ΒΙΟΙ ΑΓΙΩΝ

[ΕΛΙΣΑΒΕΤ]

Ο Άγιος Μεγαλομάρτυς Μηνάς



Ο Άγιος Μηνάς έζησε στην εποχή του βασιλιά Μαξιμιανού και καταγόταν από την Αίγυπτο, οι δε γονείς του ήταν ειδωλολάτρες.

Όταν ενηλικιώθηκε, γράφτηκε στην τάξι των στρατιωτικών. Υπηρέτησε στα βασιλικά στρατεύματα, στα Νούμερα (στρατιωτικά τάγματα) τα λεγόμενα Ρουταλικά, υπό τον ηγεμόνα Αργυρίσκο, στο Κοτυάειο της Φρυγίας.

Εκείνο τον καιρό ο Ταξίαρχος Φιρμηλιανός μάζεψε στρατιώτες και επήγε στην Μπαρμπαριά -έτσι ωνομαζόταν τότε η Β. Αφρική- για να την υπερασπίση από εχθρούς. Μαζί με τους στρατιώτες, που πήρε, ήταν και ο Άγιος Μηνάς, που ξεχώριζε τόσο για την ανδρεία του όσο και για τη φρόνησί του.

Κάποια ημέρα δόθηκε διαταγή από το βασιλιά οι στρατιώτες να συλλαμβάνουν τους Χριστιανούς και να τους βασανίζουν μέχρι ν' αρνηθούν την πίστι τους. Ο Μηνάς εμίσησε αυτό το ασεβές πρόσταγμα και αφήνοντας τη στρατιωτική ζωή έφυγε και ανέβηκε στο βουνό, όπου ήταν πάνω από το Κοτυάειο.

Προτίμησε να ζη με τα θηρία, παρά να βρίσκεται με τους εχθρούς του Χριστού ειδωλολάτρες. Εκεί έμεινε αρκετό καιρό καθαρίζοντας συνεχώς τον εαυτό του με νηστεία, αγρυπνία και προσευχή. Άναψε στην καρδιά του ο πόθος της ομολογίας και του μαρτυρίου.

Ομολογία ενώπιον του ηγεμόνος.

Μια μέρα, λοιπόν, που είχαν μεγάλο πανηγύρι οι ειδωλολάτρες, κατέβηκε από το βουνό και μέσα στο πλήθος κήρυξε το Χριστό Θεό αληθινό, λέγοντας:

- Μάθετε καλά, ότι ένας είναι ο αληθινός Θεός, ο Χριστός, αυτά δε που σεις λατρεύετε είναι ξύλα αναίσθητα.

Όλοι συγκεντρώθηκαν γύρω του γεμάτοι απορία για το πώς τόλμησε αυτός μόνος να παρουσιασθή μπροστά. Όσοι πάλι ήσαν κρυφοί Χριστιανοί χάρηκαν για το θάρρος του Αγίου. Οι ειδωλολάτρες έπιασαν τον Άγιο και κτυπώντάς τον τον έφεραν μπροστά στον ηγεμόνα της πόλεως Πύρρο.

Ο Πύρρος σεβάστηκε τον Άγιο εξ αιτίας της ηλικίας του -ήταν τότε πενήντα ετών- και της σεβασμίας μορφής του. Τον ρώτησε, λοιπόν, με ημερότητα:

- Ποιος είσαι, άνθρωπέ μου, από πού είσαι και ποια είναι η θρησκεία σου;

- Πατρίδα μου είναι η Αίγυπτος, αποκρίθηκε ο Άγιος, ονομάζομαι Μηνάς και ήμουν κάποτε στρατιώτης. Επειδή όμως είσθε ασεβείς και ειδωλολάτρες, άφησα το στράτευμα και πήγα στο βουνό. Τώρα δε ήλθα να παρουσιασθώ μπροστά σε όλους και να ομολογήσω την πίστι μου στον Χριστό, για να με ομολογήση και εκείνος σαν δούλο του στην βασιλεία των ουρανών, όπως το λέγει και μόνος του: «Όστις με ομολογήση έμπροσθεν των ανθρώπων, ομολογήσω καγώ έμπροσθεν του πατρός μου του εν τοις ουρανοίς».

Θυμωμένος ο Πύρρος από την απάντησι, διατάζει την φυλάκισι του Μηνά μέχρι να σκεφθή πως θα τον θανατώση.

Το άλλο πρωί, αφού είχε τελειώσει πλέον η εορτή, έφερε πάλι ο ηγεμόνας τον Άγιο μπροστά του και τον κατηγόρησε για δύο λόγους: Πρώτα διότι άφησε την υπηρεσία του βασιλιά στο στρατό και δεύτερο επειδή τόλμησε να μιλήση με ασέβεια εμπρός σε τόσο πλήθος κατά την διάρκεια της εορτής.

Ο Άγιος τότε με θάρρος προσπάθησε ν' απολογηθή:

- Ναι, άρχοντα, έτσι πρέπει να ομολογούμε φανερά και με θάρρος και να μην φοβούμεθα, καθώς εκείνος είπε: «από των αποκτεινόντων το σώμα, την δε ψυχήν μη δυναμένων αποκτείναι» (Ματθ. ι' 28), αλλά να τον κηρύττωμε με την καρδιά και με τα λόγια, όπως ο Απόστολος Παύλος μας δίδαξε λέγοντας: «Καρδία γαρ πιστεύεται εις δικαιοσύνην, στόματι δε ομολογείται εις σωτηρίαν» (Ρωμ. ι' 10).

- Βλέπω, Μηνά, ότι δεν είσαι νέος άμυαλος, για να μην καταλαβαίνης το συμφέρον σου. Βρίσκεσαι πλέον σε γεροντική ηλικία. Μη φανής ανόητος και αφήσης τη γλυκειά ζωή προτιμώντας τον θάνατο. Σκέψου φρόνιμα και θα τιμηθής από τον βασιλιά, αλλά και οι θεοί θα σε συγχωρήσουν και ας τους ύβρισες χθες.

Ο Άγιος γέλασε μ' αυτά τα λόγια και αποκρίθηκε:

- Τίποτα δεν είναι ικανό να με χωρίση από την αγάπη του Χριστού μου, ούτε τιμές, αλλά ούτε και βασανιστήρια. Δοκίμασε, αν θέλης, και θα δης.

Βασανιστήρια σκληρά

Τότε ο Πύρρος με πολύ θυμό λέγει στους στρατιώτες:

- Πιάστε αυτόν τον ασεβή και τεντώστε τα μέλη του και κτυπήστε τον αλύπητα, για ν' απολαύση ό,τι ζητάει.

Δυο και τρεις φορές άλλαξαν οι στρατιώτες, επειδή εκουράζοντο, αλλά ο Άγιος καρτερικά υπέμενε, ώστε όλοι απορούσαν και τον θαύμαζαν.

Κάποιος παλιός φίλος του Αγίου, στρατιώτης, που λεγόταν Πηγάσιος, βλέποντας το καταπληγωμένο σώμα του Αγίου, τον πλησίασε και του λέγει:

- Δεν βλέπεις, Μηνά, ότι διαλύθηκε το σώμα σου από τις πληγές; Θέλεις να πεθάνεις άδικα; Πες, ότι θα θυσιάσης και ο θεός σου θα σε συγχωρήση, γιατί βλέπει ότι δεν το κάνεις με τη θέλησί σου.

