Διδακτικές Ιστορίες

[ΜΑΝΩΛΗΣ]

Το ραγισμένο δοχείο…

Πριν πολλά χρόνια, σε μια επαρχεία κάπου στην Κίνα, ζούσε μια ηλικιωμένη γυναίκα η οποία κουβαλούσε καθημερινά νερό από ένα μακρινό ρυάκι με δύο μεγάλα δοχεία περασμένα σε ένα μακρύ ξύλινο κοντάρι το οποίο στήριζε στους ώμους της.Το ένα δοχείο ήταν άψογο και μετέφερε πάντα όλη την ποσότητα νερού που μπορούσε να χωρέσει.

Το άλλο είχε μια ρωγμή και στο τέλος της μακριάς διαδρομής, από το ρυάκι στο σπίτι, έφθανε με τη στάθμη του νερού εώς τη μέση.Έτσι για δύο ολόκληρα χρόνια η γυναίκα κουβαλούσε καθημερινά μόνο ενάμισι δοχείο νερό στο σπίτι της.

Φυσικά το τέλειο δοχείο ένοιωθε υπερήφανο που εκπλήρωνε απόλυτα και τέλεια το σκοπό για τον οποίο είχε κατασκευαστεί. Το ραγισμένο δοχείο ήταν δυστυχισμένο που μόλις και μετά βίας μετέφερε τα μισά από αυτά που έπρεπε κι ένοιωθε ντροπή για την ατέλεια του. Ύστερα από δύο χρόνια δεν άντεχε πια την κατάσταση αυτή και αποφάσισε να μιλήσει στην ηλικιωμένη γυναίκα.

“Ντρέπομαι τόσο για τον εαυτό μου και θέλω να σου ζητήσω συγγνώμη!”

“Μα γιατί;” ρώτησε η γριά. “Για ποιο λόγο νιώθεις ντροπή;”

“Ε, να ! Δύο χρόνια τώρα μεταφέρω μόνο το μισό νερό λόγω της ρωγμής μου και εξαιτίας μου κοπιάζεις άδικα και εσύ!”

Η γυναίκα χαμογέλασε: “Παρατήρησες ότι στο μονοπάτι υπάρχουν λουλούδια μόνο στη δική σου πλευρά και όχι στη μεριά του άλλου δοχείου; Πρόσεξα την ατέλειά σου και την εκμεταλλεύτηκα.” “Φύτεψα σπόρους στην πλευρά σου και εσύ τους πότιζες. Δύο χρόνια τώρα μαζεύω τα άνθη και τα τοποθετώ το τραπέζι μου. Αν δεν ήσουν εσύ δεν θα είχα τόση ομορφιά να στολίζει το σπιτικό μου!”Βέβαια δεν ήταν η ατέλειά του δοχείου που το έκανε ξεχωριστό αλλά η ιδιαίτερη ικανότητα της ηλικιωμένης γυναίκας να διακρίνει και να χρησιμοποιήσει την αδυναμία του.

Ο καθένας μας έχει τις “ρωγμές” του και τις “αδυναμίες” του, που μπορούν να γίνουν χρήσιμες και να “στολίσουν” τη ζωή μας. Κάθε “ρωγμή” μπορεί να κάνει τη ζωή μας πιο πλούσια και πιο ενδιαφέρουσα, αρκεί κάποιος να μπορέσει να διακρίνει τον τρόπο με τον οποίο η ατέλεια μας αυτή μπορεί να ομορφύνει την ίδια μας την ύπαρξη.

“Ραγισμένοι” φίλοι, μην ξεχνάτε να σταματάτε στην άκρη του δρόμου και να απολαμβάνετε το άρωμα των λουλουδιών που φυτρώνουν στη μεριά σας. Αν ο καθένας μας μετέτρεπε σαν την ηλικιωμένη γυναίκα τις ατέλειες του διπλανού του σε κάτι χρήσιμο και όμορφο, σίγουρα ο κόσμος μας θα ήταν καλύτερος.
http://panagiamegalohari.gr/%CF%84%CE%B ... %AF%CE%BF/

[ΜΑΝΩΛΗΣ]

Έφαγα σοκολατάκια στο πάρκο με τον Θεό…

Κάποτε ήταν ένα αγοράκι που ήθελε να γνωρίσει τον Θεό…
Ήξερε ότι το ταξίδι ως το μέρος που ζούσε ο Θεός θα ήταν μακρινό κι έτσι έβαλε στην βαλίτσα του μερικά σοκολατάκια και αναψυκτικά και ξεκίνησε το δρόμο του.
Αφού είχε περπατήσει λίγο , συνάντησε ένα ηλικιωμένο κύριο.
Ο άντρας καθόταν σε ένα παγκάκι στο πάρκο και τάιζε περιστέρια.
Ο μικρός έκατσε δίπλα του και άνοιξε τη βαλίτσα του για να πιει ένα αναψυκτικό.
Ακριβώς τότε παρατήρησε ότι ο ηλικιωμένος έμοιαζε πεινασμένος κι έτσι του προσέφερε ένα σοκολατάκι.
Ο ηλικιωμένος δέχτηκε με ευγνωμοσύνη και χαμογέλασε στο μικρό.
Το χαμόγελο του ήταν τόσο όμορφο , που το αγόρι , θέλοντας να το ξαναδεί , του προσέφερε και ένα αναψυκτικό.
Ο γέροντας χαμογέλασε ξανά στον μικρό .
Το παιδί ήταν τρισευτυχισμένο!
Πέρασαν μαζί όλο το απόγευμα , τρώγοντας και χαμογελώντας , μα χωρίς να ανταλλάξουν ούτε μία λέξη…
Όταν άρχισε να νυχτώνει , το αγόρι κατάλαβε πως έπρεπε να ξεκινήσει το δρόμο για το σπίτι του .
Σηκώθηκε κι αφού έκανε μόλις λίγα βήματα , γύρισε πίσω , έτρεξε προς το μέρος του ηλικιωμένου και τον αγκάλιασε σφιχτά.
Κι ο γέροντας του χάρισε το πιο όμορφο χαμόγελό του!
Όταν το παιδί έφτασε σπίτι του, η μητέρα του παρατήρησε το βλέμμα χαράς στο πρόσωπό του.
Το ρώτησε: » Τι έκανες σήμερα και είσαι τόσο χαρούμενος;»
Ο μικρός είπε: » Έφαγα σοκολατάκια στο πάρκο με το Θεό !»
Και πριν η μαμά προλάβει να απαντήσει ο μικρός πρόσθεσε:
«Και ξέρεις κάτι; Ο Θεός έχει το πιο όμορφο χαμόγελο που έχω δει !»
Εν τω μεταξύ , ο ηλικιωμένος ακτινοβολώντας και ο ίδιος από χαρά , επέστρεψε στο σπίτι του.
Ο γιος του , παρατηρώντας το βλέμμα ευτυχίας και αγαλλίασης στο πρόσωπό του τον ρώτησε:
«Πατέρα , τι έκανες σήμερα και είσαι τόσο χαρούμενος;»
Κι ο γέροντας είπε:
«Έφαγα σοκολατάκια στο πάρκο με τον Θεό!»
Και πριν ο γιος του προλάβει να απαντήσει , ο γέροντας πρόσθεσε:
«Και ξέρεις κάτι ; Είναι πολύ νεότερος απ΄όσο πίστευα!»

