Ορθοδοξία

filtor έγραψε:
Όταν μου το δίνει κι εγώ πέσω σε υπερηφάνεια γιατί μου το έδωσε αφού ήξερε πως θα υπερηφανευτώ;

Για να προφυλάξει εμένα από το ίδιο παράπτωμα.
Γράφτηκε ξανά .Όποιος θέλει οπίσω μου ερθεί ¨Το πεπρομένο που αναφέρεται πιο πάνω αυτό είταν το όπλο του Μωάμεθ για να πετύχει τον σκοπό του σαν πονηρός που ήταν. Δηλαδή, Όταν έβλεπε τους ανθρώπους του να αποτραβιόνται από τις μάχες και να φεύγουν, τους λέει το περίφημο ΚΙΣΜΕΤ =πεπρωμένο-Η ζωή σας είναι καθιερωμένη πότε θα πεθάνεται είτε βρισκόσαστε στον πόλεμο εΊτε ξαπλωμένοι στο κρεβάτι σας. Το κόλπο έπιασε και ρίχτηκαν όλοι στην μάχη και θα έπερναν και πλούσια λάφυρα...Στον ΣΥΝΑΞΑΡΙΣΤΗ του Τριωδίου, ΙΓ-βιβλίο και στην σελίδα 50-¨η 51. λέει. Ο Θεός δεν ορίζει πως θα πεθάνει ο κάθε ένας αν πνιγέι στην θάλασσα ¨η με σχοινί στο σπίτι του. Ο Θεός γίνεται συνένοχος να αυτοκτονίσει κάποιος?¨η να τρέχει με το Κάρο του όσο φτάνει το κοντερ;. Και το ΄τελος του τι είναι; ο θάνατος Ο Θεός είπε στο Γένεσις-ΣΤ-3-μετά την αυξανομένη αμαρτία των ανθρώπων που ζούσαν τότε κοντά στα χίλια χρόνια . Δεν σας εξολοθρεύω όλους όμως για να περιορίσω την αμαρτία επιδή οΘεός μακροθυμεί Ορίζω την Ζωή σας μέχρι 120- έτη

Η ελευθερία βούλησης του ανθρώπου είναι απεριόριστη, οι δυνάμεις του είναι περιορισμένες, επειδή έχασε την επαφή του με την πηγή της Δύναμης. Όπως λέει ο Απόστολος Παύλος:

"12 Πάντα μοι έξεστιν, αλλ' ου πάντα συμφέρει. Πάντα μοι έξεστιν, αλλ' ουκ εγώ εξουσιασθήσομαι υπό τινος."(Κορινθ. Α 6, 12)

Η αληθινή ελευθερία βρίσκεται στην εκούσια υπακοή στο θέλημα του Θεού, επειδή η υπακοή αυτή απελευθερώνει από τα πάθη και μας συνδέει ξανά με την πηγή της Δύναμης:

"ει δύνασαι πιστεύσαι, πάντα δυνατά τώ πιστεύοντι."(Μαρκ. 9, 23)

Αρκεί να λέμε όπως εκείνος ο πατέρας του δαιμονισμένου παιδιού:

"και ευθέως κράξας ο πατήρ τού παιδίου μετά δακρύων έλεγε: Πιστεύω, Κύριε, βοήθει μου τή απιστία." (Μαρκ. 9, 24)

Τίποτε δεν είναι προδιαγεγραμμένο. Ο Θεός παρεμβαίνει παιδαγωγικά και όχι εξαναγκαστικά. Μπορεί κανείς να λάβει τα μηνύματα ή μπορεί να τα αγνοήσει και να κάνει αυτό που νομίζει ότι είναι σωστό. Κανείς δεν γεννιέται φέροντας την "προδιαγραφή" του Αγίου ή του Μάρτυρα ή έστω του συνειδητού Χριστιανού. Αυτά κατακτώνται ή όχι στην πορεία της ζωής του κάθε ανθρώπου και όλοι μας είμαστε ελεύθεροι να βαδίσουμε το δρόμο που θεωρούμε σωστό.
Με συγχωρείτε που μιλάω έτσι αξιωματικά, χωρίς να παραπέμπω κάποια πηγή που θα στηρίξει τα λεγόμενά μου. Αυτή είναι η δική μου εκτίμηση.

