Μονοφυσιτισμός

Ανάλυση θεμάτων που αφορούν τις αιρέσεις

Συντονιστές: Anastasios68, Νίκος, johnge

Άβαταρ μέλους
Θεόδωρος22
Δημοσιεύσεις: 308
Εγγραφή: Κυρ Οκτ 30, 2016 3:37 pm

Re: Μονοφυσιτισμός

Δημοσίευσηαπό Θεόδωρος22 » Σάβ Οκτ 28, 2017 5:36 pm

Στο ΑΠΘ γίνεται πρωωθηση του μονοφυσιτισμού μέσω διάλεξης με θέμα "Κόπτες μάρτυρες στο παρελθόν και σήμερα":
http://blogs.auth.gr/moschosg/2017/10/26/χριστιανοί-κόπτες-μάρτυρες-στο-παρελ/. Είναι αυτό επικίνδυνο;



Άβαταρ μέλους
Αποστολος0
Δημοσιεύσεις: 133
Εγγραφή: Τρί Σεπ 19, 2017 7:00 pm

Re: Μονοφυσιτισμός

Δημοσίευσηαπό Αποστολος0 » Σάβ Οκτ 28, 2017 7:53 pm

Ελεος αδερφέ δε διδάσκουν αιρετικές απόψεις οργανώνουν απλώς διάλεξη για τους Αιγύπτιους χριστιανούς μάρτυρες και την ιστορία των διώξεων τους που πρέπει να ξέρει κάθε χριστιανός.Που βλέπεις το επικίνδυνο;



Άβαταρ μέλους
Νίκος
Διαχειριστής
Δημοσιεύσεις: 6863
Εγγραφή: Παρ Ιούλ 27, 2012 11:05 am
Τοποθεσία: Κοζάνη

Re: Μονοφυσιτισμός

Δημοσίευσηαπό Νίκος » Δευτ Νοέμ 06, 2017 11:35 am

Θεόδωρος22 έγραψε:Στο ΑΠΘ γίνεται πρωωθηση του μονοφυσιτισμού μέσω διάλεξης με θέμα "Κόπτες μάρτυρες στο παρελθόν και σήμερα":
http://blogs.auth.gr/moschosg/2017/10/2 ... στο-παρελ/ .Είναι αυτό επικίνδυνο;


Οι Βαπτιστές που σκοτώθηκαν για την πίστη τους χτες μέσα σε ναό από έναν άθεο, είναι μάρτυρες; Αν ναι, αυτό τους κάνει αυτόματα Ορθόδοξους και αγίους;


Ο Θεός, ιλάσθητί μοι τώ αμαρτωλώ και ελέησόν με.

Άβαταρ μέλους
Θεόδωρος22
Δημοσιεύσεις: 308
Εγγραφή: Κυρ Οκτ 30, 2016 3:37 pm

Re: Μονοφυσιτισμός

Δημοσίευσηαπό Θεόδωρος22 » Δευτ Νοέμ 06, 2017 6:02 pm

Οι Βαπτιστές τουλάχιστον δεν αποκαλούνται Ορθόδοξοι όπως αποκαλούνται οι μονοφυσίτες. Ολες οι μονοφυσιτικές εκκλησίες λέγονται επίσημα" Ορθόδοξες" και οι πιστοί τους καλούνται ως Ορθόδοξοι.



Άβαταρ μέλους
Αναστάσιος
Διαχειριστής
Δημοσιεύσεις: 5436
Εγγραφή: Παρ Αύγ 04, 2017 1:57 pm
Τοποθεσία: Νέα Μάκρη, Ηλιούπολη (για όσο θα σπουδάζω)

Re: Μονοφυσιτισμός

Δημοσίευσηαπό Αναστάσιος » Δευτ Νοέμ 06, 2017 8:32 pm

Το ότι αυτοαποκαλούνται Ορθόδοξοι δεν σημαίνει ότι είναι. Το ίδιο γίνεται και με τους ΓΟΧ. Τι κοινό έχουν μεταξύ τους; Είναι και οι δύο αιρετικοί.


«Εγώ ειμί το φως του κόσμου ο ακολουθών εμοί ου μη περιπατήση εν τη σκοτία αλλ΄ έξει το φως της ζωής...»

Άβαταρ μέλους
Νίκος
Διαχειριστής
Δημοσιεύσεις: 6863
Εγγραφή: Παρ Ιούλ 27, 2012 11:05 am
Τοποθεσία: Κοζάνη

Re: Μονοφυσιτισμός

Δημοσίευσηαπό Νίκος » Δευτ Νοέμ 06, 2017 9:31 pm

Θεόδωρος22 έγραψε:Οι Βαπτιστές τουλάχιστον δεν αποκαλούνται Ορθόδοξοι όπως αποκαλούνται οι μονοφυσίτες. Ολες οι μονοφυσιτικές εκκλησίες λέγονται επίσημα" Ορθόδοξες" και οι πιστοί τους καλούνται ως Ορθόδοξοι.

Και μια σέχτα των Εβραίων ονομάζονται Ορθόδοξοι Εβραίοι επισήμως. Τι σημαίνει αυτό. Και οι Βαπτιστές θα μπορούσαν να λέγονται Ορθόδοξοι Χριστιανοί Βαπτιστές, τότε δεν θα ήταν αιρετικοί; Θεόδωρε σύνελθε. Όποιος δεν είναι Ορθόδοξος στο δόγμα, είναι αιρετικός. Η Αλήθεια είναι μία και δεν μοιράζεται σε κομμάτια. Δεν έχει ο ένας ένα κομμάτι και ο άλλος ένα άλλο. Η Αλήθεια είναι ο Χριστός και βρίσκεται μέσα στη Μία Αγία Καθολική και Αποστολική Εκκλησία. Όλοι οι άλλοι έστω κι αν έχουν αλλάξει "ένα γιώτα ή μία οξεία" είναι αιρετικοί:

"18 αμήν γάρ λέγω υμίν, έως αν παρέλθη ο ουρανός και η γη, ιώτα έν ή μία κεραία ου μη παρέλθη από τού νόμου έως αν πάντα γένηται. 19 ός εάν ούν λύση μίαν των εντολών τούτων των ελαχίστων και διδάξη ούτως τους ανθρώπους, ελάχιστος κληθήσεται εν τή βασιλεία των ουρανών·" (Ματθ. ε' 18-19)

Δεν το λέω εγώ, το λέει ο ίδιος ο Χριστός.

Παραπάνω είπαμε με πολλούς τρόπους, γιατί οι Μονοφυσίτες είναι αιρετικοί και πιο είναι το αποτέλεσμα της πλάνης τους στη σωτηρία των πιστών. Έχεις να πεις τίποτε πάνω σ΄αυτό; Εσύ αντί να τοποθετηθείς πάνω σ΄αυτό, επαναλαμβάνεις τα ίδια και τα ίδια, για το τι λένε οι ίδιοι για τους εαυτούς τους και τι λένε άλλοι γι αυτούς. Εμάς μας ενδιαφέρει τι λέει ο Χριστός, οι Απόστολοι και οι Πατέρες της Εκκλησίας. Αν δεν έχεις να πεις κάτι σχετικό, τότε καλύτερα ν΄απέχεις απ' αυτή τη συζήτηση.


Ο Θεός, ιλάσθητί μοι τώ αμαρτωλώ και ελέησόν με.

Άβαταρ μέλους
Νίκος
Διαχειριστής
Δημοσιεύσεις: 6863
Εγγραφή: Παρ Ιούλ 27, 2012 11:05 am
Τοποθεσία: Κοζάνη

Re: Μονοφυσιτισμός

Δημοσίευσηαπό Νίκος » Δευτ Νοέμ 20, 2017 2:24 pm

Οι διωγμοί της Εκκλησίας από τους αιρετικούς Μονοφυσίτες
Εν Πειραιεί 23-10-2013

Εικόνα

του πρωτοπρεσβ. π. Άγγελου Αγγελακόπουλου εφημ. Ι. Ν. Αγίας Παρασκευής Καλλιπόλεως Πειραιώς

Η αναφορά μας στην αίρεση του Μονοφυσιτισμού είναι σήμερα πολύ επίκαιρη, διότι, μέσα στα πλαίσια της παναιρέσεως του διαχριστιανικού Οικουμενισμού, τις τελευταίες δεκαετίες διεξάγεται Θεολογικός Διάλογος με τους αιρετικούς Μονοφυσίτες, ο οποίος κατέληξε στην επαίσχυντη και αντορθόδοξη συμφωνία του Σαμπεζύ το 1990, η οποία δυστυχώς εφαρμόζεται de facto στις ημέρες μας. Δυστυχώς, ορισμένοι «ορθόδοξοι» οικουμενιστές υποστήριξαν, συμπεριφερόμενοι μεταπατερικώς, ότι μόνο αυτοί κατά τους τελευταίους δεκαπέντε αιώνες κατενόησαν την «Ορθοδοξία» των Μονοφυσιτών και την «αδικία», που υπέστησαν από τόσους αγίους Πατέρες!

Στις ημέρες του Θεοδοσίου του μικρού, το 410 μ.Χ., ένας ιερομόναχος, Ευτυχής στο όνομα, δυστυχής στο νου, έγινε αρχηγός της αιρέσεως του Μονοφυσιτισμού, ισχυριζόμενος ο φρενοβλαβής ότι ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός έχει μόνο μία φύση, την φύση της Θεότητος, και μόνο μία ενέργεια, την ενέργεια της Θεότητος. Καθαιρέθηκε, όμως, από τον άγιο Φλαβιανό Πατριάρχη Κων/λεως, με εισήγηση του Ευσεβίου Επισκόπου Δορυλαίου, στην Ενδημούσα Σύνοδο το 448. Στις 13-6-449 ο άγιος Λέων επίσκοπος Ρώμης έγραψε την περίφημη δογματική επιστολή προς τον άγιο Φλαβιανό, που έχει μείνει γνωστή ως ‘ο Τόμος του Λέοντος’. Παρ’όλ’αυτά μεταχειριζόμενος ο άθλιος Ευτυχής ως όργανα τους αθέους ευνούχους του βασιλέως, δεν έπαυε να ταράττει την Εκκλησία και να στήνει παγίδες, έως ότου ετελεύτησε ο βασιλιάς Θεοδόσιος. Το 449 κατάφερε, μαζί με τον μονοφυσίτη Διόσκορο Αλεξανδρείας, να παρασύρει τον αυτοκράτορα στην σύγκληση της ληστρικής Συνόδου της Εφέσου, η οποία ενήργησε βίαια και αντικανονικά. Η Σύνοδος αυτή δικαίωσε τον αιρεσιάρχη Ευτυχή, αποδοκίμασε την Ορθόδοξη διδασκαλία και επιδοκίμασε την κακοδοξία του Ευτυχούς περί μιάς φύσεως. Οι Δόμνος Αντιοχείας, Ευσέβιος Δορυλαίου, Θεοδώρητος Κύρου καί Ίβας Εδέσσης καθαιρέθηκαν, ο δε ιερός Φλαβιανός, αφού κακο­ποιήθηκε και εξορίσθηκε με βάναυσο τρόπο, πέθανε έπειτα από τρεις ημέρες[1] .

Όταν, όμως, βασίλευσε ο άγιος Μαρκιανός με την αγία Πουλχερία, διέταξαν να συγκροτηθεί Οικουμενική Σύνοδος στη Χαλκηδόνα, το 451 μ.Χ., για να εξετάσει την υπόθεση.

Αφού συνήλθαν στη Χαλκηδόνα 630 επίσκοποι, συνεκρότησαν την Δ΄ Αγία και Οικουμενική Σύνοδο. Τότε, αφού συζήτησαν πολλά, κατεδίκασαν και αναθεμάτισαν τον Ευτυχή και τον ακόλουθό του Διόσκορο, όπως και όλους όσους βλασφημούσαν ότι ο Χριστός έχει μία φύση και μία ενέργεια. Διεκήρυξε η Δ΄ Αγία και Οικουμενική Σύνοδος ότι οι δύο τέλειες φύσεις του Χριστού, η θεία και η ανθρώπινη, παρέμειναν μεταξύ τους ενωμένες στο ένα πρόσωπο του Θεού Λόγου «ασυγχύτως, αδιαιρέτως, ατρέπτως και αχωρίστως». Δεν υπήρξε καμμία απορρόφηση ή προσχώρηση ή σύγχυση ή διαίρεση ή τροπή των δύο φύσεων, αλλά παρέμειναν και οι δύο ακέραιες, διατηρώντας η κάθε μία τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της γνωρίσματα. Οι δύο φύσεις δηλ. αλληλοπεριχωρήθηκαν. Επομένως, το ορθό είναι ότι ο Χριστός είχε δύο τέλειες φύσεις, την θεία και την ανθρώπινη, και όχι μόνο μία, την θεία. Ακολούθως μπορούμε να κάνουμε λόγο για δυοφυσιτισμό μετά την ένωση και όχι για μονοφυσιτισμό.