Πολύ συχνά υποτιμάμε τη δύναμη ενός αγγίγματος , ένα χαμόγελο, μια καλή κουβέντα, ένα αυτί έτοιμο να μας ακούσει, ένα ειλικρινές κοπλιμέντο, ή την πιο μικρή πράξη ενδιαφέροντος όλα εκ των οποίων μπορούν να αλλάξουν ριζικά τη ζωή μας .
Οι άνθρωποι μπαίνουν στη ζωή μας για κάποιο λόγο , για λίγο ή για μια ζωή.
Ας τους δεχτούμε με τον ίδιο ενθουσιασμό!
[youtube]5QSTywevwd0[/youtube]
http://panagiamegalohari.gr/%CE%AD%CF%8 ... %B5%CF%8C/

[ΜΑΝΩΛΗΣ]

Η Επιλογή της Ευτυχίας...

Ήταν κάποτε μια γριούλα που αφού γέρασε αρκετά αποφάσισε πως καλύτερα θα ήταν για την ίδια, να μπει σε κέντρο φροντίδας ηλικιωμένων ατόμων. Έτσι ετοίμασε μια μικρή βαλίτσα και με ένα ταξί πήγε. Η νοσοκόμα που γνώριζε για την άφιξη της, την πλησίασε και της είπε:

-Ελάτε παρακαλώ να σας δείξω το δωμάτιο σας πριν το ετοιμάσουμε.

-Μα δεν χρειάζεται να το δω. Ετοιμάστε το, απάντησε η γριούλα.

-Μα έχετε επιλογή ανάμεσα σε 3 είδη αν θέλετε να τα δείτε και να διαλέξετε πιο από όλα σας αρέσει πιο πολύ.

-Δεν χρειάζεται καλή μου, επανάλαβε η γριούλα. Δεν χρειάζεται να το δω, μου αρέσει ήδη.

-Μα πως? Ξαναρώτησε η νοσοκόμα. Αφού δεν το είδατε.

-Δεν χρειάζεται να το δω. Έχω ήδη αποφασίσει ότι μου αρέσει, απάντησε με ένα ζεστό χαμόγελο ζωγραφισμένο στο γλυκό αλλά γερασμένο προσωπάκι της.

Τότε η νοσοκόμα της έδειξε το ένα απ τα 3 δωμάτια και την συνόδεψε μέχρι εκεί. Η γριούλα την ευχαρίστησε και η νοσοκόμα την ρώτησε ξανά με κάποιο δισταγμό.

-Είστε σίγουρα εντάξει? Τώρα που το είδατε συνεχίζετε να πιστεύετε ότι αυτό σας αρέσει? Χωρίς να δείτε και τις άλλες δύο επιλογές?

-Μα φυσικά. Πολλά πράγματα στη ζωή κορίτσι μου, της απάντησε η γριούλα, δεν θέλουν πολύ σκέψη. Είναι θέμα απόφασης και αγάπης. Αποφάσισα ότι θα το αγαπώ χωρίς να μπω στην διαδικασία να διαλέξω ανάμεσα σε άλλα. Σάμπως μια γυναίκα άμα γεννήσει το παιδί της, όσο άσχημο και αν είναι δεν θα το αγαπάει? Άσε που δεν θα το δει ποτέ άσχημο. Είναι θέμα απόφασης και αγάπης.

Ας μην γελιόμαστε: τίποτα δεν είναι εύκολο και όλα είναι στο χέρι μας. Μα κυρίως, όλα είναι θέμα νου. Ο νους που αποφασίζει -και πρέπει να αποφασίζει- να ευτυχήσει, αντί να επιλέξει τον εύκολο δρόμο του παράπονου και της εγκατάλειψης.

Μην εγκαταλείπετε την ελπίδα, την προσπάθεια, την αισιοδοξία και την απλότητα. Διότι τελικά, αυτή η παραγκωνισμένη απλότητα, στην σκέψη και στις επιλογές, είναι η χαμένη δίδυμη αδελφή της ΕΥΤΥΧΙΑΣ.
http://agiameteora.net/index.php/istori ... yxias.html

[ΜΑΝΩΛΗΣ]

