Ορθοδοξία

ΕΠΕΣΤΡΕΨΑ ΓΙΑ ΝΑ ΕΙΔΟΠΟΙΗΣΩ ΟΣΟΥΣ ΚΑΛΟΠΡΟΑΙΡΕΤΟΥΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ ΝΑ ΤΡΕΞΟΥΝ ΣΤΟ

http://ssirccriss.forumgreek.com/

ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΤΕΒΑΣΟΥΝ ΣΚΑΝΑΡΙΣΜΕΝΕΣ ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΑΡΧΕΙΟ ΤΟΥ STITS.

Χρήστο, αν συνεχίσεις την προσπάθεια προβολής του forum σου από δω, θ' αναγκαστώ να σε σταματήσω. Ότι έχεις να μας πεις πες το εδώ.

Με τον stits είμαστε παλιοί γνώριμοι και συμφωνήσαμε ότι διαφωνούμε στον τρόπο που βλέπουμε τα θέματα της πίστεως.

Δεν είναι ότι δεν θέλουμε ν' ακούμε και να συζητάμε απόψεις διαφορετικές από τις δικές μας, αλλά ο τρόπος της συζήτησης. Το forum "ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ", όπως λέει ο τίτλος του, είναι χώρος διαλόγου, αλλά δεν μπορούμε να δεχτούμε κάποιον, που έχει παγιωμένες απόψεις και προσπαθεί να μας τις επιβάλει, ιδίως αν οι απόψεις αυτές ξεφεύγουν από τα όρια της Ορθοδοξίας.

ΛΙΓΑ ΔΥΣΚΟΛΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΓΡΑΦΗΣ


Σκοπός μου είναι, όχι να καλλιεργήσω την απιστία στους αγαπητούς αδελφούς, αλλά να προωθήσω την έρευνα της Αγίας Γραφής, η οποία τελικώς θα μας οδηγήσει εις τα ενδότερα νοήματα, τα οποία είναι μόνον για λίγους.



ΕΡΩΤΗΜΑ

ΔΕΔΟΜΕΝΑ

«1 ΚΑΙ ἀνέστη Δαυὶδ καὶ ἀπῆλθε, καὶ Ἰωνάθαν εἰσῆλθεν εἰς τὴν πόλιν. 2 καὶ ἔρχεται Δαυὶδ εἰς Νομβὰ πρὸς Ἀβιμέλεχ τὸν ἱερέα. καὶ ἐξέστη Ἀβιμέλεχ τῇ ἀπαντήσει αὐτοῦ καὶ εἶπεν αὐτῷ· τί ὅτι σὺ μόνος καὶ οὐθεὶς μετὰ σοῦ; 3 καὶ εἶπε Δαυὶδ τῷ ἱερεῖ· ὁ βασιλεὺς ἐντέταλταί μοι ρῆμα σήμερον καὶ εἶπέ μοι· μηδεὶς γνώτω τὸ ρῆμα, περὶ οὗ ἐγὼ ἀποστέλλω σε καὶ ὑπὲρ οὗ ἐγὼ ἐντέταλμαί σοι· καὶ τοῖς παιδαρίοις διαμεμαρτύρημαι ἐν τῷ τόπῳ τῷ λεγομένῳ Θεοῦ πίστις, Φελλανὶ Ἀλεμωνί· καὶ νῦν εἰ εἰσὶν ὑπὸ τὴν χεῖρά σου πέντε ἄρτοι, δὸς εἰς χεῖρά μου τὸ εὑρεθέν. 4 καὶ ἀπεκρίθη ὁ ἱερεὺς τῷ Δαυίδ, καὶ εἶπεν· οὐκ εἰσὶν ἄρτοι βέβηλοι ὑπὸ τὴν χεῖρά μου, ὅτι ἀλλ’ ἢ ἄρτοι ἅγιοί εἰσιν· εἰ πεφυλαγμένα τὰ παιδάριά ἐστιν ἀπὸ γυναικός, καὶ φάγεται. 5 καὶ ἀπεκρίθη Δαυὶδ τῷ ἱερεῖ καὶ εἶπεν αὐτῷ· ἀλλὰ ἀπὸ γυναικὸς ἀπεσχήμεθα ἐχθὲς καὶ τρίτην ἡμέραν· ἐν τῷ ἐξελθεῖν με εἰς ὁδὸν γέγονε πάντα τὰ παιδία ἡγνισμένα, καὶ αὐτὴ ἡ ὁδὸς βέβηλος, διότι ἁγιασθήσεται σήμερον διὰ τὰ σκεύη μου. 6 καὶ ἔδωκεν αὐτῷ Ἀβιμέλεχ ὁ ἱερεὺς τοὺς ἄρτους τῆς προθέσεως, ὅτι οὐκ ἦν ἐκεῖ ἄρτος, ἀλλ’ ἢ ἄρτοι τοῦ προσώπου οἱ ἀφῃρημένοι ἐκ προσώπου Κυρίου τοῦ παρατεθῆναι ἄρτον θερμὸν ᾗ ἡμέρᾳ ἔλαβεν αὐτούς.» (Α΄ Βασιλειών 21:1-6)

«24 καὶ οἱ Φαρισαῖοι ἔλεγον αὐτῷ· Ἴδε τί ποιοῦσιν ἐν τοῖς σάββασιν ὃ οὐκ ἔξεστι. 25 καὶ αὐτὸς ἔλεγεν αὐτοῖς· Οὐδέποτε ἀνέγνωτε τί ἐποίησε Δαυῒδ ὅτε χρείαν ἔσχε καὶ ἐπείνασεν αὐτὸς καὶ οἱ μετ' αὐτοῦ; 26 πῶς εἰσῆλθεν εἰς τὸν οἶκον τοῦ Θεοῦ ἐπὶ Ἀβιάθαρ ἀρχιερέως καὶ τοὺς ἄρτους τῆς προθέσεως ἔφαγεν, οὓς οὐκ ἔξεστι φαγεῖν εἰ μὴ τοῖς ἱερεῦσι, καὶ ἔδωκε καὶ τοῖς σὺν αὐτῷ οὖσι; 27 καὶ ἔλεγεν αὐτοῖς· Τὸ σάββατον διὰ τὸν ἄνθρωπον ἐγένετο, οὐχ ὁ ἄνθρωπος διὰ τὸ σάββατον· 28 ὥστε κύριός ἐστιν ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου καὶ τοῦ σαββάτου.» (Μαρκ. 2:24-28)

Επί ποιού αρχιερέα ο Δαβίδ έφαγε τους άρτους της προθέσεως, επί του Αβιμέλεχ (σύμφωνα με το Α΄ Βασιλειών 21:6 ) ή επί του Αβιάθαρ (σύμφωνα με το ευαγγέλιο του Μάρκ. 2:25);





ΕΡΩΤΗΜΑ

ΔΕΔΟΜΕΝΑ

«17 Τότε ᾤχετο Σαλωμὼν εἰς Γασιὼν Γαβὲρ καὶ εἰς τὴν Αἰλὰθ τὴν παραθαλασσίαν ἐν γῇ Ἰδουμαίᾳ. 18 καὶ ἀπέστειλε Χιρὰμ ἐν χειρὶ παίδων αὐτοῦ πλοῖα καὶ παῖδας εἰδότας θάλασσαν, καὶ ᾤχοντο μετὰ τῶν παίδων Σαλωμὼν εἰς Σωφιρὰ καὶ ἔλαβον ἐκεῖθεν τετρακόσια καὶ πεντήκοντα τάλαντα χρυσίου καὶ ἦλθον πρὸς τὸν βασιλέα Σαλωμών.» (Β΄ Παραλειπ. 8:17-18)

Διά ποίας θαλασσίας οδού ο βασιλιάς της Τύρου Χιράμ έστειλε πλοία και ναύτες στο βασιλιά του Ισραήλ Σολομώντα, περίπου το 950 π.Χ., όταν είναι γνωστό ότι:

α. η διώρυγα του Σουέζ διανοίχτηκε και δόθηκε σε χρήση το 1869 μ.Χ.,
και
β. η Αμερική ανακαλύφθηκε «τυχαία», μόλις το 1492 μ.Χ.;









ΕΡΩΤΗΜΑ

ΔΕΔΟΜΕΝΑ

«11 Καὶ ἐλάλησε Κύριος πρὸς Μωυσῆν λέγων· 12 ἐὰν λάβῃς τὸν συλλογισμὸν τῶν υἱῶν Ἰσραὴλ ἐν τῇ ἐπισκοπῇ αὐτῶν, καὶ δώσουσιν ἕκαστος λύτρα τῆς ψυχῆς αὐτοῦ Κυρίῳ, καὶ οὐκ ἔσται ἐν αὐτοῖς πτῶσις ἐν τῇ ἐπισκοπῇ αὐτῶν. 13 καὶ τοῦτό ἐστιν ὃ δώσουσιν ὅσοι ἂν παραπορεύωνται τὴν ἐπίσκεψιν· τὸ ἥμισυ τοῦ διδράχμου, ὅ ἐστιν κατὰ τὸ δίδραχμον τὸ ἅγιον· εἴκοσιν ὀβολοὶ τὸ δίδραχμον, τὸ δὲ ἥμισυ τοῦ διδράχμου εἰσφορὰ Κυρίῳ.» (Έξοδ. 30:11-13)

