Ορθοδοξία

ΕΝ ΤΑΙΣ ΝΥΞΙ…

Βαθιά προχώρησε η νυχτιά,
και μεσ’ στον οίκο του Θεού μου
ούτε ψυχή δεν είναι πιά.

Ακίνητη ειν’ η σιγαλιά,
τόσο που ακούω και την ανάσα
του καντηλιού μπρος στο σταυρό.
Έξω φυσά ο βοριάς στα πεύκα
ένα σκοπό λυπητερό.

Μεσ’ στα σκοτάδια κάποιο ορνίθι
μεσάνυχτα στριγγολαλεί,
και μια βραχνή σκουξιάν αφήνει
ένα κλαψιάρικο πουλί.

Είν’ η ψυχή βαριά απ’ τη λύπη
για την ειρήνη που μας λείπει.
Στην άκρη εδώ γονατισμένος
- αντίκρυ μου ειν’ ο Σταυρωμένος -
στη μισοσκότεινη γωνία,
ακούω τις σκέψεις μου, μια-μια,
να πέφτουν σαν σταγόνες μύρου
στην άπειρη έκταση του απείρου.

Αντίκρυ μου ειν’ ο Σταυρωμένος
κι απ’ τις πληγές του ω, πως πονά!

Μια προσευχή ειν’ ο λογισμός μου
για την ειρήνη όλου του κόσμου.

ΖΗΤΩ ΣΤΟΥΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ

Είμαστε Χριστιανοί!
Στρατιώτες μέσα στου Χριστού το ασάλευτο βασίλειο.
Απάνω μας με τι στοργή σκύβουν κι οι ουρανοί!
Χιλιάδες άστρα λάμπουν γύρω!
Κι αν κάποτε ο γιός του Ναυή σταμάτησε τον ήλιο,
πάνω από μας αρχάγγελοι με αγάπη σταματούνε,
να μας θαυμάσουν πρόσχαρους στης χάρης τ’ άγιο μύρο.


Ζήτω σ’ εμάς! Μας διάλεξε ο αθάνατος
μέσα στα πλήθη των γενιών και των καιρών,
και στο βασίλειο του μας πήρε.
Μακριά μας τώρα ο λογισμός των χλιαρών
και δισταγμέ εσύ άχαρε και στείρε.
Μακριά μας ο στραβός και μισερός
κι η άγονη, κούφια, άρρωστη σκέψη.
Το θαύμα τούτο, μόνο ο ακέριος και γερός
κι ο δυνατός κι ο απείραχτος μπορεί να το πιστέψη!

Ζήτω σ’ εμάς! Χαρά σ’ εμάς!
Χιλιάδες ήλιοι λάμπουν γύρω!
Μα κι απ’ τους ήλιους πιο πολύ αστράφτει ο Αρχηγός μας,
που κατεβαίνει προς ημάς, δόξα, χαρά και φως μας!
Ω! πως σκορπά στο διάβα του, το παραδείσιο μύρο,
απόκοσμο, θεοδώρητο, ζωοπάροχο, γλυκύ.
Και πως μαγεύει τις ψυχές, γαλήνια, μυστική,
απ’ αρχαγγέλων στόματα μια θεία μουσική!

Δόξα στον άναρχο Αρχηγό,
που βασιλεύει στους αιώνες!
Διάπλατ’ ανοίχτε της ψυχής, αδέρφια, τους πυλώνες!
Στης δόξας της υπέρτατης ντυμένος τη νεφέλη,
φθάνει ως εμάς και στις καρδιές μας θρόνο να στήση θέλει!

Ευλογημένος ο ερχόμενος
κι η ώρα τούτη ευλογημένη!
Στον ύμνο των αγγέλων σμίξετε τον ύμνο σας,
κι εσείς νεανίσκοι και παρθένοι!

Ευλογημένος ο ερχόμενος
και τρεις φορές ευλογημένος!
Ας μείνη στις ψυχές μας μονοκράτορας,
για τους αιώνες των αιώνων θρονιασμένος!

Αδέρφια! Ζήτω κι άλλη μια φορά!
Μέσα στο φως ανθεί η ζωή μας!
Άφθαρτη κι αβασίλευτη κι απέραντη η χαρά,
κι αγέραστ’ η χαρά η δική μας!

Πάντα μπροστά κι όλο ψηλά κι όλο ψηλότερα
κι όλο στα ωραία και στα μεγάλα!
Ο δρόμος μας, λουσμένος από φως,
μας φέρνει πάντα προς τ’ αγνότερα
που πιόμοφρα και πιο τρανά και πιο πολύτιμα
στον κόσμο δεν ειν’ άλλα!


