Ορθοδοξία

Το παρακάτω κείμενο...εγράφη από τον µακαριστό πατέρα Αντώνιο Αλεβιζόπουλο
στις 19.2.1992 και απετέλεσε τµήµα µιας ευρύτερης επιστολής που εστάλη τον Οκτώβριο του 1995 από τον ίδιο, ως υπεύθυνο της «Υπηρεσίας Ενηµερώσεως, Διαλόγου και Πολιτισµού»,
η οποία λειτουργούσε τότε, ....
«Προς πρόσωπα κατέχοντα θέσεις ευθύνης στην πνευµατική, κοινωνική και πολιτική ζωή του ευρυτέρου ορθοδόξου χώρου».
.. παρατίθεται εδώ, προκειμένου να τύχει περαιτέρω συζητήσεως, -εάν είναι επιθυμητό-, μετά και τα τελευταία τεκταινόμενα, στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης

Η ευθύνη της ακαδηµαϊκής µας Θεολογίας
H απολογητική της Εκκλησίας µας πρέπει να ξαναβρεί το αληθινό της περιεχόµενο και
τη βασική θέση που της ανήκει δίπλα από την λατρευτική ζωή, το κήρυγµα και την κοινωνία
αγάπης στα πλαίσια της όλης ζωής και δραστηριότητας του σώµατος της Εκκλησίας.
Η απολογητική της Εκκλησίας µας οφείλει σήµερα όσο ποτέ άλλοτε να αποτελέσει
ιδιαίτερο µέληµα στην προσπάθεια για µία ευρύτερη µόρφωση και προετοιµασία των
µελλοντικών στελεχών της Εκκλησίας. Όµως διαπιστώνουµε πως αυτή την θέση δεν την
συµµερίζονται οι παράγοντες εκείνοι, οι οποίοι έχουν την ευθύνη για την εκπαίδευση των
θεολόγων µας.
Μεταξύ πολλών ακαδηµαϊκών θεολόγων, κυριαρχεί ένα πνεύµα που στρέφεται εναντίον
της εκκλησιαστικής απολογητικής. Στον χώρο των Θεολογικών µας Σχολών υψώνεται ένα
περίεργο και ύποπτο µέτωπο εναντίον της άµυνας της Εκκλησίας µας. Αποφεύγεται
συστηµατικά η οριοθέτηση της ορθοδόξου πίστεως και η αντιπαράθεση.
Τόσο η οριοθέτηση όσο και η αντιπαράθεση αξιολογούνται αρνητικά, διότι, δήθεν,
ιδεολογικοποιούν την πίστη. Η απολογητική διακονία δεν έχει πλέον να αντιµετωπίσει µόνο
την πολεµική από µέρους των ποικίλων αιρέσεων, της παραθρησκείας και από µέρους των
ανθρώπων του κόσµου τούτου, πρέπει να αντιµετωπίσει και την εναντίωση των ανθρώπων
µέσα από την Εκκλησία.
Υπάρχει όµως και κάτι περισσότερο ανησυχητικό σ’ αυτή την υπόθεση. Πίσω από την
αρνητική στάση κρύβεται µία διαφορετική αντίληψη περί της µοναδικότητας της
χριστιανικής Εκκλησίας και της εν Χριστώ σωτηρίας.
Κατά την αντίληψη αυτή, ο Χριστός είναι µεν «η οδός», αλλά αυτή την οδό µπορούν να
την βαδίσουν και άνθρωποι εκτός της χριστιανικής Εκκλησίας. Αυτό οδηγεί τους
ακαδηµαϊκούς αυτούς θεολόγους, όταν οµιλούν για τις διάφορες εξωχριστιανικές θρησκείες, να
µην το κάνουν µε κριτικό πνεύµα ούτε να καταβάλουν προσπάθεια οριοθετήσεως της
ορθοδόξου πίστεως. Έτσι, οι νεαροί θεολόγοι µας εκπαιδεύονται σε ένα «ουδέτερο» πνεύµα.
Αυτό το ουδέτερο πνεύµα, το οποίο σήµερα ονοµάζεται «επιστηµονικό» η
«αντικειµενικότητα», καλλιεργήθηκε από ακαδηµαϊκούς θεολόγους πολύ πριν εµφανισθούν οι
διάφορες αποκρυφιστικές, γκουρουϊστικές, νεογνωστικές οµάδες και ψυχολατρείες. Αυτό
αποδεικνύεται και από εκπαιδευτικά εγχειρίδια για τους θεολόγους φοιτητές κατά τις
τελευταίες δεκαετίες. Όχι η οριοθέτηση η η αντιπαράθεση, αλλά η αναζήτηση «κοινών
σηµείων» και «κοινού θρησκευτικού εδάφους» βρίσκεται στο επίκεντρο των ενδιαφερόντων της
ακαδηµαϊκής µας Θεολογίας, άσχετα από το γεγονός ότι υπάρχουν και λαµπρές εξαιρέσεις.
Σύµφωνα µε την νέα τάση ακαδηµαϊκών µας θεολόγων, εισάγεται νέα χριστολογία και
νέα εκκλησιολογία. Γίνεται έµµεση αντιπαραβολή ανάµεσα στην «κατεστηµένη» ή
«ιστορική Εκκλησία», προφανώς µε την «πνευµατική Εκκλησία», στην οποία ανήκουν
δήθεν και οι οπαδοί εξωχριστιανικών θρησκειών. Ο Χριστός ως λογίζεται παντού,
«κοιµάται» την νύκτα των θρησκειών. Δεν χρειάζεται κανείς να ενταχθεί στην «ιστορική
Εκκλησία», για να γίνει µέτοχος των ενεργειών του Αγίου Πνεύµατος, δηλαδή της σωτηρίας(!)
Με αυτήν την τοποθέτηση γίνεται κατανοητό γιατί µεταξύ ακαδηµαϊκών µας θεολόγων
κυριαρχεί η τάση αντικαταστάσεως της Θεολογίας µε τη θρησκειολογία, πράγµα που σηµαίνει
ολοκληρωτική µετατόπιση του πεδίου. Στο επίκεντρο δεν τίθεται πλέον η θεία αποκάλυψη,
αλλά το θρησκευτικό φαινόµενο, η θρησκευτική παράδοση, η θρησκευτική εµπειρία, το πνεύµα
της θρησκείας. Έτσι, γίνεται λόγος για διαφορετικές θρησκείες που όλες κινούνται στο ίδιο
έδαφος (προσδιορίζονται ψυχολογικά) και πρέπει να αξιολογούνται ως «ίσες και όµοιες».
- 38 -Η τάση αυτή ακυρώνει το έργο του θεολόγου και τον µεταβάλλει σε θρησκειολόγο και
µάλιστα µε την έννοια ότι δεν πρέπει να εκφράζει θέση ούτε να προβαίνει σε αντιπαράθεση,
αλλά να µένει «αντικειµενικός παρατηρητής», δηλαδή να εγκαταλείπει κάθε σταθερό και εκ
των προτέρων προσδιορισµένο πνευµατικό έδαφος.
Αυτή η τάση «πέρασε» στην Αµερική και στην Ευρώπη κατά τον περασµένο αιώνα µε
την παρουσία Ινδών γκουρού στο «Κοινοβούλιο των Θρησκειών» (Σικάγο 1893) και µε τη
Θεοσοφία της Ε.Π. Μπλαβάτσκυ. Στη χώρα µας ακούγονται σήµερα επίσηµες φωνές, το
Ποιµαντικό τµήµα της Θεολογικής Σχολής να µετονοµαστεί σε θρησκειολογικό και το µάθηµα
των Θρησκευτικών να αντικατασταθεί µε θρησκειολογικό µάθηµα. Με αυτόν τον τρόπο η
ποιµαντική της Εκκλησίας µας δέχεται επίθεση από τους υπεύθυνους λειτουργούς της
Ορθοδόξου Θεολογίας.
Εναρµόνιση των θρησκειών
Η νέα τάση εναρµονίζεται κατά ένα τρόπο µε την προπαγάνδα εκατοντάδων
παραθρησκευτικών οµάδων που βρίσκουν απήχηση µεταξύ νέων ανθρώπων. Οι οµάδες αυτές
κηρύττουν ότι δεν υπάρχει αξιολογική διάκριση ανάµεσα στις ιδέες η σε οποιεσδήποτε
θρησκευτικές η άλλες απόψεις. Δεν υπάρχει αντικειµενική διαφορά ανάµεσα στην αλήθεια και
στο ψεύδος, στο καλό και στο κακό. Όλα αποτελούν εκδηλώσεις της µίας πραγµατικότητος
(απόλυτος µονισµός) και ποικίλλουν ανάλογα µε το εξελικτικό επίπεδο του κάθε ανθρώπου,
του κάθε λαού στην κάθε εποχή. Δεν χρειάζεται συνεπώς οριοθέτηση, δεν χρειάζεται αντιπαράθεση.
Αυτή η ισοπέδωση η «εναρµόνιση» των θρησκειών, των αξιών, των πολιτισµών,
«περνάει» τώρα και σε νοµικά κείµενα και διεθνείς συµβάσεις και τείνει να κατοχυρωθεί ως
«διεθνές δίκαιο». Επίλεκτα στελέχη του ΟΗΕ και άλλων διεθνών οργανισµών ανήκουν σήµερα
στο χώρο αυτό του ακατάσχετου συγκρητισµού και αποκρυφισµού και προωθούν την ιδέα της
πανθρησκείας και του παν-πολιτισµού µε ποικίλους τρόπους.

