Ορθοδοξία

Τά μικρά αγνά παιδιά βλέπουν θεϊκά οράματα...

Αφηγούνται ο Ηλίας και η Θεοφανώ Τσιραμπίδη, από το Δροσάτο N. Κιλκίς, γονείς τριών παιδιών...
" Στίς 30-3-2001 πήγαμε το Μιχαλάκη μας ηλικίας 4,5 χρονών επειγόντως στό Νοσοκομείο Γεννηματάς Θεσσαλονίκης μέ ανυπόφορους πόνους στήν κοιλιά...
Μετά τις απαραίτητες εξετάσεις και διάγνωση αποφρακτικό ειλεό, χειρουργήθηκε επί 3,5 ώρες, και του αφαιρέθηκε μισό μέτρο σάπιο έντερο. Οι γιατροί μάς είπαν ότι το παιδί πέρασε πολύ μεγάλη μπόρα, αλλά δέν ξεπέρασε τον κίνδυνο.
Το βράδυ της Δευτέρας ώς το επόμενο πρωΐ είχε 40 πυρετό. Τήν Τρίτη μεταφέρθηκε επειγόντως στή μονάδα εντατικής θεραπείας μέ σηψαιμία και οξύ αναπνευστικό σόκ. Οι ελπίδες νά ζήσει μόλις 10%.
Στό μεταξύ, χωρίς νά γνωρίζει τίποτα μιά γειτόνισσα, βλέπει σε όνειρο τον άγιο Ραφαήλ και της λέει: «Αντωνία, εγώ θά φύγω, εσύ δέν μέ χρειάζεσαι άλλο. Θά πάω στόν Ηλία, εκείνος μέ έχει ανάγκη τώρα!» Η γυναίκα ύστερα έμαθε γιά το γιό μας.
Μιά γνωστή μας οικογένεια από τη Γουμένισσα, του κ. Πολυβίου Σαμαρά, πήγαν στόν 'Αγιο Ραφαήλ στή Γρίβα και γονατιστοί μέ τον Ιερέα διάβασαν παράκληση γιά τη σωτηρία του παιδιού μας. Ο αδελφός μας Αβραάμ το απόγευμα ήρθε στό άδειο σπίτι μας νά κάνει Παράκληση στόν άγιο Γεώργιο γιά την υγεία του Μιχάλη. Κάποια στιγμή έλαμψε το δωμάτιο, τόσο που τρόμαξε. Από που ήρθε τόσο φώς; Ίσως η Χάρη του Αγίου.
Μετά απ' αυτά, η κατάσταση του παιδιού άρχισε συνέχεια νά βελτιώνεται, μέχρι το Σάββατο του Λαζάρου που άνοιξε τα ματάκια του. Την Μ. Δευτέρα ήταν εντελώς καλά και βγήκε από τη Μ.Ε.Θ. Μετά από εικοσιτρείς ημέρες νοσηλείας φύγαμε από το Νοσοκομείο.
'Οταν συνήλθε, άρχισε νά μάς λέει διάφορα:
«Εγώ πήγα στό Χριστούλη και στήν Παναγίτσα ψηλά στόν ουρανό, όπου έχει πολλά σύννεφα. Μέ το άσπρο άλογο του Αγίου Γεωργίου. Είδα το θείο Φάνη (γείτονά μας που πέθανε πριν 8 μήνες) και τη Δεσπούλα (ένα κοριτσάκι που πέθανε πριν 3 χρόνια), ήταν πολλοί άγνωστοι άνθρωποι εκεί και φορούσαν χρυσά αγγελουδίστικα και όλοι τραγουδούσαν…( ψαλμωδίες ).
Ο Χριστούλης και η Παναγίτσα μέ ρώτησαν αν έχω αδέλφια, πως τα λένε, και μου είπαν, " μη φοβάσαι, θά πας πάλι στή μαμά και τα αδέλφια σου..."
—Δέν ξέρω πως νά πάω πάλι εκεί.
—Μέ το άλογό μου, είπε ο άγιος Γεώργιος.
—Φοβάμαι, δέν ξέρω νά οδηγήσω το άλογο.
—Μη φοβάσαι, θά το οδηγήσω εγώ...»
Ο Μιχάλης είναι τώρα κοντά μας, γερό παιδί όπως και πρίν, κάθε μέρα δοξάζουμε τον Θεό την Παναγία και όλους τους Αγίους που μάς τον χάρισαν πάλι κοντά μας.

Πρόσωπα του Χριστού και του Αγίου Νικολάου εμφανίστηκαν σε καμμένες εικόνες στην Ουκρανία.

20 Σεπτεμβρίου 2011
Ένα ασυνήθιστο φαινόμενο συνέβη στο χωριό Ρασσίβκα της περιοχής Πολτάβα της Ουκρανίας: τα πρόσωπα του Χριστού και του Αγίου Νικολάου εμφανίστηκαν στα δισκία μετά τη μετακίνησή τους από καμένο τόπο στο σπίτι.
Πριν από τον πόλεμο, το αγροκτημά μας μας ανήκε στον ιερέα. Το παλιό σπίτι βομβαρδίστηκε από τους Γερμανούς, έπρεπε να χτίσουμε ένα νέο σπίτι. Περίπου πριν από πέντε χρόνια κάηκε και το υπόστεγο του ιερέα. Όταν αρχίσαμε να αποσυναρμολογούμε τα συντρίμμια μετά την πυρκαγιά, βρέθηκαν δύο μικρές πλάκες, με μέγεθος μιας φωτογραφίας 10 x 15. Μας εξέπληξε πολύ το γεγονός ότι δεν κάηκαν. Ο γαμπρός μου αποφάσισε να μην τις πετάξει», - είπε η ογδοντοπεντάχρονη Μαρία Nεφορτούνα.
Τώρα, στο σπίτι της οι συχωριανοι πάνε όπως στην εκκλησία για να προσκυνήσουν τις εικόνες, γράφει η εφημερίδα «KomsomolskayaPravda».
Με τη σειρά του, ο γαμπρός της νοικοκυράς, Βασίλειος Μπουχάνενκο, είπε – «αρχικά ήταν αδύνατο να δει κανείς κάτι στις σανιδίτσες, ήταν θαμπές, είχαν κιτρινωπό χρώμα, και ήταν αρκετά χτυπημένες από το δερμιστή».
Τις εικόνες μετέφεραν στη θερινή κουζίνα και τις ξέχασαν μέχρι ότου τις βρήκαν τα εγγόνια και άρχισαν να παίζουν μ’αυτές.
«Βλέποντάς το, πήρα μια σανιδίτσα στα χέρια και αιφνιδιάστηκα ! πάνω σ’αυτή φάνηκε το πρόσωπο ενός αγίου. Την πήρα στην εκκλησία, την αγίασα, και στη συνέχεια την τοποθέτησα στην πιο περίοπτη θέση του σπιτιού, δίπλα σε οικογενειακές φωτογραφίες. Δεν υπήρχαν αμφιβολίες ότι αυτή είναι εικόνα. Σε λίγους μήνες πάνω της φάνηκαν το πρόσωπο,τα χέρια του Αγίου Νικολάου του θαυματουργού ακόμα και λεπτομέρειες της ένδυσης. Μερικές λεπτομέρειες φάνηκαν μόλις σε μια εβδομάδα» - δήλωσε ο Β. Μπουχάνενκο.
Από την πλευρά του ο προϊστάμενος της εκκλησίας στο Ρασσίβκα, πατέρας Μπογκντάν, διηγήθηκε ότι «η εμφάνιση αυτών των εικόνων», έλαβε χώρα μπροστά στα μάτια του.
«Θυμάμαι καλά πόσο θαμπή ήταν η εικόνα του Αγίου Νικολάου, όταν αγιάσαμε αυτόν τον πίνακα, και πόσο σαφής είναι τώρα. Απλά φωτίζεται! Δεν έχω καμία αμφιβολία ότι έγινε θαύμα. Να πλυθούν ή να καθαριστούν οι παλιές εικόνες είναι αδύνατο. Αυτά τα πειράματα δεν περνούν μ’αυτές. Είτε ανανεώνονται είτε όχι. Είναι το θέλημα του Θεού σε όλα. Μεγάλο ρόλο παίζει η ατμόσφαιρα στο σπίτι και η πίστη των ανθρώπων που μένουν εκεί »-είπε ο ιερέας.