Ζήτω σ’ εμάς! Είμαστε μείς του Ναζωραίου πιστοί,
και μεσ’ στα βάθη του είναι μας ατόφια έχει κλειστή
η προσταγή του:
Ο λόγος του ο λυτρωτικός, καθάριος ν’ ακουστή
σ΄ όλη τη γη του!

Τον παίρνουμε το λόγο του και πάμε.
Ψηλά τα μέτωπα κι από χαρά το βλέμμα λάμπει.
Και μέσ’ στη μαύρη σκοτεινιά και στης ψευτιάς τα θάμπη
τις αστραπές του πνεύματος ολόγυρα σκορπάμε,
|κι ένα τραγούδι λυτρωμού πρόσχαροι τραγουδάμε.

Μα θα διαβούμε ρεματιές και θ’ ανεβούμε βράχους,
κι η μαύρη νύχτα στις ερημιές ίσως μας βρη μονάχους.
Και μεσ’ στις άγριες λαγκαδιές και μέσα στ’ άγρια δάση
συχνά πυκνά κι ο σίφουνας κι η αντάρα θα ξεσπάση.

Μα ανάμεσα απ’ τα σύννεφα χαρούμενο θα φέξη
το πολικόν αστέρι,
και μέσ’ στην νύχτα θ’ απλωθή αόρατο ΄να χέρι,
το χέρι εκείνο που μας έχει απ’ τους πολλούς διαλέξει,
το χέρι αυτό που πλήρωσε της ξαγοράς τα λύτρα,
τώρα μας δίνει δύναμη οδηγήτρα και νικήτρα.

Και θα διαβούμε σίγουρα και νύχτες και σκοτάδια.
Γύρω μας μόνο λυτρωμού θ’ αφήνουμε σημάδια.
Και θα διαβούμε προς τ’ απέραντα,
μια μέρα, και στα αιθέρια πλάτια.
Για μας θ’ ανοίξουν τα ολόχρυσα
κι ολόφωτα των ουρανών παλάτια.

ΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΟ ΦΩΣ

- Νυχτωμένοι στρατοκόποι,
στα σκοτάδια που γυρνάτε,
σαν τι νάναι που ζήτατε;
Τόσος δρόμος, τόσοι κόποι
μεσ’ στο σκοτεινό στρατί
τ’ ανηφορικό, γιατί,
νυχτωμένοι στρατοκόποι;

Να! σε λίγο αρχίζει η μπόρα:
Σύγνεφα, βροντή, καπνός•
και το λιγοστό αστροφώς,
που σας σιγοφέγγει τώρα,
όπου ναν’ κι αυτό θα σβήση.
Και σεις τρέχετε, γυρνάτε,
λες και βιάζεστε να πάτε
σε νυχτερινό μεθύσι.

Τόσος δρόμος, τόσοι κόποι!
Σαν τι νάναι που ζητάτε
στα σκοτάδια που γυρνάτε,
νυχτωμένοι στρατοκόποι;

- Tι ζητάμε; Φως διαβάτη:
Eίν’ ο πόθος ο βαθύς
κάθε ανθρώπινης ψυχής.
σαν ποιο ναν’ το μονοπάτι,
που στο φως θε να μας φέρη;
Αχ! Κανείς μας δεν το ξέρει.

Φως ζητάμε, Φως διαβάτη.
Πήραμ’ ένα γιδοστράτι
και χυθήκαμε στα σκότη,
απ’ την πρώτη μας την νιότη,
και ζητάμε κι όλο πάμε
κι όσο πάμε και ζητάμε.

Πόσα χρόνια πάνε τώρα;;
Χίλια; Δύο χιλιάδες; Τρεις;
Μέτρησέ μας τα αν μπορής.
Με την ίδια πάντα φόρα,
στο σκοτάδι, στ’ αστροφώς,
τριγυρνάμε σαν αλήτες,
νυχτωμένοι παρωρίτες,
και γυρεύουμε το Φως.

Πήγαμε στην Βαβυλώνα,
στο Θιβέτ, στην Καρχηδόνα,
στης Αιγύπτου τις ερμιές.
Μας εμάθαν ολ’ οι δρόμοι
κι όλες οι νεροσυρμές
ως την Κίνα κι ως τη Ρώμη.

Τίποτα! Νεκρές ελπίδες!
Δεν εβρήκαμε παρά
λιγοστές χλωμές αχτίδες.
Φως ζητάμε, Φως διαβάτη.
Ξαναπαίρνουμε φτερά
και πετάμε νύχτα-μέρα
απ’ το Νείλο στον Ευφράτη
κι ως τις θάλασσες κι ως πέρα.

Τρέξαμε στο Καπιτώλιο
και στο βράχο τον αιώνιο,
κι ανεβήκαμε κι αυτές
του Ολύμπου τις κορφές.

