Θέωση

[stratis]

Κοιτάξτε κάτι παιδιά, Η Ιερά Παράδοση έχει 2 σκέλη:

1ο Η Αγία Γραφή
2ο Η διδασκαλία των Πατέρων πάνω στην Αγία Γραφή

Αυτό είναι η Ιερά Παράδοση. Τι σημαίνει άλλωστε; Τα ιερά και τα όσια που μας παραδόθηκαν.

Εξακολουθώ όμως να περιμένω αν κάποιος μπορεί να με βοηθήσει στο τόσο απλό που ζήτησα.

"Ποιός το πρωτοείπε, πότε και πως το όρισε."



Η Πατρολογία είναι δεκάδες ογκοδέστατοι τόμοι. Αν το θεωρείς τόσο απλό, γιατί δεν το βρίσκεις μόνος;

Από κει και πέρα ο μόνος αρμόδιος να απαντήσει είναι ο Psilos γιατί αν θυμάμαι καλά ο Psilos ανέφερε τον όρο θέωση. Και σε φόρουμ όπως το δικό μας καλό είναι για ότι γράφουμε να είμαστε έτοιμοι να δεχθούμε ερωτήσεις και να έχουμε τις απαντήσεις. Κι αν έχω δεχθεί ερωτήσεις του Μηνά σε δικά μου ποστ.

Θα πω όμως κάτι και στο Μηνά. Μηνά θέτεις τις απορίες σου και θες απαντήσεις και καλά κάνεις, ΑΛΛΑ! Στο θέμα του πρώτου θηρίου όπου εδώ και μήνες έχω ποστάρει ακόμη αναμένω απαντήσεις σε ενστάσεις μου πάνω σε ορισμένα που γράψατε ως μελετητήριο και ακόμη περιμένω την ώρα που όποτε μου έχει τεθεί ερώτημα πάντοτε προσπαθούσα στο μέτρο των δυνάμεών μου να φέρω απαντήσεις.

Εν τέλει εδώ το είπα και μάλλιασε η γλώσσα μου. Σοκάρει ο όρος και όχι ο ορισμός. Κολλάτε δηλαδή σε θέμα όχι σημαντικό. Μάλλον αυτό θέλει ο πονηρός. Κι η Γραφή με διάφορα χωρία στηρίζει τον ορισμό της θέωσης δίχως να αναφέρει τον όρο και ήδη έγιναν σχετικές αναφορές.

[Athanasios]

Αν δεν μπορεις να ασχοληθεις με το κατ΄εικονα και ομοιωση και εσυ και ολοι μας και επειδη τα πραγματα ειναι απλα, ας ασχοληθουμε με τις Δυο Νομους. Το ιδιο και το αυτο ειναι. Και πιστευω το κατ΄εικονα και ομοιωση θελεις; Την Θεωση θελεις; Θα την εχουμε κερδισει. Ολα εκει ειναι και ολα οδηγουν και ερχονται απο την Διδασκαλια και μονο του Κυριου. Και οταν κανουμε πραξη τους Δυο Νομους που ειναι η διδασκαλια του Κυριου και κατα συνεπεια η Ιερα Παραδοση, τα ξαναβαζουμε στο τραπεζι. Μεχρι τοτε γνωμη μου να μεινουμε εκει.

Αληθεια το δευτερο ποστ Μηνα μου δεν το σχολιασες.
Θα με ενδιεφερε η αποψη σου.

Εσυ Μηνα τον Πρωτο Πατερα που το ειπε τον ξερεις;
Εγω ξερω Πατερες που το ειπαν αλλα δεν μπηκα στην διαδικασια να ψαξω αν ηταν ο πρωτος. Εχω λαθος;

Όποιος θέλει να με βοηθήσει στο ερώτημα του τόπικ είτε θα το κάνει ουσιαστικά είτε να μην το κάνει καθόλου. Αφού ο όρος πρωτοεμφανίζεται στα πατερικά κείμενα, ας ξεκινήσουμε από εκεί. Ποιος πατέρας είναι ο πατέρας του όρου και σε ποιο κείμενό του ο όρος πρωτοεμφανίζεται. Ένα καλό και ξεκάθαρο σημείο ειλικρινούς αναζήτησης."

Αληθεια λοιπον.
Τι βρηκες εσυ; (δεν μπορει ο Μηνας να λεει σε ποιο κειμενο και ποιος πατερας το πρωτοεμφανιζει (απο οσο σε ξερω) και να μην γνωριζει)Και θα σου πω και εγω τι βρηκα.
Και μετα αφου απαντησεις εσυ, ή δηλωσεις αγνοια και απαντησω εγω, θα ηθελα να σε δω αν μπορεις να κρατηθεις να πεις αυτα που γνωριζεις; Και αν γνωριζες και ωστοσο ερωτουσες;
Εκτος αν δεν εψαξες να σου πω εγω.

Μάλλον αυτό είναι η χαρά του σατανά Αθανάσιε. Η ερώτηση "τι κερδίζω για να βοηθήσω?"

Γι' αυτο και στο επισημαινω με αυτο τον τροπο αναλογα με την γενικοτερη ερωτηση και την κουβεντα Μηνα.
Οταν ρωτας λαμβανεις διαφορες απαντησεις.
Αν θες να προφυλαξεις τον συνομιλητη σου, δεν κανεις τετοιες ερωτησεις.
Και ποιος ειναι εγκληματικοτερος; Ο Μικρουτσικος ή ο δοαγωνιζομενος;

ΥΓ. Μηνα πραγματικα σε σεβομαι και σε αγαπαω, αλλα οφειλω να πω που διαφωνω μαζι σου και ας ξερω οτι σε γνωσεις απεχω πολυ απο σενα.
Παντα με φιλια.
Ασε που χρωστς και εκεινες τις ρακι.

[Μηνάς]

ΥΓ. Μηνα ... οφειλω να πω που διαφωνω μαζι σου και ας ξερω οτι σε γνωσεις απεχω πολυ απο σενα.
Παντα με φιλια.
Ασε που χρωστς και εκεινες τις ρακι.

Σε φιλώ και σε καλημερίζω αδελφέ μου. Ζητώ συγνώμη για το ύφος μου και για το ότι σε στεναχώρησα.

Αν δεν μπορεις να ασχοληθεις με το κατ΄εικονα και ομοιωση και εσυ και ολοι μας και επειδη τα πραγματα ειναι απλα, ας ασχοληθουμε με τις Δυο Νομους. Το ιδιο και το αυτο ειναι. Και πιστευω το κατ΄εικονα και ομοιωση θελεις; Την Θεωση θελεις; Θα την εχουμε κερδισει. Ολα εκει ειναι και ολα οδηγουν και ερχονται απο την Διδασκαλια και μονο του Κυριου. Και οταν κανουμε πραξη τους Δυο Νομους που ειναι η διδασκαλια του Κυριου και κατα συνεπεια η Ιερα Παραδοση, τα ξαναβαζουμε στο τραπεζι. Μεχρι τοτε γνωμη μου να μεινουμε εκει.

Μαζί σου σάκη μου σε αυτά που λες. 1000%. Από εκεί όμως πηγάζουν και οι προβληματισμοί μου. Μιας και οι "Δύο Νόμοι" είναι τόσο απλοί και ξεκάθαροι (όχι εύκολοι αλλά απλοί στην κατανόησή τους). Αγάπα Κύριο τον Θεό σου, και αγάπα τον πλησίον σου. Και εκεί έρχεται ο Κύριος και αναφέρει το "γίνεται τέλειοι". Τα λόγια Του πρέπει αν εξετάζονται με βάση το περιβάλλον τους. Όταν ο Κύριος αναφέρει τα περί τελειότητας έχει ήδη 'ξοδέψει' αρκετούς στίχους που μιλάνε για την αγάπη στον πλησίον, το Νόμο #2. Δεν μιλάει ούτε για βρώση και πόση ούτε για μυροβόλα λείψανα και άκτιστο φως.
Όταν λοιπόν ο Κύριος λέει να γίνουμε τέλειοι, μιλάει ξεκάθαρα σχετικά με τους δύο νόμους που ανέφερες. Κανένας όμως από τους δύο νόμους δεν μιλάει ούτε για σωματική θέωση (δεν τρώω, δεν πίνω, δεν κρυώνω), ούτε για θεοψία, ούτε για τα λοιπά περίπλοκα.

