Μοναχισμός

Θεολογικοί, φιλοσοφικοί και διάφοροι άλλοι προβληματισμοί, πάντοτε όμως με Ορθόδοξο υπόβαθρο.

Συντονιστές: Anastasios68, Νίκος, johnge

Άβαταρ μέλους
ΠΟΠΗ
Δημοσιεύσεις: 808
Εγγραφή: Δευτ Ιούλ 30, 2012 3:29 pm
Επικοινωνία:

Re: Ορθόδοξος Μοναχισμός

Δημοσίευσηαπό ΠΟΠΗ » Κυρ Ιούλ 27, 2014 1:40 am

Πως γίνεται η Μοναχική Κουρά

Εικόνα

Ο μοναχός, όπως και κάθε πλάσμα, του Θεού γεννιέται και πεθαίνει. Όμως η γέννηση του μοναχού δεν ταυτίζεται με τη βιολογική γέννηση, αλλά με μια νέα ταυτότητα που αποκτά κατόπιν μακροχρόνιας και έντονης μύησης και δοκιμασίας. Τα θέσμια του Ορθόδοξου μοναχισμού και κατεξοχήν του Αγίου Όρους, προϋποθέτουν μια τέτοια πορεία.

Ο υποψήφιος αρχικά εντάσσεται δοκιμαστικά σε μια αδελφότητα. Εκεί, υπό την καθοδήγηση του Γέροντα - Ηγουμένου, ακολουθεί ένα πρόγραμμα προσευχής και διακονίας και συνυφασμένης κατήχησης, που τηρείται για ένα χρόνο ή και περισσότερο. Ως δόκιμος, συνήθως ο υποψήφιος δε φέρει παρά μόνο "σκουφάκι", κατόπιν ευχής που του διαβάζεται.

Ύστερα από απόφαση του ηγουμενο συμβουλίου ορίζεται η στιγμή της κουράς του υποψήφιου μοναχού. Την ιεροτελεστία θα τελέσει κάποιος ιερομόναχος, ενώ ο ηγούμενος θα παραστέκεται στον προσερχόμενο μοναχό ως ανάδοχός του. Ο υποψήφιος, φορώντας συνήθως λευκές κάλτσες και λευκή φανέλλα, μετά την είσοδο του ευαγγελίου στη Θεία Λειτουργία, οδηγούμενος υπό του ηγουμένου, φέρεται από τη θύρα του ναού κάτω από τον πολυέλαιο. Εκεί, αφού βάλει μετάνοια προς τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, προχωρεί και βάζει τρεις μετάνοιες στις εικόνες του Χριστού, της Θεοτόκου και του αγίου που τιμάται το Καθολικό. Έπειτα βάζει μετάνοια, παίρνει την ευχή του Ηγουμένου και στέκεται στα αριστερά του με σταυρωμένα τα χέρια.

