Ορθοδοξία

Νίκος έγραψε:

NikolaosArvanitidis έγραψε:Δηλαδή μόνο δύο λύσεις υπάρχουν; Είτε ο χριστιανός θα παντρευτεί είτε θα μονάσει; Θεωρώ πως αν υπάρχει καθοδήγηση από πνευματικό και ένας άγαμος θα μπορούσε να ζήσει μία ενάρετη ζωή χωρίς να μονάσει αναγκαστικά.

Μόνο δύο επιλογές υπάρχουν. Όποιος μπορεί να γίνει μοναχός με τη Χάρη του Θεού (του έχει δοθεί η κλίση βλ. Ματθ. ιθ' 10), ακολουθεί τον μοναχικό βίο. Όποιος δεν μπορεί, μένει στον κόσμο και ζει κατά Χριστόν αναμένοντας να βρει την κατάλληλη σύζυγο. Αν τελικώς δεν τη βρει, τότε βεβαίως θα μείνει στον κόσμο άγαμος και αγωνιζόμενος, αλλά όχι από δική του επιλογή. Η επιλογή της εν τω κόσμω αγαμίας είναι εκ του πονηρού και δεν προτείνεται από την Εκκλησία.

Και εγώ εννοώ αυτό που λες κι εσύ Νίκο. Εννοώ να μένει στον κόσμο με την ελπίδα κάποτε να βρεί τον κατάλληλο άνθρωπο για μα φτιάξει οικογένεια αλλά αναφέρθηκα σε περίπτωση που δεν βρεί τον κατάλληλο άνθρωπο δεν εννοώ να μείνει άγαμος κατ επιλογήν.Αυτό το ξέρω ότι είναι εκ του πονηρού (αν και όπως είπα ξέρω και τέτοια άτομα).

Άρα κι εγώ κατάλαβα λάθος. Νόμιζα ότι εννοούσες συνειδητά να παραμένει μοναχός στον κόσμο.

Θα ήθελα να προσθέσω κάποιες σκέψεις. Αφού αν τελικώς δεν βρει καθένας τον/την σύντροφό του θα πρέπει να μείνει στον κόσμο άγαμος και αγωνιζόμενος (αλλά όχι από δική του επιλογή) και αφού η εν τω κόσμω αγαμία κρύβει κινδύνους και δεν προτείνεται από την Εκκλησία, τότε μου δημιουργείται αυθόρμητα η απορία: αυτός που αναζητεί για όλη του τη ζωή και στο τέλος δεν βρίσκει κατάλληλο/η σύζυγο, σημαίνει πως είναι "καταδικασμένος" να ζήσει μια ζωή άθελά του με κίνδυνο για τη σωτηρία του; Το άτομο αυτό μπορεί πραγματικά να θέλει και να επιδιώκει ολόψυχα να χτίσει οικογένεια, αλλά να μην τα καταφέρνει στην εξεύρεση σωστού συζύγου. Εν τέλει είναι επικίνδυνος ο τρόπος ζωής εκείνος που η εν τω κόσμω αγαμία είναι επιλογή (άρα εκ του πονηρού) και όχι αν η εν τω κόσμω αγαμία προκύψει ως αναπόφευκτη απόληξη αν οι προσπάθειες για γάμο πέσουν στο κενό;

aposal έγραψε:Στην Ελλάδα υπάρχουν 6 εκατομμύρια γυναίκες.

Αλήθεια τώρα;

