Ορθοδοξία

Η Παναγία του Χάρου

Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΟΥ ΧΑΡΟΥ
ΣΤΗ ΛΕΙΨΩ ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΟΥ

ΤΟ ΕΞΩΜΟΝΑΣΤΗΡΟ
ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΤΟΥ ΧΑΡΟΥ
Βρισκόμαστε στα 1600 μ.Χ. Μοναχοί από την Ιερή Μονή της Πάτμου φτάνουν στη Λειψώ της Δωδεκανήσου και χτίζουν σε απόσταση ενός χιλιομέτρου από το Χωριό το εξωμονάστηρο «ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΟΥ ΧΑΡΟΥ».

Ο Ναός είναι τρισυπόστατος, χτισμένος σε ρυθμό βυζαντινό. Τον διακρίνει ο χαμηλός τρούλος, τα ακανόνιστα τόξα, που γι' αυτό αισθητοποιούν μια ασυνήθιστη γοητεία, τα λιγοστά και στενόμακρα παράθυρα, που το φειδωλό φως τους υποβάλλει τον προσκυνητή.

Το διάβα των αιώνων άφησε ανέπαφη την εκκλησία, ενώ ερήμωσε τα γύρω κελιά των μοναχών. Μα σεβάστηκε το ιερό κειμήλιό τους, την πρωτότυπη και θαυματουργική εικόνα της "Παναγίας του Χάρου".

Πρωτοτυπία στην εικόνα δίνει το γεγονός ότι η Παναγία ιστορείται να κρατά το Χριστό όχι ως βρέφος, αλλά κρεμάμενο νεκρό στο Σταυρό του μαρτυρίου. Και επειδή οι έννοιες νεκρός και Χάρος σχετίζονται, η εικόνα, και γενικότερα η εκκλησία, ονομάστηκε «Παναγία του Χάρου».

Πλήθος προσκυνητών έρχονται στις 23 Αυγούστου, για να κλίνουν το γόνυ μπροστά στην εικόνα του θαύματος με το ακόλουθο ιστορικό:
Τον Απρίλιο του 1943 η ευσέβεια μιας κοπέλας τοποθέτησε στην εικόνα άσπρους κρίνους. Αυτοί ξεράθηκαν, όπως ήταν φυσικό. Μα ξαφνικά τον Ιούλιο οι αποξηραμένοι κρίνοι άρχισαν παράδοξα να αποκτούν χυμούς και μάλιστα όσο πλησίαζε η γιορτή της 23ης Αυγούστου έφτασαν να βγάζουν μπουμπούκια μοσκομύριστα, ολοκληρωμένα την ημέρα του Πανηγυριού της.

Το θαύμα αυτό πραγματοποιείται από τότε μέχρι σήμερα. Και προσφέρεται ως ευλογία της Παναγίας του Χάρου σε κάθε προσκυνήτρια ψυχή, αλλά συγχρόνως και ως «σημείον αντιλεγόμενον» για τους άπιστους που, ενώ «θέτουν τον δάκτυλον επί των τύπων των ...κρίνων», πασχίζουν να το εξηγήσουν με λογικοφανείς ερμηνείες, γεννημένες από τη θολοκουλτούρα τους.

Κι όμως η "Παναγία του Χάρου" είτε για χάρη των πιστών της είτε για προβληματισμό των απίστων συνεχίζει το θαύμα της. Και μας καλεί όλους να πυκνώσουμε με την παρουσία μας τη στρατιά των πανηγυριωτών και να οδεύσουμε σ' αυτήν, για να αποθέσουμε τις ελπίδες μας και τους οραματισμούς μας.


Ο ΕΠΙΣΤΑΤΗΣ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑΤΟΣ
ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΘΡΟΝΟΥ
ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΚΟΥΜΟΥΝΔΟΥΡΟΣ

ΣΥΛΒΙΑ ΜΙΛΤΙΑΔΟΥΣ ΚΟΛΙΑ
ΚΑΤΩ ΠΟΛΕΜΙΔΙΑ
ΛΕΜΕΣΟΣ
ΚΥΠΡΟΣ

Διηγούμαι το θαύμα το οποίο μου συνέβη τον Σεπτέμβριο του 2005.

Σε μια ιατρική εξέταση που είχα κάνει για το θυροειδή μου τον Ιούνιο του 2005, ο γιατρός μου ανακοίνωσε ότι έχω φουσκωμένους λεμφαδένες στο λαιμό και συνιστάται παρακολούθηση.

Από τον Ιούνιο μέχρι το Σεπτέμβριο με παρακολουθούσε ο γιατρός, όμως οι λεμφαδένες μου όλο και μεγάλωναν και ο γιατρός μου συνέστησε να χειρουργηθώ για να αναιρεθεί ο μεγαλύτερος αδένας και να σταλεί για βιοψία.
Ήμουν πού στεναχωρημένη, μέρα νύκτα προσευχόμουν στον Άγιο Γεώργιο, διάβαζα την παράκληση του και σταύρωνα τον λαιμό μου 3 φορές την ημέρα με το λαδάκι του Αγίου.
Ορίστηκε και η ημέρα της εγχείρησης. Με ετοίμασαν οι νοσοκόμες στην πολυκλινική για το χειρουργείο και όταν ήρθε ο γιατρός μέσα στο χειρουργείο με ξαναεξέτασε και μου ανακοίνωσε ότι δεν χρειαζόταν εγχείρηση γιατί είχαν μικρύνει οι λεμφαδένες.

Δοξάζω τον παντοδύναμο Θεό και τον Θαυματουργό Άγιο Γεώργιο που έκανε το θαύμα του σε μένα την αμαρτωλή.
Η δούλη του Θεού
Σύλβια
Υ.Γ.
Το όνομα ΄Αγιος Γεώργιος Σύμβουλα το πήρε από την τοποθεσία όπου βρίσκεται το μοναστήρι γιατί σύμφωνα με την παράδοση εκεί γίνονταν τα Συμβούλια των εκκλησίων της τότε εποχής
Το μοναστήρι ονομάζεται Ιερά Μονή Συμβούλου Χριστού Άγιος Γεώργιος και βρίσκεται στην περιοχή Happy Valley στην Επισκοπή, υπό την διοίκηση της Ιεράς Μητροπόλεως Λεμεσού.

Στο χώρο αυτό έχει αποκαλυφθεί από το Θεό μετά από θαύμα ένας πολύ θαυμαστός τόπος το 1991 που από τότε που ανακαλήφθηκε έχει κάνει πάμπολα θαύματα ο Άγιος Γεώργιος ο Τροπαιοφόρος. Εκεί βρίσκονται λείψανα του Αγίου Γεωργίου και με την προσευχή του γέροντα Γερόντιου μοναχού, προς τον Άγιο Γεώργιο έχουν θεραπευθεί πάρα πολλοί άνθρωποι από ανίατες ασθένειες. Επίσης εκεί υπάρχουν δύο θαυματουργικές εικόνες του Αγίου Γεωργίου του Τροπαιοφόρου.

Πως μπορεί να βρεί κανείς το μοναστήρι αυτό; Μπορεί κανείς να επικοινωνήση στο τηλέφωνο +357 - 25391501 στην Κύπρο και να μιλήσει μαζί με τον μοναχό Γερόντιο.

Την νύκτα της Αναστάσεως, Μεγάλο Σάββατο του 1996, πολλοί προσκυνητές, κυρίως απόδημοι στην Γερμανία αλλά και άλλοι, είδαν ολοζώντανο τον Άγιο Γεράσιμο τον Ιορδανίτη να κυκλοφορεί ανάμεσα στον κόσμο. Ένας μάλιστα νεαρός από την Γερμανία είχε μαζί του βιντεοκάμερα και βιντεογραφούσε την ακολουθία της Αναστάσεως και κατάφερε να πιάσει και τον Άγιο.




Όπως είδαμε πιο πίσω ό σεμνότατος αθλητής του Χριστού Γεράσιμος χαρτώθηκε από τον Πανάγαθο Θεό με το χάρισμα της θαυματουργίας κατά την διάρκεια του επίγειου βίου του. Αλλά και μετά την κοίμηση του, αφού πήρε τα έπαθλα από τον στεφανίτη Χριστό και πανάξια κατατάχθηκε από την Εκκλησία μας στον χορό των Άγιων της, δεν έπαυσε να θαυματουργεί από τα παλιά χρόνια μέχρι και σήμερα ακόμη. Μάλιστα πολλοί διηγούνται ότι ό Άγιος μας εισάκουσε πολύ γρήγορα τις παρακλήσεις και προσευχές τους και τους θεράπευσε, γι' αυτό και από πολλούς χαρακτηρίζεται ως ό Άγιος "Εξπρές". Μερικά από τα πάμπολλα θαύματα που επιτέλεσε και επιτελεί και στις μέρες μας ό Όσιος Γεράσιμος θα περιγράψουμε παρακάτω. Άλλα αφορούν θεραπείες ασθενών, άλλα εμφανίσεις του Αγίου, άλλα ικανοποίηση παρακλήσεων και προσευχών των πιστών. Ό Άγιος ήταν και είναι πάντα ζωντανός, κυκλοφορεί ανάμεσα στους προσκυνητές και στους άλλους πιστούς, συνομιλεί μαζί τους, κουβεντιάζει με αυτούς, τους παρηγορεί, τους ενθαρρύνει, τους θεραπεύει, σκορπίζει παντού την αγάπη του.

