Μεταξύ σοβαρού και αστείου - Between serius an funny

[Κωνσταντίνα]

Ο ιερέας ανακοινώνει στο ποίμνιό του: «Την επόμενη Κυριακή θα μιλήσω για την αμαρτία του ψεύδους. Για να καταλάβετε το κήρυγμά μου καλύτερα, θα ήθελα να διαβάσετε το Κατά Μάρκον Ευαγγέλιο, Κεφάλαιο 17».

Την επόμενη Κυριακή πριν ξεκινήσει το κήρυγμά του, ο ιερέας ρωτάει αν είχαν διαβάσει το κεφάλαιο 17 από κατά Μάρκον Ευαγγέλιο και όλοι με μια φωνή απάντησαν πως το διάβασαν.

Ο ιερέας χαμογελάει και λέει: «Το Κατά Μάρκον Ευαγγέλιο έχει μόνο 16 κεφάλαια. Τώρα θα αρχίσω να σας μιλάω για την αμαρτία του ψεύδους ...»

[Κωνσταντίνα]

H αμφιβολία οδήγησε στο τέλος

Αυτή είναι η ιστορία ενός ορειβάτη, ο οποίος αποφάσισε να φτάσει στην κορυφή ενός ψηλού βουνού. Μετά από χρόνια προετοιμασίας, ξεκίνησε για την περιπέτειά του, …μην παίρνοντας κανέναν μαζί του γιατί ήθελε όλη τη δόξα για τον εαυτό του.

Άρχισε την αναρρίχηση και παρότι το φως άρχισε να πέφτει, αποφάσισε να συνεχίσει την ανάβαση.
Δεν άργησε να σκοτεινιάσει.

Η νύχτα απλώθηκε βαριά, έτσι καθώς ήταν εξαντλημένος από την προσπάθεια. Το φεγγάρι και τα άστρα ήταν κρυμμένα πίσω απ’ τα σύννεφα και η ορατότητα ήταν μηδενική.

Βρίσκονταν μόλις λίγα μέτρα πριν την κορυφή όταν ξαφνικά, γλίστρησε στην άκρη ενός βράχου και έπεσε. Πέφτοντας με τρομακτική ταχύτητα, έβλεπε μόνο κάποιες σκοτεινές φιγούρες και ένιωθε την βαρύτητα να τον τραβάει προς τα κάτω. Σ’ αυτές τις αγωνιώδεις στιγμές, είδε όλη του τη ζωή να περνά μπροστά απ’ τα μάτια του.

Κατάλαβε ότι ο θάνατος ήταν κοντά όταν ξαφνικά, ένιωσε ένα σφίξιμο του σκοινιού γύρω από τον καρπό του, που ήταν ενωμένο με ένα καρφί στερεωμένο στη βραχώδη πλαγιά του βουνού.

Σε απελπισία, κρεμασμένος στο κενό, ούρλιαξε, “Θεέ μου, βοήθησέ με!”

Τότε αναπάντεχα, μια βαθιά φωνή από τον ουρανό του αποκρίθηκε:


- Τι θέλεις από εμένα να κάνω?


“Να με σώσεις!”
- Στ’ αλήθεια πιστεύεις ότι μπορώ να σε σώσω?

“Και βέβαια, Κύριέ μου!”
- Τότε, κόψε το σκοινί.

Ο ορειβάτης σώπασε. Ύστερα, έσφιξε το σχοινί γύρω από τον καρπό του.

Οι ομάδες διάσωσης μιλούν για την ιστορία ενός άνδρα που βρέθηκε πεθαμένος από το κρύο. Τα χέρια του ήταν δεμένα σφιχτά γύρω από ένα σκοινί δεμένο στον καρπό του… ΚΡΕΜΟΤΑΝ ΜΟΛΙΣ ΜΙΣΟ ΜΕΤΡΟ ΑΠΟ ΤΟ ΕΔΑΦΟΣ!!

Λοιπόν.. Πόσο σφιχτά είναι τα σκοινιά σου? Θα σε αφήσουν ελεύθερο?

‘Είμαι ο Κύριος και Θεός σου, που κρατάει το δεξί σου χέρι και σου λέει να μη φοβάσαι. Είμαι ο βοηθός σου.’– Is. 41:13 –

[Κωνσταντίνα]

Ο δρόμος της ζωής δεν είναι ευθύς.

Αποτελείται από μια καμπύλη που τη λένε αποτυχία,

μια μεγάλη στροφή που τη λένε σύγχυση,

σαμαράκια που λέγονται φίλοι

κόκκινα φώτα που λέγονται εχθροί

φώτα προειδοποίησης (πορτοκαλί) που λέγονται οικογένεια

και συχνά θα σε πιάσουν λάστιχα που τα λένε δουλειές.

