Σκόρπια Πνευματικά Διαμάντια από το Διαδίκτυο

[Νίκος]

Μίλησέ Του έτσι ακριβώς, όπως θα μιλούσες σε ένα φίλο σου.
facebook 18/3/2025



Μου λες ότι είσαι αμαρτωλός πολύ και δεν μπορείς να πας στην εκκλησία. Ο άρρωστος όταν δεν είναι καλά, πηγαίνει στο γιατρό για το φάρμακό του...

Μου λες ότι δεν ξέρεις πως να προσευχηθείς και τι να Του πεις. Μίλησέ Του έτσι ακριβώς όπως θα μιλούσες σε ένα φίλο σου και θα ζητούσες τη βοήθειά του...

Μου λες ότι ο Θεός δεν σε ακούει και δεν σε βοηθάει. Αλήθεια πιστεύεις, ότι Εκείνος που έπλασε το αυτί σου, δεν μπορεί να σε ακούσει...;

Μου λες ότι έκανες πάλι το ίδιο λάθος, ενώ είχες υποσχεθεί στον εαυτό σου να μην γυρίσεις πίσω. Πρέπει να παραδεχτείς αληθινά μέσα σου την ανθρώπινη ατέλεια που κουβαλάμε όλοι μας...

Μου λες ότι κουράστηκες να προσπαθείς. Πρέπει να παραδεχτείς αληθινά μέσα σου ότι η ζωή είναι ένας αδιάκοπος αγώνας...

Μου λες ότι αμφιβάλλεις για την πίστη σου και φοβάσαι. Κύριε βοήθει μου τη απιστία...

Πηγή: πατηρ Δημήτριος ΜΤ : facebook

[Νίκος]

Ο Σταυρός της νίκης.
facebook 23/3/2025



γράφει ο π. Νεκτάριος Τσίλης, Μητροπολίτης Χονγκ Κονγκ και Νοτιοανατολικής Ασίας

Μερικοί χριστιανοί έχουν την λανθασμένη αντίληψη ότι συμβαίνει κάποιου είδους πόλεμος μεταξύ καλού και κακού, μεταξύ Θεού και δαιμονικών δυνάμεων.

Μιλάνε για τον Αντίχριστο, τον Αρμαγεδώνα, για τον Χριστό που θα έρθει να πολεμήσει.

Σήμερα όμως η Εκκλησία εορτάζει τον θρίαμβο του Χριστού.

Ο Χριστός είναι ήδη νικητής και θριαμβευτής. Δεν πρόκειται να πολεμήσει κανέναν διότι απλούστατα ο διάβολος και ο θάνατος
έχουν ήδη συντριβεί.

Η νίκη του Χριστού συνέβη επάνω στον Σταυρό. Εκεί δόθηκε η τελική μάχη. Εκεί συνετελέσθη ο θριάμβος του εσφαγμένου αρνίου.

Όπως διαβάσαμε σήμερα στο Συναξάρι ο Σταυρός είναι πλέον το σύμβολο και η σημαία της νίκης. Και όποιος ακολουθεί τον Χριστό μετέχει στον θρίαμβό Του. Και η θεϊκή χάρη τον λυτρώνει από την τυραννία του διαβόλου και του θανάτου.

Αυτό ουσιαστικά μας είπε ο Κύριος σήμερα. Αν θελήσουμε να τον ακολουθήσουμε, να σηκώσουμε τον σταυρό μας, να πάρουμε όλη την ζωή μας και να του την προσφέρουμε θυσία, να την χάσουμε. Και τότε θα μας γεμίσει με το δικό Του φως, και με την δική Του καινή ζωή. Παράδωσε τον δικό σου σταυρό της φθοράς για να λάβεις τον σταυρό της νίκης, της ελευθερίας και της αναστάσεως!