Η δραχμή υπήρχε τον 20ο αιώνα π.Χ., και εάν υπήρχε πόσους οβολούς είχε ισοτιμία, 10 (σύμφωνα με την Γένεση) ή 6 (σύμφωνα με τις κατωτέρω αρχαιολογικές πληροφορίες);


Δραχμή
Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Η δραχμή (πληθυντικός: δραχμές) είναι νομισματική μονάδα, η οποία χρησιμοποιήθηκε από τον αρχαίο ελληνικό κόσμο αλλά και από το σύγχρονο ελληνικό κράτος. Όπως και πολλά νομίσματα της αρχαιότητας, έτσι και η δραχμή, εκτός από νομισματική μονάδα, αρχικά αποτέλεσε μονάδα μέτρησης βάρους. Ένα αργυρό τετράδραχμο, για παράδειγμα, ήταν νόμισμα αργυρό με βάρος τεσσάρων δραχμών.
Ετυμολογία
Η λέξη δραχμή προέρχεται από το ρήμα δράττω, που σημαίνει αρπάζω (> δράττομαι = πιάνω σφικτά). Στην αρχαιότητα, μία δραχμή ήταν ίση προς έξι οβολούς, νόμισμα το οποίο στην παλαιότερη μορφή του είχε σχήμα σιδερένιας ράβδου. Το πάχος του ήταν τόσο, ώστε η χούφτα ενός ανδρικού χεριού να μπορεί να πιάσει έξι από αυτούς. Έτσι εκ του δράττω (όσους οβολούς μπορούσε να αδράξει η παλάμη) προκύπτει η λέξη δραχμή.
Η δραχμή στην αρχαιότητα

Οι δύο όψεις του Αθηναϊκού τετράδραχμου. Στη μία πλευρά του η Αθηνά και στην άλλη, το σύμβολο της Αθηνάς, η γλαυξ (κουκουβάγια).

Μακεδονικό τετράδραχμο στο οποίο απεικονίζεται ο Μέγας Αλέξανδρος.
Για αιώνες η δραχμή ήταν ένα από τα νομίσματα του νομισματικού συστήματος του αρχαίου ελληνικού κόσμου, αφού αρκετές πόλεις-κράτη εξέδωσαν νομίσματα με το όνομα αυτό με πιο γνωστά το αργυρό δίδραχμο του Φείδωνα, το Αθηναϊκό τετράδραχμο και το τετράδραχμο του Μεγάλου Αλεξάνδρου.
Παρόλο που δεν υπήρχε ενιαία τυποποίηση σε όλο τον ελληνικό κόσμο για το βάρος (δηλαδή μία αθηναϊκή δραχμή είχε διαφορετικό βάρος από την δραχμή άλλων πόλεων), μία δραχμή είχε την εξής σταθερή σχέση με τα άλλα νομίσματα-βάρη της ίδιας πόλης κράτους:
• 1 δραχμή = 6 οβολοί
• 2 δραχμές = 1 στατήρας
• 100 δραχμές = 1 μνα
• 6000 δραχμές = 1 τάλαντο
Ειδικά το αθηναϊκό τετράδραχμο αποτέλεσε το πλέον διαδεδομένο νόμισμα την περίοδο της ακμής της Αθήνας τον 5ο αιώνα π.Χ. έως και την εποχή του Μεγάλου Αλεξάνδρου, οπότε επικράτησαν τα Μακεδονικά νομίσματα. Γινόταν δεκτό στις συναλλαγές σε όλο τον ελληνικό κόσμο, ακόμα και στις πόλεις εκείνες οι οποίες δεν κρατούσαν φιλική στάση προς την Αθήνα. Στη μία όψη του απεικονίζεται η Αθηνά και στην άλλη το σύμβολο της πόλης των Αθηνών, η γλαύκα (κουκουβάγια). Το νόμισμα αυτό ήταν πιο γνωστό απλώς ως Αθηναϊκή γλαύκα. Αιώνες αργότερα η γλαύκα του Αθηναϊκού τετράδραχμου απεικονίζεται και πάλι στην ελληνική εθνική όψη του κέρματος του ενός ευρώ.
Με τις κατακτήσεις του Μεγάλου Αλεξάνδρου ο όρος δραχμή διαδόθηκε και εκτός του ελληνικού κόσμου. Ο μύθος που δημιουργήθηκε γύρω από το όνομα του μεγάλου στρατηλάτη ήταν παράγοντας ο οποίος συντέλεσε ώστε να κοπούν δραχμές που να τον απεικονίζουν από τους επιγόνους του αλλά και και από άλλους ηγεμόνες πολύ μετά τον θάνατο του.
Η δραχμή που για αιώνες επικράτησε να χρησιμοποιείται σε ένα τόσο μεγάλο μέρος του κόσμου άρχισε να εκλείπει σταδιακά ως νόμισμα μετά τις ρωμαϊκές κατακτήσεις και την επικράτηση του δηναρίου ως νομισματικής μονάδας. Παρόλα αυτά υπήρξαν και υπάρχουν ακόμα νομίσματα τα οποία έχουν ως ρίζα τη λέξη δραχμή, όπως είναι το ντραμ της Αρμενίας, το ντιρχάμ του Μαρόκου ή το ντιρχάμ των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων.
Παρά την κατάργησή της ως νομίσματος, η λέξη "δραχμή" συνέχισε να χρησιμοποιείται στον Ελληνικό χώρο και άλλα μέρη της Ευρώπης από την πρώτη Βυζαντινή εποχή έως και σήμερα ως μονάδα βάρους, ενίοτε υποδιαιρούμενη σε "γράμματα" [1]. Κάποτε ήταν γνωστή και ως "δραμή" [2] από όπου πιθανότατα προέρχεται το "δράμι" αλλά και ευρωπαϊκές μονάδες βάρους όπως το drahm ή dram [3].
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%94%CF% ... E%BC%CE%AE

Οβολός
Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια

Οβολός του Δημήτριου Α΄ της Βακτρίας
Ο Οβολός (αρχ. Ελλ. ὀβολός, πληθ. ὀβολοί) ήταν αρχαίο Ελληνικό νόμισμα μικρής αξίας που ισοδυναμούσε με 8 χαλκούς.
Ετυμολογία της λέξης
Η λέξη οβολός που σήμαινε «μικρό σουβλί» προέρχεται από το σχήμα των πρώτων νομισμάτων, τα οποία ήταν μακρόστενες μεταλλικές μυτερές βέργες. Η λέξη αυτή παρέμεινε όταν τα νομίσματα πήραν μικρή στρογγυλή μορφή και από κει και πέρα χρησιμοποιήθηκε για τα νομίσματα αυτά μικρής ονομαστικής αξίας. Χαρακτηριστικό είναι επίσης, ότι ο οβολός έμμεσα έδωσε την αφορμή για την ονομασία της δραχμής, αφού μια δραχμή αντιστοιχούσε σε 6 οβολούς, δηλαδή τόσους όσους μπορεί να κρατήσει (να «δράξει») το χέρι.
Η λέξη obulus χρησιμοποιήθηκε αργότερα και από τους Ρωμαίους για να χαρακτηρίσουν τα χρήματα, ενώ ακόμα και ο οβελίσκος (π.χ. ο Οβελίσκος του Θεοδόσιου Α') προέρχεται από αυτήν την ελληνική λέξη, λόγω του μακρόστενου σουβλερού σχήματος που είχε.
Εκτός από το συγκεκριμένο νόμισμα, οβολό ονομάζουμε ένα μικρό ή συμβολικό ποσό το οποίο παραθέτουμε, δωρίζουμε, ή προσφέρουμε οικειοθελώς.
Στην Ελληνική μυθολογία ο οβολός είναι το συμβολικό ποσό που κόστιζε η μεταφορά στον Άδη από τον Χάροντα και γιαυτό βρίσκουμε στους τάφους το νόμισμα αυτό.
Επίσης οβολός ονομάζεται το νόμισμα που κόπηκε το 1819 στα νησιά του Ιονίου.
Αντιστοιχίες
Ο κωμικός ποιητής Μάχων αφηγείται πως η Φρύνη ζητούσε μια μνα για μια νύχτα.
• ένα τάλαντο αντιστοιχούσαν με 60 μνες
• Από μια μνα άργυρο κόβανε 100 δραχμές
• ένας στατήρ ισοδυναμεί με δύο δραχμές ή ένα δίδραχμο
• 1 δραχμή αντιστοιχούσε 6 οβολούς
• ένας οβολός ισοδυναμεί με τρεις τριοβολούς ή τριημιβολούς
• 1 οβολός αντιστοιχούσε 8 χαλκούς
• Υποπολλαπλάσια του χαλκού ήταν ο κόλλυβος και το λεπτόν που ήταν το μικρότερο σε αξία νόμισμα.
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CE% ... F%8C%CF%82

