Αθεϊσμός ή Αντιθεϊσμός;

Η σχέση της Ορθοδοξίας με τις άλλες θρησκείες.

Συντονιστές: Anastasios68, Νίκος, johnge

Άβαταρ μέλους
Νίκος
Διαχειριστής
Δημοσιεύσεις: 6863
Εγγραφή: Παρ Ιούλ 27, 2012 11:05 am
Τοποθεσία: Κοζάνη

Τα είδη της αθεΐας

Δημοσίευσηαπό Νίκος » Σάβ Αύγ 25, 2012 9:05 am

Υπάρχουν 3 κατηγορίες ανθρώπων, που βρίσκονται μακρυά από το Θεό:

1) Αυτοί που βρίσκονται σε αναζήτηση απάντησης στις μεταφυσικές τους ανησυχίες και προσωρινά ψάχνονται στο χώρο της άρνησης. Οι άνθρωποι αυτοί είναι πολύ πιθανόν, αν είναι ειλικρινείς, να συναντήσουν το Θεό σε κάποιο επόμενο στάδιο της ζωής τους. Στην κατηγορία αυτή βρίσκονται και οι άνθρωποι, που προσωρινά αρνήθηκαν το Θεό εξ αιτίας μιας πολύ σοβαρής δοκιμασίας, που δεν μπόρεσαν ακόμη να διαχειριστούν (πχ. θάνατος ενός πολύ αγαπημένου προσώπου).

2) Αυτοί που δεν έχουν και πολύ καλές σχέσεις (έως εχθρικές) με το Θεό, επειδή είναι αφοσιωμένοι στην απόλαυση των επίγειων αγαθών και δεν χωρά στη ζωή τους. Αυτοί είναι πιθανόν όταν μπουχτίσουν από τις "απολαύσεις" και συνειδητοποιήσουν, ότι δεν αξίζουν και πολλά πράγματα, αφού είναι πεπερασμένες και πολύ προσωρινές, ν' αναζητήσουν κάτι που ν' αξίζει περισσότερο κοντά στο Θεό. Οι πιθανότητες είναι όμως μάλλον μικρότερες από την προηγούμενη κατηγορία.

3) Αυτοί που αδιαφορούν για το Θεό, επειδή αδιαφορούν για τα πάντα, ακόμη και για την ίδια τους τη ζωή. Στην κατάσταση αυτή συνήθως φτάνουν, επειδή για κάποιο λόγο αποφάσισαν ν' απορρίψουν τη ζωή, όπως τη βίωσαν μέχρι σήμερα. Οι άνθρωποι αυτοί, αν δεν αποκτήσουν και πάλι ενδιαφέρον για τη ζωή, πριν τη χάσουν οριστικά, δεν έχουν καμιά ελπίδα να βρουν το Θεό, επειδή ο Θεός είναι η ΖΩΗ, για την οποία δεν έχουν κανένα ενδιαφέρον.

Περίληψη από μια ομιλία του π. Αθανασίου Μητροπολίτη Λεμεσού
(Κατά τη δική μου κατανόηση)


Ο Θεός, ιλάσθητί μοι τώ αμαρτωλώ και ελέησόν με.

Άβαταρ μέλους
Achilleas
Δημοσιεύσεις: 2082
Εγγραφή: Παρ Ιούλ 27, 2012 7:09 pm

Re: Τα είδη της αθεΐας

Δημοσίευσηαπό Achilleas » Σάβ Αύγ 25, 2012 9:05 am

Nίκο να μου επιτρέψεις να προσθέσω ακόμη μία κατηγορία ανθρώπων που είναι μακρυά από το Θεό. Αυτοί είναι οι άνθρωποι οι λεγόμενοι ορθολογιστές. Ο Ορθολογισμός ο οποίος ενδυναμώθηκε με την έκρηξη των φυσικών επιστημών μετά τον 17ο αιώνα, (Λάιμπνιτς, Καρτέσιος κλπ), έφτασε να κυριαρχεί στις μέρες μας σε μεγάλο μέρος των λεγόμενων "μορφωμένων" αλλά και μη ανθρώπων. Το κίνημα αυτό έχει επηρεάσει και πολλούς θεολόγους της Δύσης, κυρίως του Προτεσταντισμού και κυριαρχεί σ' αυτή. Οι άνθρωποι του Ορθολογισμού φυσικά απορρίπτουν όλα τα υπερφυσικά γεγονότα που αναφέρει η Αγία Γραφή (Θαύματα, Ανάσταση του Χριστού κλπ). Πως μπορεί η Θρησκεία μας να αντιμετωπίσει τη λαίλαπα του Ορθολογισμού? Ίσως θα έπρεπε να κάνουμε μια άλλη δημόσια συζήτηση.


Μακάριοι οι πραείς, ότι αυτοί κληρονομήσουσι την γην.

Δημήτριος
Δημοσιεύσεις: 57
Εγγραφή: Δευτ Ιούλ 30, 2012 3:31 pm

Re: Τα είδη της αθεΐας

Δημοσίευσηαπό Δημήτριος » Σάβ Αύγ 25, 2012 9:06 am

Ευχομαι μια καλή και ευλογημένη χρονια.Με αφορμη αυτήν την επισημανση θέλω ν΄αναφερθω στον καταιγισμο αντιχριστιανικων "κυρηγματων" που εχει ξεσπασει απο καιρο σε καποια αντίχριστα ιστολόγια και φορουμ προεξάρχοντος ενος αθεου.Αυτος λοιπον "διδάσκει" με βαση τη Ββιλο τα δικα του και καυχάται πως οι συνειδητοι αθεοι εχουν διαβασει πολλάκις την Αγια Γραφη.Ο θεος να τον ελεησει..τι αλλο να πω για τον βλασφημο;



Άβαταρ μέλους
Νίκος
Διαχειριστής
Δημοσιεύσεις: 6863
Εγγραφή: Παρ Ιούλ 27, 2012 11:05 am
Τοποθεσία: Κοζάνη

Re: Τα είδη της αθεΐας

Δημοσίευσηαπό Νίκος » Σάβ Αύγ 25, 2012 9:07 am

Αχιλλέα και Δημήτρη, οι επιθέσεις στον Χριστό και την Εκκλησία γίνονται από ανθρώπους που ανήκουν σε μια απ' τις δυο πρώτες κατηγορίες, που αναφέρω στη δημοσίευσή μου. Ή είναι, δηλαδή, άνθρωποι που, στα πλαίσια της αναζήτησής τους γι απαντήσεις στις μεταφυσικές τους ανησυχίες, έχουν βρεθεί σε λάθος δρόμο και είναι αυτή τη στιγμή θεωρητικά αντίθετοι με το Χριστό και την Εκκλησία ή είναι άνθρωποι που η ύπαρξη του Χριστού και της Εκκλησίας τους θυμίζει το λάθος τρόπο που ζουν, και θέλουν να εξαφανίσουν αυτή την ενόχληση.

Τις προηγούμενες δεκαετίες μέσα στις αντίθετες προς τον Χριστιανισμό θεωρίες ήταν και ο Ορθολογισμός. Όμως, Αχιλλέα, ακόμη και η ανθρώπινη λογική μένει άφωνη μπροστά στα θαυμάσια του Θεού κι έτσι αργά ή γρήγορα, αν ο ορθολογιστής είναι ειλικρινής, ανακαλύπτει ότι η λογική του τον οδηγεί στο Θεό. Το δύσκολο είναι, αν ο εγωισμός του δεν του επιτρέπει να υπερβεί τη λογική του, για ν' αγκαλιάσει την υπέρλογη Αλήθεια του Θεού.

Όμως το μεγάλο πρόβλημα σήμερα είναι, ότι οι πλειοψηφία των εχθρών του Χριστού αποτελείται από "εκ πεποιθήσεως αμαρτωλούς", δηλαδή από ανθρώπους που δεν είναι διατεθειμένοι να βάλουν φραγμούς στην απόλαυση των επίγειων αγαθών, προκειμένου να κερδίσουν την Αιώνια Ζωή. Οι άνθρωποι αυτοί βεβαίως πλανώνται πλάνη οικτρά, επειδή:

1. Οι απολαύσεις της επίγειας ζωής διαρκούν πολύ λίγο. Σύντομα επέρχεται κορεσμός και αηδία, οδύνες και προβλήματα.

