Αλλαγή φύλου

[Νίκος]

Αλλαγή φύλου
21/9/2017



Έχουμε συζητήσει αρκετά το θέμα της Ορθόδοξης θεώρησης της ομοφυλοφιλίας (έμφυλες σχέσεις το λένε τώρα). Η εγχείριση αλλαγής φύλου αποτελεί μια ακραία έκφραση του πάθους της ομοφυλοφιλίας. Με την εγχείριση ο ομοφυλόφιλος δεν αρκείται στο να έχει σχέσεις με το ίδιο φύλο, αλλά επιχειρεί πλαστογραφήσει το σώμα που του έδωσε ο Θεός, για να διευκολυνθεί στην ικανοποίηση του πάθους του. Το βήμα αυτό ουσιαστικά οδηγεί σε μια, χωρίς δυνατότητα επιστροφής, αμφισβήτηση του ίδιου του Δημιουργού, που δεν μπορεί να γίνει σε καμιά περίπτωση αποδεκτή από την Ορθόδοξη Εκκλησία.

Είναι επομένως φυσικό η Εκκλησία, αφού δεν μπορεί να αποδεχτεί την πράξη της αλλαγής φύλου ούτε τον/την διαφυλικό (τρανσέξουαλ) ως μέλος της, να μην μπορεί πολύ περισσότερο να ευλογήσει Γάμο με πρόσωπο του πρώην ιδίου φύλου.

Δεν βρήκα στο Διαδίκτυο Θεολογική τεκμηρίωση των παραπάνω θέσεων, παρά μόνο νομική τεκμηρίωση από την Επιτροπή Βιοηθικής της Εκκλησίας των νομικών προβλημάτων που έχει το πρόσφατα κατατεθειμένο νομοσχέδιο. Βλέπετε η κυβέρνηση έχει τακτοποιήσει όλα τα άλλα προβλήματα του Ελληνικού κράτους και το μόνο που της έμεινε είναι η αποκατάσταση των ομοφυλοφίλων και των τρανσέξουαλ. Γι αυτό βάζω αυτό το θέμα για να ανταλλάξουμε απόψεις, με την ελπίδα, ότι κάποιος/α από σας μπορεί να βρει και την σχετική Θεολογική τεκμηρίωση.

[Αποστολος0]

Εμ αυτά έχει όταν ψηφίζει κάποιος ΣΥΡΙΖΑ.Οτι δεν έκανε καμία Ελληνική κυβέρνηση πριν τα κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ τώρα.Ελπίζω να φτάσει γρήγορα το 2019 και να τελειώσουμε με αυτή τη κυβέρνηση καταστροφή.

[Θεόδωρος22]

Νίκο εδώ βρήκα μια ολοκληρωμένη τοποθέτηση από τη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία με αφορμή τον νόμο απαγόρευσης ομοφυλοφιλικής προπαγάνδα που πέρασε η Ρωσία. Φαίνεται διαφωτιστικό:

"Αντιμετωπίζοντας με ποιμαντική ευθύνη τους ανθρώπους με ομοφυλοφιλικές τάσεις η Εκκλησία ταυτόχρονα ανθίσταται αποφασιστικά κατά των προσπαθειών προβολής της αμαρτωλής τάσης ως «κανόνα» και ακόμα περισσότερα ως αντικείμενο για καύχηση και μίμηση. Ακριβώς για αυτό το λόγο η Εκκλησία αποδοκιμάζει κάθε προπαγάνδα της ομοφυλοφιλίας. Χωρίς να αρνείται σε κανένα το δικαίωμα στη ζωή, στο σεβασμό της προσωπικής αξιοπρέπειας και στη συμμετοχή στα κοινά, εντούτοις η Εκκλησία θεωρεί ότι τα πρόσωπα που προβάλλουν τον ομοφυλοφιλικό τρόπο ζωής δεν πρέπει να έχουν πρόσβαση στο παιδαγωγικό, εκπαιδευτικό και άλλο έργο που απευθύνεται στα παιδιά και στη νεολαία, καθώς και να κατέχουν διοικητικές θέσεις στο στρατό και στα σωφρονιστικά ιδρύματα.

Ενίοτε οι διαστρεβλώσεις της ανθρώπινης σεξουαλικότητας εκδηλώνονται με τη μορφή του νοσηρού αισθήματος συμμετοχής στο αντίθετο φύλο με αποτέλεσμα την προσπάθεια αλλαγής φύλου (τρανσεξουαλισμός). Η επιδίωξη της άρνησης συμμετοχής σε εκείνο το φύλο, το οποίο δόθηκε από τον Σωτήρα στον άνθρωπο μπορεί να έχει επιβλαβείς επιπτώσεις για την περαιτέρω ανάπτυξη του προσώπου. «Η αλλαγή φύλου» μέσα από την ορμονική και χειρουργική επέμβαση οδηγεί σε πολλές περιπτώσεις όχι στην επίλυση των ψυχολογικών προβλημάτων, αλλά στην επιδείνωση αυτών, δημιουργώντας βαθιά εσωτερική κρίση. Η Εκκλησία δεν μπορεί να αποδεχθεί αυτή τη «στάση εναντίον του Δημιουργού» και να αναγνωρίσει έγκυρη την αλλαγή φύλου. Εάν η «αλλαγή φύλου» έγινε πριν την Βάπτιση, δύναται να αφεθεί η συμμετοχή του στο Μυστήριο, όπως και κάθε αμαρτωλός, αλλά η Εκκλησία τον βαπτίζει με το φύλο, με το οποίο γεννήθηκε. Η χειροτονία και η σύναψη εκκλησιαστικού γάμου είναι απαράδεκτες.

Πρέπει να γίνει η διάκριση ανάμεσα στον «τρανσεξουαλισμό» και στη λανθασμένη γενετική αναγνώριση στην πρώιμη παιδική ηλικία ως αποτέλεσμα ιατρικού λάθους που οφειλόταν στην παθολογία της ανάπτυξης των γενετικών χαρακτηριστικών. Η χειρουργική επέμβαση σε αυτή την περίπτωση δεν έχει χαρακτήρα αλλαγής φύλου."

