε πιο πάνω ο Πανάγαθος Θεός έδωσε στον Άγιο Γεράσιμο πολλά χαρίσματα. Συνομιλούσε με τα άγρια θηρία, τον υπάκουαν και τους έδινε ονόματα, ζούσε με ελάχιστη τροφή, άντεχε τις κακουχίες και τον καύσωνα, ήταν ήρεμος και δε θύμωνε, είχε μεγάλη υπομονή, έκανε πολλή άσκηση και εργαζόταν πολύ, αγρυπνούσε και προσευχόταν ασταμάτητα. Ήξερε να διαβάζει τις σκέψεις των άλλων, γνώριζε από πριν αυτά που θα γίνονταν στο μέλλον.
Ένα άλλο χάρισμα ήταν ότι έβλεπε από μακριά αυτά που γίνονταν σε ένα μέρος, χωρίς να είναι παρών. Έτσι είδε με τα μάτια της ψυχής του ότι κοιμήθηκε ο Μέγας Ευθύμιος, που το μοναστήρι του ήταν λίγα χιλιόμετρα μακριά από αυτό του Αγίου Γερασίμου. Πήγε λοιπόν με το μαθητή του, τον Άγιο Κυριάκο, στο μέρος όπου ήταν το λείψανο του μεγάλου αυτού Αγίου, τον έθαψαν και ξαναγύρισαν στο μοναστήρι τους.

Το μεγαλύτερο όμως χάρισμα ήταν το θαυματουργικό. Ο Άγιος έκανε θαύματα όταν ήταν ζωντανός, αλλά εξακολουθεί να κάνει και μετά το θάνατο του. Στις μέρες μας ακόμα εξακολουθεί να κάνει πολλά θαύματα. Πιο κάτω θα διηγηθούμε μερικά από τα θαύματα του.




Ανάσταση νεκρού
Όταν ακόμα ήταν στη ζωή ο Άγιος Γεράσιμος ανάστησε ένα νεκρό. Πώς όμως έγινε το μεγάλο και παράδοξο αυτό θαύμα; Κάποτε κοιμήθηκε κάποιος μοναχός της Λαύρας και δεν το έμαθε ο Άγιος, που ήταν τότε ηγούμενος. Όταν κτύπησε το σήμαντρο για την κηδεία του, πήγε κι ο γέροντας στο ναό. Όταν είδε το λείψανο λυπήθηκε γιατί δεν τον αποχαιρέτισε, πριν φύγει από τη ζωή. Πήγε λοιπόν κοντά στο φέρετρο και λέγει στον πεθαμένο:
- Σήκω, αδελφέ, να αποχαιρετιστούμε.
Τότε ο νεκρός μοναχός αναστήθηκε, σηκώθηκε και αποχαιρέτισε τον Άγιο. Αυτός μετά του ξαναείπε:
- Κοιμήσου τώρα μέχρι τη Δευτέρα Παρουσία, οπότε θα σε αναστήσει ο Χριστός.
Πραγματικά ο μοναχός ξαναμπήκε στο νεκροκρέβατο και συνέχισε τον αιώνιο ύπνο του.
Αν σκεφτούμε ότι νεκρούς ανάστησε μόνο ο Χριστός, μερικοί απόστολοι και λίγοι άγιοι, θα καταλάβουμε σε ποια ύψη αγιότητας είχε φτάσει ο Άγιος Γεράσιμος.




