Ορθοδοξία

Όχι που θα σ' αφήσει το ταγκαλάκι να πας να εξομολογηθείς. Μέχρι στην καρέκλα θα σε δέσει . Εσύ όμως εκεί, να επιμένεις και να λες "Κύριε Ιησού Χριστέ Υιέ του Θεού Ελέησόν με", "Κύριε ιλάσθητί μοι την αμαρτωλή". Μόνο έτσι θα τα καταφέρεις.

Πάντως έχε υπόψη σου ότι όλοι έχουμε ταραχή, όταν πηγαίνουμε για εξομολόγηση. Όταν φεύγουμε όμως είμαστε τελείως ήρεμοι και ανακουφισμένοι.

marinam έγραψε: Πιό άκυρη απάντηση (δεν βολέυομαι... ) και πιο προσβλητική δεν έχω δώσει σε άνθρωπο ακόμα και όταν ζούσα κοσμική ζωή. δεν μπορώ, δεν νιώθω άνετα, πανικοβάλομαι, νιώθω άσχημα, νιώθω φόβο, είμαι κλειστοφοβικός άνθρωπος, 1002 απαντήσεις αλλά του είπα το ηρωικό, δεν βολευομαι. έκανα μια πάυση μετά και έφυγα.

Επίτρεψε μου σε παρακαλώ να κάνω μια ερώτηση. Ισως φανεί χαζή, αλλά είμαι αρχάρια ακόμη, οπότε ας το τολμήσω. Τι εννοείς, οτι έκανες κοσμική ζωή? Ερωτώ, γιατί έχω την εντύπωση οτι όλοι σχεδόν κάνουμε κοσμική ζωή εκτός φυσικά, των μοναχών, ασκητών, γενικά των ανθρώπων που παράτησαν τα κόσμια για την αφοσίωση τους στο θεό. Συγχωρήστε με αν έχω παρανοήσει κάτι.

Όσο για τον πνευματικό, είχα σκοπό να πάω τη Δευτέρα με την αδερφή μου αλλά της έτυχε κάτι πολυ σοβαρό που δεν έπαιρνε αναβολή και έτσι το δρομολογήσαμε για Παρασκευή. Η αλήθεια είναι οτι θα μπορουσα να παω μόνη μου, αλλά ''ντραπηκα'' να το πω, κόλλησα...δεν ξέρω.. Ούφ....ας ελπίσω να τα καταφέρω για μεθαύριο.

Χριστίνα μου μην το ξαναπείς, δεν υπάρχουν χαζές ερωτησεις παρα μόνο ερωτήσεις που έχουμε (καλή) άγνοια, που δεν γνωρίζουμε ακόμα, δεν τις είχαμε σκεφτεί αλλά μας δημιουργούνται κενά και μεσω, ώς συνέπειες αυτων έρχονται οι ερωτήσεις αυτές. καμία ερώτηση δεν είναι χαζή. όπως και κανένας άνθρωπος δεν είναι χαζός, όλοι είμαστε άνθρωποι του Θεού και δημιουργήματα Του, μπορεί να πούμε ότι δημιούργησε έναν χαζό άνθρωπο ο Πνοής Μοι Χορηγός μας? όχι.

Μάλλον έχεις δίκιο, τοποθέτώ στα ποσταρίσματα μου και στα κείμενα μου λέξεις που ίσως να μην συνάδουν με το πλήρες νόημα των σκέψεων μου, που προσπαθώ με τα κόπων και βασάνων να σας περιγράψω. και να σας ευχαριστήσω για την κατανόησης σας προς τις ερωτήσεις μου ή τα άσκοπα λόγια και για τα πάντα εν ολίγοις.