Επειδή, όμως, οι αιρετικοί δεν πείθονταν στα δόγματα της αγίας Συνόδου, οι άγιοι Πατέρες μετήλθαν άλλο τρόπο. Και τα δύο μέρη, οι Ορθόδοξοι και οι κακόδοξοι Μονοφυσίτες, έγραψαν αυτά που πίστευαν και κήρυτταν σε ξεχωριστό τόμο. Αφού άνοιξαν τη θήκη, που περιείχε το τίμιο λείψανο της αγίας Ευφημίας, απέθεσαν αυτά τα δύο βιβλία σφραγισμένα στο στήθος της αγίας. Αφού, μετά από λίγες ημέρες, άνοιξαν πάλι τη θήκη, είδαν και εξέστησαν. Διότι, τον μεν τόμο των αιρετικών τον βρήκαν ριγμένο κάτω στα πόδια της αγίας, τον δε τόμο των Ορθοδόξων, που περιείχε τον όρο και την απόφαση της Αγίας Συνόδου, τον βρήκαν να κρατιέται από την Μάρτυρα στην αγκαλιά της. Αφού έγινε αυτό, θαύμασαν όλοι γι’ αυτό το παράδοξο. Απ’ αυτό οι μεν Ορθόδοξοι στηρίχθηκαν στη πίστη και δόξασαν τον Θεό, που καθημερινώς πράττει μεγάλα και παράδοξα θαύματα για την επιστροφή και την διόρθωση πολλών, οι δε αιρετικοί Μονοφυσίτες καταισχύνθηκαν.

Εξαιτίας αυτού του παραδόξου θαύματος κατά χρέος ψάλλει η Εκκλησία μας προς την αγία Ευφημία: «Λίαν εύφρανας τους Ορθοδόξους και κατήσχυνας τους κακοδόξους, Ευφημία Χριστού καλλιπάρθενε˙ της γαρ τετάρτης Συνόδου εκύρωσας, α οι Πατέρες καλώς εδογμάτισαν˙ μάρτυς ένδοξε, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος».

Ο ομόφρων του Ευτυχούς, Διόσκορος, καταδικάσθηκε από την Σύνοδο της Χαλκηδόνος, επειδή ήταν μέγας αιρετικός. Ο Διόσκορος δεν δεχόταν ότι ο Χριστός έχει δύο φύσεις, αλλά αντιθέτως τον φυρμό, την σύγχυση, την σύγκραση ή ανάκρασή τους[2].

Η γνώμη ορισμένων νεωτέρων οικουμενιστών «θεολόγων» ότι ο Διόσκορος δεν καταδικάσθηκε ως αιρετικός, αλλά για την απείθειά του στην πρόσκληση της Συνόδου της Χαλκηδόνος[3] και επειδή αναθεμάτισε τον άγιο Λέοντα, είναι τελείως αβάσιμη. Οι ανωτέρω επικαλούνται τα λόγια του αγίου Ανατολίου: «Διά την πίστιν ου καθηρέθη Διόσκορος»[4]. Παραβλέπουν, όμως, ότι ο Διόσκορος έλεγε κατά την Σύνοδο της Χαλκηδόνος: «Φανερώς διά τούτο καθήρηται ο Φλαβιανός, ότι μετά την ένωσιν δύο φύσεις είπεν˙ εγώ δε χρήσεις έχω των αγίων πάτερων... ότι ου δει λέγειν μετά την ένωσιν δύο φύσεις»[5]. Έλεγε ακόμη ότι «το εκ δύο δέχομαι, το δύο, ού δέχομαι»[6], καθώς και ότι «μετά γάρ την ένωσιν δύο φύσεις ουκ εισίν»[7].

Ο ιερός Δοσίθεος Ιεροσολύμων αναφέρει και αναλύει λεπτομερώς δέκα «εγκλήματα» του Διοσκόρου. Στη συνέχεια προσθέτει ότι «εις εκείνο δε όπερ είπεν ο Ανατόλιος, ότι ο Διόσκορος ου καθηρέθη διά πίστιν, και ευρόντες τούτο οιονεί βοήθημα αυτών ύστερον οι Μονοφυσίται και οι Μονοθελήται, έλεγον, ως εκείνος επίστευε, και ημείς, ρητέον, ότι μηνυθείς, και μη ελθών, καθηρέθη, ου μην ότι ην ευσεβής˙ ει γαρ ήρχετο εις την Σύνοδον, καθηρέθη αν διά την πίστιν, όθεν των Μονοθελητών το ειρημένον, ότι ως εκείνος επίστευεν, ούτω πιστεύομεν, μάταιον»[8]. Εί­ναι πολύ λυπηρό που οι σημερινοί «Ορθόδοξοι» οικουμενιστές «θεολόγοι» χρησιμοποιούν τα επιχειρήματα των αιρετικών Μονοφυσιτών και Μονοθελητών, για να δι­καιολογήσουν τον αίρεσιάρχη Διόσκορο.

Εκείνη την εποχή ασκήτευε στα ερημικότερα μέρη της Βιθυνίας, ένας πολύ ενάρετος ασκητής, ο όσιος Αυξέντιος (†473), ο οποίος έκανε μεγάλο αγώνα για αντιμετώπιση της αιρέσεως του Μονοφυσιτισμού και την επικράτηση της Δ΄ αγίας και Οικουμενικής Συνόδου[9].

«Η υπό της Οικουμενικής εν Χαλκηδόνι Συνόδου καταδίκη του Ευτυχούς και της διδασκαλίας του δεν σήμανε το τέλος, αλλά την έναρξη του οργασμού των μονοφυσιτικών αιρέσεων. Ο Μονοφυσιτισμός αποδείχθηκε η πλέον δυσεκρίζωτη αίρεση, από όσες παρουσιάσθηκαν κατά την πρώτη χιλιετηρίδα του Χριστιανισμού»[10].

Έπειτα από την Σύνοδο της Χαλκηδόνος οι οπαδοί του Διοσκόρου και Ευτυχούς, Μονοφυσίτες στο εξής ονομαζόμενοι[11] , αντέδρασαν δυναμικά εναντίον των αποφάσεών της. Επαναστατούσαν πυρετωδώς σε όλες τις περιοχές της αυτοκρατορίας, δημιούργησαν δικές τους αποσχισμένες κοινό­τητες και έφεραν την Εκκλησία σε αξιοθρήνητη κατάσταση.

Ο μονοφυσίτης μοναχός Θεοδόσιος, «ανήρ λυμεών, κατελθών δρομαίος με­τά την εν Χαλκηδόνι Σύνοδον εις Ιεροσόλυμα»[12] κατάφερε να παρασύρει στην κακοδοξία του την σύζυγο του αποθανόντος βασιλέως Θεοδοσίου, Ευδοκία, και όλους σχεδόν τους μοναχούς. Ο Θεοδόσιος κατηγορούσε την Σύνοδο της Χαλκηδόνος «ως ανατρέψασα την ορθή πίστι και κυρώσασα το δόγμα του Νεστορίου»[13]. Με βίαιες και εγκληματικές ενέργειες, άρπαξε τον θρόνο της αγίας πόλεως και χειροτόνησε πολλούς επισκόπους, ενώ ο άγιος Ιουβενάλιος Ιεροσολύμων και οι κανονικοί επίσκοποι βρίσκονταν ακόμη στην Σύν­οδο της Χαλκηδόνος.
«Ο Θεοδόσιος οδήγησε έξω από την πόλη τον επίσκοπο Σεβηριανό και εκεί τον φόνευσε, επειδή δεν ήθελε να υποταχθεί στην κακοδοξία του. Έπειτα διήγειρε με­γάλο διωγμό σε όλη την αγία πόλη, εναντίον εκείνων, που δεν ήθελαν να κοινωνήσουν μ'αυτόν. Άλλους, λοιπόν, τυράννησε με βασανιστήρια, άλλων άρπαξε την περιουσία, άλλων κατέκαυσε τα σπίτια, ώστε η πόλη να φαίνεται ότι κυριεύεται από βαρβάρους»[14].
Πολύ μεγαλύτερα ήταν τα δεινά, που προξένησαν στους Ορθοδόξους οι Μονοφυσίτες της Αλεξανδρείας. Η Σύνοδος της Χαλκηδόνος είχε διορίσει τον άγιο Προτέριο ως επίσκοπο της πόλεως, αντί του αιρετικού Διοσκόρου. Η έλευση, όμως, του Αγίου στην Αλεξάνδρεια προκάλεσε αμέσως αιμα­τηρές ταραχές. Μετά δε τον θάνατο του Μαρκιανού (457), ένας φανατικός κληρικός του Διοσκόρου, ο Τιμόθεος ο Αίλουρος, παρέσυρε τους μοναχούς και τον λαό εναντίον του αγίου Προτερίου. Κατά την διάρκεια μάλιστα της νύκτας, παρουσιαζόταν στους μοναχούς σαν άγγελος απεσταλμένος από τον Θεό. Τους παρακινούσε να μη κοινωνούν με τον ιερό Προτέριο, αλλά να έχουν ως επίσκοπο τους τον Αίλουρο, δηλαδή τον εαυτό του[15].
Τελικά, ο άγιος Προτέριος, μαζί με άλλους έξι, σφάχθηκε, διωκόμενος στην κολυμβήθρα του βαπτίσματος. Καθώς διηγείται ο ιερός Δοσίθεος, οι φανατικοί Μονοφυσίτες ως θηρία κυριολεκτικά έβγαλαν τα σπλάχνα του Ιερομάρτυρος και τα έφαγαν! Στη συνέχεια έσυραν τον Ομολογητή με σχοινιά μέσα στην πόλη και το μεν ένα μέρος του σώματος το έδωσαν στους σκύλους, το δε άλλο κατέκαυσαν[16].

Μετά τον μαρτυρικό θάνατο του αγίου Προτερίου, ο Τιμόθεος επιβλή­θηκε ως νέος πατριάρχης και προέβη σε παράνομες χειροτονίες Μονοφυ­σιτών με αντίστοιχη εκθρόνιση των Ορθοδόξων ποιμένων. Ο Τιμόθεος νό­θευσε τα βιβλία του αγίου Κυρίλλου[17] και συνεκάλεσε τοπική Σύνοδο, η οποία αναθεμάτισε την Σύνοδο της Χαλκηδόνος και τους αγίους Λέοντα Ρώμης και Ανατόλιο Κωνσταντινουπόλεως. Οι Ορθόδοξοι επίσκοποι και κληρικοί της Αιγύπτου έγραψαν τότε προς τον νέο βασιλέα Λέοντα τον μέγα (457-474) και του εξιστόρησαν τα παράνομα έργα του Τιμοθέου.

Ο μονοφυσίτης επίσκοπος Αντιοχείας Πέτρος ο Κναφεύς είχε υποχρεώσει τον άγιο Μαρτύριο να παραιτηθεί από τον θρόνο του. Ο Πέτρος μάλιστα αναθεμάτιζε όσους δεν πίστευαν ότι η Θεότης ήταν εκείνη, που υπέστη τα πάθη και την σταύρωση, (και όχι η ανθρώπινη φύση του Θεανθρώπου Ιησού) και πρόσθεσε στον τρισάγιο ύμνο την βλάσφημη προσ­θήκη «ο Σταυρωθείς δι' ημάς»[18].

Μετά τον θάνατο, όμως, του ευσεβούς Λέοντος και την εκδίωξη του γαμ­πρού του Ζήνωνος, ο Βασιλίσκος γίνεται κάτοχος του θρόνου της βασιλευούσης (476-478). Ο νέος αυτοκράτωρ, για να στηριχθεί στην εξουσία, προστίθεται στην μερίδα των Μονοφυσιτών και εκδίδει το "Εγκύκλιο" διά­ταγμα. Σ' αυτό καταδίκασε την Σύνοδο της Χαλκηδόνος και τον Τόμο του Λέοντος, και ανεκήρυξε ως επίσημη θρησκεία του κράτους τον Μονοφυσιτισμό. «Ευθέως δε κατά της πίστεως παρετάξατο... Τιμόθεον δε τον Αίλουρον ανεκαλέσατο διά τύπου, και Πέτρον τον Κναφέα κρυπτόμενον εν τη μονή των Ακοίμητων, και όσοι άλλοι εχθροί της αγίας εν Χαλκηδόνι Συνόδου επαρρησιάζοντο κατά της αληθείας»[19].

