Πως ορίζεται η πίστη;

[Μηνάς]

Έχει αρχίσει να μπλέκει λίγο η κατάσταση με το συγκεκριμένο ζήτημα, και επειδή πολλές φορές τα μονοπάτια της ανθρώπινης φιλοσοφίας καταντούν άκρως επικίνδυνα μπροστά στη "μωρία" του κυρήγματος του σταυρού, δεν θα ήταν συνετό να υπάρχει σιωπή από μέρους μου. Πιστεύω ότι ο Κϋριος θα βοηθήσει να φανερωθούν τα προβλήματα και οι κίνδυνοι που θα προσπαθήσω να αναδείξω.

Αδελφέ εν τη σκόνη φιλόσοφε, (που έλεγε και ένας κάποτε στο εσωτέρικα). Παρακολουθώ την προσπάθειά σου να τεκμηριώσεις τη θέση ότι η πίστη χρειάζεται κάποιας μορφής νοητική διεργασία, κάποιας μορφής νοητική προσπάθεια, κάποιας μορφής νοητική έρευνα για να σταθεί, και ότι σαν τυφλή υπακοή η πίστη δεν υφίσταται. Ενδεικτικά σημεία των λόγων σου είναι για παράδειγμα

Η πλήρης πίστη θα έρθει με τη δική μας έρευνα και ενδιαφέρον

Η αποδοχή άνευ έρευνας μας οδηγεί κάλιστα στην καταδίκη

Ερευνάτε λοιπόν για να πιστέψετε!

Τι νόημα έχει να λέμε ότι πιστεύουμε κάτι όταν δεν το εχουμε ερευνήσει οι ίδιοι και δεν έχουμε πειστεί οι ίδιοι με όσα μέσα διαθέτουμε ότι είναι αληθινό;

Θα μπορούσα να τα πιάσω ένα ένα, αλλά θα μιλήσω συνολικά, μιας και στο σύνολό τους οι θέσεις σου εμφανίζουν και κάποιες αξιοσημείωτες αντιφάσεις. Από τη μία προσπαθείς να τεκμηριώσεις το πως η πίστη υφίσταται σαν αποτέλεσμα ερεύνης και γνώσης των του Θεού, και από την άλλη λες

Δηλαδή αποδίδει "μισθό" όχι ανάλογα με τα επιτεύγματα, γιατί αυτά μπορεί να μην ολοκληρωθούν λόγω αντίξοων συνθηκών, αλλά ανάλογα με την προθυμία , την επιθυμία που έχει κανείς να τον βρει! Γιαυτό και στον Αβραάμ λογίστηκε ως δικαιοσύνη η πίστη του στα λόγια του Θεού .

Η τοποθέτησή σου γενικά θα μπορούσε να παρομοιαστεί με τη θεωρία του Δαρβίνου για την εξέλιξη των ειδών. Ο Δαρβίνος έχει μια άριστη θεωρία για να εξηγήσει πως από ένα κύτταρο εξελίχθηκαν όλα τα άλλα. Όταν έρχεται όμως η ώρα να εξηγήσει πως δημιουργήθηκε το πρώτο κύτταρο, όλα καταρρέουν. Κάπως έτσι λοιπόν και εσύ, έχεις μια πολύ καλή θεωρία για το πως η πίστη από κόκκο (που δεν έχει και κανένας μας μάλλον αλλά τέλος πάντων) εξελίσσεται μέσω της έρευνας και μεγαλώνει. Όμως όλη η θεωρία αυτή περί έρευνας από την οποία εξαρτάται κατ ουσία η πίστη, καταρρέει όταν χρειαστεί να εξηγήσει τον πρώτο αυτό κόκκο πίστης.

Χρησιμοποιείς λοιπόν ένα παράδειγμα με τον Αβραάμ,

Ο Αβραάμ πίστεψε σε κάτι που σε άλλον θα φαινόταν αδύνατο, αλλά είχε ήδη μέσα του τη βεβαιότητα ότι ο Θεός μπορεί να κάνει αδύνατα πράγματα. Αυτή είναι η πραγματική γνώση και η πραγματική λογική. Από τη στιγμή που βλέπει κανείς να πραγματοποιείται ένα αδύνατο φαινόμενο η λογική λέει ότι το ον που το πραγματοποίησε μπορεί να πραγματοποιήσει και άλλα.

και σε αυτό το παράδειγμα δεν εξετάζεις καθόλου το αρχικό στάδιο αυτής της βεβαιότητας που αναφέρεις. Πριν ο Αβραάμ φτάσει στο σημείο να πιστεύει γιατί είχε ερευνήσει και είχε ήδη τη βεβαιότητα, υπήρξε ένα άλλο καθοριστικό σημείο κατά το οποίο πίστεψε χωρίς να υπάρχει ΚΑΜΙΑ απόδειξη άλλη από το ότι άκουσε μια φωνή να του λέει ότι Αυτός είναι ο Θεός. Στην αρχική λοιπόν επαφή του Αβραάμ με το Θεό, δεν υπήρχε ούτε βεβαιότητα, ούτε δυνατότητα έρευνας, ούτε δυνατότητα αποδείξεων. Και όμως, ο Αβρααμ πίστεψε. Και ήταν τόσο σημαντικό αυτό που έκανε, ακριβώς επειδή δεν υπήρχαν όλα τα παραπάνω. Άρα, η πίστη κατουσίαν, είναι εντελώς ανεξάρτητη, και μάλιστα αντιστρόφως ανάλογη από το ποσό/ποσοστό αποδείξεων, αποτελεσμάτων ερεύνης ή νοητικών διεργασιών. Η πίστη είναι χάρισμα του Κυρίου, σύμφωνα και με αυτό που ο Ιάκωβος, στην επιστολή του που απευθύνεται σε μέλη της εκκλησίας, μέλη που και ερευνούν και ψάχνουν και αποδείξεις έχουν, λέει. Να τη ζητήσουν από το Θεό. Δεν τους λέει ούτε να ερευνήσουν καλύτερα, ούτε βαθύτερα.
Πρώτα εμφανίζεται λοιπόν η πίστη, χωρίς προυποθέσεις και προαπαιτούμενα, και μετά εμφανίζεται η δυνατότητα της επιβεβαίωσης.

Πάνω από όλα αυτά, η γραφή κάνει ξεκάθαρο ότι ο ανθρώπινος νους αδυνατεί εξ ορισμού να συλλάβει και να κατανοήσει ότιδήποτε σχετίζεται με το Θεό. Τα του Θεού ΜΟΝΟ το Άγιο Πνεύμα μπορεί να τα αποκαλύψει στον άνθρωπο και σε καμία περίπτωση δεν εξαρτώνται από το πόσο χρόνο θα ξοδέψει κανείς να ερευνήσει και να μελετήσει. Μπορεί η επιθυμία να γνωρίσει κανείς καλύτερα το Θεό να παίζει όντως σημαντικό ρόλο. Αλλά όχι ο κόπος, τα ανθρώπινα έργα. Αυτά είναι αποτέλεσμα και όχι προυπόθεση.
Εδώ λοιπόν ενυπάρχει η μέγιστη των αντιφάσεων στη θεωρία σου, μιας και το Άγιο Πνεύμα αποκαλύπτει στον άνθρωπο ΜΟΝΟ εφόσον υπάρχει η πίστη. Αν λοιπόν η πίστη ήταν αποτέλεσμα έρευνας και νοητικής ικανότητας να κατανοήσουμε τα του Θεού, 1. όλοι οι αντίθεοι μανιώδης μελετητές και ερευνητές θα ήτανε πιστοί και 2. κανείς πτωχός το πνεύματι (π-νους) δεν θα μπορούσε να πιστέψει αρκετά.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτό που αναφέρεις για τα μικρά παιδιά.

Όταν μας διδάσκει κάποιος τη χριστιανική πίστη ή δόγμα ενώ είμαστε μικρά παιδιά είναι για μας το ίδιο σαν να μας δίδασκε οποιοδήποτε άλλο δόγμα αφού το δεχόμαστε λόγω της αγάπης προς τους γονείς και μεγαλυτέρους συγγενείς και γνωστούς. Δεν προέρχεται από δική μας έρευνα.Είναι πίστη στους γονείς και στους μεγαλυτέρους εκείνη τη στιγμή, τους "πατέρες" και όχι ακριβώς πίστη στο Χριστό άμεση. Γιαυτό και είναι εξίσου τυφλή υπακοή και αποδοχή των όσων λένε αφού δεν μπορούμε να διανοηθούμε ότι δεν τα ξέρουν όλα οι γονείς μας ή ότι δεν ξέροπυν κάτι σωστά.