Ο προβληματισμός μου λοιπόν ανακύπτει από το ότι το απλό και ξεκάθαρο μήνυμα του Κυρίου ερχόμαστε να το μπερδέψουμε με όρους και έννοιες περίπλοκες, παράξενες, αμφίβολες, επικίνδυνες στην τελική, οι οποίες το μόνο που δεν κάνουν είναι να βοηθούν τον πιστό να ξεκαθαρίσει το μονοπάτι στο οποίο πρέπει να περπατήσει. Αντί να έχει το νου του στο αγαπάτε αλλήλους, τον έχει στο πως να φτάσει να μην τρώει και να μην πίνει και στο πως θα 'εκπαιδευτεί' για να βλέπει το Θεό. Λες και δεν είναι αρκετό φορτίο οι Δύο Νόμοι, βάζουμε και ένα κάρο άλλες απαιτήσεις.
Ελπίζω να καταλαβαίνεις. Το καθ εικόνα και ομοίωση είναι όσο ξεκάθαρος είναι και ο ουρανός. Και είναι ξεκάθαρο γιατί ο ίδιος ο Υιός του Θεού ήρθε να μας δείξει το τί ακριβώς πρέπει να κάνουμε και πως να προχωρήσουμε για να γίνουμε καθ εικόνα και ομοίωση. Πουθενά όμως ο Ιησούς Χριστός δεν μίλησε για όλα αυτά που προστέθηκαν στο μονοπάτι της εικόνας και ομόιωσης και που μπαίνουν κάτω από τον νεόκοπο, Βιβλικά, όρο "θέωση".

Όσο μπόρεσα λοιπόν και έψαξα, σε συνδυασμό με αυτά τα επιπλέον που κι εσείς δώσατε, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι το άρθρο της οοδε δεν απέχει από την πραγματικότητα του τί ορίζεται θέωση. Και ενώ το άρθρο ξεκινάει με το απλό και ξεκάθαρο ότι ο Κορνήλιος από τη στιγμή που πίστεψε θεωρειται θεωμένος, στην πορεία προσθέτει άλλα πράγματα. Στην πορεία σαν θεωμένος ορίζεται ο βλέπων το άκτιστο φως του Θεού, το οποίο διαχωρίζεται κι όλας από το φωτισμό του Αγίου Πνεύματος. Και διαχωρίζονται κι όλας οι περιστασιακά θεωμένοι με τους τέλειους, τους συνεχώς βλέποντες.

Πρόσεξε τώρα το παρακάτω, το οποίο είναι και η βασική αιτία των προβληματισμών μου.

"Σήμερα μάλιστα ακούμε τους παπάδες στα κηρύγματα να λένε ότι, εφ' όσον είμαστε βαπτισμένοι, είμαστε ναοί του Αγίου Πνεύματος, και εφ' όσον είμαστε ναοί του Αγίου Πνεύματος, όλα όσα γράφει ο Απ. Παύλος ισχύουν για όλους μας! Διαβάζοντας όμως τον άγιο Ιωάννη τον Δαμασκηνό και συγκεκριμένα όσα γράφει για τα ιερά λείψανα των Αγίων της Εκκλησίας μας, αποδίδει μόνον στους Αγίους όλα αυτά τα χωρία του απ. Παύλου, περί του ποιος είναι ναός του Αγίου Πνεύματος. Ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός επίσης εξηγεί το γιατί οι Άγιοι ήσαν Άγιοι της Εκκλησίας. Εξηγεί ότι εκείνοι ήσαν πράγματι ναοί του Αγίου Πνεύματος και αποκαλεί μόνο τους Αγίους ναούς του Αγίου Πνεύματος. Απόδειξις είναι τα άγια τους λείψανα. Που σημαίνει ότι, εάν είμαστε όλοι εμείς οι βαπτισμένοι ναοί του Αγίου Πνεύματος, τότε, σύμφωνα με όσα λένε οι μοντέρνοι θεολόγοι της Ορθοδοξίας, θα αφήσωμε όλοι μας άγια λείψανα και θα γίνωμε Άγιοι μετά την προς Κύριον εκδημία μας! Αλλά τέτοιο πράγμα δεν συμβαίνει."

Τί μας λέει λοιπόν ο ποιητής, βασιζόμενος στα γραφόμενα του Δαμασκηνού και κατακρίνοντας την εκκλησία. Ότι τελικά το να πιστέψουμε και να βαπτιστούμε δεν φτάνει για να γίνουμε ναός του Αγίου Πνεύματος και ότι τα γραφόμενα του Παύλου δεν απευθύνονται σε όλους μας. Για να ισχύσει αυτό προστείθενται και άλλες απαιτήσεις, και πιο συγκεκριμένα η απαίτηση της θέωσης!!! Ενώ λοιπόν η Αγία Γραφή είναι απολύτως ξεκάθαρη για τις προυποθέσεις της έλευσης του Αγίου Πνεύματος, και αυτό διδάσκει άλλωστε και η εκκλησία, και ενώ ο Παύλος απευθύνται στο σύνολο της κάθε εκκλησίας, ξαφνικά μπαίνουν στη διαδικασία επιπλέον απαιτήσεις. Και αυτές οι απαιτήσεις δικαιολογούνται από τη θεωρία της θέωσης.
Έρχομαι λοιπόν και κλείνω τον κύκλο. Την απλότητα του κηρύγματος του Ιησού Χριστού, ενός κηρύγματος που απευθύνεται σε όλους τους ανθρώπους, ξαφνικά την ανατρέπουμε προσθέτοντας νέους όρους και απαιτήσεις που σαν αποτέλεσμα έχουν τον αποκλεισμό των περισσοτέρων ανθρώπων από τη μετοχή στα του Αγίου Πνεύματος. Οι απαιτήσεις αυτές ζητούν το να φτάσει κανείς στο θέα του άκτιστου φωτός του Κυρίου και την αποδέσμευση από τις γήινες σωματικές ανάγκες ώστε να έρθει το Άγιο Πνεύμα να κατοικήσει. Όλα αυτά σαν αποτέλεσμα άσκησης και προσπάθειας. Και έτσι, αυτό που έγινε δώρο, χάρη στην ανθρωπότητα όλη και για το οποίο θυσιάστηκε ο Κύριος, το κλείνουμε σε ένα περιορισμένο κλάμπ εκλεκτών οι οποίοι μέσα είτε από την επίτευξη γνώσης είτε από την σωματική άσκηση γίνονται μέλη. Δεν είναι όμως έτσι η πίστη μας και η εκκλησία Του.

Και κλείνω με το παράδειγμα που έδωσε στη Γραφή και ο Κϋριος αλλά και οι απόστολοι. Είδαμε ποτέ τον Κύριο να μην τρώει, να μην πίνει, να μην πεινάει, να μην διψάει? Μόνο κατά την 40ήμερη νηστεία Του, μετά το πέρας της οποίας πείνασε. Τί να πούμε λοιπόν. Αφού πεινούσε και διψούσε εκείνες τις στιγμές έχανε τη θέωσή Του?
Είδαμε ποτέ τον Παύλο ή όποιον άλλον απόστολο να εμφανίζονται με τον ίδιο τρόπο ή να διδάσκουν κάτι τέτοιο? Τους είδαμε ποτέ να είναι θεόπτες σαν τον Μωυσή? Ανέφεραν ποτέ ότι ήταν ΣΥΝΕΧΩΣ σε θέαση του άκτιστου φωτός του Θεού? Αν ναι πως δικαιολογούνται οι στιγμές που ο Παύλος δηλώνει ότι μιλάει με βάση το λογισμό του?