Ο Άγιος τότε με ιερή αγανάκτησι του απαντά:

- «Απόστητε απ' εμού πάντες οι εργαζόμενοι την ανομίαν» (Ψαλμ. στ' 9). Φύγε από μένα εχθρέ της αλήθειας που δεν είσαι φίλος. Εγώ τον Χριστό μου μόνο λατρεύω και θα με δυναμώση να υποφέρω τις πληγές.

Βλέποντας ο Πύρρος το άκαμπτο φρόνημα του Αγίου διέταξε να τον δέσουν ψηλά σε ξύλο όρθιο και με σιδερένια νύχια να του σχίζουν τις σάρκες του. Ενώ ο Άγιος υφίστατο αυτό το σκληρό μαρτύριο, ο άρχοντας τον περιέπαιζε λέγοντας:

- Κατάλαβες, Μηνά, καθόλου πόνο στο σώμα σου, ή θέλεις να σου προσθέσωμε κι άλλες τιμωρίες για να χαρής περισσότερο;

- Τι νομίζεις, άρχοντα, ότι με τέτοια παιγνίδια θα με αποσπάσεις από την ορθή πίστι; αποκρίνεται ο Μηνάς.

- Άφησε την κακή επιμονή, Μηνά, και δήλωσε υποταγή στον βασιλιά Μαξιμιανό, τον συμβουλεύει ο Πύρρος.

- Δεν αρνούμαι εγώ, άρχοντα, τον αιώνιο και ουράνιο Βασιλιά για να υποταχθώ στο φθαρτό και γήινο.

Βλέποντας ο Πύρρος την σταθερότητα του Αγίου προσπαθεί με άλλον τρόπο να τον κερδίση.
- Ποιος είναι αυτός ο αιώνιος βασιλιάς, Μηνά;

- Ο Ιησούς Χριστός είναι, ο Υιός του Θεού, εις τον οποίον υποτάσσεται γη και ουρανός.

- Και δεν ξέρεις ότι γι' αυτό το όνομα οργίζονται οι αυτοκράτορες και διατάζουν να τιμωρούμε χωρίς έλεος;

- Αν οργίζωνται οι αυτοκράτορες, εμένα δεν με στενοχωρεί, ούτε το σκέπτομαι. Εγώ έχω ένα σκοπό να πεθάνω ομολογώντας το Χριστό, όπως λέγει ο Απόστολος Παύλος: «Τις ημάς χωρίσει από της αγάπης του Χριστού; θλίψις ή στενοχωρία ή διωγμός ή λιμός ή γυμνότης ή κίνδυνος ή μάχαιρα;» (Ρωμ. η' 35).

Στη συνέχεια ο Μάρτυρας υπομένει σειρά βασανιστηρίων. Του τρίβουν το πληγωμένο σώμα με τρίχινο ύφασμα ή του καίουν τα μέλη με αναμμένες λαμπάδες. Τα λόγια του κατά την ώρα των φοβερών μαρτυρίων είναι:

- Σήμερα βγάζω τα δερμάτινα ενδύματα της αμαρτίας και παίρνω το φωτεινό ένδυμα της βασιλείας του Θεού. Έχω τον Χριστό μου βοηθό, που είπε να μην φοβούμεθα «από των αποκτεινόντων το σώμα, την δε ψυχήν μη δυναμένων αποκτείναι».

Ο Πύρρος απορούσε με την συμπεριφορά του μάρτυρος και του λέγει:

- Πες μου, Μηνά, από πού σου ήλθε τόση σοφία και απαντάς έτσι εσύ ένας στρατιώτης συνηθισμένος σε πολέμους και σφαγές;

- Ο Θεός μου μου δίνει την σοφία για να ελέγχω την ασέβειά σας. Αυτός είπε: Όταν πάτε μπροστά σε τυράννους για το όνομά μου μη σκεφθήτε τι θα πήτε, διότι θα σας δοθή εκείνη την ώρα σοφία»η ου δυνήσονται αντειπείν ουδέ αντιστήναι πάντες οι αντικείμενοι υμίν» (Λουκ. κα' 15).

- Εγνώριζε ο Χριστός σας, ότι πρόκειται οι Χριστιανοί να τιμωρηθήτε από μας; ρωτά ο Πύρρος.

- Επειδή είναι αληθινός Θεός, βεβαίως το εγνώριζε.

Ο άρχοντας δεν ήξερε πλέον τι άλλο να πη και προσπαθεί πάλι να επιτύχη το σκοπό του λέγοντας:

- Άφησε τα μάταια λόγια, Μηνά, και διάλεξε ένα από τα δύο: ή την φιλία σου με μας κερδίζοντας την ζωή σου, ή την ομολογία στο Χριστό σου κερδίζοντας τον θάνατο.

Και ο Άγιος:

- Με τον Χριστό μου ήμουν, είμαι και θα είμαι πάντα.

- Σε λυπάμαι, Μηνά, να σε θανατώσω. Έχεις μια ώρα ακόμα να σκεφθής και να αποφασίσης για την σωτηρία σου.

- Και δέκα χρόνια να μ' αφήσης δεν πρόκειται να αποφασίσω κάτι άλλο από αυτό: να κηρύττω τον Χριστό μου Θεό αληθινό και να ονομάζω τους δικούς σας θεούς ξύλα και δαιμόνια.

Μαρτυρικό τέλος του Αγίου.

Τα βασανιστήρια συνεχίσθηκαν σκληρότερα μέχρι που ένας από τους στρατιώτες του άρχοντα που λεγόταν Ηλιόδωρος, συμβούλευσε τον Πύρρο λέγοντας:

- Αφέντη μου, οι Χριστιανοί, όπως και συ ξέρεις, είναι πολύ επίμονοι και δεν αλλάζουν γνώμη. Για να απαλλαγής, λοιπόν, απ' αυτόν, διάταξε να τον αποκεφαλίσουν.

Ο Πύρρος συμφώνησε και έδωσε εντολή για την θανάτωσι με αποκεφαλισμό.

Ενώ εβάδιζε ο Άγιος για τον τόπο της καταδίκης του, είπε σε μερικούς κρυφούς Χριστιανούς, που ακολουθούσαν:

- Σας παρακαλώ μετά τον θάνατό μου να πάρετε το σώμα μου και να το πάτε στην πατρίδα μου την Αίγυπτο.
Μόλις έφθασαν στο καθωρισμένο μέρος, ο Μάρτυρας ύψωσε τα χέρια του και προσευχόμενος έλεγε:

- Σ' ευχαριστώ, Κύριε, γιατί με αξίωσες να γίνω κοινωνός των παθημάτων. Σ' ευχαριστώ γιατί με κράτησες σταθερό στην ομολογία μου. Σε παρακαλώ, παράλαβε την ψυχή μου στην βασιλεία Σου.