Ένα ανδρόγυνο διηγιόταν το παρακάτω θαύμα εμφανίσεως του Άγιου Γερασίμου: "Πριν λίγα χρόνια ήρθαμε στο μοναστήρι του Αγίου Γερασίμου και μείναμε για λίγες μέρες. Θέλαμε να εξομολογηθούμε ένα απόγευμα και παρακαλέσαμε τον ηγούμενο να μας εξομολογήσει, αν είχε χρόνο. Ό γέροντας μας απάντησε ότι δεν μπορούσε, γιατί δεν ευκαιρούσε εκείνη την ώρα. Μετά από λίγο ανεβήκαμε την σκάλα και μπήκαμε στον ναό του Αγίου Γερασίμου. Εκεί συναντήσαμε τον ηγούμενο. Όταν μας είδε μας είπε με πολλή αγάπη:

- Ελάτε, παιδιά μου, να σας εξομολογήσω. Όταν τελείωσε ή εξομολόγηση κατεβήκαμε πάλι στο προαύλιο. Σε λίγο περνούσε από κοντά μας ό ηγούμενος και τον ευχαριστήσαμε γιατί, παρ' όλες τις σκοτούρες και την κούραση, μας έκανε την καλοσύνη και μπήκε στον κόπο να μας εξομολογήσει. Τότε εκείνος έκπληκτος μας είπε:

- Τί λέτε βρέ παιδιά; Εγώ σας εξομολόγησα; Εγώ κανένα δεν εξομολόγησα σήμερα. Αφού σας είπα ότι δεν είχα καιρό και ήμουν κουρασμένος. Εμείς μείναμε άφωνοι. Καταλάβαμε πώς εκείνος που μας εξομολόγησε δεν ήταν άλλος από τον Άγιο Γεράσιμο που εμφανίστηκε με την μορφή του ηγουμένου, για να μην τον καταλάβουμε και δοξάζαμε τον Θεό και τον ευχαριστούσαμε μαζί με τον μεγάλο Άγιο του που μας έκανε την μεγάλη τιμή να μας εξομολογήσει".


Ένας ιερωμένος διηγήθηκε τα έξης: "Μια μέρα βρισκόμουν στην μονή του Αγίου Γερασίμου και καθόμουν στην εσωτερική αυλή. Σε μια στιγμή πέρασε από μπροστά μου ό ηγούμενος και με ευλόγησε. Ύστερα από λίγο ξαναπέρασε ό γέροντας και σηκώθηκα και τον ευχαριστούσα για την ευλογία του, ενώ περνούσε από μπροστά μου πριν λίγη ώρα. Ό ηγούμενος τότε μου είπε:
- Πάτερ, πριν λίγο δεν πέρασα από εδώ, ούτε σε ευλόγησα. Τότε του απάντησα ότι ίσως κάποιος άλλος ιερωμένος βρισκόταν στο μοναστήρι. Εκείνος είπε ότι οι μόνοι ρασοφόροι που βρίσκονταν εκείνη την ώρα στο μοναστήρι ήμαστε εμείς οι δυο". Ό Άγιος Γεράσιμος πήρε την μορφή του γέροντα και έφερνε βόλτες στο μοναστήρι του.
Την νύκτα της Αναστάσεως, Μεγάλο Σάββατο του 1996, πολλοί προσκυνητές, κυρίως απόδημοι στην Γερμανία αλλά και άλλοι, είδαν ολοζώντανο τον Άγιο Γεράσιμο να κυκλοφορεί ανάμεσα στον κόσμο. Μερικοί τον αναγνώρισαν την ώρα που κατέβαιναν από τον ναό προς την αυλή, αφού τον είδαν να κατεβαίνει την σκάλα και να περπατεί δίπλα τους, προχωρώντας προς το παλιό πηγάδι της μονής, όπου τοποθετείται ή εικόνα και ψάλλετε το πρώτο μέρος της ακολουθίας της Αναστάσεως. Ένας μάλιστα νεαρός από την Γερμανία είχε μαζί του βιντεοκάμερα και βιντεογραφούσε την ακολουθία της Αναστάσεως και κατάφερε να πιάσει και τον Άγιο. Την κασέτα την έχουν αρκετοί στην Γερμανία και διαβεβαιώνουν εμφαντικά ότι αυτός που φαίνεται μέσα σε αυτήν είναι ό Άγιος Γεράσιμος, όπως εμφανίστηκε την αγία εκείνη νύκτα. Ό Άγιος ευφράνθηκε από το χαρμόσυνο μήνυμα της λαμπροφόρου ημέρας και κατέβηκε από τον ουρανό, για να συνεορτάσει με τους πιστούς προσκυνητές, στο δικό του μοναστήρι, την "νέκρωσιν του θανάτου και την καθαίρεσιν του Άδου".



Μια ευσεβής γριά προσκυνήτρια από την Θεσσαλονίκη μετά το Άγιο Ευχέλαιο της Μεγάλης Τετάρτης του 1997 έλεγε ότι έβλεπε τρεις ιερωμένους να ψάλλουν κατά τη διάρκεια του μυστηρίου. Όλοι οι άλλοι που παρευρίσκονταν την διαβεβαίωναν ότι οι ρασοφόροι ήταν μόνο δύο αλλά αυτή επέμενε ότι έβλεπε πολύ καθαρά και τρίτο να συμμετέχει στο μυστήριο.
Ένας Κύπριος προσκυνητής, πού παρέμεινε στην μονή μας, διηγήθηκε το πιο κάτω θαύμα: Ήταν παραμονή του Πάσχα. Μαζί με μερικά άλλα παιδιά, απόδημους της Γερμανίας, πήγαμε στην σπηλιά όπου βρίσκεται ό ναός της Θεοτόκου, φθάσαμε στο βάθος και ανεβήκαμε τα σκαλιά. Φτάσαμε στην σπηλιά όπου υπάρχει ή μεγάλη εικόνα του Άγιου Γερασίμου και εκεί μπροστά της αρχίσαμε να διαβάζουμε την παράκληση του Αγίου. Όταν προχωρήσαμε καλά, γύρισα σε μια στιγμή τα μάτια μου προς το πρόσωπο του Άγιου και τί είδα! Ό Άγιος ολοζώντανος με κοίταζε στοργικά με τα μεγάλα, γεμάτα αγάπη μάτια του. Μετά γύρισε τα μάτια προς τούς άλλους της παρέας και τούς κοίταζε στοργικά, όλους με την σειρά. Έμεινα εκστατικός και μία έκφραση έκπληξης έμεινε ζωγραφισμένη στο πρόσωπο μου. Το ίδιο παρατήρησα και στα πρόσωπα των άλλων παιδιών της παρέας. Όταν τελείωσε ή παράκληση ρώτησα έναν από αυτούς:


- Είδες ότι είδα; Τότε αυτός μου διηγήθηκε με κάθε λεπτομέρεια το θαύμα που είχα δει και εγώ. Όταν ρωτήσαμε και τους άλλους μάς περιέγραψαν και εκείνοι ακριβώς το ίδιο θαύμα".
Διηγούνται πολλοί ένα θαύμα που έκανε ό Άγιος Γεράσιμος σε μία γυναίκα από την Θεσσαλονίκη. Αυτή είχε καρκίνο και μόλις αλείφθηκε με λαδάκι από το Άγιον Ευχέλαιο, που έγινε στην Ιερά Μονή του Αγίου, θεραπεύθηκε αμέσως.
Ή μητέρα νεαρού μαθητή της Γ' τάξεως Λυκείου διηγείται: Ό γιος μου είχε δώσει εξετάσεις για την απόκτηση του διπλώματος Αγγλικής γλώσσας τον Ιανουάριο. Ό βαθμός που πήρε ήταν Ε'. Τον Μάιο επανέλαβε τις ίδιες εξετάσεις. Την ημέρα όμως των εξετάσεων προσευχήθηκα και παρακάλεσα τον Άγιο Γεράσιμο να πάρει ένα καλύτερο βαθμό. Πάντως και εμείς και ή δασκάλα του στο φροντιστήριο των Αγγλικών περιμέναμε ένα βαθμό γύρω στο Δ' ή το πολύ Γ'. Έξαλλου ή δασκάλα του είχε πει ότι από έρευνες που έγιναν, όταν κάποιος πάρει ένα συγκεκριμένο βαθμό, στην επόμενη εξέταση πιθανόν να βελτιωθεί κατά ένα ή το πολύ δύο βαθμούς. Περί το τέλος του Αύγουστου βγήκαν τα αποτελέσματα. Εγώ, ό άντρας μου και τα τρία μας κορίτσια βρισκόμασταν στον Άγιο Γεράσιμο. Ό γιός είχε μείνει μόνος στο σπίτι. Ένα βράδυ μάς τηλεφώνησε ότι ή βαθμολογία του ήταν Α'. Ήταν έκπληκτος, πανευτυχής και δεν μπορούσε να κρύψει την χαρά του όπως και όλοι μας. Και τα σχόλια του ηγουμένου όταν το πληροφορήθηκε!


