Η σημασία της Παλαιάς Διαθήκης στην Ορθοδοξία

Ανάλυση και συζητήσεις γύρω από τα βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης

Συντονιστές: Anastasios68, Νίκος, johnge

Άβαταρ μέλους
ORTHODOXIA
Δημοσιεύσεις: 355
Εγγραφή: Παρ Ιούλ 27, 2012 3:09 pm
Τοποθεσία: Ομάδα Διαχείρισης

Η σημασία της Παλαιάς Διαθήκης στην Ορθοδοξία

Δημοσίευσηαπό ORTHODOXIA » Τρί Αύγ 14, 2012 6:28 pm

Η σημασία της Παλαιάς Διαθήκης στην Ορθοδοξία

Εικόνα

ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ

Η μεν Παλαιά Διαθήκη προφητεύει για την έλευση του Μεσσία και προετοιμάζει τον κόσμο για την υποδοχή Του, η δε Καινή Διαθήκη μας λέει για την εκπλήρωση των προφητειών της Παλαιάς Διαθήκης.

Καταρχήν, όταν λέμε Παλαιά Διαθήκη σημαίνει ότι υπάρχει και κάποια Καινή Διαθήκη, και όταν μιλάμε για Καινή Διαθήκη, υπάρχει και κάποια Παλαιά. Η Παλαιά Διαθήκη περιέχει την πρώτη αποκάλυψη που έδωσε ο Θεός στους ανθρώπους. Είναι η βάση της Καινής Διαθήκης. Η Καινή Διαθήκη είναι η συνέχεια της Παλαιάς.

Ο ίδιος ο Θεός συνάπτει την Παλαιά και Καινή Διαθήκη και ο ίδιος Θεός κηρύττεται και στην Παλαιά και στην Καινή Διαθήκη. Βέβαια υπάρχει η αντίληψη ότι στην Παλαιά κυριαρχεί η Δικαιοσύνη του Θεού ενώ στην Καινή η Αγάπη Του. Αν δούμε όμως την εικόνα του Χριστού, στο αριστερό χέρι κρατάει το Ευαγγέλιο και το δεξί είναι σε στάση ευλογίας. Δηλαδή αυτό μας δείχνει ότι συνυπάρχουν στον Θεό και η Δικαιοσύνη και η Αγάπη.

ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΕΙΤΑΙ Η ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ ΣΗΜΕΡΑ;

Η Παλαιά Διαθήκη σαφώς και χρησιμοποιείται σήμερα. Ακόμη και στο Σύμβολο της Πίστεως χρησιμοποιείται η Παλαιά Διαθήκη όπως : “Πιστεύω εις έναν Θεό Πατέρα Παντοκράτορα ποιητήν ουρανού και γης ορατών τε πάντων και αοράτων”, “…Κατά τας Γραφάς”, “Και εις το Πνεύμα … το λαλήσαν δια των προφητών”.

Ακόμη και τη Μεγάλη Βδομάδα διαβάζουμε Ψαλμούς και Προφητείες.

Η Παλαιά Διαθήκη είναι Λόγος του Θεού.

Ο Ι.Χρυσόστομος λέει : “Προέλαβεν την Καινή η Παλαιά και ηρμήνευσεν την Παλαιά η Καινή”. Και επίσης :”Η Καινή Διαθήκη κρύβεται στην Παλαιά και η Παλαιά ανοίγεται στην Καινή Διαθήκη”.

Ποια είναι η θέση της Ορθόδοξης Εκκλησίας για την Παλαιά Διαθήκη?

Η θέση που έχει η Ορθόδοξη Εκκλησία για την Παλαιά Διαθήκη είναι θέση που κατέχει από την εποχή του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, από την εποχή των μεγάλων Πατέρων της Εκκλησίας.

Η Εκκλησία μας στηρίζεται στη διδασκαλία των Προφητών(Παλαιά Διαθήκη) και Αποστόλων( Καινή Διαθήκη). “Οι προφήται ως είδον, οι Απόστολοι ως διδαξαν… Ουτω φρονούμεν ουτω λαλούμεν”. Με την Παλαιά Διαθήκη είναι ζυμωμένη όλη η λατρεία μας και αυτή η εικονογραφία μας.

ΠΗΓΗ: www.pentapostagma.gr



Άβαταρ μέλους
Achilleas
Δημοσιεύσεις: 2082
Εγγραφή: Παρ Ιούλ 27, 2012 7:09 pm

Re: Η σημασία της Παλαιάς Διαθήκης στην Ορθοδοξία

Δημοσίευσηαπό Achilleas » Τρί Αύγ 14, 2012 6:29 pm

Θέλω να αναφέρω ότι πολλοί είναι αυτοί που ισχυρίζονται να αφήσουμε την Παλαιά Διαθήκη και να αρκεστούμε στην Καινή. H Παλαιά Διαθήκη βρίθει από πολλά παραδείγματα προς αποφυγήν. Αναφέρω μερικά από αυτά:
Η Ραχήλ έκλεψε τα είδωλα της οικίας της ("έκλεψε δε Ραχήλ τα είδωλα του πατρός αυτής") (Γένεσις ΛΑ, 19).
Στην Έξοδο (ΛΒ, 1-10) αναφέρεται ότι οι Εβραίοι κατασκεύασαν όχι θεόν αλλά θεούς και λάτρευσαν τους χρυσούς μόσχους και ότι με τα χρυσά ενώτια ο Ααρών "εποίησεν αυτά μόσχον χωνευτόν και είπεν: "ούτοι οι θεοί σου Ισραήλ".
Οι Εβραίοι πολυθειστές λάτρευαν εκτός από τον γνωστό μόσχον της Βαιθήλ και Δαν (Βασιλέων Β', 10, 29) και Ελχίμ, Αδωνάϊ , Βάαλ, Μολώχ κλπ. Ο Κύριος μάλιστα ζήτησε από τους Ισραηλίτες να μην είναι πολυθειστές: "ου ποιήσετε υμίν αυτοίς θεούς αργυρούς και θεούς χρυσούς" (Έξοδος Κ, 23).
Έπειτα, έχουμε άλλα παραδείγματα προς αποφυγήν. Να θυμηθούμε τον Κάϊν , τον Αυνάν?
Η Ραχήλ έκανε την "μαστρωπό" στη δούλη της Βαλλάν: "και έδωκε αυτώ Βαλλάν την παιδίσκην αυτής αυτώ γυναίκα και εισήλθε προς αυτήν Ιακώβ" (Γένεσις, Λ,4).
Τέλος, ο Αβραάμ εμοιχεύετο με την Άγαρ με την έγκριση και προτροπή της συζύγου του Σάρας. "και λαβούσα Σάρα η γυνή Αβραμ Άγαρ την Αιγυπτίαν ... έδωκε αυτήν τω Αβραμ ανδρί αυτής αυτώ γυναίκα (Γένεσις ΙΣΤ,3).
Από τα παραπάνω περιστατικά, που δεν είναι μόνο αυτά, συμπεραίνει κανείς ότι μόνο υψηλά νοήματα και ηθικά διδάγματα δεν έχει να αποκομίσει.
Είναι όμως έτσι? Ο Χριστός διαβάζοντας τα Ευαγγέλια κάθε άλλο, παρά απορρίπτει το παρελθόν. Τρανταχτό παράδειγμα το περιστατικό της Μεταμορφώσεώς του, όπως και σε πολλά χορία κάνει αναφορά στα πρόσωπα της Παλαιάς Διαθήκης. Είναι τελικά η Παλαιά Διαθήκη ένα βιβλίο που αφορά κυρίως τους Εβραίαους και αποτελεί την ιστορία τους και πρέπει εμείς οι Ελληνορθόδοξοι να την υποβαθμίσουμε? Όταν υπάρχουν δύο διαθήκες εγκυρότερη δεν είναι η τελευταία? Εξάλλου η Παλαιά ερραντίσθη με αίμα μόσχου ενώ η Καινή δι' αίματος Ιησού Χριστού (Εβρ. 9,12). Τελικά τι πρέπει να κρατήσουμε από αυτήν? Μήπως μόνο τους προφήτες και τους κριτές?


Μακάριοι οι πραείς, ότι αυτοί κληρονομήσουσι την γην.

Άβαταρ μέλους
Νίκος
Διαχειριστής
Δημοσιεύσεις: 6863
Εγγραφή: Παρ Ιούλ 27, 2012 11:05 am
Τοποθεσία: Κοζάνη

Re: Η σημασία της Παλαιάς Διαθήκης στην Ορθοδοξία

Δημοσίευσηαπό Νίκος » Τρί Αύγ 14, 2012 6:30 pm

Η αξία της Παλαιάς Διαθήκης

Ερώτηση:

Σεβαστέ Πάτερ, θα ήθελα να σας ρωτήσω ποιος είναι ο λόγος να διαβάζωμε την Παλαιά Διαθήκη, αφού υπάρχει τόσο αγριότητα όπως οι Κριτές η ιστορία του Σαμψών, Γεδεών, κτλ. και γιατί ο Θεός τιμωρούσε τόσο πολύ τους Εβραίους και διατί να μαθαίνωμε την ιστορία των Εβραίων. Ενώ η Κ. Διαθήκη χαρακτηρίζει το Θεό μας πολυεύσπλαχνο, Πανάγαθο. Εάν μπορείτε να μου εξηγήσετε η εάν ξεύρετε κανένα βιβλίο που να εξηγή. Σας ευχαριστώ. Μετά μεγάλου σεβασμού...

Εικόνα

Απάντηση:

Αγαπητή κα...
Χαίρετε εν Κυρίω πάντοτε!