Πηγή: https://mospat.ru/gr/documents/social-concepts/xii/

[Πέτρος]

Ειδική Συνοδική Επιτροπή Γυναικείων Θεμάτων
(Κανονισμός 153/2002)



Τα δικαιώματα της γυναίκας

Τῆς Ἀμαλίας Εὐτυχιάδου
Δρος Θεολογίας

Τό θέμα τῶν δικαιωμάτων τῆς γυναίκας παραπέμπει στό γυναικεῖο κίνημα γιά τήν ἰσότητα τῶν γυναικῶν πρός τούς ἄνδρες, τό ὁποῖο διαμορφωμένο μέ ἀνθρώπινα κριτήρια, τό ἀνθρώπινο δίκαιο, ἀποσκοπεῖ στήν πλήρη ἐξίσωση τῶν γυναικῶν μέ τούς ἄνδρες σέ ὅλα. Τά δικαίωματα τῆς σύγχρονης γυναίκας ταυτίζονται οὐσιαστικῶς μέ τό δικαιώμά της νά ἐξομοιωθεῖ μέ τόν ἄνδρα. Αὐτό ἔχει ἐπιτευχθεῖ σέ ὅλους τούς τομεῖς, πλήν ὁρισμένων ἐργασιακῶν χώρων, ὅπου ἡ πάλη συνεχίζεται σέ βάρος οἰκογενειακῶν προτεραιοτήτων, ὅπως ἡ τεκνογονία καί ἡ ἀνατροφή τῶν παιδιῶν. Τό δικαίωμα π.χ. τοῦ σώματός της στήν σύλληψη καί τήν ἀποβολή τοῦ ἐμβρύου, εὑρίσκει ὑπέρμαχο σύμμαχο τήν ἐργασιακή ἀπασχόλησή της (προσωπικό καί αὐτό δικαίωμα πού ἀναγνωρίζει ἡ γυναίκα στόν ἑαυτό της, ἀνεξαρτήτως οἰκονομικῶν ἀναγκῶν), ἀφ' ὅτου κυρίως ἔγιναν νομίμως ἀπόλυτο δικαίωμα καί ἐλεύθερη ἐπιλογή τῆς γυναίκας. Ἡ ἀνατροφή, ἐπίσης, τοῦ παιδιοῦ, στήν ὁποία ὀφείλεται βασικῶς ἡ διόρθωση καί ἡ διαμόρφωση τῆς φυσικῆς καταβολῆς του, παρεμποδίζεται ἀπό τήν μεγάλη ἀπουσία τῆς μητέρας, ἀνατίθεται δέ σέ ἀναρμοδίους, οἱ ὁποῖοι, καί ἄν ἀκόμη κατέχουν τεχνικές γνώσεις, δέν διαθέτουν τήν ἀναντικατάστατη μητρική στοργή.

Τό κίνημα τῶν δικαιωμάτων τῆς γυναίκας τήν ὁδήγησε στήν ἀπελευθέρωσή της ἀπό ἀρχές καί ἀξίες, τίς ὁποῖες, ὡς μή ἔπρεπε, εἶχε ἤδη ἀπωλέσει ὁ ἄνδρας. Τά περισσότερα ἀπό τά ἴσα δικαιώματα, μέ τόν ἄνδρα, τά ὁποῖα διεκδικεῖ ἡ γυναίκα σήμερα, εἶναι παρεκκλίσεις ἀπό τό δίκαιο τοῦ Θεοῦ. Ἐκεῖνος προηγήθηκε στήν ἠθική ἀπελευθέρωση, καί ἡ γυναίκα τόν ἀκολούθησε. Οὔτε ἡ γυναικεία ἐμφάνιση ὑπῆρξε δικαίωμα τοῦ ἀνδρός, οὔτε ἡ ἀνδρική τῆς γυναίκας. Ἡ ἁγνότητα πρό τοῦ γάμου καί ἡ πιστότητα σέ αὐτόν ἀφοροῦν καί τά δύο φύλα. Στήν κλεψιγαμία καί τήν ἐγκατάλειψη νεογεννήτου βρέφους εὐθύνονται καί οἱ δύο γονεῖς καί ὄχι μόνον ἡ γυναίκα, τήν ὁποία ὁ νόμος καί ἡ κοινωνία καταδικάζει ἀδιαφορώντας γιά τόν ἄνδρα πού ἔσπειρε τή ζωή. Ἡ ἐξωσυζυγική ἐρωτική σχέση δέν εἶναι δικαίωμα τοῦ ἀνδρός, ὥστε νά τό διεκδικεῖ ἡ γυναίκα γιά τόν ἑαυτό της, ἀλλά παράβαση τῶν δικαίων τῆς συζυγίας ἀνδρός καί γυναικός, τήν ὁποία ὁ Θεός ἀνάγει -μέ τόν γάμο- στή σχέση τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας. Τό κάπνισμα, ἡ μέθη, ἡ χαρτοπαιξία, πού εἶναι βλαπτικές καί ἀντικοινωνικές συνήθειες, δέν εἶναι δικαιώματα τοῦ ἀνδρός καί δέν ἔπρεπε νά γίνουν γυναικεῖα δικαίωματα. Αὐτά, μεταξύ ἄλλων παραδειγμάτων, ἀποδεικνύουν ὅτι τό γυναικεῖο κίνημα, ἀντί νά ἀπαιτήσει τά δικαίωματα τῆς γυναίκας στό πλευρό τοῦ ἀνδρός, τά ἐθυσίασε σέ ἕνα πρότυπο γυναίκας πανομοιότυπο τοῦ ἐκτραπέντος ἀνδρός. Ἡ γυναίκα ἐπέτυχε νά ζεῖ καί νά φέρεται ὅπως καί ὁ ἄνδρας σέ ὅλους τούς χώρους καί τούς τομεῖς τῆς ζωῆς, καταργώντας μάλιστα ἡ ἴδια κάθε διαχωριστική γραμμή μεταξύ τῶν δύο φύλων.

Τό δικαίωμα στόν πολυγαμικό ἔρωτα, τόν ἄλογο ἔρωτα, τόν ὁποῖο ὁ ἄνθρωπος κατέστησε πρώτη ἀνάγκη καί ἀξία τῆς ζωῆς, καθώς καί στά συμπαρομαρτυροῦντα μέ αὐτόν, ἕως καί στήν ἀλλαγή τοῦ φύλου, εἶναι τό πλαίσιο ἐντός τοῦ ὁποίου κινεῖται ἡ ἀπελευθερωμένη σύγχρονη γυναίκα. Τό unisex εἶναι ἡ ἰδεολογία πού μέ τή συγκατάθεση τῆς γυναίκας ἀντιστρατεύεται ἐπίσημα σήμερα τήν πανάρχαιη καί ἀκατάλυτη ἀρχή τῆς δημιουργίας τοῦ ἀνθρώπου σέ "ἄρσεν καί θῆλυ" (Γεν. 1, 27). Ἡ γυναίκα, στήν ἐξομοίωσή της μέ τόν ἄνδρα, τοῦ παραχώρησε τό μοναδικό ἀποκλειστικό της δικαίωμα νά εἶναι μόνον αὐτή γυναίκα. Ἴσως ἐθεώρησε καταξίωση τῶν δικαιωμάτων της περί ἰσότητος τήν σωματική ἐξομοίωση τοῦ ἀνδρός μέ αὐτήν, καί ἀποδέχθηκε τήν ἀπομίμηση τοῦ φύλου της μέ τήν ἐπινόηση τῆς γυναίκας-μαϊμού, τῆς παραποιημένης γυναίκας, τῆς τρανσέξουαλ καί τῆς τραβεστί, ἀλλά κάι ἔφθασε στό σημεῖο νά γίνει καί ἡ ἴδια ἄνδρας-μαϊμού. Ἡ ὅλη αὐτή προσπάθεια κορυφώθηκε μέ τήν ἀπαίτηση τοῦ δικαίωματος τῆς γυναίκας στήν ἱερωσύνη, τήν ὁποίαν ὁ Θεός ὅρισε "κατά τήν τάξιν Μελχισεδέκ" (Ἑβρ. 5,6), ἀπό ὁρισμένη φυλή, γιά τόν ἄνδρα μόνον, καί ὁ Χριστός παρεχώρησε ὁριστικῶς καί τελεσιδίκως μόνον στήν ἀποστολική τάξη, ἀποκλείοντας, κατά τόν ἱερόν Χρυσόστομον, ὅλες τίς γυναῖκες καί τούς περισσότερους ἄνδρες. Οἱ χῶροι στούς ὁποίους σήμερα ἡ γυναίκα ἀπολαμβάνει τήν ἱερωσύνη-μαϊμού, εἶναι χῶροι αἱρετικοί, ἐκτός τής ἀληθείας τῆς Ἐκκλησίας, στούς ὁποίους ἐπιτρέπεται ἀκόμη καί ἡ ἀλλαγή τοῦ φύλου τῶν ἱερέων.

