Ορθοδοξία

Καλημέρα αδέλφια, από τον Αναστάσιο που όλο έχει πράγματα να κάνει και ως «άλλη Μάρθα» τυρβάζει επί πολλά.
Θα ήθελα να μπορούσα να πάω μία βόλτα σήμερα. Έχει κρύο, αλλά ταυτόχρονα και λαμπερό ήλιο.
Ευτυχισμένοι οι δάσκαλοι Φωτεινή, μη το ξεχνάς ποτέ, μα ποτέ αυτό.

Tώρα γύρισα απ΄τον γιατρό. Λεπτομέρειες tomorrow morning.... you know !!!

Anastasios68 έγραψε:Ευτυχισμένοι οι δάσκαλοι Φωτεινή, μη το ξεχνάς ποτέ, μα ποτέ αυτό.

Τάσο μου, αν εννοείς ότι οι εκπαιδευτικοί κάνουμε βόλτες και πόσο μάλλον οι των γερμανικών όπως είμαι εγώ....ναι κάνω "βόλτες" σε πέντε σχολεία για να συμπληρώσω το ωράριό μου. Επίσης έχω σχεδόν καθημερινά φρικτές ημικρανίες από το άγχος και την ένταση...που δεν τις έχω το καλοκαίρι στις διακοπές. Έχω να υποστώ από τα παιδιά επίσης συναισθηματική βία...ξύλο δεν έχω φάει ακόμη ευτυχώς. Πρέπει να κάνω τα στραβά μάτια σε κάθε στραβό που βλέπω στα παιδιά και δεν έχω καμία υποστήριξη από γονείς και διευθυντές.
Το επάγγελμα του εκπαιδευτικού, σύμφωνα με έρευνα που έγινε, ανήκει στα οκτώ πιο επικίνδυνα επαγγέλματα για την υγεία. Μέσα σε αυτό είναι και το σύνδρομο burnout και πολλά άλλα.
Δεν σε αδικώ για την άποψή σου...άλλωστε όλοι αυτή την άποψη έχουν...λόγω των διακοπών εννοώ, αλλά πρέπει να πω, ότι στην Ευρώπη π.χ. Γαλλία και Γερμανία έχουν περισσότερες μέρες διακοπές από εμάς εδώ...απλά είναι πιο "απλωμένες" μέσα στη σχολική χρονιά και δεν γίνεται τόσο αντιληπτό. Τέλος πάντων, όποιος δεν εργάζεται σε δημόσιο σχολείο και μάλιστα δημοτικό, δεν μπορεί ούτε κατά διάνοια να φανταστεί τί γίνεται μέσα στις τάξεις. Εγώ προσωπικά τρέμω κυριολεκτικά και λέω μέσα μου..."Παναγία μου φύλαγε τα παιδιά"...διότι είναι τόσο ατίθασα κάποια από αυτά(πέμπτη και έκτη τάξη έχω), που φοβάμαι και για τη σωματική τους ακεραιότητα.

.....και ας πω και μια Καλησπέρα σε όλες και όλους!!!

Φωτεινή μου, μη ξεχνάς πως κι εγώ εκπαιδευτικός είμαι. Πέρα από τα προβλήματα αυτά που αναφέρεις, ήθελα να τονίσω τη χαρά που παίρνει ο κάθε δάσκαλος όση ώρα κάνει μάθημα, ακόμα και στα ατίθασα παιδιά.

Διόρθωση αφού διάβασα ξανά το κείμενο: αυτό ήθελα να πω, δεν το είπα όμως καλά και ζητώ συγγνώμη γι' αυτό.

