Re: 15η Αυγούστου!
Δημοσιεύτηκε: Τετ Αύγ 29, 2012 7:41 am
Συμφωνώ απόλυτα με τον Αθανάσιο.
Με τη σταυρική θυσία και την τριήμερο Ανάσταση του Κυρίου ο θάνατος "έχει θανατωθεί". Το τέλος της επίγειας ζωής δεν είναι παρά μια μετάβαση στην άλλη ζωή. Ο θάνατος λοιπόν ενός ανθρώπου που σ΄όλη του τη ζωή αγάπησε το Θεό και υπηρέτησε κατά δύναμην τις εντολές Του είναι για τους Χριστιανούς αιτία χαράς γιατί ο αδελφός (ή η αδελφή) μετέστη στην ουράνια βασιλεία, και κάποιας λύπης γιατί εμείς που παραμένουμε σ΄αυτή τη γή και τον (ή την) αγαπούσαμε θα τον στερηθούμε μέχρι να αναχωρήσουμε κι εμείς απ' αυτό τον κόσμο.
Γι αυτό ο Απόστολος Παύλος παραγγέλει να λυπούμεθα για τον θάνατο των αδελφών αλλά με την ελπίδα της Αναστάσεως στη σκέψη μας, όχι όπως εκείνοι που δεν πιστεύουν στη μέλλουσα ζωή.
Όλ' αυτά βεβαίως ισχύουν κατά κόρον για την κοίμηση ενός Αγίου κι ιδιαίτερα της Παναγίας Θεοτόκου.
Μεγάλη λύπη και πολύ προσευχή πρέπει να προκαλεί ο θάνατος ενός ανθρώπου, που δεν αγάπησε το Θεό κι έζησε καταπατώντας τις εντολές Του, γιατί φεύγοντας απ' τον κόσμο αυτό αισθανόμαστε ότι μεταβαίνει στην οριστική απώλεια. Βεβαίως αυτό εμείς δεν μπορούμε να το ξέρουμε, αλλά μόνο να το πιθανολογούμε και να προσευχόμαστε, όσοι έχουμε το κουράγιο, να τον λυπηθεί ο Θεός, και να μη βρεθούμε στην ίδια θέση μ' αυτόν.
Εδώ κλείνω το μήνυμα, γιατί επεκτάθηκα πολύ περί θανάτου κι είμαι στα όρια του topic.
Με τη σταυρική θυσία και την τριήμερο Ανάσταση του Κυρίου ο θάνατος "έχει θανατωθεί". Το τέλος της επίγειας ζωής δεν είναι παρά μια μετάβαση στην άλλη ζωή. Ο θάνατος λοιπόν ενός ανθρώπου που σ΄όλη του τη ζωή αγάπησε το Θεό και υπηρέτησε κατά δύναμην τις εντολές Του είναι για τους Χριστιανούς αιτία χαράς γιατί ο αδελφός (ή η αδελφή) μετέστη στην ουράνια βασιλεία, και κάποιας λύπης γιατί εμείς που παραμένουμε σ΄αυτή τη γή και τον (ή την) αγαπούσαμε θα τον στερηθούμε μέχρι να αναχωρήσουμε κι εμείς απ' αυτό τον κόσμο.
Γι αυτό ο Απόστολος Παύλος παραγγέλει να λυπούμεθα για τον θάνατο των αδελφών αλλά με την ελπίδα της Αναστάσεως στη σκέψη μας, όχι όπως εκείνοι που δεν πιστεύουν στη μέλλουσα ζωή.
Όλ' αυτά βεβαίως ισχύουν κατά κόρον για την κοίμηση ενός Αγίου κι ιδιαίτερα της Παναγίας Θεοτόκου.
Μεγάλη λύπη και πολύ προσευχή πρέπει να προκαλεί ο θάνατος ενός ανθρώπου, που δεν αγάπησε το Θεό κι έζησε καταπατώντας τις εντολές Του, γιατί φεύγοντας απ' τον κόσμο αυτό αισθανόμαστε ότι μεταβαίνει στην οριστική απώλεια. Βεβαίως αυτό εμείς δεν μπορούμε να το ξέρουμε, αλλά μόνο να το πιθανολογούμε και να προσευχόμαστε, όσοι έχουμε το κουράγιο, να τον λυπηθεί ο Θεός, και να μη βρεθούμε στην ίδια θέση μ' αυτόν.
Εδώ κλείνω το μήνυμα, γιατί επεκτάθηκα πολύ περί θανάτου κι είμαι στα όρια του topic.