Δεν είναι ο σκοπός μου λοιπόν ούτε να επιτεθώ στους πατέρες ούτε στην παράδοση ούτε τίποτα τέτοιο. Ούτε είναι ο σκοπός μου να παίξω την κολοκυθιά, κάτι που έχω αποδείξει εμπράκτως μέχρι τώρα. Υπάρχει ζήτημα τουλάχιστον όπως εγώ το αντιλαμβάνομαι. Υπάρχει ζήτημα γιατί την έννοια της αγιότητας έχουμε φτάσει να την αποκλείουμε από το λαό και να την ανάγουμε σε προνόμιο μιας κλειστής κάστας ανθρώπων, κάτι που δεν είναι ούτε βιβλικό ούτε αρεστό στο Θεό. Η αγιοσύνη και η τελειότητα ως προς τον Θεό ορίζεται σε σχέση με τους δύο νόμους και όχι σε σχεση με ένα κάρο άλλες προυποθέσεις που έχουν προστεθεί. Ο Παύλος απευθύνει όλες του τις επιστολές στους ΑΓΙΟΥΣ των εκκλησιών προς τις οποίες γράφει. Στην Φιλιππησίους μάλιστα αναφέρεται ξεχωριστά στους αγίους και στους επισκόπους, αποδεικνύοντας ότι δεν είναι ο όρος περιορισμένης χρήσης σε αυτούς που ηγούνται της εκκλησίας είτε σαν επίσκοποι είτε σαν διάκονοι. Μπορείς να ρίξεις μια ματιά σε όλες τις εισαγωγές στις επιστολές του και θα δεις τι εννοώ.

Βλέποντας λοιπόν από τα γραφόμενά του το τί ορίζει και θεωρεί ο Παύλος άγιους, και αντιπαραβάλλοντάς το με τις διδασκαλίες περί θέωσης και αγιοσύνης που όπως είδαμε φτάνουν στο σημείο να ισχυρίζονται ότι ο απλός πιστός ούτε Αγιο Πνεύμα δεν έχει μέσα του, εντοπίζουμε ένα μεγάλο κενό. Εκτός λοιπόν αν δεχτούμε ότι ο Παύλος απευθύνει τις επιστολές του αποκλειστικά σε θεατές του ακτίστου φωτός του Θεού που δεν πεινάνε και δεν διψάνε και δεν κρυώνουν, και των οποίων τα οστά μυροβλύζουν και τα σώματα δεν αλλιώνονται, υπάρχει απόσταση μεταξύ του ορισμού που ο Παύλος δίνει στον 'άγιο' και μέτοχο της έλευσης του Παρακλήτου, και αυτού που η παράδοση προκρίνει σαν άγιο, έχοντα φτάσει στη θέωση.

Φοβάμαι λοιπόν μήπως στην προσπάθειά μας να δοξάσουμε αυτόν το ακαθόριστο τεράστιο όγκο που καλούμε παράδοση, προσπαθώντας έτσι να δοξάσουμε τον Θεό που την παρέδωσε, πέφτουμε σε παγίδες που τελικά Τον στεναχωρούνε γιατί την απλότητα και την οικουμενικότητα της θυσίας και της διδασκαλίας Του την περιορίζουμε σε μια θεώρηση που αποκλείει ξανά την μάζα και γίνεται αποκλειστικό προνόμιο κάστας ανωτέρων/θεωμένων όντων.

αυτά τα ολίγα


ΥΓ

Αληθεια το δευτερο ποστ Μηνα μου δεν το σχολιασες.
Θα με ενδιεφερε η αποψη σου.

Παρακαλώ διευκρίνισε σε ποιο ποστ αναφέρεσαι.

Εσυ Μηνα τον Πρωτο Πατερα που το ειπε τον ξερεις;
Εγω ξερω Πατερες που το ειπαν αλλα δεν μπηκα στην διαδικασια να ψαξω αν ηταν ο πρωτος. Εχω λαθος;

Δεν είμαι εγώ που θα κρίνω αν έχεις λάθος ή όχι. Ούτε τον πρώτο πατέρα γνωρίζω που το είπε. Αυτό που εγώ γνωρίζω είναι ότι ο Κύριος είπε να μην καλέσουμε ΚΑΝΕΝΑΝ "Πατέρα" επί της γης γιατί ένας είναι ο Πατέρας μας στους ουρανούς. Αν λοιπόν έχουμε όλοι τον ίδιο Πατέρα, τον οποίο μπορούμε να αποκαλούμε μέχρι και Αββα (τέτοια οικειότητα μας χαρίζει), τότε το μόνο που απομένει είναι όλοι οι υπόλοιποι να είμαστε αδέλφια. Αναμεταξύ αδελφών το να καλούνται κάποιοι πατεράδες, είναι λίγο άτοπο. Το ότι ο μεγάλος μου αδελφός εν Χριστώ γνωρίζει πολύ περισσότερα από εμένα, με διδάσκει, με οδηγεί, και του δείχνω όλον το σεβασμό που μπορώ να του δείξω, πάλι απέχει παρασάγκας από το να τον θεωρώ και να τον αποκαλώ πνευματικό μου "Πατέρα". Ένας είναι ο Πατέρας μας στους ουρανούς, και ένας είναι ο πνευματικός οδηγός, ο Παράκλητος.

Κοίτα όμως που είναι το ευαίσθητο σημείο. Αν αυτό που λέω και λέει και η ΚΔ ισχύει, κανείς δεν μπορεί να εκζητήσει θέση Πατέρα μέσα στο ποίμνιο. Για να μπορέσει να τεκμηριωθεί η κάστα των εκλεκτών, πρέπει να φύγει από τη μέση η δυνατότητα το Άγιο Πνεύμα να μιλάει στα παραπαίδια. Οπότε έρχεται η θεωρία της θέωσης να διασφαλίσει ότι μόνο λίγοι έχουν επαφή με το Άγιο Πνεύμα οι οποίοι γίνονται οι πατέρες των υπολοίπων.
Μέσα σε όλα αυτά προστείθεται και η δαμόκλειος σπάθι της κόλασης για όσους έστω και τολμήσουν να πιστέψουν ότι βρε αδελφέ, και σε αυτούς μπορεί το Άγιο Πνεύμα να μιλήσει και να κατοικήσει, κάνοντάς τους νέους ανθρώπους, καινή κτίση. Όχι λένε. Μόνο στους "πατέρες" και τους "αγίους" κατά τον ορισμό της θέωσης. Εσείς οι υπόλοιποι και μόνο να τολμήσετε να πιστέψετε ότι και εσείς παιδιά του Θεού είστε και οι δωρεές Του σας έχουν μετόχους, είστε αξιοκατάκριτοι.

Κλείνω τη μακρυγορία μου με το εξής. Την αγάπη και την αδελφοσύνη, την πίστη και τη φλόγα στο Θεό που έχω δει σε κάποιους από εσάς εδώ μέσα, σπάνια την έχω δει μέχρι τώρα. Έμπρακτα αδέλφια εν Χριστώ που θα έδιναν και τη ζωή τους για Αυτόν. Όποιος έρχεται να μου πει ότι εσείς είστε κενοί Αγίου Πνεύματος και το ότι ο Παράκλητος δεν κατοικεί μέσα σας, γιατί πεινάτε και διψάτε ή γιατί δεν είστε θεολόγοι ή χειροτονημένοι, θα με βρει απέναντί του. Το αν και πόσο το Άγιο Πνεύμα κατοικεί μέσα σε κάθε πιστό φαίνεται από τα έργα του.

Σας ευχαριστώ που είστε εκεί, να με βοηθάτε και να οδηγάτε και να με σκουντάτε τις δύσκολες και θολωμένες στιγμές, και που γίνεστε το μέσο για να μου μιλήσει ο Παράκλητος και να με διορθώσει σε ότι Αυτός κρίνει. Και αν κάποιοι με θεωρούν βλάσφημο ή υπερήφανο ή επαρμένο που ισχυρίζομαι ότι το Άγιο Πνεύμα μου μιλάει στη ζωή μου, όπως μιλάει και σε εσάς, και το ότι μου μιλάει ακόμα και μέσω υμών, SO BE IT!

m

[stratis]

Όταν λοιπόν ο Κύριος λέει να γίνουμε τέλειοι, μιλάει ξεκάθαρα σχετικά με τους δύο νόμους που ανέφερες. Κανένας όμως από τους δύο νόμους δεν μιλάει ούτε για σωματική θέωση (δεν τρώω, δεν πίνω, δεν κρυώνω), ούτε για θεοψία, ούτε για τα λοιπά περίπλοκα.