Η ιστορία της δραχμής

Πολλοί από εσάς μπορεί να μη θυμάστε τη δραχμή και να μην έχετε κάνει ποτέ συναλλαγές με αυτό το νόμισμα. Σίγουρα όμως θα την έχετε ακουστά. Γιατί η δραχμή, που αντικαταστάθηκε μόλις το 2002 από το ευρώ, είναι ένα από τα αρχαιότερα νομίσματα του κόσμου.
Τον 7ο αιώνα π.Χ. ο τότε Δυτικός Κόσμος εκτεινόταν και στη Μικρά Ασία, όπου έμεναν Έλληνες, οι γνωστοί Ίωνες. Όπως μπορείτε να διαβάσετε και σε άλλο κείμενο αυτής της ενότητας, τα πρώτα νομίσματα στον Δυτικό Κόσμο δημιουργήθηκαν στην περιοχή της Μικράς Ασίας τον 7ο αιώνα π.Χ. Πολύ σύντομα διαδόθηκαν και στην ηπειρωτική Ελλάδα, με αποτέλεσμα οι Αθηναίοι να φτιάξουν το πιο εξελιγμένο νόμισμα της εποχής, τη δραχμή!
Ήταν το πρώτο νόμισμα που κατασκευαζόταν με καλούπια. Έτσι, όλα τα κέρματα ίσης αξίας ήταν όμοια στη μορφή, ακριβώς όπως συμβαίνει και στις μέρες μας. Η δραχμή πολύ σύντομα –ήδη από τον 6ο αιώνα- έγινε αποδεκτή σε ολόκληρο τον τότε γνωστό κόσμο. Μάλιστα οι κατακτήσεις του Μεγάλου Αλεξάνδρου τη διέδωσαν σε μια ακόμα μεγαλύτερη περιοχή, που περιλάμβανε τη σημερινή Σύρια, την Παλαιστίνη, την Αίγυπτο, ακόμα και την Ινδία!
Ακόμα και όταν η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία άρχισε να εξαπλώνεται προς την Ανατολή και να κατακτά και τις ελληνικές πόλεις – κράτη (μετά το 146 π.Χ), συνεχίστηκε η χρήση της δραχμής. Σταδιακά όμως άρχισε να ατονεί, καθώς επικράτησε το ρωμαϊκό νόμισμα, που λεγόταν δηνάριο.
Στο Βυζάντιο η δραχμή πλέον εξαφανίζεται ολοκληρωτικά, καθώς θεσπίστηκε ως επίσημο νόμισμα της Αυτοκρατορίας το «Σολδίο».
Κι όμως... ύστερα από τόσους αιώνες, η δραχμή κατάφερε να αναβιώσει, χάρη στον πρώτο βασιλιά της ελεύθερης πια Ελλάδας, τον Όθωνα! Αν και Γερμανός, ο Όθωνας γνώριζε πολύ καλά τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό και τον θαύμαζε βαθιά. Έτσι αποφάσισε να δώσει το όνομα της δραχμής στο νόμισμα του νεοσύστατου ελληνικού κράτους, που άρχισε να κυκλοφορεί το 1833.
Από το 2002 η δραχμή καταργήθηκε για πάντα, μιας και αντικαταστάθηκε από το ευρώ. Αξίζει όμως να θυμόμαστε την ιστορία της, αλλά και να θαυμάσουμε τα κέρματα και τα χαρτονομίσματα που κυκλοφόρησαν μέσα στους αιώνες. Μέσα από τα σύμβολα και τις μορφές που απεικονίζουν, ζωντανεύουν σημαντικές στιγμές και προσωπικότητες του ελληνικού πολιτισμού!
http://www.oikade.gr/Children/usefull/m ... s-draxmis/

Η λαμπρή ιστορία της δραχμής
Το όνομα δραχμή προέρχεται από το ρήμα δράσσομαι. Η λέξη αυτή που σημαίνει στα νέα ελληνικά χειρίζομαι, βρέθηκε για πρώτη φορά να χρησιμοποιέιται σε γραπτό λόγο σε πίνακες Γραμμικής Β από την Πύλο της Μυκηναικής περιόδου. Το ουσιαστικό δραχμή σήμαινε χούφτα 6 οβολών (μεταλλικών ραβδίων-καρφιών) που χρησιμοποιώνταν την εποχή εκείνη ως ένα είδος νομίσματος ήδη από το 1100 π.Χ. Ουσιαστικά ήταν ένας πρωτόγονος τύπος χρήσης πολυτιμών μετάλλων όπως ο χαλκός, ο μπρούτζος και το σίδερο αναλόγως με το βάρος τους ως ανταλλακτικές νομισματικές μονάδες. 6 τέτοιοι οβολοί, μία δραχμή δηλαδή βρίσκονται σήμερα και στο νομισματικό μουσείο της Αθήνας. Τα νομίσματα με την μορφή που τα γνωρίζουμε εμφανίστηκαν μόλις τον 7ο αιώνα π.Χ από την Λυδία.
Ηταν το συνηθισμένο ασημένιο νόμισμα στην Αρχαία Ελλάδα και υποδιαιρόταν σε 6 οβολούς.
Τα αρχαία ελληνικά νομίσματα σπάνια είχαν επίσημα ονόματα.
Το όνομα δραχμή πρωτοεμφανίστηκε σε γραπτό λόγο από τους Ηρακληδείς του Πόντου τον 4ο αιώνα π.Χ (387-312 π.Χ).
Κάθε πόλη έκοβε το δικό της νόμισμα και σε αυτά αποτυπώνονταν σύμβολα της πόλης και με επιγραφές σε αυτά που αναφέρονταν είτε στο όνομα της πόλης είτε στην απεικόνιση στο νόμισμα. Η αξία του κάθε νομίσματος προσδιορίζοταν από την ποσότητα και ποιότητα του μετάλλου που αντιπροσώπευε και την φήμη του κάθε νομισματοκοπείου.
Το 546 π.Χ στην Αθήνα του Πεισιστρατού άρχισε η παραγωγή των Αθηναικών νομισμάτων της κουκουβάγιας από ασήμι των μεταλλείων του Λαυρίου.
Η διάδοση της Αθηναικής δραχμής υπήρξε σε όλη την Ελλάδα λόγω του εμπορίου που είχαν αναπτύξει εκείνα τα χρόνια οι Αθηναίοι.
Τον 5ο αιώνα π.Χ. το Αθηναικό τετράδραχμο ήταν μαζί με το Κορινθιακό στατήρα (δίδραχμο) ίσως το πιο διαδεδομένο νόμισμα στον Ελληνικό κόσμο πριν τον Μέγα Αλέξανδρο. Στην μπροστινή όψη του απεικόνιζε το κεφάλι της κρανοφόρου Αθηνάς και στην πίσω όψη την κουκουβάγια. Στην καθημερινή χρήση τους ονομαζόταν γλαύκες (κουκουβάγιες) και όχι τετράδραχμα. Από εκεί προέρχεται και το φημισμένο " Γλαῦκ’ Ἀθήναζε ", μία κουκουβάγια στην Αθήνα δηλαδή που αναφέρονταν σε κάτι που υπήρχε σε αφθονία. Η όψη αυτή της κουκουβάγιας υπάρχει και στο ελληνικό σύγχρονο νόμισμα του ευρώ.
Οι δραχμές κόβονταν σε διαφορετικά βάρη αναλόγως από το νομισματοκοπείο που τις έκοβε.
Η πιο συνηθισμένη δραχμή της εποχής εκείνης ήταν η Αθηναική ή Αττική δραχμή που ζύγιζε λίγο πάνω από 4.3 γραμμάρια. Ο Αθηναίος πολίτης εργάτης της Χρυσής εποχής του Περικλή είχε ημερομίσθιο 2 δραχμές ενώ οι γλύπτες και οι γιατροί κερδίζαν μέχρι και 6 δραχμές την ημέρα. Το κόστος ενός Αθηναικού σπιτιού ήταν 400 με 1000 δραχμές.
Μετά τον Αλέξανδρο, το όνομα δραχμή χρησιμοποιούνταν σε πολλά Ελληνιστικά βασίλεια της Μέσης Ανατολής και στην Αιγυπτο των Πτολεμαίων. Το Αραβικό νόμισμα ντιρχάμ γνωστό από την προ Μωάμεθ εποχή ακόμα προέρχεται από την λέξη δραχμή ή δίδραχμο και χρησιμοποιείται ακόμα σαν όνομα στο Μαρόκο και στα Ηνωμενα Αραβικά Εμιράτα. Η δραχμή στον αρχαίο κόσμο αντικαταστάθηκε από το ρωμαικό δηνάριο το 146 π.Χ
http://www.en-gr.com/index.php/el/sillo ... nt-drachma
Η ιστορία του Αβραάμ. (με ερμηνευτικά σχόλια)

Ο Αβραάμ έζησε περίπου το 2000 π.Χ. Εμφανίζεται ως εκλεκτός του Θεού και προπάτορας του Ιησού Χριστού.


http://agiosdimitriossiatistas.webnode. ... %CE%B1%29/

ΑΒΡΑΑΜ
(Αβραάμ) [Πατέρας Πλήθους].
Το όνομα το οποίο δόθηκε από τον Ιεχωβά στον Άβραμ (που σημαίνει «Ο Πατέρας Είναι Υψηλός (Εξυψωμένος)») όταν αυτός ήταν 99 χρονών και ο Θεός επιβεβαίωσε την υπόσχεσή Του ότι το σπέρμα του Αβραάμ θα γινόταν πολυάριθμο. — Γε 17:5.
Οικογενειακή Καταγωγή και Αρχική Περίοδος της Ζωής Του. Ο Αβραάμ ανήκε στη δέκατη γενιά μετά τον Νώε, μέσω του Σημ, και γεννήθηκε 352 χρόνια μετά τον Κατακλυσμό, το 2018 π.Χ.
http://m.wol.jw.org/el/wol/d/r11/lp-g/1 ... E%9C&p=par

Abraham, Hebrew Avraham, originally called Abram or, in Hebrew, Avram (flourished early 2nd millennium bc), first of the Hebrew patriarchs and a figure revered by the three great monotheistic religions: Judaism, Christianity, and Islam. According to the biblical book of Genesis, Abraham left Ur, in Mesopotamia, because God called him to found a new nation in an undesignated land that he later learned was Canaan. He obeyed unquestioningly the commands of God, from whom he received repeated promises and a covenant that his “seed” would inherit the land.
http://www.britannica.com/EBchecked/topic/1544/Abraham

ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΑΦΟΥ ΑΝΑΓΝΩΣΕΤΕ ΟΛΑ ΤΑ ΚΑΤΩΤΕΡΩ, ΕΚΦΡΑΣΤΕ ΕΛΕΥΘΕΡΩΣ ΤΗΝ ΓΝΩΜΗ ΣΑΣ.