2. Ο άρχων του κόσμου τούτου, ο διάβολος, είναι, όπως λέει και τ' όνομά του, μπαμπέσης. Υπόσχεται ατέλειωτες απολαύσεις, αλλά πολύ σύντομα σπρώχνει, όσους πέφτουν στα δίχτυα του, σε περιπέτειες, επειδή δεν του αρέσει οι άνθρωποι ν' απολαμβάνουν, έστω και προσωρινά, κι επειδή θέλει το συντομότερο να τους οδηγήσει σε καταστροφικό τέλος για να τους έχει μαζί του στην αιώνια καταδίκη του.

3. Ο Χριστός δεν ήρθε μόνο για να μας οδηγήσει στην Αιώνια Ζωή, αλλά και για μας βοηθήσει να ζήσουμε καλύτερα (χωρίς εισαγωγικά) και την επίγεια ζωή. Μόνο ακολουθώντας το θέλημα του Θεού, ζούμε αληθινά σαν άνθρωποι και μπορούμε να γνωρίσουμε την πραγματική ευτυχία. Κάθε τι άλλο είναι μια απλή, κακή απομίμηση ευτυχίας.

Εικόνα

Ας ευχηθούμε, αν και είναι πολύ δύσκολο (για το Θεό όμως τίποτε δεν είναι αδύνατο), όλοι οι άνθρωποι, που σήμερα πολεμάν το Χριστό, να Τον γνωρίσουν πραγματικά και να Τον ακολουθήσουν. Μόνο έτσι μπορεί να έλθει "επι γης ειρήνη" και ευτυχία για όλους τους ανθρώπους.


Ο Θεός, ιλάσθητί μοι τώ αμαρτωλώ και ελέησόν με.

Άβαταρ μέλους
Νίκος
Διαχειριστής
Δημοσιεύσεις: 6863
Εγγραφή: Παρ Ιούλ 27, 2012 11:05 am
Τοποθεσία: Κοζάνη

Αθεϊσμός ή Αντιθεϊσμός;

Δημοσίευσηαπό Νίκος » Τρί Αύγ 28, 2012 8:01 am

Αθεϊσμός ή Αντιθεϊσμός;

Εικόνα

του Αρχιμανδρίτου Κυρίλλου Κωστόπουλου (.Ι.Μητρ. Πατρών)

Ο αιώνας που διανύουμε είναι εντελώς διαφορετικός από τους δύο προηγούμενους αιώνες ως προς το φαινόμενο της αθεΐας.
Ο σημερινός άνθρωπος ξεπέρασε την αθεΐα του Διαφωτισμού και της λογικής υπεροχής και εισήλθε στον χώρο της αθεΐας του τρόμου και της απελπισίας. Με κάθε τι το οποίον σκέπτεται, εκφράζει και πράττει, αποδεικνύει ότι έχει φθάσει στον έσχατο παραλογισμό και την απογύμνωση από κάθε, έστω, προσωπείο. Έτσι και ο αθεϊσμός του έγινε πιο περίπλοκος και πιο ά-λογος.
Τους προηγούμενους αιώνες ο κόσμος αποτελούσε αντικείμενο θαυμασμού και επιστεύετο ότι δεν είχε ανάγκη ενός Θεού Δημιουργού, αφού εγγενείς δυνάμεις τον καθιστούσαν καλό και δημιουργικό...

Στον αιώνα μας ο κόσμος θεωρείται κακός, παράλογος και "αναχρονιστικός" και άρα, για να υπάρχη τέτοιος κόσμος, δεν υπάρχει Θεός. Ο παλαιός ορθολογισμός κλονίσθηκε από την σύγχρονη, χωρίς Θεό, επιστημονική σκέψη και κυρίως από την ίδια την ά-λογη ζωή. Αυτή η τελευταία είναι η πιο φοβερή αιτία εμφανίσεως της αθεΐας. Είναι η γέννηση της αθεΐας στην καθημερινή πρακτική. Είναι αθεΐα "εν τη πράξει". Ο D. Bonhoeffer αποφαίνεται: «Η θρησκεία είναι οπισθοδρόμηση που αγνοεί τον κόσμο και την ιστορία• είναι ατομισμός, που αντιτίθεται στην κοινωνικότητα και την κοινότητα, είναι μερικότητα, που αντιτίθεται στην ολότητα της ζωής» .

Η θεωρητική, όσο και η πρακτική αθεΐα, είναι αποτέλεσμα της πίστεως του ανθρώπου ότι είναι παντοδύναμος. Σήμερα μάλιστα με την τεχνολογική ανάπτυξη και την επιβολή της επί των φυσικών δυνάμεων ενισχύθηκε η ιδέα ότι η αθεΐα είναι ικανή για όλα, χωρίς να έχη ανάγκη άλλης δυνάμεως.

Τοιουτοτρόπως, ημπορούμε να ισχυρισθούμε ότι έχουμε την ύπαρξη δύο μοφών αθεΐας. Η πρώτη είναι αποτέλεσμα της λογικής δυνάμεως και άρα της μη υπάρξεως Θεού Δημιουργού. Έχομε, επομένως, την αισιόδοξη αθεΐα. Η δεύτερη μορφή είναι η Νιτσεϊκή αθεΐα, η οποία κηρύσσει ότι «ο Θεός είναι νεκρός» και βυθίζει τον άνθρωπο στην απόγνωση και την απελπισία. Αυτήν την απελπισία εκφράζει ο Nietzsche, όταν λέγη: «Έχει φύγει ο δήμιος - Θεός μου. Όχι! Έλα πίσω. Μ' όλα σου τα βασανιστήρια! Ω! γύρνα πίσω, στον τελευταίο απ' όλους τους μοναχικούς. Όλα τα ποτάμια από τα δάκρυά μου, κυλούν κατά σένα: Κι η στερνή φλόγα της καρδιάς μου, κυλά κατά σένα! Ω! γύρνα πίσω. Άγνωστε μου Θεέ! Πόνε μου! Στερνή μου ευτυχία!» .

Το ξέσπασμα αυτό του Nietzsche μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι συνεπής αθεΐα δεν υπάρχει. Τούτο γίνεται αρκούντως αντιληπτό από την μελέτη της ανθρώπινης κοινωνίας κυρίως στην σημερινή Αμερική και εν πολλοίς στην σημερινή Ευρώπη. Ο σύγχρονος Ευρωπαίος περισσότερο κλείνει προς μία νέα ειδωλολατρεία, παρά προς μία συνεπή και ενσυνείδητη αθεΐα.

Τούτο γίνεται φανερό από το γεγονός ότι ακόμη και την στιγμή, κατά την οποία ο σύγχρονος υπερφίαλος άνθρωπος αρνείται την ύπαρξη του Θεού, αισθάνεται μέσα του την ανάγκη του "θείου". Αυτή την ανάγκη δεν έχει την δυνατότητα να την υπερνικήση και να την ξεπεράση.

Η Ψυχολογία του Βάθους έχει αποδείξει ότι όσο πιο μαχητικός είναι ένας άθεος στην υποστήριξη των αντιλήψεών του περί μη υπάρξεως του Θεού, τόσο πιο έντονα προβάλλει τον θρησκευτικό του προβληματισμό, ο οποίος προέρχεται από την απωθημένη βαθιά στο ασυνείδητο πίστη του.

Ο καθηγητής Ιω. Κορναράκης γράφει χαρακτηριστικά: «Ο αθεϊστικός αγώνας δεν εκφράζει αυτό που πράγματι πιστεύει ο άθεος, αλλά κατά βάθος εκφράζει τον δραματικό του διάλογο με τον "άγνωστο" Θεό» . Ο δε Αμερικανός ψυχολόγος Ε. Watterhouse υποστηρίζει τα εξης: «Ως επί το πλείστον οι αντιδραστικοί άθεοι και αγνωστικισταί είναι παραδείγματα μιας διαδικασίας επιστροφής εις τον Θεόν, η οποία κατέστη συγκεχυμένη ήδη κατά την εκκόλαψιν» .

