Αυτοκτονία.

Συζήτηση γύρω από τα αμαρτήματα και τα πάθη.

Συντονιστές: Anastasios68, Νίκος, johnge

Άβαταρ μέλους
Γαβριήλ
Δημοσιεύσεις: 110
Εγγραφή: Τετ Αύγ 01, 2012 3:36 pm

Re: Αυτοκτονία.

Δημοσίευσηαπό Γαβριήλ » Σάβ Αύγ 25, 2012 7:08 pm

Γράμμα προς υποψήφιο αυτόχειρα....

Εικόνα

(Από τον συμπατριώτη σου Γεράσιμο Γ. Γερολυμάτο)

Φίλε και φίλη. Απευθύνομαι σε εσένα που ακόμη ζεις και με διαβάζεις, διότι δυστυχώς τους άλλους δεν τους πρόλαβα. Μάθαινα και εγώ, όπως και εσύ, για τις καθημερινές αυτοκτονίες, αλλά πέρα από την λύπη, που προσωπικά αισθανόμουν για τους αυτόχειρες και για τους οικείους τους, δεν έκανα κάτι άλλο. Έλεγα, εντάξει, θα σταματήσει το κακό. Ήταν απλώς οι αδύναμοι κρίκοι, και όλα αυτά, που λέει κανείς σε παρόμοιες δυσάρεστες στιγμές, πιο πολύ, όμως, για να πείσει τον εαυτό του.

Όμως τώρα, το πράγμα έχει ξεφύγει του «φυσιολογικού». Εξελίσσεται σε επιδημία άρνησης και πλήρους αυτοακύρωσης της κοινωνίας και κάθε ενός μέλους της! Πέρα, ωστόσο, από γενικούς αφορισμούς και οργισμένα μηνύματα, δεν είδα κάπου να έχει δημοσιευτεί μια ανοιχτή έκκληση αποτροπής και προσωπικής επικοινωνίας, προς τους ανώνυμους και εν δυνάμει αυτόχειρες Έλληνες.

Μόνο παράθεση αριθμών και περιγραφές περιπτώσεων. Είναι δύσκολο το θέμα και άχαρο, λίγοι θα ήθελαν να ασχοληθούν με αυτό. Διαποτίζει τη διάθεση αρνητικά, αρρωσταίνει ακόμη και ο γράφων. Ωστόσο, το σημερινό τελευταίο περιστατικό, με έπεισε ότι πρέπει επιτέλους κάτι να κάνω, για όλους τους υποψήφιους αυτόχειρες. Δε δύναμαι, φυσικά, να κάνω κάτι άλλο, εκτός από το να σου στείλω ένα γράμμα, μέσω του διαδικτύου, σε κάποιο μπλογκ που ίσως διαβάζεις.

Δεν θα σου γράψω όμως, για όλα αυτά, που θα περίμενες να ακούσεις. Τα λυπητερά κάπως λόγια και συμπάθεια γεμάτα, ώστε να σε πείσω να μην το επιχειρήσεις! Όχι! Τι να σου πω, δηλαδή; Για το πόσο όμορφη είναι η ζωή; Ή για τα καλά της ζωής, που δεν έχεις; Γιατί αν τα είχες, δεν θα ήθελες, φυσικά, να αυτοκτονήσεις! Ή κάνω λάθος; Μήπως ήσουν ευτυχής και ξαφνικά τρελάθηκες; Όχι, βέβαια! Περνάς πολύ άσχημα και το γνωρίζω. Έχει ανατραπεί η ζωή σου, χάθηκαν οι ανέσεις και οι επιλογές σου, στην χειρότερη περίπτωση, σου λείπουν ακόμη και τα αναγκαία. Και λοιπόν; Δεν θα έπρεπε καν να βάζεις, το αναγκαστικό δίλλημα επιλογής, ανάμεσα στο βέβαιο θάνατο από τον πιθανό. Σαν να λέει κάποιος, στον εαυτό του: «πεθαίνω από τώρα, για να μην πεθάνω μετά!». Μακάβρια και ολέθρια συλλογιστική! Δεν είναι στο χέρι κανενός να σε κάνει να υποκύψεις, μόνο ο εαυτός σου!

Ξέρω, ότι δε μπορείς να σκεφτείς σωστά. Πρέπει όμως, να καταλάβεις και εσύ, ότι έτσι είναι, και να ζητήσεις βοήθεια από έναν φίλο, από ένα συνάνθρωπο, που θα σε συγκρατήσει από τον ολέθριο κατήφορο που κατεβαίνεις με φόρα. Να απλώσεις το χέρι, να κρατηθείς. Εμένα που σου γράφω, ίσως να με θεωρείς πως είμαι κάπως καλύτερα από εσένα, ή από ό,τι, τέλος πάντων, αποτελεί για εσένα την έσχατη κατάπτωση. Αν και νομίζω, περί αυτού, τα όρια είναι σχετικά. Ένας αισθάνεται ως κατάπτωση το γεγονός, ότι δεν έχει ούτε για να φάει, ενώ ένας άλλος, το ότι δε μπορεί πλέον να αγοράζει Αρμάνι. Εγώ, λοιπόν, είμαι βουλιαγμένος μέχρι το λαιμό, εσύ μέχρι τα ρουθούνια, ο τρίτος έχει ήδη καλυφθεί έως το κεφάλι και ένας τέταρτος ήδη αρχίζει να βουλιάζει. Όλοι, μέσα στο ίδιο καζάνι βράζουμε! Αδελφοί, μια κοινωνία είμαστε, ένα Έθνος!

Έχεις αμφιβολία, ότι υπάρχουν άνθρωποι που τραβάνε χειρότερα από εσένα; Και όμως, η ζωή φαίνεται σε αυτούς πιο σημαντική από την οποιαδήποτε υλική υστέρηση. Ή μήπως νομίζεις, ότι είσαι εσύ, ο αθλιότερος των ανθρώπων και πως σου αξίζει μόνο ο θάνατος; Οι αληθινοί άθλιοι, από την άλλη, και οι πραγματικά υπεύθυνοι για την κατάσταση που περιήρθες, δε θα δώσουν πεντάρα τσακιστή για σένα, αν θα ζήσεις ή αν θα πεθάνεις. Κάνε τους τη χάρη, λοιπόν, να σε εξαφανίσουν! Σκέψου, πως κάποιος άλλος, θα προτιμούσε να του κόψουν το ένα πόδι ή και τα δύο, προκειμένου να ζήσει και έχω προσωπική εμπειρία από φίλο. Αυτοί, είναι τουλάχιστον ελεύθεροι μέσα στη μόνιμη δυστυχία τους, να αναζητήσουν την ελπίδα. Εσύ, όμως, είσαι υπόδουλος στην τυραννική σκέψη της δυστυχίας σου. Αυτής, που σε κάνει να νιώθεις όλο και πιο δυστυχισμένος και άξιος κάθε λύπησης. Διότι, αυτός, που αφαιρεί την ζωή του στερείται και κάθε αξιοπρέπειας. Της αξιοπρέπειας που δίνει στον άνθρωπο η θέληση για αγώνα, υπό οποιεσδήποτε συνθήκες. Ποια αξιοπρέπεια διαθέτει ο παραιτηθείς και ο ηττημένος; Καμία! Μετάτρεψε, λοιπόν, τον αυτο-οίκτο σου σε οργή και εξωτερίκευσέ τον στις αιτίες των προβλημάτων! Μην επαναλαμβάνεις την άσχημη σκέψη, που μεταβάλλεται σε έμμονη ιδέα μέσα στο μυαλό σου. Ξερίζωσε την από την αρχή κιόλας. Δεν είναι δική σου, ελευθερώσου από αυτήν!

Θα σου γράψω, τώρα, για όλα αυτά που ταιριάζουν στην περίπτωση σου, και σου ζητώ συγνώμη για την αυστηρότητα μου. Όμως, δεν έχω σκοπό, ούτε να σε παραμυθιάσω, ούτε να σε καλοπιάσω με συναισθηματισμούς. Και θα σου πω καταρχήν για την απιστία σου, που είναι ο βασικός λόγος που σε έχουν καταβάλλει τα προβλήματα. Αφού δε πιστεύεις σε τίποτα, γιατί θα μπορούσες να ελπίζεις σε κάτι; Απλά, δεν ελπίζεις σε τίποτα, επειδή δεν πιστεύεις σε τίποτα και για αυτό, θέλεις τώρα να πηδήξεις από το μπαλκόνι. Δεν σου είπαν ποτέ, ότι η ελπίδα είναι παιδί της πίστης; Εσύ, όμως, πιστεύεις, αλλά όχι εκεί που θα έπρεπε. Πιστεύεις σε αυτά που είχες και έχασες, στον Μαμωνά, και στην οικονομική καταξίωση, και όχι σε αυτό που θα έπρεπε να είσαι! Διότι, αν το καλοσκεφτείς, θα δεις, ότι πρώτα ήταν που έχασες την επαφή με την ψυχή σου, και τώρα είναι, που είσαι έτοιμος να χάσεις και την ζωή σου. Με στόμα ορθάνοιχτο σε περιμένει τώρα, όχι μόνο η δυστυχία, αλλά και η κόλαση η ίδια, που σου προετοίμασαν εκείνοι, που έντεχνα τώρα σε σπρώχνουν.

Γιατί η πίστη, είναι ανώτερη ακόμη και από την ζωή την ίδια. Και όπου πίστη, εσύ βάλε ό,τι θέλεις, δε δογματίζω, αν και έχω γνώμη για αυτό και την λέω. Βάλε Θεό, αν θες, ιδέα, πατρίδα, πρόσωπο. Αμέτρητοι άνθρωποι μαρτύρησαν και έδωσαν τη ζωή τους για την πίστη τους στο Θεό. Άλλοι, σκοτώθηκαν στους κοινωνικούς και στους εθνικούς αγώνες, για την πίστη τους σε μια ιδέα. Μάνα θυσίασε τη ζωή για το παιδί της. Εσύ, όμως, σκέφτεσαι να την χαραμίσεις για το τίποτα. Να πας τζάμπα! Για ένα μνημόνιο, για ένα τσούρμο πολιτικά αθύρματα, ακόμη και για το ενδεχόμενο να χάσεις ένα σπίτι. Ξεχνάς το εφήμερο των ανθρώπινων πραγμάτων και πως τα μνημόνια και οι δωσίλογοι πολιτικοί, έρχονται και παρέρχονται, όπως η άνοιξη και ο χειμώνας. Εσύ όμως, θα έχεις φύγει για το τίποτα και για πάντα!