Σκέψου πως εγώ κάνω μάθημα (όποτε πια κάνω μάθημα, τώρα δεν κάνω και δεν ξέρω πότε και αν θα κάνω ξανά) σε μεγάλα παιδιά που είναι στα πρώτα χρόνια της ενήλικης ζωής τους και σίγουρα δεν «σηκώνουν πολλά πολλά». Βόλτα έκανα φεύγοντας από το «σχολείο», παρέα με τα παιδιά, μέχρι το λεωφορείο, στο μετρό. Όταν κάποια από αυτά με ρώτησαν για τον γέροντα Παΐσιο όταν τόλμησα να τους πω πως έχω επισκευθεί το κελλί του στο Άγιο Όρος και τον τάφο του στη Σουρωτή. Δεν αναφέρομαι στις αργίες, ως ωρομίσθιος που πάντοτε έκανα δύο δουλειές και ποτέ δεν ήταν μοναδική η «δουλειά» που αγαπώ αλλά έπρεπε να κάνω κι άλλη, δεν έχω ζήσει ουσιαστικά τις αργίες αυτές. Έχει όμως πολλές χαρές η δουλειά του δασκάλου, έχει το διάλειμμα κι εκεί τον βλέπεις τον ήλιο.
Δεν σε «ζηλεύω» με την κακή έννοια. Θα ήθελα πολύ να εργάζομαι ως εκπαιδευτικός και μόνο ως εκπαιδευτικός, αλλά αυτό μάλλον δεν θα συμβεί ποτέ. Ο Θεός γνωρίζει καλύτερα από μένα πιο είναι καλό για μένα, οπότε δεν παραπονιέμαι. Ειδικά όμως τώρα που δεν κάνω μάθημα μου λείπει πολύ.

Πάντοτε με αγάπη.

Τάσο μου, κατάλαβα τι εννοείς και το θέμα σηκώνει μεγάλη κουβέντα. Θα μπορούσα να διηγηθώ άπειρες ιστορίες. Για αρκετά χρόνια δούλεψα και στον ιδιωτικό τομέα σε φροντιστήριο, καμία σχέση. Εκεί, επειδή πληρώνουν οι γονείς, αντιμετωπίζουν το μάθημα πολύ διαφορετικά.
Άσε που δεν συγκρίνεται ο ενήλικος μαθητής με τον ανήλικο.
Και μακάρι να με άφηναν οι ατίθασοι μαθητές να κάνω μάθημα... Και πολλά παιδιά δυστυχώς δεν είναι απλά μόνο ζωηρά ή ατίθασα, αλλά γεμάτα με θράσος, ειρωνεία και απειλές. Αυτό εννοούσα σε κάποιο παλαιότερο δημοσίευμά μου, αν θυμάσαι, ότι πολλοί γονείς δεν νοιάζονται ουσιαστικά, αλλά μόνο για το βαθμό που θα πάρουν τα παιδιά τους στον έλεγχο.
Ένας μαθητής μου της έκτης π.χ. προσπαθεί συνεχώς να με προκαλέσει και λέει ό,τι τού έρθει στο μυαλό...εννοώ και χυδαιότητες. Κάλεσα την μητέρα του και τον δικαιολόγησε...ότι είναι φυσιολογικό για ένα αγόρι της ηλικίας του να εκφράζεται με αυτό τον τρόπο...δηλαδή το είχε και κρυφό καμάρι. Αυτό εννοώ Τάσο και θα μπορούσα να σου αναφέρω άπειρες εμπειρίες μου.
Βέβαια είναι ωραίο πράγμα να διδάσκεις σε παιδιά και να εισπράττεις αγάπη και αγκαλιές, δε λέω. Έχει χαρές αυτό το επάγγελμα-λειτούργημα...έχει όμως και πόνο και πίκρες. Είπαμε...κάθε τι έχει δύο πλευρές...έτσι είναι άλλωστε η ζωή...λίγες χαρές και πολλές δοκιμασίες. ΥΠΟΜΟΝΗ και ΑΓΩΝΑΣ!!!

Πάντοτε με αγάπη

Anastasios68 έγραψε:Βόλτα έκανα φεύγοντας από το «σχολείο», παρέα με τα παιδιά, μέχρι το λεωφορείο, στο μετρό. Όταν κάποια από αυτά με ρώτησαν για τον γέροντα Παΐσιο όταν τόλμησα να τους πω πως έχω επισκευθεί το κελλί του στο Άγιο Όρος και τον τάφο του στη Σουρωτή.

Κατάλαβα τώρα πού κολλάει η λέξη "βόλτα".