Θεοτοκονύμια - Ονόματα της Παναγίας

[ΜΑΝΩΛΗΣ]

Παναγία Εγγυήτρια Σινά



Στην ιερά Εικόνα της Παναγίας της «Εγγυήτριας των Αμαρτωλών», η Θεοτόκος εικονίζεται με το Θείο Βρέφος στο αριστερό Της χέρι. Ο Χριστός σφίγγει με τα δύο χεράκια Του το δεξὶ χέρι της Μητέρας Του, όπως συνηθίζεται όταν γίνεται μία συμφωνία. Στις τέσσερις γωνίες της Εικόνας υπάρχει η εξής επιγραφή σε στίχους:

«Ἐγὼ εἶμαι ἡ Ἐγγυήτρια τῶν ἁμαρτωλῶν πρὸς τὸν Υἱόν Μου· Ἐκεῖνος Μοῦ ἔδωσε τὰ χέρια Του γι᾿ αὐτούς, ὅτι πάντοτε θὰ Μὲ ἀκούη, ὥστε ὅσοι Μοῦ ἀπευθύνουν πάντοτε τὸ “Χαῖρε”, θὰ ζητήσουν διὰ μέσου Ἐμοῦ νὰ χαίρωνται αἰωνίως».

Tην περίοδο της Μεγάλης Τεσσαρακοστής ο Άγιος Αθανάσιος ο Αθωνίτης, ακολουθώντας την παλιά συνήθεια των μοναχών της Παλαιστίνης ασκήτευε στο σπήλαιο του Αγίου Αθανασίου του Αθωνίτου στην Αθωνίτικη Βίγλα.
Μέσα στο Σπήλαιο υπάρχει ησυχαστήριο και δύο μικρά παρεκκλήσια, του Ακάθιστου Ύμνου και του Αγίου Νικολάου, που έχουν κοινό ναό.
Στο παρεκκλήσιο του Ακάθιστου Ύμνου φυλάσσεται η ομώνυμη θαυματουργή εικόνα της Παναγίας. Τη βρήκε μετά από όραμα ο Άγιος Αθανάσιος και τη μετέφερε στο Καθολικό της Μεγίστης Λαύρας, η εικόνα όμως, θαυματουργικά γύρισε στο Σπήλαιο.

Νέα απόπειρα μεταφοράς της κατέληξε στο ίδιο αποτέλεσμα. Όρισε τότε ο Άγιος Αθανάσιος να τιμάται πανηγυρικά με ολονύχτια αγρυπνία στο Σπήλαιο, το Σάββατο του Ακάθιστου Ύμνου. Σύμφωνα με την παράδοση, η εικόνα (Παναγία η Εγγυήτρια) ήρθε στο Σπήλαιο από τα Ιεροσόλυμα και είναι η εικόνα την οποία έβαλε εγγυήτρια της αποχής της από τον πρότερο αμαρτωλό βίο η Οσία Μαρία η Αιγυπτία, όταν αναχώρησε με μόνο εφόδιο δύο φραντζόλες ψωμί και έμεινε στην έρημο επί 40 χρόνια.

[ΜΑΝΩΛΗΣ]