Αυτό είναι το κατα χάριν Μηνά μου.

Όσο για το τι γράφει η ΟΟΔΕ Μηνά καλύτερα να μην ασχολούμαστε. Ο Παύλος απευθυνόταν στους πιστούς κι εσύ που ξέρεις τις Γραφές ξέρεις ότι οι άγιος στη Βίβλο σημαίνει πιστός. Μήπως λοιπόν ο Δαμασκηνός παρερμηνεύτηκε;

Κι έπειτα ρε παιδιάποιος ορίζει ποιος είναι άγιος και ποιος όχι; ’γιοι είναι μόνο όσοι εορτάζονται; ’γιοι δεν είναι όσοι σώζωνται; Στα μνημόσυνα και την κηδεία "μετά των αγίων" δε λέμε να αναπαύσει ο Θεός τον εκλιπόντα;Δεν υπάρχουν χιλιάδες, μην πω εκατομμύρια άνθρωποι που έζησαν και πέθαναν όντας άγιοι και τους δόξασε ο Θεός ενώ εμείς τους αγνοούμε γιατί δεν είναι δυνατό να γνωρίζουμε το βίο του καθένα;

[Μηνάς]

Μήπως λοιπόν ο Δαμασκηνός παρερμηνεύτηκε;

Μπορεί και ναι αλλά μπορεί και όχι στρατή μου.

Αν παρερμηνεύτηκε, καλώς. Το μεγάλο πρόβλημα όμως μήπως ανακύπτει αν ΔΕΝ παρερμηνεύτηκε και όντως τα έγραψε αυτά? Τι κάνουμε σε εκείνη την περίπτωση? Διαφωνούμε με έναν "θεωμένο πατέρα" ή το αποδεχόμαστε? Αν διαφωνήσουμε είμαστε ένοχοι υπερηφάνειας και έπαρσης? Γινόμαστε αντίθετοι με την Ιερά Παράδοση και κατά συνέπεια βρισκόμαστε εκτός σώματος της Ορθοδόξου εκκλησίας?

Έχει τεράστιες προεκτάσεις ένα τέτοιο ζήτημα και γι αυτό προσπαθώ να το κρατήσω στην επιφάνεια και να το βάλω στο τραπέζι προς εξέταση και διάκριση. Τέτοια θέματα θα τα βρούμε μπροστά μας στις ημέρες που ζούμε. Θεωρώντας βέβαια ότι υπάρχει η πιθανότητα να έχουμε και εμείς λίγο από αυτό το χάρισμα και να μην είναι δείγμα βλασφημίας το ότι πιστεύουμε πως μπορεί κι εμείς τα παραπαίδια κάτι τις να διακρίνουμε χωρίς να είναι δηλαδή και η διάκριση αποκλειστικό προνόμιο θεωμένων ή χειροτονημένων και μόνο.

[stratis]

Πιστεύω πως ένας πατέρας που μίλησε εν Πνεύματι σαν το Δαμασκηνό μάλλον παρερμηνεύτηκε.

Ξέρεις πολύ καλά ότι ο καθένας μπορεί να ερμηνεύσει κάτι όπως του έρθει, πάρε παράδειγμα εμάς εδώ πόσες φορές παρερμηνεύουμε αλλήλους Smile . Ο μόνος αρμόδιος είναι ο άγιος Ιωάννης να απαντήσει.

Άρα όταν λες:

Αν διαφωνήσουμε είμαστε ένοχοι υπερηφάνειας και έπαρσης? Γινόμαστε αντίθετοι με την Ιερά Παράδοση και κατά συνέπεια βρισκόμαστε εκτός σώματος της Ορθοδόξου εκκλησίας?

Αν διαφωνήσουμε με τους Πατέρες ή τους ερμηνευτές;

Πάντως πιστεύω ότι αποσαφηνίστηκε το θέμα κατά πολύ και πως κι η άποψη του γέροντα βοήθησε αρκετά.

[Νίκος]

Παρ' ότι το θέμα αυτό τέθηκε από το Μηνά το Δεκέμβριο του 2006 και η συζήτηση σταμάτησε μετά από μερικές μέρες, παρέμεινε στην ουσία αναπάντητη η ερώτηση του Μηνά,

"Ποιός το πρωτοείπε, πότε και πως το όρισε."

Επειδή η θέωση είναι ο σκοπός και η ουσία της εν Χριστώ ζωής, νομίζω ότι έστω και ετεροχρονισμένα , το ερώτημα αυτό πρέπει να απαντηθεί, για όσους μπουν στον κόπο ν' ανατρέξουν στις παλιές δημοσιεύσεις.

Κατά την ταπεινή μου γνώμη θέωση είναι η κατά Χάριν επίτευξη του καθ΄ομοίωσιν, όπως αυτό περιγράφεται στην Γέννεση:

"και είπεν ο Θεός· ποιήσωμεν άνθρωπον κατ ‘ εικόνα ημετέραν και καθ ‘ ομοίωσιν" (Γεν. 1, 26)

Στον αμέσως επόμενο όμως στίχο λέει:

"27 καὶ ἐποίησεν ὁ Θεὸς τὸν ἄνθρωπον, κατ᾿ εἰκόνα Θεοῦ ἐποίησεν αὐτόν, ἄρσεν καὶ θῆλυ ἐποίησεν αὐτούς." (Γεν. 1, 27)

Δηλαδή, ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο "κατ' εικόνα Θεού" με σκοπό να γίνει και "καθ' ομοίωσιν". Αυτό όμως μπορούσε να το πετύχει μόνο συνεργαζόμενος αυτοβούλως με το Θεό. Για το σκοπό αυτό ο Θεός:

"7 και έπλασεν ο Θεός τον άνθρωπον, χουν από της γης, και ενεφύσησεν εις το πρόσωπον αυτού πνοήν ζωής, και εγένετο ο άνθρωπος εις ψυχήν ζώσαν." ( Γεν. 2, 7)

Έτσι ο άνθρωπος έγινε εν δυνάμει καθ΄ ομοίωσιν εφόσον:

"15 Και έλαβε Κύριος ο Θεός τον άνθρωπον, ον έπλασε, και έθετο αυτόν εν τω παραδείσω της τρυφής, εργάζεσθαι αυτόν και φυλάσσειν. 16 και ενετείλατο Κύριος ο Θεός τω Αδάμ λέγων• από παντός ξύλου του εν τω παραδείσω βρώσει φαγή, 17 από δε του ξύλου του γινώσκειν καλόν και πονηρόν, ου φάγεσθε απ ‘ αυτού• ή δ ‘ αν ημέρα φάγητε απ ‘ αυτού, θανάτω αποθανείσθε. " (Γεν. 2, 15-17)

Ο Αδάμ όμως πίστεψε (με την παρέμβαση ο αρχέκακου όφεως) ότι μπορεί να επιτύχει τη θέωση χωρίς τη βοήθεια του Θεού κι έτσι παρέβη την εντολή του Θεού με αποτέλεσμα να γνωρίσει την εμπειρία του θανάτου. Ο θάνατος κατά τη θεολογική έννοια είναι η απώλεια της δυνατότητας επίτευξης του καθ' ομοίωσιν και της δι αυτού συμμετοχής στη Δόξα του Θεού. Επιστροφή από την κατάσταση αυτή δεν υπήρχε, αν δεν ερχόταν στον κόσμο ο ίδιος ο Υιός και Λόγος του Θεού, να προσλάβει την ανθρώπινη φύση και να της αποδώσει και πάλι τη δυνατότητα της θέωσης, δια της μιμήσεως του δικού Του παραδείγματος.