Τεκνοποίηση με αρνητικά ιατρικώς τα προγνωστικά
Ονομάζομαι Αντώνιος Παρχαρίδης και είμαι ιερεύς, ελέω Θεού, της Ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας, υπηρετώ δε την Εκκλησία που μου εμπιστεύθηκε ο Κύριος στην ακριτική και μαρτυρική Δράμα (Κλείτου 3, Δράμα), εφημέριος του Ι. Ν. Αγίου Φανουρίου Σταυρού.
Με την σύζυγό μου Σωτηρία Παυλίδου αξιωθήκαμε από το φιλάνθρωπο Χριστό μας και αποκτήσαμε δύο παιδιά, το Χρήστο (6 ετών) και την Παναγιώτα (10 ετών). Θελήσαμε, κάνοντας υπακοή στο άγιο θέλημα του Κυρίου, να αποκτήσουμε και άλλο παιδί.
Το Δεκέμβριο του 2006, κατά την πρώτη επίσκεψή μας σε γνωστό γυναικολόγο της Δράμας, διαπιστώθηκε ότι όλα τα ιατρικά δεδομένα και οι υπερηχογραφημένες εξετάσεις είναι σε καλό επίπεδο. Τέλος Ιανουαρίου 2007, τα πράγματα άλλαξαν.
Ο νέος γιατρός που ανέλαβε την εξέταση του κυοφορουμένου συμπέρανε ότι θα έχουμε προβλήματα στην πορεία, διότι, όπως μας ανέφερε, οι δείκτες προσδόκιμης και ασφαλούς κυοφορίας είναι από μηδενικές έως ελάχιστες. Μάλιστα, για να διασφαλιστεί το ακριβές της μετρήσεώς των, αποφασίσαμε να ληφθεί αίμα από τη σύζυγό μου Σωτηρία και να μεταφερθεί σε βιογενετικά εργαστήρια του Πειραιά. «Επειδή, Σωτηρία, είσαι 40 ετών, κινδυνεύεις περισσότερο» μας προειδοποίησε ο ιατρός. «Θα στείλουμε το αίμά σου στον Πειραιά σε εξειδικευμένο βιογενετικό εργαστήριο, και να ξέρεις ότι, αν οι δείκτές σου είναι κάτω από 150 μονάδες, τα πράγματα δεν είναι καλά. Εσύ αποφασίζεις. Κατά τη γνώμη μου, πρέπει να αποβάλεις το έμβρυο, έχεις ακόμη λίγο καιρό», συμπλήρωσε ο γιατρός.
Μετά από 20 μέρες, και ενώ εμείς ήμασταν αποφασισμένοι να κρατήσουμε το παιδί, ο,τι και να γίνει, μας καλεί στο τηλέφωνο ο γιατρός και μας πληροφορεί ότι τα πράγματα είναι πάρα πολύ δύσκολα. Τα αποτελέσματα των εξετάσεων έφθασαν, και οι δείκτες βιωσιμότητας, όπως τους ονομάζουν, είναι στα 125!!! «Έχετε ακόμη καιρό» μας είπε ο γιατρός, εννοώντας να προβούμε στο απονενοημένο, στην αποβολή [έκτρωση].
Τέλη Φεβρουαρίου του 2007 γνωρίζαμε ότι θα είχαμε προβλήματα. Είχαμε όμως ταυτόχρονα πίστη στο φιλάνθρωπο Χριστό μας και στη γλυκειά Θεομάνα Του, την Παναγία.
Με συμβουλή του Σεβασμιωτάτου Γουμενίσσης κ. Δημητρίου, τον οποίο γνωρίζω 35 περίπου χρόνια, έταξα στους αγίους Νεοφανείς Μάρτυρες του Χριστού τρεις (3) Λειτουργίες στη Μυτιλήνη και στη Μονή της Γρίβας, υπόσχεση που την εκπλήρωσα. Από τότε σιγόκαιγε μέσα μου μια ελπίδα, μια βεβαιότητα, ότι, παρόλο που είμαστε αχρείοι και αμαρτωλοί, θα κλίνουν τα ώτά τους οι Άγιοι και θα εισακούσουν τις προσευχές της γυναίκας μου και τις δικές μου.
Μάλιστα στον αγώνα της αναβάσεως του προσωπικού μας Γολγοθά βοήθησε τα μέγιστα μια άγια καθ όλα ψυχή, η κ. Μαρία Τσολάκη (βλέπε στο βιβλίο "Η Ζωή εκ Τάφων"), η οποία με τις προσευχές της προκάλεσε τις πανσωστικές ενέργειες του Αγίου Ραφαήλ και συντέλεσε εις το θαύμα. Η κυρά–Μαρία είχε δει την Παναγία μας και τους Αγίους Ραφαήλ και Θεράποντα (Ναός του Αγίου Θεράποντος περικαλλής υπάρχει στο κέντρο της Μυτιλήνης). Ο άγιος Θεράπων παρακάλεσε τον άγιο Ραφαήλ να μεσιτεύσει στην Παναγία, και η Παναγία μας έδωσε εντολή στους δύο Αγίους Ραφαήλ και Θεράποντα να επέμβουν, να γιατρέψουν και να σώσουν τη μητέρα και το παιδί. Και μάλιστα, ενώ στην αρχή οι γιατροί είχαν προσδιορίσει πως το κυοφορούμενο έμβρυο ήταν κορίτσι, γεννήθηκε αγόρι, όπως το είχε προείπει η Παναγία μας στην κυρά Μαρία ότι έπρεπε να δώσουν στο παιδάκι το όνομα Ραφαήλ.
Μετά από 9 μήνες αγωνίας, αλλά και ελπίδος εις τους Αγίους, στις 3 Σεπτεμβρίου του 2007 γεννήθηκε ένα υγιέστατο αγοράκι 3,600 Kgr , αποδεικνύοντας ότι «η πίστις σώζει τους κάμνοντας» και «όπου θέλει ο Θεός νικάται φύσεως τάξις».
Ευχαριστώ εκ μέσης καρδίας τον Σεβασμιώτατο γέροντά μου και την κ. Μαρία Τσολάκη, καθώς και όλη την εν τη Ι. Μονή της Γρίβας Αδελφότητα, παρακαλώντας τους να προσεύχονται υπέρ ημών, ώστε ο Κύριος να μας μεταποιήσει σε καλά και κατάκαρπα κλήματα του θείου Του αμπελώνος.
Θα μπορούσαμε να προσδιορίσουμε την πίστη ως πεποίθηση (δηλαδή πιστεύουμε στο Θεό ότι υπάρχει αιωνίως έτσι όπως μας αποκαλύφθηκε, ότι κυβερνά το σύμπαν και προνοεί για τη ζωή όλων μας αδιακρίτως), ως εμπιστοσύνη (με την έννοια ότι εμπιστευόμαστε στο Θεό όλη μας τη ζωή και όλη μας την ελπίδα) και ως πιστότητα (με την έννοια ότι μένουμε πιστοί στο Θεό και δεν προδίδουμε τη σχέση μας μαζί Του, αλλά εφαρμόζουμε όλα όσα μας ζητεί με το άγιο Ευαγγέλιο και τη διδαχή των Αγίων). Με άλλα λόγια, η πίστη ως πεποίθηση-εμπιστοσύνη–πιστότητα είναι μια πραγμαστική και δραστική σχέση με το Θεό. Αυτή τη σχέση ενισχύουν, τροφοδοτούν και επιβραβεύουν οι Άγιοι με τη μεσιτεία τους προς τον Χριστό μας και με τα θαύματά τους.