Αυτά ήταν και τα τελευταία λόγια του Αγίου. Τον αποκεφάλισαν στις 11 Νοεμβρίου. Το σώμα του και το κεφάλι του το έρριξαν στη φωτιά. Ό,τι απέμεινε το πήραν οι Χριστιανοί και το πήγαν στην Αίγυπτο, κατά την παραγγελία του Αγίου.

Πηγή

[ΦΩΤΗΣ]

Βίος καί έργα του Αββά ο Ισαάκ του Σύρου
του Τάτση Ιωάννη, Θεολόγου



Ο συριακής καταγωγής Αββάς ο Ισαάκ, γεννήθηκε στό Bet Κatraye τό σημερινό Katar στόν Περσικό κόλπο, κατ΄ πολλους γενέτειρά του ήταν η πόλη Νινευί, κοντά στή Μοσούλη της Μεσοποταμίας. Δέν είναι γνωστή η ακριβής χρονολογία της γέννησής του. Η μέχρι σήμερα έρευνα τοποθετεί τή ζωή καί τή δράση του στόν 7ο αιώνα στηριζόμενη κυρίως στίς πληροφορίες πού υπάρχουν σχετικά μέ τή χειροτονία του σέ επίσκοπο. Δέν είναι επίσης γνωστό ποιοί ήταν οι γονείς του καί πως έζησε τά πρώτα χρόνια της ζωής του. Γνωρίζουμε όμως ότι σέ νεαρή ηλικία εγκατέλειψε τόν κόσμο καί μαζί μέ τόν αδελφό του εισήλθε νά μονάσει σέ ένα κοινόβιο της περιοχής, τό οποίο ήταν αφιερωμένο στόν μάρτυρα Άγιο Ματθαίο. Εκεί αφού έλαβε τό μοναχικό σχήμα καί γυμνάστηκε στούς ασκητικούς αγώνες καί κόπους της κοινοβιακης ζωής, επεθύμησε πιό αυστηρή άσκηση καί ησυχία. Εφυγε έτσι από τή μονή καί αφού ήλθε σέ ερημικό τόπο, μακρυά από τόν κόσμο καί τή συναναστροφή μέ πολλούς, εγκαταστάθηκε σέ ένα απομακρυσμένο κελλί, «μόνος μόνο Θεό», ασκούμενος στή ζωή της καθαρής ησυχίας. Η αγάπη του γιά τή ζωή της ησυχίας ήταν τέτοια ώστε οι επίμονες προτροπές καί παρακλήσεις του αδελφού του, ηγουμένου πιά του κοινοβίου, νά επιστρέψει από τήν έρημο στή μονή, δέν είχαν κανένα αποτέλεσμα.
Αυτό όμως πού δέν κατόρθωσαν οι αδελφικές παρακλήσεις τό πέτυχε η κλήση από τό Θεό στό αξίωμα του επισκόπου. Εγκαταλείπει έτσι τήν έρημο, από τόν πόθο της οποίας όλη η καρδιά του φλεγόταν, καί χειροτονείται επίσκοπος της μεγάλης πόλεως Νινευί από τόν καθολικό της Νεστοριανικής Εκκλησίας Γεώργιο (600 - 680). Εξαιτίας της ύπαρξης καί άλλων μέ τό όνομα ο Ισαάκ, συριακής καταγωγής, οι επιστήμονες γιά νά τόν ξεχωρίζουν πρόσθεσαν στό ονομά του τό όνομα της επισκοπής: Ο Ισαάκ ο Νινευί ο Ισαάκ ο Νινευίτης, καί όχι τό επίθετο πού η παράδοση του είχε προσάψει ο Ισαάκ ο Σύρος.
Δέν έμελλε όμως νά μείνει γιά πολύ στόν επισκοπικό θρόνο ο εραστής της ησυχίας καί της άσκησης ο Ισαάκ. Οι πολλές ασχολίες καί οι περισπασμοί από τήν εκτέλεση την επισκοπικήν του καθηκόντων παράλληλα μέ τήν αγάπη του γιά τήν ησυχία οδήγησαν τόν Αββα στήν απόφαση, πέντε μήνες μετά τή χειροτονία του, νά εγκαταλείψει τήν επισκοπή καί νά επιστρέψει στήν αγαπημένη του έρημο κοντά στή οροσειρά του Chuzistan, στήν περιοχή της αρχαίας Σουσιανής καί αργότερα στή μονή Rabban Sabor. εξαιτίας δέ της μεγάλης άσκησης καί της πολλής μελέτης έχασε τό φως του. Πέθανε σέ μεγάλη ηλικία στήν μονή Rabban Sabor, όπου καί τάφηκε.
Εδώ θά πρέπει νά πούμε ότι ο Αββάς ο Ισαάκ ο Σύρος δέν έχει αναγνωριστεί επίσημα από τήν ορθόδοξη Εκκλησία ως Άγιος, δέν περιλαμβάνεται στό Αγιολόγιο καί γιά τό λόγο αυτό η μνήμη του δέν εορτάζεται στούς ναούς. Η συνείδηση όμως όσων γνωρίζουν τόν Αββά μέσα από τά συγγράμματά του, καί ιδιαίτερα των μοναζόντων, τόν κατατάσσει ανάμεσα στούς Αγίους καί τούς μεγάλους Οσίους της Εκκλησίας. Είναι χαρακτηριστικό ότι στό Άγιον το Ορος γίνεται αναφορά στή μνήμη του τήν 28η του Ιανουαρίου μαζί μέ τή μνήμη του Οσίου Εφραίμ του Σύρου. Υπάρχουν μάλιστα και
δύο πλήρεις ακολουθίες πού υμνούν τήν Αγία ζωή καί τούς ασκητικούς αγώνες του Αββά Ισαάκ. Από αυτές η μία αναφέρεται εξ ολοκλήρου στόν Αββά τον Ισαάκ καί είναι ποίημα του αειμνήστου γέροντος υμνογράφου Γερασίμου του Μικραγιαννανίτου. Ο βασικός λόγος γιά τόν οποίο ο Αββάς ο Ισαάκ δέν έχει περιληφθεί στό Αγιολόγιο της ορθόδοξης Εκκλησίας είναι ότι προήλθε από τούς κόλπους της Νεστοριανικής Εκκλησίας. Επίσκοπος χειροτονήθηκε από τόν καθολικό της Νεστοριανής Εκκλησίας, όπως ήδη αναφέραμε. Αλλά όπως σημειώνει ο καθηγητής π. Θεόδωρος Ζήσης σέ σχετικό άρθρο του στόν 1ο τόμο της Επετηρίδος του Τμήματος Ποιμαντικής της Θεολογικής Σχολής της Θεσσαλονίκης «φαίνεται ότι μέ τήν χάριν του Θεού διεφυλάχθη καθαρός από τήν νεστοριανήν αίρεσιν, όπως τούτο συνάγεται εκ της αναγνώσεως των έργων του. Εις αυτά αποκαλεί τήν Παναγίαν Θεοτόκον. Αναφερόμενος δέ εις τήν ενανθρώπησιν ομιλεί ορθοδόξως καί δέν νεστοριανίζει». Η ορθοδοξότητα του Αββά ο Ισαάκ συνάγεται καί από τό γεγονός ότι η νεστοριανή Εκκλησία αντιμετώπισε μέ επιφύλαξη τά συγγράμματά του, ο νεστοριανός δέ επίσκοπος της Garmai Bar Toubanitha Δανιήλ έγραψε αναίρεση της διδασκαλίας του. Η διάσωση του Αββά ο Ισαάκ από τό Νεστοριανισμό είχε σάν αποτέλεσμα νά διαδοθούν τά συγγράμματά του σέ όλο τό χριστιανικό κόσμο ασκώντας μεγάλη επίδραση αφενός καί αφ΄ ετέρου νά αναγνωρίζεται από όλους σάν Άγιος καί διδάσκαλος της Εκκλησίας καί μάλιστα από μεγάλους Πατέρες, όπως ο Άγιος Γρηγόριος ο Σιναΐτης, ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς καί ο Άγιος Νικόδημος ο αγιορείτης.
Σχετικά μέ τά συγγράμματα του Αββά ο Ισαάκ υπάρχουν πολλές απόψεις ως πρός τόν αριθμό, τήν ποσότητα καί τή μορφή.Τό μεγαλύτερο πάντως μέρος των συγγραμμάτων αυτών αναφέρεται στή μοναχική ζωή, είναι χωρισμένο σέ λόγους, πού ποικίλλουν ως πρός τόν αριθμό από κώδικα σέ κώδικα, καί διασώζεται σέ πολλά χειρόγραφα. Τό ελληνικό κείμενο των λόγων του Αββά ο Ισαάκ πού κυκλοφορεί στηρίζεται στή μετάφραση από τά συριακά πού έγινε τόν 9ο αίώνα στήν ελληνόφωνη μονή του Αγίου Σάββα της Παλαιστίνης από τούς μοναχούς Πατρίκιο καί Αβράμιο. Η εξάπλωση έτσι των συγγραμμάτων του Αββά ο Ισαάκ στόν ελληνόφωνο χριστιανικό κόσμο υπήρξε μεγάλη, ιδιαίτερα στούς μοναχικούς κύκλους. Η πρώτη τυπογραφική έκδοση των ασκητικών λόγων του Αββά ο Ισαάκ έγινε στή Λειψία τό 1770 από τόν ιερομόναχο Νικηφόρο Θεοτόκη, ο οποίος ανέλαβε αυτό το έργο μετά από προτροπή του Πατριάρχη τον Ιεροσολύμων Εφραίμ. Επανέκδοση της έκδοσης του Θεοτόκη έγινε τό 1895 στήν Αθήνα από τόν ιερομόναχο Ιωακείμ Σπετσιέρη, στήν οποία στηρίζονται όλες οι σημερινές επανεκδόσεις.
Τόν Αββά Ισαάκ φαίνεται πως ακολούθησαν καί πολλοί σύγχρονοι Γέροντες του αιώνα μας καί πολύ συχνά τόν χρησιμοποιούσαν. Ο σύγχρονος Γέροντας Παΐσιος γράφει στό βιβλίο του επιστολές: « Πολύ θά σέ βοηθήσει ο Αββάς Ισαάκ, διότι καί τό βαθύτερο νόημα της ζωής δίνει νά καταλάβει κανείς, καί κάθε είδους μικρό ή μεγάλο κόμπλεξ καί εάν έχει ο άνθρωπος πού πιστεύει στό Θεό, τόν βοηθάει γιά νά τό διώξη. Η ολίγη μελέτη στόν Αββά Ισαάκ αλλοιώνει τήν ψυχή μέ τίς πολλές της βιταμίνες» Ακόμη στό βιβλίο «Αγιορείται Πατέρες καί Αγιορείτικα», ο ίδιος Γέροντας αναφερόμενος στόν παπα - Τύχωνα γράφει: « Μιά μέρα μέ ρώτησε: - εσύ παιδί μου, τί βιβλία διαβάζεις; Του απάντησα: - Αββά ο Ισαάκ. - Πά, πά , πά , παιδί μου, αυτός ο Άγιος είναι μεγάλος! Ούτε έναν ψύλλο δέν σκότωνε ο Αββάς ο Ισαάκ. Ηθελε μέ αυτό πού είπε νά τονίση τήν μεγάλη πνευματική ευαισθησία του Αγίου». Επίσης ο Γέροντας της Αίγινας ιερώνυμος συμβούλευε τά πνευματικά του παιδιά: «Νά μήν περάσει μέρα χωρίς νά διαβάσεις έστω καί μιά σελίδα από τόν Αββά τον Ισαάκ. Εγώ πολύ τόν αγαπώ τόν ευλογημένο, γέροντά μου τόν έχω.