Αλλά... αν έχεις στις αποσκευές σου:

μια ρεζέρβα που τη λένε θέληση,

μια μηχανή που την ονομάζουν επιμονή,

καλή ασφάλεια που λέγεται πίστη

κι έναν οδηγό που τ’ όνομά του είναι Ιησούς,

θα καταφέρεις να φτάσεις στον τόπο που λέγεται ευτυχία.

[Κωνσταντίνα]

Mερικές βασικές γνώσεις...

Το υγρό μέσα στις φρέσκες καρύδες
μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν υποκατάστατο του πλάσματος στο αίμα!

Κανένα κομμάτι χαρτί δεν μπορεί να διπλωθεί παραπάνω από 7 φορές.

Τα γαϊδουράκια σκοτώνουν ετησίως περισσότερους ανθρώπους από την πτώση αεροπλάνων!

Καίς περισσότερες θερμίδες όταν κοιμάσαι
παρά όταν βλέπεις τηλεόραση!

Οι βαλανιδιές δεν παράγουν βελανίδια
παρά όταν γίνουν τουλάχιστον 50 ετών ή και περισσότερο.

Το πρώτο προϊόν που είχε barcode
ήταν η τσίχλα Wrigley's.

Η TWA είχε κέρδος $40.000 το 1987
αφαιρώντας ΜΙΑ (1) ελιά
από κάθε σαλάτα της πρώτης θέσης!

Η Αφροδίτη είναι ο μόνος πλανήτης που στριφογυρίζει κατά τη φορά των δεικτών του ρολογιού.


Τα μήλα και όχι η καφεΐνη

είναι πιο αποτελεσματικά για να σας ξυπνήσουν το πρωί.

Τα περισσότερα μόρια της σκόνης στο σπίτι σας προέρχονται από

νεκρά κύτταρα του δέρματος σας!!!

Ο πρώτος ιδιοκτήτης της Marlboro Company
πέθανε από καρκίνο του λάρυγγα.
Το ίδιο έγινε και με τον πρώτο “Marlboro Man”.

Ο Walt Disney φοβόταν ΤΑ ΠΟΝΤΙΚΙΑ!

ΤΑ ΜΑΡΓΑΡΙΤΑΡΙΑ ΛΥΩΝΟΥΝ
ΣΤΟ ΞΥΔΙ!

Οι αγελάδες μπορούν να ανέβουν τις σκάλες
αλλά όχι να τις κατέβουν.

Η κραυγή της πάπιας δεν έχει ηχώ

και κανείς δεν ξέρει γιατί.

[Κωνσταντίνα]

Ας υποθέσουμε ότι είναι 6.15μμ και επιστρέφεις με το αυτοκίνητο από την δουλειά (μόνος), έπειτα από μια μέρα σκληρής δουλειάς. Είσαι πολύ κουρασμένος και ψυχολογικά χάλια... ΕΙΣΑΙ ΠΟΛΥ ΑΓΧΩΜΕΝΟΣ ΚΑΙ ΕΚΤΟΣ ΕΑΥΤΟΥ …

Ξαφνικά αισθάνεσαι ένα φοβερό πόνο στο στήθος ο οποίος επεκτείνεται στον βραχίονα και στο σαγόνι. Είσαι μόλις 5 χιλιόμετρα από το πλησιέστερο νοσοκομείο. Δυστυχώς όμως δεν ξέρεις αν θα τα καταφέρεις να φτάσεις ως εκεί.

ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΩ ???

ΕΧΕΙΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΕΙ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΟΑΝΑΠΝΕΥΣΤΙΚΗ ΑΝΑΝΗΨΗ, ΟΜΩΣ Ο ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΗΣ ΣΟΥ ΔΕΝ ΣΟΥ ΕΙΠΕ ΠΟΤΕ ΠΩΣ ΘΑ ΤΗΝ ΕΦΑΡΜΟΣΕΙΣ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ !!!

ΠΩΣ ΘΑ ΕΠΙΒΙΩΣΩ ΑΝ ΠΑΘΩ ΕΜΦΡΑΓΜΑ ΟΤΑΝ ΕΙΜΑΙ ΜΟΝΟΣ?

ΠΟΛΥ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΑΘΑΙΝΟΥΝ ΕΜΦΡΑΓΜΑ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟΙ ΚΑΙ ΑΒΟΗΘΗΤΟΙ. ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ Η ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥΣ ΑΡΧΙΖΕΙ ΝΑ ΜΗΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ ΚΑΝΟΝΙΚΑ, ΑΠΟΜΕΝΟΥΝ 10 ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΑ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΧΑΣΟΥΝ ΤΙΣ ΑΙΣΘΗΣΕΙΣ ΤΟΥΣ.

ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΩ ??

ΑΠΑΝΤΗΣΗ:

ΜΗΝ ΠΑΝΙΚΟΒΑΛΛΕΣΑΙ ΚΑΙ ΞΕΚΙΝΑ ΝΑ ΒΗΧΕΙΣ ΕΝΤΟΝΑ ΚΑΙ ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΟΜΕΝΑ.