Παναγία Εικονίστρια Σκίαθος



Η ιερά εικόνα της Παναγίας της Εικονίστριας βρέθηκε περί το 1650 με θαυμαστό τρόπο στα κλαδιά ενός πεύκου. Στον τόπο της Ευρέσεως ζούσε κάποιος ασκητής, ο γέροντας ιερομόναχος Συμεών, ο οποίος και είδε ένα μυστηριώδες φως να φωτίζει το ασκητήριό του μέσα από το δάσος. Έκθαμβος και γεμάτος απορία για την προέλευση του εκτυφλωτικού φωτός, μάταια προσπαθούσε να πλησιάσει καθώς αυτό χανόταν. Ύστερα από πολλές απόπειρες αντιλήφθηκε ότι επρόκειτο περί θαύματος. Μετά από προσευχή και νηστεία κατόρθωσε να πλησιάσει το μέρος όπου κρεμόταν η εικόνα στα κλαδιά ενός πεύκου. Τότε αντίκρισε τη γλυκιά μορφή της Παναγίας της Εικονίστριας.
Ο ίδιος δεν μπόρεσε να κατεβάσει την Εικόνα. Ίσως ήταν και θέλημα της Παναγίας να συμβεί αυτό για να γίνουν και άλλοι μάρτυρες του θαύματος. Έμεινε εκεί όλη τη νύχτα προσευχόμενος, και το επόμενο πρωί αναχώρησε τρέχοντας από χαρά για την μεσαιωνική πόλη της Σκιάθου, το Κάστρο, όπου ανήγγειλε στους κατοίκους του το θαύμα. Οι προεστοί τον ακολούθησαν μαζί με τους ιερείς και τον κόσμο. Δάκρυα χαράς ξεχύθηκαν από τα μάτια όλων αντικρίζοντας την εικόνα επάνω στο δένδρο. Ένας νέος ιερέας που ονομαζόταν Ιωάννης ανέβηκε και κατέβασε την Εικόνα, που τοποθετήθηκε στο ασκητήριο του Γέροντα.

Εκεί λίγο αργότερα χτίστηκε και το μοναστήρι της που σώζεται ως σήμερα και τιμάται στα Εισόδια της Θεοτόκου. Αυτή την εορτή αφιέρωσαν τότε στο πάνσεπτο εικόνισμά της οι Σκιαθίτες, καθώς η Παναγία εικονίζεται χωρίς το Χριστό και η μορφή της ομοιάζει με μικρό παιδί, όπως όταν αφιερώθηκε από τους γονείς της Ιωακείμ και Άννα στο Ναό. Λόγω του θείου φωτός που εξέπεμπε η εικόνα ονομάστηκε ‘’Εικων Αστρία’’ δηλαδή εικόνα που λάμπει ως άστρο και κατόπιν ‘‘Εικονίστρια’’. Φέρει όμως και την παραπλήσια ονομασία ‘‘Κουνίστρα’’ ή ‘‘Κουνίστρια’’, είτε από αλλοίωση του τοπικού ιδιώματος, είτε από τα κωνοφόρα δένδρα της περιοχής.
Η εικόνα παρέμεινε στο μοναστήρι της μέχρι το 1846. Τότε με σύμφωνη απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου και ύστερα από αίτημα όλων των κατοίκων της νέας πόλης μεταφέρθηκε η εικόνα και εγκαταστάθηκε στον Μητροπολιτικό Ναό των Τριών Ιεραρχών, ώστε να την έχουν κοντά τους βοηθό και προστασία, και να καταφεύγουν σε αυτή.

Είναι η πολιούχος του νησιού και τελεί πολλά θαύματα σε όσους την επικαλούνται με ευλάβεια και πίστη. Εορτάζει δυο φορές το χρόνο. Στις 21 Νοεμβρίου στα Εισόδια της Θεοτόκου, που είναι και η μεγαλύτερη πανύγηρη. Τότε μεταφέρεται με πομπή από την πόλη στον τόπο της Ευρέσεως, στο αγαπημένο της Μοναστήρι. Η εικόνα μεταφέρεται από χέρι σε χέρι καθώς πλήθος κόσμου συνοδεύει την εικόνα με τα πόδια, ακολουθώντας τη γραφική διαδρομή που διαρκεί 3 περίπου ώρες. Εκεί τελείται Αγρυπνία και τις πρώτες πρωινές ώρες η Ιερά Εικόνα επιστρέφει με τα πόδια ξανά στην πόλη, και μετά το πέρας της Θείας Λειτουργίας στους δύο ενοριακούς Ναούς τελείται Λιτανεία στην πόλη της Σκιάθου. Την μνήμη της Ευρέσεως πανηγυρίζει η Σκιάθος το πρώτο σαββατοκύριακο μετά την 1η Ιουλίου, εκφράζοντας την ευγνωμοσύνη της στην προστάτιδα, βοηθό και πολιούχο της. Την γιορτή αυτή καθιέρωσαν ο παπα-Γιώργης Ρήγας, τελευταίος μύστης του κολλυβαδικού πνεύματος, Λαογράφος και Δάσκαλος, μαζί με τον Αλέξανδρο Μωραϊτίδη, ο οποίος συνέγραψε και την Ακολουθία της.

