Έχουν οι ψυχικές ασθένειες πνευματική αιτία;

Θεολογικοί, φιλοσοφικοί και διάφοροι άλλοι προβληματισμοί, πάντοτε όμως με Ορθόδοξο υπόβαθρο.

Συντονιστές: Anastasios68, Νίκος, johnge

Άβαταρ μέλους
Νίκος
Διαχειριστής
Δημοσιεύσεις: 6863
Εγγραφή: Παρ Ιούλ 27, 2012 11:05 am
Τοποθεσία: Κοζάνη

Έχουν οι ψυχικές ασθένειες πνευματική αιτία;

Δημοσίευσηαπό Νίκος » Σάβ Σεπ 08, 2012 12:47 pm

«Εις την φύσιν της η Πατερική Παράδοσις δεν είναι ούτε κοινωνική φιλοσοφία ούτε ηθικόν σύστημα, ούτε θρησκευτικός δογματισμός αλλʼ είναι θεραπευτική αγωγή. Εις το σημείον αυτό ομοιάζει πολύ με την ιατρικήν, και κυρίως με την ψυχιατρικήν. Η νοερά ενέργεια της ψυχής, που προσεύχεται νοερώς και αδιαλείπτως εις την καρδίαν, είναι ένα φυσιολογικόν όργανον, που όλοι έχουν και το οποίον χρειάζεται θεραπεία. Ούτε η φιλοσοφία, ούτε καμμία των γνωστών θετικών ή κοινωνικών επιστημών δύναται να θεραπεύση το όργανον αυτό. Μόνον η νηπτική ή ασκητική αγωγή των Πατέρων οδηγεί εις την θεραπείαν αυτού του οργάνου... Δια τούτο ο αθεράπευτος συνήθως δεν γνωρίζει ούτε καν την ύπαρξιν αυτού του οργάνου»

«... δια τους Πατέρας δεν διαχωρίζονται οι άνθρωποι εις ηθικούς και ανηθίκους ή εις καλούς και κακούς βάσει ηθικών κανόνων. Ο διαχωρισμός αυτός είναι επιφανειακός. Εις το βάθος διακρίνεται η ανθρωπότης εις ψυχικά αρρώστους, εις θεραπευομένους και εις θεραπευμένους. Όλοι όσοι δεν είναι εις την κατάστασιν του φωτισμού είναι ψυχικά άρρωστοι... Δεν είναι μόνον η καλή θέλησις, η καλή απόφασις, η ηθική πράξις και η αφοσίωσις εις την Ορθόδοξον Παράδοσιν που κάμει τον Ορθόδοξον, αλλά η κάθαρσις, ο φωτισμός και η θέωσις. Τα στάδια αυτά θεραπείας είναι ο σκοπός της μυστηριακής ζωής της Εκκλησίας, όπως μαρτυρούν τα λειτουργικά κείμενα»


(Ιω. Ρωμανίδου: Ρωμαίοι ή Ρωμηοί Πατέρες της Εκκλησίας, εκδ. Πουρνάρα, Θεσσαλονίκη 1984, τόμος Ι, σελ. 22-23 και 27)

Ψυχική ασθένεια κατά την Ορθόδοξη διδασκαλία είναι η μη φυσιολογική κατάσταση του ανθρώπου, που αντί να στρέφεται προς τον Θεό, όπως είναι πλασμένος να κάνει, στρέφεται προς τα γήινα, δίνοντας σ΄αυτά μεγαλύτερη σημασία για τη ζωή του απ΄αυτή που πραγματικά έχουν, διαστρέφοντας έτσι το νόημά τους.

Η ψυχικές ασθένειες προκαλούνται, αν το δούμε απλοποιημένα, απ' τη μοναδική σύγκρουση που ο άνθρωπος δεν μπορεί ν΄αντιμετωπίσει, δηλαδή την εσωτερική σύγκρουση. Η εσωτερική σύγκρουση προκαλείται, όταν ο άνθρωπος άλλα θέλει να κάνει κι άλλα κάνει. Η κατάσταση αυτή δημιουργείται, γιατί ο άνθρωπος δεν μπορεί να κάνει αυτά που θέλει, είτε από αδυναμία είτε από λάθος επιλογή.

Ο αγωνιζόμενος για την Αγάπη του Θεού Χριστιανός, προσπαθεί να υποτάξει το θέλημά του στο θέλημα του Κυρίου. Όταν τα καταφέρνει είναι ευτυχής και ειρηνικός, γιατί αυτή είναι η φυσιολογική του κατάσταση. Όταν δεν τα καταφέρνει, αναγνωρίζει την αδυναμία του και ζητά το Έλεος του Θεού κι έτσι μπορεί να είναι λυπημένος, αλλά είναι και πάλι ειρηνικός γιατί έχει ελπίδα.

Ο μη αγωνιζόμενος άνθρωπος δίνει στα γήινα είτε πρόσωπα είτε πράγματα, πολλές φορές και στον ίδιο τον εαυτό του, μεγαλύτερη σημασία, μεγαλύτερες διαστάσεις απ΄ αυτές που πραγματικά έχουν. Έτσι αργά ή γρήγορα, όταν καταλάβει το λάθος του, οδηγείται σε απογοήτευση. Εάν η απογοήτευση αυτή τον οδηγήσει ν΄αλλάξει πορεία (μετάνοια) και να στραφεί προς το Θεό, τότε σύντομα βρίσκει και πάλι ελπίδα, αν όχι τότε απελπίζεται και καταλήγει να συγκρούεται με τον εαυτό του (ψυχολογικά προβλήματα).

Η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν περιπτώσεις στις οποίες τα ψυχοσωματικά συμπτώματα προκαλούνται από σωματικές ασθένειες ή καταστάσεις, Στην περίπτωση αυτή η φαρμακευτική θεραπεία που δίνει ο ειδικός γιατρός λύνει το πρόβλημα, αφού οι αιτίες δεν είναι πνευματικές. Επίσης υπάρχουν περιπτώσεις που η αιτία της ψυχικής ασθένειας είναι πνευματική, αλλά έχει εξελιχθεί τόσο, ώστε να δημιουργεί έντονα ψυχοσωματικά συμπτώματα. Και στην περίπτωση αυτή η παρέμβαση ενός ειδικού γιατρού είναι απαραίτητη, για να δώσει την κατάλληλη φαρμακευτική αγωγή, που θα μειώσει τα ψυχοσωματικά συμπτώματα, ώστε να μπορέσει στη συνέχεια ο ασθενής να συνεργαστεί με τον Πνευματικό του για την αναίρεση των αιτίων της ασθένειας.

Γενικά όταν ένας άνθρωπος έχει συμπτώματα ψυχικής ασθένειας πρέπει να επισκέπτεται ένα έμπειρο Πνευματικό ή ένα θεοφοβούμενο ειδικό γιατρό. Τότε αυτός με διάκριση θα του συστήσει, αν είναι απαραίτητο ν' αναζητήσει και τη βοήθεια γιατρού ή Πνευματικού αντίστοιχα, ώστε να θεραπευθούν ταυτόχρονα και τα συμπτώματα και οι αιτίες.

Εγώ έτσι τα έχω καταλάβει με τα λίγα που ξέρω, εσείς τι λέτε;[


Ο Θεός, ιλάσθητί μοι τώ αμαρτωλώ και ελέησόν με.

