Ρωμαιοκαθολικισμός

Ανάλυση θεμάτων που αφορούν τις αιρέσεις

Συντονιστές: Anastasios68, Νίκος, johnge

Άβαταρ μέλους
Νίκος
Διαχειριστής
Δημοσιεύσεις: 6863
Εγγραφή: Παρ Ιούλ 27, 2012 11:05 am
Τοποθεσία: Κοζάνη

Re: Ρωμαιοκαθολικισμός

Δημοσίευσηαπό Νίκος » Τρί Φεβ 06, 2018 9:13 am

Δημοσίευση μάλλον αδιάφορη για την εξέλιξη της συζήτησης. Μη δημοσιεύετε, ότι βρείτε μπροστά σας. Σκεφτείτε, αν προσφέρει κάποιο ουσιαστικό στοιχείο στη συζήτηση.


Ο Θεός, ιλάσθητί μοι τώ αμαρτωλώ και ελέησόν με.

Πέτρος
Δημοσιεύσεις: 1646
Εγγραφή: Πέμ Φεβ 19, 2015 9:32 am

Re: Ρωμαιοκαθολικισμός

Δημοσίευσηαπό Πέτρος » Τρί Φεβ 06, 2018 9:59 am

Σήμερα που η Εκκλησία μας τιμάει τη μνήμη του Μέγα Φωτίου Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως είναι ευκαιρία να διαβάσετε τη στάση του απέναντι στον παπισμό.



Άβαταρ μέλους
Αποστολος0
Δημοσιεύσεις: 133
Εγγραφή: Τρί Σεπ 19, 2017 7:00 pm

Re: Ρωμαιοκαθολικισμός

Δημοσίευσηαπό Αποστολος0 » Τρί Φεβ 06, 2018 11:28 am

Νίκος έγραψε:Δημοσίευση μάλλον αδιάφορη για την εξέλιξη της συζήτησης. Μη δημοσιεύετε, ότι βρείτε μπροστά σας. Σκεφτείτε, αν προσφέρει κάποιο ουσιαστικό στοιχείο στη συζήτηση.

Χιλιάδες Σερβοβόσνιοι(Ορθόδοξοι της Βοσνίας) υπέφεραν για την πίστη τους από τους Κροάτες/Καθολικούς της Βοσνίας επίσης,άτομα δολοφονήθηκαν,εκτελέστηκαν,υπέφεραν.Αυτό δεν είναι μόνο ένα θέμα που αφορά τις τρείς εθνικές/θρησκευτικές μειονότητες που ζούνε στην σημερινή Βοσνία(Μουσουλμάνοι Βόσνιοι,Ορθόδοξοι Σερβοβόσνιοι,Καθολικοί Κροάτες).Είναι κάτι που αφορά όλη την Ορθόδοξη εκκλησία.Όταν υποφέρει ένα μέλος της εκκλησίας υποφέρουνε όλοι.Εδώ δεν καλλιεργούμε το μίσος μεταξύ ανθρώπων διαφορετικών πεποιθήσεων δογμάτων.Σεβόμαστε τον καθένα ως πρόσωπο και θεωρούμε ως χριστιανοί ότι η ζωή είναι ιερή και δώρο του Θεού που μόνο ο Κύριος έχει δικαίωμα να πάρει και ευχόμαστε να πίστευαν το ίδιο οι Καθολικοί Κροάτες της Βοσνίας όταν ξέπσπασαν την οργή τους απέναντι στους Ορθόδοξους Σερβοβόσνιους που δεν τους έφταιξαν σε τίποτα παρά μόνο στο ότι δεν ήταν Καθολικοί στο θρήσκευμα.



Άβαταρ μέλους
Αποστολος0
Δημοσιεύσεις: 133
Εγγραφή: Τρί Σεπ 19, 2017 7:00 pm

Re: Ρωμαιοκαθολικισμός

Δημοσίευσηαπό Αποστολος0 » Τρί Φεβ 06, 2018 7:22 pm

Νίκος έγραψε:Δημοσίευση μάλλον αδιάφορη για την εξέλιξη της συζήτησης. Μη δημοσιεύετε, ότι βρείτε μπροστά σας. Σκεφτείτε, αν προσφέρει κάποιο ουσιαστικό στοιχείο στη συζήτηση.

Γιατί είναι αδιάφορο για την εξέλιξη της συζήτησης;Μας αφορά άμεσα για να δούμε τι έκανε η Καθολική εκκλησία στους Ορθόδοξους της Βοσνίας.Και αυτά έγιναν πρόσφατα μέχρι 1946.



Άβαταρ μέλους
Νίκος
Διαχειριστής
Δημοσιεύσεις: 6863
Εγγραφή: Παρ Ιούλ 27, 2012 11:05 am
Τοποθεσία: Κοζάνη

Re: Ρωμαιοκαθολικισμός

Δημοσίευσηαπό Νίκος » Τρί Φεβ 06, 2018 7:45 pm

Οι παπικοί έχουν κατά καιρούς δολοφονήσει χιλιάδες ανθρώπους, πολλοί από τους οποίους ήταν Ορθόδοξοι. Ο μεγαλύτερος ίσως αριθμός νεκρών σε μάχες και μαρτύρων υπήρξε στην Ελλάδα και τις υπόλοιπες περιοχές της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, που κατέλαβαν οι Φράγκοι. Ακόμη και σήμερα η δράση των Ουνιτών ταλαιπωρεί τις πρώην κομμουνιστικές χώρες. Η ιστορία που αναφέρεις είναι γνωστή, αλλά ένα μικρό επεισόδιο σε ένα μακρύ κύκλο αίματος.

Σημασία έχει, γιατί γίνονται όλα αυτά από υποτιθέμενους Χριστιανούς. Αυτό συζητάμε εδώ και είναι πιο σημαντικό από μεμονωμένα γεγονότα.


Ο Θεός, ιλάσθητί μοι τώ αμαρτωλώ και ελέησόν με.

Άβαταρ μέλους
Αναστάσιος
Διαχειριστής
Δημοσιεύσεις: 5436
Εγγραφή: Παρ Αύγ 04, 2017 1:57 pm
Τοποθεσία: Νέα Μάκρη, Ηλιούπολη (για όσο θα σπουδάζω)

Re: Ρωμαιοκαθολικισμός

Δημοσίευσηαπό Αναστάσιος » Τρί Φεβ 06, 2018 7:52 pm

Νίκος έγραψε:Οι παπικοί έχουν κατά καιρούς δολοφονήσει χιλιάδες ανθρώπους, πολλοί από τους οποίους ήταν Ορθόδοξοι. Ο μεγαλύτερος ίσως αριθμός νεκρών σε μάχες και μαρτύρων υπήρξε στην Ελλάδα και τις υπόλοιπες περιοχές της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, που κατέλαβαν οι Φράγκοι. Ακόμη και σήμερα η δράση των Ουνιτών ταλαιπωρεί τις πρώην κομμουνιστικές χώρες. Η ιστορία που αναφέρεις είναι γνωστή, αλλά ένα μικρό επεισόδιο σε ένα μακρύ κύκλο αίματος.

Σημασία έχει, γιατί γίνονται όλα αυτά από υποτιθέμενους Χριστιανούς. Αυτό συζητάμε εδώ και είναι πιο σημαντικό από μεμονωμένα γεγονότα.

"Χριστιανούς" εννοείτε! (ξεχάσατε τα εισαγωγικά) :mrgreen:

Γράψατε υποτιθέμενους. Τώρα το είδα! ;)


«Εγώ ειμί το φως του κόσμου ο ακολουθών εμοί ου μη περιπατήση εν τη σκοτία αλλ΄ έξει το φως της ζωής...»

Άβαταρ μέλους
Νίκος
Διαχειριστής
Δημοσιεύσεις: 6863
Εγγραφή: Παρ Ιούλ 27, 2012 11:05 am
Τοποθεσία: Κοζάνη

Re: Ρωμαιοκαθολικισμός

Δημοσίευσηαπό Νίκος » Τετ Φεβ 07, 2018 8:18 am

Το σχίσμα κατά τον Μεγά Φώτιο
Dogma 06 Φεβρουαρίου 2018

Εικόνα

Λόγος που εκφωνήθηκε κατά τη Συνοδική Θεία Λειτουργία την 6η Φεβρουαρίου 1970 στο Καθολικό της Ιεράς Μονής Πεντέλης.

H 6η Φεβρουάριου είναι η ημερομηνία, την οποίαν η Ορθόδοξος Καθολική Εκκλησία ημών ώρισεν εις μνήμην Φωτίου του Μεγάλου. Δι’ ο και ημείς σήμερον, αγαλλομένω ποδί και σκιρτώση καρδία, προσήλθομεν εις τον Ιερόν τούτον Ναόν, ίνα, εν ιεροπρεπεί και κατανυκτικώ και ησυχίω μοναστικώ περιβάλλοντι, τιμήσωμεν τον εορταζόμενον ’γιον ό στις, διαγραψας τροχιάν αιγλήεσσαν και λαμπροφόρον εν τω πνευματικώ στερεώματι της Εκκλησίας, κατέστη αστήρ παμφαής και πολύφωτος αποστίλβων την θεσπεσίαν μαρμαρυγήν και το αείξωον πνευματικόν κάλλος της Ορθοδοξίας, καταλάμπων δε τοις εαυτού μεγαλείοις, εν οις εθαυμάστωσεν αυτόν ο Κύριος, άπαν το οικουμενικόν πλήρωμα της γε ραρας και σεπτής ημών Μητρός Ορθοδόξου Εκκλησίας. Η ιερά μνήμη του Φωτίου συνεδέθη προς στιγμάς εξόχως κρίσιμους και χαλεπάς δια τε την Ανατολικήν Ορθόδοξον Εκκλησίαν και το Ελληνικόν Έθνος ημών. Συνεδέθη η μνήμη αυτού προς το θλιβερόν Σχίσμα των Εκκλησιών, ή μάλλον προς την απόσχισιν της εν τη Δύσει Παπικής Εκκλησίας εκ του ενιαίου κορμού της μιας, αγίας, καθολικής και αποστολικής του Χριστού Εκκλησίας, επισυμβάσαν υπερμεσούσης της Θ’ μ. Χ. εκατονταετίας.

