ΑΓΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΕΞ ΙΩΑΝΙΝΝΩΝ

[Μαρίνα]

Μαρίνα γράφεις:

[url=http://www.το site που θέλεις.gr]ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΠΟΥ ΘΕΛΕΙΣ[/url]

Να σαι καλά Νίκο, σε ευχαριστώ. Και από ότι βλέπω στην "δημοσιευση απάντησης" είναι τέρμα δεξιά "URL" με υπογράμμιση;

[Φοιτητής]

Ναι

[aposal]

Μην ξεχάσεις στο τέλος να πατήσεις το κουτάκι "Υποβολη΄"!

[Μαρίνα]

Συνέχισε τον αγώνα σου και να μην ανησυχείς για τίποτε. Να ανησυχείς μόνον όταν ο αγώνας σου χαλαρώνει.
Πάντως αυτά που ζητάμε από τον Κύριο (ή το άγιο) δεν υλοποιούνται πάντοτε. Το αν θα πραγματοποηθεί η προσευχή μας εξαρτάται:
1. Από την θέρμη της πίστεως του προσευχομένου.
2. Από την καθαρότητα της καρδίας του.
3. Από τη δεκτικότητα του αντικειμένου της προσευχής.
4. Από το πνευματικό συμφέρον της αιτήσεως.
5. (Από το) Αν έχουν ωριμάσει οι λόγοι και οι συνθήκες για να απαντήσει ο Θεός, ώστε να μην υποστεί βλάβη ο προσευχόμενος. Διότι αν ο Θεός απαντήσει αμέσως ενδεχομένως να διογκωθεί ο εγωισμός και να ζημιωθεί ο προσευχόμενος.
6. (Από το) Αν αυτό που ζητάμε δεν πρόκειται να δαπανηθεί στις αμαρτίες.

Ανεξάρτητα όμως από την ευτυχή ή μη κατάληξη της προσευχής, αυτή πρέπει πάντοτε να γίνεται, γιατί όταν κανείς προσεύχεται για τους άλλους, πρώτος ο ίδιος απολαμβάνει τη χάρη του Αγίου Πνεύματος για την ανιδιοτελή αγάπη του.

δεν μπορώ να σου ειπώ Αμαρτωλέ Ατόστολε τιι Του ζήτησα παρά μόνο το πρώτο, Του ζήτησα να μπορέσω να εξομολογηθώ. Να βρώ Πατέρα και να είναι άνθρωπος που θα μπορώ να του μιλήσω γιατι έχω και ένα προβληματάκι επικοινωνίας. Μην κοιτάς γραπτός είμαι λαλίστατη, προφορικός χολένω. Και όντως το έκαμε. απο 17 Γενάρη μετά την εορτή του πήγαινα κάθε Τρίτη και μερικές Δευτέρες έβλεπα ότι ήρθε και απλά έφευγα. Νομίζω περισσότερο φαινόταν ότι του κάνω έλεγχω αν ήρθε παρά ότι θέλω να εξομολογηθώ. Φόβος και πάλι φόβος Αμαρτωλέ, μην κοιτάς που εσύ ήσουν είσαι και θα είσαι στην Εκκλησία, ρώτα και μας τι τραβάμε που ήμαστεν ΕΚΤΟΣ.

Τα άλλα δυο δεν στα λέω. Μόνο ο Πατέρας μου τα ξέρει.

Διαφωνώ μαζί σου. Εγω νομίζω ότι Του ζητησεις θα στο δώσει. ζήτα και θα σου δοθεί λέει. Μάλλον εμείς είμαστε ολιγοπιστοι και θέλουμε πράγματα εξωπραγματικά. Νομίζω οι επιθυμίες μας είναι διαφορετικές απο ότι θα έπρεπε. Αλλά ότι Του ζητήσεις θα σου δοθεί και αυτό δεν μου το βγάζεις απο το μυαλό με τίποτα....

