ΒΙΟΙ ΑΓΙΩΝ

Βίοι Αγίων, Θαύματα, Κείμενα, Λόγοι και Εικόνες

Συντονιστές: Anastasios68, Νίκος, johnge

Άβαταρ μέλους
ΦΩΤΗΣ
Δημοσιεύσεις: 10076
Εγγραφή: Κυρ Αύγ 19, 2012 12:18 pm
Τοποθεσία: ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΡΕΝΤΗ

Re: ΒΙΟΙ ΑΓΙΩΝ

Δημοσίευσηαπό ΦΩΤΗΣ » Τετ Σεπ 24, 2014 10:06 am

Η Ι.Μ. Καλυβιανής συνιστά έργο ζωής του σημερινού αρχιεπισκόπου Κρήτης Τιμοθέου, που ήταν επίσκοπος Γορτύνης και Αρκαδίας, στη Μεσσαρά, και πνευματικός πατέρας της μονής. Την παρέλαβε ένα ταπεινό μοναστήρι με λίγα φτωχικά κελλιά (αλλά σημαντικό προσκύνημα, όπου, αρχές του 20ού αι., υπήρχε και ο Παππούς, ένας Γέροντας εξαιρετικά μικρόσωμος, άλλος από τον Ιωακείμ του Κουδουμά –το όνομά του ήταν παππούς Τίτος, σύμφωνα με πληροφορίες μας) και την ανέδειξε (ακολουθώντας το υπόδειγμα του Μ. Βασιλείου) σε παράδεισο φιλανθρωπίας, που περιλαμβάνει γηροκομείο, ορφανοτροφείο, οικοτροφείο, σχολείο, εργαστήρια και αληθινή μέριμνα για τα παιδιά που φιλοξενεί. Ο ταπεινός αυτός άνθρωπος (εργάτης με τους εργάτες, κηπουρός με τους κηπουρούς, και πάντα ιερέας του Θεού της αγάπης και τελεσιουργός των «Αχράντων Μυστηρίων» του χριστιανισμού, δηλ. της Θ. Μεταλήψεως), άνθρωπος που ξέρει καλά από προσωπικές τραγωδίες, πληροφορήθηκε σε όνειρο το σημείο ταφής του παλαιού ιδρυτή της μονής αγίου Χαραλάμπους, τον οποίο και ανακάλυψε –αλλά, εκτός αυτού, παραδίδονται μαρτυρίες για ιδιαίτερη επαφή του με τον «ουράνιο» κόσμο, όπως ότι έχει θεαθεί να αιωρείται κατά την ώρα της λειτουργίας στην Καλυβιανή, με κυριότερη ωστόσο τη μαρτυρία διακόνου της ακολουθίας του ότι μια νύχτα, κρυφά από άλλα μάτια (εκτός από την περιέργεια του ίδιου του διάκου, καλή για μας), ένας άγγελος τον κοινώνησε μέσα στο «καθολικό», δηλ. στον κεντρικό ναό του μοναστηριού.
Η λαϊκή ευσέβεια εδώ μπορεί να αναμειγνύει το μύθο με την αλήθεια σε βαθμό δύσκολο ή αδύνατο να διαχωριστούν ο Θεός γνωρίζει την αλήθεια, και όποιος Τον εμπιστεύεται δεν είναι ούτε εύπιστος ούτε κακόπιστος είναι καλόπιστος, με καλοπιστία που ενίοτε φαίνεται αφελής, αλλά δεν είναι –και, όταν είναι, μερικές φορές οικοδομεί την αγάπη, που υπερβαίνει σε αξία, κατά το χριστιανισμό, την καχύποπτη οξύνοια, πράγμα σκανδαλιστικό για εκείνους που δεν έχουν κατανοήσει ότι όλα παίρνουν αξία και απαξία από το κίνητρο της καρδιάς.

Επιτρέψτε μου λίγα λόγια ακόμη, αν και ήδη έχω μακρηγορήσει ανεπίτρεπτα. Ο ιερομόναχος π. Κύριλλος Παναγιωτάκης από τα Ακούμια της επαρχίας Αγίου Βασιλείου του ν. Ρεθύμνης (ο οποίος έζησε σε ένα μικροσκοπικό κελλί δίπλα στο λιλιπούτειο παλαιοημερολογίτικο γυναικείο μοναστήρι της Αγίας Τριάδας, κλειστό σήμερα, στο λόφο του Τιμίου Σταυρού, στο κέντρο της πόλης του Ρεθύμνου) κοιμήθηκε το 1986 και ο τάφος του βρίσκεται στη Βαρυμπόμπη. Πνευματικός πατέρας των παλαιοημερολογιτών του Ρεθύμνου, με ανυπόκριτη αγάπη και χωρίς ίχνος φανατισμού, εξαίρετος εξομολόγος, διορατικός και θαυματουργός. Με την αγιότητά του αντιμετώπισε επιτυχημένα πλήθος περιπτώσεων που ο λαός θεωρεί δαιμονισμούς και η επιστήμη ψυχοπάθειες (αν και, κατά τη γνώμη μου, δεν τις έχει μελετήσει επαρκώς), και υπήρξε ένα λιμάνι για πολλούς Ρεθεμνιώτες. Η ζωή του μια αλυσίδα θαυμάτων και οραμάτων, ο ίδιος όμως ήταν αθόρυβος και, για τούτο, άγνωστος στο ευρύ κοινό και σχεδόν αόρατος από την κοινωνία. Είναι ένας άγιος της διπλανής πόρτας. Το τέλος του, σε νοσοκομείο της Αθήνας, ήταν, όπως θα έλεγαν οι θεολόγοι, «οσιακό» από την επιθανάτιο κλίνη τέλεσε προφορικά ολόκληρη τη θεία λειτουργία, και τελικά είπε: «Ελειτούργησα να μπορούσα να κοινωνήσω κιόλας…» τότε μπήκαν δύο επίσκοποι του παλαιού ημερολογίου φέρνοντας μαζί τους θεία Μετάληψη, τον κοινώνησαν και αργότερα πέθανε.


Κύριε είσαι παντογνώστης. Γνωρίζεις πολύ καλά ότι Σε αγαπώ. Αξίωσέ με να Σε υπηρετώ με αφοσίωση και με αγάπη μέχρι την τελευταία μου αναπνοή.

Άβαταρ μέλους
ΦΩΤΗΣ
Δημοσιεύσεις: 10076
Εγγραφή: Κυρ Αύγ 19, 2012 12:18 pm
Τοποθεσία: ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΡΕΝΤΗ

Re: ΒΙΟΙ ΑΓΙΩΝ

Δημοσίευσηαπό ΦΩΤΗΣ » Πέμ Σεπ 25, 2014 7:54 pm

Ομοίως, ο βίος του οσίου μοναχού Γεννάδιου (1887 – 16 Μαρτίου 1983) από τα Αχτούντα Αγίου Βασιλείου Ρεθύμνης, που αποδεχόταν επίσης το παλαιό εορτολόγιο αλλά διατηρούσε πνευματική επαφή με την Ι.Μ. Καλυβιανής, ήταν ένα συνεχές θαύμα που έζησαν από κοντά όσοι είχαν την ευτυχία να τον γνωρίσουν. Ήδη έχει καταγραφεί η ογκώδης προφορική παράδοση των προφητειών, των διδασκαλιών, των εμφανίσεων (σε τόπους όπου δεν είχε πάει ποτέ παρά μόνο με την ψυχή του –πρβ. και τη μητέρα Ναταλία της Βίριτσα), της ευωδίας, των οπτασιών και γενικά της συγκλονιστικής ζωής του, που είναι ακόμη νωπή στη μνήμη πλήθους Ρεθεμνιωτών, και όχι μόνο, οι οποίοι τον τιμούν ως αναμφισβήτητο άγιο στη συνείδησή τους. Ασκήτεψε κοντά σ’ ένα ξωκλήσι της Αγίας Άννας στην Ακουμιανή Γιαλιά, δηλαδή στην παράλια περιοχή των χωριών Ακούμια και Βρύσες Αγ. Βασιλείου (η επαρχία Αγίου Βασιλείου Ρεθύμνης δίκαια μπορεί να καυχάται για την προσφορά της τόσο στη μουσική παράδοση της Κρήτης όσο και στην κατάθεση αγαθών ψυχών στην αγία Τράπεζα της Ορθοδοξίας –μεταξύ άλλων, στην Ακουμιανή Γιαλιά υπάρχει και ξωκλήσι του τοπικού οσίου Γερασίμου, που μόνασε εκεί το 19ο αιώνα και ονομάζεται από τους ντόπιους «άγιος Γέροντας» ).
Καταγράφεται πρόχειρο απολυτίκιό του, έργο ανώνυμου λαϊκού ποιητή, με τα λόγια: Της Ρεθύμνης γέγονας ασκητής και την Κρήτην εστήριξας ευχαίς σου, πάτερ Γεννάδιε, πρέσβευε Χριστώ τω Θεώ σωθήναι τας ψυχάς ημών.