Ο Χριστός όρισε τι είναι η θέωση, κατά την άποψή μου, όταν είπε:

"48 Έσεσθε ούν υμείς τέλειοι, ως ο πατήρ υμών ο εν τοίς ουρανοίς τέλειός εστιν". (Ματθ. 5, 48 )

Μετά από ένα ολόκληρο κεφάλαιο (επί του όρους ομιλία) με οδηγίες για το ποιο είναι το θέλημα του Θεού και πως εφαρμόζεται, σαν τελευταία φράση του κεφαλαίου μπαίνει ο στόχος όλης αυτής της προσπάθειας, που είναι η τελειότητα, δηλαδή η θέωση.

Ορισμό επίσης του τι σημαίνει θέωση δίνει, σε ερμηνεία της παραπάνω εντολής ο Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος στην Καθολική Επιστολή του:

"1 Ίδετε ποταπήν αγάπην δέδωκεν ημίν ο πατήρ ίνα τέκνα Θεού κληθώμεν. διά τούτο ο κόσμος ου γινώσκει ημάς, ότι ουκ έγνω αυτόν. 2 Αγαπητοί, νύν τέκνα Θεού εσμεν, και ούπω εφανερώθη τι εσόμεθα· οίδαμεν δε ότι εάν φανερωθή, όμοιοι αυτώ εσόμεθα, ότι οψόμεθα αυτόν καθώς εστι." (Καθολ. Ιωαν. 3, 1-2)

Το ίδιο ακριβώς λέει ο Απόστολος Ιωάννης και σο πρώτο κεφάλαιο του Ευαγγελίου του:

"10 εν τώ κόσμω ήν, και ο κόσμος δι' αυτού εγένετο, και ο κόσμος αυτόν ουκ έγνω. 11 εις τα ίδια ήλθεν, και οι ίδιοι αυτόν ου παρέλαβον. 12 όσοι δε έλαβον αυτόν, έδωκεν αυτοίς εξουσίαν τέκνα Θεού γενέσθαι, τοίς πιστεύουσιν εις το όνομα αυτού, 13 οί ουκ εξ αιμάτων, ουδέ εκ θελήματος σαρκός, ουδέ εκ θελήματος ανδρός, αλλ' εκ Θεού εγεννήθησαν. " (Ιωαν. 1, 10-13)

Το ίδιο περιγράφει και ο Απόστολος Παύλος στην προς Ρωμαίους Επιστολή:

"14 όσοι γάρ Πνεύματι Θεού άγονται, ούτοί εισιν υιοί Θεού. 15 ου γάρ ελάβετε Πνεύμα δουλείας πάλιν εις φόβον, αλλ' ελάβετε Πνεύμα υιοθεσίας, εν ώ κράζομεν· αββά ο πατήρ. 16 αυτό το Πνεύμα συμμαρτυρεί τώ πνεύματι ημών ότι εσμέν τέκνα Θεού. 17 ει δε τέκνα, και κληρονόμοι, κληρονόμοι μέν Θεού, συγκληρονόμοι δε Χριστού, είπερ συμπάσχομεν ίνα και συνδοξασθώμεν.
...
28 Οίδαμεν δε ότι τοίς αγαπώσι τον Θεόν πάντα συνεργεί εις αγαθόν, τοίς κατά πρόθεσιν κλητοίς ούσιν· 29 ότι ούς προέγνω, και προώρισε συμμόρφους της εικόνος τού υιού αυτού, εις το είναι αυτόν πρωτότοκον εν πολλοίς αδελφοίς· 30 ούς δε προώρισε, τούτους και εκάλεσε, και ούς εκάλεσε, τούτους και εδικαίωσεν, ούς δε εδικαίωσε, τούτους και εδόξασε. " (Ρωμ. 8, 14-17 και 28-30)

Αργότερα ο Μέγας Αθανάσιος λέει:

«Αὐτός γάρ ὁ τοῦ Θεοῦ Λόγος ἐνηνθρώπησεν, ἵνα ἡμεῖς θεοποιηθῶμεν»

Επαναλαμβάνοντας τη διδασκαλία του Αγίου Ειρηναίου επισκόπου Λουγδούνου, ο οποίος όρισε τη θέωση ως εξής:

«ὁ Θεός Λόγος ἐγένετο ὅ,τι ἡμεῖς ἐσμέν, ἵνα ἡμᾶς καταστήσῃ ὅ,τι αὐτός ἐστι»

Τον όρο "θεοποίησις" φαίνεται να τον χρησιμοποιεί πρώτος ο Θεοδώρητος.

Περισσότερα στο:

http://www.apostoliki-diakonia.gr/gr_ma ... page12.htm

[Νίκος]

Αγιότητα: το φεγγοβόλημα του Θεού μέσα στη συνείδηση του ανθρώπου
4 Ιανουαρίου, 2011 — VatopaidiFriend