Η ύπαρξη του Θεού και της θείας αγάπης και ευσπλαχνίας ενυπάρχουν a priori σ’ όλες τις ανθρώπινες καρδιές και σε κάθε στάση της ανθρώπινης καθημερινής ζωής. Όμως, αντί να αποδεχθή ο άνθρωπος την υπαρξιακή του αυτή κατάσταση, προβαίνει στην θεοποίηση του κόσμου, του ανθρώπου, της κοινωνίας, της πολιτικής, της αφηρημένης δικαιοσύνης, της κοινωνικής ζωής και δομής, των καταναλωτικών αγαθών, και αυτής της κομματικής ενίοτε τοποθετήσεώς του. Την νέα αυτή ειδωλολατρεία ο σημερινός άνθρωπος την δικαιολογεί με παντοία επιχειρήματα, επιστημονικά, ηθικά, κοινωνικά.

Επομένως, αβίαστα ημπορεί κανείς να αποφανθή ότι στην ουσία δεν έχομε αθεϊσμό, αλλά μάλλον αντι-θεϊσμό.

Ο αντι-θεϊσμός αυτός σχετίζεται με τις διαστρεβλωμένες και παραποιημένες μορφές γνώσεως του Θεού, κυρίως δε με την αντιβιβλική και αντιπατερική διδασκαλία των Ρωμαιοκαθολικών και Προτεσταντών. Η αντικειμενοποίηση και οι περιοριστικές έννοιες περί θεού μετέτρεψαν τον Θεό σε αντικείμενο και ο άνθρωπος Του αποδίδει ό,τι αποδίδει στον κόσμο των αντι-κειμένων.

Η ορθόδοξος πορεία προς την αποδοχή της υπάρξεως του Θεού είναι πορεία - τρόπος ζωής και όχι σκέψεως και λογικής. Είναι βιωματική εν ταπεινώσει σχέση και αποδοχή και όχι εγωϊστική και ορθολογιστική κατανόηση. «Μακάριος ο πάσης ελπίδος των κατά τόν κόσμον τούτον εαυτόν αποστήσας, καί μόνην έχων εαυτού ελπίδα τόν Θεόν» .

Βιβλιογραφία
Versuchung, Μόναχο 1953, σελ. 40.
Τάδε έφη Ζαρατούστρα, Παγκόσμια Λογοτεχνία 1983, σελ. 275.
Ψυχολογία και Πνευματική ζωή, Θεσ/νίκη 1976, σελ. 118.
Psychology and Pastoral Work, London 1954, σελ. 145.
Μ. Βασιλείου, PG 30, 549C-D.

(Από το βιβλίο του Δρ. Αρχιμανδρίτη Κύριλλου Κωστόπουλου, Θεολογικές και Φιλοσοφικές προσεγγίσεις, Πάτρα 2006, σσ. 17-21.)

Πηγή: impantokratoros.gr


Ο Θεός, ιλάσθητί μοι τώ αμαρτωλώ και ελέησόν με.

Άβαταρ μέλους
Γαβριήλ
Δημοσιεύσεις: 110
Εγγραφή: Τετ Αύγ 01, 2012 3:36 pm

Re: Αθεϊσμός ή Αντιθεϊσμός;

Δημοσίευσηαπό Γαβριήλ » Τρί Αύγ 28, 2012 8:02 am

Όσιος Σιλουανός ο Αθωνίτης: "Η απιστία προέρχεται από την υπερηφάνεια"

Εικόνα

Η απιστία προέρχεται από την υπερηφάνεια. Ο υπερήφανος ισχυρίζεται ότι θα γνωρίσει τα πάντα με τον νου του και την επιστήμη, αλλά η γνώσι του Θεού παραμένει ανέφικτη γι' αυτόν, γιατί ο Θεός γνωρίζεται μόνον με αποκάλυψη του Αγίου Πνεύματος. Ο Κύριος αποκαλύπτεται στις ταπεινές ψυχές. Σ' αυτές δείχνει ο Κύριος τα Έργα Του, που είναι ακατάληπτα για τον νου μας.

Πηγή: http://agioritikesmnimes.pblogs.gr



Άβαταρ μέλους
Νίκος
Διαχειριστής
Δημοσιεύσεις: 6863
Εγγραφή: Παρ Ιούλ 27, 2012 11:05 am
Τοποθεσία: Κοζάνη

Re: Αθεϊσμός ή Αντιθεϊσμός;

Δημοσίευσηαπό Νίκος » Τρί Αύγ 28, 2012 8:03 am

vasilisalt : agiooros.net έγραψε:ΦΩΝΗ ΑΥΡΑΣ ΛΕΠΤΗΣ – ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ

Πρίν από αρκετά χρόνια με πλησίασε κάποιος νεαρός φοιτητής. Με πολλή διστακτικότητα, αλλα και με την ένταση του απαιτητικού αναζητητή, μου δήλωσε οτι είναι άθεος, που όμως θα ήθελε πολύ να πιστέψει, αλλά δεν μπορούσε. Χρόνια προσπαθούσε και αναζητούσε, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Συνομίλησε με καθηγητές και μορφωμένους, αλλά δεν ικανοποιήθηκε η δίψα του για κάτι σοβαρό. Άκουσε για μένα και αποφάσισε να μοιρασθεί μαζί μου την υπαρξιακή ανάγκη του.

Μου ζήτησε μιά επιστημονική απόδειξη περί υπάρξεως Θεού.
"Ξέρεις ολοκληρώματα ή διαφορικές εξισώσεις;" τον ρώτησα.
"Δυστυχώς όχι", μου απαντά, "είμαι της Φιλοσοφικής"
"Κρίμα, διότι ήξερα μια τέτοια απόδειξη" είπα εμφανώς αστειευόμενος.
Ένιωσε αμήχανα και κάπως σιώπησε για λίγο.
"Κοίταξε", του λέω, "συγνώμη που σε πείραξα λιγάκι. Αλλλά ο Θεός δεν είναι εξίσωση ούτε
μαθηματική απόδειξη. Άν ήταν κάτι τέτοιο, τότε όλοι οι μορφωμένοι θα τον πίστευαν. Να ξέρεις, αλλιώς προσεγγίζεται ο Θεός. Έχεις πάει ποτέ στο Άγιον Όρος; Έχεις συναντήσει ποτέ κανένα ασκητή;"
"Όχι πάτερ, αλλά σκέπτομαι να πάω, έχω ακούσει τόσα πολλά! Άν μου πείτε, μπορώ να πάω και αύριο. Ξέρετε κανένα μορφωμένο να πάω να συναντήσω;"
"Τι προτιμάς; Μορφωμένο που μπορεί να σε ζαλίσει ή άγιο που μπορεί να σε ξυπνήσει;"
"Προτιμώ τον μορφωμένο. Τους φοβάμαι τους αγίους"
"Η πίστη είναι υπόθεση της καρδιάς. Γιά δοκίμασε με κανένα άγιο. Πώς σε λένε;" ρωτώ.
"Γαβριήλ", μου απαντά.
Τον έστειλα σε έναν ασκητή. Του περιέγραψα τον τρόπο πρόσβασης και του έδωσα τις δέουσες οδηγίες.Κάναμε και ένα σχεδιάγραμμα.
"Θα πάς", του είπα, "και θα ρωτήσεις το ίδιο πράγμα: Είμαι άθεος, θα του πείς, και θέλω να πιστεύσω. Θέλω μια απόδειξη περί υπάρξεως Θεού"
"Φοβάμαι, νρέπομαι", μου απαντά.
"Γιατί ντρέπεσαι και φοβάσαι τον άγιο και δεν ντρέπεσαι και φοβάσαι εμένα;", ρωτώ. "Πήγαινε απλά και ζήτα το ίδιο πράγμα".
Σε λίγες μέρες, πήγε και βρήκε τον ασκητή να συζητάει με κάποιον νέο στην αυλή του. Στην απέναντι μεριά περίμεναν άλλοι τέσσερις καθισμένοι σε κάτι κούτσουρρα. Ανάμεσα σε αυτούς και ο Γαβριήλ βρήκε δειλά τη θέση του. Δεν πέρασαν περισσότερα απο δέκα λεπτά και η συνομιλία του γέροντα με τον νεαρό τελείωσε.
"Τι γίνεστε, παιδιά;" ρωτάει. "Έχετε πάρει κανένα λουκουμάκι; Έχετε πιεί λίγο νεράκι;"
"Ευχαριστούμε, γέροντα", απήντησαν με συγκαταβατική κοσμική ευγένεια.
"Έλα εδώ", λέγει απευθυνόμενος στον Γαβριήλ και ξεχωρίζοντάς τον απο τους υπόλοιπους. "Θα φέρω εγώ νερό, πάρε εσύ το κουτί αυτό με τα λουκούμια. Και έλα πιο κοντά να σου πώ ένα μυστικό: Καλά να είναι κανείς άθεος, αλλα να έχει όνομα αγγέλου και να είναι άθεος; Αυτό πρώτη φορά μας συμβαίνει".