Έχω την εντύπωση πως αν ο Θεός απαντήσει όπως λές, θα πρέπει τότε εμείς με διπλάσιο πάθος και θέληση να πηγαίνουμε δίπλα Του. Θα πρέπει μόνο και μόνο που μας άκουσε να είμαστε ευγνώμονες και όχι να αυξηθεί ο εγωισμός μας. Αποψή μου είναι αυτή. Λανθασμένη πιθανόν αλλά αυτή είναι καλέ μου άνθρωπε.

εγώ το ονομαζω υποχρέωση και όχι ανιδιοτελή αγάπη. υπορέωση χριστινού.

Η αλήθεια είναι τώρα τελευταία ξεχνάω πολλά αλλά την "υποβολή;;;;; ποτέ"!!!

[Μαρίνα]

"Αιτείται, και δοθήσεται υμίν,
ζητείτε και ευρήσετε,
κρούεται και ανοιγήσεται υμίν.
Πας γαρ ο αιτών λαμβάνει
και ο ζητών ευρίσκει
και τω κρούοντι ανοιχθήσεται"


Απόστολε λαμβάνει. Είμαι σίγουρη ότι όποιος ζητήσει λαμβάνει. Και σε διαβεβαιώνω πάντα πίστευα ότι υπάρχει Θεός, με την δικαιοσύνη Του διαφωνούσα και με άλλα πολλά που δε τα καταλάβαινα αλλά έκανα τρανό που λέει και η γιαγιά μου λάθος. αλλά μου άνοιξαν τα μάτια και Δοξάζω Το Ονομά Του το Άγιο.

καλό απογευμα σε όλους απο Γιάννενα....

[Μαρίνα]

..Οι μαρτυρίες για το χρόνο τέλεσης των γάμων του Γεωργίου και της Ελένης δεν συμπίπτουν. Κατ άλλους οι γάμοι τελέσθηκαν τον Αύγουστο μήνα του 1836, κατ άλλον ανήμερα της εορτής του Αγίου Δημητρίου, δηλαδή την 26 Οκτωβρίου 1836, κατ άλλους τον Ιανουάριο του 1837.
Ένα περίπου μήνα μετά το γάμου του ο Γεώργιος συνοδεύοντας τον αφέντη του, ανεχώρησε για τα Βελέδραδα (Μπεράτ). Εκεί βρήκε σχολάρχη και διδάσκαλο των ελληνικών γραμμάτων τον Σάπφειρο Γραμμενιάτη, ο οποίος ήταν προς μητρός θείος της Ελένης. Στο Μπεράτι ο Γεώργιος παρέμεινε επί 7 περίπου μήνες, μέχρι τον Ιούνιο του 1837, η δε ανασροφή του με τον διδάσκαλο και θείο του ήταν καθημερινή.

Κατ άλλη μαρτυρία, ελάχιστα πιθανή, λίγες μέρες μετά τον γάμο του Γεώργιου, ο αφέντης του συνόδεψε τον Ιμίν πασά στην Προύσσα, συμπεριλαμβάνοντας και τον νεογαμβρο. Το φθινόπωρο του ιδίου έτους ο Αβδουλά επέτρεψε στο Γεώργιο να επιστρέψει στα Ιωάννινα και στη σύζυγό του.

Κατόπιν ο Άγιος προσκολλήθηκε, ως ιπποκόμος πάντα, στον μουτεσελίμη Φιλιατών, απ όπου επέστρεψε στα Ιωάννινα κατά τα τέλη Δεκεμβρίου, ημέρα Τετάρτη. Ξημερώνοντας η Ελένη γέννησε αγόρι.

«Εχάρη ο ευλογημένος ότι ηξιώθη να γίνει πατήρ» και ζήτησε από τον κύριό του την άδεια να παραμείνει στα Ιωάννινα για μερικές ημέρες ώστε να παραστεί και στη βάφτιση του γυιού του.