Κοσμική ζωή εννοώ ζωή χωρίς καμία επαφή με την Πνευματική, να ενεργω χωρίς να έχω την συναίσθηση ότι έχω και ψυχή που έχει ανάγκες οι οποίες είναι πιο σημαντικές απο τις σωματικές, που ζω χωρίς να έχω τον Θεό στις πράξεις μου, στα λόγια μου, στην επαφή μου με τους συναθρώπους μου. Να ζω και να προσβάλω τον Δημιουργό μου και τον Πατέρα μου. Προσβολή, αμαρτία (αλλά αυτό θα βοηθήσει ο Νίκος και οι υπόλοιποι που είναι Πνευματικά θεμελιωμενοι και που γνωρίζουν) δεν είναι μόνο όταν βρίζω στο ονομά Του, ή Τον ίδιο τον Χριστό αλλά και όταν ενεργώ αντίθετα στα Λόγια Του και τις Διδαχές Του. Με λίγα λόγια να ζω μακριά από τον Χριστό. Αυτό εννοώ όταν γράφω κοσμική ζωή, αλλά μάλλον για να σου δημιουργήσω την σκέψη αυτή ίσως να είμαι λάθος, ίσως να είναι λέξη που αρμόζει κανείς να γράψει όταν αναφέρεται στους Μοναχούς και στις Μοναχές και στους Ιερείς και όχι για τους απλούς λαικούς. Σου ζητώ συγγνώμη για την παρερμηνεία.

Εγώ για όλα μου τα χρόνια ζούσα μακρια απο Αυτόν, αμαρτωλά (και τώρα ζω αλλά .... προσπαθώ) ειδικά μετα τα 18 δεν ξέρω καν πως ζούσα. Για αυτό και το παραμικρό αν θες (που μάλλον είναι λεκτικό μου ατόπημα αλλά το ματαλέω και θα το ματαλέω ότι είναι φτωχές οι λέξεις να περιγράψω τα αισθληματα μου για ολα αυτά) που μαθαίνω και αφορά τον Χριστό, την Εκκλησία, τα Μυστήρια, τους Πατέρες μου φαίνονται ασύλληπτα. με τρόμο, σεβασμό, φόβο (Θεού αλλά και του έξω απο δω μερικές φορές όπως χτες) κλάμα, δέος τα αντιλαμβάνομαι όλα. Απίστευτα μου φαίνονται.

σε ότι αφορά τον Πνευματικό δεν ξέρω τι να πω (για μένα). Ευχομαι να πας την Παρασκευή και να μας γράψεις μόνο ότι πήγες και ολα καλα και είχες ανάπαυση απο τον εξομολόγο. Αυτό ευχομαι.

«Κύριε, ο μη θέλων τον θάνατον του αμαρτωλού ως το επιστρέψαι και ζην αυτόν, ο κατελθών διά τούτο επί της γης, ίνα τους κειμένους και τεθανατωμένους υπό της αμαρτίας εξαναστήσης και σε κατιδείν αυτούς, το φως το αληθινόν, ως ιδείν ανθρώπω δυνατόν, καταξιώσης, πέμψον μοι άνθρωπον γινώσκοντά σε, ίνα, ως σοι δουλεύσας αυτώ και πάση δυνάμει μου υποταγείς και το σον εν τω εκείνου θελήματι ποιήσας θέλημα, ευαρεστήσω σοι τω μόνω Θεώ και καταξιωθώ σου καγώ της Βασιλείας ο αμαρτωλός»

σε κάποιο site μες στον πανικό χτες βρήκα αυτό.

θα ήθελα να ρωτήσω κάτι τον Απόστολο αλλά και απαντά ο καθένας σας. επειδή το ανέφερε ονοματίζω τον Απόστολο.

Απόστολε είπες ότι κατα όταν εξομολογούμαστε είναι και ο δΔαίμονας (υπάρχει και εικόνα που όντως είναι μαζί μας και ο Φύλακας Αγγελος μας) αλλά κουφός και άλαλος. ερώτηση: τώρα αυτός νιώθει ότι εγώ θέλω να εξομολογηθώ? αισθάνεται και "καταλαβαίνει" τι σκέφτομαι? γιατι όταν τα έχω καταφέρει να είμαι με τον Εξομολόγο είναι κουφός και άλαλος?

είπε και ο Νίκος ότι θα με δέσει ακόμα και στην καρέκλα να μην πάω. άρα να υποθέσω ότι "με ακούει"? (τώρα μάλλον κάνω εγώ χαζές ερωτήσεις όπως έγραφε και η Χριστίνα αλλά ρε παιδιά προσπαθώ να καταλαβω για να δω τι άλλο να κάνω και πως να το χειριστώ το όλο αυτό θέμα που με τρώει απο τον Αυγουστο, δηλαδή αν είναι και αυτό με νιώθει να μην σκέφτομαι το πότε και το πως θα εξομολογηθώ).