Από τέτοιους κύκλους καταβάλλεται σήµερα συντονισµένη προσπάθεια να καθοριστούν
ενιαία και για ολόκληρη την ανθρωπότητα οι σκοποί της παιδείας («νέα παγκόσµια
εκπαίδευση»), για να δηµιουργηθεί, όπως διακηρύττουν, ένας «νέος παγκόσµιος
πολιτισµός», µία «νέα παγκόσµια ηθική» και µία «νέα παγκόσµια κοσµική
πνευµατικότητα»!

Βέβαια οι επώνυµοι αυτοί παράγοντες των Διεθνών Οργανισµών, κάνουν αυτές τις
σαφείς διακηρύξεις σε εσωτερικά, αποκρυφιστικά έντυπα. Στα κείµενα των Διεθνών
Συµβάσεων γίνεται λόγος για διάφορους πολιτισµούς, αλλά µέσω των ενιαίων σκοπών της
παιδείας επιδιώκεται η σύγκλιση των θρησκειών και πολιτισµών και η ενοποίηση του κόσµου
µε βάση την εναρµόνιση σε όλους τους τοµείς της ζωής.

Η αποφυγή οριοθετήσεως της πίστεως, η υπογράµµιση του «κοινού εδάφους» και του
«κοινού σκοπού» και «στόχου», στον οποίο «φθάνει κανείς από διαφορετικούς δρόµους»,
αφαιρεί από τους νέους ανθρώπους κάθε σταθερό έδαφος κάτω από τα πόδια τους και οδηγεί
στην πλήρη σύγχυση και αβεβαιότητα.

ΠΗΓΗ: περιοδικό Παρακαταθήκη, τ.28 (Ιαν.-Φεβ. 2003).