Πηγή: Nektarios Tsilis : facebook

[Νίκος]

Η επιθυμία του Ουρανού.
ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟ ΑΓΙΑΣ ΤΡΙΑΔΟΣ ΛΥΘΡΟΔΟΝΤΑΣ

Αγία Σκέπη της Υπεραγίας Θεοτόκου009.jpg (36.6 KiB) Προβλήθηκε 5246 φορές

γράφει ο Ιερομόναχος Νεκτάριος Κουτλουμουσιανός

Ἡ Παναγία μας εἶναι ἡ προστάτις, εἶναι ἡ μάνα μας σ’ αὐτή τή ζωή. Νοιώθουμε τήν παρουσία Της καί τά χάδια Της καί τίς ἀγάπες Της πού μᾶς δείχνει στίς δυσκολίες καί στις θλίψεις μας, … μᾶς δίνει ἐλπίδες καί γιά την ἄλλη ζωή, γιά τήν ἀνάσταση τῶν ψυχῶν μας… καί πρεσβεύει συνεχῶς γιά μᾶς.

Αὐτό πρέπει νά μᾶς δίνει δύναμη καί θάρρος καί να συνεχίζουμε τή ζωή μας μέ χαρά. Γιατί ὁ οὐρανός δίνει μόνο χαρά. Καί στά λυπηρά ἀκόμα δίνει χαρά. Γιατί δίνει ἐλπίδα αἰωνιότητος καί ἀθανασίας, πού δέν δίνει κανένας ἄλλος. Ὅλοι τάζουν· θά δώσουν, θά κάνουν, θα φτιάξουν μόνο γιά ἐδῶ. Πόσο ζεῖ ὁ ἄνθρωπος; 70, 80, 100 χρόνια; Τελείωσε.

Ὁ οὐρανός ὅμως δίνει ἐκεῖ, στήν αἰωνιότητα. Δίνει για ὅλους μας, οἱ ὁποῖοι κουβαλᾶμε μιάν ἀθάνατη ψυχή. Καί ὁ Κύριός μας θέλει διακαῶς να μᾶς σώσει ὅλους. Νά μᾶς πάρει ὅλους στην ἀγκαλιά Του καί μαζί μέ τήν ἀγκαλιά τῆς Παναγίας, νά μᾶς πάρει στούς οὐρανούς, στη βασιλεία Του. Αὐτή εἶναι ἡ ἐπιθυμία τοῦ οὐρανοῦ.

Πηγή: isagiastriados.com

[Νίκος]

Μάθε να λες ευχαριστώ.
facebook 11/4/2025



Γράφει ο π. Χαράλαμπος Παπαδόπουλος (π. Λίβυος), εφημέριος του Ι.Ν. Αγ. Ειρήνης Πύργου Μονοφατσίου

Μάθε να λες ευχαριστώ στα λίγα εάν θέλεις να έρθουν τα πολλά.

Εάν δεν μάθεις να είσαι ευγνώμων με αυτά που έχεις δεν θα νιώσεις ποτέ γεμάτος με όσα κι εάν αποκτήσεις.

Όταν οι μαθητές έφεραν πέντε ψωμιά και δύο ψάρια στον Χριστό δεν έφταναν για να φάνε πέντε χιλιάδες άνθρωποι που είχαν παραμείνει κοντά τους ακούγοντας τον λόγο του.

Ο Χριστός δεν απογοητεύθηκε, ούτε παραπονέθηκε, αντιθέτως σήκωσε ψηλά το βλέμμα του και ευχαρίστησε τον Θεό γι αυτά που είχαν εκείνη την ώρα.

Όταν ευχαρίστησε τον Θεό γι αυτά που είχε τότε ο Θεός του έδωσε όσα δεν είχε. Και έτσι έφαγαν όλοι και περίσσευαν.

Αυτό είναι το μυστικό να ευχαριστείς για το λίγο του σήμερα ώστε να έρθει το πολύ του αύριο.