Πετάς τη ζωή σου σα να ήταν σκουπίδι, γιατί σε έμαθαν να τη βιώνεις φτηνά και γιατί κανείς δε σου μίλησε για την πολυτιμότητά της. Είμαι βέβαιος, ότι ανάμεσα στους 2100 έως σήμερα αυτόχειρες, δεν θα βρεις, ούτε έναν, αληθινά χριστιανό ορθόδοξο. Αυτοί, έχουν «αντισώματα», έχουν την πίστη τους στην πρόνοια του Θεού. Υποφέρουν και υπομένουν ευέλπιδα. Διότι τους δίνει, συν τα άλλα καλά, και τη θέληση για την «χείρα κίνει». Εσύ όμως, περιφρονείς τον Θεό. Εγωιστής και αλαζόνας μέχρι τέλους, σαν και αυτόν, που σε έχει καβαλήσει και σε οδηγεί... σαν την καλή χαρά. θέλεις να φορτωθείς μόνος σου όλο το βάρος της δυστυχίας. Ο ίδιος κατήγορος του εαυτού σου, βγάζεις απόφαση καταδικαστική και του καταλογίζεις ευθύνες, που κανονικά θα έπρεπε να ζητάς από άλλους. Δεν του ζήτησες να σε βοηθήσει, να σηκώσεις το βάρος και απλά το βάρος αυτό σε συντρίβει.

Διότι αυτό, που ίσως εσύ να θεωρείς αξιοπρέπεια, εγώ το ονομάζω εγωισμό, κακή αντίληψη περί προσωπικής τιμής και αντικοινωνική συμπεριφορά. Εντάξει, δεν λογαριάζεις καθόλου τον εαυτό σου, την κοπανάς και φεύγεις από τα προβλήματα! Δεν λογαριάζεις, όμως, ούτε τα παιδιά σου, ούτε το σύντροφο σου, τους συγγενείς σου, τους φίλους σου, που τους βυθίζεις σε ανείπωτο πένθος, συν τα άλυτα προβλήματα που τους κληρονομείς. Χειρότερα τα κάνεις όλα. Δεν λογαριάζεις ακόμη, ούτε και όλους εμάς, τους συμπατριώτες σου, στους οποίους γίνεσαι κακό παράδειγμα δειλίας, παραίτησης και υποταγής. Σου φαίνονται σκληρά αυτά που σου γράφω; Αν μπορούσες να ξέρεις, πόσοι Έλληνες θα κλάψουν για σένα, και ας μη σε γνωρίζουν, θα άλλαζες γνώμη. Γιατί έχω δει ψυχούλες να κλαίνε, για τους άγνωστους αυτόχειρες σαν εσένα, και να στενοχωριούνται, σα να επρόκειτο για δικούς τους συγγενείς. Γιατί υπάρχει ακόμη ανθρωπιά ανάμεσα στους Έλληνες, δε γίναμε όλοι υπολογιστικά ανθρωπάκια.

Όλοι κρατιόμαστε μεταξύ μας σε μια εθνική αλυσίδα 10 εκατομμυρίων ανθρώπων. Μην αφήνεις το χέρι που σε κρατάει. Δεν είσαι μόνος! Όταν χάνεται ένας Έλληνας, όλοι πονούμε, όλοι ματώνουμε. Είμαστε ο ένας κομμάτι των άλλων. Η ταύτιση είναι μέρος της κοινής ανθρώπινης ιδιότητας. Η θλίψη όπως και το γέλιο είναι μεταδοτικά. Η αυτοχειρία κάθε ανθρώπου, είναι μια ανθρώπινη τραγωδία, αλλά η αυτοχειρία ειδικά νέων ανθρώπων, αποτελεί αδίκημα λιποταξίας εν καιρώ πολέμου! Είναι σα να μας λες: «Παιδιά, εγώ φεύγω, δεν αντέχω άλλο, βγάλτε τα πέρα εσείς!». Στερείς τα δυνατά σου μπράτσα από τον κοινό μας αγώνα, τις σκέψεις σου, τις πολύτιμες γνώσεις σου. Όλα όσα θα μπορούσες να προσφέρεις με τη μοναδικότητα σου στη συνολική αντίσταση απέναντι στους εχθρούς του Έθνους μας. Η θέληση να είσαι χρήσιμος με την ζωή σου και όχι άχρηστος με τον θάνατο σου. Μόνο σε αυτό διαφέρεις από τους άλλους, που εγκαταλείπουν την Ελλάδα, καθώς το πλοίο τώρα μπάζει νερά...

Αυτά είχα να σου πω. Δεν ξέρω, αν σε έπεισα τελικά να μην πηδήξεις από το μπαλκόνι, ή να μην κρεμαστείς σαν τον Ιούδα, αλλά εδώ που φτάσαμε, το να θέλει κανείς να συνεχίζει να ζει, είναι από μόνο του μια πράξη αντίστασης.

Όταν καταφέρει αυτό, θα είναι σε θέση μετά να κάνει και τα υπόλοιπα...

Πηγή: http://www.oodegr.com



Άβαταρ μέλους
Domna
Δημοσιεύσεις: 340
Εγγραφή: Παρ Ιούλ 27, 2012 6:36 pm

Re: Αυτοκτονία.

Δημοσίευσηαπό Domna » Σάβ Αύγ 25, 2012 7:09 pm

Μήνυμα προς απελπισμένους, που σκέφτονται την αυτοκτονία
Τρίτη, 17 Ιουλίου 2012

Εικόνα

Στο Όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Αμήν.

Βρισκόμαστε μπροστά σε ένα πρωτοφανές κύμα αυτοκτονιών στην πατρίδα μας, που έχει προκαλέσει φρίκη σε όλους μας. Το έχει προκαλέσει η οικονομική και κοινωνική κρίση, αλλά και η πνευματική κρίση: αφού μας έκλεψαν το Χριστό (τους αφήσαμε να το κάνουν, πέφτοντας στην παγίδα του καταναλωτισμού που μας έστησαν μια χαρά), δεν έμεινε καμιά ελπίδα στην καρδιά μας, γιατί μόνη ελπίδα, όταν χάνονται όλα, είναι ο Χριστός.

Είναι μόνη ελπίδα, γιατί η σχέση με Αυτόν προσφέρει στον άνθρωπο την αιωνιότητα, και μάλιστα ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ - και τότε, όλα τα καθημερινά και γήινα, είτε προβλήματα είτε αγαθά, φαίνονται όπως πραγματικά είναι: ασήμαντα.

Αγαπημένε μου αδελφέ, που έχεις χάσει τα πάντα και σκέφτεσαι (ή αποφάσισες) ν' αυτοκτονήσεις,

Διάβασε αυτές τις γραμμές και σκέψου λίγο, σε παρακαλώ.

Τα προβλήματά σου είναι ασήμαντα, σε σύγκριση:

με την αιώνια χαρά που σου προσφέρει ο Χριστός, αν στραφείς προς Αυτόν και ζητήσεις τη βοήθειά του, και με την αιώνια κόλαση που "προσφέρει" ο σατανάς σε εκείνους που κλωτσάνε το Χριστό απ' τη ζωή τους και πέφτουν στην "αγκαλιά" του διαβόλου αυτοκτονώντας.

Σκέψου και τα δύο -την αιώνια χαρά και την αιώνια κόλαση- και αποφάσισε. Σκέψου όποιο από τα δυο θέλεις και ΜΗΝ ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ. Είτε πιστεύεις είτε όχι, αυτή η πραγματικότητα δεν αλλάζει, θα τη βρεις μπροστά σου, είτε εδώ είτε στον άλλο κόσμο. Μην το ξεχνάς.

Για να καταλάβεις τη θέση σου, διάβασε τη ζωή του αγίου Προκοπίου και της αγίας Μαρίνας. Μήπως η κατάστασή σου είναι "χειρότερη" από τη δική τους;

Εκείνοι άντεξαν, και γνώρισαν το αιώνιο Φως. Το ίδιο και χιλιάδες άλλοι άγιοι μάρτυρες & νεομάρτυρες, κάθε ηλικίας, φύλου και κοινωνικής τάξης. Είναι ζωντανοί, ζήτησε τη βοήθειά τους. Θα σε βοηθήσουν ν' αντέξεις.

Διάβασε, σε ικετεύω, τι πέρασαν τον 20ό αιώνα (μόλις πριν λίγα χρόνια) οι αδελφοί μας ορθόδοξοι χριστιανοί στα αθεϊστικά καθεστώτα της Ρωσίας, της Ρουμανίας, της Αλβανίας! Τι εφιάλτη ζουν ακόμη και σήμερα οι αδελφοί μας στα αθεϊστικά κράτη της Β. Κορέας και της Κίνας .

Κι όμως ΔΕΝ αυτοκτόνησαν, αλλά με το νου και την καρδιά τους στραμμένα στο Χριστό, κάνοντας το σταυρό τους και την προσευχή τους ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ, κοινωνώντας τη θεία Μετάληψη (το άγιο Σώμα και Αίμα του Χριστού), άντεξαν και έγιναν άγιοι!!!
Δες τι περνούν αυτή τη στιγμή οι χριστιανοί αδελφοί σου, που τους σφάζουν σαν αρνιά σε πολλές χώρες του κόσμου.

Μήπως ο ίδιος ο Χριστός λιγότερα πέρασε; Και ήταν Ο ΘΕΟΣ, που ξεντύθηκε την παντοδυναμία Του και άφησε να Του κάνουν ό,τι ήθελαν για χάρη σου - για χάρη όλων μας. Τίποτα δεν έχει να μας δείξει αυτό που έκανε; Δε μπορεί να μας δώσει κουράγιο; Ναι, μπορεί, γιατί ο Χριστός δεν έφυγε, είναι εδώ, κοντά μας, αρκεί να Του φωνάξουμε από τα βάθη της καρδιάς μας και να αγωνιστούμε για να εφαρμόσουμε την εντολή του, την εντολή για ταπεινή αγάπη και συγχώρεση προς όλους.