Θεραπεία δωδεκάχρονου με ψηλό πυρετό
Μετά την κοίμηση του ο Άγιος Γεράσιμος ανακηρύχθηκε άγιος και έκανε θαύματα, από τα παλιά εκείνα χρόνια μέχρι και σήμερα. Πολλοί μάλιστα λένε ότι ο Άγιος άκουσε πολύ γρήγορα τις παρακλήσεις και τις προσευχές τους και τους έκανε καλά. Γι1 αυτό από πολλούς ονομάζεται "Ο Άγιος Εξπρές". Ο Άγιος είναι πάντα ζωντανός, κυκλοφορεί ανάμεσα στους προσκυνητές και στους άλλους πιστούς, συνομιλεί μαζί τους, τους παρηγορεί, τους ενθαρρύνει, τους θεραπεύει και σκορπίζει παντού την αγάπη του.
Ο τωρινός ηγούμενος, αρχιμανδρίτης Χρυσόστομος, διηγείται το πιο κάτω θαύμα.
- Πριν είκοσι χρόνια περίπου ήρθε από τα Ιεροσόλυμα ο διάκονος Ειρηναίος της μονής Σινά. Είχε μαζί του και ένα δωδεκάχρονο αγόρι από την Κρήτη που φοιτούσε στη σχολή της Σιών. Ήταν Σά66ατο απόγευμα, ήμουν πολύ κουρασμένος και ζύμωνα, γιατί δεν είχα πρόσφορο για τη λειτουργία της Κυριακής. Ξαφνικά το παιδί παρουσίασε πολύ ψηλό πυρετό, είχε φοβερούς πονοκεφάλους και ανυπόφορους πόνους. Δεν ήξερα τι να κάνω. Όχημα δεν είχα, εκτός από ένα μηχανάκι, δεν μπορούσα να το πάρω στο γιατρό και ήμουν σε απελπιστική κατάσταση. Προσευχήθηκα στον Άγιο να κάνει το παιδί καλά. Κατά τις έντεκα η ώρα ο διάκος και το παιδί αποκοιμήθηκαν. Εγώ ήμουν κατακουρασμένος, είχα τα ψωμιά στο φούρνο, σκεφτόμουν τη λειτουργία της επόμενης μέρας και παρακαλούσα θερμά τον Άγιο να κάνει καλά το άρρωστο παιδί. Σε μια στιγμή ο διάκος ακούει την πόρτα να κτυπά. Σηκώνεται, κοιτάζει, δεν ήταν κανένας. Ήρθε και με βρήκε και πήγαμε μαζί στο δωμάτιό τους. Του είπα ότι ο Άγιος θα ήτανε. Δεν πρόλαβα να τελειώσω την κουβέντα και το παιδί, εκεί που παραμιλούσε, ξύπνησε και μου είπε: "Γέροντα, έγινα μούσκεμα. Ένας παππούλης έριξε απάνω μόνο έναν τενεκέ νερό". Του έβγαλα το φανελάκι και το σκουπίσαμε με την πετσέτα. Σε πέντε λεπτά κοιμήθηκε ήσυχο, χωρίς πυρετό και το πρωί ήταν τελείως καλά.




Ο Άγιος προσφέρει φρούτα στους προσκυνητές του
Ο ηγούμενος Χρυσόστομος συνεχίζει:
- Μια φορά ήταν εδώ, στους Αγίους Τόπους, ένα γκρουπ από την Ελλάδα, με ένα δεσπότη - Διονύσιο τον λέγανε – από μια περιοχή της Μακεδονίας. Είχε έρθει με φοιτητές της θεολογίας. Ειδοποιήσανε από την Ιεριχώ ότι έρχονται κι αν μπορούσα να τους ετοιμάσω φάβα (γιατί εγώ συνηθίζω να ψήνω φάβα για τον κόσμο).
Όταν μπήκανε μέσα στο μοναστήρι είπα στο δεσπότη: "Δεσπότη μου, να με συγχωρέσεις αλλά δεν έχω φρούτο να φάτε μετά τη φάβα". Σε λίγο μπαίνει ένας στρατιώτης μ’ ένα κασόνι πορτοκάλια και λέει: "Αμπούνα, (Γέροντα) πάρε αυτά τα πορτοκάλια". Εγώ απόρησα, γιατί έφυγε αμέσως και πήγα να δω από ποιο στρατόπεδο είναι. Βγαίνω έξω, κοιτάζω από δω, κοιτάζω από κει, τίποτα. Άφαντος ο στρατιώτης. Φωνάζω έναν εργάτη και τον ρωτάω πού πήγε ο στρατιώτης. Αυτός απορεί και μου λέει ότι δεν είδε κανένα στρατιώτη να μπαίνει στο μοναστήρι. "Πώς δεν μπήκε" του λέω. "Να τα πορτοκάλια". Αυτός έμεινε κόκαλο και λέει: "Δεν μπήκε κανείς. Εγώ εδώ ήμουνα, στην πόρτα. Δεν ήρθε κανένας ούτε φάνηκε κανένα τζιπ". Μπήκα μέσα και είπα στο δεσπότη ότι ο Άραβας δεν είδε κανένα να μπαίνει. Όλοι απόρησαν και είπαν ότι τον είδαν με τα μάτια τους. Βγαίνουν όλοι έξω - ένα λεπτό είχε περάσει -δε βλέπουν τίποτα. Κι αυτοκίνητο να 'ταν, δε θα προλάβαινε ν’ απομακρυνθεί. Φρόντισε ο Άγιος και έστειλε φρούτα.