ΠΡΙΝ ΤΟΝ ΒΗΧΑ, ΝΑ ΠΡΟΗΓΕΙΤΑΙ ΒΑΘΙΑ ΑΝΑΣΑ. Ο ΒΗΧΑΣ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΒΑΘΥΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΤΕΤΑΜΕΝΟΣ ΣΑΝ ΝΑ ΒΓΑΖΟΥΜΕ ΦΛΕΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΑΘΟΣ ΤΟΥ ΣΤΗΘΟΥΣ.

Η ΑΝΑΣΑ ΚΑΙ Ο ΒΗΧΑΣ ΝΑ ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΟΝΤΑΙ ΚΑΘΕ ΔΥΟ ΔΕΥΤΕΡΟΠΛΕΠΤΑ ΧΩΡΙΣ ΣΤΑΜΑΤΗΜO. ΟΛΑ AYTA ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΕΡΘΕΙ ΒΟΗΘΕΙΑ Ή ΝΑ ΕΠΑΝΕΛΘΕΙ Η ΚΑΡΔΙΑ ΣΕ ΣΩΣΤΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ.

ΟΙ ΒΑΘΙΕΣ ΑΝΑΣΕΣ ΜΕΤΑΦΕΡΟΥΝ OΞΥΓΟΝΟ ΣΤΟΥΣ ΠΝΕΥΜΟΝΕΣ ΕΝΩ ΟΙ ΚΙΝΗΣΕΙΣ ΠΟΥ ΠΡΟΚΑΛΕΙ Ο ΒΗΧΑΣ ΠΙΕΖΟΥΝ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΚΑΙ ΕΞΑΣΦΑΛΙΖΟΥΝ ΤΗΝ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑ ΤΟΥ ΑΙΜΑΤΟΣ. ΕΠΙΣΗΣ Ο ΒΗΧΑΣ ΒΟΗΘΑ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΝΑ ΑΝΑΚΤΗΣΕΙ ΤΟΝ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΟ ΤΗΣ ΡΥΘΜΟ. ΚΑΤ΄ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΜΠΟΡΕΙ ΤΟ ΘΥΜΑ ΝΑ ΚΕΡΔΙΣΕΙ ΧΡΟΝΟ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΜΕΤΑΒΕΙ ΣΤΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ.

ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΣΤΟ ΤΕΥΧΟΣ N.º 240 ΤΟΥ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ ΤΟΥ ΓΕΝΙΚΟΥ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟΥ ΤΟΥ ROCHESTER

[Κωνσταντίνα]

ΑΞΕΧΑΣΤΑ....

Ποιος δεν θα ήθελε να επιστρέψει στα χρόνια που:

Τις σημαντικές αποφάσεις τις παίρναμε μέσω μίας πρακτικής... «αμπε-μπα-μπλομ»...

Τα λάθη στη γραμματική διορθώνονταν απλά με το «σκίσε το χαρτί και γράφτο απ’ την αρχή!».

Η χειρότερη τιμωρία και αγγαρεία ήταν να γράψεις εκατό φορές «Δε πρέπει να ξανα...».

Οι διαφωνίες τελειώναν με «πέτρα, ψαλίδι, χαρτί».

«Έχω λεφτά», σήμαινε μόνο να μπορείς να αγοράσεις τσίχλες παίζοντας «τον μαγαζάτορα» ή ένα παγωτό στο διάλειμμα.

Το να γεμίζεις μία σακούλα με βόλους ήταν αρκετό για να σε κρατήσει ευτυχισμένο όλο το απόγευμα.

Δεν ήταν παράξενο να έχεις δύο ή τρεις «καλύτερους» φίλους/ες. «Είναι πολύ μεγάλος/η» αναφερόταν μόνο για όσους ήταν πάνω από 18 ετών.

«Κλέφτες και Αστυνόμοι» ήταν ένα παιχνίδι μόνο για τα διαλείμματα... Και ήταν πολύ πιο διασκεδαστικό να είσαι ο κλέφτης παρά ο αστυνόμος...

«Δηλητηριώδης» αναφερόταν μόνο σε ένα είδος «εντόμου ή υγρού απαγορευμένου» και όχι σε ανθρώπους...

Για να ταξιδέψει κανείς από τη Γη στον ουρανό, το μόνο που χρειαζόταν να κάνεις ήταν να γίνεις «αστροναύτης ή superman»...

Το τέλειο ήταν να παίζεις ποδόσφαιρο χωρίς τέρμα ή βόλεϊ χωρίς δίχτυ και οι κανόνες δεν είχαν και πολύ σημασία...

«Έχει φέρει όπλο στο σχολείο» σήμαινε ότι σ’ έπιασαν να έχεις σφεντόνα...

«Ο τελευταίος που θα φτάσει είναι χαζός!!!» ήταν η κραυγή που σ’έκανε να τρέχεις μέχρι που νόμιζες ότι θα σπάσει η καρδιά σου...

