Μάριος έγραψε:Το μόνο θετικό τους είναι ότι δεν ντρεπονται οι απλοί πιστοί τους να κάνουνε σκληρή κριτική και στον Οικουμενικό Πατριάρχη και στους Οικουμενιστες Ιεράρχες οι οποίοι είναι μεν μειοψηφία όμως έχουνε υψηλές θέσεις ιδιαίτερα αρκετοί είναι και προκαθήμενοι Πατριαρχείων/αυτοκεφάλων εκκλησιών.Προσωπικά αυτό που με ενοχλεί σε αυτό το forum είναι ότι δε βλέπω άτομα να ασκούνε κριτική στον Οικουμενικό Πατριάρχη και τους Οικουμενιστες ιεράρχες οι οποίοι ιεράρχες(δεν ντρέπομαι να το πώ) καλό θα ήταν να παραιτηθούν από την υψηλή θέση τους καθώς εμποδίζουν εμάς τους απλούς πιστούς να κυρηξουμε το Ευαγγέλιο στους αιρετικούς/αλλόθρησκους όπως εξήγησα με παραδείγματα σε προηγούμενη ανάρτηση μου.Κι όχι μόνο αυτό αλλά συμβάλουν στο να εγκαταλείπουν άτομα την μόνη αληθινή εκκλησία για να ασπαστούν αιρέσεις ή άλλες θρησκείες.
Το χειρότερο πάθος είναι η έλλειψη ταπείνωσης. Όταν κάποιος αισθάνεται αρκετά άγιος για να μπορεί να κρίνει κληρικούς και μάλιστα ιεράρχες, σίγουρα ταπεινός δεν είναι. Η ιεροκατάκριση είναι πολύ σοβαρή αμαρτία και γι αυτό οι περισσότεροι από μας προσπαθούμε να την αποφύγουμε. Γι αυτό θέλει προσοχή, όταν ασκούμε κριτική, να το κάνουμε για πράξεις ή γεγονότα, που ξεφεύγουν από το νόημα του Ευαγγελίου, και όχι για τα πρόσωπα.
"4 σύ τις εί ο κρίνων αλλότριον οικέτην; τώ ιδίω Κυρίω στήκει ή πίπτει· σταθήσεται δε· δυνατός γάρ εστιν ο Θεός στήσαι αυτόν." (Ρωμ. ιδ' 4) Παρ' όλα αυτά σ' αυτό το φόρουμ υπάρχουν πάρα πολλές δημοσιεύσεις (Μάριε σε πιάνω αδιάβαστο) εναντίον του οικουμενισμού με επίκεντρο την πολύ αυστηρή, αλλά τεκμηριωμένη κριτική για τη λεγόμενη "Πανορθόδοξη" Σύνοδο της Κρήτης. Παράλληλα όμως δεν παραλείπουμε ν΄ασκούμε κριτική στις συμπεριφορές ορισμένων ιεραρχών, που με τις υπερβολές τους σκανδαλίζουν το λαό με την αντίστροφη έννοια (Πειραιώς, Καλαβρύτων, Κονίτσης κλπ.). Κάθε υπέρβαση των διαχωριστικών γραμμών μεταξύ του κηρύγματος του Ευαγγελίου και της απόκλισης απ' αυτό προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση είναι κατακριτέα.
Όσο για τον ευαγγελισμό σε ετερόδοξους και αλλόδοξους, ο καλύτερος τρόπος είναι με το παράδειγμα της ενάρετης ζωής μας. Αν δεν έχουμε τα κότσια να ζήσουμε σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, τότε καλύτερα να αρκεστούμε σε μια ταπεινή ομολογία πίστεως, όταν κληθούμε να το κάνουμε.