Πηγή: π. Λίβυος : facebook

[Νίκος]

Χριστός Ανέστη χαρά μου.
facebook 20/4/2025

Ανάσταση005.jpg (47.16 KiB) Προβλήθηκε 4571 φορές

Γράφει ο π. Χαράλαμπος Παπαδόπουλος (π. Λίβυος), εφημέριος του Ι.Ν. Αγ. Ειρήνης Πύργου Μονοφατσίου

Δεν ήρθε στο κόσμο για να σου πει ωραία λόγια. Στα είπαν κι άλλοι αυτά.

Δεν ήρθε στο κόσμο για να κάνει ακόμη μια επανάσταση.

Όλες οι επαναστάσεις μπήκαν μια μέρα στο δωμάτιο της εξουσίας και ήπιαν καφέ.

Δεν ήρθε στον κόσμο για να ζήσει μια ενάρετη ζωή.

Έζησαν κι άλλοι ενάρετα και ηθικά κι όμως πέθαναν με την γραβάτα και το ταγιέρ τους.

Εκείνος ήρθε για να σου δώσει αυτό που κανείς άλλος δεν μπορούσε την Ανάσταση.

Ο Χριστός γεννήθηκε, σταυρώθηκε και πέθανε για ένα και μόνο λόγο για να μην πεθάνεις εσύ.

Για να μην είναι πλέον ο θάνατος προορισμός του ανθρώπου αλλά φωτεινό πέρασμα στην αιωνιότητα του Θεού.

Γέλα λοιπόν και χαίρε Αναστάσιμα όπως τον Άγιο Παίσιο που σαν του είπαν ότι δεν υπάρχει πλέον ελπίδα να νικήσει τον καρκίνο έβγαλε ένα μαντήλι και ζήτησε να χορέψει ένα τσάμικο.

Να είσαι χαρούμενος γιατί ότι γεννήθηκε δεν θα πεθάνει.
Να είσαι χαρούμενος γιατί ότι δημιούργησες δεν θα καταστραφεί.
Να είσαι χαρούμενος γιατί ότι αγάπησες δεν θα χαθεί.
Να είσαι χαρούμενος γιατί δεν μπορεί να σε φάει το σκοτάδι.
Να είσαι χαρούμενος γιατί ότι έχασες θα το βρεις ξανά και ότι σου έλειψε θα το ξανασυναντήσεις, παιδί, μάνα, πατέρα, φίλους, έρωτες κι αγάπες μεγάλες.

Χριστός Ανέστη χαρά μου, φως και ζωή μου.

Πηγή: π. Λίβυος : facebook

[Νίκος]

Ο Χριστός είναι η ελπίδα μας κάθε φορά που όλα φαίνονται χαμένα.
facebook 29/4/2025



Γράφει ο π. Χαράλαμπος Παπαδόπουλος (π. Λίβυος), εφημέριος του Ι.Ν. Αγ. Ειρήνης Πύργου Μονοφατσίου

Στην ζωή μου κάθε φορά που γονάτιζα με σήκωνε. Κάθε φορά που κρύωνα με σκέπαζε και κάθε φορά που έλεγα "τέλος" εκείνος έβαζε νέα αρχή.

Ο Χριστός είναι η ελπίδα μας κάθε φορά που όλα φαίνονται χαμένα.

Ναι πόνεσα, υπέφερα, έπεσα, έκανα λάθη και αμαρτίες μεγάλες, έφτασα πολλές φορές στην άκρη του γκρεμού αλλά πάντα έστω την τελευταία στιγμή δεν με άφηνε να χαθώ, μου φώναζε "Σήκω", "Πάμε", "Έλα", "Περπάτα", "Είμαι Εδώ", "Σε Κρατώ".

Αυτός είναι ο Χριστός, η Ελπίδα μας όταν όλα φαίνονται χαμένα....

Είναι Αυτός που τις ώρες, που ψιθυρίζουμε μέσα μας «δεν μπορώ άλλο, δεν αντέχω», έρχεται πιο κοντά από ποτέ.