Η ερώτηση που μας υποβάλατε είναι αρκετά συνηθισμένη και γνωστή στην Εκκλησία ιδίως στην εποχή μας. Ως συνήθως τα φαινομενικά βίαια και αποτρόπαια γεγονότα που καταγράφονται στην Βίβλο χρησιμοποιούνται ως εναύσματα προς κατηγόρηση της Αγίας Πίστης μας. Εσείς, φυσικά, ως πιστή Χριστιανή, διακατέχεστε απ' αυτήν την απορία εξαιτίας άγνοιας και επομένως καλού πόθου προς μαθητεία.

Είναι γεγονός πως για να προχωρήσουμε ορθά στην πορεία της πνευματικής μας ζωής πρέπει πρωτίστως να στερεωθούμε σε ακράδαντη και θερμή πίστη που συγχρόνως θα χαρακτηρίζεται από το απλό και άδολο της παιδικότητας. Αυτό επ' ουδενί δεν ενισχύει το ρητό «πίστευε και μη ερεύνα»- αφού ο Κύριος μας καλεί σε έρευνα της Γραφής (Ιωαν. 5,39)- αλλά εδράζεται στην προϋπόθεση που έθετε ο Ιησούς Χριστός όταν επρόκειτο να απαντήσει ή να θαυματουργήσει, δηλαδή θερμή πίστη. Επομένως, εάν θέλουμε να είμαστε μέλη της Εκκλησίας είναι αδιανόητο να τολμήσουμε να απορρίψουμε ότι έχει θεσπίσει σ' Αυτήν το Άγιο Πνεύμα μέσω των Θεοφόρων Πατέρων (επαναλαμβάνουμε πως η Πίστη δεν συνεπάγεται με την απαγόρευση ερωτήσεων περί αυτής).

Η Παλαιά Διαθήκη δεν είναι τίποτε λιγότερο ή περισσότερο από Αγία Γραφή, είναι το πρώτο μεγάλο Της τμήμα. Γράφηκε με το φωτισμό του Αγίου Πνεύματος (όπως ακριβώς και η Καινή). Χρησιμοποιήθηκε από τον ίδιο τον Χριστό, από τους Αποστόλους και ανά τους αιώνας απ' όλους τους Αγίους της Εκκλησίας μας χωρίς ποτέ να διακριθεί από την Καινή Διαθήκη. Χαρακτηριστικά ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος μας διδάσκει πως «η Παλαιά προδήλωσε την Καινή και η Καινή ερμήνευσε την Παλαιά. Δεν είναι κάτι ξεχωριστό αλλά ομοιάζουν με δύο υπηρέτριες που ακολουθούν τον Ένα Δεσπότη» (PG 50, 796). Πιο απλά μπορούμε να πούμε πως ολόκληρη η Παλαιά βοά «ο Χριστός έρχεται» ενώ η Καινή πιστοποιεί πως «ο Χριστός ήρθε».

Όμως τι είναι όλα αυτά τα περίεργα στοιχεία βίας και «παράξενων» κοινωνικών συμπεριφορών των προσώπων της Παλαιάς Διαθήκης έναντι αυτών της Καινής; Ακόμη και ο ίδιος ο Θεός παρουσιάζεται ως αιμοσταγής και εκδικητικός (όπως νομίζουν μερικοί). Δεν είναι επί του παρόντος να καταλογογραφήσουμε πληθώρα παραδειγμάτων όπου ο Θεός στην Παλαιά Διαθήκη ενεργεί με απαράμιλλη αγάπη και ανεκτικότητα. (Παρενθετική διευκρίνιση: Ομιλούμε ασφαλώς για τον Έναν Τριαδικό Θεό που πλέον αποκαλύπτεται ολοφάνερα στην Καινή. Εάν κάποιος διαχωρίζει τον Θεόν σε αυτόν της Παλαιάς ή της Καινής, όχι απλώς αιρετικός αλλά πολυθεϊστής πρέπει να ονομασθεί). Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της αναμονής Του για την μετάνοια των νινευιτών (Ιων. 3 και 4). Από την άλλη υπάρχουν παραδείγματα στην Καινή Διαθήκη όπου ο Κύριος φέρεται αυστηρά (π.χ. εκδίωξη εμπόρων από το Ναό Μτθ. 21, 12-13), μήπως και εκεί πρέπει να Τον κατηγορήσουμε; Ως συνήθως λησμονούμε πως ο Θεός εκτός από σπλαχνικός Πατέρας μας είναι και ο δίκαιος Κριτής μας. Βέβαια αυτό δεν το πράττουμε εξαιτίας αγάπης προς το Θείο του Πρόσωπο αλλά μάλλον προς εξυπηρέτηση των χαμερπών συμφερόντων μας. Πρόκειται δηλαδή για μια παρανόηση αλλά και για μια σατανική συκοφαντία (όταν προέρχεται από εχθρούς της Πίστεως) προς τις θείες Γραφές. Η λύση της παρανοήσεως αυτής (όταν συμβαίνει σε πιστούς ανθρώπους όπως εσείς) βρίσκεται στο πώς θα προσεγγίσουμε τα ιερά κείμενα. Δηλαδή, όχι απλώς ως κάποιο ιστορικοφιλολογικό είδος αλλά ως κατ' εξοχήν θεόπνευστα θεολογικά κείμενα. Οι Δίκαιοι και Προφήτες, συγγραφείς και διαμορφωτές της Παλαιάς Διαθήκης, υπήρξαν φορείς του Αγίου Πνεύματος όπως ακριβώς και οι συγγραφείς της Καινής. Μας μεταφέρουν ό,τι ακριβώς θέλει να διδάξει ο Θεός στην ανθρωπότητα την συγκεκριμένη ιστορική στιγμή αλλά και διαχρονικά, μέχρι την συντέλεια του κόσμου. Επίσης οφείλουμε να έχουμε διαρκώς στο νου μας πως πρόκειται για κείμενα που διαμορφώθηκαν αιώνες προ της ελεύσεως του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Μια δίκαιη κρίση προϋποθέτει την μελέτη του πολιτισμού εκείνης της εποχής, την επικρατούσα νομοθεσία στους γειτονικούς με τον Ισραήλ λαούς και γενικώς όλη την περιρέουσα ατμόσφαιρα στην οποία ζούσε, έδραττε και οπωσδήποτε επηρεαζόταν ο Ισραήλ. Επί παραδείγματι η πολυσυζητημένη διάταξη του Μωσαϊκού Νόμου «οφθαλμόν αντί οφθαλμού» και «οδόντα αντί οδόντος» (Εξ. 21,24) μέσα σε κοινωνία που είχε ως βασικά χαρακτηριστικά την βαρβαρότητα και την άμετρη εκδικητικότητα έρχεται να περιορίσει το κακό. Διατάσσοντας την εξ ίσου ανταπόδοση αποφεύγεται η αχαλίνωτη, που συνηθίζονταν τότε. Στην σύγχρονη εποχή κάτι τέτοιο μας ξενίζει, όμως πώς εκδικούμαστε σήμερα (πολλές φορές και Χριστιανοί); Ίσως μας δικαιολογεί το γεγονός ότι πατούμε επί πτωμάτων αλλά με «πολιτισμένο τρόπο»... Ας μην απαιτούμε να κατανοήσουμε την κατάσταση και τα ήθη αρχαίων λαών μέσω των δεδομένων του 21ου αιώνος, είναι παράλογο. Άλλωστε γνωρίζουμε πόσο επηρέασε στη διαμόρφωση των πολιτισμών η έλευση και το κήρυγμα του Χριστού μας. Στο σημείο αυτό θα θέλαμε να χρησιμοποιήσουμε ένα απλοϊκό αλλά, νομίζουμε, αντιπροσωπευτικό παράδειγμα. Όταν οι γονείς ξεκινούν την διαπαιδαγώγηση των παιδιών τους ασφαλώς δεν χρησιμοποιούν τις ίδιες μεθόδους και τακτικές που θα χρησιμοποιήσουν όταν αυτά θα έχουν φτάσει στην εφηβεία ή στην ενηλικίωση. Στην νηπιακή και παιδική ηλικία το παιδί διδάσκεται μέσω απλοϊκών εκφράσεων, ιστοριών κλπ. ενώ συχνά γίνεται χρήση του φόβου αλλά πολλάκις και της βίας. Ποιος γονιός όμως κατηγόρησε τον εαυτό του για αυτές του τις ενέργειες; Έτσι και ο Ουράνιος Πατήρ παιδαγωγεί με τον τέλειο και πάνσοφο τρόπο Του και οδηγεί κάθε άνθρωπο στην επίτευξη του σκοπού της ζωής του, την σωτηρία του. Γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο η Παλαιά Διαθήκη έχει χαρακτηρισθεί προσφυώς ως «παιδαγωγός εις Χριστόν» και πράγματι αυτή είναι η λειτουργία της έως της συντελείας του αιώνος. Η επίσης συχνή κατηγορία προς το ιερό βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης είναι ότι πρόκειται για βιβλίο που περιγράφει ιστορίες της εβραϊκής θρησκείας και συνεπώς δεν αφορά καθόλου τους Χριστιανούς και ιδίως τους Έλληνες (!;). Μια τέτοια άποψη, όμως, μήπως υποκρύπτει έναν παράλογο σωβινισμό; Ο χαρακτηρισμός του Ισραήλ ως «εκλεκτού λαού του Θεού» δεν δίδει κάποιο ξεχωριστό δικαίωμα στους Εβραίους- αν και ήταν το μοναδικό έθνος που πίστευε στον αληθινό Θεό εκείνη την εποχή- αλλά μια ιδιαίτερη ιεραποστολική, θα λέγαμε, υποχρέωση για την πνευματική προετοιμασία που απαιτούνταν προ της ελεύσεως του Σωτήρος Θεανθρώπου. Επειδή ο Ισραήλ ταύτισε πολλάκις τον Θεό με το έθνος του ο Ίδιος κατακρίνει αυτήν την υπεροπτική στάση (Αμ. 3,2) και δηλώνει απερίφραστα ότι αγαπά και νοιάζεται κατά τον ίδιο τρόπο και τα άλλα έθνη (Αμ. 9, 7). Και όλα αυτά μέσα στην Παλαιά Διαθήκη, που αν και κατηγορείται ως απλή εξιστόρηση εβραϊκών γεγονότων απευθύνεται σ' όλον τον κόσμο, όπως ολόκληρη η Αγία Γραφή. Ο Χριστός μας απευθύνθηκε με την ίδια αγάπη σε όλους τους ανθρώπους ανεξαρτήτως φυλής και εθνότητος. Ο θείος Του λόγος καλεί στον αγώνα για την σωτήρια κάθε έναν μας ξεχωριστά ως αγαπητό Του και μοναδικό πρόσωπο. Προσωπικά για έναν έκαστο άνθρωπο όλων των εποχών ο Θεός ενανθρώπησε, δίδαξε και σταυρώθηκε και αναστήθηκε. Γνωρίζουμε, βέβαια, πως όλα αυτά πραγματοποιήθηκαν σύμφωνα με το προ αιώνων σχέδιο της Θείας Οικονομίας του Ουρανίου Πατρός. Πότε όμως ξεκινά το σχέδιο αυτό; Από πού θα διδαχθούμε την πορεία του; Ασφαλώς από την Αγία Γραφή και συγκεκριμένα από την Παλαιά Διαθήκη! Αμέσως μετά την πτώση των πρωτοπλάστων ο Πανάγαθος και όλος αγάπη Θεός προαναγγέλλει την λύτρωση του ανθρωπίνου γένους και την τιμωρία του όφεως (διαβόλου). Συγκεκριμένα ο Θεός λέει στο φίδι πως από την γυναίκα θα προέλθει απόγονος ο οποίος θα του συντρίψει το κεφάλι (με την Σταύρωση και την Ανάστασή Του) και αυτός θα του τρυπήσει την φτέρνα (δια του πάθους κατά την ανθρώπινη φύση Του) (Γεν. 3, 15). Αυτήν την ολοφάνερη προφητεία για την έλευση, Σταύρωση και Ανάσταση του Χριστού την ονομάζουν οι Άγιοι Πατέρες «πρωτευαγγέλιο». Και όλα αυτά στο προοίμιο της Παλαιάς Διαθήκης, στο πρώτο της βιβλίο που ονομάζεται Γένεσις. Από εκεί και πέρα όλα τα βιβλία της Π. Διαθήκης βρίθουν από προτυπώσεις, προεικονίσεις και προφητείες για το πρόσωπο του Χριστού, τον επί γης βίο Του αλλά και για την Εκκλησία και μέχρι και για την δευτέρα παρουσία Του. Τι πρώτα να αναφέρουμε; Περί προσώπων; Ο Ισαάκ (Γεν. 22), ο Μελχισεδέκ (Γεν. 14, 17-24), ο Ιωσήφ (Γεν. 37 και εξής) και τόσοι άλλοι είναι προτυπώσεις αυτού του ίδιου του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Σας θυμίζουμε την φλεγομένη και μη καιομένη βάτο (Εξ. 3, 16), την κιβωτό της διαθήκης (Εξ. 25, 10-22), τον πόκο του Γεδεών (Κριτ. 6, 37-40) και τόσες άλλες ολοφάνερες προτυπώσεις της Θεοτόκου και του υπερφυή τρόπου της συλλήψεως απ' Αυτήν του Λόγου του Θεού. Επίσης εύγλωττα προεικονίζεται η Γέννηση του Χριστού στο όνειρο του Ναβουχοδονόσορα με τον «λίθο άνευ χειρός τμηθέντα» (Δαν. 2)· η τριήμερος ταφή και Ανάσταση με την παραμονή του Ιωνά εντός του κήτους (Ιων. 2, 1-11)· η δια του Σταυρού λύτρωση των ανθρώπων με το γεγονός της υψώσεως του χάλκινου όφεως υπό του Μωυσέως (Αριθ. 21, 4-9)· και φτάνει ο προφήτης Ιεζεκιήλ να προλέγει, σαν να είναι παρών, την ανάσταση όλων των νεκρών «εν τη εσχάτη ημέρα» (Ιεζ. 37). Οφείλουμε επ' αυτών να υπογραμμίσουμε την καταπληκτική ακρίβεια με την οποία οι προφήτες προλέγουν όλα τα γεγονότα που αφορούν στο θείο πρόσωπο του Χριστού εκατοντάδες χρόνια πρίν. Για του λόγου το αληθές θα αρκούσε μια γρήγορη φυλλομέτρηση και μόνον του κατά Ματθαίον Ευαγγελίου. Ο ιερός Ευαγγελιστής αναφέρεται σε πληθώρα προφητειών και αποδεικνύει πώς βρίσκουν εκπλήρωση στο πρόσωπο του Θεανθρώπου. Πόσο εκπληκτική είναι η παραπομπή στις ιερές Γραφές από τον Κύριο, την στιγμή που βρίσκεται επί του Σταυρού, με την φράση «Θεέ μου, Θεέ μου ινατί με εγκατέλιπες;» (Μτθ. 27, 46). Είναι η αρχή του 22ου Ψαλμού όπου προφητεύονται λεπτομερώς τα γεγονότα του θείου Πάθους. Ήδη μακρύναμε τον λόγο αν και όσα λέχθηκαν αποτελούν μια σύντομη απάντηση για ένα τόσο σπουδαίο θέμα. Κλείνοντας θέλουμε να τονίσουμε τρία στοιχεία τα οποία θεωρούμε ως το κλειδί και την βάση για την κατανόηση της ιερότητος αυτού του τόσο παρεξηγημένου και παρερμηνευμένου βιβλίου:

Ο ίδιος ο Χριστός μας όταν μας καλεί να μελετήσουμε τις Γραφές διότι αυτές μαρτυρούν για Αυτόν (Ιωαν. 5, 39), ή όποτε άλλοτε αναφέρεται στις Γραφές εννοεί ασφαλώς την Παλαιά Διαθήκη (η Καινή γράφηκε αρκετά χρόνια μετά την Ανάστασή Του).

Οπουδήποτε στην Π. Διαθήκη έχουμε φανέρωση του Θεού γίνεται δια του Λόγου του, δηλαδή του Χριστού (πολλάκις ως Άγγελος). Ο ΙΔΙΟΣ ο Χριστός φανερώνεται εν σώματι στην Καινή και άνευ σώματος- αφού δεν το είχε λάβει ακόμη- στην Παλαιά.

Η Αγία μας Εκκλησία οδηγούμενη από το Άγιο Πνεύμα όρισε ως ενιαίο σύνολο την Παλαιά και την Καινή Διαθήκη και ποτέ δεν τις διαχώρισε. Δεν έχουμε δύο αλλά ΕΝΑ ιερό βιβλίο, την Αγία Γραφή, που χρησιμοποιούμε στον εκκλησιαστικό μας βίο.

Πολύ θα βοηθηθείτε εάν διαβάστε ακόμη μερικά σημαντικότατα και διαφωτιστικά άρθρα στο διαδίκτυο: στην ιστοσελίδα της Ο.Ο.Δ.Ε. http://www.oodegr.com/oode/grafi/pd/foundas_p_d1.htm.

Επίσης, στην ιστοσελίδα μας http://www.impantokratoros.gr/B241C6B3.el.aspx.

Τέλος σας προτείνουμε και το έγκριτο βιβλίο του Βασιλειάδη, Νικολάου, Η Παλαιά Διαθήκη στην Ορθόδοξον Εκκλησίαν, απάντησι στους κατηγόρους της, Αθήνα, εκδ. «Σωτήρ», 2002.

Είθε ο Πανάγαθος Κύριός μας να φωτίζει όλους στην επίγνωση της Αλήθειας.

Μετ' ευχών
Ο Καθηγούμενος
† Αρχιμ. Κύριλλος

Πηγή: Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου


Ο Θεός, ιλάσθητί μοι τώ αμαρτωλώ και ελέησόν με.

Zenon
Δημοσιεύσεις: 113
Εγγραφή: Τετ Αύγ 01, 2012 3:07 pm

Re: Η σημασία της Παλαιάς Διαθήκης στην Ορθοδοξία

Δημοσίευσηαπό Zenon » Τρί Αύγ 14, 2012 6:32 pm

ΕIΝΑΙ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ Η ΠΑΛΑIA ΔΙΑΘΗΚΗ
(π. Βασίλειος Βολουδάκης)



Ο π. Βασίλειος μας διασαφηνίζει πως η έλευση του Χριστού δεν καταργεί την Παλαιά Διαθήκη αλλά την τελειοποιεί. Δίνει την πλήρη πραγμάτωση της, δείχνοντας την αισθητή παρουσία του Χριστού στους ανθρώπους. Την Παλαιά Διαθήκη, σύμφωνα με τα λόγια του Χριστού την χειρίζονται οι λαϊκοί , που έχουν το χάρισμα του κυβερνάν , ενώ την Καινή Διαθήκη την χειρίζονται οι κληρικοί. Έτσι και οι πολιτικοί που είναι οι χειριστές και εκτελεστές της Παλαιάς Διαθήκης υπάγονται στην Εκκλησία .