Άβαταρ μέλους
Athanasios
Δημοσιεύσεις: 498
Εγγραφή: Παρ Ιούλ 27, 2012 3:20 pm

Re: Έχουν οι ψυχικές ασθένειες πνευματική αιτία;

Δημοσίευσηαπό Athanasios » Σάβ Σεπ 08, 2012 1:56 pm

"Συμβαίνει πολλές φορές σήμερα ο άνθρωπος να αισθάνεται θλίψη, απελπισία, νωθρότητα, τεμπελιά, ακηδία κι όλα τα σατανικά. Να είναι θλιμμένος, να κλαίει, να μελαγχολεί, να μη δίνει σημασία στην οικογένειά του, να ξοδεύει ένα σωρό χρήματα στους ψυχαναλυτές, για να πάρει φάρμακα. Αυτά οι άνθρωποι τα λένε «ανασφάλεια». Η θρησκεία μας πιστεύει ότι αυτά είναι πειρασμικά πράγματα.

Ο πόνος είναι μια ψυχική δύναμη που ο Θεός την έβαλε μέσα μας, με προορισμό να κάνει το καλό, την αγάπη, τη χαρά, την προσευχή. Αντʼ αυτού ο διάβολος καταφέρνει και παίρνει την ψυχική αυτή δύναμη από την μπαταρία της ψυχής μας και τη μεταχειρίζεται για το κακό, την κάνει κατάθλιψη και φέρνει την ψυχή στη νωθρότητα και στην ακηδία. Βασανίζει τον άνθρωπο, τον κάνει αιχμάλωτό του, τον αρρωσταίνει ψυχικά.

Υπάρχει ένα μυστικό να μεταβάλετε τη σατανική ενέργεια σε καλή. Είναι δύσκολο και χρειάζεται και κάποια προετοιμασία. Προετοιμασία είναι η ταπείνωση. Με την ταπείνωση αποσπάτε την χάρη του Θεού. Δίνεστε στην αγάπη του Θεού, στη λατρεία Του, στην προσευχή. Αλλά κι όλα αν τα κάνετε, τίποτα δεν έχετε καταφέρει, αν δεν έχετε αποκτήσει ταπείνωση. Όλα τα κακά αισθήματα, η ανασφάλεια, η απελπισία, η απογοήτευση, που πάνε να κυριεύσουν την ψυχή, φεύγουν με την ταπείνωση. Αυτός που δεν έχει ταπείνωση, ο εγωιστής, δεν θέλει να του κόψεις το θέλημα, να τον θίξεις, να του κάνεις υποδείξεις. Στενοχωριέται, νευριάζει, επαναστατεί, αντιδρά, τον κυριεύει η κατάθλιψη.

Η κατάστασης αυτή θεραπεύεται με την χάρη. Πρέπει η ψυχή να στραφεί στην αγάπη του Θεού. Η θεραπεία θα γίνει με το νʼ αγαπήσει τον Θεό με λαχτάρα. Πολλοί άγιοι μας μετέτρεψαν την κατάθλιψη σε χαρά με την αγάπη προς τον Χριστό. Παίρνανε δηλαδή αυτή την ψυχική δύναμη, που ήθελε να τη συντρίψει ο διάβολος, και τη δίνανε στον Θεό και τη μεταβάλλανε σε χαρά και αγαλλίαση. Η προσευχή, η λατρεία του Θεού μεταβάλλει σιγά-σιγά την κατάθλιψη και τη γυρίζει σε χαρά, διότι επιδρά η χάρις του Θεού. Εδώ χρειάζεται να έχεις τη δύναμη, ώστε νʼ αποσπάσεις την χάρη του Θεού, που θα σε βοηθάει να ενωθείς μαζί Του. Χρειάζεται τέχνη. Όταν δοθείς στον Θεό και γίνεις ένα μαζί Του, θα ξεχάσεις το κακό πνεύμα, που σε τραβούσε από πίσω, κι εκείνο έτσι περιφρονημένο θα φύγει. Στη συνέχεια όσο θʼ αφοσιώνεσαι στο Πνεύμα του Θεού, τόσο δεν θα κοιτάζεις πίσω σου, για να δεις αυτόν που σε τραβάει. Όταν σʼ ελκύσει η χάρις, ενώνεσαι με τον Θεό. Κι όταν ενωθείς με τον Θεό και δοθείς σʼ Εκείνον, πάνε όλα τʼ άλλα, τα ξεχνάεις και σώζεσαι. Η μεγάλη τέχνη, λοιπόν, το μεγάλο μυστικό, για νʼ απαλλαγείς απʼ την κατάθλιψη και όλα τʼ αρνητικά, είναι να δοθείς στην αγάπη του Θεού.

Ένα πράγμα που μπορεί να βοηθήσει τον καταθλιπτικό είναι και η εργασία, το ενδιαφέρον για τη ζωή. Ο κήπος, τα φυτά, τα λουλούδια, τα δέντρα, η εξοχή, ο περίπατος στην ύπαιθρο, η πορεία, όλʼ αυτά βγάζουν τον άνθρωπο απʼ την αδράνεια και του δημιουργούν άλλα ενδιαφέροντα. Επιδρούν σαν φάρμακα. Η ασχολία με την τέχνη, τη μουσική κλπ., κάνει πολύ καλό. Σʼ εκείνο όμως, που δίδω τη μεγαλύτερη σημασία είναι το ενδιαφέρον για την Εκκλησία για τη μελέτη της Αγίας Γραφής, για τις ακολουθίες. Μελετώντας τα λόγια του Θεού, θεραπεύεται κανείς χωρίς να το καταλάβει.
"

Γέροντας Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης



Άβαταρ μέλους
ORTHODOXIA
Δημοσιεύσεις: 355
Εγγραφή: Παρ Ιούλ 27, 2012 3:09 pm
Τοποθεσία: Ομάδα Διαχείρισης

Re: Έχουν οι ψυχικές ασθένειες πνευματική αιτία;

Δημοσίευσηαπό ORTHODOXIA » Σάβ Σεπ 08, 2012 1:56 pm

aposal : agiooros.net/forum έγραψε:Σαφέστατα και υπάρχουν πνευματικοί λόγοι που αρρωσταίνουμε, είτε σωματικά, είτε ψυχικά! Παραθέτω τους παρακάτω λόγους του μακαριστού Γέροντα Παϊσίου :

Αποσπάσματα από το βιβλίο «Σκεύος εκλογής» του ιερομονάχου Χριστόδουλου Αγιορείτου.

Είπε ο Γέροντας :
-Κάθε ασθένεια που μας βρίσκει έχει τα αίτιά της στη δική μας απροσεξία. Ο καλός Θεός όμως την χρησιμοποιεί για το καλό μας και βρίσκει από αυτήν αφορμή για να μας σώσει. Γι’ αυτό πρέπει να αντιμετωπίζουμε τις ασθένειες με υπομονή και ευχαριστία προς το Θεό. Κάνοντας έτσι, μπορούμε να σωθούμε! Όμως για να έχουμε τη δύναμη να υπομένουμε καρτερικά μια ασθένεια, θα πρέπει να παίρνουμε το νου μας από τον εαυτό μας και να τον στρέφουμε γύρω στους άλλους αδελφούς μας, αφού υπάρχει και ο πόνος του συνανθρώπου μας, που είναι μεγαλύτερος από τον δικό μας πόνο. Έρχονται μερικοί και μου παραπονούνται : «Γέροντα, έχω κάτι πόνους στο κεφάλι» (προφανώς από κρυολόγημα) και δεν κοιτάζουν το παιδάκι δίπλα τους που είναι παράλυτο και δεν μπορεί ούτε καν να περπατήσει. Όταν ο άνθρωπος κοιτάξει λίγο τον πόνο του αδελφού του, ελαφρύνεται κατά πολύ και ο δικός του πόνος.