Η βάφτιση του νεογέννητου έγινε στις 7 Ιανουαρίου 1838, ανήμερα του Αγίου Ιωάννου. Ο Νεοφώτιστος έλαβε γι αυτό το όνομα Ιωάννης. Ο Γεώργιος «εποίησε δοχήν» και δεξιώθηκε τον ανάδοχο, συγγενείς και φίλους....

...συνεχίζεται....

[Μαρίνα]

Την Παρασκευή 2 του μηνός Σεπτέμβρη εν έτει 2011 θα τελεστεί, στον Ιερό Ναό του Αγίου Γεωργίου Νεομάρτυρα Εν Ιωαννίνοις στην Πλατεία Πάργης, το Ιερό Μυστήριο του Ευχελαίου και ώρα 19:00 (εβδόμη απογευματινή). Μετά το Μυστήριο ακολουθεί ο Εσπερινός. Όσοι πιστοί προσέλθετε. Ας προσευχηθούμε για την ίαση των ψυχών και μετά των σωμάτων, πρώτα, των άλλων συναθρώπων μας και μετά για μας.

Η Παναγιά, ο Άγιος Γεώργιος Ιωαννίνων και ο Άγιος Ιωάννης ο Βαπτιστής που σήμερα τον γιορτάζει και τον τιμά η περιοχή που μένω (και όλα τα Γιάννενα αν κρίνω απο τον κόσμο) όπου υπάρχει και ο ομώνυμος Ιερός Ναός του,να είναι μαζί μας, στο προσκεφάλι μας. Καλό βράδυ σε όλους.

__ *__

...Ασθενεί τις εν υμίν; προσκαλεσάσθω τους πρεσβυτέρους της εκκλησίας, και προσευξάσθωσαν επ’ αυτόν αλείψαντες αυτόν ελαίω εν τω ονόματι του Κυρίου·…
(Ίακ. ε', 13-15).

[Μαρίνα]

Μαρίνα, ο Θεός να μας φυλάει να μην πεθάνουμε πρωτού μετανοήσουμε!

Γιαννή μου, σου χρωστώ μια απάντηση, νομίζω. Σχώραμε για την καθυστέρηση αλλά τώρα τελευτάια δεν έχω και τόσο χρόνο ελέυθερο όσο θα θελα. Ξέρεις ένιωσα κάπως περίεργα όταν διάβασα να εύχονται στο site σε κάποιον που γιόρταζε "Καλό Παράδεισο". Τελικά έψαξα και βρήκα ότι αυτή είναι ευχή που την λένε Μοναχοί στο Όρος της Παναγιάς μας, και κατάλαβα ότι είναι ο σκοπός του ανθρώπου όταν έρθει το τέλος του. Βέβαια το θέμα, είναι πως το καταφέρνεις αυτό τον σκοπό. Ή μάλλον καλύτερα όχι το πως τον πετυχαίνεις, γιατι όλοι γνωρίζουμε την Μετάνοια, την Ταπείνωση, για τις Αρετές και τις Αμαρτίες, την Εξομολόγηση, και για το τι πρέπει να κάμουμε αλλά το πως τα κάνουμε όλα αυτά, για να γνωρίσουμε Εκείνον, όπως μου πες.

Νομίζω ότι όλα είναι μια αλυσίδα. Αν δεν γνωρίσεις τον Θεό (που ίσως κρίνει Αυτός πότε θα είναι έτοιμη η ψυχή να Τον δεχτείς; δεν ξέρω, πρέπει να έχει η καρδιά μας την προδιάθεση; πάλι δεν ξέρω), δεν μπορείς να νιώσεις την αμαρτωλότητα σου (οι περισσότεροι άνθρωποι θεωρούν ότι θα πρέπει να έχουν διαπράξει φόνο για να πάνε σε Εξομολόγο), δεν μπορείς να νιώσεις την ανάγκη να πλησιάσεις κάποιον Πνευματικό άνθρωπο να μιλήσεις, να εξομολογηθείς (που είναι μια πράξη ταπείνωσης), η υπακοή που γράφεις στο άλλο Θέμα, πως να συμμετέχεις στα Μυστήρια όταν δεν τα αναγνωρίζεις ή οταν συμμετέχεις χωρίς να είσαι έτοιμος και προετοιμασμένος (ανέφερες στο άλλο θέμα Γιάννη για την μεταλαβιά μου, ειλικρινά σου λέω ήταν η μόνη μεταλαβιά Χριστού -είναι Σώμα και Αίμα Του- που έλαβα αφού είχε προηγηθεί εξομολόγηση, κανόνας, ευχή, άδεια από τον Πνευματικό. Στο Γάμο ο Ιερέας λέει.. ευλογημένος ο καρπός της κοιλίας σου.... και έχουμε ταυτόχρονα και γάμο και βάπτιση); Είναι όλα συνδεδεμένα μεταξύ τους.