ΑΔΕΛΦΟΙ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΓΙΑ ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΣΑΣ

Νομίζω πως τα τελευταία κείμενα αποτελούν μία απάντηση προς αυτούς που ισχυρίζονται πως «πριν από τον Χριστό, μας είχαν πει τα ίδια οι αρχαίοι Έλληνες». Τα κείμενα αυτά τους διαψεύδουν εντελώς.

ΕΡΩΤΗΣΗ

ΠΟΤΕ ΘΑ ΣΥΜΒΕΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΛΕΕΙ Ο ΗΣΑΪΑΣ ΣΤΟ 65ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ ?

ΕΡΩΤΗΜΑ ΣΧΕΤΙΚΟ ΜΕ ΤΗΝ ΩΡΑ ΠΟΥ ΣΤΑΥΡΩΘΗΚΕ Ο ΙΗΣΟΥΣ

Ο Ιησούς σταυρώθηκε 3η ώρα όπως ο Μάρκος αναφέρει ή 6η ώρα όπως η Εκκλησία δέχεται;

Γιατί ο Ιωάννης αναφέρει ότι 6η ώρα ο Ιησούς βρίσκονταν ακόμα στο Πραιτόριο, ενώ η Εκκλησία δέχεται ότι σταυρώθηκε ο Κύριος;

Συμπληρώνει ο Ιησούς μετά το θάνατό του 3 μέρες και 3 νύχτες έως την ανάστασή του, όπως ο Ιωνάς εν τη κοιλία της γης (Ματθ. 12:40);

Δέχεστε σύμφωνα με τα κατωτέρω ότι ο Μάρκος λέει τη σωστή ώρα σταύρωσης του Ιησού;

ΤΙ ΩΡΑ ΣΤΑΥΡΩΘΗΚΕ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ ?



Α’ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ

Δεχόμαστε ότι ο Κύριος σταυρώθηκε 6η ώρα (12:00 το μεσημέρι της Παρασκευής) σύμφωνα με την επίσημη θέση της Ορθόδοξης Εκκλησίας.




Από τον ανωτέρω πίνακα παρατηρούμε ότι δεν συμπληρώνονται τρεις ημέρες και τρεις νύχτες για να υλοποιείται η του Ιησού ρήση «ὥσπερ γὰρ ἐγένετο Ἰωνᾶς ὁ προφήτης ἐν τῇ κοιλίᾳ τοῦ κήτους τρεῖς ἡμέρας καὶ τρεῖς νύκτας, οὕτως ἔσται ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐν τῇ καρδίᾳ τῆς γῆς τρεῖς ἡμέρας καὶ τρεῖς νύκτας.» (Κατά Ματθαίον 12:40)




Β’ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ

Δεχόμαστε ότι ο Κύριος σταυρώθηκε 6η ώρα (12:00 το μεσημέρι της Παρασκευής) σύμφωνα με την επίσημη θέση της Ορθόδοξης Εκκλησίας, αλλά λαμβάνουμε υπόψη τα εξής:

1. Ότι «Ἀπὸ δὲ ἕκτης ὥρας σκότος ἐγένετο ἐπὶ πᾶσαν τὴν γῆν ἕως ὥρας ἐνάτης.», (9η ώρα είναι η 15:00) γεγονός το οποίο αναφέρουν και οι τρείς Συνοπτικοί καθώς και

2. Το χωρίο «3 καὶ εἶπεν ὁ Θεός· γενηθήτω φῶς· καὶ ἐγένετο φῶς. 4 καὶ εἶδεν ὁ Θεὸς τὸ φῶς, ὅτι καλόν· καὶ διεχώρισεν ὁ Θεὸς ἀνὰ μέσον τοῦ φωτὸς καὶ ἀνὰ μέσον τοῦ σκότους. 5 καὶ ἐκάλεσεν ὁ Θεὸς τὸ φῶς ἡμέραν καὶ τὸ σκότος ἐκάλεσε νύκτα.» (Γένεσις 1:3-5)
Έτσι ο ανωτέρω πίνακας τροποποιείται ως κατωτέρω:





Από τον ανωτέρω πίνακα παρατηρούμε ότι πάλι δεν συμπληρώνονται οι ζητούμενες τρεις ημέρες και τρεις νύχτες.




Γ’ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ

Δεχόμαστε ότι ο Κύριος σταυρώθηκε 3η ώρα (09:00 της Παρασκευής), όπως αριδήλως δηλώνει ο ευαγγελιστής Μάρκος. Τότε οι ανωτέρω πίνακες τροποποιούνται ως κατωτέρω:




Από τον ανωτέρω πίνακα παρατηρούμε ότι τώρα συμπληρώνονται οι ζητούμενες τρεις ημέρες και τρεις νύχτες. Έτσι λοιπόν φτάνουμε να συμπεράνουμε αφ’ ενός ότι η Γραφή ερμηνεύει την Γραφή και αφ’ ετέρου ότι ο ευαγγελιστής Μάρκος έχει δίκιο και ο Κύριος σταυρώθηκε 3η ώρα, δηλαδή 09:00 της Παρασκευής !!!

ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΕΠΙ ΤΩΝ ΒΙΒΛΙΩΝ Α΄ & Β΄ ΠΑΡΑΛΕΙΠΟΜΕΝΩΝ


Γιατί από τα βιβλία Α΄ και Β΄ Παραλειπομένων (ύστερα από σύγκριση με τα βιβλία Α΄, Β΄, Γ΄ και Δ΄ Βασιλειών) απουσιάζουν εντελώς:

1. Η εχθρότητα του Σαούλ προς το Δαβίδ;
2. Το διπλό αμάρτημα του Δαβίδ και οι άλλες σκιερές πλευρές του ανακτόρου και της βασιλείας του, καθώς και τα δεινά που κτύπησαν την βασιλική οικογένεια ως αποτέλεσμα της αμαρτίας του;
3. Η αμαρτωλή ζωή του Σολομώντος, η λαγνεία, ο πολυγυνισμός και η ειδωλολατρία του;
4. Οι αμφισβητήσεις και διαφωνίες εις τον οίκον του Δαβίδ;

Γιατί στο βιβλίο Α΄ Παραλειπομένων ο Δαβίδ προβάλλεται ως ο πραγματικός ιδρυτής του Ναού και οργανωτής του τυπικού και της λατρείας, παρ’ όλον ότι εκείνος ο οποίος κτίζει το Ναό, στο βιβλίο Γ΄ Βασιλειών, είναι ο Σολομών;

Γιατί στα βιβλία των Παραλειπομένων (κατ’ αντίθεση με τα Βασιλειών) ο ιερός χαρακτήρας του κλήρου επεκτείνεται και εις τους λαϊκούς, δια της συμμετοχής των εις την κοινωνία των θυσιών;

Γιατί στα βιβλία των Παραλειπομένων η κοινωνία των πιστών εις τη θυσία, δεν περιορίζεται απλώς μόνον εις τους πολίτες του βασιλείου του Ιούδα, αλλά επεκτείνεται και εις εκείνους του βασιλείου του Ισραήλ;

Γιατί στα βιβλία των Παραλειπομένων, παρά την αποστασία του βορείου βασιλείου του Ισραήλ, περί του οποίου γίνεται ελάχιστος λόγος, σαν να μην υπάρχει κανένα ενδιαφέρον (κατ’ αντίθεση με τα βιβλία Γ΄ και Δ΄ Βασιλειών, στα οποία η ιστορία των δύο βασιλείων συμπλέκεται), ο συγγραφεύς μελετά και σκέπτεται την ένωση και των δώδεκα φυλών, υπό το σκήπτρο του Δαβίδ;

Γιατί στα βιβλία των Παραλειπομένων ο συγγραφεύς δεν αποκλείει από την προσευχή εις τον Ναό τα έθνη;

Γιατί στα βιβλία των Παραλειπομένων η φράση «λόγοι ημερών» μας υπενθυμίζει ότι οι βασιλείες των βασιλέων και οι χρονολογίες των βασιλείων, όπως επίσης και οι βίοι των κοινών ανθρώπων, υπολογίζονται με ημέρες;

Γιατί στα βιβλία των Παραλειπομένων συναντάμε ουσιαστικώς δια πρώτη φορά την ιδέα «της εκκλησίας του Ισραήλ»;

Γιατί τα βιβλία των Παραλειπομένων παρουσιάζουν διαφορές με άλλους όμοιους γενεαλογικούς καταλόγους της Π. Διαθήκης;