Θαυματουργική ανεύρεση νερού για το μοναστήρι
Ο ηγούμενος Χρυσόστομος συνεχίζει τη διήγηση του, φέρνοντας στο νου του ακόμα ένα από τα πολλά θαύματα του Αγίου Γερασίμου.
Το πηγάδι στην αυλή του μοναστηριού είχε πολύ λίγο νερό, που έπιανε από τη βροχή. Γι’ αυτό ζήτησα και μου έδωσαν οι Εβραίοι λίγο νερό. Και πάλι όμως δεν ήταν αρκετό για τις ανάγκες του μοναστηριού. Έτσι αποφάσισα να σκάψω σ’ ένα διπλανό χείμαρρο, όπου είχα ακούσει ότι υπήρχε παλιά νερό. Σκάβαμε τρεις εργάτες. Ο Σαμίρ, ένας Άραβας που είχα εδώ από μικρό παιδί, ένας προσωρινός εργάτης και εγώ. Αφού κατεβήκαμε είκοσι τρία μέτρα βάθος δε βρήκαμε ούτε ίχνος νερού. Θυμάμαι ήταν μεσημέρι. Ήμουν κατακουρασμένος και στενοχωρημένος και κάθισα κάτω από ένα αγριόδεντρο, για να ξεκουραστώ λιγάκι. Τότε είπα: "Άγιε μου Γεράσιμε, φαίνεται ότι δεν Θέλεις να βρούμε νερό. Αν δεν το βρούμε και σήμερα θα το κλείσω το πηγάδι". Δουλεύαμε με τον παραδοσιακό τρόπο. Σκάβαμε με την τσάπα και τον κασμά και καθαρίζαμε με το φτυάρι, για να κατεβούμε κάτω. Εκείνη την ώρα σκάβανε κάτω δύο εργάτες κι εγώ ήμουν απάνω και άδειαζα τους κουβάδες. Μου φωνάζουν: "Αμπούνα, έλα κάτω γιατί βρήκαμε χαλίκι". Είχανε βρει μόνο χώμα, χωματόπετρα. Σηκώθηκα αμέσως. Κατεβαίνω κάτω, παίρνω αμέσως τον κασμά και αρχίζω μόνος μου να σκάβω. Έσκαβα, έσκαβα, έσκαβα, κατέβηκα γύρω στο μισό μέτρο και παρατήρησα ότι όλο και πιο βρεγμένο ήταν το χαλίκι. Στο ενάμισι μέτρο βρήκαμε το νερό. Πιστεύω πως ήταν οπωσδήποτε θαύμα του Αγίου. Αν δεν τον παρακαλούσα και δεν συνεχίζαμε το σκάψιμο, την άλλη μέρα θα το έκλεινα το πηγάδι, γιατί ήταν και παράνομο. Οι Εβραίοι απαγορεύουν ν’ ανοίξεις πηγάδι ή να κτίσεις κάτι χωρίς άδειες, γι' αυτό κι έχω πάντα προβλήματα. Μεγαλύτερο θαύμα του Αγίου είναι που το νερό ήταν καθαρό και γλυκό. Στην περιοχή αυτή τα νερά, επειδή είναι κοντά η Νεκρά Θάλασσα, είναι όχι μόνο αλμυρά, αλλά λύσσα, έχουν θειάφι και μυρίζουν σαν κλούβια αυγά.




Παρουσία του Αγίου στο ναό του
Πριν δώδεκα χρόνια περίπου ο ηγούμενος είχε πάει στην Ελλάδα. Στο μοναστήρι βρισκόταν μια ρουμάνα καλογριά, η Μαρία, ο Ασάμ ο άραβας, μικρό παιδί τότε και δίπλα στη σπηλιά η γερόντισσα Χριστοδούλη.
Κάθε νύκτα ακούγανε την πόρτα της εκκλησίας του Αγίου Γερασίμου να ανοίγει και να κλείνει. Πήγαινε η Μαρία να δει ποιος ήταν και δεν έβλεπε κανένα. Το ίδιο και ο Ασάμ, που γύριζε στο μοναστήρι, κοίταζε και δεν έβλεπε κανένα.
Όταν ο π. Χρυσόστομος γύρισε στο μοναστήρι τον ρωτήσανε:
- Γέροντα, ποιος ανοιγοκλείνει την πόρτα της εκκλησίας κάθε βράδυ;
Κι εκείνος τους απάντησε;
- Ο Άγιος Γεράσιμος είναι, ποιος άλλος να είναι;
Ο Άγιος εκτελούσε χρέη φύλακα του μοναστηριού, όταν απουσίαζε ο αγιοταφίτης φύλακάς του.
Επίσης μέσα στο μοναστήρι πάρα πολλοί ένιωσαν μια θαυμάσια ευωδία, που δεν μπορούν να περιγράψουν με λόγια.




