Διδακτικές Ιστορίες

[Φωτεινή]

ΘΕΛΩ ΝΑ ΓΙΝΩ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ


Ἕνας ἀλλόθρησκος ἀποφάσισε νὰ γίνει χριστιανὸς καὶ θέλησε νὰ ἐξετάσει τὶς ἐκδοχὲς τοῦ Χριστιανισμοῦ γιὰ νὰ ἐπιλέξει. Βρίσκει λοιπὸν ἕναν ὀρθόδοξο, ἕναν προτεστάντη κι ἕναν παπικό. Τοὺς λέει τὶς προθέσεις του κι ἐκεῖνοι συμφωνοῦν νὰ τὸν «ξεναγήσουν» στὶς ἐκκλησίες τους.
Πάει ὁ ἀλλόθρησκος μὲ τὸν προτεστάντη μία Κυριακή, μπαίνει στὸ ναὸ καὶ βλέπει τοὺς ἀνθρώπους ταχτοποιημένους μὲ τὰ καλά τους ροῦχα, ὁ καθένας στὸ κάθισμά του, μπροστὰ ἀπὸ τὸν κάθε πιστὸ μία Καινὴ Διαθήκη, χορωδία νὰ λέει τοὺς ὕμνους ἁρμονικά, τὰ πάντα νὰ λάμπουν ἀπὸ καθαριότητα καὶ μετὰ τὸ τέλος ὅλοι του φέρθηκαν εὐγενικὰ μὲ πολὺ καλοὺς τρόπους.

Τὴν ἑπομένη Κυριακὴ συνεννοήθηκε μὲ τὸν παπικὸ νὰ πάει στὸ δικό του ναό. Μπαίνει μέσα, πλένει τὰ χέρια, ρίχνει τὸ κέρμα ν' ἀνάψει τὸ λαμπάκι ἀντὶ γιὰ κερὶ καὶ κάθεται. Οὔτε ἐκεῖ ὄρθιοι, ὅλοι στὰ καθίσματά τους μὲ τάξη καὶ ἁρμονία. Ἄκουσε καὶ τὴν ἐγκύκλιο τοῦ Πάπα, εἶδε καὶ τὶς φωτογραφίες του ποὺ δέσποζαν ἀκόμα καὶ ἐντός του ναοῦ. Πέρασε ἡ ὥρα, τελείωσε ἡ λειτουργία, τὸν καλοδέχτηκαν, τὸν κέρασαν κι ἔφυγε.

Τὴν τρίτη Κυριακὴ κανόνισε νὰ πάει στὴν ὀρθόδοξη ἐκκλησία. Μπαίνει μέσα καὶ βλέπει ἄλλους νὰ...

μιλᾶνε μεταξύ τους, πολλοὺς ὄρθιους γιατί δὲν ἔφταναν τὰ καθίσματα, τὴ νεωκόρο νὰ μαλώνει μὲ μία κυρία γιατί τῆς ἔσβησε γρήγορα τὸ κερὶ ποὺ ἄναψε, ἄκουγε τὰ μωρὰ νὰ τσιρίζουν καὶ νὰ μὴ τὰ παρατηρεῖ κανείς, ὁ παπὰς νὰ φωνάζει στὸν ψάλτη νὰ τελειώσει τὰ τεριρὲμ κλπ. Μόλις τελείωσε ἡ λειτουργία ἄρχισαν καὶ τὰ μνημόσυνα, ὅπου ἄλλοι ἔβγαιναν στὴν ἐκκλησία κι ἄλλοι ἔμπαιναν μὲ θόρυβο καὶ φασαρία. Ὁ ὀρθόδοξος ἀπογοητεύτηκε ἀπὸ τὴν εἰκόνα ποὺ εἶδε ὁ ἀλλόθρησκος.



Τὴν ἑπομένη ἑβδομάδα συναντήθηκαν ὅλοι γιὰ νὰ μάθουν τί ἀποφάσισε. Ὅταν βρέθηκαν ὅλοι μαζί, τοὺς λέει:

- Στὴν προτεσταντικὴ ἐκκλησία εἶδα μεγάλη τάξη καὶ εὐγένεια. Στὴν παπικὴ εἶδα μεγάλη ἀφοσίωση στὸν πνευματικό σας ἀρχηγὸ καὶ τὶς ὁδηγίες τοῦ ἱερέα σας. Στὴν ὀρθόδοξη ἐκκλησία εἶδα τέτοιο μπάχαλο ποὺ δὲν τὸ περίμενα!