Στην Ακουμιανή Γιαλιά ασκήτεψε και ο μοναχός Θεοδόσιος Δαμβακεράκης, ο βίος του οποίου επίσης έχει καταγραφεί με σπουδαία στοιχεία και σημεία (χαρακτηριστικό του η μυστηριώδης ευωδία, τόσο γνώριμη πλέον στις περιπτώσεις των αγίων), ενώ στο μοναστήρι του προφήτη Ηλία στα Ρούστικα Ρεθύμνης εξακολουθεί να μονάζει, υπερήλικας πλέον, ο διορατικός και πνευματικός πατέρας πλήθους πιστών ηγούμενος π. Ευμένιος Λαμπάκης, για την αγιότητα του οποίου ο ίδιος σιωπά αλλά οι πέτρες φωνάζουν! (σ.σ. Ο εξαιρετικά διορατικός αυτός γέροντας εκοιμήθη εν Κυρίω αρχές του 2006. Η αγιότητά του έγινε αντιληπτή τόσο από την ανεξήγητη ευφορία που διακατείχε πολλούς από το πλήθος που παρευρέθηκε στην κηδεία του, όσο και από την ελαστικότητα του σώματός του μία μέρα μετά την οσιακή κοίμησή του). Ας έχει υπόψιν βέβαια, το τονίζω ξανά, οιοσδήποτε ενδιαφερόμενος, ότι οι άγιοι δεν επιδεικνύουν ούτε εκμεταλλεύονται τα χαρίσματά τους επομένως, όποιοι πάνε σε κάποιον που έχει φήμη αγίου με την προσδοκία «να δούνε θαύματα» δεν έχουν καταλάβει το νόημα της θέωσης αυτών των ανθρώπων.


Κύριε είσαι παντογνώστης. Γνωρίζεις πολύ καλά ότι Σε αγαπώ. Αξίωσέ με να Σε υπηρετώ με αφοσίωση και με αγάπη μέχρι την τελευταία μου αναπνοή.

Άβαταρ μέλους
ΦΩΤΗΣ
Δημοσιεύσεις: 10076
Εγγραφή: Κυρ Αύγ 19, 2012 12:18 pm
Τοποθεσία: ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΡΕΝΤΗ

Re: ΒΙΟΙ ΑΓΙΩΝ

Δημοσίευσηαπό ΦΩΤΗΣ » Παρ Σεπ 26, 2014 7:50 pm

Θα κλείσω την ενότητα με τη μοναχή Ξένη Παττακού από το Χρωμοναστήρι Ρεθύμνης, που ίσως πρώτη φορά το, κατ’ εμέ, τίμιο όνομά της αναφέρεται δημόσια. Γεννήθηκε το 1878 και κοιμήθηκε, τυφλή και πλήρης ημερών, στην ιερά μονή Σαββατιανών, στο Ηράκλειο, στις 7.8.1995. Με το πρόσωπό της συνδέονται αρκετές παραδόσεις περί υπερφυσικών σημείων και εμφανίσεων, όπως ότι, όταν ήταν νέα και ασκήτευε σε ερημικό μέρος, ένας ντόπιος ξεκίνησε από το χωριό του να τη βιάσει (ήταν πανέμορφη) επέστρεψε όμως άπρακτος και έντρομος, γιατί είδε δύο ένοπλους άντρες (αγγέλους) να φρουρούν την είσοδο του κελλιού της. Όπως και οι παλαιοί ασκητές (αλλά και πολλοί από εκείνους που αναφέρονται σ’ αυτή την εργασία), η γ. Ξένη πολλές φορές αντιμετώπισε το διάβολο καταπρόσωπο με διάφορες μορφές και σώθηκε χάρη στην άμεση επέμβαση, σε όραμα, της Παναγίας.
“Παραισθήσεις από την απομόνωση, τη νηστεία και τις εμμονές”, θα πουν κάποιοι δεν μπορώ να βεβαιώσω κανέναν για το αντίθετο –απλώς καταγράφω τις μαρτυρίες, που δεν έχω λόγο να τις αμφισβητήσω, αν και δεν είμαι άγιος για να τις ερμηνεύσω με βεβαιότητα. Η διάκριση των πνευμάτων (να ξέρεις, δηλαδή, από πού προέρχονται τα οράματά σου, να διακρίνεις τα αληθινά από τα ψεύτικα) είναι η «βασίλισσα των αρετών» για τους ορθόδοξους ασκητές, που συχνά αντιμετώπισαν το πρόβλημα της τρέλας ή των διαβολικών δοκιμασιών. Κατά τον άγ. Ιωάννη της Κλίμακος, μόνον οι τέλειοι είναι σε θέση να γνωρίζουν από τις σκέψεις της ψυχής τους «ποία μεν του συνειδότος, ποία δε Θεού, ποία δε δαιμόνων έννοια» όμως «εν δυσίν όμμασιν αισθητοίς φωτίζεται το σώμα, και εν ορατή και νοητή διακρίσει οι οφθαλμοί της καρδίας λαμπρύνονται» (Κλίμαξ, ΚΣΤ΄, Β΄, ο΄).

***
Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που η σχέση τους με το Θεό έχει ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό: σε όνειρα ή οράματα φαίνεται ότι ο ουρανός τούς εμπιστεύεται ιερούς θησαυρούς, με την αποστολή να τους διαφυλάξουν αλλά και να τους αναδείξουν. Η αγιότητά τους είναι ιδιότυπη και οι άνθρωποι τους αγαπούν και τους σέβονται, επειδή έχουν καθαρή και φωτεινή καρδιά, γεμάτη αγάπη –και γι’ αυτό γίνονται «σκεύη εκλογής» και παίρνουν στα χέρια τους τα ιερά κειμήλια. Επιτρέψτε μου να αναφέρω δυο τρεις περιπτώσεις από το Ρέθυμνο της Κρήτης.

Το 1935 ο μοναχός Νέστωρ Βασσάλος (1872-1957), που μόναζε σ’ ένα Κάθισμα-Κελλί της ι. μονής Διονυσίου στο Άγιο Όρος, έλαβε εντολή σε όραμα να κατεβεί στο Ρέθυμνο και να ανοικοδομήσει την ερειπωμένη μονή της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος στη θέση Κουμπές. Κατά τη μαρτυρία του ίδιου, δεν ανταποκρίθηκε αμέσως στην εντολή, πράγμα συνετό, όπως έχουμε πει, γιατί ποτέ δεν μπορείς να είσαι βέβαιος από την αρχή για κάτι που νομίζεις ως θεϊκό όραμα (και η αγία Πελαγία της Τήνου, που βρήκε την εικόνα της Παναγίας, το ίδιο εφάρμοσε), μέχρι που ο Χριστός τον διέταξε επανειλημμένα με αυστηρότητα. Το μοναστήρι του Κουμπέ επανιδρύθηκε και σήμερα λειτουργεί ως γυναικείο μοναστήρι με σημαντικό εργαστήρι αγιογραφίας, σύμφωνα με τις πρώτες διδαχές του ίδιου του π. Νέστορα, που ήταν εξαίρετος αγιογράφος. Ο τάφος του βρίσκεται στον περίβολο του μοναστηριού. Ο Θεός θ’ αποφανθεί για τη μνήμη του.

Κοντά στο μοναστήρι του προφήτη Ηλία στα Ρούστικα Ρεθύμνης, δίπλα στο ναΐσκο της αγίας Φιλοθέης της Αθηναίας, είναι θαμμένη από το 1975 η μακαριστή μοναχή Φιλοθέη , κατά κόσμον Στυλιανή Τζαγκαράκη, γνωστή ως Χατζίνα, κάτοχος ιστορικού και θαυματουργού σταυρού ευλογίας (μητέρα τεσσάρων παιδιών, μεταξύ αυτών και του π. Σταύρου Τζαγκαράκη, εφημερίου της ενορίας Αγίων Αναργύρων στο προάστιο Περιβόλια του Ρεθύμνου, ο οποίος φυλάσσει τώρα το κειμήλιο αυτό), η ζωή της οποίας σφραγίστηκε από πλήθος θαυμαστών σημείων συνδεδεμένων με τον τίμιο σταυρό που είχε στη φύλαξή της κληροδοτημένο από μια θεία της. Το πρώτο και ίσως σπουδαιότερο απ’ αυτά ήταν η ανάσταση του μικρού Σταύρου, όταν, σε ηλικία λίγων μηνών, σκοτώθηκε πέφτοντας απ’ την ταράτσα. Ο θάνατός του πιστοποιήθηκε από γιατρό και ορίστηκε η κηδεία του. Το όνομα Σταύρος το φέρει λόγω του θαύματος που τον επανέφερε στη ζωή. Η συνέχεια ήταν εντυπωσιακή, με αμέτρητους προσκυνητές που ζήτησαν την ευλογία του θαυματουργού κειμηλίου. Η Χατζίνα, λαϊκή τότε και σύζυγος του Νίκου Τζαγκαράκη, αρχικά αντιμετώπισε την αντίδραση του τότε επισκόπου Ρεθύμνης, που άλλαξε όμως στάση κατά την πορεία. Μετά το θάνατο του συζύγου της και σε προχωρημένη ηλικία η ίδια έλαβε το μοναχικό σχήμα. Εξυπακούεται ότι δεν εκμεταλλεύτηκε οικονομικά τα θαύματα του σταυρού (θεραπείες κ.λ.π.), δε δημιούργησε οπαδούς, δε διαφήμισε τον εαυτό της, δεν έγινε διάσημη παρά μόνο από στόμα σε στόμα, δεν απέκτησε χρήματα ούτε πέρασε τον εαυτό της για αγία.