Αυτή η εντολή λύνει όλα τα προβλήματα - άκουσέ με, δόξα τω Θεώ. Θέλει αγώνα, βέβαια (είναι πιο εύκολο να ουρλιάζω απαιτώντας εκδίκηση παρά να είμαι υπομονετικός και να συγχωρώ). Αλλά η δίψα για εκδίκηση θα με οδηγήσει στο θάνατο, ενώ η συγχώρεση στο Αιώνιο Φως - εδώ και τώρα, όχι μόνο "άμα πεθάνω".

Δες τους σύγχρονους αγίους μας, που περπάτησαν δίπλα σου, και πολλοί περπατούν ακόμη δίπλα σου! Θέλεις να ξεφύγεις από τα προβλήματά σου; Μην πηγαίνεις στο θάνατο, μην αφήνεις τους δικούς σου μέσα στον πόνο, μην πηγαίνεις στο σατανά, πήγαινε σ' αυτούς, στους αγίους, στο Θεό, στη λύτρωση, στη λύση, στο Φως.

Έχω λύσεις να σου προτείνω, μη φεύγεις.

Η πρώτη και άμεση λύση είναι να πας στον παπά της ενορίας σου και να εξομολογηθείς. Να σε βάλει σ' ένα πρόγραμμα πνευματικής ζωής, που θα σου δώσει δυνάμεις να παλέψεις ενάντια στα προβλήματα, ενάντια σ' εκείνον που προκαλεί τα προβλήματα (το διάβολο), ενάντια στην απελπισία και υπέρ της ζωής σου και της ζωής των δικών σου. Θα εξοπλιστείς με ουράνια όπλα για να δώσεις μάχη - όχι εύκολη, αλλά σοβαρή, αξιοπρεπή και με ελπίδα νίκης!

Διάβασε, σε παρακαλώ, εδώ λίγα πράγματα για ένα τέτοιο πνευματικό πρόγραμμα, που θα σε βοηθήσουν, πρώτα ο Θεός, να καταλάβεις για τι πράγμα μιλάω. Κι αν ΔΕ ΓΟΥΣΤΑΡΕΙΣ να εξομολογηθείς (σίγουρα δεν είναι προτιμότερο να αυτοκτονήσεις από το να πας για εξομολόγηση, ούτε χάνεις την αξιοπρέπειά σου, πίστεψέ με), ίσως αξίζει να διαβάσεις κι αυτό.

Θέλεις να ξεφύγεις; Πήγαινε σ' ένα μοναστήρι. Θέλεις να πεθάνεις. Να, πέθανε πριν πεθάνεις, χωρίς να πεθάνεις, για να μην πεθάνεις όταν πεθάνεις! (Δες το motto στην κορυφή του blog μας). Πώς; Γίνε μοναχός. Φύγε από τον κόσμο, ναι, φύγε από τα προβλήματά σου - αλλά όχι από τη ζωή, όχι από το Θεό, όχι από τους δικούς σου, όχι από το Φως!

Βέβαια, το να γίνω μοναχός επειδή θέλω να ξεφύγω από τα προβλήματα της επίγειας ζωής μου δεν είναι ο σωστός λόγος. Αλλά το να πας στο μοναστήρι είναι μόνο η αρχή. Θα βρεις εκεί ένα καλό πνευματικό οδηγό και θα γιατρευτεί η ψυχή σου από τους πόνους και τις θλίψεις. Και τότε, με τη χάρη του Θεού, θα δεις ένα άλλο δρόμο, μια άλλη μορφή του μοναχισμού, μια άλλη πνευματικότητα, που οδηγεί κατ' ευθείαν στο Θεό.

Δε σε πολεμάει το σύστημα ή το κράτος ή οι τράπεζες ή οι συγγενείς σου ή οι άνθρωποι εχθροί σου. Ο σατανάς σε πολεμάει. Αντιμετώπισέ τον.
Θα τον αντιμετωπίσεις με τη βοήθεια του Θεού, του Ιησού Χριστού. Και αυτή η βοήθεια δίνεται μέσα στην Εκκλησία!

Μην ακούς τι σου λένε - ότι δεν υπάρχει Θεός ή ότι δεν υπάρχει τέτοια βοήθεια ή ότι η Εκκλησία είναι μαγαζάκι των παπάδων. Αυτά τα ψέματα σε οδηγούν κατ' ευθείαν στο θάνατο. Άκουσέ με, έστω και δοκιμαστικά. Δώσε λίγη χάρη στον εαυτό σου, στην αθάνατη ψυχή σου και στους δικούς σου. Και, αν θέλεις, ζήτα και τις προσευχές των δικών σου - και των ιερέων της ενορίας σου. Θα σε βοηθήσουν.

Λεφτά δεν έχω, όπως κι εσύ, να σου προσφέρω. Μπορώ, με τη χάρη του Θεού, να σου προσφέρω μια χούφτα άρθρα, που ίσως όμως σου φανούν πιο πολύτιμα από τα λεφτά.

http://trelogiannis.blogspot.de/2012/07/blog-post_1329.html



Κρότων
Δημοσιεύσεις: 104
Εγγραφή: Δευτ Ιούλ 30, 2012 12:59 pm
Τοποθεσία: Μάνος, Αθήνα
Επικοινωνία:

Re: Αυτοκτονία.

Δημοσίευσηαπό Κρότων » Παρ Αύγ 30, 2013 9:25 am

ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑ: ΟΙ ΙΕΡΟΙ ΚΑΝΟΝΕΣ ΚΑΙ Η ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
Παρασκευή, 30 Αύγουστος 2013 - paterikiorthodoxia.com

Εικόνα

Του πρωτοπρεσβύτερου Λάμπρου Φωτόπουλου,
εφημέριου Ι.Ν. Αγίου Κοσμά Αιτωλού Αμαρουσίου


Η δισχιλιετής παράδοση της Εκκλησίας μας διδάσκει χωρίς καμμία απολύτως αμφιβολία ότι ο αυτόχειρας δεν κηδεύεται, εκτός βέβαια αν είναι παράφρονας.

Όταν μάλιστα τα Κοιμητήρια ανήκαν στην Εκκλησία και όχι όπως σήμερα στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, οι αυτόχειρες όχι μόνο δεν εκηδεύοντο με εκκλησιαστική κηδεία, αλλά εν σιωπή εθάπτοντο εκτός του περιβόλου του Κοιμητηρίου.
Η πρακτική αυτή δεν είναι μόνον προφορική παράδοση της Εκκλησίας που φτάνει μέχρι τους αγίους Αποστόλους και το Χριστό, αλλά αποτελεί και Κανονική υποχρέωση που απορρέει από γραπτό Ιερό Κανόνα.

Αυτός είναι ο 14ος ι. Κανών του αγίου Τιμοθέου Αλεξανδρείας, που έχει Οικουμενικό κύρος μετά την επικύρωσή του από τον 2ο Κανόνα της έκτης Οικουμενικής Συνόδου. Να τι λέγει ο ι. Κανόνας:

«Ερώτησις ΙΔ’

-Εάν τις μη έχων εαυτόν χειρίσηται, ή κριμνήση εαυτόν, ει γίνεται προσφορά περί αυτού ή ού;

Απόκρισις

-Υπέρ αυτού διακρίναι ο Κληρικός οφείλει, ει το αληθές έκφρων ων, πεποίηκε τούτο. Πολλάκις γαρ οι διαφέροντες τω πεπονθότι, θέλοντες τυχείν της προσφοράς και της υπέρ αυτού ευχής, καταψεύδονται και λέγουσιν, ότι ουκ είχεν εαυτόν. Ενίοτε δε υπό επηρείας ανθρώπων ή άλλως πως από ολιγωρίας πεποίηκε τούτο, και ου χρη προσφοράν επάνω αυτού γενέσθαι· αυτοφονευτής γαρ εαυτού εστι. Δει ουν πάντως τον Κληρικόν μετά ακριβείας ερευνήσαι, ίνα μη υπό κρίμα πέση»

Και η Ερμηνεία του ι. Κανόνα: «Ερώτηση 14.

Αν κάποιος που δεν έχει τα λογικά του αυτοκτονήσει ή πέσει σε γκρεμό, γίνεται λειτουργία γι’ αυτόν ή όχι; Απάντηση: Ο κληρικός πρέπει να ξεχωρίσει σχετικά μ’ αυτόν αν το έχει κάνει αυτό, επειδή ήταν πραγματικά εκτός εαυτού. Γιατί πολλές φορές οι συγγενείς του σκοτωμένου θέλοντας να επιτύχουν τη λειτουργία και την προσευχή γι’ αυτόν, λένε ψέματα ότι δεν είχε τα λογικά του.

Σε κάποιες περιπτώσεις αυτό το έχει κάνει επειδή επηρεάστηκε από ανθρώπους ή σε άλλες περιπτώσεις επειδή επηρεάστηκε από ανθρώπους ή σε άλλες περιπτώσεις επειδή λιγοψύχησε και επομένως δεν πρέπει να γίνεται λειτουργία γι’ αυτόν· γιατί είναι φονιάς του εαυτού του. Πρέπει λοιπόν ο κληρικός να εξετάσει με ακρίβεια για να μην αμαρτήσει» »[1].

Αυτά ορίζει ο ι. Κανόνας. Όπως καθένας αντιλαμβάνεται δεν τίθεται καθόλου υπό συζήτηση το ζήτημα αν ο αυτόχειρας κηδεύεται ή όχι. Θεωρείται δεδομένο ότι δεν κηδεύεται. Το ενδιαφέρον του Κανόνα στρέφεται στην ειδική ευθύνη του ιερέως να ερευνήσει επισταμένως την περίπτωση, όταν προβάλλεται το επιχείρημα ότι ο αυτόχειρας ήταν παράφρων, ώστε να μην εξαπατηθεί από τους συγγενείς που ζητούν κήδευση.