Πηγή

[ΦΩΤΗΣ]

Η Αγία Αγνή η Μάρτυς
(Εορτή Αγνή)



Η Αγία Μάρτυς Αγνή καταγόταν από τη Ρώμη και από γενεά λαμπρή και ένδοξη. Επειδή ζούσε μια ζωή αγνή και καθαρή, δηλαδή ήταν πραγματικά αυτό που δήλωνε το όνομά της, αγνή, πολλές γυναίκες την θαύμαζαν και πήγαιναν κοντά της.
Τότε η Αγία εύρισκε την ευκαιρία και τις δίδασκε την Χριστιανική αλήθεια και τις προέτρεπε να πιστέψουν στον Χριστό, ως τον μόνο Αληθινό Θεό και Αυτόν μόνο να λατρεύουν.
Οι δραστηριότητες αυτές της Αγίας Αγνής έφθασαν στα αυτιά του ειδωλολάτρη άρχοντα.
Εκείνος εξοργίσθηκε πολύ και διέταξε να τη συλλάβουν αμέσως. Μόλις την οδήγησαν μπροστά του, την προέτρεψε να θυσιάσει στα είδωλα, αλλιώς θα την παραδώσει σε πορνείο.
Εκείνη όμως αρνήθηκε κατηγορηματικά, λέγοντάς του : «Ούτε στους θεούς σου θα θυσιάσω, ούτε με ενδιαφέρει το αν θα με παραδώσεις σε πορνείο. Πιστεύω με βεβαιότητα ότι ο Θεός μου θα με διασώσει από μια τέτοια ατίμωση».
Όταν άκουσε αυτά ο άρχοντας, κάλεσε κάποιον και του παρέδωσε την Αγία Αγνή με εντολή να την διαπομπεύσει στην πόλη.
Εκείνος εκτέλεσε την εντολή του άρχοντα κατά γράμμα και στην συνέχεια οδήγησε την Αγία στο εργαστήριο του Σατανά, στο πορνείο.
Οποιοσδήποτε όμως πλησίαζε έχανε αμέσως την σαρκική επιθυμία και γινόταν τόσο ψυχρός, λες και ήταν νεκρός. Αλλά και οι βλέποντες εκείνο το θέαμα, εβόησαν όλοι τους με μια φωνή: «Μεγάλη η δύναμη του Χριστού».
Τότε ο άρχοντας την ρώτησε πως συνέβη αυτό. Η Αγία του απάντησε: «Ο Κύριός μου και Θεός μου απέστειλε τον Άγγελό Του και με προστάτευσε από την ατίμωση».
Τότε ο άρχοντας διέταξε να κάψουν στο πυρ την Αγία. Αφού, λοιπόν, η Αγνή σφράγισε πρώτα τον εαυτό της με το σχήμα του Σταυρού, μπήκε με θάρρος στη μέση της φωτιάς.
Και προσευχόμενη μαρτύρησε για τον Χριστό (303-305 μ.Χ.). Μόλις έσβησε η φωτιά, κάποιοι Χριστιανοί πήραν κρυφά το τίμιο λείψανό της και το ενταφίασαν με τιμές, δοξάζοντας τον Θεό.