Την περίοδο αυτή (451-482) τα πλείστα για την στήριξη της Συνόδου της Χαλκηδόνος και την διαφύλαξη της Ορθοδόξου πίστεως προσέφεραν οι Όσιοι μοναχοί Ευθύμιος ο Μέγας, Γελάσιος, Συμεών και Δανιήλ οι Στυλίτες[20].

Δυστυχώς, οι έριδες και οι ταραχές μεταξύ Ορθοδόξων και Μονοφυ­σιτών εξακολουθούσαν και μετά την εκδίωξη του Βασιλίσκου.

Ο αυτοκράτορας Ζήνων έκρινε πλέον ως αναγκαία την χάραξη ενωτικής πολιτικής και κατά το έτος 482 εκδίδει, κατόπιν συνεννοήσεως με τον Ακά­κιο Κωνσταντινουπόλεως, το «Ενωτικόν»[21] διάταγμα. Το Ενωτικόν κατα­δίκαζε τον Νεστοριανισμό και τον Ευτυχιανισμό, απέφευγε τις επίμαχες φράσεις "μία ή δύο φύσεις", παραμέριζε με έντεχνο τρόπο τον όρο της Συνό­δου της Χαλκηδόνος, αναγνώριζε ως έγκυρο το Σύμβολο πίστεως της Α' και Β' Οικουμενικής Συνόδου[22] και απέφευγε να συναριθμήσει την Σύνοδο της Χαλκηδόνος μεταξύ των Οικουμενικών.

Ο βασιλιάς Αναστάσιος ο Δίκορος εξορίζει κατά το έτος 511 τον ιερό Μακεδόνιο Πατριάρχη Κων/λεως στα Ευχάιτα. Ο διάδοχός του, Τιμόθεος (511-518), εξορίζει τον μοναχό Δωρόθεο, που είχε γράψει ένα βιβλίο με πολλούς στίχους υπέρ της Συνόδου της Χαλκηδόνος, στην Ώασι. Το δε βιβλίο ξεσκίζει, επειδή είχε επιγραφή : ‘Τραγωδία, ήγουν προφητεία της νυν καταστάσεως’[23].

Ο Αναστάσιος συγκάλεσε, επίσης, στη Σιδόνα (511) Σύνοδο των Σύρων και των Παλαιστινίων επισκόπων «επί τη τελεία εκβολή της αγίας εν Χαλκη­δόνι Συνόδου»[24]. Οι πατριάρχες Ηλίας και Φλαβιανός, που συμμετείχαν στη Σύνοδο της Σιδόνας, παρεμπόδισαν τον αναθεματισμό των αποφά­σεων της Συνόδου της Χαλκηδόνος[25] και διέλυσαν την Σύνοδο[26].

Οι Μονοφυσίτες εξοργίσθηκαν με την στάση αυτή των δύο πατριαρχών και αποφάσισαν να τους εξορίσουν. Οι Ορθόδοξοι μοναχοί της Κοίλης Συ­ρίας κατέφθασαν τότε στην Αντιόχεια, αποφασισμένοι να υπεραμυνθούν με κάθε τρόπο του Φλαβιανού. Παρά τα μεγάλα δεινά, που υπέστησαν[27], δεν κατόρθωσαν να διασώσουν τον ποιμένα τους, ο οποίος εξορίσθηκε (512) μαζί με «άλλους πολλούς επισκόπους σιδηροδεσμίους, κληρικούς και μοναχούς»[28].

Ο αυτοκράτορας με μεγάλη χαρά έστειλε τότε για επίσκοπο στην Αντιό­χεια τον έξαρχο των Ακέφαλων Σεβήρο. «Ηλίας δε ο Ιεροσολύμων, αναγκαζόμενος υπό του βασιλέως, ή Σευήρω κοινωνήσαι, ή της επισκοπής εκβληθήναι, των μοναχών οχυρωσάντων αυτόν, της επισκοπής μάλλον ηρετίσατο εκβληθήναι»[29].

Στην κρίσιμη εκείνη περίοδο τα μοναχικά τάγματα αγωνίσθηκαν με ηρωισμό και αυτοθυσία. Οι μοναχοί της Κων/λεως, της Αντιο­χείας και των Ιεροσολύμων προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να διαφυλάξουν την πίστη τους και να προστατεύσουν τους ποιμένες τους, οι οποίοι - ο ένας μετά τον άλλο - έπαιρναν τον δρόμο της εξορίας.

Νέο πρόσωπο από πλευράς Μονοφυσιτών κατά την περίοδο αυτή είναι, όπως είδαμε, ο Σεβήρος. Εκτός από τους Μονοφυσίτες, που είχαν και έχουν τον Σεβήρο ως έξαρχο, υπάρχουν και ορισμένοι «Ορθόδοξοι» οικουμενιστές - δυστυχώς ακό­μη και σήμερα - οι οποίοι πιστεύουν, ότι ο άνθρωπος αυτός δεν είχε κακόδοξα φρονήματα! Και μάλιστα ενώ άλλοι αιρετικοί (όπως οι Μονοθελήτες Παύλος Κων/λεως και Μακάριος Αντιοχείας) τον κατέτασσαν στους αιρετικούς[30]. Ας δούμε, όμως, με λίγα λόγια την γνώμη των αγίων Πατέρων.

Ο Κύριλλος ο Σκυθοπολίτης, που συνέγραψε τους βίους των ηγετών των μοναχών της Παλαιστίνης, λέει ότι ο Σεβήρος «καθυπέβαλλε την Σύν­οδο της Χαλκηδόνος σε μύρια αναθέματα. Κήρυττε επίσης μία φθαρτή φύση του Δεσπότου Χριστού του Υιού του Θεού μετά την σάρκωση και ενανθρώπηση από την Παρθένο, φιλονεικώντας να εδραιώσει την κακοδοξία του Ευτυχούς.

Επειδή ήταν φιλοτάραχος, επινόησε πολλές καινοτομίες κατά των ορθών δογ­μάτων και θεσμών της Εκκλησίας και αποδεχόταν την ασεβέστατη και ληστρικωτάτη δευτέρα Σύνοδο της Εφέσου… Διαβεβαίωνε ακόμη ότι η υπόσταση είναι φύση και η φύση υπόσταση[31]. Χωρίς μάλιστα να αναγνωρίζει καμμία διαφορά ανά­μεσα στα ονόματα αυτά, τόλμησε να ονομάζει την αγία και προσκυνητή ομοούσιο τριάδα των θείων υποστάσεων, τριάδα φύσεων και Θεοτήτων και Θεών»[32]!

Ο αιρεσιάρχης και «τυφλός»[33] Σεβήρος «αρνούμενος το της κοινής σωτηρίας μυστήριον»[34], πίστευε ότι ο Χριστός είναι μία σύνθετη φύση και έχει ένα θέλημα[35], ενώ κατά τους αγίους Πατέρες είναι μία σύνθετη υπόσταση[36], δηλ. ένα πρόσωπο με δύο φύσεις και δύο θελήσεις. Δεχόμενος δε ο Σε­βήρος δύο φύσεις προ της ενανθρωπήσεως του Χριστού, «δεν ντρέπεται να αποφαίνεται ότι ο Χριστός συντίθεται από δύο πρόσωπα και δύο υποστάσεις»[37]. Συνεπώς «ο δυσσεβής Σεβήρος απεβάλλετο τους αγίους Πατέρας»[38]. Κατά δε τον άγιο Ταράσιο Κων/λεως, ήταν και Εικονομάχος[39].

Τα τόσο πολλά κακόδοξα φρονήματα του Σεβήρου ανάγκασαν τον άγιο Σωφρόνιο να αναφωνήσει: «Μεθ'ών απάντων (των αιρετικών) και προ πάντων και μετά πάντας και κατά πάντας και υπέρ πάντας έστω και Σεβήρος ανάθεμα, ο τούτων μαθητής εκμανέστατος, και πάντων χρηματίσας Ακεφάλων των νέων και των παλαιών ωμότατος τύραννος, και της Αγίας Καθολικής Εκκλησίας εχθρός δυσμενέστατος, και της Αντιοχέων αγιωτάτης Εκκλησίας μοιχός ανομώτατος και φθορεύς βδελυρώτατος»[40].

Αναφέρεται ακόμη ότι ο Σεβήρος έστειλε δύο επισκόπους του προς τον αρχηγό των Σαρακηνών Αλαμούνδαρο, ο οποίος είχε γίνει Χριστιανός, προσπαθώντας να τον προσελκύσει στην αίρεσή του. Ο Αλαμούνδαρος τότε, θέλοντας να τους ελέγξει, τούς είπε : «Μόλις με ειδοποίησαν ότι πέθανε ο αρχάγ­γελος Μιχαήλ». Εκείνοι είπαν ότι αυτό είναι αδύνατο˙ και αυτός τούς απήν­τησε με μεγάλη σύνεση : «Αφού οι άγγελοι είναι αθάνατοι, τότε πώς, κατά τα λεγόμενά σας, έπαθε και πέθανε η Θεότης επί του σταυρού, η οποία είχε συγκραθεί (αναμιχθεί) με την σάρκα και αποτελέσει μία φύση»[41];

Την περίοδο αυτή (482-518) εντυπωσιακά κατορθώματα εναντίον των Μονοφυσιτών κατάφεραν οι Όσιοι μοναχοί Σάββας ο ηγιασμένος, Θεοδόσιος ο Κοινοβιάρχης και Ιωάννης ο Ησυχαστής[42].
Προς τον άγιο Ιωάννη τον Καππαδόκη Πατριάρχη Κων/λεως (518-520) και την Ενδημούσα Σύνοδο έδωσαν επι­στολή ορισμένοι κληρικοί και δώδεκα μοναχοί διαφόρων Μονών της Αντιοχείας, σχετικά με τα δυσσεβή έργα του Σεβήρου, στην οποία έλεγαν :

«Ποιά τραγωδία δεν επεσκίασαν τα δεινά έργα, που απετόλμησε ο Σεβήρος;

Αυτός κατ' αρχήν, παραλείποντας τα του ιδιαιτέρου βίου του, για να μη σας κουράσουμε, δεν φαίνεται ότι κοινώνησε ποτέ με οποιαδήποτε Ορθόδοξο Εκκλησία. Έπειτα, αφού κατασυκοφάντησε και κατάφερε να εκθρονίσει τον νόμιμο ποιμένα, τον μακαριώτατο Φλαβιανό, άρπαξε με δολιότητα τον θρόνο του.
Από τότε και στο εξής, ως «μισθωτός ποιμήν»[43], δεν εποίμανε την ποίμνη του Χριστού, ούτε έφυγε, το οποίο θα ήταν και το καλύτερο. Αντιθέτως, αυτός ο ίδιος έπραττε τα θηριώδη έργα της σφαγής και του διασκορπισμού των προβάτων. Επινοούσε επίσης μωρολογίες και βλασφημίες εναντίον του Θεού, και δεν άφησε κανένα από τους αγίους Πατέρες, που να μη τον κατηγορήσει.

Εξακολουθεί μάλιστα να αποκηρύττει καθημερινά τις Συνόδους, που συγκρο­τήθηκαν υπέρ της ευσεβούς πίστεως. Εφόσον δηλ. ο Σεβήρος τόλμησε να ανα­θεματίσει και να πολεμήσει την αγία Σύνοδο της Χαλκηδόνος, είναι ολοφάνερο ότι αποστρέφεται και μισεί και τις τρεις πρώτες Οικουμενικές Συνόδους, οι οποίες είναι αδελφές της. Και τούτο, διότι η Σύνοδος αυτή επικύρωσε - περισσότερο από κάθε άλλη – το Σύμβολο πίστεως των τριακοσίων δεκαοκτώ αγίων Πατέρων, αποδέχ­θηκε τους εκατόν πενήντα οσίους και αγίους Πατέρες της Β΄ Οικουμενικής Συνόδου, και φυσικά και τους οσίους Πατέρες, που συνήλθαν με όμοιο τρόπο στην Έφεσο κατά του δυσσεβούς Νεστορίου,

Πόσους δε φόνους αγίων μοναχών διέπραξε, αναθέτοντας την σφαγή σε Ιουδαϊκά χέρια, δεν διέφυγε ούτε την δική σας προσοχή, οσιώτατοι, ούτε κανενός άλλου. Διότι, ήταν ελεεινό θέαμα να βλέπεις πεταμένους εδώ και εκεί, γυμνούς, άταφους, κατασπαραγμένους από τους σκύλους και εκτεθειμένους στα αρπακτικά όρνεα περισσοτέ­ρους από τριακόσιους άνδρες. Όλοι αυτοί οι μοναχοί, που είχαν αγωνισθεί ασκητικά έως τα γηρατειά τους, προέρχονταν από την δευτέρα επαρχία των Σύρων.