Η αυτοκτονία ήταν πάντα το μεγαλύτερο έγκλημα μέσα στη ζωή της Εκκλησίας γιατί συνιστούσε βλασφημία στο Άγιο Πνεύμα για την οποία ο Χριστός είπε ότι δεν θα συγχωρεθή ούτε στον παρόντα αιώνα ούτε στον μέλλοντα. Ο Κανόνας αυτός επαναλαμβάνει ό,τι είχε δεχθή η Εκκλησία μέχρι τότε και σημειώνει τη μόνη Οικονομία που μπορεί να γίνει στους αυτόχειρες, δηλαδή να κηδεύονται μόνον οι «εκφρενείς» εξ αυτών και μάλιστα μετά από επισταμένη εξέταση της κάθε περιπτώσεως.

Όπως είναι γνωστό σε όσους έχουν εκκλησιολογική συνείδηση και δεν βλέπουν «μαγικά» την Εκκλησία, δηλαδή μόνο ως τελετουργικό θεσμό που κάνει γάμους, κηδείες, βαπτίσεις και άλλα «κοινωνικά» γεγονότα, οι ιεροί Κανόνες είναι οι αιώνιοι νόμοι που κυβερνούν την Εκκλησία. Οι νόμοι αυτοί έχουν μέσα τους τέτοια αγάπη για τον άνθρωπο, που είναι ακατανόητη στην εποχή μας.

Σήμερα υπάρχει πολλή αγαπολογία και λίγη πραγματική αγάπη. Η αληθινή ευσέβεια έχει γίνει ευσεβισμός και ο ρόλος του ιερέα αντί να αποβλέπει στη θεραπεία των ανθρωπίνων παθών περιορίζεται στο χάιδεμα αυτών των παθών.

Με την απαγόρευση της θρησκευτικής κηδεύσεως οι γεμάτοι αγάπη προς τον άνθρωπο άγιοι Πατέρες διασφαλίζουν τα εξής σημαντικά ζητήματα:

α) Φωνάζουν σε όλους τους χριστιανούς με κραυγαλέα φωνή ότι όποιος αυτοκτονεί βλασφημεί στο Πνεύμα το Άγιο και δεν έχει άφεση αμαρτιών. Τους στηρίζει ψυχικά με αυτόν το σαφή, απόλυτο και μονοσήμαντο τρόπο, ώστε να αποκρούουν κάθε παρόμοιο λογισμό, ακόμη και σε περίπτωση σοβαρών ανθρωπίνων δυσκολιών.

Τι τους λέει: Μόνον όποιος αγωνισθεί ρωμαλέα μέσα από τις ποικίλες αντιξοότητες της ζωής έχει δυνατότητα να σταθή με θάρρος μπροστά στο βήμα του αδέκαστου Κριτού την ημέρα της Κρίσεως. Πώς μπορεί επομένως να υποχρεωθή η Εκκλησία να ψάλλει «Μακαρία η οδός η πορεύει σήμερον..» σε αυτόχειρα, αφού γνωρίζουμε ότι η οδός που ακολούθησε δεν είναι καθόλου «μακαρία» (δηλαδή ευτυχισμένη).

Έχουν ποτέ αναλογισθεί οι δήθεν «φιλάνθρωποι» της εποχής μας, που με έντονη συναισθηματική επιχειρηματολογία δικαιολογούν τις αυτοκτονίες, ότι γίνονται ακούσιοι ηθικοί αυτουργοί πολλών μελλοντικών αυτοχείρων;…

β) Υπάρχει και άλλος, πιο πνευματικός λόγος για τον οποίον δεν πρέπει να γίνεται νεκρώσιμος ακολουθία στους αυτόχειρες, ο εξής: Η κοινωνική περιφρόνηση προς τον αυτόχειρα εμπεριέχει μια σιωπηλή προσευχή προς το Θεό να τον ελεήσει. Κάθε ταπείνωση του ανθρώπου ενώπιον του Θεού αυξάνει το Θείο Έλεος. Ακόμη και οι μεταθανάτιες ταπεινώσεις βοηθούν την ψυχή σε απολογία ενώπιον του Θεού. Αυτό φαίνεται σε πάμπολλες περιπτώσεις από την ζωή της Εκκλησίας[2].

Διαβάζουμε στην Κλίμακα του αγίου Ιωάννου του Σιναΐτου, ένα βιβλίο που έχει διαποτίσει επί αιώνες όλη την Ορθοδοξία, στο περί μετανοίας κεφάλαιο (Λόγος Ε’) ότι οι μοναχοί που γνώρισε ο συγγραφέας και που είχαν φτάσει να γίνουν σχεδόν άγγελοι ζητούσαν ταπεινά μετά τον θάνατό τους «ούτε και σε μνήμα να τους βάλουν!» [3] αλλά να τους πετάξουν χωρίς μεταθανάτιες τιμές. Ο άγιος Εφραίμ ο Σύρος ζητά να μην τον κηδεύσουν με τιμές, να μην ανάψουν κεριά ή θυμίαμα κ.λ.π. για να τον λυπηθή ο Θεός.

Στο Ευχολόγιο, που χρησιμοποιεί σήμερα κάθε ιερέας, υπάρχουν ευχές σε ψυχορραγούντα. Είναι σπαρακτικές κραυγές αγίων ασκητών που εύχονται να καταφρονηθεί το σώμα τους για να βρει έλεος από το Θεό η ψυχή τους. Τι λέγουν; «Μη ουν το σώμα μου θάψητε εν τη γη· εάσατε άταφον, όπως φάγωσι κύνες την καρδίαν μου» [4]. Άταφο ζητά να μείνει το σώμα του ο αμαρτωλός για να τον λυπηθεί ο Θεός. Επομένως, από φιλανθρωπία της Εκκλησίας δεν κηδεύονται οι αυτόχειρες.

Ένας μακαριστός αγιορείτης γέροντας, ο π. Άνθιμος Αγιαννανίτης, όταν ρωτήθηκε από συγγενείς ενός νεαρού αυτόχειρα, αν πρέπει να μνημονεύεται στη λειτουργία (για κηδεία ούτε συζήτηση βέβαια) απάντησε: «Να μην τον μνημονεύουμε στη Λειτουργία. Είναι καλύτερα για την ψυχή του. Όταν δει ο Πολυέλεος ότι δεν τον τιμάμε, θα τον ελεήσει ο ίδιος, ενώ όταν εμείς τον τιμάμε, δεν θα τον ελεήσει Αυτός…»[5]

Έτσι απαντούν οι πατέρες μας στις μεταθανάτιες ψευτοαγάπες.
…………

Το να μη διαβαστεί ο νεκρός αυτός, όπως είδαμε, είναι η μεγίστη ευσπλαχνία που μπορούμε να του προσφέρουμε. Το αντίθετο, οι προσευχές στην Εκκλησία εμποδίζουν το Θείο Έλεος γιατί είναι ψεύτικες, φαρισαϊκές, υποκριτικές, προκλητικές προς το Θεό. Πώς μπορούμε ανθρώπους που εγκατέλειψαν τη χριστιανική πίστη ή την ορθόδοξη αλήθεια ή που αρνήθηκαν το θείο δώρο της ζωής να τους ψάλλουμε μέσα στους χριστιανικούς Ναούς με λόγια όπως «…υπέρ αναπαύσεως της ψυχής του κεκοιμημένου δούλου του Θεού», «ότι συ ει η ανάσταση… του κεκοιμημένου δούλου Σου Χριστέ…».

Πώς μπορούμε για λογαριασμό του θανόντος να ψευδόμαστε μέσα στην Εκκλησία λέγοντας «Επεπόθησεν η ψυχή μου του επιθυμήσαι τα κρίματα σου εν παντί καιρώ». «Αθυμία κατέσχε με από αμαρτωλών των εγκαταλιμπανόντων τον νόμο σου», αφού ο ίδιος υπήρξε πρωτοστάτης της αποστασίας από το Θεό. Πώς μπορούμε να πούμε για λογαριασμό του θανόντος κατ’ αυτόν τον τρόπο «Μέτοχος εγώ ειμί πάντων των φοβουμένων σε και των φυλασσόντων τας εντολάς σου». Πώς μπορεί ψεύτικα η Εκκλησία του Χριστού να πανηγυρίσει ψάλλοντας «Μακαρία η οδός η πορεύει σήμερον…».

[1]. Προδρόμου Ι. Ακανθόπουλου,Κώδικας Ιερών Κανόνων και Εκκλησιαστικών Νόμων, β΄ έκδοση, Θεσσαλονίκη, ΑΦΟΙ Κυριακίδη, 1995, σελ. 605.

[2]. Στο Γεροντικό υπάρχει μια χαρακτηριστική περίπτωση ενός ζευγαριού που ο μεν σύζυγος τάφηκε ταπεινά και πήγε στον Παράδεισο, ενώ η γυναίκα του που ήταν αμετανόητη, παρά την μεγαλοπρεπή κηδεία που έγινε με Δεσποτάδες, παπάδες και πολύ λαό, πήγε στην Κόλαση. Γεροντικό, έκδοση ζ΄, Θεσσαλονίκη, Λυδία, 1989, σελ.166-172.

[3]. Αγίου Ιωάννου Σιναΐτου, Κλίμαξ, μετάφρ. Αρχιμ. Ιγνατίου, έκδοση ε΄, Ωρωπός Αττικής, εκδ. Ι. Μ. Παρακλήτου, 1991, σελ. 127

[4]. Μικρόν Ευχολόγιον, έκδοσις Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, έκδοση 11η. 1992, σελ. 223.

[5]. Πρεσβυτέρου Θεμιστοκλέους Χριστοδούλου, Τα ιερά Μνημόσυνα, Αθήνα, εκδόσεις Ομολογία, 2002, σελ. 215.

*π. Λάμπρου Φωτόπουλου, "Αυτοκτονία και Ιερατική συνείδηση", Αθήνα 2007

Πηγή: ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΟ ΒΗΜΑ



Άβαταρ μέλους
Νίκος
Διαχειριστής
Δημοσιεύσεις: 6863
Εγγραφή: Παρ Ιούλ 27, 2012 11:05 am
Τοποθεσία: Κοζάνη

Re: Αυτοκτονία.