Το ίδιο συνέβη και με την Αικατερίνα Βασιλάκη, γνωστή ως Στεφάναινα, η οποία κατείχε έναν άλλο ιστορικό και θαυματουργό σταυρό, που φυλάσσεται σήμερα στο παρεκκλήσι του Τιμίου Σταυρού, στον ομώνυμο λόφο που δεσπόζει της πόλης του Ρεθύμνου. Ο σταυρός αυτός εκτινάχθηκε, κατά την παράδοση, από το Αρκάδι με την ανατίναξη της πυριτιδαποθήκης στις 9 Νοεμβρίου 1866 κατά καιρούς τον χρησιμοποίησε σε ανατριχιαστικούς εξορκισμούς (η μαζική περίπτωση των Κεραμιανών είναι η χαρακτηριστικότερη) και κάποια στιγμή τον εμπιστεύτηκε στην Εκκλησία του Ρεθύμνου, οικοδομώντας το 1935 τον ομώνυμο ναΐσκο, όπου και σήμερα φυλάσσεται. Για την ανέγερση του ναού αυτού, η μεν Στεφάναινα ονειρεύτηκε δύο καβαλάρηδες που την καθοδήγησαν (και, όταν τους ρώτησε ποιοι είναι, απάντησαν “Στο σπίτι σας θα γεννηθούνε δυο παιδιά που θά ’χουνε τα ονόματά μας” –Γιώργης και Δημήτρης), ο δε ιδιοκτήτης του οικοπέδου έλαβε, επίσης σε όνειρο, εντολή να παραχωρήσει το χώρο παρά τις αντιρρήσεις του αυτά τα διασώζει η προφορική παράδοση της πόλης του Ρεθύμνου, και, σημειωτέον, είναι πράξεις από τις οποίες κανείς δεν ωφελήθηκε οικονομικά. Η Στεφάναινα βρήκε το σχέδιο του ναού μυστηριωδώς χαραγμένο στη θέση όπου βρίσκεται, σαν απάντηση στην ανησυχία της για το πόσο μεγάλο έπρεπε να τον κάνει. Η ίδια πέθανε το 1956, ενώ η κόρη της Γαλάτεια υπηρετεί ακόμη και σήμερα, υπερήλικας, το προσκύνημα του Τ. Σταυρού.


Ας είναι αιώνια φωτεινή η ψυχή των ανθρώπων που μνημονεύονται εδώ, έστω κι αν δεν είναι αιώνια η μνήμη τους μεταξύ των ανθρώπων. Σας ευχαριστώ.


Κύριε είσαι παντογνώστης. Γνωρίζεις πολύ καλά ότι Σε αγαπώ. Αξίωσέ με να Σε υπηρετώ με αφοσίωση και με αγάπη μέχρι την τελευταία μου αναπνοή.

Άβαταρ μέλους
ΦΩΤΗΣ
Δημοσιεύσεις: 10076
Εγγραφή: Κυρ Αύγ 19, 2012 12:18 pm
Τοποθεσία: ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΡΕΝΤΗ

Re: ΒΙΟΙ ΑΓΙΩΝ

Δημοσίευσηαπό ΦΩΤΗΣ » Παρ Ιουν 10, 2016 10:04 am

Ο ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΡΑΣ ΒΛΑΔΙΜΗΡΟΣ ΜΕΝΤΒΕΝΤΙΟΥΚ (1888-1937). 


Εικόνα

Ίερομάρτυς Βλαδίμηρος (Μεντβεντιούκ)



ΠΟΛΩΝΟΣ στην καταγωγή, ό ίερομάρτυς Βλαδίμηρος γεννήθηκε στις 15 Ιουλίου τού 1888 στην πόλη Λούκωφ της Πολωνίας και ανατράφηκε «εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου» (Έφ. 6:4) από τον ευλαβέστατο πατέρα του Θαδδαίο Μεντβεντιούκ, ό όποιος ήταν σιδηροδρομικός υπάλληλος. Πεθαίνοντας ό Θαδδαίος, εξέφρασε στον γιό του μια βαθιά του επιθυμία:
-       Παιδί μου, του είπε, θα ήθελα πολύ να υπηρετήσεις την Εκκλησία ως ιερέας ή τουλάχιστον ως ιεροψάλτης.
-       Αυτό είναι και δικός μου πόθος, πατέρα, αποκρίθηκε εκείνος.


’Έτσι, τελειώνοντας την Εκκλησιαστική Σχολή το 1910, ό Βλαδίμηρος διορίστηκε ιεροψάλτης τού Καθεδρικού Ναού Ράντομσκι της πατρίδας του.
Ό Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος (1914-1918) ανάγκασε τον Βλαδίμηρο, όπως και χιλιάδες άλλους ορθοδόξους της Πολωνίας, να πάρει τον δρόμο της προσφυγιάς. Ήρθε στη Μόσχα, όπου γνωρίστηκε μέ την πιστή Βαρβάρα Ίβανιούκοβιτς, πρόσφυγα κι αυτήν από τη Λευκορωσία. Παντρεύτηκαν το 1915 και απέκτησαν πέντε παιδιά.


Εικόνα

Σε ηλικία είκοσι οκτώ ετών ό Βλαδίμηρος χειροτονήθηκε διάκονος και τρία χρόνια αργότερα πρεσβύτερος. Αφού υπηρέτησε σε διάφορους ναούς, το 1921 διορίστηκε προϊστάμενος του Ναού του Αγίου Μητροφάνους της Μόσχας.


Από τις πρώτες μέρες του διορισμού του ό τριαντατριάχρονος Ιερέας αφοσιώθηκε στην οργάνωση της ενοριακής ζωής. Μέ θερμό ζήλο επιδόθηκε στο ποιμαντικό έργο, ιδιαίτερα ανάμεσα στούς νέους, οι όποιοι ελκύστηκαν από την αγάπη του, την καλοσύνη του, την ευλάβεια του και τις κατανυκτικές ιερουργίες του. Πολύ σύντομα ό Ναός τού Αγίου Μητροφάνους έγινε για τούς πιστούς ένα νησάκι παρηγοριάς μέσα στον φουρτουνιασμένο ωκεανό των συμφορών και των θλίψεων της σοβιετικής Ρωσίας.


Αφότου οι σχισματικοί της «Ζωντανής Εκκλησίας», μέ την υποστήριξη των άθεων εξουσιαστών. άρχισαν ν’ αρπάζουν τούς ναούς, ό π. Βλαδίμηρος δεν άφησε ποτέ τον ναό ανοιχτό. 'Ύστερα’ από κάθε ακολουθία τον κλειδαμπάρωνε κι έπαιρνε τά κλειδιά μαζί του.
Μια μέρα τον κάλεσε ό σχισματικός επίσκοπος Άντωνίνος (Γκρανόφσκι) . Πήγε χωρίς φόβο. Ό επίσκοπος τού ζήτησε δίχως περιστροφές τά κλειδιά τού ναού, μα ό π. Βλαδίμηρος αρνήθηκε να τού τά δώσει.
-       Δώσε τά κλειδιά! φώναξε απαιτητικά ό Άντωνίνος, κατακόκκινος από τον θυμό.
-       Δεν τά δίνω, δέσποτα! Δεν τά δίνω! απάντησε σταθερά ό ιερέας.
-       Θα σε σκοτώσω! τον απείλησε ό αθεόφοβος επίσκοπος. Σαν σκυλί θα σε σκοτώσω!
-       Σκότωσέ με! Μαζί θα σταθούμε μπροστά στο φοβερό κριτήριο τού Χριστού!
-       Για δες τον! αναφώνησε ό Άντωνίνος, αμήχανος από το θάρρος και την πίστη τού π. Βλαδίμηρου.
Οι σχισματικοί, ωστόσο, δεν ξαναενόχλησαν τον σθεναρό ιερέα, ούτε επιχείρησαν να καταλάβουν τον ναό του.



Το 1925 ή ΓκεΠεΟυ τον συνέλαβε μέ χαλκευμένες κατηγορίες. Τον απείλησαν μέ εγκλεισμό σε Σωφρονιστικό Στρατόπεδο Εργασίας, αν δεν συνεργαζόταν μαζί τους. Τότε ό π. Βλαδίμηρος λιποψύχησε. Χωρίς ν’ αναλογιστεί το βάρος και τις συνέπειες της συνεργασίας μέ τούς εχθρούς της Εκκλησίας, δέχτηκε να γίνει μυστικός πληροφοριοδότης τους, μέ τη σκέψη 
ότι θα κατόρθωνε να τούς ξεγελά ή έστω να τούς γνωστοποιεί ασήμαντα στοιχεία από τη δραστηριότητα των κληρικών. Έτσι, αφέθηκε ελεύθερος.
Για κάμποσο καιρό, λοιπόν, συνεργάστηκε με τις αρχές σχετικά ανώδυνα. Αργότερα, όμως, ή ΓκεΠεΟυ τού ζήτησε πιεστικά συγκεκριμένες πληροφορίες για εξέχοντα πρόσωπα και σημαντικά θέματα της Εκκλησίας, και μάλιστα για τη δραστηριότητα τού τοποτηρητή τού πατριαρχικού θρόνου μητροπολίτη Πέτρου. Ό π. Βλαδίμηρος αναγκάστηκε μέ βαριά καρδιά να δώσει τις σχετικές πληροφορίες, αλλά ή συνείδησή του άρχισε να τον ελέγχει για προδοσία. Ό θερμός ιεραποστολικός του ζήλος και ή ζωηρή ποιμαντική του δραστηριότητα δεν μπορούσαν να σβήσουν τη φωτιά τών τύψεων, πού έκαιγε την καρδιά του. Τελικά, πικρά μετανοημένος, αποφάσισε να διακόψει κάθε συνεργασία του μέ την ΓκεΠεΟυ και να εξομολογηθεί την αμαρτία του σε πνευματικό, όπως και πράγματι έκανε.