ΤΟ ΑΙΜΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΕΝ ΒΟΥΝΕΝΟΙΣ.


Κάθε χρόνο την ίδια ημερομηνία στις 9 Μάη το δέντρο του μαρτυρίου του Αγίου Νικολάου στο όρος της Βουνένης αρχίζει να αιμορραγεί και οι πιστοί συγκεντρώνουν το αίμα, το οποίο λένε έχει την αρετή της θεραπείας άλλων ασθενειών, ασθένειες του δέρματος κλπ.

ΑΓΙΕ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΠΡΕΣΒΕΥΕ ΥΠΕΡ ΗΜΩΝ.

Κάθε χρόνο, στις 9 Μαϊου εορτή μνήμης του Αγίου Οσιομάρτυρος Νικολάου του εν Βουνένοις, συμβαίνει το εξής παράδοξο:

Στον τόπο του Μαρτυρίου του Αγίου Νικολάου (του εν Βουνένοις, στο Βουνό Όρθρυς Θεσσαλίας) , δηλαδή στον Ιερό Ναό του που εχτισε κάποιος ευλαβής άρχοντας όταν γιατρεύτηκε απο τον άγιο στα παλιά χρόνια και που βρίσκεται κοντά στο χωριό Βούνενα και που βρίσκεται ο Τάφος του (μισή ωρα έξω απο τη Λάρισα), συμβαίνει ένα υπερθαύμαστο γεγονός και κυρίως κατά την ετήσια μνήμη του Αγίου, τρέχει ένα υγρό που μοιάζει με αίμα.Το αίμα αυτό τρέχει από τους κορμούς μερικών δένδρων, στα οποία εσφαγίασαν τους συνασκητάς του Αγίου και επίσης πλημμυρίζει τη ρίζα ενός κομμένου δένδρου, όπου κατά την παράδοση εβασάνισαν τον Άγιο.

Το «αίμα» αρχίζει να τρέχει το απόγευμα της 8ης Μαΐου, παραμονή της μνήμης του και συνεχίζει τη θαυμαστή εμφάνισή του, μέχρι το πρωί της εορτής του, 9 Μαΐου. Ευλαβείς χριστιανοί που το γνωρίζουν, πηγαίνουν εκεί την παραμονή και συγκεντρώνουν μέσα σε μπουκάλια, το τρεχούμενο θαυμαστό «αίμα» για να το μοιράσουν, σαν ευλογία, στους γνωστούς τους. Το δε βράδυ, κάνουν αγρυπνία, για τη γιορτή του Αγίου. Πολλοί μάλιστα από αυτούς, έχουν παρατηρήσει, ότι στις 5 η ώρα, το πρωί της μνήμης του, στο μέρος των δένδρων, ακούγεται ένα θαυμαστό βουητό, σε μια ακτίνα 10 μέτρων και για 10 λεπτά, περίπου. Επίσης και το Αγίασμα της πηγής, δεν τρέχει πάντοτε, τρέχει όμως εκείνες τις ημέρες, όταν τρέχει και το «αίμα».

Η δε αγία θαυματουργός Κάρα του, καθώς και κάποιο τεμάχιο του Λειψάνου του, βρίσκονται στην Ιερά Μονή του Αγίου Νικολάου στο νησί της Άνδρου, κοντά στο χωριό Ώρες.

ΤΟ ΑΠΟΣΤΗΜΑ ΤΟΥ ΣΧΟΛΑΡΧΗ.

O Εὐγένιος Βούλγαρης διετέλεσε διευθυντὴς στὴν Ἀθωνιάδα σχολὴ τὸ δεύτερο ἥμισύ του 18ου αἰῶνα. Στὴν Ἱερὰ Μονὴ Διονυσίου ὁ σοφὸς αὐτὸς ἄνδρας δοκίμασε τὴ θαυματουργικὴ δύναμη τῆς Παναγίας τοῦ Ἀκάθιστου, ἡ ὁποία τὸν θεράπευσε ἀπὸ ἕνα ὀδυνηρὸ ἀπόστημα.


«Θὰ διηγηθῶ, σημειώνει ὁ ἴδιος, τὸ θαῦμα ποὺ ἔκανε σὲ μένα ἡ Παναγία, γιὰ νὰ τῆς ἀποδώσω ἔτσι τὴν εὐγνωμοσύνη ποὺ τῆς ὀφείλω. Δὲν τὸ γράφω γιὰ νὰ ὑπερηφανευθῶ ὅτι δέχτηκα τάχα θεία ἐπίσκεψη, κι οὔτε μὲ πειράζει, ἂν θὰ μὲ χαρακτηρήσουν ἀνόητο γιὰ τὴ διήγηση.