Τα 10 πράγματα που ένας γιος χρειάζεται από τον πατέρα του

Στο βιβλίο του «What a Son Needs From His Dad: How a Man Prepares His Sons for Life», ο συγγραφέας Michael Donnell απαριθμεί τα 10 βασικά πράγματα που χρειάζεται ένας γιος από τον πατέρα του.
1. Σεβασμός
Λίγα πράγματα επηρεάζουν τόσο σημαντικά ένα αγόρι, ο σεβασμός είναι ένα από αυτά. Μην περιμένετε να τον κερδίσει, δώστε τον ανυστερόβουλα, ως ένα μεγάλο δώρο από εσάς προς εκείνον!
2. Εμπιστοσύνη
Η εμπιστοσύνη «γεννά» εμπιστοσύνη. Αν θέλετε λοιπόν κάποια στιγμή ο γιος σας να γίνει ένας ενήλικος άξιος εμπιστοσύνης απλώς...εμπιστευτείτε τον στα πάντα. Δείξτε εμπιστοσύνη στις επιλογές του, στην προσωπικότητά του, στους χρόνος του, στα πρόσωπα που επιλέγει, στα χόμπι του...
3. Αυτοπεποίθηση
Όλα τα παιδιά και ιδιαίτερα τα μικρά αγόρια έχουν ανάγκη να νιώθουν ότι μπορούν να κάνουν σπουδαία πράγματα. Δεν χρειάζεται να του δείξετε ποια είναι αυτά τα πράγματα. Το μόνο που χρειάζεται είναι να δώσετε προσοχή στις ανάγκες του και να του δώσετε την ευκαιρία να νιώσει σίγουρος με τον εαυτό του.
4. Όραμα
Ο γιος σας χρειάζεται από νωρίς να καταλάβει πως ενεργεί και σκέφτεται ένας ώριμος άνθρωπος. Και αυτό θα το δει κυρίως από εσάς. Γι' αυτό γίνετε ο άνθρωπος που θα θέλατε ο γιος σας να γίνει. Και ξεκινήστε από σήμερα
5. Υπευθυνότητα
Οι νέοι άνθρωποι έχουν ανάγκη από σημαντικά «καθήκοντα» για να νιώσουν σημαντικοί και υπεύθυνοι. Σίγουρα αυτά τα καθήκοντα που εσείς θα του υποδείξετε θα τον βοηθήσουν να ωριμάσει, αλλά το πιο σημαντικό που θα πρέπει να του δείξετε είναι ο ρόλος του μέσα στην οικογένεια.
6. Χώρος
Σε κανένα μπαμπά δεν αρέσει να φεύγει μακριά από την οικογένεια του αλλά δε σας έχει τύχει κάποιες φορές που χρειάζεται να λείψετε σε ταξίδι ο γιος σας να συμπεριφέρεται προστατευτικά στη μαμά του και στα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας; Δε νιώθετε περήφανος γι' αυτό; Θυμηθείτε πως όσο ο γιος σας χρειάζεται την παρουσία σας, άλλο τόσο χρειάζεται κάποιες φορές και το χώρο του, ώστε να μπορεί να παίρνει κάποιες ευθύνες από μόνος του
7. Μεγαλοψυχία
Όλοι χρειαζόμαστε τη στήριξη και τη μεγαλοψυχία των άλλων, στις δύσκολες ώρες της ζωής μας. Συχνά οι μπαμπάδες μαθαίνουν πολλά στους γιους τους, αλλά ξεχνούν να τους μάθουν την συμπόνια. Αλλά την χρειάζονται πολύ. Όπως έλεγε άλλωστε και ο Αριστοτέλης «η μεγαλοψυχία είναι σαν ένα κόσμημα που στολίζει όλες τις αρετές, γιατί τις κάνει μεγαλύτερες».
8. Καθοδήγηση
Ένας πατέρας μπορεί να καθοδηγήσει το γιο του με έναν τελείως διαφορετικό τρόπο απ' ότι μια μητέρα. Ο πατέρας είναι το πρώτο πρόσωπο που δίνει έμπνευση στο γιο του. Και βέβαια στο δύσκολο δρόμο της καθοδήγησης θα πρέπει να έχετε υπομονή, κουράγιο και κατανόηση. Το αξίζει έτσι δεν είναι;
9. Πρόκληση
Τα αγόρια αγαπούν τις προκλήσεις. Τους αρέσει να σκαρφαλώνουν να πηδούν, να τρέχουν γενικά να αναπτύσσουν ταχύτητες. Μην τον εμποδίσετε, απλώς δείξτε του πότε χρειάζεται να πατάει φρένο.
10. Αγάπη
Δείξτε του πώς να αγαπάει. Πως; Αρχίζοντας από το να αγαπάτε την σύντροφο και την οικογένειά σας. Και μην ξεχνάτε πως δεν υπάρχει σωστός ή λάθος τρόπος να δείχνει κανείς την αγάπη του. Αρκεί να τη δείχνει.
http://panagiamegalohari.gr/%CF%84%CE%B ... %B1%CE%B9/

[ΕΛΙΣΑΒΕΤ]

Πρώτη μου φορά μίλησα στήν Παναγία!



Ἔδειχνε κουρασμένη ἡ κυρία Στέλλα. Τρεῖς μῆνες στὸ ἴδιο κρεβάτι τοῦ δίκλινου θαλάμου τοῦ μεγάλου Νοσοκομείου. Ἂν εἶχε στόμα νὰ μιλήσει τὸ κρεβάτι της, δὲν θά ’φταναν ὧρες νὰ διηγεῖται τοὺς πόνους καὶ τὰ βογγητά της…