Μα νομίζω ότι για να δημιουργηθεί μια σχέση ζωής πρέπει να είναι αμφίδρομο, όχι μόνο να σου αρέσει εσένα κάποιος αλλά να του αρέσεις κι εσύ. Οπότε δεν σημαίνει ότι βρήκες κάποιον/α που σου άρεσε και θα έχεις την αντίστοιχη αντιμετώπιση. Κι αυτός είναι ένας μόνο παράγων. Ας λάβουμε υπόψη ότι στην Ελλάδα η αναλογία αντρών-γυναικών δείχνει πως η μειοψηφία είναι άντρες (και θαρρώ αυτό οφείλεται και στην οικονομική μετανάστευση τα τελευταία χρόνια). Το γεγονός αυτό μπορεί να δυσχεραίνει τα πράγματα για το γυναικείο έστω φύλο και σε κάποιο έστω βαθμό. Και από εκεί και ύστερα υπάρχουν και χίλιοι δύο παράγοντες που δεν έχουν να κάνουν με την έλλειψη διάθεσης και προσευχής του εκάστοτε ατόμου, όπως το αν το ενδιαφερόμενο άτομο είναι γενικά κλειστός χαρακτήρας, εσωστρεφής, κοινωνικός ή όχι, αν έχει παρέες κτλ., αλλά και το πλαίσιο που διαβιεί παίζει το ρόλο του, καθώς σε πιο κλειστές κοινωνίες δεν παρουσιάζονται πολλές επιλογές (και σίγουρα όχι εκατομμύρια). Κι αν, τέλος, λάβουμε και υπόψη το κυριότερο, την έκπτωση αξιών στους καιρούς μας, με τα ανησυχητικά αυξημένα ποσοστά των νέων να βρίσκονται εντελώς αποκομμένα από την Ορθοδοξία, έως και επιθετικά ή στην καλύτερη αδιάφορα, τότε οι επιλογές στενεύουν και στενεύουν.

Πίστη έγραψε:Θα ήθελα να προσθέσω κάποιες σκέψεις. Αφού αν τελικώς δεν βρει καθένας τον/την σύντροφό του θα πρέπει να μείνει στον κόσμο άγαμος και αγωνιζόμενος (αλλά όχι από δική του επιλογή) και αφού η εν τω κόσμω αγαμία κρύβει κινδύνους και δεν προτείνεται από την Εκκλησία, τότε μου δημιουργείται αυθόρμητα η απορία: αυτός που αναζητεί για όλη του τη ζωή και στο τέλος δεν βρίσκει κατάλληλο/η σύζυγο, σημαίνει πως είναι "καταδικασμένος" να ζήσει μια ζωή άθελά του με κίνδυνο για τη σωτηρία του; Το άτομο αυτό μπορεί πραγματικά να θέλει και να επιδιώκει ολόψυχα να χτίσει οικογένεια, αλλά να μην τα καταφέρνει στην εξεύρεση σωστού συζύγου. Εν τέλει είναι επικίνδυνος ο τρόπος ζωής εκείνος που η εν τω κόσμω αγαμία είναι επιλογή (άρα εκ του πονηρού) και όχι αν η εν τω κόσμω αγαμία προκύψει ως αναπόφευκτη απόληξη αν οι προσπάθειες για γάμο πέσουν στο κενό;

Σενάρια. Η ζωή δεν είναι σενάριο. Είναι ο Χριστός. Ο Χριστιανός σηκώνει το σταυρό του κι ακολουθεί το Χριστό. Δεν ρωτάει τι σταυρός θα είναι αυτός. Αν ο δρόμος τον οδηγήσει στο Μοναστήρι καλώς. Κι αν τον οδηγήσει στο Γάμο πάλι καλώς. Κι αν τον οδηγήσει ν' ακολουθήσει το Χριστό μόνος δοξασμένο να είναι το Όνομά Του.

Κατάλαβες Πίστη;

Μπορώ να σου πω χιλιάδες ιστορίες, πως κάποιοι αδελφοί μας κατέληξαν να ζήσουν στον κόσμο άγαμοι, ενώ δεν ήταν επιλογή τους. Άλλοι γηροκόμησαν γονείς, άλλοι έχασαν το σύντροφο τους πρόωρα πριν ή μετά το Γάμο. Άλλοι έχουν κάποια αναπηρία. Άλλοι αφιερώθηκαν σε κάποιο κοινωνικό έργο ... Ο καθένας το σταυρό του. Δοξασμένο να είναι το Όνομά Του πάντων ένεκεν.

Επιτρέψτε μου να διευκρινίσω, αγαμία σημαίνει χωρίς σύντροφο, όχι με σύντροφο χωρίς Γάμο. Αυτό είναι άλλο θέμα που το έχουμε συζητήσει στο κεφάλαιο "Αμαρτήματα".

