Ορθοδοξία

Πανω σε αυτο που ειπες.
Ας αναλογιστουμε αυτους μας κυβερνανε και μας κυβερνουσαν. Προεδρους και πρωθυπουργους μεγαλων κρατων.
Τοτε με αυτους που ολοι ξερουμε και με την βεβαιη επιθυμια του μισανθρωπου διαβολου θα ειχαμε καταστραφει σιγουρα σαν πλανητης παμπολλες φορες μεχρι τωρα.
Πιστευω οτι το φανταζεστε και εσεις οταν τους βλεπετε, και με τον τροπο που μας κυβερνουν.
Εδω για παραδειγμα ο Μπους μιλαει με τον Θεο και του λεει να σκοτωσει παιδια.ΕΛΕΟΣ..

Απο την μια υπαρχει η δραση του μισανθωπου που προσπαθει να μας οδηγησει στην καταστροφη.
Απο την αλλη υπαρχει η αντιδραση του Θεου σε αυτη του την επιθυμια.
Οταν θα φτασει ο χρονος να τα παραδωσουμε ολα στον εωσφορο τοτε θα εχουμε προκαλεσει και την πληρη καταστροφη μας.
Θα εχουμε αρνηθει απο μονοι μας την επεμβαση του Θεου και θα τον κατηγορουμε και απο επανω.

Πράγματι και αυτός ο συλλογισμός είναι σωστός και νομίζω ήδη το θέμα έχει προχωρήσει θετικά. Ο άνθρωπος βλέπει τις καταστροφές που έχουν ήδη έρθει και αμφιβάλλει ενώ θα μπορούσε να δει αυτές που θα έπρεπε ήδη να έχουν γίνει και καθυστερούν και να δοξολογεί το Θεό που εξακολουθεί να μας δίνει ευκαιρίες.

Kαι να προσθεσω και κατι ακομα για το ποσο υποκριτες ειμαστε και για την δειλια μας.
Πολλοι γνωριζουμε τον ρολο του μισανθρωπου και τον σκοπο που εχει απεναντι μας.
Ξερουμε επισης και για το ελεος του Θεου που παντα μας δινει ευκαιριες για να μας συγχωρεσει. Αλλα αυτο το εκμεταλλευομαστε και λεμε εεε.. ενταξει ο Θεος θα μας συγχωρεσει ας συνεχισουμε.
Και αλλοι προχωρουν ακομα περισσοτερο, με διαφορους πονηρους λογισμους και προσπαθουν να μην δωσουν την μαχη για να μην ερθουν αντιμετωποι με τον εχθρο.
Νομιζουν ετσι οτι με μια ουδετεροτητα ο Θεος θα τους συγχωρεσει και ο διαβολος δεν θα τους πολεμησει και θα τους χαριστει.
Δεν ξερουν οτι ο διαβολος μισει ολους τους ανθρωπους και δεν χαριζεται σε κανεναν, και οτι η μονη ελπιδα του ανθρωπου και εδω και στη μελλουσα ζωη ειναι ο Κυριος Ιησους Χριστος.

Γι΄ αυτο μερικες φορες δεν ειναι αμφιβολιες πιστεως, αλλα δικαιολογιες απιστιας.

Γι΄ αυτο μερικες φορες δεν ειναι αμφιβολιες πιστεως, αλλα δικαιολογιες απιστιας

Πιθανότατα ισχύει και αυτό που λες Θανάση. Πολλοί είναι αυτοί που προβάλλουν τα κακά της ανθρωπότητας ή διάφορα άλλα στραβά της κοινωνίας μας (π.χ. κάποια στραβά της εκκλησίας για να μη μετέχουν στα Μυστήρια) για να καλύψουν τα δικά τους παραπτώματα ή ακόμη χειρότερα για να αγιοποιήσουν εαυτούς.