Δημοσίευσηαπό Νίκος » Δευτ Σεπ 23, 2013 1:57 pm

ΓΡΑΜΜΑ Σ’ ΕΝΑΝ ΑΠΕΛΠΙΣΜΕΝΟ
Δευτέρα, 23 Σεπτεμβρίου 2013

Εικόνα

του Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Μοῦ γράφεις ὅτι ὅλη σου ἡ περιουσία πωλήθηκε σέ τρίτους. Ὅταν βρέθηκες στό δρόμο χωρίς τίποτα καί κανέναν, κατευθύνθηκες πρός τό νεκροταφεῖο ἀποφασισμένος νά αὐτοκτονήσεις. Δέν εἶχες ἀμφιβολία οὔτε δεύτερη σκέψη ἐπ’ αὐτοῦ... Ἐξουθενωμένος ἀπό τήν ταλαιπωρία, ξάπλωσες πάνω στόν τάφο τῶν γονιῶν σου καί ἀποκοιμήθηκες. Στόν ὕπνο σου ἐμφανίστηκε ἡ μητέρα σου, πού σέ ἀπείλησε λέγοντάς σου ὅτι στό Βασίλειο τοῦ Θεοῦ ὑπάρχουν πολλοί ἀπό ἐκείνους πού ἐπαιτοῦσαν στή γῆ, ἀλλά οὔτε ἕνας ἀπό ἐκείνους πού ἀφαίρεσαν μόνοι τους τή ζωή τους. Αὐτό τό ὄνειρο σ’ ἔσωσε ἀπό τήν αὐτοκτονία.

Ὄντως ἡ ἀγαπημένη σου μητέρα σέ ἔσωσε κατά τήν πρόνοια τοῦ Θεοῦ. Ἄρχισες νά ἐπαιτεῖς καί ἀπό τήν ἐπαιτεία νά ζεῖς. Καί ρωτᾶς ἄν μ’ αὐτό καταπατᾶς τό νόμο τοῦ Θεοῦ;

Θάρρος, ἄνθρωπε! Ὁ Θεός ἔδωσε ἐντολή: Οὐ κλέψεις! Ἀλλά δέν ἔδωσε ἐντολή: Μήν ἐπαιτεῖς! Ἡ ἐπαιτεία χωρίς πραγματική ἀνάγκη εἶναι κλοπή, ἀλλά στή δική σου περίπτωση δέν εἶναι κλοπή.

Ὁ στρατηγός καί αὐτοκράτορας Ἰουστιανιανός στά γεράματα ἔμεινε χωρίς περιουσία, χωρίς φίλους καί τυφλός. Καθόταν τυφλός ἔξω ἀπό τήν αὐλή τοῦ θρόνου καί ἐπαιτοῦσε. γιά λίγο ψωμί. Σάν χριστιανός δέν ἐπέτρεψε στόν ἑαυτό του οὔτε κάν νά σκεφτεῖ τήν αὐτοκτονία. Γιατί, ὅπως ἡ ζωή εἶναι καλύτερη ἀπό τό θάνατο, ἔτσι καί εἶναι καλύτερα ζητιάνος παρά αὐτόχειρας.

Λές πώς σέ κυριεύει ντροπή καί πώς ἡ θλίψη σου εἶναι βαθειά. Στέκεις τά βράδια ἔξω ἀπό τό καφενεῖο πού κάποτε ἦταν δικό σου καί ζητᾶς ἐλεημοσύνη ἀπό ὅσους μπαίνουν καί βγαίνουν. Θυμᾶσαι πώς πρίν λίγο καιρό ἤσουν τό ἀφεντικό τοῦ καφενείου καί πώς τώρα δέν τολμᾶς νά μπεῖς οὔτε σάν πελάτης. Καί κοκκινίζουν τά μάτια σου ἀπό τό κλάμα καί τόν ὀδυρμό.

Ὦ, καλέ μου ἄνθρωπε, παρηγορήσου! Οἱ ἄγγελοι τοῦ Θεοῦ δέν εἶναι μακριά σου. Γιατί κλαῖς γιά τό
καφενεῖο; Δέν ἔχεις ἀκούσει γιά ἕνα καφενεῖο στήν ἄκρη τοῦ Βελιγραδίου πού λέγεται «ὅποιου δέν
ἦταν, ὅπου δέν θά εἶναι»; Πράγματι ἦταν μεγάλος φιλόσοφος αὐτός πού ἔγραψε αὐτές τίς λέξεις. Ἀφοῦ αὐτό ἰσχύει γιά ὅλα τά καφενεῖα, ὅλα τά σπίτια, ὅλους τούς πύργους καί ὅλα τά παλάτια τοῦ κόσμου.

Τί ἔχασες; Ἐκεῖνο πού δέν ἦταν δικό σου ὅταν γεννήθηκες καί δέν εἶναι οὔτε τώρα δικό σου. Ἤσουν τό ἀφεντικό, τώρα εἶσαι φτωχός. Αὐτό δέν εἶναι ἀπώλεια. Ἀπώλεια εἶναι ὅταν κάποιος ἄνθρωπος γίνεται κτῆνος. Ἀλλά ἐσύ ἤσουν ἄνθρωπος καί παρέμεινες ἄνθρωπος. Ὑπέγραψες κάποιες συναλλαγματικές σέ κάποιους ἐπιφανεῖς πελάτες σου καί γι’ αὐτό τό καφενεῖο σου ἔγινε καφενεῖο κάποιου ξένου. Τώρα βλέπεις ἀπό τό παράθυρο πώς ὅλοι ἐκεῖνοι γελοῦν στό καφενεῖο ὅπως καί πρίν, ἐνῶ ἐσύ περιφέρεσαι στούς δρόμους μέ δάκρυα στά μάτια καί σκεπάζεις τήν ντροπή. Μή φοβᾶσαι, ὁ Θεός ἔχει δικαιο σύνη. Ὅλοι αὐτοί θά ἀπολογηθοῦν γιά τά ἀδικήματά τους. Ὅταν ὅμως αὐτοί ἀποπειραθοῦν νά αὐτοκτονήσουν, ποιός ξέρει ἄν ὁ δίκαιος Θεός θά ἐπιτρέψει στή μητέρα τους νά τούς παρουσιαστεῖ ἀπό ἐκεῖνον τόν κόσμο καί νά τούς ἀποτρέψει ἀπό αὐτό τό ἔγκλημα; Μήν βλέπεις οὔτε στιγμή τήν ἐπιτυχία τους. Ἀφοῦ δέν γνωρίζεις τό τέλος τους. Ἕνας ἀρχαῖος Ἕλληνας σοφός, ὁ Σόλων, εἶπε κάποτε: «Μηδένα πρό τοῦ τέλους μακάριζε», δηλαδή ποτέ μήν ἀποκαλεῖς κάποιον εὐτυχισμένο πρίν δεῖς τό τέλος του!

Εἶναι δύσκολο νά εἶσαι ἐπαίτης; Ἀλλά μήπως δέν εἴμαστε ὅλοι ἐπαῖτες; Μήπως δέν ἐξαρτώμεθα ὅλοι, κάθε μέρα καί κάθε ὥρα, ἀπό τό ἔλεος Ἐκείνου πού μᾶς δίνει ζωή νά ζοῦμε;

Ἐσύ καί τώρα ἔχεις σημαντική ἀποστολή στόν κόσμο: Στρέφεις την προσοχή τῶν ἀνθρώπων στό νά θυμοῦνται τό Θεό καί τήν ψυχή καί νά εἶναι ἐλεήμονες. Ἀναγκασμένος, λοιπόν, νά ζεῖς στή σιωπή ἐμβάθυνε στήν ψυχή σου καί συζήτα μέσῳ τῆς προσευχῆς μέ τό Θεό. Ἡ ζωή τοῦ ἐπαίτη εἶναι πιό ἡρωϊκή ἀπό αὐτή τοῦ ἀφεντικοῦ. «Ὅτι ἐν πυρί δοκιμάζεται χρυσός καί ἄνθρωποι δεκτοί ἐν καμίνῳ ταπεινώσεως» (Σρ. 2,5). Ἀλλά ἐσύ ἤδη ἔδειξες ἡρωϊ σμό μέ τό νά νικήσεις τή μαύρη σκέψη τῆς αὐτοκτονίας. Αὐτό εἶναι νίκη πάνω στό πνεῦμα τῆς ἀπογοήτευσης. Μετά ἀπό αὐτή τή νίκη ὅλες οἱ ἄλλες γιά σένα θά εἶναι εὔκολες.

Ὁ Κύριος ἄς εἶναι δίπλα σου.
Εἰρήνη καί παρηγοριά ἀπό τόν Κύριο.

Ἀπό τό βιβλίο: Ἱεραποστολικές Ἐπιστολές Α, τοῦ Ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς (δρόμος χωρίς Θεό δέν ἀντέχεται...), τῶν ἐκδόσεων Ἐν πλῶ.

Πηγή: Περιοδικό Φίλοι Φυλακισμένων, Φθινόπωρο-Χειμώνας 2012, σελ.12-14.


Ο Θεός, ιλάσθητί μοι τώ αμαρτωλώ και ελέησόν με.

Κρότων
Δημοσιεύσεις: 104
Εγγραφή: Δευτ Ιούλ 30, 2012 12:59 pm
Τοποθεσία: Μάνος, Αθήνα
Επικοινωνία:

Re: Αυτοκτονία.

Δημοσίευσηαπό Κρότων » Πέμ Οκτ 17, 2013 8:46 am

ΓΙΑΤΙ ΤΟΣΕΣ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΕΣ;
Πέμπτη, 17 Οκτώβριος 2013 - από Σωτήρ

Εικόνα

Το περασμένο καλοκαίρι δημοσιεύθηκε σε αθηναϊκή εφημερίδα μία επιστημονική έρευνα με τον παραπάνω τίτλο και την ιδιαίτερη επισήμανση ότι «οι αυτοκτονίες έχουν γίνει καθημερινό φαινόμενο στην Ελλάδα της κρίσης».

Η ψυχολόγος - ψυχοθεραπεύτρια κα Μυρτώ Νίλσεν δήλωσε σχετικά: «Παραδοσιακά, μεταξύ των ευρωπαικών χωρών η Ελλάδα βρισκόταν στις τελευταίες θέσεις της κατάταξης με αριθμό αυτοκτονιών ανά 100.000 κατοίκους. Τα σκήπτρα στις αυτοκτονίες κατείχαν οι χώρες του Βορρά και κυρίως η Φινλανδία και η Σουηδία».
Σήμερα όμως τα δεδομένα αυτά έχουν ανατραπεί. Ο ψυχίατρος κ. Κυριάκος Κατσαδώρος σημειώνει υπεύθυνα για τον αριθμό των αυτοκτονιών στην Ελλάδα:

«Το 2008, οπότε και τοποθετείται διεθνώς η έναρξη της οικονομικής κρίσης, ξεπεράστηκε το φράγμα της μιάς αυτοκτονίας την ημέρα. Οι εκτιμήσεις μας σήμερα είναι ότι έχουμε 2-3 αυτοκτονίες την ημέρα».