Καμία στον κόσμο δεν ήταν πιο όμορφη από τη μαμά. Ήταν η μόνη που μ’ένα φιλί στο τραύμα σου σ΄έκανε αμέσως καλά...

Ποτέ δεν έλειπε ένα νόμισμα κάτω από το μαξιλάρι, που στο άφηνε η «Καλή Νεράιδα» ως αντάλλαγμα για το δόντι που σου έπεσε. Ήσουν φυσικά σε άλλο κόσμο αν σου άφηνε χαρτονόμισμα.

Πάντα ανακάλυπτες τις νέες σου ικανότητες εξαιτίας ενός «Βάζω στοίχημα ότι δεν μπορείς να...».

Η απογοήτευση ήταν είσαι ο τελευταίος που θα έχεις επιλεχθεί για το θεατρικό του σχολείου.

«Πόλεμος», σήμαινε μόνο να πετάς κομμάτια κιμωλίας και μπαλίτσες από χαρτί κατά τις «ελεύθερες ώρες».

Οι «βόμβες νερού» ήταν το πιο μοντέρνο, έξυπνο και δυνατό όπλο που είχε εφευρεθεί.

«Πόλεμος» ήταν κάτι που είχε συμβεί πριν γεννηθούμε και ποτέ δεν θα συνέβαινε ξανά...

Τα παγωτά και τα φρούτα αποτελούσαν ομάδες βασικής διατροφής.

Για να μετατρέψεις το ποδήλατό σου σε μία δυνατή «μηχανή» χρειαζόταν μόνο να βάλεις μία φιάλη κοντά στις ρόδες.

Δεν υπήρχε καλύτερος τρόπος να περνάς τα απογεύματα του Καλοκαιριού από το να παίζεις με τα παιδιά της γειτονιάς σου ή να περιμένεις να δεις τον γείτονα/γειτόνισσα που τόσο σε αγαπούσε να περνάει...

Τα «μεγαλύτερα αδέρφια» ήταν τα χειρότερα βασανιστήρια, αλλά επίσης ήταν οι πιο δυνατοί και πιστοί προστάτες...

Αν μπορείς να θυμηθείς τα περισσότερα απ’ όλα αυτά, τότε αυτό σημαίνει ότι έχει πραγματικά ζήσει!!!

Να θυμάσαι πάντα ότι, «Ημέρα που δεν γελάς... είναι μία χαμένη μέρα».

[Κωνσταντίνα]

Έχεις δύο επιλογές!


Ο Τζέρυ είναι ο μάνατζερ ενός εστιατορίου. Είναι πάντα σε πολύ καλή διάθεση!
Αν κάποιος τον ρωτήσει τι κάνει, αυτός θα του απαντήσει: Αν μπορούσα να είμαι καλύτερα, θα έπρεπε να έχω άλλον ένα Τζέρυ!

Πολλοί από τους συναδέλφους του παραιτήθηκαν όταν αυτός άλλαζε αφεντικό..
έτσι ώστε να τον ακολουθήσουν από εστιατόριο σε εστιατόριο!

Γιατί; Διότι
ο Τζέρυ ήταν παρακινητής από τη φύση του. Αν κάποιος συνάδελφος είχε μια άσχημη μέρα ο Τζέρυ ήταν εκεί για να του πει πως μπορεί να το δει από τη θετική πλευρά.

Βλέποντας αυτή την κατάσταση, πήγα και τον ρώτησα ένα πρωί, από περιέργεια.. Δεν το καταλαβαίνω ..κανείς δεν μπορεί να είναι τόσο θετικό άτομο όλη την ώρα.. «πώς το κάνεις αυτό;». Ο Τζέρυ απάντησε: «Κάθε πρωί που ξυπνώ σκέφτομαι ότι έχω δύο επιλογές, να είμαι σε καλή ή σε κακή διάθεση. Πάντα διαλέγω να είμαι σε καλή διάθεση. Κάθε φορά που συμβαίνει κάτι, μπορώ να είμαι το θύμα ή να διδάσκομαι κάτι από αυτό. Διαλέγω πάντα να διδάσκομαι κάτι.Κάθε φορά που κάποιος με πλησιάζει με παράπονα, μπορώ να επιλέξω να ακούω τα παράπονα ή να επισημάνω τη θετική πλευρά.
Πάντα διαλέγω την θετική πλευρά της ζωής».

«Μα δεν είναι πάντα τόσο εύκολο», απάντησα .. «Κι όμως είναι» , απάντησε ο Τζέρυ. «Η ζωή έχει να κάνει με επιλογές. Αν αφήσεις απ’ έξω όλα τα σκουπίδια, όλες οι καταστάσεις καταλήγουν σε δύο επιλογές.
Εσύ διαλέγεις πώς να αντιδράσεις σε όλες τις καταστάσεις.
Εσύ διαλέγεις πώς οι άνθρωποι θα επηρεάσουν την διάθεσή σου.
Εσύ διαλέγεις αν θα είσαι σε καλή ή σε κακή διάθεση.
Είναι δική σου επιλογή πώς θα ζήσεις την ζωή σου».