Το μάθημα των θρησκευτικών στην Γερμανία
Τρίτη, 8 Απριλίου 2014



Το μάθημα των θρησκευτικών στην Γερμανία κατοχυρωμένο, στην Ελλάδα υπονομεύεται;
Έλληνα μετανάστη παιδί στην Γερμανία εγγράφηκε στο Γερμανικό Σχολείο και οι γονείς βρέθηκαν αντιμέτωποι με ένα δίλημμα: Έπρεπε να δηλώσουν ποιο μάθημα θρησκευτικών το παιδί τους θα παρακολουθούσε. Ήταν χριστιανοί Ορθόδοξοι οι γονείς. Είχαν από το Γερμανικό κράτος 3 δυνατότητες να δηλώσουν για το μάθημα των θρησκευτικών.
-Το ομολογιακό μάθημα των προτεσταντών-ευαγγελικών,
-το ομολογιακό μάθημα των δυτικών-καθολικών,
- και το μάθημα ηθικής.

Οι γονείς μετά από πολύ σκέψη και επικοινωνία με γνωστό τους ιερέα αποφάσισαν να επιλέξουν και να δηλώσουν το μάθημα Ηθικής για το παιδί τους για να μην επιδράσουν αρνητικά τα άλλα ομολογιακά μαθήματα στην διαφορετική πίστη του και να ανατραφεί μέσα στην παράδοσή τους, διατηρώντας την ελληνορθόδοξη ταυτότητά του.

Ας το μάθουν και οι εδώ πολιτικολογούντες που θέλουν το μάθημα των θρησκευτικών να μεταβληθεί σε θρησκειολογικό και να μην έχει ομολογιακό χαρακτήρα λόγω της υπάρξεως θρησκευτικών μειονοτήτων. Ας μιμηθούν την κατά τα άλλα πρότυπο Γερμανία και στο μάθημα των Θρησκευτικών.

Πηγή: http://proskynitis.blogspot.de/2014/04/blog-post_8.html

Νίκος έγραψε:Εγώ συμφωνώ με τις παρατηρήσεις του Μάνου για υποχρεωτικό μάθημα σε όλες τις τάξεις και τις βαθμίδες και διαφορετικό περιεχόμενο σε κάθε τάξη, αλλά πιστεύω ότι υπό της παρούσες συνθήκες είναι προτιμότερο στο Λύκειο και ίσως και το Γυμνάσιο να χωριστεί σε δυο διαφορετικά μαθήματα κατ' επιλογήν του μαθητή σε Ορθόδοξη κατήχηση ομολογιακού χαρακτήρα και θρησκειολογία.

Φυσικά θα προτιμούσα τα θρησκευτικά να είναι μάθημα Ορθόδοξης κατήχησης ομολογιακού χαρακτήρα και υποχρεωτικό, αλλά το θεωρώ ανέφικτο υπό τις παρούσες συνθήκες, επειδή:

1. Πολλοί από τους δασκάλους και τους Θεολόγους που διδάσκουν στις διάφορες βαθμίδες της εκπαίδευσης δεν έχουν Ορθόδοξη κατάρτιση και αρκετοί δεν είναι καν Χριστιανοί, επομένως σε καμιά περίπτωση το μάθημα που κάνουν δεν μπορεί να θεωρηθεί Ορθόδοξη κατήχηση. Πολλές φορές από τέτοια διδασκαλία οι μαθητές αποκτούν μια εντελώς στρεβλή εικόνα για την Ορθόδοξη πίστη μας και την Εκκλησία.

2. Υπάρχουν αφόρητες πιέσεις από πολλές πλευρές για άρση του ομολογιακού χαρακτήρα του μαθήματος, οι οποίες δεν μπορούν ν' αγνοηθούν από το Υπουργείο Παιδείας, γιατί βασίζονται στο Ευρωπαϊκό κεκτημένο.

3. Ούτως ή άλλως το μάθημα, με τη σημερινή του μορφή έχει γίνει μικτού χαρακτήρα και ομολογιακό και θρησκειολογία.

Επομένως κατά τη γνώμη μου η μόνη ρεαλιστική λύση, αν θέλουμε τα παιδιά μας να συνεχίσουν να διδάσκονται την Ορθόδοξη πίστη μας, πρέπει να χωριστεί το μάθημα στο Γυμνάσιο και το Λύκειο και η Ορθόδοξη κατήχηση να διδάσκεται αποκλειστικά από Θεολόγους καθηγητές, που να είναι Χριστιανοί Ορθόδοξοι.

Χωρίς να γνωρίζω, ότι αυτό είναι νομοθετημένο στη Γερμανία, είχα προτείνει παραπάνω το χωρισμό του μαθήματος των Θρησκευτικών σε κατ' επιλογήν μάθημα Ορθόδοξης κατήχησης ή Θρησκειολογίας. Έτσι και τα παιδιά Ορθοδόξων οικογενειών θα διδάσκονται από Ορθόδοξους Θεολόγους σωστά την πίστη μας και τα παιδιά μη Χριστιανικών οικογενειών δεν θα είναι υποχρεωμένα να παρακολουθήσουν την Ορθόδοξη κατήχηση.

Όπως δεν είναι δυνατόν να υποχρεώσουμε, όσους δεν είναι Χριστιανοί, να παρακολουθούν Ορθόδοξη κατήχηση, έτσι δεν πρέπει σε καμιά περίπτωση να επιτρέψουμε στην κατάργηση του ομολογιακού χαρακτήρα των Θρησκευτικών στα ελληνικά σχολεία. Ας αφήσουμε την επιλογή στους γονείς, όπως και στη Γερμανία.