Καλησπέρα Μαρίνα ,

Καταρχάς τις δικές μου απόψεις να μην τις θεωρείς απόψεις απο άτομο.... Πνευματικά θεμελιωμένο - στο λέω με επίγνωση, σε καμία περίπτωση απλά, αν δεις κάτι καλό δέξου το και όπως είπε ο Μέγας Βασίλειος

αὐτὰ τὰ συγγράμματα νὰ τὰ σπουδάζουμε ἀκολουθώντας τὸ παράδειγμα τῶν μελισσῶν. Οἱ μέλισσες δὲν πετᾶνε σὲ ὅλα τὰ λουλούδια μὲ τὸν ἴδιο τρόπο. Κι ὅπου καθίσουν, δὲν κοιτᾶνε νὰ τὰ πάρουν ὅλα. Παίρνουν μονάχα ὅσο χρειάζεται στὴ δουλειά τους καὶ τὸ ὑπόλοιπο τὸ παρατοῦν καὶ φεύγουν.

Ήθελα να σου πω να τον αφήσεις τον πονηρό, στο αυτεξούσιο και την ελευθερία σου δεν έχει δουλειά αυτός. Στα λέω αυτά για να μην σε πιάσουν φόβοι, αν πρέπει να μας ανησυχεί κάποιος αυτός είναι ο ίδιος μας ο εαυτός. Ο Θεός να σου δώση δύναμη Μαρίνα και η αγία της οποίας φέρεις το όνομα. Δεν ξέρω αν έχεις διαβάσει τον βίο της αλλά υπήρξε πολύ γενναία και ταπείνωσε τον πονηρό και σίγουρα θα σε βοηθήσει μόλις της το ζητήσεις!

Απο τον βίο της Αγίας Μαρίνας.

Μέσα στην φυλακή μάλιστα συνέβη το εξής: ο διάβολος μεταμορφωμένος σε άγριο δράκοντα, προσπάθησε να κάνει την αγία να φοβηθεί. Αυτή όμως προσευχήθηκε στον Θεό και αμέσως ο δράκοντας άλλαξε μορφή και έγινε ένας μαύρος σκύλος και τότε η αγία άρπαξε ένα σφυρί και χτυπώντας τον στο κεφάλι και την ράχη τον ταπείνωσε.

Διαβάζοντας το παραπάνω υποθέτω πως ήθελε να την κάνει να φοβηθεί για να ξεχάσει τον Χριστό και βλέπεις, ήταν πρώτα η προσευχή που έκανε και έχασε ο πονηρός την δύναμη του και απο δράκος έγινε σκύλος και ύστερα το θάρρος της που τον κατατρόπωσε.

Έψαξα λιγάκι και παραθέτω λίγο υλικό σε περίπτωση που θέλεις να διαβάσεις ή να προβληματιστείς στο θέμα της εξομολόγησης.

http://antiairetikes-selides.gr/images/grafes/eksom.pdf

Συζήτηση με θέμα την εξομολόγηση απο το φόρουμ του agiooros.net

Συζήτηση με θέμα εμποδια κατα την εξομολογηση

Καλό αγώνα Μαρίνα.

Την αγωνία της Μαρίνας πριν την πρώτη εξομολόγηση την έχω περάσει και εγώ και πιστεύω οι περισσότεροι από εμάς.. Την πρώτη φορά που επρόκειτο να εξομολογηθώ στη Μονή Γρηγορίου στο Άγιο Όρος είχα και εγώ μεγάλη αγωνία και περισσότερο στο από πού να αρχίσω και στο πού να τελειώσω.

Όμως με το που μπήκα στον Ιερό Χώρο η γλυκύτητα του Πνευματικού- ο οποίος σε ρωτά αν είναι η "πρώτη φορά"- έκανε τη γλώσσα μου να λυθεί και να ξεπεράσω τους όποιους ενδοιασμούς. Πράγματι όπως λέει και ο Νίκος, όταν τελειώνεις και βγαίνεις από τον Ιερό Χώρο της εξομολόγησης, νοιώθεις πράγματι ξαλαφρωμένος!