Μετά την ψαλμωδία των διατεταγμένων απολυτικίων, ο ιερέας κατηχεί τον μέλλοντα μοναχό διαβάζοντας την ευχή "Άνοιξον τα της καρδίας σου ώτα, Αδελφέ, ...;". Ακολουθούν ερωταποκρίσεις ανάμεσα στον ιερέα και τον υποψήφιο που βεβαιώνουν την εκούσια προσέλευσή του στη μοναχική πολιτεία. Σ' όσες ερωτήσεις απαντά θετικά ακούμε την ευλογημένη απόκριση "Ναι, του Θεού συνεργούντος μοι, τίμιε Πάτερ". Αμέσως μετά τις ερωταποκρίσεις συνεχίζεται η κατήχηση υπό του ιερέως. Νέα στιχομυθία έπεται. Μετά και το πέρας αυτής της στιχομυθίας, ο ιερέας απευθύνει ευχή ζητώντας τη βοήθεια του Θεού για τον κειρόμενο μοναχό. Ακολουθεί η εκφώνηση του ονόματος του μοναχού. Ο ιερέας τότε τρεις φορές θα δώσει στον κειρόμενο μοναχό το ψαλίδι της κουράς του και ο μοναχός άλλες τρεις αντίστοιχα θα αντιδώσει το ψαλίδι διαμέσου του Ηγουμένου στον ιερέα. Ο ιερέας κείρει την κόμη του γονυκλινή υποψήφιου στο όνομα της Αγίας Τριάδος, ενώ οι χοροί ψάλλουν τρεις φορές το "Κύριε Ελέησον". Ο τυπικάρης (μοναχός υπεύθυνος για την τήρηση του τυπικού) στη συνέχεια φέρνει τα μοναχικά ενδύματα από το Ιερό Βήμα και τα επιδίδει στον ιερέα. Αυτός, αφού τα ευλογήσει τα παραδίδει στον Ηγούμενο, ο οποίος και ντύνει το νέο μοναχό. Έτσι με τη σειρά του φορά το ζωστικό, το αγγελικό σχήμα, το πολυσταύρι, τη ζώνη, το ράσο, τα υποδήματα, το καλυμμαύχι, το κουκούλι και τέλος τον μανδύα. Συνεχίζεται η Θεία Λειτουργία ψαλλομένου του "Όσοι εις Χριστόν εβαπτίσθητε..". Θα ακολουθήσουν τα αναγνώσματα και ο ιερέας θα δώσει στο νέο μοναχό σταυρό, κομποσχοίνι και λαμπάδα αναμμένη. Ο ΝΈΟΣ μοναχός θα μεταλάβει πρώτος χωρίς να βγάλει το κουκούλι του. Αφού μοιραστεί το αντίδωρο, οι άλλοι μοναχοί με τη σειρά πηγαίνουν στο νέο αδελφό που στέκεται σε στασίδι, ασπάζονται το σταυρό που κρατά και του εύχονται "καλό παράδεισο" ή άλλες αρμόζουσες ευχές. Ακολουθεί η ΤΡΆΠΕΖΑ, όπου ο νεοκαρείς μοναχός κάθεται πλησίον του ηγουμένου.

Τα μοναχικά ενδύματα είναι μαύρα. Το μεγάλο σχήμα που μοιάζει με πετραχήλι είναι μαύρο κεντημένο με κόκκινο ή άσπρες και χρωματιστές κλωστές.
Πάνω του αναπαρασταίνονται ο σταυρός του Κυρίου με τη λόγχη και τον σπόγγο εκατέρωθεν και από κάτω μια νεκροκεφαλή. Αριστερά και δεξιά έχει σε συντομογραφίες τις επιγραφές:

ΜΙΧΑΗΛ ΓΑΒΡΙΗΛ
ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ ΝΙΚΑ
Τούτο το Σχήμα δαίμονες φρίτουσσι
Θεού θέα Θείον Θαύμα
Χριστός Χριστιανοίς χαράν χαρίζει
Φως Χριστού φαίνει πάσι
Τόπος Κρανίου Παράδεισος γέγονε Αδάμ


Μην ταράζεσθε και μην ανησυχείτε διότι αυτός που γνωρίζει όσα υποφέρετε
και είναι σε θέση να τα εμποδίσει είναι φανερό ότι δεν τα εμποδίζει, επειδή προνοεί και ενδιαφέρεται για σας.

Άβαταρ μέλους
Νίκος
Διαχειριστής
Δημοσιεύσεις: 6863
Εγγραφή: Παρ Ιούλ 27, 2012 11:05 am
Τοποθεσία: Κοζάνη

Re: Μοναχισμός

Δημοσίευσηαπό Νίκος » Παρ Ιουν 03, 2016 11:05 pm

Μοναχικός ή έγγαμος βίος;
Γράφτηκε από τον/την Romfea.gr. Παρασκευή, 03 Ιούνιος 2016

Εικόνα

Του Σπύρου Συμεών

Πολλοί νέοι και νέες στρεφόμενοι προς τον μοναχικό βίο αναρωτιούνται ποια από τις ''δυο επιλογές'' είναι καλύτερη.

Αυτή του μοναχικού βίου ή αυτή της έγγαμης ζωής.

