Ορθοδοξία

Καλό βράδυ παιδιά, δόξα τω Θεώ που με αξίωσε απόψε να πάω στους Α' Χαιρετισμούς!

Καλό βράδυ να έχετε! Δόξα τω Θεώ και γω κατάφερα να πάω!

Αμήν αδελφέ μου, καλό σου βράδυ!

Καλό βράδυ σε όλο το φόρουμ! Η Παναγία να μας σκεπάζει!

Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτε!

Καλημέρα βροχερή σήμερα. Θα την έλεγα βροχούλα αλλά χάνεται ο κόσμος!

Μπόρα είναι, θα περάσει.

Χθές κι εμένα με αξίωσε ο Θεός να πάω στους Χαιρετισμούς, αλλά σας την έσκασα και πήγα νωρίτερα. Ένα γηροκομείο στη γειτονιά κάνει τη λειτουργία στην εκκλησούλα του στις 5 το απόγευμα, και πολύς κόσμος πάει και εκεί, και στην εκκλησία. Ή μόνο εκεί, όπως εγώ χθές.

Καλημέρα σε όλους με όμορφη βροχούλα σήμερα! Να γεμίζουν και οι πηγές!

Σας παραθέτω και μια ωραία ιστορία που διάβασα σε email!

«Ἡ πρωταγωνίστρια τῆς ἱστορίας μας, ἡ Μαριωρή, ἦταν ἄνθρωπος ὅπως οἱ ἄλλοι. Σ᾽ αὐτή τή γῆ περπάτησε. Ἐδῶ κουράσθηκε, χάρηκε, πόνεσε —καί πιο πολύ πόνεσε. Ἴδια σάν ὅλους πέθανε μιά νύκτα τοῦ Δεκέμβρη. Κι ὅμως στ᾽ ἀλήθεια βρέθηκε ἀλλιώτικη ἀπό πολλούς. Ξεπέρασε τήν καθημερινότητα καί ἡψώθηκε πολύ πιό πάνω ἀπ᾽ αὐτή.
Ἔζησε ταπεινά καί ἁπλᾶ σέ κάποια γωνιά τοῦ Πειραιᾶ, δουλεύοντας καί ξενοδουλεύοντας νά μεγαλώση τά δύο παιδιά της , πού τά ἐγκατέλειψε νήπια σχεδόν ὁ πατέρας τους. “Ποιός ξέρει τί ἔτρεξε, τί ἔφταιξε”, δικαιολογοῦσε τήν κατάστασι ἡ Μαριωρή. “Φθόνησε ὁ πονηρός τήν εὐτυχία του! Δέν θέλει πολύ ὁ ἄνθρωπος νά ξεραθῆ σύντομα σάν τό ἀστραποκαμένο δένδρο, ὅταν ἀφεθῆ ἀπροστάτευτος στό ξεροβόρι”.
Στά παιδιά τῆς φρόντιζε νά μή μειώνη τόν πατέρα τους καί προσευχόταν στό Θεό νά φωτισθῆ ὀ νοῦς του, νά δῆ πιό καθαρά, νά μετανοιώση, νά γυρίση. Ὅμως, τά χρόνια περνοῦσαν κι ἐκεῖνος δέν φαινόταν νά καταλαβαίνη. Ἤδη εἶχε κάνει νέα φωλιά, κι εἶχε ἀποκτήσει δύο παιδιά μέ τήν Κλεονίκη, πού λογάριαζε σάν τήν πιό ἔνδοξη νίκη τῆς ζωῆς της, τό γάμο της μέ τόν Θοδωρή.