[ΜΑΝΩΛΗΣ]

Παναγία Ελαιοβρύτισσα Άγιον Όρος



Βρίσκεται στο ¨δοχείο" (αποθήκη υγρών: λαδιού, κρασιού) της μονής Βατοπεδίου και διηγούνται το εξής θαύμα γι' αυτήν: Όταν κάποτε ο όσιος Γεννάδιος ο Βατοπεδινός έχοντας το διακόνημα του "δοχειάρη" γνωστοποίησε στον ηγούμενο ότι το λάδι είχε τελειώσει και θα έπρεπε να περικοπεί η χρήση του από τους αδελφούς, για να μείνει το τελευταίο αγγείο για τις ανάγκες της εκκλησίας, εκείνος του απάντησε να μην μεριμνά αυτός, αλλά να συνεχίσει να το παρέχει ελεύθερα όπως πρώτα. Όταν λοιπόν μια μέρα πήγε να αντλήσει και την τελευταία ποσότητα που, όπως νόμιζε, είχε απομείνει στο αγγείο, το βρήκε ξεχειλισμένο και το λάδι να έχει φθάσει μέχρι την πόρτα του "δοχείου". Η εικόνα έχει μία θαυμάσια ευωδία και λέγεται αλλιώς και "Δοχειάρισσα".

[ΜΑΝΩΛΗΣ]

Παναγία Ελεούσα Άγιον Όρος



Παναγία Ελεούσα: Στον ίδιο χώρο με την εικόνα της Αντιφωνήτριας βρίσκεται και αυτή η εικόνα. Χρονολογείται από τον 15ο αιώνα και προέρχεται από τη σκήτη του Αγίου Ανδρέα. Η εικόνα αυτή σύμφωνα με το Γεράσιμο Σμυρνάκη παλαιότερα ήταν εντοιχισμένη σε τζαμί της Κωνσταντινούπολης, όταν χριστιανοί τεχνίτες της ανακάλυψαν μετά από επισκευές στο οικείο τζαμί, όπου και την πούλησαν το 1893 στον οικονόμο της μονής Σωφρόνιο.

[ΜΑΝΩΛΗΣ]

Παναγία Ἐλεοῦσα Κλεισούρας Αἰτωλίας



Ἡ Μονὴ τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς «Ἐλεούσης», στὸ 20ο χιλιόμετρο τῆς Ἐθνικῆς Ὁδοῦ Μεσολογγίου – Ἀγρινίου, θυμίζει μετεωρίτικο μοναστήρι ἔτσι καρφωμένη ποὺ εἶναι στὸ βουνό, στὰ περίφημα στενὰ τῆς Κλεισούρας. Συνδεδεμένη περισσότερο μὲ ἱστορικὰ πρόσωπα καὶ γεγονότα τῆς νεώτερης ἱστορίας, δὲν ἔπαυε νὰ ἀποτελεῖ καὶ σπουδαῖο κέντρο καὶ σημεῖο ἀναφορᾶς τῆς θρησκευτικῆς ζωῆς τοῦ τόπου.

