Δημοσίευσηαπό Athanasios » Τετ Σεπ 12, 2012 6:17 pm
Περί της ταπεινοφροσύνης της Παναγίας
Αληθινά απορεί κάθε νους, όταν στοχασθεί την εσχάτη ταπείνωση, που είχε η Θεοτόκος. 'Αν και είχε στην κοιλία της τον Θεόν Λόγον, αν και ήταν Μητέρα αληθινή του Θεού και βασίλισσα όλων των δημιουργημάτων Του, όσον εκ τούτων ήταν μεγάλη και υψηλή, τόσο ταπείνωνε τον εαυτό της, ώστε από την ταπείνωση να βρει περισσότερη χάρη από τον Θεό, κατά τον Σειράχ «όσο μέγας είσαι, τόσο ταπείνωνε σεαυτόν, και έναντι Κυρίου ευρήσεις χάριν» (γ' 18 ). Αυτή είναι η γνήσια ταπείνωση, να έχει κάποιος στον εαυτό του κάτι μέγα και θαυμαστό και άξιο υπερηφάνειας, αυτός όμως δεν υπερηφανεύεται γι' αυτό, άλλά θεωρεί τον εαυτό του χώμα και στάχτη, καθώς λέγει και ο αββάς Ισαάκ στον κ' λόγο του.
Μερικοί Πατέρες πιστεύουν ότι η Παρθένος από την πολλή και υπερβολική ταπείνωσή της δεν φανέρωσε στον μνηστήρα της Ιωσήφ τον Ευαγγελισμό του Αρχαγγέλου Γαβριήλ, για να μην καυχηθεί και υπερηφανευθεί. Αλλά άφησε τον Θεό να τον πληροφορήσει. Προτίμησε να πέσει σε πειρασμούς και να θεωρηθεί ως κλεψίγαμος, παρά να νομισθεί υπερήφανη, διότι γνώριζε ότι «ο ταπεινός ποτέ δεν πέφτει, από που να πέσει, αφού είναι κάτω από όλους; Η ταπεινοφροσύνη είναι μεγάλη ύψωση και τιμιότης και αξίωμα, διότι είναι το κατοικητήριο και η ανάπαυση του Αγίου Πνεύματος» (Μέγας Μακάριος, ομιλία ιθ´ θ).
Πού είναι τώρα εκείνοι οι υπερήφανοι Χριστιανοί, που, αν τύχη και λάβουν κανένα χάρισμα φυσικό η πνευματικό από τον Θεό, υπερηφανεύονται και επαίρονται; Ας μιμηθούν την Παρθένο Μαρία και ας λάβουν από αυτήν παράδειγμα ταπεινώσεως. Διότι αυτή, παρόλο πού είχε στον εαυτό της συναγμένο το πλήρωμα όλων των χαρίτων, όμως ήταν ταπεινή και θεωρούσε τον εαυτό της κατώτερη από όλους
Ας μάθουν λοιπόν οι τοιούτοι ότι, αν δεν φθάσουν στην πόλη της ταπεινώσεως, καν εύρουν ανάπαυση από τα πάθη, καν χαρίσματα λάβουν, δεν πρέπει να πιστεύουν στον εαυτό τους. Διότι ενεδρεύει ο διάβολος να τούς ρίξει σε κανένα ολίσθημα. Να περιμένουν μετά την ανάπαυση ενόχληση και ταραχή, όπως λέει και ο αββάς Ισαάκ στον κδ' λόγο. Γι αυτό είπε ο Χρυσόστομος, «τίποτε δεν φτάνει την ταπεινοφροσύνη. Αυτήν μακάρισε πρώτην ο Ιησούς στους μακαρισμούς, σαν θεμέλιο και κρηπίδα μεγάλης οικοδομής, διότι δεν είναι δυνατόν να σωθεί κανείς χωρίς αυτήν».
Παρά τη μεγάλη τιμή και τη δόξα που απέλαυε η Παναγία σαν Μητέρα του Χριστού και χαριτωμένη με τις ευλογίες του Θεού περισσότερο από κάθε άλλον άνθρωπο σε όλη την ιστορία της ανθρωπότητας, όμως δεν έμεινε αργή και δεν επέτρεψε στον εαυτό της να δεχτή λογισμούς υπερηφανείας, δεν φούσκωνε από έπαρση μήτε κόμπαζε. 'Αντίθετα, εσυνερίζετο και εφιλοτιμείτο να αγωνίζεται με κάθε είδος ασκήσεως, με νηστείες, με προσευχές, με γονυκλισίες, ώστε καθώς λένε οι Πατέρες βαθούλωσαν οι πλάκες όπου ακουμπούσαν τα άγια γόνατά της από τις πολλές μετάνοιες.