Domna έγραψε:Το μάθημα των θρησκευτικών στην Γερμανία
Τρίτη, 8 Απριλίου 2014



Το μάθημα των θρησκευτικών στην Γερμανία κατοχυρωμένο, στην Ελλάδα υπονομεύεται;
Έλληνα μετανάστη παιδί στην Γερμανία εγγράφηκε στο Γερμανικό Σχολείο και οι γονείς βρέθηκαν αντιμέτωποι με ένα δίλημμα: Έπρεπε να δηλώσουν ποιο μάθημα θρησκευτικών το παιδί τους θα παρακολουθούσε. Ήταν χριστιανοί Ορθόδοξοι οι γονείς. Είχαν από το Γερμανικό κράτος 3 δυνατότητες να δηλώσουν για το μάθημα των θρησκευτικών.
-Το ομολογιακό μάθημα των προτεσταντών-ευαγγελικών,
-το ομολογιακό μάθημα των δυτικών-καθολικών,
- και το μάθημα ηθικής.

Οι γονείς μετά από πολύ σκέψη και επικοινωνία με γνωστό τους ιερέα αποφάσισαν να επιλέξουν και να δηλώσουν το μάθημα Ηθικής για το παιδί τους για να μην επιδράσουν αρνητικά τα άλλα ομολογιακά μαθήματα στην διαφορετική πίστη του και να ανατραφεί μέσα στην παράδοσή τους, διατηρώντας την ελληνορθόδοξη ταυτότητά του.

Ας το μάθουν και οι εδώ πολιτικολογούντες που θέλουν το μάθημα των θρησκευτικών να μεταβληθεί σε θρησκειολογικό και να μην έχει ομολογιακό χαρακτήρα λόγω της υπάρξεως θρησκευτικών μειονοτήτων. Ας μιμηθούν την κατά τα άλλα πρότυπο Γερμανία και στο μάθημα των Θρησκευτικών.

Πηγή: http://proskynitis.blogspot.de/2014/04/blog-post_8.html

Και οι τρεις επιλογες ειναι εντελως αντιορθοδοξες και καλυτερα να επιλεγαν να μην κανει τιποτα απο αυτα. Τι σχεση εχει το ορθοδοξο πνευμα με ηθικισμους; αυτα ειναι προτεσταντισμοι μεταμφιεσμενοι...

Νομίζω πως από όσα διάβασα στο κείμενο, ήταν υποχρεωμένοι να διαλέξουν ένα από τα τρία, οπότε διάλεξαν το μη χείρον.

Η αλήθεια είναι… Έωλα και σαθρά τα επιχειρήματα-προφάσεις του ιδεολογικού πολέμου του Υπουργείου Παιδείας κατά του μαθήματος των Θρησκευτικών



Παν. Τσαγκάρη, Γεν. Γραμματέα της ΠΕΘ

Η αλήθεια είναι…
Έωλα και σαθρά τα επιχειρήματα - προφάσεις
του ιδεολογικού πολέμου του Υπουργείου Παιδείας κατά του μαθήματος των Θρησκευτικών

Ας ξεκαθαρίσουμε ορισμένες λανθασμένες ερμηνείες και παρερμηνείες που υπάρχουν γύρω από το μάθημα των Θρησκευτικών.

1. Είναι απόλυτα λάθος η αφοριστική διατύπωση ότι το παρόν μάθημα των Θρησκευτικών είναι «κατηχητικό».

Η αλήθεια είναι ότι είναι κατά βάση Ορθόδοξη Χριστιανική Αγωγή με επιπρόσθετες ενότητες και στοιχεία από τις χριστιανικές ομολογίες και τις θρησκείες σε κάθε βιβλίο κάθε σχολικής τάξης (στη Β΄ Λυκείου το μάθημα είναι καθαρά θρησκειολογικό).

2. Είναι απόλυτα λάθος η συμπερασματική διαπίστωση ότι το μάθημα των Θρησκευτικών που διδάσκεται τόσα χρόνια σε όλες σχεδόν τις τάξεις του ελληνικού σχολείου, δεν έχει αποτελέσματα επειδή δεν πετυχαίνει να κάνει τους μαθητές χριστιανούς, διότι η αλήθεια είναι ότι:

α) Ο στόχος του μαθήματος είναι να προσφέρει πνευματικούς προβληματισμούς ως προς τις δυνατότητες που έχει η χριστιανική πίστη να ανακαινίζει και να εντάσσει τη ζωή στο πλαίσιο της αγάπης και δι΄ αυτής στην προοπτική της αιωνιότητας. Αν κάποιοι (πολλοί ή λίγοι) μαθητές/τριες υιοθετήσουν την εν Χριστώ ζωή, τώρα ή αργότερα, εξαρτάται από πολλούς παράγοντες και όχι μόνον από τη διδασκαλία του μαθήματος.

β) Ακριβώς, επειδή δεν είναι «κατηχητικό» μάθημα και δεν έχει στόχο να επιβάλλει σε κανέναν τίποτε, απευθύνεται στην ελευθερία του μαθητή/τριας και δεν είναι δυνατό, όπως και σε κάθε άλλο μάθημα, να υπολογίζει ή να μετρά κανείς τα αποτελέσματα, εξετάζοντας με εντελώς εξωτερικά και ηθικιστικά κριτήρια το αν και κατά πόσον γίνονται οι μαθητές χριστιανοί. Το μάθημα έχει πνευματικό χαρακτήρα, το δε θέμα της οντολογικής βελτίωσης του/της μαθητή/τριας είναι εντελώς πνευματικό και ποιοτικό και επομένως δεν χωράνε ποσοτικές μεζούρες και επιφανειακά κριτήρια αποτελεσματικότητας, όπως αυτά που χρησιμοποιούν όσοι επικαλούνται αυτήν την αιτιολογία για να δυσφημίσουν το μάθημα.