Στήν πνευματική του θεώρηση, τήν σύμφωνη μέ τό θεῖο δίκαιο, τό θέμα τῶν δικαιωμάτων τῆς γυναίκας ἔχει ἄλλη διάσταση. Ὁ ἄνδρας καί ἡ γυναίκα εἶναι ὁ μοναδικός, ὁ ἕνας, ὁ ἴδιος ἄνθρωπος, "ὁ αὐτός τύπος" κατά τόν ἱερόν Χρυσόστομον. "Ποιήσωμεν ἄνθρωπον", εἶπε ὁ Θεός (Γεν. 1, 26). Γιά λόγους τῆς θείας σοφίας Του, "ἄρσεν καί θῆλυ" ἐποίησε αὐτόν (Γεν. 1, 27), δηλ. σέ δύο διαφορετικά γενετικά φύλα, μέ ἀνάλογη ἀνατομία, φυσιολογία καί ψυχολογία, μέ χαρακτῆρες διαφορετικούς καί μή ἀναστρέψιμους. Αὐτό ὅμως ἀφορᾶ τή λειτουργικότητα τοῦ ἀνθρώπου (Γεν. 1, 28). Αὐτός ὁ τρόπος τῆς δημιουργίας τῆς γυναίκας δηλοῖ τό "ὁμότιμον" (Ἱερός Χρυσόστομος) τῶν δύο. Στή θεώρηση τῶν δύο ὡς ἑνός ἀνθρώπου ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καί τῆς δημιουργίας, ἀλλά καί στή μεταξύ τους σχέση, ἀφορᾶ ἡ ὅλη διήγηση τῆς Γενέσεως. Δίνει τό ἴδιο δικαίωμα καί στούς δύο στή ζωή ἐντός τοῦ Παραδείσου (Γεν. 2, 18) καί ἐκτός αὐτοῦ (Γεν. 3,23-24), τίς ἴδιες ὑποχρεώσεις στίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ (Γεν. 2,16-17). Τό δικαίωμα καί ἡ εὐθύνη τῆς ἐργασίας ἀπό κάθε ἄποψη ἀνήκει καί στούς δύο (Γεν. 2,15.3.23). Τό ἴδιο καί ἡ ἐξουσία ἐπί τῆς γῆς (Γεν. 1, 28), ἡ ὁποία συμβολίζεται καί στήν ὀνοματοθεσία τῶν ζώων (Γεν.2,20), ὡς "ἐξουσία ἀπηρτισμένη" (Ἱεροῦ Χρυσοστόμου). Ἡ συνυπευθυνότητα τῶν δύο εἶναι βασικό γνώρισμα τῆς δημιουργίας τους. Στίς μεταξύ τους γενετήσιες σχέσεις ἁγνίζονται καί καθαίρονται ἐξ ἴσου (Λευιτ. κεφ.12). Ἡ Καινή Διαθήκη διά τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, ὁ ὁποῖος κατέστησε σαφέστατο τό θέλημα τοῦ Θεοῦ στίς σχέσεις ἀνδρός καί γυναικός στά γενετήσια προβλήματά τους, ἐπαναφέρει στήν τάξη τά ἐκτραπέντα μέ ἀνθρώπινη παρέμβαση ἴσα δικαιώματά τους: "Ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ οὐκ ἔστιν ἄρσεν ἤ θῆλυ", ἀλλά "εἷς" (Γαλ. 3,28). Στόν ἔρωτα καί σέ ὅλες τίς ἐξάρσεις του, πού ἔχουν ὡς ἀκραῖα σημεῖα τήν πορνεία καί τήν μοιχεία, δίδεται τό ἴδιο δικαίωμα καί μέ τόν ἴδιο περιορισμό: "διά δέ τάς πορνείας ἕκαστος τήν ἑαυτοῦ γυναῖκα ἐχέτω καί ἑκάστη τόν ἴδιον ἄνδρα ἐχέτω" (Α´Κορ. 7,2). Τό δίκαιο τοῦ Θεοῦ στή μονογαμική σχέση τῶν δύο φύλων ἐξισώνει ἀπολύτως ἄνδρα καί γυναίκα: "Τῇ γυναικί ὁ ἀνήρ τήν ὀφειλήν ἀποδιδότω, ὁμοίως δέ καί ἡ γυνή τῷ ἀνδρί. Ἡ γυνή τοῦ ἰδίου σώματος οὐκ ἐξουσιάζει, ἀλλά ὁ ἀνήρ· ὁμοίως δέ καί ὁ ἀνήρ τοῦ ἰδίου σώματος οὐκ ἐξουσιάζει, ἀλλά ἡ γυνή" (Α´ Κορ.7,3-4). Τό "οὐ μοιχεύσεις" καί τό "οὐ πορνεύσεις" εἶναι ἀπαράβατη ἐντολή τοῦ Θεοῦ καί γιά τούς δύο. "Πόρνους καί μοιχούς κρινεῖ ὁ Θεός" ἀδιακρίτως φύλου (Ἑβρ. 13,4). Ἡ ἐρωτική διαστροφή τῆς ὁμοφυλοφιλίας, "τά πάθη ἀτιμίας" (Ρωμ.Ι,26) τά ἐμφωλεύοντα "ἐν ταῖς ἐπιθυμίαις τῶν καρδιῶν αὐτῶν εἰς ἀκαθαρσίαν τοῦ ἀτιμάζεσθαι τά σώματα αὐτῶν ἐν ἑαυτοῖς" (Ρωμ.Ι,24) εἶναι ἰσότητα ἀσχημοσύνης καί ὄχι δικαιωμάτων ἀνδρός καί γυναικός: "αἵ τε γάρ θήλειαι αὐτῶν μετήλλαξαν τήν φυσικήν χρῆσιν εἰς τήν παρά φύσιν, ὁμοίως δέ καί ἄρσενες ἀφέντες τήν φυσικήν χρῆσιν τῆς θηλείας ἐξεκαύθησαν ἐν τῇ ὀρέξει αὐτῶν εἰς ἀλλήλους, ἄρσενες ἐν ἄρσεσι τήν ἀσχημοσύνην κατεργαζόμενοι" (Ρωμ.Ι, 26-27). Ὁ Ἀπόστολος κατηγορηματικῶς ἀποδίδει τήν κατάσταση αὐτή στό σκότος καί στή μωρία ἀμφοτέρων, οἱ ὁποῖοι ἀντήλλαξαν τήν δόξα τοῦ ἀφθάρτου Θεοῦ μέ τήν εἰκόνα τοῦ φθαρτοῦ ἀνθρώπου (Ρωμ. 1,21-23). Ὁ ἄλογος ἔρωτας, ἡ ἐρωτική ἀπελευθέρωση, εἶναι σαρκολατρεία, ἕνα ἄλλο εἶδος εἰδωλολατρείας, στήν ὁποία παραδίδονται ἄνδρας καί γυναίκα.