Τα όμοια, επίσης, και το ίδιο ελεεινά έχει πράξει και μέσα στους ξενώνες του. Διότι, τώρα οικοδομεί σκοτεινές φυλακές και, αφού κατακλείει και μαστιγώνει πολλούς μέσα σ' αυτές ένεκα της ευσεβούς πίστεώς τους, στη συνέχεια τούς σκοτώνει. Αλλά, και εκείνα, που τόλμησε να πράξει κοντά στις πηγές της Δάφνης, οσιότατοι, χρησιμοποιώντας μαγείες και λατρεύοντας με αηδιαστικά θυμιάματα τους δαίμονες, τα διηγείται όλη εκείνη η μεγάλη πόλη.

Δεν λυπήθηκε φυσικά ούτε αυτά ακόμη τα άγια θυσιαστήρια ή τα ιερά σκεύη. Έτσι, τα μεν απέξυνε ως ακάθαρτα, τα δε πάλι έσπαζε και έλειωνε με την βοήθεια των ομοφρόνων του. Εκτός απ' αυτά, όμως, ω μακαριότατοι, έχει τολμήσει και το εξής : Σφετερίσθηκε με τους συντρόφους του τα χρυσά και ασημένια περιστέρια, τα οποία ήταν κρεμασμένα - εις τύπον του Αγίου Πνεύματος - επάνω από τις θείες κολυμβήθρες και τα ιερά θυσιαστήρια. Έλεγε, μάλιστα, ότι δεν είναι σωστό να παρο­μοιάζεται το Άγιον Πνεύμα με περιστέρι.

Επίσης, αφού απεκόμισε τα χρήματα, τα οικήματα και τα καλύτερα κτήματα, που ανήκαν στην Εκκλησία, τα κατεδαπάνησε όλα και την καταχρέωσε με βαρύ­τατα δάνεια. Δεν είναι, όμως, δυνατό, μακαριότατοι, να διηγηθούμε με λεπτομέρειες όλα όσα απετόλμησε ό Σεβήρος, γι' αυτό και αρκούμεθα σ' αυτά τα λίγα, αν και στην πραγματικότητα είναι τεράστια»[44].

Πολύ συγκινητική είναι επίσης η επιστολή, που λίγο αργότερα έστειλαν οι μοναχοί της Απαμείας προς τους επισκόπους τους, στην οποία διηγούνται τα φοβερά έργα του μονοφυσίτου Πέτρου Απαμείας.
«Ο Πέτρος στέλνει πολλές φορές άτομα και προξενούν πληγές στους μοναχούς της Μονής Δωροθέου. Στη συνέχεια τους φέρνει στην πόλη και τους κλείνει στη φυλακή. Και δεν σταματά από αυτό το έργο, αν και το έχει πράξει πολλές φορές. Ποιος, όμως, θα μπορέσει να προσεγγίσει την αλήθεια, διηγούμενος τα κακά, που έγιναν στο Μοναστήρι της Ματρώνης;… Αλλά, εάν πάλι θυμηθούμε όσους είχαν επιτεθεί κατά της Μονής των Οράγων, πόσες άραγε σελίδες θα χρειασθούν, για να αφηγηθούμε τα τόσα πολλά αδικήματά τους; Διότι, δεν δίστασαν – όπως γίνεται στις πολιορκίες – να καταστρέψουν την Μονή και να συλλάβουν ως αιχμαλώτους τους μοναχούς, που έψαλλαν εκεί…

Σε κανένα επίσης από τους γύρω κατοίκους δεν διέφυγαν τα όσα έγιναν κατά την έφοδο εναντίον της Μονής των Νικερτών. Αλλά, και ποιος λογικός άνθρωπος θα μπορέσει να διηγηθεί χωρίς δάκρυα, τα φοβερά έργα, που διέπραξαν με εχθρικό τρόπο, να φονεύουν τους ευλαβείς και Ορθοδόξους μοναχούς, που συναθροίζονταν εκεί, για να τιμήσουν την επιτελουμένη εορτή. Άλλωστε, ήταν συνηθισμένος πλέον στους φόνους των μοναχών και θεωρούσε μέγα κέρδος την καταραμένη από όλους τους ανθρώπους αυτή την πράξη»[45].

Οι μοναχοί διαφόρων Μονών από την Κων/λη, την Συρία, την Παλαιστίνη, το Σινά, την Ραϊθώ και την Σκυθόπολη στέλνουν νέα επιστολή προς τον ιερό Μηνά Πατριάρχη Κων/λεως, η οποία διαβάζεται στην πέμπτη πράξη της Μεγάλης Ενδημούσης Συνόδου της Κων/λεως το 536, στην οποία καταγγέλλουν τα παράνομα έργα του Σεβήρου, του Πέτρου και των άλλων αιρετικών, και συγκεκριμένα τα αναθέματα κατά των αγίων Πατέρων, της Συνόδου της Χαλκη­δόνος και του τόμου του Λέοντος, τις πιέσεις και τους εκβιασμούς σε Ορθο­δόξους κληρικούς, για να υπογράψουν τα αναθέματα αυτά, τους βίαιους φόνους αγίων ανδρών, τις παράνομες χειροτονίες, τις ληστρικές εφόδους κατά των Μονών, τους φόνους των μοναχών, τα σχίσματα και τους εμφυ­λίους πολέμους, που επέφεραν τον τελευταίο καιρό στην Αλεξάνδρεια και πολλά άλλα[46].

Μεγάλοι πολέμιοι των Μονοφυσιτών αυτή την περίοδο (550-619) υπήρξαν οι ιερομάρτυς Αναστάσιος, Ιωάννης Μόσχος, Όσιος Αντίοχος ο Πανδέκτης, Θεόδωρος πρεσβύτερος της Ραϊθούς, Όσιος Ιωάννης ο Σιναΐτης ο συγγραφεύς της Κλίμακος, Όσιος Βαρσανούφιος, Όσιος Ιωάννης ο Προφήτης και ο Όσιος Δωρόθεος[47].

Τέλος, εκφράζουμε την ευχή οι Αντιχαλκηδόνιοι Μονοφυσίτες να συνειδητοποιήσουν ότι οι «πατέρες» τους έπεσαν σε αίρεση, να κατανοήσουν την πλάνη, στην οποία δυστυχώς μέχρι σήμερα βρίσκονται, να αποκηρύξουν την αίρεση και τους αρχηγούς της Ευτυχή, Διόσκορο και Σεβήρο και να επανέλθουν στην αγκάλη της αγίας Ορθοδόξου Εκκλησίας μας, που είναι η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία[48].

Παραπομπές
[1] ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΚΑΛΛΙΣΤΟΣ, Εκκλησιαστική Ιστορία, τ. ιδ', κεφ. μζ', P.G.146, 1225C-1228Β.
[2] ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ, Έκδοσις ακριβής της Ορθοδόξου πίστεως, βιβλίο γ', κεφ. γ' (μζ'), P.G. 94, 993Α, ΑΓΙΟΣ ΣΩΦΡΟΝΙΟΣ, Επιστολή συνοδική, P.G. 87 Γ΄, 3169Β.
[3] ΒΛΑΣΙΟΣ ΦΕΙΔΑΣ, Εκκλησιαστική Ιστορία, τ. α', Αθήναι 1994, σ. 646, ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΑΡΜΙΡΗΣ, Τα δογματικά και συμβολικά μνημεία της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας, τ. α', Αθήναι 1960, σ. 168, Α. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ, Ο μοναχισμός έναντι της αιρέσεως εις την αρχαίαν Εκκλησίαν, Θεσ/κη 1980, σ. 67.
[4] Σ. ΜΗΛΙΑΣ, Των ιερών Συνόδων… συλλογή, Παρίσι 1761, τ. β΄, σ. 153β.
[5] Ένθ’ ανωτ., σ. 67α.
[6] Ένθ’ ανωτ., σ. 68β.
[7] Ένθ’ ανωτ., σ. 69α.
[8] ΔΟΣΙΘΕΟΣ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ, Δωδεκάβιβλος, βιβλίο δ΄, κεφ. β΄, § α΄ εκδ. Β. Ρηγόπουλος , Θεσ/κη 1982, σ. 352.
[9] Οι αγώνες των μοναχών υπέρ της Ορθοδοξίας, εκδ. Ι. Μ. Οσίου Γρηγορίου, Άγιον Όρος 2003, σσ. 92-93.
[10] Σ. ΣΑΚΚΟΣ, Περί Αναστασίων Σιναϊτών, Θεσ/κη 1964, σ. 87.
[11] Φ. ΒΑΦΕΙΔΗΣ, Εκκλησιαστική Ιστορία, τ. α΄, § 72, 3, Κων/λη 1884, σ. 243.
[12] ΟΣΙΟΣ ΘΕΟΦΑΝΗΣ, Χρονογραφία, έτος 5945, P.G. 108, 273Α.
[13] ΚΥΡΙΛΛΟΣ ΣΚΥΘΟΠΟΛΙΤΗΣ, Βίος του εν αγίοις πατρός ημών Ευθυμίου, κεφ. κζ΄, Ε.Π.Ε., Φιλοκαλία, τ. 5.
[14] ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΚΑΛΛΙΣΤΟΣ, Εκκλησιαστική Ιστορία, τ. ιε΄, κεφ. θ΄, P.G. 147, 32Α.
[15] Μ. ΓΕΔΕΩΝ, Πατριαρχικοί πίνακες, Αθήνα 1996, σ. 124.
[16] ΔΟΣΙΘΕΟΣ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ, Δωδεκάβιβλος, βιβλίο δ΄, κεφ. στ΄, § ατ΄ εκδ. Β. Ρηγόπουλος , Θεσ/κη 1982, σ. 429.
[17] ΟΣΙΟΣ ΘΕΟΦΑΝΗΣ, ένθ’ανωτ., έτος 5950, P.G. 108, 281Β.
[18] ΔΟΣΙΘΕΟΣ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ, Δωδεκάβιβλος, βιβλίο δ΄, κεφ. θ΄, § α΄ εκδ. Β. Ρηγόπουλος , Θεσ/κη 1982, σ. 437.
[19] ΟΣΙΟΣ ΘΕΟΦΑΝΗΣ, ένθ’ανωτ., έτος 5967, P.G. 108, 301Β.
[20] Οι αγώνες των μοναχών υπέρ της Ορθοδοξίας, εκδ. Ι. Μ. Οσίου Γρηγορίου, Άγιον Όρος 2003, σσ. 97-107.
[21] ΟΣΙΟΣ ΘΕΟΦΑΝΗΣ, ένθ’ανωτ., έτος 5976, P.G. 108, 320Β.
[22] Φ. ΒΑΦΕΙΔΗΣ, Εκκλησιαστική Ιστορία, τ. α΄, § 73, 3, Κων/λη 1884, σ. 244.
[23] ΟΣΙΟΣ ΘΕΟΦΑΝΗΣ, ένθ’ανωτ., έτος 6002, P.G. 108, 360Β.
[24] Ό.π., έτος 6003, P.G. 108, 361Α
[25] ΚΥΡΙΛΛΟΣ ΣΚΥΘΟΠΟΛΙΤΗΣ, ένθ’ανωτ., κεφ. νβ΄.
[26] Ένθ’ανωτ., κεφ. νστ΄.
[27] ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΚΑΛΛΙΣΤΟΣ, ένθ’ανωτ., κεφ. κζ΄, P.G. 147, 169D.
[28] ΟΣΙΟΣ ΘΕΟΦΑΝΗΣ, ένθ’ανωτ., έτος 6004, P.G. 108, 368Β.
[29] Ό. π.
[30] Σ. ΜΗΛΙΑΣ, Των ιερών Συνόδων… συλλογή, τ. β΄, σσ. 476α, 573α.
[31] ΟΣΙΟΣ ΜΑΞΙΜΟΣ ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ, Προς Mαρτίνον, P.G.91, 40A.
[32] Βίος του οσίου πατρός ημών Σάββα, κεφ. νστ',
[33] ΑΓΙΟΣ ΕΥΛΟΓΙΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ, παρά Μεγάλω Φωτίω, Μυριόβιβλος, σκε', P.G. 103, 944C.
[34] ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ, Περί αιρέσεων... , § πγ', P.G. 94, 744Α,
[35] ΟΣΙΟΣ ΜΑΞΙΜΟΣ ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ, ένθ' άνωτ., P.G. 91, 45C.
[36] Του ιδίου, Επιστολή ιγ΄, P.G. 91, 525ΒC.
[37] ΑΓΙΟΣ ΕΦΡΑΙΜΙΟΣ, παρά Μεγάλω Φωτίω, Μυριόβιβλος, σκθ', P.G. 103, 993C.
[38] ΑΓΙΟΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ ΑΝΤΙΟΧΕΙΑΣ, Οδηγός, κεφ. ζ΄, P.G. 89, 109D.
[39] Σ. ΜΗΛΙΑΣ, ένθ’ άνωτ., σσ. 736α, 820α.
[40] Επιστολή Συνοδική, P.G. 87Γ΄, 3192BC.
[41] ΙΩΑΝΝΗΣ ΖΩΝΑΡΑΣ, Χρονικόν, βιβλίο ιδ΄, κεφ. δ΄, P.G. 134, 1220Β.
[42] Οι αγώνες των μοναχών υπέρ της Ορθοδοξίας, εκδ. Ι. Μ. Οσίου Γρηγορίου, Άγιον Όρος 2003, σσ. 113-122.
[43] Ιω, 10, 12-13.
[44] Σ. ΜΗΛΙΑΣ, ένθ’ άνωτ., σσ. 289-299.
[45] Σ. ΜΗΛΙΑΣ, ένθ’ άνωτ., σσ. 322-323.
[46] Ό.π., σσ. 287-294.
[47] Οι αγώνες των μοναχών υπέρ της Ορθοδοξίας, εκδ. Ι. Μ. Οσίου Γρηγορίου, Άγιον Όρος 2003, σσ. 133-144.
[48] Η αίρεσις των μονοφυσιτών αντιχαλκηδονίων˙ διηγήσεις από τους βίους των αγίων, εκδ. Ορθόδοξος Κυψέλη, Θεσ/κη 1997, σσ. 7-10, 24-28. και ΙΕΡΟΜ. ΛΟΥΚΑΣ ΓΡΗΓΟΡΙΑΤΗΣ, Διόσκορος και Σεβήρος˙ οι αντιχαλκηδόνιοι αιρεσιάρχαι˙ κριτική δύο διδακτορικών διατριβών, εκδ. Ι. Μ. Οσίου Γρηγορίου, Άγιον Όρος 2003 και Είναι οι Αντιχαλκηδόνιοι Ορθόδοξοι; Κείμενα της Ιεράς Κοινότητος του Αγίου Όρους και άλλων αγιορειτών Πατέρων περί του διαλόγου Ορθοδόξων και Αντιχαλκηδονίων (Μονοφυσιτών), εκδ. Ι. Μ. Οσίου Γρηγορίου, Άγιον Όρος 1995 και ΠΡΩΤΟΠΡ. ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΖΗΣΗΣ, Η ‘Ορθοδοξία των Αντιχαλκηδονίων Μονοφυσιτών, εκδ. Βρυέννιος, 1994 και ΑΡΧΙΜ. ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΨΑΝΗΣ, Η ‘ιδεολογική’ ορθοδοξία των αντιχαλκηδονίων˙ Απάντησις σε απόψεις του καθηγητού κ. Γεωργίου Μαρτζέλου, εκδ. Ι.Μ. Οσίου Γρηγορίου, Άγιον Όρος 2005 και ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΜΑΡΤΖΕΛΟΣ, «Ορθοδοξία και αίρεση των Αντιχαλκηδονίων κατά τον άγιο Ιωάννη τον Δαμασκηνό», Θεολογία 752 (2004) 593-609.