+π. Δ. Στανιλοάε

Στο πρόσωπο του Αγίου Θεού αποκαλύπτεται ως υπερβατικός, ως έτερος από τον κόσμο. Αγιότητα είναι το φεγγοβόλο και ζωηρό μυστήριο της παρουσίας του υπερβατικού Θεού -ένα μυστήριο που φωτίζει και μεταμορφώνει. Γι’ αυτό και η αγιότητα δεν μπορεί να είναι, χαρακτηριστικό κάποιας απρόσωπης πραγματικότητας, που ανήκει στη φυσική τάξη: καθετί απρόσωπο στερείται του βάθους του μυστηρίου. Η αγιότητα ανήκει στην τάξη του μυστηρίου γι’ αυτό και μπορεί να είναι ιδίωμα μόνο του ίδιου του Θεού, ως υπερβατικού προσώπου. Ο Θεός, ως πρόσωπο αχανούς βαθύτητας, κοινωνείται μέσα στην υπερβατικότητά Του. Αυτή είναι η παράδοξη φύση της αγιότητας: είναι ταυτοχρόνως και υπερβατικότητα και αποκάλυψη που κοινωνείται. Από τη στιγμή που η αγιότητα είναι ιδίωμα του υπερβατικού και συνεπώς μυστηριώδους προσώπου του Θεού, κυριευόμαστε από τρόμο ενώπιον της και κατακλυζόμαστε από συστολή· διότι η αγιότητα φανερώνει μια συνείδηση ανώτερη από τη δική μας, μια συνείδηση που μας αποκαλύπτει τη δική μας αχρειότητα. Αγιότητα είναι η ακτινοβολία ενός υπερβατικού προσώπου, που φανερώνει τον εαυτό του προκειμένου να μας συνεγείρει προς αυτό. Ωθούμαστε να εγκαταλείψουμε την αμαρτωλή μας κατάσταση. ώστε να κατορθώσουμε να παραμείνουμε στον περίγυρο της παρουσίας του, ενώ ταυτόχρονα η ακτινοβολία του φωτίζει τη δική μας προσωπική συνείδηση και την εκλεπτύνει κάνοντας την πιο ευαίσθητη στην αμαρτία. Είναι σαν να εισβάλλει στην ανθρώπινη συνείδησή μας η αγιότητα του Θεού, καθιστώντας μέσα μας αμετάθετα επείγουσα την ανάγκη για νήψη, και φουντώνοντας τον πόθο γι’ αυτό που μας υπερβαίνει. Αυτή η νέα γέννηση της ταπείνωσης και του πόθου για κάθαρση, συνιστά την αληθινή αυτογνωσία. Ενώπιον της παρουσίας της αγιότητας η συνείδηση μας αναπτύσσει εξαιρετικά λεπτούς αισθητήρες· κι αυτό μπορεί να προκύψει μόνο επειδή η συνείδηση μας δέχθηκε την αποκάλυψη κάποιας ανώτερης συνείδησης. Ο άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος λέει: «Όταν η ψυχή δεχτεί αυτή τη σφραγίδα, όταν μέσα από τη χάρη του Αγίου Πνεύματος βυθιστεί ο λογισμός της στα βάθη της ταπείνωσης του Χριστού και Θεού μας, παύει στο εξής να δίνει προσοχή στον κόσμο ή στους ανθρώπους του κόσμου, και στρέφει όλη της την προσοχή μέσα της. Και όταν αυτή η ενδοσκόπηση γίνει, με πολλή καρτερικότητα, συνήθειά της, τότε η ψυχή δεν βλέπει πλέον τίποτα άλλο από τον εαυτό της μέσα στην ασημαντότητά της και την απώτατη ταπείνωσή της, και είναι πεπεισμένη πως δεν υπάρχει άλλη ψυχή σε ολόκληρο τον κόσμο τόσο ανάξια όσο η ίδια». Ο θείος φωτισμός κάνει τη συνειδητοποίηση της προσωπικής αναξιότητας να συμπλέει παράδοξα με τη λεπτότατη ευαισθησία της συνείδησης· κι αυτή η σύμπλευση λαμβάνει χώρα ενώπιον της δόξας του Θεού, ενώπιον της δόξας μιας υπέρτατης συνείδησης που αφυπνίζει εντός μας τη συνείδηση. Μόνο μία ανώτερη συνείδηση μπορεί να αφυπνίσει μία άλλη συνείδηση· μόνο ο θείος φωτισμός μπορεί να συνεγείρει στο ύψιστο σημείο τη συνείδηση του ανθρώπου, δίνοντας του ταυτόχρονα σαφή συναίσθηση της ασημαντότητας του. Μια φύση απρόσωπη δεν μπορεί να γεννήσει συστολή, να οξύνει τη συνείδηση. Είναι η πυρίμορφη ακτινοβολία ενός Θεού (ενός Θεού που είναι συνείδηση) αυτή που μας φλογίζει, όταν η αγιότητά Του επενεργεί πάνω μας, απαιτώντας από μας να γίνουμε άγιοι όπως άγιος είναι Εκείνος. Ο άνθρωπος έμπλεος από την αγιότητα του Θεού -την υπέρτατη συνείδηση- μεταβάλλεται σε καιομένη βάτο· ή, μπροστά σε έναν άγιο άνθρωπο αισθάνεται σαν να στέκεται ενώ­πιον μιας καιόμενης βάτου. Η συστολή και το δέος που αισθάνεται κανείς ενώπιον της αγιότητας ξεπερνά κάθε συστολή και δέος που μπορούν να προκαλέσουν πρόσωπα ανθρώπινα· είναι άλλης τάξεως, διότι η θεία πραγματικότητα της υπέρτατης συνείδησης που φεγγοβολά στη συνείδηση του αγίου, φανερώνει ξεκάθαρα στα μάτια μας τον ίδιο μας τον εαυτό και προβάλλει ως η υπέρτατη αρχή που κρίνει την αμαρτωλή μας κατάσταση. Κι όμως ταυτόχρονα, η αγιότητα μας σαγηνεύει. Στο έργο του «Περί της εκκλησιαστικής ιεραρχίας»,ο άγιος Διονύσιος ο Αρεο­παγίτης ταυτίζει την αγιότητα του Θεού με την τέλεια καθαρότητά Του, και την εξαγιαστική Του ενέργεια με την καθαρτική Του δύναμη. Αυτή η τέλεια θεία καθαρότητα δεν αφυπνίζει μονάχα τη συστολή, αλλά μας προσελκύει κιόλας. Δεν προξενεί μονάχα δέος, αλλά και χαρά. Διότι αυτό το ξεγύμνωμα της ύπαρξης μας δεν αποκαλύπτει μόνο την αμαρτία, αλλά και ό,τι καλό υπάρχει μέσα μας· ξυπνάει τη βούληση να καθαρθούμε από την αμαρτία, προκειμένου να είμαστε ευάρεστοι στη θεία συνείδηση. Αισθανόμαστε ευτυχείς γιατί ο Θεός, ο Άγιος, κατέστησε δυνατή την κάθαρσή μας, την έξοδό μας από την κακία· μπορούμε να εγκαταλείψουμε τον λήθαργό μας χάριν μιας ύπαρξης γεμάτης ζωτικότητα, μιας ύπαρξης που αντλείται από την ίδια την πηγή κάθε ύπαρξης: το πρόσωπο του Θεού με όλη τη ζέση της φιλανθρωπίας Του. Αισθανόμαστε ευτυχείς γιατί ο Θεός, ο Άγιος, δεν μας απέρριψε ολοκληρωτικά, αλλά ξύπνησε μέσα μας τη βούληση για κάθαρση. Αισθανόμαστε ευτυχείς γιατί απαλλαχθήκαμε από ένα βάρος που ασυναίσθητα κουβαλούσαμε, κι από ένα εμπόδιο που μας κρατούσε μακριά από την πληρότητα της ζωής μας. Αισθανόμαστε ευτυχείς γιατί δεν υποκρινόμαστε πλέον ένα ρόλο ανειλικρινή, ένα ρόλο που μας είχε οδηγήσει στο σημείο να μην αναγνωρίζουμε τον εαυτό μας και να μην έχουμε το κουράγιο να είμαστε ο εαυτός μας, από φόβο μήπως αποκαλυφθεί η κακία μας. Επομένως, ο εσώτερος μας εαυτός βρίσκεται πλέον ελεύθερος να ζήσει μία αληθινή ζωή, μέσα σε μία ουσιαστική κοινωνία. Όσοι αισθάνονται συγχωρημένοι από τον Θεό και απελευθερωμένοι από το κράτος της αμαρτίας έχουν παρρησία ενώπιον του Θεού και των άλλων ανθρώπων· αποκτούν συνείδηση ανοιχτή και μεγάλη ελευθερία στις σχέσεις τους -αυτό δεν συνεπάγεται απρέπεια ή θρασύτητα, αλλά απλά την αθώα ειλικρίνεια του παιδιού που δεν είναι προσκολλημένο στην αμαρτία. Είναι μια ανυπόκριτη ειλικρίνεια εμποτισμένη με βαθιά εμπιστοσύνη στον Θεό και στους άλλους: ο άνθρωπος εξέρχεται από το εγώ του και προσκολλάται στον Θεό και στους άλλους· δρα κατά τέτοιο τρόπο, ώστε ο Θεός και οι άλλοι άνθρωποι να του ανοίγουν την πόρτα τους. Ο άγιος δεν έχει καμία σχέση με την αβεβαιότητα που κάνει τους ανθρώπους να κλείνονται στον εαυτό τους. Το αθώο θάρρος της αγνότητας και της εμπιστοσύνης είναι τα μέσα της ενότητάς του με τους διπλανούς του. Κι έτσι, ο άγιος βρίσκει κατάπαυση στον Θεό και στους άλλους, ακριβώς όπως και ο Θεός και οι άλλοι, βρίσκουν κατάπαυση σ’ αυτόν. « Ο Θεός ο Άγιος, ο εν αγίοις αναπαυόμενος» ψάλλει η Ορθόδοξη Ανατολική Εκκλησία. Η ανάπαυση του Θεού στους αγίους είναι μία κατάσταση που διαρκεί και ακτινοβολεί στη συνείδηση. Κι ακόμα, συνεπάγεται πως και ο Θεός ευαρεστείται στους αγίους. Όπως ακριβώς και οι άγιοι νιώθουν χαρά αναπαυόμενοι εν τω Θεώ. Η συνείδηση δεν αισθάνεται χαρά παρά μέσα σε μια άλλη συνείδηση, μέσα στους κόλπους της αγαπητικής συνείδησης ενός άλλου προσώπου. Κι αυτή είναι η υπέρτατη μορφή αμοιβαίας συνύπαρξης δύο συνειδήσεων. Προκειμένου να γίνει τόπος καταπαύσεως του Θεού ή να νιώσει τον Θεό ως δικό του τόπο καταπαύσεως, πρέπει το πνεύμα του ανθρώπου να γίνει ικανό να αναδεχθεί μία συνείδηση αβυθομέτρητη και απαστράπτουσα. Πρέπει ο Θεός να βρει εκεί τη δυνατότητα της επέκτασης του φωτός Του στο άπειρο, τη δυνατότητα μιας ατελεύτητης εμβάθυνσης. Πρέπει ο άνθρωπος να είναι ικανός για μία ενσυνείδητη βίωση του Θεού ολοένα και πιο καινούργια, ολοένα και πιο βαθιά· και ο Θεός με τη σειρά Του ευαρεστείται από αυτή τη συνεχή ανακαίνιση της χαράς του ανθρώπου, εντός του οποίου αναπαύεται. Ο άνθρωπος, βιώνοντας τον Θεό, δεν μπορεί να μένει αμετάβλητος : σε μια τέτοια περίπτωση ο ίδιος ο Θεός δεν θα μπορούσε να απολαμβάνει την ακατάπαυστη ανάπαυσή Του μέσα στον άνθρωπο. Ο άνθρωπος μέσα στον οποίο αναπαύεται ο Θεός και ο οποίος αναπαύεται στον Θεό, πρέπει να αντανακλά το άπειρο του φωτός της θείας συνειδήσεως -το άπειρο του Θεού πρέπει να γίνει κατά χάριν ιδίωμα του ανθρώπου. Πρόκειται για τη θέωση του ανθρώπου εν τω Θεώ και την ενανθρώπιση του Θεού μέσα στον άνθρωπο. Είναι η ενότητα του Θεού και του ανθρώπου εν τω Αγίω Πνεύματι, εν τω Πνεύματι του φωτός: το φεγγοβόλο Πνεύμα του Θεού γίνεται κατά χάριν φεγγοβόλο Πνεύμα του ανθρώπου. Η θεία συνείδηση και η συνείδηση του ανθρώπου γίνονται διαφανείς η μία για την άλλη και αλληλοπεριχωρούν αμοιβαία. Βεβαιώνοντας αυτή την αλληλοδιείσδυση του ανθρώπου και του Θεού, που λαμβάνει χώρα χωρίς σύγχυση των δύο, ο Χριστιανισμός αποκάλυψε το χαώδες και δίχως όρια μυστήριο του ανθρώπινου προσώπου και της συνείδησης του.