Τὸ 1758, λοιπόν, ἤμουν σχολάρχης στὴν Ἄθωνιαδα. "Ὅταν ᾖρθε ἢ ἄνοιξη, παρουσιάστηκε στὸ βάθος τῆς ἀριστερῆς μου μασχάλης ἕνα ἐπικίνδυνο ἀπόστημα. Μὲ ταλαιπωροῦσε ἕνας ἐλαφρὸς πυρετὸς κι ἔνοιωθα ἐξάντληση. Τὸ ἀπόστημα διαρκῶς μεγάλωνε καὶ σκλήραινε. Ὅλο τὸ κοίλωμα τῆς μασχάλης καὶ ὃ ἀριστερὸς μαστὸς εἶχαν σκληρύνει σὰν τὴν πέτρα.


Πονοῦσα φοβερά. Δὲν μποροῦσα ὄχι μόνο νὰ σταθῶ, μὰ οὔτε νὰ καθίσω, νὰ ξαπλώσω, νὰ κοιμηθῶ ἢ νὰ ἀναπνεύσω ἐλεύθερα. Ἔνοιωθα ἀπογοήτευση καὶ προτιμοῦσα τὸν θάνατο ἀπὸ τὴ φοβερὴ ἐκείνη ταλαιπωρία.


Μερικοὶ φίλοι μὲ συμβούλευαν νὰ νοσηλευθῶ σὲ νοσοκομεῖο τῆς Χίου, τῆς Σμύρνης ἢ τῆς Θεσσαλονίκης. Κάθε ὅμως μετακίνηση ἦταν δύσκολη καὶ ἐπικίνδυνη.


Πάνω στὴν ἀπελπισία μου μαθαίνω ὅτι κάποιος διόνυσιατης μοναχὸς Νικηφόρος εἶναι εἰδικὸς στὸ νὰ χειρουργεῖ ἀποστήματα. Παίρνω τὴν ἀπόφαση νὰ τὸν ἐπισκεφθῶ. Μὲ Βάλανε μὲ πολὺ κόπο σὲ μία μικρὴ βάρκα, κι ἄφου κάναμε τὸν περίπλου τοῦ "Ἀθωνα φθάσαμε στὴ μονὴ Διονυσίου.


Ὃ π. Νικηφόρος ἐξέτασε προσεκτικὰ τὸ ἀπόστημα καὶ μοῦ εἶπε:


— Ἔχε θάρρος. Τὴ θεραπεία ὅμως νὰ τὴν περιμένεις ἀπὸ τὸν Τίμιο Πρόδρομο, τὸν προστάτη τῆς μονῆς. Ἔγω μόνο σὰν Βοηθός του θὰ σοῦ χρησιμεύσω.


Συγχρόνως ἔβαλε στὸ πονεμένο μέρος μαλακτικά, γιὰ νὰ μαλακώσουν τὴ σκληρότητά του. Μέσα μου φούντωσε ἢ ἐλπίδα ὅτι μὲ τὴ δύναμη τοῦ Τιμίου Προδρόμου θὰ μὲ θεράπευε.


Ὃ π. Νικηφόρος μου ἔβαζε χίλια δυὸ καταπλάσματα. Καὶ τί δὲν ἐπινοοῦσε! Χόρτα, ρίζες, φύλλα, φροῦτα, ξύγκια, σαλιάγκια, πυρακτωμένους πλίθους, λάδια διάφορα. Τὸ ἀπόστημα ὅμως οὔτε ὑποχωροῦσε οὔτε μαλάκωνε. Ἀντίθετα, χειροτέρευε.


Τότε ὃ γέροντας ἀποφάσισε νὰ μὲ χειρουργήσει. "Ἤθελε νὰ χτυπήσει τὸ κακὸ στὴ ρίζα, ἢ ὁποία, καθὼς ἔλεγε, ἦταν μεγάλη σὰν ρεβίθι. θὰ βύθιζε λοιπὸν στὸ βάθος τὸ μαχαῖρι καί, βγάζοντας τὴ ρίζα ποὺ ἦταν ἢ ἀρχὴ τοῦ κάκου, σύντομα θὰ ἐξαφανιζόταν καὶ ὅλο τὸ ἀπόστημα.


Ἐγὼ ὅμως φοβήθηκα τὴν τόλμη τοῦ χειρούργου. Ἀπόστημα ποὺ δὲν εἶχε ὡριμάσει δὲν ἔπρεπε καὶ νὰ χειρουργηθεῖ. Γι' αὐτὸ ἀρνήθηκα τὴν ἐπέμβαση. Ἔτσι ὁ π. Νικηφόρος ἀπελπίστηκε νιὰ τὴ θεραπεία μου, ἐνῷ ἐγὼ γιὰ τὴ ζωή μου.


"Ἀπογοητευμένος τελείως ἀπὸ τὴν ἀνθρώπινη βοήθεια, στράφηκα πρὸς τὴ Μητέρα τῆς εὐσπλαχνίας, καὶ τὴν ἱκέτευα ἐπίμονα μὲ δάκρυα νὰ μοῦ γίνει ἰατρὸς καὶ θεραπευτῆς.


— «Βλέψον ἴλεω ὄμματί σου καὶ ἔπισκεψαι τὴν κάκωσιν ἣν ἔχω», θρηνοῦσα μὲ χαμηλὴ φωνή.


Ὕστερα γυρίζω στοὺς παρόντες καὶ τοὺς λέω:


— Πηγαίνετε μὲ στὸ παρεκκλῆσι τῆς Θεοτόκου τοῦ Ἀκάθιστου, καὶ ἀφῆστε μὲ μπροστὰ στὴ θαυματουργὴ εἰκόνα της.


Πράγματι, μὲ πῆγαν ἐκεῖ σηκωτό. Κι ἐνῷ ὃ παπὰς ἔψαλλε γιὰ χάρη μου τὴ μεγάλη Παράκληση, ἐγὼ διαρκῶς ἔκλαιγα. Τέλος ἔπεσα μπροστὰ στὴν εἰκόνα τῆς Παναγίας, κι ἀφοῦ ἔβρεξα τὸ ἔδαφος μὲ τὰ δάκρυά μου, ἱκέτευσα θερμὰ καὶ εἶπα:


- Μὴ μ' ἀφήσεις, Μητέρα, νὰ χαθῶ. Σταμάτησε τὴ συμφορά μου. «Πάντα γὰρ δύνασαι ὡς μήτηρ οὖσα τοῦ τὰ πάντα ἰσχύοντος Θεοῦ».