Θεραπεία νεαρού μαθητή στην Κύπρο
Η Δ.Σ. από τη Λάρνακα της Κύπρου διηγείται:
- Ο γιος μου Γιώργος, δεκαπέντε χρονών, είχε σοβαρό πρόβλημα υγείας. Για πέντε ως έξι μήνες συνέχεια, κάθε μέρα, λιποθυμούσε. Πήγαμε σε πολλούς γιατρούς, ξοδέψαμε πολλά λεφτά, υποφέραμε πολύ, μέχρι που ακούσαμε για τον Άγιο Γεράσιμο και τον ηγούμενο Χρυσόστομο.
Μιλήσαμε μαζί του και μετά από παράκληση στον Άγιο, το παιδί έγινε καλά. Τώρα εργάζεται κανονικά. Ενώ πιο πριν είχε και πρόβλημα καρδιάς από πολύ μικρός, οι τελευταίες εξετάσεις έδειξαν ότι χαίρει άκρας υγείας και δεν έχει το παραμικρό.




Ο Άγιος Γεράσιμος εξομολογεί αντρόγυνο
Ένα αντρόγυνο διηγιόταν το παρακάτω θαύμα:
- Πριν λίγα χρόνια ήρθαμε στο μοναστήρι του Αγίου και μείναμε για λίγες μέρες. Ένα απόγευμα παρακαλέσαμε τον ηγούμενο να μας εξομολογήσει, αν είχε χρόνο. Ο γέροντας απάντησε ότι δεν μπορούσε, γιατί είχε πολλές δουλειές. Μετά από λίγο ανεβήκαμε τη σκάλα και μπήκαμε στο ναό του Αγίου Γερασίμου. Εκεί συναντήσαμε πάλι τον ηγούμενο. Όταν μας είδε, μας είπε με πολλή αγάπη: "Ελάτε, παιδιά μου, να σας εξομολογήσω".
Όταν τελείωσε η εξομολόγηση, κατεβήκαμε πάλι στο προαύλιο. Σε λίγο περνούσε από κοντά μας ο ηγούμενος και τον ευχαριστήσαμε γιατί, παρόλες τις σκοτούρες και την κούραση, μας έκανε το χατίρι και μπήκε στον κόπο να μας εξομολογήσει. Τότε εκείνος έκπληκτος μας είπε:
- Τι λέτε, βρε παιδιά; Εγώ σας εξομολόγησα; Εγώ κανένα δεν εξομολόγησα σήμερα. Αφού σας είπα ότι δεν είχα καιρό και ήμουν και κουρασμένος.
Εμείς μείναμε άφωνοι. Καταλάβαμε ότι εκείνος που μας εξομολόγησε δεν ήταν άλλος από τον Άγιο Γεράσιμο. Εμφανίστηκε με τη μορφή του ηγουμένου, για να μην τον καταλάβουμε. Δοξάζουμε το Θεό και τον ευχαριστούμε. Επίσης ευχαριστούσαμε το μεγάλο Άγιό του, τον Άγιο Γεράσιμο, που μας έκανε τη μεγάλη τιμή να μας εξομολογήσει.




Ευλογεί ιερωμένο
Ένας ιερωμένος διηγήθηκε τα εξής:
- Μια μέρα βρισκόμουν στη μονή του Αγίου Γερασίμου και καθόμουν στην εσωτερική αυλή. Σε μια στιγμή πέρασε από μπροστά μου ο ηγούμενος και με ευλόγησε. Ύστερα από λίγο ξαναπέρασε και τον ευχαρίστησα για την ευλογία του, την ώρα που περνούσε από μπροστά μου, πριν λίγη ώρα. Ο ηγούμενος τότε μου είπε:
- Πάτερ, πριν λίγο δεν πέρασα από εδώ, ούτε σε ευλόγησα.
Τότε του απάντησα ότι ίσως κάποιος άλλος ιερωμένος να βρισκόταν στο μοναστήρι. Εκείνος όμως μου είπε ότι οι μόνοι ρασοφόροι που βρίσκονταν ως εκείνη την ώρα στο μοναστήρι ήμασταν εμείς οι δυο. Καταλάβαμε ότι ο Άγιος Γεράσιμος πήρε τη μορφή του ηγουμένου και έκανε βόλτες μέσα στο μοναστήρι του.