γ) Ως ένα μάθημα του ελληνικού σχολείου, το μάθημα των Θρησκευτικών πετυχαίνει ό, τι… και τα άλλα μαθήματα (τα Αρχαία, η Γλωσσική διδασκαλία, η Κοινωνιολογία, η Αγωγή του Πολίτη, η Ιστορία, η Γεωγραφία, κ.α.)! Αυτό, επομένως, είναι ένα γενικότερο πρόβλημα που αφορά τον τρόπο και τη φιλοσοφία που μαθαίνουν στο σχολείο τα παιδιά. Μήπως, αν δεν μαθαίνουν οι μαθητές/τριες ορθογραφία ή συντακτικό ή ιστορία δεν ευθύνεται το περιεχόμενο των μαθημάτων αυτών, όσο μάλλον η παιδαγωγική και διδακτική μεθοδολογία τους και οι διδάσκοντές τους και μήπως σε αυτήν την κατεύθυνση θα έπρεπε να εστιάσουμε την προσοχή μας και στο μάθημα των Θρησκευτικών και όχι στο περιεχόμενό του;

3. Είναι απόλυτα λάθος η τοποθέτηση ότι το παρόν μάθημα των Θρησκευτικών πρέπει να αλλάξει, διότι η ελληνική κοινωνία είναι πλέον κατά βάση πολυπολιτισμική.

Η αλήθεια είναι ότι η κοινωνία δεν έχει γίνει ούτε θα γίνει πολυπολιτισμική επειδή υπάρχουν εντός της κάποιοι μετανάστες. Αυτός ο λανθασμένος ορισμός της πολυπολιτισμικότητας απέτυχε. Είναι επίσης, αλήθεια ότι μέχρι στιγμής ένας και μοναδικός και κυρίαρχος πολιτισμός υπάρχει στην Ελλάδα, ο ελληνορθόδοξος (ας μας υποδείξουν όσοι ισχυρίζονται το αντίθετο, ποιους άλλους πολιτισμούς συναντούν εκείνοι στον ελλαδικό χώρο). Είναι αλήθεια ακόμη, ότι σχεδόν όλοι οι μετανάστες – λαθρομετανάστες – πρόσφυγες και λοιποί αλλοεθνείς και αλλόδοξοι μαθητές που ζουν στη χώρα μας, δέχονται και επιζητούν, με χαρά και πραγματική δίψα, να σπουδάσουν τον πολιτισμός μας. Δεν θα επέλεγαν εξάλλου τη χώρα μας με το συγκεκριμένο πολιτισμικό της επίπεδο, αν είχαν κάτι καλύτερο να διαλέξουν. Επέλεξαν να έρθουν στην Ελλάδα και όχι να εγκατασταθούν για παράδειγμα στις ομόδοξές τους πλούσιες μάλιστα χώρες της Αραβικής χερσονήσου.

4. Είναι απόλυτα λάθος η συλλογιστική ότι η ελληνική κοινωνία έχει παγκοσμιοποιηθεί και, συνεπώς, έχει γίνει άθρησκη, λαϊκή, κοσμική και άθεη, οπότε, κατ΄ επέκταση, και το μάθημα των Θρησκευτικών δεν έχει χώρο στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα, διότι η αλήθεια είναι ότι:

α) Ενώ πράγματι η ελληνική κοινωνία και η νεολαία της ειδικότερα, έχει δεχθεί και δέχεται μια αρκετά μεγάλης έκτασης επίδραση από τον εξαμερικανοποιημένο - παγκοσμιοποιημένο τρόπο ζωής (εξαιτίας του διαδικτύου, των πολυμέσων, των ΜΜΕ και γενικότερα της ευμάρειας που προσφέρει η εποχή μας και της διευκόλυνσης των επικοινωνιών μεταξύ ανθρώπων και λαών), τελικά, όμως η επίδραση αυτή δεν έχει καταφέρει να αλλοιώσει και να αλλάξει το DNA, τον υπαρκτικό πυρήνα του Έλληνα, ούτε τον ελληνικό τρόπο ζωής, στοιχεία που συνεχίζουν να είναι άρρηκτα δεμένα με αυτό που καλούμε ελληνορθόδοξη παράδοση, την οποία το μάθημα των Θρησκευτικών στο σχολείο, έρχεται για να την αναδείξει και να τονίσει την ιδιαιτερότητα και το νόημά της για μια αληθινή ανθρώπινη και θεανθρώπινη ζωή.

β) Υπάρχουν, βέβαια, όπως προαναφέραμε και αλλόδοξοι και άθεοι στη χώρα μας οι οποίοι όμως, οφείλουν να συμβιώσουν δημοκρατικά με τη βούληση της πλειονοψηφίας των πολιτών της χώρας όπου επέλεξαν να ζουν και τελικά να σέβονται τις συνταγματικές επιταγές της ελληνικής πολιτείας, οι οποίες υπάρχουν ακριβώς για να ορίζουν τις συντεταγμένες διαβίωσης μιας ευνομούμενης κοινωνίας - πολιτείας και όχι να προσπαθούν να επιβάλλουν αυταρχικά, με διάφορα αντιδημοκρατικά μέσα τις αρχές τους στη συντριπτική πλειονοψηφία των ορθοδόξων.

5. Είναι απόλυτα λάθος η άποψη ότι δεν είναι δυνατόν με το νόμο να υποχρεώσουμε τα παιδιά να μάθουν την Ορθόδοξη Πίστη, διότι η αλήθεια είναι ότι:

α) Όλοι οφείλουν να σέβονται το Σύνταγμα και τους νόμους, διαφορετικά, όταν ο καθένας ενεργεί κατά το δοκούν και κατά το συμφέρον του ή την ιδεολογία του, η ευνομούμενη πολιτεία μετατρέπεται σε αναρχική και εμπόλεμη ακολασία, με αποτέλεσμα ο βίος των πολιτών να γίνεται επισφαλής, ταραγμένος και ανήσυχος, με ότι αυτό, τελικά, μπορεί να συνεπάγεται γι΄ αυτή την πολιτεία και τους πολίτες της.