Το πελώριον ηθικόν ανάστημα του Φωτίου, εφ’ ου ως επί πέτρας ακλινούς, προσκρούσαντα διελύθησαν εις αφρούς τα μανιώδη κύματα του παπικού επεκτατισμού, και όπερ τοσούτον σθεναρώς εταπείνωσε την εν τη Δύσει «επηρμένην οφρύν» του παπικού δεσποτισμού και της αλαζονείας, επέσυρεν, ως ήτο φυσικόν, εν μεν τω Βυζαντίω τας πολυειδείς κατ’ αυτού συκοφαντικάς δυσφημήσεις των εκκλησιαστικών και πολιτικών αντιπάλων αυτού, εν δε τη Δύσει την άκρατον μήνιν των υποτελών του παπισμού, οίτινες προσεπάθησαν ποικιλοτρόπως να αμαυρώσουν την φήμην του και να παραστήσουν αυτόν ως τον πρώτον και κύριον υπαίτιον του επισυμβάντος εκκλησιαστικού Σχίσματος. Και η μεν Ορθοδοξος Ανατολή, παραμερίσασα τας κατά του Φωτίου παντοειδείς επιθέσεις των αντιπάλων του, εδικαίωσε τούτον πανηγυρικώς και εν Συνόδοις Εκκλησιαστικαίς και άλλως, ιδούσα εν τω προσώπω αυτού Φώτιον τον Μέγαν, τον σθεναρόν και συνετόν αμύντορα των πατρίων και της Ορθοδοξιας, τον άκαμπτον υπερασπιστήν της πίστεως και της ανεξαρτησίας αυτής, ον κατεχώρισεν εις τας τάξεις των Αγίων της και κατέταξεν εις την ευγενή χορείαν των λαμπρών αθλητών και προμάχων της πίστεως. Η δε επιστήμη της Ιστορίας, ιδία εν ταις ημέραις ημών και μάλιστα εν τω προσώπω διαπρεπών ρωμαιοκαθολικών ιστορικών επιστημόνων και θεολόγων, μετά από μακράς και ενδελεχείς έρευνας και σπουδάς, αποκαθήρε την μνήμην του ιερού άνδρός, απαλλάξασα τούτον της μομφής επί κυρία υπαιτιότητι εν τω δημιουργηθέντι εκκλησιαστικώ Σχίσματι.

Βεβαίως, τα πρωταγωνιστήσαντα εν τω Σχίσματι πρόσωπα, Πάπας Νικόλαος Α’ και Οικουμενικός Πατριάρχης Φώτιος, δεν ήσαν οι εφευρέται και δημιουργοί του Σχίσματος, το οποίον, ως γνωρίζομεν, δεν εξέσπασεν ως κεραυνός εν αιθρία, εν τω πνευματικώ ορίζοντι της καθολικής Εκκλησίας. Εν τω προσώπω των δύο τούτων έκκλησιαστικών ανδρών συνηντήθησαν και συνεκρούσθησαν υπερμεσούντος του Θ’ μ.Χ. αιώνος, δύο κόσμοι σαφώς διακεκριμένοι αλλήλων και εν πολλοίς αντίθετοι. Εκ της συγκρούσεως δε ταύτης προήλθε μεν καθ’ ιστορικήν αναγκαιότητα ο φοβερός του Σχίσματος κεραυνός, τούτον όμως ήρεμα και βαθμηδόν παρεσκεύασαν και εν τέλει εδημιούργησαν σύννεφα πολλά και πυκνά, συσσωρευθέντα εν τω πνευματικώ ορίζοντι της Εκκλησίας. Ούτως, εν τω προσώπω του Πάπα Νικολάου Α’, εύρε τον κλασσικώτερον εκπρόσωπον αυτού εις κόσμος συγκεκριμένος και ίδιος, με σαφή και έντονον εκκλησιαστικήν και πνευματικήν ιδιορρυθμίαν. Εν τω προσώπω Νικολάου Α’ απέμαξε το εντελέστερον ιδεώδες αυτού ο Παπισμός, υφ’ ον κυρίως νοούμεν το πνεύμα, τας τάσεις και την ιδιομορφίαν, άτινα προσεκτήσατο βαθμηδόν εν τη ροή των αιώνων η εν τη Δύσει Χριστιανοσύνη. Εν τω προσώπω του Νικολάου εύρε την αποκορύφωσιν και την τελείωσιν αυτού ο δεσποτισμός, όστις, βοηθούντος εις τούτο του λατινικού συγκεντρωτικού, απολυταρχικού και επεκτατικού πνεύματος, ήρχισε να κάμνη ενωρίτατα την εμφάνισιν αυτού εν τη Δύσει, ήδη εν τω προσώπω των αρχαίων παπών Βίκτωρος Α’ και Στεφάνου Γ’. Τα πρεσβεία τιμής, άτινα η Καθολική του Χριστού Εκκλησία πρεπόντως απενείμε τω Πάπα, ως επισκόπω της περιπύστου παλαιάς Ρώμης, της παλαιφάτου και λαμπράς πρωτευούσης της ‘Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και ευκλεούς πόλεως των Αγίων και των Μαρτύρων, κατά παρεκδοχήν του νοήματος βιβλικών χωρίων, απέβησαν συν τω χρόνω πρεσβεία εξουσίας και αρχής. Ον δε τρόπον ο Πέτρος, κατά την γνώμην των παπικών, υπήρξε δήθεν θείω δικαίω ο πρώτος του συλλόγου των Αποστόλων, ούτω και ο Πάπας, ο δήθεν διάδοχος αυτού εις τον επισκοπικόν θρόνον της Ρώμης, κληρονομών το πρωτεΐον εκείνου, έδει να ή, θείω δικαίω, αντί primus inter pares, κατά την ορθήν του τίτλου έννοιαν, primus super omnes, η ορατή κεφαλή της Καθολικής Εκκλησίας του Κυρίου, συγκεντρών εν εαυτώ άπασαν την εν τη Εκκλησία διδακτικήν, νομοθετικήν, δικαστικήν και διοικητικήν εξουσίαν, τη αυθεντία του οποίου έδει να υποτάσσονται άπαντες ανεξαιρέτως οι επίσκοποι και αυταί ακόμη αι Σύνοδοι Ανατολής και Δύσεως. Ούτως, η Δυτική Εκκλησία, ευρεθείσα μακράν του συνοδικού συστήματος διοικήσεως της αρχαίας Ανατολής και εις εν και μόνον Πατριαρχεϊον οργανωθείσα, ετράπη ιδίαν οδόν, ενσαρκώσασα βαθμηδόν εν εαυτή το πνεύμα και τας τάσεις των αρχαίων Λατίνων, καταστάσα εν τούτω αυτόχρημα λατινική. Το απολυταρχικόν τούτο πρωτείον του Πάπα, υποδαυλιζόμενον αείποτε και αναρριπιζόμενον υπό του επεκτατικού λατινικού πνεύματος, έμελλε συντόμως να έχη τας φυσιολογικάς επεκτάσεις αυτού και επεί του πολιτικού πεδίου. Κρατυνθέν εκκλησιαστικώς και λαμπρυνθέν εν τη συνειδήσει των βαρβάρων λαών της Δύσεως, παρ’ οις σπουδαίως ειργάσθη πολιτιστικώς ο Πάπας, το παπικόν τούτο πρωτείον έμελλε, ίδια άφ’ ότου ίδρύθη εν τη Δύσει το παπικόν κράτος και τεχνηέντως εκραταιώθη η εξουσία του Πάπα δια των θρυλικών Ψευδοϊσιδωρείων Διατάξεων και της Ψευδοκωνσταντινείου Δωρεάς, να προσλάβη και κοσμικήν αίγλην και λαμπρότητα, τούθ’ όπερ άριστα υφηγείται η βραδύτερον διατυπωθείσα περί δύο ξιφών (πνευματικού και πολιτικού) θεωρία του Παπισμού. Το διττόν τούτο πρωτείον, στενοχωρούμενον και οιονεί ασφυκτιών εν τη Δύσει, εζήτει αφορμήν, να εκχυθή ασυγκράτητον και λάβρον και εν τη Ανατολή, εύρον επί τέλους τον κλασσικώτερον ενσαρκωτήν αυτού εν τω προσώπω του θρυλικού Πάπα του Σχίσματος Νικολάου Α’.