Αὐτὸ ἦταν! Ἀμέσως ἔνοιωσα μέσα μου δύναμη, σηκώθηκα καὶ βγῆκα χαρούμενος ἀπὸ τὸ παρεκκλῆσι. Μὲ τὴ βοήθεια ἐνὸς ἀδελφοῦ καὶ τοῦ μπαστουνιοῦ μου ἀνέβηκα στὸ κελί μου καὶ κοιμήθηκα ἐπὶ τέλους ὅλη τὴ νύχτα - ἐγώ, ποὺ πέρασα τόσες νύχτες ἄυπνος ἀπὸ τοὺς πόνους.


Τὸ πρωὶ ἤμουν ἤρεμος. Τὸ ἀπόστημα σὲ λίγο μαράθηκε καὶ ἐξαφανίστηκε.

Ἀπὸ τότε αἰσθάνομαι ὀφειλέτης στὴ Θεομήτορα καὶ κηρύττω παντοῦ τὸ θαῦμα της».

Το Δεσποτικό Αίμα



ΚΑΤΑ τη διάρκεια της θείας λειτουργίας στο χωριό Ζάρκα της 'Ιορδανίας, στις 21 'Απριλίου1991, μετά τη μεγάλη είσοδο, ο ορθόδοξος ιερέας τοποθέτησε τα τίμια Δώρα στην άγία τράπεζα. Ξαφνικά είδε το δισκάριο γεμάτο αίμα.
'Από τον άγιο " Άρτο ξεχυνόταν επίσης αίμα ζεστό. Ό ιερέας έβαλε τις φωνές, και οι πιστοί έτρεξαν στο ιερό να δουν τι συμβαίνει.
Βλέποντας το θαυμαστό γεγονός, έμειναν άφωνοι. Άλλοι προσπαθούσαν να μεταλάβουν μερικές σταγόνες ενώ άλλοι να χρίσουν το σώμα τους.
"Επισκέφθηκα την πόλη", διηγείται αυτόπτης μάρτυρας, "για να δω από κοντά το θεϊκό σημείο.
Χιλιάδες κόσμου είχαν κατακλύσει την περιοχή.
Ό ιερέας είχε κατορθώσει να φυλάξει δύο κομματάκια "Άρτου. Ομολογώ πώς αυτό πού έβλεπα δεν ήταν Άρτος και οίνος.
Ήταν Σώμα και Αίμα 'Ιησού Χριστού" .



ΘΑΥΜΑΤΑ ΚΑΙ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ

Τα δέντρα που αιμορραγούν στις 9 Μαΐου

Το επαναλαμβανόμενο θαύμα του αγίου Νικολάου των Βουνένων (κοντά στη Λάρισα)


Ο Άγιος Οσιομάρτυς [=μοναχός που μαρτύρησε, δηλ. θανατώθηκε για την πίστη του] Νικόλαος ο Νέος, κατάγονταν από τα μέρη της Ανατολής. Έζησε, δεν είναι ακριβώς γνωστό, αλλά κάπου τον 7ο με 8ο αιώνα. Γεννήθηκε από γονείς θεοσεβείς, ευγενείς και πλουσίους.
Από τα παιδικά του χρόνια, έδειχνε, ποια θα είναι η πνευματική του εξέλιξη. Απέφευγε τη συναναστροφή των νέων, που δεν ήταν προσεκτικοί στη ζωή τους και συναναστρέφονταν πάντα με συνετούς, προσεκτικούς και θεοσεβείς ανθρώπους.
Όταν μεγάλωσε, κατατάχθηκε σαν στρατιώτης, στα βασιλικά στρατεύματα.Επειδή ήταν πολύ ανδρείος και μορφωμένος, ο τότε βασιλιάς του έδωσε μεγάλα αξιώματα, τον έκανε Δούκα, δηλαδή στρατιωτικό διοικητή, και τον έστειλε στα μέρη της Θεσσαλίας.
Σε λίγο καιρό ο Νικόλαος, με τη φώτιση του Θεού, πήγε στο όρος της Βουνένης, ένα βουνό κοντά στη Λάρισα, και εκεί βρήκε μερικούς μοναχούς που ησύχαζαν, οπότε αποφασίζει, να ασκητεύσει και αυτός στο όρος αυτό, εγκαταλείποντας κάθε κοσμική δόξα και τα αξιώματά του.
Έγινε λοιπόν μοναχός και άρχισε το σκληρό αγώνα της νηστείας, της προσευχής, της αγρυπνίας και κάθε άλλης σκληραγωγίας και ασκήσεως. Έτσι, πολύ σύντομα, έφτασε σε πολύ υψηλά μέτρα, πνευματικής και εναρέτου ζωής. Αλλά ο διάβολος, μη υποφέροντας να βλέπει τη θεάρεστη ζωή των μοναχών αυτών, έστειλε εναντίον τους, πλήθος αθέων Αβάρων, που ήρθαν τότε στην Ελλάδα, λεηλατώντας και φονεύοντες τους πάντες.
Ενώ λοιπόν, ο Όσιος προσεύχονταν μαζί με τους δώδεκα συνασκητάς του, ήρθε την νύκτα Άγγελος Κυρίου και τους είπε να ετοιμαστούν, γιατί σε λίγο θα μαρτυρήσουν για τον Χριστό και θα πάρουν τα στεφάνια της αθλήσεως. Οι αθλητές μόλις άκουσαν τη «Χαρμόσυνη» αυτή είδηση, χάρηκαν και άρχισαν μεγαλύτερο αγώνα με νηστείες και προσευχές, για να γίνουν άξιοι της αιωνίου ζωής.
Ο Μακάριος Νικόλαος, συμβούλευε τους συνασκητάς του λέγοντας: Να μη φοβηθούμε αδελφοί τον πρόσκαιρο θάνατο, ούτε να δειλιάσουμε, γιατί τώρα ήρθε η ώρα, να δείξουμε την ανδρεία μας και με μικρή και λίγη τιμωρία να κληρονομήσουμε την παντοτινή ευφροσύνη και μακαριότητα.