Δεν μπορούμε όμως να αποκλείσουμε και τους ανθρώπους εκείνους που πράγματι έχουν κάποιες εύλογες απορίες και που για κάποιους λόγους αδυναμίας αναπτύσσουν αυτές τις αμφιβολίες. Αυτούς καλούμαστε εμείς να βοηθήσουμε με το θέμα αυτό, όχι τους άλλους γιατί πολύ απλά αυτοί έχουν διαλέξει στρατόπεδο. Για αυτούς άνοιξα το θέμα και όχι για τους τύπους που απλά επικαλούνται προφάσεις εν αμαρτίαις.

Και μην ξεχνάμε τι είπε ο απόστολος Παύλος:

Προς Ρωμαίους ΙΕ' 1 Οφείλομεν δε ημείς οι δυνατοί τα ασθενήματα των αδυνάτων βαστάζειν

Οι δυνατοί στην πίστη, αυτοί που δεν αμφέβαλλαν ή που πλέον δεν αμφιβάλλουν, αυτοί που για κάποιους λόγους πατούν καλύτερα και γνωρίζουν 2 πράγματα περισσότερα καλούνται να βοηθήσουν και τους πιο αδύνατους.

Άλλωστε στο κτ Μάρκον βλέπουμε να λέει ο πατέρας του δαιμονιζομένου νέου:

Θ' 23 ο δε Ιησούς είπεν αυτώ· Τό ει δύνασαι πιστεύσαι, πάντα δυνατά τώ πιστεύοντι. 24 και ευθέως κράξας ο πατήρ τού παιδίου μετά δακρύων έλεγε· Πιστεύω, Κύριε· βοήθει μου τή απιστία.

Έτσι κάποιοι αδερφοί σήμερα ζητούν να τους στηρίξουμε την πίστη γιατί κάπου αυτή κλονίστηκε / ταράχτηκε / αδυνάτισε βλέποντας κάποια πράγματα που συμβαίνουν.

Δεν μπορούμε όμως να αποκλείσουμε και τους ανθρώπους εκείνους που πράγματι έχουν κάποιες εύλογες απορίες και που για κάποιους λόγους αδυναμίας αναπτύσσουν αυτές τις αμφιβολίες. Αυτούς καλούμαστε εμείς να βοηθήσουμε με το θέμα αυτό, όχι τους άλλους γιατί πολύ απλά αυτοί έχουν διαλέξει στρατόπεδο.

Θα συμφωνησω απολυτα. Το οτι μερικοι μπορει να κανουν κατι ηθελημενα δεν σημαινει οτι δεν υπαρχουν και ανθρωποι που δεν γνωριζουν ή δεν εχουν την δυναμη. Αλλα και αυτοι θα κριθουν οχι με το μεγεθος του σταυρου που σηκωσαν αλλα με την προσπαθεια που κατεβαλαν για να τον σηκωσουν.
Αρκει να αγωνιστουν με πιστη και θεληση.
Για ολα εχει προνοησει.

Αδέλφια ο Χριστός δεν ήλθε στον κόσμο για να τον σώσει. Η διδασκαλία του δεν έχει σαν στόχο τη σωτηρία της κοινωνίας και του κόσμου. Η Εκκλησία δεν είναι ένα ακόμη κοινωνικό σύστημα. Γιατί αν ήταν έτσι, όπως λέει κι ο π. Αθανάσιος Λεμεσσού, τότε ο Χριστός κι η Εκκλησία πρέπει να θεωρηθούν αποτυχημένοι (μη γένοιτο), δυο χιλιάδες χρόνια μετά την ενανθρώπηση του Σωτήρα κι ο κόσμος είναι ένα μάτσο χάλια.