Μερικά χρόνια αργότερα, άκουσα ότι ο Τζέρυ έκανε κάτι κατά λάθος, που κανείς δεν φανταζόταν ότι μπορεί να γίνει στις επιχειρήσεις εστιατορίων. Άφησε ανοιχτή την πίσω πόρτα του εστιατορίου του. Και μετά ;; Νωρίς το πρωί τον λήστεψαν τρεις ένοπλοι άνδρες. Τι ήθελαν; Λεφτά!!

Όσο ο Τζέρυ προσπαθούσε να ανοίξει το χρηματοκιβώτιο, το χέρι του, τρέμοντας από νευρικότητα, γλίστρησε από τον συνδυασμό. Οι ληστές πανικόβλητοι τον πυροβόλησαν. Ευτυχώς, τον βρήκαν γρήγορα και τον πήγαν γρήγορα στο νοσοκομείο. Μετά από 18 ώρες εγχείρηση, και εβδομάδες εντατικής παρακολούθησης ο Τζέρυ βγήκε από το νοσοκομείο με σημάδια από τις σφαίρες να βρίσκονται ακόμη στο σώμα του…

Είδα τον Τζέρυ περίπου έξι μήνες μετά το ατύχημα. Όταν τον ρώτησα τι κάνει,
Απάντησε, «Αν μπορούσα να είμαι καλύτερα θα είχα άλλον ένα Τζέρυ, θέλεις να δεις τις ουλές μου;». Αρνήθηκα να δω τις πληγές του , αλλά τον ρώτησα τι πέρασε από το μυαλό του όταν γινόταν η ληστεία. «Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν ότι έπρεπε να έχω κλειδώσει την πίσω πόρτα» μου απάντησε. «Μετά, όταν ήμουν ξαπλωμένος στο πάτωμα χτυπημένος, σκέφτηκα ότι έχω δυο επιλογές, να ζήσω ή να πεθάνω». «Δεν φοβήθηκες;» τον ρώτησα.

Ο Τζέρυ συνέχισε, «οι τραυματιοφορείς ήταν υπέροχοι. Μου έλεγαν συνέχεια ότι θα γινόμουν καλά». Αλλά όταν με πήγαν στα εξωτερικά ιατρεία και είδα τις εκφράσεις των γιατρών όταν είδαν τα τραύματά μου, τότε φοβήθηκα πραγματικά. Στα μάτια τους διάβαζα, «Είναι νεκρός». « Ήξερα ότι έπρεπε να αναλάβω δράση». «Τι έκανες;» ..τον ρώτησα.

«Λοιπόν ήταν μια μεγάλη νοσοκόμα που μου έκανε ερωτήσεις φωνάζοντας», είπε ο Τζέρυ, και με ρώτησε «είσαι αλλεργικός σε κάτι;». «Ναι» , απάντησα. Οι γιατροί και οι νοσοκόμες σταμάτησαν ότι έκαναν σα να περίμεναν την απάντησή μου. Πήρα μια βαθιά αναπνοή.. και φώναξα, «σφαίρες!». Ενώ γελούσαν, τους είπα, «Διαλέγω να ζήσω, παρακαλώ να με εγχειρήσετε σα να ήμουν ζωντανός και όχι πεθαμένος».

Ο Τζέρυ έζησε χάρη στην ικανότητα των γιατρών και χάρη στην καταπληκτική νοοτροπία του. Έμαθα από αυτόν ότι κάθε μέρα επιλέγεις να αγαπήσεις τη ζωή σου ή να την μισήσεις. Το μόνο πράγμα που είναι πραγματικά δικό σου και κανείς δεν μπορεί να σου πάρει… είναι η νοοτροπία σου.

Έτσι λοιπόν αν μπορείς να φροντίσεις γι' αυτό, η ζωή σου μπορεί να γίνει πιο εύκολη.

[Κωνσταντίνα]

Σκέψεις...