Στις 9 Δεκεμβρίου τού 1929 κλήθηκε εγγράφως στα γραφεία της Λουμπιάνκα, όπου τού ζητήθηκαν εξηγήσεις για την παύση παροχής πληροφοριών. Τούς δήλωσε ότι δεν θα συνεργαζόταν πια μαζί τους. Τον κράτησαν δύο εικοσιτετράωρα, προσπαθώντας να τον μεταπείθουν, αλλά εκείνος έμεινε ανένδοτος. Τούς αποκάλυψε, μάλιστα, πώς είχε εξομολογηθεί τά πάντα σε πνευματικό. 'Ύστερα’ απ’ αυτό, στις 11 Δεκεμβρίου, εκδόθηκε ένταλμα συλλήψεώς του μέ την κατηγορία της «κοινολογήσεως άπρρρητων στοιχείων».
Στις 3 Φεβρουάριου τού 1930 ή τρόικα της ΓκεΠεΟυ τον καταδίκασε σε εγκλεισμό τριών ετών σε Σωφρονιστικό Στρατόπεδο Εργασίας. Εξέτισε την ποινή του δουλεύοντας εξαντλητικά στην κατασκευή τού καναλιού Λευκής Θάλασσας- Βαλτικής.

Το 1933, ωστόσο, οι αρχές, ικανοποιώντας το αντιχριστιανικό τους μένος, έκλεισαν τον Ναό του Αγίου Μητροφάνους, διαλύοντας έτσι άλλη μία ζωντανή ενορία της Μόσχας. Βαθύτατα πικραμένος ό π. Βλαδίμηρος, αλλά και μέ εμπιστοσύνη στη θεία πρόνοια, ανασκουμπώθηκε για την καινούργια ιερατική του αποστολή. Διορίστηκε στον Ναό της Αγίας Τριάδος του χωριού Γιάζβιστσε της έπαρχίας Βολοκολάμσκ.
Στο Γιάζβιστσε ή πολύτεκνη οικογένεια του εγκαταστάθηκε ο ένα εκκλησιαστικό οίκημα, πού από την πρώτη στιγμή αποδεδείχθηκε πολύ στενόχωρο. Ευτυχώς, δεν έμειναν για καιρό εκεί. Ένας πονόψυχος γείτονας τούς λυπήθηκε. Μια μέρα, λοιπόν, τούς επισκέφτηκε και τούς είπε:
- Δεν χωράτε τόσοι άνθρωποι σ’ αυτό έδώ το σπίτι. Ελάτε στο δικό μου, πού είναι άνετο. Θα μείνετε όσο θέλετε, και δεν θα μου δίνετε ούτε ένα καπίκι.
Πράγματι, μετακόμισαν στο σπίτι του θεόσταλτου ευεργέτη τους κι έζησαν σ’ αυτό δέκα χρόνια.


Ό π. Βλαδίμηρος αναδέχθηκε και στην καινούργια του θέση στοργικός πατέρας, φύλακας άγγελος και εμψυχωτής του πνευματικού του ποιμνίου, πού καταδυναστευόταν από τούς αντίχριστους εξουσιαστές. Συχνά επισκεπτόταν τον σεβάσμιο πρωτοδιάκονο Νικόλαο Τσβετκώφ,- πού ήταν ξακουστός για το προορατικό του χάρισμα και πού, μετά
την επιστροφή του από την εξορία, είχε εγκατασταθεί στο Βολοκολάμσκ. Συζητούσε μαζί του διάφορα πνευματικά θέματα και τον συμβουλευόταν για προσωπικά ή ποιμαντικά προβλήματα.




Την άνοιξη τού 1937, λίγο μετά το Πάσχα, ό π. Βλαδίμηρος πήγε στο σπίτι, όπου έμενε ό π. Νικόλαος. Ή ηλικιωμένη γυναίκα, πού τον διακονούσε, μπήκε στο δωμάτιό του και τού είπε πώς είχε έρθει ό π. Βλαδίμηρος από το Γιάζβιστσε. Ό γέροντας, όμως, αυτή τη φορά δεν βγήκε να τον συναντήσει. Μόνο πίσω από την πόρτα φώναξε:
-       Χριστός Ανέστη!
Ό π. Βλαδίμηρος παραξενεύτηκε και στενοχωρήθηκε. Παρακάλεσε τη γυναίκα να πει στον γέροντα πώς ήθελε να τον δει. Εκείνη ξαναμπήκε, αλλά κι αυτή τη φορά βγήκε μόνη της. Ό π. Νικόλαος φώναξε πάλι πίσω από την πόρτα:
-       Αληθώς Ανέστη!
Ό π. Βλαδίμηρος έφυγε ταραγμένος. Μέ τη φαινομενικά παράδοξη στάση του ό γέροντας δεν ήθελε παρά να τού δείξει ότι δεν θα ξαναβλέπονταν σ’ αυτή τη ζωή.
Το καλοκαίρι του 1937 άρχισαν μαζικές συλλήψεις κληρικών. Τον Νοέμβριο ό π. Βλαδίμηρος, επιστρέφοντας από ένα ταξίδι στη Μόσχα, είπε στην πρεσβυτέρα του:
-       Είμαι βέβαιος ότι σύντομα θα μέ συλλάβουν. Ούτε την εξορία ούτε τον θάνατο φοβάμαι. Ομολογώ, όμως, ότι ως άνθρωπο μέ τρομάζουν οι φάλαγγες των φυλακισμένων... Τους αναγκάζουν οι ένοπλοι φρουροί τους να τρέχουν ασταμάτητα δεκάδες χιλιόμετρα την ημέρα και, όταν πέφτουν καταγής μισοπεθαμένοι από την εξάντληση, τούς αποτελειώνουν μέ τούς υποκόπανους... Κι ύστερα αφήνουν τά πτώματά τους να γίνουν βορά στα θηρία...



Στις 11 Νοεμβρίου του 1937 το τοπικό παράρτημα Βολοκολάμσκ της ΝιΚαΒεΝτε έλαβε αναφορά τού προέδρου τού Σοβιέτ τού χωριού Γιάζβιστσε, μέ την όποια ενημερώθηκε για τά άκόλουθα: Πρώτον, από συνέλευση, πού πραγματοποιήθηκε στο αναγνωστήριο τού χωριού, απουσίαζε σχεδόν όλη ή νεολαία, επειδή ό γιός τού ιερέα Βλαδίμηρου Μεντβεντιούκ Νικόλαος πραγματοποίησε άντισυνέλευση στο σπίτι του και μάζεψε τούς νέους εκεί. Δεύτερον, τον ιερέα επισκέπτονταν καθημερινά ίσαμε είκοσι άνθρωποι, ηλικιωμένοι οι περισσότεροι, από διάφορα κολχόζ των περιφερειών Βολοκολάμσκ και Νοβοπετρόφσκ.



Στις 24 Νοεμβρίου εκδόθηκε ένταλμα συλλήψεως τού ιερέα Βλαδίμηρου Μεντβεντιούκ. Το ίδιο βράδυ εκείνος ετοιμαζόταν για τη Λειτουργία της επόμενης μέρας και διάβαζε από το Προσευχητάρι κάποιες ευχές δίπλα στο παράθυρο τού δωματίου του. Στο σπίτι, εκτός από την οικογένεια του, βρίσκονταν και δύο δόκιμες μοναχές, ή Μαρία Μπριάντσεβα και ή Τατιανή Φομίτσεβα. Αυτές, μετά το κλείσιμο της μονής τους από τις αρχές, είχαν καταφύγει στο Γιάζβιστσε και διακονούσαν στον Ναό της Αγίας Τριάδος ως ψάλτρια ή πρώτη και ως νεωκόρο ή δεύτερη.
Ξαφνικά ό π. Βλαδίμηρος είδε να περνούν μπροστά από το παράθυρό του ό αστυνόμος και ό πρόεδρος τού Σοβιέτ τού χωριού.
-       Για μένα έρχονται, μονολόγησε.
Πράγματι, σε λίγα λεπτά ήταν μέσα στο σπίτι.
-       Πρέπει να έρθετε στο Σοβιέτ για κάποιαν υπόθεση, τού είπε ό πρόεδρος.
Ό ιερέας άρχισε να αποχαιρετά την οικογένεια του και τις
-       Ποτέ δεν έγιναν στο σπίτι μου παράνομες συγκεντρώσεις, αποκρίθηκε σταθερά ό ιερέας.
-       Διαθέτουμε αποδείξεις ότι στα πρόσωπα του περιβάλλοντος σας ασκείτε αντεπαναστατική και αντισοβιετική προπαγάνδα.
-       Ποτέ δεν άσκησα αντεπαναστατική και αντισοβιετική προπαγάνδα.
-       Λέτε ψέματα! Είναι πολλοί οι μάρτυρες πού κατέθεσαν ότι ασκείτε προπαγάνδα. Απαιτούμε να το ομολογήσετε!
-       Επαναλαμβάνω ότι μέ αντεπαναστατική και αντισοβιετική προπαγάνδα ποτέ δεν ασχολήθηκα.