Ο Χριστός άνοιξε τον δρόμο προς την μοναχική ζωή με το παράδειγμά του και την βιωτή του για αυτό και από τότε και ύστερα έχουμε σε εμάς τους κοινούς θνητούς την επιλογή του μοναχικού βίου, βέβαια και πριν από Αυτόν έχουμε πολλά παραδείγματα Προφητών και Δικαίων που ζούσαν μόνοι τους, αλλά εδώ ξεκινά μια καινούρια έννοια, μια πορεία ζωής με μίμηση Χριστού, πλημμυρισμένη από υπακοή προς το Καινό Θέλημά του.

Θα μπορούσε κανείς να πει πως αφού ''άνοιξε'' αυτόν τον δρόμο τότε είναι και ο μοναδικός.

Θα έπεφτε σε μεγάλο λάθος διότι ο ίδιος ευλόγησε στην επίγεια Παρουσία Του τον γάμο και μάλιστα ξεκίνησε τα εμφανή θαύματα προς τον κόσμο (λέμε εμφανή θαύματα προς τον κόσμο διότι για να του το εζήτησε η μητέρα Του και Παναγία μας να κάνει αυτό το θαύμα, να γεμίσει με κρασί όλα τα άδεια πιθάρια στον γάμο της Κανά δείχνει μια βεβαιότητα προς το αποτέλεσμα της παρακλήσεως της δηλαδή την πραγματοποίηση του, άρα στην μέχρι τώρα πορεία Του δίπλα στην Μητέρα Του, η ιδία θα είχε δει πολλά ''καθημερινά'' θαύματα και για αυτήν ήταν κάτι το συνηθισμένο) με την παρουσία Του σε έναν γάμο όπου και πραγματοποίησε το πρώτο καταγεγραμμένο και ''δημόσιο'' θαύμα Του, ευλογώντας έτσι την έγγαμη βιωτή και στις Καινές εντολές Του.

Ο Θεός δεν μας υποδεικνύει τον δρόμο που θα πρέπει να ακολουθήσει ο καθένας μας, αν το έκανε θα παρέμβαινε στην ελευθερία της βουλήσεώς μας πράγμα το οποίο είναι απαράβατο και ''θεσμοθετημένο'' από τον Ίδιο.

Αν συγκρίνεις την έγγαμη ζωή με την μοναχική από την βάση τους έως και την ουσία τους θα προσέξεις πως και δύο αν έχουν στόχο τον Θεό είναι πανομοιότυπα.

Περίεργό; Κι όμως Ισχύει.

Μια μέρα ένας νεαρός σε προσκύνημα του στο Άγιο Όρος με διακαεί την σκέψη του προς τον μοναχικό βίο και ενώ βρισκόταν σε ένα κελί και συζητούσε με τον Γέροντα, ο Γέροντας του κάνει ένα δώρο.

Ένα βιβλίο. Ο τίτλος του; Οικογενειακή ζωή, ναι αυτό το βιβλίο που περιέχει νουθεσίες και λόγους του Οσίου γέροντος Παισίου του Αγιορείτη.

Ο νεαρός είχε μια έντονη έκφραση έκπληξης στο πρόσωπο του και ρωτά τον γέροντα μα καλά δεν υπάρχει κάτι που να λέει για τον μοναχικό βίο (λέγοντας από μέσα του καλά εγώ τόση ώρα τον ρωτώ για τον μοναχισμό, του εκφράζω τον μέχρι τώρα πόθο μου κι αυτός μου το γυρίζει στην οικογένεια;)

Και ο γέροντας του απαντά, μα παιδί μου το ίδιο είναι. Ένας έγγαμος δεν πρέπει να κάνει υπακοή στην γυναίκα του; Δεν πρέπει να έχει υπομονή προς αυτήν και τα παιδιά τους;

Δεν πρέπει να είναι μιμητής Χριστού; Δεν πρέπει να είναι υπεύθυνος για τις πράξεις του; Για τα λάθη του; Δεν πρέπει να ζει εν Χριστώ;

Και ο νεαρός του απαντά: Μα ναι.