Γιατί στο βιβλίο Α΄ Παραλειπομένων ο Δαβίδ προβάλλεται ως ο άνθρωπος του Θεού, του οποίου η δυναστεία δεν έχει τέλος και ως ο άνθρωπος που αφιερώνει τη ζωή του, δια την Ιερουσαλήμ, την αγίαν πόλη και αγίαν πρωτεύουσα;

Γιατί στο βιβλίο Α΄ Παραλειπομένων ο Δαβίδ συγκρίνεται με τον Μωυσή, παρ’ όλον ότι οι εποχές και οι συνθήκες υπό τις οποίες έζησαν οι δύο αυτοί άνδρες είναι πολύ διαφορετικές;

Γιατί στο βιβλίο Β΄ Παραλειπομένων ολόκληρος η ιστορία των διαδόχων του Δαβίδ επικεντρώνεται εις τον Ναό;

Γιατί στα βιβλία Α΄ και Β΄ Παραλειπομένων, παρ’ ότι επανιστορούνται πολλές φορές κατά λέξη πολλά γεγονόντα των βιβλίων των Βασιλειών, ο συγγραφεύς ιστορεί πολλές φορές άλλα γεγονότα διαφορετικά, τα οποία δεν συμφωνούν με όσα αφηγούνται τα Α΄, Β΄, Γ΄ και Δ΄ Βασιλειών, ή τροποποιεί ελευθέρως τα γεγονότα αυτά, ούτως ώστε ο θιασώτης της κριτικής σχολής Hänel να γράφει «Δεν μπορεί πλέον να σταθεί δόγμα, σύμφωνα με το οποίο οι ιδιορρυθμίες των Χρονικών (=Παραλειπομένων) δεν είναι τίποτε άλλο παρά φανταστικά κατασκευάσματα και προέρχονται από αναξιόπιστες πηγές»;

Γιατί στο βιβλίο Α΄ Παραλειπομένων κεφ. α:28 αναφέρεται ο Ισαάκ, υιός του Αβραάμ, πρώτος, ενώ στον επόμενο στίχ. 29 αναφέρεται ως πρωτότοκος ο Ισμαήλ;

Γιατί στο βιβλίο Α΄ Παραλειπομένων κεφ. β΄ αναφέρονται 7 υιοί Ιεσσαί, ενώ στα Α΄ Βασ. ιστ΄ 10-11 και ιζ΄ 12 γίνεται λόγος περί 8 υιών του Ιεσσαί;

Γιατί διαφέρουν οι υιοί του Δαβίδ, που εγεννήθησαν όταν ήταν εγκατεστημένος στην Ιερουσαλήμ στους καταλόγους Β΄ Βασ. ε΄ 14-16 και Α΄ Παραλ. ιδ΄ 4-7.;

Γιατί στο βιβλίο Α΄ Παραλειπομένων κεφ. ζ΄ που έχουμε τους απογόνους των φυλών Ισσάχαρ, Βενιαμίν, Νεφθαλί, Μανασσή, Εφραίμ και Ασήρ, δεν γίνεται καθόλου λόγος για τις φυλές του Ζαβουλών και Δαν;

Γιατί στο βιβλίο Α΄ Παραλειπομένων κεφ. ζ΄ αναφέρονται τρεις υιοί Βενιαμίν, ενώ στη Γένεση μστ΄ 21 αναφέρονται δέκα;

Γιατί στο βιβλίο Α΄ Παραλειπομένων κεφ. ζ΄ 20-22, εκφράζονται αμφιβολίες εάν ο Εφραίμ του στιχ. 22 είναι ο Εφραίμ του στιχ. 20, ο υιός του Ιωσήφ (διότι από τον πρώτο Εφραίμ, τον υιό Ιωσήφ, μέχρι το δεύτερο πέρασαν επτά γενεές απογόνων !!!);

Γιατί στο βιβλίο Α΄ Παραλειπομένων κεφ. η΄ τα ονόματα πολλών προσώπων που αναφέρονται είναι διαφορετικά από εκείνα που αναφέρει ο Μωυσής εις την Πεντάτευχο;

Γιατί στο βιβλίο Α΄ Παραλειπομένων κεφ. θ΄ αναφέρονται ως πρώτοι κάτοικοι μετά την αιχμαλωσία οι Ισραηλίτες και όχι οι Ιουδαίοι;

Γιατί στο βιβλίο Α΄ Παραλειπομένων κεφ. θ΄ ο κατάλογος των ονομάτων διαφέρει αρκετά από τον κατάλογο του Νεεμία ια΄ 3-24;

Γιατί στο βιβλίο Α΄ Παραλειπομένων κεφ. θ΄ οι στίχοι 35-44 είναι ίδιοι με τους στίχους του κεφ. η΄ 29-38 και γιατί στο κεφ. η΄ αποτελούν κατακλείδα της γενεαλογίας της φυλής Βενιαμίν, ενώ στο κεφ. θ΄ αποτελούν εισαγωγή εις την ιστορία του Σαούλ;

Γιατί στο βιβλίο Α΄ Παραλειπομένων κεφ. ια΄ ο συγγραφεύς παρατρέχει την επί 7,5 χρόνια βασιλία του Δαβίδ εν Χεβρών;

Γιατί στο βιβλίο Α΄ Παραλειπομένων κεφ. ια΄ 41-47 προστίθενται νέα ονόματα για πρώτη φορά σε σχέση με τον κατάλογο Β΄ Βας. κγ΄ 8-39;

Γιατί στο βιβλίο Α΄ Παραλειπομένων κεφ. ια΄ 11 αναφέρεται ότι ο Ιεσεβάαλ εφόνευσε 300 ενώ εις Β΄ Βασ. κγ΄ 8 αναφέρεται ότι εφόνευσε 800;

Γιατί στο βιβλίο Α΄ Παραλειπομένων κεφ. ια΄ 12 ενώ ομιλεί περί τριών (Ελεάζαρ, Ιεσεβάαλ και Σαμαΐα) γενναίων ανδρών, ο Σαμαΐα (Β΄ Βασ. κγ΄ 11) παραλείπεται;

Γιατί στο περιστατικό του βιβλίου Α΄ Παραλειπομένων κεφ. ια΄ 13-14 ήρως είναι ο Ελεάζαρ ενώ στο Β΄ Βασ. κγ΄ 11-12 είναι ο Σαμαΐα;

Γιατί στο βιβλίο Α΄ Παραλειπομένων κεφ. ια΄ 39, 46 για τον Σελή γράφεται ότι κατήγετο από την Αμών και για τον Ιεθαμά ότι κατήγετο από την Μωάβ, παρ’ όλον που ο Νόμος όριζε να μην εισέλθει Αμμανίτης και Μωαβίτης εις εκκλησίαν Κυρίου (Δευτ. κγ΄ 4);

Γιατί στο βιβλίο Α΄ Παραλειπομένων κεφ. ιβ΄ 28 αναφέρεται αρχιερέας ο Ιωδαέ, ενώ στο Α΄ Βασ. κγ΄ 9 αναφέρεται ο Αβιάθαρ;

Γιατί στο βιβλίο Α΄ Παραλειπομένων κεφ. ιγ΄ το γεγονός της μεταφοράς της Κιβωτού της Διαθήκης από Καριαθαρίμ ή Ιαρίμ εις την Ιερουσαλήμ τοποθετείται πριν από τη νίκη του Δαβίδ κατά των Φιλισταίων (Α΄ Παραλ. ιδ΄ 8-16), ενώ στο Β΄ Βασιλειών κεφ. ε΄ - στ΄ τοποθετείται η νίκη κατά των Φιλισταίων πριν από την επιστροφή της Κιβωτού;

Γιατί στο βιβλίο Α΄ Παραλειπομένων κεφ. ιγ΄ ο ευσεβής γνώστης και ζηλωτής του Νόμου
Δαβίδ έκανε το μεγάλο λάθος να μεταφερθεί η Κιβωτός της Διαθήκης επάνω εις άμαξα, ενώ έπρεπε σύμφωνα με Αριθμ. δ΄ 5,15 να μεταφερθεί επάνω εις τους ώμους των Λευιτών, όπως ορίζετο απ’ το Θεό;

Γιατί στο βιβλίο Α΄ Παραλειπομένων κεφ. ιε΄ ο Δαβίδ (ενώ απαγορευόνταν να φορά ιερατική στολή) φορούσε «βυσσίνη στολή» παρόμοια με των Λευιτών που σήκωναν την Κιβωτό;

Γιατί στο βιβλίο Α΄ Παραλειπομένων κεφ. ιστ΄ 35, ο Δαβίδ «την ημέρα εκείνη (στιχ. 7)» ζητά με τον ψαλμό του (στιχ. 7-36) τη σωτηρία απ’ τα άπιστα έθνη που τυραννούν και διώκουν την Εκκλησία του (έτσι ώστε ο Ψαλμός να νομίζεται είτε μεταιχμαλωσιακός είτε προφητικός είτε ως μεταγενέστερη προσθήκη);

Γιατί στο βιβλίο Α΄ Παραλειπομένων κεφ. ιστ΄, ο γνώστης και ζηλωτής του Νόμου Δαβίδ, δεν μετέφερε την Κιβωτό εις την Γαβαών, όπου ήταν η Μωσαϊκή Σκηνή και το Θυσιαστήριο των ολοκαυτωμάτων (Γ΄ Βασ. γ΄ 4-15) ή τα δύο αυτά εις την Σιών, όπου ήταν η Κιβωτός;