Μα κι εδώ η χαρά σαν πρώτα
σβήστηκε σαν λευκαφρός:
Ήταν φώτα, χίλια φώτα
μα δεν ήτανε το Φως…
Και κινήσαμε και πάλι
και ριχτήκαμε ξανά
στα λαγκάδια, στα βουνά,
στα σκοτάδια και στην πάλη.

Και γυρνάμε σαν αλήτες,
νυχτωμένοι, παρωρίτες,
στο σκοτάδι, στ’ αστροφώς.
Αχ! πονόψυχε διαβάτη,
πες εσύ, ποιο μονοπάτι,
θα μας φέρη προς το Φως;

- Κουρασμένοι στρατοκόποι,
που σας είδαν τόσοι τόποι,
που σας θόλωσαν το μάτι
καταιγίδα, ανεμοζάλη,
δίψα, θλίψη, φόβος, μπόρα,
πάρτε και το μονοπάτι
το φτωχό, που θα σας βγάλη
προς της Βηθλεέμ τη χώρα.

Είν’ το ίδιο στο στρατί
το ματόβρεχτο που φτάνει
στο μαρτυρικό στεφάνι
κι ως το Γολγοθά κρατεί.
Ακλουθάτε το, ακλουθάτε:
Απ’ τη Φάτνη ως το Σταυρό
μπόρεσα και γω να βρω
τ’ άυλο Φως π’ αναζητάτε.

ΚΟΥΡΑΓΙΟ, ΑΔΕΡΦΙΑ

Τον πύργο χτίζουμε όλοι αντάμα
και στο Χριστό κάνουμε τάμα
κανένας μας να μη σταθή,
ώσπου η δουλειά μας να τελειώση,
στο βράχο ο πύργος να ριζώση,
κι ίσα με τ’ άστρα να υψωθή!

Άλλοι αγκωνάρια πελεκάνε,
κι άλλοι τ’ ασβέστι κουβαλάνε
και φτιάχνουνε πηλό απ’ τη γη.
Καθείς τον κόπο του θα βάλη,
κι είναι μικροί κι είναι μεγάλοι
κι άλλοι μαστόροι, άλλοι υπουργοί.

Χιλιάδες γύρω μας χαζεύουν,
άλλοι γελούν κι άλλοι παινεύουν,
- είμαστε φρόνιμοι ή τρελοί;
Αν σταματήσουμε κι αν πούμε:
δε θέλουμε άλλο ή δεν μπορούμε,
αλί σ’ εμάς και τρισαλί!

Δε ζουμ’ εμείς μέσα στο ψέμα
και στην απάτη των ονείρων.
Μέσα μας τρέχει ηρώων αίμα,
είμαστε απόγονοι μαρτύρων!
Μέσα στους τάφους των ανθίζει
η πίστη αυτή που μας φλογίζει.

Λαμπάδες στο Χριστό η ζωές τους.
Γύρω μας σύννεφο οι ψυχές τους.
Κι έτσι απαλά που μας αγγίζουν,
το θείο παλμό τους μεταγγίζουν
ως μέσα στα κατάβαθά μας
και φλόγα ανάβουν στην καρδιά μας.

Χτίστες κι εμείς καθώς εκείνοι,
θέμε τον κόσμο νέος να γίνη.
Κι όλο πασχίζουμε ν΄ ανοίξουν
καινούργιου δρόμοι στον καιρό μας.
Οι άπιστοι τα δόντια τους ας τρίξουν:
Ειν’ ο Χριστός μας στο πλευρό μας!

Παιδιά! Ο Χριστός είναι μαζί μας
και χτίζει πάντα και θα χτίζη.
Εκείνος είναι που γεμίζει
χαρά και φως την ύπαρξή μας
και πλούσια δύναμη μας δίνει,
ώσπου ο σκοπός έργο να γίνη.

Τον πύργο χτίζουμε όλοι αντάμα,
κουράγια, αδέλφια, για το τάμα
πούχομε κάμει στο Χριστό.
Όλοι με κέφια ας εργαστούμε
και με χαρά ας αγωνιστούμε,
για να το κάνουμε σωστό.