Ὁ ὀρθόδοξος σκυθρωπίασε ἀπογοητευμένος, ἐνῶ οἱ ἄλλοι δύο ἀναθάρρησαν.

Καὶ καταλήγει ὁ ἀλλόθρησκος:

-Θὰ γίνω ὀρθόδοξος!

- Μὰ πῶς; ἀναρωτιοῦνται οἱ ἄλλοι.

-Ἀκοῦστε, λέει ὁ ἀλλόθρησκος. Τὰ δικά σας δικαιολογοῦνται μὲ τὴν τάξη ποὺ ἔχει ὁ ἕνας καὶ τὴν πειθαρχία ποὺ ἔχει ὁ ἄλλος. Τούτου ἐδῶ -καὶ δείχνει τὸν ὀρθόδοξο- δὲν δικαιολογεῖται ἀλλιῶς. Μὲ τέτοιο μπάχαλο μόνο ἂν ἔχεις τὸν Θεὸ μαζί σου διατηρεῖσαι 2000 καὶ πλέον χρόνια!

Πηγή: http://www.isagiastriados.com

[Φωτεινή]

Για την συγχώρεση των εχθρών



Μια παλαιά ιστορία λέγει τα εξής. Ένας πατέρας, όταν εγέρασε, διένειμε την περιουσία του στα παιδιά. Κράτησε ένα πολύτιμο δαχτυλίδι με ένα τεράστιο διαμάντι.
- Αυτό, τους είπε, θα το δώσω σ’ εκείνον που έχει κάμει την πιο καλή πράξη.
Έμενα, του είπε ο ένας, μου είχε εμπιστευθή ένας φίλος μου ένα τεράστιο χρηματικό ποσό. Χωρίς κανένα χαρτί. Χωρίς καμμιά απόδειξη. Μπορούσα να τον γελάσω. Και να τα κρατήσω όλα! Μα του τα επέστρεψα όλα! Δεν είναι σπουδαία πράξη αυτό;

- Καλή είναι η πράξη σου, παιδί μου. Αλλά αλλοίμονο αν δεν το έκανες αυτό. Δεν θα ήσουν έντιμος άνθρωπος. Θα ήσουν απατεώνας και καταχραστής. Αν ενεργούσες αλλιώς, θα έπρεπε να εντρέπεσαι σε όλη σου την ζωή.
Εγώ, είπε ο δεύτερος, είδα μια φορά ένα παιδάκι, πού είχε πέσει στην θάλασσα και από στιγμή σε στιγμή θα πνιγόταν. Εβούτηξα στη θάλασσα με τα ρούχα. Και το έσωσα! Δεν είναι σπουδαία η πράξη αυτή;
Έκαμες, παιδί μου, απλώς το χρέος σου. Τίποτε περισσότερο! Αλλοίμονο να άφηνες το μικρό παιδί να πνιγεί! Αυτό δεν το κάνουν ούτε οι άνθρωποι του υποκόσμου!
Εγώ, είπε ο τρίτος, ευρήκα τον εχθρό μου να κοιμάται σε ένα απόκρημνο βράχο. Είχε στον ύπνο του γυρίσει λίγο. Και ήταν έτοιμος να πέσει κάτω και να σκοτωθή. Τον ξύπνησα και τον τράβηξα μακριά από τον βράχο. Και σώθηκε.
Γεμάτος χαρά και με όψη που έλαμπε, είπε ο γέρος πατέρας:
- Μπράβο, παιδί μου! Αυτή είναι αληθινά σπουδαία πράξη. Να κάνεις καλό στον εχθρό σου. Και να τον σώζεις, από κακό που θα πάθαινε, χωρίς να του φταις εσύ.
Συ, αδελφέ μου, τι καλές πράξεις έχεις κάμει; Αξίζουν τίποτε στα μάτια του Θεού;

Πηγή: http://agiameteora.net

[ΜΑΝΩΛΗΣ]