Διαφωνώ κάθετα φίλε μου, για πολλούς λόγους. Και θεωρητικούς, και πρακτικούς και πάνω από όλα Βιβλικούς.
Ο θεωρητικός λόγος λέει ότι το παιδί αυτό, παρόλο που κανείς δεν του έμαθε θεολογία (και δεν μπορεί αν καταλάβει τέτοια ζητήματα), ακόμα και αν το κάνει επειδή εμπιστεύεται τους γονείς του και παραδειγματίζεται από την πίστη αυτών, ΠΙΣΤΕΥΕΙ στο Χριστό. Και πιστεύει όχι επιφανειακά, ούτε λίγο. Πιστεύει ΒΑΘΥΤΑΤΑ. Θεωρητικά τα παιδιά είναι τόσο ΕΥΚΟΛΟΠΙΣΤΑ, που αυτό που οι γονείς τους θα τους διδάξουν θα το πιστέψουν τόσο βαθιά που σχεδόν κανείς δεν μπορεί να τους το ξεριζώσει. Το ότι μπορεί κάποια παιδιά να οδηγηθούν σε λάθος πιστεύω και να πιστεύουν ένα ψέμα, δεν αναιρεί σε καμία περίπτωση ότι η ΠΙΣΤΗ τους σε αυτό είναι βαθύτατη, ισχυρότατη, αληθινή, ανυπόκριτη, και σε περίπτωση που πιστεύουν στο Χριστό, απόλυτα ευλογημένη. Κατά συνέπεια, η πίστη τους αυτή, που δεν εξαρτάται ούτε από έρευνα, ούτε από βαθύτερες νοητικές διεργασίες, και υφίσταται και είναι ανεξάρτητη των προυποθέσεων που βάζεις.
Πρακτικά, θυμάμαι στην ηλικία των δώδεκα ετών, κάποιους πολύ καλούς μου φίλους να βάζουν κατά λάθος φωτιά στο χημείο του σχολείου. Αδυνατώντας να τη σβήσουν, την ώρα που φούντωνε, έτρεξαν να προσευχηθούν στον Ιησού Χριστό, που ούτε ποτέ είχαν ερευνήσει, ούτε ποτέ είχαν φυσικά κατανοήσει. Η θέρμη της προσευχής τους και της πίστης τους ήταν τέτοια, που η έλλειψη έρευνας και κατανόησης περίττευε εντελώς. Το θαύμα φυσικά έγινε, γιατί Αυτός δεν εξετάζει το αν πιστεύει κανείς αφού πρώτα ερεύνησε, αλλά εξετάζει το πόσο φουντωμένη είναι η πίστη μέσα στην καρδιά. Αν Αυτός περίμενε πρώτα να μεγαλώσουν, μετά να ερευνήσουν, μετά να καταλάβουν, για να αποδεχτεί την πίστη τους, ζήτω που καήκαμε (κυριολεκτικά). Αλλά ακόμα και αν είχαν μεγαλώσει, δεν είχαν ερευνήσει, δεν είχαν πολυσκεφτεί, και η πίστη τους τη συγκεκριμένη στιγμή ήταν εξίσου δυνατή, πάλι θα ευλογούσε. Φυσικά κατά τα λεγόμενά σου, κάτι τέτοιο (να πιστέψουν δηλαδή βαθύτατα και ανυπόκριτα χωρίς να έχουν εκπληρώσει τις προυποθέσεις δεν μπορεί να γίνει)
Βιβλικά, η προτροπή/εντολή του Κυρίου για το να γίνουμε σαν τα μικρά παιδιά, σίγουρα δεν αναφέρεται ούτε στην ακακία τους και την τρυφερή τους καρδιά (τα παιδιά είναι πολλές φορές οι πιο σκληρόκαρδοι και κακόβουλοι άνθρωποι) ούτε στην μακροχρόνια έρευνά τους, ούτε στην υψηλή τους διάνοια. Αναφέρεται στην ΠΙΣΤΗ τους. Την ανυπόκριτη, ανεξάρτητη, χωρίς χρείαν επιβεβαιώσεων, αποδείξεων, έρευνας, κατανόησης, γνώσης, κλπ κλπ κλπ ΠΙΣΤΗ τους. Άρα, η εμφάνιση και η εγκατάσταση της πίστης στην καρδιά μας, ούτε από έρευνα ούτε από κατανόηση εξαρτάται.

Εκεί φυσικά που συμφωνώ μαζί σου είναι στο ότι η εν πίστη ΠΑΝΤΑ έρευνα και προσπάθεια κατανόησης, μπορεί να συντηρήση, άντε και να δυναμώσει την πίστη. Αλλά όση έρευνα και αν προηγηθεί, όση κατανόηση, όση προσπάθεια προσέγγισης της ύπαρξης του Θείου με διανοητικά/ανθρώπινα κριτήρια, εν τη απουσία της πίστης εξ αρχής, άχρηστη είναι για τον άνθρωπο. Να πιστεύεις και να αμφιβάλεις ταυτόχρονα, δεν γίνεται. Αμφιβολία και πίστη δεν συνυπάρχουν, όπως πάλι ξεκαθαρίζει ο Ιάκωβος στην επιστολή του. Το ότι η ύπαρξη της πίστης πρέπει να οδηγήσει στην διαρκή αναζήτηση του Θεού, να Τον γνωρίσει κανείς ακόμα καλύτερα, και ότι αυτό θα έχει αποτέλεσμα Αυτός να αποκαλυφθεί κατά τη βούλησή Του, είναι γεγονός. Αλλά το να ψάχνει κανείς, να ερευνά, για να διαλύσει τις αμφιβολίες του, σημαίνει ότι δεν πίστευε πραγματικά ποτέ. Και όσο και αν ερευνήσει, πίστη δεν πρόκειται να γενηθεί σαν αποτέλεσμα αυτού και μόνο. Πρώτα θα πιστέψει, και μετά θα λάβει καρπό από την όποια προσπάθειά του.

Το να πει κανείς ότι "νοεί" μέσω της πίστης πως έγιναν οι αιώνες και πως παρήχθη από το αόρατο το ορατό σημαίνει ότι εννοεί ως πίστη κάτι που έχει χαρακτηριστικά γνώσης , νοητικής διεργασίας αν θέλετε προς έρευνα της αλήθειας.

Αν πιστεύει κάποιος, όπως εγώ, ότι η νόηση των αιώνων και των μυστηρίων του Θεού είναι απότέλεσμα Θεικής επιλογής και παρέμβασης, τότε η θέση ότι η πίστη περιέχει χαρακτηριστικά γνώσης, νοητικής διεργασίας και έρευνας δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή. Το ένα προυποθέτει ότι ο Θεός είναι ο Κύριος των πάντων, πόσο μάλλον των μυστηρίων Του, και τα αποκαλύπτει κατά βούληση σε όποιον Αυτός επιθυμεί. Το άλλο προυποθέτει την ανθρώπινη κατανόση, 'σοφία', 'γνώση', προσπάθεια, η οποία με κάποιο τρόπο αναγκάζει το Θεό να αποκαλυφθεί, σαν και καλά ο άνθρωπος να δικαιούται κάτι. Αντιθέτως όμως, οι αποκαλύψεις του θεού στον άνθρωπο δεν έλαβαν χώρα ούτε κατόπιν παρατεταμένης έρευνας, ούτε κατόπιν γνώσης επιστημονικής ή μη, ούτε κατόπιν νοητικών διεργασιών. Το να κάθεται κάποιος σε μια καρέκλα και να φιλοσοφεί, να σκέφτεται αδιάκοπα, να βάζει το νου του να εργάζεται συνεχώς για να κατανοήσει τα του Θεού, ήταν η πρακτική των αρχαίων ημών προγόνων, που ζητούσαν σοφία με τα ανθρώπινα μέτρα. Και βρήκαν τελικά το τίποτα. Σε έναν αδαή βοσκό αποκαλύφθηκε ο Θεός. Το να μελετάει κανείς όλη του τη ζωή αστροφυσική, για να καταλάβει πως έγινε το στερέωμα, και αυτό στην ίδια κατηγορία ανάγεται. Το να ερευνά αδιάκοπα για να πιστέψει το πως ο Θεός έφτιαξε τους αιώνες, είναι και αυτό εντελώς άχρηστο. Αυτό που χρειάζεται πρώτιστα είναι η πίστη στο Θεό, και μόνο τότε ΜΠΟΡΕΙ τα υπόλοιπα να οδηγήσουν κάπου. Όμως ο θεός πολλάκις έχει επιλέξει τους αδαής, τους μωρούς, τους τελευταίους σε επίπεδα έρευνας, γνώσης και διανοητικής ικανότητας, για να τους αποκαλύψει εν ριπή οφθαλμού τα μεγαλέια Του και την Αλήθεια.

Άχρηστη λοιπόν είναι και η έρευνα, και η διανοητική διεργασία, και η γνώση, αν δεν ΠΡΟΥΠΑΡΧΕΙ η πίστη. Και σίγουρα δεν μπορεί να αποτελούν προυποθέσεις για την γέννησή της.

Σημείωση. Αν κάτι δεν κατάλαβα καλά ως προς αυτό που πρεσβεύεις, παρακαλώ διόρθωσέ με αφού το ξεκαθαρίσεις.

Just my 0.02$

[stratis]

Πράγματι θα πρέπει να γίνει μια αποσαφήνιση διότι όντως μπορεί κανείς να συμπεράνει από τα γραφόμενα του Φωτός ότι η πίστη στο Θεό απαιτεί πρώτα γνώση, έρευνα, σοφία κτλ. Θα ήθελα όμως εδώ να προβώ σε ορισμένες επισημάνσεις μολονότι πτώχος -πτωχότατος το πνεύματι- θα έλεγα:

1. Αν ισχύει η εν λόγω θεωρία, τότε εκατομμύρια Ελλήνων -μέχρι τις γιαγιάδες μας-από τα βάθη των αιώνων που δεν πήγαν σχολείο και δεν διάβασαν και δεν ερεύνησαν ποτέ κινδυνεύουν να χαρακτηριστούν ως άπιστοι.