Ο φίλος μας κόντεψε να πάθει έμφραγμα απο τον αποκαλυπτικό αιφνιδιασμό. Πού εγνώρισε το ονομά του; Ποιός του αποκάλυψε το πρόβλημά του; Τι τελικά ήθελε να του πεί ο γέροντας;

"Πατερ, μπορώ να σας μιλήσω λίγο;", μόλις που μπόρεσε να ψελλίσει.
"Κοίταξε, τώρα σουρουπώνει, πάρε το λουκούμι, πιές και λίγο νεράκι και πήγαινε στο πιο κοντινό μοναστήρι να διανυκτερεύσεις"
"Πάτερ μου, θέλω να μιλήσουμε, δεν γίνεται;"
"Τι να πούμε ρε παλικάρι; για ποιόν λόγο ήλθες;"
"Στο ερώτημα αυτό ένιωσα αμέσως να ανοίγει η αναπνοή μου", αφηγείται, "η καρδιά μου να πλημμυρίζει από πίστη, ο μέσα μου κόσμος να θερμαίνεται, οι απορίες μου να λύνονται χωρίς κανένα λογικό επιχείρημα, δίχως καμιά συζήτηση, χωρίς την ύπαρξη μιας ξεκάθαρης απάντησης. Γκρεμίσθηκαν μέσα μου αυτομάτως όλα τα αν, τα γιατί, τα μήπως και έμεινε μόνο το πώς και το τι απο δώ και εμπρός"

Ότι δεν του έδωσε η σκέψη των μορφωμένων του το χάρισε ο ευγενικός υπαινιγμός ενός αγίου, αποφοίτου μόλις της τετάρτης τάξης του δημοτικού. Οι άγιοι είναι πολύ διακριτικοί. Σου κάνουν την εγχείρηση χωρίς αναισθησία και δεν πονάς. Σου κάνουν την μεταμόσχευση χωρίς να σου ανοίξουν την κοιλιά. Σε ανεβάζουν σε δυσπρόσιτες κορυφές δίχως τις σκάλες της κοσμικής λογικής. Σου φυτεύουν την πίστη, χωρίς να σου κουράσουν το μυαλό.


Ο Θεός, ιλάσθητί μοι τώ αμαρτωλώ και ελέησόν με.

Άβαταρ μέλους
Domna
Δημοσιεύσεις: 340
Εγγραφή: Παρ Ιούλ 27, 2012 6:36 pm

Re: Αθεϊσμός ή Αντιθεϊσμός;

Δημοσίευσηαπό Domna » Κυρ Ιαν 27, 2013 5:40 pm

Ποιοι δεν αγαπούν τον Θεό και ζουν έξω από τον προορισμό τους;

Εικόνα

του +Αρχιμ. Χαράλαμπου Βασιλόπουλου

α. Οι άπιστοι και αδιάφοροι
Εφ' όσον δεν πιστεύουν τον Θεό, επόμενο είναι και να μην Τον αγαπούν και άρα δεν θα σωθούν. Αυτοί είναι φυσικό και επόμενο να μην εκτελούν τον προορισμό τους, που έχουνε στη γη. Ζουν οι δυστυχείς, χωρίς κανένα σκοπό. Είναι αξιοθρήνητοι. Αυτούς πράγματι να τους κλαίτε από τώρα. Αλλά άπιστοι είναι ελάχιστοι στην πραγματικότητα.
Άλλοι είναι οι λόγοι που τους κάνουν, να κάνουν τον άπιστο. Είναι η αμαρτία και κυρίως η υπερηφάνεια και ανηθικότης.
Ένας συγγραφεύς μου έλεγε κάποτε:
— Εγώ είμαι άθεος.
— Όχι, του απαντώ. Δεν είσαι άθεος.
— Μα είμαι. Δεν πιστεύω!
— Άθεος δεν είσαι. Αμαρτωλός είσαι, του είπα.
— Έχεις δίκιο μου απάντησε. Με έπιασες.
Και πράγματι, ήταν άσωτος. Στη συζήτηση κατόπιν αναγνώριζε, ότι έπρεπε να εξομολογηθεί και να αφήσει την άσωτη ζωή, αλλά την τελευταία στιγμή μετέβαλλε πάντοτε γνώμη.
«Τι θα πει ο κόσμος, έλεγε, όταν μάθει, ότι εγώ εξομολογήθηκα και άλλαξα ζωή;». Έπειτα από ολίγον απέθανε ο δυστυχής από ασθένεια της ανηθικότητος και δυστυχώς
ανεξομολόγητος. «Θάνατος αμαρτωλών πονηρός». Ο εγωισμός, λοιπόν, και η ανηθικότης είναι δυο λόγοι, που κάνουν πολλούς να κάνουν τον άπιστο.
Περισσότεροι όμως είναι οι αδιάφοροι. Δεν σκέφθησαν αυτοί ποτέ σοβαρά για το μέγιστο αυτό ζήτημα του προορισμού τους. Δεν σκέφτηκαν γιατί ζούνε, πράγμα που τους ενδιαφέρει άμεσα. Για όλα ίσως τα άλλα ζητήματα ενδιαφέρονται και με πάθος μάλιστα (για το ποδόσφαιρο, τον κινηματογράφο, την πολιτική, για το τι κάνει και τι τρώγει και φοράει ο γείτονας). Μόνον δυστυχώς, για τον σκοπόν που ζουν, για τον προορισμό τους αδιαφορούν. Δεν υπάρχει χειρότερο από την αδιαφορία αυτή, από την αμέλεια, την ακηδία, όπως την ονομάζουν οι Πατέρες. Γι αυτό η Εκκλησία την ακηδία και αμέλεια την κατέταξε πρώτη στα επτά θανάσιμα αμαρτήματα. Και δικαίως. Ο αδιάφορος δεν φροντίζει να αγαπήσει τον Θεό και να εκτελέσει τον προορισμό του. Πως τότε θα σωθεί, ο δυστυχής;



