Ορθοδοξία

Γιάννη, οι συμπεριφορές αυτές είναι υπαρκτές στα σημερινά ζευγάρια. Δυο άνθρωποι παντρεύονται (στην καλύτερη περίπτωση) από αγάπη, αλλά σύντομα φαίνεται πως εννοούν την αγάπη, όταν κληθούν να παραχωρήσουν ένα μέρος της ελευθερίας και της άνεσής τους για να καλύψουν τις ανάγκες ο ένας του άλλου.

Αν και οι δύο αγαπούν παργματικά, τότε το ζευγάρι είναι ευλογημένο και θα αποτελέσει φάρο φωτεινό για τα παιδιά τους και όλους τους ζύρω τους, γονείς, αδέλφια, συγγενείς κλπ.

Αν και οι δυο αγαπούν περισσότερο τον εαυτό τους από το σύντροφό τους, τότε ο Γάμος είναι καταδικασμένος σύντομα να αποτύχει.

Αν ο ένας απ' τους δυο συζύγους αγάπα πραγματικά και ο άλλος όχι, τότε καλείται να αποδείξει ότι η αγάπη αυτή είναι αρκετά δυνατή και για τους δύο.

Όταν ο ένας απ' τους δυο συζύγους αγωνίζεται πνευματικά και επιθυμεί να ζει εφαρμόζοντας την εντολή της αγάπης, πρώτα απ' όλα μέσα στο σπίτι του, τότε μπορεί να υποστεί συμπεριφορές σαν αυτές που περιγράφει η δημοσίευση της Δόμνας από τον άλλο σύζυγο ή από τα παιδιά του/της. Τότε είναι όμως η ώρα να δείξει, αν πραγματικά ξέρει ν' Αγαπά ή απλά λέει λόγια. Στα δύσκολα φαίνεται η αγάπη για την οποία μίλησε ο Χριστός μας:

"44 εγώ δε λέγω υμίν, αγαπάτε τους εχθρούς υμών, ευλογείτε τους καταρωμένους υμάς, καλώς ποιείτε τοίς μισούσιν υμάς και προσεύχεσθε υπέρ των επηρεαζόντων υμάς και διωκόντων υμάς, 45 όπως γένησθε υιοί τού πατρός υμών τού εν ουρανοίς, ότι τον ήλιον αυτού ανατέλλει επί πονηρούς και αγαθούς και βρέχει επί δικαίους και αδίκους. 46 εάν γάρ αγαπήσητε τους αγαπώντας υμάς, τίνα μισθόν έχετε; ουχί και οι τελώναι το αυτό ποιούσι; 47 και εάν ασπάσησθε τους φίλους υμών μόνον, τι περισσόν ποιείτε; ουχί και οι τελώναι ούτω ποιούσιν; 48 Έσεσθε ούν υμείς τέλειοι, ως ο πατήρ υμών ο εν τοίς ουρανοίς τέλειός εστιν." (Ματθ. 5, 44-48)

Είναι δύσκολο; Ναι είναι δύσκολο, αλλά η ζωή του Χριστιανού είναι σταυραναστάσιμη και αγάπη χωρίς πόνο είναι αγάπη νερόβραστη.

Ελπίδα υπάρχει: "εί τις αδελφός γυναίκα έχει άπιστον, και αυτή συνευδοκεί οικείν μετ' αυτού, μη αφιέτω αυτήν· 13 και γυνή εί τις έχει άνδρα άπιστον, και αυτός συνευδοκεί οικείν μετ' αυτής, μη αφιέτω αυτόν. 14 ηγίασται γάρ ο ανήρ ο άπιστος εν τή γυναικί, και ηγίασται η γυνή η άπιστος εν τώ ανδρί· επεί άρα τα τέκνα υμών ακάθαρτά εστι, νύν δε άγιά εστιν. 15 ει δε ο άπιστος χωρίζεται, χωριζέσθω. ου δεδούλωται ο αδελφός ή η αδελφή εν τοίς τοιούτοις. εν δε ειρήνη κέκληκεν ημάς ο Θεός. 16 τι γάρ οίδας, γύναι, ει τον άνδρα σώσεις; ή τι οίδας, άνερ, ει την γυναίκα σώσεις; 17 ει μη εκάστω ως εμέρισεν ο Θεός, έκαστον ως κέκληκεν ο Κύριος, ούτως περιπατείτω." (Κορινθ. Α' 7, 12-17)

Όποιος πραγματικά αγαπά, συνεχίζει να προσπαθεί και να επενδύει με αγάπη στη σχέση του με την/τον σύζυγό του και τα παιδιά του, έστω κι αν αυτό είναι δύσκολο ή φαίνεται μάταιο, με υπομονή, επιμονή. Για να το κάνει όμως αυτό με επιτυχία, πρέπει να στηρίζεται πνευματικά από ένα καλό Πνευματικό και να αντλεί δύναμη από την προσευχή και τα Μυστήρια της Εκκλησίας μας.

Πραγματικά το άρθρο που παρέθεσε η Δόμνα τρυπάει κόκκαλα!

Η αγάπη είναι ένας αγώνας που ποτέ δε σταματά. Οι περισσότεροι άνθρωποι ξεκινούν με καλές προθέσεις και με πεποίθηση ότι η αγάπη τους είναι ανιδιοτελής κτλ. Όμως ακριβώς επειδή όλοι φέρουμε είτε θέλουμε είτε όχι, αδυναμίες, ανάγκες, ελλείμματα, είναι φυσικό να πρέπει αυτά να τα υπερβούμε με το σωστό τρόπο ώστε να μη φανούμε κατώτεροι των ονείρων και προθέσεών μας για την τέλεια αγάπη. Δυστυχώς είτε δεν διαλέγουμε το σωστό τρόπο υπέρβασής τους, είτε τα καταπιέζουμε, καταπνίγουμε, είτε τα επιβάλλουμε...

Ο σωστός τρόπος για τον καθένα διαφέρει. Υπάρχουν θεραπείες κ θεραπείες. Για τους ανθρώπους όμως που συνειδητά είναι χριστιανοί ορθόδοξοι, ο καλύτερος τρόπος είναι αυτός της παράδοσης στο θείο θέλημα με εγρήγορση και νήψη. Ο άνθρωπος που έχει αγκιστρωμένο το νου του στο Θεό και λέει "γεννηθήτω το θέλημά Σου" την ίδια ταπείνωση θα δείξει και στο σύντροφό του. Αυτό το αγκίστρωμα στο Θεό απαιτεί βέβαια και κάποια σιωπή, ησυχία, απομόνωση από τις κοσμικές σκοτούρες κατά το δυνατόν. Μέσα στη βουή του κόσμου και τις επιπόλαιες, ανούσιες συναναστροφές είναι εύκολο να ξεχαστεί ο Θεός κ η αυτοπαράδοσή μας και εύκολα να αρχίσουν να ξεπροβάλλουν ένα ένα οι αδυναμίες μας κτλ.

Διότι μέσα στον κόσμο σπάνια θα ακουστεί η φωνή της λογικής... συνήθως υπερισχύει το θυμικό και οι συμβουλές είναι επιζήμιες συνήθως παρά σωστές και προάγουν και δικαιώνουν τα πάθη και τις αδυναμίες μας. Δυστυχώς έχουμε μπερδέψει το "δεν κατακρίνω" με το "συναινώ κ επικροτώ την αμαρτία". Γι αυτό είναι και απαραίτητη η συχνή επίσκεψη και συμβουλή του πνευματικού για να συνερχόμαστε πριν χρειαστεί να "πέσουν σφαλιάρες".