Ετέρωθεν, εν τω προσώπω του Πατριάρχου Φωτίου, συνηντάτο και εύρισκε τον κλασσικώτερον εκπρόσωπον αυτού εις άλλος κόσμος, με έντονον ομοίως την πνευματικήν ιδιομορφίαν αυτού. Ο Φώτιος υπήρξεν ο τελειότερος ενσαρκωτής του ιδεώδους του ελληνοχριστιανικού βυζαντινού πολιτισμού. Κατέχων αρτίαν και παμμερή μόρφωσιν και περικοσμούμενος δια σπανίων πνευματικών προσόντων και προσωπικότητος ισχυράς, όμως απηχών εν εαυτώ την σύνεσιν, την νηφαλιότητα, την σεμνότητα και εράσμιον πνευματικόν κάλλος της Ορθοδόξου Ανατολής και εν χριστιανική μοναστική ταπεινοφροσύνη ανατραφείς και γαλουχηθείς, ουδαμώς έστεργε την λαμπρότητα του οικουμενικού της Κωνσταντινουπόλεως θρόνου, μονονουχί βία, εις τούτον ανυψωθείς. Εν τω προσώπω αυτού έστιλβεν ασπασίως η καθαρότης και η ευγένεια της αρχαίας αποστολικής παραδόσεως, η ωραιότης και το σπινθηροβόλον πνεύμα μιας γονίμου θεολογίας, οίαν διέπλασεν η συμβολή και αγαστή εναρμόνισις της θείας εξ αποκαλύψεως αληθείας προς τον ελληνα λόγον και την σοφίαν, Θεολογίας ήτις, καθημαγμένη εκ της μακραίωνος πάλης αυτής προς τας αιρέσεις και την πλάνην, διετήρησε καθαράν και άσπιλον την παρακαταθήκην της πίστεως, το κήρυγμα του Σωτήρος και των Αποστόλων, τον θησαυρόν της θείας εξ αποκαλύψεως αληθείας. Εν τω προσώπω του Φωτίου διεγράφοντο άριστα τα ιδεώδη της Ορθοδοξίας, ο φλογερός έρως προς το δόγμα και την θείαν αλήθειαν, η άκαμπτος μαχητικότης υπέρ του προγονικού της ορθοδόξου παραδόσεως θησαυρού, το φιλελεύθερον και δημοκρατικόν πνεύμα του συνοδικού εκκλησιαστικού συστήματος διοικήσεως, η φευγαλέα αναδρομή του πνεύματος εις την μυστικήν ενατένισιν των θείων πραγμάτων και η αποκόλλησις τούτου εκ των υποθέσεων της παρούσης ζωής.

Εν τω προσώπω λοιπόν των δύο τούτων ισχυρών ανδρών συνηντήθησαν, ως είπομεν, και βιαίως συνεκρούσθησαν δύο εκκλησιαστικοί κόσμοι, διάφοροι και αντίθετοι αλλήλων. Εξωτερικήν αφορμήν δια την σύγκρουσιν έδωσαν τα γνωστά εκ της εκκλησιαστικής ιστορίας γεγονότα, η εις τον θρόνον της Κωνσταντινουπόλεως ανάρρησις του Φωτίου και η σύγκρουσις τούτου προς τον Ιγνάτιον και η παρ’ ενορίαν επέμβασις του Πάπα εις τα πράγματα της Εκκλησίας της Βουλγαρίας. Εις αμφοτέρας τας περιπτώσεις ταύτας, ο Πάπας ενόμισεν, ότι εύρε την κατάλληλον ευκαιρίαν ενεργού αναμείξεως και επιβολής του πρωτείου αυτού και εις την Ανατολικήν Εκκλησίαν, γενόμενος εν προκειμένω ο κύριος πρωτουργός του Σχίσματος. Ο Φώτιος, ανεκτικός μέχρι τούδε έναντι των απειλών και της κατ’ αυτού πολεμικής του Νικολάου, όμως προ του επικρεμαμένου κινδύνου ανώρθωσε το πελώριον πνευματικόν ανάστημα αυτού και έδρασεν αποφασιστικώς και αστραπιαίως. Αι δογματικαί κακοδοξίαι του Παπισμού, εις ας ευχερώς παρήγετο το πρωτείον και το αλάθητον, και ιδιαιτέρως το Filioque — το οποίον μέχρι τότε η Ανατολή δεν ειχε προσέξει αρκούντως, λόγω των ιδιαιτέρων αγώνων αυτής προς τας αιρέσεις — εξελθούσαι του θεωρητικού πεδίου αυτών, ελάμβανον τώρα συγκεκριμένον χαρακτήρα και σημασίαν πρακτικήν, συνδεδυασμένως δε προς το απολυταρχικόν πρωτείον και το αλάθητον, ετοποθετούντο το πρώτον ορθώς επί της πραγματικής βάσεως αυτών. Ο παπικός επεκτατισμός εσήμαινεν ου μόνον απορρόφησιν και αφανισμόν της Ορθοδοξίας, αλλά και κατάλυσιν της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και αφανισμόν της υποστάσεως και ιδιομορφίας του Ελληνικού Έθνους. Ο κίνδυνος διεγράφετο εξόχως μέγας και άμεσος. Ο Φώτιος, και εν τω προσώπω αυτού σύνολος η ορθόδοξος Ανατολή, αντέδρασεν επαξίως των ιστορικών περιστάσεων και παραδόσεων. Η αρχή του Σχίσματος (867), όπερ παρά τας φιλενωτικάς προσπάθειας του Φωτίου (Σύνοδος 879/80) έμελλε να συντελεσθή οριστικώς τω 1054, ήτο ήδη γεγονός. Η οξυδερκής διάνοια του Φωτίου συνέλαβε και εστάθμισε θαυμασίως το όλον ζήτημα. Ο προφητικός οφθαλμός του διείδε σαφώς τον ολισθηρόν και επισφαλή δρόμον, ον έμελλε να ακολουθήση περαιτέρω το παπικόν πρωτείον, τας ποικίλας της πίστεως παραχαράξεις και τας παντοειδείς καταχρήσεις και την κατάπτωσιν καθόλου της μεσαιωνικής Δύσεως, αίτινες εγένοντο πρόξενοι και άλλων αποσχίσεων (Μεταρρύθμισις, Παλαιοκαθολικισμός) εν τοἲς κόλποις της Λατινικής Εκκλησίας. Η άμεσος και αποφασιστική δράσις αυτού, της οποίας αι λεπτομέρειαι είναι γνωσταί εις πάντας ήμάς εκ της έκκλησιαστικής Ιστορίας, έσωσε και την ‘Ορθοδοξιαν και το αρρήκτως μετ’ αυτής συνδεδεμένον και αμεσώτατα κινδυνεύον Ελληνικόν ‘Εθνος.

Η ιερά φυσιογνωμία του Φωτίου δικαίως απετέλεσε το ίνδαλμα της Ορθοδοξίας, περιβεβλημένη αείζωον και αεί νεάζουσαν δια τον ορθόδοξον κόσμον επικαιρότητα. Εις τα λαμπρά ίχνη του Ιερού Πατρός εβάδισεν έκτοτε απαρατρέπτως η Ορθοδοξία. Εμπνεόμενοι υπό του παραδείγματος αυτού, ήθλησαν υπέρ αυτής εσμός όλος ευσταλών αγωνιστών, Μιχαήλ Κηρουλάριος, Γρηγόριος Παλαμάς, Μάρκος Εφέσου ο Ευγενικός, Γεννάδιος ο Σχολάριος και πληθύς όλη διαπρεπών ορθοδόξων Ιεραρχών και άλλων πεπαιδευμένων και ελλογίμων ανδρών.

Αλλά και σήμερον έτι, Μακαριώτατε, και δη και υπέρ πάσαν άλλην εποχήν, η ιερά του Φωτίου μορφή προβάλλει εξόχως επίκαιρος δια την Ορθοδοξίαν. Ο αιών, τον οποίον διέρχεται σήμερον η ανά τον κόσμον χριστιανοσύνη, είναι αιών του λεγομένου διαχριστιανικού οικουμενισμού. Αι ανά τον κόσμον διεσπαρμένοι και απεσχισμέναι αλλήλων «Εκκλησίαι», ζώσαι εν μέσω περιβάλλοντος εξόχως υλιστικού και αντιμετωπίζουσαι ποικίλους και θανάσιμους εχθρούς εν τω πεδίω της εν τω κόσμω πνευματικής αποστολής των, προσέτι δε βιούσαι εντόνως το δράμα και το σκάνδαλον της διαιρέσεως και αποσχίσεως αυτών, ποθούσι και δικαίως εργάζονται υπέρ της εν αγάπη και εν πίστει ενότητος. Όντως δε το αίτημα της ενώσεως των Εκκλησιών είναι μέγιστον και ιερόν. Υπέρ τούτου εδεήθη ο Σωτήρ θερμώς προς τον Πατέρα αυτού ολίγον προ του μαρτυρικού του θανάτου. Η δε Ορθόδοξος Καθολική Εκκλησία δέεται συνεχώς υπέρ της των πάντων ενώσεως. Παρ’ όλην όμως την σπουδαιότητα και ιερότητα του εν λόγω αιτήματος, η συμμετοχή εν τω οικουμενισμώ της Ορθοδόξου Ανατολικής Εκκλησίας δημιουργεί δι’ εαυτήν πολλάς δυσχερείας και ευθύνας και προβλήματα εξόχως δύσκολα και διαγράφει ωρισμένας απαρασαλεύτους προϋποθέσεις, άτινα πάντα πρέπει αύτη να έχη πάντοτε εν νω κατά τας οικουμενικάς της επαφάς. Και δη·

1) Μετέχοντες εις τας οικουμενικάς επαφάς ημείς οι ορθόδοξοι χριστιανοί ουδόλως πρέπει να χάνωμεν εκ του οπτικού ημών πεδίου το γεγονός, ότι η Ορθόδοξος Ανατολική Εκκλησία αποτελεί την γνησίαν και αληθη συνεχείαν της μιας, άγιας, καθολικής και αποστολικής Εκκλησίας, της υπό του Χριστού επί του θεμελίου των Αποστόλων ιδρυθείσης. Και τούτο μεν δεν πρέπει ευκαίρως ακαίρως να διατυμπανίζωμεν επιδεικτικώς και κομπαστικώς. Όταν όμως υπάρχη λόγος αποχρών, δεν πρέπει να διστάζωμεν, όπως εν σεμνότητι και μετριοφροσύνη εξαίρωμεν ενώπιον του διαχριστιανικού κόσμου τα διαπιστευτήρια της Ορθοδόξου μητρός ημών Εκκλησίας. Ενδεχόμενη σιγή ημών είναι ένοχος και από πάσης πλευράς ανεπίτρεπτος και ασυγχώρητος.