Όταν δεν ήμουν στην Εκκλησία μου φαινόταν βουνό πως να μπω Σ αυτήν. Τώρα αν υποθέσουμε ότι ενσωματώθηκα μου φαίνεται δύσκολο πως να τα "τηρήσω" όλα αυτά. Θέλω να τα τηρήσω, δεν νομίζω ότι υπάρχει κάποιος που πιστευει σε Αυτόν και να μην θέλει να τηρήσει τον Λόγο Του. Αλλα νομίζω είναι δύσκολο και μερικά αδιανόητα να τα πετύχω.

Όλη αυτή η εισαγωγή Γιαννάκη μου με τις "αερολογίες μου' γιατι σου είναι γνωστά στην έκανα χωρίς καν να αναφέρω το Θάνατο. Το καμα για να σου πω ότι αν Τον γνωρίσεις θα έρθεις σε μετανοία, κάθε φορά που θα σε παρασέρνει ο έξω απο εδω να κάνεις αμαρτία, κακό λογισμό, πτώση, αν σκεφτείς Εκείνον δεν θα την κάνεις, ή αν την κάνεις θα ξανασηκωθείς. Κάπου διάβασα ότι κάθε Άγιος είχε ένα παρελθόν κάθε αμαρτωλός ένα μέλλον. Ο Παίσιος γράφει ότι αυτοί που έχουνε πεθάνει δεν μπορούν να βοηθηθούν και να μετανοήσουν (παρα μόναχα απο μας), εμείς που είμαστε ακόμα εν ζωή πρέπει να μετανοήσουμε. Δύσκολο! Να σε ρωτήσω, αν μπορείς να κάνεις τα πιο πάνω θα φοβηθείς να πεθάνεις; Η απάνηση σου θα ΄ναι: όχι. Το θέμα μου είναι ότι δεν τα κάνω τα πιο πάνω και έχω πάθη. Για αυτό φοβάμαι.

Επιμένω, ότι αν έχουμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας την αίσθηση του θανάτου και τι εστί κόλαση και τι εστί παράδεισος θα ήμασταν πολύ μα πολύ καλύτερα. Αυτή είναι η αποψή μου. Αν γνώριζα ότι θα πεθάνω αυριο, ίσως, απόψε να μην έκανα την πτώση μου, ίσως απόψε να τους συγχωρούσα όλους, θα τους αγαπούσα όλους, θα μετανοουσα για όλα, και όλα αυτά γιατι θα είχα χρόνο στην διαθεσή μου, θα γνώρσιζα το πότε. Με απλά λόγια και κατανοητά λέμε το ίδιο. Αυτό εννοούσα όταν δεν με καταλάβαινε ο Αμαρτωλός Απόστολος.

[Φοιτητής]

Καλησπέρα Μαρίνα,

Ήμουν έτοιμος να γράψω πολλά, αλλά αυτό που θα έκανα ήταν να πω τα ίδια πράγματα με άλλα λόγια.