Αποσπάσματα από το βιβλίο «Ο ΓΕΡΩΝ ΠΑΪΣΙΟΣ» του Ιερομονάχου Χριστοδούλου Αγιορείτου
Όταν κάποιος έχει το λογισμό του χαλασμένο και τον ακούει και έχει μεγάλη εμπιστοσύνη σ’ αυτόν, δεν μπορεί να ακούσει τον καθένα. Ακούει μόνο κάποιον στον οποίο έχει απόλυτη εμπιστοσύνη μετά το λογισμό του. Γι’ αυτό το λόγο, όταν πρέπει να βοηθηθεί ένας τέτοιος αδελφός, πρέπει να τον βοηθήσει ο αδελφός που εκείνος εμπιστεύεται.
Όσον αφορά τώρα στα ψυχοφάρμακα, σ’ αυτές τις βαριές καταστάσεις που πλανώνται και ξεφεύγουν από τα λογικά τους, τα φάρμακα αυτά ωφελούν λίγο.
Αν για παράδειγμα ο αδελφός έχει πάρει την κατηφόρα και τρέχει με διακόσια χιλιόμετρα την ώρα, πρέπει να του δώσουμε μια τέτοια δόση φαρμάκου, έτσι ώστε να του κόψουμε τη μεγάλη ταχύτητα και να τον κάνουμε, ας πούμε, να πηγαίνει με ογδόντα χιλιόμετρα την ώρα. Συγχρόνως πρέπει να του δείχνουμε αγάπη και να προσπαθούμε να του διορθώσουμε τον λογισμό και να τον πείσουμε να μην ακούει το λογισμό του. Όσο ο αδελφός συνέρχεται, τόσο και η δόση κατεβαίνει. Κι αυτό να γίνεται για λίγο καιρό.
Όταν ο νους του αδελφού ξεφεύγει από την ταπείνωση και τρέχει στις φαντασίες ασταμάτητα, τότε όταν του δίνεται αυτό το φάρμακο, αρχίζει να εμποδίζεται στο να σκέπτεται και να φαντάζεται και του περιορίζεται κατά πολύ η φαντασία. Του έρχεται ύπνος, κόπωση, ακηδία, όρεξη για φαγητό και γενικά ταπεινώνεται και σωματικά. Και από κει που νόμιζε ότι είναι άσαρκος άγγελος, αισθάνεται πλέον τον εαυτό του άνθρωπο «σάρκα φορούντα».
Όταν κάποιος πλανηθεί, επειδή έχει πιστέψει απόλυτα στο λογισμό του, για να συνέλθει δεν υπάρχει καμία αυτόματη και θαυματουργική λύση. Για να θεραπευτεί πρέπει να κάνει τα εξής :
1. Πρώτο, το οποίο είναι η βάση και το κυριότερο, να συναισθανθεί πραγματικά την ελεεινή κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει.
2. Δεύτερον, αφού το συναισθανθεί, πρέπει να μετανοήσει, να εξομολογηθεί και να μην ακούει ποτέ πια τον δικό του λογισμό, αλλά τις υποδείξεις του πνευματικού του πατέρα.
3. Τρίτον, αφού συναισθάνθηκε την άθλια κατάστασή του, να ζητά συνεχώς, δια της ευχής, το έλεος του Θεού και για να τον ελεήσει ο Θεός και να επανέλθει η χάρη Του.
Εγώ, άλλον τρόπο θαυματουργικό δεν γνώρισα και ο καθένας μόνο με την ταπείνωση μπορεί να συνέλθει και να σωθεί. Μόνο η ταπείνωση σώζει».

Η μαλθακότητα των σημερινών νέων είναι μία από τις κύριες αιτίες των ψυχοσωματικών ανωμαλιών.

Σήμερα έχουν γεμίσει τα ψυχιατρεία και οι φυλακές, γιατί έχουμε έλλειψη καλών πνευματικών.



Κρότων
Δημοσιεύσεις: 104
Εγγραφή: Δευτ Ιούλ 30, 2012 12:59 pm
Τοποθεσία: Μάνος, Αθήνα
Επικοινωνία:

Re: Έχουν οι ψυχικές ασθένειες πνευματική αιτία;

Δημοσίευσηαπό Κρότων » Σάβ Σεπ 08, 2012 1:57 pm

Εξομολόγηση και κατάθλιψη!
5 Νοεμβρίου, 2011 — VatopaidiFriend

Εικόνα

Μητρ.Ναυπάκτου Ιερόθεος

Στην Εκκλησία υπάρχει το μυστήριο της εξομολογήσεως μέσα στο οποίο κανείς ανοίγει την καρδιά του ελεύθερα και αποκαλύπτει τα έλκη της ψυχής του στον Πνευματικό Πατέρα, δια του οποίου εκείνη την ώρα ενεργεί ο Χριστός και έτσι θεραπεύεται, ελευθερώνεται εσωτερικά από διάφορες εσωτερικές καταστάσεις που πονούν πολύ. Ο Πνευματικός Πατέρας λειτουργεί ως ιατρός και όχι ως δικαστής, κυρίως ακούει και παρηγορεί. Συγχρόνως, μέσα στην Εκκλησία μπορεί κανείς να βρη γνήσιους φίλους με ανιδιοτελή αγάπη που μπορεί να εκφράζη τα θέματα που τον απασχολούν.

Εν πάση περιπτώσει η αντιμετώπιση της κατάθλιψης, όταν δεν είναι οργανικής φύσεως που χρειάζεται μια ειδική θεραπεία, αλλά είναι ψυχολογικής φύσεως αντιμετωπίζεται με την ενεργητικότητα στην ζωή, με την εύρεση πραγματικών φίλων που να τους εμπιστεύεται κανείς με το να υπάρχη ειλικρίνεια με τον ίδιο τον εαυτό του.

Και κάτι σημαντικό. Οι περισσότεροι άνθρωποι της εποχής μας είναι μανιοκαταθλιπτικοί, βασανίζουν χωρίς λόγο τον εαυτό τους, τον αυτομαστιγώνουν. Τουλάχιστον πρέπει να τον λυπούνται!

πηγή: Ι.Ν.Αγ. Βαρβάρας Πατρών



Άβαταρ μέλους
Νίκος
Διαχειριστής
Δημοσιεύσεις: 6863
Εγγραφή: Παρ Ιούλ 27, 2012 11:05 am
Τοποθεσία: Κοζάνη

Re: Έχουν οι ψυχικές ασθένειες πνευματική αιτία;

Δημοσίευσηαπό Νίκος » Σάβ Σεπ 08, 2012 1:57 pm

gkou έγραψε:Η ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΟΥ ΨΥΧΙΚΩΣ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΠΟΙΜΑΝΤΙΚΗ ΚΑΘΟΔΗΓΗΣΗ

ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ


Εικόνα

Ο πνευματικός κατά την άσκηση της διακονίας του έρχεται σ’ επαφή με ποικίλους ανθρώπους, οι οποίοι απευθύνονται σ’ αυτόν για διαφορετικούς ο καθένας λόγους: πνευματική αναζήτηση, ανάγκη επανασύνδεσης με την εκκλησία, κρίση στις διαφυλικές, οικογενειακές και διαπροσωπικές σχέσεις, τύψεις κ.α.

Στους παραπάνω λόγους θα πρέπει να προσθέσουμε και έναν ακόμη˙ τα διάφορα ψυχικά νοσήματα , που ιδιαιτέρως ταλανίζουν το σύγχρονο άνθρωπο. Το φαινόμενο να καταφεύγουν στον πνευματικό οι ψυχικώς νοσούντες δεν είναι άγνωστο στην παράδοση της Εκκλησίας μας , αφού υπάρχει πληθώρα σχετικών αγιολογικών όσο και λειτουργικών πηγών που μαρτυρούν γι’ αυτό.

