Δημοσίευσηαπό ΦΩΤΗΣ » Σάβ Μάιος 07, 2016 10:02 pm
Η ΘΥΣΙΑ ΣΟΥ, ΧΡΙΣΤΕ ΜΟΥ!
Δεν είναι
ότι πόνεσες μονάχα,
Κύριε.
Κι άλλοι πολλοί πονέσανε
στο διάβα των αιώνων.
Εσύ, όμως,
ήσουν ο απόλυτα αθώος.
Ο τέλειος άνθρωπος,
ο της Παρθένου Γιος.
Ο δίκαιος,
ο άγιος,
ο αναμάρτητος.
Γεμάτος αγάπη.
Και μόνο αγάπη.
Ζεστή και κόκκινη
η αγάπη Σου,
σαν το μεθυστικό κρασί.
Κι αυτή την κούπα της Αγάπης Σου,
την κλώτσησαν,
την έχυσαν στα μονοπάτια
και στους δρόμους.
Εμείς, κι αν πονάμε,
είμαστε – οι πιότεροι - άρρωστοι,
βαρεμένοι,
ή και λίγο φρενοβλαβείς,
ψυχοπαθείς, ανασφαλείς,
γεμάτοι ελλείμματα.
Άξια ων επράξαμεν,
λαμβάνουμε.
Εσύ, όμως, Κύριε;
Ο πιο νορμάλ
που πέρασε
σ’ αυτή τη Γης.
«Ίδε ο Άνθρωπος»,
είπε ο Πιλάτος,
μοναχά για Σένα.
Γι’ αυτό με συγκινεί το Πάθος Σου.
Γι’ αυτό Σε Προσκυνώ,
και Σε λατρεύω.
Και ικετεύω
να μου δώσεις κάτι
απ’ την υγεία της ψυχής Σου,
που πιότερο την Εβδομάδα αυτή,
του Πάθους Σου,
ακτινοβόλησε κι εφάνη!
Κύριε είσαι παντογνώστης. Γνωρίζεις πολύ καλά ότι Σε αγαπώ. Αξίωσέ με να Σε υπηρετώ με αφοσίωση και με αγάπη μέχρι την τελευταία μου αναπνοή.