Ε και ο μοναχός τα ίδια πρέπει να κάνει του λέγει ο γέροντας.

Ο στόχος έχει σημασία παιδί μου. Αν στόχο βάλεις τον Χριστό μας τότε δεν έχει σημασία αν θα πετύχεις να μπεις στην Ουράνια Βασιλεία του μέσα από τον έγγαμο ή τον μοναχικό βίο γιατί και τα δύο μπορούν να σε οδηγήσουν εκεί αν τα ζήσεις κατά Θεό.

Αν τα προσεγγίσεις ανέμελα το ίδιο καταστροφικά μπορεί να είναι και τα δυο για την ψυχή σου. Δεν αγιάζει ο μοναχικός βίος μόνο αλλά και ο έγγαμος.

Κοίταξε μες στα συναξάρια, οι περισσότεροι Άγιοι, Μάρτυρες και Όσιοι, έγγαμοι ήταν. Κι όμως έφτασαν στην αγιότητα όχι μέσο του μοναχικού βίου τους αλλά μέσο της μίμησης Χριστού. Η μίμησης σώζει.

Να υπομένεις, να επιμένεις, να ελπίζεις, να είσαι ελεύθερος, να γεμίζεις την καρδιά σου με Αγάπη και μέσα από αυτά είτε είσαι έγγαμος, είτε μοναχός θα κερδίσεις μια θέση μέσα στον Φως, με αυτά ολοκληρώνεσαι σαν άνθρωπος και γεμίζεις την ψυχή σου με ειρήνη και αγαλλίαση.

Εξάλλου μην ξεχνάς και το πόσοι μοναχοί δεν τα κατάφεραν και χάσανε τον δρόμο τους. Ο στόχος έχει σημασία και όχι ο δρόμος. Τον στόχο μην χάνουμε από τα μάτια μας.

Τώρα το ποιον δρόμο θα επιλέξεις εσύ, είναι στο δικό σου χέρι. Αν επιλέξεις όμως τον μοναχισμό με τον λογισμό πως αυτός είναι ανώτερος του έγγαμου βίου και σε φτάνει πιο κοντά στην Θέωση τότε κάνεις λάθος και θα έχεις ένα μέλλον μες την κακοτοπιά, την απογοήτευση και ίσως και την έπαρση, όποτε χαμένος κόπος.

Μοναχικός και έγγαμος βίος, μπρος τα μάτια Του έχουν την ίδια αξία.

Εσύ επιλέγεις αυτό που ζητά περισσότερο η ψυχή σου με βάση τον στόχο σου σε αυτήν την ζωή που θα σε οδηγήσει στον προορισμό σου στην άλλη ζωή.

Και όντως δεν έχει δίκιο; Και τα δυο είναι ευλογημένα από τον Θεό μας και την Άγια εκκλησία μας με κεφαλή τον Υιό και Λόγο Του, τον Χριστό.

Ο Θεός και τα δύο τα χαίρεται και τα δυο τα ευλογεί και τα θαυμάζει και τα δύο τα επικροτεί και τα αγιάζει.

Δεν είναι για όλους τους ανθρώπους ο έγγαμος βίος αλλά ούτε για όλους ο μοναχισμός.

Ο καθένας επιλέγει αυτό που του ταιριάζει και τον κάνει να αναπαύεται περισσότερο. Αυτό που τον κάνει να νιώθει πιο ελεύθερο μέσα στην Πλάση και την Δημιουργία.

Όποια διαδρομή κι αν ακολουθήσει ο άνθρωπος δεν θα πρέπει να επαίρεται έναντι αυτών που ακολούθησαν την άλλη αλλά να μάχεται να κερδίσει τον στόχο του πάντα εν Χριστώ για τον Χριστό..!!

Ο στόχος και ο σκοπός μας δεν πρέπει να αλλάζει. Πρέπει να είναι ένας. Όχι γιατί πρέπει αλλά επειδή είναι ο προορισμός του ανθρώπου.

Χωρίς Θεό δεν μπορεί να γεμίσει το κενό που έχει στην ζωή του και σήμερα το διακρίνουμε πολύ έντονα στην κοινωνία μας.