Πηγή: Ι.Μ.Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου


Ο Θεός, ιλάσθητί μοι τώ αμαρτωλώ και ελέησόν με.

Άβαταρ μέλους
Νίκος
Διαχειριστής
Δημοσιεύσεις: 6863
Εγγραφή: Παρ Ιούλ 27, 2012 11:05 am
Τοποθεσία: Κοζάνη

Re: Μονοφυσιτισμός

Δημοσίευσηαπό Νίκος » Τρί Νοέμ 21, 2017 9:51 am

Ιερά Κοινότης Αγίου Όρους - Διάλογος με Μονοφυσίτες
Από το Αρχείο της Ιεράς Κοινότητας Αγίου Όρους

Εικόνα

ΕΙΣΗΓΗΣΙΣ
ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΟΣ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ
ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΔΙΑΛΟΓΟΥ ΜΕΤΑΞΥ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΑΙ ΑΝΤΙΧΑΛΚΗΔΟΝΙΩΝ


Η Γ' κοινή δήλωσις της Μικτής Επιτροπής του Δια­λόγου μεταξύ της Ορθοδόξου Εκκλησίας και των Ανα­τολικών "Ορθοδόξων" (Αντιχαλκηδονίων) Εκκλησιών, η οποία συνήλθεν εις Σαμπεζύ της Ελβετίας από 1ης έως 6ης Νοεμβρίου 1993, μας προεκάλεσεν ανησυχίαν και φόβον. Η Μικτή Επιτροπή προτείνει άρσιν των α­ναθεμάτων «υπό των Προκαθημένων όλων των Εκκλη­σιών των δύο μερών διά της υπογραφής ειδικής εκ­κλησιαστικής πράξεως, εν τη οποία θα διακηρύσσεται υφ' εκατέρας πλευράς ότι η ετέρα είναι κατά πάντα ορ­θόδοξος», και ότι «η άρσις των αναθεμάτων πρέπει να συνεπάγεται ότι α) αποκαθίσταται αμέσως η πλήρης κοινωνία των δύο πλευρών, β) ουδεμία κατ' αλλήλων καταδίκη του παρελθόντος, συνοδική ή προσωπική, είναι πλέον ενεργός...»
Τα ανωτέρω, εάν ορθώς κατανοούμεν αυτά, σημαί­νουν ότι επίκειται η ένωσις, την οποίαν ήδη εν μέρει επραγματοποίησε το Πατριαρχείον Αντιοχείας. Θα έπρεπε, βεβαίως, να πανηγυρίσωμεν διά την επικειμένην ένωσιν, εάν η ένωσις αυτή ήτο η δέουσα, η από ορθοδόξου πλευράς αποδεκτή, ήτοι έν αληθεία. Επειδή όμως, καθώς θα εξηγήσωμεν περαιτέρω, αι προϋποθέσεις αύται δεν πληρούνται καθ' ημάς και κατ' άλλους θεολόγους, φο­βούμεθα ότι η προς την ένωσιν σπουδή θα έχη ως απο­τέλεσμα, πρώτον μεν μίαν νόθον και ψευδή ένωσιν, δεύτερον δε σχίσμα εσωτερικόν εις την καθ' ημάς αγίαν Ορθόδοξον Έκκλησίαν.
Θα αναφέρωμεν εν συνεχεία τας επιφυλάξεις μας.
1. Παρατηρείται και εις τας τρεις επισήμους δηλώσεις παραίτησις των Ορθοδόξων από την ορθόδοξον εκκλησιολογίαν, καθ' ην την Μίαν, Αγίαν, Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν αποτελεί μόνον η καθ' ημάς Ορθόδοξος Εκκλησία. Αναγνωρίζονται και οι Αντιχαλκηδόνιοι ως "Όρθόδοξοι Ανατολικοί", και αμφότεραι αι Εκκλησίαι ως δύο ισότιμοι οικογένειαι της αυ­τής Εκκλησίας. Πρόκειται, δηλαδή, περί μορφής θεω­ρίας των κλάδων.
Ως χαρακτηριστικούς παρατηρεί ο Καθηγητής Γ. Μαντζαρίδης: «Η Ορθόδοξη Εκκλησία έχει τη συνεί­δηση ότι αποτελεί την αδιάκοπη συνέχεια της μιας αδι­αίρετης Εκκλησίας. Και στηρίζει τη συνείδησή της αυτή στη διαχρονική ενότητα της με την αποστολική Εκκλη­σία. Η ενότητα της Εκκλησίας, ως ουσιώδες γνώρισμα της φύσεώς της, δεν μπορεί να τεθεί υπό διαπραγμάτευ­ση. Δεν υπάρχουν πολλές Εκκλησίες, γιατί δεν υπάρχουν πολλοί Χριστοί ή πολλά σώματα Χριστού. Η θέση αυτή δεν είναι ούτε οπισθοδρομική ούτε συντηρητική, αλλά αυτονόητη και παραδοσιακή. Είναι η θέση που είχε εξ αρχής η Εκκλησία και πρόβαλλε πάντοτε η κοινή εκ­κλησιαστική παράδοση. Γι’ αυτό και ο τρόπος με τον όποιο υποστηρίζεται η αποκατάσταση πλήρους κοινωνίας των Αντιχαλκηδονίων με την Ορθόδοξη Εκκλησία δη­μιουργεί σοβαρές ανησυχίες για κρίση ταυτότητας στην ίδια την Ορθοδοξία. Δεν είναι δυνατόν υπό το φως νε­ώτερης δογματικής συμφωνίας Σύνοδοι που καταδικάστηκαν από Οικουμενικές Συνόδους να θεωρηθούν ορθόδοξες στη διδασκαλία τους, γιατί η διδασκαλία δεν εξαντλείται στη διατύπωση μόνο του δόγματος, αλλά εκ­φράζει την ενότητα και την ταυτότητα της Εκκλησίας. Ούτε μπορούν πρόσωπα που αναθεματίζονται στο Συνοδικόν της Ορθοδοξίας να θεωρούνται Πατέρες μιας άλλης Ορθόδοξης Εκκλησίας, η οποία τελικά γίνεται αποδεκτή ως ταυτόσημη με εκείνην που συνέταξε το Συνοδικόν. Πάντοτε, και ιδιαίτερα σε κρίσιμους καιρούς σαν τους σημερινούς, η προσήλωση στη διαχρονική συν­είδηση και ταυτότητα της Ορθοδοξίας είναι επιτακτική» (Γ. Μαντζαρίδη, Η εμπειρική Θεολογία στην οικολογία και την πολιτική, Θεσσαλονίκη 1994, σ. 157-8).
2. Παραιτούμεθα οι Ορθόδοξοι από την ιστορικήν μας συνέχειαν και ταυτότητα με την Εκκλησίαν των Οι­κουμενικών Συνόδων (Δ', Ε' και ΣΤ), δεχόμενοι ότι οι Αντιχαλκηδόνιοι πάντοτε ήσαν ορθόδοξοι και οι Πατέ­ρες των (Διόσκορος και Σεβήρος) ομοίως. Εμμέσως δη­λαδή δεχόμεθα ότι αι Οικουμενικαί αύται Σύνοδοι επλα­νήθησαν και ημείς τας διορθώνομεν. Προσπάθεια συμβι­βασμού των πραγμάτων δεν χωρεί. Ή αι Σύνοδοι ωρθοτόμησαν την Αλήθειαν και οι Διόσκορος και Σεβήρος, ως και οι τούτων διάδοχοι, ήσαν αιρετικοί ή, εάν ούτοι δεν ήσαν αιρετικοί, αι Σύνοδοι επλανήθησαν. Υπενθυμίζομεν σχετικώς τον εις τα Πρακτικά της Δ' Οικου­μενικής Συνόδου αναγραφόμενον τρόπον ψηφοφορίας των Πατέρων, οι οποίοι εκλήθησαν να αποφανθούν με ποίου το μέρος τάσσονται, του Λέοντος ή του Διοσκόρου:
«Οι μεγαλοπρεπέστατοι και ενδοξότατοι άρχοντες είπον Διόσκορος έλεγε το εκ δύο φύσεων δέχομαι, το δε δύο ου δέχομαι, ο δε αγιότατος αρχιεπίσκοπος Λέ­ων δύο φύσεις λέγει είναι εν τω Χριστώ ηνωμένας ασυγχύτως, και ατρέπτως, και αδιαιρέτως, εν τω μονογενεί υιώ, τω σωτήρι ημών. τίνι τοίνυν ακολουθείτε; τω αγιωτάτω Λέοντι, ή Διοσκόρω; οι ευλαβέστατοι ε­πίσκοποι εβόησαν ως Λέων, ούτω και πιστεύομεν. οι αντιλέγοντες, Ευτυχιανισταί είσιν. Λέων ορθοδόξως εξέθετο».
3. Η προσπάθεια επαναδιατυπώσεως, υπό της Μικτής Επιτροπής, της ορθοδόξου Χριστολογίας, παρά την αριστοτεχνικήν της διατύπωσιν υπό των αγίων Δ', Ε' και ΣΤ' Συνόδων, προκειμένου να συμφωνήσουν οι Αντιχαλκηδόνιοι, καθ' ημάς κρίνεται ως άσκοπος και επι­κίνδυνος.
Άσκοπος, διότι θα αρχίσωμεν εξ υπαρχής να συζητώμεν όσα οι Πατέρες με τόσον κόπον και αγώνα και συνεζήτησαν και εν Αγίω Πνεύματι εδογμάτισαν «τω βραχεί ρήματι και πολλή συνέσει», κατά τρόπον μη επιδεχόμενον παρερμηνείαν. Ως δε παρατηρεί και ο Σεβ. Μύρων (νυν Εφέσου) Χρυσόστομος Κωνσταντινίδης: «Θεωρούμεν αμετακίνητον τον Όρον τούτον (τ. έ. της Δ' Συνόδου). Τον θεωρούμεν επαρκή -φύσει και θέσει, πνευματολογικώς, εκκλησιολογικώς και συνοδολογικώς-επαρκή και απαραίτητον διά πάσαν έκφρασιν και ερμηνείαν και κατάληψιν του χριστολογικού δόγματος περί των δύο εν Χριστώ φύσεων. Επεμείναμεν δε και επιμένομεν εις το ανεπίτρεπτον και ανωφελές της αναζητή­σεως ή συντάξεως νέας χριστολογικής διατυπώσεως, νέας χριστολογικής formula, έξω ή έστω και παραλ­λήλως προς τον Όρον της εν Χαλκηδόνι Συνόδου» (Μητροπ. Μύρων Χρυσοστόμου Κωνσταντινίδου, Διά­λογος Ορθοδόξου Εκκλησίας και Αρχαίων Ανατο­λικών Εκκλησιών, εν περιοδ. Θεολογία, Αθήναι 1980, τόμος 51, τεύχος 1, σελ. 40).
Επικίνδυνος, διότι υπό την νέαν διατύπωσιν της Μι­κτής Επιτροπής, εκ πρώτης όψεως ορθόδοξον, χωρούν ίσως και ερμηνείαι μετριοπαθούς και συγκεκαλυμμένου μονοφυσιτισμού.
Εάν οι Αντιχαλκηδόνιοι δέχωνται την ορθόδοξον Χριστολογίαν, τι τους εμποδίζει να αποδεχθούν την ορθοδοξωτάτην διατύπωσιν της υπό των αγίων Δ', Ε' και ΣΤ' Οικουμενικών Συνόδων, και μάλιστα υπό της αγίας Δ' εν Χαλκηδόνι, η οποία και εκ του γνωστού θαύματος της αγίας μεγαλομάρτυρος Ευφημίας ως ορθόδοξος επιστοποιήθη;
Αρνούμενοι τους Όρους των Συνόδων αυτών, μας επιτρέπουν βασίμως να υποθέσωμεν ότι κατά βάθος αρ­νούνται την υπ' αυτών κηρυττομένην ορθόδοξον Χριστολογίαν. [1]
4. Η υπό των Αντιχαλκηδονίων καταδίκη του Ευτυ­χούς δεν αποτελεί καθ' ημάς εγγύησιν της ορθοδοξίας των. Πρέπει να καταδικάσουν τον μετριοπαθή μονοφυσιτισμόν του Σεβήρου και του Διοσκόρου. Σημειωτέον ότι και ο Σεβ. Νικοπόλεως δέχεται τον Διόσκορον ως αιρετικόν (Βλέπε Μητρ. Νικοπόλεως Μελετίου, Απάντη­ση σε απορίες, εν περιοδ. Εκκλησία, 1-15 Ίαν. 1992, αρ. 1).
Εξ άλλου περί του μονοφυσιτίζοντος χαρακτήρος της Χριστολογίας των οπαδών του Σεβήρου γράφει ο π. Γε­ώργιος Φλωρόφσκυ: «Εν τούτοις για τους οπαδούς του Σεβήρου το "ανθρώπινο" στον Χριστό δεν ήταν εντελώς ανθρώπινο, γιατί δεν ήταν δραστήριο, δεν ήταν "αυτο­κινούμενο". Κατά την θεώρηση των Μονοφυσιτών το ανθρώπινο στο Χριστό ήταν σαν ένα παθητικό αντικεί­μενο της θεϊκής επιδράσεως. Η θέωσις φαίνεται ότι ει­ναι μία μονόπλευρη πράξη της θεότητας, χωρίς να λαμ­βάνει αρκετά υπ' όψη την συνεργία της ανθρωπινής ελευ­θερίας, η πρόσληψη της οποίας με κανένα τρόπο δεν υ­ποθέτει ένα "δεύτερο υποκείμενο". Στη θρησκευτική τους εμπειρία το στοιχείο της ελευθερίας εν γένει δεν τονί­ζονταν επαρκώς και αυτό θα μπορούσε να ονομαστεί αν­θρωπολογικός μινιμαλισμός (μείωση του ανθρώπινου στον Χριστό)». (Οι Βυζαντινοί Πατέρες τον 5ον αιώνα, μετάφρ. Π. Πάλη, Θεσσαλονίκη 1992, σελ. 604). Πρό­κειται δι' ένα πολύ λεπτόν σημείον, το οποίον όμως είναι θεμελιώδες. Ίσως εδώ έγκειται η διαφορά μας με τους νυν Αντιχαλκηδονίους, διά την οποίαν χρειάζεται ρητώς να ομολογηθή ο όρος της αγίας Δ' Οικουμενικής Συν­όδου.
Το ότι δε οι Αντιχαλκηδόνιοι δέχονται κάποιον με­τριοπαθή μονοφυσιτισμόν φαίνεται και από τα Πρακτικά της εν Aarhus ανεπισήμου συναντήσεως, αλλά και εκ δι­ακηρύξεών των, ως της παρατιθεμένης του πατριάρχου των Κοπτών Σενούδα Γ' κατά την προσφώνησίν του προς την Μικτήν Θεολογικήν Έπιτροπήν εις την Μονήν Anba Bishoy το 1989: «Πιστεύομεν ότι ο Κύριος Θεός και Σωτήρ Ιησούς Χριστός είναι τέλειος εν τη Θεότητι Αυτοί και τέλειος εν τη Ανθρωπότητι Αυτού. Ήνωσε την Θεότητα Αυτού μετά της Ανθρωπότητος Αυτού ασυγχύτως, ατρέπτως, αχωρίστως και δεν ομιλούμεν περί δύο φύσεων μετά την μυστηριώδη ταύτην ενότητα του Κυρίου ημών» (Επίσκεψις αρ. 422, 1-7-1989, σελ. 10).
Βεβαίως εις την Β' Κοινήν Δήλωσιν παραδέχονται ότι: «Αμφότεραι αι οικογένειαι συμφωνούν ότι αι φύσεις ηνώθησαν υποστατικώς και φυσικώς μετά των ιδίων εν­εργειών και θελήσεων αυτών ασυγχύτως, ατρέπτως, α­διαιρέτως, αχωρίστως και ότι διακρίνονται "τη θεωρία μόνη"».
Νομίζομεν ότι το "θεωρία μόνη" είναι δεκτικόν μονοφυσιτιζούσης ερμηνείας και δέον να διευκρινισθή από ορθοδόξου απόψεως. Εάν το "τη θεωρία μόνη" αναφέ­ρεται εις την διαφοράν των δύο φύσεων, νομίζομεν ότι εχει καλώς ως εδογμάτισεν η αγία Ε' Οικουμενική Σύν­οδος. Εάν όμως δηλοί ότι αι δύο φύσεις υπάρχουν "τη θεωρία μόνη", δεν είναι ορθόδοξος.
5. Η παράγραφος 8 της Β' Δηλώσεως, η αφορώσα τας Οικουμενικάς Συνόδους, προκαλεί σοβαράς απορίας και ανησυχίας. Η παράγραφος εχει ούτως:
«Αμφότεραι αι οικογένειαι αποδέχονται τας τρεις πρώτας Οικουμενικάς Συνόδους, αίτινες αποτελούν κοινήν ημών κληρονομίαν. Ως προς τας τεσσάρας επομένας Συνόδους της Ορθοδόξου Εκκλησίας, οι Ορθόδοξοι δηλώνουν ότι δι' αυτούς τα ανωτέρω σημεία 1-7 είναι επίσης αι διδασκαλίαι των τεσσάρων μετα­γενεστέρων Συνόδων της Ορθοδόξου Εκκλησίας, ενώ συγχρόνως οι Ανατολικοί Ορθόδοξοι θεωρούν την δήλωσιν ταύτην των Ορθοδόξων ως ερμηνείαν αυτών. Με την αλληλοκατανόησιν ταύτην οι Ανατολικοί Ορθόδοξοι ανταποκρίνονται εις την αυτήν θετικώς».
Κατά τον Καθηγητήν της Δογματικής Νικ. Μητσόπουλον: «Οι Αντιχαλκηδόνιοι, οι "Ανατολικοί Ορθόδοξοι", κατά την "δήλωσιν", όχι μόνον αρνούνται να δεχθούν ως Οικουμενικάς τας Δ', Ε', ΣΤ' και Ζ' Οι­κουμενικάς Συνόδους, αλλά, κατά την "κοινήν δήλωσιν" πάντοτε, φέρονται συγκαταβαίνοντες απλώς εις την υπό των Ορθοδόξων παραδοχήν των Συνόδων αυτών και μάλιστα κατόπιν δηλώσεως των Ορθοδόξων ερμηνευ­τικής ούτως ειπείν της διδασκαλίας των ως άνω Συν­όδων, την οποίαν ερμηνευτικήν δήλωσιν ωσαύτως αρ­νούνται οι Αντιχαλκηδόνιοι, θεωρούντες αυτήν "ως ερ­μηνείαν" των Ορθοδόξων» (Νικ. Μητσόπουλου, ενθ' ανωτ., 1-4-1992, αρ. 6, σελ. 193) [2].
Παραθέτομεν εν συνεχεία τα ερωτήματα, τα οποία θέ­τει διά την ανωτέρω παράγραφον της Κοινής Δηλώσεως ο κ. Καθηγητής, τα οποία και προσυπογράφομεν:
«Ερωτώμεν. Εάν υπήρχον σήμερον ωργανωμέναι χριστιανικαί κοινότητες αρνούμεναι, επί παραδείγματι, τον όρον "ομοούσιος" του Συμβόλου Νικαίας - Κων­σταντινουπόλεως και εβεβαίουν ότι αποδέχονται την έννοιαν την διά του όρου δηλουμένην εν τω Συμβόλω, αλλ' ουχί και την διατύπωσιν της Α' εν Νικαία Οικουμενικής Συνόδου, και κατά συνέπειαν και αυτό τούτο το Σύμβολον, θα εγίνοντο δεκτοί ως ορθόδοξοι;
Ερωτώμεν, επίσης. Οι και σήμερον υπάρχοντες, έστω και ολιγάριθμοι, χριστιανοί οι ανήκοντες εις την "εκ των Ελασσόνων Εκκλησιών της Ανατολής", "Ασσυριανήν Νεστοριανικήν", οι μη αποδεχόμενοι την Γ' Οικουμενικήν Σύνοδον θα θεωρηθούν, εάν βεβαίως δηλώσουν επι­σήμως ότι αποδέχονται την διδασκαλίαν της Συνόδου, αλλ' όχι και την Σύνοδον καθ' εαυτήν και τον όρον αυ­τής, ως ορθόδοξοι;