Έχει ειπωθεί πως ο Χριστιανισμός εξάλειψε από τον κόσμο και την ανθρώπινη ύπαρξη το ιερό, το άγιο. Στην πραγματικότητα, το αντίθετο συνέβη. Ο Χριστιανισμός φανέρωσε την κλίση κάθε ανθρώπου προς την αγιότητα και την κλίση ολόκληρης της κτίσης να καθρεφτίζει αυτή την αγιότητα. Και το έκανε αυτό αποκαλύπτοντας την ικανότητα του ανθρώπου να φέρει εντός του, με τρόπο ενσυνείδητο, το άπειρο του Θεού, και να εισχωρεί ακατάπαυστα σ’ αυτό, ως σε άπειρη συνείδηση: ο Υιός του Θεού -το άπειρο φως ή αλλιώς η άπειρη συνείδηση- προσέλαβε την ανθρώπινη φύση. Η ανθρώπινη φύση συνεπώς μπόρεσε να γίνει τόπος φανέρωσης του άπειρου φωτός -ή αλλιώς της αβυθομέτρητης συνείδησης- της θείας υπόστασης. Μπόρεσε να βρει αγαλλίαση στο άπειρο αυτό φως και να το αντικαθρεφτί­σει. Η θεία υπόσταση -η άπειρη συνείδηση της θείας υπόστασης- μπόλιασε για πάντα τη ζωή της ανθρώπινης φύσης, χωρίς να συρρικνωθεί. Η ζωή της ανθρώπινης φύσης εμβαπτίζεται αδιάκοπα στον ωκεανό της άπειρης συνείδησης της θείας υπόστασης, χωρίς να διαλύεται. Υπάρχει πλέον χωρητικότητα άπειρης θείας συνείδησης σε καθετί ανθρώπινο, στις δομές της σκέψης, της αισθαντικότητας, της χαράς, της αγάπης, της κοινωνίας, χωρίς να παύουν να είναι δομές ανθρώπινες. Οι Πατέρες είδαν την ανθρώπινη αγιότητα ως μια ολοένα αυξανόμενη ομοίωση του ανθρώπου με τον Θεό -αποτέλεσμα της κάθαρσης των παθών και της ανάπτυξής του μέσα στις αρετές- η οποία κορυφώνεται στη δίχως όρια αγάπη. Αυτό σημαίνει πως η ανθρώπινη συνείδηση, καταυγασμένη από το φως της θείας συνείδησης, υφίσταται εμβάθυνση. Σύμφωνα με τους Πατέρες, οι αρετές είναι η ανθρώπινη έκφραση των θείων ιδιωμάτων, δηλαδή η ολοένα και πιο βαθιά αντανάκλαση του φωτός του Θεού, της συνείδησης Του, μέσα στη συνείδηση του ανθρώπου. Αρχικά, μέσα από τις αρετές, ο Θεός ενανθρωπίζεται μέσα στον άνθρωπο και στη συνέχεια κάνει τον άνθρωπο Θεό. Αυτό σημαίνει πως μέσα από τις αρετές, η ανθρώπινη συνείδηση δεν παύει ποτέ να αναπτύσσεται. Οι αρετές είναι τα φτερά, με τα οποία ο άνθρωπος πετά ολοένα και ψηλότερα μέσα στο φως του Θεού, ενώ την ίδια στιγμή η συνείδησή του βαθαίνει. Κι όμως ποτέ δεν διαλύεται εν τω Θεώ. Είναι ικανός και αισθάνεται την ανάγκη να πετά ολοένα και ψηλότερα, να αφομοιώνει ολοένα και περισσότερα αγαθά του Θεού, και να αυξάνει μέσα στη συνείδησή Του -στη συνείδηση Εκείνου που αιωνίως αποτελεί το κορύφωμα κάθε ύπαρξης, την πηγή κάθε αγαθού, την αστείρευτη πηγή κάθε συνείδησης και φωτός. Συνεπώς, η ομοίωση του ανθρώπου με τον Θεό, δηλαδή η αγιότητα, συνίσταται σ’ αυτήν ακριβώς τη διαρκή πρόοδο του ανθρώπου εν τω Θεώ, σ’ αυτή την αμοιβαία, ολοένα και πιο έντονη αλληλοπεριχώρηση της συνείδησης του ανθρώπου με τη συνείδηση-φως του Θεού· σ’ αυτόν τον ολοένα και λαμπερότερο φωτισμό της ανθρώπινης συνείδησης από το άπειρο φως της συνείδησης του Θεού. Η αγιότητα συνίσταται στο να γίνει, ο Θεός και η συνείδησή Του διαφανής για το νου του ανθρώπου· και ο νους του ανθρώπου επίσης διαφανής, καταυγασμένος από το φως του Αγίου Πνεύματος -ένα φως που κατοπτρίζεται μέσα από το σώμα του και ακτινοβολεί τριγύρω του. Αυτό το φεγγοβόλημα της θείας συνείδησης στην ανθρώπινη, επεκτείνεται και στο πρόσωπο του ανθρώπου και στις πράξεις του. Γι’ αυτό και το βασικό έργο των αγίων είναι η προσευχή τους για τη σωτηρία των ανθρώπων. Μέσα σ’ αυτή τη λεπταίσθητη μα συνάμα στιβαρή διαφάνεια των συνειδήσεων, ενεργοποιείται η αληθινή φύση του ανθρώπου, η οποία, σε πνευματικό επίπεδο, έγκειται στην κοινωνία. Κοινωνία σημαίνει αμοιβαιότητα μεταξύ δύο ή και περισσότερων συνειδήσεων. Όσο πιο διαφανείς είμαστε, τόσο πιο ουσιώδης είναι και η κοινωνία. Όταν ο άνθρωπος δεν κοινωνεί εν πλήρει ειλικρίνεια , όταν χάνει το διαφανές της συνειδήσεως του, τότε σκεπάζει και αλλοιώνει την αληθινή φύση του, τον κατ εικόνα Θεού χαρακτήρα του και την ικανότητα του να είναι υπεύθυνος για τους αδελφούς του. Η συνείδησή μου προβάλλει στο πρόσωπο μου το πρόσωπο του πλησίον, για τον οποίο αισθάνομαι υπεύθυνος -είναι το πρόσωπο του διπλανού μου αυτό που μπορεί κανείς να διαβάσει στο δικό μου πρόσωπο. Πολύ περισσότερο, στο πρόσωπο του αγίου μπορεί κανείς να διαβάσει το πρόσωπο του Θεού, απέναντι στον οποίο ο άγιος αισθάνεται υπεύθυνος -κι ακόμα, μπορεί να διαβάσει το πρόσωπο των άλλων ανθρώπων για τους οποίους ο άγιος αισθάνεται υπεύθυνος ενώπιον του Θεού. Αυτό πολλαπλασιάζει το φως του προσώπου του αγίου: το δικό του φως μαζί με το φως των πλησίον, που φέρει μέσα του, συναντά και ενώνεται με το φως που φεγγοβολά εντός του από τον Θεό. Είναι το φως της αγαθοσύνης και η αγαθοσύνη έχει πάντα ένα χαρακτήρα τριαδικό. Είναι η αγαθοσύνη κάποιου που στρέφεται προς κάποιον άλλο, αλλά σε τελευταία ανάλυση είναι η αγαθοσύνη του Θεού, διότι από τον Θεό εκπηγάζει καθετί αγαθό. Δεν υπάρχει αγαθοσύνη που να μην στρέφεται προς κάποιο υποκείμενο· κι αυτό το υποκείμενο στο οποίο απευθύνεται η αγαθοσύνη διαδραματίζει κι αυτό ένα ρόλο στη δυνατότητα ενός ανθρώπου να είναι, αγαθός.