Δεν έρχεται με θόρυβο ή επιβολή. Έρχεται σιωπηλά, όπως το πρώτο φως της αυγής που διαλύει το σκοτάδι.

Γίνεται για μας Ελπίδα. Όχι μια φτηνή παρηγοριά, αλλά ζωντανή Ελπίδα – γιατί Εκείνος πέρασε τον σταυρό, το σκοτάδι του τάφου, και αναστήθηκε. Και μαζί Του ανασταίνεται και κάθε ψυχή που Τον εμπιστεύεται.

Αυτό είναι το βαθύτερο νόημα της Ανάστασης: ότι ακόμα και όταν όλα δείχνουν να έχουν τελειώσει, ο Θεός μπορεί να κάνει νέα αρχή. Εκεί που τελειώνουν οι δυνάμεις μας, αρχίζει η δική Του χάρη. Εκεί που λέμε «τέλος», Εκείνος ψιθυρίζει «αρχή».

Πηγή: π. Λίβυος : facebook

[Νίκος]

Κάθε δάκρυ ποτίζει κάτι..
facebook 9/5/2025

Δάκρυ σε ανδρικό μάτι.jpg (13.3 KiB) Προβλήθηκε 500 φορές

Γράφει ο π. Χαράλαμπος Παπαδόπουλος (π. Λίβυος), εφημέριος του Ι.Ν. Αγ. Ειρήνης Πύργου Μονοφατσίου

Οσο κι πονέσεις, όσο κι εάν πέσεις,
οτι λάθη κι εάν κάνεις, όσο κι εάν αποτύχεις
όσο κι εάν κυλιστείς ή κοιμηθείς στο σκοτάδι
κράτα κάπου βαθιά μέσα σου ένα χώρο ιερό ανέγγιχτο.

Πες αυτό το μυστικό χώρο μέσα στην καρδιά μου,
δεν θα τον προδώσω ποτέ, δεν θα το ξεπουλήσω.
Θα είναι το μυστικό δωμάτιο της ύπαρξης μου,
και θα κλείσω μέσα του ότι πιο πολύτιμο έχω, την πίστη,
την ελπίδα και αθωότητα.

Αν δεν κρατήσεις αυτόν τον χώρο μέσα σου,
η ψυχή σου θα ξεχάσει να αγαπά.
Θα ξεχάσει να ελπίζει.
Θα ξεχάσει να ζει.

Μάθε να αφήνεις λίγη σιωπή ανάμεσα στις σκέψεις σου.
Ησύχασε σε παρακαλώ, μην βιάζεσαι να δώσεις εξηγήσεις
σε ότι σου συμβαίνει.

Μην μιλάς διαρκώς, μάθε να ακούς τον Θεό μέσα σου.

Μην φοβάσαι την σιωπή.
Μείνε παρέα της και άσε την να σε διδάξει.
Εκεί στην σιωπή των στεναγμών θα γεννηθεί η χαρά.

Μάθε να ευχαριστείς, ακόμη κι όταν δεν βλέπεις τον λόγο.
Μάθε να προσμένεις, ακόμη κι όταν όλα δείχνουν καθυστέρηση.
Μάθε να μην εγκαταλείπεις την ελπίδα σου στα χέρια της απελπισίας.

Γιατί η χαρά του Χριστού δεν είναι η απουσία δυσκολίας,
αλλά η παρουσία νοήματος.

Είναι η αίσθηση ότι ό,τι περνάς δεν είναι μάταιο.
Ότι κάθε δάκρυ ποτίζει κάτι.
Ότι κάθε πληγή μπορεί να γίνει πηγή φωτός και ζωής.

Πηγή: π. Λίβυος : facebook

[Anastasios68]

Κείμενο του πατρός Γεωργίου Σταθόπουλου, πρεσβυτέρου, εφημερίου του ιερού ναού Αγίου Παντελεήμονα Πεύκης, Αττικής.