–Ἄχ, Θέ μου, πότε θὰ πάρω κι ἐγὼ τὸ ἐξιτήριο νὰ πάω στὸ σπιτάκι μου, στοὺς δικούς μου! Ὅσες ἄρρωστες ἦρθαν στὸ διπλανὸ κρεβάτι δὲν ἔμειναν πάνω ἀπὸ μιὰ βδομάδα, κι ἐγὼ κλείνω σήμερα ἐδῶ μέσα τρεῖς μῆνες! Σχώρα με, Θέ μου, δὲ γογγύζω, μὰ κουράστηκα. Γι’ αὐτὸ τὰ λέω σὲ σένα ποὺ σὲ νιώθω πατέρα μου στοργικό.
Πρὶν ἀποσώσει καλά – καλὰ τὶς σκέψεις της, φέρνουν μ’ ἕνα φορεῖο στὸ θάλαμο μιὰ φρεσκοχειρουργημένη νεαρὴ κοπέλα, ποὺ τὴν συνόδευε ἕνας νεαρός. Καὶ οἱ δυό τους εἶναι κατατρυπημένοι μὲ σκουλαρίκια καὶ γεμάτοι μὲ ἀνατριχια­στικὰ τατουάζ. Ἀπὸ ὅ,τι δείχνουν φαίνεται ἀρκετὰ δύσκολο νὰ ἐπικοινωνήσει κανεὶς μαζί τους.
Τὸ πρῶτο εἰκοσιτετράωρο ἦταν πολὺ δύσκολο γιὰ τὴ νέα. Οἱ συνοδοὶ τῆς κυρίας Στέλλας πολὺ διακριτικὰ προσπαθοῦσαν νὰ τὴν βοηθήσουν σὲ κάθε της ἀνάγκη.
Τὸ δεύτερο βράδυ ὁ ἄπειρος καὶ κατάκοπος νεαρὸς συνοδός της βγῆκε ἀπὸ τὸν θάλαμο νὰ ξεκουραστεῖ, μὰ ἄργησε πολὺ νὰ ἐπιστρέψει. Τότε ἡ­ ­κοπέλα, ἡ Ναταλία, ξέσπασε. ­Ἐκνευρίστηκε κι ἄρ­χισε νὰ μονολογεῖ μὲ ἀναφιλητά:
–Εἶ­μαι μόνη! Εἶμαι δυστυχισμένη! Δὲν μὲ νοιάζεται κανείς! Τί τὴν θέλω τέτοια ζωή; Φο­βᾶμαι! Δὲν θέλω νὰ ζήσω! Καλύτερα νὰ πεθάνω! Δὲν μπορῶ νὰ ζήσω!
Κάποια στιγμὴ κουράστηκε καὶ ἡσύχασε ἀναστενάζοντας ποῦ καὶ ποῦ βαριά.
Ἡ ἀποκλειστικὴ νοσηλεύτρια τῆς Στέλλας πλησίασε προσεκτικὰ τὴν κοπέλα καὶ τῆς ἔπιασε τὸ χέρι. Ἡ κυρία Στέλλα, ποὺ τὴν ἄκουγε δακρυσμένη καὶ προσ­ευ­χόταν, πῆρε τὴν ἀπόφαση καὶ τῆς εἶ­­­­­πε ἁπαλά:
–Ναταλία μου, εἶμαι μάνα καὶ πονάω μαζί σου. Δὲν ἀντέχω νὰ σὲ βλέπω νὰ ὑ­­­­ποφέρεις, παιδί μου. Κάνε λίγη ὑπομονή, σὲ παρακαλῶ. Θὰ περάσουν τὰ δύσ­κολα! Θέλεις νὰ μ’ ἀκούσεις; Μπορεῖς;
Ἡ Ναταλία αἰφνιδιασμένη κάρφωσε τὰ ὀργισμένα μάτια της στὴν ἄλλη ἄρρωστη καὶ περίμενε…
–Ἐσύ, Ναταλία μου, φαίνεσαι δυναμι­κὸς ἄνθρωπος. Καὶ ξέρεις… οἱ ­δυνατοὶ μὲ τὶς δυσκολίες γίνονται δυνατότεροι. Ἔ­­­­­­­­­­χεις μέσα σου πολλὲς ­ἀνεξερεύνητες δυνάμεις. Ἀνακάλυψέ τες καὶ βγάλε ὠ­­­­φέλεια ἀπὸ τὴ μεγάλη δυσκολία σου στὴν ὁποία βρίσκεσαι τώρα. Μὴν ἀφήνεις ἀνεκμετάλλευτη αὐτὴν τὴν εὐκαιρία. Μὴν ἀφήνεσαι, παιδί μου. Ἐσὺ θὰ βοηθήσεις τὸν ἑαυτό σου. Μπορεῖς!…
Ὅση ὥρα μιλοῦσε ἡ Στέλλα, ὁ θυμὸς ὑποχωροῦσε ἀπὸ τὴ Ναταλία καὶ ἠρεμοῦσε τὸ πρόσωπό της. Ζήτησε μάλιστα ἀπὸ τὴν Ἀποκλειστικὴ νὰ τῆς ἀνασηκώσει τὸ κεφάλι, γιὰ νὰ βλέπει καλύτερα τὴ Στέλλα. Καὶ ἡ Στέλλα, ξεθαρρεύοντας περισσότερο, συνέχισε:
–Ἂν δὲν σὲ κούρασα, παιδί μου, ἐπίτρεψέ μου νὰ σοῦ πῶ καὶ κάτι ἀκόμη. Δὲν εἶσαι μόνη! Οἱ ἄνθρωποι δὲν πρέπει νὰ νιώθουμε μόνοι, ἐκτὸς βέβαια ἐὰν ἐπιλέγουμε νὰ εἴμαστε μόνοι. Οἱ ἄνθρωποι ἔχουμε Πατέρα τὸν πανάγαθο καὶ παν­τοδύναμο Θεό. Ἔχουμε Μητέρα γλυκύτατη τὴν Παναγία μας. Ζοῦμε μέσα στὴν ἀτμόσφαιρα τῆς θεϊκῆς ἀγάπης.
Τόσες καὶ τόσες θαυμαστὲς ἐπεμβάσεις αὐτῆς τῆς ἀγάπης γίνονται γνωστὲς καθημερινὰ καὶ γεμίζουν φῶς καὶ ἐλπίδα τὸν κόσμο. Ἐγὼ ποὺ μὲ βλέπεις, Ναταλία μου, πῆγα στὸν ἄλλο κόσμο καὶ γύρισα. Δὲν θὰ ζοῦσα τώρα. Ἡ ἀγάπη ὅμως τῆς Παναγίας, τὴν ὁποία παρακάλεσαν γιὰ μένα πολλοὶ γνωστοί μου, μὲ ἔσωσε. Οἱ ἄρρωστοι βλέπουν συνέχεια ἐδῶ στὸ Νοσοκομεῖο αὐτὸ τὴν Παναγία μας νὰ θαυματουργεῖ. Νὰ μιλᾶς καὶ σὺ μὲ τὴν Παναγία, νὰ τῆς λὲς ὅλα τὰ προβλήματά σου. Θὰ σ’ ἀκούει μὲ στοργή.
Ἡ Ναταλία τὴν ἄκουγε σιωπηλὴ μὲ ὀρ­θάνοιχτα μάτια. Ἕνας νέος ψυχικὸς κόσμος, ἄγνωστος ὣς τότε, γεννήθηκε μέ­σα της.
Τὸ πρωὶ μὲ τὸ ἐξιτήριο στὸ χέρι ὁ συν­οδὸς τῆς Ναταλίας, χαρούμενος διότι ἔ­­­φευγαν καὶ προπάντων διότι τὴν ἔβλεπε ἤρεμη, στάθηκε μαζί της κι αὐτὸς δίπλα στὸ κρεβάτι τῆς κυρίας Στέλλας κι ἄκουγε τὴ Ναταλία:
–Ἀπόψε, κυρία Στέλλα, ἔζησα μαγικά! Ἀσχολήθηκες μαζί μου. Μοῦ εἶπες ὅτι ἔχω ἀξία καὶ δύναμη. Μοῦ ἔδειξες ἀγάπη. Μοῦ γνώρισες τὴν Παναγία. Ὅλη τὴ νύχτα μιλοῦσα μαζί της. Πρώτη μου φορὰ μίλησα στὴν Παναγία. Ξαλάφρωσα. Ξέρετε, δὲν ἔχουμε γονεῖς. Μεγαλώσαμε σὲ Ὀρφανοτροφεῖο. Δράμα ἡ ζωή. Ἐγὼ ποτέ μου δὲν πήγαινα στὴν ἐκκλησία. Τώρα βλέπω δρόμο μὲ φῶς. Τὴ νύχτα ἡ Ἀποκλειστικὴ μοῦ εἶπε καὶ γιὰ τὸν καλὸ ἱερέα ποὺ ὑπάρχει ἐδῶ στὸ Νοσοκομεῖο καὶ μὲ παρακίνησε νὰ ἐξομολογηθῶ. Θὰ γίνει κι αὐτό, σᾶς τὸ ὑπόσχομαι. Τὸ τηλέφωνό μου τὸ ἔχει ἡ Ἀποκλειστική. Σᾶς εὐχαριστῶ πολὺ γιὰ ὅ,τι κάνατε γιὰ μένα, κυρία Στέλλα, πρόσθεσε δακρυσμένη.
–Εὐχαριστοῦμε πολύ, συμπλήρωσε σο­­βαρὰ κι ὁ νεαρὸς κι ἔφυγαν κι οἱ δυό τους ἤρεμοι.
Συγκινημένη ἡ κυρία Στέλλα μονολογεῖ στὴν ἡσυχία τοῦ θαλάμου της: «Ἂν ἔ­­­­φευγα νωρίτερα, πάνσοφε Κύριε, δὲν θὰ ἔνιωθα τὴν ἀγαλλίαση ποὺ πλημμυρίζει τώρα τὴν καρδιά μου. ­Δοξασμένο τὸ ἅγιο ὄνομά Σου. Φώτισε καὶ ­ὁδήγησε στὸ δρόμο Σου κι αὐτὰ τὰ παιδιά Σου. Θὰ κάνω κι ἐγὼ γι’ αὐτὰ ὅ,τι μπορῶ γιὰ νὰ Σὲ γνωρίσουν καλύτερα. Ἀνοίγει ὡ­­­ραῖος ἀγώνας ἐμπρός μου. Μὲ ­εὐχαριστεῖ πολὺ αὐτὸς ὁ ἱερὸς ἀγώνας γιὰ τὴν ψυχικὴ ­βοήθεια τῶν ­συνανθρώπων μου. Βοήθησέ με, Πανάγαθε καὶ ­Παντοδύνα­με! Θέλω νὰ γνωρίσουν κι ἄλλοι τὴν ἀγάπη Σου!».