Το φως πρέπει να έχει ένα πεδίο πάνω στο οποίο θα απλώσει τη λάμψη του. Κι ίσως το μυστήριο της τριαδικότητας του Θεού να μην είναι άσχετο μ’ αυτό.

(π.Δημητριος Στανιλοάε, «Προσευχή και Ελευθερία», εκδ. Εν πλω)

Πηγή: vatopaidi.wordpress.com

[Achilleas]

Από τα πυρά των πειρασμών οι Άγιοι απέκτησαν Αγιότητα και πνευματική πείρα, την οποία άφησαν σ' εμάς τους μεταγενέστερους, για να προφυλαχτούμε από τις πανουργίες του ανθρωποκτόνου.

Από τους μεγάλους αγώνες που έκαναν οι Άγιοι εναντίων των παθών και νίκησαν, έλαβαν τα στεφάνια της νίκης από το Χριστό, μαζί με άφθονη Χάρη, και τώρα μας βοηθάνε και από τον Ουρανό με τις πρεσβείες τους, στους οποίους χρωστούμε πολλή ευγνωμοσύνη και ευλάβεια.

Όποιος τιμάει τους Αγίους, αναμφιβόλως τιμάει πολύ περισσότερο την Παναγία. Όπως, επίσης, αυτός που τιμάει την Παναγία πολύ, φυσικά τιμάει περισσότερο την Παναγία Τριάδα.

Οι Άγιοι δεν παρεξηγούνται όπως οι άνθρωποι, εάν ευλαβούμεθα περισσότερο ένα μικρότερο Άγιο και δεν έχουν τις ανθρώπινες μικρότητες. Οι Άγιοι έχουν φυσικά την ανθρώπινη Αγιότητα και όχι την θεϊκή Τελειότητα, που έχει ο Χριστός. Γι' αυτό δεν πρέπει να σκανδαλιζώμαστε, όταν βλέπουμε καμιά μικρή ατέλεια μέσα στις πολλές αρετές των Αγίων. Ούτε πάλι να παίρνουμε ως παράδειγμα μια ατέλεια που είχαν στις αρχές του πνευματικού τους ξεκινήματος, και να δικαιολογούμε τις αδυναμίες μας, διότι στις αρχές της πνευματικής τους εκπαιδεύσεως, τους εκπαίδευε και ο Θεός, παίρνοντας για λίγο τη Χάρη Του, για να γνωρίσουν την ανθρώπινη αδυναμία τους, να ταπεινωθούν και μετά να δεχτούν διπλή Χάρη, και για να έχουμε και εμείς παραδείγματα.

Αλλά πού να ξέρουμε εάν οι περισσότερες από τις αδυναμίες που παρουσίαζαν οι Αγιοι
δεν ήταν προσποιητές, για να καλύψουν την Αγιότητά τους? Διότι, εάν οι Άγιοι πουλούσαν την Αγιότητα, δεν θα είχαν Αγιότητα και δεν θα ήταν φυσικά τότε και Άγιοι.

Οι Άγιοι αγωνίστηκαν, φυσικά, ο καθένας με τον δικό του πνευματικό τρόπο και μας βοηθάνε τώρα, ο καθένας πάλι Άγιος με τον δικό του τρόπο και μιλάνε στην κάθε ψυχή με την γλώσσα που μιλάει και μπορεί να καταλάβει, για να ωφεληθεί.

Όλοι οι Άγιοι αγωνίστηκαν για την αγάπη του Χριστού. Οι Άγιοι Μάρτυρες έχυσαν το αίμα τους, οι Όσιοι Πατέρες έχυσαν ιδρώτες και δάκρυα, έκαναν πνευματικά πειράματα στον εαυτό τους, σαν καλοί βοτανολόγοι, πικράθηκαν οι ίδιοι από αγάπη και προς την εικόνα του Θεού και άφησαν τις πνευματικές τους συνταγές και έτσι προλαβαίνουμε το κακό ή θεραπεύουμε μια προηγούμενη αρρώστια μας πνευματική, αποκτάμε υγεία και εάν φιλοτιμηθούμε να τους μιμηθούμε στους αγώνες, ακόμη και αγιάζουμε.

Δεν συγκρίνονται φυσικά όλοι οι αγώνες των Οσίων, νηστείες, αγρυπνίες κλπ. ούτε και τα βασανιστήρια όλων των Αγίων Μαρτύρων με το Πάθος του Κυρίου μας, διότι όλους τους βοηθούσε ο Χριστός θεϊκά και γλυκαίνονταν οι πόνοι από την μεγάλη Του αγάπη και έτσι το μαχαίρι του δημίου το ένιωθαν γλυκύτερο και από το δοξάρι του βιολιού στον λαιμό τους, ενώ στον εαυτό Του ο Χριστός δεν χρησιμοποίησε καθόλου την θεϊκή Του δύναμη υπέφερε τον πολύ πόνο στο ευαίσθητο σώμα Του από πολλή αγάπη προς το πλάσμα Του, την οποία, εάν αισθανθεί ο άνθρωπος, τότε μόνο θα είναι πραγματικός άνθρωπος και εσωτερικά. Αλλιώς θα είναι πιο αναίσθητος και από τα δημιουργήματα του Θεού, αφού ο ήλιος αισθάνθηκε το Πάθος του Κυρίου και σκοτείνιασε, γιατί δεν άντεχε να το βλέπει. Η γη, και αυτή τρόμαξε, όταν το είδε. Οι πέτρες και αυτές κομματιάστηκαν. Οι τάφοι, και αυτοί εσείσθηκαν τόσο δυνατά, που ξύπνησαν πολλούς κεκοιμημένους από χρόνια και τους έβγαλαν έξω να διαμαρτυρηθούν για την αχάριστη αυτή συμπεριφορά των ανθρώπων προς τον Ευεργέτη του και Λυτρωτή του Θεό.

Γι' αυτό, μια που δεν προσφέραμε τίποτα το δικό μας στο Χριστό, τουλάχιστον να μην Τον πικραίνουμε, αλλά να Του προσφέρουμε την ευγνωμοσύνη μας και με πολλή ευλάβεια να εορτάζουμε τα Άγιά Του Πάθη. Επίσης και τους Αγίους μας, που έχυσαν είτε αίμα είτε ιδρώτες και δάκρυα για την αγάπη του Χριστού, να τους εορτάζουμε με ευλάβεια, για να βοηθιώμαστε οι ίδιοι και όταν ακούμε το Συναξάρι τους: τη αυτή ημέρα μνήμη του Αγίου .... να στεκώμαστε όρθιοι με ευλάβεια, όπως και οι Στρατιώτες στέκονται προσοχή, όταν διαβάζωνται τα ονόματα των ηρωϊκώς πεσόντων συναδέλφων τους.

Από το βιβλίο των Επιστολών Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου - Έκδοση Ησυχαστηρίου "Ευαγγ. Ιωάννης ο Θεολόγος" Σουρωτή Θεσσαλονίκης.