Γιατί στο βιβλίο Α΄ Παραλειπομένων κεφ. ιη΄ 2 δεν αναφέρει την τιμωρία των Μωαβιτών εκ μέρους του Δαβίδ, περί της οποίας ομιλεί το Β΄ Βασιλ. η΄ 2;

Γιατί στο βιβλίο Α΄ Παραλειπομένων κεφ. ιθ΄ 18, οι αριθμοί διαφέρουν από αυτούς του Β΄ Βασιλ. ι΄ 18;

Γιατί στο βιβλίο Α΄ Παραλειπομένων κεφ. κ΄ μετά τους πολέμους του Δαβίδ κατά των Αμμωνιτών ο συγγραφεύς αναφέρει τους πολέμους κατά των Φιλισταίων, παρασιωπώντας έτσι το περιστατικό με τον Αμνών και την αδελφή του Θήμαρ, την επανάσταση και το θάνατο του Αβεσσαλώμ, το φόνο των απογόνων του Σαούλ, δηλαδή γεγονότα που ιστορούνται εις Β΄ Βασ. ιγ΄ - κα΄14;

Γιατί στο βιβλίο Α΄ Παραλειπομένων κεφ. κ΄ 5 αναφέρεται ότι ο Ελλανάν σκότωσε τον γίγαντα Λαχμί, αδελφό του Γολιάθ, ενώ εις το Β΄ Βασ. κα΄19 αναφέρεται ότι σκότωσε τον Γολιάθ;

Γιατί στο βιβλίο Α΄ Παραλειπομένων κεφ. κα΄ 5 ο αριθμός καταγραφής του λαού είναι διαφορετικός από εκείνον του Β΄ Βασιλ. κδ΄ 9;

Γιατί στο βιβλίο Α΄ Παραλειπομένων κεφ. κβ΄ 14 ο Δαβίδ ομιλεί ταπεινά και λέγει ότι όλα έγιναν με τις πτωχικές του δυνάμεις, ενώ τα ποσά των 100.000 χρυσών ταλάντων και 1.000.000 αργυρών ταλάντων που αναφέρονται, θεωρούνται τεράστια;

Γιατί στο βιβλίο Α΄ Παραλειπομένων κεφ. κθ΄ 7 οι θησαυροί που αναφέρονται ότι προσφέρθηκαν για την ανοικοδόμηση του Ναού είναι τόσο τεράστιοι ώστε να υπολογίζονται μόνον ο χρυσός και ο άργυρος εις 4.436.000.000 δολλάρια ΗΠΑ (!!!); Το ποσό αυτό υπερβαίνει όχι μόνον κάθε άλλη αντίστοιχο γνωστή αποταμίευση μονάρχου της Ανατολής αλλά και αυτά ακόμα τα όρια της πιθανότητας, κατά τον Π. Τρεμπέλα.

Γιατί στο βιβλίο Α΄ Παραλειπομένων κεφ. κδ΄ 3, 6 αναφέρεται μαζί με τον Σαδώκ και ο Αχιμέλεχ υιός Αβιάθαρ, και όχι ο ίδιος ο Αβιάθαρ που ήταν συνδεδεμένος με τον Σαδώκ εις την κοινή άσκηση της αρχιεροσύνης (Β΄ Βασιλ. ιε΄24, 35, κ΄ 25);

Γιατί στο βιβλίο Α΄ Παραλειπομένων κεφ. κθ΄ αναφέρεται ότι «έχρισαν» ως βασιλιά τον Σολομώντα εκ δευτέρου;

Γιατί στο βιβλίο Α΄ Παραλειπομένων κεφ. κθ΄ 30 αναφέρεται για το Δαβίδ η φράση «ἐπὶ πάσας βασιλείας τῆς γῆς»;

Γιατί στο βιβλίο Β΄ Παραλειπομένων κεφ. α΄ 15 αναφέρεται ότι το χρυσάφι και το ασήμι επλήθυναν τόσο πολύ επί της βασιλείας του Σολομώντος, ούτως ώστε να λογίζονται τα πολύτιμα αυτά μέταλλα ως πέτρες;

Γιατί στο βιβλίο Β΄ Παραλειπομένων κεφ. β΄ 10 διαφέρουν να νούμερα της αμοιβής που έδινε ο Σολομών δια τους εργάτες, από εκείνα του Γ΄ Βασιλ. ε΄ 25;

Γιατί στο βιβλίο Β΄ Παραλειπομένων κεφ. β΄ 14 αναφέρεται ότι η καταγωγή της μητέρας του Χιράμ ήταν από τη φυλή Δαν, ενώ στο Γ΄ Βασιλ. ζ΄ 2 αναφέρεται ότι ήταν από τη φυλή Νεφθαλίμ;

Γιατί στο βιβλίο Β΄ Παραλειπομένων κεφ. γ΄ αναφέρεται ότι το μήκος του Ναού ήταν «εξήκοντα πήχεις» και το ύψος «εκατόν είκοσι πήχεις», ενώ στο Γ΄ Βασιλ. στ΄ 2 αναφέρεται ότι ήταν «τεσσαράκοντα πήχεις» και «είκοσι πέντε πήχεις» αντίστοιχα;

Γιατί στο βιβλίο Β΄ Παραλειπομένων κεφ. γ΄ 14 αναφέρεται ότι το χώρισμα μεταξύ του Αγίου και των Αγίων των Αγίων, ήταν τετράχρωμο καταπέτασμα – παραπέτασμα, ενώ στο Γ΄ Βασιλ. στ΄ 31-32 αναφέρεται ότι ήταν ξύλινη θύρα;

Γιατί στο βιβλίο Β΄ Παραλειπομένων κεφ. γ΄ 15-16, σχετικά με το ύψος των στύλων, εκατέρωθεν της εισόδου του πρόναου του Ναού, αφήνει να νοηθεί ότι είχαν ύψος έκαστος 35 πήχεις (15,75 μέτρα), αριθμός που συμφωνεί και με αυτόν του Ιερ. νβ΄ 21, ενώ στα Γ΄ Βασιλ. στ΄ 3 και Δ΄ Βασιλ. κε΄ 17, αναφέρεται ότι έκαστος στύλος είχε ύψος 18 πήχεις (8,10 μέτρα);

Γιατί στο βιβλίο Β΄ Παραλειπομένων κεφ. δ΄ 2-5,6, σχετικά με την χάλκινη θάλασσα υπάρχουν διαφορές στη περιγραφή με το Γ΄ Βασιλειών ζ΄ 10-13;

Γιατί στο Γ΄ Βασιλ. η΄ παραλείπονται τα λόγια του Β΄ Παραλειπομένων κεφ. στ΄ 41-42;

Γιατί στο βιβλίο Β΄ Παραλειπομένων κεφ. η΄ 2 αναφέρει ότι τις πόλεις έδωκε εις τον Σολομώντα ο Χιράμ, ενώ εις το Γ΄ Βασιλειών θ΄11 αναφέρεται ότι ο βασιλιάς Σολομών έδωκε εις τον Χιράμ, είκοσι πόλεις;

Γιατί στο βιβλίο Β΄ Παραλειπομένων κεφ. η΄ 18 γράφεται ότι έφεραν εις τον Σολομώντα 450 τάλαντα χρυσάφι, ενώ εις το Γ΄ Βασιλειών θ΄ 28 γράφεται ότι του έφεραν 120;

Γιατί στο βιβλίο Β΄ Παραλειπομένων κεφ. ι΄ δεν γίνεται λόγος για την αποστασία του Σολομώντος, παρά ομιλεί για την αποστασία των δέκα φυλών από την οικογένεια Σολομώντος; Επίσης γιατί παραλείπει οποιαδήποτε αναφορά στην αποστασία του Ιεροβοάμ (κατ’ αντίθεση του Γ΄ Βασιλ. ια΄ 26εξ.), κάνοντας μια πολύ σύντομη αναφορά (Β΄ Παραλ. ια΄ 14-15) εις το θρησκευτικό σχίσμα, το οποίο ιστορείται διά μακρών εις Γ΄ Βασιλ. (κεφ. ια΄ 26 – ιγ΄ 32);

Γιατί το Γ΄ Βασιλ. η΄ 65-66 λέγει ότι η εορτή των Εγκαινίων του Ναού συνεορτάστηκε με την εορτή της Σκηνοπηγίας, ενώ το Β΄ Παραλειπομένων ζ΄ αφήνει να εννοηθεί ότι η εορτή των Εγκαινίων του Ναού, προηγήθηκε της εορτής της σκηνοπηγίας;

Γιατί στο βιβλίο Β΄ Παραλειπομένων κεφ. ια΄ ο Ροβοάμ κινήθηκε εναντίων των επαναστατών με 180.000 στρατού, ενώ εις Γ΄ Βασιλ. ιβ΄ 21 με 120.000;

Γιατί στο βιβλίο Β΄ Παραλειπομένων κεφ. ιβ΄ 1, σχετικά με την αποστασία του Ροβοάμ και όλου του λαού, αναφέρεται περί του λαού «πας Ισραήλ» αντί «πας Ιούδας»;

Γιατί στο βιβλίο Β΄ Παραλειπομένων κεφ. ιγ΄ 3 οι αριθμοί των στρατευμάτων είναι τόσο υπερβολικοί (στρατός Ιεροβοάμ = 800.000, στρατός Αβιά = 400.000), έχοντας υπόψη μας τον τότε πληθυσμό των δύο βασιλείων;