ΛΟΓΕ ΚΥΡΙΟΥ…

Λόγε Κυρίου, φως εσύ τ’ ανέσπερου φωτός,
μεσ’ απ’ το μισοσκόταδο της ταπεινής της γης μας,
μεσ’ από την κοιλάδα μας, ταιριάζει προς Εσένα
για προσευχή να στέλλωνται οι μαύροι στεναγμοί μας;

Από του βασιλείου σου τις σφαίρες τις ουράνιες,
ασίγητη και μυστική, γλυκιά δοξολογία
κυλάει σ’ άγνωστη τροχιά. Μπροστά της πόσο αξίζουν
ύμνοι κι ευχές φτωχών θνητών κι ανθρώπινη σοφία;

Σπίθα μπροστά στην άβυσσο του θεϊκού φωτός Σου
ο νους μας. Ότι νιώθουμε, Λόγε, απ’ τα πλάσματά Σου,
είναι μια φλούδα: τίποτα δε ξέρουμε απ’ το βάθος
των όντων. Σκόνη, στάχτη εμείς μπροστά στα πέλματά Σου.
Κι όταν με φλόγες και φωτιές χτυπάς κι ορμάς για κάτω,
με των αγγέλων τάγματα περιτριγυρισμένος,
τρέμ’ η καρδιά μας η φτωχή σαν το χορτοκαλάμι,
που το χτυπάει αλύπητα αγέρας αγριεμένος.

Ω Λόγε παντοδύναμε, θεία πηγή του κόσμου,
γεμάτη τρυφερή στοργή κι αγάπη πατρική,
Εσύ παντού και πάντοτε, στο σήμερα στο αύριο,
Εσύ παντού και πάντοτε στο εδώ και στο εκεί.
Θαύμα θαυμάτων! Άνοιγε στους θείους θησαυρούς σου.
Όπως το κάθε πλάσμα σου, κι εμείς μ’ Εσένα ζούμε,
κινούμαστε, αναπνέουμε μεσ’ στην ατμόσφαιρά σου,
κι Εσέ δοξολογούμε.

Κι αν αλήθεια, ω Λόγε, πως κάποιες θαμπές μονάχα
σκιές του μεγαλείου Σου να νιώσουμε μπορούμε,
μα πάντα την αλήθεια Σου, την Αποκάλυψη Σου,
Τρανή, μεγάλη, ονειρευτή, πανώρια τη θωρούμε.
Άξιε, ακριβέ, πολύτιμε, ασάλευτε, γερέ,
Εσύ, ζωή και θάνατο, τον κόσμο και τον Άδη,
μεγαλοδύναμε, κρατάς στα χέρια Σου και δίνεις
το φως κληρονομιά σε μας που ζούμε στο σκοτάδι.

Αιώνιος ύμνος προς Εσέ κι ευγνωμοσύνη αιώνια
σε Σένα κι η αγάπη μας – η φλόγα της ψυχής μας.
Είσαι το «φως εκ του φωτός» και δόξα και τιμή μας,
κι είσαι για μας κορώνα!

Έγινες δούλος ο Υιός κι έκαμες γιό τον δούλο.
Στις τόσες καλοσύνες Σου τι να Σ’ ανταποδώση
το πλασμα Σου; Τα θαύματα μονάχα μ’ άλλο θαύμα
θα μπόρειε, αν ήταν δυνατό, να σου τα ξεπληρώση.

Ω! νάταν νάφτανε ως Εσέ και να Σ’ ευχαριστούσε,
Λόγε Κυρίου, απαύγασμα τ’ ανεσπέρου φωτός,
ετούτ’ η ταπεινή κραυγή που στέλνει προς Εσένα
μεσ’ απ’ το μισοσκόταδο της γης κάθε θνητός!
Ω! Λόγε , σκύψε προς εμάς και νιώσε μας βαθιά!
Αλήθεια, πόσο αρμονικά, πόσο γλυκά θα ηχούσε
κι απ’ τα θνητά μας στόματα ο ύμνος των αγγέλων,
των Σεραφείμ η ψαλμουδιά! πόσο γλυκά θα ηχούσε…

ΣΤΙΧΟΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΜΕΓΑΛΕΣ ΩΔΕΣ

…Ω ψυχή μου! Το ποιήμα δεν είναι καμωμένο απ’ τα γράμματα
αυτά που φυτεύω σαν καρφιά, μα απ’ το λευκό που μένει
πάνω στο χαρτί.
Ω ψυχή μου κανένα σχέδιο δεν πρέπει να συνταιριάζουμε! Ω ψυχή μου
άγρια, πρέπει να μένουμε λεύτεροι κι έτοιμοι,
σαν τις ατελείωτες λεπτές κορδέλες των χελιδονιών, τότε που άφωνη
αντηχεί η πρόσκληση του φθινοπώρου!
Ω ψυχή μου ανυπόμονη, όμοια με τον αετό τον δίχως τέχνη! πως
θα κάναμε για να ταιριάξουμε κανένα στίχο; Σαν το αετό
που δεν ξέρει να φτιάξη ούτε την φωλιά του;
Ας μην είν’ ο στίχος μου καθόλου σκλάβος! Μα τέτοιος σαν το
θαλασσινό αετό που ρίχτηκε σ’ ένα μεγάλο ψάρι,
και δεν βλέπει τίποτα παρά μόνο ένα ηχηρό στροβίλισμα φτερών και το
ράντισμα του αφρού.
Ω θεέ μου η ύπαρξή μου θερμά ποθεί τη δική Σου!
Λευτέρωσέ με απ’ τον εαυτό μου!...
Λευτέρωσέ με απ’ το χρόνο, και πάρε την καρδιά μου την αξιολύπητη,
πάρε, Θεέ μου, αυτή την καρδιά που χτυπά!...
Είσαι σ’ αυτόν τον κόσμο ορατός, όσο και στον άλλο.
Είσαι εδώ.
Είσαι εδώ, και δεν μπορώ νάμαι αλλού πουθενά, παρά μόνο μαζί Σου…