2. Η έρευνα προϋποθέτει την πίστη. Παράδειγμα του καθημερινού βίου. Κατηγορείσαι για κάτι και κάποιος αναλαμβάνει να σε βοηθήσει γιατί σε ξέρει και πιστεύει στην αθωότητά σου. Αν δεν πίστευε, δε θα σε βοηθούσε. Υποστηρίζεις μια ομάδα γιατί πιστεύεις ότι θα αναδειχθεί πρωταθλήτρια.

3. Ο Πορφύριος που ο βίος του είναι σε όλους γνωστός καθώς και η ψυχωφελέστατη διδασκαλία του, τι ερεύνησε σε ηλικία 12 ετών που έχοντας κόψει το σχολείο ένιωθε θείο έρωτα για το Χριστό και έγινε η μεγάλη αυτή μορφή του μοναχισμού που όλοι γνωρίζουμε;

4. Οι απόστολοι που ήταν απλοί ψαράδες, τι είχαν ερευνήσει; Εδώ ο Κύριος θαυματουργούσε ή δίδασκε και αυτοί αναρωτιούνταν πράγματα που όταν τα διαβάζεις καμιά φορά φαντάζουν αστεία να μην τα κατανοεί κανείς και ο Κύριος τους εξηγούσε. Ενώ οι Φαρισαίοι που ερεύνησαν, Τον σταύρωσαν (όχι όλοι φυσικά διότι υπήρξαν και αντίθετες φωνές).

5. Όπως σωστά ανεφέρθη ο Δαυίδ ήταν ένας απλός βοσκός που έπαιζε ωραία μουσική με τη φλογέρα του. Πρώτα πίστεψε και μετά εξελίχθηκε σε αυτό που εξελίχθηκε. Όπως και πολλοί εκ των προφητών ήταν απλοί άνθρωποι. Αλλά και οι εκατοντάδες ή καλύτερα χιλιάδες των αγίων είχαν όλοι ερευνήσει και κατανοήσει το Θεό; Ερευνάται ποτέ ο Θεός;

6. Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι ότι αυτών εστί η Βασιλεία των ουρανών ή να γίνουμε αφελείς όπως τα παιδιά δε λέει ο Χριστός για να κερδίσουμε την αιώνιο ζωή;

7. Όλοι αυτοί οι αγράμματοι που ανέφερα αρχικά είχαν και μεγαλύτερη πίστη από όλους διότι η πίστη τους ήταν αγνή, ανόθευτη, πήγαζε από την ψυχή και δε στηριζόταν σε βιβλία και αναλύσεις- που κι αυτά ευλογημένα και καλά είναι, απαιτούν όμως προσοχή.

[Psilos]

Είναι ευχάριστι σύμπτωση το γεγονός ότι ανοίχτηκε το παρόν θέμα την περίοδο που διαβάζω το βιβλίο που ανέφερα σε προηγούμενο μήνυμά μου.

Το ερώτημα που έθεσε ο Νέστορας είναι κάτι που ίσως έχει απασχολήσει όλους μας κάποια χρονική στιγμή της ζωής μας και ίσως να συνεχίζει να μας απασχολεί αόμη και σήμερα.

Θεωρώ πως η πίστη δεν έχει να κάνει με τις προσωπικές ικανότητες-δεξιότητες αλλά και ευχέρεια του καθενός στην έρευνα και μελέτη έτσι ώστε να κατανοήσει, να μορφοποιήσει και να ερμηνεύσει με τη λογική αυτό ή Αυτόν στον οποίο και πιστεύει.

Ας μου επιτρέψει η αγάπη σας να παραθέσω ένα απόσπασμα από το βιβλίο που διαβάζω.


"Εννοια του ονόματος πίστις

’λλα ποια πίστι εννοεί εδώ ό Παύλος; Διότι το όνομα της πίστεως έχει διπλή σημασία.

Και πραγματικά, πίστις λέγεται ή δύναμις με την οποία οι απόστολοι έκαναν τα θαύματα, για την οποία ό Χριστός έλεγε: «Εάν έχετε πίστι όπως ό σπόρος τον σιναπιοϋ, θα πητε στο βουνό αυτό 'Μετατοπίσου από εδώ έκεΐ' καΐ δεν θα σας είναι αδύνατο» (Ματθ. 17,20).

Καϊ πάλι όταν δεν μπόρεσαν οι μαθηταϊ του να απαλλάξουν τον σεληνιαζόμενο από τα δαιμόνια καί ήθελαν να μάθουν την αιτία, ό Ίησοΰς υπαινίχθηκε αυτήν ακριβώς την έλλειψι της πίστεως όταν τους έλεγε: [ι]«Γίά την απιστία σας»[/i] (Ματθ. 17, 20). Και ό Παύλος έλεγε γι' αυτή: «Εάν έχω πίστι ώστε να μετακινώ καί όρη» (Α' Κορ. 13,2). Καϊ όταν ό Πέτρος φοβόταν μήπως βυθισθή, όταν βάδιζε πεζή πάνω στην θάλασσα, πάλι γι' αυτό τον κατηγόρησε ό Χριστός, όταν είπε: «Όλιγόπιστε! Γιατί δίστασες»; (Ματθ. 14,31).
Πίστις, λοιπόν, λέγεται ή ικανότητα να κάμνουν θαύματα καί σημεία.

Λέγεται επίσης πίστις καϊ ή δΰναμις πού μας προετοιμάζει καί μας οδηγεί στη γνώσι του Θεοΰ, καϊ συμφωνά με την οποία ό καθένας μας ονομάζεται πιστός. Όποος όταν λέγη γράφοντας στους Ρωμαίους: «Ευχαριστώ τον Θεό μου δια Ίησοϋ Χρίστου, γιατί η πίστις σας διαλαλειται σε όλο τον κόσμο» (Ρωμ. 1,8 ). Καί στους Θεσσαλονικείς πάλι: «Από σας αντήχησε ό λόγοζ , Θεοΰ δχι μόνο στην Μακεδονία, αλλά καί στην Αχαία καί σε κάθε τόπο έγινε γνωστή ή πίστις σας προς τον Θεόν» (Α' Θεσ. 1,8 ). Λοιπόν, ποία πίστι εννοεί εδώ; Είναι φανερό ότι εννοεί την πίστι της γνώσεως. Καϊ το φανερώνουν τα έξης. «Πιστεΰομεν» λέγει, «δι' δ και λαλοΰμεν». Τι πιστεΰομεν; «Ότι αυτός πού άνέστησε τον Ίησοϋ, θα άναστήση καί μας δια του Ίησοϋ» (Β' Κορ. 4,14).

Αλλά γιατϊ αυτή την ονομάζει «πνεύμα πίστεως» καϊ την
κατατάσσει στη χορεία των χαρισμάτων; Διότι, εάν ή πίστις είναι χάρισμα καϊ δώρο του Πνεύματος μόνο, καϊ δχι δικό μας κατόρθωμα, τότε δεν θα τιμωρηθοΰν καϊ όσοι δεν πιστεύουν, ούτε πάλι θα επαινεθούν όσοι πιστεύουν.

Πραγματικά, αυτός είναι ό χαρακτήρας των χαρισμάτων, δεν έχει στεφάνους καϊ αμοιβές. Διότι τo δώρο δεν είναι κατόρθωμα αυτών που τδ δέχθηκαν, αλλά είναι χάρισμα της φιλοφροσύνης αύτού πού το παρέχει. Γι' αυτό διέταξε τους μαθητές του να μη χαίρωνται πού έκβάλλουν δαιμόνια, καϊ αυτούς πού προφήτευσαν εξ ονόματος του και έκαναν πολλά κατορθώματα, τους έξεδίωξε από την βασιλεία των ουρανών, διότι δεν είχαν καμμία παρρησία πού να στηρίζεται στα δικά τους κατορθώματα, αλλά ήθελαν να σωθούν άπλα μόνο με τα χαρίσματα (Ματθ.7,21-23).

Εάν, λοιπόν, και ή πίστις είναι κάτι τέτοιο, και μεις δεν εισφέραμε τίποτε, αλλά το πάν είναι καρπός της χάριτος του Πνεύματος καϊ εκείνη την έσπειρε στϊς ψυχές μας, καϊ δεν πρόκειται γι' αυτό να έχουμε κανένα μισθό, τότε πώς έλεγε: «Με την καρδιά πιστεύει ό άνθρωπος ό,τι οδηγεί στην δικαίωσι, με το στόμα όμως ομολογεί ό,τι οδηγεί σε σωτηρία;» (Ρωμ. 10,10). Διότι ή πίστις είναι κατόρθωμα και της αρετής αύτοΰ ό όποιος πίστεψε. Πώς, λοιπόν, άλλου υποδηλώνει το ϊδιο λέγοντας: «Σ εκείνον όμως που δεν εργάζεται, πιστεύει όμως στον Θεό πού δικαιώνει τον άσεβη, λογαριάζεται η πίστις του προς δικαίωσι» (Ρωμ. 4,5) αν ανήκουν τα πάντα στη χάρι του αγίου Πνεύματος;
Πώς στεφάνωσε με άπειρα εγκώμια τον Πατριάρχη Αβραάμ, διότι παρέβλεψε όλα τα παρόντα καϊ πίστεψε στην ελπίδα, εκεί πού δεν υπήρχε ελπίδα;

Απαιτείται προαίρεσις και θεία χάρις

Για ποιο λόγο, λοιπόν, την ονομάζει «πνεύμα πίστεως;»
Διότι ήθελε να δείξη τούτο, ότι το να πιστέψη κανείς στην αρχή και να ύπακούση στην πρόσκλησι, είναι έργο καλής θελήσεως. Μετά όμως την θεμελίωσι της πίστεως χρειαζόμαστε την βοήθεια του Πνεύματος, ώστε αυτή να παραμένη ακλόνητη και αμετακίνητη.