- Τί νομίζετε, μπρίκια κολλάει ό Άγιος;
Τρεις γυναίκες πού παρέμειναν στην Ιερά Μονή Αγίου Γερασίμου για μερικές μέρες αφηγούνται: Βρισκόμασταν σε ένα δωμάτιο του μοναστηριού, Ίσως στην κουζίνα του πρώτου ορόφου, ετοιμάζαμε κάποιο φαγητό και κουβεντιάζαμε. Σε κάποια στιγμή μία από μάς είπε:

- Θέλετε να πείτε ότι ό τάδε ιερωμένος είναι πράγματι αγνός; Πώς τα καταφέρνει;
Οι άλλες δύο την αποπήραμε στην αρχή. Αργότερα όμως ακόμα μία από μάς είχε περίεργες αμφιβολίες. Την ώρα πού μιλούσε αυτή ένας τρομερός σεισμός μάς συντάραξε, είδαμε καθαρά την πόρτα να κουνιέται με πολλή δύναμη και να κάνει τρομερό κρότο. Βγήκαμε έντρομες έξω και φωνάζαμε:
- Σεισμός, σεισμός. Όταν μας άκουσαν όσοι άλλοι βρίσκονταν στο μοναστήρι γελούσαν και μας ρωτούσαν αν τρελαθήκαμε, γιατί αυτοί δεν ένιωσαν κανένα σεισμό. Καταλάβαμε πως ήταν ένα ακόμα θαύμα του μεγάλου μας Αγίου που ήθελε με αυτό τον τρόπο να μας δείξει ότι ό συγκεκριμένος ρασοφόρος ήταν άξιος και να εκφράσει την ευαρέσκεια του για τον βίο του και να τον προστατεύσει από τα πικρόχολα σχόλια του κόσμου και τα δικά μας".

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ Ο ΆΓΙΟΣ ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ Ο ΙΟΡΔΑΝΙΤΗΣ ΚΑΙ Η ΙΕΡΑ ΑΥΤΟΥ ΜΟΝΗ.
1996.

Συγκλονιστικό θαύμα του Οσίου Ιωάννου του Ρώσου.

Το θαύμα του ασθενούς που συγκλονίζει

Νοσοκομείο Ευαγγελισμός – Ένα θαύμα που συγκλονίζει – Ένα αδιάψευστο γεγονός
Δύο ώρες περίπου προσευχόταν κλαίγοντας ο κ. Κωνσταντίνος Πολυχρονίου, ανώτερος κρατικός υπάλληλος μπροστά στη Λάρνακα του Οσίου Ρώσου.
Φορούσε πιζάμες και ένα ταξί τον περίμενε στην Βορεινή πύλη της Εκκλησίας. Όταν τελείωσε τη μυστική του συνομιλία με τον Όσιο, ξεκίνησε με αργά βήματα, σέρνοντας τις παντόφλες στο δάπεδο και προχωρούσε προς την έξοδο.
Τον σταμάτησε ένας ιερέας της μονής και τον ρώτησε γιατί έκλαιγε τόση ώρα, γιατί δεν ήταν ντυμένος κανονικά και ήρθε στην εκκλησία με πιζάμες και αν επιθυμούσε να του έδινε δωμάτιο στον ξενώνα να αναπαυθεί για λίγο αν το είχε ανάγκη.
Τον σταμάτησε ένας ιερέας της μονής και τον ρώτησε γιατί έκλαιγε τόση ώρα, γιατί δεν ήταν ντυμένος κανονικά και ήρθε στην εκκλησία με πιζάμες και αν επιθυμούσε να του έδινε δωμάτιο στον ξενώνα να αναπαυθεί για λίγο αν το είχε ανάγκη.
- Όχι πάτερ, απάντησε και συνέχισε, με ξεκούρασε για πολλά χρόνια ο Άγιος, αυτός, ο μεγάλος και θαυματουργός γιατρός που υπηρετείτε. Σήμερα το πρωί στον «Ευαγγελισμό», στο Νοσοκομείο, ήρθε η γυναίκα μου να με δει.

Έχει περάσει δεκαετία και πλέον να σταθώ όρθιος όπως με βλέπετε τώρα. Μία χρόνια πάθηση του νευρικού συστήματος και μία αρρώστια που είχα περάσει μου έφεραν αναπηρία τόση που έχασα τη θέση μου, πήρα πρόωρα σύνταξη και οδηγήθηκα στα Νοσοκομεία γιατί μετά το δεύτερο χρόνο είχα πάνω από 80% παράλυση των κάτω άκρων.
Ή παράλυση, η κακή ψυχολογική κατάσταση, η πρόωρη έξοδος μου από τη δραστηριότητα της ζωής με οδηγούσαν σε μαρασμό, σχεδόν στο θάνατο.
Σήμερα, λοιπόν, το πρωί η γυναίκα μου ήρθε στο Νοσοκομείο, με βρήκε να κοιμάμαι, δεν με ξύπνησε, παρά κάθισε δίπλα στο κρεβάτι μου σε μια καρέκλα. Για λίγα δευτερόλεπτα την πήρε ο ύπνος.
Βλέπει στο όνειρο της ότι, στο διπλανό θάλαμο γινόταν επισκεπτήριο γιατρών. Ανάμεσα τους ήταν ένας άγνωστος ξένος γιατρός.
Τον πλησιάζει η γυναίκα μου και του λέει: Γιατρέ μου, είστε ξένος; Σας βλέπω για πρώτη φορά στο Νοσοκομείο. Σας παρακαλώ στο διπλανό θάλαμο έχω τον άνδρα μου πάνω από δέκα χρόνια παράλυτο. Οι γιατροί μου έχουν πει την αλήθεια, ότι χάνω το σύντροφο μου. Χάνω το στήριγμα μου. Θα πεθάνει ο σύζυγος μου. Ελάτε, γιατρέ μου, να τον δείτε, να του δώσετε κουράγιο, να μας πείτε κάτι και σεις.
- Πήγαινε, κυρία μου, περίμενε και θα δω και το σύζυγο σου.
Ναι, γιατρέ μου, πέστε μου το όνομα σας, να σας περιμένω…
- Ιωάννης Ρώσος, της απαντά.
Ξυπνάει, πετιέται από το κάθισμα της.
Με βλέπει που προσπαθώ μόνος μου, στηριγμένος στους αγκώνες μου, να σηκωθώ.
Βοήθησε με, γυναίκα, της λέγω, κάποιος με κρατάει άπ’ τις μασχάλες και με σηκώνει, βοήθησε και συ…
Σηκώθηκα, πάτησα στο έδαφος, όταν τα κλάματα της γυναίκας μου είχαν φέρει γύρω μας γιατρούς και βοηθητικό προσωπικό.
Ό υπεύθυνος γιατρός του τμήματος, ένας πιστός χριστιανός, συγκλονίζεται από τη διήγηση της συζύγου μου και προτρέπει: Κύριε Πολυχρονίου όπως είσαι, μη ζητάς, να αλλάξεις τις πιζάμες σου, φύγετε, πάρτε ταξί στην είσοδο του Νοσοκομείου και πηγαίνετε στο Πνευματικό θεραπευτήριο, στην Εκκλησία του Αγίου Ιωάννου του Ρώσου, που είναι στην καταπράσινη κοιλάδα του Προκοπίου της Ευβοίας, όπου και ολόκληρο το ιερό του Λείψανο. Πηγαίνετε, πέστε το μεγάλο σας ευχαριστώ και γυρίστε για το εξιτήριο που αυτή τη φορά –σπάνια βέβαια– το υπογράφει όχι γιατρός αλλά ένας “Άγιος!
Και σαν χριστιανός και σαν επιστήμονας ό,τι είπα το πιστεύω. Πάνω από την επιστήμη μας είναι η παντοδυναμία του Θεού και των Αγίων του.
Αυτά μας είπε, Πάτερ. Αυτά … Δώστε μας και σεις την ευλογία σας.
Αυτά είπε, αυτά είδαμε από τον ευλογημένο αυτό άνθρωπο που με τα κλάματα του (οι άνδρες για να κλάψουν πρέπει κάτι το πολύ σοβαρό να συμβαίνει) έλεγε στον Άγιο εκείνο το «ευχαριστώ» που είναι πρόθυμοι να το πουν όσοι άρρωστοι στα Νοσοκομεία, στα παντός είδους Νοσηλευτικά Ιδρύματα και Άσυλα ανιάτων περιμένουν κάποιον Άγγελο, κάποιον Άγιο, τον Ίδιο τον Κύριο να ταράξει τα νερά για να μπουν σ’ αυτό το μυστήριο που λέγεται θαυματουργική θεραπεία, που όντως γίνεται κατά καιρούς σε ασθενείς που ο Θεός επιλέγει με τα δικά του κριτήρια, σχεδόν άγνωστα σε μάς.