Το μαρτύριο των αγίων
Σε λίγες ημέρες, ήρθαν οι Άβαροι στη Σκήτη και τους μεν άλλους Οσίους, αφού δεν μπόρεσαν να τους αλλαξοπιστήσουν με διάφορα βασανιστήρια, στο τέλος τους αποκεφάλισαν, Τον δε όσιο Νικόλαο, βλέποντες ότι ήταν πολύ ωραίος, άρχισαν με κολακείες να τον παρακινούν να αρνηθεί τον Χριστό και να προσκυνήσει τα αναίσθητα είδωλά τους.
Άδικος όμως ο κόπος τους, γιατί ούτε ελάχιστα μπόρεσαν να κλονίσουν από την ευσέβεια τον Άγιο, ο οποίος απαντούσε:
«Εγώ δεν είμαι μωρό παιδί, για να ξεγελαστώ και ν΄αρνηθώ τον αληθινό Θεό ο Οποίος με έπλασε, και να προσκυνήσω τα άψυχα είδωλα. Αλλά όπως από την αρχή ήμουν ευσεβής Χριστιανός έτσι και θα παραμείνω, μέχρι να παραδώσω την ψυχή μου, στα πανάχραντα χέρια του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού, τον Οποίο, σαν Θεό αληθινό και Σωτήρα μου προσκυνώ, λατρεύω και σέβομαι και για την αγάπη Του αισθάνομαι μεγάλη προθυμία και πόθο, να χύσω ακόμη και το αίμα μου».
Αμέσως τότε οι βάρβαροι εξαγριώθηκαν και τον έδειραν άσπλαχνα. Τον απείλησαν δε, ότι θα τον τιμωρήσουν με φοβερά βασανιστήρια μέχρι θανάτου, αν δεν αλλαξοπιστήσει. Ο Άγιος όμως απάντησε:
«Αυτό που φοβερίζετε να με κάνετε, επιθυμώ πολύ, γιατί εάν με χωρίσετε από αυτή τη μάταιη και πρόσκαιρη ζωή, μου δίνετε ατέλειωτη και βασιλεία ουράνια, όπου θα δοξάζομαι μαζί με το Χριστό μου πάντοτε απολαμβάνοντας χαρά ανεκλάλητη και αγαλλίαση απερίγραπτη».
Τότε οι βάρβαροι τον έδειραν τόσο πολύ, ώστε κοκκίνισε η γη από το άγιο αίμα του. Αυτοί που τον έδερναν άλλαξαν δύο και τρεις φορές, από την κούραση. Έπειτα τον έδεσαν σε ένα δένδρο, όπου τον τόξευαν, τον ελόγχευαν και άλλες πολλές τιμωρίες τον έκαναν. Τέλος, βλέποντας ότι ήταν αδύνατον να αλλαξοπιστήση, τον αποκεφάλισαν, και έτσι έλαβε ο αείμνηστος, τον στέφανον της αθλήσεως στις 9 Μαΐου.
Το άγιο λείψανό του, έμεινε άταφο στο βουνό αυτό, επί πολύ καιρό και το φύλαγαν άγγελοι, αβλαβές και αδιάφθορο, μέχρι που φανερώθηκε με το εξής θαύμα:
Ένας άρχοντας από την ανατολή, που έπασχε από λέπρα, είδε στον ύπνο του τον Άγιο, ο οποίος του είπε, να πάει στο βουνό της Βουνένης και εκεί θα βρει κοντά σε μια πηγή το Λείψανό του, το οποίο θα τον θεραπεύσει. Πραγματικά ύστερα από πολλή έρευνα, ο άρχοντας βρήκε την πηγή και το Άγιο Λείψανο του Οσιομάρτυρος, ακέραιο, άφθαρτο, και ευωδίαζε. Τότε λούστηκε στην πηγή, ασπάστηκε το Άγιο Λείψανο και αμέσως, ώ του θαύματος, θεραπεύτηκε από την ασθένειά του. Ύστερα, από ευγνωμοσύνη, καθάρισε ο άρχοντας τον τόπο εκείνον και έκτισε Ιερό Ναό, στο όνομα του Αγίου, έθαψε το Άγιο Λείψανο εκεί, το οποίο έκτοτε, κάνει πάμπολλα θαύματα.
Τα δέντρα που αιμορραγούν

Σήμερα στο μέρος αυτό, κοντά στο χωριό Βούνενα, μισή ώρα έξω από τη Λάρισα, υπάρχει νέος Ναός, εντός του οποίου βρίσκεται και ο τάφος του Αγίου.
Η δε αγία θαυματουργός Κάρα του, καθώς και κάποιο τεμάχιο του Λειψάνου του, βρίσκονται στην Ιερά Μονή του Αγίου Νικολάου στο νησί της Άνδρου, κοντά στο χωριό Ώρες. Πολλοί δε Ναοί, προς τιμήν του Οσιομάρτυρος, υπάρχουν σε πολλά μέρη της πατρίδος μας.
Στον τόπο του Μαρτυρίου του Αγίου Νικολάου, δηλαδή στον Ιερό Ναό του, που βρίσκεται κοντά στο χωριό Βούνενα, συμβαίνει ένα υπερθαύμαστο γεγονός και κυρίως κατά την ετήσια μνήμη του Αγίου, τρέχει ένα υγρό που μοιάζει με αίμα:Το αίμα αυτό τρέχει από τους κορμούς μερικών δένδρων, στα οποία εσφαγίασαν τους συνασκητάς του Αγίου και επίσης πλημμυρίζει τη ρίζα ενός κομμένου δένδρου, όπου κατά την παράδοση εβασάνισαν τον Άγιο.
Το «αίμα» αρχίζει να τρέχει το απόγευμα της 8ης Μαΐου, παραμονή της μνήμης του και συνεχίζει τη θαυμαστή εμφάνισή του, μέχρι το πρωί της εορτής του, 9 Μαΐου. Ευλαβείς χριστιανοί που το γνωρίζουν, πηγαίνουν εκεί την παραμονή και συγκεντρώνουν μέσα σε μπουκάλια, το τρεχούμενο θαυμαστό «αίμα» για να το μοιράσουν, σαν ευλογία, στους γνωστούς τους. Το δε βράδυ, κάνουν αγρυπνία, για τη γιορτή του Αγίου. Πολλοί μάλιστα από αυτούς, έχουν παρατηρήσει, ότι στις 5 η ώρα, το πρωί της μνήμης του, στο μέρος των δένδρων, ακούγεται ένα θαυμαστό βουητό, σε μια ακτίνα 10 μέτρων και για 10 λεπτά, περίπου. Επίσης και το Αγίασμα της πηγής, δεν τρέχει πάντοτε, τρέχει όμως εκείνες τις ημέρες, όταν τρέχει και το «αίμα».

ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ ΕΝ ΟΛΥΜΠΩ - Η ΧΗΡΑ ΠΟΥ ΔΑΙΜΟΝΙΣΤΗΚΕ

Μια χήρα γυναίκα, Ζωή ονομαζόμενη, είχε δύο παιδιά: τον Δημήτρη και τον Αρσένιο. Ο δεύτερος αρρώστησε και πρήσθηκε το πρόσωπο του. Η Ζωή θλιβότανε όλο και περισσότερο. Ο Δημήτρης έφερε τον αδελφό του στον Άγιο. Ο Όσιος με ευχές και παρακλήσεις τον θεράπευσε. Ο Αρσένιος όμως τόσο πολύ γοητεύθηκε από την μοναχική ζωή, ώστε φόρεσε τα ράσα και έγινε εκεί Μοναχός. Ο Δημήτριος γύρισε και έφερε τα νέα στη μητέρα του. Εκείνη ήταν απαρηγόρητη, γιατί το παιδί της έγινε καλόγηρος. Είπε μάλιστα σε μια μάγισσα να του κάμει μάγια και να τον βγάλουν από το Μοναστήρι.