β. Οι φιλάργυροι
Και οι φιλάργυροι, που αγαπούν το χρήμα, δεν αγαπούν τον Θεό. Το χρήμα το έχουν για Θεό τους. Σ' αυτό πιστεύουν, σ' αυτό ελπίζουν και όχι στο Θεό: «Ζητείτε πρώτον την Βασιλείαν του Θεού και την δικαιοσύνην Αυτού και ταύτα πάντα προστεθήσεται υμίν». Αυτοί ζητούν να αποκτήσουν πλούτη και χρήμα πολύ. Ας λένε τάχα, ότι πιστεύουν.
Πραγματικά δεν πιστεύουν. Είναι ειδωλολάτρες. «Απόθεσθε... και την φιλαργυρίαν ήτις εστίν ειδωλολατρία» λέγει ο Απ. Παύλος. Ο Χριστός το λέγει καθαρά: «ου δύνασθε δυσί κυρίοις δουλεύειν». Ή τον έναν θ' αγαπήσεις και τον άλλον θα περιφρονήσεις. «Ου δύνασθε Θεώ δουλεύειν και μαμωνά». Σημείωσε δε, ότι μπορείς να είσαι φιλάργυρος και χωρίς να έχεις χρήματα. Και υπάρχουν πλούσιοι χωρίς να είναι φιλάργυροι. Μεγάλο λοιπόν εμπόδιο στην εκτέλεση του προορισμού σου το χρήμα. «Ως δυσκόλως οι τα χρήματα έχοντες εισελεύσονται εις την Βασιλείαν του Θεού!» είπεν ο Κύριος. Δεν μένει καιρός και μυαλό στον πλεονέκτη να σκεφθεί γιατί ζει και ποιος είναι ο προορισμός του. Αυτός προορισμό στη ζωή του έβαλε το χρήμα, και δεν βλέπει ο ταλαίπωρος, ότι σε λίγο εξάπαντος τον εγκαταλείπει το χρήμα του.
Πλούσιος που αρρώστησε προς θάνατον και οι ιατροί παραιτήθηκαν, ζήτησε να τον μεταφέρουν στο δωμάτιο με το χρηματοκιβώτιο. Κατά διαταγή του το άνοιξαν. Έριξε περίλυπος την τελευταία ματιά και φασκελώνοντας τα χρήματά του με τα δυο του χέρια είπε: «Αυτό σας αξίζει. Εγώ σας δούλεψα μία ζωή και σεις τώρα δεν μπορείτε να με βοηθήσετε καθόλου».
Γι' αυτό οι μυριάδες των οσίων, των ασκητών, των αναχωρητών, των αναργύρων, απέφυγαν το χρήμα σαν το Σατανά.

Ένας πλούσιος επεσκέφθη κάποτε τους αναχωρητές στην Σκήτη της Αιγύπτου. Από καλοσύνη του πρόσφερε στον Ηγούμενο ένα σεβαστό ποσόν δια τους Μοναχούς.
- Δεν έχουν ανάγκη οι μοναχοί από χρήματα, του απάντησε ο Ηγούμενος. Επειδή όμως εκείνος επέμενε, τα έριξε σε ένα ζεμπίλι, τα έβαλε μπροστά στην πόρτα της Εκκλησίας
και είπε στους Μοναχούς όταν ήλθαν, να πάρουν όσοι θέλουν και όσα θέλουν.
Παρ' όλην δε τη σύσταση του κανείς δεν πλησίασε. Μερικοί μάλιστα ούτε τα κοίταξαν. Τόση ανωτερότητα είχαν!
Όχι μόνον οι Ασκητές, αλλά και οικογενειάρχες περιφρονούν το χρήμα όταν ξέρουν τον προορισμό τους. Στην Οστρακινή της Πετραίας Αραβίας μετέβη κάποτε μία αποστολή να μοιράσει χρήματα και ενδύματα. Τους υπέδειξαν, ως έχοντα περισσότερη ανάγκη ένα λεπρό.
- Εγώ πλέκω κάτι κοφινάκια και βγάζω το ψωμί μου. Περισσότερα δεν μου χρειάζονται, τους είπε.
Τότε τους οδήγησαν στο σπιτάκι μίας χήρας που έμενε με την ορφανή κόρη της. Κτύπησαν την πόρτα. Τους άκουσε από μέσα η κόρη. Φόρεσε αμέσως ένα καταξεσκισμένο φόρεμα, που μόλις μπορούσε να καλύψει τα απόκρυφα μέλη της και τους άνοιξε. Το ορφανό και φτωχό αυτό κορίτσι δεν κράτησε τίποτε από τα χρήματα και τα ρούχα που προσέφεραν, λέγοντας με ευγένεια:
- Ο Θεός βοήθησε και βρήκε σήμερα η μητέρα μου δουλειά, (ήταν πλύστρα) και θα οικονομήσουμε το φαγητό μας. Εν τω μεταξύ ήλθε και η μητέρα της και είπε στους ξένους:
- Δώστε τα σε άλλους, που δεν έχουν τίποτε. Για μένα φροντιστής είναι ο Θεός. Μη μου στερήσετε Αυτόν Τον φροντιστή μου, δίνοντάς μου τα πράγματα αυτά.
Προσπάθεια, λοιπόν του ανθρώπου δεν πρέπει να είναι, το πως να φτιάξει περισσότερα, αλλά το πως θα έχει ολιγότερα. Ο Απ. Παύλος λέγει: «έχοντες διατροφάς και σκεπάσματα τούτοις αρκεσθησόμεθα». Ολιγότερα, λοιπόν, όσον το δυνατόν, δια να μένει καιρός να εργάζεται παραλλήλως ο άνθρωπος δια την επιτυχία του προορισμού του, για τον οποίον ζει στη γη.



γ. Οι αλλόθρησκοι
Αυτοί ξεφεύγουν τελείως από τον προορισμό τους. Αυταπατώνται δε και πλανώνται οι δυστυχείς νομίζοντας, πως λατρεύουν τον Θεό. Ο άνθρωπος, βεβαίως, φέρεται προς τον Θεό. Όπως δε στην δίψα, για να ξεδιψάσει κανείς πρέπει να πάρει νερό καθαρό και όχι θαλασσινό ή οποιοδήποτε άλλο υγρό, (ούζο, πετρέλαιο, βενζίνη), έτσι και εδώ πρέπει να αγαπήσεις τον πραγματικό Θεό, και όχι οποιαδήποτε ανύπαρκτη θεότητα.
Πλανώνται οι δυστυχείς πλάνην δεινή και είναι και αξιολύπητοι!
Σ' αυτό ευθύνονται και οι ίδιοι. Δεν ενδιαφέρθησαν ποτέ σοβαρά να μάθουν ποιος είναι ο αληθινός Θεός και ποιος είναι ο προορισμός τους, δια να σωθούν. Όλοι λέγει ο Ιωάννης Χρυσόστομος, ήκουσαν περί Χριστού και Χριστιανισμού και όμως δεν ενδιαφέρθηκαν να εξακριβώσουν αν αυτός είναι ο αληθινός Θεός. Μη δικαιολογηθούν, ότι είναι μακρυά.
Πως για την σωτηρίαν του σώματος πολλοί απ' αυτούς αναλαμβάνουν ταξίδια σε ξένα κράτη και για την σωτηρία της ψυχής τους, για τον προορισμό τους και την αιωνιότητα δεν ενδιαφέρονται καθόλου;
Βεβαίως, όσοι γεννήθηκαν μακρυά μέσα σ' αυτές τις θρησκείες, έχουν κάποιο ελαφρυντικό και θα τους το λογαριάσει ο Θεός, εάν φυσικά κατά τα άλλα τήρησαν τον νόμον της συνειδήσεως που τον έβαλε ο Θεός σε κάθε άνθρωπο. «Έθνη τα μη νόμον έχοντα φύσει τα του νόμου ποιεί...»
Δι' αυτό και η Αποκάλυψις λέγει αλληγορικά, ότι όσοι από τους αλλόθρησκους τήρησαν εδώ στη γη τον νόμον της συνειδήσεως τους, στην Βασιλείαν του Θεού θα τρώγουν τα φύλλα από το δένδρο της ζωής. Αλλοίμονο όμως στους αρχηγούς τους! Δεν έχουν δικαιολογία καμία αυτοί. Διότι παραμένουν στην πλάνη εν γνώσει, από τον εγωισμό τους και διότι κρατούν και άλλους στην πλάνη.