Ο Ιουστίνος ο Μάρτυρας (100-150 μ.Χ) γράφει χαρακτηριστικά για το τι πίστευε η αρχαία Εκκλησία:



"Δια να μη νομίσουν δε μερικοί από τα προλεχθέντα ότι ημείς λέγομεν ότι τα γινόμενα γίνονται κατά την αναπόφευκτον ειμαρμένην, εφ' όσον ως προλεχθέντα ήσαν προεγνωσμένα, θα διαλύσωμεν και αυτήν την δυσκολίαν. Μαθόντες από τους προφήτας, διακηρύσσομεν ως αληθές ότι αι τιμωρίαι, αι κολάσεις, αι αγαθαί αμοιβαί αποδίδονται εις έκαστον κατ' αξίαν των πράξεων του, επειδή, αν δεν συμβαίνει τούτο, αλλ' όσα γίνονται κατά την ειμαρμένην, δεν υπάρχει καμμία αυτεξουσιότης εις ημάς διότι εάν είναι προωρισμένον ούτος να είναι αγαθός και εκείνος φαύλος, ούτε ούτος είναι αποδεκτός ούτε εκείνος αξιόμεμπτος. Και πάλιν, εάν το ανθρώπινον γένος δεν έχει δύναμιν να αποφεύγει τα αισχρά και να προτιμά τα καλά με ελευθέραν προαίρεσιν, είναι ανεύθυνον δι' οποιαδήποτε πράξεις. Αλλ' ότι και επιτυγχάνει και αποτυγχάνει με ελευθέραν προαίρεσιν, το αποδεικνύομεν ούτως. Βλέπομεν τον ίδιον άνθρωπον να επιδιώκει τα εναντία. Εάν δε είναι προωρισμένον να είναι ή φαύλος ή σπουδαίος, δεν θα ήτο ποτέ δεκτικός των εναντίων και δεν θα μετέβαλε γνώμιν συχνάκις ούτε θα ήσαν άλλοι μεν σπουδαίοι, άλλοι δε φαύλοι, επειδή θα διεκηρύσσομεν την ειμαρμένην ως αιτίαν φαύλων και ως πράττουσαν τα αντίθετα εις εαυτήν, ή εκείνο το προειρημένον θα εφαίνετο να είναι αληθές, ότι τίποτε δεν είναι αρετή ουδέ κακία, αλλά νομίζονται αγαθά μόνον με την γνώμην, πράγμα το οποίον, όπως δεικνύει ο αληθής λόγος, είναι ασέβεια και αδικία. Αλλά θεωρούμεν ως απαραβίαστον ειμαρμένην, τας αξίας ανταμοιβάς δια τους εκλέγοντας τα καλά, και τας αξίας τιμωρίας δια τους εκλέγοντας τα αντίθετα. Διότι ο Θεός δεν έπλασε τον άνθρωπον, όπως τα άλλα ζώα τα οποία δεν δύνανται να πράξουν τίποτε κατά προαίρεσιν διότι δεν θα ήτο άξιος αμοιβής ή επαίνου, εφ' όσον δεν θα εξέλεγε μόνος του το αγαθόν, αλλ' έγινεν αγαθός, ούτε, εάν ήτο κακός, θα εύρισκε δικαίως τιμωρίαν, αφού δεν ήτο αφ' εαυτού τοιούτος, αλλά δεν ηδύνατο να είναι τίποτε άλλο από ότι έγινεν"

Πηγή: Ιουστίνος, Απολογία Α', 43:1.
(Αναδημοσίευση από τη el.wikipedia.org)

Υπάρχει πεπρωμένο και ποια η σχέση του με τον Θεό;



Πόσες φορές ακούμε από διάφορους ανθρώπους να λένε: «Ήταν της μοίρας το γραμμένο» ή «Το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον».


Σαν χριστιανοί φυσικά και δεν πιστεύουμε ότι υπάρχει πεπρωμένο ή μοίρα. Όμως ενώ καταδικάζουμε αυτές τις λέξεις και τις παραπάνω φράσεις δυστυχώς πολλές φορές το σκεπτικό και το νόημα του πεπρωμένου ή της μοίρας το βαπτίζουμε ως «θέλημα του Θεού» υιοθετώντας και καλλιεργώντας την έννοια τους.

Π.χ. κάποιος τραυματίζεται σοβαρά σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα και οι κάποιοι γνωστοί –άνθρωποι της Εκκλησίας- θέλοντας να «παρηγορήσουν» τη μητέρα του τραυματισθέντος ανθρώπου λέγουν «…ήταν θέλημα Θεού να το πάθει» με άλλα λόγια είναι σαν να λένε: «ήταν το γραμμένο του…(από τον Θεό)…να το πάθει»!

Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι ο Θεός δεν είναι ο «προγραμματιστής» μιας προκαθορισμένης ζωής, μέσα στην οποία είμαστε άβουλες μαριονέτες. Αντιθέτως είμαστε δημιουργημένοι «κατ’εικόνα…» δηλαδή ελεύθεροι, έχοντας την δική μας θέληση και βούληση να κατευθύνουμε την ζωή μας σύμφωνα με τις επιλογές που διαλέγουμε, σύμφωνα με την λογική και τα «πιστεύω» μας.
Το θέλημα του Θεού είναι ένα: Ο Θεός «…πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι καὶ εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν…» (Τιμ.Α’ 2:4).

Κάποιοι μπερδεύονται με το θέμα «Χρόνος-Θεός». Υποστηρίζουν λοιπόν ότι αφού ο Θεός γνωρίζει τα πάντα και επειδή για τον Θεό έχουν γίνει τα πάντα, άρα η ζωή μας είναι σκλαβωμένη κάτω από την «γνώση του Θεού» (επειδή τα ξέρει ο Θεός άρα έτσι πρέπει να γίνουν). Όμως αυτό είναι λανθασμένο.

Κατ’ αρχήν θα πρέπει να αναλογιστούμε το εξής: από την μία λέμε ότι ο Θεός ξέρει τα πάντα…άρα όλα έχουν γίνει… άρα υπάρχει πεπρωμένο. Το ζήτημα όμως είναι ότι…ΔΕΝ γνωρίζουμε το τι ξέρει ο Θεός, άρα η γνώση του Θεού για το μέλλον μας δεν μπορεί να μας επηρεάσει αλλά ούτε και το έχει προκαθορίσει ο Ιδιος!

Ο Θεός ως Άκτιστος δεν υπόκεινται στον χωροχρόνο. Η ιδιότητά του αυτή του δίνει την δυνατότητα να γνωρίζει τα πάντα, όμως όχι διότι τα έχει «προγραμματίσει» πως θα γίνουν, αλλά διότι μπορεί και βρίσκεται και εκτός του χωροχρόνου. Για τον Θεό δηλαδή δεν υπάρχει «τώρα» ή «μετά», δεν υπάρχει μέλλον ή παρελθόν, για τον Θεό δεν υπάρχει χρόνος, γιατί δεν υπόκεινται στον χρόνο όπως κάθε άλλο κτιστό ον (άγγελοι, άνθρωποι, ζώα…) ή και άψυχα αντικείμενα τα οποία επειδή βρίσκονται μέσα στον χωροχρόνο υπόκεινται στην φθορά.

Ο Θεός λοιπόν μπορεί να γνωρίζει το μέλλον και την κατάληξη του καθενός μας, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι έχει προαποφασίσει το τέλος μας. Η έννοια την Παντογνωσίας του Θεού δεν πρέπει να συγχέεται με το «πεπρωμένο» του κάθε ανθρώπου.

Ο Θεός δεν προορίζει αλλά προγνωρίζει. Το θέλημα του Θεού είναι να σωθούν όλοι οι άνθρωποι και όχι να υποφέρουν. Μην κάνουμε λοιπόν τον Θεό συνένοχο με τα λάθη μας και ρίχνουμε την ευθύνη σ’Αυτόν.

Εάν κάποιος καπνίζει μανιωδώς και βγάλει καρκίνο στους πνεύμονες δεν ήταν «θέλημα Θεού» να το πάθει, αλλά δικό του «θέλημα». Διότι αυτός γνώριζε ότι με αυτό που κάνει κινδυνεύει να αρρωστήσει όμως συνέχιζε.

Πολλές φορές θέλοντας να απενεχοποιηθούμε για την κατάληξη κάποιων επιλογών μας λέγουμε ότι ήταν «Το θέλημα του Θεού» να γίνει αυτό. Όμως αυτό όχι μόνο δεν μας απαλλάσσει από την ευθύνη των πράξεών μας αλλά συγχρόνως γίνεται και αιτία μεγάλης αμαρτίας μιας και ρίχνουμε το «φταίξιμο» στον Θεό.