β) Είναι επίσης, αλήθεια ότι με την επίκληση των συνταγματικών επιταγών δεν υποχρεώνουμε τα παιδιά να αποδεχθούν με τη βία μια πίστη, αλλά πρώτιστα απευθυνόμαστε στους αρμόδιους κυβερνητικούς πολιτικούς και απαιτούμε από αυτούς να εφαρμόσουν πολιτικές στο χώρο της Παιδείας, που να απορρέουν όχι από τις προσωπικές ή τις κομματικές τους ιδεοληψίες, αλλά από την πιστή τήρηση των συνταγματικών υποχρεώσεων και της θελήσεως του ελληνικού λαού.

6. Είναι απόλυτα λάθος η θέση ότι δεν είναι δυνατόν επ΄ άπειρον με την επίκληση των νόμων να υποχρεώνουμε πολιτικούς, που δεν εμφορούνται από τα χριστιανικά ιδεώδη να εφαρμόσουν πολιτικές χριστιανικές, τη στιγμή, μάλιστα, που και πολλοί χριστιανοί συμπολίτες μας αδιαφορούν ή και δεν δέχονται να συμπορευθούν με τις χριστιανικές αξίες διότι η αλήθεια είναι ότι:

α) Όντως, πολλοί πολιτικοί μας, από όλο το πολιτικό - κομματικό φάσμα και πολλοί χριστιανοί, επίσης, είναι άγευστοι της χριστιανικής αλήθειας και ζωής και ζουν πελαγοδρομώντας μέσα στους κοσμοπολίτικους ωκεανούς της εκκοσμίκευσης. Όμως, είναι εξ ίσου αλήθεια ότι οφείλουμε όσοι πιστοί, και δόξα τω Θεώ υπάρχουν ακόμη πάρα πολλοί στην ελληνική επικράτεια, να αγωνιζόμαστε για τα αυτονόητα και να διακηρύττουμε και να ομολογούμε παντού, με δύναμη και παρρησία, την αλήθεια της πίστεως και τη δύναμη του Ευαγγελίου. Ο Χριστός είπε στους μαθητές του: «ὃ εἰς τὸ οὖς ἀκούετε, κηρύξατε ἐπὶ τῶν δωμάτων» (Αυτό που ακούτε μυστικά στο αυτί, διαλαλήστε το σε όλους από τις ταράτσες) (Ματθ. 10, 27).

β) Είναι αλήθεια ότι αγωνιζόμαστε και οφείλουμε να αγωνιζόμαστε ακόμα και όταν, οι αδελφοί μας, κληρικοί και λαϊκοί, δεν αγωνίζονται, διότι προσωρινά μπορεί να είναι ολιγόπιστοι, ράθυμοι, κουρασμένοι, απογοητευμένοι, φοβισμένοι, δειλοί, μοιραίοι και άβουλοι, αποτραβηγμένοι στα ίδια, συμφεροντολόγοι που δεν τολμούν να αντισταθούν στην πλημμυρίδα της αδιαφορίας και της αθεΐας ή πάλι, διότι κοιμίζουν τη συνείδησή τους ότι έπραξαν το καθήκον τους, εκφωνώντας έναν λόγο ή γράφοντας κάποια κείμενα, χωρίς, όμως, να έχουν ουσιαστικά διάθεση για ομόνοια, συναδέλφωση, αλληλεγγύη και συστράτευση σε έναν αγώνα διαρκείας με συγκεκριμένους στόχους, στρατηγική και τακτική.

γ) Είναι αλήθεια επίσης, ότι αγωνιζόμαστε και θα αγωνιζόμαστε με στρατηγική και τακτική και μάλιστα, με κάθε νόμιμο μέσο, με στόχο πάντα να είμαστε αποτελεσματικοί, έως ότου επιτρέψει ο Θεός, διότι, τελικά, το θέλημα Εκείνου θα τελεσθεί.

7. Είναι ακόμη, απόλυτα λάθος η πρόταση ότι τα νέα πιλοτικά Προγράμματα Σπουδών είναι η πεμπτουσία της ορθής διδασκαλίας του μαθήματος των Θρησκευτικών, διότι η αλήθεια είναι ότι:

α) Αν πράγματι εφαρμοσθούν τα νέα Προγράμματα Σπουδών, θα αλλάξει άρδην ο χαρακτήρας του μαθήματος στη χώρα μας, και αυτή η αλλαγή αυτόματα θα μετατρέψει το μάθημα σε μια κοινωνικο-πολιτικο-φιλοσοφικο-ανθρωπιστικού περιεχομένου πολυθρησκειακή φλυαρία, όπου ενδεχόμενα, ακόμη και η αναφορά στο όνομα του Χριστού να θεωρείται μη πολιτικά και διδακτικά ορθή ή, ακόμη, και μη νόμιμη, δυσκολεύοντας έτσι το έργο του διδάσκοντος και οδηγώντας τους μαθητές στη θρησκευτική σύγχυση και ουσιαστικά στην άρνηση της πίστης τους, στο μηδενισμό και στην αθεΐα.