Ἡ προφορικὴ παράδοση ἀναφέρει ὅτι στὸ παλαιὸ χωριὸ Χρυσοβέργι, στὸ σημεῖο ὅπου σήμερα βρίσκεται τὸ ἐκκλησάκι τῆς Ἁγίας Παρασκευῆς, γύρω στὰ 1700, τὴν ὥρα τῆς Ἀνάστασης, κάποιος Τοῦρκος, μέλος στρατιωτικοῦ ἀποσπάσματος χλεύασε τοὺς Χριστιανούς. Ἕλληνας ὀνόματι Κουμπούρας παρεξηγήθηκε, συνεπλάκη μὲ τὸν Τοῦρκο καὶ τὸν σκότωσε. Οἱ ὑπόλοιποι φοβήθηκαν καὶ ἔφυγαν, οἱ δὲ Ἕλληνες κατέβασαν μὲ σχοινιὰ τὸν Κουμπούρα στὸ σπήλαιο (πάνω ἀπὸ τὸ σημερινὸ μοναστήρι), γιὰ νὰ κρυφτεῖ καὶ ἔτσι νὰ σωθεῖ ἀπὸ τὴν ὀργὴ τοῦ κατακτητοῦ. Ἕνα χρόνο ἔμεινε ἐκεῖ κρυμμένος, τρεφόμενος ἀπὸ τοὺς χωριανοὺς ποὺ τοῦ ἔδιναν τὰ ἀπαραίτητα μέσα σὲ αἰωρούμενο καλάθι. Ὅταν τὸ γεγονὸς ξεχάσθηκε, ὁ Κουμπούρας μὲ τὴ βοήθεια σχοινιῶν ἐπανῆλθε καὶ τότε διηγήθηκε, ὅτι στὸ σημεῖο ὅπου σήμερα εἶναι ὁ ναὸς ἔβλεπε κάθε βράδυ ἕνα ζωηρὸ φῶς. Ὅταν οἱ χωριανοὶ μὲ χίλιες δυσκολίες ἔφθασαν στὸ σημεῖο ποὺ τοὺς ὑπέδειξε, ἔκθαμβοι ἀντίκρυσαν τὴν εἰκόνα τῆς Παναγίας καὶ δίπλα πηγὴ μὲ νερό (ἁγίασμα). Στὸ σημεῖο ἐκεῖνο ἀνήγειραν ἀπὸ εὐλάβεια τὸ πρῶτο ἐκκλησάκι.

Κατὰ τὴν παράδοση πάλι, σ᾿ αὐτὸ φιλοξενήθηκε καὶ ὁ ἐθναπόστολος Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, σὲ μία ἀπὸ τὶς περιοδεῖες του. Ἐδῶ, εἶπε στοὺς χριστιανούς, μίαν ἡμέρα θὰ γίνει ἕνα μεγάλο προσκύνημα. Σὲ ἀνάμνηση τῆς φιλοξενίας στὴ Μονὴ τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ, ὁ μακαριστὸς μητροπολίτης Αἰτωλίας καὶ Ἀκαρνανίας Θεόκλητος (+2008) πρωτοστάτησε στὸ στήσιμο ἀνδριάντα του στὸν περίβολό της.