Πηγή

[Anastasios68]

ΑΓΙΑ ΘΕΟΚΛΗΤΩ

« Η αγία Θεοκλητώ (829 μ.Χ.) ήταν παντρεμένη με τον Ζαχαρία. Μετά τον γάμο της, επιδόθηκε στην ανάγνωση και μελέτη των Αγίων Γραφών. Όλη τη μέρα εργαζόταν, υπηρετούσε τους φτωχούς και τις ανάγκες της οικογενείας της. Προσείδε την ημέρα του θανάτου της και μετά την κοίμησή της, το σώμα της έμεινε αδιάφθορο. Οι συγγενείς της, κάθε χρόνο έβγαζαν το σώμα από την λειψανοθήκη, άλλαζαν τα ενδύματά της, την χτένιζαν και έκοβαν τα νύχια των χεριών και των ποδιών της, διότι αυτά μεγάλωναν, όπως και όταν ήταν ζωντανή» (Συναξάρι, 3 Αυγούστου).
Η αφθαρσία του σώματος δεν είναι χάρισμα μόνο των μοναχών. Το λείψανο της αγίας Θεοκλητούς δεν αφήνει καμιά αμφιβολία. Αυτό φανερώνει ότι η αφθαρσία του σώματος δεν είναι ανθρώπινο κατόρθωμα, αλλά χάρισμα του Θεού. Η αφθαρσία του σώματος των Μοναχών δεν ήταν συνέπεια των ασκητικών κατορθωμάτων τους, αλλά συνέπεια της κοινωνίας τους με τον Θεό. Η αφθαρσία του σώματος ήταν έκφραση της εν Χριστώ ζωής τους, της σχέσης δηλαδή της ψυχοσωματικής ύπαρξής τους με τον Θεό. Εάν δεχθούμε ότι η αφθαρσία του σώματος είναι συνέπεια μόνο της άσκησης, τότε θα πρέπει να την αναζητήσουμε και στα σώματα των Ινδουιστών και Βουδδιστών μοναχών που εφαρμόζουν ποικίλες ασκητικές μεθόδους (γιόγκα, κάθισμα επάνω σε μυτερά καρφιά κ.α.).
Οι άγιοι Μοναχοί της Εκκλησίας δεν είχαν ως σκοπό των ασκητικών αγώνων τους την αφθαρσία του σώματος , αλλά την κοινωνία και ένωσή τους με τον Θεό. Οι Άγιοι δεν μοιάζουν με τους θαυματοποιούς, που εξουθενώνουν το σώμα τους με διάφορα τεχνάσματα (καταπίνουν φλόγες, μαχαίρια, διατρυπούν το σώμα τους με σπαθιά κλπ.) και εν τούτοις διατηρούν το σώμα τους ανέπαφο. Ο σκοπός των Αγίων δεν είναι η διατήρηση ή αφθαρσία του σώματος, αλλά ο εξαγιασμός της ύπαρξής τους και η κοινωνία τους με τον Θεό.
Εξ άλλου, η αφθαρσία του σώματος μερικών Αγίων είναι μαρτυρία για την ακατάλυτη σχέση ψυχής και σώματος της ανθρώπινης φύσης. Ο θάνατος δεν καταργεί απόλυτα τη σχέση της ψυχής και του σώματος. Στους πολλούς βέβαια ανθρώπους, μετά θάνατον, η σχέση αυτή περιορίζεται στο ελάχιστο. Σε μερικούς όμως Αγίους, η σχέση αυτή διατηρείται ανέπαφη σε εκπληκτικό βαθμό, ώστε το σώμα να παραμένει άφθαρτο και ορισμένες μάλιστα σωματικές λειτουργίες να εξακολουθούν υποτυπωδώς να λειτουργούν, όπως συνέβη με την αγία Θεοκλητώ. Για το λείψανο του αγίου Σπυρίδωνος λέγεται ότι τα υποδήματά του αλλοιώνονται γι’ αυτό και κάθε χρόνο τα αλλάζουν…
Η κοινωνία του ανθρώπου με τον αιώνιο Θεό, όταν επιτυγχάνεται σε υψηλό βαθμό, επηρεάζει άμεσα και το φθαρτό και θνητό σώμα του ανθρώπου. Μπορούμε εδώ να παρατηρήσουμε μια κλιμακωτή εφαρμογή της αλήθειας αυτής: πολλοί Άγιοι της Εκκλησίας μας ήσαν μακρόβιοι, έζησαν μέχρι 100 χρόνια και πάνω, άλλων Αγίων τα σώματα έμειναν άφθαρτα και μερικοί Άγιοι μετετέθησαν στον Ουρανό μαζί με το σώμα τους (ο Ενώχ, ο Σημ, ο προφήτης Ηλίας και η Θεοτόκος). Ο Μωυσής έζησε 120 χρόνια και στο διάστημα αυτό ούτε οι ψυχοσωματικές του δυνάμεις αλλοιώθηκαν, αλλά και αυτά τα ενδύματά του παρέμειναν άφθαρτα (Δευτ. λδ΄7).
Από το βιβλίο: «+ Μητροπολίτου Αχελώου ΕΥΘΥΜΙΟΥ (Κ. ΣΤΥΛΙΟΥ) ΟΙ ΑΕΤΟΙ Ορθόδοξο Θεολογικό Αγιολόγιο» ΕΚΔΟΣΕΙΣ: ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΣΤΕΓΗ ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ – ΕΙΣ ΔΟΞΑΝ ΘΕΟΥ

Πηγή

[ΦΩΤΗΣ]