Τελικά και οι υπέρμαχοι και οι πολέμιοι του μαθήματος των Θρησκευτικών, όλοι, οφείλουμε να συνειδητοποιήσουμε ότι οι νέοι ζητούν την αλήθεια, την οποία φαινομενικά, μέσα στην επαναστατικότητα της εφηβείας τους, μπορεί και να την απορρίψουν. Όμως είναι αλήθεια ότι διψούν και θέλουν την αλήθεια και πρέπει να ακούσουν την αλήθεια και οφείλουμε να τους δώσουμε αυτήν αλήθεια και ας την απορρίψουν προσωρινά. Εμείς θα έχουμε κάνει το χρέος μας απέναντι στα παιδιά μας. Θα έχουμε πραγματοποιήσει τη σπορά του ζωντανού και αγαπητικού λόγου της Ορθόδοξης Χριστιανικής Παιδείας στις ψυχές των παιδιών και θα τους έχουμε προσφέρει μια ασφαλή παρακαταθήκη γεμάτη με πνευματικά και υπαρξιακά νοήματα για τη ζωή τους.

Το μάθημα των Θρησκευτικών είναι τελικά, η Λυδία λίθος της επιβίωσής μας ως έθνους και οφείλουμε να το συνειδητοποιήσουμε πριν ζήσουμε, ως λαός, λόγω της μη καλλιέργειας της πνευματικής μας ταυτότητας και ιδιοπροσωπίας ανεπανόρθωτες απώλειες και τελικά, την ταπείνωση των δικών μας Καυδιανών δικράνων.

http://www.impantokratoros.gr

Δεν ξέρω τι θα κάνουν τελικά αλλά πρέπει να διασφαλιστεί ότι δεν θα γίνεται με το ζόρι γνωριμία με την Ορθοδοξία, με τους γονείς να είναι αναγκασμένοι να εμπιστεύονται αυτή την πρώτη γνωριμία στο κάθε ένα θεολόγο... Μου αρέσει το παράδειγμα της Γερμανίας που δίνει επιλογές...
Πρώτον υπάρχει το δικαίωμα των γονιών στην επιλογή διαπαιδαγωγησης των δικών τους παιδιών... Πιστεύω ότι πρέπει να είναι σεβαστό.
Μην μιλάς λέμε εμείς οι Ορθοδοξοι σε κάποιον που δεν θέλει ακόμα να ακούσει... Αν είχα παιδί θα προτιμούσα να μάθει το παιδί μου για την Ορθοδοξία από τον πνευματικό μου και την Γραφή και όχι από έναν ξένο... Θα άφηνα το παιδί μου να επιλέξει ποιο μάθημα θέλει, αν είχε π.χ και την επιλογή ενός άλλου π.χ κοινωνικού δικαίου...
Και αν επελεγε τα θρησκευτικά θα ανησυχούσα για το αν θεολογος έλεγε φονταμενταλιστικά πράγματα ή και λανθασμένα χρησιμοποιόντας μεταδίδοντας και προσωπικές απόψεις... Π.χ "Το κράτος πολεμάει την Εκκλησία, έτσι είναι να ξέρετε οι αριστεροί"... Πάρε και την πολιτική παρέα δλδ.. Η να μιλά με τρόπο που θα έκανε το παιδί μου να νιώθει ατοπες ενοχές και φόβους... Έστω ότι διαφωνείτε μαζί μου....
Και μαθαίνετε ότι είμαι θεολόγος στο παιδί σας... Πρέπει ντε και καλά να του μιλάω εγώ επί 3 χρόνια είτε το θέλετε είτε όχι ?
Συγνώμη που διαφωνώ σε πολλά θέματα ... Δεν έχω καμία πολιτική άποψη σε όσα λέω, απλώς έτσι εκφράζω την δική ανησυχία σε αυτά τα θέματα και αισθάνομαι ότι το κάνω με καλές προθέσεις...
Η μόνη μου ανησυχία σε όσα λέω είναι αν σε θέματα που σχετίζονται με την Ορθοδοξία είναι προτιμότερο για την ψυχή μου να σιωπώ με μηδέν κίνδυνο να πω κάτι λανθασμένο, η να λέω αυτό που νιώθω, πράγμα που με ευχαριστεί...
Για να νιώσω καλύτερα θα σας πω ότι αισθάνομαι ότι κάτι λάθος μπορεί να λέω με την έννοια ότι πρέπει τα παιδιά να ακούσουν για τον Χριστιανισμο αλλά θα προτιμούσα να γίνεται περιληπτικά και για όσο θέλει το παιδί δίχως να δημιουργεί αρνητικές αντιδράσεις... Και όσα ανέφερα τα νιώθω σαν το λιγότερο κακό... Κανείς δεν θέλω να νιώθει ότι πιέζεται να ακούσει κάτι ακόμα και σωστό αν δεν θέλει... Και οι γονείς να ξέρουν ότι οι άνθρωποι της εκκλησίας θέλουν τα παιδιά όλων να είναι Ορθοδοξα, αλλά δεν παρεμβαίνουν αδιάκριτα... Το να γνωρίσεις την Ορθοδοξία πρέπει να γίνει με καλή διάθεση...
Αν οι μη θρησκευόμενοι γονείς κάποιου παιδιού του λένε κοίτα πως αναγκάζουν τον κόσμο, μόνο κακό θα κάνει το υποχρεωτικό μάθημα... Αν είναι Ορθοδοξοι, θα το επιλέξουν ελεύθερα...

Επειδή, Sparrow, έχεις πει πολλές φορές ότι συνήθως διαφωνούμε, σου προτείνω να διαβάσεις 4 δημοσιεύσεις πιο πάνω τις απόψεις μου πάνω στο θέμα αυτό. Ίσως αυτή τη φορά συμφωνούμε στα περισσότερα.

