Ορθοδοξία

Δεν υπάρχει καλώς νοούμενη υπερηφάνεια με δυο μόνο εξαιρέσεις. Την υπερηφάνεια για την πίστη μας και την υπερηφάνεια για την πατρίδα μας (ως έννοια, όχι τη σημερινή μίζερη πραγματικότητα). Οποιαδήποτε άλλη υπερηφάνεια είναι αμαρτία και, όπως λένε οι Πατέρες, όποιος μας την ταπεινώσει είναι ευεργέτης μας.

Ο θυμός από φόβο, δείχνει άνθρωπο που προσπαθεί να έχει πάντα τον έλεγχο της ζωής του. Η αίσθηση αυτή είναι ουτοπική. Ποτέ δεν έχουμε τον έλεγχο της ζωής μας, επείδη υπάρχουν τόσοι πολλοί παραγοντες που δεν μπορούμε να επηρρεάσουμε. Πραγματική ασφάλεια μπορούμε να νιώσουμε μόνο, αν δώσουμε τον έλεγχο της ζωής μας στο Χριστό.

Ένας άνθρωπος δεν είναι άσπρο μαύρο,δεν είναι αλάθητος, χρειάζεται να δείχνει οτι σέβεται τον εαυτό του και τις αξία του, εκτός αν είναι Άγιος έχει ελάχιστες αδυναμίες εκτεθειμένες... Σε διαφορετική περίπτωση η έλλειψη θυμού (ακόμα και αυτή που προέρχεται απο πληγωμένο εγωισμό) μπορεί να είναι δείγμα σοβαρής κατάθλιψης.
Το θέμα δεν είναι να μην θυμώνει κάποιος όταν δεν τον σέβονται απο παραίτηση-αίσθηση αδυναμίας και υποσυνείδητης ανάγκης εξευτελισμού, αλλά απο κατανόηση στην αδυναμία των άλλων... Και η ποιότητα της ζωής κάποιου βασίζεται στο να τον σέβονται και για αυτό θυμώνει όταν γίνεται κάτι απαξιωτικό... Ωραία αν είναι Άγιος κάποιος, αλλά ανθρώπινα η μη έκφραση των συναισθημάτων νομίζω προσωπικά οτι βλάπτει χειρότερα...

Για το δεύτερο που έγραψες, οτι ο θυμός από φόβο, δείχνει άνθρωπο που προσπαθεί να έχει πάντα τον έλεγχο της ζωής του, δεν συμφωνώ με το πάντα, αλλά μόνο στο κομμάτι στο οποίο ανησύχησε -θύμωσε οτι νιώθει την ανάγκη για έλεγχο που δεν έχει... Μην τον ισοπεδώνουμε οτι σε όλα αντιδρά έτσι και οτι όλη του η ζωή χαρακτηρίζεται απο μια αντίδραση.

Η εσωτερική μας διάθεση επηρεάζει τους άλλους.
Πνευματικά μηνύματα 27 Μαρτίου 2025



από τους λόγους του Αγίου Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτη

Πρέπει να βλέπομε το καθετί με αγαθό τρόπο.

Τίποτα το κακό να μη σκεπτόμαστε για τους άλλους. Κι ένα βλέμμα κι ένας στεναγμός επιδρά στους συνανθρώπους μας. Και η ελάχιστη αγανάκτηση κάνει κακό. Να έχομε μέσα στην ψυχή μας αγαθότητα κι αγάπη. Αυτά να μεταδίδομε.

Να προσέχομε να μην αγανακτούμε για τους ανθρώπους που μας βλάπτουν, μόνο να προσευχόμαστε γι’ αυτούς με αγάπη. Ο,τι κι αν κάνει ο συνάνθρωπός μας, ποτέ να μη σκεπτόμαστε κακό γι’ αυτόν. Πάντοτε να ευχόμαστε αγαπητικά. Πάντοτε να σκεπτόμαστε το καλό.

Όταν κακομελετάμε, κάποια κακή δύναμη βγαίνει από μέσα μας και μεταδίδεται στον άλλον, όπως μεταφέρεται η φωνή με τα ηχητικά κύματα, και όντως ο άλλος παθαίνει κακό. Γίνεται κάτι σαν βασκανία, όταν ο άνθρωπος έχει για τους άλλους κακούς λογισμούς …

Δεν προκαλεί ο Θεός το κακό αλλά η κακία των ανθρώπων. Δεν τιμωρεί ο Θεός, αλλά η δική μας κακή διάθεση μεταδίδεται στην ψυχή του άλλου μυστηριωδώς και κάνει το κακό.

Ο Χριστός ποτέ δεν θέλει το κακό. Αντίθετα παραγγέλλει: «Ευλογείτε τους καταρωμένους υμάς …» Μέσα μας υπάρχει ένα μέρος της ψυχής που λέγεται ηθικολόγος.

Αυτός ο «ηθικολόγος», όταν βλέπει κάποιον να παρεκτρέπεται, επαναστατεί, ενώ πολλές φορές αυτός που κρίνει έχει κάνει την ίδια παρεκτροπή. Δεν τα βάζει όμως με τον εαυτό του αλλά με τον άλλον. Κι αυτό δεν το θέλει ο Θεός.

Λέει ο Χριστός στο Ευαγγέλιο: «Ο ουν διδάσκων έτερον σε αυτόν ου διδάσκεις; Ο κηρύσσων μη κλέπτειν, κλέπτεις;».

Μπορεί να μην κλέπτομε, όμως φονεύομε. Κακίζουμε τον άλλον κι όχι τον εαυτό μας. Λέμε, π.χ. «Έπρεπε να κάνεις αυτό. Δεν το έκανες, να τι έπαθες!»

Στην πραγματικότητα, επιθυμούμε να πάθει ο άλλος κακό. Όταν σκεπτόμαστε το κακό, τότε μπορεί πράγματι να συμβεί.

Πηγή: ΕΚΚΛΗΣΙΑ ONLINE