Βίος Αγίου Αβρααμίου Επισκόπου Κρατείας



Ο πανεύφημος γέροντας Αβραάμιος είχε γονείς που λέγονταν Παύλος και Θέκλα, οι όποιοι είχαν πατρίδα την Έμισα, την περίλαμπρη μητρόπολη στα μέρη της Συρίας, όπου και κατοικούσαν. Εγεννήθηκε από αυτούς στην αρχή της βασιλείας του Ζήνωνος και απαρνήθηκε τον κόσμο από νεαρή ηλικία σε μοναστήρι γύρω από αυτήν την πόλη, αφού εκπαιδεύτηκε καλά στη μοναχική αγωγή. Όταν ήταν ηλικίας δεκαοκτώ ετών, γύρω στο 491, επειδή Σαρακηνοί έκαμαν εισβολή σ' αυτό το μοναστήρι, ανέβηκε μαζί με τον αββά του στην Κωνσταντινούπολη. Έπειτα από λίγο καιρό συνέβη ο αββάς του να γίνει ηγούμενος ενός από τα γύρω από την Κωνσταντινούπολη μοναστήρια και να έχει αυτόν τον φωστήρα γνήσιο συναγωνιστή και υπήκοο μαθητή και πιστότατο αποκρισσάριο. Καθώς προχωρούσε ο χρόνος διέπρεπε σε διάφορες αρετές ο Αβραάμιος, όπως επίσης και στις μέσα στο μοναστήρι διακονίες και στις εξωτερικές αποστολές, κι έτσι έγινε σε όλους προσφιλής τόσο για την ικανότητα του σε όλα, όσο και για τη γλυκύτητα της συζητήσεως, την καθαρότητα και σεμνότητα του τρόπου και την ιεροπρέπεια της παραστάσεως του.
Καθώς λοιπόν αυτός έλαμπε σ' αυτά και τα παρόμοια κατορθώματα, ένας ένδοξος άνδρας, που πολλές φορές ευδοκίμησε σε πολιτικά αξιώματα, κόμης των θησαυρών τότε, καταγόμενος από την πόλη Κρατεία της Ονωριάδας και ονομαζόμενος Ιωάννης, συνετέλεσε ώστε ο αδελφός του Πλάτων να γίνει επίσκοπος αυτής της πόλεως. Θέλησε λοιπόν να κτίσει μοναστήρι στον τάφο των γονέων του και όταν επληροφορήθηκε για την καθαρή διαγωγή και τον ανεπίληπτο βίο του Αβρααμίου, παρακάλεσε τον ηγούμενο του να τον απολύσει, για να φροντίσει για το κτιζόμενο αυτό μοναστήρι. Ο Αβραάμιος, αφού απολύθησε μ' ευχή από τον αββά του, πηγαίνει στην Κρατεία, οικοδομεί το μοναστήρι και γίνεται πρεσβύτερος και ηγούμενος του μοναστηρίου τούτου από τον Πλάτωνα τον επίσκοπο Κρατείας, κατά το εικοστό έβδομο έτος τής ηλικίας του. Κι αφού έκαμε δέκα χρόνια στην ηγουμενία, συγκρότησε εκεί λαμπρότατο μοναστήρι και συνάθροισε όχι λίγους αδελφούς, και οδηγώντας αυτούς κατά το θέλημα του Θεού, τους εκπαίδευσε στην πολιτεία των μοναχών.
Επειδή η φήμη του περιέτρεξε παντού, έρχονται πολλοί προς αυτόν λαϊκοί και μοναχοί, και όχι μόνο αυτοί, αλλά εσύχναζαν σ' αυτόν και επίσκοποι, διότι ευχαριστούνταν με τη συντροφιά του. Αυτός όμως, σαν φιλήσυχος που ήταν από παιδί, ελυπούνταν για την ενόχληση που του εγινόταν. Από την πολλή στενοχώρια εβγήκε από την πόλη κρυφά και έφυγε γρήγορα προς την αγία πόλη, χωρίς να φέρει μαζί του τίποτε από τα κοσμικά και με πολλή ανέχεια και δυσκολία ήλθε στα Ιεροσόλυμα στην αρχή της πέμπτης ινδικτιώνος (η πέμπτη ινδιώνα άρχιζε την 1 Σεπτεμβρίου του 511), αφού συμπλήρωσε το τριακοστό έβδομο έτος της ηλικίας του. Καθώς επροσκυνούσε την Αγία Ανάσταση του συνέβηκε να συναντήσει τον Άγιο Ιωάννη, που από αξιωματικός έγινε μαθητής του αγίου πατέρα μας Σάββα κι αυτές τις ήμερες παρελάμβανε από αυτόν τον πύργο που είχε οικοδομηθεί παλαιά από τη μακαρία Ευδοκία.
Ο μακαριστός Ιωάννης λοιπόν, παρατηρώντας την κατάσταση του ήθους του Αβρααμίου, το εύτακτο βλέμμα και την ακρίβεια του λόγου, αντιλήφθηκε ότι είναι δούλος Θεού. Τον επήρε λοιπόν στο ξενοδοχείο της Μεγίστης Λαύρας (διότι δεν είχε αποκτήσει ακόμη δικό του ξενοδοχείο) και τον οδηγεί στον μακαριστό Σάββα τον Μάιο του 512 και με άδεια του τον κατέβασε στον παραπάνω πύργο. Ο Αβραάμιος ευρήκε εκεί δύο θεοφόρους γέροντες, στολισμένους με θεία σύνεση, τους οποίους είχε εγκαταστήσει εκεί ο μακάριος Σάββας μαζί με τον Σχολάριο, ονομαζόμενους Ιωάννη και Γρηγόριο, Ποντίους την καταγωγή. Προσκολήθηκε με αυτούς πνευματικά, δείχνοντας σ' αυτούς κάθε υπακοή διότι τους ευρήκε ικανούς να οδηγήσουν ψυχές στη σωτηρία.
Την ίδια εποχή το Άγιο Πνεύμα έφερε στα Ιεροσόλυμα έναν άνδρα ένδοξο, που καταγόταν από την Κλαυδιούπολη της Ονωριάδας και ονομαζόταν Ολύμπιος. Αυτός, αναζητώντας τον Αβραάμιο, (διότι πολλές φορές είχε την πνευματική του διδαχή στην Κρατεία που είναι κοντά στην Κλαυδιούπολη) και μαθαίνοντας που κατοικεί, ήλθε προς αυτόν στον πύργο, για να τον πείσει να επιστρέψει στην Κρατεία, διότι ο επίσκοπος Πλάτων τον έστειλε με πολλές παρακλήσεις σε αναζήτηση και επιστροφή. Ο Αβραάμιος δέχθηκε τον Ολύμπιο με μεγάλη χαρά, τον νουθέτησε με τον λόγο του Θεού και τον παρακαλούσε ν' απομακρυνθεί από τα πράγματα του βίου και να προσκολληθεί στον φόβο του Θεοί. Ο Ολύμπιος, αφού δέχθηκε τη νουθεσία του Αβρααμίου και παρετήρησε την αρετή και διαγωγή του Ιωάννη και του Γρηγορίου, των γερόντων και του Ιωάννη του Σχολαρίου και αποφάσισε με την ψυχή του, έκλινε ν' αποταχθεί τον πρόσκαιρο βίο• εφωτίσθηκε σ' αυτό ιδιαίτερα από την αστραφτερή χάρη του Αγίου πατέρα μας Σάββα, που τότε μετέτρεπε τον πύργο σε κοινόβιο και εφρόντιζε πολύ γι' αυτούς. Ο Ολύμπιος λοιπόν παρέδωσε τον εαυτό του ολοψύχως στο Θεό και σε λίγον καιρό σε τόσο Ύψος αρετής ανέβηκε, ώστε και διάκονος και πρεσβύτερος να χειροτονηθεί εκβιαστικά και να γίνει δεύτερος στη διοίκηση του μοναστηρίου.
