ΡΕΥΣΤΟΤΗΤΑ, ΣΧΟΙΝΟΒΑΣΙΑ ΚΑΙ ΔΙΑΚΡΙΣΗ..
Τελικά όλα είναι ρευστά,
και είναι ένα θαύμα
το πώς αξιολογεί ο Θεός
τα πράγματα..
Κοσμικοί που πέτυχαν,
μοναχοί που απέτυχαν,
άνθρωποι με ερωτικές σχέσεις
που για το Θεό μοιάζουν άγγελοι,
και άγαμοι με καθαρό ( ; ) κορμί,
μα ίσως ανήθικη ψυχή,
φτωχοί που νιώθουν πλούσιοι,
και πλούσιοι διψασμένοι
για αγάπη...
-----------------------------------------------
Απόσπασμα του βιβλίου Στο Βάθος Κήπος,
στην εφημερίδα Ορθόδοξη Αλήθεια
που κυκλοφορεί.
Παρασκευή βράδυ, αγρυπνία στου Ψυρρή.
Λεπτομέρειες τις επόμενες μέρες.
Ολόκληρη η ζωή ενόςμοναχού είναι αγάπη
►
http://readpoint.com/orthodoksialithiaΟρθόδοξη Αλήθεια
Aπό τον P. Andreas Konanos
Μπορεί να μιλάς από αγάπη. Μπορεί να 'σαι φιλόσοφος και η φιλοσοφία σου να αναβλύζει αγάπη και να 'χεις αυτό τον σκοπό: να βοηθήσεις τον άνθρωπο που σ' ακούει. Διότι υπάρχουν άνθρωποι που διαθέτουν έναν νου πολύ δυνατό. Κι έχουν μυαλό πολύ ανεβασμένο θεωρητικά. Κι έχουν το χάρισμα να συλλαμβάνουν θεωρητικές έννοιες. Κι είναι και οι άλλοι, οι πολύ πρακτικοί τύποι, που σε ρωτούν: «Εχεις κάνα ίδρυμα, να πάω; Δεν ξέρω εγώ να μιλάω». Και είναι και κάτι παππούληδες, ιερείς, που 'ναι άγιοι άνθρωποι και μπορεί να μην ξέρουν να κάνουν κήρυγμα και να μιλήσουν όμορφα, αλλά μιλάει η ζωή τους.
Ξέρουν να βοηθούν. Και μπορούν να ακούσουν τον πόνο του άλλου. Και βάζουν το χέρι στην τσέπη τους και δίνουν 50, 100, 200, 300 ευρώ σε κάποιον που 'χει ανάγκη. Και πάνε σ' ένα σπίτι που ετοιμάζεται να χωρίσει και τα μάτια τους στάζουν ένα δάκρυ. Λένε απλά λόγια στο ζευγάρι: «Ρε παιδιά, δεν ξέρω να σας πω πολλά επιχειρήματα, αλλά δεν είναι καλό το διαζύγιο». Και το ζευγάρι σμίγει. Μια καλή κουβέντα τους, και γίνεται το θαύμα.
Αλλος είναι μοναχός στο Αγιον Ορος. Και κάνει προσευχή. Κι αυτό αγάπη είναι. Και ολόκληρη η ζωή του μοναχού είναι αγάπη. Αρκεί να αγαπά αληθινά. Αρκεί να 'ναι μοναχός που δεν γκρινιάζει και δεν τσακώνεται. Αυτός είναι αληθινός μοναχός αγάπης. Διότι μπορεί να έγινε κάποιος μοναχός και μοναχή και, παρόλα αυτά, να χάνει την ουσία της πνευματικής ζωής από ασήμαντα πράγματα. Και να τσακώνεται ακόμα και μέσα στο μοναστήρι. Κι αναρωτιέσαι: «Ρε παιδάκι μου, τ' άφησες όλα για να 'σαι άνθρωπος απελευθερωμένος κι ανώτερος. Θυσίασες τα πάντα για να κάνεις την καρδιά σου ένα περιβόλι που θ' αγκαλιάσει όλο τον κόσμο. Και τσακώνεσαι σ' αυτό τον άγιο τόπο; Μπήκε η ζήλια κι εδώ; Στο μοναστήρι σου; Επιτρέπεται να 'χεις κι εσύ -ο μοναχός!- άτομα που δεν τους μιλάς; Και να υπάρχουν πατέρες, αδελφοί κι αδελφές στο μοναστήρι που δεν έχετε επικοινωνία και επαφή;»Στο δικό σου το μοναστήρι δεν γίνεται αυτό. Αλλά σε κάποια άλλα γίνεται. Και θέλει προσευχή.
Αναρωτιέμαι: Καλά, ο κόσμος περιμένει από σένα την αγάπη της προσευχής σου, το κομποσκοίνι της θυσίας σου. Περιμένει να πιάνεις το κομποσκοίνι σου και να μνημονεύεις όλο τον κόσμο. Κι εσύ, αντί γι' αυτό, λες: «Με τι κουράγιο να μνημονεύσω; Εγώ έχω τα δικά μου. Εγώ έχω τα βάσανά μου». Κι όταν λες «βάσανα», εννοείς γκρίνιες, φαγωμάρες, χρήματα, χτισίματα που δεν σταματούν και γίνονται αφορμή να ταράζεσαι τόσο.
Στο τέλος, με όλα αυτά, χάνεις την ψυχή σου και δεν κερδίζεις την αγάπη.