2) Συνδεδυασμένως προς τα ανωτέρω, ημείς οι ορθόδοξοι πρέπει πάση δυνάμει να αποκρούωμεν την περίφημον περί κλάδων θεωρίαν (Branch Theory), ή τις αποτελεί την σπονδυλικήν στήλην της εκκλησιολογίας των Προτεσταντών της συγχρόνου Οικουμενικής Κινήσεως. Η Ορθόδοξος Εκκλησία δεν είναι μία των πολλών Εκκλησιών, κατέχουσα μέρος μόνον της αποκαλυφθείσης θείας αληθείας και εν ίσω μέτρω, και δη και παραλλήλως φερομένη προς τας άλλας Εκκλησίας, αλλ’ είναι η πραγματική και μοναδική του Χριστού Εκκλησία, κατέχουσα αείποτε και διδάσκουσα ορθώς σύνολον το περιεχόμενον της εξ αποκαλύψεως θείας αλήθειας, όπερ διετήρησεν ασινές και αμόλυντον εν τη παραδόσει και συνειδήσει αυτής μέχρι σήμερον. Η αποδοχή της περί κλάδων θεωρίας θα εσήμαινεν αυτόχρημα αυτοκτονίαν της Ορθοδοξίας.

3) Ο δογματικός μινιμαλισμός, όταν ενυπολανθάνη εν τω πνεύματι και χαρακτηρίζη τας τάσεις των συγχρόνων οικουμενικών φιλενωτικών προσπαθειών, εγκρύπτει θανάσιμον κίνδυνον και ολεθρίαν παγίδα δια την Ορθοδοξίαν. Δι’ αυτήν το δόγμα αποτελεί την σώζουσαν αλήθειαν της πιστεως, η αθέτησις της οποίας στερεί τον άνθρωπον της σωτηρίας. ’παντα τα υπό της Εκκλησίας διδασκόμενα δόγματα της πίστεως αποτελούν άλυσιν ενιαίαν και αδιάσπαστον, η απόσπασις δ’ οιουδήποτε εξ αυτών συνεπιφέρει και των υπολοίπων την κατάρρευσιν. Η διάκρισις των δογμάτων εις ουσιώδη και επουσιώδη, εις κύρια και δευτερεύοντα, είναι διάκρισις εσφαλμένη και εξ ορθοδόξου πλευράς εντελώς απαράδεκτος. Κατά την 17ην εκατονταετίαν, την διάκρισιν ταύτην υιοθετήσασα η φιλειρηνιστική κίνησις Γεωργίου του Καλλίξτου απέτυχε παταγωδώς εις το ενωτικόν πείραμα αυτής. Αλλά και ο οιοσδήποτε υποβιβασμός της σημασίας των δογμάτων είναι ιστορικώς μεν αβάσιμος, εκκλησιολογικώς δε θανάσιμος. Τον υποβιβασμόν τούτον εξάρας ο Ευσεβισμός (τέλος του 17ου αιώνος) απέτυχεν ομοίως εις τας ειρηνιστικάς του προσπαθείας.

4) Η άκριτος σπουδή περί την ένωσιν των Εκκλησιών αποτελεί έλλειψιν πείρας θεολογικής και ιστορικής και απάμβλυνσιν συναισθήσεως ορθοδόξου ευθύνης. Το Σχίσμα παρεσκεύασαν, ως είδομεν, εκατονταετίαι πολλαί και ακολούθως εκραταίωσαν και επαγίωσαν βίος εκκλησιαστικός και παραδόσεις αιώνων. Ταύτα πάντα δεν είναι δυνατόν να αρθώσιν από στιγμής εις στιγμήν ως δια μαγείας και θαύματος. Χρειάζεται μακρότατον χρονικόν διάστημα συνετής και επιμεμελημένης εργασίας και αόκνων προσπαθειών. Ένωσις των Εκκλησιών, εν σπουδή συντελουμένη, και δη και επί αθετήσει βασικωτάτων προϋποθέσεων και αρχών, δεν θα είναι πραγματική ένωσις, αλλ’ εξωτερική συγκόλλησις Εκκλησιών, οικοδόμημα σαθρόν, άνευ θεμελίου και επί της άμμου εκτισμένον.

5)Ο Διάλογος, της Αγάπης, ο προβαλλόμενος ως η μόνη θεραπεία του διεκκλησιαστικοΰ δράματος του Χριστιανισμού, αποχωριζόμενος και αποκοπτόμενος της πραγματικής βάσεως αυτού, αποτελεί ματαίαν προσπάθειαν. Αγάπη, ναι! Ύψίστη υποχρέωσις και καθήκον παντός χριστιανού. Ποια όμως αγάπη; Όχι ο απλούς και άκαρπος συναισθηματισμός, αλλ’ αγάπη νευρώδης και αυστηρά, χωρίς συμβιβασμούς και υποχωρητικότητας, όταν ιδία πρόκηται περί ζητημάτων της σωζούσης θείας αληθείας. Η αγάπη προς την αλήθειαν δέον να φωτίζη την αγάπην προς τον πλησίον και να είναι το πρώτιστον χρέος του ορθοδόξου και το μέτρον, δι’ ου θα προσμετρή ούτος τας διεκκλησιαστικάς του έπαφάς. ‘Ερως Ορθοδοξιας πρωτίστως και κατόπιν τα υπόλοιπα. Αγάπα την Ορθοδοξίαν και μετά ταύτα εν τω Οικουμενισμώ πράττε ό,τι θέλεις.

6)Αλλά και η μυστηριακή κοινωνία των Εκκλησιών (intercommunio) και εν αυτή έτι τη δογματική διαφορότητι και διαστάσει αυτών, αποτελεί αξιοθρήνητον άγνοιαν της ορθοδόξου εκκλησιολογίας. Η μυστηριακή κοινωνία είναι πάντοτε καρπός και έκφρασις της εν πίστει ενότητος της Εκκλησίας, όπου δ’ υπάρχει διάστασις και αποχωρισμός, η κοινωνία των μυστηρίων, και μάλιστα της θείας Ευχαριστίας, αποτελεί τόλμην τα μάλιστα επικίνδυνον. Και

7) Οιαδήποτε φιλενωτική ορθόδοξος προσπάθεια δεν πρέπει να παραβλέπη το ορθόδοξον φρόνημα και αισθητήριον του πληρώματος του ορθοδόξου λαού. Ο ορθόδοξος λαός είναι άγαν ευαίσθητος εις τα ζητήματα της πατρώας του πίστεως. Φρουρός και φύλαξ των ορθοδόξων του παραδόσεων δεν θα διστάση, με επί κεφαλής τους αξίους ποιμένας του, να ορθώση και πάλιν το γιγαντιαίον ανάστημά του.

* * *

Εν μέσω της δεινής συγχύσεως των πραγμάτων εν τοις πλαισίοις του συγχρόνου κόσμου, εν τω οποίω διαγράφονται πολλοί και ζοφεροί κίνδυνοι, προβάλλει σήμερον ενώπιον ημών η σεπτή μορφή Φωτίου του Μεγάλου, ως φως παρήγορον και καθοδηγητικόν. Τοιούτους Ιερούς άνδρας και τοιαύτα πνευματικά αναστήματα χρειάζεται σήμερον η Ορθοδοξος Καθολική Εκκλησία. Δι’ ο, ας αναλάβωμεν εν εαυτοίς την φλογέράν αγάπην του ιερού Πατρός προς την Ορθοδοξίαν, υπέρ της οποίας τοσούτον αξιοζήλως ήθλησε και ήτο έτοιμος και μέχρι θανάτου να αγωνισθή. Ας διατηρήσωμεν την ορθόδοξον πίστιν ημών, το καύχημα και το στήριγμα της Εκκλησίας και του ‘Εθνους ημών μακράν πάσης αλλοιώσεως και παντός συμβιβασμού. Ας αναλάβωμεν ευθαρσή την ομολογίαν αυτής, εν μέσω αδελφών πλανωμένων, ίνα επιλάμψη αυτοίς το αείζωον φως και η διαυγής καθαρότης της. Ο δε Μέγας Φώτιος έστω ημίν σύμβολον ορθοδοξίας, αθλητής της πίστεως, παράδειγμα φωτεινόν, εμπνέον ημάς εις τας μετά των λοιπών χριστιανών σχέσεις μας, ίνα εν παντί προβάλληται επαξίως και αναλάμπη το πανακήρατον κάλλος της Ορθοδοξιας, προς δόξαν του εν Τριάδι Θεοΰ!

Πηγή: ΔΟΓΜΑ


Ο Θεός, ιλάσθητί μοι τώ αμαρτωλώ και ελέησόν με.

Πέτρος
Δημοσιεύσεις: 1646
Εγγραφή: Πέμ Φεβ 19, 2015 9:32 am

Re: Ρωμαιοκαθολικισμός

Δημοσίευσηαπό Πέτρος » Τετ Φεβ 07, 2018 8:30 am

Ευχαριστούμε Νίκο!

Εδώ θα πρέπει να πούμε ότι ο Μέγας Φώτιος ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως είναι ο προστάτης της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος.

Δείτε κι εδώ:

Συνοδική Θεία Λειτουργία για τον Προστάτη της Ιεράς Συνόδου

Με ιδιαίτερη λαμπρότητα εορτάστηκε σήμερα, Τρίτη 6 Φεβρουαρίου η μνήμη του εν Αγίοις Πατρός ημών Φωτίου, Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως του Μεγάλου, Προστάτου της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος στο Καθολικό της Ιεράς Μονής Κοιμήσεως της Θεοτόκου Πεντέλης.

Στην Συνοδική Θεία Λειτουργία προεξήρχε ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος και συλλειτούργησαν οι Μητροπολίτες, Σύρου Δωρόθεος και Σιατίστης Παύλος.