Σε αυτό που έχεις απορία, εγώ προσωπικά ψυχολογώντας σήμερα τον εαυτό μου θα έλεγα πως πλησίασα (ίσως το να έλεγα έγινα πιο δεκτικός είναι πιο σωστό γιατί δεν νομίζω πως το να πω πλησίασα είναι δόκιμο..) τον Κύριο λίγο απο σπόντα και λίγο γιατί βρισκόμουν σε ένα μικρό-ίσως και μεγάλο - αδιέξοδο. Είδα πως όταν έζησα σύμφωνα με τις "παιδικές" μου αρχές δεν βρήκα ευτυχία αλλά μάλλον πήρα μια γεύση παροδικότητας και δυστυχίας και ξαφνικά "γκρεμίστηκε" η όλη ιδέα μου για τον τρόπο που πρέπει να ζήσω την ζωή. Βέβαια καθένας έχει την ξεχωριστή προσωπική του ιστορία. Πάντως στα πρώτα μου βήματα δεν καταλάβαινα την λέξη αμαρτία, ίσως σήμερα ακόμα να έχω αυτό το πρόβλημα. Αυτό που καταλάβαινα ήταν η κακή πράξη, το λάθος, μια ηθικιστική προσέγγιση.


Για αυτό που λες για την μνήμη θανάτου...αν γνώριζα πως θα πεθάνω αύριο...θα ημουν άλλου είδους χριστιανού (πιο ζωντανού)...

Αν σε ενδιαφέρει υπάρχει αρκετό υλικό στο διαδύκτιο επι του θέματος και πρόσφατα ανέβασα και ένα άρθρο στο φόρουμ.

[Μαρίνα]

Καλησπέρα Μαρίνα,

Ήμουν έτοιμος να γράψω πολλά, αλλά αυτό που θα έκανα ήταν να πω τα ίδια πράγματα με άλλα λόγια.

Σε αυτό που έχεις απορία, εγώ προσωπικά ψυχολογώντας σήμερα τον εαυτό μου θα έλεγα πως πλησίασα (ίσως το να έλεγα έγινα πιο δεκτικός είναι πιο σωστό γιατί δεν νομίζω πως το να πω πλησίασα είναι δόκιμο..) τον Κύριο λίγο απο σπόντα και λίγο γιατί βρισκόμουν σε ένα μικρό-ίσως και μεγάλο - αδιέξοδο. Είδα πως όταν έζησα σύμφωνα με τις "παιδικές" μου αρχές δεν βρήκα ευτυχία αλλά μάλλον πήρα μια γεύση παροδικότητας και δυστυχίας και ξαφνικά "γκρεμίστηκε" η όλη ιδέα μου για τον τρόπο που πρέπει να ζήσω την ζωή. Βέβαια καθένας έχει την ξεχωριστή προσωπική του ιστορία. Πάντως στα πρώτα μου βήματα δεν καταλάβαινα την λέξη αμαρτία, ίσως σήμερα ακόμα να έχω αυτό το πρόβλημα. Αυτό που καταλάβαινα ήταν η κακή πράξη, το λάθος, μια ηθικιστική προσέγγιση.


Για αυτό που λες για την μνήμη θανάτου...αν γνώριζα πως θα πεθάνω αύριο...θα ημουν άλλου είδους χριστιανού (πιο ζωντανού)...

Αν σε ενδιαφέρει υπάρχει αρκετό υλικό στο διαδύκτιο επι του θέματος και πρόσφατα ανέβασα και ένα άρθρο στο φόρουμ.