Η στιγμή της αυγής

PauloCoelho
Κατά τη διάρκεια του Παγκοσμίου Φόρουμ στο Νταβός, ο βραβευμένος με Νόμπελ Ειρήνης Σίμον Πέρες, είπε την ακόλουθη ιστορία:
Ένας ραβίνος συγκέντρωσε τους μαθητές του και τους ρώτησε:
-Πώς μπορούμε να γνωρίζουμε τον ακριβή χρόνο που η νύχτα τελειώνει και αρχίζει η ημέρα;
-Όταν είμαστε σε θέση, από απόσταση, να διακρίνουμε ένα πρόβατο από ένα σκύλο , είπε ένα αγόρι.
Ο ραβίνος δεν έμεινε ικανοποιημένος με την απάντηση.
-Στην πραγματικότητα, είπε ένας άλλος μαθητής, γνωρίζουμε ότι είναι ημέρα όταν μπορούμε να διακρίνουμε στο βάθος μια ελιά από μια συκιά.
-Δεν είναι καλός ορισμός
-Τότε ποια είναι η απάντηση; Ρώτησαν τα αγόρια.
Και ο ραβίνος είπε:
-Εάν ένας ξένος μάς πλησιάσει και εμείς τον περάσουμε για τον αδερφό μας , αυτή είναι η στιγμή που η νύχτα έχει τελειώσει και η ημέρα ξεκινά.
Μετάφραση από τα Πορτογαλικά Αθανάσιος Γκάτζιος
Πηγή: isagiastriados.com

[Φωτεινή]

Άγιον Όρος: Τα οστά που ευωδίαζαν (Αληθινή Ιστορία)



Κάποιος πήγε για επίσκεψη στο Άγιο Όρος. Επίσκεψη και όχι προσκύνημα! Σχεδίαζε να παραμείνει στον Άθωνα έξι μέρες, μόλις όμως γνώρισε από κοντά τη μοναστική ζωή των αγιορειτών μοναχών άλλαξε γνώμη και δεν έβλεπε την ώρα να επιστρέψει στον πολιτισμό, όπως ο ίδιος το έθετε και το διαλαλούσε με μεγάλο θράσος.

Έφτασε στην Ιερά Μονή Σταυρονικήτα, η οποία θα ήταν και ο τελευταίος σταθμός της αρχικά εξαήμερης (και εν τέλει τριήμερης) περιήγησής του. Μάλιστα, κορόϊδευε την παρέα του, διότι όπως έλεγε, έβλεπαν τα πράγματα διαφορετικά και όχι όπως εκείνος, που μέτραγε τις ώρες για να βγει στον έξω κόσμο και επιτέλους να ελευθερωθεί.

Στην είσοδο της Μονής, τους υποδέχτηκε ο καλόγερος με λουκούμι και ρακί, έδειξε στους επισκέπτες-προσκυνητές τα δωμάτιά τους και τους ενημέρωσε για το πρόγραμμα των ακολουθιών. Η ώρα ήταν 12.00 το μεσημέρι και στις 16.00 είχε εσπερινό. Ο φίλος μας την προηγούμενη μέρα είχε παραστεί σε αγρυπνία που διήρκεσε 12 ώρες. Αμέσως λοιπόν έπεσε για ύπνο και το μόνο που άκουσε ήταν το σήμαντρο, το οποίο σήμανε στις 16.00 ακριβώς και καλούσε όλους τους παρευρισκόμενους για τον εσπερινό. Ξύπνησε και σκουντουφλώντας κυριολεκτικά, έφτασε στο Καθολικό της Μονής, όπου θέλοντας και μη παραβρέθηκε σωματικά στον εσπερινό. Και λέω σωματικά, διότι πνευματικά το μόνο που σκεφτόταν ήταν πότε θα ξεμπέρδευε, για να συνεχίσει τη δουλειά από την οποία τον έκοψε το καταραμένο σήμαντρο, έτσι έλεγε συνέχεια μέσα του.

Επιτέλους, τελείωσε ο εσπερινός, ο κόσμος όμως δεν έφευγε, καθώς περίμεναν να θέσουν σε προσκύνημα τα Ιερά Λείψανα Αγίων, που φυλάσσονται στη Μονή. Μέσα στο τσούρμο πήγε και αυτός. Καθώς έλεγε είχε πάρει το κολάϊ, αφού και στις άλλες Μονές που είχε πάει δεν έκανε άλλη δουλειά από το να ασπάζεται νεκρά κόκαλα, που ούτε παλμό είχαν, ούτε θερμότητα, ούτε ανάβλυζαν μύρο, παρά τα όσα έλεγαν οι αγιορείτες πατέρες. Προσκύνησε λοιπόν και ετοιμαζόταν να φύγει, παρόλο που ο υπόλοιπος κόσμος παρέμενε εντός του Καθολικού, όταν ο Παππούλης που βρισκόταν εκεί είπε με σπαστή φωνή, όσο μπορούσε δυνατή: «Παιδιά μου σας παρακαλώ, σας παρακαλώ στο Όνομα του γλυκού μας Ιησού, πείτε μου ποιος από σας δεν μύρισε από τα Ιερά Λείψανα τη Θεία ευωδιά που βγάζουνε»;

