Όλοι εμείς που «έτυχε» να γεννηθούμε σε αυτή τη χώρα και «έτυχε» επίσης να βαπτισθούμε εις το όνομα της ομοουσίου και αδιαιρέτου Τριάδος, έχουμε by default την ευλογία να ονομαζόμαστε Ορθό-δοξοι Χριστιανοί και όχι κάτι άλλο. Ένας Ορθό-δοξος Χριστιανός λοιπόν έχει την τύχη και την πνευματική χαρά να ασπάζεται την πιο απλή και έυκολη (και ασφαλώς ολοκληρωμένη) θρησκεία ανά τον κόσμο. Έχουμε την ευλογία να μας δίδεται απλόχερα η ευκαιρία να ασπαστούμε τη θρησκεία της Αγάπης. Διότι αυτός είναι ο ακρογωνιαίος λίθος της διδασκαλίας του Κυρίου. Η Αγάπη δίχως όρους και δίχως ιδιοτέλεια. Αγαπώ τον Θεό και Πατέρα μου διαμέσω της Πίστης μου στον Εσταλμένο Υιό του στον οποίο και πιστεύω με όλη μου την καρδιά. Αυτόν τον λίθο αντιπροσώπευε και ο Πέτρος, ο γνωστός Απόστολος στον οποίο και «οικοδόμησε» ο Ιησούς Χριστός την εκκλησία του. Ο Πέτρος αγάπησε - έστω και παρορμητικά - τον Κύριο του και Κύριό μας.Νίκος έγραψε:Στρατή το κάνω λίγο ακόμη πιο συγκεκριμένο, γιατί πολύ μου κάνουν αυτή την ερώτηση:
Είναι κακό να βλέπει κανείς τηλεόραση;
Να πηγαίνει στον κινηματογράφο;
Να ασχολείται με το ποδόσφαιρο (ή το μπάσκετ ή ότι άλλο);
Είναι κακό να διαβάζει μυθιστορήματα ή άλλα βιβλία που δεν έχουν σχέση με την πνευματική του κατάρτιση;
Είναι κακό ν' ασχολείται ο Χριστιανός με την πολιτική;
Μπορεί ο Χριστιανός να πάει διακοπές;
Μπορεί να παίζει χαρτιά (όχι με λεφτά);
Μπορεί να ντύνεται μοντέρνα;
Μπορεί να ακούει μουσική που δεν μιλά για το Θεό;
Και πολλά άλλα παρόμοια.
Ένα βασικό πράγμα ήρθε να μας διδάξει ο Χριστός. Αυτή ακριβώς την Αγάπη. Σε αυτή συνοψίζονται ο Νόμος (Torah) και οι Προφήτες.
Όποιος λοιπόν εφαρμόζει αυτόν τον Νόμο της Αγάπης, αυτομάτως εφαρμόζει και τον δεύτερο και ισάξιο Νόμο (της Αγάπης προς τον πλησίον δηλαδή). Δε γίνεται κάποιος να εφαρμόζει τον πρώτο Νόμο και να μη δίνει τη ζωή του με ευχαρίστηση για τον συνάνθρωπό του.
Αυτή ακριβώς, Νίκο, είναι και η έννοια της αμαρτίας. Αμαρτάνουμε την κάθε φορά που παραβαίνουμε το πρώτο (και κατ’ επέκτασιν το δεύτερο) ή το δεύτερο (και κατ’ επέκτασιν το πρώτο) σκέλος του Νόμου. Διάβασε πως το τοποθετεί ο Απόστολος Ιωάννης στην επιστολή του:
4 πας ο ποιων την αμαρτιαν και την ανομιαν ποιει και η αμαρτια εστιν η ανομια
5 και οιδατε οτι εκεινος εφανερωθη ινα τας αμαρτιας ημωντσβ αρη και αμαρτια εν αυτω ουκ εστιν
6 πας ο εν αυτω μενων ουχ αμαρτανει πας ο αμαρτανων ουχ εωρακεν αυτον ουδε εγνωκεν αυτόν
Οτιδήποτε λοιπόν σου «σβήνει» την αγάπη σου προς τον Πατέρα, τον Υιό και τον συνάνθρωπό σου, είναι κάτι το «μη αναγκαίο» ΓΙΑ ΤΟΝ ΝΙΚΟ και πιθανόν να είναι και αμάρτημα. Αντιστρόφως, οτιδήποτε σε φέρνει πιο κοντά στο να Τον αγαπήσεις, είναι «αναγκαίο».
Η Μαρία και η Μάρθα (αδελφές αν δεν κάνω λάθος και αδελφές του Λαζάρου επίσης), στο χωρίο που παρέθεσες, μην ξεχνάς ότι είχαν τον ίδιο τον Κύριο απέναντί τους. Με σάρκα και οστά στο σπίτι τους. Η μία «άδραξε» την ευκαιρία τη δεδομένη στιγμή να «ακούσει» και να ασχοληθεί με τα του πνεύματος, ενώ η άλλη (παρακινημένη και αυτή από αγάπη και από τη θέλησή της να Τον περιποιηθεί, μην το ξεχνάς!!) έχασε την ευκαιρία να ασχοληθεί με τα του πνεύματος και ασχολήθηκε με τα γήινα. Η πλάστιγγα έγυρε λοιπόν στα γήϊνα και τα προσωρινά για τη Μαρθα. Αυτά που ψυχραίνουν την αγάπη σου για τον Κύριο. Θέλει προσοχή λοιπόν εκ μέρους μας ως προς το που γέρνει η πλάστιγγα την κάθε στιγμή. Η πολλή απορρόφηση στα γήινα είναι σφάλμα. Και δη, όταν αυτή μας ψυχραίνει την Αγάπη μας. Από αυτό ηθελε ο Ιησούς να «προφυλάξει» τη Μάρθα.
Ας μην βάλουμε λοιπόν σε κουτάκια το τι πρέπει να κάνει ο καθένας μας. Ο Κύριός μας δε μας δίδαξε τέτοιοι είδους συμπεριφορά και όπως είπα και στην αρχή, αυτή είναι και η ειδοποιός διαφορά της θρησκείας μας. Ο καθένας μας είναι ελεύθερος να πράξει ό,τι και όπως το επιθυμεί. Αρκεί να μην ξεχνά να Τον αγαπά. Η απορρόφηση με τα γήϊνα, σίγουρα μας οδηγεί σε αυτή τη σκοτεινή κατεύθυνση. Τα μέτρα και τα σταθμά του καθενός μας όμως, είναι διαφορετικά.