Όμως, όπως προκύπτει από το παράδειγμα της Γερμανίας, το ομολογιακό μάθημα δεν μπορεί παρά να είναι της επικρατούσας θρησκείας, άντε και της δεύτερης (Ορθόδοξος Χριστιανισμός, Ισλάμ) και αυτό δεν μπορεί παρά να διδάσκεται από θεολόγους που να υποδεικνύονται από τους αντίστοιχους θρησκευτικούς φορείς, δηλαδή την Ορθόδοξη Εκκλησία και το Μουφτή της Θράκης (αν το λέω καλά) και για όσους δεν θέλουν να συμμετάσχουν στα ομολογιακά μαθήματα οι υπόλοιποι "θεολόγοι" μπορούν να διδάσκουν, ότι άλλο εγκυκλοπαιδικό ή ηθικοπλαστικό μάθημα επιθυμεί το Υπουργείο Παιδείας.

Όντως Νίκο σε γενικές γραμμές συμφωνώ με το δημοσίευμά σου, αλλά κάπου μπερδεύτηκα...
Στην αρχή λες οτι θα προτιμούσες τα θρησκευτικά να είναι μάθημα Ορθόδοξης κατήχησης ομολογιακού χαρακτήρα και υποχρεωτικό, αλλά το θεωρείς ανέφικτο λόγο του οτι δεν μπορεί να διασφαλιστεί εν ολίγοις η ποιότητα που θα διατηρούσε αυτό τον χαρακτήρα,και για άλλους πρακτικούς λόγους,
και στο τέλος γράφεις οτι δεν είναι δυνατόν να υποχρεώσουμε, όσους δεν είναι Χριστιανοί, να παρακολουθούν Ορθόδοξη κατήχηση... Δεν μπορούν να ισχύουν και τα δυο μαζί όπως το αντιλαμβάνομαι... και συμφωνώ με το δεύτερο γιατί μέρος της σωστής διδασκαλίας θα ήταν και η ελευθερία παρακολούθησης...
Η Θρησκειολογία πιστεύω οτι θα μπορούσε ήταν ένα κεφάλαιο της ιστορίας και οτι ταιριάζει πιο πολύ εκεί και να συνδεθεί με τις κοινωνίες και λοιπά έθιμα και ήθη των χωρών... Εκεί θα αναφέρεται και η Ορθοδοξία σε σχέση με την Ελλάδα και όλες οι θρησκείες και πως δένουν με τον τοπικό τρόπο ζωής...

Όσοι δεν είναι θρησκευόμενοι, μπορούν αποκτήσουν αρχές αντικειμενικά σωστές (που δεν διαφέρουν απο τις Χριστιανικές απο κοινωνικής μόνο άποψης) με τον τίτλο κοινωνικό δίκαιο και ανθρώπινα δικαιώματα...
Τα οποία δεν τα θεωρώ ηθικιστικά παραμύθια, αλλά μαθήματα που μπορεί να συμβάλουν στο είναι του ατόμου, στην ποιότητά του σαν άνθρωπος... Μαθήματα κατά του bulling , η έννοια του σεβασμού στα δικαιώματα κ.α... (τα οποία θα υπάρχουν και στα θρησκευτικά αλλά και με θρησκευτικό υπόβαθρο...)
Τέλος θα έπρεπε να είναι υποχρεωτικό να επιλέξει κάποιος ένα απο τα δύο μαθήματα, αλλά και τα 2 άμα θέλει...
Έτσι το κράτος θα σεβαστεί την θρησκευτική ελευθερία, και τους Χριστιανούς, και θα βοηθά και σε ένα βαθμό και τα παιδιά που οι γονείς τους δεν διαθέτουν το υπόβαθρο για να τους δώσουν κάποια εναύσματα να αγαπήσουν την τιμιότητα και την παιδεία και να νιώσουν μέρος αυτής και να είναι άτομα δημιουργικά με αγάπη για την γνώση και τους ανθρώπους...
Τέλος να πώ οτι θα πρέπει οι θεολόγοι όχι απλώς να επιλέγονται μόνο απο την εκκλησία (ειδικά αν κάθε μητρόπολη αποφασίζει ξεχωριστά) αλλά να περνάνε και απο ψυχολόγο απο το υπουργείο παιδείας,καθώς και όλοι οι καθηγητές...
Γιατί ακόμα και οι ίδιοι Ιερείς είναι άνθρωποι και μερικές φορές έχουν απόψεις που ξεφεύγουν απο τον σεβασμό στους άλλους, ή και την ίδια την δημοκρατία...
Να διασφαλιστεί δλδ οτι δεν θα πει ένας στην τάξη " Παιδιά, η χρυσή αυγή είναι παρεξηγημένη... α, και να καταράσσεστε τους άθεους..."
Ακόμη δεν νομίζω οτι μόνο οι μη θρησκευόμενοι θα διάλεγαν το 2ο μάθημα... Πολλοί απλώς σε τέτοια θέματα δεν θέλουν να εμπιστευτούν έναν άγνωστο, αλλά κάποιον που επέλεξαν, όπως κάνουμε με τον πνευματικό μας... εκτός άμα ο δάσκαλος στα θρησκευτικά έχει μιλήσει και γνωριστεί με τους γονείς...

Σεβαστή η άποψή σου Sparrow. Το θέμα είναι ότι η κυβέρνηση δεν είναι υπέρ της θρησκευτικής ελευθερίας, όπως διακηρύσσει, αλλά επιθυμεί και επιχειρεί να καταργήσει κάθε τι που έχει σχέση με την Ορθοδοξία, με σκοπό το συντομότερο δυνατόν ν΄αποτελέσει ιστορικό παρελθόν. Για την επίτευξη του στόχου αυτού επιστρατεύει όλα τα μέσα, θεμιτά και αθέμιτα. Άλλωστε είναι γνωστό ποιος βρίσκεται πίσω από τις επιθέσεις των αναρχικών στην Εκκλησία, τις υλικές και τις ιδεολογικές επιθέσεις.