ΠΗΓΗ:http://www.pistos.gr/orthodoxia/thaumat ... 1-17-18-39
http://simeron.wordpress.com/2011/08/14 ... gklonizei/

Το θαύμα του Αγίου Ιωάννη στην Ουάσιγκτον

Αποστολή ΗΠΑ: Θέα Παναγιώτου – Διονύσης Μακρής

Μπορεί το μυστήριον της ανομίας, που αναφέρει ο Απόστολος Παύλος στην δευτέρα προς Θεσσαλονικείς Επιστολή του να προκαλεί αναταραχές και προβλήματα στους κόλπους της Εκκλησίας αλλά το βέβαιο είναι ότι παράλληλα ο Χριστός μας εργάζεται με χίλιους δύο τρόπους για να εισέλθουν στο σκάφος της σωτηρίας όλο και περισσότεροι πιστοί. Ο Ιησούς και Σωτήρας μας ενισχύει πάντα τους πιστούς εκείνους που εργάζονται στον Αμπελώνα Του. Απλώνει πάνω τους ένα πέπλο προστασίας και βοηθά να εκπληρώσουν τους θεάρεστους αγώνες τους.

Είναι αλήθεια ότι τα τελευταία χρόνια η Ορθόδοξη Εκκλησία είχε και συνεχίζει να έχει στις τάξεις της αγίους – στυλοβάτες της αληθινής εν Χριστώ ζωής. Αναστήματα που έγιναν ζωντανά παραδείγματα της αγάπης και των ηθικών αρχών που δίδαξε ο Κύριός μας. Οι γέροντες Πορφύριος, Ιάκωβος, Παϊσιος, Ιωσήφ και Ευμένιος και τόσοι άλλοι ανανέωσαν τους δρόμους και την πορεία για την εν Χριστώ ζωή.
Αυτήν την πορεία ακολούθησαν και ακολουθούν σήμερα χιλιάδες πνευματικά τέκνα τους σʼ όλο τον κόσμο. Και η πορεία αυτή είναι γεμάτη θαύματα για τους πιστούς και ανεξήγητα φαινόμενα για αυτούς που δεν πιστεύουν…

Ένα τέτοιο διαρκές θαύμα εξελίσσεται τις τελευταίες δεκαετίες στις ΗΠΑ και στον Καναδά από το πνευματικό τέκνο του Αγιορείτη γέροντα Ιωσήφ, τον Αγιορείτη μοναχό και γέροντα σήμερα Εφραίμ.
Πρόκειται για κληρικό υπόδειγμα που με τη βοήθεια του Θεού κατέστη ο κτήτωρ
11 Ιερών Μονών στην Ελλάδα και 18 στις ΗΠΑ και τον Καναδά.
Ο Θεός τον αξίωσε να θεμελιώσει 29 μοναστήρια, να τα θωρακίσει με τις αρχές του Χριστού, να τα καταστήσει Ορθόδοξους Προμαχώνες.
Αληθινά καταφύγια στα οποία προσφεύγουν χιλιάδες πιστοί προκειμένου να νιώσουν τη γαλήνη και την ειρήνη μέσω της προσευχής, της συμμετοχής στα μυστήρια και στη μοναχική- μοναδική ζωή…

Σε ένα τέτοιο καταφύγιο στην Πολιτεία Ουάσιγκτον των ΗΠΑ, στη βορειοδυτική πλευρά βρέθηκα στις αρχές Ιανουαρίου για προσκύνημα.
Είναι το 14ο μοναστήρι που ιδρύει ο γέροντας Εφραίμ στις ΗΠΑ και ήδη αν και ακόμη δεν έχει συμπληρώσει δεκαετία εν τούτοις έχει να παρουσιάσει πολλά επιτεύγματα.
Είναι η Ιερά Μονή του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου. Βρίσκεται σε μια ορεινή περιοχή της Πολιτείας Ουάσιγκτον, στο Γκόλντενταλ, δύο ώρες δρόμο από το Πόρτλαντ του Όρεγκον.

Το μοναστήρι αυτό κρύβει ένα αληθινό θαύμα του Χριστού. Όλα άρχισαν από τη στιγμή που ο Ολλανδικής καταγωγής ιατρός Gerald Timmer γνώρισε στα γεράματά του την Ορθοδοξία.
Ο αείμνηστος ιερέας π. Ηλίας, ο ακούραστος λειτουργός του Υψίστου ανέλαβε να κατηχήσει στα νάματα της Ορθοδοξίας τον καλό αυτό ιατρό- μόνιμο κάτοικο των ΗΠΑ. Στην προσπάθεια αυτή σημαντικό ρόλο διαδραμάτισε και η πρεσβυτέρα του π. Ηλία, κ. Έφη Στεφανόπουλου, η οποία μετά την κατήχηση μιλούσε στο γιατρό για την πλούσια παράδοση, τα Ορθόδοξα μοναστήρια και την προσφορά τους στην κοινωνία. Ο γιατρός άκουγε πρωτόγνωρα γιʼ αυτόν πράγματα και ένιωθε τη ζεστασιά του Χριστού να τον κυριεύει.

Μετά την Βάπτισή του και την ένταξή του στην μεγάλη οικογένεια του Ιησού μας δραστηριοποιήθηκε έντονα παίρνοντας ενεργά μέρος στη ζωή της ενορίας της Αγίας Τριάδος, όπου υπηρετούσε ο π. Ηλίας.
Εκεί στις χριστιανικές συντροφιές αφουγκράστηκε για πρώτη φορά την πρόταση για ίδρυση Ορθοδόξου μοναστηριού. Μια πρόταση που ο π. Ηλίας συζητούσε αρκετό καιρό με το συμβούλιο, χωρίς ωστόσο να υπάρχει πέρα της επιθυμίας κάτι περισσότερο. Ο Θεός επέλεξε λοιπόν η επιθυμία αυτή να εκπληρωθεί μέσω του νεοεισερχόμενου στην Εκκλησία του Ολλανδού ιατρού.

Κάποια λοιπόν ημέρα ο ιατρός πλησίασε τον π. Ηλία και του εκμυστηρεύτηκε πως σκέπτεται να αφήσει την εξοχική κατοικία του στην Ιερά Μητρόπολη του Σαν Φραντσίσκο υπό ένα όρο.
Ο π. Ηλίας αρχικώς ξαφνιάστηκε. Κράτησε ωστόσο τη ψυχραιμία του και ζήτησε να μάθει την προϋπόθεση που έθετε ο γιατρός.
Ο γέροντας γιατρός είπε πως προϋπόθεση αποτελεί να κτισθεί εκεί στο βουνό ένα Ορθόδοξο μοναστήρι. Δεν μπορούσε να πιστέψει αυτό που άκουσε ο παπά Ηλίας. Γνώριζε όμως πως είναι πολύ δύσκολο να επιτευχθεί ο όρος. Τηλεφώνησε στον Ισίδωρο Γαρυφαλλάκη, μέλος του συμβουλίου και ένα από τα πιο δραστήρια μέλη της ελληνικής Ορθόδοξης Κοινότητας. Η απάντηση που έλαβε από εκείνον τον αναθάρρυνε.
Ο Ισίδωρος, άρχοντας σήμερα της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας, του δήλωσε πως θα τεθεί επικεφαλής της εκστρατείας αρκεί ο Μητροπολίτης Αντώνιος να έδινε το πράσινο φως.

Ο αείμνηστος Μητροπολίτης Αντώνιος ενθουσιάστηκε με την είδηση και επικοινώνησε με τον γέροντα Εφραίμ, τον Αγιορείτη κληρικό ζητώντας του βοήθεια. Οι προσευχές όλων στον άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο έπιασαν τόπο και σε πολύ λίγο χρονικό διάστημα ήδη στην περιοχή έφθασαν από το μοναστήρι της Παναγίας της Οδηγήτριας του Βόλου οι τρεις πρώτες μοναχές. Ο π. Εφραίμ έχρισε ηγουμένη τη γερόντισσα Ευπραξία, η οποία μαζί με τις αδελφές Παρθενία και Αγνή άρχισαν να μετατρέπουν το χώρο. Πρώτο τους μέλημα η δημιουργία Ιερού Ναού. Οι δυσκολίες πάμπολλες τόσο για τις μοναχές όσο και για την επιτροπή που είχε συσταθεί με επικεφαλής τον Ισίδωρο Γαρυφαλλάκη.

Όμως χάρη στη βοήθεια του Θεού αντιμετωπίστηκαν με επιτυχία. Αγοράστηκε η γύρω έκταση, ανακατασκευάστηκαν τα κτίρια, διαμορφώθηκαν τα κελιά, δημιουργήθηκαν εργαστήριο αγιογραφίας και ιεροραφείο. Ακόμη κατασκευάστηκε ξενώνας και αρχονταρίκι, στο οποίο βρίσκεται και έκθεση με τα εργόχειρα των μοναχών. Ο δήμαρχος της περιοχής αλλά και πολλοί κάτοικοι των γύρω χωριών αρχικά ήταν εχθρικοί. Τώρα όμως όχι μόνο έχουν αλλάξει τη συμπεριφορά αλλά πολλοί εξ αυτών συμπεριλαμβανομένου και του δημάρχου βαπτίσθηκαν Ορθόδοξοι.