Πηγή: ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΒΗΜΑ



Panagiotis
Δημοσιεύσεις: 7
Εγγραφή: Παρ Αύγ 03, 2012 6:55 pm

Re: Η σημασία της Παλαιάς Διαθήκης στην Ορθοδοξία

Δημοσίευσηαπό Panagiotis » Σάβ Νοέμ 03, 2012 7:02 pm

Αδελφέ Αχιλλέα, (υπολαμβάνω ότι είσαι ο αγαπητός συνάδελφος)

Επίτρεψέ μου να σου γράψω μερικές σκέψεις πάνω στον προβληματισμό σου για το κείμενο της Παλαιάς Διαθήκης. (Εάν κάνω λάθος ας με διορθώσει κάποιος έμπειρος)

Έχω την γνώμη ότι την Παλαιά Διαθήκη πρέπει να την δούμε και σαν δημόσια εξομολόγηση των Δικαίων της Παλαιάς Διαθήκης. Καί οι πρώτοι Χριστιανοί, όπως νομίζω, έκαναν δημόσια εξομολόγηση. Αργότερα, έγινε η εξομολόγηση κατ΄ιδίαν στον πνευματικό.

Θυμήσου την εξομολόγηση των Ιουδαίων στον Ιωάννη τον Βαπτιστή (Ματθαίος 3:5-7) (Εκτιμώ ότι θα ήταν δημόσια).

Χωρίς εξομολόγηση δεν υπάρχει συγχώρηση και άφεση αμαρτιών.

Έχω την γνώμη ότι στον Παράδεισο, όταν καλεί ο Θεός (ο Χριστός) τον Αδάμ μετά την πτώση του: "Αδάμ που εί;" (Γένεσις 3:10), τον καλεί σε εξομολόγηση-μετάνοια. Ο ταλαίπωρος Αδάμ ρίχνει το φταίξιμο στον Θεό που του έδωσε γυναίκα... Τα ίδια λέμε και εμείς σήμερα τις περισσότερες φορές...φταίει κάποιος άλλος...εμείς ποτέ). Την συγκεκριμένη περικοπή ερμηνεύει υπέροχα (όπως πάντα) ο Ιερός Χρυσόστομος.

Από την πτώση του Αδάμ μέχρι σήμερα ο Θεός, μας καλεί συνέχεια σε μετάνοια: "Αδάμ που εί;" Είναι τόσο φιλάνθρωπος που αρκεί να του πούμε με ειλικρίνεια "ημαρτον" και μας συγχωρεί.

Αδελφέ, Ο Χριστός χθες, σήμερον ο Αυτός και στους αιώνες (δεν το εντόπισα να το γράψω ακριβώς).

Γνωρίζουμε ότι στην Δευτέρα Παρουσία θα ανοιχτούν τα βιβλία με τα πεπραγμένα όλων των ανθρώπων. Ο Κύριος μας λέγει (Λουκάς 12:2-3) "ουδέν δε συγκεκαλυμμένον εστίν ό ούκ αποκαλυφθήσεται, και κρυπτόν ό ού γνωσθήσεται". Η εκκλησία, μας διαβεβαιώνει ότι οι εξομολογημένες αμαρτίες σβήνονται.

Αδελφέ μου, πολλές φορές σκέφτηκα πόσο υποκριτικό είναι από μέρους μου να σκανδαλίζομαι με τις εξομολογημένες αμαρτίες των Δικαίων της Παλαιάς Διαθήκης, αναλογιζόμενος τις δικές μου τρισχειρότερες... (Διάβασε την προσευχή του γεροντος μετανοούντος του Συμεών του μεταφραστού/Προσευχητάριο Σημωνώφ, πού έκανε λιγώτερες από εμένα...για να πάρεις μία ιδέα από εμένα)

Διάβασα κάπου πως ο Χριστός καταδέχτηκε να έχει κατά σάρκα προγόνους, όχι από νόμιμες συζύγους. Εμείς όμως είμαστε ...υπεράνω, τρομάρα μας. Μήπως η προσευχή του Δαυίδ (50ος ψαλμός) δεν είναι ταιριαστή για τους περισσότερους από εμάς; Δεν είναι μέγιστη υποκρισία από μέρους μας να σκανδαλιζόμαστε (δήθεν ...οι αναμάρτητοι) από την του Ουρίου; (Βησραβεέ).

Αφήνω τελευταίο ένα σχόλιο για τη Οσία Μαρία την Αιγυπτία που ευλαβούμαι (και ας μου επιτρέψει, την αγαπώ). Θαυμάζω τον αγώνα της 40 χρόνια στην έρημο. Ποιός μπορεί να διανοηθεί κάτι τέτοιο σήμερα; Με τρία ψωμιά έφυγε στην έρημο για να μετανοήσει. Ούτε την ενδιέφερε τι θα τρώει, τι θα ντύνεται, αν την κατασπάραζαν άγρια θηρία... (Εξομολογούμαι ότι, της ζητώ να μου χαρίσει λίγο από το μίσος της προς την αμαρτία). Και όμως, μία τέτοια Αγία, από την δημόσια εξομολόγησή της στον Ζωσιμά, ίσως να προκαλεί σε πολλούς (...αναμάρτητους) υποκριτές από εμάς σήμερα, αχνά χαμόγελα συγκατάβασης... Και να σκεφτεί κανείς πως σήμερα θα ήταν, κατά τον νεανικό βίο της, μία πάνω-κάτω συνηθισμένη κοπέλα. Άς έχουμε τις πρεσβείες της Οσίας.


Παναγιώτης/Έδεσσα



Άβαταρ μέλους
johnge
Δημοσιεύσεις: 220
Εγγραφή: Τετ Αύγ 01, 2012 3:43 pm
Τοποθεσία: π.Πρόδρομος, Κύμη

Re: Η σημασία της Παλαιάς Διαθήκης στην Ορθοδοξία

Δημοσίευσηαπό johnge » Τρί Ιούλ 09, 2013 2:47 pm

Η ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ και οι ΕΠΙΚΡΙΤΕΣ ΤΗΣ
Συνέντευξη του Μιχάλη Μανωλόπουλου στον σταθμό της Εκκλησίας της Ελλάδος από τον ιερομόναχο της Μονής Γρηγορίου, π. Αρτέμιο Γρηγοριάτη

ΕΡΩΤΗΣΗ: Η πολεμική Πάτερ Αρτέμιε, εναντίον της Παλαιάς Διαθήκης από Νεοεποχίτες, Νεοειδωλολάτρες κ.λ.π., έχει τελευταία αυξηθεί και ενταθεί, θα έλεγα. Πού οφείλεται αυτό άραγε, Πάτερ Αρτέμιε;

ΠΑΤΗΡ ΑΡΤΕΜΙΟΣ: Λοιπόν, πρέπει πρώτα απ’ όλα να πούμε ότι η πολεμική αυτή δεν είναι σημερινή. Υπήρχε και παλαιότερα από τους Γνωστικούς, από τους Μανιχαίους και κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και πριν από αυτόν, από τους Γερμανούς Χριστιανούς, οι οποίοι ως αντισημίτες, θέλησαν να διαγράψουν, να περιφρονήσουν τελείως και να μην ασχολούνται καθόλου με την Παλαιά Διαθήκη.

Νομίζω στοιχεία και απ’ αυτά τα τρία έχουν όλοι οι Νεοεποχίτες, δηλαδή στοιχεία Νεοναζιστικά, στοιχεία Μανιχαϊστικά και ασφαλώς και στοιχεία Γνωστικά, δεδομένου ότι υπάρχουν και ομάδες των Νεοεποχιτών που λέγονται και Νεογνωστικοί. Βεβαίως είναι και ο Σαμαέλ Αούν Βεόρ, ένας Νεοεποχίτης, ο οποίος σαφέστατα μιλάει για τα λάθη που έκανε ο Χίτλερ, τα οποία δεν έπρεπε να τα κάνει, για να επιφέρει την παγκοσμιοποίηση. Πρέπει να πούμε λοιπόν ότι σήμερα υπάρχει μια ενορχηστρωμένη πολεμική των Νεοεποχιτών εναντίον του Χριστιανισμού, εναντίον της διδασκαλίας των Θρησκευτικών και εντείνεται περισσότερο η προσπάθεια εναντίον της Παλαιάς Διαθήκης.

Η πολεμική αυτή είναι διότι οι Νεοεποχίτες, και όλοι οι όμοιοί τους, θέλοντας να προτείνουν ένα νέο μοντέλο παγκοσμιοποίησης, οφείλουν να φέρουν ένα νέο μοντέλο πανθρησκείας. Αυτή η πανθρησκεία, η οποία διδάσκεται, δέχεται όλους τους θεούς, όλες τις δοξασίες, όλες τις πίστεις. Όταν λοιπόν η Εκκλησία διεκδικεί την μονοθεΐα, την αλήθεια και την Ορθοδοξία, αυτό πρέπει να εκλείψει. Κατά συνέπεια αυτό πρέπει να το συντρίψουν κατά τη γνώμη τους οι Δωδεκαθεϊστές και οι εχθροί της Εκκλησίας, και όλοι εκείνοι οι οποίοι την πολεμούν.

Οι Νεοεποχίτες θα λέγαμε ότι πολεμούν με την μέθοδο «του σαλαμιού». Πρώτα θα αρχίσουν από την Παλαιά Διαθήκη, αργότερα θα χτυπήσουν και την Καινή Διαθήκη, αργότερα τον ίδιο τον Χριστό, και συνεπώς θέλουν να διαλύσουν αυτή την ευλογημένη Ελληνορθόδοξη Παράδοση που με τόσους κόπους και θυσίες έχουν μαζέψει οι Άγιοι Πατέρες, οι Μάρτυρες και όλοι οι Όσιοι της Εκκλησίας μας.