Οι άνθρωποι ψάχνουν να γεμίσουν το μέσα τους με οτιδήποτε. Δεν κατανοούν ότι δεν χρειάζεται να ψάξουν, να ταξιδέψουν για να βρουν αυτό που θα τους γεμίσει.

Αυτό που θα τους γεμίσει είναι αυτό που είναι δίπλα τους κάθε στιγμή και απλώνοντας το χέρι τους μπορούν να το πιάσουν και να το έχουν, γεμίζοντας όλο τους το είναι. Ποιό είναι αυτό; Ο Χριστός.

Το είναι του ανθρώπου μόνο με Χριστό γεμίζει και όσο πιο σύντομα το κατανοήσει κανείς τόσο λιγότερο θα παιδευτεί σε τούτην εδώ την ζωή.

Τα παραδείγματα πολλά. Δες τον πλουσιότερο άνθρωπο του κόσμου, δες τα μάτια του. Αν τα δεις να λάμπουν τότε σημαίνει πως είναι ευτυχισμένος.

Λάμπουν όμως; Μα γιατί; Αφού έχει τα πάντα. Σπίτια, αυτοκίνητα, χρήματα, εξουσία, κότερα, ταξίδια.

Δες και έναν που δεν έχει και πολλά υλικά αγαθά, ίσως να κάθεται και στο κρεβάτι του νοσοκομείου και να πονά, για δες όμως, για κοίτα τα μάτια του.

Γιατί λαμπυρίζουν έτσι; Γιατί τον βλέπεις με μάτια γεμάτα λάμψη. Με ένα χαμόγελο απερίγραπτο; Μπας και έχει πιάσει το νήμα της ζωής και έχει βάλει τον Χριστό μες την καρδιά του.

Πως εξηγείται αυτό; Ο ένας έχει Θεό και είναι πλήρης, δεν τον νοιάζουν τα υπόλοιπα, είναι τόσο μα τόσο μικρά όλα τα άλλα αν έχεις Χριστό που απλά δεν τα βλέπεις.

Στον έγγαμο βίο λοιπόν είναι αυτός που γίνεσαι ένα με την οικογένεια σου και μέσα από την πορεία εντός αυτής οδεύεις προς τον στόχο της Θέωσης, στον μοναχισμό, γίνεσαι ένα με τον κόσμο όλο και μέσα από αυτόν κυνηγάς τον στόχο σου.

Ίδιος σκοπός, ίδιος στόχος, μόνο η κατάκτηση του λοιπόν απομένει να γίνει.

Μην κάθεσαι.

Καλό κυνήγι.!!!

Πηγή: ΡΟΜΦΑΙΑ


Ο Θεός, ιλάσθητί μοι τώ αμαρτωλώ και ελέησόν με.

Χρήστος1978
Δημοσιεύσεις: 25
Εγγραφή: Τετ Απρ 19, 2017 10:33 am

Μοναχισμός και κοινωνικότητα

Δημοσίευσηαπό Χρήστος1978 » Κυρ Απρ 30, 2017 8:35 pm

Διορθώστε με σας παρακαλώ, εάν κάνω λάθος.
Υπήρξαν και υπάρχουν μοναχοί, οι οποίοι περνούνε χρόνια ολόκληρα της ζωής τους, χωρίς να ανταλλάξουν κουβέντα με άλλον άνθρωπο ή να συναντήσουν, άλλον άνθρωπο.

Αυτό, από καθαρά ψυχιατρικής μεριάς, κατά πόσο υγιές είναι;
Μπορούμε όλοι να το πετύχουμε;
Ο Θεός δεν μας έκανε κοινωνικά όντα; Το να είμαστε παρέα με άλλους, δεν είναι κάτι σαν "έμμεση" εντολή;
Εγώ νιώθω ότι αν περάσει ένα 24ωρο και δεν πω μια κουβέντα με κάποιον, θα τρελαθώ. :shock:



Πέτρος
Δημοσιεύσεις: 1646
Εγγραφή: Πέμ Φεβ 19, 2015 9:32 am

Re: Μοναχισμός και κοινωνικότητα

Δημοσίευσηαπό Πέτρος » Κυρ Απρ 30, 2017 11:59 pm

Αν μείνουν εντός της εκκλησίας οπότε εξασφαλίζεται και η κοινωνικότητα επειδή η εκκλησία είναι ένα σώμα δεν κινδυνεύουν να πλανευτούν και να αποτρελαθούν.