Σήμερα ὁ ὑλικός εὐδαιμονισμός καί ἡ τεχνολογία ἐπιδιώκουν σέ ὅλους τούς τομεῖς ἀνακατατάξεις, μέχρι ἰσοπεδώσεως τῆς εἰδοποιοῦ διαφορᾶς τῶν δύο φύλων στούς καίριους χαρακτῆρες τους: τό ἄρσεν καί τό θῆλυ, τήν πατρότητα καί τή μητρότητα. Τά δικαίωματα τῆς γυναίκας στό φύλο της πρέπει νά δραστηριοποιηθοῦν. Ἡ γυναίκα καί ὁ ἄνδρας εἶναι ἴσοι, δέν εἶναι ὅμως ὅμοιοι, καί οἱ ρόλοι τους στή ζωή εἶναι διακριτοί. Καί οἱ δύο εἶναι ἰσότιμοι φορεῖς στόν ἴδιο χῶρο, κοινωνικό καί οἰκογενειακό, τοῦ ὁποίου καλύπτουν τίς λειτουργίες ἀπό κοινοῦ, ἰσοτίμως μέν, ἀλλά ἰδιομόρφως ἕκαστος. Ἡ γλώσσα π.χ. λέγεται μητρική, ἐνῶ τό σπίτι πατρικό, σέ δήλωση τῆς διαφορᾶς τοῦ ρόλου ἑκάστου στήν οἰκογένεια. Τό ἐπίθετο, ἐπίσης, εἶναι πατρικό, διότι ὁ ἄνδρας γεννᾶ (ἡ γυναίκα τίκτει). Καί τῶν δύο ὅμως τό ἔργο εὑρίσκεται σέ ἀπόλυτη ἀλληλοεξάρτηση. Τό κεφάλαιο τῆς ζωῆς, τῆς κοινωνικῆς καί οἰκογενειακῆς, εἶναι τό ἄθροισμα τῶν λειτουργιῶν καί τῶν δύο. Ἡ θρησκευτική συνείδηση τοῦ φύλου ἑκάστου, πού ἀπορρέει ἀπό τήν ἐπίγνωση τῆς θείας ἀλήθειας, τῶν θείων ὁρισμῶν γιά τόν ἄνδρα καί τή γυναίκα, τούς διακρατεῖ καί τούς καθοδηγεῖ στή σωστή συμπόρευσή τους "ἐν πᾶσι".


*Tο κείμενο ἔχει δημοσιευθεῖ στό περιοδικό
Τῆς Ἱ. Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν «Τόλμη»
Τεῦχος 16ο Φεβρ. 2002


Πηγή : http://www.ecclesia.gr/greek/holysynod/ ... omata.html

[Πέτρος]

Έχει αρκετή τεκμηρίωση και από τον Ιερό Χρυσόστομο στην παραπάνω δημοσίευση.
Πάντως αλλαγή φύλου δεν μπορεί να γίνει.
Ιατρικά γίνονται εγχειρήσεις με προσπάθεια προσέγγισης ανατομικά αλλά
η όλη διαδικασία είναι αξιοθρήνητη όπως κρίνεται και από το αποτέλεσμα αλλά και από τον τρόπο.
Μια απλή έρευνα στο web τα λέει όλα.

[Πέτρος]

Το βασικό είναι αυτό : "Γιά λόγους τῆς θείας σοφίας Του, "ἄρσεν καί θῆλυ" ἐποίησε αὐτόν (Γεν. 1, 27), δηλ. σέ δύο διαφορετικά γενετικά φύλα, μέ ἀνάλογη ἀνατομία, φυσιολογία καί ψυχολογία, μέ χαρακτῆρες διαφορετικούς καί μή ἀναστρέψιμους."
Το "μη αναστρέψιμους".

[Νίκος]

Ας δούμε τι λέει ένας άνδρας που έκανε αλλαγή φύλου και το μετάνιωσε:

Η μαρτυρία του Walt Heyer. όπως την καταθέτει στη Νομοθετική Επιτροπή της Μασαχουσέτης:

--- Είμαι τρανσέξουαλ που από άντρας έγινα γυναίκα και που έζησα και εργάστηκα ως Laura Jensen για χρόνια. Είμαι αντίθετος με τους νόμους Transgender Rights και Hate Crimes Bill H502 της Μασαχουσέτης.

Το να αλλάζεις φύλο είναι ‘αστείο’, συναρπαστικό και διασκεδαστικό στην αρχή, αλλά πολλοί από εμάς έχουμε ανακαλύψει αμέσως ή και χρόνια μετά την αλλαγή του φύλου μας, ότι η ζωή μας γέμισε με απογοήτευση, λύπη και θλίψη. Τα στοιχεία αυτής της ακραίας λύπης μπορούν να βρεθούν στο εντυπωσιακό ποσοστό των αυτοκτονιών για τους transgenders, που είναι σύμφωνα με αναφορές, 30 έως 40%.

Επέστρεψα να ζήσω και πάλι ως άντρας και είμαι παντρεμένος με μια γυναίκα. Αλλά ανατομικά δεν είμαι άντρας. Δεν μπορώ να είμαι. Η ληξιαρχική μου πράξη γέννησης άλλαξε και λέει ‘θήλυ’. Το διαβατήριο μου λέει άντρας. Αυτή η χειρουργική επέμβαση είναι απολύτως καταστροφική. Στην πραγματικότητα, είναι κατηγορηματικά αδύνατο να αλλάξει το φύλο κάποιου.

Υπάρχουν πολλοί άντρες, χωρίς αντρικά γεννητικά όργανα που κάνουν δύσκολο αγώνα να ζήσουν με αυτή την κατάσταση. Και τουλάχιστον το πενήντα τοις εκατό από αυτές τις χειρουργικές επεμβάσεις έχουν αποτυχία με κάποιο τρόπο. Το σώμα σας είναι ακρωτηριασμένο. Δεν είναι καλό πράγμα. Είναι ένα τρομερό πράγμα.