Συνδεδεμένο μὲ τὴν «Ἐλεοῦσα» εἶναι καὶ τὸ ὄνομα τοῦ Γιάννη Γούναρη, κυνηγοῦ τοῦ Ὁμὲρ Βρυώνη. Ὁ Γιαννιώτης αὐτὸς κυνηγός, λόγω τῆς ἰδιότητός του, πληροφορήθηκε, ὅτι ὁ Ὁμὲρ Βρυώνης σχεδίαζε τὴν ἐπίθεση κατὰ τοῦ ἡρωϊκοῦ Μεσολογγίου στὶς 24 μὲ 25 Δεκεμβρίου τοῦ 1822. Ἀντιμετώπισε ἔντονο δίλημμα: Νὰ σιωπήσει γιὰ νὰ σώσει τὴν οἰκογένειά του, ποὺ κρατοῦσαν ὅμηρο οἱ Τοῦρκοι στὴν Ἄρτα, ἢ νὰ ἀποκαλύψει τὸ μυστικὸ καὶ νὰ σωθοῦν οἱ κάτοικοι τοῦ Μεσολογγίου; Προτίμησε τὸ δεύτερο, σώθηκαν οἱ κάτοικοι τοῦ Μεσολογγίου, σφαγιάσθηκαν τὰ μέλη τῆς οἰκογενείας του καὶ ὁ ἴδιος κατέφυγε στὴ σπηλιὰ τοῦ Κουμπούρα, πάνω ἀπὸ τὸ ἐκκλησάκι τῆς Ἐλεούσης, ὥσπου ἐλευθερώθηκε ἡ νότια Ἑλλάδα. Ὅταν ἀργότερα περνοῦσε ἀπὸ τὸ σημεῖο αὐτὸ περιοδεύοντας ὁ Ὄθων, ὁ Γούναρης τοῦ ζήτησε ἀντὶ γιὰ ἄλλη χάρη, νὰ παραχωρήσει ὁ βασιλιὰς τὴν περιοχὴ στὸ Μοναστήρι καὶ ὁ βασιλιὰς τὴν παραχώρησε ἀπὸ τὴν εἴσοδο ἕως τὴν ἔξοδο τῆς Κλεισούρας (ἀπὸ τὰ ἀρχεῖα τοῦ Κράτους). Αὐτὸς ἦταν ὁ λόγος γιὰ τὸν ὁποῖο ὁ Μητροπολίτης Θεόκλητος ἔστησε εὐγνωμώνως τὴν προτομὴ τοῦ Γιάννη Γούναρη στὴ Μονή, ἐνῶ ἡ Συνομοσπονδία Κυνηγῶν πανηγυρίζει, κατὰ παραδοσιακὸ τρόπο καὶ τιμᾶ τὸν ἥρωα αὐτὸν τὴν Τρίτη Κυριακὴ τοῦ Ἰουνίου κάθε χρόνο. Τὰ ὀστᾶ τοῦ Γούναρη εὑρέθησαν στὰ θεμέλια του Ναοῦ κατὰ τὴν ἀνακαίνιση τὸ 1997 καὶ ἐτάφησαν κοντὰ στὴν προτομή του.

Ἀπ᾿ τὴν Ἐλεοῦσα ἐμπνεύσθηκε ὁ Κωνσταντῖνος Κρυστάλλης καὶ συνέθεσε τὸ ποίημα μὲ τίτλο «Ὁ καλόγερος τῆς Κλεισούρας». Στὴν «Ἐλεοῦσα» ἔγινε μοναχὸς καὶ ὁ Πανάρετος Παλαμᾶς, ποὺ θεωρεῖται καὶ κτήτορας τοῦ πρώτου ξενῶνος (1878), ὕψωσε μανδρότοιχο. Κατεσκεύασε τὴν κλίμακα καὶ ἀπαγόρευσε τὴ βοσκὴ στοὺς χώρους τῆς Μονῆς. Ἐκείνη τὴν περίοδο πέρασε καὶ προσκύνησε τὴν εἰκόνα τῆς Παναγίας ὁ βασιλιὰς Γεώργιος ὁ Α´. Ὁ Χαρίλαος Τρικούπης ἐπισκέφθηκε τὸ μοναστήρι καὶ χρηματοδότησε τὴν κατασκευὴ τῆς στέρνας, ὅπου συγκεντρώνεται τὸ βρόχινο νερό. Κτήτορας τοῦ ἄλλου Ναϋδρίου εἶναι ὁ μοναχὸς Ἀλέξιος ὁ ἐξ Ἰωαννίνων. Ἀπὸ τὸ ἔτος 1950 ἕως τὸ 1953 ἐμόνασε ὁ ἱερομόναχος Ἀγάπιος ἀπὸ τὸ ἄνω Κεράσοβον. Ἀπὸ τὸ ἔτος 1954 ἕως σήμερον (2008) μονάζει ὁ ἱερομόναχος π. Ἱερόθεος ἀπὸ τὸ Λημέρι Εὐρυτανίας. Τὸ 1956, ἡ τότε βασίλισσα Φρειδερίκη ἦρθε καὶ προσκύνησε στὴν Παναγία Ἐλεοῦσα καὶ ἐνήργησε νὰ γίνει ἡ ἄρση τοῦ ἐνοικιοστασίου βοσκῆς αἰγοπροβάτων καὶ τὴν προώθηση τῆς ἀναδάσωσης. Τὸ 1973 κατόπιν ἐνεργειῶν τῆς Ἱερᾶς Μονῆς ἀνεκηρύχθη ὅλη ἡ περιοχὴ τῆς Κλεισούρας, ποὺ ἀνήκει στὴν Ἱερὰ Μονή, ἱστορική, μὲ φυσικὸ κάλλος καὶ προστατεύεται ἀπὸ ὅλες τὶς Δημόσιες ἀρχές. Τὰ τελευταῖα χρόνια, οἱ ἀνακαινιστικὲς ἐργασίες ἐντάθηκαν, μὲ ἀποτέλεσμα τὸ μοναστήρι τῆς «Ἁγίας Ἐλεούσης» νὰ καταστεῖ κέντρο ἕλξεως πολλῶν χριστιανῶν, οἱ ὁποῖοι ἀπολαμβάνουν τὴν προστασίαν τῆς Παναγίας μὲ τὰ πολλὰ θαύματα ποὺ ἔχει κάνει.