Επίσης στην Θεία Λειτουργία παρέστησαν συμπροσευχόμενοι οι Σεβ. Μητροπολίτες, Χαλκίδος κ. Χρυσόστομος, Νέας Σμύρνης κ. Συμεών, Γλυφάφας κ. Παύλος, Μεσογαίας κ. Νικόλαος, Ύδρας κ. Εφραίμ, Λαγκαδά κ. Ιωάννης, Βελεστίνου κ. Δαμασκηνός, Θήρας κ. Επιφάνιος, Κυθήρων κ. Σεραφείμ, Κερκύρας κ. Νεκτάριος, Μυτιλήνης κ. Ιάκωβος, Ηλείας κ. Γερμανός, Πειραιώς κ. Σεραφείμ, ο Σεβ. Μητροπολίτης Γουινέας κ. Γεώργιος και οι Θεοφ. Επίσκοποι Μεθώνης κ. Κλήμης, Νεοχωρίου κ. Παύλος, Αβύδου κ. Κύριλλος.

Μετά το πέρας της Θείας Λειτουργίας ακολούθησε κοινή σύσκεψη της Ιεράς Συνόδου με τους Καθηγητές των Θεολογικών Σχολών Αθηνών και Θεσσαλονίκης στην αίθουσα του Διορθοδόξου Κέντρου της Εκκλησίας της Ελλάδος.

Κατά την διάρκεια της σύσκεψης χαιρετισμό απηύθυνε ο Αρχιεπίσκοπος κ. Ιερώνυμος, ο οποίος αναφέρθηκε στον Άγιο Φώτιο.

''Ο σοφός Πατριάρχης ανήκει στις πατερικές προσωπικότητες οι οποίες προσδιόρισαν το περιεχόμενο της ιστορίας κατά τρόπο μοναδικό. Συλλογίζομαι ότι το ζητούμενο είναι ο λόγος και η στάση μας ως Ποιμένων και Καθηγητών να μην περιορισθεί σε διαπιστώσεις'' ανέφερε μεταξύ άλλων ο Αρχιεπίσκοπος.

Σε άλλο σημείο ο Μακαριώτατος τόνισε: ''Στις μέρες μας επικρατεί παραδόξως απερίγραπτη πνευματική ένδεια, η οποία διευρύνει τα υπαρξιακά αδιέξοδα. Η γνώμη μας είναι ότι όταν ο κόσμος αλλάζει, τότε ακριβώς είναι η στιγμή που πρέπει να δυναμώσουμε τις ρίζες μας''.

Να αναφερθεί ότι στον εφετινό εορτασμό ομιλητής ήταν ο Ελλογιμώτατος κ. Εμμανουήλ Περσελής, Καθηγητής της Θεολογικής Σχολής του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, με θέμα: «Βυζαντινή Παιδεία, Άγιος Φώτιος και Νεοελληνική Σχολική Θρησκευτική Αγωγή. Αλληλοαναιρούμενες ή αλληλοσυμπληρούμενες αφηγήσεις;».

Μετά την εισήγηση του Καθηγητή κ. Περσελή ο Μακαριώτατος τόνισε: ''Η εισήγηση του κ. Καθηγητή μας δίνει την αφορμή να δούμε την πορεία της εκπαίδευσης και να δούμε τα πράγματα χωρίς ιδιοτέλεια και προκαταλήψεις, αλλά με ειλικρίνεια''.

Κλείνοντας ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος υπογράμμισε: ''Η ιδιοτέλεια έχει μπει κατά τέτοιο τρόπο σαφή, δυνατό, στα σημερινά γεγονότα των Θρησκευτικών που έχουν καταλήξει πολλοί από μας που συζητάμε, ότι τα Θρησκευτικά δεν είναι θέμα της Εκκλησίας''.

Πηγή: http://www.romfea.gr/ekklisia-ellados/1 ... nodou-foto



Άβαταρ μέλους
Νίκος
Διαχειριστής
Δημοσιεύσεις: 6863
Εγγραφή: Παρ Ιούλ 27, 2012 11:05 am
Τοποθεσία: Κοζάνη

Re: Ρωμαιοκαθολικισμός

Δημοσίευσηαπό Νίκος » Τετ Φεβ 21, 2018 7:59 am

Πειραιώς Σεραφείμ: Η παναίρεση του Οικουμενισμού και ο Παπισμός
Newsroom 20-02-2018

Εικόνα

Η Ορθόδοξη Πίστη και τα δόγματα είναι το βασικό στοιχείο του μηνύματος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτη Πειραιώς για την Κυριακή της Ορθοδοξίας.

Αναλυτικά η Εγκύκλιος του Σεβασμιωτάτου

Τέκνα μου αγαπητά και περιπόθητα,
Εάν έχουμε κάτι να καυχηθούμε, αυτό είναι η Αγία Ορθοδοξία μας. Πιστεύουμε, όμως, ακραδάντως ότι, εάν όλοι εμείς, κλήρος και λαός, είμασταν πραγματικά ορθόδοξοι, δεν θα υπήρχε ούτε ένας αιρετικός και αλλόθρησκος. Είμαστε Ορθόδοξοι, αλλά μόνο στο όνομα και στα χαρτιά. Ορθόδοξος δεν σημαίνει να έχουμε μόνο το όνομα. Ορθόδοξος σημαίνει απόφαση για εφαρμογή και τήρηση των νόμων του Κυρίου, των εντολών της Εκκλησίας. Αφού πράγματι η Ορθοδοξία είναι η ανώτερη πίστη στον κόσμο, τότε και τα έργα ημών των ορθοδόξων πρέπει να είναι ανώτερα από όλων των άλλων.

Ο άνθρωπος δεν είναι ένα ον, που μόνο τρώγει, κοιμάται, πίνει, πεθαίνει και εκμηδενίζεται. Είναι μια πνευματική οντότητα. Και εάν δεν έχει την αληθινή πίστη, δεν θα έχει και το αληθινό βίωμα. Λέγουν οι άγιοι Πατέρες μας˙«φαύλος βίος γεννά φαύλα δόγματα» και αντίστροφα «φαύλα δόγματα γεννούν φαύλο βίο». Η αντίληψη αυτή της Εκκλησίας διασώζεται και στην παλαιά ελληνική παροιμία˙ «ο πίπτων ηθικώς, πίπτει και κατά τας ιδέας». Γενικό συμπέρασμα και καθολικό αξίωμα είναι ότι τα πονηρά και διεφθαρμένα δόγματα γεννούν πονηρό και διεφθαρμένο βίο, καθώς και αντιστρόφως ο πονηρός και διεφθαρμένος βίος γεννά πονηρά και διεφθαρμένα δόγματα. Υπάρχει άρρηκτη, οργανική και αδιάσπαστη σχέση μεταξύ πίστεως και ζωής, δόγματος και ήθους, Ορθοδοξίας και ορθοπραξίας. Το ίδιο κακό είναι τα πονηρά δόγματα και η πονηρή ζωή και αντιστρόφως η πονηρή ζωή και τα πονηρά δόγματα. Γιατί, το ένα είναι γεννητικό του άλλου, και όποιος έχει το ένα καταντά και στο άλλο.

Η ζωή της Εκκλησίας προσδιορίζεται από την πίστη της. Και η πίστη αποτελεί τη βάση και τον κανόνα της ζωής της. Η πίστη της Εκκλησίας διατυπώνεται με τα δόγματα. Από τα δόγματα βγαίνει το ήθος. Η συνοπτική παρουσίαση των δογμάτων της Εκκλησίας υπάρχει στο Σύμβολο της Πίστεως, στο «Πιστεύω». Στην εποχή μας παρατηρείται μία ακρότητα περί των δογμάτων, που είναι η πλήρης αδιαφορία γι’αυτά. Σήμερα λησμονούνται σχεδόν τα δόγματα, και οι Χριστιανοί ζούν, χωρίς να αναφέρονται σ’αυτά. Τα δόγματα παραμερίζονται, όταν μας ενοχλούν, γιατί απ’αυτά βγαίνει το ήθος. Έτσι, όμως, φτωχαίνει η ζωή των πιστών και μένει μετέωρο το ήθος τους.

Ο Απόστολος Παύλος δόγματα ονομάζει την πίστη στον Χριστό, η οποία συνίσταται στα δόγματα περί Θεού[1]. Κατά τον ερμηνευτή Θεοδώρητο, «δόγματα εκάλεσε την ευαγγελική διδασκαλία»[2]. «Πατρώα δόγματα»[3], είναι τα απόρρητα δόγματα του Θεού Πατρός, δηλ. οι ορθές δόξες και υπολήψεις περί Θεού και οι μυστηριώδεις κρίσεις, ψήφοι, βουλές, αποφάσεις και ορισμοί του Πατρός. Είναι οι υψηλές θεωρίες και οι θεοπρεπείς υπολήψεις. Κατά τον ερμηνευτή Βαρίνο, «δόγμα εστί πρόσταγμα ή ευσεβές αληθείας κράτος»[4]. Τα περί Χριστού δόγματα είναι οι ρίζες της ευσεβείας, οι θεμέλιοι του Χριστού, διότι αυτά είναι θεμέλια και ρίζα της εις Χριστόν πίστεως.