Χρήστος1978
Δημοσιεύσεις: 25
Εγγραφή: Τετ Απρ 19, 2017 10:33 am

Re: Μοναχισμός και κοινωνικότητα

Δημοσίευσηαπό Χρήστος1978 » Δευτ Μάιος 01, 2017 8:30 am

Αν μείνουν εντός της εκκλησίας...


δηλαδή, τι εννοείς;



Πέτρος
Δημοσιεύσεις: 1646
Εγγραφή: Πέμ Φεβ 19, 2015 9:32 am

Re: Μοναχισμός και κοινωνικότητα

Δημοσίευσηαπό Πέτρος » Δευτ Μάιος 01, 2017 10:49 am

Στο γεροντικό αναλύεται αυτό Χρήστο.



Άβαταρ μέλους
Νίκος
Διαχειριστής
Δημοσιεύσεις: 6863
Εγγραφή: Παρ Ιούλ 27, 2012 11:05 am
Τοποθεσία: Κοζάνη

Re: Μοναχισμός

Δημοσίευσηαπό Νίκος » Τρί Μάιος 02, 2017 9:57 am

Χρήστο ρίξε μια ματιά παραπάνω και τα λέμε αργότερα.


Ο Θεός, ιλάσθητί μοι τώ αμαρτωλώ και ελέησόν με.

Άβαταρ μέλους
aposal
Δημοσιεύσεις: 7219
Εγγραφή: Δευτ Ιούλ 30, 2012 1:12 pm
Τοποθεσία: Απόστολος, Άγιος Δημήτριος Αττικής

Re: Μοναχισμός

Δημοσίευσηαπό aposal » Τρί Μάιος 02, 2017 10:14 am

Σε κάθε περίπτωση ο μοναχός θα πρέπει να πάρει την έγκριση του πνευματικού του πριν οδηγηθεί σ' αυτή τη μορφή ασκητισμού.


Μελίζεται και διαμερίζεται ο Αμνός του Θεού, ο μελιζόμενος και μη διαιρούμενος, ο πάντοτε εσθιόμενος και μηδέποτε δαπανώμενος, αλλά τους μετέχοντας αγιάζων (απόσπασμα από τη Θεία Λειτουργία του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου).

Πέτρος
Δημοσιεύσεις: 1646
Εγγραφή: Πέμ Φεβ 19, 2015 9:32 am

Re: Μοναχισμός

Δημοσίευσηαπό Πέτρος » Τρί Μάιος 02, 2017 10:36 am

Αυτό εννοούσα Χρήστο.
Αν διαβάσεις το γεροντικό θα δεις πολλές ιστορίες μοναχών που πλανεύτηκαν επειδή
ήθελαν να κάνουν περισσότερη άσκηση, να απομονωθούν εντελώς κτλ., χωρίς
όμως την άδεια και την ευλογία του πνευματικού τους ο οποίος ήξερε καλύτερα
το είδος μοναχισμού που τους ταίριαζε.

Αν όμως υπάρχει σχετική ευλογία, αυτή πάλι δίνεται (αν δοθεί) μετά από πολλά χρόνια
άσκησης στο μοναστήρι ή τη σκήτη.
Αυτός είναι ο κανόνας ο οποίος εξασφαλίζει και προστατεύει τον άκρο ασκητισμό από την πλάνη.