[ΜΑΝΩΛΗΣ]

Παναγία Ελεούσα Αγία Βαρβάρα Αιγάλεω



Ένα από τα προσφιλέστερα ονόματα της Παναγίας μας. Είναι Αυτή, που τους πάντες ελεεί. Η ονομασία προήλθε από τον παλαιότατο εικονογραφικό τύπο της Ελεούσας. Είναι γνωστό το τροπάριο του Μεγ. Παρακλητικού Κανόνος: «Ου κρύπτω σου τον βυθόν του ελέους...» και το Κοντάκιο: «... ελέους πηγή, του κόσμου καταφύγιον... ». Υπάρχουν ναού της Παναγίας Ελεούσας στο Αγρίνιο και στην Ιερά Μονή Κύκκου Κύπρου.

[ΜΑΝΩΛΗΣ]

Παναγία Ελεούσα Φράγμα Ποταμών Ρέθυμνο



Δύο χλμ. από το Φράγμα Ποταμών Αμαρίου βρίσκεται το Ιερό Προσκύνημα της Παναγίας Ελεούσας (Ζωοδόχου Πηγής). Στο μέρος αυτό ζούσε κάποτε ένας ασκητής και ήταν το ερημητήριό του.

Το 1918 ο Ιωσήφ Κοτσίφης αγόρασε όλο το δασωμένο Μετόχι, που μέσα σ’ αυτό βρισκόταν και η Εκκλησία της Αγίας Ελεούσας, πάνω σε ξύλο ήταν αποτυπωμένη με θαυμαστό τρόπο η φράση« ΠΑΝΑΓΙΑ ΕΛΕΟΥΣΑ»(φυσικό φούσκωμα φλοιού)

Το 1950 ο ενωματάρχης Μαρκάκης μαζί με το Διοικητή Αμαρίου πήγαν στο δάσος κοντά στην Εκκλησία να κυνηγήσουν. Βρήκαν νερό (αγίασμα) που έτρεχε κάτω από την Αγία Τράπεζα του Ναού,ήπιαν και ο Μαρκάκης έπλυνε το χέρι του, που είχε παραλύσει από καιρό. Μετά από λίγο διαπίστωσε ότι το χέρι του ήταν εντελώς καλά και από θαύμα θεραπεύτηκε. Ανακοίνωσε τότε στον Τύπο ότι έγινε εντελώς καλά και από τότε έγινε γνωστή η Αγία Ελεούσα, λίγο αργότερα άρχισαν να εκχερσώνουν το μέρος. Βρήκαν την Εκκλησία που ήταν χωμένη στο δάσος και ο Κ. Ανδρουλάκης από τις Βολιώνες βρήκε το μικρό εικόνισμά της την ημέρα της Ζωοδόχου Πηγής, εξού και η γιορτή της. Ο γιός του Γιώργης εκεί που έφτιαχνε τα ξύλα για το καμίνι, πρόσεξε ότι ένα ξύλο δεν καθόταν σωστά, το πέταξε, επειδή όμως κίνησε την περιέργειά του, το κοίταξε προσεκτικά και είδε ότι έγραφε με ωραία γράμματα «ΠΑΝΑΓΙΑ ΕΛΕΟΥΣΑ». Πήγε τότε αμέσως στο γέρο Κοτσίφη όπου το διαπίστωσε και εκείνος και το διέδωσε. Έτσι έγινε η Ελεούσα σημαντικό Ιερό Προσκύνημα και πλήθος ανθρώπων έχει ευεργετηθεί από εκείνη.