…Μεγαλύνει η ψυχή μου τον Κύριον.
…Ω, πόσο είναι βαριά από εγκώμια η καρδιά μου και με πόσο κόπο
υψώνεται προς Εσένα,
σαν το βαρύ λιβανιστήρι το χρυσό, τ’ ολόγιομο από θράκα και λιβάνι,
που μια στιγμή πετώντας στην άκρη την ξετυλιγμένης αλυσίδας του,
ξανακατεβαίνει, αφήνοντας στην θέση του
ένα μεγάλο σύννεφο καπνού μέσα στην ηλιαχτίδα!
…Ας είσαι ευλογημένος, Θεέ μου, που με λευτέρωσες απ’ τα είδωλα,
και κάνεις να μη λατρεύω παρά Εσένα μονάχα, και όχι την Ίσιδα
και τον Όσιρι,
ή τη Δικαιοσύνη και την Πρόοδο, ή την Αλήθεια, ή τη Θεότητα,
ή την Ανθρωπότητα, ή τους Νόμους της Φύσεως, ή την Τέχνη και
την Ομορφιά,
και δεν επέτρεψες να υπάρχη σε όλ’ αυτά τα πράγματα, τα μη όντα,
παρά μονάχα το Κενό που μένει όταν Εσύ λείπης…
Όλοι αυτοί οι λογάδες με τα παχιά λόγια, έχουνε γίνει, με τα
μπόλικα επίθετά τους ανυπόστατα τέρατα,
πιο κούφια κι απ’ τον Μολλόχ, τέρατα που τρώνε τα μικρά παιδιά,
πιο σκληρά και πιο αποτρόπαια κι απ’ τον Μολλόχ.
Έχουν ήχο, αλλά όχι φωνή, όνομα αλλά καθόλου πρόσωπο,
κι είν’ εκεί το ακάθαρτο πνεύμα, που γεμίζει τους έρημους τόπους κι
όλα τα κούφια πράγματα…

Ας είσ’ ευλογημένος, Θεέ μου, που με λευτέρωσες από το θάνατο…
Ας είσ’ ευλογημένος, Θεέ μου, που με λευτέρωσες απ’ τον εαυτό μου…
Ας είσ’ ευλογημένος, γιατί δε μ’ εγκατέλειψες στον εαυτό μου,
αλλά με δέχτηκες σαν ένα πράγμα πούναι χρήσιμο και καλό για το
σκοπό που έχεις βάλει.
…Μείνε μαζί μου, Κύριε, γιατί ζυγώνει το βράδυ, και μη μ’ εγκαταλείψης!
…Ω θεέ μου, που έχεις κάμει όλα τα πράγματα τέτοια που να δίνωνται,
δώσε μου έναν πόθο κατά το μέτρο της ευσπλαγχιά σου!
Για να δώσω και εγώ με την σειρά μου σε κείνους που μπορούν να το
δεχτούν, αυτό που είναι σε μένα τον ίδιο δοσμένο…
…Ω Θεέ μου, ξαναθυμάμαι κείνα τα σκοτάδια, όπου βρισκόμαστε οι
δυό ο ένας αντίκρυ στον άλλο, κείνα τα σκοτεινά χειμωνιάτικ’ απογεύματα,
στην Παναγία.
Εγώ ολομόναχος, κατάχαμα, φωτίζοντας την όψη του μεγάλου μπρούτζινου Χριστού, μ’ ένα κερί των εικοσιπέντε λεπτών.
Όλοι οι άνθρωποι τότε ήσαν εναντίον μας, η επιστήμη, το λογικό, και
δεν απαντούσα τίποτα.
Η πίστη μόνη ήταν μέσα μου, και Σε παρατηρούσα σιωπηλά, σαν ένας
άνθρωπος που προτιμά το φίλο του.
Κατέβηκα μέσα στον τάφο Σου μαζί Σου…