Πηγή: http://agiameteora.net

[Φωτεινή]

ΘΕΙΑ ΠΡΟΝΟΙΑ


Κάποτε ένας ναυτικός βρέθηκε ναυαγός σ’ ένα ακατοίκητο τροπικό νησί μόνος κι έρημος.

Με πολλούς κόπους, χωρίς εργαλεία, εργαζόμενος μόνο με τα χέρια του, κατάφερε να φτιάξει μια ξύλινη καλύβα για να μπορέσει να προστατευτεί κατά την περίοδο των βροχών.

Πράγματι είχε μόλις τελειώσει την καλύβα όταν άρχισε να βρέχει ασταμάτητα.

Όμως την δεύτερη κιόλας μέρα ένας κεραυνός έκαψε την καλύβα του και την έκανε στάχτη.

Ο ναυαγός, που πρώτα δόξαζε το Θεό για τη σωτηρία του, τώρα αναλύθηκε σε δάκρυα.

«Γιατί Θεέ μου», άρχισε να λέει και να παραπονιέται για την καταστροφή.

Κι ενώ η απελπισία πλημμύριζε την καρδιά του άκουσε από το πέλαγος το σφύριγμα ενός μεγάλου πλοίου.

Σε λίγο μια βάρκα ήταν στην παραλία.

«Πώς με βρήκατε σε τούτη την ερημιά;» τους ρώτησε.

«Είδαμε, του είπαν, το σινιάλο του καπνού απ’ την φωτιά που άναψες»!

Όταν βλέπεις τα όνειρα, τις επιδιώξεις και τα έργα σου κάποιες φορές να γίνονται στάχτη κι αποκαΐδια, μην απελπίζεσαι.

Περίμενε και θα προβάλει ανέλπιστα το υπερωκεάνιο του Θεού.

Γιατί στ’ αλήθεια: «Τοῖς ἀγαπῶσι τὸν Θεὸν πάντα συνεργεῖ εἰς ἀγαθόν»

http://agiameteora.net

[ΜΑΝΩΛΗΣ]

«Έκαιγε το χέρι μου…»

Ροδοκόκκινος από χαρά άνοιξε την πόρτα του σπιτιού του ο κυρ-Γιώργης και ξέσπασε με ενθουσιασμό:
— Δεν ξανάνιωσα ποτέ μου τέτοια χαρά, Αγλαΐα! Αυτό το Πάσχα θα το θυμάμαι σ’ όλη μου τη ζωή!…


—Μα τι έπαθες, παιδάκι μου; ρώτησε η γυναίκα του. Ηρέμησε! Κάτσε. Τι συνέβη; Έφερες τα λεφτά; Σε περιμένω για να πάμε το δώρο που είπαμε. Πρέπει να βγούμε σύντομα στην αγορά. Μέγα Σάββατο σήμερα. Δεν μπορώ να γυρίζω στους δρόμους.
—Καλά, καλά! Όλα θα γίνουν. Μη βιάζεσαι!
—Δηλαδή, τι μη βιάζεσαι; Άλλαξες πάλι; Δεν θα πάμε για το δώρο; Έτσι θ’ αφήσουμε τα παιδιά τέτοια μέρα;
—Το ‘κανα το δώρο μου!
—Το έκανες; Δεν σε καταλαβαίνω! Μόνος σου; Χωρίς εμένα; Και τι πήρες; Και που το πήγες; Δεν συμφωνήσαμε να πάμε να το διαλέξουμε μαζί;
—Νόμισα ότι δεν θα είχες αντίρρηση και διαφορετική γνώμη.
—Μοιάζεις με αίνιγμα! Τι έγινε λοιπόν; Για μίλα καθαρότερα, Χριστιανέ μου, για να μη χαλάσουμε τις καρδιές μας πασχαλιάτικα!
—Καλά. Έλα. Κάτσε εδώ στον καναπέ και θα σου τα πω με τη σειρά. Φέρε μου ένα νερό.