ΕΡΩΤΗΣΗ: Θα ήθελα να συμπληρώσω εγώ Πάτερ, ότι αυτή η πολεμική έχει ενταθεί και για έναν άλλο λόγο, επειδή το κράτος μας, η Ελληνική Πολιτεία, ως γνωστόν, θα φιλοξενήσει τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004. Η Εκκλησία μας έχει πάρει θετική στάση, κριτική στάση απέναντι στους αγώνες, και προβάλει τον εθελοντισμό, ή θα ’λεγα καλύτερα προβάλει την «αρετών ανωτέρα» όπως την είπε ο συγγραφέας του Λιμπρέτου, σε μία παράσταση του Μεγάρου Μουσικής, δηλαδή την αγάπη.

Πάτερ Αρτέμιε, ακούμε συχνά πως η Καινή Διαθήκη δεν έχει καμμία ανάγκη για να σταθεί στα πόδια της την Παλαιά Διαθήκη, άλλωστε η μία μιλάει για έναν Θεό αυστηρό, εν πολλοίς άδικο, μιλάω για την Παλαιά Διαθήκη κατά τους επικριτές της, η άλλη όμως μιλάει για τον Θεό της Αγάπης. Πρόκειται δηλαδή για δυο διαφορετικά βιβλία που μιλούν για δύο διαφορετικούς Θεούς. Είναι πράγματι έτσι;

ΠΑΤΗΡ ΑΡΤΕΜΙΟΣ: Τα πράγματα δεν είναι έτσι, διότι όταν μιλάμε για Παλαιά Διαθήκη, είναι όρος καθαρά Χριστιανικός, και όχι εβραϊκός. Όταν λέμε Παλαιά Διαθήκη σημαίνει ότι υπάρχει και κάποια καινούργια Διαθήκη και αντιστρόφως, όταν μιλάμε για την Καινή Διαθήκη, σίγουρα την καινούργια Διαθήκη, υπάρχει κάποια Παλαιά Διαθήκη. Ο ίδιος ο Θεός συνάπτει και συντάσσει αυτές τις δύο Διαθήκες μεταξύ του εαυτού του και των ανθρώπων, άρα λοιπόν είναι ο ίδιος ο Θεός που συνάπτει την Παλαιά και την Καινή Διαθήκη και ο ίδιος Θεός κηρύττεται και στην Παλαιά και στην Καινή Διαθήκη. Θα λέγαμε βέβαια ότι υπάρχει αντίληψη ότι στην Παλαιά Διαθήκη φαίνεται έντονα η δικαιοσύνη του Θεού, ενώ στην Καινή Διαθήκη η αγάπη του Θεού. Αν δούμε την εικόνα του Χριστού, θα δούμε ότι στο αριστερό του χέρι κρατάει το Ευαγγέλιο και το δεξιό του χέρι είναι σε στάση ευλογίας. Αυτό σημαίνει ότι στο δεξί του χέρι έχει την αγάπη και την φιλανθρωπία, και στο αριστερό του χέρι έχει την δικαιοσύνη και τον νόμο. Ο Θεός δουλεύει και με τα δύο, και τα δύο συνυπάρχουν στον Θεό, και η δικαιοσύνη και η αγάπη, γιατί και μέσα από την δικαιοσύνη υπάρχει η φιλανθρωπία του Θεού και μέσα από την φιλανθρωπία υπάρχει η δικαιοσύνη του Θεού. Είναι αλληλένδετα αυτά τα δύο. Επομένως εάν κάποια φορά συναντάμε κάποια ανθρωπομορφική έκφραση ότι π.χ. ο Θεός εντείνει το τόξο του, ή διαβάζουμε: «Ινατί υπνοίς Κύριε; Εξεγέρθητι και μη απώση ημάς εις τέλος» - Γιατί κοιμάσαι Κύριε; Σήκω και μη μας διώξεις τελείως. «Ο Θεός κοιμάται», ανθρωπομορφική έκφραση, «ο Θεός σηκώνεται», αφού ο Θεός είναι αμετάβλητος, πως γίνεται αυτό;

Αυτές οι ανθρωποπαθείς εκφράσεις, «κοιμάται» σημαίνει την μακροθυμία του Θεού κατά τους Αγίους Πατέρες, ενώ «σηκώνεται» σημαίνει την απονομή της δικαιοσύνης. Πολλές φορές όμως κάνουμε και το εξής λάθος, δεν ξέρουμε και τα κριτήρια και τα σχέδια του Θεού για τους ανθρώπους. Βλέπουμε, ας πούμε έναν άνθρωπο να διαπράττει συνεχώς αδικίες, ας πούμε να σκοτώνει, να ληστεύει, να θυσιάζει νήπια, όπως θυσιάζανε στους αρχαίους θεούς τα παιδιά τους, αναφέρεται και στην Παλαιά Διαθήκη αυτό. Βλέπουμε να θυσιάζουν τα ζώα, να καταστρέφουν την φύση. Αυτά τα διαβάζουμε και ξέρουμε ότι τα έκαναν οι παλαιοί. Όταν κάποια στιγμή βλέπουμε αυτά τα γεγονότα, λέμε: Μα που είναι η δικαιοσύνη του Θεού; Ο Θεός είναι άδικος; Γιατί επιτρέπει στους ανθρώπους να κάνουνε αυτά τα κακά; Όταν ο Θεός κάποια στιγμή σηκώνεται και αποδίδει δικαιοσύνη, και αποτρέπει το κακό, και τον σταματάει αυτόν τον άνθρωπο, είτε με μια αρρώστια, είτε με ένα θάνατο, λέμε: Μα γιατί είναι άδικος ο Θεός που τον χτύπησε; Άρα λοιπόν ούτε με το ένα είμαστε ευχαριστημένοι, ούτε με το άλλο. Αυτό είναι λάθος.

ΕΡΩΤΗΣΗ: Προφανώς αυτό είναι λογική αντίφαση. Θα μείνω όμως σ’ αυτό που είπατε, Πάτερ. Δεν ξέρουμε, δεν μπορούμε να αντιληφθούμε πολλές φορές το σχέδιο του Θεού. Νομίζω, πολλοί από μας έχουνε περάσει δύσκολες στιγμές, κάποιες αρρώστιες, κάποιες δυσκολίες μέσα στην οικογένεια, και όταν κοιτάμε μετά από το πέρασμα κάποιου χρόνου αυτές τις δυσκολίες, με το μάτι του σοφότερου πια, βλέπουμε πόσο άγιο και σοφό ήταν το θέλημα του Θεού για μας, πόσο μας έκανε βαθύτερα χριστιανούς ο πόνος. Ας μη βιαζόμαστε λοιπόν να βγάζουμε πάντοτε συμπεράσματα για τα σχέδια του Θεού και ας περιμένουμε να μιλήσει ο ίδιος για τα σχέδιά του σε μας.

Πάτερ Αρτέμιε, η Παλαιά Διαθήκη, ας μου επιτραπεί η έκφραση, περιέχει «μύθους», εντός εισαγωγικών βέβαια, για κάποιους. Οπότε λένε, φυσιολογικά γιατί να μην δεχτούμε και να σπουδάζουμε τους αρχαιοελληνικούς μύθους, χωρίς εισαγωγικά εδώ, και να μένουμε σε κείνους της Παλαιάς Διαθήκης. Να θυμηθώ την ιστόρηση της Παλαιάς Διαθήκης για τον κατακλυσμό του Νώε και από την άλλη μεριά τον μύθο του Δευκαλίωνα στην αρχαιοελληνική μυθολογία. Τι μπορούμε να απαντήσουμε σ’ αυτά;

ΠΑΤΗΡ ΑΡΤΕΜΙΟΣ: Πρώτα απ’ όλα πρέπει να πούμε ότι με τα σημερινά δεδομένα της επιστήμης η Παλαιά Διαθήκη επαληθεύεται συνεχώς ολοένα ως ακριβέστερη. Ακριβέστερη και πιο πλησιέστερη στην αλήθεια. Ας πούμε η μεγάλη έκρηξη, το Big Bang που λένε, είναι το: «Γενηθήτω φως» που είπε ο Θεός. Υπάρχουν και άλλα γεγονότα τα οποία μέχρι τώρα αμφισβητούντο, και τώρα είναι γεγονότα, με την διαφορά ότι η μια δημιουργική ημέρα μπορεί να είναι εκατομμύρια ετών. Ας μην ξεχνάμε βέβαια ότι όταν ο Θεός λέει: «Εγένετο εσπέρα, εγένετο πρωί» δεν υπήρχε καν ο ήλιος για τις τρεις πρώτες ημέρες, πώς λοιπόν μετρούνται; Άρα λοιπόν άλλο η σημερινή ημέρα και άλλο η δημιουργική μέρα. Και ακόμη κάτι που το επιβεβαιώνει. Για την εβδόμη μέρα δεν λέει: «Εγένετο εσπέρα, εγένετο πρωί, ημέρα εβδόμη…». Άρα η ημέρα εβδόμη συνεχίζεται ακόμη και τώρα, ημέρα της αναπαύσεως του Θεού. Άρα λοιπόν αυτός είναι διαφορετικός ο χρόνος των «έξη ημερών», είναι ένας χρόνος πολλών εκατομμυρίων ετών, και μάλιστα λένε ισοχρόνων, κάποιοι ιστορικοί.

Δεύτερο σημαντικό είναι το θέμα του «Κατακλυσμού». Το γεγονός ότι τον Κατακλυσμό τον συναντάμε και στην ιστορία, στην βιβλική ιστορία και στους διαφόρους μύθους, όπως είναι στον μύθο του Δευκαλίωνα, στο μύθο του Φιλήμονος και Βαυκίδος, που είναι πάλι ελληνικός μύθος, στο έπος του Γκιλγκαμές, που μιλάει για τον Ασσύριο τον Ουτναπιστίμ που κι αυτός γλίτωσε από τον κατακλυσμό, σημαίνει ότι συγκλίνουμε σε ένα κοινό γεγονός ότι υπήρχε κάποιος κατακλυσμός μεγάλος. Βέβαια και οι Αιγύπτιοι μιλούσαν για αρχαίο κατακλυσμό, μόνο που μιλούσαν για πολλούς κατακλυσμούς. Βέβαια αυτοί, όταν πλημμύριζε ο Νείλος, θεωρούσαν ότι ο κατακλυσμός γινότανε σ’ όλο τον κόσμο, και γι αυτό το λόγο, είπαν στον Πλάτωνα ότι οι κατακλυσμοί ήταν πολλοί και όχι ένας.