Μαρίνα με το χιούμορ μου πιο πάνω ο στόχος μου ήταν να σε χαλαρώσω, όχι να σε μπερδέψω περισσότερο.

Οι αμαρτίες μας δίνουν στο διάβολο δικαιώματα να επεμβαίνει στη ζωή μας. Η Εξομολόγηση του αφαιρεί αυτά τα δικαιώματα. Όπως καταλαβαίνεις δεν του αρέσει καθόλου να πηγαίνουμε για Εξομολόγηση. Αν ήταν στο χέρι του δε θα μας άφηνε ποτέ. Ο Θεός δεν του επιτρέπει παρά μόνο ενίοτε να μας βάζει εμπόδια, για να επιβεβαιώνουμε την ειλικρινή πρόθεσή μας για μετάνοια και Εξομολόγηση.

Αυτή την κατάσταση των εμποδίων την έχω ζήσει τόσο σε σχέση με τη δική μου Εξομολόγηση, όσο και σε σχέση με την προσπάθειά μου να πάρω κι άλλους μαζί μου για Εξομολόγηση, που δεν εξομολογούνται τακτικά. Στατιστικά σας λέω ότι μόνο μια στις δυο φορές πετυχαίνει και μερικές φορές ακόμη πιο δύσκολα.

Όταν όμως κάποιος έχει τακτική επαφή με το Πνευματικό του, το φαινόμενο αυτό τείνει να εκλείψει.

Τελικά είναι πολύ δύσκολο βήμα η Εξομολόγηση. Δεν μιλάω μόνο για μένα, αλλά και για αρκετούς ανθρώπους γύρω μου. Συζήταγα με μια φίλη τις προάλλες, η οποία ενω δεν είναι άθεη, δεν πηγαίνει στην Εκκλησία, ίσως γιατί δεν πιστεύει πως οι ιερείς-μια μερίδα αυτών- είναι άξιοι εκπρόσωποι του θεού.
Μου είπε, οτι για τις αμαρτίες της έχει την γνώση των πράξεων της και οτι κάθε βράδυ κάνει τηνκριτική της στον εαυτό της, με την υπόσχεση και την υπέρτατη προσπάθεια να μην τις επαναλάβει ξανά. Μου είπε, οτι προσεύχεται τα βράδυα με τον δικό της τρόπο, χωρίς να αποστηθίζει διάφορα προσευχητάρια και έτσι η συνείδηση της αλλά και η καρδιά της είναι καθαρή.
Επίσης, ανέφερε πως ο θεος θα είναι ο κριτής και μόνο εκείνος γνωρίζει την καρδιά της και αν η ψυχή της είναι καλή ή κακή.

" Ποιός ο λόγος να πάω στον Πνευματικό. Μήπως για να έχω την άφεση ώστε στο μέλλον να υποπέσω πάλι στις ίδιες αμαρτίες? Δεν χρειάζομαι ελαφρυντικά, χρειάζομαι όμως να τα κουβαλάω στην πλάτη μου για να μην τις επαναλάβω ξανά" μου είπε χαρακτηριστικά.


Της πρότεινα να πάμε μαζί στον Πνευματικό, αλλά ήταν ανένδοτη και κυρίως για το ότι αφού ενεργεί με αυτόντον τρόπο και προσπαθεί να μην βλάπτει τον πλησίον της και να μην επαναλαμβάνει αμαρτίες, ποιός ο λόγος να απευθυνθεί σε έναν Πνευματικό?

Γενικώς, υπάρχει μια πληθώρα πληροφοριών που αφορούν τη Χριστιανοσύνη μας. Ανέφερε, το οτι δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι για τα ακριβή στοιχεία των Εαυγγελίων και αυτό διοτι κατά καιρούς γράφηκαν οτι πολλά απο αυτά διαστρεβλώθηκαν με την πάροδο των χρόνων και κάποιοι τα έκοψαν και τα έραψαν στα μέτρα τους.