Ερωτώμεν προσέτι. Εάν δεχθώμεν ως ορθοδόξους τους αρνητάς του όρου της Χαλκηδόνος, δύναται να στηριχθή πλέον ως επιχείρημα ημών των Ορθοδόξων, η θέσις ότι διά του filioque των Ρωμαιοκαθολικών επ­έρχεται προσθήκη-αλλοίωσις εις την διδασκαλίαν του Συμβόλου Νικαίας-Κωνσταντινουπόλεως περί της εκπορεύσεως του Αγίου Πνεύματος, δεδομένου ότι οι Ρω­μαιοκαθολικοί ισχυρίζονται ότι διά της προσθήκης του filioque δεν αλλοιούται η διδασκαλία του Συμβόλου της πίστεως, αλλ' απλώς "ερμηνεύεται" αύτη;
Και ερωτώμεν περαιτέρω. Εάν γίνουν δεκτοί ως Ορθόδοξοι οι αρνούμενοι την Δ' εν Χαλκηδόνι Οικουμενικήν Σύνοδον Αντιχαλκηδόνιοι και οδηγηθώμεν εις «την πλήρη κοινωνίαν των δύο οικογενειών Εκκλησιών εν Χριστώ τω Κυρίω ημών", κατά το κείμενον της "δη­λώσεως", θα υπάρχουν εν τη μια, πλέον, Εκκλησία πι­στοί δεχόμενοι τας επτά Οικουμενικάς Συνόδους και πι­στοί μη δεχόμενοι ταύτας;
Και, ακόμη, ερωτώμεν. Θα ζητήται εις το εξής, ως μέχρι τούδε, παρά των μελλόντων να χειροτονηθούν εψηφισμένων Επισκόπων η αποδοχή των αγίων επτά Οικουμενικών Συνόδων και η ομολογία των υπ' αυτών, ως υπό φωτιστικής χάριτος του Παναγίου Πνεύματος ο­δηγούμενων, εκτεθέντων όρων της ορθής πίστεως η παρ' άλλων θα ζητήται και παρ' άλλων δεν θα ζητήται;» (του αυτού, ένθ' ανωτ. 1992, αρ. 6, σ. 193 και αρ. 7, σ. 238).
Περαιτέρω δέον να ληφθή υπ' όψιν ότι κατά τον Σεβασμ. Εφέσου: «η περί συνοδικότητος και Συνόδων αντίληψις των αδελφών Αρχαίων Ανατολικών είναι βα­σικά διάφορος από την ημετέραν, διό και η απόστασις μεταξύ των ημετέρων δύο κόσμων εις το θέμα τούτο των Οικουμενικών Συνόδων είναι μεγάλη». (Μητρ. Μύρων Χρυσοστόμου Κωνσταντινίδου, ένθ' ανωτ. τεύχος 2, σ. 227). Συμπεραίνει δε ο Σεβασμιώτατος: «Πάντως, μία τοιαύτη αντίληψις περί Οικουμενικών Συνόδων ως ουχί απαραιτήτων στοιχείων απολύτου εκφράσεως της αγιότητος και του κύρους της Εκκλησίας πρέπει να εμβάλη εις σκέψιν και ανησυχίαν όχι μόνον την Ορθόδοξον πλευράν, αλλά και την Ρωμαιοκαθολικήν, με την γνωστήν ευρείαν συνοδολογίαν της» (αυτόθι).
6. Υποστηρίζεται ότι η άρσις των αναθεμάτων των υπό των Οικουμενικών Συνόδων επιβληθέντων κατά των "Πατέρων" των Αντιχαλκηδονίων είναι δυνατή υπό των
Προκαθημένων των Ορθοδόξων Εκκλησιών. Προς τούτο επικαλούνται ωρισμένα παραδείγματα, τα οποία είτε δεν είναι ιστορικώς αποδεδειγμένα είτε δεν αφορούν Οι­κουμενικάς Συνόδους.
Επί του ζητήματος τούτου έχομεν να παρατηρήσωμεν τα εξής:
α) Εις τα παραδείγματα αυτά πρόκειται περί μεμο­νωμένων ατόμων και όχι πάντως περί αιρεσιαρχών και αρχηγών ολοκλήρων αιρετικών "εκκλησιών". Διά την πε­ρίπτωσιν δε του εικονομάχου αυτοκράτορος Θεοφίλου, δέον να διευκρινισθή ότι ούτος κατά την ώραν του θα­νάτου του μετενόησε, ο δε άγιος Μεθόδιος δεν ήρε το συμπεριλαμβάνον και αυτόν γενικόν ανάθεμα κατά των εικονομάχων, αλλά προσηυχήθη μεθ' όλης της Εκκλη­σίας διά την συγχώρησιν της ψυχής του (Βλ. υπόμνημα εις το Συναξάριον της Κυριακής της Ορθοδοξίας εις το Τριώδιον).
Ως δε παρατηρεί ο π. Γ. Φλωρόφσκυ περί την άρσιν αναθέματος της Δ' Οικ. Συνόδου: «Δεν πρόκειται περί απλού τίνος αναθέματος κανονικού. Η περίπτωσις είναι πολύ δυσκολωτέρα οπωσδήποτε, όταν το ανάθεμα είναι θεολογικόν» (παρά Χρυσ. Κωνσταντινίδου, ένθ' ανωτ., σ. 233).
β) Τα μεμονωμένα και κατ' οικονομίαν γινόμενα εις την Εκκλησίαν δεν συνιστούν νόμον, αλλ' υπερισχύουν οι Ιεροί Κανόνες, όπως αποφαίνεται και η ΑΒ' Σύν­οδος: «Το γε σπάνιον ου νόμον της Εκκλησίας τιθέ­μενοι ...» (Κανών ΙΖ'). Εάν μεμονωμέναι περιπτώσεις κατίσχυον των Ιερών Κανόνων, θα ανετρέπετο όλη η κανονική τάξις της Εκκλησίας.
γ) Η άρσις των αναθεμάτων Οικουμενικών Συνόδων θέτει υπό αμφισβήτησιν το κύρος και την αυθεντίαν των Οικουμενικών Συνόδων ως αλάθητων εκφραστών της ορθοδόξου πίστεως.[3]
Κατά τον Καθηγητήν, επίσης, Πρωτοπρ. π. Θεόδωρον Ζήσην: «Δεν είναι θέμα ερμηνείας, αλλά αλλαγής και ανατροπής των αποφάσεων των Οικουμενικών Συνόδων. Τι θα γίνει, παραδείγματος χάριν, ποια ερμηνεία θα δώ­σουμε στον όρο πίστεως της Ζ' εν Νικαία Οικουμενικής Συνόδου, που ανακεφαλαιώνει την όλη ορθόδοξη πίστη και που για τους Αντιχαλκηδονίους και τους αγίους των λέγει τα εξής; "Συν τούτοις δε και τας δύο φύσεις ομολογούμεν του σαρκωθέντος δι' ημάς εκ της αχράντου Θεοτόκου και αειπαρθένου Μαρίας, τέλειον αυτόν Θεόν και τέλειον άνθρωπον γινώσκοντες, ως και η εν Χαλκηδόνι Σύνοδος εξεφώνησεν, Ευτυχή και Διόσκορον δυσφημήσαντας, της θείας αυλής εξελάσασα, συνυποβάλλοντες αυτοίς Σεβήρον, Πέτρον και την πολυβλάσφημον αυτών αλληλόπλοκον σειράν". Τις αποφάσεις των Οικουμενικών Συνόδων θεωρούμε οι Ορθόδοξοι ως αλάθητες, διότι ελήφθησαν τη επιστασία του Αγίου Πνεύματος και ανεγνωρίσθησαν από τη συνείδηση της Εκκλησίας όλων των αιώνων. Με ερμηνείες λοιπόν και θεολογικές σοφιστείες θα προσβάλουμε το κύρος και την αυθεντία των Οικουμενικών Συνόδων και θα προκα­λέσουμε σχίσμα στη διαχρονική ενότητα και καθολικό­τητα της Ορθοδόξου Εκκλησίας, επιβάλλοντας στους Ορθοδόξους του εικοστού αιώνος να πιστεύουν διαφορετικά για τους Αντιχαλκηδονίους από τους Ορθοδό­ξους των προηγουμένων γενεών, όταν μάλιστα εκείνη την πίστη την κατοχύρωσαν και την εδίδαξαν φωτισμένα και άγια πρόσωπα; Δεν είναι εύκολο πράγμα η θεολογία, για να μπορεί κανείς να παίζει και να διαπραγματεύεται με στόχο να δημιουργεί προσωπικές και κοινωνικές σχέσεις. Αν γκρεμίσεις κάτι, γκρεμίζεται όλο το οικοδόμημα. Οι Άγιοι Πατέρες το εγνώρισαν πολύ καλά αυτό, γι' αυτό και ως μόνη οδό και μέθοδο ενώσεως των αιρετικών υποδεικνύουν την αποκήρυξη της αιρέσεως και την απο­δοχή της ορθοδόξου διδασκαλίας. Εμείς τώρα αποκλεί­σαμε εκ των προτέρων αυτήν την μέθοδο, αφού τους α­ναγνωρίσαμε ήδη ως Ορθοδόξους και τους εβάλαμε μέ­σα στην αυλή της Ορθοδόξου Εκκλησίας, από την οποία αλαθήτως και θεοπνεύστως τους εξέβαλαν οι Άγιοι Πατέρες με αποφάσεις Οικουμενικών Συνόδων».
7. Αι μέχρι τούδε συμφωνίαι δεν φέρουν την σφρα­γίδα της συνοδικότητος. Τα ζητήματα συμφωνούνται υ­πό επιτροπής περιωρισμένου αριθμού ιεραρχών και θεο­λόγων (ομοφρόνων ως προς τας περί Αντιχαλκηδονίων αντιλήψεις) και εγκρίνονται υπό ολιγομελών πάλιν Συν­όδων χωρίς ευρυτέραν συμμετοχήν των Ιεραρχιών των Τοπικών Εκκλησιών και ευρείαν συνοδικήν διάσκεψιν, εις ην ελευθέρως θα ακουσθούν αι απόψεις των διαφω­νούντων, και μετά ταύτα θα αποφανθούν οι Ιεράρχαι.
Αλλά και εις το πλήρωμα της Εκκλησίας, και μά­λιστα τους ενδιαφερομένους διά την πίστιν, δεν υπάρχει η δέουσα ενημέρωσις και αποδοχή των γενομένων.
Ο Σεβ. Μητροπολίτης Νικοπόλεως γράφει ότι: «Επακολουθεί υποβολή εκθέσεων στις Ιερές Συνόδους. Αυ­τές έχουν το δικαίωμα να εκτιμήσουν και να προωθή­σουν όσο θέλουν τον διάλογο. Τα κείμενα των διαλόγων είναι απλές εισηγήσεις προς τις Ιερές Συνόδους. Μετά την υποβολή τέτοιων εκθέσεων των Μικτών Επιτροπών Διαλόγου και την εκ μέρους των Συνόδων ομόφωνη α­ποδοχή τους, θα κριθή από μία ευρεία Σύνοδο, αν πρέπει να υλοποιηθούν τα πορίσματα του διαλόγου. Αυτή η Σύνοδος θα αντιμετώπιση σε τελικό στάδιο το ζήτημα. Επί του παρόντος λοιπόν ως προς τον διάλογον με τους Αντιχαλκηδονίους ευρισκόμαστε σε κάποιο από τα αρχι­κά στάδια» (Μητροπ. Νικοπόλεως Μελετίου, ένθ' ανωτ., σελ. 12).
Συμφωνούμεν με την διαδικασίαν αυτήν, υπό την προϋπόθεσιν βεβαίως, ότι η συνείδησις του πληρώματος της Εκκλησίας θα αποδεχθή τας προτάσεις αυτάς. Το κείμενον όμως της Μικτής Επιτροπής δεν προβλέπει αυτήν την διαδικασίαν, αλλά προτείνει την άμεσον άρσιν των αναθεμάτων και την ένωσιν.
8. Πιστεύομεν ότι μία αληθής ένωσις προϋποθέτει την αποδοχήν, εκ μέρους των Αντιχαλκηδονίων, των αγίων επτά Οικουμενικών Συνόδων και όλων των Πατέρων της αγίας μας Εκκλησίας, ως των αγίων Ιωάννου του Δαμασκηνού, Μαξίμου του Ομολογητού, Γρηγορίου του Παλαμά, ως των γνησίων εκφραστών αυτών.
Κατά τας μέχρι τούδε προσπάθειας ενώσεως Ορθοδόξων και Αντιχαλκηδονίων, ήδη από της εποχής του ιερού Φωτίου, εζητείτο η παρ' αυτών πλήρης αποδοχή των αγίων Δ', Ε', ΣΤ' και Ζ' Οικουμενικών Συνόδων. Είναι η πρώτη φορά έκτοτε, καθ' ην δεν απαιτείται η εκ μέρους των αποδοχή των Οικουμενικών Συνόδων.
Ως παρατηρεί ο Σεβ. Εφέσου: «Πρώτον, αι Οικου­μενικοί Σύνοδοι Ε' και ΣΤ' αναντιρρήτως προσέθεσαν και νέα στοιχεία εις την κατάληψιν και αποδοχήν του χριστολογικού δόγματος και δεν περιωρίσθησαν μόνον εις την διατήρησιν των παραδεδομένων. Προκειμένου δε περί της Δ' Οικουμενικής, είναι γνωστή η προσφορά της εις το χριστολογικόν δόγμα. Αι τρεις αύται Οικουμενικαί Σύνοδοι, η Δ', η Ε' και η ΣΤ', υπήρξαν η βάσις και η προϋπόθεσις της όλης αναλελυμένης χριστολογικής πίστεως της Εκκλησίας μετά τας τρεις πρώτας Οικου­μενικάς. Η μη αποδοχή τούτων, συνεπάγεται την μη αποδοχήν συνόλης της χριστολογικής διδασκαλίας της Εκκλησίας, και φυσικά αίρει την βάσιν και την δυνατότητα συζητήσεως και διαλόγου επί του θέματος τόσον των Οικουμενικών Συνόδων, όσον και περί αυτής ταύτης της Χριστολογίας.
Το έτερον σημείον αναφέρεται εις μίαν άποψιν, ανεξήγητον, και τολμώ να είπω, άκρως ανησυχητικήν, την οποίαν διετύπωσε προσφάτως ο Κόπτης Πατριάρχης Shenouda ο Γ', κατά την ομιλίαν, την οποίαν έκαμεν ενώπιον της ημετέρας Διορθοδόξου Επιτροπής διά τον Διάλογον μετά των Αρχαίων Ανατολικών Εκκλησιών, εν Chambesy, κατά τον παρελθόντα Φεβρουάριον. Ο Κόπτης Πατριάρχης επί τη ευκαιρία εκείνη είπεν: "Ως προς τας Οικουμενικάς Συνόδους, αποδεχόμεθα εξ αυ­τών τας τρεις πρώτας... Αρνούμεθα την Σύνοδον της Χαλκηδόνος... Δύναμαι να είπω τελείως ανοικτά, ότι όλαι αι Ανατολικαί Εκκλησίαι δεν δύνανται να αποδε­χθούν την Σύνοδον της Χαλκηδόνος... Έχετε επτά Οι­κουμενικάς Συνόδους. Εάν σάς λείψη μία, δεν έχετε να χάσετε πολλά πράγματα"» (Μητρ. Μύρων Χρυσ. Κωνσταντινίδου, ένθ' ανωτ., σ. 229-30).
Διερωτώμεθα, τι ένωσις θα είναι αυτή, εις την οποίαν ημείς θα δεχώμεθα τας Οικουμενικάς Συνόδους και αυ­τοί δεν θα τας δέχωνται; Ημείς θα εχωμεν τον Διόσκορον και τον Σεβήρον ως αιρετικούς και αυτοί θα τους έχουν ως αγίους;
Ημείς θα έχωμεν την Σύνοδον της Εφέσου ως ληστρικήν και αυτοί θα την έχουν ως ορθόδοξον;
Και πώς είναι δυνατόν να γίνη η μεθ' ημών ένωσις αυτών, όταν δεν παραδέχωνται την Εκκλησίαν μας ως έχει, αλλά υπό όρους και "ακρωτηριασμένην"; Και είναι δυνατόν να δεχθώμεν ημείς τοιαύτην ένωσιν;
Εάν οι Αντιχαλκηδόνιοι πιστεύουν διά τον εαυτόν των ότι είναι πλήρως ορθόδοξοι και άρα δεν διακυβεύε­ται η σωτηρία των, τότε διατί θέλουν την ένωσιν μετά της ημετέρας Εκκλησίας, την οποίαν δεν αποδέχονται ολόκληρον και προς την οποίαν δεν έρχονται με ταπείνωσιν και μετάνοιαν; Και τι αναγκάζει ημάς να τους δεχθώμεν αποδεχόμενοι τους όρους των επί αθετήσει θε­μελιωδών εκκλησιολογικών μας αρχών;
Άρα γε κάποια πολιτικού χαρακτήρος σκοπιμότης ε­νώσεως προς αντιμετώπισιν αναγκών προερχομένων εκ κοινών ετεροθρήσκων επιβουλών είναι αιτία επαρκής διά την τοιαύτην αμφίβολον και αμφίλογον ένωσιν;
Ή μήπως αι εκκλησιαστικαί ενοποιήσεις τύπου ειρη­νικής συνυπάρξεως προωθούνται διά να εξυπηρετήσουν τα σχέδια πολιτικών ενοποιήσεων του αιώνος μας;
9. Παρά την παραδοχήν υπό των Αντιχαλκηδονίων θεολόγων, των διαλεγομένων μετά των Ορθοδόξων, κοινών σημείων ορθοδόξου Χριστολογίας, εν τούτοις δέον να εξετασθή εάν την Χριστολογίαν αυτήν δέχωνται οι κληρικοί και το πλήρωμα των Εκκλησιών αυτών, δι­ότι έχομεν πληροφορίας ότι οι πρωτεργάται της ενώσεως διαφοροποιούνται από τα πληρώματα των Εκκλησιών αυτών. Υπάρχουν δε και δηλώσεις Αντιχαλκηδονίων Πατριαρχών και θεολόγων αντίθετοι προς τα αποφασισθέντα. Επ' ευκαιρία, είναι χαρακτηριστική η διαπίστωσις του Καθηγητού κ. Νικ. Μητσόπουλου: «Εξ όσων έχω μελετήσει και δη
α) των περί των Αντιχαλκηδονίων θέσεων των Πα­τέρων της Εκκλησίας,
β) των κειμένων των δύο κοινών δηλώσεων των Μι­κτών Επιτροπών του 1989 και του 1990 και
γ) των προσωπικών συζητήσεων μετά των λίαν αγα­πητών μου, φοιτητών και πτυχιούχων, οι περισσότεροι των οποίων και αριστεύουν εις τα μαθήματά μου, όχι μόνον δεν έχω πεισθή ότι η Χριστολογία των Αντιχαλ­κηδονίων είναι ορθόδοξος, αλλ' εχω την πεποίθησιν ότι δεν είναι ορθόδοξος και ακριβέστερον δεν είναι ορθό­δοξος ως προς το δόγμα της υποστατικής ενώσεως των δύο εν Χριστώ φύσεων» (Δογματικοί προϋποθέσεις..., εν έφημ. Ορθ. Τύπος, φ. 1061, 4-2-1994).
10. Βλέπομεν εις τον μετά των Αντιχαλκηδονίων διάλογον να ισχύουν δύο βασικαί κατευθύνσεις, αι οποίαι χαρακτηρίζουν και τον μετά των Ρωμαιοκαθολικών διάλογον. Ήτοι:
α) Η αναγνώρισις της ετέρας αιρετικής εκκλησίας είτε ως "αδελφής" εκκλησίας είτε ως ομότιμου "οικογενείας", επί παραιτήσει της αξιώσεώς μας ότι η Μία, Αγία, Κα­θολική και Αποστολική Εκκλησία είναι μόνον η καθ' ημάς Ορθόδοξος Εκκλησία. Και,
β) Η επίσπευσις της ενώσεως παρακαμπτομένων των διαφορών, αι οποίαι ειτε παρασιωπώνται είτε και ελαχιστοποιούνται.