Εκείνος σταματάει ξαφνιασμένος στην είσοδο, αυτό δεν το είχε ξανακούσει σε κανένα Μοναστήρι. Αμέσως, πηγαίνει μπροστά στον παπά και με ύφος προκλητικό του λέει: «Εγώ». Τότε ξεπετάχτηκαν και καμιά δεκαριά ακόμη. Ο σεβάσμιος ιερέας πηγαίνει μπροστά στα Ιερά Λείψανα και με γλυκιά φωνή αρχίζει να ψέλνει το τροπάριο του Αγίου Δημητρίου του Μυροβλύτη. Το πρόσωπό του, κίτρινο από τις χημειοθεραπείες, άρχισε να λάμπει τόσο πολύ, που στο τέλος δεν μπορούσες να το κοιτάξεις.

Ο γνωστός αυτός φοβήθηκε από αυτό που είδε και τότε συνειδητοποίησε ότι την ίδια στιγμή, τα Ιερά Λείψανα άρχιζαν να ευωδιάζουν τόσο έντονα και γλυκά, που δε χόρταινες να εισπνέεις. Σε λίγο, το πρόσωπο του ιερέα σταμάτησε να φωτίζει, όμως η Θεία ευωδιά από τα οστά ήταν τόσο έντονη, που ξεχύθηκε έξω από το Καθολικό, απλώθηκε σε όλη τη Μονή και ακολουθούσε τους επισκέπτες ακόμη και στην Τράπεζα και στα δωμάτιά τους. Όσοι την είχαν αμφισβητήσει, έκλαιγαν σα μωρά παιδιά και έλεγαν ότι εξαιτίας των αμαρτημάτων τους δεν μπορούσαν να την μυρίσουν αρχικά...

Πηγή: http://agiameteora.net

[ΜΑΝΩΛΗΣ]

Αγάπη και Χρόνος

Μια φορά κι έναν καιρό, υπήρχε ένα νησί στο οποίο ζούσαν όλα τα συναισθήματα.
Εκεί ζούσαν η Ευτυχία, η Λύπη, η Γνώση, η Αγάπη και όλα τα άλλα συναισθήματα.

Μια μέρα έμαθαν ότι το νησί τους θα βούλιαζε και έτσι όλοι επισκεύασαν τις βάρκες τους και άρχισαν να φεύγουν.

Η Αγάπη ήταν η μόνη που έμεινε πίσω. Ήθελε να αντέξει μέχρι την τελευταία στιγμή.
Όταν το νησί άρχισε να βυθίζεται, η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια.

Βλέπει τον Πλούτο που περνούσε με μια λαμπερή θαλαμηγό.
Η Αγάπη τον ρωτάει: «Πλούτε, μπορείς να με πάρεις μαζί σου;»
«Όχι, δεν μπορώ» απάντησε ο Πλούτος. «Έχω ασήμι και χρυσάφι στο σκάφος μου και δεν υπάρχει χώρος για σένα».

Η Αγάπη τότε αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια από την Αλαζονεία που επίσης περνούσε από μπροστά της σε ένα πανέμορφο σκάφος.
«Σε παρακαλώ βοήθησέ με» είπε η Αγάπη.
«Δεν μπορώ να σε βοηθήσω Αγάπη. Είσαι μούσκεμα και θα μου χαλάσεις το όμορφο σκάφος μου» της απάντησε η Αλαζονεία.

Η Λύπη ήταν πιο πέρα και έτσι η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει από αυτή βοήθεια.
«Λύπη άφησέ με να έρθω μαζί σου».
«Ω Αγάπη, είμαι τόσο λυπημένη που θέλω να μείνω μόνη μου» είπε η Λύπη.