Τα δόγματα συνδέονται άμεσα με τη ζωή των μελών της Εκκλησίας, και μάλιστα με διπλή κατεύθυνση. Τα δόγματα εκφράζουν την ζωή της Εκκλησίας και είναι δείκτες για την ζωή της Εκκλησίας. Πρακτικότεροι και αναλυτικότεροι δείκτες ζωής είναι οι ηθικές εντολές. Τα δόγματα και οι εντολές συδέονται οργανικά και αναπόσπαστα μεταξύ τους. Όπως τα δόγματα συνοψίζονται στην ταυτότητα «Ιησούς εστιν ο Χριστός», που είναι η ταυτότητα του Θεού της αγάπης, έτσι και οι εντολές του Θεού συνοψίζονται στην εντολή της αγάπης : «Ο γαρ αγαπών τον έτερον, νόμον πεπλήρωκε»[5]. Με την τήρηση των εντολών του Θεού και ειδικότερα της εντολής της αγάπης κατανοούνται τα δόγματα της Εκκλησίας και προσεγγίζεται το μυστήριο του Τριαδικού Θεού.
Τα δόγματα δεν εξαντλούν ούτε απολιθώνουν την αλήθεια της Εκκλησίας. Εκφράζουν την ζωντανή εμπειρία της ότι ο Ιησούς είναι ο Χριστός, στο πρόσωπο του Οποίου φανερώθηκε ο Τριαδικός Θεός και πραγματοποιήθηκε η ανακαίνιση και θέωση του ανθρώπου.

Με τα δόγματα διαφυλάσσει η Εκκλησία τα μέλη της από την πλάνη. Αφορμή για την διατύπωση των δογμάτων έδωσε η εμφάνιση των αιρέσεων. Οι αιρέσεις διατύπωναν θέσεις, που έρχονταν σε αντίθεση με την εκκλησιαστική εμπειρία. Χαρακτηριστικό γνώρισμα όλων των αιρέσεων, που καταδίκασε η Εκκλησία, είναι ότι αμφισβητούσαν ολικά ή μερικά την αλήθεια της εν Χριστώ ανακαινίσεως και θεώσεως του ανθρώπου. Με τον τρόπο, όμως, αυτόν αμφισβητούσαν την φύση και τον σκοπό της Εκκλησίας. Τα δόγματα, που διατύπωσε η Εκκλησία, με τις Άγιες και Οικουμενικές Συνόδους, χάραξαν τα όριά της σε σχέση με τις εκτροπές, που εμφανίσθηκαν κατά καιρούς. Για τον λόγο αυτόν τα δόγματα της Εκκλησίας ονομάζονται «όροι», δηλαδή όρια, με τα οποία περιφρουρείται η αλήθεια και προστατεύεται η ελευθερία των πιστών[6].

Ήθος είναι η ηθική ζωή. Το ορθόδοξο ήθος είναι Θεανθρωποκεντρικό και Χριστοκεντρικό˙ όχι ουμανιστικό και ανθρωποκεντρικό. Είναι ήθος αγάπης, μετανοίας, εξομολογήσεως, συγχωρήσεως, πνευματικού αγώνος, προσευχής, ασκήσεως και ελευθερίας. Είναι ήθος σταυροαναστάσιμο και χαρμολύπης. Ορθοπραξία σημαίνει πνευματική εν Χριστώ ζωή, αποβολή των αμαρτιών και παθών και ενστερνισμός των αρετών, τήρηση και εφαρμογή των εντολών του Χριστού. Ορθοπραξία σημαίνει αγάπη προς τον Θεό και τον πλησίον, σεβασμός του ονόματος του Θεού και όχι βλασφημία των θείων, σεβασμός της αργίας της Κυριακής, εκκλησιασμός, Θεία Κοινωνία, μελέτη Αγίας Γραφής, επίσκεψη ασθενών, απαγόρευση του όρκου, σεβασμός του γήρατος, τιμή στους γονείς, κληρικούς και διδασκάλους. Ορθοπραξία θα πεί όχι προγαμιαίες σχέσεις, όχι πορνεία, όχι μοιχεία, όχι ομοφυλοφιλία, όχι παιδεραστία, όχι κτηνοβασία, όχι αλλαγή φύλου. Ορθοπραξία θα πεί «τίμιος ο γάμος… και η κοίτη αμίαντος»[7]. Ορθοπραξία θα πεί κοινωνική δικαιοσύνη και ιδεώδης κοινωνία, στην οποία επικρατεί δικαιοσύνη, όπου δεν υπάρχει πτωχός και πλούσιος, αλλά όλοι έχουν τα πάντα κοινά[8]. Ορθοπραξία θα πεί δάκρυα μετανοίας και εξομολογήσεως, σαν εκείνα των αγίων.

Ο Κύριος είπε· «Ου πας ο λέγων μοι Κύριε Κύριε εισελεύσεται εις την βασιλείαν των ουρανών, αλλ᾽ ο ποιων το θέλημα του πατρός μου του εν ουρανοίς»[9]. Ο άγιος Ιάκωβος ο Αδελφόθεος στην Καθολική επιστολή του γράφει: «Δείξον μοι την πίστιν σου εκ των έργων σου»[10]˙ και προσθέτει˙ όποιος είναι πιστός «δειξάτω εκ της καλής αναστροφής τα έργα αυτού»[11]. Δεν ωφελεί τίποτε, εάν λέγει κανείς ότι έχει πίστη, δεν έχει, όμως, έργα που να ταιριάζουν με την πίστη. «Η πίστις χωρίς των έργων νεκρά εστίν»[12]. Η αγάπη εμπνέεται από την πίστη. Αν ο άνθρωπος δεν έχει αληθινή πίστη και δεν ξέρει τις προοπτικές του, πως θα πορευτεί;

Είναι δυστύχημα να διαπιστώνει κανείς ότι η ανθρωπότητα βρίσκεται σήμερα σε έναν δογματικό και ηθικό δαλτονισμό, σε μια δογματική και ηθική αχρωματοψία, και ότι ζεί μια ηθική χωρίς ηθική, μια ανήθικη ηθική, μια ηθική χωρίς όρια, μια ανηθικότητα, έναν αμοραλισμό. Αυτή η νέα σχιζοφρενική ηθική προτάσσει στον σύγχρονο άνθρωπο ένα νέο σχιζοφρενικό δόγμα˙ ότι μπορεί να συζεύξει στο πρόσωπό του τα πιο αντιθετικά και διφορούμενα στοιχεία. Ότι μπορεί να είναι και ηθικός και ανήθικος, και καλός και κακός, και δίκαιος και άδικος, και αμαρτωλός και ενάρετος-ευσεβής, και διπλωμάτης και ευθύς, και πόρνος, μοιχός, αρσενικοίτης, παρθένος, και θυμώδης, οργίλος και πράος, και ψεύτης, συκοφάντης, υβριστής, κλέπτης και αληθής, και Ορθόδοξος και αιρετικός, αλλόθρησκος, και οικουμενιστής και Ορθόδοξος, και Χριστιανός και Μασόνος και Χριστιανός κ.ο.κ.

Το ήθος το θέλουμε, όχι όπως μας το προσφέρει το Ευαγγέλιο, αλλά μάλλον επί μιάς φιλοσοφικής ηθικής. Όχι ευαγγελικής ηθικής, αλλά φιλοσοφικής ηθικής. Είναι γνωστό ότι όλα τα φιλοσοφικά συστήματα έχουν την ηθική τους. Η Ορθοδοξία δεν έχει ηθική με την έννοια του ευσεβισμού. Ζεί και κηρύττει την αγιότητα και την κατά Χάριν θέωση. Το θέμα είναι ζωτικής σημασίας, γιατί κρίνει την σωτηρία μας. Ένα νόθο Ευαγγέλιο, νόθο δόγμα και νόθο ήθος δεν σώζουν ποτέ. Γι’αυτό πολέμησαν οι άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας μας˙ για την ακρίβεια του δόγματος στις Οικουμενικές και στις Τοπικές Συνόδους. Ένα νοθευμένο Ευαγγέλιο, νόθο δόγμα και νόθο ήθος είναι ένα επικάλλυμα των αδυναμιών μας και ένας σιγαστήρας της συνειδήσεώς μας. Η ακρίβεια του δόγματος και του ήθους έχει παραμερισθεί σαν κάτι το αναχρονισμένο και συνεπώς δύσχρηστο. Έτσι, όμως, σημειώνεται ραγδαία μια νέα εξέλιξη χριστιανικής παρακμής[13].

Δεν είναι ουτοπιστικό να λεχθεί ότι στην εποχή μας η Ορθόδοξη Εκκλησία προσβάλλεται και από το μόλυσμα της αιρέσεως και από το μόλυσμα της ηθικής σήψεως. Λέγουν οι άγιοι Πατέρες ότι, όταν υπάρχει μόλυσμα ηθικής σήψεως, τότε αυτό θα γεννήσει δόγματα όχι καλά, όχι σωστά. Και αντίστροφα, τα δόγματα τα μη σωστά, θα γεννήσουν ήθος όχι σωστό. Γι’ αυτό έχουμε Ορθοπραξία και Ορθοδοξία δεμένα αδιαχώριστα. Δεν έχουμε παρά να δούμε στην σύγχρονη εποχή μας, τόσο την ηθική σήψη, όσο και την μόλυνση την δογματική[14].

Τραγική απόδειξη της διαρρήξεως του συνδέσμου μεταξύ δόγματος και ήθους είναι τόσο οι παλαιοί εικονομάχοι, όσο και οι απόγονοί τους, νέοι εικονομάχοι, Προτεστάντες, καθώς και οι ανατολικές θρησκείες, που είναι ανεικονικές. Η Εκκλησία στη διδασκαλία των αιρετικών και χριστιανοκατηγόρων εικονομάχων διέκρινε την αναβίωση των παλαιοτέρων αιρέσεων του Αρειανισμού, του Νεστοριανισμού και του Μονοφυσιτισμού με μια νέα μορφή και έκφραση. Οι εικονομάχοι δεν καταπολεμούσαν μόνο τις εικόνες του Χριστού, αλλά και την τιμή των αγίων, των λειψάνων τους και των εικόνων τους. Αρνούνταν την προσωπική παρουσία του Θεού στον κόσμο και την μετάδοση της θείας Χάριτος μέσω της ύλης. Αυτονομούσαν την ύλη και απέρριπταν την δυνατότητα μεταμορφώσεώς της. Μετέτρεπαν την θεολογία σε ιδεολογία. Με το πρόσχημα ότι καταπολεμούσαν ειδωλολατρικές και μαγικές αντιλήψεις, εκκοσμίκευαν την Εκκλησία και αποσπούσαν τον κόσμο από τον Θεό και την Χάρι Του. Με τον τρόπο αυτόν οι εικονομάχοι ακύρωναν την εγκοσμίκευση του Θεού, που ολοκληρώνεται με την ενανθρώπηση και διαιωνίζεται με την Εκκλησία.