Η κα Νίλσεν κάνει ιδιαίτερο λόγο για τον ρόλο της Εκκλησίας στο μεγάλο αυτό κοινωνικό πρόβλημα και τονίζει απερίφραστα: «Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι οι πιστοί άνθρωποι δεν αυτοκτονούν εύκολα. Όχι μόνο επειδή η αυτοχειρία είναι κάτι που δεν θέλει ο Θεός, αλλά και επειδή συνήθως είναι μέλη μιάς ευρείας κοινότητας πιστών».

Αλλά και ο κ. Κατσαδώρος επισημαίνει:

«Πραγματικά, αισθάνομαι την ανάγκη να πω ένα ‘‘μπράβο’’ στην Εκκλησία για το έργο που προσφέρει στη στήριξη των ατόμων που θέλουν να αυτοκτονήσουν. Δεν είναι μικρός ο αριθμός μελλοντικών αυτοχείρων που έφτασε σε εμάς μέσω της Εκκλησίας.

Συχνά πρόκειται για άτομα που έχουν πάει για εξομολόγηση και εκεί έχουν εκφράσει την επιθυμία να δώσουν τέλος στη ζωή τους. Με πρωτοβουλία της Εκκλησίας βλέπουμε αυτά τα περιστατικά, τα οποία δέχονται και τη δική μας φροντίδα παράλληλα με τη στήριξη που τους παρέχεται εκεί» («Το Βήμα» 8-7-2012).

Προξενεί εντύπωση το ότι οι δύο αυτοί σοβαροί επιστήμονες, που είναι στελέχη μη κερδοσκοπικών οργανισμών με στόχο την ψυχολογική στήριξη των εμπερίστατων συνανθρώπων μας, δεν δυσκολεύονται να ομολογήσουν τον καθοριστικό ρόλο της Εκκλησίας στο οξύτατο σήμερα πρόβλημα της αυτοκτονίας.

Στη φοβερή αυτή μάστιγα αναφέρεται και ειδική Εγκύκλιος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Μονεμβασίας και Σπάρτης κ. Ευσταθίου, που κυκλοφόρησε πρόσφατα και τονίζει:

«Αφού ο υποταγμένος στην ύλη άνθρωπος χορτάσει με ψεύτικα δολώματα, εφήμερες χαρές και απολαύσεις, αποδυναμώνεται ψυχικά και δεν μπορεί ν’ αντιμετωπίσει τις δυσκολίες της ζωής, οι οποίες ιδιαίτερα το τελευταίο διάστημα κατακλύζουν την καθημερινότητά του. Έτσι αντικρίζει παντού αναποδιές και μαυρίλα, η πίστη του εξασθενεί, η κρίση του θολώνει, δειλιάζει, απογοητεύεται, ο υπερτροφικός εγωισμός του πληγώνεται, με αποτέλεσμα την αυτοκτονία.

Σύμφωνα με τον άγιο Νεκτάριο Πενταπόλεως τρεις είναι οι κατηγορίες των απεγνωσμένων που αυτοκτονούν: α) οι άθεοι, β) οι ολιγόπιστοι και γ) οι συναισθηματικά ασταθείς και αδύναμοι. Αυτούς κατεξοχήν τους ανθρώπους ο αρχέκακος διάβολος πολεμά με το ισχυρότερο όπλο του, την απελπισία.

(...) Έτσι τους οδηγεί στην αφαίρεση της ίδιας τους της ζωής.

Με τον τρόπο αυτόν όμως ο αυτόχειρας θέτει τον εαυτό του εκτός ζωής, όχι μόνο της παρούσης, αλλά και της αιωνίου. Οι ιεροί Κανόνες είναι σαφείς. Η αυτοκτονία είναι φόνος χωρίς δυνατότητα μετάνοιας και σωτηρίας, άρα θανάσιμο αμάρτημα. (...)

Ας μη λησμονούμε επομένως ότι η ζωή μας είναι κοιλάδα του κλαυθ μώνος, αλλά και δώρο θεόσδοτο και πολύτιμο. (...) Οι προσωρινές δυσκολίες, που θ’ αντιμετωπίσει ο άνθρωπος στη ζωή του, συμβαίνουν με παραχώρηση του Μεγάλου Ευεργέτη μας, για να καθαρισθεί η ψυχή του από τις αμαρτίες του, όπως ο χρυσός καίγεται σε πύρινο καμίνι για να αποδείξει τη γνησιότητα και την αξία του.

Έτσι, έχοντας αποδείξει τη γνησιότητα της πίστης και της αγάπης προς τον Θεό, θα λάβει την αιώνια ζωή. Καί αν όλα πηγαίνουν ανάποδα, ας μη δειλιάζουμε, γιατί έχουμε ψυχή αθάνατη. Καί αν όλα χαθούν, (...) ας μην απελπιζόμαστε και ας φυλάξουμε την ψυχή μας σαν κόρη οφθαλμού.(...) Μόνο με προσευχή, μετάνοια, εξομολόγηση και τακτικό εκκλησιασμό και πάντα αναφωνώντας, όπως ο δίκαιος Ιώβ, ‘‘είη το όνομα Κυρίου ευλογημένον’’ (...), αυτό που βλέπει κανείς στο παρόν ως ανυπέρβλητο εμπόδιο, μπορεί να γίνει το εισιτήριο της σωτηρίας του στο μέλλον».

Στα πατρικά αυτά λόγια του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου κ. Ευσταθίου, που είναι γραμμένα με πόνο ψυχής, πρέπει να δώσουμε ολόκληρη την προσοχή μας, για να μπορούμε να στηρίζουμε και τους εαυτούς μας και τους συμπατριώτες μας στη δύσκολη περίσταση που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια.

Πηγή: ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΟ ΒΗΜΑ



Άβαταρ μέλους
Νίκος
Διαχειριστής
Δημοσιεύσεις: 6863
Εγγραφή: Παρ Ιούλ 27, 2012 11:05 am
Τοποθεσία: Κοζάνη

Re: Αυτοκτονία.

Δημοσίευσηαπό Νίκος » Σάβ Δεκ 14, 2013 6:02 pm

Μαρίνα έγραψε:και τωρα στον πραγματικο λογο που μπηκα εδω μεσα. μπηκα να σας πω καλυνηχτα αλλα πριν απο αυτο μπηκα στο ρομφεα. και δεν μπορω να μην το αναφερω αυτο που διαβασα. Θα σκασω αν δεν το πω. Οχι οτι σας νοιαζει ή οτι σας κοφτει. Ετσι να περασει η ώρα μου και να βγει απο μεσα μου. Ζορι η μοναξια αλλα τελος παντων. (αν δεν κανει να το αναφερω το ονομα ρομφεα, διαχειριστα μου διορθωσε το.) Και ειδα και διαβασα επισης, κατι για καποιον αυτοχειρα απο ενα νησι. Αυτοκτονησε ο ανθρωπος αλλα ζητησε απο τον επισκοπο του ν αφησει να τον διαβασουν. Το διαβασα κ θυμωσα πολυ. Στεναχωρεθηκα πολυ. Συγγνωμη, αλλα απο τον καναπε μου που μερικοι μερικοι συνεχως τον αναφερουν μονο αυτα μπορω να κανω. Οχι λαθος έκφραση. Μονο τετοιας φυσεως "πραγματα" μπορω να κανω. Ξερω τι λεει η εκκλησια για αυτο, ξερω πως δεν πρεπει να απελπιζομαστε, αλλα θα σας πω το ενα. σηκωθητε μια μερα χωρις λεφτα, να πεινατε, να θελετε χαπια, να θελετε ζεστα, να θελετε κατι ανθρωπινο και μετα να πειτε αυτο. Θα μου πεις δεν ειναι ο πρωτος και ουτε ο τελευταιος που δεν εχει. σωστο και αυτο. Φυσικα και δεν εκανε καλα ο ανθρωπος αυτος. Φυσικα και εδωσε την ψυχη του. Φυσικα και δεν επρεπε να πεσει αλλα δεν θελει αυστηροτητα και μετα θανατον. Και ειδικα με τετοιον θανατο. Τι να πω δεν ξερω. Κριμα και παλι κριμα θα πω. Και τελος αλλη μια χαζομαρα θα πω Αμαρτωλε, και ξερεις εεε, σε μενα αυτες δεν εχουν τελειωμο... Μπορει οι αυτοχειρες να χανουν την ψυχη τους, αλλα θα πρεπε και αυτοι που τους ωθουν να προβουν στο απονενοημενο διαβημα, να χανουν κατι και αυτοι. Και δεν μιλαω μονο πολιτικα και οικονομικα, μπορω να μιλησω και για αυτα, αλλα περισσοτερο μιλαω για ολους μας. Αλλα ο Θεος ειναι μεγαλος και αυτο ειναι αρκετο. Καποτε η δικαιοσυνη Του θα φερει ισορροπια. Πραγματικα ευχομαι να βρεθει ενας Αγιος ανθρωπος να μνημονευει ολους τους "συγχρονους" και των τελευταιων ετων αυτοχειρες και να κανει οτι εκανε μια Αγια, αν θυμαμαι καλα, που αναπαυσε τον αδερφο της με την προσευχη της κανοντας πολλα σαρανταημερα, μιας που και αυτος ηταν αυτοχειρας.

Αυτα. Θα λεγα πολλα ακομα και ασχημα ισως. Αλλα δεν με καλυπτει η ανωνυμια στο προφιλ και έτσι θα μεινω εδω. Και αυτα που αναφερω ειναι πολλα. Αλλη φορα να χω μυαλο να γραφω στο προφιλ, Μανωλης απο Σφακια ετων 50 :mrgreen: ....!!! Καληνυχτα λοιπον. Να ξημερωσετε καλα. Να προσεχετε τον εαυτο σας. και συγγνωμη για την αναρτηση μου. [/color]


Ο Θεός, ιλάσθητί μοι τώ αμαρτωλώ και ελέησόν με.