Και οι Μασώνοι είναι αλλόθρησκοι καθώς και οι συγγενείς προς αυτούς Ροταριανοί και Θεοσοφισταί.
Αυτοί, όπως η Εκκλησία απεφάνθη, έχουν ως θρησκεία τους την αρχαία ειδωλολατρία. Λατρεύουν τον Όσιρι, την Ίσιδα κλπ. Μα θα πείτε, κοινωνούν και εκκλησιάζονται μερικοί από αυτούς. Κακώς, κάκιστα! Άλλωστε στους πρώτους βαθμούς της μυήσεως τους τους αφήνουν να κοινωνούν. Και τούτο δια τα μάτια του κόσμου. Όταν όμως προχωρήσουν στους ανωτέρους βαθμούς, καταντούν αντίχριστοι.
Πηγαίνουν βεβαίως μερικοί στην Μασωνία στην αρχή, για υποστήριξη υλική. Όταν όμως μπλεχτούν στα δίκτυα τους καταντούν αντίθετοι του Χριστού και επομένως χάνουν τον προορισμό τους που έχουν στην ζωή τους.
Οι Σατανισταί, με τη μαύρη και τη λευκή μαγεία, με τον πνευματισμό, την μαντεία, την καφεμαντεία, την χειρομαντεία, την χαρτομαντεία, κλπ. είναι αντίχριστοι. Όλοι αυτοί, (πολλοί ίσως και να μη το καταλαβαίνουν) ανήκουν στον σατανά και είναι εχθροί του Θεού. Επομένως ζουν και αυτοί μακρυά και αντίθετα από τον προορισμό τους, που έχουν εδώ στη γη και για τον οποίον πρέπει να ζουν. Είναι αξιολύπητοι!

δ. Οι αιρετικοί
Αυτοί ξέφυγαν από τον προορισμό τους και δεν θα σωθούν, εφ' όσον παραμένουν στην αίρεση. Διότι, είτε από εγωισμό, είτε από συμφεροντολογία, είτε από ηλιθιότητα και επιπολαιότητα, πάνε αντίθετα στο Θεό και τον προορισμό τους.
Εάν, θα πουν μερικοί, όλοι αυτοί ξέφυγαν από τον προορισμό τους, τότε πόσοι θα σωθούν; Όσοι θελήσουν. «Όστις θέλει οπίσω μου ελθείν» είπε ο Χριστός. Την ερώτηση άλλωστε αυτήν την υπέβαλαν και οι Απόστολοι εις τον Χριστόν: «Ει άρα πολλοί οι σωζόμενοι;» Του είπαν. Και ο Κύριος τους απάντησε: «αγωνίζεσθε εισελθείν δια της στενής πύλης, ότι στενή η πύλη και τεθλιμμένη η οδός η απάγουσα εις την ζωή και ολίγοι ευρίσκουσιν αυτήν», και αντιθέτως «πλατεία η πύλη και ευρύχωρος η οδός η απάγουσα εις την απώλειαν και πολλοί εισίν οι ευρίσκοντες αυτήν». Άλλωστε «κρείσσον εις ποιών το θέλημα του Κυρίου η μύριοι παράνομοι».
Όλοι μας λοιπόν, μπορούμε να σωθούμε. Αρκεί να το θελήσουμε.

Πηγή: Παρασκευή : xristianos.gr



Άβαταρ μέλους
Achilleas
Δημοσιεύσεις: 2082
Εγγραφή: Παρ Ιούλ 27, 2012 7:09 pm

Re: Αθεϊσμός ή Αντιθεϊσμός;

Δημοσίευσηαπό Achilleas » Τετ Δεκ 04, 2013 11:03 pm

Η αθεΐα: Το «καύχημα» της εποχής μας - Φωτίου Κόντογλου

Εικόνα
IC XC δια χειρός υπό Φωτίου Κόντογλου



«Ω, άπιστοι, δεν είσθε δύσπιστοι. Είσθε οι πλέον εύπιστοι!
Δέχεσθε τα πιο απίθανα, τα πιο παράλογα, τα πιο αντιφατικά,
για να αρνηθήτε το θαύμα, την Αλήθεια».
Άγιος Αυγουστίνος

Του Αειμνήστου ΦΩΤΙΟΥ ΚΟΝΤΟΓΛΟΥ

Νυξ αφεγγής τοις απίστοις, Χριστέ, τοις δε πιστοίς φωτισμός.

Αθεΐα! Τίτλος μεγάλος και καύχημα για τον σημερινόν άνθρωπο. Όποιος τον αποχτήσει (και για να τον αποχτήσει, φτάνει να χειροτονηθεί μοναχός του άπιστος), γίνεται παρευθύς στα μάτια των άλλων σοφός, κι ας είναι αμόρφωτος, σοβαρός, κι ας είναι γελοίος, επίσημος κι ας είναι αλογάριαστος, υπεράξιος κι ας είναι ανάξιος, επιστήμονας κι ας είναι κουφιοκέφαλος.

Δεν μιλώ για τον άνθρωπο που έχει πόθο να πιστέψει, μα δεν μπορεί, με όλο που κατά βάθος πάντα η αιτία της απιστίας είναι η περηφάνεια, αυτή η οχιά, που κρύβεται τόσο επιτήδεια μέσα στον άνθρωπο, που δεν μπορεί να την καταλάβει.

Όπως και νάναι, οι άνθρωποι που αγωνίζουνται και πολεμάνε με τον άπιστο εαυτό τους, έχουνε όλη τη συμπόνεσή μας. Γι' αυτούς παρακαλούμε, όσοι πιστεύουμε, να τους βοηθήσει ο Θεός να πιστέψουνε, όπως έκανε σε κείνον τον πατέρα που είχε άρρωστο το παιδί του, και παρεκάλεσε τον Χριστό να το γιατρέψει. Και Κείνος του είπε: «Αν μπορείς να πιστέψεις, όλα είναι δυνατά σε κείνον που πιστεύει». Και τότε ο πατέρας του παιδιού έκραξε με δάκρυα: «Πιστεύω, Κύριε. Βοήθει μου τη απιστία», δηλαδή «έχω πόθο να πιστέψω, κι εσύ, Κύριε, δυνάμωσέ τον».

Οι άπιστοι, για τους οποίους μιλούμε, δεν είναι τέτοιοι. Όχι μονάχα δεν κλάψανε ποτέ, για να ανοίξουνε με τον πόνο και με τη συντριβή την κλεισμένη πόρτα, την πόρτα της μετανοίας, όπως έκανε εκείνος ο δυστυχισμένος πατέρας που γράφει το Ευαγγέλιο, αλλά μήτε συγκινηθήκανε ποτέ τους, μήτε αισθανθήκανε καμμιά πίκρα για την απιστία τους, μήτε νοιώσανε πως έχουνε γι' αυτό καμμιά ευθύνη, κανένα φταίξιμο. Όλο το φταίξιμο είναι του Θεού, που δεν φανερώνεται μπροστά τους να τους πει: «Ελάτε, ψηλαφήσετέ με, πιάστε με, μιλείστε μαζί μου όπως μιλάτε μεταξύ σας, αναλύσετέ με μέ τη χημεία σας, κομματιάστε με μέ το μαχαίρι της ανατομίας σας, ζυγίστε με, μετρείστε με, ικανοποιήσετε τις άπιστες αισθήσεις σας, χορτάσετε τ' αχόρταγο λογικό σας!».

Αυτοί οι αυτοτιτλοφορούμενοι άπιστοι, σε καιρό που επιδείχνουνε την εξυπνάδα τους, φουσκωμένοι από τον κούφιον αγέρα της περηφάνειας κι' από την πονηρή ευστροφία του μυαλού τους, δεν είναι σε θέση οι δύστυχοι, να νοιώσουνε πόσο ανόητοι και στενόψυχοι φαίνουνται σε κείνους που πιστεύουνε. Γιατί, για να πιστέψουνε, ζητάνε κάποιες αποδείξεις που κάνουνε τον πιστό να τους ελεεινολογεί για την περιορισμένη αντίληψη που έχουνε για το πνεύμα και για τα πνευματικά ζητήματα.