Αναφέρονται πολλά θαύματα από τη χάρη της και κυρίως θεραπείες από δερματικές παθήσεις. Ανάμεσα σ’ αυτά είναι η αποθεραπεία ενός λεπρού από τους Αποστόλους, λίγο πριν πάει στη Σπιναλόγκα. Θεραπεύτηκε πλήρως, όταν πλύθηκε από το αγίασμα που τρέχει κάτω από την Αγία Τράπεζα. Το Ιερό Προσκύνημα της Ελεούσας επισκέπτονται συχνά αρκετοί πιστοί για να προσκυνήσουν και να πάρουν την ευλογία της.

[ΜΑΝΩΛΗΣ]

Παναγία Ελπίς Πιστών



Η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας της των Πάντων Ελπίδος βρίσκεται στην δεξιά πλευρά του νάρθηκα του Ιερού Ναού των Αγ. Κωνσταντίνου και Ελένης Πλατείας Ιπποδρομίου στην Θεσσαλονίκη.
Σύμφωνα με μία πληροφορία η εικόνα βρίσκεται στο ναό από το 1818, ενώ μία άλλη άποψη οµιλεί για μεταφορά της εικόνας από τη Μικρά Ασία στα χρόνια της μεγάλης προσφυγιάς.
Σήμερα η πρώτη άποψη αμφισβητείται ευρέως. Οι ειδικοί πού εξέτασαν και καθάρισαν την εικόνα από τις καταστροφές πού υπέστη στα χρόνια πού πέρασαν, αλλά και η σύγκρισή της µε άλλες εικόνες πού βρίσκονται στα προσκυνητάρια, (του Αγίου Στυλιανού και των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης) κάνουν λόγο για μεταφορά των εικόνων από τη Μικρά Ασία στα χρόνια της μεγάλης προσφυγιάς. Οι τρείς αυτές εικόνες δεν είναι εικόνες του τέµπλου του ναού. Δεν ταιριάζουν ούτε στις διαστάσεις, ούτε στην τεχνοτροπία. Η τεχνική τους δεν είναι τεχνική αγιογράφων της Θεσσαλονίκης. Δεν τοποθετήθηκαν ποτέ στο τέµπλο, αλλά ξέχωρα σε προσκυνητάρια. Δεν υπάρχουν άλλες πληροφορίες για τον τόπο της προελεύσεώς τους. Και στα βιβλία των «Πρακτικών» δεν αναφέρεται τίποτα απολύτως. Η πεποίθηση, όµως, των ενοριτών για εικόνα της πρόσφατης προσφυγιάς πρέπει να θεωρείται ως η καλύτερη ιστορική μαρτυρία για τα χρόνια πού ήρθε στην Θεσσαλονίκη.
Την νύχτα Μεγάλης Πέµπτης προς Μεγάλη Παρασκευή, του έτους 1931 και ενώ στον Ναό βρισκόταν κόσμος πολύς για τον στολισμό του Επιταφίου η εικόνα της Παναγίας άρχισε να δακρύζει, δάκρυα άρχισαν να κυλούν από τα μάτια της Παναγίας και αργότερα και από τα μάτια του Ιησού.
Σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα η είδηση του θαύματος απλώθηκε σε όλη την περιοχή και πλήθη πιστών συνέρρεαν να προσκυνήσουν την εικόνα να ζητήσουν την βοήθεια της να κλάψουν μπροστά στην χάρη της.
Η εικόνα τιμάται στις 2 Ιουλίου, ενώ πολλοί είναι αυτοί που προστρέχουν στην βοήθεια της καθημερινά τελώντας παρακλήσεις μπροστά της.
(Αναφορά του θαύματος αυτού έγινε στην εφημερίδα "Μακεδονία" της Θεσσαλονίκης στο φύλλο της Μ. Παρασκευής του 1931)

[ΜΑΝΩΛΗΣ]

Παναγία Εμπορείου Κάσσος



Το χωριό Παναγία βρίσκεται στον λόγο επάνω από τον Εμπορειό. Η πρόσβαση, όμως, γίνεται από τον δρόμο που οδηγεί στο Πόλι, στα μισά περίπου του οποίου υπάρχει διασταύρωση αριστερά προς Παναγία.