* * *
Κατόπιν όλων των ανωτέρω συνάγεται ότι δεν πλη­ρούνται εισέτι αι προϋποθέσεις διά την ένωσιν μετά των Αντιχαλκηδονίων, και ότι τυχόν εσπευσμένη ένωσις και τα διεστώτα δεν θα ενώση αρμονικώς και τα ηνωμένα θα διάσπαση.
Ως εκ τούτου θα πρέπει οι κατά πάντα αξιοσέβαστοι πατέρες και αδελφοί οι μετέχοντες εις τον Διάλογον και επισπεύδοντες αυτόν, όπως και όλοι οι ηγετικήν κατέ­χοντες θέσιν εις τας Σεπτάς Ιεραρχίας, να αναλογισθούν την ευθύνην νέου σχίσματος, πολύ ευρύτερου του παλαιοημερολογητικού, και να βοηθήσουν να μη προχωρήση η διαδικασία της ενώσεως εις το άμεσον μέλλον, αλλά να προηγηθή ευρεία ενημέρωσις και συζήτησις μεταξύ των Σεβ. Αρχιερέων, του Ιερού Κλήρου και του λαού. Και, αφού λειτουργήση η συνείδησις της Εκκλησίας αβιάστως και ελευθέρως, τότε να γίνη ό,τι θα αναπαύση την συνείδησιν της Εκκλησίας.
Ας θεωρηθή δε και το κείμενον αυτό ως μία επιπλέον ένδειξις ότι η συνείδησις τμήματος της Εκκλησίας δεν έχει αναπαυθή με τα μέχρι τούδε αποφασισθέντα, ούτε θα αποδεχθή τοιαύτην ένωσιν.