Η Ευτυχία πέρασε μπροστά από την Αγάπη αλλά και αυτή δεν της έδωσε σημασία.
Ήταν τόσο ευτυχισμένη, που ούτε καν άκουσε την Αγάπη να ζητά βοήθεια.

Ξαφνικά ακούστηκε μια φωνή:
«Αγάπη, έλα προς τα εδώ! Θα σε πάρω εγώ μαζί μου!».
Ήταν ένας πολύ ηλικιωμένος κύριος που η Αγάπη δεν γνώριζε, αλλά ήταν γεμάτη από τέτοια ευγνωμοσύνη, που ξέχασε να ρωτήσει το όνομά του.
Όταν έφτασαν στην στεριά ο κύριος έφυγε και πήγε στο δρόμο του.

Η Αγάπη γνωρίζοντας πόσα χρωστούσε στον κύριο που τη βοήθησε, ρώτησε την Γνώση:
«Γνώση, ποιος με βοήθησε»;
«Ο Χρόνος» της απάντησε η Γνώση.
«Ο Χρόνος;» ρώτησε η Αγάπη. «Γιατί με βοήθησε η Χρόνος;»
Τότε η Γνώση χαμογέλασε και με βαθιά σοφία της είπε:
«Μόνο ο Χρόνος μπορεί να καταλάβει πόσο μεγάλη αξία έχει η Αγάπη».

[Φωτεινή]

Εξαιρετική η ιστορία, Μανώλη μου. Κάτι μού θυμίζει...

[Φωτεινή]

Ήταν ημέρες Μεγάλης Σαρακοστής...



Ήταν ημέρες Μεγάλης Σαρακοστής, όταν ο Γέροντας είδε από μακρυά έναν κλέφτη,που παραβίαζε την πόρτα του κελιού του...

Ήταν ο ίδιος που τον είχε κλέψει και πέρυσι...
Μέριασε ο Γέροντας, και κρύφτηκε στην μάντρα,ώσπου ο κλέφτης να τελειώσει το έργο του...

Οταν τα διηγήθηκε στον υποτακτικό του, εκείνος οργισμένος τον ρώτησε:
-Γιατί γέροντα δεν με φώναζες να τον πιάσουμε ;

Ο ίδιος μας έκλεψε και πέρσι και μένει αμετανόητος!

"Πού ξέρεις παιδί μου; του απάντησε ο Γέροντας..''
''Ίσως φέτος μετανοήσει..."

-"Κι αν το ξανακάνει;.." Ξέσπασε ο υποταχτικός.

"Ε, τότε πρέπει παιδί μου να τρέξω... για να του ανοίξω και να του τα δώσω εγώ, για να μην ξανακλέψει...και κολάσει για τρίτη φορά την ψυχή του..."

Έσκυψε ο υποταχτικός του φίλησε το χέρι, κι έφυγε πνιγμένος στα δάκρυα...

Πηγή: http://agiameteora.net

[ΜΑΝΩΛΗΣ]

Ο τρόπος που βλέπουμε τους άλλους...

Κάποτε ήταν ένα νέο ζευγάρι που μετακόμισε σε καινούργια γειτονιά.
Καθώς έτρωγαν το πρώτο τους πρωινό στο νέο τους σπίτι, η γυναίκα κοίταξε έξω από τοπαράθυρο και είδε τη γειτόνισσα που εκείνη την ώρα άπλωνε την μπουγάδα της.

“Ά, τα ρούχα δεν είναι και πολύ καθαρά”, σχολίασε, “η γειτόνισσα δεν ξέρει να πλένει καλά. Μάλλον χρειάζεται να χρησιμοποιεί περισσότερο σαπούνι”.

Ο σύζυγος κοίταξε την μπουγάδα αλλά δε είπε τίποτα.

Κάθε φορά που η γειτόνισσα άπλωνε την μπουγάδα της, η γυναίκα έκανε τα ίδια σχόλια.

Ένα μήνα αργότερα, ένιωσε μεγάλη έκπληξη, όταν είδε ότι τα ρούχα που είχε απλώσει η γειτόνισσα ήταν πιο καθαρά και είπε στον άντρα της : “Για δες! Η γειτόνισσα έμαθε επιτέλους να πλένει! Αναρωτιέμαι ποιος την έμαθε”.

“Ξέρεις ξύπνησα νωρίς σήμερα το πρωί και καθάρισα τα τζάμια μας!” γύρισε και της είπε ο άντρας της.