Άβαταρ μέλους
Νίκος
Διαχειριστής
Δημοσιεύσεις: 6863
Εγγραφή: Παρ Ιούλ 27, 2012 11:05 am
Τοποθεσία: Κοζάνη

Re: Αυτοκτονία.

Δημοσίευσηαπό Νίκος » Σάβ Δεκ 14, 2013 6:12 pm

Η Εκκλησία από αγάπη δεν διαβάζει τον αυτόχειρα. Η ταπείνωση της άτυπης και χωρίς ακολουθία εξόδου του, μπορεί να τον βοηθήσει και να ελαφρύνει τη θέση του απέναντι στο Δίκαιο Κριτή.

Ο Θεός είναι Αγάπη και θέλει όλοι οι άνθρωποι να σωθούν, αλλά πως μπορεί να σταθεί κοντά στο Θεό ο άνθρωπος που δεν πίστεψε στην Αγάπη αυτή και πέταξε τη ζωή που του χάρισε στα σκουπίδια;

Μόνη εξαίρεση όσοι είναι ψυχικά άρρωστοι και έχουν το ακαταλόγιστο.

Επίσης μερικές φορές από "οικονομία" αποσιωπά το γεγονός της αυτοκτονίας και διαβάζει τον αυτόχειρα, μόνο όμως με ευθύνη και άδεια του ίδιου του επιχώριου Μητροπολίτη.

Αυτά τα έχουμε πει αναλυτικά και στις προηγούμενες δημοσιεύσεις. Ρίξ' τους μια ματιά και ίσως δεις το θέμα λίγο διαφορετικά.


Ο Θεός, ιλάσθητί μοι τώ αμαρτωλώ και ελέησόν με.

Άβαταρ μέλους
Achilleas
Δημοσιεύσεις: 2082
Εγγραφή: Παρ Ιούλ 27, 2012 7:09 pm

Re: Αυτοκτονία.