1. Αν βιάζεσαι να δεις τον κόσμο να γίνεται καλύτερος, άρχισε από τον εαυτό σου. Είναι ο συντομότερος δρόμος.
2. Ο υπερόπτης δεν έχει Θεό, ο φθονερός δεν έχει γείτονα, ο οργίλος δεν έχει τον εαυτό του.
3. Είναι μεγάλο σφάλμα το να θέλουμε να υπηρετήσουμε το Θεό, όπως ευχαριστεί εμάς και όχι όπως θέλει Εκείνος.
4. Εκείνος που υπηρετεί το εγώ του έχει σκληρό αφεντικό.
5. Ο Διάβολος μπορεί να χτίσει τοίχους γύρω μας, αλλά δεν μπορεί να βάλει και ταβάνι για να μας εμποδίσει από του να βλέπουμε προς τα επάνω.
6. Τίποτε δεν δείχνει με ακρίβεια το ποιοι είμαστε, παρά ο τρόπος που αντιμετωπίζουμε τις δοκιμασίες και τις δυσκολίες.
7. Ένα διαμάντι δεν μπορεί να γυαλίσει χωρίς τριβή. Έτσι και ο άνθρωπος δεν μπορεί να τελειοποιηθεί χωρίς τις δυσκολίες.
8. Εάν απομακρύνουμε τους βράχους, το ποτάμι θα χάσει το τραγούδι του. Κι αν εξαφανίσουμε τις δυσκολίες από τη ζωή, θα χάσει την αγωνιστικότητά της.
9. Οι Χριστιανοί μοιάζουν με το τσάι. Η αληθινή τους δύναμη φαίνεται μόνον, όταν μπούνε στο βραστό νερό.
10. Το πρώτο βήμα για να κερδίσω το συκοφάντη μου είναι να νικήσω το δικό μου πάθος της εκδικήσεως.
11. Άνθρωπος που δε δέχεται συμβουλή είναι εχθρός του εαυτού του.
12. Ο ουρανός πρέπει πρώτα να κατοικήσει μέσα μου, αν πρόκειται εγώ κάποτε να γίνω κάτοικός του.
13. Η συνείδηση είναι μια λεπτή φωνή που συνήθως, όταν προσπαθεί να μιλήσει, βρίσκει «τη γραμμή κατειλημμένη».
14. Πολλοί χρειάζονται έναν ενισχυτή για τη φωνή της συνείδησής τους.
15. Η συνείδηση είναι ένα παράθυρο της ψυχής, που πρέπει να καθαρίζεται με το νερό του λόγου του Θεού.
16. Η οικογένεια που κάνει το σπίτι της ουρανό, να είναι βεβαία ότι θα κάνει τον ουρανό σπίτι της.

Από το περιοδικό «Τα νειάτα»

[Κωνσταντίνα]

- Όποιος δεν συγχωρεί τους άλλους, καταστρέφει τη γέφυρα πάνω από την οποία είναι αναγκασμένος να περάσει ο ίδιος.

- Μπορούμε να φανούμε χρησιμότεροι στην κοινωνία διορθώνοντας τα δικά μας λάθη, παρά προσπαθώντας να διορθώσουμε τα λάθη των άλλων.

- Να είσαι πάντα ικανοποιημένος μ’αυτά που έχεις, αλλά ποτέ μ’αυτό που είσαι.

- Όποιος υπακούει στον Θεό, ο Θεός τον υπακούει.

- Όποιος υποτάξει τον εαυτό του στον Θεό, υποτάσσονται σ’αυτόν τα πάντα.

- Τίποτε άλλο δεν είναι φοβερότερο από τη μνήμη του θανάτου, ούτε πιο θαυμάσιο από τη μνήμη του Θεού.

[Κωνσταντίνα]

Το άδειο αυγό

Ο Φίλιππος γεννήθηκε πριν μερικά χρόνια, ένα γλυκύτατο, μελαχρινό αγοράκι με πλακουτσωτή μυτούλα, δύο εκφραστικά καστανά μάτια και μια τούφα μαύρα μαλλιά στο στρογγυλό κεφαλάκι του. Τον αγαπούσε το Φίλιππο η μαμά του. Τον αγαπούσε πολύ. Πριν ακόμα τη μέρα των γενεθλίων του. Από τότε που ο γιατρός για πρώτη φορά είπε πως ο μεγάλος τους γιος θα αποκτούσε αδελφάκι. Από τότε που για πρώτη φορά έμαθε πως το παιδάκι αυτό θα είναι αγόρι και θα είναι λίγο διαφορετικό από τα υπόλοιπα.

Ο Φίλιππος γεννήθηκε με το σύνδρομο Down, καθώς στα κύτταρά του βρέθηκε από λάθος, ούτε δικό του, ούτε της μαμάς του, ούτε του μπαμπά του, ένα χρωμόσωμα, έτσι το λένε οι γιατροί, περίσσιο. Ένα τσιμπιδάκι σπασμένο στη μέση και μπλεγμένο σαν γαλλική κοτσίδα. Άμα το δεις, έτσι μοιάζει.

Το ξέρετε αυτό το σύνδρομο. Είναι αυτό που κάνει τα παιδάκια χαριτωμένα, γλυκά και χαμογελαστά, όπως όλοι οι γονείς θα ήθελαν τα παιδιά τους. Υπάκουα και καλοσυνάτα. Τέτοιο παιδί ήταν και ο Φίλιππος.

Είχε όμως και μερικά προβλήματα στο μικρό κορμάκι του. Η καρδούλα του, τα ματάκια του, το στομαχάκι του, το μυαλουδάκι του. Όμως τα έβγαζε πέρα. Ήταν, βλέπετε, και η μαμά του που τον αγαπούσε. Ήταν και ο μπαμπάς που φρόντιζε για ό,τι χρειαζόταν.