Πράγματι! Έτσι και έγινε. Η μάγισσα έκανε τα μαγικά της. Μα να, που η Χάρις του Θεού δεν αφήνει τα δικά Του παιδιά. Ο παμπόνηρος δεν μπόρεσε να κάμει τίποτε. Ο δαίμονας που έστειλαν εκεί, δεν μπόρεσε να μπει στο Μοναστήρι. Τον έδιωχνε η Θεία Χάρις, που υπήρχε εκεί. Γύρισε, λοιπόν, ο Σατανάς και έπιανε την μητέρα του Αρσενίου από τον λαιμό, την έδερνε και έλεγε:

- Γιατί με έστειλες στον Ασκητή, που δεν μπορώ να πλησιάσω; Γι' αυτό και εγώ τώρα σε τιμωρώ.

Λέγοντας αυτά την κλωτσούσε και την κτυπούσε δυνατά. Στην αμηχανία της φώναζε και ξεσήκωνε τη γειτονιά. Ο Δημήτριος κάλεσε τον Άγιο στο σπίτι του.
Εκείνος ευχήθηκε με πίστη στο Θεό και θεραπεύθηκε η μητέρα τους. Από ευγνωμοσύνη έγινε κι' αυτή καλόγρια, μαζί με το υιό της το Δημήτριο.

Πρόκειται για το θαυμαστό γεγονός που συνέβη την εποχή που οι ’ραβες κατέλαβαν τα Ιεροσόλυμα (1547 μ.Χ.) και τους Αγίους Τόπους. Την εποχή που τούρκος διοικητής ήταν ο Μουράτ IV και πατριάρχης Ιεροσολύμων ο Σοφρώνιος Β΄.
Τότε οι Αρμένιοι αιρετικοί, που από χρόνια έψαχναν ευκαιρία να "βάλουν χέρι" στα Ιερά προσκυνήματα και μάλιστα στον Πανάγιο Τάφο και να "βγάλουν" αυτοί το ’γιο Φως, δωροδόκησαν τον τούρκο διοικητή να δώσει διαταγή να παραμείνουν οι Ορθόδοξοι εκτός ναού το Μ.Σάββατο κατά την τελετή αφής του Αγίου Φωτός! Και το πέτυχαν...

Αυτό έφερε μεγάλη λύπη στους Ορθοδόξους που συνέρρευσαν από όλα τα μέρη του κόσμου για να προσκυνήσουν και να δουν το γεγονός. Όλοι περίμεναν έξω από το Ναό και προσευχόταν με θέρμη στο Θεό να τους δώσει το ’γιο Φως και να δώσει διέξοδο στην κρίση. Την ίδια στιγμή ο μουεζίνης από το διπλανό μιναρέ παρακολουθούσε με περιέργεια την εξέλιξη των πραγμάτων.
Όταν λοιπόν οι Ορθόδοξοι με τον Πατριάρχη προσευχόταν έξω από το Ναό, το πρωί εκείνο του Μ. Σαββάτου του 1547, το ’γιο Φως ξεπήδησε από την κολώνα της εισόδου όπου στεκόταν και από τότε η κολώνα είναι ανοιγμένη και καπνισμένη! Έτσι οι Ορθόδοξοι άναψαν τις λαμπάδες τους, ενώ οι Αρμένιοι έφυγαν ντροπιασμένοι και δεν τόλμησαν έκτοτε να αξιώσουν το προνόμιο αυτό.
Ο μουσουλμάνος μουεζίνης που είδε το θαύμα μπροστά στα μάτια τόσων ανθρώπων, πήδησε από τη χαρά του από το μιναρέ και ομολόγησε πίστη στο Θεό των Χριστιανών. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να μαθευτεί το γεγονός μεταξύ των μουσουλμάνων που το θεώρησαν προδοσία της δικής του πίστης και όρμησαν και τον αποκεφάλισαν. Αυτό ορίζει εξ άλλου ο ισλαμικός νόμος! Έτσι έγινε και μάρτυρας της πίστεως και οι χριστιανοί περιμάζεψαν το λείψανό του που σώζεται μέχρι σήμερα στην Ιερά Μονή Μεγάλης Παναγίας.

Μια καταπληκτική ιστορία που συνέβη πριν πολλά χρόνια στην πάλαι σοβιετική ένωση...


Ερώτηση: Πάτερ, τα μνημόσυνα ωφελούν μόνο τους νεκρούς, ή ωφελούν και τους ζωντανούς;

Άκουσε κόρη μου, την εποχή του κομμουνισμού στη Ρωσία η εκκλησία του Θεού ήταν υπό διωγμό, κανένας δε μπορούσε από φόβο να πάει στην εκκλησία να βαπτισθεί ή να παντρευτεί χριστιανικά.