Παρότι οι ψυχικώς πάσχοντες αντιμετωπίζουν εν πολλοίς ένα κοινό πρόβλημα , την ψυχική νόσο, δεν έχουν όλοι, ωστόσο , φτάσει στον αυτό βαθμό συνειδητοποιήσεώς της.
Από την άποψη αυτή θα μπορούσαμε δια κρίνουμε τους ψυχικώς πάσχοντες, ανάλογα με το βαθμό στον οποίο έχουν συνειδητοποιήσει την ασθένειά τους, καθώς επίσης και σε σχέση με το πώς έφτασαν έως την πόρτα του πνευματικού.

Με βάση την παραπάνω μεθοδολογική διάκριση θα μπορούσαμε να παρατηρήσουμε ότι πολλοί ψυχικώς ασθενούντες έχουν συνείδηση της καταστάσεώς τους και άλλοι όχι. Αρκετοί απευθύνονται προηγουμένως σε κάποιον ειδικό των ψυχικών επιστημών, ενώ άλλοι καταφεύγουν πρώτα στη βοήθεια του πνευματικού. Δεν απουσιάζουν, ακόμη, οι περιπτώσεις εκείνες των σθενών που επισκέπτονται τον πνευματικό κατόπιν παροτρύνσεως του γιατρού τους. Απαντώνται, επίσης, ουκ ολίγες περιπτώσεις ασθενών που έχουν πλήρη άγνοια της καταστάσεώς τους και αποφεύγουν συστηματικά να απευθυνθούν στον ειδικό. Αυτοί, σε περίπτωση που θα αποφασίσουν να αναζητήσουν βοήθεια, απευθύνονται συχνά στον πνευματικό . Θέτουν έτσι τον πνευματικό μπροστά στο ζήτημα της διάγνωσης της ψυχικής νόσου.

Βρίσκεται, λοιπόν, ο πνευματικός απέναντι στον ψυχικώς πάσχοντα αδελφό και καλείται να του συμπαρασταθεί . Πώς θα το πετύχει αυτό; Στη συνέχεια θα θέσουμε ορισμένα ερωτήματα που θα πρέπει να προβληματίσουν τον πνευματικό προκειμένου αυτός να σταθεί υπεύθυνα απέναντι στον ψυχικώς πάσχοντα. Τα όσα ακολουθούν αποσκοπούν στη διερεύνηση κάποιων λεπτών πτυχών της ποιμαντικής καθοδήγησης, που αφορούν κυρίως τη θωράκιση του πνευματικού κατά το ανθρώπινον και καθόλου μα καθόλου δεν αναιρούν την -αδιαφιλονίκητη άλλωστε- αλήθεια , ότι η χάρις του Θεού είναι εκείνη που θεραπεύει τα ασθενή και αναπληροί τα ελλείποντα.

Προκειμένου , λοιπόν, ο πνευματικός να σταθεί μπροστά στον ψυχικώς ασθενούντα αδελφό, οφείλει, όπως και σε κάθε άλλη περίπτωση να πλατύνει την καρδιά του, να καταρρίψει κάθε ατομική βεβαιότητα, παραδιδόμενος απόλυτα στη χάρη του Θεού, δια της προσευχής. Επιπλέον οφείλει να παλαίψει με τα παρακάτω ερωτήματα, απευθυνόμενος ειλικρινώς στον εαυτό του: ποια η θέση μου ως προς το πρόβλημα των ψυχικών νοσημάτων γενικότερα; Ποιος είναι ο στόχος του ποιμαντικού διαλόγου με τον ψυχικώς ασθενούντα πιστό; Διαφέρει ο τελευταίος από τον οποιοδήποτε άλλο πιστό ως προς το σκοπό της πνευματικής καθοδήγησης; Ψυχική και πνευματική υγεία ταυτίζονται ή διαφέρουν και σε τι;

Αποδεχόμενος αυτά τα τόσο σημαντικά ερωτήματα ο πνευματικός έχει ήδη “βάλει αρχή” για τον σημαντικό διάλογο. Έχει αναχωρήσει από τη σιγουριά του Εγώ και κατευθύνεται να συναντήσει το Συ του ψυχικώς πάσχοντος αδελφού. Στην πορεία αυτή αοράτως παρίσταται ο Χριστός, που δια της θείας χάριτος θα ενισχύσει και τους δύο ώστε να είναι συνηγμένοι εις το δικό του Όνομα κατά τη διάρκεια της ποιμαντικής συνάντησης.
Τα ερωτήματα όμως απαιτούν και την ανάλογη τοποθέτηση του πνευματικού…

Από το βιβλίο: «Εκ Περιθωρίου. Άρθρα- Ομιλίες- Διαλέξεις»
Αρχιμανδρίτης
Σωφρόνιος Αθ. Γκουτζίνης
Ξάνθη 2006


Ο Θεός, ιλάσθητί μοι τώ αμαρτωλώ και ελέησόν με.

Άβαταρ μέλους
Domna
Δημοσιεύσεις: 340
Εγγραφή: Παρ Ιούλ 27, 2012 6:36 pm

Re: Έχουν οι ψυχικές ασθένειες πνευματική αιτία;

Δημοσίευσηαπό Domna » Σάβ Σεπ 08, 2012 1:58 pm

Ψυχολογικά προβλήματα και Εκκλησία
2 Δεκεμβρίου, 2011 — VatopaidiFriend

Εικόνα

Λένε πολλοί, ειδικοί και μη, ότι οι άνθρωποι της εποχής μας χαρακτηρίζονται εν πολλοίς από ψυχολογικά προβλήματα. Τι σημαίνει ‘ψυχολογικά προβλήματα’; Προφανώς εννοούμε διαταραχές στη ψυχή του ανθρώπου, δηλαδή στο βαθύτερο είναι του. Αυτό έχει ως συνέπεια να χάνεται η ισορροπία στη σχέση του με τον εαυτό του, τους συνανθρώπους του, του κόσμου του.

Από τη εμπειρία μου ως πνευματικός, έχω διαμορφώσει μια άποψη πάνω στο θέμα των λεγομένων “ψυχολογικών προβλημάτων”, την οποία θα’ θελα να καταθέσω: Εκτός από τις περιπτώσεις όπου έχουμε βλάβες στα νεύρα που χρειάζονται φαρμακευτική αγωγή, υπάρχουν και οι περιπτώσεις όπου ο άνθρωπος ασθενεί ψυχικά, γιατί ενεργεί εγωκεντρικά. Τα λεγόμενα ‘ψυχολογικά προβλήματα’, τις περισσότερες φορές είναι εκφράσεις μιας φιλαυτίας, όπου ο άνθρωπος ασχολείται με τον εαυτό του σε τέτοιο σημείο που εγκλωβίζεται σ’ αυτόν, χάνοντας την ουσιαστική επαφή του με τους άλλους. Όπου ασχολείται με τους άλλους, είτε ως βοήθεια είτε ως ενασχόληση, έχει ως βάση τον εαυτό του. Γι’ αυτό και δεν υπάρχει υπέρβαση ορίων στην κούραση, στον χρόνο, στις δυνάμεις. Ο άλλος γίνεται μέσο για εξυπηρέτηση του εαυτού του που ζητά την ‘πνευματική πρόοδο’. Κι όταν εμπλέκεται το πνευματικό στοιχείο είναι δύσκολο να διακρίνει από μόνος του κανείς την κρυμμένη φιλαυτία.