Ο Χριστός ήλθε εδίδαξε, έκανε θαύματα, θυσιάστηκε στο σταυρό και ανέστη για να σώσει τον άνθρωπο ως πρόσωπο από την αμαρτία, να του προσφέρει Οδόν σωτηρίας και τέλος να τον οδηγήσει στη Βασιλεία των Ουρανών. Μέσα απ΄την πορεία προς την Βασιλεία των Ουρανών ο άνθρωπος μαθαίνει ν΄αγαπά και να νοιάζεται για τους συνανθρώπους του και όλα τα κτίσματα. Έτσι, αν όλοι οι άνθρωποι ήταν Χριστιανοί (με Χ κεφαλαίο), τότε όλα τα προβλήματα του κόσμου θα είχαν λυθεί. Αυτό εύχονται όλοι οι Χριστιανοί, αλλά μεταξύ μας και με βάση τις προφητείες ξέρουμε ότι αυτό δεν θα συμβεί και ο κόσμος θα καταστραφεί απ΄τον ίδιο τον άνθρωπο. Για την καταστροφή αυτή ο άνθρωπος όχι μόνο δεν μπορεί να κατηγορήσει το Θεό, αλλά θα κατηγορηθεί κιόλας απ΄Αυτόν κατά την Τελική Κρίση για την καταστροφή της "λίαν καλής" Δημιουργίας.

Μελετώντας την Αγία Γραφή βλέπουμε ότι ο Χριστός μας λέει:

Κτ Ιωάννην ΙΣΤ' 33 ταύτα λελάληκα υμίν ίνα εν εμοί ειρήνην έχητε. εν τώ κόσμω θλίψιν έξετε· αλλά θαρσείτε, εγώ νενίκηκα τον κόσμον.

Ο κόσμος δίνει θλίψεις σε αυτούς που είναι του Θεού, ακριβώς γιατί είναι άδικος, άνισος, άγριος, βίαιος κτλ. Αλλά ο Ιησούς αμέσως δίνει την ελπίδα λέγοντας να έχουμε θάρρος γιατί Αυτός νίκησε με το βίο του και έμελλε να το πετύχει πλήρως με την Ανάστασή Του τον κόσμο.

Ήταν φυσικό μετά την παρακοή και την πτώση του ανθρώπου ο κόσμος να πάρει την πορεία που έχει ακολουθήσει γιατί ο άνθρωπος απομακρύνθηκε από το Θεό και πλησίασε το διάβολο. Για αυτό γίνονται αυτά που γίνονται και τα οποία όσο προχωρά η λεγόμενη τεχνολογική πρόοδος και οι δυτικές κοινωνίες γιγαντώνονται. Ο Θεός δεν παρεμβαίνει, ήρθε μονάχα κάποια στιγμή, είπε αυτά που είχε να πει και έφυγε υποσχόμενος ότι θα ξανάρθει μια και καλή. Και αν καθυστερεί τον ερχομό Του είναι γιατί θέλει να δώσει χρόνο στους ανθρώπους για μετάνοια και αυτοί από μόνοι να επιστρέψουν. Βέβαια κάτι τέτοιο δε συμβαίνει. Ο Θεός δεν παίζει Μονόπολη, θέλει την εκούσια επιστροφή του ανθρώπου σε Αυτόν. Αυτά όμως που επιζητεί ο άνθρωπος όπως χρήματα, καλοπέραση και γενικά ηδονές δε συμβαδίζουν με το Θεό και δημιουργούν ανισότητες και αδικία στον κόσμο.

Πολλοι παλι επειδη μιλαμε για αμφιβολιες Πιστεως, ενω λενε οτι πιστευουν θεωρουν τους εαυτους τους αναξιους να κερδισουν την Βασιλεια των Ουρανων. Και με βαση αυτο το σκεπτικο, πεστετο δικαιολογια πεστε το φυγοδικια, ή οπως αλλοιως εσεις πιστευετε παρατανε τον αγωνα.
Πιστευετε οτι οι ανθρωποι αυτοι πιστευουν πραγματικα ή δικαιολογουν την αδυναμια τους;
Ή κρύβονται πισω απο την λεξη ταπεινωση;

Πιστευετε οτι οι ανθρωποι αυτοι πιστευουν πραγματικα ή δικαιολογουν την αδυναμια τους;
Ή κρύβονται πισω απο την λεξη ταπεινωση;

Θα μπορούσα να πω ότι ισχύουν και τα δύο, ότι δηλαδή κάποιος δικαιολογεί την αδυναμία του και προβάλλοντας τη δυσκολία του να κερδίσει τη Βασιλεία των Ουρανών παρατά τον αγώνα και συνεχίζει τη ζωή που κάνει και τον εξυπηρετεί.