…Αινείτε, ο ουρανός κι η γη, τον Κύριο.
Αινείτε, τα έργα της αυγής και της εσπέρας τον Κύριο.
…Δεν είναι δική μου δουλειά να καταλαβαίνω, μα να προσεύχομαι μ’
αγάπη και με τρόμο.
Κάμε να σε ιδώ, Κύριε Ιησού, μ’ αυτά τα μάτια τα γιομάτα δάκρυα,
την ημέρα του δευτέρου Ερχομού Σου!
…Θάρθη κι η μέρα η πιο μακρινή, που θαν’ η μέρα του θανάτου μου,
η μέρα των σκοταδιών θάρθη, που θα περάσω το κατώφλι του θανάτου!
Κείνη τη μέρα ας μη ρουφήξουν την ψυχή μου τα τάρταρα.
…Κυττάω και βλέπω όλα μου τα χρόνια πίσω μου κι όλες τις πράξεις
τις καλές και τις κακές.
Τις κακές που μου φέρνουν ντροπή, και τις καλές που δεν τις ξέρω.
οι κακές έχουν σβηστή με το αίμα του Χριστού και τη μετάνοια,
κι αν υπάρχη και κάτι καλό, ο Θεός μακάρι να το αυξήση!

Σε υμνούμε, Κύριε, Σε ευλογούμε, Σε προσκυνούμε,
Σ’ ευχαριστούμε για τη μεγάλη Σου δόξα…

ΜΑΖΙ ΘΑ ΠΕΡΠΑΤΗΣΟΥΜΕ

Μαζί θα περπατήσουμε χέρι με χέρι
στο δρόμο τούτο που στη θέωση θα μας φέρη.
Μαζί θα περπατήσουμε χειμώνες – καλοκαίρια,
και στης γαλήνης τις στιγμές και στα αγριοκαίρια.
Ο δρόμος ανηφορικός και δύσκολος ο τόπος
μα σαν μονοιάζουν αδελφοί κι αντάμα ξεκινάνε,
ίσιος ο δρόμος γίνεται κι ανάλαφρος ο κόπος.

Μαζί θα περπατήσουμε σ’ αυτό το δρόμο
που τον περπάτησε ο Χριστός με το σταυρό στον ώμο.
Μέσα στα βάθη του είναι μας ζηλότυπα ας κλειστή
η προσταγή του:
ο λόγος του ο λυτρωτικός καθάριος ν’ ακουστή
σ’ όλη τη γη του…
Ο θερισμός είναι πολύς κι είναι λευκές οι χώρες
απ’ τις ψυχές που ωρίμασαν στις αγωνίας τις ώρες.
Ο θερισμός είναι πολύς κι εμείς είμαστε λίγοι,
κι αλίμονο στο θεριστή που απ’ τη δουλειά θα φύγη.

Μαζί θα περπατήσουμε χέρι με χέρι
στο δρόμο που φεγγοβολά της Βηθλεέμ τ’ αστέρι.
Με μια ψυχή, με μια καρδιά, την ίδια γνώμη,
των μυστηρίων του Θεού πιστοί οικονόμοι,
ν’ αντλούμε απ’ την ενότητα την δύναμή μας,
για να προσφέρουμε σ’ Αυτόν θυσία δεκτή
και την ψυχή και το κορμί μας.

Κύριε, που βρίσκεσαι μαζί με δυό και τρεις,
που στ’ όνομά σου ειν’ αθροισμένοι,
στείλε την άρρητη δροσιά της ευλογίας σου
στη διψασμένη μας ψυχή που περιμένει.
Δώσε στους δούλους σου το πνεύμα σου,
καθώς στους μαθητές σου τόχες στείλει,
κι ας οδηγή τα βήματά μας στο δικό σου θέλημα
η πύρινη του φωτισμού σου στήλη.
Χάλκεψε την ενότητά μας ακατάλυτη,
με αγάπη και ταπεινοσύνη,
κι ας είναι πάντα στις ψυχές μας άσβηστη
δική σου ειρήνη και πνευματική ευφροσύνη.

ΜΗΝ ΤΑΡΑΧΤΗΣ!

Ας σε κλαδεύη το σκληρό των θλίψεων κλαδευτήρι.
Είσαι το κλήμα που άφυλλο τον κλαδευτή προσμένει,
για να αποχτήση νέους χυμούς και νέα βλαστάρια τρυφερά,
γεμάτα ζωή, που θα τα δης τον τρυγητή – Θεού χαρά!
να αγγίζουν χάμω απ’ τον καρπό στη γη τη δουλεμένη.

Μεσ’ στο καμίνι ας καίγεται των πόνων η ψυχή σου.
Εσύ ‘σαι τ’ άξιο μέταλλο και τ’ ακριβό χρυσάφι,
π’ όσο το καίνε στη φωτιά, τόσο κι αστράφτει πιο πολύ,
που λες πως ήπιε χρώματα και φως απ’ την ανατολή,
κι ή λες πως κάποιο μέσα του λαμπρόν αστέρι ετάφη.