Η όλη θεραπευτική αγωγή της Εκκλησίας μας συνιστάται ακριβώς στη θεραπεία του ανθρώπου από τη φιλαυτία, που είναι η βάση και η ρίζα όλων των αμαρτιών. Η νηστεία, η προσευχή, η ελεημοσύνη, η Θεία Κοινωνία, η συμμετοχή μας στα Μυστήρια, η τήρηση των εντολών του Χριστού, κι όλα όσα συνιστούν την πνευματική ζωή, μας βοηθούν να πορευτούμε από το ‘Εγώ’ στο ‘Εμείς’. Η υπακοή, ως «εκκοπή του ίδιου θελήματος», τι άλλο είναι από ένα δυνατό φάρμακο που μας θεραπεύει από τη φιλαυτία μας; Η ενορία ως εκκλησιαστική κοινότητα, όπου ο χριστιανός προσφέρει τον εαυτό του, τα χαρίσματά του, τις δυνάμεις του, το χρόνο του, για χάρη των αδελφών του, είναι μια μεγάλη δυνατότητα για να θεραπευτεί ο άνθρωπος και να ζήσει τη φυσιολογική ζωή της αγάπης.

Γιατί οι άγιοι δεν έχουν ψυχολογικά προβλήματα; Ακριβώς γιατί δεν έχουν φιλαυτία. Με την υπακοή και την άσκηση, καθώς και όλα όσα συνιστούν την όντως εκκλησιαστική ζωή, ζούσαν για το Θεό και τους ανθρώπους και βίωναν δυναμικά την αγάπη ως δόσιμο και θυσία. Στο βαθμό που έτσι ζούμε είναι και η θεραπεία μας από τη φιλαυτία, που δημιουργεί τα λεγόμενα ψυχολογικά προβλήματα.

Είναι ανάγκη να εξετάζουμε συχνά την πορεία μας. Να θέτουμε τον εαυτό μας μπροστά στην αλήθεια της εκκλησίας και να τον κρίνουμε αν βρίσκεται ή όχι σωστά μέσα σ’ αυτήν. Βέβαια, η εκκλησία ως νοσοκομείο μάς θεραπεύει, αν παίρνουμε κανονικά τα φάρμακά της. Δεν μας κρίνει αυτή αλλά μας σώζει, μας ολοκληρώνει ως πρόσωπα. Δεν είναι κρίμα να βρισκόμαστε για χρόνια μες στο νοσοκομείο- εκκλησία και να μένουμε αθεράπευτα οι ίδιοι; Δεν είναι άδικο να υπάρχει η εκκλησία – ναός ως δυνατότητα λειτουργίας της ως κοινωνία προσώπων με τη σχέση και τη συμπόρευση και να τη χρησιμοποιούμε για θρησκευτικές τελετές και θρησκευτικά καθήκοντα;

Όλοι έχουμε την ευθύνη, κληρικοί και λαϊκοί, αν σήμερα πολλοί συνάνθρωποί μας, αδελφοί και αδελφές μας, έχουν «ψυχολογικά προβλήματα», εμμένοντας ύπουλα ή φανερά στη φιλαυτία τους. Ας εργαστεί ο καθένας μας, όπως μπορεί, για να γίνει η εκκλησία μας αυτό που είναι – εν Χριστώ κοινωνία προσώπων, που ζουν για τους άλλους κι έτσι γίνονται όλοι φως από το Φως, άγιοι από τον απόλυτα Άγιο.

π. Ανδρέας Αγαθοκλέους

http://vatopaidi.wordpress.com



Κρότων
Δημοσιεύσεις: 104
Εγγραφή: Δευτ Ιούλ 30, 2012 12:59 pm
Τοποθεσία: Μάνος, Αθήνα
Επικοινωνία:

Re: Έχουν οι ψυχικές ασθένειες πνευματική αιτία;

Δημοσίευσηαπό Κρότων » Σάβ Σεπ 08, 2012 1:58 pm

"Η λύπη εξαντλεί της ψυχικές και σωματικές μας δυνάμεις"

Εικόνα

του Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου

-Γέροντα, συχνά μου πονάει το στομάχι και δυσκολεύομαι να ανταποκριθώ στα πνευματικά μου καθήκοντα.

-Εσύ κάθεσαι και συζητάς με τους λογισμούς σου, τα βλέπεις όλα μαύρα και βασανίζεσαι χωρίς λόγο έτσι τσακίζεσαι ψυχικά και σωματικά.

Έπειτα από ένα τέτοιο τσάκισμα πονάει και το στομάχι, και πού να βρεθή μετά κουράγιο για πνευματικά; Μπορεί να πάρης κάτι και να σου περάση το στομάχι, αλλά, αν δεν λείψη η στενοχώρια, πάλι θα πονέση.

Μη δέχεσαι τους λογισμούς που σε απογοητεύουν, για να μην αχρηστέψης τα δώρα που σου έχει δώση ο Θεός. Όσο θα τοποθετήσαι σωστά, τόσο θα γαληνεύης και θα ηρεμής, και τόσο η υγεία σου θα καλυτερεύη και δε θα έχης ανάγκη από φάρμακα.

Η στενοχώρια αφοπλίζει τον άνθρωπο. Του ρουφάει όλο το μεδούλι των ψυχικών και σωματικών του δυνάμεων και δεν τον αφήνει να κάνη τίποτε. Δηλητηριάζει την ψυχή και φέρνει ανωμαλίες και στο σώμα. Χτυπάει στα πιο ευαίσθητα μέρη του σώματος και εξασθενεί τον άνθρωπο με το άγχος που δημιουργεί.

Το δηλητηρίασμα από την πίκρα μπορεί να καταβάλη τελείως όχι μόνον έναν ευαίσθητο οργανισμό αλλά και γερούς οργανισμούς. Μια αδελφή εδώ ξέρετε τί δυνατότητες έχει; Μπορεί να κάνη πολύ καλή πνευματική εργασία, και στις δουλειές είναι σπίρτο!

Όλο το μοναστήρι μπορεί να το φέρη βόλτα, αλλά, επειδή την πιάνει αυτό το τσάκισμα από την στενοχώρια, δεν μπορεί να κάνη τίποτε χαραμίζεται. Κι έτσι αχρηστεύεται μια γερή μηχανή.

Από το βιβλίο: «ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Ε΄ ΠΑΘΗ ΚΑΙ ΑΡΕΤΕΣ»

Πηγή: gonia.gr



Άβαταρ μέλους
Νίκος
Διαχειριστής
Δημοσιεύσεις: 6863
Εγγραφή: Παρ Ιούλ 27, 2012 11:05 am
Τοποθεσία: Κοζάνη

Re: Έχουν οι ψυχικές ασθένειες πνευματική αιτία;

Δημοσίευσηαπό Νίκος » Πέμ Οκτ 19, 2017 5:01 pm

Θεραπεύονται οι ψυχασθένειες;

Εικόνα

π. Ανδρέα Αγαθοκλέους

Ένα από τα σημαντικά χαρακτηριστικά της εποχής μας είναι οι ψυχικές ασθένειες. Όχι πως σε άλλες εποχές δεν υπήρχαν, αλλά στη δική μας αυξήθηκαν σημαντικά. Οι ειδικοί λένε πως τη μεγαλύτερη κυκλοφορία φαρμάκων την έχουν τα ψυχοφάρμακα. Άλλωστε βλέπουμε γύρω μας, κοντά μας ίσως, ανθρώπους που υποφέρουν εσωτερικά, πονά η ψυχή τους, χάνουν την επικοινωνία, παραλύουν οι δυνάμεις τους, καταρρέουν.

Κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι δεν βοηθούν την όλη κατάσταση τα ψυχοφάρμακα. Κυρίως όταν δοθούν τα κατάλληλα για την περίπτωση, από κατάλληλο γιατρό και ευσυνείδητο. Μπορούν τότε να ισορροπήσουν τον ασθενή, να καταστείλουν τα συμπτώματα, να μπορεί να ζει με τους άλλους και να εργάζεται.
Όμως είναι απαραίτητο να τονίσουμε ότι η Εκκλησία είναι νοσοκομείο, κατά τους αγίους Πατέρες και ότι η αμαρτία είναι ασθένεια. Ο Χριστός γίνεται «ιατρός των ψυχών και των σωμάτων», οι πνευματικοί πατέρες και μητέρες μπορούν με την Ορθόδοξη θεραπευτική μέθοδο, υπομονή και θέληση του ασθενή, να θεραπεύσουν ανθρώπους που έχουν σοβαρές ψυχασθένειες ως αποτέλεσμα ενός λανθασμένου τρόπου ζωής.

Ο Μητροπολίτης Ναυπάκτου Ιερόθεος στο βιβλίο του «Οίδα άνθρωπο εν Χριστώ», που αναφέρεται στο Γέροντα Σωφρόνιο του Essex, καταθέτει και τον εξής λόγο του Οσίου σύγχρονου Γέροντα: «Όταν κανείς είναι ψυχοπαθής και κάνει υπακοή, τότε είναι ιάσιμο το πρόβλημα. Η αθεράπευτη ψυχοπάθεια διακρίνεται από την έλλειψη της υπακοής».

Η διαπίστωσή του πηγάζει, ασφαλώς, από την προσωπική του εμπειρία ως πνευματικός πατέρας και ιατρός που βασίζεται στην Ορθόδοξη Παράδοση. Γιατί ο ίδιος, όπως και οι πριν από αυτόν αλλά και σύγχρονοί του πατέρες, είδε να εφαρμόζεται η δυναμική της υπακοής από τους ασθενείς προς τον πνευματικό τους ιατρό. Μια υπακοή που διαφέρει από την πειθαρχία, γιατί έχει ως βάση τη διαπροσωπική σχέση αγάπης.

Αν το γνώρισμα του πνευματικού πατέρα είναι η αγάπη, κατά τον άγιο Ιωάννη της Κλίμακος, που μιμείται το Χριστό που σταυρώθηκε από αγάπη, είναι αντιληπτό πως η δύναμή της διεισδύει στην ύπαρξη του ανθρώπου που ασθενεί και τη θεραπεύει. Η υπακοή του ανθρώπου γίνεται τότε η δυναμική που ενεργοποιεί μέσα του την αγάπη και την εμπιστοσύνη.

Αλήθεια, δεν είναι τραγικό ότι ο κόσμος υποφέρει από ένα σωρό ψυχασθένειες και ταλαιπωρείται. Το τραγικό βρίσκεται στους λεγόμενους ανθρώπους της Εκκλησίας που πάσχουν και μένουν αθεράπευτοι. Και ακόμα πιο τραγικό είναι να μην αντιλαμβανόμαστε ούτε τις ψυχικές μας ασθένειες ούτε την Εκκλησία ως θεραπευτήριο.

Και όμως! Έχουμε τόσους αγίους που το παρελθόν τους ήταν γεμάτο από μακροχρόνιες και μεγάλες αρρώστιες που θεραπευτήκαν χάρη στη θέλησής τους να υποταχτούν σε πνευματικό πατέρα, να ακολουθήσουν με εμπιστοσύνη τις υποδείξεις του, να ζήσουν τη νέα ζωή του Χριστού. Μακάρι ο βίος τους να μας δείχνει το δρόμο και οι πρεσβείες τους να ενισχύουν τις προσπάθειές μας.

Πηγή: ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟ ΑΓΙΑΣ ΤΡΙΑΔΟΣ


Ο Θεός, ιλάσθητί μοι τώ αμαρτωλώ και ελέησόν με.

Άβαταρ μέλους
Νίκος
Διαχειριστής
Δημοσιεύσεις: 6863
Εγγραφή: Παρ Ιούλ 27, 2012 11:05 am
Τοποθεσία: Κοζάνη

Re: Έχουν οι ψυχικές ασθένειες πνευματική αιτία;

Δημοσίευσηαπό Νίκος » Πέμ Ιαν 11, 2018 12:57 pm

Γενική εξομολόγηση: «Η Θεία Ψυχανάλυση»
Newsroom 10-01-2018

Εικόνα

του Ιερομόναχου Σάββα Αγιορείτη

Αποτέλεσμα εικόνας για το πλησίασμα και η συναναστροφή με ένα άγιο φέρνει αγιοσύνη
Το μυστήριο της Μετανοίας είναι το μυστήριο της αληθινής ψυχο-θεραπείας.

Ο μετανοών αυτομέμφεται, αυτοκατηγορείται, ταπεινώνεται οπότε ελκύει τη Θεία Χάρη. Η κορύφωση της μετάνοιας είναι η εξομολόγηση σε Πνευματικό Οδηγό όλης μας της ζωής. Η προσοχή μετά την εξομολόγηση, ώστε να μην επαναλάβουμε τα λάθη του παρελθόντος και η προσπάθεια να πράξουμε τα αντίθετα καλά και σωστά ολοκληρώνει την ψυχοθεραπευτική διαδικασία.

Η εξομολόγηση όλης μας της ζωής, καλό είναι να επαναλαμβάνεται από καιρού εις καιρόν. Η γενική αυτή εξομολόγηση, δίδασκε ο πολυχαρισματούχος και σοφός όσιος Γέροντας Πορφύριος, θεραπεύει τον άνθρωπο όχι μόνο από τις βλάβες των προσωπικών του αμαρτιών, αλλά και από τα ποικίλα ψυχολογικά τραύματα καθώς και από τα βιώματα των προγόνων του. Την γενική αυτή εξομολόγηση ο άγιος Γέροντας την ονόμαζε θεία ψυχανάλυση.

Αυτή η σπουδαία λειτουργία του Μυστηρίου της εξομολόγησης (δηλ. η θεραπεία των ψυχολογικών τραυμάτων του ανθρώπου), μας αποκαλύφθηκε από τον Άγιο Γέροντα Πορφύριο.

Διηγείται πνευματικό του παιδί: «Ο Γέροντας έβλεπε μέσα στην ψυχή των ανθρώπων ο,τι του αποκάλυπτε ο Θεός. Για ένα γνωστό μου, μου είπε: «Βλέπω μέσα στην ψυχή του, όχι πολύ καθαρά, ένα κακό πράγμα. Είναι τραύμα, είναι παλιό, είναι δαιμονικό. Δεν ξέρω τι ακριβώς είναι αυτό. Μπορεί ο Θεός να μου το φανερώσει αργότερα». Και μετά από μερικές εβδομάδες: «Αυτό το κακό πράγμα, που είδα στην ψυχή του, μπορεί να φύγει, αλλά μόνο αν εκείνος αγιασθεί. Με την αγιότητα αλλάζει ο άνθρωπος. Όσο αμαρτωλός κι αν είναι, φεύγουν τα ψυχικά τραύματα. Σήμερα οι γιατροί τα λένε ψυχασθένειες, ενώ στην πραγματικότητα είναι δαιμονική επίδραση και οφείλεται στις αμαρτίες»[1].

Μαζί με την άφεση των αμαρτιών του, ο άνθρωπος όταν εξομολογείται, μετανοεί και διορθώνεται-εξαγιάζεται λαμβάνει την ίαση από τις πληγές, που του προξένησε ο πονηρός, ο κόσμος και η δική του αμέλεια και ραθυμία.