Ο Θεός είναι ο Κύριος της Ζωής και του Θανάτου. Όμως αυτό δεν σημαίνει ότι είναι υπεύθυνος για την διαχείριση της ελευθερίας μας. Διαχειριστές της ζωή μας είμαστε εμείς οι ίδιοι και αυτό ακριβώς είναι το μεγαλείο του Θεού μας, ότι μας αφήνει ελεύθερους να επιλέξουμε και να διαμορφώσουμε την ύπαρξή μας και την ζωή μας γενικότερα.

Δεν υπάρχει λοιπόν πεπρωμένο για κανέναν, δεν υπάρχει τίποτα προδιαγεγραμμένο για την ζωή μας. Σαν όντα που έχουμε την ελευθερία και το νου να κάνουμε της επιλογές της ζωή μας είμαστε οι διαχειριστές και οι αρχιτέκτονες της πορείας μας στην ζωή αυτή αλλά και οι διαμορφωτές για την Ζωή μετά την ζωή.


αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος
Πηγή:imverias

Πηγή: Ορθόδοξα Ωφελήματα: Υπάρχει πεπρωμένο και ποια η σχέση του με τον Θεό; http://orthodoxa-ofelimata.blogspot.com ... z2sfv96cRq

Το κείμενο αυτό με έβαλε σε σκέψεις. Αν δεν είναι ο Θεός που καθορίζει τη ζωή μας και κατά συνέπεια τον θάνατό μας, τότε ποιός είναι; Ποιός καθορίζει με ποιόν τρόπο και πότε θα πεθάνουμε; Άλλος πεθαίνει από ανίατη ασθένεια, άλλος ακαριαία σε ατύχημα, άλλος από φυσικά αίτια, άλλος νέος και άλλος σε μεγάλη ηλικία. Ναι μεν είμαστε ελεύθεροι άνθρωποι.... τί γίνετε όμως με τα μικρά παιδιά που δεν έχουν ακόμη δική τους βούληση και πεθαίνουν π.χ. από λευχαιμία, όπου σίγουρα δεν φταίει ο τρόπος ζωής τους για την ασθένειά τους. Σίγουρα ο Θεός λόγω της άπειρης αγάπης Του για εμάς, μάς αφήνει ελεύθερα να αποφασίζουμε για τη ζωή μας και οι επιλογές μας είναι αυτές που θα φέρουν τις συνέπειες(καλές ή κακές), για τις οποίες εμείς αποκλειστικά ευθυνόμαστε και δεν μπορούμε να Τον κατηγορήσουμε για το κακό που θα μάς συμβεί από μια λάθος επιλογή και κίνηση στη ζωή μας.
Δεν λέω να γίνουμε μοιρολάτρες, μα πιστεύω, ότι σε μεγάλο βαθμό ο Θεός καθορίζει τη ζωή μας, αλλιώς δεν θα είχαν νόημα και τα θαύματα που συμβαίνουν στους ανθρώπους, που γίνονται, γιατί Εκείνος τα επιτρέπει και τα παραχωρεί.
Και στις προσευχές μας δεν πρέπει να λέμε " γενηθήτω το θέλημά Σου";

Για τις περιπτώσεις των μικρών παιδιών πιστεύω Φωτεινή ότι οι αιτίες πρέπει να αναζητηθούν πάλι στον άνθρωπο. Ο Θεός αγάπη εστί και επομένως δεν ευθύνεται για τις περιπτώσεις αυτές. Για τις βαριές ασθένειες και το θάνατο των αθώων παιδιών πιστεύω ότι υπαίτιοι είναι πάλι οι μεγάλοι! Ο καρκίνος των μικρών παιδιών σε έναν τόπο μπορεί να είναι από τη μόλυνση του περιβάλλοντος ή από ένα πυρηνικό ατύχημα (Τσέρνομπιλ) που φυσικά οι μεγάλοι τα δημιούργησαν. Εάν πάλι ένας από τους γονείς έκανε αμαρτωλή ζωή ή ανθυγιεινή ζωή (π.χ. μεθούσε) και το παιδί φυσικά, θα εισπράξει κάτι από αυτό. Αμαρτίες γονέων, παιδεύουσι τέκνα !

Achilleas έγραψε:Αμαρτίες γονέων, παιδεύουσι τέκνα !

Δεν μπορώ να φανταστώ, πως ο Θεός που είναι φιλεύσπλαχνος και στοργικός, τιμωρεί τα παιδιά για τις αμαρτίες των γονέων τους.