Σήμερα η αδελφότητα της Μονής αριθμεί 16 μοναχές και δόκιμες, στην πλειοψηφία τους αμερικανικής καταγωγής. Η αδελφότητα ακολουθεί αγιορείτικο τυπικό, κάτι που προκαλεί μυσταγωγία και κατάνυξη και αγγίζει πολλούς Αμερικανούς.

Όπως μας είπαν οι αδελφές Παρθενία και Αγνή στα δέκα χρόνια έχουν γίνει θαύματα και πιστεύουν ακράδαντα ότι ο Θεός θα συνεχίσει να βοηθά ώστε ο χώρος των 200 περίπου στρεμμάτων να λάβει μορφή Αγιορείτικου μοναστηριού. Οι μοναχές δεν κρύβουν πως με τα εργόχειρα καλύπτουν τις βασικές ανάγκες λειτουργίας της Ιεράς Μονής του Αγίου Ιωάννου αλλά απαιτούνται ακόμη πολλά, όπως λ. χ. η ανέγερση Καθολικού.

Λεζάντα φωτο: Η εκδότρια του Σ.Ο. Θ. Παναγιώτου ανάμεσα στην ηγουμένη, τις αδελφές Αγνή και Παρθενία και το ζεύγος των ευεργετών της Μονής Γαρυφαλλάκη

Παναγής Μπασιάς, ένας σύγχρονος Άγιος !


Ο Άγιος Παναγής Μπασιάς ( 1801 - 1888 )


Ο Άγιος Παναγής Μπασιάς, γεννήθηκε στο Ληξούρι της Κεφαλωνιάς το 1801 και ήταν γιóς επιφανών γονέων του Μιχαήλ Τυπάλδου – Μπασιά και της Ρεγγίνας Δελαπόρτα. Λόγω της καλής οικονομικής του κατάστασης, έλαβε τεράστια θεολογική και φιλοσοφική κατάρτιση και μόρφωση.
Oμιλούσε δε Ιταλικά, Γαλλικά και Λατινικά. Σε πολύ μικρή ηλικία χειροτονήθηκε αναγνώστης και εν συνεχεία υπηρέτησε ως γραμματοδιδάσκαλος σε κάποιο δημοτικό σχολείο. Tο 1836 χειροτονήθηκε διάκονος και πρεσβύτερος και έλαβε το όνομα Παΐσιος από τον τότε Μητροπολίτη Κεφαλληνίας Παρθένιο. Δεν ανέλαβε ποτέ εφημεριακή θέση, αλλά λειτουργούσε στο εξωκλήσι του Αγίου Σπυρίδωνα στο Πλατύ Γιαλό, όπου συνέρεε πλήθος πιστών για να λειτουργηθεί, να ακούσει τα θερμά και υψηλά θεολογικού επιπέδου κηρύγματά του και να κοινωνήσει από τα άγια χέρια του. Επιδόθηκε σε όλη του τη ζωή σε έργα φιλανθρωπίας και διακονίας των πασχόντων και αδυνάτων.
Tο 1846 αρρώστησε και μετά τον καταστροφικό σεισμό του 1867 τον περιποιούνταν ο εξάδελφός του Ιωάννης Κερουλάνος, ο οποίος τον ευλαβούνταν πολύ. Αν και για μία πενταετία ήταν κατάκοιτος (1882-1887) εν τούτοις πλήθος χριστιανών πήγαινε να τον συμβουλευθεί, να εξομολογηθεί και να πάρει την συμβουλή και την ευχή του.
Εκοιμήθη ειρηνικά, στις 7 Ιουνίου 1888 και αγιοποιήθηκε από την Ορθόδοξη Εκκλησία στις 4 Φεβρουαρίου 1986. Μαρτυρούνται πολλά θαύματά του πριν και μετά την Οσιακή κοίμησή του.

Αφήγηση Γεράσιμος Δρακόπουλος...
«…Ο αείμνηστος πατήρ μου, τότε, διηγήθη ένα καταπληκτικό θαύμα του Παπά- Μπασιά, το οποίον έζησε επί των ημερών του Παπά-Μπασιά ο πατήρ του πατρός μου - παππούς μου - Βασίλειος Δρακόπουλος, πρωτοψάλτης και συνθέτης πολλών εκκλησιαστικών ασμάτων.
Το θαύμα έχει ως εξής:
Εις το Αργοστόλιον, επί των ημερών του Παπά-Μπασιά, ζούσε μία οικογένεια αρχοντική και πολύ πλούσια, δεν ενθυμούμαι καλώς το όνομα της οικογενείας, ήτις απετελείτο από τέσσερα άτομα, τον σύζυγο, την σύζυγο και δύο άρρενα τέκνα. Οικογένεια λίαν ευσεβής και ενάρετος, ακόμη περισσότερον η κυρία, της οποίας η ζωή ήτο πλήρης αγαθοεργών πράξεων.
Μετά πάροδον ετών απέθανεν ο σύζυγος και έμεινε η χήρα με τα δύο τέκνα της.
Αυτή επεδόθη εις το να διαπαιδαγωγή και νουθετή τα τέκνα της επί το χριστιανικώτερον, συνάμα επεξέτεινε την ανθρωπιστική δράσιν της, βοηθούσα κάθε πτωχόν, επισκεπτομένη ασθενείς κατ’ οίκον και βοηθούσα αυτούς, ασθενείς εις νοσοκομείον και καταδίκους εν φυλακαίς, βοηθούσα και νουθετούσα αυτούς προς την χριστιανική πίστιν.
Όταν τα τέκνα της έφθασαν εις ηλικίαν το μεν πρώτον 21 ετών, ένα βράδυ καθήμενοι μετά το δείπνον εις την τραπεζαρία, το πρώτο τέκνον ησθάνθη ένα ισχυρό πόνον εις την κεφαλήν. Αμέσως έπεσε κάτω αναίσθητο, το έβαλαν εις το κρεβάτι καλέσαντες πάραυτα τον ιατρό.
Ούτος διεπίστωσε σοβαρωτάτην κατάστασιν, προετοιμάσας την κυρία δια το μοιραίον. Η κυρία ακούσασα αυτά που της είπεν ο ιατρός, κατέφυγε εις το εικονοστάσιο της οικίας της και γονυκλινής όλη την νύκτα εδέετο εις την Παναγίαν δια την σωτηρίαν του υιού της. Το πρωί δυστυχώς απεβίωσε το παιδί της.
Αυτή παρ’ όλο το πένθος και την μεγάλη λύπη της, συνέχισε την χριστιανική και ανθρωπιστική δράσι της. Μετά πάροδον όμως ενός έτους, ένα βράδυ ευρισκομένη πάλι μετά του ετέρου υιού της εις την τραπεζαρία, βλέπει απροόπτως το παιδί της να βγάζη μία κραυγή πόνου και να πίπτη κάτω αναίσθητο, όπως και το πρώτο της παιδί.
Αμέσως κάλεσε τον ιατρό, όστις διεπίστωσε την ιδία περίπτωσι με το πρώτο της παιδί, αποφανθείς ότι δεν υπάρχει ουδεμία ελπίς διασώσεως αυτού. Αυτή κλαίουσα και εν απελπισία ευρισκομένη, κατέφυγε πάλι εις το εικονοστάσιο της οικίας της, και γονυκλινής όλη την νύκτα μετά δακρύων παρεκάλει τον Θεό, την Παναγία, και τον Άγιο Γεράσιμο, όπως σώσουν το παιδί της, και λόγω της χριστιανικής της δράσεως, την λυπηθούν και αποδώσουν πλήρως την υγείαν του παιδιού της.
Δυστυχώς την επομένη, που ήλθεν ο ιατρός, διεπίστωσε τον θάνατο του υιού της.
Τότε η Κυρία εκμανείσα μετεβλήθη εις θηρίον ανήμερον, παύσασα τελείως την προηγουμένη δράσιν της, υβρίζουσα συνεχώς τον Θεό και τους αγίους, μη δεχομένη κανένα εις την οικίαν της.
Έδωσε δύο φωτογραφίας των παιδίων της εις καλόν ζωγράφον, να της φτιάξη τα δύο πορτραίτα εις φυσικόν μέγεθος, τα όποια όταν ο ζωγράφος της παρέδωσεν, αυτή τα επλαισίωσε με πολυτελή πλαίσια, και εκκενώσασα των επίπλων το σαλόνι της, τα εκρέμασεν εις τους δύο τοίχους το εν απέναντι του άλλου, καλύψασα αυτά δι’ υφάσματος – τούλι – τοποθετήσασα κάτωθεν αυτών από ένα κηροπήγιον με μία λαμπάδα, τας οποίας κάθε τόσον ήναπτε και ατενίζουσα τα τέκνα της συζητούσε με αυτά.
Μία των ημερών, ο Παπα-Μπασιάς εμβάς εις πλοιάριον από εκείνα που την εποχήν εκείνη εκτελούσαν το πέρασμα Ληξουρίου – Αργοστολίου επήγε εις Αργοστόλιον. Εξελθών του πλοιαρίου με την ράβδο του, σιγά σιγά επήγαινε κατευθείαν εις την οικίαν της κυρίας αυτής. Φθάσας εκεί εκτύπησε την θύρα.
Εβγήκε εις το παράθυρον η κυρία, και ιδούσα τον Παπά-Μπασιά τον οποίο δεν εγνώριζε, εξεμάνη υβρίζουσα αυτόν με τας χυδαιοτέρας φράσεις.
Ο Παπά-Μπασιάς, δίχως να ταραχθή, ήρεμα - ήρεμα την παρακάλεσε δια τρίτη φοράν να του ανοίξη, που ήθελε κάτι να της ειπή. Αυτή έτι περισσότερον συνέχισε να τον υβρίζη. Τότε ο Παπά-Μπασιάς είπε:
«Ή μου ανοίγεις, ή ανοίγω», και με την ράβδο του έκανε το σημείο του Σταυρού εις την πόρταν, ήτις αυτομάτως ήνοιξε, και ήρχισεν ο Παπά-Μπασιάς να ανέρχεται την κλίμακα. Η κυρία ιδούσα αυτό που έγινε, έμεινεν άφωνος μη δυναμένη να εκστομίσει ούτε λέξιν.
Ο Παπά-Μπασιάς προχώρησε κατ’ ευθείαν εις το σαλόνι (ασφαλώς Θεία βουλήσει) ειπών εις την κυρίαν να τον ακολουθήση. Ήνοιξε την θύρα του σαλονιού, και λέγει εις την κυρία: κάθισε εις την γωνίαν και θα ιδής κάτι που δεν το επερίμενες.
Σταθείς επ’ ολίγον εις προσευχήν ο Παπά-Μπασιάς, βλέπει η κυρία να σηκώνονται τα δύο σκεπάσματα των εικόνων των παιδιών της, και να κατέρχωνται ζωντανά εις το μέσον του δωματίου, να εξάγουν ταυτοχρόνως δύο περίστροφα, ταυτοχρόνως να πυροβολή ο ένας τον άλλον, και οι δύο ταυτοχρόνως να πίπτουν νεκροί επί του δαπέδου.
Κατόπιν του γεγονότος τούτου ευρέθησαν τα πορτραίτα ως πρότερον, σαν να μην είχε συμβή τίποτε.
Η κυρία άφωνος και τρομαγμένη παρακολουθούσε τα διατρέξαντα, και τότε ο Παπά- Μπασιάς της λέγει:
" Κυρία μου ο Θεός δια να σε αγαπά σε εφύλαξε να μην ιδής αυτό πού είδες τώρα, και επήρε μαζί Του τα δύο τέκνα σου δια φυσικού θανάτου, διότι τα δύο σου τέκνα είχαν αγαπήσει μίαν και την αυτή γυναίκα, και επρόκειτο να σκοτωθούν δια του τρόπου που είδες δι’ αυτήν. Ως εκ τούτου να μεταμεληθής, καί να ευχαριστής τον Θεό, και να συνεχίσης την προτέρα σου Χριστιανικήν δράσιν.
Πραγματικά αυτή μεταμεληθείσα, επεδόθη ψυχή και σώματι εις την προτέραν της δράσιν και εις μεγαλυτέραν κλίμακα».
ΠΗΓΗ βιβλίο «Άγιος Παναγής Μπασιάς», πρωτοπρεσβ. Κων. Σ. Γκέλη. Αθήναι, 1987.