Μην ταραχτής αν σε χτυπούν οι συμφορές κι οι πόνοι.
Ο Κύριος ειν’ ο κλαδευτής κι ο πάνσοφος τεχνίτης,
που παίρνοντας σου την ψυχή στα χέρια Του τα πατρικά,
θα την σμιλέψη που θα δης να λάμψουν κάλλη μαγικά
και θα την ντύση στη χρυσή, την πιο λαμπρή στολή της.

ΝΥΧΤΑΣ ΟΡΑΜΑ

Ύπνος απόψε μου έκλεισε γλυκός τα βλέφαρά μου,
κι ήρθες εσύ, μανούλα μου, κι εκάθισες κοντά μου.
Κι ήσουνα, λέει, χαρούμενη κι ήσουν ευτυχισμένη,
κι ήταν η όψη σου η γλυκιά σ’ έν’ άΰλο φως λουσμένη.

Κι έσκυψες πάνω μου απαλά κι είδα στο πρόσωπό σου
να λάμπη πάλι το παλιό γλυκό χαμόγελό σου,
το ερατεινό, το αξέχαστο, το χιλιαγαπημένο,
που τόχες πάντα, μάνα μου, στα χείλη χαραγμένο.

Και μούπες: «Γιε μου, μη με κλαις δεν έφυγα μακριά σας.
Ας μην κυλούν για μένα πια θερμά τα δάκρυά σας.
Οι άγγελοι που με σήκωσαν στα ολόλευκα φτερά,
με πήγαν στην καινούργια γη πουν’ άσωστη η χαρά.

Εκεί το φως ειν’ άδυτο κι η μέρα δεν τελειώνει
κι όλα μια δόξα ουρανική τα πορφυροχρυσώνει.
Εκεί ‘ν’ ο θρόνος του Θεού και γύρω του αγγελούδια,
κι όλο αντηχούνε λυγερά τα θεία τους τραγούδια.

Εκεί η ψυχή μου ευφραίνεται, παιδί μου αγαπημένο,
κι εκεί μια μέρα ευλογητή να δω κι εσάς προσμένω»
Γλυκιά μου μάνα, ευχαριστώ για την παρηγοριά
πούρθες απόψε κι έφερες στη δόλια μου καρδιά.

Ευλόγησέ με, μάνα μου, και δος μου την ευχή σου,
και παρακάλα το Θεό που πήρε την ψυχή σου,
ίλεως να γίνη και για μας και για την οικουμένη,
την άπιστη και δύστυχη κι αιματοκυλισμένη.

Ο ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟΣ

Έλα, ξανθόμαλλε προφήτη,
το ίδιο τραγούδι πες κι εσύ,
με τη μελωδική φωνή σου
και με την άρπα την χρυσή.

Έλα, προφήτη, κι άνοιξέ μου
της μουσική σου τους κρουνούς,
κι ήχοι ας μαγέψουν την καρδιά μου
φτασμένοι απ’ άλλους ουρανούς.

Έλα και πες μου τη χαρά σου
μεσ’ στην κροκόπεπλην αυγή,
κι ας ακουστούν τα κύμβαλά σου
σαν τότε στην συναγωγή...

Ο Κύριος ήρθε και με πήρε
κι από το χέρι με κρατεί•
ήρθε, κι αντάμα του με πήρε
μεσ’ στο κλωνόφραχτο στρατί.

Με πήρε αντάμα του και πάμε,
κι ειν’ η χαρά μου τι πολλή!
Με δίψα αχόρταγη ρουφάμε
των θάμνων τη μοσκοβολή.

Σε τόπο χλόης έχουμε φτάσει
πως μου αναπαύεται η καρδιά!
Τραγούδα μέσα μου ψυχή μου,
σαν καρδερίνα στα κλαδιά!

Σε τόπο χλόης έχουμε φτάσει
που άλλος δεν είναι μεσ’ στην πλάση!
Λευκό φτερούγισμ’ αρχαγγέλων
μεσ’ στους φωτός το ξανθό γέλιο.

Του ρόδου ανάσασμα γλυκό
με γέμισε άρρητη ευφοσύνη
σ’ όνειρο, κάποιο μυστικό
σαλεύουν οι χιονάτοι κρίνοι.

Θα ξαπλωθώ μεσ’ στο χορτάρι
κι Εσύ θα μου χαμογελάς
κι αν αλαφρός ύπνος με πάρη,
πλάι μου Εσύ θα με φυλάς.

Φύλακας άγγελος κοντά μου,
με ξαναπαίρνεις τρυφερά
κι όλο οδηγάς τα βήματά μου
όπου η γαλήνη και η χαρά.