Όπως θα μπορούσα να πω ότι κάποιος κρατά για τον εαυτό του και το Θεό το τι κάνει και παράλληλα από ταπείνωση λέει στους άλλους ότι δεν αγωνίζεται, ακολουθώντας το:

Κτ Ματθαίον ΣΤ' 2 Όταν ούν ποιής ελεημοσύνην, μη σαλπίσης έμπροσθέν σου, ώσπερ οι υποκριταί ποιούσιν εν ταίς συναγωγαίς και εν ταίς ρύμαις, όπως δοξασθώσιν υπό των ανθρώπων· αμήν λέγω υμίν, απέχουσι τον μισθόν αυτών. 3 σού δε ποιούντος ελεημοσύνην μη γνώτω η αριστερά σου τι ποιεί η δεξιά σου, 4 όπως ή σου η ελεημοσύνη εν τώ κρυπτώ· και ο πατήρ σου ο βλέπων εν τώ κρυπτώ αποδώσει σοι εν τώ φανερώ. 5 Καί όταν προσεύχη, ουκ έση ως οι υποκριταί· ότι φιλούσιν εν ταίς συναγωγαίς και εν ταίς γωνίαις των πλατειών εστώτες προσεύχεσθαι, όπως αν φανώσι τοίς ανθρώποις· αμήν λέγω υμίν, ότι απέχουσι τον μισθόν αυτών. 6 σύ δε όταν προσεύχη, είσελθε εις το ταμιείόν σου και κλείσας την θύραν σου πρόσευξαι τώ πατρί σου τώ εν τώ κρυπτώ· και ο πατήρ σου ο βλέπων εν τώ κρυπτώ αποδώσει σοι εν τώ φανερώ.

Όταν όμως λες ότι τελικά:

παρατανε τον αγωνα

Αυτό για μένα αποκλείει τη δεύτερη περίπτωση και αφήνει μόνο την πρώτη. Άλλο πράγμα ο ταπεινός και άλλο αυτός που δεν προσπαθεί κι ας μην τα καταφέρνει. Αυτός που δεν προσπαθεί είναι συνήθως φυγόπονος και βολεμένος στη ζωή που έχει φτιάξει και ακολουθεί μη επιθυμώντας να την πειράξει. Εδώυπάρχουν πόρνες που πάνε στην εκκλησία και προσεύχονται με λυγμούς, δείχνοντας και σε εμάς πως ο αγώνας πρέπει να μη σταματά γιατί το να σταματήσει ο αγωνάς ισοδυναμεί με το να πάψει να χτυπά η καρδιά, δηλαδή με θάνατο. Όσο παλεύεις και φυσικά έχεις επίγνωση του τι είσαι, τι κάνεις και με τι αμαρτίες βαρύνεσαι, τότε εξακολουθεί να υπάρχει και η ελπίδα και το έλεος του Θεού.

Τώρα αν κάποιος λέει ότι από ταπεινότητα δεν προσπαθεί, αυτό δε νομίζω ότι πείθει κανένα παρά μόνο τον εαυτό του γιατί μέσα από την Ιερά Παράδοση και το Γεροντικό βλέπουμε γέροντες ορισμούς της άκρας ταπείνωσης να αγωνίζονται όσο κανείς.