Μιλάμε συχνά για την αχαριστία. Τη στοχοποιούμε, την καταγγέλλουμε, την υπογραμμίζουμε ως πληγή των σχέσεων, ως ηθική παθογένεια της εποχής μας. Πάντοτε, όμως, μιλάμε για την αχαριστία των «άλλων». Πάντοτε ο άλλος είναι αυτός που δεν αναγνώρισε την αγάπη μας, την προσφορά μας, τον κόπο μας. Πάντα κάποιος άλλος είναι εκείνος που λησμόνησε, που αγνόησε, που πρόδωσε την καλοσύνη μας.
Ξεχνούμε –ή ίσως επιλέγουμε να ξεχνάμε– ότι η αχαριστία των άλλων μπορεί να είναι καθρέφτης της δικής μας αχαριστίας. Γιατί κι εμείς, συχνά, είμαστε αχάριστοι. Πρωτίστως απέναντι στον Θεό. Εκείνον που μας χαρίζει ζωή, αναπνοή, ημέρα και νύχτα, και εμείς τον παραμερίζουμε σιωπηλά, σαν να είναι δεδομένος. Τον θυμόμαστε μόνο στις ανάγκες, τον επικαλούμαστε όταν πονάμε, αλλά τον ξεχνάμε όταν ευημερούμε. Νομίζουμε πως εμείς γνωρίζουμε, πως εμείς κανονίζουμε, εμείς σχεδιάζουμε και λησμονούμε πως τίποτα δεν είναι δικό μας. Όλα είναι δώρα.
Ο Μέγας Βασίλειος λέγει: «Αρχή της σωτηρίας το ευχαριστείν τω ευεργέτη». Η αρχή της σωτηρίας, δηλαδή, ξεκινά από την ευγνωμοσύνη. Όποιος δεν ευχαριστεί, δεν σώζεται· γιατί δεν αναγνωρίζει, δεν αγαπά, δεν βλέπει. Και πάλι αλλού γράφει: «Η αχαριστία μήτηρ της αθεΐας εστίν». Όταν ο άνθρωπος παύει να ευχαριστεί, τότε ο Θεός γίνεται ξένος, περιττός, μακρινός.
Δεν στεκόμαστε μόνο στην αχαριστία προς τον Θεό, αλλά και προς τους πνευματικούς μας πατέρες, εκείνους που μας στήριξαν, μας καθοδήγησαν, μας βάσταξαν στα πνευματικά σκοτάδια μας. Τους αναζητούμε όταν πονάμε, τους ξεχνάμε όταν όλα πάνε καλά. Και ακόμα περισσότερο, τους απορρίπτουμε όταν ο λόγος τους δεν συμφωνεί με το θέλημά μας. Ξεχνάμε πως ο αληθινός ποιμένας δεν χαϊδεύει, αλλά θεραπεύει – κι η θεραπεία πολλές φορές πονάει.
Και τέλος, η αχαριστία προς τους ανθρώπους της ζωής μας: προς τους γονείς, τους συζύγους, τα αδέλφια, τους φίλους. Πόσοι δεν έδωσαν χωρίς να ζητήσουν, κι εμείς λησμονήσαμε; Πόσοι δεν στάθηκαν βράχοι σε δύσκολες ώρες, κι εμείς τους προσπεράσαμε σαν να μην υπήρξαν ποτέ; Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος προειδοποιεί: «Ουδέν γαρ ούτως ερεθίζει τον Θεόν, ως η αχαριστία». Τίποτα δεν ερεθίζει τόσο πολύ τον Θεό όσο η αχαριστία. Γιατί η αχαριστία γεννά και άλλες αμαρτίες: την υπερηφάνεια, την σκληροκαρδία, την πνευματική τύφλωση.
Η αχαριστία δεν είναι απλώς έλλειψη ευγένειας· είναι έλλειψη ταπείνωσης, είναι άγνοια του θαύματος της ζωής. Και το αντίδοτό της δεν είναι η καταγγελία του άλλου, αλλά η αυτομεμψία. Η μετάνοια. Η ευχαριστία.
Ας μην ζητάμε, λοιπόν, απλώς να γίνουν οι άλλοι ευγνώμονες.
Ας ζητήσουμε πρώτα να γίνουμε εμείς.
Ας κάνουμε την ευχαριστία τρόπο ύπαρξης. Γιατί μόνο η καρδιά που ευχαριστεί μπορεί να δει τον Θεό. Και μόνο ο άνθρωπος που θυμάται το καλό, θεραπεύεται από την πληγή της αχαριστίας.