Διότι ούτε ό Θεός, ούτε ή χάρις του Πνεύματος καλύπτει την δική μας προαίρεσι. ’λλα καλεί, αναμένει όμως να προσέλθουμε με τη δική μας θέλησι, κινούμενοι από την εσωτερική μας διάθεσι, Έπειτα, όταν προσέλθουμε, τότε μας παρέχει όλη την βοήθεια του. Διότι αμέσως μόλις προσέλθουμε εμείς στην πίστι, αμέσως εμφανίζεται ό διάβολος, διότι θέλει να απόσπαση την καλή αυτή ρίζα και βιάζεται να σπείρη τα ζιζάνια και να καταστρέψη τους γνησίους και καθαρούς σπόρους, τότε χρειάζεται τη βοήθεια του Πνεύματος για να έγκατασταθή στην ψυχή μας σαν φιλόπονος γεωργός και να προστατεύη από παντού με μεγάλη προσοχή και φροντίδα το νεαρό βλαστάρι της πίστεως.

Γι' αυτό έλεγε γράφοντας στους Θεσσαλονικείς: «Το πνεύμα μη σβέννητε» (Α' Θεσσαλ. 5,20), φανερώνοντας πώς όταν ελθη ή χάρις του Πνεύματος, τότε θα είμαστε ακαταμάχητοι στον πονηρό δαίμονα και σε όλες του τις μηχανουργίες. Διότι, εάν «κανείς δεν μπορεί να πη Κύριο τον Ίησοϋ, παρά μόνο δια Πνεύματος άγιου» (Α' Κορ. 12, 3), πολύ περισσότερο δε θα μπόρεση να κράτηση ασφαλή και ριζωμένη την πίστι του, παρά μόνο με τη βοήθεια του Αγίου Πνεύματος.
(Είς το «Έχοντες το αυτό πνεύμα...»Α ', ΕΠΕ 27, 286-296.
Ρ.G. 51, 273-276).

[ΦΩΣ]

Λοιπόν να δούμε το πρώτο θέμα με τον εκατόνταρχο.

"Επειδή (γιατί επειδή?? Τι αιτιολογεί??) και εγω (και?? Εξισώνει κατά μία έννοια τον εαυτό του με τον Κύριο? Και αν ναι υπό ποία έννοια?) είμαι άνθρωπος που λαμβάνω εντολές από άλλους, αλλά και δίνω εντολές σε άλλους"

ΜΕ ΒΑΣΑΝΙΖΕΙ ΠΟΛΥ ΤΟ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ ΧΩΡΙΟ, αν έχετε κάτι να προσφέρετε θα το εκ-τιμούσα ιδιαιτέρως..!

Είχαμε πει ότι πίστη σύμφωνα με τον ορισμό του απ. Παύλου είναι έλεγχος πραγμάτων ου βλεπομένων που εγώ το συσχέτισα και το συσχετίζω με τη "γνώση".

Αν κανείς γνωρίζει με βεβαιότητα ότι το σύμπαν έχει μια ιεραρχική δομή τόσο στον ορατό όσο και στον αόρατο κόσμο τότε έχει τη βάση για να επιτευχθεί οτιδήποτε θαυμαστό που προέρχεται από αυτή την αποδοχή/γνώση.Ο εκατόνταρχος λέγοντας ότι και αυτός είναι κύριος και έχει υπο την εξουσία του ανθρώπους εννοούσε ότι και ο Χριστός είναι σε μεγαλύτερη κλίμακα Κύριος και έχει υπό την εξουσία του ακόμη και αόρατα όντα , αγγέλους και πνέυματα τα οποία ταυτίζονταν με τις ασθένειες πολλές φορές ή θεωρούνταν αιτία κάθε ασθένειας. Ο όρος πνεύμα έχει καια υτός μια ομιχλώδη ακόμη σημασία για πολλούς χριστιανούς γιατί δε σημαίνει μόνο όντα νοήμονα αλλά και ενέργειες και καταστάσεις. Πχ βλέπουμε ο Χριστός να πατάσει ή να εκδιώκει τον πυρετό της πεθεράς του Πέτρου σαν να ήταν κάποιο ον. Και σε άλλα σημεία φαίνεται μια τέτοια θεώρηση. Δεν επεκτείνομαι περισσότερο εδώ.
Ο Χριστός λοιπόν θεωρήθηκε απόμ τον εκατόνταρχο με βεβαιότητα κύριος και των αοράτων όντων όπως ρητώς το δήλωσε αυτός μέσω του απεσταλμένου του που τον κάλεσε.

Ο Χριστός όταν είπε ότι θα πάει ήξερε ότι ο εκατόνταρχος τον πίστευε ως κύριο και επίσης ήξερε ότι μπορούσε να θεραπευτεί ο δούλος χωρίς να πάει επί τόπου. Αλλά έπρεπε πρώτα να ταπεινωθεί ο εκατόνταρχος όπως και το έκανε λέγοντας ότι δεν είναι άξιος να τον δεχτεί στο σπίτι του. Δεν ήθελε την ταπείνωση για να τον τιμωρήσει αλλά για να ξεπεράσει προφανώς κάποιο πάθος που τον έκανε να θεωρεί τον εαυτό του ανάξιο να τον δεχτεί. Με το που το παραδέχεται εκουσίως και δημόσια ότι δεν είναι άξιος να τον δεχτεί αποδέχεται και τη δική του αδυναμία αλλά και ταυτόχρονα αναδεικνύεται η εσωτερική του βεβαιότητα για την εξουσία του Χριστού που δεν προερχόταν από φυλετική υπεροχή (ο Χριστός δεν ήταν ρωμαίος) αλλά από εσωτερική αίσθηση περί της αγιότητας του Χριστού. Αυτή η αίσθηση ξεπέρασε τα όρια των φυλετικών διαχωρισμών που οι Ισραηλίτες δε μπορούσαν να ξεπεράσουν θεωρώντας τους εαυτούς τους άξιους για τη θεία βοήθεια ανεξαρτήτως του τι έκαναν, κάτι που ο Θεός είχε καταδικάσει ήδη από την εποχή της Πεντατεύχου.

Ζητάει λοιπόν να του στείλει κάποιον υπηρέτη του ο Χριστός , έναν άγγελο έστω για να θεραπεύσει το δούλο του και ο Χριστός το κάνει για να δείξει ότι αν υπάρχει η πίστη στο περιβάλλον του ασθενούς τότε μπορεί να γεφυρωθεί το χάσμα ορατού- αοράτου και να γίνει πραγματικότητα το θαυμαστό γεγονός.

Οσον αφορά τη Χαναναία είναι μια όμοια περίπτωση. Ο Χριστός υποκρίνεται ότι δε θα τη θεραπεύσει, όπως λέει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, για να κάνει φανερή την εσωτερική της κατάσταση. Το ότι δεχόταν η Χαναναία να τραφεί από τα υπολείμματα της ευλογίας των εβραίων την έκανε πιο άξια από εκείνους στην απόκτηση αυτής της ευλογίας και αυτό ήθελε να δείξει και στους εβραίους ο Χριστός. Αλλιώς μπορούσε να θεραπέυσει την κόρη της χωρίς καν να έρθει ως αυτόν και χωρίς καν να γίνει θέμα από κανέναν. Δεν το έκανε όμως για το λόγο αυτό. Για να δώσει μέσω αυτής ένα μάθημα και στους εβραίους.

Με την αιμορρούσα όταν λέει ότι κατάλαβε να βγαίνει δύναμη από πάνω του λέτε να μην ήξερε προς ποιον και προς που πηγαίνει; Ο Χριστός συμπεριφερόταν σαν άνθρωπος με κάποιες θαυματοπυργικές δυνάμεις μεν αλλά που είχαν κάποιο όριο σκόπιμα γιατί έτσι τον έβλεπαν και για να γίνει αφορμή και μπέσο ανύψωσης όλων προς το Θεό. Θα μπορούσε ο Χριστός να μην πει τίποτε όταν ένιωσε τη δύναμη να φεύγει ή θα μπορούσε να μη θεραπέυσει τη γυναίκα, να μην αφλησει τη δύναμη να βγει από αυτόν. Αλλά δεν το έκανε. Πάλι για να δώσει δίδαφμα και μέσω αυτού.
Να δείξει ότι ανά πάσα στιγμή είναι έτοιμος να προσφέρει τα πάντα σε όποιον τον δέχεται ως σωτήρα και ότι εκείνο που επιβραβεύεται είναι η αγάπη προς αυτό και το ενδιαφέρον που δείχνει κανείς για το Χριστό. Αγάπη=ενδιαφέρον=προσοχή προς το αγαπώμενο. Αλλιώς δεν είναι αγάπη.