Η Ορθόδοξη Εκκλησία, όμως, δεν περιφρονεί την ύλη, γιατί και αυτή δημιουργήθηκε από τον Θεό. Η ύλη δεν είναι ανεξάρτητη από τον Θεό, αλλά αισθητή παρουσία του θείου θελήματος. Ο ίδιος ο Θεός έγινε ύλη, σκήνωσε στην ύλη και απεργάσθηκε με την ύλη την σωτηρία του ανθρώπου. Ειδικότερα μάλιστα η ύλη, που φέρει τη μορφή κάποιου ιερού προσώπου, η εικόνα, αποτελεί αντικείμενο ιδιαίτερου σεβασμού. Γι’αυτό ο Χριστιανός σέβεται την ύλη, όχι βέβαια ως Θεό, αλλά επειδή είναι έμπλεως θείας ενεργείας και Χάριτος[15].
Φοβερές, επίσης, είναι οι συνέπειες της αμαυρώσεως του δόγματος και του ήθους στην αιρετική Δύση.
Αυτονοήτως είμαστε εναντίον της ακρίτου και χωρίς αποτέλεσμα επικοινωνίας με τους αιρετικούς, την στιγμή που εκείνοι εμμένουν σκληρά και με προκλητική αυθάδεια στις κακοδοξίες τους. Ένας τέτοιος ατέρμων διάλογος μεταξύ κωφών δεν έχει κανένα αποτέλεσμα. Αποτελεί μόνο άλλοθι για την δική τους εμμονή.

Η αιτία της διαφοράς είναι ότι η αίρεση του Παπισμού διέστρεψε το ευαγγελικό μήνυμα, αλλοίωσε την δογματική πίστη της Εκκλησίας, δημιούργησε τεράστιο πρόβλημα στο Ευαγγελικό και ζείδωρο μήνυμα της ζωής και αυτή την στιγμή συνεχίζει να εμμένει στο ίδιο αυτό μοτίβο της απαξιώσεως της κανονικής τάξεως, της δογματικής, πατερικής και αποστολικοπαράδοτης πίστεως.
Υπάρχει ένας διάλογος, που έχει ξεκινήσει το 1980. Είμαστε τώρα στο 2018 και δεν πρόκειται να τελειώσει ποτέ. Δεν είναι μόνο η αίρεση του Filioque (φιλιόκβε), δηλ. η εκπόρευση του Αγίου Πνεύματος και εκ του Υιού, που είναι μία τεράστια δογματική έκπτωση και διαστροφή της πίστεως στο Τριαδικό δόγμα. Είναι και το τεράστιο θέμα της εκκοσμικεύσεως. Το πάλαι ποτέ περίπυστο Πατριαρχείο της Δύσεως, το οποίο χάθηκε δυστυχώς το 1054, το κατέλαβαν οι Φράγκοι, και γι’ αυτό υπάρχει όλη αυτή η αλλοίωση της πνευματικής ζωής. Κατ’αρχήν, ο Παπισμός έχει μεταβάλει την Εκκλησία σε κράτος. Ο αιρεσιάρχης Πάπας είναι και αρχηγός κράτους.Έχει κυβέρνηση. Είναι μία πλήρης αλλοτρίωση του ευαγγελικού μηνύματος.

Υπάρχουν και άλλες πολλές δογματικές αποκλίσεις. Η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία δεν αποδέχεται πρωτείο εξουσίας κανενός επισκόπου. Πρωτείο εξουσίας δεν έχει κανείς, διότι η κεφαλή της Εκκλησίας δεν είναι κάποιος άνθρωπος. Για τον Παπισμό κεφαλή της Εκκλησίας είναι ένας άνθρωπος, ο Πάπας. Αυτό είναι απαράδεκτο. Κεφαλή της Εκκλησίας είναι ο Χριστός. Κανείς άλλος. Η Οικουμενική Σύνοδος είναι η υπέρτατη αρχή εξουσίας μέσα στην Εκκλησία. Εκείνη αποφαίνεται επί δογματικών, κανονικών, τυπικών και οποιωνδήποτε άλλων θεμάτων. Οι Προκαθήμενοι των παλαιών πόλεων είχαν την τιμή της πρωτοκαθεδρίας, επειδή οι πόλεις είχαν μία περιωπή. Επειδή η Ρώμη ήταν η πρωτεύουσα του Ρωμαικού Κράτους, ο επίσκοπός της προβάδιζε των άλλων επισκόπων. Όταν η πρωτεύουσα της Ρωμαικής Αυτοκρατορίας επί Μεγάλου Κωνσταντίνου μεταφέρθηκε στη Νέα Ρώμη, ο επίσκοπος της Νέας Ρώμης απέκτησε τα ίδια πρεσβεία τιμής, που είχε και ο της Παλαιάς Ρώμης. Και οι άλλες πόλεις, δηλ. η Αλεξάνδρεια, που είναι μία μεγάλη πόλη, είναι η τρίτη κατά τιμή, η Αντιόχεια τέταρτη, τα Ιεροσόλυμα, που είναι η μητέρα των Εκκλησιών, επειδή είναι η μικρότερη πόλη, πέμπτη κατά τιμή. Αυτός ήταν ο θεσμός της πενταρχίας.

Ο Πάπας της Ρώμης θέλει να έχει το παγκόσμιο imperium (ιμπέριουμ), τον παγκόσμιο έλεγχο, δηλ. ότι είναι ο βικάριος, ο αντιπρόσωπος του Χριστού επί γης, πράγματα τα οποία επί χίλια χρόνια ποτέ δεν υπήρχαν. Εκεί πάνω στηρίχτηκε ένα κακέκτυπο χριστιανισμού, για το οποίο σήμερα εμείς οι Ορθόδοξοι απολογούμαστε, χωρίς να έχουμε καμμία ευθύνη. Π.χ. Ιερά Εξέταση, θρησκευτικοί πόλεμοι, αποικιοκρατία, ιμπεριαλισμός (επεκτατισμός). Τι σχέση έχουν αυτά με το Ευαγγέλιο του Χριστού, ο Οποίος γεννήθηκε μέσα σε μία φάτνη αλόγων και σταυρώθηκε για τον άνθρωπο;
Από΄κεί και μετά πήγαμε στην Μεταρρύθμιση, η οποία, ως αντίδραση σε αυτό το κακέκτυπο εξουσίας και το imperium (ιμπέριουμ), τον έλεγχο, διέλυσε τα πάντα. Από αυτή την διαμάχη με τον Παπισμό προέκυψε η Μεταρρύθμιση. Από την Μεταρρύθμιση προέκυψε η αίρεση του Προτεσταντισμού. Το προτεσταντικό δόγμα λέγει ότι, αν ο Θεός είναι μαζί σου, έχεις λεφτά. Η Ορθοδοξία, όμως, λέγει ότι δεν είμαστε ιδιοκτήτες, αλλά διαχειριστές˙ ότι οι άνθρωποι δεν λατρεύουν την κτίση, αλλά τον Κτίσαντα˙ ότι ο άλλος για μένα δεν είναι ο εχθρός μου, δεν είναι η κόλαση μου, που λέγει η «Διανόηση», αλλά είναι ο παράδεισός μου. Αν, λοιπόν, ζήσουμε με αυτό το κοινοτικό πνεύμα, που εκφράζει η Εκκλησία, να πως υπερβαίνονται τα προβλήματα.
Εμείς οφείλουμε για την σωτηρία των αιρετικών να τους πούμε ότι αυτό είναι λάθος, αυτό είναι αλήθεια. Οφείλουμε να τους προσκαλέσουμε στην Αλήθεια, για να είμαστε μία κοινωνία αγάπης. Η Εκκλησία οφείλει να αρθρώνει λόγο ζωής, που δεν είναι απλώς για την κατά κόσμον επιβίωση, αλλά και για την μεταφυσική αναγωγή του ανθρώπου.

Στην Εκκλησία υπάρχει μία αρχή, που λέει ότι η Αλήθεια και ο εις (ένας) είναι η πλειοψηφία. Γιατί, η αλήθεια στην Εκκλησία δεν είναι ιδεολογική προσέγγιση. Είναι Πρόσωπο. Είναι ο Χριστός. Άρα, λοιπόν, ο Χριστός και εις είναι η πλειοψηφία. Απέναντι μπορεί να είναι δισεκατομμύρια, αλλά να είναι στην πλάνη. Αυτό έχει αποδειχθεί ιστορικά σε πάρα πολλά θέματα. Π.χ. στην εικονομαχική «σύνοδο» της Ιερείας μετείχαν τέσσερεις Πατριάρχες, ο Αυτοκράτορας, 648 επίσκοποι – μητροπολίτες και απέναντι σε αυτούς ολίγοι επίσκοποι, κληρικοί και μοναχοί. Και κατίσχυσαν οι ολίγοι, γιατί ήταν μαζί με τον Χριστό, μαζί με την Αλήθεια. Γι’ αυτό, λοιπόν, δεν είναι αριθμητικό θέμα η σωτηρία των ανθρώπων. Στην ψευδοσύνοδο Φερράρας-Φλωρεντίας μετείχαν εκατοντάδες επισκόπων από Ανατολή και Δύση. Απέναντί τους ένας μόνον˙ ο άγιος Μάρκος, ο οποίος, έχοντας την Αλήθεια, νίκησε τους πολλούς.