Η Ιστορία βάσει όλων αυτών των παραδόσεων, είτε ελληνικών, είτε εβραϊκών, είτε οτιδήποτε παραδόσεων μας λέει ότι υπήρχε κάποτε ένας μεγάλος Κατακλυσμός και κάποιος ή κάποιοι σώθηκαν σε μία κιβωτό. Αυτό είναι ένα γεγονός. Όταν όμως μιλάμε για Ιστορία, η Ιστορία λέει μετά ότι τα παιδιά του Νώε, ο Σήμ, ο Χάμ και ο Ιάφεθ, είναι οι πρόγονοί μας, οι οποίοι άφησαν και πολλαπλασίασαν το γένος των ανθρώπων. Στο μύθο του Δευκαλίωνα και της Πύρρας λένε ότι περπατούσανε στον κάμπο της Θεσσαλίας, οι δυο τους, αφού δεν υπήρχε πλέον το γένος των ανθρώπων, και έπαιρναν πέτρες, τις πετούσαν πίσω τους και από εκεί γεννιόντουσαν οι άνθρωποι, από τις πέτρες. Και λέμε τώρα: πιο είναι πλησιέστερο προς στην πραγματικότητα και στην σημερινή Ιστορία, όταν γεννιούνται άνθρωποι από ανθρώπους, ή όταν γεννιούνται άνθρωποι από πέτρες;

ΕΡΩΤΗΣΗ: Πολύ ωραίο αυτό και εκφραστικότατο Πάτερ. Θα ήθελα να σας ρωτήσω και το εξής όμως. Ακούγεται και το εξής επιχείρημα εναντίον της Παλαιάς Διαθήκης: Δεν πρόκειται παρά για ένα βιβλίο αντιγραμμένο εν πολλοίς απ’ τα «Ερμητικά Κείμενα». Πόσο είναι αυτό αλήθεια Πάτερ; Αλλά ίσως εδώ πρέπει να κάνουμε και μια μικρή παρένθεση, να πούμε τι ακριβώς είναι αυτά τα «Ερμητικά Κείμενα» για τους ακροατές μας.

ΠΑΤΗΡ ΑΡΤΕΜΙΟΣ: Το ερώτημα που θέτουν οι Νεοεποχίτες και οι Ελλαδιστές και οι Ολυμπιστές είναι το εξής: Ποιος αντιγράφει ποιόν; Θεωρούν ότι τα «Ερμητικά Κείμενα» είναι 9000 χρόνια προ Χριστού, ενώ η Βίβλος είναι 1500 χρόνια προ Χριστού. Τι είναι τα «Ερμητικά Κείμενα»; Συγχρόνως με την μετάφραση της Παλαιάς Διαθήκης στα χρόνια του Πτολεμαίου του Β΄, τρίτου Βασιλέως της Νεοπαγούς Αλεξανδρείας, στα ίδια χρόνια που μεταφράζεται η Παλαιά Διαθήκη, κυρίως η Πεντάτευχος από τους Εβδομήκοντα, έχουμε και την μετάφραση από την ιερογλυφική γραφή στην ελληνική γραφή των λεγομένων Ερμητικών Κειμένων, τα οποία αναφέρονται στον Ερμή τον Τρισμέγιστο, μια αιγυπτιακή θεότητα.

Πιθανόν πρόκειται για κάποιον αρχαίο βασιλέα των Αιγυπτίων, που θεοποιήθηκε και αναφέρεται ότι έζησε, τάχα, 9000 χρόνια προ Χριστού. Αυτό δεν είναι δυνατόν. Υπήρχε φυσικά άλλη μέτρηση των Αιγυπτίων, γιατί οι Αιγύπτιοι μιλούν και για τον Βασιλιά Ήλιο που ήταν προ του Αλεξάνδρου 2300 χρόνια. Αυτό είναι παράδοξο, γιατί μετρούσαν ίσως οι Αιγύπτιοι με ένα άλλο μέτρο μετρήσεως. Μπορεί να ήταν και ένας μήνας ο χρόνος ο δικός τους. Όταν λοιπόν μιλάμε τώρα για τα «Ερμητικά Κείμενα», αναφέρονται σαν κείμενα του Ερμή του Τρισμέγιστου, και ακούμε πολλές φορές στα Νεοεποχίτικα κείμενα: «Ο Ερμής ο Τρισμέγιστος είπε…» Πρόκειται για ένα πάντρεμα δύο θεοτήτων, εκείνη του αρχαίου βασιλέως και του Ερμού του Ελληνικού. Το έκανε αυτό το πάντρεμα ο Μανέθων, Αιγύπτιος ιερέας, όταν του το ζήτησε ο Πτολεμαίος να κάνει την μετάφραση. Αυτό είναι το ένα. Το ερώτημα το δικό μου είναι το εξής: Πώς θεωρούμε τα Ερμητικά Κείμενα, κείμενα καθαρά από ιερογλυφικά, κείμενα Αιγυπτιακά, μονοθεϊστικά έστω, ελληνικό κτήμα, και δεν θεωρούμε ελληνικό κτήμα την Βίβλο που μεταφράστηκε στα Ελληνικά, δηλαδή την μετάφραση των Εβδομήκοντα, την Παλαιά Διαθήκη. Είναι λάθος. Το δεύτερο και σημαντικό επιχείρημα είναι το εξής, ότι τα ιερογλυφικά (αποδείχτηκε σήμερα από την επιστήμη) ότι δεν διαβάζονται, ήταν σκίτσα απλά. Και πώς το ξέρουμε αυτό; Μας το λένε και οι αρχαίοι Έλληνες συγγραφείς, το ξέρουμε και από την Ιστορία ότι οι αρχαίοι Αιγύπτιοι ιερείς, στα Ελληνιστικά χρόνια, παίρνανε ένα ύφος σοβαρό και άρχιζαν να απαγγέλλουν τα ιερογλυφικά, και δεν έλεγαν τίποτε άλλο παρά αυτά που είχαν πει οι αρχαίοι Έλληνες και που έλεγε και η Βίβλος.

Αντέγραφαν λοιπόν την Βίβλο, έβαζαν και δικές τους σάλτσες και ήταν κείμενα νεότερα. Δηλαδή κείμενα που εκείνοι τα συνέθεσαν εκείνη την ώρα, γιατί ήταν σοφοί και ήξεραν τις δύο παραδόσεις, για να δείξουν ότι οι Αιγύπτιοι ήξεραν περισσότερα. Αυτό είναι εις βάρος όχι μόνο των Εβραίων, αλλά και των Ελλήνων, ότι τάχα η Αιγυπτιακή παράδοση είναι παλαιότερη και της Ελληνικής παραδόσεως. Αυτό όμως το ειρωνεύονταν ακόμη και ο Απολλόδωρος και οι αρχαίοι Έλληνες.

Μπορώ να πω και το εξής: Με τα σημερινά δεδομένα, τα Ερμητικά Κείμενα είναι νόθα, περίπου του 150 μετά Χριστόν, δηλαδή του 2ου αιώνος. Αυτό σημαίνει ότι είναι γραμμένα μετά το κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο, δηλαδή μετά την Καινή Διαθήκη, άρα έχουν πάρει πολλά στοιχεία απ’ όλη την Αγία Γραφή.

ΕΡΩΤΗΣΗ: Είναι λογικό να έχουν πάρει στοιχεία. Εδώ θα ήθελα και εγώ να συμπληρώσω από μεριάς μου, Πάτερ Αρτέμιε, ότι η σύγχρονη έρευνα, και το λέω με βεβαιότητα αυτό, έχει δείξει ότι οι μεν αρχαίοι Έλληνες είχαν μια πολύ καλή εντύπωση για τις επιστημονικές εκδόσεις των Αιγυπτίων, τα πράγματα δεν ήταν καθόλου όμως έτσι, φαίνεται ήξεραν να κρύβονται πολύ καλά οι Αιγύπτιοι, τα Μαθηματικά τους ήταν στοιχειώδη, παιδαριώδη μπροστά στα Μαθηματικά των Ελλήνων, όπως και οι αστρονομικές τους γνώσεις.

Ας προχωρήσουμε όμως στην κουβέντα μας με ένα άλλο ερώτημα. Βίωμα, γνώση, θέση από την πρώτη Εκκλησία, παρουσιάζεται αυτό και συνεχίζεται μέχρι τώρα, ότι οι Χριστιανοί πολεμούν τους Ιουδαίους από την μια μεριά και τους ειδωλολάτρες απ’ την άλλη. Έρχονται όμως κάποιοι σήμερα να μας πουν ότι οι Χριστιανοί δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια Ιουδαϊκή αίρεση. Θα ’θελα το σχόλιό σας εδώ Πάτερ.