Καταλαβαίνεις ότι μιλάμε για ανθρώπους σε πολύ ανώτερη πνευματική κλίμακα από εμάς.
Επομένως δεν γίνεται σύγκριση. Δηλαδή εμείς μπορεί να τρελαθούμε αν δεν μιλήσουμε σε άνθρωπο
αλλά αυτούς τους τρέφει η απομόνωση. Επίσης πρέπει να γνωρίζεις ότι όλοι οι κοινοβιάτες, οι ερημίτες, οι αναχωρητές κτλ. προσεύχονται για όλο τον κόσμο. Επομένως είναι πολύ πιο κοινωνικοί από εμάς που κοιτάμε μόνο την καμπούρα μας.

Ο άγιος Πορφύριος είχε διακαή πόθο να μείνει για πάντα στην έρημο των Καυσοκαλυβίων.
Η πνευμονία του όμως (δώρο Θεού) τον οδήγησε στην Αθήνα όπου μεγαλούργησε.



Άβαταρ μέλους
Νίκος
Διαχειριστής
Δημοσιεύσεις: 6863
Εγγραφή: Παρ Ιούλ 27, 2012 11:05 am
Τοποθεσία: Κοζάνη

Re: Μοναχισμός και κοινωνικότητα

Δημοσίευσηαπό Νίκος » Τρί Μάιος 02, 2017 11:18 am

Χρήστος1978 έγραψε:Αυτό, από καθαρά ψυχιατρικής μεριάς, κατά πόσο υγιές είναι;
Μπορούμε όλοι να το πετύχουμε;
Ο Θεός δεν μας έκανε κοινωνικά όντα; Το να είμαστε παρέα με άλλους, δεν είναι κάτι σαν "έμμεση" εντολή;
Εγώ νιώθω ότι αν περάσει ένα 24ωρο και δεν πω μια κουβέντα με κάποιον, θα τρελαθώ. :shock:


Ανεξάρτητα από το θέμα του μοναχισμού, οι σύγχρονες απόψεις της ψυχολογίας και της ψυχιατρικής πολλές φορές δεν προέρχονται από Χριστιανούς επιστήμονες και δεν είναι συμβατές με την πίστη μας.

Για παράδειγμα, πολλές φορές έχει υποστηριχθεί από μη Χριστιανούς "επιστήμονες" ότι η παρθενία είναι μη συμβατή με τη φύση του ανθρώπου. Επομένως, κατ' αυτούς, η Υπεραγία Θεοτόκος, ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος, ο Απόστολος Παύλος και πολλοί άλλοι άγιοι ήταν μη φυσιολογικοί άνθρωποι.

Οι άθεοι ψυχολόγοι και ψυχίατροι θεωρούν, ότι ο άνθρωπος έχει μόνο σώμα και δεν αναγνωρίζουν την ύπαρξη της ψυχής. Έτσι τα συμπεράσματά τους για τις ανάγκες του ανθρώπου και για το τι είναι φυσιολογικό και τι όχι είναι τελείως εκτός πραγματικότητας.

Ο Χριστιανός δεν είναι ποτέ μόνος, Νοιώθει πάντοτε μέσα του, γύρω του, κοντά του, παντού την παρουσία του Χριστού, με Τον οποίο επικοινωνεί συχνά, αν όχι αδιάλειπτα. Επίσης ο Χριστιανός νοιάζεται και επικοινωνεί μέσω της προσευχής με όλους τους ανθρώπους, κοντινούς και μακρινούς, ζώντες και κεκοιμημένους. Η αίσθηση της μοναξιάς φανερώνει, ότι ο Χριστιανός χρειάζεται ακόμη πολύ πνευματική δουλειά για να δυναμώσει την πίστη του. Είναι δυνατόν να έχεις κοινωνήσει πρόσφατα και να νιώθεις μόνος; Όταν κάποιος δεν έχει προχωρήσει αρκετά πνευματικά, για να μπορεί να είναι μόνος χωρίς να νοιώθει μόνος, δεν μπορεί ακόμη να γίνει ασκητής.


Ο Θεός, ιλάσθητί μοι τώ αμαρτωλώ και ελέησόν με.


Επιστροφή στο

Μέλη σε σύνδεση

Μέλη σε αυτή την Δ. Συζήτηση: 5 και 0 επισκέπτες