Διήγηση του Γέροντα Χρύσανθου: Το θαύμα πολλαπλασιασμού των άρτων από τον Τίμιο Πρόδρομο

Τον περασμένο χρόνο (1939) ήμουν ένα διάστημα Τραπεζάρης. Πλησίαζε του Τ. Προδρόμου, κατά την οποία συνήθως μικροπανηγυρίζουμε. Εγώ από την προπαραμονή μέτρησα το ψωμί και ήταν όλα 250 ψωμιά. Μ’ αυτό έπρεπε να κάμω 4 τράπεζες, γνωρίζοντας ότι για κάθε τράπεζα ξοδεύονται 70-80 ψωμιά.
Εξαιτίας δε της εορτής του Τιμίου Προδρόμου έπρεπε να δώσω στους ξένους προσκυνητές και ευλογία ψωμί ένα ή δύο στον καθένα. Λογαριάζω καλά το ψωμί και βλέπω ότι δεν θα με φθάσει να περάσω. Πηγαίνω στον ηγούμενο.
Του λέω ότι το ψωμί δεν θα μας φθάσει και πρέπει αύριο (ήταν παραμονή της εορτής) να ζυμώσουμε. Ο ηγούμενος, δεν ξέρω τί συλλογίσθηκε, και μου λέει: «Όχι, όχι δεν θα ζυμώσουμε». «Μα Γέροντα, δεν θα μας φθάσει το ψωμί, θα ντροπιαστούμε και στους ξένους, να μην έχουμε ψωμί στην γιορτή του Τιμίου Προδρόμου». Αυτός πάλι το χαβά του!

«Όχι, λέει, θα περάσουμε». Τί να κάνω λοιπόν; Για να μη φιλονικώ, έφυγα πολύ λυπημένος και στενοχωρημένος. Πήγα στη τράπεζα, μοίρασα το ψωμί μέσα σε δύο κοφίνια. Έβαλα στο ένα 150 ψωμιά και στο άλλο 100.

Αυτά έγιναν την Παρασκευή το πρωί. Σκέφθηκα, εν τω μεταξύ, για την τράπεζα του Σαββάτου το βράδυ να μουσκέψω παξιμάδι για να τραπεζώσω να εξοικονομήσω την ανάγκη. Την Παρασκευή λοιπόν και το Σάββατο το πρωί, για δύο τράπεζες που έγιναν, ξοδεύθηκαν τα 150 ψωμιά που υπήρχαν στο ένα κοφίνι.
Αφού τελείωσε η τράπεζα του Σαββάτου το πρωί, το αδειανό κοφίνι το πήγα μέσα στο «παρακελλαρίκι», όπου έχουμε το παξιμάδι και τη ρακί. Μου έμειναν μόνον 100 ψωμιά και τα φύλαγα για το αυριανό τραπέζι στη γιορτή του Αγίου. Το απόγευμα του Σαββάτου πήγα στο «παρακελλαρίκι» να πάρω παξιμάδι και να το μουσκέψω, καθώς είχα προαποφασίσει και, ω, των θαυμασίων σου, Τίμιε Πρόδρομε!
Βλέπω το αδειανό κοφίνι, που είχα βάλει το πρωί εκεί, και ήταν γεμάτο ψωμί φρέσκο. Τρίβω τα μάτια μου. Μήπως είναι πλάνη του πονηρού; Μήπως δε βλέπω καλά; Σ’ αυτό το κοφίνι εγώ είχα τα 150 ψωμιά και τα ξόδεψα τις δύο ημέρες! Τί είναι τούτο; Τί είναι το άλλο; Τούτο είναι θαύμα του Τιμίου Προδρόμου.
Τρέχω λοιπόν στο Γέροντα χαρούμενος, του λέω όλη την ιστορία και τον προσκαλώ να έλθει μόνος του να δει το θαύμα. Πράγματι ήλθε, πιστοποίησε το θαύμα και δώσαμε και οι δύο την οφειλόμενη τιμή και δόξα στον Τίμιο Πρόδρομο. Και έβλεπες την άλλη μέρα παρακαλούσα τους ασκητές και ξένους προσκυνητές να πάρουν όχι από ένα, αλλά από πέντε και έξι ψωμιά ο καθένας, κηρύττοντας συνάμα σ’ όλους το θαύμα του Τιμίου Προδρόμου.

πηγή: «Διονυσιάτικες διηγήσεις»
http://vatopaidi.wordpress.com

ΤΟ ΧΕΙΡΟΥΡΓΕΙΟ ΤΩΝ ΑΓΓΕΛΩΝ!