Και αφού τακτοποιήθηκαν, άρχισε ο κυρ-Γιώργης:
—Όπως είπαμε το πρωί, ξεκίνησα για το συνοικισμό, για να πάρω το νοίκι από τους Ρωσοπόντιους, που βάλαμε στο σπίτι μας εδώ και δυο χρόνια, όταν έφτασαν σαν κυνηγημένα πουλιά στην Ελλάδα.

Πήγα λοιπόν, χτύπησα το κουδούνι και βγήκε η ψηλόλιγνη χαροκαμένη μάνα και μου ‘πε κλαμένη:
— Συγγνώμη, κύριε! Μας συγχωρείτε που αργήσαμε να σας δώσουμε τα λεφτά. Μας βρήκε συμφορά τους έρμους! Που να σας τα λέω! Αχ! Αχ! Αρρώστησε το μικρό μου κοριτσάκι. Έχει λευχαιμία, λένε οι γιατροί. Μέρες τώρα τρέχουμε στα Νοσοκομεία. Οι γιατροί της Κατερίνης μας συμβούλεψαν να πάμε στη Θεσσαλονίκη για καλύτερα, και το πήγαμε. Είχαμε τρεξίματα, γι’ αυτό καθυστερήσαμε να σας δώσουμε τα λεφτά. Περιμένετε μια στιγμή να σας τα φέρω.
Και πήγε που λες, Αγλαΐα μου, στο διπλανό δωμάτιο και μου ‘φερε το μηνιάτικο. Το πήρα, είπα «ευχαριστώ», ευχήθηκα «περαστικά» για την κόρη τους και «καλό Πάσχα» και βγήκα στο δρόμο.

Καθώς όμως προχωρούσα, θέλω να με πιστέψεις, Αγλαΐα, ένιωθα σαν να έκαιγε το χέρι μου! Δεν μπορούσα να ησυχάσω. Μια δυνατή φωνή αντηχούσε μέσα μου: «Έχουν άρρωστο μικρό παιδί, και μάλιστα με λευχαιμία. Τρέχουν σε γιατρούς. Δεν έχουν δικό τους σπίτι. Εσύ έχεις δύο. Γυρίζουν στα πεζοδρόμια και στις λαϊκές αγορές, για να βγάλουν κανένα μεροκάματο. Τι Πάσχα θα κάνουν αυτοί οι άνθρωποι; Εσύ τα έχεις όλα άφθονα και σκέφτεσαι να πάρεις κι άλλα δώρα για τα παιδιά σου, που τα ‘χεις μάλιστα καλοπαντρεμένα. Ρωτάς αν ψώνισαν τίποτε ιδιαίτερο για αύριο αυτοί; Η μήπως θα περάσουν όπως-όπως κι αυτή τη μέρα;…»

Ήταν τόσο δυνατή αυτή η φωνή μέσα μου, Αγλαΐα, που δεν άντεξα. Ενώ είχα φτάσει στη στάση του αστικού, έκανα μεταβολή και ξαναγύρισα στο σπίτι. Χτύπησα πάλι το κουδούνι και ξαναβγήκε στην εξώπορτα η Πόντια.
— Ορίστε, κυρ-Γιώργη! Μήπως έγινε κανένα λάθος στο μέτρημα; με ρώτησε.
—Όχι! Όχι! “Ήταν πολύ σωστά! της είπα. Μα, μια και είναι βαριά άρρωστο το παιδάκι σας, να σας δώσω πίσω το νοίκι. Δεν πειράζει. Είναι πληρωμένος ο μήνας. Εσείς έχετε ανάγκες τώρα. Πηγαινοέρχεσθε στη Θεσσαλονίκη. Ναύλα, φάρμακα, έξοδα. Κρατήστε τα! Καλή Ανάσταση!

Τα πήρε, που λες, γυναίκα, κι έσκυψε να φιλήσει το χέρι μου. Με χιλιοευχαρίστησε και με γέμισε ευχές για το σπίτι μας. Και, πίστεψέ με, το χέρι μου, που έκαιγε πρωτύτερα, τώρα ήταν δροσερό. Το είχε δροσίσει με τα καυτά της δάκρυα… Μα τι έχεις, Αγλαΐα; Γιατί κλαις; Δεν χάθηκε ο κόσμος που δεν θα κάνουμε δώρο στα παιδιά! Μήπως τους λείπει τίποτε; Θα τους κάνουμε δώρο στη γιορτή τους. Στο υπόσχομαι!
—Δεν κλαίω γι’ αυτό, άντρα μου. Καλά έκανες, αλίμονο! Τι αξία έχει ένα νοίκι. Μακάρι να ‘δίνες και πιο πολλά. Κλαίω, γιατί, καθώς τα ‘λεγες, θυμήθηκα τη μακαρίτισσα τη μάνα μου. Σου τα ‘χω ειπωμένα άλλωστε. Τι τράβηξαν κι εκείνοι, όταν είχαν έρθει πρόσφυγες μετά τη Μικρασιατική καταστροφή! Μου τα ‘λεγε πότε-πότε, όταν ήμουν παιδούλα, και κλαίγαμε μαζί. Αχ! Καταραμένη προσφυγιά! Καλά έκανες! Χαλάλι τους! Εγώ μάλιστα λέω να βρούμε κι άλλον τρόπο να τους βοηθήσουμε. Να, ας τους αφήσουμε, λέω, δυο-τρεις μήνες ακόμη στο σπίτι μας χωρίς να πληρώνουν και βλέπουμε… Η Παναγία σε φώτισε!
—Δεν σου το ‘πα πως δεν θα είχες αντίρρηση για το δώρο μου, γυναίκα; Δεν ξέρω μήπως εγώ την καρδιά σου;…
Γεωργίου Γ. Ψαλτάκη· Θεολόγου – Ιεροκήρυκος, Ήταν θαύμα της Παναγίας· 50 αληθινές ιστορίες, Έκδοσις Αδελφότης Θεολόγων «Ο Σωτήρ», σελ. 182-184, Αθήναι 2013.
http://agiameteora.net/index.php/istori ... i-mou.html

[ΕΛΙΣΑΒΕΤ]