Ἔχει, ὅμως, ὁ καιρός γυρίσματα καί ξαφνικά ἔρχονται τά πάνω-κάνω. Οἱ ἄνθρωποι στήν ἄνοιξι τῆς ζωῆς τους φτιάχνουν μέ τό λογισμό καί τό ἐγώ τους παλάτια καί λογαριάζουν ὅτι θά κλείσουν μόνιμα τήν εὐτυχία τους σ᾽ αὐτά. Ὅμως, ἡ ξιπασιά τοῦ νοῦ κτίζει στήν ἄμμο. Σάν ἔρθει τό φθινόπωρο τῆς ζωῆς, σκληρό κι ἔρημο, βλέπουν ὅτι ἡ θύελλα πού μαίνεται μέσα τους δέν τιθασεύεται μέ τήν ὁποία ὑλική περηφάνια.
Ἦρθε, λοιπόν, ἄλλος καιρός, ὁ τελευταῖος χειμώνας τῆς ζωῆς τοῦ Θοδωρῆ. Ἡ ξαφνική ἀνίατη ἀρρώστια τόν βύθισε σέ ἄβυσσο κι ὀρθώθηκε μπροστά του μέ τή μορφή χιονοστιβάδος. Πλέον συμπορευόταν μέ τό θάνατο, κι αὐτό τόν ἔκαμε νά ξυπνήση μέσα του τό αἴσθημα τοῦ δικαίου. Καί μία χειμωνιάτικη σάν τήν ψυχή του νύκτα, πού ὁ ἀγέρας μαχόταν μέ τή βροχή κι οἱ ἀστραπές αὐλάκωναν τά σκοτάδια τοῦ οὐρανοῦ, ζήτησε τή Μαριωρή νά τόν ἐπισκεφθῆ στό νοσοκομεῖο. Ἐκείνη τόν ἐπισκέφθηκε μέ τή διάκρισι καί τή συνοχή πού ἐπισκέπτονται ἕνα ἑτοιμοθάνατο. Κάθισε ἐκεῖ δίπλα του σάν ἕνας παράδεισος μέ ἀνοικτές τίς πύλες. Σήκωσε ἐκεῖνος τά κουρασμένα του μάτια καί τήν ἀτένισε.
—Νά μέ συγωρέσης θέλω, Μαριωρή.
—Μ᾽ ὅλη μου τήν καρδιά, Θοδωρή, ἀπάντησε ταπεινά ἐκείνη.
Δέν πέρασε πολύς καιρός κι ἀρρώστησε κι ἡ Κλεονίκη. Τό μέλλον κι ἐκείνης διαγραφόταν ζοφερό. Καί τά παιδιά της ἦταν ἀκόμη μικρά, πολύ μικρά… Ὅταν τό ἔμαθε ἡ Μαριωρή, τῆς παραστάθηκε σάν ἀγαθός ἄγγελος εἰρήνης. Τίς τελευταῖες μέρες της ξενυκτοῦσε στό προσκέφαλό της.
—Συγχώρα με, Μαριωρή, συγχώρα με, σέ κατέστρεψα, τῆς εἶπε ἡ ἑτοιμοθάνατη, φιλῶντας της τά χέρια.
—Συγχωρεμένη νά᾽ σαι ἀπ᾽ τήν καρδιά μου, ἀδελφή μου, ἀνταπάντησε σκουπίζοντας τά δάκρυά της ἡ Μαριωρή.
Σέ λίγο ἀνακλήθηκε καί ἡ Κλεονίκη ἀπό τόν Δημιουργό της καί πέρασε τό σύνορο αὐτῆς τῆς ζωῆς. “Σάν νά ᾽χαν ποτέ τελειωμό τά πάθια κι οἱ καημοί τοῦ κόσμου!”. Ἔμεινε πίσω ἡ Μαριωρή, νά φροντίζη τώρα τέσσερα παιδιά.
—Πῶς μπορεῖς, πῶς μπόρεσες, πῶς μπόρεσε, ἔλεγαν καί λένε ἀκόμη οἱ πολλοί. Πῶς τόσο βαθιά φιλοσοφημένη σκέψι, πῶς τόση ἀντοχή καί καρτερία, τόση ἀνιδιοτέλεια καί ἀμνησικακία; “Τί ἄνθρωπος εἶσαι ἐσύ;”.
—Τοῦ Χριστοῦ, θά ἀπαντοῦσε ἡ Μαριωρή, ἄν δέν κωλυόταν ἀπ᾽ τήν ταπεινοφροσύνη της. Ἄνθρωπος τοῦ Χριστοῦ!».

Καλημέρα αδέλφια μου και καλή συνέχεια στον αγώνα μας

Καλημέρα κι από μένα!