Γιαννάκη μου,

ξέρεις (εγώ βέβαια ακόμα δεν το ξέρω αλλά το ψάχνω) αλλά όταν θέλω να μιλήσω με κάποιον άνθρωπο και πρόκειται για τον Θεό, το αποφευγω. Γιατι ξέρω ότι δεν θα με καταλάβει (γιατι δεν μπορώ να εκφραστώ όπως και σε πολλά άλλα θέματα) και σίγουρα θα με παρεξηγήσει. Άσε που μπορεί να του προκαλέσω και λογισμούς. Φυσικά το πρόβλημα το έχω εγώ και όχι ο άλλος. Ξέρω (το ΕΓΩ μου σήμερα ξεπέρασε κάθε προσδοκία μου και προσδοκία σου Γιαννη, ευτυχώς που την Κυριακή θα πάω στον Πατέρα, πρώτα ο Θέος, και ίσως πάρω "άφεση" των πτώσεων μου) και το καταλαβαίνω ότι όταν είμαι με ανθρώπους και μιλάμε για Εκείνον ότι τον "πλησιάζω". Όπου τρεις και εγώ δεν λέει; Ξέρω επίσης πως όταν όλα μου πανε καλά (με την ανθρώπινη έννοια το "καλά" με το δικό μου μυαλό που είναι κοινως ομολογουμένο ότι δεν είμαι κ φωστήρας, αμαρτωλέ μην γελάς. Ισως το δικό μου καλό να είναι τόσο κακό που μετά από καιρό το καταλάβω και να μετανιώσω) τον πλησιάζω γιατι νιώθω την ανάγκη να "Τον ευχαριστήσω". Τώρα όταν βρίσκομαι σε αδιέξοδο μπορώ να πω ότι Του μιλώ, μονολογώ, Τον παρακαλώ, (και κυρίως επιλέγω να πηγαίνω στην Εκκλησία σε ώρες που δεν είναι κανείς άλλος) περισσότερο όχι να δώσει λύση, γιατι το Θέλημα Του θελημα μου (όσο και αν δεν το καταλαβαίνω όσο και αν μου φαίνεται δύσκολο πάντα σε τέτοιες στιγμές για να πάρω κουράγιο φέρνω στο μυαλό μου κάτι που έγραψα και στην πρώτη σελίδα στην Καινή ΔΙαθήκη, το ...καν θέλω καν μη θέλω....) όσο να δώσει να καταλάβω αυτο που έγραψα στην παρένθεση το καν μη θέλω. Θα προσπαθήσω να το εκφράσω όσο πιο ορθά μπορώ. Κάπου διάβασα ότι η λογική νικά τον παραλογισμό. Αυτό όμως δεν ισχυει σε ότι αφορά Τον Θεό, την Πίστη, Εκείνον. Τα ότι αφορά Εκείνον είναι πολύ ανώτερα απο την λογική και ασύλληπτα για το δικό μας μυαλό, η αντίληψή μας δεν έχει αυτή την δυνατότητα, (και ούτε θέλω ποτέ να την έχω, θέλω να Πιστεύω σε Εκείνον γιατι είναι ο Θεός μου και θα πρέπει να Τον αγαπώ με όλη την καρδιά μου, τον νού μου, την ψυχή μου - που δεν το κάνω- και όχι να με βγάλει απο το αδιέξοδο ή από τα προβλήματα μου αφού είναι θελημά Του θα γίνει και δικό μου, νομίζω Γιαννάκη οι άλλοι έχουν περισσότερα προβλήματα απο μας αν έχεις αυτό στο νού σου τότε βλέπεις κάθε αναποδιά ευλογία Θεού, που μάλλον είναι.) και σε ότι αφορά τον παραλογισμό, δεν υπαρχει παραλογισμός στον Θεό, παραλογισμός υπάρχει μόνο σε μας τους ανθρώπους που είτε είμαστε κοντά Του είτε όχι προσπαθούμε με την λογική μας να εξηγήσουμε τα Του Θεού. Νομίζω μόνο με την Πίστη μας σε Εκείνον τότε μόνο πλησιάζουμε τον Θεό.

Πάντως τώρα θυμήθηκα κάτι που διάβασα του Ιωάννη του Χρυσοστόμου ..Πιστεύω εις ένα Θεόν Πατέρα παντοκράτορα. Πιστεύω, ουκ ερευνώ...ου διώκω το ακατάληπτον...ου μετρώ το αμέτρητον...


Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πως να ζήσω την ζωή μου, νομίζω πως άλλο ένα τέτοιο ποστάρισμα να μου δώσεις θα πρέπει να κατεβάσω ότι φιλοσοφικά και Θεολογικά βιβλία βρω γιατι με βάζεις να αναρωτιέμαι και δεν έχω απαντήσεις, και δεν ξέρω αν μπορεί να μου δώσει κάποιος απαντήσεις. Αστειευομαι Γιαννάκη μου, μου αρέσει πολύ που ο καθένας λέει την σκέψη του, γίνομαι καλύτερος άνθρωπος με αυτό τον τρόπο. Ειλικρινά δεν ξέρω πως πρέπει να ζήσω, αυτά που διαβάζω στην Καινή Διαθήκη απέχουν απο την ζωή μου κατα πολύ, (πολλά δε απείχαν κατα πολύ πολύ πολύ), αυτά που με συμβουλέυει ο Πατέρας επίσης. Νομίζω θα πρέπει να προσεγγίζουμε κάθε γεγονός της ζωής μας κάθε τι μας με βάση τον Λόγο Του Θεού. Αλλά είναι πολυ δύσκολο. Ίσως αυτό το ερώτημα θα στο λύσει ο Πνευματικός σου και με προσευχή, ο Θεός. Εγώ πάντα εφάρμοζα ότι μου είχε πει κάποτε ο παππούς μου ότι μην κάνεις ότι δεν θέλεις να σου κάνουν. Και αυτό με προφύλαξε απο πολλά στο παρελθον, τώρα ανέβασα τον πήχη αλλά νομίζω αυγάτισαν που λέει και η γιαγιά μου οι πτωσεις. Αλλά πολύ δύσκολο να ζήσεις ορθόδοξα, εγώ τουλάχιστον γιατι μια ζωή ήμουν εκτός Εκκλησίας, αλλά είναι γαλήνία και ευφραίνεται η ψυχή σου όταν ζεις με τον Λόγο Του Θεού.

Αυτό σχετικά με την Αμαρτία δεν είσαι ο μόνος, όλοι μας, μη σου πω ακόμα και τώρα εγώ αυτή την άποψη έχω. Μια πράξη κακή, μια πράξη στην οποία δεν πρέπει να κάνω. Απο ιατρικής άποψης το κατα μόνα αμάρτημα είναι αναγκαίο να γίνεται, ηθικά όμως δεν πρέπει. Αμαρτία είναι η κάθε πράξη που γίνεται και αποφευγεις, απομακρύνεσαι απο Εκείνον. Πως αυτή η πράξη να μην είναι "κακια".

Νομίζω η προσέγγισή μας προς Εκείνον είμαι ένα Θέμα που ναι μεν έχει Αρχή που είναι η γεννησή μας αλλά δεν έχει τέλος. Ακόμα και όταν βρεθούμε στο ..καλὴν ἀπολογίαν τὴν ἐπὶ τοῦ φοβεροῦ βήματος τοῦ Χριστοῦ, αἰτησώμεθα...

Εγώ νομίζω θα ήμουν καλύτερος άνθρωπος αν γνωριζα για τον Θάνατο, πιο ορθόδοξος χριστιανός, συνηδειτοποιημένος χριστιανός.

Για το υλικό που λες αν θες στείλε μαιλ με τις διευθύνσεις αν τις έχεις. Δεν το χω ψάξει Γιάννη γιατι είναι ένα θέμα με που δεν έχω μιλήσει με τον Πατέρα μου και θέλω να το κάμω κάποτε. Πάντως θα πω κατι που το ξέρετε ήδη, δεν γνωρίζω τα οικονομικά της Εκκλησίας και ούτε θέλω να τα μάθω, αλλά η "περιουσία" της είναι ανεκτίμητη, μη φορολογητέα και βρίσκεται αλλού όχι εκεί που πολύ θεωρούν, σε ρευστό και βακούφια, και δεν μπορεί να μην καρπωθεί μόνο ένας, αλλά όλοι μας, αρκεί να το θέλουμε εμείς.