Ο τίμιος Αβραάμιος, αφού συμπλήρωσε τέσσερα χρόνια στη μονή του Σχολαρίου, αναγκάστηκε να επιστρέψει στην Κρατεία κατά τον εξής τρόπο. Ο επίσκοπος Κρατείας Πλάτων, που μνημονεύθηκε, πολλές φορές τον προσκάλεσε, κι επειδή δεν πέτυχε, χρησιμοποίησε τους εκκλησιαστικούς κανόνες. Πρώτα τον διέταξε σε αργία, έπειτα, επειδή επέμενε, του έστειλε αφορισμό. Τότε ο μακάριος Ιωάννης ο Σχολάριος τον απήγαγε στη Μεγίστη Λαύρα και αναθέτει τη φροντίδα του στον μεγάλο πατέρα μας Σάββα. Ο μεγάλος πατέρας μας τους επήρε στην Αγία Πόλη και τους παρουσίασε στον αρχιεπίσκοπο Ηλία και τον παρακαλούσε, αν είναι δυνατό, να λύσει τον αφορισμό. Ο μεγάλος ιεράρχης όμως έλεγε ότι είναι αντικανονικό να λύσει άλλος τον αφορισμό άλλου και μάλιστα ζωντανού ακόμη, χωρίς αυτός που τον εχειροτόνησε και αφόρισε να τον προσκαλεί.
Καθώς άκουσαν αυτά οι μακάριοι πατέρες Σάββας και Ιωάννης, του παρήγγειλαν ν' ανεβεί προς τον Επίσκοπο του, για ν' απολυθεί απ' αυτόν. Ο αββάς Αβραάμιος, υποχωρώντας στις παραινέσεις των πατέρων αναχώρησε στην Κρατεία, όταν συμπληρωνόταν το τεσσαρακοστό πρώτο έτος της ηλικίας του (ήταν το έτος 515). Αφού λοιπόν ήλθε στην Κρατεία κι έγινε δεκτός ευμενώς από τον επίσκοπό του, αποκαταστάθηκε στην ηγουμενία του, επειδή ελύθηκαν οι αφορισμοί. Μετά τη λύση τους ο επίσκοπος Πλάτων έζησε λίγες μόνο ημέρες κι έπειτα πέθανε. Τότε όλος ο λαός της Κρατείας με κοινή ψήφο και παράκληση προς τον μητροπολίτη της χώρας αυτής ζητούν ως επίσκοπο τον Αβραάμιο. Ο μητροπολίτης λοιπόν αφού τον προσκάλεσε για κάποια άλλη τάχα αιτία τον εχειροτόνησε επίσκοπο Κρατείας.
Εδώ, χάριν συντομίας, παρασιωπούνται οι θεάρεστες πράξεις που έγιναν από τον Άγιο λεπτομερώς στην επισκοπή του, οι ορφανοτροφίες, οι ξενοδοχίες, οι νοσοκομίες, οι εκδιώξεις των δαιμόνων, οι βοήθειες σ' αυτούς που έχουν ανάγκη, οι οικοδομήσεις των εκκλησιών και οι διάφορες θαυματουργίες και φθάνομε στο τέλος του περί της επισκοπής λόγου.
Αφού λοιπόν ο Άγιος διέπρεψε επί δεκαπέντε χρόνια στην επισκοπή και εφωταγώγησε την πόλη του με το βίο και το λόγο, συνέβηκε να έχει η Εκκλησία του προβλήματα με κάποια πρόσωπα, ώστε και μη θέλοντας ν' αναγκάζεται να χάνει τον καιρό του σε διοικητήρια και ν' ανεβαίνει στην πρωτεύουσα. Ενθυμούμενος τη μοναχική ησυχία που είχε, όταν ασκούνταν στη μονή του Σχολαρίου, ελυπούνταν πολύ και εδυσφορούσε, διότι έβλεπε τον εαυτό του να είναι σε περισπασμό και σύγχυση από τις βιωτικές μέριμνες και παρακαλούσε τον Θεό εκτενώς λέγοντας: «Κύριε ο Θεός, αν σου είναι ευάρεστο ν' αναχωρήσω στην έρημο κατευόδωσε να γίνει το θέλημα σου».
Όταν κάποτε έφθασε στην Κωνσταντινούπολη και έμαθε ότι ο πατέρας μας Σάββας είναι εκεί (είναι η δεύτερη παρουσία του Σάββα στην Κώνσταντινούπολη, το 531), τον αναζήτησε αμέσως με ζήλο. επειδή όμως δεν ευρήκε τον αγαπητό άγιο γέροντα, ερώτησε γι' αυτόν κι έμαθε ότι έφυγε για την Ιερουσαλήμ τρεις ημέρες πριν από τη δική του είσοδο στην Κωνσταντινούπολη. Τότε εστενοχωρήθηκε πολύ που δεν τον ευρήκε. Εκείνη τη νύκτα τον είδε στον ύπνο του να του λέγει: «Μη στενοχωρείσαι που δεν με ευρήκες στην Κωνσταντινούπολη, αν επιθυμείς να ευρείς ανάπαυση από τις φροντίδες του κόσμου, γύρισε πάλι στο μοναστήρι σου κι εκεί θα κοιμηθείς».
Τότε σηκώθηκε από τον ύπνο του, δεν είπε σε κανένα τίποτε, αλλά προσκάλεσε αμέσως τους διακόνους, στους οποίους παρέδωσε όσα περιουσιακά στοιχεία είχε από την Εκκλησία, ανέβηκε σ ένα πλοίο μη παίρνοντας τίποτε από τα πράγματα του κόσμου μαζί του. Ήλθε στην Ιερουσαλήμ κι' επήγε αμέσως στη μονή του Σχολαρίου. Κατά την άφιξη του ο Ιωάννης ο Σχολάριος και ο ενάρετος Αλβάνιος εγέμισαν μεγάλη χαρά κι' οι τρεις, ήταν σαν μιά ψυχή. Είχαν την ίδια στέγη, τροφή και αρετή. Ο καθένας παρακινούσε τον άλλο σε έργα αγαθά και καθετί που έκαναν, ήταν κατά την ευδοκία του Θεού. Κρατιώνταν μακριά από τα έργα του κόσμου και προσέγγιζαν στο Θεό.
Όταν επέρασε ένας μήνας από τον ερχομό του Αβρααμίου, πέθανε ο Άγιος πατέρας μας Σάββας, στις 5 του πρώτου μηνός, του Δεκεμβρίου. Ο Άγιος Αβραάμιος έπρεπε κατά τις ημέρες της νηστείας να βγει στην έρημο του Ρουβά μαζί με τον Ιωάννη το Σχολάριο και τον Αλβάνιο. Εκεί τότε οι άνθρωποι ζήτησαν εκείνες τις ημέρες τη σιωπή σ' αυτή την έρημο, διότι ποθούσαν την ησυχία. Εκεί έμειναν οι τρεις πρόθυμα με την ίδια άσκηση οκτώ χρόνια, έπειτα πέθανε ο Αλβάνιος και όλοι οι μοναχοί κατάλαβαν ότι είχε αποκτήσει το χάρισμα της προφητείας.
Ο μεγάλος όμως Αβραάμιος ήταν ένας ιατρός των ψυχών και των σωμάτων και πολλοί έρχονταν προς τα εκεί, για να ζητήσουν θεραπεία από τις αρρώστιες τους. Έπειτα από λίγον καιρό αρρώστησε ο Ιωάννης ο Σχολάριος με μιά σύντομη ασθένεια και πληροφορήθηκε από το Άγιο Πνεύμα την αποχώρησή του από αυτόν τον κόσμο και ετακτοποίησε ό,τι ήθελε. Μετά παρέλευση τεσσάρων ήμερων από την αρρώστια του ανεχώρησε για τον Χριστό, τον δεύτερο μήνα, δηλαδή τον Ιανουάριο. Τότε, αφού ο Αβραάμιος συμπλήρωσε τα 68 χρόνια της ζωής του, ανέλαβε την ηγουμενία της Μονής μετά από τον Σχολάριο ο Κυριάκος, που έπειτα άφησε την ηγουμενία (*).