1. Αν ισχύει η εν λόγω θεωρία, τότε εκατομμύρια Ελλήνων -μέχρι τις γιαγιάδες μας-από τα βάθη των αιώνων που δεν πήγαν σχολείο και δεν διάβασαν και δεν ερεύνησαν ποτέ κινδυνεύουν να χαρακτηριστούν ως άπιστοι.

Δεν έχεις καταλάβει τι λέεω Στρατή. Δε μιλάω για τη μόρφωση σχολείων και λοιπα αλλά για την αληθινή γνώση που εξαρτάται από την ρποθυμία να μάθει κανείς την αλήθεια. Άπιστοι είναι όσοι δεν είχαν προθυμία να ερευνήσουν , όχι όσοι δε μπόρεσαν να το κάνουν λόγω συνθηκών.
Μη θεωρείς όμως ότι όλοι οι πρόγονοί ήταν πιστοί ή όλοι όσοι πάνε στη εκκλησία είναι πιστοί.

2. Η έρευνα προϋποθέτει την πίστη. Παράδειγμα του καθημερινού βίου. Κατηγορείσαι για κάτι και κάποιος αναλαμβάνει να σε βοηθήσει γιατί σε ξέρει και πιστεύει στην αθωότητά σου. Αν δεν πίστευε, δε θα σε βοηθούσε. Υποστηρίζεις μια ομάδα γιατί πιστεύεις ότι θα αναδειχθεί πρωταθλήτρια.

Σωστά αυτή είναι η ακολουθία. Πιστεύεις αρχικά σε κάτι βασικό, ότι ο πατέρας σου πχ σου λεει την αλήθεια και ερευνάς. Αν δεις ότι δε σου λέει την αλήθεια και το δεις και το επιβεβαιώσεις πρέπει να ακολουθήσεις την αλήθεια και όχι τον πρόγονό σου.
Από εκεί θα φανεί ΤΙ πραγματικά αναζητάς και πιστεύεις.

3. Ο Πορφύριος που ο βίος του είναι σε όλους γνωστός καθώς και η ψυχωφελέστατη διδασκαλία του, τι ερεύνησε σε ηλικία 12 ετών που έχοντας κόψει το σχολείο ένιωθε θείο έρωτα για το Χριστό και έγινε η μεγάλη αυτή μορφή του μοναχισμού που όλοι γνωρίζουμε;

Δεν ξέρεις ότι διάβασε το βίο του αγίου Ιωάννου του Καλυβλίτη και ότι από τη συγκίνηση που ένιωσε θέλησε να γίνει μοναχός;Αυτό ήταν αρκετό γιαυτόν. Η πρόθεση να βρει κανείς την αλήθεια είναι εκείνη που οδηγεί στην τέλεια πίστη. Αυτή προέρχεται από την εισαγωγική πίστη.

4. Οι απόστολοι που ήταν απλοί ψαράδες, τι είχαν ερευνήσει; Εδώ ο Κύριος θαυματουργούσε ή δίδασκε και αυτοί αναρωτιούνταν πράγματα που όταν τα διαβάζεις καμιά φορά φαντάζουν αστεία να μην τα κατανοεί κανείς και ο Κύριος τους εξηγούσε. Ενώ οι Φαρισαίοι που ερεύνησαν, Τον σταύρωσαν (όχι όλοι φυσικά διότι υπήρξαν και αντίθετες φωνές).

Όπως ξαναείπα δεν είναι το πόσο θα ερευνήσει κανείς αλλά το ΠΩΣ. Οι απόστοιλοι και όλοι οι εβραίοι ήξταν υποχρεωμένοι να διάβάζουν την πεντάτευχο. Δες τι είπαν μεταξύ τους Φίλιππος και Ναθαναήλ που αποδεικνύει ότι ερευνούσαν.
Ορισμένοθι μαθητές του Χριστού ήταν ήδη μαθητές του Ιωάννη του βαπτιστή. Αν δεν ερευνούσαν δε θα βρίσκονταν εκεί. Ομοίως και όσοι ήταν ζωλωτές.

5. Όπως σωστά ανεφέρθη ο Δαυίδ ήταν ένας απλός βοσκός που έπαιζε ωραία μουσική με τη φλογέρα του. Πρώτα πίστεψε και μετά εξελίχθηκε σε αυτό που εξελίχθηκε. Όπως και πολλοί εκ των προφητών ήταν απλοί άνθρωποι. Αλλά και οι εκατοντάδες ή καλύτερα χιλιάδες των αγίων είχαν όλοι ερευνήσει και κατανοήσει το Θεό; Ερευνάται ποτέ ο Θεός;

Μάλλον έρχεσαι σε αντίφαση με την Παλαιά Διαθήκη. Διάβασε τα σχετικά κείμενα Στρατή.

6. Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι ότι αυτών εστί η Βασιλεία των ουρανών ή να γίνουμε αφελείς όπως τα παιδιά δε λέει ο Χριστός για να κερδίσουμε την αιώνιο ζωή;

Δε λέει κάτι τέτοιο. Γινέστε αγαθοί ως οι περιστερές και φρόνιμοι ως οι όφεις λέει ο Χριστός. Και ο απ. Πάυλος το επαναλαμβάνει "μη νηπιάζετε τοις φρεσίν".
Να νηπιάζουμε ως προς την κακία λέει μόνο.

7. Όλοι αυτοί οι αγράμματοι που ανέφερα αρχικά είχαν και μεγαλύτερη πίστη από όλους διότι η πίστη τους ήταν αγνή, ανόθευτη, πήγαζε από την ψυχή και δε στηριζόταν σε βιβλία και αναλύσεις- που κι αυτά ευλογημένα και καλά είναι, απαιτούν όμως προσοχή.

Πίστη χωρίς προσοχή είναι αδύνατη και είναι πλάνη να τυο πιστεύουμε αυτό.
Η πίστη δεν είναι τυφλή αποδοχή της οποιασδήποτε διδακσλίας ή γνώμης που μας λέει κάποιο πρόσωπο που θεωρούμε έμπιστο, αυτό είναι εισαγωγή στην αληθινή πίστη, αλλά η βεβαιότητα που προκύπτει μετά από δική μας έρευνα. Δεν είναι συναισθηματισμός.


Είδα ότι υπάρχουν και άλλες απαντήσεις στο θέμα αλλά θα απαντήσω αργότερα σε αυτές καθώς ο χρόνος δε μου το επιτρέπει.

[stratis]

Τελικά αυτό το θέμα γίνεται πεδίο πνευματικής ανάπτυξης για όλους όσους προσπαθούμε να μετάσχουμε.

Πχ βλέπουμε ο Χριστός να πατάσει ή να εκδιώκει τον πυρετό της πεθεράς του Πέτρου σαν να ήταν κάποιο ον

Που το βλέπουμε βρε αδερφέ αυτό;

Η. 14 Καί ελθών ο Ιησούς εις την οικίαν Πέτρου είδεν την πενθεράν αυτού βεβλημένην και πυρέσσουσαν· 15 και ήψατο της χειρός αυτής, και αφήκεν αυτήν ο πυρετός·

Ο Χριστός όταν είπε ότι θα πάει ήξερε ότι ο εκατόνταρχος τον πίστευε ως κύριο και επίσης ήξερε ότι μπορούσε να θεραπευτεί ο δούλος χωρίς να πάει επί τόπου. Αλλά έπρεπε πρώτα να ταπεινωθεί ο εκατόνταρχος όπως και το έκανε λέγοντας ότι δεν είναι άξιος να τον δεχτεί στο σπίτι του

Συμφωνούμε.

Δεν έχεις καταλάβει τι λέεω Στρατή. Δε μιλάω για τη μόρφωση σχολείων και λοιπα αλλά για την αληθινή γνώση που εξαρτάται από την ρποθυμία να μάθει κανείς την αλήθεια. Άπιστοι είναι όσοι δεν είχαν προθυμία να ερευνήσουν , όχι όσοι δε μπόρεσαν να το κάνουν λόγω συνθηκών.
Μη θεωρείς όμως ότι όλοι οι πρόγονοί ήταν πιστοί ή όλοι όσοι πάνε στη εκκλησία είναι πιστοί.

Μα ένας φτωχός κι αγράμματος άνθρωπος πού, πώς θα ερευνήσει; Πώς π.χ. θα διαβάσει την Γραφή και την Πατρολογία; Κι αν στερείται βάσεων τότε πώς έστω και μέσω συζητήσεων θα ερευνήσει;

Μη θεωρείς όμως ότι όλοι οι πρόγονοί ήταν πιστοί ή όλοι όσοι πάνε στη εκκλησία είναι πιστοί.

Δεν ισχυρίστηκα κάτι τέτοιο, καταλαβαίνετε όλοι τι θέλω να πω.

Πες μου που στις Βασιλείες φαίνεται ότι ο Δαυίδ ερευνούσε όταν ήταν βοσκός.

Επίσης για τον Πορφύριο, το να διαβάσεις ένα βίο αγίου το θεωρείς έρευνα; Αν ναι, τότε μάλλον όλοι έχουμε καταλάβει λάθος τον τρόπο που εννοείς την έρευνα, ίσως αναφέρεσαι σε κάτι πολύ πιο απλό, οπότε αναμένουμε και να το διευκρινίσεις.

6. Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι ότι αυτών εστί η Βασιλεία των ουρανών ή να γίνουμε αφελείς όπως τα παιδιά δε λέει ο Χριστός για να κερδίσουμε την αιώνιο ζωή;

Δε λέει κάτι τέτοιο. Γινέστε αγαθοί ως οι περιστερές και φρόνιμοι ως οι όφεις λέει ο Χριστός. Και ο απ. Πάυλος το επαναλαμβάνει "μη νηπιάζετε τοις φρεσίν".
Να νηπιάζουμε ως προς την κακία λέει μόνο.

Δεν το λέει στους Μακαρισμούς; Δε λέει για τα παιδιά όταν πήγαν να τα απομακρύνουν από κοντά του, με την έννοια ότι ως τα παιδιά που πείθονται εύκολα και με πίστη αγνή έτσι κι εμείς πρέπει να πιστεύουμε στο Θεό;

[Μηνάς]

2. Η έρευνα προϋποθέτει την πίστη. Παράδειγμα του καθημερινού βίου. Κατηγορείσαι για κάτι και κάποιος αναλαμβάνει να σε βοηθήσει γιατί σε ξέρει και πιστεύει στην αθωότητά σου. Αν δεν πίστευε, δε θα σε βοηθούσε. Υποστηρίζεις μια ομάδα γιατί πιστεύεις ότι θα αναδειχθεί πρωταθλήτρια.

Σωστά αυτή είναι η ακολουθία. Πιστεύεις αρχικά σε κάτι βασικό, ότι ο πατέρας σου πχ σου λεει την αλήθεια και ερευνάς. Αν δεις ότι δε σου λέει την αλήθεια και το δεις και το επιβεβαιώσεις πρέπει να ακολουθήσεις την αλήθεια και όχι τον πρόγονό σου.
Από εκεί θα φανεί ΤΙ πραγματικά αναζητάς και πιστεύεις.

Νομίζω ότι αφού ξεκαθαρίζεις το ότι αυτή είναι η σωστή ακολουθία, τότε τα θέματα της διαφωνίας μας περιορίζονται σημαντικά. Εννοώ ότι αφού δέχεσαι ότι η πίστη προυπάρχει και είναι η γενεσιουργός αιτία της επιθυμίας για έρευνα, έχουμε εντοπίσει ένα σημαντικό κοινό σημείο εκκίνησης.

Από την άλλη, αυτό που παραμένει να διευκρινιστεί είναι το πως προκύπτει πίστη εκεί που δεν υπάρχει πίστη. Η ακολουθία δηλαδή πίστη-έρευνα σαν αποτέλεσμα της επιθυμίας που η πίστη προκαλεί για να γνωρίσουμε το Θεό καλύτερα-ενίσχυση της πίστης σαν αποτέλεσμα της έρευνας-βεβαίωση της πίστης, είναι απόλυτα κατανοητή αν ο πρώτος κρίκος μπει στη θέση του. Και συμφωνώ μαζί σου ότι θεωρητικά η έρευνα πρέπει να είναι το αποτέλεσμα της αρχικής πίστης-ελπίδας. Πως προκύπτει όμως η αρχική πίστη, την οποία ονομάζεις βασική, και πως μπορούμε να την βαθμολογήσουμε? Αποκλείεται δηλαδή αυτός που πιστεύει πριν ερευνήσει να έχει δυνατή πίστη, και είναι σίγουρο ότι ερευνώντας αυτή θα αυξηθεί?

Κάνω αυτή την ερώτηση διότι πολλάκις στο παρελθόν η έρευνα αντί να οδηγήσει στην 'αύξηση' της πίστης, τελικά οδηγεί στην αποδυνάμωσή της. Για πολλούς ανθρώπους θα μπορούσα να πω ότι καλύτερα να μην ερευνούσανε ποτέ τελικά, μιας και αυτή τους η έρευνα τους οδήγησε στην απώλεια της όποιας πίστης αρχικά είχαν. Οπότε τίθεται και το βασικό ερώτημα του "τί εννούμε έρευνα?". Να ερευνήσουμε τί, να ψάξουμε που? Να βρούμε πιά γνώση? Να μελετήσουμε τι? Ακόμα και την προφανή απάντηση να δώσει κανείς, να ερευνούμε τις Γραφές, πάλι δεν απαντά πλήρως στην ερώτηση, μιας και οι Φαρισαίοι τις Γραφές μελετούσανε από το πρωί μέχρι το βράδυ. Και όχι μόνο πίστη δεν είχαν, αλλά ήταν και πλήρης απιστίας, μιας και κατά τους αιώνες έχουν πράξει τα ανομολόγητα ειδωλολατρικά. Λατρείες του Βάαλ, ασταρωθ κλπ.

Τέλος, ειδικά στην ορθόδοξη και καθολική εκκλησία, παρατηρείται και το φαινόμενο, εξαιτίας μιας σχεδόν ψυχαναγκαστικής διδασκαλίας, να απαγορεύεται στους πιστούς να ερευνήσουν τα του Θεού. Το πίστευε, και μη ερεύνα, ο ορισμός του δόγματος, είναι εφεύρημα ακριβώς αυτών των ρευμάτων, με κεντρικό άξονα την ανικανότητα των αμόρφωτων μαζών να ερευνήσουν τα του Θεού. Το αποτέλεσμα είναι πληθώρα πιστών να μην θέλουν (όχι να μην μπορούν όπως γινόταν το μεσαίωνα) να ερευνήσουν τίποτα παραπάνω περί Θεού, μιας και έχουν πιστεί ότι αυτός είναι ο σωστός δρόμος και έτσι είναι αρεστοί στο Θεό. Η γιαγιά που ανέφερε ο στρατής, μια Γραφή στο δωμάτιό της μπορεί να την είχε (και σχεδόν πάντα την είχε), αλλά ποτέ δε θέλησε/επιθύμησε να την ανοίξει γιατί έτσι πίστευε ότι ευχαριστούσε το Θεό. Τον Θεό επιθυμούσε πάντα να τον γνωρίσει καλύτερα, αλλά όχι ερευνώντας Τον. Κατά τη δική σου θεώρηση ποτέ αυτή η γιαγιά δεν θα φτάσει να έχει τίποτα άλλο από βασική πίστη. Κια όμως, ενώ πολλές φορές τέτοιες γιαγιάδες πράγματι δεν είναι τίποτα παραπάνω από κενοτάφια, υπάρχουν και πολλές που η πίστη τους είναι απόλυτα βεβαιωμένη και θεριεμένη. Με όλα τα σφάλματα που τυχόν προκύψουν.

Το ότι ο Κύριος πολλάκις προτρέπει να ερευνούμε τις Γραφές για να Τον γνωρίσουμε καλύτερα, και πάνω από όλα μας προτρέπει να επιθυμούμε να Τον γνωρίσουμε καλύτερα, δεν σημαίνει αυτόματα ότι η έρευνα είναι και προυπόθεση της ισχυρής πίστεως. Ακόμα και οι Απόστολοι άλλωστε, παρόλο που για χρόνια ήταν δίπλα Του, καθοδηγούνταν από Αυτόν και στη μελέτη τους, ρωτούσαν, ερευνούσαν, και θαύματα έβλεπαν, πάλι ολιγόπιστοι εμφανίζονταν ανά τακτά χρονικά διαστήματα. Η απόλυτη, τελεία πίστη τους ενεφανήσθει την ημέρα της Πεντηκοστής, κατά την οποία δεν έγινε και κάτι τόσο διαφορετικό από πλευράς μελέτης. Ήταν καθαρά θέμα επιφοίτησης και από τότε ουδέποτε γίνεται αναφορά σε θέματα ολιγοπιστίας τους. Άρα, η μελέτη από μόνη της και η έρευνα και οι νοητικές διεργασίες, λίγα έχουν να πουν.

Πολλές φορές η μελέτη και η έρευνα δεν σχετίζονται με το πόσο πίστη έχει ο καθένας. Σχετίζονται με το πόσο καλά γνωρίζει το αντικείμενο ώστε να το μεταφέρει και σε άλλους. Και προσωπικά αμφιβάλλω αρκετά για το κατά πόσο η πίστη μου στο Θεό έχει αυξηθεί από τη στιγμή που άρχισα να Τον ερευνώ. Το ότι τώρα Τον γνωρίζω πολύ καλύτερα έιναι γεγονός, το ότι έμαθα να ακούω την φωνή Του πιο ξεκάθαρα το ίδιο. Αλλά η ευκολία που και πριν από την έρευνα θα έδινα και τη ζωή μου με ευχαρίστηση για Αυτόν, δεν μπορώ να πω ότι μεγάλωσε.

Στην τελική, όπως ξαναείπα, ο Ιάκωβος στην επιστολή του κάνει ξεκάθαρο ότι η πίστη πρέπει να ζητηθεί από το Θεό. Δεν λέει ούτε καταδιάνοια "λείπει σε κάποιον πίστη, ας ερευνήσει περισσότερο για να βρει αυτήν που του λείπει". Λέει κάτι εντελώς διαφορετικό. Όπως επίσης λέει να ζητάμε εν πίστη, μη δακρινόμενοι (χωρίς αμφιβολίες) για τίποτα, τη στιγμή που όπως ήδη ανέφερα η έρευνα τελικά πολλές φορές μπορεί να δημιουργήσει πολύ περισσότερες αμφιβολίες από πριν.