Γιατί οι νομοθέτες ενδιαφέρονται περισσότερο περνώντας πιο προστατευτικούς νόμους για το ‘φύλο’, όταν η πραγματική ανάγκη των transgenders είναι περισσότερη βοήθεια στην πρόληψη της αυτοκτονίας;

Όταν έχουν τόσο υψηλά ποσοστά αυτοκτονιών, είναι γιατί δεν τους δίνεται η ψυχολογική θεραπεία που χρειάζονται. Και οι ομάδες ομοφυλόφιλων ακτιβιστών προσπαθούν να καταργήσουν τις ψυχολογικές αξιολογήσεις για τους transgenders.

Όλοι αυτοί που πιέζουν για τους transgenders στα σχολεία να είναι σε θέση να έχουν μία «επιπλέον τουαλέτα» ή να αναγνωρίζονται «με όποιο φύλο επιθυμούν» - πιέζουν να ψηφιστεί όλη αυτή η νομοθεσία που, κατά τη γνώμη μου, είναι αυτό που σκοτώνει πραγματικά τους transgenders.

Οι άνθρωποι που θέλουν να αλλάξουν το φύλο τους έχουν βαθιά ψυχολογικά ζητήματα. Δεν υπάρχει τίποτα φυσιολογικό στην επιθυμία να έχεις ένα διαφορετικό φύλο. Υπάρχει κάτι που απελπισμένα δεν πάει καλά με σένα και χρειάζεσαι ψυχολογική βοήθεια, και όμως οι ‘υπερασπιστές’ προσπαθούν να καταργήσουν κάθε απαιτούμενη ψυχολογική θεραπεία.

Οι ομοφυλόφιλοι, οι λεσβίες και οι transgenders δεν γεννήθηκαν έτσι, όχι, όχι, καθόλου. Παρά το τεράστιο αριθμό ερευνών που έχουν γίνει, δεν υπάρχουν επιστημονικά στοιχεία που έχουν βρεθεί για να τεκμηριώσουν αυτή την άποψη, αλλά παρόλα αυτά η άποψη αυτή θεωρείται ως «γεγονός». Στο νέο βιβλίο μου, ‘Paper Genders’, (‘Χάρτινα Φύλα’), προσφέρεται μια καλά τεκμηριωμένη ματιά στο κίνημα των ομοφυλόφιλων ακτιβιστών και πώς ο καθένας, συμπεριλαμβανομένων των μέσων μαζικής ενημέρωσης, τρέχει φοβισμένος και κρύβεται από αυτή την ομάδα των τραμπούκων και των σεξουαλικών αρπακτικών.

Το ερώτημα είναι: Ποιος έχει το θάρρος και την αποφασιστικότητα να αγωνιστεί για τα μικρά παιδιά μας και τις οικογένειές μας;

Αν πάτε σε δικτυακούς μου τόπους www.tradingmysorrows.com και www.sexchangeregret.com θα βρείτε πολύ περισσότερες πληροφορίες.

Walt Heyer, πρώην Laura Jensen

Carlsbad, Καλιφόρνια

Πηγή: ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ
(Δε βάζω link γιατί το blog δεν έχει καμιά σχέση με το περιεχόμενο του δικού μας χώρου)

[Anastasios68]

Πολύ σημαντικές αυτές οι πληροφορίες Νίκο!

[Νίκος]

Φύλο, Γονείς, Εκκλησία: κάποιες σκέψεις
31-1-2017



Στους δημόσιους διαλόγους στον τόπο μας συνήθως επικρατούν πολώσεις και ο κάθε ‘αντίπαλος’ απορρίπτει μαζικά ό,τι προτείνει ο άλλος. Έτσι αδυνατούμε να αναχθούμε στην αλήθεια και στο πρακτέο. Το άρθρο αυτό θα επιχειρήσει να αντιταχθή σε αυτή την παθολογία.

Ενταγμένο σε ένα τρίπτυχο δράσεων (οι άλλες δύο αφορούν στην διατροφή και στους εθισμούς) το ζήτημα του φύλου εμφανίσθηκε πρόσφατα στο προσκήνιο μέσα από μια εγκύκλιο του Υπουργείου Παιδείας. Σκοπός της είναι να διοργανωθούν μαθήματα και εκδηλώσεις που θα ενημερώσουν και θα ευαισθητοποιήσουν τους μαθητές γυμνασίου στα ακόλουθα θέματα: «Σωματικές αλλαγές στην εφηβεία, Βιολογικό και Κοινωνικό Φύλο, Αποδομώντας τα έμφυλα στερεότυπα, Ανθρώπινα δικαιώματα και δικαιώματα των γυναικών». Προτείνονται επίσης και επιπλέον θεματικές για γονείς και εκπαιδευτικούς: «Φύλο, Σεξουαλικός Προσανατολισμός και Ανθρώπινα Δικαιώματα, Έμφυλα στερεότυπα και διακρίσεις με βάση το φύλο στην οικογένεια, στην εργασία και στην κοινωνία, Έμφυλη βία, ενδοοικογενειακή βία και βία κατά των γυναικών, Ομοφοβία και Τρανφοβία στην κοινωνία και στο σχολείο». Όπως ήταν αναμενόμενο η εγκύκλιος αυτή ξεσήκωσε θύελλα διαμαρτυριών στον χώρο της Εκκλησίας, από κληρικούς και λαϊκούς. Κυκλοφόρησε μάλιστα και ειδική φόρμα για να υπογράψουν οι γονείς αρνούμενοι την συμμετοχή του παιδιού τους.

Για όποιον παρακολουθεί τις εξελίξεις στο ζήτημα του φύλου η πρωτοβουλία αυτή δεν αποτέλεσε έκπληξη. Συνιστά ένα κρίκο σε μια αλυσίδα δράσεων οι οποίες στοχεύουν στην ανάδειξη του ζητήματος της έμφυλης διαφοράς στην δημόσια σφαίρα με απώτερο σκοπό τις αλλαγές τόσο στις νοοτροπίες όσο και στο νομικό πλαίσιο. Φορείς αυτών των δράσεων είναι, από τη μια ακτιβιστές του κινήματος ομοφυλόφιλων-τρανς-κουήρ, και από την άλλη πανεπιστημιακοί οι οποίοι ανήκουν στο μεταμοντέρνο ρεύμα του κονστρουξιονισμού (που ερμηνεύει όλες τις ταυτότητες ως κοινωνικά κατασκευασμένες, αλλά και ως μηχανισμούς ελέγχου). Αμφότερες οι ομάδες φαίνεται ότι έχουν αποκτήσει πρόσβαση στα κέντρα αποφάσεων του Υπουργείου Παιδείας.

Εκ προοιμίου δηλώνω πως θεωρώ ότι πρέπει να ασκηθούν πιέσεις προς το Υπουργείο να αποσύρει τη σχετική θεματική, οι δε γονείς να υπογράψουν δήλωση με την οποία θα αρνούνται την συμμετοχή των παιδιών τους. Θα εξηγήσω τους λόγους.