Η παναίρεση του διαχριστιανικού και διαθρησκειακού συγκρητιστικού Οικουμενισμού διαρρηγνύει την οργανική σχέση δόγματος και ήθους. Ο Οικουμενισμός έχει ουμανιστικό, ανθρωποκεντρικό χαρακτήρα και όχι θεολογικό, πνευματικό, θεανθρωποκεντρικο. Παραμερίζει την Πίστη, το δόγμα και την Παράδοση της Εκκλησίας και αποβλέπει περισσότερο σε πρακτικούς σκοπούς. Βλέπει την Εκκλησία κυρίως ως ανθρώπινο ίδρυμα, το οποίο ενωμένο θα δυνηθεί να αντιμετωπίσει καλύτερα τους εχθρούς του. Γι’αυτό δεν λαμβάνονται σοβαρώς υπ’όψιν οι βασικές διαφορές περί την πίστη και το πνεύμα ανάμεσα στην Ορθοδοξία, τις αιρέσεις και τις θρησκείες, ούτε η ιστορία και η συνείδηση της Εκκλησίας[16].

Ιδιαιτέρως ο πρακτικός ή λαικός Οικουμενισμός, ο οποίος επιτάσσει την διαχριστιανική και διαθρησκειακή συνεργασία σε πρακτικά θέματα και τομείς και ποικίλα σύγχρονα προβλήματα (κοινωνικά, ηθικά, περιβαλλοντικά, οικολογικά κ.α.), η οποία συνοδεύεται δυστυχώς με αντικανονικές συμπροσευχές και υπογραφή κοινών κειμένων, έχει σοβαρότατες συνέπειες στο δόγμα και το ήθος.
Η Ορθόδοξη Εκκλησία, ασφαλώς, έδειχνε και δείχνει πάντα μεγάλη ευαισθησία σ’ όλα τα ανθρώπινα προβλήματα. Ωστόσο, η από κοινού με τους αιρετικούς αντιμετώπισή τους παρουσιάζει μειονεκτήματα. Η φωνή της Ορθοδοξίας, όταν συμφύρεται με τις άλλες αιρετικές και θρησκευτικές φωνές, χάνει τη διαύγειά της και αδυνατεί να κοινοποιήσει στον σημερινό άνθρωπο τον δικό της μοναδικό τρόπο ζωής, που είναι θεανθρωποκεντρικός, σε αντίθεση με τον ανθρωποκεντρικό τρόπο ζωής των αιρετικών. Η Εκκλησία υποκύπτει στον πειρασμό της εκκοσμικεύσεως, χρησιμοποιώντας στο κοινωνικό της έργο κοσμικές πρακτικές των άλλων αιρέσεων και θρησκειών, σε βάρος του σωτηριολογικού της μηνύματος. Εκείνο, όμως, που έχει ανάγκη ο σημερινός άνθρωπος, δεν είναι η βελτίωση της ζωής του μέσω ενός εκκοσμικευμένου Χριστιανισμού, έστω κι αν αυτός μπορέσει να εξαλείψει όλες τις κοινωνικές πληγές, αλλά η απελευθέρωσή του από την αμαρτία και η θέωσή του μέσα στο αληθινό Σώμα του Χριστού, την Ορθόδοξη Εκκλησία.

Ο πρακτικός ή λαικός Οικουμενισμός προωθείται και με τις ανταλλαγές επισήμων επισκέψεων μεταξύ υψηλοβάθμων, κυρίως, εκπροσώπων των αιρέσεων, των θρησκειών και της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Αυτές περιλαμβάνουν εγκωμιαστικές προσφωνήσεις, ασπασμούς, ανταλλαγές δώρων, κοινά γεύματα, συμπροσευχές, κοινές ανακοινώσεις και άλλες χειρονομίες φιλοφροσύνης. Ο πιστός λαός μας, όμως, όταν παρακολουθεί τις επισκέψεις από τα οπτικοακουστικά μέσα επικοινωνίας, δοκιμάζει δυσάρεστη έκπληξη· σκανδαλίζεται, πικραίνεται, απορεί, αλλά και προβληματίζεται, καθώς μάλιστα άλλοτε ακούει τους ποιμένες του να μιλούν με ορθόδοξη και αγιοπατερική γλώσσα, και άλλοτε τους βλέπει ανάμεσα στους αιρετικούς και αλλοθρήσκους να συμπεριφέρονται διπλωματικά. Ένας τέτοιος, όμως, συμβιβασμός στον χώρο της αληθείας της Εκκλησίας, ακόμα και για την ιερώτερη σκοπιμότητα, είναι επιεικώς απαράδεκτος[17].
Τέκνα μου αγαπητά και περιπόθητα,
Ένα γνώρισμα των αγίων Πατέρων, είτε εν Συνόδω είτε εκτός Συνόδου, ήταν πάντοτε η ακρίβεια στην διατύπωση των όρων της πίστεως και του ήθους. Κι αυτό, γιατί γνώριζαν την σημασία και την αξία της ακριβείας. Οι άγιοι Πατέρες έμεναν πάντοτε στην ακρίβεια, ακριβολογούσαν. Η ακρίβεια στο δόγμα δίνει ακρίβεια και στο ήθος, την πνευματική ζωή. Η ακρίβεια στην πίστη και η ακρίβεια και στο ήθος, δεν είναι μία σχολαστικότητα, κάτι το στείρο και άγονο, αλλά μία σπουδαιότατη ανάγκη. Η απουσία αυτής της ακριβείας είναι έργο του διαβόλου, που εδράζεται επί της ανθρωπίνης ραθυμίας, ακηδίας, τεμπελιάς, με αποτελέσμα την μεγάλη ποικιλία απόψεων περί πίστεως, αλλά και περί ήθους[18].
Ούτε η Ορθοδοξία μόνη μας σώζει, ούτε η ορθοπραξία. Χρειάζεται συντονισμός και των δύο˙ ορθά δόγματα, ορθή πίστη των αγίων και θεοφόρων Πατέρων και αληθής βίος, αληθές βίωμα. Μόνο η ακρίβεια στην πίστη και στο ήθος σώζει. Με αυτά τα δύο φτερά ας πετάξουμε προς τον ουρανό.

Έτη πολλά και εύδρομος η αρξαμένη Αγία και Μεγάλη Τεσσαρακοστή!
Μετά πατρικών ευχών
+ ο Πειραιώς ΣΕΡΑΦΕΙΜ

[1] Εφ. 2, 15.
[2] ΟΣΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ, Ερμηνεία εις τας ΙΔ΄ επιστολάς του Αποστόλου Παύλου, τ. Β΄, εκδ. Ορθόδοξος Κυψέλη, Θεσ/κη 1990, σσ. 399-400.
[3] θ΄ (9ος) αναβαθμός του Δ΄ ήχου.
[4] Του ιδίου, Νέα Κλίμαξ, εκδ. Β. Ρηγόπουλος, Θεσ/κη 1976, σσ. 187, 276.
[5] Ρωμ. 13, 8.
[6] ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΜΑΝΤΖΑΡΙΔΗΣ, «Τα δόγματα της Εκκλησίας ως δείκτες της ζωής», εν Χριστιανική ηθική Α΄. Εισαγωγή – Γενικές αρχές – Σύγχρονη προβληματική, εκδ. Π. Πουρναράς, Θεσ/κη 2002, σσ. 167-184.
[7] Εβρ. 13, 4.
[8] Πραξ. 4, 32.
[9] Ματθ. 7, 21.
[10] Ιακ. 2, 18.
[11] Ιακ. 3, 13.
[12] Ιακ. 2, 20.
[13] ΑΡΧΙΜ. ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΜΥΤΙΛΗΝΑΙΟΣ, Ομιλία εις την Κυριακήν των Αγίων Πατέρων της Δ΄ Οικ. Συνόδου, με θέμα «Η ακρίβεια στην πίστη και το ήθος», 18-7-1999.
[14] Του ιδίου, Ομιλία εις τον προφήτην Ησαίαν, αριθ. 85, 1997.
[15] ΟΣΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ, Περί εικόνων 1, PG 94, 1300ΑΒ. Σχ. βλ. ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΜΑΝΤΖΑΡΙΔΗΣ, ενθ’ανωτ.
[16] ΑΡΧΙΜ. ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΨΑΝΗΣ, Ορθοδοξία και Ουμανισμός. Ορθοδοξία και Παπισμός, εκδ. Ι. Μ. Οσίου Γρηγορίου, Άγιον Όρος 1998, σ. 83.
[17] Σχ. βλ. Ο Οικουμενισμός, εκδ. Ι. Μ. Παρακλήτου, Ωρωπός Αττικής 2004.
[18] ΑΡΧΙΜ. ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΜΥΤΙΛΗΝΑΙΟΣ Ομιλία εις την Κυριακήν…

Πηγή: ΒΗΜΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ


Ο Θεός, ιλάσθητί μοι τώ αμαρτωλώ και ελέησόν με.

Άβαταρ μέλους
heavenandearth
Δημοσιεύσεις: 303
Εγγραφή: Τρί Ιαν 02, 2018 1:19 pm
Τοποθεσία: Νεκταρία, Αθήνα

Re: Ρωμαιοκαθολικισμός

Δημοσίευσηαπό heavenandearth » Τετ Φεβ 21, 2018 11:59 am

Όπως πάντα σαφής και ευθύς ο Σεραφείμ, γι΄αυτό και είναι στόχος κάποιον στα κανάλια άλλωστε. Τη σημερινή εποχή αν δεν είσαι δημόσιο πρόσωπο ελαστικού λόγου, βίου και ηθικής, σε πολεμάνε πολύ.


Αγαπάτε αλλήλους.


Επιστροφή στο

Μέλη σε σύνδεση

Μέλη σε αυτή την Δ. Συζήτηση: 3 και 0 επισκέπτες