Σε ένα ανθρακωρυχείο της Ρωσίας δούλευαν εβδομήντα εργάτες και έβγαζαν κάρβουνο. Ένας από τους εργάτες ήταν κρυπτοχριστιανός και μαζί με τη γυναίκα του, που ήταν ευσεβής Χριστιανή, πήγαιναν σε μια εκκλησία, που ήταν σε ένα κρυφόν υπόγειον και εκεί εκκλησιάζονταν.
Μια μέρα έγινε έκρηξις και τινάχθηκεν το στόμιον του ανθρακωρυχείου και έκλεισε μέσα τους εβδομήντα εργάτες.
Οι εμπειρογνώμονες είπαν ότι όλοι σκοτώθηκαν και δεν υπάρχει πιθανότης να επέζησε κανείς, διότι κόπηκαν οι σωλήνες που τους τροφοδοτούσαν με αέρα.
Μόλις το έμαθε η γυναίκα του χριστιανού ανθρακωρύχου, άρχισε, από την ημέρα που πέθανε ο άνδρας της, να πηγαίνει στον ιερέα που λειτουργούσε στην κρυφή εκκλησία τρία πρόσφορα, ένα μπουκάλι κρασί, θυμίαμα και καρβουνάκια και τρία κεριά για να κάνει μνημόσυνο ο ιερέας για τον άνδρα της.
Την δέκατη Πέμπτη ημέρα την ανταμώνει κάποιος άνδρας στο δρόμο και της λέει: «Μην πας τα πρόσφορα στον ιερέα, διότι δεν είναι σήμερα στην εκκλησία».
Και η γυναίκα γύρισε πίσω εκείνη την ημέρα. Συνέχισε όμως να πηγαίνει τα απαραίτητα πρόσφορα όλες τις άλλες μέρες μέχρι την τεσσαρακοστή ημέρα.
Σε πολλά μέρη της Ρωσίας έχουν συνήθεια κάθε μέρα να τελούν μνημόσυνο μέχρι τις σαράντα μέρες.
Άρχισαν να διαμαρτύρονται όλες οι γυναίκες στις αρμόδιες υπηρεσίες και ζητούσαν να βγάλουν τους άνδρες τους από το ανθρακωρυχείον για να τους δούνε και να τους θάψουν σε νεκροταφείον.
Άρχισαν οι εκσκαφές και είχαν βγάλει εξήντα εννιά νεκρούς. Έμενε ακόμη ο άνδρας που πίστευε στο Χριστό.
Όταν έφτασαν στο μέρος που ήταν αυτός ακούνε τα σωστικά συνεργεία « Αδέλφια προσέξτε, διότι πάνω από μένα είναι μια ετοιμόρροπη πέτρα». Απόρησαν και είπαν: «Πως είναι δυνατόν να ζει κανείς σε τέτοιο βάθος χωρίς αέρα και νερό σαράντα μέρες;»
Όταν η γυναίκα πήγαινε τα πρόσφορα στην εκκλησία, έβλεπε ο ιερέας ότι κάθε μέρα έλειπε ένα πρόσφορο, μισό κρασί, λάδι θυμίαμα, καρβουνάκια και τα κεριά. Και είπε ο ιερέας, απόψε θα φυλάξω να δω ποιος κλέβει τα πρόσφορα της γυναίκας αυτής.
Κάποια στιγμή βλέπει μέσα στο ιερό να ανάβει μια φλόγα τρία μέτρα ύψος και μέσα στη φλόγα να σχηματίζεται ένας πανέμορφος λευκοφορεμένος άγγελος και να παίρνει το πρόσφορο, το κρασί, το λάδι, τα καρβουνάκια, το θυμίαμα και τα κεριά και πάει να φύγει! Και τότε εμφανίζεται ο ιερέας και λέει:
«Πρώτη φορά βλέπω και αγγέλους να κλέβουν».
Ο άγγελος απάντησε: «Δεν τα κλέβω, αλλά θα μάθεις αργότερα που τα πηγαίνω».
Μόλις πήραν την πέτρα οι εργάτες, τα έχασαν, διότι είδαν τριάντα εννιά πρόσφορα μισοφαγωμένα, λάδια, κεριά, μισοκαμένο θυμίαμα και μπουκάλια με κρασί.
Και του είπαν:
«Τι είναι όλα αυτά, ποιος τα έφερε εδώ;»
Και λέει ο χριστιανός: «Όταν έγινε η έκρηξις την πρώτη μέρα κόντεψα να πεθάνω.
Τη δεύτερη μέρα όμως ερχόταν ένας λευκοφορεμένος άνθρωπος, που κρατούσε στο ένα χέρι σταυρό και στο άλλο μια τσάντα με πρόσφορο, κρασί, κερί, θυμίαμα και λάδι και μου πρότεινε να φάω ψωμί και κρασί και όταν το ευλογούσε ήταν τόσο νόστιμο, που δεν είχα φάει πιο νόστιμο ψωμί.
Μετά άναβε το κερί και είχα φως και όταν άναβε το καρβουνάκι και το θυμίαμα πλημμύριζε όλο το μέρος με καθαρό αέρα και ανέπνεα.
Αυτό γινόταν κάθε μέρα και νύχτα μέχρι που με βρήκατε εσείς, κρατούσα το ωρολόγι μου και κατάλαβα ότι πέρασαν σαράντα μέρες.
Μια μέρα όμως κόντεψα να πεθάνω, διότι δεν είχε έρθει ο αόρατος αυτός άνθρωπος και όταν ήρθε την άλλη μέρα τον ρώτησα , γιατί δε μου έφερες χθες πρόσφορο; Κόντεψα να πεθάνω.
Και αυτός μου απάντησε:
Στο δρόμο παρουσιάστηκε ο διάβολος με μορφή ανθρώπου, σταμάτησε τη γυναίκα σου και της είπεν, ότι ο παπάς δεν είναι στην εκκλησία και εκείνη τον πίστεψε και γύρισεν πίσω και εγώ δεν είχα τι να σου φέρω, διότι δεν πήγε τα απαραίτητα για το μνημόσυνό σου.
Και συνέχισε να μου λέει: Είμαι άγγελος Κυρίου Θεού Παντοκράτορος και απεστάλην να σε κρατήσω στη ζωή, γιατί έχεις ευσεβή σύζυγο και για να μάθουν οι κομμουνιστές, που έδιωξαν τον Θεό απ’ την πατρίδα σου ότι ο Θεός είναι η Ζωή και η Ανάστασις και ο πιστεύων εις Αυτόν ου μη αποθάνει εις τον αιώνα τον άπαντα».
Αυτό το γεγονός το έγραψαν οι ευρωπαϊκές εφημερίδες και το διάβασα όταν ήμουν στην Ευρώπη.
Οι ρωσικές αθεϊστικές εφημερίδες το αποσιώπησαν σαν να μη έγινε τίποτα.
Αλλά από στόμα σε στόμα διαδόθηκε σε πολλούς και άρχισαν να πηγαίνουν ξανά οι θαρραλέοι στις εκκλησίες, διότι κατάλαβαν ότι καλύτερα να είσαι με τον Θεό παρά με ατελείς και επιζήμιες θεωρίες.
Εδώ, αγαπητοί μου Χριστιανοί βλέπουμε ότι τα μνημόσυνα δεν ωφελούν μόνο τις ψυχές, που βρίσκονται στον ουρανό, αλλά ωφελούν και τους ζώντας.
Διότι, όποιος κάνει μνημόσυνα στους αποδημήσαντες συγγενείς των, πιστοποιεί ότι πιστεύει στον Θεόν και στην ύπαρξιν της ψυχής και θα έρθει η μέρα που θα βρει μεγάλο έλεος από τον Θεό.
Για αυτό πάντα να κάνετε μνημόσυνα, δεν χρειάζεται να είναι πολυτελή, φτάνει ένα πιάτο σιτάρι. Και στο πολυτελές και στο απλό οι ευχές θα διαβασθούν.
Αν διαβάσετε τα πατερικά συγγράμματα, θα δείτε ότι σε πολλούς πατέρες έδειξεν ο Θεός δι’ οράματος ότι τα μνημόσυνα ωφελούν τις ψυχές που βρίσκονται στον ουρανό.
Εάν μια ψυχή βρίσκεται στην κόλαση, σταματούν τα βασανιστήρια όση ώρα διαρκεί το μνημόσυνο και καλυτερεύει η κατάστασή της. Εάν μια ψυχή βρίσκεται στον παράδεισον, τότε ο Θεός μετατρέπει τις ευχές του ιερέως και των Χριστιανών σε δώρα.
Και στεφανώνει την ψυχή με χαρά και ευφροσύνη και αυτός που κάνει το μνημόσυνο, το όνομά του γράφεται στο βιβλίον της ζωής για να ανταμειφθεί την ημέρα της κρίσεως και της ανταποδόσεως.