Ένας Εβραίος αποφάσισε να γίνει χριστιανός και θέλησε να εξετάσει τις εκδοχές του χριστιανισμού για να επιλέξει. Βρίσκει λοιπόν έναν ορθόδοξο, έναν προτεστάντη κι έναν παπικό. Τους λέει τις προθέσεις του κι εκείνοι συμφωνούν να τον "ξεναγήσουν" στις εκκλησίες τους.

Πάει ο Εβραίος με τον προτεστάντη μια Κυριακή, μπαίνει στο ναό και βλέπει τους ανθρώπους τακτοποιημένους με τα καλά τους ρούχα, ο καθένας στο κάθισμα του, μπροστά από τον κάθε πιστό μια Καινή Διαθήκη, η χορωδία να λέει τους ύμνους αρμονικά, τα πάντα να λάμπουν από καθαριότητα και μετά το τέλος όλοι του φερθήκαν ευγενικά με πολύ καλούς τρόπους.

Την επόμενη Κυριακή συνεννοήθηκε με τον παπικό να πάει στο δικό του ναό. Μπαίνει μέσα, πλένει τα χεριά ,ρίχνει το κέρμα ν ανάψει το λαμπάκι αντί για κερί και κάθεται. Ούτε εκεί όρθιοι, όλοι στα καθίσματα τους με τάξη και αρμονία. Άκουσε και την εγκύκλιο του Πάπα, είδε και τις φωτογραφίες του που δέσποζαν ακόμα και εντός του ναού. Πέρασε η ώρα, τέλειωσε η λειτουργία, τον καλοδεχθήκαν, τον κέρασαν κι έφυγε.

Την τρίτη Κυριακή κανόνισε να πάει στην ορθόδοξη εκκλησία. Μπαίνει μέσα και βλέπει άλλους να μιλάνε μεταξύ τους, πολλούς όρθιους γιατί δεν έφθαναν τα καθίσματα, τη νεωκόρο να μαλώνει με μια κυρία γιατί της έσβησε γρήγορα το κερί που άναψε, άκουγε τα μωρά να τσιρίζουν και να μη τα παρατηρεί κανείς, ο παπάς να φωνάζει στον ψάλτη να τελειώσει τα τεριρέμ κλπ. Μόλις τελείωσε η λειτουργία άρχισαν και τα μνημόσυνα, όπου άλλοι έβγαιναν στην εκκλησία κι άλλοι έμπαιναν με θόρυβο και φασαρία.. Ο ορθόδοξος απογοητεύτηκε από την εικόνα που είδε ο προσήλυτος Εβραίος…

Την επόμενη εβδομάδα συναντήθηκαν όλοι για να μάθουν τι αποφάσισε ο Εβραίος. Όταν βρεθήκαν όλοι μαζί τους λέει: Στην προτεσταντική εκκλησιά είδα μεγάλη τάξη και ευγένεια . Στην παπική είδα μεγάλη αφοσίωση στον πνευματικό σας αρχηγό και τις οδηγίες του ιερέα σας. Στην ορθόδοξη εκκλησιά είδα τέτοιο μπάχαλο που δεν το περίμενα!!! Ο ορθόδοξος σκυθρώπιασε απογοητευμένος, ενώ οι άλλοι δυο αναθάρρησαν.

Και καταλήγει ο Εβραίος: Θα γίνω ορθόδοξος!!!

Μα πώς?? αναρωτιούνται οι άλλοι.

Ακούστε λέει ο Εβραίος. Τα δικά σας δικαιολογούνται με την τάξη που έχει ο ένας και την πειθαρχία που έχει ο άλλος. Τούτου εδώ -και δείχνει τον ορθόδοξο- δεν δικαιολογείται αλλιώς. Με τέτοιο μπάχαλο μόνο αν έχεις τον Θεό μαζί σου διατηρείσαι 2000 χρονιά!!!

(Μια ιστορία "ανέκδοτο" που τελευταία την ακούω συχνά και μου άρεσε )