Ο άπιστος και ο χωρικός



Ένας που καμώνονταν τον πολύ σοφό συνάντησε κάποτε στο δρόμο του έναν απλοικό χωρικό που πήγαινε στην εκκλησία.
-Για που με το καλό; τον ρώτησε.
-Πάω στην εκκλησία, του απάντησε ο χωρικός.
-Και δε μου λές, του λέει ειρωνικά ο σοφός. Μήπως ξέρεις να μου πείς, ο Θεός σου είναι μεγάλος η μικρός;
-Κι από τα δύο.
-Δε γίνεται να είναι και τα δύο!
-Γίνεται, κύριε. Να, είναι τόσο μεγάλος, που δεν τον χωρούν ούτε οι ουρανοί, αλλά και τόσο μικρός, που μπορεί να κατοικεί μέσα στην καρδιά μου.
Κι ο σοφός τα' χασε με τη σοφή απάντηση του απλοίκού μα πιστού χωρικού.


http://www.isagiastriados.com

[ΕΛΙΣΑΒΕΤ]

Κύριε μη με ελεήσεις



Πριν από πολλά χρόνια ζούσε σε κάποιο χωριό της πατρίδος μας ένας νέος, που από μικρός είχε τον πόθο να γίνει ασκητής. Υπήρχαν όμως κάποιες δυσκολίες: Ήταν αγράμματος, βραδύγλωσσος,
λίγο βραδύνους και με οικογενειακές υποχρεώσεις.

Όμως στην ηλικία των 40 περίπου ετών μπόρεσε να πραγματοποιήσει τη κρυφή του αγία επιθυμία. Έφυγε από το χωριό του και περιπλανώμενος από τόπο σε τόπο κατέληξε σ' ένα ερημονήσι, όπου βρήκε ένα γέρο ασκητή που του ανέπαυε την καρδιά και έγινε υποτακτικός του.

Με έκπληξη λοιπόν παρατηρούσε ότι όταν προσευχόταν ο Γέροντας του έλαμπε ολόκληρος, και ιδιαιτέρως όταν παρακλητικά και μετά δακρύων έλεγε: «Κύριε, ελέησόν με».

Ο Γέρο ασκητής ήταν και αυτός αγράμματος, αλλά οι συμβουλές του ήταν πολύτιμες και γεμάτες σοφία και όλη του η πνευματική προσπάθεια συγκεντρωνόταν στο πως να μάθει να προσεύχεται και ο υποτακτικός του με το «Κύριε, ελέησόν με».

Την τελευταία ημέρα της ζωής του ο Γέρο ασκητής χάρισε στον υποτακτικό του το τρίχινο μισοτριμμένο ράσο του, ξάπλωσε κάτω, έκανε τον σταυρό του και λέγοντας τρεις φορές το «Κύριε, ελέησόν με», «Κύριε, ελέησόν με», «Κύριε, ελέησόν με», η οσιακή του ψυχή πέταξε στον ουρανό.

Μετά την κοίμηση και ταφή του Γέροντος του, ο εν λόγω υποτακτικός ζούσε πλέον ολομόναχος στο ερημονήσι ως ασκητής και ησυχαστής μέσα σε μια σπηλιά, ακολουθώντας το ίδιο τυπικό προσευχής και κανόνων που παρέλαβε από τον Γέροντα του.

Έτσι πέρασαν 30 ολόκληρα χρόνια, χωρίς να δει ποτέ του άνθρωπο. Με το πέρασμα όμως των ετών και με την βραδυγλωσσία και βραδύνοια που τον διέκρινε, μπέρδευε τα λόγια της Ευχής
προσευχόμενος έλεγε «Κύριε, μη με ελεήσεις». Η καρδιά του όμως ήταν δοσμένη ολόκληρη στον Θεό, για αυτό και δάκρυα έτρεχαν άφθονα από τα γεροντικά του μάτια, όταν μέρα και νύχτα προσευχόταν με κατάνυξη και συντριβή, επαναλαμβάνοντας χιλιάδες φορές το «Κύριε, μη με ελεήσεις».

Κάποια ανοιξιάτικη μέρα ένα καράβι άραξε κοντά στο ερημονήσι. Ένας από τους επιβάτες του ήταν και ο επίσκοπος της επαρχίας εκείνης και ο καπετάνιος για να τον ξεκουράσει και να τον ευχαριστήσει τον πήρε με μια βάρκα και πήγαν στο νησί για να περπατήσουν. Αντίκρισαν εκεί ένα μονοπάτι το οποίο ακολούθησαν και έφτασαν μπροστά σε μια σπηλιά όπου από μέσα άκουσαν την πονεμένη προσευχή του ασκητή που έλεγε συνεχώς «Κύριε, μη με ελεήσεις».

Προχώρησε ο επίσκοπος και είδε ένα σκελετωμένο γέροντα ασκητή, με μάτια βαθουλωμένα μέσα στις κόγχες τους, να είναι γονατιστός και ολόλαμπρος να προσεύχεται και να κλαίει.

Ο δεσπότης με πολλή συστολή προσπάθησε να του πει ότι αυτή η προσευχή του δεν είναι σωστή και πρέπει να λέει «Κύριε, ελέησόν με». Ταράχθηκε ο ασκητής πιστεύοντας, ότι 30 τόσα χρόνια έκανε κακό στη ψυχή του και ξέσπασε σε κλάματα ικετεύοντας τον επίσκοπο να τον μάθει να λέει σωστά την προσευχή. Κι εκείνος με δέος προσπάθησε για αρκετή ώρα να του «στρώσει» τη γλώσσα στο να λέει «Κύριε, ελέησόν με».

Φεύγοντας ο επίσκοπος τον συνόδευσε ο ασκητής μέχρι την ακροθαλασσιά, επαναλαμβάνοντας μαζί του το «Κύριε, ελέησόν με», για να μην το ξεχάσει. Το καράβι έφυγε και ο ασκητής το παρακολουθούσε με το βλέμμα του λέγοντας συνεχώς «Κύριε, ελέησόν με».

Δεν πέρασαν πέντε λεπτά και ο ερημίτης ξέχασε το «Κύριε, ελέησόν με», σάστισε και ζαλίστηκε!

- Και τώρα τι θα γίνω; και ξέσπασε σε δάκρυα.

Στην απελπισία του πετάει στην θάλασσα το κουρελιασμένο ράσο του και βαδίζει πάνω σε αυτό προς το καράβι.
-Φάντασμα, φάντασμα...! φώναζαν τρομαγμένοι οι ναύτες.