Σε περιβόλια ολανθισμένα
βομβούν μελίσσια μεθυσμένα,
στα κρυσταλλένια τους νερά
λούζουν οι κύκνοι τα φτερά.

Γύρω – τριγύρω στις πηγές
πως λουλουδίζουν οι βραγιές!
Λιωμένο ασήμι, τα νερά του
κυλά το ρυάκι προς τα κάτου.

Στις ανθοφόρες πασχαλιές
οι σπίνοι χτίζουνε φωλιές
και μεσ’ στις λεμονιάς τα κλώνια
τραγούδι στήσανε τ’ αηδόνια.

Σαν τον Παράδεισο τα μέρη,
Καλέ Βοσκέ, που μ’ έχεις φέρει!

Ω σαρκωμένη Καλοσύνη!
Σ’ αυτή την πανευφρόσυνη ώρα,
που ζω στης χάρης σου τα δώρα,
θα θυμηθώ μ’ ευγνωμοσύνη

μιαν άλλη ώρα, σαν και τώρα,
μιαν άλλη ώρα φοβερή,
-ω, πως λυσσομανούσε η μπόρα
πως ξέσπασε άξαφνη γοερή!

Δύστυχος ήμουν, και γυρνούσα
χαμένος μεσ’ στην σκοτεινιά,
κι οι άνεμοι σα στοιχειά περνούσαν
βογκώντας μέσα στα κλωνιά.

Κι εγώ τραβούσα προς το βράχο,
απελπισμένος και τυφλός,
που με καρτέραγε μονάχο
πνίχτης ο Χάρος ο διπλός.

Στην άβυσσο που με κυκλώνει
θεριά μου φάνταζαν κι οι κλώνοι!
Τίποτα δε χωρίζω πια
μεσ’ στην ανάστερη νυχτιά.

Μόνο δυό μάτια πυρωμένα
κάποιου αιματόχαρου θεριού,
που καιν σαν της οχιάς τα μάτια
στην κάψα του μεσημεριού.

Δυο μάτια μόνο πυρωμένα,
που άγρια κοιτάζουν κατά μένα!
Πως με θωρείς, ματιά κακή,
με μια χαρά διαβολική!

Μόνο απ’ την κόλαση μπορείς
νάχης παρμένη αυτή τη λάμψη
που, έτσι στη νύχτα ως με θωρείς,
σύγκορμο λέω πως θα με κάψη.

Ποιος μ’ έπιασε; Τα δάχτυλά του
μου σφίγγουν άγρια το λαιμό
απαίσιος ρόγχος του θανάτου
με πιάνει, και λιγοθυμώ.

Φανήτε βουρκωμένα αστέρια,
κλάψτε έναν άθλιο ναυαγό.
Το κρίμα μου ήτανε στα χέρια
κάποιου κακούργου να πνιγώ!...

Μα στης αβύσσου το σκοτάδι
άστραψε ξάφνου αυγή χρυσή!
Κάποιο απαλό με αγγίζει χάδι.
Αγαπημένε, ήσουν Εσύ!

Που ‘ναι το τέρας με τα μάτια
τα πυρωμένα σα φωτιά;
Πως δε λυσσομανάνε τ’ άτια
της καταιγίδας στη νυχτιά;

Ψηλά, σα διαμαντένιο σμάρι
φεγγρίζει τώρα η ξαστεριά.
Λιωμένο ασήμι το φεγγάρι
χύνεται μέσα στα κλαδιά.

Γαληνεμένη η φύση γύρω
σαν κάτι νέο να προσδοκά…
Μεσ’ στην αγκάλη Σου θα γείρω
και φίλησέ με αδελφικά!

Ω, πως εγίνη να σιμώσουν
τα χείλη σου στο μέτωπό μου!
Όλο τον κόσμο ο ασπασμός Σου
μεμιάς τον έκαμε δικό μου!


Μέσα στον κόρφο σου με πήρες
όπως η μάνα το παιδί.
Τέτοια στοργή η φτωχή καρδιά μου
ποτέ δεν είχε ξαναδή.

Με λύτρωσες! Κι έτσι ως με κλείνεις
στην αγκαλιά Σου τη θερμή,
αίμα καινούργιας ζωής μου χύνεις
και στην ψυχή και στο κορμί.

Καινούργια κτίση τώρα νιώθω
να πλάθης μέσα μου και γύρω
κι ω, πως αυξάνει μου τον πόθο
του Πνεύματός Σου τ’ άγιο μύρο!

Στης χάρης σου άμποτε τον ήλιο
πόθος ιερός να με κρατή
και νάμαι πάντα το βασίλειο
των εκλεκτών Σου, ω Λυτρωτή!