Την άλλη κιόλας ημέρα ή τρόικα της ΝιΚαΒεΝτε καταδίκασε τον ιερέα Βλαδίμηρο Μεντβεντιούκ σε θάνατο μέ τουφεκισμό.
Στο μεταξύ ή πρεσβυτέρα Βαρβάρα ειδοποιήθηκε ότι θα έστελναν τούς καταδίκους στη Μόσχα μέ τρένο, το όποιο θα περνούσε στις 3 μ.μ. από τον σιδηροδρομικό σταθμό της περιοχής τους. Πήρε, λοιπόν, ή πρεσβυτέρα τά πέντε παιδιά της και όλοι μαζί κίνησαν μέ τά πόδια για τον σταθμό, πού βρισκόταν τρία χιλιόμετρα μακριά από το χωριό. Μόλις έφτασε το τρένο, πλησίασαν στο πρώτο βαγόνι μέ τά καγκελόφραχτα παράθυρα, όπου ήταν κλεισμένοι και στοιβαγμένοι οι κρατούμενοι. Οι φρουροί, όμως, πού το περικύκλωσαν αμέσως, απώθησαν όλους όσοι πήγαν κοντά. Ξαφνικά ή Βαρβάρα και τά παιδιά, καθώς κοίταζαν μέ θλίψη το βαγόνι από μακριά, ανασκίρτησαν. Ανάμεσα από τά κάγκελα κάποιου παραθύρου φάνηκε ένα χέρι, το χέρι του π. Βλαδίμηρου, πού τούς ευλογούσε. Και συνέχισε να τούς ευλογεί, ώσπου το τρένο, αναχωρώντας από τον σταθμό, χάθηκε σε λίγο από τά μάτια τους.


Κλαίγοντας γύρισαν στο χωριό... Δεν τον ξαναείδαν πια... Έμειναν μέ την εικόνα της ιερατικής ευλογίας τυπωμένη ανεξίτηλα μέσα στην καρδιά τους όλα τά χρόνια της υπόλοιπης ζωής τους...
Ό π. Βλαδίμηρος Μεντβεντιούκ εκτελέστηκε και τάφηκε στις 3 Δεκεμβρίου του 1937 στο Μπούτοβο, κοντά στη Μόσχα.

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ . ΑΓΙΟΙ ΚΑΤΑΔΙΚΟΙ.


Κύριε είσαι παντογνώστης. Γνωρίζεις πολύ καλά ότι Σε αγαπώ. Αξίωσέ με να Σε υπηρετώ με αφοσίωση και με αγάπη μέχρι την τελευταία μου αναπνοή.

Άβαταρ μέλους
ΦΩΤΗΣ
Δημοσιεύσεις: 10076
Εγγραφή: Κυρ Αύγ 19, 2012 12:18 pm
Τοποθεσία: ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΡΕΝΤΗ

Re: ΒΙΟΙ ΑΓΙΩΝ

Δημοσίευσηαπό ΦΩΤΗΣ » Κυρ Ιαν 29, 2017 10:18 am

Άγιος Θεοφάνης του Ριχλώβ(+5/18 Ιανουαρίου 1977)


  Ο μεγάλος αυτός σύγχρονος ασκητής (κατά κόσμον Ιωάννης Θεοδόσιος Μεντβεντιεβ) γεννήθηκε στις 20 Οκτωβρίου 1881 στο χωριό Φεστοβέτς,στην περιοχή Τσερνιγκώβ(Ουκρανία).Οι ευλαβείς γονείς του ονομάζονταν Θεοδόσιος και Ευφημία.Όταν ήταν δύο ετών ο πατέρας του εκοιμήθη.Η μητέρα του, τον μεγάλωσε με φόβο Θεού.Απεφοίτησε τρεις τάξεις του σχολείου (zemstvα-σχολεία της εποχής όπου τα παιδιά φοιτούσαν τρεις τάξεις)

Μαζί με την μητέρα του πήγαιναν για προσκυνήματα:στην Λαύρα των Σπηλαίων του Κιέβου και στον Άγ.Νικόλαο στο Ριχλόβ.Μια φορά μετά από ένα προσκύνημα ο νεαρός Ιωάννης αποφάσισε να μείνει στο μοναστήρι παρά τις αντιρρήσεις της μητέρας του.Ο μέλλοντας ασκητής μπήκε στο μοναστήρι την παραμονή του Γενεθλίου της Θεοτόκου,στις 7 Σεπτεμβρίου.Αργότερα γιόρταζε αυτήν την ημέρα με ξεχωριστή πνευματική χαρά...

Το πρώτο διακόνημά του ήταν να ξυπνάει την νύχτα τους μοναχούς.Με την ίδια αγάπη έκανε το διακόνημά του και στον φούρνο και στα μελίσσια κ.α.

Για να ενισχύσει την πίστη και την άσκηση του νεαρού ασκητή ο Θεός του έστειλε διάφορες ασθένειες αλλά και την θαυματουργική τους ίαση 

Ο γέροντας διηγούνταν το εξής:«Στα 22 μου χρόνια αρρώστησα τόσο πολύ που ετοιμαζόμουν για τον θάνατο.Μου ετέλεσαν το μυστήριο του Ευχελαίου,εξομολογήθηκα,κοινώνησα,συγχωρήθηκα με τους αδελφούς και περίμενα το τέλος...Προσευχόμουν όμως στον Θεό να ζήσω τουλάχιστον έναν ακόμη χρόνο.Ξαφνικά άκουσα από ψηλά την γνωστή σ'εμένα φωνή του ηγούμενου Ισαακίου:''Εκεί είναι καλύτερα!''Εγώ τρεις φορές ζήτησα να ζήσω έναν ακόμη χρόνο,αλλά η φωνή επανέλαβε τρεις φορές:''Εκεί είναι καλύτερα!''
 Μετά από λίγο,απρόσμενα.μπήκε στο κελί ένας ιεροδιάκονος φέροντας το ωράριο όπως πριν την Θεία Κοινωνία,κατευθύνθηκε προς τις εικόνες και έψαλλε τρεις φορές ''Εις πολλά έτη''(σ.σ.ευχή που στους Σλάβους ψάλλεται και τραγουδιέται σε κληρικούς και λαϊκούς).Όταν τελείωσε έφυγε.Η πόρτα ήταν κλείστη .Μετά από λίγες ημέρες έγινα καλά.
  «Μια φορά  ήμουν στο κελί γονατιστός, με το κεφάλι προς τα γόνατα,με μοναδικό φως το καντήλι μου που έκαιγε.Ξαφνικά ακούω βήματα που κατευθύνονταν από την μία γωνιά του κελιού στην άλλη.Ήταν βήματα ηλικιωμένου ανθρώπου.Μια φωνή ακούστηκε και με ρώτησε:«Θέλεις να γίνεις μοναχός;''Εγώ απάντησα:''Θέλω''.Πέρασε λίγος καιρός και ο αρχιμανδρίτης Ευγένιος έκανε την κουρα μου δίνοντάς μου το όνομα Ιουβενάλιος(1912).Μετά από ένα χρόνο ο επίσκοπος Παχώμιος τον χειροτόνησε ιεροδιάκονο.


 Μια άλλη φορά μπαίνοντας μετά την ακολουθία στο κελί,είδα σε μία γωνία μια γυναικά με μοναχικά ενδύματα.Σίγουρα κοίταζα έκπληκτος.Η γυναίκα με κοίταξε.Χωρίς να βιάζεται και ενώ ήταν στραμμένη προς τον τοίχο,βγήκε από το κελί.Μετά από αυτό συναντήθηκα με τον αρχιμανδρίτη Ευγένιο,ο οποίος με ρώτησε«Μήπως σε επισκέφτηκε η Βασίλισσα των Ουρανών;»Για να προσθέσει:''Ήλθε σε εμένα και μου είπε:Τώρα πάω στον Ιουβενάλιο''
Το 1920 ο π.Ιουβενάλιος χειροτονήθηκε ιερομόναχος από τον επίσκοπο Ιωάννη του Κονοτόπο
.Ο γέροντας διηγούνταν πως την ίδια χρονιά έκλεισαν το μοναστήρι του Άγ.Νικολάου στο Ριχλόβ:
«Την παραμονή του Αγίου Νικολάου,μετά τον εσπερινό,άρχισαν να διώχνουν τους μοναχούς από τα κελιά τους.Εαν κάποιος φορούσε παντελόνι τον έγδυναν και τον άφηναν μόνο με το εσώρασο.Οι άνθρωποι έκλαιγαν.Ήταν μία κατάσταση τρομακτική.Τους μοναχούς τους έδιωξαν μέχρι το Κορόπ και από εκεί στο Κρόλεβετς
 Τους ιερείς του μοναστηριού τους έστελναν σε διάφορες ενορίες.Τον π.Ιουβενάλιο τον έστειλαν στον ναό της Κοιμήσεως της Θεοτόκου,στο χωριό Κρασνοπόλιε της περιοχής Κορόπ.Δεν ήξερε πως να φτάσει εκεί.Βγαίνοντας στον δρόμο είδε έναν αμαξά ο οποίος του είπε πως ήλθε ειδικά γι αυτόν και πως έχει μαζί του και ένα παλτό.Αυτή ήταν η πρώτη του ενορία.Το 1922 τον έστειλαν στον ναό της Αγίας Τριάδος στο Κορόπ.Σύντομα όμως τον έκλεισαν.