Παραμονή εκλογών, βρίσκομαι στο Αεροδρόμιο- η ώρα τρεις μετά τα μεσάνυχτα. Στις τρεις και μισή πάω για επιβίβαση. Κόσμος πολύς. Στο ταξί μπήκε ένα παλικάρι.
-Καλημέρα! Πειραιά, παρακαλώ.
-Λεβέντη μου, στον ουρανό σε γύρευα, στη γη βρέθηκες!
-Γιατί το λέτε αυτό;
-Καλύτερη διαδρομή δεν θα μπορούσε να μου τύχει! Στον Πειραιά μένω και εγώ!
-Α, ωραία! Σε πάω στο σπίτι σου, ε;
-Ακριβώς. Είμαι άυπνη δεκαπέντε ώρες νομίζω πως έχω κι εγώ δικαίωμα ξεκούρασης και ύπνου.
-Δεκαπέντε ώρες οδηγείτε;
-Όχι, δεκαπέντε ώρες είμαι μέσα στο ταξί.
-Πώς αντέχεις τόσες ώρες; Και δεν φοβάσαι τη νύχτα;
-Όταν έχεις δυνατή πίστη στον Θεό, δεν φοβάσαι τίποτε, νιώθεις ασφαλής.
-Έχεις δίκιο, βλέπω και τις εικόνες σου, ακούς και τον σταθμό της Εκκλησίας. Τα λόγια σου εκπέμπουν σιγουριά. Πράγματι, έχεις τον Θεό δίπλα σου! Χαίρομαι, όταν ακούω και βλέπω ανθρώπους, που πιστεύουν δυνατά, όπως και εσύ. Δεν ήταν τυχαίο που μπήκα στο ταξί σου, ήταν θέλημα Θεού. Πιστεύεις στα θαύματα;
-Και βέβαια πιστεύω.
-Θέλεις να σου πω ένα θαύμα, που έγινε στην οικογένειά μου;
-Με μεγάλη μου χαρά!
-Εργάζομαι στο Ισραήλ, στην Ελληνική Πρεσβεία Είμαι κοντά στον Πανάγιο Τάφο του Χριστού και τώρα ήρθα, για να ψηφίσω.
-Το θαύμα περιμένω να ακούσω.
-Μη βιάζεσαι, θα στα πω όλα από την αρχή• άλλωστε έχουμε δρόμο να κάνουμε.
-Συγγνώμη.
-Αυτό το ταξίδι ήταν και μία ευκαιρία να δω και τη μητέρα μου και ύστερα να πάω Κύπρο, να δω την οικογένειά μου.
-Τώρα με μπέρδεψες.
Εδώ γέλασε.
-Έχεις δίκιο, είμαι παντρεμένος με Κύπρια, έχουμε δυο παιδιά- το δεύτερο παιδί μου δεν το έχω δει ακόμη, αύριο σαραντίζει. Είναι κοριτσάκι- δεν μπόρεσα να είμαι στην γέννησή του δίπλα στη γυναίκα μου και καταλαβαίνεις την αγωνία μου.
-Εγώ καταλαβαίνω την αγωνία σου- τη δική μου αγωνία δεν καταλαβαίνεις εσύ.
Εδώ γελάσαμε και οι δύο.
-Ε, θα σε παιδέψω λίγο, Πειραιωτάκι, δεν θα στο πω μπαμ και κάτω. Που λες, έχει πεθάνει ο πατέρας μου και η μητέρα μου μένει μόνη. Δεν της είπα πως θα έρθω, θα της κάνω έκπληξη.
-Ωραία έκπληξη μέσα στα άγρια μεσάνυχτα! Άντε, πάμε παρακάτω.
-Αύριο θα πάω να ψηφίσω και το βράδυ πετάω για Κύπρο. Άμα μπορείς, έλα να με πας στο Αεροδρόμιο.
-Βρε τον άνθρωπο, δεν έχει τον Θεό του! Θα μου βγάλει την ψυχή, μέχρι να μου πει το θαύμα!
-Άντε, τώρα θα σου πω το θαύμα, φθάνει το παίδεμα. Μπορώ να καπνίσω;
-Έλα μπροστά να καπνίσεις, πίσω δεν το επιτρέπω.
Ήρθε δίπλα μου.
-Θα μου πεις πώς σε λένε;
-Νίκο.
-Ωραία! Εμένα Ράνια.
-Χαίρω πολύ.
-Λοιπόν, Νίκο, θα περιμένω πολύ ακόμη;
Ξεκαρδίστηκε στα γέλια.
-Ψυχοβγάλτης είμαι, ε;
-Αν είσαι...!
-Περίμενε, θα ανάψω τσιγάρο και θα σου πω. Λοιπόν, Ράνια, η κουνιάδα μου δεν μπορούσε να κάνει παιδί. Πήγε σε πολλούς γιατρούς στην Κύπρο, ήρθε στην Ελλάδα, πήγε Λονδίνο, Αγγλία- όμως όλοι της είπαν ένα μεγάλο όχι δεν μπορείς να γεννήσεις παιδί\ Ωστόσο είχε φτάσει σαράντα ετών. Οι προσευχές και τα τάματα αμέτρητα. Ώσπου ο καλός Θεός τη λυπήθηκε. Στα σαράντα της έμεινε έγκυος. Καταλαβαίνεις τη χαρά μας. Την προσέχαμε όλοι σαν να ήταν κάτι πολύτιμο. Μη βήξει, μη φτερνιστεί, μην κατέβει μόνη της σκαλιά, τι θα φάει- την είχαμε μη στάξει και μη βρέξει! Ώσπου ήρθε η ώρα να γεννήσει και ήμασταν όλοι κοντά της.
Στο σαλόνι που περιμέναμε έρχεται μια νοσοκόμα με έναν άγγελο στα χέρια. Ήταν τόσο όμορφο μωρό, που ομορφότερο δεν είχα ξαναδεί. Ο γιος μου δεν ήταν τόσο ωραίος, όταν μου τον έφεραν να τον δω. Την επομένη ημέρα όμως μας ήρθε η δυσάρεστη είδηση. Ο γιατρός κάλεσε τον μπατζανάκη μου στο γραφείο το και του είπε πως το παιδί γεννήθηκε με ένα νεφρό και απ' αυτό το μισό ήταν χαλασμένο. Έπρεπε να αρχίσει αιμοκάθαρση. Η είδηση μας ήρθε κεραυνός στο κεφάλι!
Το τρέξαμε όπου μπορείς να φανταστείς• σ' όποιον γιατρό μάς έλεγαν, εμείς τρέχαμε. Πήγαμε στο εξωτερικό, πήγαμε παντού, δεν μπορούσε να γίνει τίποτε. Οι προσευχές νύχτα-μέρα δεν σταματούσαν. Όταν το παιδί έφτασε δύο ετών, η κουνιάδα μου είδε ένα όνειρο. Μη με ρωτήσεις τι. Δεν έχω καταλάβει καλά. Μου ζήτησε να έρθει στους Αγίους Τόπους, να προσκυνήσει.
Πράγματι ήρθε μαζί με το παιδί. Την έστειλα με μια ξεναγό να προσκυνήσει στον Πανάγιο Τάφο. Τι έγινε εκεί; Άκου τι μου είπαν. Όταν μπήκαν μέσα στην Εκκλησία, το μωρό έκλαιγε συνέχεια. Της λέει μια κυρία: «Γιατί κλαίει έτσι το παιδί σας;» -«Είναι άρρωστο», της απάντησε η κουνιάδα μου. Και τότε η κυρία της είπε: «-Βάλτε το παιδί σας πάνω στον Πανάγιο Τάφο και θα σταματήσει το κλάμα!»
Η κουνιάδα μου το ξάπλωσε πάνω στον Πανάγιο Τάφο. Όμως το παιδί σφάδαζε στο κλάμα. Εκείνη στεκόταν σα μαρμαρωμένη, δεν μπορούσε να κάνει ούτε μπρος ούτε πίσω. Το παιδί είχε αρχίσει να μελανιάζει* κάποια στιγμή κατάφερε και το πήρε στην αγκαλιά της. Όμως δεν μπορούσε να αναπνεύσει και το πήγαν εσπευσμένα στο νοσοκομείο. Εκεί του έβαλαν οξυγόνο. Την ίδια μέρα έφυγε για την Κύπρο.
Την επομένη το παιδί έπρεπε να πάει για αιμοκάθαρση. Εκεί, στα Ιεροσόλυμα, έχω γνωριστεί με έναν καλόγερο ασκητή, που όλο μου μιλάει για θαύματα. Όταν έφυγε η κουνιάδα μου, πήγα και τον συνάντησα και άρχισε πάλι να μου μιλάει για τον Θεό και για τα θαύματα, ώσπου ξαφνικά τον ακούω να λέει: «Πω, πω! Τι χειρουργείο ήταν αυτό! Το παιδί σφάδαζε στο κλάμα από τους πόνους!» «-Ποιο παιδί, γέροντα;» «-Το ανιψάκι σου, βρε! μου απάντησε. Άγγελοι το χειρούργησαν και του έβαλαν δύο γερά νεφρά!!!» «Α, ο γέροντας τρελάθηκε», είπα μέσα μου, «και όλα τα θαύματα που μου λέει φαντασίες του είναι». Όταν σηκώθηκα να φύγω, με χτύπησε στην πλάτη και μου είπε: «-Άντε, θα κάνεις και κόρη!»
Έφυγα λυπημένος, με τη βεβαιότητα ότι ο γέροντας είχε χάσει τα μυαλά του εκεί στην ερημιά και στη μοναξιά του. Μπήκα στο αυτοκίνητο μου να πάω στην Πρεσβεία, όταν χτύπησε το κινητό μου. Ήταν η γυναίκα μου. Μου μιλούσε και έκλαιγε- δεν μπορούσα να καταλάβω τι έλεγε, μόνο μια φράση ξεχώρισα: «-Νίκο, το παιδί μας είναι καλά!» Προσπάθησα να την ηρεμήσω, για να καταλάβω τι μου λέει. Και μου είπε τα ίδια λόγια του γέροντα: «-Το παιδί μας έχει δύο γερά νεφρά!»
Έπαθα σοκ! Γύρισα πίσω και πήγα στον γέροντα. Το μυαλό μου μπερδεμένο, οι σκέψεις μου άτακτες, πετούσαν εδώ και εκεί. Έφτασα στον γέροντα και για πρώτη φορά γονάτισα μπροστά του και του φιλούσα τα χέρια. «-Είσαι άγιος!» ψιθύρισα «-Παιδί μου, μην το ξαναπείς αυτό. Άγιος είναι μόνο ο Θεός!»
Σε μια εβδομάδα μου ήρθε η επόμενη ευχάριστη είδηση. Η γυναίκα μου ήταν έγκυος. Με το: «Νίκο, αγάπη μου», που μου είπε, θυμήθηκα τα λόγια του γέροντα. «- Μη πεις τίποτα άλλο. Είσαι έγκυος!» «-Ναι, πού το ξέρεις;» «-Μου το είπε ο καλόγερος, ο φίλος μου, και είναι κοριτσάκι!»
Από το θαύμα που έγινε στο ανιψάκι μου πίστεψα πολύ βαθιά στον Θεό. Κανείς και για τίποτε αυτή την πίστη δε θα την κλονίσει. Αν κάποτε αποφασίσεις να έρθεις στα Ιεροσόλυμα, θα χαρώ να έρθεις να με βρεις, θα με ζητήσεις στην Πρεσβεία. Θα πεις θέλω το Νίκο τον Πειραιώτη.
Ωστόσο έχουμε φτάσει στον Πειραιά- εγώ δεν μπορώ να αρθρώσω λέξη, αλλά ούτε και να κατέβω να βγάλω τη βαλίτσα του Νίκου από το πορτ-μπαγκάζ .
ΒΙΒΛ. ΤΑΞΙΔΕΥΟΝΤΑΣ ΣΤΑ ΤΕΙΧΗ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ . ΠΟΡΦΥΡΙΑ ΜΟΝΑΧΗ.