Χαρακτηριστικό του χωριού είναι τα μεγάλα καπετανόσπιτα -αν και τα περισσότερα σήμερα έχουν είτε εγκαταλειφθεί είτε μετατραπεί σε εξοχικές κατοικίες.

Η Παναγία είναι ο τόπος του μεγαλυτέρου πανηγυριού της Κάσου, κάθε Δεκαπενταύγουστο, στην εκκλησία της Κοιμήσεως της Θετόκου, από την οποία πήρε το όνομά του και οικισμός.
Με ιδιαίτερη ευλάβεια τηρούνται όλα τα πατροπαράδοτα έθιμα κατά τον εορτασμό. Εκατοντάδες απόδημοι Κασιώτες από όλη την Ελλάδα, αλλά καί από το εξωτερικό συρρέουν στο νησί κάθε χρόνο γιά να προσκυνήσουν στην Παναγία

Η εκκλησία της Κοιμήσεως της Θεοτόκου είναι νεώτερο οικοδόμημα (1896), πιθανότατα κτισμένο στη θέση παλαιοχριστιανικής βασιλικής. Στην αυλή της εκκλησίας υπάρχει μαρμάρινη λάρνακα της οσίας Κασσιανής.

[ΜΑΝΩΛΗΣ]

Παναγία Εξακουστή Κρήτη



Η Μονή της Παναγίας Εξακουστής βρίσκεται σε μια πανέμορφη καταπράσινη τοποθεσία κοντά στις Μάλλες Ιεράπετρας. Σήμερα λειτουργεί ως γυναικείο μοναστήρι, ενώ παλαιότερα ήταν ανδρικό. Εδώ λειτουργεί εργαστήριο υφαντουργίας, ραφείο και αίθουσα εκθέσεως εργοχείρων και άλλων αναμνηστικών.

Η ιστορία της μονής έχει συνδεθεί άρρηκτα με μια χαρισματική μορφή που έζησε εδώ, τον ηγούμενο Χατζή Ανανία. Ο Ανανίας λέγεται ότι ως βρέφος δε θήλαζε Τετάρτη και Παρασκευή και αρνούνταν να πιάσει τον μαστό της μητέρας του. Δεν έφαγε ποτέ κρέας, ψάρι και τυροκομικά. Ήταν ξυπόλυτος και ντυμένος κατάσαρκα με τρίχινα και χονδρά ράσα, ενώ για κρεβάτι του είχε το δέρμα ενός ζώου, συνήθως προβάτου, και μαξιλάρι του μία κακόβολη πέτρα. Σε ηλικία 14 χρονών κατέφυγε στη Μονή Καψά, όπου επηρεάστηκε από τον μοναχό Γεροντογιάννη και το 1877 γύρισε στις Μάλλες. Στα ερείπια του μοναστηριού της Εξακουστής υπήρχε ένα σπήλαιο, στο βάθος του σπηλαίου λέγεται ότι βρήκε την εικόνα της Παναγίας και τότε αποφάσισε να ξανακτίσει το μοναστήρι. Μετά τον θάνατο του ανακηρύχτηκε όσιος ενώ όσο ζούσε λέγεται ότι έκανε θαύματα, ενώ χιλιάδες πιστοί συνέρρεαν στην Παναγία την Εξακουστή για να τους ευλογήσει ή να τους θεραπεύσει. Σήμερα, ο τάφος του μοναχού βρίσκεται σε μια γωνιά του περίβολου.