[Νίκος]

Ο Χριστός είναι φίλος μας.
facebook 14/5/2025

06.IhsousXristos.jpg (45.28 KiB) Προβλήθηκε 117 φορές

Γράφει ο π. Χαράλαμπος Παπαδόπουλος (π. Λίβυος), εφημέριος του Ι.Ν. Αγ. Ειρήνης Πύργου Μονοφατσίου

Ο κόσμος έχει γεμίσει από φωνές που μιλούν εκ μέρους του Θεού. Τον παρουσιάζουν αυστηρό, εκδικητικό, σιωπηλό ή αδιάφορο. Έναν Θεό με μάτια φλογισμένα, φρύδια συνοφρυωμένα, χέρια σηκωμένα προς τιμωρία ή απόγνωση. Οργίζεται εύκολα, απαιτεί υπακοή, και δεν χαρίζεται. Ένας Θεός τρομακτικός, ένας Θεός από απόσταση.

Και όμως… τι θα γινόταν αν όλα αυτά ήταν μονάχα προβολές δικών μας φόβων και όχι η αλήθεια;

Τι θα συνέβαινε αν, κόντρα σε όσα μάθαμε ή πιστέψαμε, ο Θεός – στεκόταν μπροστά μας και απλώς χαμογελούσε; Όχι με εκείνο το αυτάρεσκο μειδίαμα μιας παντοδυναμίας που απολαμβάνει να βλέπει τους ανθρώπους να σκοντάφτουν, αλλά με ένα χαμόγελο γεμάτο κατανόηση, ζεστασιά, βαθιά αγάπη και συμπόνια: «Σε βλέπω. Ξέρω πόσο προσπαθείς. Κι αυτό μου αρκεί. Σ αγαπώ πολύ...»

Έλεγε ο Όσιος Πορφύριος:
Τον Χριστό να Τον αισθανόμαστε φίλο μας. Είναι ο φίλος μας. Το βεβαιώνει ο ίδιος, όταν λέει: «Υμείς φίλοι μου εστέ…». Σαν φίλο να Τον ατενίζουμε και να Τον πλησιάζουμε. Πέφτουμε; Αμαρτάνουμε; Με οικειότητα, αγάπη κι εμπιστοσύνη να τρέχουμε κοντά Του, όχι με φόβο ότι θα μας τιμωρήσει αλλά με θάρρος, που θα μας το δίνει η αίσθηση του φίλου. Να Του πούμε: «Κύριε, το έκανα, έπεσα, συγχώρεσέ με». Αλλά συγχρόνως να αισθανόμαστε ότι μας αγαπάει, ότι μας δέχεται τρυφερά, με άγάπη και μας συγχωρεί. Να μη μας χωρίζει απ’ τον Χριστό η αμαρτία. Όταν πιστεύουμε πως μας αγαπάει και Τον αγαπάμε, δεν αισθανόμαστε ξένοι και χωρισμένοι απ’ Αυτόν, ούτε όταν αμαρτάνουμε. Έχουμε εξασφαλίσει την αγάπη Του κι όπως και να φερθούμε, ξέρουμε ότι μας αγαπάει.

Πηγή: π. Λίβυος : facebook