Καθώς περνούσαν τα χρόνια, πολλές ήταν οι φορές που συναντούσε ο Φίλιππος τα μάτια των γύρω του ερευνητικά και περίεργα, με μια μελαγχολική έκφραση. Δεν έδινε ιδιαίτερη σημασία, χαμογελούσε και αμέσως έτρεχε να συναντήσει δυο άλλα μάτια, που μόνο αγάπη του πρόσφεραν.

Στο Φίλιππο άρεσε το παιχνίδι, του άρεσε και το σχολείο, μα πιο πολύ χαιρόταν το Κυριακό, στην Εκκλησία. Πρωτοπήγε πριν ακόμα ξεκινήσει το σχολείο, το κανονικό, και τώρα, τέσσερα χρόνια μετά, συνέχιζε να πηγαίνει με χαρά και συνέπεια κάθε Κυριακή. Όμως στην τάξη δεν ήταν μόνος του. Πώς θα μπορούσε άλλωστε; Μαζί του ήταν άλλα οκτώ εννιάχρονα παιδάκια, αγόρια και κορίτσια. Και ξέρετε πώς είναι μερικές φορές τα εννιάχρονα παιδάκια και πόσο επιθετικά και σκληρά μπορούν να γίνουν με κάποιον αλλιώτικο, κάποιον διαφορετικό, κάποιον ξεχωριστό.

Η δασκάλα τους ήταν ευαίσθητη και στοργική. Αγαπούσε όλα τα παιδιά, μα είχε φυλαγμένη λίγη συμπάθεια περισσότερη για το Φίλιππο. Προσπαθούσε και είχε βοηθήσει πολύ ώστε μέσα στο ατίθασο αυτό μελίσσι να υπάρχει αγάπη και κατανόηση. Μάθαιναν μαζί, γελούσαν μαζί, έπαιζαν μαζί και στ’ αλήθεια νοιάζονταν ο ένας για τον άλλο, αν και δεν το ‘λεγαν φωναχτά. Τα εννιάχρονα παιδιά σπάνια κάνουν κάτι τέτοιο.

Πάντα όμως υπήρχε μία εξαίρεση σε όλα αυτά. Ο Φίλιππος δεν ήταν ή δεν μπόρεσε ποτέ να γίνει αληθινό μέλος της ομάδας. Δεν το είχε διαλέξει, ούτε το ήθελε να είναι διαφορετικός. Απλά ήταν. Και δεν μπορούσε να κάνει τίποτα για να το αλλάξει.

Την πρώτη Κυριακή μετά το Πάσχα, η δασκάλα είχε μια θαυμάσια ιδέα. Αφού πρώτα βρήκε εννέα ξύλινα αβγά, από αυτά που μπορεί κανείς εύκολα να ανοίξει και έπειτα να ξανακλείσει, τα έβαψε με ωραία χρώματα και τα έφερε στα παιδιά. Εκείνα κατενθουσιάστηκαν και η χαρά τους έγινε μεγαλύτερη, όταν αυτό που από την αρχή περίμεναν έγινε πραγματικότητα, όταν η δασκάλα μοίρασε τα αυγά, ένα για τον καθένα και την καθεμιά.

Ήταν μια υπέροχη ανοιξιάτικη μέρα, ξέχασα να σας πω πως ο Φίλιππος έμενε σε μια μικρή πόλη και η εκκλησία είχε προαύλιο με ένα μεγάλο, όμορφο και ανθοστόλιστο κήπο. Η συμφωνία ήταν να έβγαιναν όλοι έξω και να επέστρεφαν αφού είχαν βρει και βάλει μέσα στο αυγό τους το δικό τους σύμβολο για τη νέα ζωή. Η δασκάλα δεν πρόλαβε να τελειώσει και τα παιδιά με φωνές και ποδοβολητό όρμησαν βιαστικά προς την αυλή, καθώς σε δέκα λεπτά θα έπρεπε να είχαν γυρίσει.

Μετά από λίγο ήταν πάλι όλοι μαζί στην τάξη. Τα αυγά, κλειστά επάνω στην έδρα και τα παιδιά με ιδρωμένα τα μετωπάκια τους και τα μάγουλα κατακόκκινα, κατάκοπα αλλά χαρούμενα, στις θέσεις τους.

Η δασκάλα άνοιξε το πρώτο αυγό. Ένα λουλούδι! Το μικρό ακροατήριο ζητωκραύγασε. Μετά άνοιξε ένα άλλο. Μια πολύχρωμη μικρή πεταλούδα φάνηκε και αμέσως άρχισε να πετά ανάμεσα στα χαμογελαστά μουτράκια τους. «Θαυμάσια. Υπέροχα» φώναξαν τα κορίτσια, καθώς για τα αγόρια ξέρετε, είναι κάπως δύσκολο να πουν, πόσο μάλλον να φωνάξουν κάτι τέτοιο για πράγματα σαν κι αυτό.