Τέλος, ήθελα να ρωτήσω αν μπορούμε να συζητήσουμε κάπου για το Ευαγγέλιο του Ιούδα. Μου είπε επιγραμματικά οτι πολλοί έσπευσαν να το δυσφημίσουν γιατί δεν ήταν αποδεκτές οι απόψεις του, αλλά εκεί έκοψα τη συζήτηση διότι είμαι εντελώς ανενημέρωτη.

φυσικά, η συζήτηση δεν βγήκε πουθενά. Ίσως, και το γεγονός οτι δεν κατέχω τις γνώσεις δεν μπόρεσα να την κάνω να δοκιμάσει αυτή την εμπειρία.

Σας ευχαριστω και ο θεός να μας έχει όλους καλά. Δοξασμένο το Όνομα Σου.

Επομένως Χριστίνα η φίλη σου δεν είναι άθεη, αλλά είναι καταμπερδεμένη, επειδή προτιμά ν΄ακολουθεί το λογισμό της παρά ν΄ακολουθήσει την Εκκλησία και τους Αγίους.

Έχει πλάσει στο μυαλό της μια έννοια του Θεού που τη βολεύει στη ζωή της και φυσικά δεν θέλει να πάει σε Πνευματικό, επειδή μπορεί να της γκρεμίσει αυτή την εικόνα και να την αναγκάσει να δει την Αλήθεια.

Δεν έχει νόημα να πάει κάποιος να Εξομολογηθεί, όταν δεν πιστεύει στον Αληθινό Θεό, όπως μπορεί να Τον γνωρίσει μέσα στην Εκκλησία, που είναι η συνέχεια της παρουσίας Του Χριστού πάνω στη γη, μετά την Ανάληψη Του.

Μεγάλη απάτη του διαβόλου είναι επίσης ότι δεν έχει νόημα να εξομολογηθούμε κάτι που σύντομα θα επαναλάβουμε. Είναι απάτη για δυο λόγους:

1. Μήπως αν δεν το εξομολογηθούμε δεν θα το επαναλάβουμε;
2. Αν το εξομολογηθούμε με μετάνοια, δηλαδή απόφαση να μην το επαναλάβουμε επειδή μας απομακρύνει από το Θεό, που τόσο αγαπούμε και θέλουμε να πλησιάσουμε, ποιος μας λέει ότι με τη Χάρι Του δεν θ' απαλλαγούμε απ' αυτό οριστικά; Μπορεί να μας φαίνεται αυτό ακατόρθωτο για τα ανθρώπινα δεδομένα, αλλά για το Θεό τίποτε δεν είναι αδύνατο.

Στην πραγματικότητα η στάση αυτή σημαίνει μη μετάνοια, δηλαδή ενώ το λογικό μέρος του νου λέει ότι μια πράξη είναι λάθος υπερισχύει το επιθυμητικό που σπρώχνει στην επανάληψή της. Δεν φτάνει να λέμε ότι κάτι είναι αμαρτία , ακόμη και να το παραδεχόμαστε δημόσια (μεταμέλεια), πρέπει να θελήσουμε να μην το επαναλάβουμε, τότε μόνο υπάρχει μετάνοια.

Ο Χριστός είπε στους Αποστόλους ότι μπορούν να συγχωρούν το ίδιο λάθος "εβδομήντα φορές το επτά (490)" φορές, θέλοντας όχι να δώσει ένα απόλυτο νούμερο, αλλά να δείξει ότι όσες φορές κι αν ζητήσουμε από το Θεό να μας συγχωρήσει με πραγματική μετάνοια, Εκείνος μας συγχωρεί. Κάποια στιγμή σύμφωνα με την πνευματική μας πρόοδο, την προαίρεσή μας μπορεί να κρίνει ότι ήρθε η ώρα να μας απαλλάξει από το πάθος, που μας σπρώχνει στη συγκεκριμένη αμαρτία και να πάψουμε να την επαναλαμβάνουμε. Μέχρι τότε έχει σημασία να μη μένουμε πεσμένοι, αλλά κάθε φορά να τρέχουμε στο πετραχήλι του Πνευματικού μας και να ξανασηκωνόμαστε.