Just my 0.02$

[stratis]

Η πίστη είναι το βασικό συστατικό κατ'εμέ. Τώρα πιστεύω ότι υπάρχουν και πολλοί που ερευνούν για να πιστέψουν -γνωρίζω μερικές περιπτώσεις- αλλά το σύνηθες είναι πρώτα να πιστέψει κανείς και μετά να ερευνήσει, μελετήσει, διαβάζει ή όποιο ρήμα ταιριάζει καλύτερα.

Το γιατί συμβαίνει αυτό δεν έχει συγκεκριμένο κανόνα, αλλά ο καθένας μπορεί να το απαντήσει με βάση τον εαυτό του. Γιατί λοιπόν εγώ ως Στρατής διαβάζω, μελετώ και είμαι εδώ μαζί με καλούς κι αγαπημένους φίλους;

1. Διαβάζω διότι θεωρών ιερό καθήκον από τη στιγμή που μπορώ φυσικά, να μελετώ το λόγο του Θεού.

2. Διαβάζω για να ενισχύσω κι άλλο την πίστη μου.

3. Διαβάζω γιατί όσο περισσότερο διαβάζω τόσο περισσότερο μου αρέσει αυτό που πιστεύω.

4. Διαβάζω γιατί θέλω να αντικρούω τους υβριστές και τους βλάσφημους όταν τύχει να παρίσταμαι σε κάποια συζήτηση.

5. Διαβάζω γιατί σε πολλές περιπτώσεις βρίσκω ανακούφιση και βοήθεια.

6. Διαβάζω για να μπορώ να ερευνώ σημαντικά θέματα είτε μόνος είτε εδώ με την καλή κι ευλογημένη παρέα.

Η πίστη πέρα από την έρευνα φέρνει και κάτι άλλο, ενώνει ανθρώπους που έχουν βασικά, θεμελιώδη κοινά χαρακτηριστικά, όπως εμάς και αυτό είναι Θείο Δώρο, είναι έλεος του Θεού σε εμάς.

[Μηνάς]

Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα που μπορεί να αναδείξει το πως η γέννηση της πίστης είναι εντελώς ανεξάρτητη από έρευνες και διανοητικές διεργασίες, μπορούμε να εντοπίσουμε κατά την επίσκεψη του Παύλου στην Αθήνα και την ομιλία του στον Άρειο Πάγο. Αφού λοιπόν ο Παύλος εκθέσει τις αποκαλύψεις/θέσεις περί του Ενός και Μοναδικού Θεού, μας λέει το κείμενο.

Πράξεις 17
"32 ακουσαντες δε αναστασιν νεκρων οι μεν εχλευαζον οι δε ειπαν ακουσομεθα σου περι τουτου και παλιν
33 ουτως ο παυλος εξηλθεν εκ μεσου αυτων
34 τινες δε ανδρες κολληθεντες αυτω επιστευσαν εν οις και διονυσιος ο αρεοπαγιτης και γυνη ονοματι δαμαρις και ετεροι συν αυτοις
"

Χωρίζει λοιπόν η Γραφή τρεις κατηγορίες ανθρώπων. Αυτούς που χλεύασαν, αυτούς που αμφέβαλαν αλλά ήθελε κι άλλο να ακούσουν, και αυτούς που ΕΠΙΣΤΕΥΣΑΝ!!! Αν θεωρήσουμε ότι ισχύει η συλλογιστική της δογματικής, τυφλής πίστης, μιας και αυτή δεν έχει επιβεβαιωθεί από έρευνα και διανοητική διεργασία, τότε κατ ουσίαν αυτοί οι άνθρωποι δεν πίστεψαν? Μισοπίστεψαν? Ψιλοπίστεψαν? Κάπου κάτι δεν μπορώ να καταλάβω προφανώς. Μιας και αυτοί οι άνθρωποι όχι μόνο πίστεψαν επιφανειακά (απέκτησαν τη "βασική πίστη" όπως προηγουμένως χαρακτηρίστηκε), αλλά "κολλήθηκαν" στον Παύλο. Και αν θεωρήσουμε σαν δεδομένο το άκρως παγανιστικό καθεστώς της τότε Αθήνας, το να κολληθεί κάποιος στον Παύλο σήμαινε ότι αυτόματα γινόταν περιθωριακός για το κοινωνικό κατεστημένο. Το να επιλέξουν όμως κάτι τέτοιο, κα ειδικά άτομα με υψηλή κοινωνική θέση και καταξίωση, το να την παραμερίσουν και να συνταχθούν με αυτό που οι κοινωνία θεωρούσε από περιθωριακό μέχρι άξιο χλευασμού, σημαίνει ότι πίστεψαν όχι μόνο επιφανειακά, όχι απλά "βασικά", αλλά βαθιά, και με μεγάλη ισχύ. Χωρίς τέτοια πίστη δεν θα λάμβανε χώρα τέτοια επιλογή.
Δεν αμφισβητώ ότι στην πορεία κατάλαβαν πολύ καλύτερα αυτό που πίστεψαν και γνώρισαν το αντικείμενο της πίστης τους (το Θεό) πολύ καλύτερα. Αλλά έχω σοβαρές αμφιβολίες για το κατά πόσο η πρώτη τους αγάπη, εκείνη η αρχική, τυφλή, ανεξερεύνητης προέλευσης πίστη που φούντωσε μέσα τους, έγινε ακόμα μεγαλύτερη. Σίγουρα δε δεν ήταν προιόν ούτε γνώσης, ούτε έρευνας, ούτε νοητικής διεργασίας.

Στο τέλος τέλος, ο Παύλος πρώτος μιλάει για τη μωρία του κηρύγματος. Η Α Κορινθίους έχει συνεχής αναφορές σε αυτό.

Α Κορ 1

17 ου γαρ απεστειλεν με χριστος βαπτιζειν αλλα ευαγγελιζεσθαι ουκ εν σοφια λογου ινα μη κενωθη ο σταυρος του χριστου
18 ο λογος γαρ ο του σταυρου τοις μεν απολλυμενοις μωρια εστιν τοις δε σωζομενοις ημιν δυναμις θεου εστιν
19 γεγραπται γαρ απολω την σοφιαν των σοφων και την συνεσιν των συνετων αθετησω
20 που σοφος που γραμματευς που συζητητης του αιωνος τουτου ουχι εμωρανεν ο θεος την σοφιαν του κοσμου
21 επειδη γαρ εν τη σοφια του θεου ουκ εγνω ο κοσμος δια της σοφιας τον θεον ευδοκησεν ο θεος δια της μωριας του κηρυγματος σωσαι τους πιστευοντας
22 επειδη και ιουδαιοι σημεια αιτουσιν και ελληνες σοφιαν ζητουσιν
23 ημεις δε κηρυσσομεν χριστον εσταυρωμενον ιουδαιοις μεν σκανδαλον εθνεσιν δε μωριαν

Και η συνέχεια είναι εξίσου ενδιαφέρουσα. Αλλά το ξεκάθαρο είναι ότι το κήρυγμα του Παύλου είναι τόσο απλό σε βαθμό μωρίας. "3 φοβουμαι δε μη πως ως ο οφις εξηπατησεν ευαν εν τη πανουργια αυτου φθαρη τα νοηματα υμων απο της απλοτητος της εις τον χριστον" Και αυτή η απλότητα, είναι το δώρο του Θεού προς του πιστεύσαντας. Τί παραπάνω μπορεί να φέρει η έρευνα και οι νοητικές διεργασίες σε επίπεδο σωτηρίας? Τίποτα κατά τον Παύλο αφού όλα είναι τόσο απλά σε βαθμό μωρίας. Πόσο παραπάνω θα προσθέσει η έρευνα και η νοητικές διεργασίες στο "ζητείται και δωθήσεται υμίν"?
Άλλωστε η "σύνεση", που ήδη αναφέρθηκε συχνά, η σύνεση των συνετών, αθετημένη είναι παρά Θεού. Τους πιστεύοντας λοιπόν στη μωρία του κηρύγματος σώζει ο Θεός. Όχι με την προυπόθεση να ανάξουν το κήρυγμα του σταυρού σε αντικείμενο φιλοσοφίας.

