«Εις την φύσιν της η Πατερική Παράδοσις δεν είναι ούτε κοινωνική φιλοσοφία ούτε ηθικόν σύστημα, ούτε θρησκευτικός δογματισμός αλλʼ είναι θεραπευτική αγωγή. Εις το σημείον αυτό ομοιάζει πολύ με την ιατρικήν, και κυρίως με την ψυχιατρικήν. Η νοερά ενέργεια της ψυχής, που προσεύχεται νοερώς και αδιαλείπτως εις την καρδίαν, είναι ένα φυσιολογικόν όργανον, που όλοι έχουν και το οποίον χρειάζεται θεραπεία. Ούτε η φιλοσοφία, ούτε καμμία των γνωστών θετικών ή κοινωνικών επιστημών δύναται να θεραπεύση το όργανον αυτό. Μόνον η νηπτική ή ασκητική αγωγή των Πατέρων οδηγεί εις την θεραπείαν αυτού του οργάνου... Δια τούτο ο αθεράπευτος συνήθως δεν γνωρίζει ούτε καν την ύπαρξιν αυτού του οργάνου»
«... δια τους Πατέρας δεν διαχωρίζονται οι άνθρωποι εις ηθικούς και ανηθίκους ή εις καλούς και κακούς βάσει ηθικών κανόνων. Ο διαχωρισμός αυτός είναι επιφανειακός. Εις το βάθος διακρίνεται η ανθρωπότης εις ψυχικά αρρώστους, εις θεραπευομένους και εις θεραπευμένους. Όλοι όσοι δεν είναι εις την κατάστασιν του φωτισμού είναι ψυχικά άρρωστοι... Δεν είναι μόνον η καλή θέλησις, η καλή απόφασις, η ηθική πράξις και η αφοσίωσις εις την Ορθόδοξον Παράδοσιν που κάμει τον Ορθόδοξον, αλλά η κάθαρσις, ο φωτισμός και η θέωσις. Τα στάδια αυτά θεραπείας είναι ο σκοπός της μυστηριακής ζωής της Εκκλησίας, όπως μαρτυρούν τα λειτουργικά κείμενα»
(Ιω. Ρωμανίδου: Ρωμαίοι ή Ρωμηοί Πατέρες της Εκκλησίας, εκδ. Πουρνάρα, Θεσσαλονίκη 1984, τόμος Ι, σελ. 22-23 και 27)
Ψυχική ασθένεια κατά την Ορθόδοξη διδασκαλία είναι η μη φυσιολογική κατάσταση του ανθρώπου, που αντί να στρέφεται προς τον Θεό, όπως είναι πλασμένος να κάνει, στρέφεται προς τα γήινα, δίνοντας σ΄αυτά μεγαλύτερη σημασία για τη ζωή του απ΄αυτή που πραγματικά έχουν, διαστρέφοντας έτσι το νόημά τους.
Η ψυχικές ασθένειες προκαλούνται, αν το δούμε απλοποιημένα, απ' τη μοναδική σύγκρουση που ο άνθρωπος δεν μπορεί ν΄αντιμετωπίσει, δηλαδή την εσωτερική σύγκρουση. Η εσωτερική σύγκρουση προκαλείται, όταν ο άνθρωπος άλλα θέλει να κάνει κι άλλα κάνει. Η κατάσταση αυτή δημιουργείται, γιατί ο άνθρωπος δεν μπορεί να κάνει αυτά που θέλει, είτε από αδυναμία είτε από λάθος επιλογή.
Ο αγωνιζόμενος για την Αγάπη του Θεού Χριστιανός, προσπαθεί να υποτάξει το θέλημά του στο θέλημα του Κυρίου. Όταν τα καταφέρνει είναι ευτυχής και ειρηνικός, γιατί αυτή είναι η φυσιολογική του κατάσταση. Όταν δεν τα καταφέρνει, αναγνωρίζει την αδυναμία του και ζητά το Έλεος του Θεού κι έτσι μπορεί να είναι λυπημένος, αλλά είναι και πάλι ειρηνικός γιατί έχει ελπίδα.
Ο μη αγωνιζόμενος άνθρωπος δίνει στα γήινα είτε πρόσωπα είτε πράγματα, πολλές φορές και στον ίδιο τον εαυτό του, μεγαλύτερη σημασία, μεγαλύτερες διαστάσεις απ΄ αυτές που πραγματικά έχουν. Έτσι αργά ή γρήγορα, όταν καταλάβει το λάθος του, οδηγείται σε απογοήτευση. Εάν η απογοήτευση αυτή τον οδηγήσει ν΄αλλάξει πορεία (μετάνοια) και να στραφεί προς το Θεό, τότε σύντομα βρίσκει και πάλι ελπίδα, αν όχι τότε απελπίζεται και καταλήγει να συγκρούεται με τον εαυτό του (ψυχολογικά προβλήματα).
Η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν περιπτώσεις στις οποίες τα ψυχοσωματικά συμπτώματα προκαλούνται από σωματικές ασθένειες ή καταστάσεις, Στην περίπτωση αυτή η φαρμακευτική θεραπεία που δίνει ο ειδικός γιατρός λύνει το πρόβλημα, αφού οι αιτίες δεν είναι πνευματικές. Επίσης υπάρχουν περιπτώσεις που η αιτία της ψυχικής ασθένειας είναι πνευματική, αλλά έχει εξελιχθεί τόσο, ώστε να δημιουργεί έντονα ψυχοσωματικά συμπτώματα. Και στην περίπτωση αυτή η παρέμβαση ενός ειδικού γιατρού είναι απαραίτητη, για να δώσει την κατάλληλη φαρμακευτική αγωγή, που θα μειώσει τα ψυχοσωματικά συμπτώματα, ώστε να μπορέσει στη συνέχεια ο ασθενής να συνεργαστεί με τον Πνευματικό του για την αναίρεση των αιτίων της ασθένειας.
Γενικά όταν ένας άνθρωπος έχει συμπτώματα ψυχικής ασθένειας πρέπει να επισκέπτεται ένα έμπειρο Πνευματικό ή ένα θεοφοβούμενο ειδικό γιατρό. Τότε αυτός με διάκριση θα του συστήσει, αν είναι απαραίτητο ν' αναζητήσει και τη βοήθεια γιατρού ή Πνευματικού αντίστοιχα, ώστε να θεραπευθούν ταυτόχρονα και τα συμπτώματα και οι αιτίες.
Εγώ έτσι τα έχω καταλάβει με τα λίγα που ξέρω, εσείς τι λέτε;[