«Δόξα τω εν Τριάδι Θεώ» παρατηρεί ο π. Σαράντης Σαράντος, «που θεσμοθέτησε αυτόν τον τρόπο συγχωρήσεως των ανθρώπων και εντάξεώς τους στην αγία Ποίμνη της Εκκλησίας μας. Δόξα τω εν Τριάδι Θεώ που έδειξε και αδιάκοπα δείχνει το άμετρο έλεός Του και προετοιμάζει το φθαρτό πλάσμα του στην αιώνια προσωπική επικοινωνία μαζί Του, ξεκινώντας από το λυτρωτικό διάλογο της ιεράς εξομολογήσεως.

Άνθρωποι στιγματισμένοι με ηθικά, ψυχολογικά, νευρολογικά, κοινωνικά, συζυγικά και οικογενειακά ή άλλα προσωπικά προβλήματα θεραπεύονται και προοδευτικά ετοιμάζονται για να συμμετάσχουν στη νέα απέραντη οικογένεια της Βασιλείας των Ουρανών»[2].

Η θεραπευτική ενέργεια του μυστηρίου της Ιεράς Εξομολογήσεως αγκαλιάζει ολόκληρη την ψυχοσωματική ύπαρξη του ανθρώπου.

«Την ώρα που τα λες στον εξομολόγο» δίδασκε ο Άγιος Γέροντας Πορφύριος, «έρχεται η Θεία Χάρη και σε απαλλάσει απ΄όλα τα άσχημα βιώματα και τις πληγές και τα ψυχικά τραύματα και τις ενοχές, διότι, την ώρα που τα λες, ο εξομολόγος εύχεται θερμά στον Κύριο για την απαλλαγή σου»[3]. Υπάρχουν καταστάσεις, που ζεί ο άνθρωπος ή «συμπεριφορές» στις οποίες υποδουλώνεται, και οι οποίες οφείλονται σε τραύματα της εμβρυικής ή παιδικής του ηλικίας.

«Ο κάθε άνθρωπος έχει πάρει μέσα του και τα βιώματα των γονέων του και ειδικά της μητέρας»[4]. Η Χάρη του Θεού, που «ακτινοβολείται» από τον πνευματικό, στην διάρκεια μιάς Γενικής Εξομολόγησης, επουλώνει αυτές τις ανοιχτές αιμορροούσες πληγές.

«Η Θεία Ψυχανάλυση», όπως αποκαλούσε ο όσιος Γέροντας, την ανωτέρω διαδικασία της Γενικής εξομολόγησης, είναι αυτή, που οδηγεί στην αληθινή ψυχοθεραπεία. Εξωτερικά η Γενική Εξομολόγηση, όπως την περιγράφει ο Γέροντας, μοιάζει με την ψυχανάλυση. Στην πραγματικότητα είναι κάτι πάρα πολύ ανώτερο και αποτελεσματικότερο. Στην «κοσμική ψυχανάλυση» γίνεται μία αναμόχλευση της ψυχής του ανθρώπου, χωρίς όμως δυνατότητα θεραπείας. Είναι μία «ατέλειωτη κουβέντα» που δεν οδηγεί πουθενά, αλλά αντίθετα μπορεί και να βλάψει.

Διά της «κοσμικής ψυχανάλυσης» γίνεται και ζημία, αφού όταν κανείς:

α) θυμάται το παρελθόν και
β) ασχολείται με τα όνειρα
(και τα δύο αυτά οι άγιοι Πατέρες μας απαγορεύουν να τα κάνουμε) δεν κάνει τίποτε άλλο από το να ανακατεύει τον βούρκο. Σαν αποτέλεσμα έχουμε το θόλωμα της ψυχής και την ανάδοση δυσωδών αναθυμιάσεων, που μολύνουν ακόμη περισσότερο τον άνθρωπο.

Η Γενική Εξομολόγηση όμως, επειδή διοχετεύει την θεραπευτική Χάρη, στο συνειδητό και το ασυνείδητο του ανθρώπου, ενεργεί σαν μία «θεία ψυχανάλυση και ψυχοθεραπεία αληθινή».

Ο π. Πορφύριος αναφέρει τέτοιες περιπτώσεις θεραπείας διά της Γενικής Εξομολόγησης.

Για μία κυρία που την εξομολόγησε έλεγε: «Την παρακολουθούσα (την ώρα που την εξομολογούσε) μέσα στην ψυχή της κι “έβλεπα” ότι πήγαινε Χάρη μέσα της, όπως τήνε κοίταζα εγώ»[5].

Ο πνευματικός όταν εύχεται εκπέμπει ακτίνες θείας Χάρης που θεραπεύουν τον εξομολογούμενο. «Όλοι οι πνευματικοί, οι εξομολόγοι, έχουν αυτήν την χάρη» έλεγε ο Γέροντας «κι όταν εύχονται, την εκπέμπουν ως αγωγοί»[6].

Συμβούλευε κάποτε πνευματικό του παιδί τα εξής:«Να γίνεται, παιδί μου, κατά καιρούς στη ζωή μας και μια γενική εξομολόγηση, διότι διάφορα ψυχολογικά τραύματα ή διάφορα σοβαρά συμβάντα μας δημιουργούν σωματικές ασθένειες. Στην εξομολόγηση να μη λέμε μόνο τα αμαρτήματά μας αλλά και τους διάφορους λογισμούς, π.χ. φόβου, λύπης, χαράς, στενοχώριας που περνάμε από διάφορα γεγονότα ή συμβάντα, όπως σεισμούς, θανάτους, γάμους, ολιγοπιστίες κ.λ.π.»[7]

Παραπομπές
[1] Κωνσταντίνου Γιαννιτσιώτη, «Κοντά στον γέροντα Πορφύριο». Έκδοση Ιερού Γυναικείου Ησυχαστηρίου η Μεταμόρφωσις του Σωτήρος, Αθήναι, 1995, σελ. 122
[2] Αρχιμ. Σαράντη Σαράντου, εφημερίου Ι. Ν. Κοιμήσεως Θεοτόκου Αμαρουσίου, Περί εξομολογήσεως, http://www.orthros.org/Greek/Keimena/K-PeriExomologisews.htm
[3] Βίος και Λόγοι Ζ΄, σελ. 370.
[4] Βίος και Λόγοι Ζ΄, σελ. 369.
[5] Βίος και Λόγοι, Ζ΄,σελ. 371.
[6] Βίος και Λόγοι, Ζ΄,σελ. 372.
[7] Αναστασίου Τζαβάρα, Αναμνήσεις από τον γέροντα Πορφύριο, Αθήνα 2001, σελ. 141.

Πηγή: ΒΗΜΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ


Ο Θεός, ιλάσθητί μοι τώ αμαρτωλώ και ελέησόν με.

Άβαταρ μέλους
Νίκος
Διαχειριστής
Δημοσιεύσεις: 6863
Εγγραφή: Παρ Ιούλ 27, 2012 11:05 am
Τοποθεσία: Κοζάνη

Η Ορθόδοξη ψυχοθεραπεία είναι αυτό που χρειάζεται ο κόσμος σήμερα

Δημοσίευσηαπό Νίκος » Πέμ Οκτ 04, 2018 9:25 am

Η Ορθόδοξη ψυχοθεραπεία είναι αυτό που χρειάζεται ο κόσμος σήμερα
03-10-2018

Εικόνα

Του αρχιμ. Ιακώβου Κανάκη

Είναι σημαντικό γεγονός, όταν σύγχρονες έρευνες έρχονται να επιβεβαιώσουν την ορθότητα και πιστότητα της μεθόδου θεραπείας των ανθρώπων μέσα από την Ορθόδοξη ζωή.



Αυτά που από πολλούς αιώνες πριν η Εκκλησία προτείνει ως μοντέλο ζωής, προτείνονται από επιστήμονες και άλλους φορείς ως τρόπος πραγματικής απελευθέρωσης του ανθρώπου, ως τρόπου απόκτησης της πραγματικής ελευθερίας 1.