Με τις φωνές ανέβηκε ο δεσπότης στο κατάστρωμα και είδε τον ασκητή να του φωνάζει:
- Τι να λέω; Τι να λέω δεσπότη μου;

Και εκείνος με συγκίνηση του απάντησε:
- Ότι έλεγες να λες παιδί μου! Αυτή είναι η καλύτερη προσευχή για την ψυχή σου. Συγχώρεσε με και κάνε και για μένα ένα σταυρό!

http://agiameteora.net

[ΜΑΝΩΛΗΣ]

Μια αγελάδα έκανε κάτι το απίστευτο για να μην της πάρουν το μωρό της!


Η νοημοσύνη και το μητρικό ένστικτο που είχε αυτή η αγελάδα είναι συγκινητική και αποκαρδιωτική. Διαβάστε την ιστορία της όπως την διηγείται η κτηνίατρος Χόλυ Σίβερ. Μια πραγματική ιστορία που αποδυκνείει ότι τα ζώα αγαπούν, νοιάζονται και αισθάνονται όπως και οι άνθρωποι.
«Θα ήθελα να σας διηγηθώ μια ιστορία που είναι πολύ αληθινή αλλά και εξαιρετικά συγκινητική.
Όταν αποφοίτησα από την Κτηνιατρική Σχολή του Cornell, πήγα για πρακτική σε μια πολυάσχολη περιοχή του Cortland County. Εκεί έγινα εξαιρετικά δημοφιλής στους επαγγελματίες λόγω των ήπιων χειρισμών μου με τα ζώα.
Ένας από τους πελάτες μου με κάλεσε μια μέρα για να μου εξιστορήσει ένα αινιγματικό μυστήριο:
Μια αγελάδα του είχε γεννήσει πρόσφατα για πέμπτη φορά, φυσικά έξω στους βοσκότοπους. Εκείνο το βράδυ η αγελάδα έφερε το νεογέννητο μωρό της στον αχυρώνα και άρχισε να το θηλάζει. Επειδή όμως η αγελάδα ήταν γαλακτοπαραγωγής, ο ιδιοκτήτης της έπρεπε να απομακρύνει το μικρό της για να συνεχίσει να συλλέγει και να πουλάει το γάλα της.
Αν και χωρίς μωρό όμως, η αγελάδα συνέχιζε κάθε μέρα να έρχεται από τους βοσκότοπους με τους μαστούς της άδειους από γάλα. Αυτό συνεχίστηκε για αρκετές μέρες με αποτέλεσμα ο ιδιοκτήτης της να έχει απελπιστεί.
Ως νέα μητέρα, η αγελάδα θα έπρεπε κανονικά να παράγει σχεδόν 12,5 γαλόνια γάλα ημερησίως. Ωστόσο, παρά το γεγονός ότι φαίνονταν υγιέστατη, οι μαστοί της παρέμεναν χωρίς καθόλου γάλα.
Το πρωί μετά το πρώτο άρμεγμα έβγαινε για να βοσκήσει έξω στο λιβάδι και το βράδυ επέστρεφε στον στάβλο για το δεύτερο άρμεγμα της ημέρας. Αλλά καμία μέρα δεν επέστρεψε με πρησμένους μαστούς γεμάτους γάλα όπως θα έπρεπε ως αγελάδα που πρόσφατα γέννησε.
Πήγα δυο φορές για να την εξετάσω προσπαθώντας να λύσω το μυστήριο, αλλά μάταια. Δεν μπόρεσα να βρω λύση στο παζλ.
Την ενδέκατη ημέρα μετά τον τοκετό, ο αγρότης μου τηλεφώνησε ξανά. Ήταν ανακουφισμένος γιατί είχε βρει τη λύση στο μυστήριο.
Είχε ακολουθήσει την αγελάδα έξω στο λιβάδι μετά το πρωινό άρμεγμα και ανακάλυψε τι συνέβαινε: Η αγελάδα είχε κάνει τελικά δίδυμα. Είχε όμως πάει το ένα από τα δυο στον στάβλο το βράδυ της γέννησης. Το άλλο μικρό της το κράτησε κρυμμένο μέσα στο δάσος, στην άλλη άκρη του λιβαδιού. Έτσι κάθε μέρα πήγαινε στο μικρό της, το τάιζε, το φρόντιζε και το μεγάλωνε μακριά από τον ιδιοκτήτη της για να μην της το πάρει.
Αν και έκανα έκκληση στον κτηνοτρόφο να την αφήσει να κρατήσει το μοσχάρι της, αυτός δεν με άκουσε και τελικά της το πήρε.
Σκεφτείτε το για μια στιγμή: Αυτή η αγελάδα πρώτον είχε μνήμη. Μπόρεσε να θυμηθεί ότι της είχαν πάρει όλα τα προηγούμενα μικρά της, γεγονός που είναι σπαρακτικό για μια οποιαδήποτε νέα μητέρα.
Δεύτερον, μπόρεσε να σκεφτεί και στη συνέχεια να εκτελέσει ένα σχέδιο. Έφερε το ένα μοσχαράκι της στον κτηνοτρόφο για να μην υποψιαστεί οτιδήποτε αλλά κράτησε το άλλο κρυμμένο στο δάσος, όπως κάνουν τα ελάφια.
Τρίτον – κάτι που εγώ η ίδια δεν ξέρω αν θα μπορούσα ποτέ να το κάνω – αντί να μείνει συνεχώς μαζί με το μικρό της προκαλώντας τις υποψίες του κτηνοτρόφου, επέστρεφε το βράδυ στον στάβλο και πήγαινε στο μικρό της κατά τη διάρκεια της ημέρας. Δεν μπορώ να σας πω, πως γνώριζε πως να το κάνει αυτό. Φαίνεται ότι μια απελπισμένη μητέρα μπορεί να κάνει πολλά για το παιδί της.
Αυτό που ξέρω με σιγουριά είναι το εξής: Υπάρχει κάτι πολύ περισσότερο πίσω από αυτά τα όμορφα, τεράστια μάτια, από όσα βλέπουμε εμείς οι άνθρωποι.
Ως μητέρα που ήμουν σε θέση να θηλάσω και τα τέσσερα παιδιά μου και δεν έπρεπε να υποστώ την αγωνία να μου πάρουν το ένα από αυτά, μπορώ να αισθανθώ τον πόνο της.

http://panagiamegalohari.gr/%CE%BC%CE%B ... %B3%CE%B9/