Στο επόμενο δε κεφάλαιο γίνεται ακόμα μια δυνατή αναφορά.
7 αλλα λαλουμεν θεου σοφιαν εν μυστηριω την αποκεκρυμμενην ην προωρισεν ο θεος προ των αιωνων εις δοξαν ημων
8 ην ουδεις των αρχοντων του αιωνος τουτου εγνωκεν ει γαρ εγνωσαν ουκ αν τον κυριον της δοξης εσταυρωσαν
9 αλλα καθως γεγραπται α οφθαλμος ουκ ειδεν και ους ουκ ηκουσεν και επι καρδιαν ανθρωπου ουκ ανεβη α ητοιμασεν ο θεος τοις αγαπωσιν αυτον
10 ημιν δε απεκαλυψεν ο θεος δια του πνευματος το γαρ πνευμα παντα ερευνα και τα βαθη του θεου
11 τις γαρ οιδεν ανθρωπων τα του ανθρωπου ει μη το πνευμα του ανθρωπου το εν αυτω ουτως και τα του θεου ουδεις εγνωκεν ει μη το πνευμα του θεου
12 ημεις δε ου το πνευμα του κοσμου ελαβομεν αλλα το πνευμα το εκ του θεου ινα ειδωμεν τα υπο του θεου χαρισθεντα ημιν
13 α και λαλουμεν ουκ εν διδακτοις ανθρωπινης σοφιας λογοις αλλ εν διδακτοις πνευματος πνευματικοις πνευματικα συγκρινοντες
14 ψυχικος δε ανθρωπος ου δεχεται τα του πνευματος του θεου μωρια γαρ αυτω εστιν και ου δυναται γνωναι οτι πνευματικως ανακρινεται
15 ο δε πνευματικος ανακρινει [τα] παντα αυτος δε υπ ουδενος ανακρινεται
16 τις γαρ εγνω νουν κυριου ος συμβιβασει αυτον ημεις δε νουν χριστου εχομεν

Ο άνθρωπος λοιπόν από μόνος του, από τη φύση του, παντελώς αδύναμος και ανίκανος είναι να αντιληφθεί το οτιδήποτε σχετίζεται με το Θεό. Μόνο από τη στιγμή που το Άγιο Πνεύμα θα κατοικήσει μέσα στον άνθρωπο και θα αποκτήσει ο άνθρωπος "νουν Χριστού", μπορεί να καταλάβει κάτι περί Θεού. Όμως για να κατοικήσει το Άγιο Πνεύμα πρέπει πρώτα κάποιος να πιστέψει. Και να πιστέψει τόσο αληθινά ώστε το Άγιο Πνεύμα να έλθει σε αυτόν. Άρα η ανθρώπινη έρευνα, μελέτη, διανοητική διεργασία, άνευ πίστεως και κατά συνέπεια Πνεύματος, δεν μπορεί να οδηγήσει πουθενά. Και αν χωρίς αυτά μπορεί να υπάρχει αρκετή πίστη ώστε να κατέλθει το Πνεύμα και να σκηνώσει στον άνθρωπο, για να μπορέσει μετά ο άνθρωπος να γνωρίσει το νου του Κυρίου, άραγε πόσο περισσότερη πίστη μπορεί να ζητήσει κανείς, και πόσο περισσότερη μπορεί να λάβει επειδή ερεύνησε?

Νομίζω ότι τα πράγματα της πίστεως είναι πολύ απλότερα και απλοικότερα από πολύπλοκες έρευνες και διανοητικές διεργασίες. Είναι τόσο απλοικά που φτάνουν σε βαθμό μωρίας. Οι έρευνες και οι νοητικές διεργασίες, λίγη σχέση φαίνεται τελικά να έχουν με την πίστη. Για να έχουν αποτέλεσμα, χρειάζεται νους Χριστού, ο οποίος προυποθέτει πίστη. Αλλά αν υπάρξει νους Χριστού, τί παραπάνω μπορεί να προσθέσει η έρευνα και η διανοητική διεργασία του ανθρώπου?

Στην εκκλησία της Εφέσου ο Κύριος αναφέρει ότι ενώ όλα τα άλλα τα κάνουν σωστά, αφήκαν την πρώτη αγάπη τους. Τί άλλο μπορεί να είναι η πρώτη αγάπη από την αρχική, παθιασμένη, φλογισμένη πίστη στο Θεό και Κύριο Ιησού Χριστό? Και αν η πρώτη αγάπη είναι το μέγιστο που μπορεί να επιτευχθεί, και το μέγιστο που ζητεί ο Κϋριος από εμάς, μήπως τελικά η έρευνα και η διανοητική διεργασία που ακολουθεί όχι μόνο δεν εξασφαλίζει την ενίσχυσή της, όχι μόνο δεν εξασφαλίζει καν τη συντήρησή της, αλλά πολλές φορές οδηγεί και στην απομάκρυνση από αυτήν?

Με το φτωχό μου το μυαλό, λέω εγώ.

just my 0.02$

[Athanasios]

Α... ΝΑ ΕΝΑ ΓΕΡΟΝΤΑΚΙ ΠΟΥ ΄ΧΑ ΓΝΩΡΙΣΕΙ, ΕΧΕΙ ΚΟΙΜΗΘΕΙ ΤΩΡΑ, ΧΡΟΝΙΑ....,ΤΕΤΟΙΑ ΑΠΛΟΤΗΤΑ ΕΙΧΕ, ΑΦΟΥ ΔΕΝ ΗΞΕΡΕ ΑΝ ΥΠΗΡΧΕ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΒΙΒΛΙΟ. (ΗΤΑΝ ) ΜΟΝΑΧΟΣ. ΕΠΙΑΝΕ ΤΑ ΦΙΔΙΑ ΗΤΑΝ ΤΡΕΙΣ ΠΑΤΕΡΕΣ ΕΚΕΙ, ΣΤΟ ΚΕΛΙ, ΕΝΑΣ ΙΕΡΕΥΣ, ΔΗΛΑΔΗ ΜΕ ΤΟΝ ΑΔΕΛΦΟ ΤΟΥ ΚΑΤΑ ΣΑΡΚΑ ΚΑΙ ΕΝΑ ΓΕΡΟΝΤΑΚΙ, ΠΑΧΩΜΙΟ ΤΟΝ ΕΛΕΓΑΝ. ΕΠΙΑΝΕ ΤΑ ΦΙΔΙΑ, ΕΙΧΕ ΠΟΛΛΑ ΦΙΔΙΑ ΕΚΕΙ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ, ΚΑΙ ΤΑ ΕΒΓΑΖΕ ΤΑ ΠΕΤΟΥΣΕ ΕΞΩ, ΓΙΑΤΙ ΕΙΧΕ ΝΕΡΑ. ΛΟΙΠΟΝ, ΜΙΑ ΜΕΡΑ, ΕΙΧΕ ΠΙΑΣΕΙ ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΦΙΔΙ' ΕΠΕΙΔΗ ΒΙΑΖΟΥΝΤΑΝ, ΓΙΑ ΝΑ ΤΟ ΒΓΑΛΕΙ ΕΞΩ ΑΠ΄ΤΟ ΦΡΑΧΤΗ, ΤΟ ΤΥΛΙΞΕ ΣΤΗ ΜΕΣΗ ΤΟΥ ΣΑ ΖΩΝΗ, ΠΗΓΕ ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙ ΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΝΑ ΤΟΝ ΒΓΑΛΕΙ ΕΞΩ. ΜΟΛΙΣ ΤΟ ΒΛΕΠΕΙ ΕΝΑΣ ΑΛΛΟΣ ΓΕΡΟΝΤΑΣ:
-ΦΥΓΕ ΑΠΟ ΄ΔΩ ΠΑΤΕΡΑ ΜΟΥ, ΤΙ ΄ΝΑΙ ΑΥΤΟ, ΛΕΕΙ ΕΚΕΙ ΠΕΡΑ;
ΑΠΟΡΗΣΕ:
-ΓΙΑΤΙ ΦΟΒΑΤΑΙ ΑΥΤΟΣ;
ΕΡΧΕΤΑΙ ΜΕΤΑ ΜΟΥ ΛΕΕΙ:
-ΔΕΝ ΞΕΡΩ, ΓΕΡΟ-ΠΑΙΣΙΕ, ΓΙΑΤΙ ΦΟΒΑΝΤΑΙ ΑΥΤΟΙ ΤΑ ΦΙΔΙΑ;
ΓΙΑΤΙ ΦΟΒΑΝΤΑΙ; ΛΕΕΙ. ΕΚΕΙΝΟΣ Ο ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ, Ο ΠΑΤΕΡ ΑΝΔΡΕΑΣ, ΛΕΕΙ, ΦΟΒΑΤΑΙ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΣΚΟΡΠΙΟΥΣ ΑΚΟΜΗ. ΕΓΩ ΤΟΥΣ ΜΑΖΕΥΩ ΑΠ΄ΤΟ ΝΤΟΥΒΑΡΙ, ΛΕΕΙ, ΝΑ ΜΗ ΒΓΑΙΝΩ ΕΝΑ-ΕΝΑ ΝΑ ΤΟΥΣ ΠΕΤΑΩ, ΛΕΕΙ, ΤΟΥΣ ΒΑΖΩ ΣΤΗ ΧΟΥΦΤΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΠΕΤΑΩ ΕΞΩ....
-ΤΩΡΑ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΣΕ ΠΕΙΡΑΖΟΥΝ ΛΕΩ ΓΕΡΟΝΤΑ ΠΑΧΩΜΙΕ;
-ΚΑΠΟΥ ΓΡΑΦΕΙ Ο ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ Σ΄ ΕΝΑ ΧΑΡΤΙ, ΑΝ ΕΧΕΙΣ ΠΙΣΤΗ ΠΙΑΝΕΙΣ ΚΑΙ ΤΑ ΦΙΔΙΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΣΚΟΡΠΙΟΥΣ ΚΑΙ ΔΕ ΣΕ ΠΕΙΡΑΖΟΥΝ.
-ΓΡΑΦΕΙ Ο ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ Σ΄ΕΝΑ ΧΑΡΤΙ, ΤΩΡΑ! ΧΜ!....
ΛΟΙΠΟΝ! ΧΜ! (ΓΕΛΑ). ΕΜΕΙΣ ΞΕΡΟΥΜΕ, ΕΚΕΙ ΠΕΡΑ, ΚΙ ΑΥΤΑ ΚΙ ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΚΙ ΑΥΤΑ ΟΛΑ ΑΠ΄ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ......
ΟΛΗ Η ΒΑΣΗ ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ....

[Μηνάς]

Now we are talking

Καληνύχτα σάκη και ευχαριστώ!
m