Κατ’ αρχήν, υπάρχουν κάποια θετικά στοιχεία στην παραπάνω θεματική, τα οποία δείχνουν καλές προθέσεις. Πράγματι, υπάρχει ανάγκη να ενημερωθούν οι έφηβοι για τις ψυχοσωματικές αλλαγές της ηλικίας τους, καθώς και για τα δικαιώματα των γυναικών και για την ανάγκη ισοτιμίας των φύλων. Είναι επίσης απαραίτητο να ευαισθητοποιηθούν ενάντια στη βία κατά των γυναικών και των ομοφυλόφιλων (κατά καιρούς μαθαίνουμε διάφορα κρούσματα βίας κατά ομοφυλόφιλων, αλλά αυτά είναι ελάχιστα μπροστά σε όσα πραγματικά συμβαίνουν).

Τέλος, είναι καιρός να σταματήσουν οι έντονοι έμφυλοι διαχωρισμοί των οικιακών εργασιών στα ζευγάρια, οι οποίοι φυτρώνουν στο έδαφος παρωχημένων ανδροκρατικών αντιλήψεων. Η κοινωνία μας δυστυχώς διακρίνεται σε μεγάλη έκταση για καθυστερημένες αντιλήψεις και προβληματικές στάσεις: αγόρια μεγαλώνουν ακόμη στην εποχή μας με την υπεροχή του ανώτερου και κορίτσια ανατρέφονται με τη νοοτροπία ότι οφείλουν να υπηρετούν τους αδελφούς τους· νέοι φθάνουν στην ενηλικίωση με εμπεδωμένα τα στερεότυπα των ‘ανδρικών’ και ‘γυναικείων’ ενασχολήσεων, με αποτέλεσμα στον γάμο τους να αρχίζει ψυχική απόσταση η οποία γεννά πλήθος συγκρούσεων, καθώς η εργαζόμενη σύζυγος μάταια ζητά κάποια βοήθεια· φαλλοκρατικές στάσεις (διάχυτες στον μεσογειακό χώρο) οδηγούν σε δυσφορία απέναντι στο
θέαμα ομοφυλόφιλων ή διαφυλικών (τράνς) ατόμων, δυσφορία που με τη σειρά της οδηγεί σε λεκτική και σωματική βία· η ίδια ανδροκεντρικότητα, επίσης, καθιστά τους γονείς ομοφυλόφιλων αγοριών επιρρεπείς σε κατάθλιψη και θυμό, περισσότερο από όσο συμβαίνει σε γονείς ομοφυλόφιλων κοριτσιών για τους οποίους η ανακοίνωση συνήθως δημιουργεί λιγότερες ψυχικές συνέπειες.

Όλα αυτά αποτελούν συμπτώματα κοινωνικής παθολογίας, για τα οποία πρέπει όντως να γίνει πολλή δουλειά. Η οικογένεια και το σχολείο καλούνται να λειτουργήσουν ως μοχλοί αυτής της αλλαγής. Να προσθέσω και την Εκκλησία εδώ: έχω στο παρελθόν σχολιάσει την υποτίμηση των γυναικών μέσα στην Εκκλησία και την ανάγκη για συνεργασία των δύο φύλων και για συμμετοχή των γυναικών στη λήψη αποφάσεων. Μέχρι στιγμής οι γυναίκες συμβάλλουν μόνο ως κατηχήτριες, στελέχη κατασκηνώσεων, ή μέλη φιλοπτώχου· το επιτελικό έργο σχεδιασμού αλλά και η καθημερινή λήψη αποφάσεων ανήκει μόνο σε άνδρες, κυρίως κληρικούς. Μπορεί να μην ανήκει στις προθέσεις μας αλλά όσο διατηρείται η συνθλιπτική κυριαρχία των ανδρών στον εκκλησιαστικό χώρο, ούτε η ευρύτερη κοινωνία έχει ελπίδα ανάκαμψης· η Εκκλησία μας ακόμη διαθέτει μεγάλη επιρροή.

Τελειώνουμε εδώ ως προς την σημασία αυτής της πρωτοβουλίας του Υπουργείου; Όχι, μάλλον τώρα αρχίζουμε. Είναι σαφές, για όποιον ξέρει να διαβάζει πίσω από τις γραμμές των επίσημων ανακοινώσεων, πως η ατζέντα της εν λόγω δράσης εκτείνεται πολύ πιο πέρα από τους στόχους που ανέφερα προηγουμένως. Από τη μέχρι τώρα εμπειρία μου φρονώ ότι στόχοι των δύο αυτών χώρων, καθώς και της εγκυκλίου, είναι άλλοι. Αποκρυπτογραφώ τι πράγματι επιζητούν όσοι υπαγόρευσαν αυτή την εγκύκλιο:

α) Να ακυρωθή οποιαδήποτε έμφυλη διάκριση στην πράξη, π.χ. τα παιδιά να παίζουν με όλα τα παιγνίδια, ‘αγορίστικα’ και ‘κοριτσίστικα’ (κυκλοφόρησε και σχετικό βιβλίο από καθηγήτρια Παιδαγωγικού Τμήματος). Στην ορολογία των κινηματικών και ακαδημαϊκών χώρων τα ‘έμφυλα στερεότυπα’ αποτελούν κόκκινο πανί και περιλαμβάνουν σχεδόν οτιδήποτε εμπίπτει στη διάκριση των φύλων. Δεν θα είναι υπερβολή να ισχυρισθούμε ότι τους έχουν αποδοθή όλα τα δεινά που παρατηρούνται στις σχέσεις των φύλων, έχουν δε εκπονηθή επ’ αυτών αναρίθμητες μεταπτυχιακές και διδακτορικές εργασίες υπό την καθοδήγηση των εν λόγω πανεπιστημιακών. Οι χώροι αυτοί δεν περιορίζονται στην καταπολέμηση της ανισότητας αλλά σχεδόν ψυχαναγκαστικά επιδιώκουν την εξάλειψη της διάκρισης καθεαυτήν· μάλιστα μερικές φορές δίνουν την εντύπωση ότι διακατέχονται από μίσος προς την διαφορά των φύλων.