Πίστη έγραψε:Μα νομίζω ότι για να δημιουργηθεί μια σχέση ζωής πρέπει να είναι αμφίδρομο, όχι μόνο να σου αρέσει εσένα κάποιος αλλά να του αρέσεις κι εσύ. Οπότε δεν σημαίνει ότι βρήκες κάποιον/α που σου άρεσε και θα έχεις την αντίστοιχη αντιμετώπιση. Κι αυτός είναι ένας μόνο παράγων. Ας λάβουμε υπόψη ότι στην Ελλάδα η αναλογία αντρών-γυναικών δείχνει πως η μειοψηφία είναι άντρες (και θαρρώ αυτό οφείλεται και στην οικονομική μετανάστευση τα τελευταία χρόνια). Το γεγονός αυτό μπορεί να δυσχεραίνει τα πράγματα για το γυναικείο έστω φύλο και σε κάποιο έστω βαθμό. Και από εκεί και ύστερα υπάρχουν και χίλιοι δύο παράγοντες που δεν έχουν να κάνουν με την έλλειψη διάθεσης και προσευχής του εκάστοτε ατόμου, όπως το αν το ενδιαφερόμενο άτομο είναι γενικά κλειστός χαρακτήρας, εσωστρεφής, κοινωνικός ή όχι, αν έχει παρέες κτλ., αλλά και το πλαίσιο που διαβιεί παίζει το ρόλο του, καθώς σε πιο κλειστές κοινωνίες δεν παρουσιάζονται πολλές επιλογές (και σίγουρα όχι εκατομμύρια). Κι αν, τέλος, λάβουμε και υπόψη το κυριότερο, την έκπτωση αξιών στους καιρούς μας, με τα ανησυχητικά αυξημένα ποσοστά των νέων να βρίσκονται εντελώς αποκομμένα από την Ορθοδοξία, έως και επιθετικά ή στην καλύτερη αδιάφορα, τότε οι επιλογές στενεύουν και στενεύουν.

Στην Ελλάδα με βάση πρόσφατη πανευρωπαϊκή έρευνα το 90% των ερωτηθέντων αυτοπροσδιορίζονται ως Χριστιανοί (κυρίως Ορθόδοξοι οι περισσότεροι) και το 76% των Ελλήνων θεωρεί ότι για να είναι κάποιος Ελληνες πρέπει να είνα Ορθόδοξος. Το δύσκολο δεν είναι συνεπώς στην Ελλάδα να βρεις κάποιον Χριστιανό/η για να κανείς Ορθόδοξο γάμο. Το δύσκολο είναι(αν είσαι ασκούμενος Χριστιανός) να βρεις έναν επίσης ασκούμενο χριστιανό και όχι ένα χριστιανό της παράδοσης.Στην Ελλάδα δυστυχώς υπάρχει κατάπτωση των ηθών όπως γίνεται σε σημαντικό κομμάτι του δυτικού κόσμου και πολλοί χριστιανοι/ες εξοικειώνονται δυστυχώς με αυτό καθώς είναι χλιαροι χριστιανοι.Πάντως θεωρώ ότι γενικά στον κόσμο μικρό ποσοστό όσον είναι υποτίθεται χριστιανό ζούνε χριστιανικ(ακόμα και μεταξή των "χριστιανών" στην Υποσαχάρια Αφρική που θεωρούνται στατιστικά πολύ θρήσκοι θα δεις πολλούς να έχουν παγανιστικές δοξασίες και συμπεριφορές ενώ στον δυτικό κόσμο θα δεις χριστιανούς χλιαρους).Τους χριστιανους που είναι ασκούμενοι και έχουν συνήδειση σε τι πιστεύουν θα πρέπει να τους απασχολεί πως θα βρουν έναν επίσης ασκούμενο χριστιανό με τον οποίο θα ταιριάζουν για να φτιάξουν οικογένεια. Αυτό είναι το δύσκολο στην περίπτωση μας καθώς μπορεί να βρεθεί ένας χριστιανός/η ασκούμενος/η με τον οποίο όμως δε θα ταιριαζετε ή να βρεθεί ένας χλιαρός/η χριστιανός/η με τον/την οποίο/α ταιριαζετε αλλά δεν είναι συνηδητοποιημενος στην πίστη του όπως εμείς σε αυτό το φόρουμ για παράδειγμα.