(Έτσι συμβαίνει και στη ζωή. Ο τρόπος που βλέπουμε τους άλλους εξαρτάται από το πόσο καθαρά είναι τα “τζάμια μας”)
http://synodoiporia.blogspot.gr/2013/12 ... _1057.html

[Φωτεινή]

Είναι αυτό που λέμε, ότι αντί να βλέπουμε το δοκάρι που έχουμε στο δικό μας μάτι, βλέπουμε το σκουπιδάκι που έχει ο αδελφός μας στο μάτι του...

[ΜΑΝΩΛΗΣ]

H πινακίδα έξω από το κατάστημα του pet-shop έγραφε: "Διατίθενται κουτάβια"...

Ένας ιδιοκτήτης pet-shop στην Αυστρία, είχε αναρτήσει μια πινακίδα έξω από το κατάστημα του, που έγραφε: "Διατίθενται κουτάβια".
Ένα μικρό αγόρι είδε την πινακίδα και μπήκε στο κατάστημα ρωτώντας:

- "Πόσα χρήματα θέλετε για να μου δώσετε ένα κουτάβι";

Ο ιδιοκτήτης απάντησε πως κόστιζαν από 30 έως 50 ευρώ.

Ο μικρός, βγάζοντας ελάχιστα χρήματα από την τσέπη του είπε:

- "Δυστυχώς έχω μόνο 2 ευρώ, μπορώ τουλάχιστον να χαζέψω λίγο τα κουτάβια";

Ο ιδιοκτήτης χαμογέλασε και σφύριξε δυνατά.

Μια σκυλίτσα μπήκε στο δωμάτιο, ακολουθούμενη από 5 κουταβάκια.

Το ένα από αυτά κούτσαινε, με αποτέλεσμα να μείνει λίγο πιο πίσω από τα άλλα κουταβάκια.

Τότε ο μικρός ρώτησε:

"Τι έχει αυτό το κουτάβι και κουτσαίνει";

Ο ιδιοκτήτης του εξήγησε πως το κουταβάκι είχε γεννηθεί με πρόβλημα στο γοφό και πως θα έμενε έτσι σε όλη του τη ζωή.

Ο μικρός ενθουσιασμένος είπε στον μαγαζάτορα:

- "Θέλω να το αγοράσω" του φώναξε αποφασιστικά.

Ο άντρας γέλασε και του είπε:

- "Όχι, δεν νομίζω να θέλεις ένα τέτοιο κουτσό κουτάβι. Αλλά αν επιμένεις μπορώ να σου το χαρίσω".

Ο μικρός ήταν περήφανος και του είπε ότι θα προτιμούσε να αγοράσει το κουτάβι έστω και με ευκολίες και θα έκανε τα αδύνατα δυνατά να ξεπληρώσει το χρέος του στον ιδιοκτήτη του pet shop, δίνοντας ένα ποσό κάθε μήνα.

Ο άντρας γέλασε ξανά και είπε:

- "το κουτάβι αυτό είναι άχρηστο, πραγματικά δεν σου χρειάζεται, ποτέ δεν θα μπορέσει να τρέξει και να παίξει μαζί σου όπως τα άλλα σκυλιά.".

Τότε ο μικρός σήκωσε το μπατζάκι από το παντελόνι του και άφησε να ξεπροβάλλει το αριστερό του πόδι, το οποίο υποστηριζόταν από ένα μεταλλικό σίδερο.

- "Όπως βλέπετε, ούτε και εγώ θα μπορέσω να τρέξω και να παίξω μαζί του. επομένως το κουτάβι θα έχει κάποιον που το καταλαβαίνει.".

Ο άντρας δάγκωνε τώρα τα χείλη του μην ξέροντας τι να πει.

Δακρυσμένος, προσπάθησε να χαμογελάσει και είπε:

"εύχομαι. όλα τα κουτάβια να βρουν κάποτε ένα ιδιοκτήτη σαν κι εσένα'.


Στην ζωή δεν μετράει το ποιος είσαι αλλά το αν κάποιος σε αγαπά, σε δέχεται και σε εκτιμά όχι μόνο γι'αυτό που είσαι, αλλά παρόλο που είσαι αυτό που είσαι.
http://synodoiporia.blogspot.gr/2013/01 ... .html#more