«Όταν έκλεισαν την Αγία Τριάδα,αναρωτιόμουν τι να κάνω»διηγείται ο γέροντας.Τότε ήταν που είδα στο όνειρό μου τους Αγίους Θεοδόσιο(Τσερνιγκώβ),Άγιο Νικόλαο και Άγιο Σεραφείμ του Σαρώβ, να στέκονται πίσω από την Αγία Τράπεζα και να συζητάνε που να με στείλουν.Ο Άγ.Θεοδόσιος έλεγε ότι επιθυμεί να με πάει μαζί του στο Τσερνιγκώβ,ενώ ο Άγ.Νικόλαος έλεγε:''Αυτός είναι ο αγαπημένος μου.Να ρωτήσουμε τον Δεσπότη''
 Μετά από λίγο καιρό ο επίσκοπος Τσερνιγκώβ Στέφανος τον έστειλε στην εκκλησία του Αγίου Νικολάου στο χωριό Ραμποτάν,δίπλα από το Κορόπ,όπου διακόνησε από το 1929 εως το 1933.
Ο γέροντας διηγούνταν πως στο Κορόπ έζησε από το 1934 εως το 1941.
«Πήγαινα στα χωριά με το τσεκούρι στην πλάτη και έκοβα ξύλα.Το εσώρασο το σήκωνα και το έκρυβα κάτω από το παλτό.Στο στήθος μου είχα το Τίμια Δώρα.Τα βράδυα μαζευόμασταν κρυφά στο σπίτι κάποιου πιστού και μελετούσαμε,προσευχόμασταν,κοινωνούσαμε με τα Άγια του Χριστού μυστήρια»

 Μέσα στις δοκιμασίες του ο Θεός τον φύλαγε και τον έσωζε από πολλούς κινδύνους
«Κάποια φορά-λέει ο γέροντας-με πήγαν δύο άτομα στο ποτάμι για να με πνίξουν
''Φτάνει πια η κοροιδία των ανθρώπων!''Έσκαψαν ένα λάκκο:Χτύπησέ τον με το όπλο στο κεφάλι''είπε ο ένας.
''Έτσι και αλλιώς είναι τελειωμένος είπε ο άλλος.Εγώ έμεινα σκυμένος με το κεφάλι μέσα στο παγωμένο νερό μέχρι που αυτοί έφυγαν.Έστυψα τα ρούχα μου και έφυγα για το χωριό.Στέγνωσα και ζεστάθηκα στην σόμπα.Δόξα στον Θεό για όλα 
 Τα χρόνια εκείνα ο π.Ιουβενάλιος έλαβε μυστικώς το μεγάλο σχήμα και πήρε το όνομα Θεοφάνης.Μέχρι την κοίμησή του όλοι τον ήξεραν ως Ιουβενάλιο
Στις πολύ δύσκολες στιγμές του και την περίοδο των μεγάλων πειρασμών εύρισκε παρηγοριά κοντά στον Άγιο Λαυρέντιο του Τσερνιγκώβ

Η θαυματουργή εικόνα του Αγ.Νικολάου της Μονής Ριχλώβ

Στον ναό του Αγίου Αρχαγγέλου Μιχαήλ,από το 1922 εως το 1937 όταν και ο ναός ανατινάχθηκε,βρισκόνταν η θαυματουργή εικόνα του Αγίου Νικολάου της Μονής Ριχλόβ.Έπειτα διαφυλάχθηκε στα σπίτια διάφορων πιστών.
Το 1941 άρχισε η εισβολή των Γερμανών.Τότε ξανάνοιξαν οι ναοί.Οι πιστοί παρακάλεσαν τον επίσκοπο Τσερνιγκώφ Μπόρις όπως ο π.Ιουβενάλιος να λειτουργεί στον ναό του Αγίου Θεοδοσίου του Τσερνιγκώβ όπου βρισκόνταν τώρα η εικόνα του Αγίου Νικολάου.
Ζούσε σε μία παλιά καλύβα,καλυμμένη με τύφη.Στην καλύβα του είχε πολλές εικόνες μεταξύ των οποίων και μία αχειροποίητος εικόνα του Χριστού από το μοναστήρι του Ριχλώβ η οποία ήταν το στήριγμα του γέροντα.
 
 Για τελευταία φορά λειτούργησε στην εορτή του Αγίου Νικολάου το 1976.Μετά την θεία Λειτουργία παρακάλεσε  ένα μοναχό να τον βοηθήσει να προσκυνήσει όλες τις εικόνες επειδή θα ήταν-όπως είπε-η τελευταία φορά.Έπειτα κρύωσε και έπαθε πνευμονία.

 Εξομολογήθηκε και κοινώνησε των Αχράντων Μυστηρίων.Λίγο μετά την Θεία Κοινωνία είπε:«Αυτό το βράδυ μου έκαναν παρέα οι Άγιοι Μάρτυρες...Είδα τους μεγαλομάρτυρες Γεώργιο και Παντελεήμονα και όλους τους μάρτυρες»Έπειτα είπε:«Να ,είναι και αυτοί μάρτυρες,ακόμη και αν δεν βασάνισαν τα σώματά τους,είναι μάρτυρες»Με αυτά τα λόγια εννοούσε ότι η αρρώστια είναι ένα μαρτύριο αναίμακτο

Εκοιμήθη στις 5/18 Ιανουαρίου 1977 σε ηλικία 97 ετών.Στις 1 Νοεμβρίου 2011 έγινε η αγιοκατάταξή του


Κύριε είσαι παντογνώστης. Γνωρίζεις πολύ καλά ότι Σε αγαπώ. Αξίωσέ με να Σε υπηρετώ με αφοσίωση και με αγάπη μέχρι την τελευταία μου αναπνοή.

Άβαταρ μέλους
ΦΩΤΗΣ
Δημοσιεύσεις: 10076
Εγγραφή: Κυρ Αύγ 19, 2012 12:18 pm
Τοποθεσία: ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΡΕΝΤΗ

Re: ΒΙΟΙ ΑΓΙΩΝ

Δημοσίευσηαπό ΦΩΤΗΣ » Δευτ Ιαν 30, 2017 9:09 pm

Άγιος Μάξιμος ο Γραικός

21 ΙανουαρίουΟ άγιος Μάξιμος ο Βατοπαιδινός ή Γραικός, λογιώτατος μοναχός, διακρίθηκε ως θεολόγος, φιλόσοφος, συγγραφέας και ποιητής κατά το 16ο αιώνα, υπήρξε «φωτιστής και αναμορφωτής του ρωσικοῦ έθνους».
Γεννήθηκε στην Άρτα το 1470 από πλούσια, επιφανή και ευσεβή οικογένεια και ονομαζόταν Μιχαήλ Τριβώλης. Μετά τη βασική παιδεία στα σχολεία Άρτας και Κέρκυρας πήγε στην Ιταλία για ανώτερες σπουδές.
Ποθώντας να επιτύχει τον ύψιστο ανθρώπινο προορισμό, τη θέωση, αφού διαπίστωσε τη ματαιότητα κάθε επίγειας δόξας και σοφίας, αποφάσισε νά ἀφοσιωθεῖ στόν Κύριο και έγινε μοναχός στη Ι. Μ. Βατοπαιδίου. Εκεί ασκήθηκε περίπου 10 χρόνια και  απόκτησε τις υψηλές μοναχικές  αρετές ( υπακοής, εγκράτειας, ταπεινώσεως, ακτημοσύνης και της αγάπης). Με την ἀδιάλειπτη προσευχή ένωσε τη ψυχή του με το Θεό και έγινε κατοικία του Αγίου Πνεύματος.  Στη πλούσια βιβλιοθήκη τῆς Μονῆς μελέτησε τα σπάνια βιβλία και χειρόγραφα και απόκτησε τη σοφία των προγενεστέρων οσίων.
Οι Πατέρες της Μονῆς του ανέθεταν εργασίες εκτός Μονής, της οποίες  χρησιμοποιοῦσε ως ευκαιρίες για να στηρίξει το λαό μας, που ήταν υπόδουλος στους Τούρκους. Το 1515 ο Τσάρος Βασίλειος Ιβάνοβιτς ζήτησε από το Οικουμενικό Πατριαρχείο και από τον «Πρῶτο» του Αγίου Ὀρους έμπειρο, λόγιο και ενάρετο μοναχό για να μεταφράσει εκκλησιαστικά κείμενα στη ρωσική γλώσσα και να διορθώσει λανθασμένες μεταφράσεις και αντιγραφές της Α. Γραφής και Πατερικών κειμένων. Ο κλήρος έπεσε στον επιφανή μοναχό Μάξιμο τον οποίον υποδέχθηκαν στη Μόσχα ο μητροπολίτης Βαρλαάμ και ο Τσάρος το 1516.
Ὁ Μάξιμος ανέπτυξε μεγάλο συγγραφικό, μεταφραστικό, διορθωτικό, ερμηνευτικό έργο και συμβουλευτικό έργο. Υπήρξε ο πρώτος μύστης των Ρώσων στην αρχαία ελληνική φιλοσοφία και φιλολογία., εισηγαγε την τυπογραφία, φρόντιζε να μορφώνει πλήθος ανθρώπων, πού έγιναν συνεχιστές του έργου του. Αναδείχθηκε όχι μόνον Ιεραπόστολος αλλά και εκπολιστιστής του ρωσικού λαού, που βρισκόταν σε κατάσταση αγραμματοσύνης και αμάθειας.
Τό ομολογιακό του έργο και η ιεραποστολική του δράση διάρκεσε για μια οκταετία. Του επιφύλασσε όμως βαρύ σταυρό. Λόγω ατασθαλιών πολιτικών και ορισμένων εκκλησιαστικών φορέων αναγκάσθηκε να διαμαρτυρηθεί και να ελέγξει κάποιους, με βάση τις ευαγγελικές αξίες. Ο Μάξιμος αντιμετώπισε την έχθρα του Τσάρου και του νέου μητροπολίτη της Ρωσίας Δανιήλ, που αγνοούσαν το ειλικρινές ενδιαφέρον του αγίου για τη σωτηρία τους και τη ευθυδρομία της Ρωσικής Εκκλησίας.
Καταδικάσθηκε, ως δήθεν αιρετικός, σε ισόβια φυλάκιση σιδηροδέσμιος, σε στέρηση της μεταλήψεως των θείων μυστηρίων, σε απομόνωση και απαγόρευση της επικοινωνίας με τους υπόλοιπους πιστούς, δεν του επιτρεπόταν η αλληλογραφία και η ανάγνωση βιβλίων.    Στη φυλακή δύο σκληροί και απάνθρωποι δεσμοφύλακες τον βασάνιζαν για έξι χρόνια · όπως ο έγραφε  ο ίδιος «ετηρούμην εγκάθειρκτος εν δεσμοίς και εθανατούμην δια του ψύχους, του καπνού και της πείνης». Πολλές φορές ο Μάξιμος έπεφτε σε πλήρη απώλεια των αισθήσεων, μέχρι νεκρώσεως. Συνολικά διατέλεσε σε σιδηρά δεσμά δεκατέσσερα χρόνια (1525-1539)· το σύνολο δε του χρόνου της φυλακίσεώς του ήταν 26 χρόνια.
Ο άγιος Μάξιμος τα υπέφερε όλα με υπομονή, ἀνεξικακία και πραότητα λόγω της ταπείνωσεώς του.    Η ὑπομονή του οφειλόταν στη θεία βοήθεια.  Άγγελος, κατέβηκε στη φυλακή και πρόσφερε σ᾿ αυτόν το Σώμα και Αίμα του Κυρίου Ιησού. Μετά από αυτό το θαύμα μέσα σε θεία έξαρση σύνθεσε και έγραψε με κάρβουνο στο τοίχο της φυλακής Κανόνα στο Άγιο Πνεύμα. Ο Άγγέλος, που του εμφανίσθηκε τον προέτρεψε: «Μάξιμε, να κάνεις υπομονή εις τα ενταύθα δεινά δια να εκφύγεις τα δεινά της αιωνίου κολάσεως». Έτσι από θεία πληροφορία, απόκτησε πλήρη επίγνωση ότι εκπληρώνει το θείο θέλημα, και με μεγάλη  ταπείνωση πνεύματος, έβαλε στην καρδία του ότι αυτός είναι ὁ τελευταίος άνθρωπος πάνω στή γη, και ότι ο Κύριος επέτρεψε τα δεινά για να τον οδηγήσει στην πνευματική τελειότητα.
Κατα τη διαμονή του στη Μονή Οτρότς ἀπό τό 1531-1551 δόθηκε με θεία νεύση, σχετική ελευθερία προς επικοινωνία, ενώ βρισκόταν στη φυλακή. Έτσι εξακολούθησε να μεταφράζει στη ρωσική γλώσσα ἱερά κείμενα, να συγγράφει αντιαιρετικά έργα χάριν προστασίας και διαφωτισμού του ρωσικού λαού και να παρηγορεί τους όσους Χριστιανούς τον επισκέπτονταν στήν φυλακή. Ο μητροπολίτης Μακάριος τον ἔλυσε από τον άδικο κανόνα της ακοινωνησίας (1543) ποη διάρκεσε 18 χρόνια.
Κατά διαστήματα παρακαλούσε θερμά να αφεθεί ελεύθερος, για να επιστρέψει στην πολυπόθητή του Μονή στον Άθωνα, δίχως όμως ανταπόκριση. Αιτήσεις για την απελευθέρωση του αγίου Μαξίμου υπέβαλαν προς τον Τσάρο οι πατριάρχες Κωνσταντινουπόλεως, Ἱεροσολύμων, Αλεξανδρείας καθώς και η Μονή Βατοπαιδίου.
Η επιστροφή του κρίθηκε επικίνδυνη από τον Τσάρο και την τότε Εκκλησία, γιατί γνώριζε όλα τα αρνητικά της πολιτικής και εκκλησιαστικης ζωής της Ρωσίας και φοβόντουσαν ότι θα τους εξέθετε στην κοινή γνώμη, επιπλέον δε ότι θα φανέρωνε και την κακία που εφαρμόστθηκε σ’αυτόν.
Το 1551 ο νέος Τσάρος, διάταξε να μεταφερθεί στην Λαύρα του Αγίου Σεργίου, διακόπτοντας την ποινή της φυλάκισεώς του.
Ο άγιος Μάξιμος, 86 ετών γέροντας καταβεβλημένος από τις κακουχίες της ισόβιας φυλάκισεώς του, στις 21 Ιανουαρίου του 1556, ημέρα που η Εκκλησία τιμά τον ομώνυμο και προστάτη του άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή, και, στην Ι. Μ. Βατοπαίδιου οι πατέρες και αδελφοί του τιμούσαν κατα το έθος την εορτή της Παναγίας της Παραμυθίας, παρέδωσε το πνεύμα του στα χέρια του Κυρίου, για να τον αναπαύσει από τους κόπους και τους πόνους του.
Το Οικουμενικό Πατριαρχείο προέβη στον κανονισμό ως αγίου του Μαξίμου του Γραικοῦ το 1988. Τον ίδιο χρόνο κανονίσθηκε ως άγιος και από τη Ρωσική Ἐκκλησία. Η ανακομιδή του λειψάνου του έγινε στις 21 Ιουνίου 1996 (π. ἡμ.), ενώ η παράδοση μέρους των λειψάνων στην Ι. Μ. Βατοπαιδίου, έγινε στις 8 Ἰουλίου 1997 (π. ἡμ.). Οι εορτασμοί μετακομιδής του λειψάνου του στη Μ. Βατοπαιδίου έγιναν στις 14 Ἰουλίου 1997 (π. ἡμ.).
Ταις αυτού αγίαις πρεσβείαις Χριστέ ο Θεός, ελέησον ημάς. Αμήν


Κύριε είσαι παντογνώστης. Γνωρίζεις πολύ καλά ότι Σε αγαπώ. Αξίωσέ με να Σε υπηρετώ με αφοσίωση και με αγάπη μέχρι την τελευταία μου αναπνοή.

Άβαταρ μέλους
ΦΩΤΗΣ
Δημοσιεύσεις: 10076
Εγγραφή: Κυρ Αύγ 19, 2012 12:18 pm
Τοποθεσία: ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΡΕΝΤΗ

Re: ΒΙΟΙ ΑΓΙΩΝ

Δημοσίευσηαπό ΦΩΤΗΣ » Τρί Ιαν 31, 2017 10:09 am

Άγιος Σάββας ο Α’, αρχιεπίσκοπος των Σέρβων (1176-1236)