ΠΑΤΗΡ ΑΡΤΕΜΙΟΣ: Ο Χριστιανισμός δεν είναι Ιουδαϊκή αίρεση. Αν ήμασταν Ιουδαϊκή αίρεση, θα έπρεπε πρώτα απ’ όλα να γιορτάζουμε το Πάσχα των Εβραίων, δηλαδή την διάβαση της Ερυθράς Θαλάσσης. Επίσης θα έπρεπε να γιορτάζουμε την Σκηνοπηγία, το Ιωβηλαίο, την Πεντηκοστή των Εβραίων και άλλες εορτές, αλλά και να κάνουμε και την περιτομή. Πράγματα που δεν συμβαίνουν. Άρα είναι κάτι άλλο η Ιουδαϊκή αίρεση και φυσικά θα πρέπει να πούμε ότι για μας το Πάσχα είναι ο ίδιος ο Χριστός, διότι Πάσχα για μας σημαίνει Αμνός, Πάσχα σημαίνει Διάβαση, έτσι μεταφράζεται το Πάσχα από την Παλαιά Διαθήκη. Για μας και με τις δύο σημασίες Πάσχα είναι ο ίδιος ο Χριστός, διότι ο Χριστός είναι «ο Αμνός ο αίρων την αμαρτίαν του κόσμου..», το πρόβατο το οποίο μας καθάρισε από τις αμαρτίες μας και μας οδήγησε στην σωτηρία αλλά συγχρόνως ο Χριστός είναι και η διάβαση, διότι εκείνος μας διεβίβασε όχι πλέον από την Γη των Αιγυπτίων, στην Γη Χαναάν, στην Γη της Επαγγελίας, αλλά από τον θάνατο στη ζωή και από την Γη στον Ουρανό, σύμφωνα με το τροπάριο του Αγίου Ιωάννου του Δαμασκηνού: «Εκ γαρ θανάτου προς ζωήν και εκ γης προς ουρανόν Χριστός ο Θεός ημάς διεβίβασεν». Άρα το μήνυμα του Χριστιανισμού, του Ευαγγελίου, δεν είναι ένα μήνυμα τοπικιστικό, ένα μήνυμα εθνικιστικό, αλλά είναι ένα μήνυμα πανανθρώπινο, διότι αφορά την σωτηρία όλων των ανθρώπων.

ΕΡΩΤΗΣΗ: Τώρα που μιλάμε, μου έρχεται στο μυαλό, πάτερ, και ένας λόγος του Ιερού Χρυσοστόμου, στον οποίο συστήνει στους Χριστιανούς να μην παρευρίσκονται σε συναγωγές, διότι από εκεί έχει φύγει η Χάρις του Θεού και έχει μεταφερθεί στον Ορθόδοξο Ναό μας.

Πάτερ Αρτέμιε, αν προσέξουμε την ιστορία των Εβραίων, θα δούμε έναν υφέρποντα ρατσισμό. Θεωρούν τον εαυτό τους τον περιούσιο λαό, θα λέγαμε έναν ανώτερο λαό σε σχέση με όλους τους άλλους. Για τι ακριβώς πρόκειται;

ΠΑΤΗΡ ΑΡΤΕΜΙΟΣ: Οι Εβραίοι ονομάζονται περιούσιος ή εκλεκτός λαός του Θεού, όχι γιατί έχουν κάποιες περισσότερες γνώσεις, ή γιατί έχουν κάποιες ικανότητες σπουδαιότερες, ή γιατί είναι πιο δεινοί άνθρωποι, αλλά γιατί από αυτό τον λαό περιμέναμε τον ερχομό της Παναγίας και του Χριστού μας. Αυτός ο λαός λοιπόν ήταν ο λαός που ετοίμασε τον κόσμο και απ’ αυτόν κατά σάρκα προέρχεται ο Χριστός. Όπως λέει και ο Απόστολος Παύλος: «Ων επαγγελίαι, ων αι νουθεσίαι, ων οι πατέρες, εξ ων το κατά σάρκα Χριστός». Άρα λοιπόν εκλεκτός και περιούσιος λαός ήσαν επειδή μας έδωσαν στην ανθρωπότητα την Παναγία, απ’ όπου θα γεννιόταν και ο Χριστός.

Από την στιγμή που εκείνοι απεμπόλησαν το Ευαγγέλιο και οι ίδιοι δεν δέχτηκαν το κήρυγμα της Αναστάσεως και το μήνυμα του Ευαγγελίου, αυτοί πλέον γίνανε εχθροί του Ευαγγελίου και αντ’ αυτών, βέβαια ήρθαν στην θέση τους τα Έθνη. Ο Χριστός είπε στους ίδιους: «Αρθήσεται αφ’ υμών η Βασιλεία και δοθήσεται Έθνει ποιούντι τους καρπούς αυτής» (Θα φύγει από σας η Βασιλεία και θα δοθεί σε Έθνος που θα κάνει τους καρπούς της Βασιλείας).

Τώρα το δυστύχημα με αυτούς τους Νεοεποχίτες, Δωδεκαθεϊστές, είναι ότι πιστεύουν ότι οι αρχαίοι Έλληνες ήσαν εξωγήινοι, ήσαν άνθρωποι με μεγάλες ικανότητες, ήσαν γίγαντες, είχαν κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, στο αίμα τους είχαν δύο χρωστικές ιδιαίτερες, οι οποίες τους έκαναν πιο ικανούς και πιο μορφωμένους και διανοητικά πιο καλά, έτσι έφτιαξαν έναν αρχαίο πολιτισμό με ωραίους ναούς και αγάλματα. Όλα αυτά σημαίνουν ότι πάει να αντικατασταθεί ο υπάρχον Εβραϊκός ρατσισμός από τον Ελληνικό ρατσισμό, δηλαδή ότι εμείς είμαστε καλύτεροι από τους άλλους λαούς.

ΕΡΩΤΗΣΗ: Οι Δωδεκαθεϊστές Πάτερ, παρουσιάζουν τους εαυτούς τους σαν αντισημίτες, θα λέγαμε είναι το αντίπαλο δέος στην προπαγάνδα και στην διείσδυση των Εβραίων στον Ελληνισμό, αλλά και σε όλο τον κόσμο. Είναι πράγματι έτσι;

ΠΑΤΗΡ ΑΡΤΕΜΙΟΣ: Εγώ διερωτώμαι καμιά φορά, γιατί εκείνοι ενδιαφέρονται για την Βίβλο, ειδικά για την Παλαιά Διαθήκη, για τον Αβραάμ, τον Ιωσήφ, τον Μωυσή, και δεν ενδιαφέρονται για τον σημερινό Σιωνισμό, τους Εβραίους και δεν ασχολούνται καθόλου με αυτό το θέμα, που είναι σαφέστερο. Δεν μιλάνε καθόλου για τις τράπεζες Ροκφέλερ, για το ότι κατέχουν τα ηνία στον κόσμο, και ασχολούνται και απορρίπτουν την Παλαιά Διαθήκη. Αυτή η πολεμική πρέπει να μας βάλει σε υποψίες. Την Παλαιά Διαθήκη οι Εβραίοι την πέταξαν (όταν μιλάμε για Παλαιά Διαθήκη, σημαίνει την μετάφραση των Εβδομήκοντα). Στο Φάρο της Αλεξανδρείας οι Εβραίοι, από τον καιρό του Πτολεμαίου μέχρι και τα χρόνια του Χριστού, πανηγύριζαν την μετάφραση της Παλαιάς Διαθήκης, όπως λέει και ο Φίλων, γιατί έγινε γνωστός πλέον σε όλο τον κόσμο (στα Ελληνικά) ο Μονοθεϊσμός και έγινε εξελληνισμός της μονοθεΐας. Όμως έγινε «αποφράς ημέρα» για τους Εβραίους (η ημέρα αυτή της μετάφρασης) και οι Εβραίοι σήμερα καταριώνται την ημέρα αυτή, γιατί διαδόθηκε με την Παλαιά Διαθήκη το Ευαγγέλιο στα Ελληνικά, και έτσι πλέον κέρδισαν οι Χριστιανοί εις βάρος των Εβραίων. Οι Εβραίοι λοιπόν μισούν την μετάφραση των Εβδομήκοντα, προσπάθησαν να φτιάξουν νέες μεταφράσεις Ελληνικές, όπως του Θεοδοτίονος, του Συμμάχου και του Ακύλα, οι οποίες είχαν αρκετά λάθη και άλλαξαν πολλά Χριστολογικά χωρία. Από τον 7ο μέχρι τον 10ο αιώνα έρχεται το Μασοριτικό κείμενο, όπου βάλανε φωνήεντα στη συμφωνική γραφή των Εβραίων, και από τον 14ο αιώνα υπάρχει ένα συγκροτημένο κείμενο, από δύο διαφορετικές Μασοριτικές παραδόσεις. Σήμερα έχουμε το Μασοριτικό κείμενο, όπου έχει περίπου 6000 σημεία που διαφοροποιούνται από την Παλαιά Διαθήκη, κυρίως Χριστολογικά στοιχεία, και πρέπει να λάβουμε υπ’ όψιν μας ότι υπάρχουν ανυπέρβλητα προβλήματα σε αυτούς. Το αρχαιότερο κείμενο της Παλαιάς Διαθήκης είναι σήμερα η μετάφραση των Εβδομήκοντα, γραμμένο στα Ελληνικά. Έχει χαθεί η συμφωνική γραφή. Αφ’ ής στιγμής μεταφράστηκε στα Ελληνικά, έγινε κτήμα ημών των Χριστιανών, ημών των Ελλήνων, έγινε δική μας παράδοση. Όταν λοιπόν οι Δωδεκαθεϊστές πολεμούν την Παλαιά Διαθήκη, στην ουσία παίζουν το παιχνίδι των Εβραίων απ’ την άλλη μεριά. Θέλουν και αυτοί την διάσπαση της παραδόσεώς μας, θέλουν να απεμπολήσουμε την Παλαιά Διαθήκη, όπως το θέλουνε και οι Εβραίοι, άρα λοιπόν δεν δικαιολογούνται ως αντισημίτες, γιατί στην ουσία και στο βάθος συμπλέουν με τους Εβραίους. Και μάλιστα επικαλούνται και τον Ιουλιανό, ο οποίος ευνόησε και τους Εβραίους.