β) Να παγιωθή ο όρος ‘ομοφοβία’ για οποιαδήποτε αντίρρηση περί της ομοφυλοφιλίας και να μην περιορίζεται στο άγχος και την επιθετικότητα, όπως στην πραγματικότητα ο όρος σημαίνει. Έτσι ποινικοποιείται (μεταφορικά, αλλά δυστυχώς σε ορισμένες χώρες και κυριολεκτικά) η έκφραση της άποψης πως η ομοφυλοφιλία δεν είναι φυσιολογική ή πως είναι ασύμβατη με την θρησκευτική πίστη. Στην πραγματικότητα, «καταπολέμηση της ομοφοβίας στο σχολείο» σημαίνει ότι θα διδάσκονται τα παιδιά πως όποιος δεν θεωρεί την ομοφυλοφιλία φυσιολογική παραλλαγή είναι μισαλλόδοξος και φοβικός. Αλλά ομοφοβικός είναι όποιος φοβάται ή αποστρέφεται ή μισεί η περιφρονεί τους ομοφυλόφιλους, όχι όποιος έχει διαφορετικές απόψεις. Οι δήθεν ‘προοδευτικοί’ χώροι έφθασαν στο σημείο για το οποίο πάντοτε επέκριναν άλλους, να καταδιώκουν απόψεις! Είναι θέμα χρόνου να επιτύχουν την ψήφιση διάταξης που θα τιμωρεί όσους κληρικούς λαμβάνουν δημόσια θέση κατά της ομοφυλοφιλίας.

γ) Να προωθηθή η σχετικοποίηση του φύλου και η νομοθετική πρόβλεψη για νομική αλλαγή φύλου χωρίς χειρουργική επέμβαση ή γενικά για αυτοπροσδιορισμό του φύλου. Στην κουήρ θεωρία (που αποτελεί το ιδεολογικό υπόβαθρο αυτής της στάσης) δεν υπάρχουν μόνο δύο φύλα, η δε δυνατότητα αυτοπροσδιορισμού του φύλου αποτελεί θεμελιώδες ανθρώπινο δικαίωμα.

Στα συμπεράσματα αυτά (που δεν είναι υποψίες αλλά βεβαιότητες) καταλήγω μελετώντας την σχετική ελληνική βιβλιογραφία των ακτιβιστών και πανεπιστημιακών που προανέφερα, όσο και τις διεθνείς εξελίξεις. Σε αυτά τα στοιχεία έρχονται να προστεθούν και πληροφορίες ότι υπάρχει πρόθεση για νομοθετική ρύθμιση που θα εισάγει όσα περιέγραψα στην παράγραφο γ. Απέναντι σε όλα αυτά ποια καλείται να είναι η στάση της ελληνικής κοινωνίας και ιδιαίτερα των πιστών, δηλαδή όλων όσοι δεν συμμερίζονται τους ακραίους
εκείνους χώρους;

Κατ’ αρχήν θα πρέπει να μάθουμε να είμαστε νηφάλιοι. Δεν χρειάζεται πανικός ούτε επιθετικότητα, αμφότερα εξασθενίζουν την αντίδρασή μας. Επιπλέον είναι ανάγκη να αναγνωρίζουμε τα θετικά σημεία των όποιων πρωτοβουλιών και να συμμαχούμε με τους χώρους αυτούς στις αναγκαίες αλλαγές. Δεν ωφελεί να βαδίζουμε με πολώσεις και μόνιμες εξ ορισμού αντιπαλότητες. Το να λές ‘όχι’ σε όλα όσα λέει ο υποτιθέμενος αντίπαλός σου δεν σε τιμά και τελικά βλάπτει την κοινωνία. Αν π.χ. γίνει μια διαδήλωση κατά της βίας που υφίστανται οι ομοφυλόφιλοι δεν θα πείραζε καθόλου (μάλλον θα ωφελούσε πολλαπλώς) να συμμετέχουν και πιστοί σε αυτήν, αφού (πρέπει να) συμμερίζονται το αντικείμενό της. Είμαστε σύμμαχοι με τους μεταμοντέρνους και με τους πάντες σε ό,τι αφορά στην προστασία της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.

Αντίθετα, όμως, θα πρέπει να δοθή αγώνας ενάντια στην απάλειψη της διαφοράς των φύλων και στη νομική σχετικοποίηση του φύλου. Τα κοινωνικά στερεότυπα περί των φύλων ασφαλώς υπάρχουν, και η ταυτότητα δομείται πάντοτε και κοινωνικά, δεν θα πρέπει όμως να ‘μαζί με το νερό να πετάξουμε και το μωρό’. Η πολιτική ορθότητα των δύο ακραίων χώρων θεωρεί αιτία πολέμου την επίκληση βιολογικών διαφορών («ουσιοκρατία!» κραυγάζει) ανάμεσα στα δύο φύλα, όμως είναι αναντίρρητο γεγονός πως αγόρια και κορίτσια παίζουν με διαφορετικά παιγνίδια και λόγω διαφορών στον εγκέφαλό τους, όχι μόνο επειδή έτσι τα εκπαιδεύει η κοινωνία. Έτσι κι αλλιώς τίποτε δεν είναι απόλυτο και οι διαφορές προκύπτουν στατιστικά· πάντοτε θα υπάρχουν αγόρια που θα συμμετέχουν σε παιγνίδια και δραστηριότητες κοριτσιών, καθώς και πάντα θα υπάρχουν ‘αγοροκόριτσα’.

Αλλά και στα ζευγάρια που πραγματικά αγαπιούνται η κατανομή των εργασιών του νοικοκυριού δεν είναι απόλυτη: ο άνδρας θα βοηθήσει τη γυναίκα του. Μάλιστα, κατά τα τελευταία χρόνια όπου πολλοί άνδρες έμειναν άνεργοι, ανέλαβαν αυτοί περισσότερες δουλειές του σπιτιού από τη γυναίκα τους, χωρίς να αισθάνονται μειωμένο τον ανδρισμό τους. Χρειάζεται οπωσδήποτε πολλή ‘εκπαίδευση’ ακόμη, ειδικά των ανδρών. Όμως ο εκκλησιαστικός χώρος δεν αποδέχεται τα στερεότυπα ως ζήτημα αρχής όπως κάποιοι νομίζουν, απόδειξη οι ‘γυναικείες’ εργασίες που επιτελούν οι μοναχοί και οι ‘ανδρικές’ εργασίες που επιτελούν οι μοναχές.

Αποτελεί κοινή εμπειρική διαπίστωση πως η κατανομή των θεωρούμενων ως ανδρικών και γυναικείων ιδιοτήτων προσωπικότητας στα δύο φύλα δεν είναι δύσκαμπτα μονόπλευρη (οι άνδρες μόνο με ανδρικά χαρακτηριστικά και οι γυναίκες μόνο με γυναικεία) αλλά ακολουθεί κάποιες στατιστικές καμπύλες. Έτσι κάθε άτομο χαρακτηρίζεται από μικρού ή μεγάλου βαθμού γνωρίσματα από τα θεωρούμενα (με βάση τα στερεότυπα) ως ανήκοντα στο άλλο φύλο. Αυτό αποτελεί ευλογία διότι, εκτός του ότι εμπλουτίζει την
κοινωνία με ασύλληπτη ποικιλία χαρακτήρων, συνιστά και την βάση πάνω στην οποία θα επέλθει η αλληλοκατανόηση των φύλων στα πλαίσια του έρωτα και του γάμου. Χωρίς αυτή την μικτή κατανομή γνωρισμάτων θα ήταν αδύνατο ο ένας να γνωρίσει και να αγαπήσει τον άλλο.