Έπειτα άνοιξε ένα τρίτο. Μέσα ήταν μια πέτρα. Κάποιοι γέλασαν με νόημα, άλλοι είπαν: «Πώς μπορεί μια πέτρα να συμβολίζει τη νέα ζωή; Κάποιο λάθος θα έγινε». Τότε, ένα γεροδεμένο παιδί σηκώθηκε χωρίς δισταγμό και είπε: «Αυτό είναι το δικό μου αυγό. Ήξερα πως όλοι θα βάζατε μέσα λουλούδια, φύλλα, ζουζούνια, πεταλούδες και πράγματα σαν κι αυτά. Γι’ αυτό κι εγώ διάλεξα και έβαλα μία πέτρα. Άλλωστε για μένα, αυτό είναι νέα ζωή». Όλοι γέλασαν και χάρισαν στο συμμαθητή τους ένα ζεστό χειροκρότημα. Έπειτα η δασκάλα, αφού είπε μερικά για τη σοφία των παιδιών αλλά και για το τι συμβολίζει η πέτρα, άνοιξε το επόμενο. Ησυχία απλώθηκε στην τάξη. Το αυγό ήταν άδειο. Κάποιος μάλλον δεν είχε καταλάβει καλά τις οδηγίες. «Είναι άδικο! Είναι ανόητο! Το αυγό είναι άδειο! Κάποιος τα έκανε θάλασσα!» άρχισαν όλοι να διαμαρτύρονται μετά από λίγες στιγμές αμηχανίας. Εκείνη την ώρα η δασκάλα ένιωσε κάποιον να τραβά τη ζακέτα της και κοίταξε κάτω. «Είναι δικό μου» είπε ο Φίλιππος. «Είναι δικό μου». Τα παιδιά αμέσως αντέδρασαν: «Ποτέ δεν κάνεις τίποτα σωστό Φίλιππε. Το αυγό είναι άδειο». «Το έκανα σωστά» απάντησε ο Φίλιππος με τη γλυκιά φωνούλα του πιο σταθερή από ποτέ. «Το έκανα σωστά. Ο τάφος είναι άδειος. Ο Χριστός αναστήθηκε. Ο τάφος είναι άδειος».

Επικράτησε απόλυτη ησυχία, μια ησυχία όμορφη, γλυκιά και ζεστή. Η δασκάλα με χαμηλωμένη τη φωνή, που λίγο έτρεμε, και μάτια γυαλιστερά ευχαρίστησε το Φίλιππο και ζήτησε από τους υπόλοιπους να κάνουν το ίδιο.

Από εκείνη τη στιγμή τα πάντα ήταν διαφορετικά. Δεν ξέρω αν πιστεύετε στα θαύματα, αλλά ένα τέτοιο συνέβη εκείνη την ημέρα. Από εκείνη τη στιγμή ο Φίλιππος έγινε ένα αληθινό μέλος της χαρούμενης και ατίθασης αυτής ομάδας.

Ο Φίλιππος πέθανε πέρυσι το καλοκαίρι. Οι γονείς ήξεραν πως το κορμάκι του ήταν πιο ευαίσθητο και εύθραυστο από των άλλων παιδιών. Κι έτσι τον Ιούλιο, όταν όλα ή μάλλον τα περισσότερα παιδάκια ξένοιαστα έπαιζαν και πλατσούριζαν στις ακρογιαλιές, μια απλή λοίμωξη, ένα κρυολόγημα που συνήθως χρειάζεται μονάχα ένα σιρόπι σε γεύση μπανάνας και μερικές μέρες στο κρεβάτι με τσάι, φρυγανιές και πορτοκαλάδα, η καρδούλα του Φίλιππου δεν άντεξε.

Στην τελετή του αποχωρισμού ήταν όλοι εκεί. Οι γονείς, οι φίλοι, οι συγγενείς. Οι συμμαθητές του από το Κυριακό σχολείο μαζεύτηκαν στον προθάλαμο της εκκλησίας και μαζί με τη δασκάλα τους προχώρησαν χωρίς δισταγμό προς το μέρος που ήταν ακουμπισμένο και σκεπασμένο το άψυχο κορμάκι του φίλου τους. Δεν κρατούσαν λουλούδια για να καλύψουν την τραγική και θλιβερή πραγματικότητα του θανάτου, ούτε πεταλούδες. Κρατούσαν μόνο ένα μεγάλο, ξύλινο, άδειο αυγό. Το άφησαν δίπλα του και σκουπίζοντας τα δακρυσμένα ματάκια τους παρηγορημένοι γύρισαν και κάθισαν στις θέσεις τους.

«Ο τάφος είναι άδειος. Ο Χριστός αναστήθηκε. Ο τάφος είναι άδειος» θυμήθηκαν και χαμογέλασαν.