Γιατί εις το Γ΄ Βασιλ. ιε΄ 3 ο Αβιά δεν φαίνεται πιστός, ενώ στο Β΄ Παραλειπομένων κεφ. ιγ΄ στηρίζει την ελπίδα του στο Θεό;

Γιατί στο βιβλίο Β΄ Παραλειπομένων κεφ. ιδ΄ 9 αναφέρεται η επίθεση του άγνωστου Ζαρέ του Αιθίοπα, με τον υπερβολικό αριθμό του 1.000.000 στρατεύματος, κατά του βασιλείου του Ιούδα;

Πως μπορεί να συμβιβαστεί το γεγονός της εισβολής του Βαασά, βασιλιά του Ισραήλ, εις το βασίλειο του Ιούδα, όταν το Β΄ Παραλειπομένων κεφ. ιστ΄ 1 γράφει ότι η εισβολή έγινε το 38ον έτος της βασιλείας Ασά, ενώ το Γ΄ Βασιλ. ιστ΄ 6 γράφει ότι ο Βαασά πέθανε στο 20ον έτος της βασιλείας Ασά;

Πως εξηγείται στο Β΄ Παραλειπομένων κεφ. ιζ΄ 13-19 η υπερβολική στρατιωτική δύναμη του Ιωσαφάτ που ανήρχετο σε 1.160.000 άνδρες;

Πως εξηγείται στο Γ΄ Βασιλ. κβ΄ 2-35 να φαίνεται αξιέπαινο το ότι ο πονηρός και ασεβής Αχαάβ θέλησε να συνάψει συνθήκη φιλίας με το θεοσεβή Ιωσαφάτ, ενώ στο Β΄ Παραλ. ιη΄ να αποτελεί κηλίδα δια τη βασιλεία Ιωσαφάτ το ότι συνέδεσε τον εαυτό του με έναν τόσο πονηρό άνθρωπο, όπως ήταν ο Αχαάβ;

Γιατί στο βιβλίο Β΄ Παραλειπομένων κεφ. ιη΄ παραλείπονται όλα τα περί προφητών Ηλία (Γ΄ Βασιλ. ιζ΄-ιη΄) και Ελισσαίου (Δ΄ Βασιλ. β΄-η΄);

Γιατί στο βιβλίο Β΄ Παραλειπομένων κεφ. ιθ΄ 2 αναφέρεται ο προφήτης Ιού, υιός Ανανί που ελέγχει τον Ιωσαφάτ, ενώ τα Γ΄και Δ΄ Βασιλειών δεν αναφέρουν τον προφήτη;

Γιατί το επεισόδιο στο βιβλίο Β΄ Παραλειπομένων κ΄ 1-30 δεν αναφέρεται στο Γ΄ Βασιλειών;

Πως μπορεί να εξηγηθεί το γεγονός ότι ενώ τα βιβλία Γ΄ και Δ΄ Βασιλειών δεν αναφέρουν τίποτε περί οποιασδήποτε δράσης του προφήτη Ηλία εις το βασίλειο του Ιούδα, έρχεται το Β΄ Παραλειπομένων μόνον στο κεφ. κα΄ να αναφέρει στο στιχ. 12 κείμενο-επιστολή του προφήτου Ηλία που εστάλη στον Ιωράμ; Πως είναι δυνατόν να υπάρχει Ηλίας επί βασιλείας Ιούδα Ιωράμ, όταν κατά την χρονολογία του Δ΄ Βασιλειών ο Ηλίας είχε αναληφθεί πριν (επί Ιωσαφάτ) ο Ιωράμ βασιλέας Ισραήλ ανέλθει στο θρόνο (Δ΄ Βασιλ. β΄, γ΄1) και επομένως και πριν από τον Ιωράμ βασιλέα Ιούδα (πρβλ. Δ΄ Βασιλ. η΄ 16εξ. και οπωσδήποτε Δ΄ Βασιλ. α΄ 17);

Γιατί στο Δ΄ Βασιλ. ια΄ 4-20 το πραξικόπημα κατά της Γοθολίας γίνεται με τη βοήθεια στρατιωτικών, ενώ στο Β΄ Παραλειπομένων κγ΄ γίνεται από ιερείς και Λευίτες και παρουσιάζεται σχεδόν ως λειτουργική πράξη;

Γιατί ο Οχοζίας στέφτηκε βασιλιάς εις ηλικία είκοσι ετών, σύμφωνα με Β΄ Παραλειπομένων κβ΄ 2, ενώ σύμφωνα με Δ΄ Βασιλ. η΄ 22, σε ηλικία είκοσι δύο ετών;

Πως συμβιβάζονται οι στίχοι Β΄ Παραλειπομένων κβ΄ 7-9 με τους στίχους Δ΄ Βασιλ. θ΄ 27-29;

Πως εξηγείται το παράδοξο γεγονός του Β΄ Παραλειπομένων κη΄ 9-15, (το οποίο μας παραπέμπει στο κατά Λουκάν 10:25-37 ευαγγέλιο και στη παραβολή του καλού Σαμαρείτη), κατά το οποίο ένας Σαμαρείτης προφήτης ονομάζει τους Ιουδαίους «αδελφούς» και πείθει τους άρχοντες του Ισραήλ να αφήσουν ελευθέρους τους αιχμαλώτους των;

Γιατί στο Δ΄ Βασιλ. κ΄ 1-19 αναφέρεται ότι η αποστολή του Βαβυλώνιου βασιλιά ήρθε να συγχαρεί τον Εζεκία δια την θεραπεία του από την βαριά αρρώστια που πέρασε, ενώ στο Β΄ Παραλειπομένων λβ΄ 31 αναφέρεται ότι ήλθαν να πληροφορηθούν δια το «τέρας», δηλαδή το θαύμα που έγινε εις την χώρα του ή δια την καταστροφή των Ασσυρίων ή δια την οπισθοχώρηση της σκιάς του ηλίου;

Γιατί ο ασεβής και επί μακρόν βασιλιάς Μανασσής, αφού διέπραξε βαρύτατα αμαρτήματα, παρουσιάζεται παραδόξως στο Β΄ Παραλ. λγ΄, κατ’ αντίθεση του Δ΄ Βασιλειών κα΄, να μετανόησε, επέστρεψε και καθάρισε τον Ναό από τα είδωλα;

Γιατί ο ευσεβής και επί μακρόν (31 έτη σύμφωνα με Δ΄ Βασιλειών) βασιλιάς Ιωσίας, παρουσιάζεται (Β΄ Παραλ. λε) να απέθανε νωρίς, διότι αντιστρατεύθηκε εις το θέλημα του Θεού, ένεκα της συμπεριφοράς του φαραώ Νεχαώ;

Πώς εξηγείται το γεγονός που αναφέρει μόνον το Β΄ Παραλ. λδ΄ 6-7, ότι ο ευσεβής βασιλιάς του Ιούδα Ιωσίας, επεξέτεινε την εκκαθάριση των ειδώλων και εις τις πόλεις των φυλών Μανασσή, Εφραίμ, Συμεών και Νεφθαλί, δηλαδή μέχρι των βορειότερων συνόρων του βασιλείου του Ισραήλ, το οποίο τότε ανήκε εις τους Ασσυρίους;

Γιατί εις το Β΄ Παραλ. λδ΄ 33 αναφέρεται με πολλή συντομία η εξολόθρευση των ειδώλων εκ μέρους του Ιωσία, ενώ αντιθέτως εις Δ΄ Βασιλ. κγ΄ 1-20 ιστορείται με πολλή λεπτομέρεια; Επίσης γιατί στο Δ΄ Βασιλ. κγ΄ 21 μόλις και αναφέρεται ο εορτασμός του Πάσχα, ενώ αντιθέτως εις το Β΄ Παραλ. λε΄ ιστορείται με πολλές λεπτομέρειες;

Πως εξηγείται στο Β΄ Παραλ. λε΄ 24, το θρήνο «παντός Ιούδα και Ιερουσαλήμ» για τον θάνατο του Ιωσία, όταν γνωρίζουμε ότι ο λαός ήταν λαός αποστασίας και αναισθησίας;

Γιατί στο Β΄ Παραλ. λστ΄ 9 ο βασιλιάς Ιεχονίας (ή Ιωαχίμ) αναφέρεται ότι έγινε βασιλιάς οκτώ ετών, ενώ στο Δ΄ Βασιλειών κδ΄ 8 αναφέρεται ότι ήταν δέκα οκτώ;

Γιατί στα βιβλία Α΄ και Β΄ Παραλειπομένων (ύστερα από σύγκριση με τα βιβλία Γ΄ και Δ΄ Βασιλειών) διαφέρουν αφ’ ενός αρκετά από τα ονόματα των βασιλέων (π.χ. Οζίας ή Αζαρίας και Αμασίας ή Αμεσσίας) και αφ’ ετέρου αρκετές χρονολογίες της βασιλείας διαφόρων βασιλέων, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να γίνει ακριβής χρονολόγηση και συγχρονισμός των γεγονότων και προσώπων;




ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΕΠΙ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ ΤΗΣ ΕΣΘΗΡ