Δημοσίευσηαπό Achilleas » Πέμ Ιουν 26, 2014 9:23 pm

ΟΙ ΑΥΤΟΧΕΙΡΕΣ ΚΑΙ Η ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗ ΤΕΛΕΣΗΣ ΝΕΚΡΩΣΙΜΗΣ ΑΚΟΛΟΥΘΙΑΣ

Εικόνα

Συγγραφέας: kantonopou στις Ιανουαρίου 21, 2014

Του Γεωργίου Φωτ. Παπαδόπουλου- Κήρυκα θείου λόγου
Επειδή εδώ και καιρό υπάρχει μια έντονη επιθυμία αρκετού κόσμου να πληροφορηθεί τα της πίστεώς μας, περί των αυτοχείρων- αυτοκτονούντων, και τη στάση που η Αγία μας, Ορθόδοξη, Εκκλησία τηρεί έναντι τούτων, θεώρησα υποχρέωσή μου, να παρουσιάσω -με δυο λόγια- όσα πρεσβεύει, στηριζόμενος στον λόγο της Αγίας Γραφής, όπως τούτος έχει ήδη επισημανθεί από κείμενα Πατέρων αλλά και χριστιανικών εντύπων της εποχής.
Προκειμένου να μην κεντρίσουμε το ενδιαφέρον σε συγκεκριμένα πρόσωπα, ή γεγονότα τοπικού ενδιαφέροντος, θα εξετάσουμε το όλο ζήτημα, έχοντας υπόψη μας το περιστατικό της αυτοκτονίας 15χρονου μαθητή, πριν από 10 περίπου χρόνια, σε πόλη της Ελληνικής επικράτειας, με τη δικαιολογία ότι, ο καθηγητής του τον απέβαλε από το σχολείο, θέτοντας, με τον τρόπο αυτό, ο ίδιος (ο μαθητής) τέρμα στην πρόσκαιρη ζωή του. Ακολούθησε, τότε, έντονη αντιπαράθεση μικρής μερίδας πολιτών με τον Εφημέριο της ενορίας του μαθητή ο οποίος αρνήθηκε να τελέσει την Εξόδιο (νεκρώσιμη) Ακολουθία.
Έτσι, με αφορμή την αυτοκτονία ενός 15χρονου μαθητή –λόγω άδικης αποβολής από το σχολείο του– και την άρνηση του Ιερέα της ενορίας του να τελέσει την Ακολουθία της κηδείας, γράφτηκαν πολλά και διάφορα από πολλούς. Το ίδιο συμβαίνει όποτε έχουμε αυτοχειρία (αυτοκτονία) και άρνηση των εκκλησιαστικών Αρχών να τελέσουν τη νεκρώσιμη Ακολουθία. Πρέπει να τελέσει την Ακολουθία της κηδείας ο Ιερέας ή όχι ? Με βάση τον λόγο της Αγίας Γραφής δεν πρέπει. Και ιδού το γιατί:
1. Καταρχήν είναι επιταγή των ιερών Κανόνων της Εκκλησίας η μη μνημόνευση του αυτόχειρα. Ο ΙΔ΄ Κανόνας του Τιμοθέου Αλεξανδρείας απαγορεύει την εκκλησιαστική μνημόνευση του αυτόχειρα, εκτός βεβαίως εάν είναι ψυχοπαθής. Τον ιερό αυτό Κανόνα επικύρωσε και του έδωσε οικουμενικό κύρος ο Β΄ Κανόνας της ΣΤ΄ Οικουμενικής Συνόδου. Μάλιστα ο Κανόνας μνημονεύει, ότι στην απαγόρευση εμπίπτουν και οι αυτόχειρες που αυτοκτονούν από <<επήρειαν>> ανθρώπων ή <<άλλως πως από ολογωρίας>> (Πηδάλιον, εκδ. <<Αστέρος>>, Αθήνα 1976, σελ. 673). Δηλαδή, ακόμη και όταν η αυτοκτονία γίνεται από σκληρή και απάνθρωπη μεταχείριση του αυτόχειρα, και πάλι δεν συγχωρείται να μνημονευθεί. Συνεπώς, γιατί κατηγορούμε τους Κληρικούς όταν αυτοί εφαρμόζουν τους Κανόνες της Εκκλησίας ? Μπορούμε να κατηγορήσουμε έναν αστυνομικό ή δικαστικό ή εν γένει δημόσιο υπάλληλο διότι εφαρμόζει τους νόμους της πολιτείας ? Μα, αυτό ακριβώς, δεν τους ζητάμε όλοι ? Και όταν οι νόμοι δεν εφαρμόζονται δεν επικρίνουμε την παρανομία ?
2. Λένε μερικοί: <<Και που ξέρουμε εάν ένα δευτερόλεπτο πριν ξεψυχήσει μετανόησε ?>>. Εάν μετανόησε, ο παντογνώστης και εύσπλαχνος και ελεήμων Κύριος δύναται να του παράσχει τη σωτηρία. Δεν δεσμεύεται ο Θεός εάν η Εκκλησία Του, κρίνουσα κατά άνθρωπον και μη έχουσα άλλη πληροφορία, αρνηθεί να μνημονεύσει τον νεκρό.
3. Γιατί να αυτοκτονήσει, ένας νεαρός 15 ετών, από μια ασήμαντη αιτία, από μια άδικη αποβολή από το σχολείο ? Η ζωή είναι γεμάτη πιέσεις, διώξεις, βία, συκοφαντίες, κατατρεγμούς, προπηλακισμούς, χλευασμούς, ειρωνείες. Δεν δικαιολογούμε, βέβαια, τις καταστάσεις αυτές, ούτε συμφωνούμε η κοινωνία μας να είναι απάνθρωπη, να είναι <<έρημος και χέρσος από ευγενή και φιλάνθρωπα αισθήματα>>, όπως θα έλεγε και ο Παπαδιαμάντης, δηλαδή μια κοινωνία <<έρημος και καταπεσούσα>>. Απεναντίας, πρέπει κανείς να εμμένει στον αγώνα για την ανατροπή της κατάντιας αυτής στην κοινωνία μας. Αλλά σε έναν κόσμο που έφθασε να λατρεύει τον διάβολο και τα πάθη του, είναι αναπόφευκτο να έλθουμε αντιμέτωποι με τη σκληρότητα, και επιβάλλεται –με τη βοήθεια του Θεού, την προσωπική άσκηση και την κατάλληλη αγωγή– να χαλυβδώσουμε τον χαρακτήρα μας, ώστε να αντέχει σε όλες αυτές τις δοκιμασίες. Συνεπώς, η αυτοκτονία του νεαρού, αντί να προκαλέσει την επίθεση εναντίον του Ιερέα που αρνήθηκε να τον κηδεύσει (ή -εξ αντιδιαστολής- το να επαινούμε μια εκκλησιαστική Αρχή, που επέτρεψε την κηδεία κάποιου αυτόχειρα, ενώ δεν θα έπρεπε), θα έπρεπε μάλλον να οδηγήσει σε εργώδη αναζήτηση των αιτίων που η σημερινή οικογένεια, το σχολείο και η όλη κοινωνική αγωγή δημιουργεί λαπάδες, πλαδαρούς, μαλθακούς, κυριολεκτικά ετοιμόρροπους και αναμένοντες την πρώτη ελαφρά ώθηση για να πέσουν, νέους. Παλαιότερα οι καθηγητές ήταν αυστηροί, άτεγκτοι, είρωνες, προσβλητικοί στο έπακρο, αυθάδεις και ενίοτε απάνθρωποι και -δόξα τω Θεώ- δεν είχαμε αυτοκτονίες. Σήμερα, το σύστημα εκτρέφει <<μπούληδες>>. Και αντί να ανησυχούμε γι΄ αυτό, τα βάζουμε με τους Ιερείς. Θέλουμε να τηρούν οι Ιερείς τους Ιερούς Κανόνες για τον εαυτό τους (και εάν δεν το κάνουν, πέφτουμε σαν τα όρνια να τους φάμε), αλλά δεν θέλουμε να τους τηρούν όσον αφορά εμάς !!! Όπως τα βάζουμε και με τους τροχονόμους, όταν παραβαίνουμε τους κανόνες οδικής κυκλοφορίας.
4. Λέχθηκε, ότι η Ακολουθία της κηδείας δεν είναι μυστήριο, αλλά μια απλή προσευχή για καλή αποδοχή και ανάπαυση μετά των Αγίων, του αποβιώσαντος. Και συνεπώς δεν είναι σοβαρή παράβαση το να τελεσθεί και σε έναν αυτόχειρα. Και όμως η κηδεία είναι Μυστήριο και κανονικά τελείται μετά της Θείας Λειτουργίας. Και αυτό διασώζεται και σήμερα ακόμη στις κηδείες κληρικών και μοναχών, οι οποίες γίνονται μετά Θείας Λειτουργίας. Το ίδιο συνέβαινε και με τον Γάμο, αλλά και με το Βάπτισμα και Χρίσμα. Τελούνταν μαζί με τη Θεία Λειτουργία, μέσα στη Θεία Λειτουργία. Δυστυχώς, όμως, η φοβερή εκκοσμίκευση και η απομάκρυνση των χριστιανών από την Εκκλησία κατάντησαν τον Γάμο, το Βάπτισμα και την κηδεία απλές κοινωνικές κοσμικές τελετές, με ένα ελαφρό επίχρισμα χριστιανικής προσευχής. Βεβαίως, τα Μυστήρια παραμένουν Μυστήρια (και ο αριθμός τους ως προς το ότι είναι 7 είναι συμβολικός – ασφαλώς και είναι περισσότερα, πλείστα όσα τελούμενα συνιστούν Μυστήριο, όμως τα βασικά είναι 7), αλλά ο κόσμος δεν ωφελείται καθόλου από την παρουσία του σε αυτά ή όχι, εφόσον ευρίσκεται μεν εκεί σωματικώς, όμως ψυχικά και πνευματικά βρίσκεται πολύ μακριά από τα τελούμενα και δεν συμμετέχει ενσυνείδητα. Κάποτε πρέπει τα Μυστήρια αυτά να ξαναμπούν ουσιαστικά στη ζωή των χριστιανών, οι οποίοι οφείλουν να συμμετέχουν σ΄ αυτά με πλήρη συναίσθηση των τελουμένων. Επίσης, μετά την κηδεία ακολουθούν, ως γνωστόν, τα μνημόσυνα, που συνδέονται με τη Θεία Λειτουργία. Εάν κηδευτεί κάποιος που αυτοκτόνησε, έπεται ότι θα γίνει και μνημόσυνο, δηλαδή Θεία Λειτουργία υπέρ αυτού, πράγμα που απαγορεύει ο ΙΔ΄ Κανόνας του Τιμοθεόυ Αλεξανδρείας.
5. Συνεχώς αυξάνονται οι φωνές εκείνων που εξανίστανται και εξοργίζονται διότι η Εκκλησία προσπαθεί να οδηγήσει τους νέους και τα σχολεία σε εκκλησιασμό, εξομολόγηση, Θεία Κοινωνία, Ορθόδοξη κατήχηση. Φωνάζουν διαρκώς οι δαίμονες επιδιώκοντας την κατάργηση του μαθήματος των θρησκευτικών, τη μεταβολή του σε μάθημα θρησκειολογικό, ιστορικό, χωρίς κατηχητικό χαρακτήρα. Συνεχώς προτείνουν τη διάρρηξη των σχέσεων Εκκλησίας και κράτους (πολιτείας), κ.τ.λ. Ποιος, όμως, αντιδρά σε αυτές τις φασιστικές μεθοδεύσεις, που αφήνουν τη νεολαία μας ακαθοδήγητη και ανερμάτιστη, πλαδαρή και νωχελική, ετοιμόρροπη και ευάλωτη ? Λείπει, λοιπόν, πλέον η σωστή, ρωμαλέα, ασκητική και νηπτική, εκκλησιαστική αγωγή. Οδηγούμε τους νέους μας σε μόνιμη ακηδία, σε ψυχική αποχαύνωση, σε επικίνδυνη χαλάρωση και έλλειψη κάθε ηθικής αντίστασης. Δηλαδή στην πνευματική νέκρωση. Μετά ας μην διαμαρτυρόμαστε όταν οι νέοι, μη έχοντας κάπου αλλού να στηριχτούν και να αντισταθούν στα όσα συμβαίνουν στη σύγχρονη ελληνική κοινωνία –και όχι μόνον– καταλήγουν στα φασιστικά τάγματα των χρυσαυγιτών και στις κτηνώδεις και εξτρεμιστικές αντιδράσεις, που θυμίζουν το φανατικό Ισλάμ. Συμβαίνει διότι έβγαλαν από τη ζωή τους τον Χριστό, που είναι η ειρήνη και έλυσε τον φραγμό, το μεσότοιχο, της έχθρας που μας κατέτρεχε επί μακρόν -από καταβολής κόσμου- μέχρι την ενανθρώπισή Του. <<Ο Χριστός εστίν η ειρήνη ημών, ο ποιήσας τα αμφότερα έν και το μεσότοιχον του φραγμού λύσας, την έχθραν, εν τη σαρκί αυτού τον νόμον των εντολών εν δόγμασι καταργήσας>>(Εφεσ. Β΄, 14-15). Και μετά απορούμε γιατί η Εκκλησία, με την άρνηση ταφής των -προ πολλού- πνευματικά νεκρών, μας υπενθυμίζει την ευθύνη και την ενοχή μας για το κατάντημά τους.
Τούτη είναι, τελικά, η αιτία των αντιδράσεων αυτών. Και γι΄αυτό ζητούν όλοι εκείνοι τις Κηδείες. Να καθησυχάσουμε τη συνείδησή μας και να αποσείσουμε την ενοχή για την ευθύνη που μας αναλογεί, μέσα στις ψαλμωδίες της εκκλησιαστικής κηδείας. Νομίζοντας έτσι ότι ο νεκρός αναπαύεται, ένας νεκρός σωματικά που, όμως, προ πολλού νέκρωσε το πνεύμα και την ψυχή του, ενδεχομένως εξαιτίας των δικών μας παραλείψεων ή λαθών. Στο σημείο αυτό ταιριάζει απόλυτα η φράση του Κυρίου, προς εκείνο τον νέο, που ζήτησε από τον Κύριο να του επιτρέψει να πάει να θάψει τον νεκρό πατέρα του και στη συνέχεια να επιστρέψει για να Τον ακολουθήσει, ότι <<άφες τους νεκρούς θάψαι τους εαυτών νεκρούς>>(Ματθ. Η΄, 22). <<Άσε τους πνευματικά νεκρούς να θάψουν αυτούς που έχουν πεθάνει>>.
6. Σε όλα τούτα να προσθέσουμε ότι, μοναδική εξαίρεση για να κηδευτεί κάποιος αυτόχειρας κατά το εκκλησιαστικό Τυπικό υπάρχει μόνον εάν ήταν ψυχοπαθής ή φρενοβλαβής. Εάν, λοιπόν, η Εκκλησία επιτρέπει σε κάποιους αυτόχειρες την κηδεία, τούτο συμβαίνει έχοντας εχέγγυα ότι ο θανών ανήκε, έστω περιστασιακά, σε μια από τις δύο τούτες καταστάσεις. Και το να δηλώνει κάποιος τρίτος (συγγενής ή και ΜΜΕ) ότι συνειδητά προέβη στο απονενοημένο βήμα, αποτελεί όνειδος για τη μνήμη του, αλλά και υποδηλώνει ότι εξαπατήθηκε η Αρχή, που επέτρεψε την τέλεση της κηδείας, εφόσον ο συνειδητά πράττων την αυτοχειρία επ΄ ουδενί δικαιολογείται να τύχει κηδείας στην Εκκλησία. Διαφορετικά, ποιος θα ήταν ο παιδευτικός (εκπαιδευτικός) αλλά και σωτηριολογικός σκοπός της Εκκλησίας, εάν και εφόσον δεν κανόνιζε (λάμβανε μέτρα, κατά τους ιερούς Κανόνες) όλους εκείνους που βλασφημούν τον Θεό και δε σέβονται τη ζωή, αφαιρώντας ανθρώπινες ζωές από την επίγειο βιοτή που, εξάλλου, δεν έφεραν εκείνοι στο φώς της υπάρξεως ? Μακροθυμία και ανοχή δείχνει η Εκκλησία για τη σωτηρία της ψυχής. Όλα έχουν σκοπό τη σωτηρία μέσω της μετάνοιας. Αλλά σε αυτόν που, πλέον, δεν μπορεί να μετανοήσει διότι <<εν τω Άδη ουκ έστι μετάνοια>>(Ι. Χρυσόστομος) -δηλαδή <<μετά θάνατον δεν μπορείς πια να μετανοήσεις>> αλλά και <<Ο αποθανών δεδικαίωται από της αμαρτίας>>(Ρωμ. ΣΤ΄, 7), δηλαδή <<ο πεθαμένος δεν μπορεί πια να αμαρτήσει>>, αυτό σημαίνει η φράση αυτή – όχι εκείνο που εσφαλμένα ισχυρίζονται οι ανίδεοι περί την Αγία Γραφή και επικαλούνται ότι <<ο νεκρός συγχωρείται>>. Διαφορετικά όλοι θα συγχωρούνταν και όλοι θα σώζονταν (τότε γιατί κάποιος να είναι δίκαιος στη ζωή του αφού θα συγχωρεθεί)- τι είδους μακροθυμία μπορείς να δείξεις ? <<Φοβερόν το εμπεσείν εις χείρας Θεού ζώντος>>(Εβρ. Ι΄, 31). Είναι φοβερό να πέσεις στα χέρια του Θεού, που είναι-όντως- ολοζώντανος !-
Πηγές- Βοηθήματα- Κείμενα:

Αγία Γραφή
Ιερό Πηδάλιο, εκδ. <<Αστέρος>>, Αθήνα 1976
Περιοδικό <<Σπίθα>>, Ι. Μονή Λογγοβάρδας Πάρου, τεύχος Ιουνίου 2005
http://syndesmosklchi.blogspot.gr

Πηγή: http://blogs.sch.gr/kantonopou


Μακάριοι οι πραείς, ότι αυτοί κληρονομήσουσι την γην.


Επιστροφή στο

Μέλη σε σύνδεση

Μέλη σε αυτή την Δ. Συζήτηση: 3 και 0 επισκέπτες