Υϊός του Στέφανου Νεμάνια, μεγάλου ζουπάνου των Σέρβων, ο κατά κόσμον Ράτσκο. Γεννήθηκε γύρω στα 1176. Από νέος ποθούσε τη μοναχική ζωή και, όταν του δόθηκε η ευκαιρία, αναχώρησε για το Άγιον Όρος, το 1193, όπου με σπάνιο ζήλο επιδόθηκε στους ασκητικούς αγώνες, στις μονές του Ρώσικου και του Βατοπεδίου. Στη δεύτερη αναδείχθηκε και νέος κτήτορας. Εκεί τον ακολούθησε και ο πατέρας του με το μοναχικό όνομα Συμεών και ίδρυσαν τη μονή του Χιλανδαρίου (1198). Μετά την κοίμηση του πατέρα του δόθηκε περισσότερο στην εργασία των αρετών κι έγινε έτσι ο διακριτικός και φωτισμένος σύμβουλος όλου του Αγίου Όρους.
Το 1219 μεταβαίνοντας στη Νίκαια για αγιορείτικες υποθέσεις πέτυχε από τον αυτοκράτορα και τον πατριάρχη την ανεξαρτησία της Σερβικής Εκκλησίας και εξελέγη, παρά την επιθυμία του, πρώτος αρχιεπίσκοπος των Σέρβων. Αμέσως έγινε σοφός διοργανωτής της Εκκλησίας του, στήριξε την ορθόδοξη πίστη και καταπολέμησε τις αιρέσεις με τη γλυκύτητα της διδασκαλίας του. Έκτισε μονές, ναούς και σχολεία προς φωτισμό του λαού του.
Ταξίδεψε δύο φορές στο Άγιον «Ορος και στους Αγίους Τόπους για προσκύνημα και προσφορά πλούσιων δώρων. Έγραψε τυπικά των μονών Χιλανδαρίου και Στουντένιτσας, ακολουθία και βίο του οσίου πατέρα του και μετέφρασε από τα ελληνικά διάφορα έργα. Συνέβαλε πολύ στην πνευματική και πολιτιστική ανάπτυξη των συμπατριωτών του.
Λύτρωσε την ποίμνη του από τις πλάνες, πλούτισε τη λατρεία με ακολουθίες και τυπικά και, με τα νομοθετήματα του τα ψυχοσωτήρια και τα χαρίσματα του, αναδείχθηκε μέγας φωτιστής και προστάτης των Σέρβων.
Κοιμήθηκε στο Τύρνοβο της Βουλγαρίας. Η τελευταία του Θεία Λειτουργία ήταν την ημέρα των Θεοφανείων. Λίγες ημέρες μετά, με φωτεινό πρόσωπο, παρέδωσε το πνεύμα του στον Πλάστη του. Οι τελευταίες του λέξεις ήταν «Δόξα σοι ο Θεός», πού το επανέλαβε τρεις φορές. Τα ευώδη και θαυματουργά λείψανα του, μετά από πολλές δεήσεις, ο κράλης Βλαντισλάβ τα μετέφερε με τιμές στη Σερβία, στη μονή Μιλέσοβο το 1237. Το έτος όμως 1594 ο Σινάν πασάς τα πήρε και τα έκαψε στο Βελιγράδι.
Βίους του αγίου έγραψαν ο διάδοχος του στον θρόνο άγιος Αρσένιος, οι μοναχοί Δομεντιανός και Θεοδόσιος, ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, πού περιέχεται στο Νέον Εκλόγιον, ο αρχιμανδρίτης Ιουστίνος Πόποβιτς και άλλοι. Ακολουθίες προς τιμήν του υπάρχουν στα σερβικά και ελληνικά. Τοιχογραφίες, εικόνες και χαλκογραφίες του σώζονται αρκετές σε σερβικές και αγιορείτικες μονές.
Η μνήμη του τιμάται στις 14 Ιανουαρίου.
Πηγή: Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου, Άγιοι Αγίου Όρους


Κύριε είσαι παντογνώστης. Γνωρίζεις πολύ καλά ότι Σε αγαπώ. Αξίωσέ με να Σε υπηρετώ με αφοσίωση και με αγάπη μέχρι την τελευταία μου αναπνοή.

Άβαταρ μέλους
ΦΩΤΗΣ
Δημοσιεύσεις: 10076
Εγγραφή: Κυρ Αύγ 19, 2012 12:18 pm
Τοποθεσία: ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΡΕΝΤΗ

Re: ΒΙΟΙ ΑΓΙΩΝ

Δημοσίευσηαπό ΦΩΤΗΣ » Παρ Μάιος 12, 2017 9:51 pm

ΚΟΣΟΒΟ 1999, ΤΟ ΜΑΡΤΥΡΙΟ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΕΟΥ ΟΣΙΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΧΑΡΙΤΩΝΟΣ LUKIC

Εικόνα Εικόνα

ΣΤΙΣ 15 ΙΟΥΝΙΟΥ ΤΟΥ 1999 Ο ΝΕΑΡΟΣ ΜΟΝΑΧΟΣ ΧΑΡΙΤΩΝ ΕΚΑΝΕ ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΤΟΥ ΥΠΑΚΟΗ.
ΜΕΤΕΒΗ ΑΠΟ ΤΟ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ ΤΟΥ ΣΤΟ ΠΡΙΖΕΝ, ΕΠΙΣΚΕΦΤΗΚΕ ΜΙΑ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ ΚΑΙ ΠΗΡΕ ΤΟ ΦΑΓΗΤΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΣΚΟΠΗ ΤΟΥ ΠΡΙΖΕΝ. ΣΤΗΝ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΚΑΙ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟΥΣ ΝΑΤΟΪΚΟΥΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ
ΑΠΗΧΘΗ ΑΠΟ ΑΛΒΑΝΟΥΣ ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΚΑΙ ΤΟΝ ΒΑΣΑΝΙΣΑΝ ΧΩΡΙΣ ΕΛΕΟΣ. ΤΟ ΑΓΙΟ ΤΟΥ ΛΕΙΨΑΝΟ ΒΡΕΘΗΚΕ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΕΝΑ ΧΡΟΝΟ ΚΑΙ ΑΦΟΥ Ο ΑΓΙΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΕΙΔΟΠΟΙΗΣΕ ΣΕ ΟΡΑΜΑ ΜΟΝΑΧΟΥΣ ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ ΤΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΘΑΜΜΕΝΟΣ. ΒΡΕΘΗΚΕ ΣΤΗΝ ΠΙΣΩ ΠΛΕΥΡΑ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟΥ ΚΑΙ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΤΗΚΕ ΑΠΟ ΤΟ ΡΑΣΟ ΤΟΥ, ΤΟ ΚΟΜΜΕΝΟ  ΚΟΜΒΟΣΧΟΙΝΙ ΤΗΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΑ ΕΓΓΡΑΦΑ ΠΙΣΤΟΠΟΙΗΣΗΣ [ΦΩΤΟ].
Ο ΜΟΝΑΧΟΣ ΧΑΡΙΤΩΝ ΜΑΡΤΥΡΗΣΕ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΩΝ ΑΛΒΑΝΩΝ.
ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΞΕΡΟΥΜΕ ΕΙΝΑΙ ΠΩΣ ΑΡΝΗΘΗΚΕ ΝΑ ΑΛΛΑΞΟΠΙΣΤΗΣΕΙ. ΑΡΝΗΘΗΚΕ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΜΟΣΟΥΛΜΑΝΟΣ. ΤΟΤΕ ΤΟΥ ΕΣΠΑΣΑΝ ΤΟ ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΧΕΡΙ, ΤΑ ΠΛΕΥΡΑ ΤΟΥ, ΤΟΝ ΚΑΡΦΩΣΑΝ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΕ ΜΑΧΑΙΡΙ, ΒΡΕΘΗΚΕ ΧΩΡΙΣ ΣΠΟΝΔΥΛΟΥΣ ΕΝΩ ΥΠΕΣΤΗ ΚΑΙ ΑΠΟΚΕΦΑΛΙΣΜΟ!!! ΣΤΙΣ 11 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2000 ΤΟ ΑΓΙΟ ΤΟΥ ΛΕΙΨΑΝΟ ΠΑΡΑΔΩΘΗΚΕ ΣΤΟΝ ΓΕΡΟΝΤΑ ΤΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟ ΑΡΤΕΜΙΟ ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ ΤΗΣ ΓΚΡΑΤΣΑΝΙΤΣΑ ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΤΕΦΕΡΑΝ ΜΕ ΤΙΜΕΣ ΣΤΗΝ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΤΗΣ CMA REKA [ΜΑΥΡΟΠΟΤΑΜΟΣ] ΟΠΟΥ ΚΑΙ ΞΕΚΙΝΗΣΕ ΤΗ ΜΟΝΑΧΙΚΗ ΤΟΥ ΠΟΡΕΙΑ. ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΟΛΟΝΥΧΤΙΑ ΑΓΡΥΠΝΙΑ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΔΙΑΒΑΣΤΗΚΕ ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΨΑΛΤΗΡΙ ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΗΣΑΝ ΟΛΟΙ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΟΣΙΟΜΑΡΤΥΡΑ ΧΑΡΙΤΩΝ ΜΕ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΑ ΤΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΡΤΕΜΙΟΥ: «ΓΕΡΟΝΤΑ ΧΑΡΙΤΩΝ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΧΡΟΝΙΑ ΣΕ ΔΕΧΘΗΚΑΜΕ ΣΤΗΝ ΜΟΝΗ ΩΣ ΔΟΚΙΜΟ. ΣΗΜΕΡΑ ΣΕ ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΟΥΜΕ ΩΣ ΜΑΡΤΥΡΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ».


Κύριε είσαι παντογνώστης. Γνωρίζεις πολύ καλά ότι Σε αγαπώ. Αξίωσέ με να Σε υπηρετώ με αφοσίωση και με αγάπη μέχρι την τελευταία μου αναπνοή.

Άβαταρ μέλους
parnassos
Δημοσιεύσεις: 40
Εγγραφή: Τρί Απρ 17, 2018 3:08 pm
Τοποθεσία: Θεσσαλονίκη

Re: ΒΙΟΙ ΑΓΙΩΝ

Δημοσίευσηαπό parnassos » Τετ Απρ 18, 2018 2:57 pm

Εικόνα


Γέρων Ιωσηφ ο Ησυχαστης. Γνωρίζει κάποιος αν έχει κηρυχθεί Άγιος από την Εκκλησία???


«Τόσο πολύ αγάπησε ο Θεός τον κόσμο, ώστε έδωσε τον Μονογενή Του Υιό,έτσι ώστε όποιος πιστεύει σ΄ Αυτόν να μην χαθεί, αλλά να έχει ζωή αιώνιο». ΙΩΑΝΝΗ 3:16


Επιστροφή στο

Μέλη σε σύνδεση

Μέλη σε αυτή την Δ. Συζήτηση: 1 και 0 επισκέπτες