Σύμφωνα με το βιβλίο της Εσθήρ κεφ. 1, στιχ. 1α-1γ, ο Μαρδοχαίος αιχμαλωτίστηκε υπό του Ναβουχοδονόσορος (588 π.Χ.), μαζί με τον Ιουδαίο βασιλιά Ιεχονία και μετέβησαν εις Βαβυλώνα. Όμως σύμφωνα με στιχ. 1α -1β ο Μαρδοχαίος βρίσκεται στα Σούσα, κατά το δεύτερο έτος του βασιλέως Αρταξέρξου. Αυτόν το βασιλιά το Μασωριτικό και η Βουλγάτα τον ονομάζει Ασσουήρο, και οι ερμηνευτές λένε ότι πρόκειται για τον γνωστό σε όλους Ξέρξη Α΄ (485-464 π.Χ.). Εάν όμως συμβαίνει αυτό που λένε οι ερμηνευτές τότε ο Μαρδοχαίος θα πρέπει να ήταν ηλικίας περίπου 120 ετών και η όμορφη βασίλισσα Εσθήρ περίπου 90 ετών !!! Ποια λοιπόν η εξήγηση; Σας πείθει η εξήγηση των ερμηνευτών ότι ο Μαρδοχαίος συμπεριελήφθη μεταξύ των Ιουδαίων αιχμαλώτων «ουχί αυτοπροσώπως, αλλ’ εν τω προσώπω του προγόνου του Κισσαίου» (Τρεμπέλας);

Γιατί οι ελληνικές και περσικές εξωβιβλικές πηγές, αλλά και τα βιβλία Έσδρας, Νεεμίας και Α΄ Μακκαβαίων δεν κάνουν λόγο για τον Μαρδοχαίο και την Εσθήρ (γίνεται λόγος μόνο στο Β΄ Μακκαβαίων ιε΄ 36 για «μαρδοχαϊκή ημέρα», που αφορά τη εορτή των Πουρίμ, γνωστή στη Παλαιστίνη περί το 161 π.Χ., όπως μαρτυρεί ο Ιώσηπος στη Ιουδ. Αρχαιολ. ΙΑ στ΄13);

Γιατί ο Ηρόδοτος (Ζ΄ 61, 114 & Θ΄ 109-112) αναφέρει ως σύζυγο του Ξέρξη την Άμηστρι και όχι την Εσθήρ;




ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΕΠΙ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ ΤΗΣ ΙΟΥΔΙΘ


Γιατί το όνομα του Ναβουχοδονόσορα, το οποίο αναφέρεται στην Ιουδίθ είκοσι φορές, άλλοι το ταυτίζουν με τον Ασσουρμπανιμπάλ (669-626 π.Χ.) και άλλοι με τον Αρταξέρξη Γ΄ τον Ώχο (358-337 π.Χ.);

Γιατί το βασιλέα των Μήδων Αρφαξάδ, με τον οποίο πολέμησε ο Ναβουχοδονόσορ, άλλοι τον ταυτίζουν με τον Φραόρτη (675-653 π.Χ.) και άλλοι με τον Αρβάκη (435-355 π.Χ.);





ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΕΠΙ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ ΤΟΥ ΝΕΕΜΙΑ


Γιατί ο κατάλογος του Νεεμία κεφ. ζ΄ δεν συμφωνεί απόλυτα με τον κατάλογο του Έσδρα κεφ. β΄ (εκτός από λάθη και ασυμφωνίες περιέχει ακόμα και νεκρούς);

Είναι δυνατόν να τελείωσε η ανέγερση – επισκευή του τείχους της Ιερουσαλήμ στο τόσο σύντομο χρονικό διάστημα των 52 ημερών (Νεεμ. στ΄ 15); Και γιατί ο Ιώσηπος αναφέρει στην Ιουδαϊκή Αρχαιολογία ΧΙ, κεφ. 5ο, στιχ. 8, ότι το τείχος αποπερατώθηκε σε 2 έτη και 4 μήνες;

Είναι ο βασιλέας Αρθασασθά (Νεεμ. β΄ 1) ο γνωστός από την ιστορία Αρταξέρξης Α΄ (465-425 π.Χ.), όπως πιστεύουν οι ερμηνευτές;






ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΕΠΙ ΤΩΝ ΒΙΒΛΙΩΝ ΕΣΔΡΑ Α΄ και Β΄


Γιατί ο κατάλογος των ονομάτων στον Έσδρα Β΄ έχει διαφορές από τον αντίστοιχο του Έσδρα Α΄ 9:18-36;

Γιατί στον Έσδρα Β΄ κεφ. ζ΄ ο βασιλιάς Αρθασασθά πιστεύεται από ορισμένους ότι είναι ο Αρταξέρξης Α΄ (465-425 π.Χ.) και από άλλους ότι είναι ο Αρταξέρξης Β΄ (404-359 π.Χ.);

Πως εξηγείτε τα γεγονότα ότι:

1 αφ’ ενός ο βασιλιάς Κύρος στον Έσδρα Β΄ στ΄ 3 καθόρισε τις διαστάσεις του νέου Ναού (οι οποίες ήταν πολύ μεγαλύτερες του πρώτου Ναού)

και

2 αφ’ ετέρου ο βασιλιάς Δαρείος στον Έσδρα Β΄ στ΄ 10 χαρακτηρίζει τον Θεό των Εβραίων ως «Θεό του ουρανού» καθώς και ότι επιθυμεί να προσεύχονται γι αυτόν και την οικογένειά του οι Ιουδαίοι ιερείς;

Γιατί στον Έσδρα Β΄ ε΄ 14-16 θησαυροφύλακας ήταν ο Σαβανάσαρ, ενώ στον Έσδρα Α΄ β΄ 10-11 ήταν ο Μιθραδάτης;

Γιατί στον Έσδρα Β΄ δ΄ 6-7 το βασιλέα Ασσουήρο τον ταυτίζουν με τον Ξέρξη;

Γιατί στον Έσδρα Α΄ η΄ 1 έχουμε Αρταξέρξη (τον Μακρόχειρα), ενώ στον Έσδρα Β΄ δ΄ 7, στ΄ 14, ζ΄ 1-26, η΄ 1 καθώς και στον Νεεμία β΄ 1, ε΄ 14, ιγ΄ 6 έχουμε Αρτασασθά;

Γιατί ο Π. Τρεμπέλας (στον 8ο τόμο της Π.Δ. σελ. 33) τον Σαμανάσσαρο που ήταν προστάτης της Ιουδαίας (Έσδρας Α΄ β΄ 11) και που του παρεδόθησαν όλα τα σκεύη του Ναού, από τον βασιλέα Κύρο, μέσω του Μιθραδάτη του θησαυροφύλακα, τον ταυτίζει με τον Ζοροβάβελ, τον οποίο βρίσκουμε αργότερα (Έσδρας Α΄ δ΄ 13-32) να είναι ο τρίτος σωματοφύλακας του βασιλιά Δαρείου και ο οποίος ζητά πάλι τα σκεύη του Ναού (Έσδρας Α΄ δ΄ 43-44) από το βασιλέα Δαρείο; Στο Έσδρα Α΄ γ΄ 4 οι τρεις σωματοφύλακες (μεταξύ αυτών και ο τρίτος ο Ζοροβάβελ) χαρακτηρίζονται «νεανίσκοι». Αν ο Σαμανάσσαρος προστάτης της Ιουδαίας ήταν ο Ζοροβάβελ το 538 π.Χ., επί Κύρου Β΄ του Μεγάλου (559-529 π.Χ.) τότε πως ήταν νεανίσκος σωματοφύλακας το δεύτερο έτος (520 π.Χ.) επί Δαρείου Α΄ του Υστάσπη (521-486 π.Χ.); Αν το 538 π.Χ. ο Σαμανάσσαρος (ή Ζοροβάβελ κατά τον Τρεμπέλα) ήταν προστάτης της Ιουδαίας έχοντας κάποια ικανή ηλικία, τότε πως μετά από 18 έτη (δηλαδή το 520 π.Χ.) ήταν «νεανίσκος σωματοφύλακας» του επόμενου Βασιλέα; Εκτός βέβαια εάν μιλάμε για άλλον Ζοροβάβελ επί Κύρου και άλλον επί Δαρείου, αλλά τότε τίθεται το ερώτημα εάν μεταφέρθηκαν δύο φορές τα σκεύη του Ναού εις Ιεροσόλυμα.



ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΕΠΙ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ ΤΟΥ ΤΩΒΙΤ


Γιατί ο βασιλιάς των Ασσυρίων Ενεμέσσαρος (Τωβ. 1:2) ταυτίζεται με τον Σαλμανασάρ (727-722 π.Χ.);

Γιατί δεν γίνεται λόγος στο βιβλίο του Τωβίτ για τον Σαργών Γ΄ (721-705 π.Χ.), ο οποίος βασίλεψε μετά τον Ενεμέσσαρο ή Σαλμανασάρ;

Γιατί το βιβλίο Τωβίτ μετά τον Ενεμέσσαρο ή Σαλμανασάρ αναφέρει τον Σεναχηρίμ (704-681 π.Χ.);

Γιατί τον Εσαρχαδών (681-669 π.Χ.) που βασίλεψε μετά τον Σεναχηρίμ, το βιβλίο του Τωβίτ τον ονομάζει Σαχερδονό;







Η ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ ΩΣ ΘΕΙΟΣ ΛΟΓΟΣ, ΔΕΝ ΚΑΝΕΙ ΠΟΤΕ ΛΑΘΟΣ.