Ο Θεός δεν είναι τιμωρός Φωτεινή. Ο Θεός όπως είπα, αγάπη εστί. Γι' αυτό άφησε ελεύθερο τον άνθρωπο να διαλέξει ποιά οδό θα ακολουθήσει. Όσον αφορά τα αθώα παιδάκια, άγνωσται αι βουλαί του!

Από το θέμα: Ο Θεός είναι "τιμωρός";

Μηνάς έγραψε:

Νίκος έγραψε:Η φράση "αμαρτίαι γονέων παιδεύουσι τέκνα" σήμαινει ότι "τα λάθη των γονέων είναι μάθημα για τα παιδιά τους" και όχι ότι "τα παιδιά πληρώνουν για τα λάθη των γονέων τους" ή ακόμη χειρότερα ότι ο Θεός τιμωρεί τα παιδιά για τις αμαρτίες των γονέων τους. Άλλωστε ο Θεός απλώς επιτρέπει για εκπαιδευτικούς λόγους μερικές φορές να υφιστάμεθα τις συνέπειες των λαθών (μερικές, ελάχιστες φορές όχι όλες), για να μας βοηθήσει να συνειδητοποιήσουμε τα λάθη μας και να διορθωθούμε. Τι νόημα θα είχε να τιμωρούσε τα παιδιά για τα λάθη των γονέων;

Η συνήθης λανθασμένη μετάφραση αυτής της φράσης οδηγεί σε βλασφημία κατά της Δικαιοσύνης και της Αγαθότητος του Θεού.

Νίκο καλησπέρα και χρόνια πολλά.

Με την επαναφορά του θέματος προέκυψε να δω το παραπάνω και μιας και δεν γνώριζα ότι υπάρχει Ορθόδοξη τοποθέτηση πάνω στο θέμα μου κίνησε το ενδιαφέρον.

Θυμήθηκα ένα εδάφιο της ΠΔ και ψάχνοντας το βρήκα να επαναλαμβάνεται 4 φορές, όλες στην Πεντάτευχο. θα ήθελα την ερμηνεία σου υπό το πρίσμα αυτού που ανέφερες παραπάνω

Εξ 20
4 Μη κάμης εις σεαυτόν είδωλον, μηδέ ομοίωμά τινός, όσα είναι εν τω ουρανώ άνω, ή όσα εν τη γη κάτω, όσα εν τοις ύδασιν υποκάτω της γής· Λευ. 26:1; Ψαλ. 97:7; 5 μη προσκυνήσης αυτά μηδέ λατρεύσης αυτά· διότι εγώ Κύριος ο Θεός σου είμαι Θεός ζηλότυπος, ανταποδίδων τας αμαρτίας των πατέρων επί τα τέκνα, έως τρίτης και τετάρτης γενεάς των μισούντων με· 6 και κάμνων έλεος εις χιλιάδας γενεών των αγαπώντων με και φυλαττόντων τα προστάγματά μου

Εξ 34
6 Και παρήλθε Κύριος έμπροσθεν αυτού και εκήρυξε, Κύριος, Κύριος ο Θεός, οικτίρμων και ελεήμων, μακρόθυμος και πολυέλεος, και αληθινός, 7 φυλάττων έλεος εις χιλιάδας, συγχωρών ανομίαν και παράβασιν και αμαρτίαν και ουδόλως αθωόνων τον ένοχον· ανταποδίδων την ανομίαν των πατέρων επί τα τέκνα και επί τα τέκνα των τέκνων, έως τρίτης και τετάρτης γενεάς

Αρ 14
18 Ο Κύριος είναι μακρόθυμος και πολυέλεος, συγχωρών ανομίαν και παράβασιν, και όστις κατ' ουδένα τρόπον δεν θέλει αθωώσει τον ένοχον, ανταποδίδων την ανομίαν των πατέρων επί τα τέκνα έως τρίτης και τετάρτης γενεάς

Δευτ 5
8 Μη κάμης εις σεαυτόν είδωλον, μηδέ ομοίωμα τινός, όσα είναι εν τω ουρανώ άνω, ή όσα είναι εν τη γη κάτω, ή όσα είναι εν τοις ύδασιν υποκάτω της γης 9 μη προσκυνήσης αυτά μηδέ λατρεύσης αυτά· διότι εγώ Κύριος ο Θεός σου είμαι Θεός ζηλότυπος, ανταποδίδων τας αμαρτίας των πατέρων επί τα τέκνα, έως τρίτης και τετάρτης γενεάς των μισούντων με


Ο Θεός να σας έχει όλους καλά για την προσπάθεια που κάνετε