ΕΡΩΤΗΣΗ: Ακριβώς για να χτυπήσει τους Χριστιανούς, είναι γνωστό αυτό Πάτερ. Άρα λοιπόν η Παλαιά Διαθήκη είναι οικεία και όχι ξένη προς την Ελληνική Παράδοση. Τίθεται το τελευταίο ερώτημα το οποίο είναι παρεμφερές με το προηγούμενο: Τι μας ενδιαφέρει η Εβραϊκή παράδοση η Βίβλος, στην Ελληνική πραγματικότητα;

ΠΑΤΗΡ ΑΡΤΕΜΙΟΣ: Είπαμε λοιπόν ότι αυτή η μετάφραση των Εβδομήκοντα έγινε πλέον κτήμα ημών των Ελλήνων και όλων των Χριστιανών, κατ’ αρχάς διότι είναι Ελληνική και δεύτερον γιατί έχει τόσα πολλά μηνύματα, ηθικά, ως παραδείγματα και ως αντιπαραδείγματα, πολλά ιστορικά μηνύματα, τα γεγονότα της παρουσίας του Θεού σε συγκεκριμένες ιστορικές περιπτώσεις. Ως γνωστό δεν θα θέσουμε σαν ηθικό μήνυμα την αιμομιξία ή την πολυγαμία, αυτό δεν συζητιέται καν, διότι μιλάμε για άλλες εποχές και τα κριτήρια είναι τελείως διαφορετικά. Πρέπει κάθε πράγμα να το συγκρίνουμε και με την εποχή που βρίσκεται. Η πολυγαμία τότε επετρέπετο, ο Χριστός την κατήργησε και έφερε την μονογαμία. Επίσης η αιμομιξία, τα παιδιά του Αδάμ και της Εύας θα έπρεπε να πέσουν στην αιμομιξία. Από το Δευτερονόμιο και πέρα απαγορεύετο η εξ αίματος αιμομιξία και ο Χριστός έρχεται και απαγορεύει και την εξ αγχιστείας αιμομιξία. Άρα η αιμομιξία ήταν ένα σύνηθες φαινόμενο. Εκείνο που εθεωρείτο αμαρτία ήταν η σαρκολατρία που συναντάμε στους Υιούς του Θεού, όπως λέγονταν, στους εν πνεύματι Υιούς του Θεού, στους γίγαντες που υπήρχανε, οι οποίοι «ηράσθησαν τας θυγατέρας των ανθρώπων», και είπε ο Θεός: «Ου μη καταμείνη το πνεύμα μου εν αυτοίς δια το είναι αυτούς σάρκας» (Δεν θα μείνει το Πνεύμα μου σ’ αυτούς, γιατί αυτοί είναι σάρκες). Άρα αμαρτία είναι η σαρκολατρία, αμαρτία είναι η ειδωλολατρία, αμαρτία είναι η ανθρωποθυσία, και τελικώς αμαρτία είναι το γεγονός των παραφύσιν σχέσεων που είχανε στα Σόδομα και στα Γόμορρα. Όλα αυτά είναι αμαρτίες ακόμη και σήμερα.

Εκείνο που πρέπει να τονίσουμε είναι ότι από την Παλαιά Διαθήκη παίρνουμε τα ιστορικά γεγονότα, τα ηθικά γεγονότα σαν παραδείγματα ή αντιπαραδείγματα, και τέλος και κυρίως παίρνουμε την αλληγορία, που είναι οι προφητείες που ετοίμασαν τον λαό για τον ερχομό του Μεσσία.

Έτσι λοιπόν η Παλαιά Διαθήκη είναι ένα κείμενο ιερό, το οποίο το κρατάμε στα χέρια μας εμείς οι Έλληνες. ΄Οσο λοιπόν και να μας μισούν οι Ιουδαίοι, όσο και να μας εγκαλούν οι Δωδεκαθεϊστές, εμείς οι Ορθόδοξοι Έλληνες κρατούμε την Παλαιά και την Καινή Διαθήκη στα χέρια μας ως ασύλητο και ανεκτίμητο θησαυρό. Και στις δύο Διαθήκες, σ’ όλη την Αγία Γραφή, κηρύσσεται ο ίδιος ο Κύριός μας, ο Χριστός. Αυτός μόνο παραμένει χτες και σήμερα ο Αυτός και εις τους αιώνας.

πηγή: http://www.impantokratoros.gr/0F9AEC62.el.aspx



Άβαταρ μέλους
Achilleas
Δημοσιεύσεις: 2082
Εγγραφή: Παρ Ιούλ 27, 2012 7:09 pm

Re: Η σημασία της Παλαιάς Διαθήκης στην Ορθοδοξία

Δημοσίευσηαπό Achilleas » Παρ Ιούλ 12, 2013 9:37 pm

Οι ελληνολάτρες εθνικιστές, με παράδειγμα τον κ. Κ. Πλεύρη, παρασυρόμενοι από το αντισιωνιστικό τους μένος, θέλουν να κρατήσουμε εμείς οι Ορθόδοξοι την Καινή Διαθήκη και να αποβάλλουμε την Παλαιά. Προβάλλουν βέβαια και αυτοί τα επιχειρήματά τους και η συζήτηση με τους οπαδούς της Ορθοδοξίας, γίνεται ζωηρή, όπως στο παρακάτω Βίντεο.





Μακάριοι οι πραείς, ότι αυτοί κληρονομήσουσι την γην.

eleanna
Δημοσιεύσεις: 40
Εγγραφή: Δευτ Ιούλ 30, 2012 3:39 pm

Re: Η σημασία της Παλαιάς Διαθήκης στην Ορθοδοξία

Δημοσίευσηαπό eleanna » Τετ Ιούλ 30, 2014 10:21 am

Η Π.Δ. δεν πρεπει να αποβαλλεται για το λογο και μονο οτι δειχνει πως ηταν η ανθρωπινη αντιληψη περι Θεου (τιγκα στον ανθρωπομορφισμο) πριν να σαρκωθει και να δωσει τη δυνατοτητα μερικης γνωσης Του μεσω των μυστηριων και του τροπου ζωςη που μας υπεδειξε.
Αν προσεξουμε τις θρησκειες που εχουν ταλανισει τους πιστους τους οπως οι Εβραιοι ή οι μουσουλμανοι, αλλα και ιδεολογιες διαφορες που εχουν αιματοκυλισει τον κοσμο, εχουν παλαιοδιαθηκικη αντιληψη, οφθαλμον αντι οφθαλμου, σκληρη δικαιοσυνη κτλ.
Διοτι στερουνται, περιφρονουν ή αγνοούν την ΚΔ. Η ΠΔ δειχνει την απελπισια πριν την ΚΔ, η ΚΔ δειχνει τη σημασια της ακριβως λογω της σκληροτητας της ΠΔ. Η ΠΔ σκλαβωνει στο νομο και στον ηθικισμο, η ΚΔ ελευθερωνει δια της αγαπητικης προσεγγισης της Πλασης. Η αγαπητικη ομως αυτη προσεγγιση και η αναγκη αυτης καταδεικνυεται τα μεγιστα απο τον παλαιοδιαθηκικο κοσμο της τιμωριας και του ηθικισμου.

Δεν ειναι βεβαια τυχαιο που μεγαλο μερος των ορθοδοξων εχουν παλαιοδιαθηκικη νοοτροπια, χωρις ορθοδοξο πνευμα αλλα δηλωνουν ορθοδοξοι. Τετρακοσια χρονια υπο την επηρεια του μουσουλμανισμου που ειναι στηριγμενος στην ΠΔ και στη διαστρεβλωση της Καινής αφησαν ανεξιτηλα σημαδια σε συνδυασμο με τον ακρατο προτεσταντισμο που ακολουθησε στον κινηματογραφο και στην τηλεοραση (Θεος τιμωρος, φασιζουσα νοοτροπια, στειρες απαγορευσεις ή επιβολές θρησκευτικων συναισθηματων κτλ).



Άβαταρ μέλους
Νίκος
Διαχειριστής
Δημοσιεύσεις: 6863
Εγγραφή: Παρ Ιούλ 27, 2012 11:05 am
Τοποθεσία: Κοζάνη

Re: Η σημασία της Παλαιάς Διαθήκης στην Ορθοδοξία

Δημοσίευσηαπό Νίκος » Τετ Ιούλ 30, 2014 3:13 pm

Τη σχέση Παλαιάς και Καινής Διαθήκης περιγράφει με μεγάλη ακρίβεια ο Απόστολος Παύλος στην προς Ρωμαίους επιστολή (κεφ. γ' - ζ').

Η Παλαιά Διαθήκη μιλά για το Χριστό με προφητείες, ψαλμούς και τον περιγράφει "σαν μέσα από καθρέπτη". Δεν μπορούσαν προφανώς να κατανοήσουν περισσότερα οι άνθρωποι της εποχής εκείνης. Ο νόμος δόθηκε από το Θεό στους Ιουδαίους για να τους προετοιμάσει στην έννοια της αμαρτίας και της μετάνοιας, αλλά ήταν αλυσιτελής, δηλαδή δεν έδινε λύση για όσους κατανοούσαν την αμαρτωλότητα τους και μετανοούσαν, επειδή ο θάνατος ήταν ακόμη παρόν.

Ο Χριστός ήρθε, εκπλήρωσε τις προφητείες και έδωσε νόημα στο νόμο και τη μετάνοια με την άφεση των αμαρτιών δια του Τιμίου του Αίματος και αφαίρεσε από το θάνατο τη δύναμη με την Ανάσταση Του.


Ο Θεός, ιλάσθητί μοι τώ αμαρτωλώ και ελέησόν με.


Επιστροφή στο

Μέλη σε σύνδεση

Μέλη σε αυτή την Δ. Συζήτηση: 4 και 0 επισκέπτες

cron