Ο πιστός ξέρει πολύ καλά ως που μπορούνε να φτάξουνε οι διαλογισμοί του άπιστου, γιατί, κι” αυτός, σαν άνθρωπος, τους έχει εκείνους τους λογισμούς, τους λογισμούς της σάρκας, τους λογισμούς τούτου του κόσμου.
Ενώ ο άπιστος είναι ανύποπτος για όσα έχει μέσα του ο πιστός, και για ό,τι βρίσκεται παραπέρα από την πρακτική γνώση του, δηλαδή για τα μυστήρια που είναι κρυμμένα από τα μάτια του, και που γι' αυτό θαρρεί πως δεν υπάρχουνε. Κι από την ανοησία του κορδώνεται, και μιλά με καταφρόνεση για κείνους που είναι σε θέση να νοιώσουνε τη βαθύτερη σύσταση του κόσμου, ενώ αυτός ο δυστυχής είναι τυφλός και κουφός, και θαρρεί πως τ' ακούει όλα και πως τα βλέπει όλα.
Ο πιστός έχει πνευματικά μάτια και πνευματικά αυτιά, καθώς και κάποια «υπέρ αίσθησιν».
Ο άπιστος πώς να πάρει είδηση από 'κείνον τον μυστικόν κόσμο μόνο με τα χονδροειδή μέσα που έχει, δηλαδή με τις σωματικές αισθήσεις; Πώς να πιάσει τα λεπτά κι' αλλόκοτα μηνύματα εκείνου του κόσμου, αφού ο δυστυχής δεν έχει τις κεραίες που χρειάζουνται για να τα πιάσει;

Ο Απόστολος Παύλος γράφει στην Α' προς Κορινθίους επιστολή του, με τον τρόπο που γνωρίζει μονάχα αυτός, για το τι είναι σε θέση να νοιώσει ο πιστός, και τι μπορεί να νοιώσει ο άπιστος: Λαλούμε, λέγει, τη σοφία του Θεού που είναι μέσα σε μυστήριο, και που είναι κρυμμένη, τη σοφία που την προόρισε ο Θεός, πριν από τους αιώνες, για δόξα δική μας, και που δεν τη γνώρισε κανένας από τους άρχοντες τούτου του κόσμου (δηλ. τους σοφούς της κοσμικής σοφίας), και που ξεσκεπάζει αυτά που, κατά τη Γραφή, δεν τα είδε μάτι, και που δεν τ' άκουσε αυτί, και που δεν ανεβήκανε στην καρδιά κανενός ανθρώπου, εκείνα που ετοίμασε ο Θεός για κείνους που τον αγαπούνε. Αλλά σε μας τα φανέρωσε ο Θεός με το Πνεύμα του το άγιο. Επειδή, το άγιο Πνεύμα όλα τα ερευνά, και τα βάθη του Θεού.

Γιατί, ποιος άνθρωπος γνωρίζει το μέσα του ανθρώπου, παρά μονάχα το πνεύμα του ανθρώπου που είναι μέσα στον άνθρωπο; Έτσι και τα μυστήρια του Θεού δεν τα γνωρίζει κανένας παρά μονάχα το Πνεύμα του Θεού. Κι εμείς δεν επήραμε το πνεύμα του κόσμου (δηλ. τη φιλοσοφία και την κοσμική γνώση), αλλά το Πνεύμα του Θεού, για να γνωρίσουμε όσα χάρισε σε μας ο Θεός. Κι αυτά (τα χαρίσματα) δεν τα εκφράζουμε με τα λόγια που διδάσκεται η ανθρώπινη σοφία, αλλά με λόγια που διδάσκει το άγιο Πνεύμα, μιλώντας σε πνευματικούς ανθρώπους με πνευματικόν τρόπο. Πλην, ο άνθρωπος που έχει την σαρκική γνώση (τον ορθολογισμό), δεν παραδέχεται όσα διδάσκει το Πνεύμα του Θεού, γιατί τα νομίζει για ανοησίες, και δεν είναι σε θέση να καταλάβει πως ανακρίνεται πνευματικά. Ο πνευματικός όμως άνθρωπος, ανακρίνει κάθε άνθρωπο, ενώ αυτός από κανέναν δεν ανακρίνεται».

Η απιστία υπήρχε πάντα. Μα σήμερα, με την αποτρόπαια ματαιοδοξία που μας τρώγει, την επιδείχνουμε σαν να μας δίνει τη μεγαλύτερη αξία. Όποιος έχει πίστη στον Θεό και στην αλήθεια που φανέρωσε, είναι καταφρονεμένος, σαν στενόμυαλος κι” ανόητος, και τραβά πάνω του όλα τα περιγελάσματα. Λογαριάζεται για «βλαμμένος» από τον πολύν κόσμο, μάλιστα από τον κόσμο που ξέρει να τα καταφέρνει στη ζωή, να «πετυχαίνει», να βγάζει λεφτά, να καλοπερνά, να μη δίνει πεντάρα για τίποτα, κατά το ρητό που λέγει: «Φάγωμεν και πίωμεν, αύριον γαρ αποθνήσκομεν». Για τούτο, χρειάζεται να έχει θάρρος και να περιφρονά την εκτίμηση του κόσμου και το υλικό συμφέρον του, όποιος λέγει πως έχει πίστη στον Θεό.

Ενώ εκείνον που καυχιέται πως δεν πιστεύει σε τίποτα,
α’) Τον έχει ο κόσμος σε μεγάλη υπόληψη και σεβασμό, μάλιστα όσο περισσότερο άπιστος λέγει πως είναι, τόσο περισσότερη είναι η εκτίμηση και ο σεβασμός που φανερώνει ο έξυπνος και σοβαρός κόσμος στο πρόσωπό του. Ο τέτοιος άνθρωπος είναι συνοφρυωμένος, με λίγα και βαρειά λόγια, αράθυμος κι” απότομος, «θετικός άνθρωπος», «γερό μυαλό».
β’) Όλα του έρχουνται βολικά, και δεν σκοτίζεται, δεν στενοχωριέται για τίποτα. Δεν έχει ευθύνες και ζαλούρες: Εδώ κάτω, λέγει, είναι η Κόλαση κι” ο Παράδεισος. Η ζωή είναι για να την απολαβαίνουνε οι έξυπνοι. Οι κοιμισμένοι κι” οι αφιονισμένοι ας πεθάνουνε».

Εξ άλλου, δεν υπάρχει πιο εύκολο πράγμα από το να κάνεις τον άπιστο! Πατάς ένα μονάχα κουμπί, κι” όλα σου έρχονται βολικά. Ο διάβολος είπε στον Χριστό: Πέσε, προσκύνησέ με, και θα γίνουνε οι πέτρες ψωμιά, «οι λίθοι άρτοι».

Λέγει λοιπόν ο έξυπνος: «Να κάθεσαι, άνθρωπος με τετρακόσα μυαλά, να χάνεις τον καιρό σου με χαζομάρες, σαν τις γρηές, με θεούς, με κόλαση και με παράδεισο, με καντήλια, με θυμιατά, με δισκοπότηρα, με παπάδες και με καλόγρηες! Και σε ποια εποχή; Στην εποχή μας, που η επιστήμη στέλνει ανθρώπους στους πλανήτες! Ακούς, φίλε μου, βλακεία που έχει αυτός ο κόσμος;».

Αυτά λένε για τους πιστούς οι έξυπνοι και οι τιμημένοι τούτου του κόσμου, και τους χειροκροτούνε οι πολλοί, που τους έχουνε για φρόνιμους σε όλα, επειδή δεν κυνηγάνε ίσκιους, αλλά έχουνε μυαλό γερό, και επιτυχαίνουνε σε ότι καταπιαστούνε.

Ναι! Επιτυχαίνουνε, γιατί, μ' έναν λόγο, η απιστία είναι «η πλατεία πύλη και ευρύχωρος οδός», που δεν πιστεύουνε πως είναι «η απάγουσα εις την απώλειαν», όπως είπε ο Χριστός, αλλά «εις την επί γης ευδαιμονίαν». Ενώ η πίστη είναι «η στενή πύλη και τεθλιμμένη οδός», που δεν πιστεύουνε πως είναι «η απάγουσα εις την ζωήν», αλλά «εις την επί γης δυστυχίαν και περιφρόνησιν». «Πολλοί εισίν οι εισερχόμενοι διά της πλατείας πύλης» κατά τον λόγο του Κυρίου, «και ολίγοι εισιν οι ευρίσκοντες την στενήν πύλην».