Για παράδειγμα, υπάρχει μια συγγένεια στόχων της ορθόδοξης ψυχοθεραπείας με την λογοθεραπεία του Frankl (1905-1997). Και εκεί σκοπός αυτής της ψυχοθεραπευτικής μεθόδου είναι η εύρεση του σκοπού της ζωής, η απελευθέρωση του ανθρώπου από τις εκάστοτε οικονομικές συνθήκες ή ψυχολογικές προϋποθέσεις. Πράγματι αυτό είναι ένα σημαντικό μήνυμα που πρέπει να λεχθεί στα νέα παιδιά αλλά και τους μεγαλύτερους, ότι ναι η Ορθόδοξη Εκκλησία έχει την μέθοδο που μπορεί να οδηγήσει τον άνθρωπο στην ευτυχία, που δεν είναι κάτι άλλο αλλά η απόκτηση της αγάπης, η ένωση δηλαδή του ανθρώπου με το Θεό.

Η Εκκλησία λοιπόν έχει τον τρόπο να οδηγήσει τον άνθρωπο στην ευτυχία, στην χαρά. Γνωρίζουμε την πορεία προς την κατεύθυνση αυτή από την Παλαιά Διαθήκη, έγινε σαφέστερη στην Καινή Διαθήκη και έχει απόλυτα προσδιοριστεί μετά το μεγάλο και σημαντικό γεγονός της Πεντηκοστής.

Ο τρόπος από τότε μέχρι και σήμερα είναι ο ίδιος. «Νηστεία, αγρυπνία, προσευχή ουράνια χαρίσματα λαβών» είναι αυτός ο δρόμος που ξέρουμε ότι οδηγεί στα πνευματικά χαρίσματα. Η αγάπη, η υπομονή, η ανεξικακία, η ελεημοσύνη είναι αυτά πού βοηθούν τον άνθρωπο με γρήγορα βήματα να ανέβει την ουράνια σκάλα, τη σκάλα των αρετών.

Όλες οι ασθένειες έχουν συνήθως παθολογικά αίτια. Πάθη είναι αυτά που τις δημιουργούν. Αρετές όμως είναι αυτές που τα θεραπεύουν. Για κάθε μία δράση υπάρχει η αντίδραση. Για κάθε μια πληγή υπάρχει το αντίδοτο.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με την σειρά. Όταν κάποιος ασθενεί επισκέπτεται τον κατάλληλο γιατρό, δέχεται από αυτόν προσεκτική εξέταση, αν χρειαστεί υποβάλλεται και σε εξετάσεις. Ο γιατρός έχοντας την κατάλληλη γνώση και πείρα και αξιολογώντας τα αποτελέσματα των εξετάσεων δίνει την δέουσα αγωγή και ζητά από τον ασθενή την αυστηρή τήρησή της. Στην συνέχεια ξαναβλέπει τον ασθενή αρκετές φορές μέχρι να αποκατασταθεί πλήρως η υγεία του. Το ίδιο γίνεται με αντίστοιχο τρόπο και με τον πνευματικό στην Εκκλησία. Η αποκατάσταση της υγείας στην περίπτωση αυτή λέγεται κάθαρση, η οποία αν παραμείνει μια σταθερή κατάσταση στον άνθρωπο οδηγεί στον φωτισμό και στη συνέχεια στη θέωση, στον αγιασμό δηλαδή, στην ένωση του ανθρώπου με το Θεό.

Είναι παράξενο και κάπως τραγικό πως οι άνθρωποι σήμερα ακολουθούν χίλιους τρόπους που τους παρουσιάζονται ως εύκολοι τρόποι απόκτησης της ευτυχίας και της εσωτερικής γαλήνης (γιόγκα, διαλογισμό, εσωτερισμό, κ.α.) και απορρίπτουν την σίγουρη οδό της ορθόδοξης ψυχοθεραπείας, που μας παρέδωσαν οι πρόγονοί μας και που γνωρίζουμε ότι έχει βέβαια αποτελέσματα (πλήθος αγίων).

Υπάρχει πρόβλημα σοβαρό διότι οι μετέχοντες στην Εκκλησία δεν βλέπουν την Εκκλησία ως ιατρείο, ως θεραπευτήριο. Δεν θέλουν να αποκαλύψουν την πληγή τους αλλά μάλλον να την θωπεύσουν με επαίνους και καλολογία. Η εκκλησία όμως δεν θρέφει πάθη ούτε αναπτύσσει εγωισμούς. Έχει ρόλο θεραπευτικό. Υπάρχει για να καθαρίζει τα μάτια των ανθρώπων, για να τους ανοίγει το διάφραγμα προκειμένου να αναπνεύσουν καθαρό ουρανό για να δουν, να ζήσουν τη βασιλεία του Θεού μέσα στην καρδιά τους. Ένας τέτοιος χριστιανός που το επιτυγχάνει αυτό δεν μπορεί να ζει σε κατάθλιψη. Είναι πλημμυρισμένος στη χαρά. Αγαπά όλους τούς ανθρώπους και προσφέρεται από αγάπη σε όλους. Είναι ο άνθρωπος της πραγματικής χαράς, του φωτός. Δεν τον επισκιάζει κανένα σκοτάδι. Αυτός είναι ο άνθρωπος που έχουμε ανάγκη, που έχει ανάγκη η κοινωνίας μας. Και η Ευρώπη και η Αμερική και φυσικά και η Ελλάδα αναζητούν τον άνθρωπο αυτό αλλά συχνά με λάθος τρόπο. Θέλουν τα καλά αποτελέσματα αλλά χωρίς κόπο και πόνο. Πράγμα όμως αδύνατο για την μεταπτωτική ανθρώπινη ύπαρξη. Τώρα κατά το κοινώς λεγόμενο «για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολύ».

Είναι επίκαιρη όσο ποτέ η ορθόδοξη ψυχοθεραπεία. Είναι το φάρμακο, το βάλσαμο της εποχής μας, μιας εποχής που δεν χρειάζεται να είσαι προφήτης για να το καταλάβεις ότι οδηγείται από το κακό στο χειρότερο. Η Εκκλησία όμως έχει τη θέση της και τον ρόλο της, την διακονία και την αποστολή της. Είναι εργαστήριο πλάσης ψυχών και εργαστήριο θεραπείας παθών. Μια τέτοια Εκκλησία, που οι λειτουργοί της έχοντας αυτογνωσία και γνωρίζουν τον σκοπό της δεν μπορεί παρά να γίνεται σεβαστή από όλους. Όχι μόνο σεβαστή αλλά και αγαπητή και ανοικτή σε όλους. Μια Εκκλησία οικογένεια που υποδέχεται τους ανθρώπους και σιγά σιγά τους μεταμορφώνει και τους ομορφαίνει. Μια τέτοια Εκκλησία μάς χρειάζεται, οικογένεια!

Βιβλιογραφία
1. Οι στόχοι της Ορθόδοξης Ψυχοθεραπείας και ο ρόλος της Εκκλησίας, Δρ. Πάρης Μπίνος MSc Λογοπαθολόγος, Επιστημονικός Συνεργάτης Τεχνολογικού Πανεπιστημίου Κύπρου (30 Σεπτεμβρίου 2016 Πεμπτουσία)

Πηγή: ΒΗΜΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ


Ο Θεός, ιλάσθητί μοι τώ αμαρτωλώ και ελέησόν με.


Επιστροφή στο

Μέλη σε σύνδεση

Μέλη σε αυτή την Δ. Συζήτηση: 4 και 0 επισκέπτες