Θαύμα ανήμερα των τριών Ιεραρχών στην κομουνιστική Ρουμανία

Διηγείται ο π. Ιουστίνος Πίρβου
Με τον πατέρα Ιλίε Λακατούσου μείναμε μαζί τέσσερα χρόνια στην Περιπράβα στο Δέλτα.Διακρίθηκε γενικά για την εσωτερική του δύναμη και για τη σιωπή του. Σπάνια τον άκουγες να μιλάει και όταν το έκανε είχε κάτι σημαντικό να πει. Τις πιο πολλές φορές μας προέτρεπε να προσευχόμαστε όταν βρισκόμασταν σε κίνδυνο. Γι’ αυτόν τον άνθρωπο έχω να πω ότι ήταν πραγματικά ταπεινός. Ποτέ δεν ήθελε να βγει στην επιφάνεια,προσπαθούσε να περάσει απαρατήρητος.
Θυμάμαι ένα θαυμαστό γεγονός που έλαβε μέρος στο Δέλτα (του Δούναβη), όπου ο πατέρας Ηλίας έπαιξε έναν ρόλο πολύ σημαντικό.
Στις 30 Ιανουαρίου μας έστειλαν στο κανάλι να κόψουμε τύφη(υδρόβιο φυτό). Καταλαβαίνετε τι σημαίνει αυτό μέσα στην καρδιά του χειμώνα. Σίγουρος θάνατος. Ήμασταν επιπλέον τρομαγμένοι από το γεγονός ότι οι φύλακες είχαν μαζί τους τέσσερα πολυβόλα. Ίσως ήθελαν να μας εκτελέσουν,πιστεύοντας ότι θα αρνηθούμε να εκτελέσουμε τη διαταγή. Ήταν ένα άνοιγμα εκεί στο νερό γύρω στα σαράντα εκτάρια και η τύφη ήταν πέρα βαθιά. Όλοι αρχίσαμε να λέμε μεταξύ μας ότι δεν πρόκειται να μπούμε. Μας διέταξαν να μπούμε και να βγάλουμε δύο δέσμες.
Για ποιόν το κάναμε εμείς αυτό; Ήταν κάτι άσκοπο. Πως να μπεις στο νερό; Αν πατήσεις στο βάλτο ποιός θα σε βγάλει; Διστάσαμε στην αρχή.
Τότε ο πατέρας Ιλίε, αποφασιστικά μας ενθάρρυνε και μας είπε: “Μπείτε, επειδή αυτοί κάνουν κακές σκέψεις. Θα μας πυροβολήσουν. Μπείτε και η Παναγία και οι Τρεις Ιεράρχες θα μας βγάλουν σώους και αβλαβείς.
Μπήκαμε. Το νερό μας έφτανε μέχρι το πηγούνι. Δουλεύαμε σαν να είμαστε στην ξηρά. Σ’ άλλους το νερό έφτανε μέχρι το λαιμό, σ’ άλλους στο στήθος, σ’ άλλους στη μέση, όπως πέτυχε ο καθένας. Μείναμε τρεις ώρες στο νερό και βγάλαμε ότι μας ζήτησαν όμορφα, περιποιημένα και στο ίδιο μέγεθος.
Η θερμοκρασία ήταν -30 και ο πάγος είχε πάχος 20-20 εκατοστά.Κάτω από τον πάγο φαινόνταν τα κίτρινα ανθισμένα νούφαρα.
Μεγάλο θαύμα έγινε εκείνη την ημέρα. Το πρωί είχε ομίχλη, ήταν ο ουρανός συννεφιασμένος και το κρύο σου τρυπούσε τα κόκκαλα. Ξαφνικά βγήκε ήλιος. Άρχισε να κάνει μια ζέστη που εκπλήσσονταν και οι φύλακες. Βγάλαμε τα ρούχα μας για να στεγνώσουν σαν να τα έβαζες στην πιο ζεστή σόμπα, έτσι όπως έβγαιναν οι ατμοί. Ντυθήκαμε και γυρίσαμε στη φυλακή.
Έτσι η Παναγία και οι Τρεις Ιεράρχες ήταν μαζί μας και μας βοήθησαν εκείνη την παγωμένη τριακοστή ημέρα του Ιανουαρίου. Κανένας δεν αρρώστησε. Χάρη στις προσευχές του πατέρα Ιλίε, αλλιώς όλοι θα ήμασταν νεκροί

ΤΟ ΘΑΥΜΑΣΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΟΤΑΝ ΟΙ ΑΡΑΒΕΣ ΚΑΤΕΛΑΒΑΝ ΤΑ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΓΙΟΥ ΤΟΠΟΥΣ.

Πρόκειται για το θαυμαστό γεγονός που συνέβη την εποχή
που οι ’ραβες κατέλαβαν τα Ιεροσόλυμα (1547 μ.Χ.) και τους Αγίους Τόπους. Την εποχή που τούρκος διοικητής ήταν ο Μουράτ IV και πατριάρχης Ιεροσολύμων ο Σοφρώνιος Β΄.
Τότε οι Αρμένιοι αιρετικοί, που από χρόνια έψαχναν ευκαιρία να "βάλουν χέρι" στα Ιερά προσκυνήματα και μάλιστα στον Πανάγιο Τάφο και να "βγάλουν" αυτοί το ’γιο Φως, δωροδόκησαν τον τούρκο διοικητή να δώσει διαταγή να παραμείνουν οι Ορθόδοξοι εκτός ναού το Μ.Σάββατο κατά την τελετή αφής του Αγίου Φωτός! Και το πέτυχαν...

Αυτό έφερε μεγάλη λύπη στους Ορθοδόξους που συνέρρευσαν από όλα τα μέρη του κόσμου για να προσκυνήσουν και να δουν το γεγονός. Όλοι περίμεναν έξω από το Ναό και προσευχόταν με θέρμη στο Θεό να τους δώσει το ’γιο Φως και να δώσει διέξοδο στην κρίση. Την ίδια στιγμή ο μουεζίνης από το διπλανό μιναρέ παρακολουθούσε με περιέργεια την εξέλιξη των πραγμάτων.
Όταν λοιπόν οι Ορθόδοξοι με τον Πατριάρχη προσευχόταν έξω από το Ναό, το πρωί εκείνο του Μ. Σαββάτου του 1547, το ’γιο Φως ξεπήδησε από την κολώνα της εισόδου όπου στεκόταν και από τότε η κολώνα είναι ανοιγμένη και καπνισμένη! Έτσι οι Ορθόδοξοι άναψαν τις λαμπάδες τους, ενώ οι Αρμένιοι έφυγαν ντροπιασμένοι και δεν τόλμησαν έκτοτε να αξιώσουν το προνόμιο αυτό.
Ο μουσουλμάνος μουεζίνης που είδε το θαύμα μπροστά στα μάτια τόσων ανθρώπων, πήδησε από τη χαρά του από το μιναρέ και ομολόγησε πίστη στο Θεό των Χριστιανών. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να μαθευτεί το γεγονός μεταξύ των μουσουλμάνων που το θεώρησαν προδοσία της δικής του πίστης και όρμησαν και τον αποκεφάλισαν. Αυτό ορίζει εξ άλλου ο ισλαμικός νόμος! Έτσι έγινε και μάρτυρας της πίστεως και οι χριστιανοί περιμάζεψαν το λείψανό του που σώζεται μέχρι σήμερα στην Ιερά Μονή Μεγάλης Παναγίας.