Είναι άλλο πράγμα, όμως, η συμμετοχή κάθε ανθρώπου στα κοινά γνωρίσματα της ανθρώπινης φύσης (προϋπόθεση για εν μέρει υπέρβαση των έμφυλων στερεότυπων) και άλλο η εξ αρχής υποτίμηση της σημασίας του βιολογικού φύλου υπέρ της αποκλειστικά ψυχικής ταυτότητας. Απέναντι στην τάση για εξάλειψη της διαφοράς των φύλων, η θέση μας πρέπει να είναι ξεκάθαρη: πρόκειται για έγκλημα. Η διαφορά των φύλων είναι πλούτος για την ανθρωπότητα. Τα δύο φύλα χαρακτηρίζονται καταστατικά από μια έλλειψη, στην οποία ο άνθρωπος συγκροτείται και που εξ αιτίας της και μόνο γίνεται ικανός να κοινωνεί. Η αποδοχή του σχετικού ανοίγει τον δρόμο προς το απόλυτο. Ο άνθρωπος δομείται μέσα από την ευγνώμονη αποδοχή της έλλειψης, από την αναγνώριση ότι ευτυχώς δεν μπορεί να είναι όλα και ότι έχει ανάγκη το διαφορετικό. (Τι γυρίσματα που έχει ο καιρός… Ποιος μπορούσε να φαντασθή πως η Εκκλησία κάποτε θα έδινε αγώνα για να γίνει σεβαστή η σωματικότητα, την ίδια ώρα που ο ‘προοδευτικός’ χώρος την υποτιμά!).
Η έλλειψη δεν είναι ‘ατύχημα’ αλλά ‘συνταγματική’ συνθήκη για το ώριμο υποκείμενο. Η ψευδαίσθηση ότι κάποιος δεν υπόκειται στους περιορισμούς του φύλου μόνο τον ναρκισσισμό του εξυπηρετεί. Ειδικά όταν η ρευστότητα γύρω από το φύλο διδάσκεται στην ηλικία της εφηβείας, όπου μια σύγχυση ταυτότητας υπάρχει έτσι και αλλιώς, τότε η αναπτυσσόμενη προσωπικότητα δεν βοηθείται να συγκροτηθή. Εκείνος μεν που συμβαίνει να δυσφορεί γύρω από το φύλο του πρέπει να στηριχθή ψυχιατρικά και ψυχοθεραπευτικά και να προστατευθή από κάθε είδους κακοποίηση, αλλά όσοι ως πλειοψηφία πασχίζουν να συγκροτήσουν ταυτότητα θα βοηθηθούν αν τους συνδράμουμε στην ταύτιση με το φύλο τους.

Η ύπαρξη ελάχιστων μεσοφυλικών ατόμων (που φέρουν όργανα και των δύο φύλων) και λίγων διαφυλικών (που αισθάνονται ψυχικά να ανήκουν στο αντίθετο φύλο σε σχέση με το βιολογικό τους) δεν επιτρέπεται να συμπαρασύρει σε κατάργηση μια διαχρονική θεμελιώδη συνιστώσα του πολιτισμού. Ουσιαστικά ο αγώνας εδώ έχει έναν ευρύτερο στόχο: να καταδειχθή πως όντως υπάρχουν διαχρονικές θεμελιώδεις συνιστώσες του πολιτισμού, σε πείσμα όσων φρονεί και διαδίδει το μεταμοντέρνο ρεύμα. Οι 300.000 που είχαν συρρεύσει το 2013 στους δρόμους του Παρισιού (της πιο εκκοσμικευμένης χώρας!) για να εκφράσουν την αντίθεσή τους στον γάμο ομοφυλόφιλων και στην υιοθεσία παιδιών δεν ήταν μόνο χριστιανοί. Συμμετείχαν πάμπολλοι άθεοι ή αγνωστικιστές, οι οποίοι όμως δεν συμφωνούσαν να ακυρωθή η αρχετυπική εικόνα των δύο φύλων ως σημείο αναφοράς για τον αναπτυσσόμενο άνθρωπο. Να μια ενδιαφέρουσα συμμαχία!

Είναι λοιπόν εντελώς άλλο θέμα η αλλαγή φύλου κάποιου που υποφέρει από επίμονη δυσφορία (και αφού προηγουμένως αποκλεισθούν ψυχιατρικές διαταραχές οι οποίες ενδέχεται να τροφοδοτούν αυτή την επιθυμία) και εντελώς άλλο η είσοδος της ανθρωπότητας σε έναν αχανή χώρο διαφόρων παραλλαγών φύλου μέσα στον οποίο θα έχει κανείς την δυνατότητα να αυτοκαθορίζεται κατά το δοκούν απαιτώντας κατόπιν από τον νόμο να υπακούει στις φαντασιώσεις του. Η Εκκλησία θα χρειασθή να αποδεχθή το πρώτο και να καταπολεμήσει σθεναρά το δεύτερο. Και φυσικά δεν είναι δυνατόν να αποδεχθή να διδάσκεται αυτό το μειοψηφικό ρεύμα στα σχολεία ως δήθεν επιστημονική πραγματικότητα.

Η μετανεωτερική κατάσταση ‘χαϊδεύει’ συστηματικά τις επιθυμίες και έχει εν γένει συμμαχήσει με τον ηδονισμό ως στάση ζωής. Ας σημειώσω ότι ο ναρκισσισμός αποτελεί μια από τις πιο εκλεπτυσμένες και χειρότερες μορφές ηδονισμού. Αλλά η κατάργηση κάθε κανονιστικότητας και η αποδοχή κάθε αυθαίρετου ατομοκεντρικού θελήματος με κανένα τρόπο δεν επιτρέπεται να θεσμοθετηθούν και να αλλοιώσουν τον πολιτισμό. Το πρόβλημα δεν αποτελούν οι ομοφυλόφιλοι και οι τρανς (δεν είναι εξ ορισμού περισσότερο ηδονιστές από τους ετεροφυλόφιλους) αλλά όσοι, ανεξαρτήτως σεξουαλικού προσανατολισμού, μαχητικά αγωνίζονται να αλλοιώσουν την έννοια του ανθρώπινου όντος προς την κατεύθυνση μιας τυφλής ψυχαναγκαστικής ατομικότητας η οποία απαιτεί από την ανθρωπότητα να την υπηρετήσει.

Θα ευχόμουν να μπορούσε να διαχωρισθή η υγιής θεματική της πρωτοβουλίας του Υπουργείου από την προβληματική. Αλλά όσο αυτό δεν γίνεται ας αγωνισθούμε να ματαιώσουμε την πρωτοβουλία, αφού τα μειονεκτήματα μάλλον θα είναι σοβαρότερα από τα πλεονεκτήματα.

Πρωτοπρεσβύτερος Βασίλειος Θερμός
Ψυχίατρος παιδιών και εφήβων

Πηγή: amen.gr

[Αναστάσιος]

Ευχαριστούμε κύριε Νίκο!