Εν Αγίω Όρει τη 1η Φεβρουαρίου 1994
Τα μέλη της Επιτροπής
Ο της Βατοπαιδίου Αρχιμ. Εφραίμ
Ο της Διονυσίου Γέρων Επιφάνιος
Ο της Φιλόθεου Γέρων Λουκάς
Ο της Γρηγορίου Αρχιμ. Γεώργιος


Πηγή: Ι.Μ. Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου


Ο Θεός, ιλάσθητί μοι τώ αμαρτωλώ και ελέησόν με.

Άβαταρ μέλους
Γιώργος1998
Δημοσιεύσεις: 50
Εγγραφή: Δευτ Σεπ 25, 2017 7:51 pm

Re: Μονοφυσιτισμός

Δημοσίευσηαπό Γιώργος1998 » Τετ Νοέμ 22, 2017 11:35 pm

Πάντως η αίρεση είναι περίπλοκη.



Πέτρος
Δημοσιεύσεις: 1646
Εγγραφή: Πέμ Φεβ 19, 2015 9:32 am

Re: Μονοφυσιτισμός

Δημοσίευσηαπό Πέτρος » Πέμ Νοέμ 23, 2017 8:26 am

Μέγας ΑΘανάσιος Αρχιεπίσκοπος Αλεξανδρείας:
Λόγος περί ενανθρωπήσεως του Λόγου:

Γνώριζε λοιπόν ο Λόγος ότι με κανένα άλλο τρόπο δεν θα καταλύονταν η φθορά των ανθρώπων παρά μόνον αν ο ίδιος πέθαινε· αλλά, δεν ήταν δυνατό να πεθάνει ο Λόγος, ο Υιός του Πατέρα, διότι ήταν αθάνατος. Εξαιτίας αυτού,προσλαμβάνει για τον εαυτό του θνητό σώμα ώστε, αφού αυτό γίνει μέτοχο του Λόγου που εξουσιάζει τα πάντα, να γίνει ικανό να πεθάνει για χάρη όλων· και χάρη στο Λόγο που το κατοικεί, να παραμείνει άφθαρτο. Έτσι, η φθορά που βασανίζει όλους, θα σταματήσει εξαιτίας της αναστάσεως (του σώματος). Γι’αυτό, ο Λόγος το σώμα που σαρκώθηκε, το πρόσφερε σε θάνατο σαν ιερό σφάγιο, ελεύθερο από κάθε κηλίδα. Κι έτσι, με τη δική του κατάλληλη προσφορά, εξάλειψε το θάνατο απ’ όλους τους ομοίους του (ανθρώπους).

Πηγή: Ιερά Μητρόπολις Γουμενίσσης, Αξιουπόλεως και Πολυκάστρου, http://www.imgap.gr/file1/AG-Pateres/Pateres/Peri_Enanthropiseos.htm




Επιστροφή στο

Μέλη σε σύνδεση

Μέλη σε αυτή την Δ. Συζήτηση: 3 και 0 επισκέπτες