Όλοι οι άπιστοι λένε πως αν βλέπανε ένα θαύμα, θα πιστεύανε. Μα η πίστη δεν έρχεται με τη βία, αλλά με τη συγκατάθεση της ψυχής. Γι' αυτό σε όσους ζητάνε θαύμα για να πιστέψουνε, δεν δίνεται, κατά τον λόγο που είπε ο Χριστός στους Φαρισαίους: «Γενεά πονηρά και μοιχαλίς σημείον επιζητεί και σημείον ου δοθήσεται αυτή».

Αλλά και θαύμα να δει ένας άπιστος, η υπερηφάνεια δεν τον αφήνει να πιστέψει, για να μη φανεί ευκολόπιστος και καταφρονεθεί.

Πριν καιρό έγραψα με συντομία πέντε- έξη άρθρα για τα θαύματα που γίνουνται σ' ένα χωριό της Μυτιλήνης, με τον τίτλο «Φρικτά μυστήρια». Πολλοί αναγνώστες συγκινηθήκανε στο έπακρο, ιδίως οι ταπεινοί κι' αγράμματοι άνθρωποι, «τα μωρά του κόσμου και τα εξουθενημένα». Οι έξυπνοι όμως κι' οι τετραπέρατοι δεν δώσανε σημασία, και κάποιοι απ' αυτούς με περιγελάσανε και μου γράψανε πως λέγω ανοησίες.

Αλλά, «Θεός ου μυκτηρίζεται». Από τότε ως τα σήμερα τα θαύματα δεν πάψανε, κι ολοένα γίνουνται πυκνότερα και τρομαχτικώτερα. Οι άνθρωποι που τα βλέπουνε μου τα γράφουνε με όλα τα καθέκαστα, κι απ' αυτά κάνω ένα βιβλίο που θα είναι σαν πυρωμένο σίδερο για τις άπιστες γλώσσες (Πρόκειται για το βιβλίο «Σημείον μέγα» που εξέδωσε ο «Αστήρ»).

Αυτόν τον καιρόν γίνουνται ανασκαφές, για να βρεθεί η αρχαία εκκλησία με τα λείψανα εκείνων που φανερώνονται ολοζώντανοι μπροστά στους απλούς ανθρώπους, στον ύπνο και στον ξύπνο τους, καθώς κι εικόνες και τα” άλλα κειμήλια. Θα είχανε βρεθεί όλα, και θα ξεσκεπαζότανε γρήγορα ολότελα αυτός ο φοβερός κρατήρας, που θα σάρωνε τους άπιστους με την αγιασμένη λάβα του, αν υπήρχανε περισσότερα μέσα στα χέρια των φτωχών ανθρώπων που σκάβουνε με μια πίστη που είναι σαν φωτιά.

Μα, όπως και να είναι, με τη χάρη του Θεού «την τ' ασθενή θεραπεύουσαν και τα ελλείποντα αναπληρούσαν», θα βγάλουνε σε καλό τέλος το βλογημένο αυτό έργο, και θα θριαμβέψει η ακατάλυτη πίστη μας, και θα ακουστεί ως τα πέρατα του άπιστου κόσμου η βροντερή φωνή: «Τις Θεός μέγας ως ο Θεός ημών; Συ ει ο Θεός ο ποιών θαυμάσια μόνος!».

Εκ του περιοδικού «Ορθόδοξος Φιλόθεος Μαρτυρία»
Εκδόσεις «Ορθόδοξος Κυψέλη»

Σχετικό θέμα: Τι είναι αθεϊσμός;



Ο Φώτης Κόντογλου (πραγματικό όνομα Φώτιος Αποστολέλης: Αϊβαλί Μικράς Ασίας, 8 Νοεμβρίου 1895 – Αθήνα, 13 Ιουλίου 1965) ήταν έλληνας λογοτέχνης και ζωγράφος. Αναζήτησε την «ελληνικότητα», δηλαδή μία αυθεντική έκφραση, επιστρέφοντας στην ελληνική παράδοση, τόσο στο λογοτεχνικό όσο και στο ζωγραφικό του έργο. Είχε ακόμα σημαντικότατη συμβολή στον χώρο της βυζαντινής εικονογραφίας. Σήμερα θεωρείται ως ένας από τους κυριότερους εκπροσώπους της «Γενιάς του Τριάντα».

Πηγή: http://sophia-siglitiki.blogspot.gr


Μακάριοι οι πραείς, ότι αυτοί κληρονομήσουσι την γην.

Άβαταρ μέλους
Achilleas
Δημοσιεύσεις: 2082
Εγγραφή: Παρ Ιούλ 27, 2012 7:09 pm

Re: Αθεϊσμός ή Αντιθεϊσμός;

Δημοσίευσηαπό Achilleas » Παρ Δεκ 20, 2013 10:48 pm

Antony Flew. Η μεταστροφή ενός διάσημου αθέου
14 Δεκ 2013

Εικόνα

Η μεταστροφή ενός διάσημου αθέου

Τον περασμένο Απρίλιο απεβίωσε σε ηλικία 87 ετών o διάσημος Άγγλος φιλόσοφος Antony Flew (11 February 1923 - 8 April 2010). Ο Flew, γιός μεθοδιστή ιερέα, καθιερώθηκε σαν άθεος διανοητής μετά από μία σύντομη ομιλία του στη Σωκρατική λέσχη του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης κατά τα μέσα του 1950, με τίτλο «Θεολογία και έλεγχος του εσφαλμένου» (Theology and Falsification). Πολλοί είπαν ότι ή ομιλία αυτή ήταν ακατανίκητη απόδειξη της μη ύπαρξης Θεού. Έκτοτε έγραψε πολλά βιβλία, όπως ή ηθική της εξέλιξης, ψυχικά φαινόμενα κλπ. Επιβλήθηκε όμως κυρίως με τα βιβλία του περί μη ύπαρξης του Θεού.



Το 2004, μετά από πενήντα χρόνια έντονης αθεϊστικής δράσης, άφησε άναυδους τους πάντες, κυκλοφορώντας ένα DVD με τίτλο, «Έχει ανακαλύψει η επιστήμη τον Θεό;». Σ' αυτό ανακοίνωνε, ότι οι σύγχρονες ανακαλύψεις και οι ασυνέπειες στη θεωρία της εξέλιξης τον ανάγκασαν να επανεξετάσει τις απόψεις του. «H απίστευτη πολυπλοκότητα των διατάξεων, πού απαιτούνται για να δημιουργηθεί ζωή, δείχνει ότι έχει αναμιχθεί μία άπειρη νοημοσύνη στη δημιουργία της ζωής».


Ζητούσε επί πλέον συγνώμη για την παραπλάνηση τόσων ψυχών. Τρία χρόνια αργότερα, το 2007, κυκλοφόρησε το τελευταίο του βιβλίο: «Υπάρχει Θεός: Πώς ο πιο διάσημος άθεος άλλαξε γνώμη».


Η μεταστροφή του Flew προκάλεσε όχι μόνο σοκ, αλλά και την μήνη των άθεων διανοητών. Οι Times της Ν. Υόρκης δημοσίευσαν ένα καυστικό άρθρο, στο όποιο απέδιδαν τη μεταστροφή του σε γεροντική άνοια, άγνοια του πώς λειτουργεί ή επιστήμη κ.ο.κ. Και η απάντηση του Flew: «Όταν δεν μπορείς να αντικρούσεις τα επιχειρήματα, τότε προσπάθησε να απαξιώσεις αυτόν πού τα λέει».


Ο Flew είχε δηλώσει, ότι πάντοτε ακολουθούσε την αρχή του Σωκράτη: «Πηγαίνω όπου με οδηγεί ή αλήθεια», θα συμπληρώναμε κι εμείς το του Μενάνδρου: «Άγει δέ προς φώς την άλήθειαν χρόνος» (ό χρόνος φέρνει την αλήθεια στο φώς).


«Η Δράσις» Νοέμβριος 2010

πηγή

pentapostagma


Μακάριοι οι πραείς, ότι αυτοί κληρονομήσουσι την γην.


Επιστροφή στο

Μέλη σε σύνδεση

Μέλη σε αυτή την Δ. Συζήτηση: 2 και 0 επισκέπτες