Πηγή

[Φωτεινή]

Οι Άγιοι Δέκα Μάρτυρες οι εν Κρήτη




Ἀπὸ αὐτούς, οἱ μὲν Θεόδουλος, Σατορνῖνος, Εὔπορος, Γελάσιος καὶ Εὐνικιανός, ἦταν ἀπὸ τὴ Γορτυνία τῆς Κρήτης. Ὁ Ζωτικός, ἀπὸ τὴν Κνωσό. Ὁ Ἀγαθόπους ἀπὸ τὸ λιμένα Πανούρμου. Ὁ Βασιλειάδης (ἢ Βασιλείδης) ἀπὸ τὴν Κυδωνία. Ὁ Εὐάρεστος καὶ ὁ Μόβιος (ἢ Πόμπιος, ἢ Πόντιος) ἀπὸ τὸ Ἡράκλειο.

Ὅλοι μαρτύρησαν τὸν 3ο αἰώνα μ.Χ., ὅταν αὐτοκράτορας ἦταν ὁ Δέκιος. Καὶ οἱ δέκα μὲ πολὺ ζῆλο ἐργάζονταν γιὰ τὴ διάδοση τοῦ Εὐαγγελίου στὸ νησί. Καταγγέλθηκαν στὸν ἔπαρχο Κρήτης, ποὺ ἦταν συνώνυμος τοῦ αὐτοκράτορα, ὀνομαζόταν δηλαδὴ καὶ αὐτὸς Δέκιος. Ὁ ἔπαρχος, ὅταν εἶδε τὴν ἀνθηρὴ νεότητά τους καὶ τὸ ἀρρενωπό τους παράστημα, προσπάθησε νὰ τοὺς παρασύρει μὲ πολλὲς ὑποσχέσεις ἐγκόσμιων ἀπολαύσεων καὶ ἡδονῶν. Ἀλλὰ ὅταν εἶδε ὅτι τίποτα δὲν πετύχαινε, διέταξε νὰ τοὺς μαστιγώσουν, καὶ κατόπιν τοὺς λιθοβόλησαν.

Οἱ γενναῖοι μάρτυρες τοῦ Χριστοῦ ὑπέμειναν ἡρωικὰ τὰ βασανιστήρια, ἐνθυμούμενοι τὰ λόγια τοῦ ψαλμωδοῦ: «Ἀνδρίζεσθε καὶ κραταιούσθω ἡ καρδίᾳ ὑμῶν, πάντες οἱ ἐλπίζοντες ἐπὶ Κύριον». Δηλαδή, νὰ ἔχετε γενναῖο καὶ ἀνδρεῖο φρόνημα, καὶ ἡ καρδιά σας ἂς γίνεται κραταιὰ καὶ ἀτρόμητη, ὅλοι ἐσεῖς ποὺ ἐλπίζετε στὸν Κύριο.
Κατόπιν, μὲ διαταγὴ τοῦ ἐπάρχου, οἱ στρατιῶτες ἔκοψαν μὲ τὰ ξίφη τους τὶς τίμιες κεφαλὲς τῶν δέκα χριστιανῶν Ἁγίων.

Πηγή: http://armenisths.blogspot.gr

[ΦΩΤΗΣ]

Όσιος Ευγένιος ο Αιτωλός
Αγιορείτης Άγιος
Μνήμη 5 Αυγούστου



Γεννήθηκε στο χωριό Μεγάλο Δένδρο Τριχωνίδος το 1597. Νέος προσήλθε στο μοναστήρι της Παναγίας Βλοχού στο Αγρίνιο. Κατόπιν κατέφυγε στη μονή Τροβάτου Αγράφων, όπου συνδέθηκε μ' ενάρετους Γέροντες και αύξησε τις γραμματικές του γνώσεις. Σε ηλικία δεκαεπτά ετών εκάρη μοναχός και μετά δύο έτη χειροτονήθηκε διάκονος στη μονή Τατάρνης.
Με τον Γέροντά του Αρσένιο επισκέπτεται το Άγιον Όρος. Ο Ευγένιος συνδέεται με τον σχολάξοντα επίσκοπο Χαραλάμπη, «εις άκρον αρετής εληλακότα», στη μονή Ξηροποτάμου. Ο Γέροντάς του αναχωρεί για τα Ιεροσόλυμα και, όταν μαθαίνει ο Ευγένιος, μετά από πολύ καιρό, τον θάνατό του, επιστρέφει στη μονή Τροβάτου. Το Άγιον Όρος έμεινε νοσταλγικά στη μνήμη του. Κατόπιν επισκέπτεται την Αλεξάνδρεια, όπου τον χειροτονεί ιερέα ο πατριάρχης Κύριλλος ο Λούκαρις, το Σινά και τα Ιεροσόλυμα.
Επιστρέφει στην πατρίδα του και παραμένει στις μονές Βραγγιανών, Βαρνάκοβας και Τατάρνης. Ως φιλομαθής παρακολουθεί μαθήματα στην Κεφαλλονιά, Ζάκυνθο και Κωνσταντινούπολη από ονομαστούς δασκάλους. Ιδρύει σχολές και διδάσκει στην Άρτα, Μεσολόγγι, Αιτωλικό, Αγρίνιο, Καρπενήσι, μονή Αγίας Παρασκευής Βραγγιανών. Αποκτά πολλούς και καλούς μαθητές, οι οποίοι με τη σειρά τους διαπρέπουν και ιδρύουν σχολές. Κτίζει ναούς, κηρύττει συνεχώς, γράφει πλήθος επιστολών, περί τις πεντακόσιες, ασχολείται με τη συγγραφή και την υμνογραφία.
Εκοιμήθη προσευχόμενος, αφού είχε προαισθανθεί το τέλος του, ώρα 12 της 5ης Αυγούστου 1682 στη μονή Βραγγιανών, περιστοιχισμένος από αγαπητούς του μαθητές. Βιογράφος του υπήρξε ο πιστός του μαθητής ιερομόναχος Αναστάσιος ο Γόρδιος (1703). Η αναγνώριση του Ευγενίου ως αγίου έγινε από το Οικουμενικό Πατριαρχείο την 1 Ιουλίου 1982. Πλήρη ασματική ακολουθία συνέταξε ο μοναχός Γεράσιμος Μικραγιαννανίτης.
Από το όλο έργο του οσίου Ευγενίου φανερώνεται η μεγάλη του αγάπη προς τον Θεό και τους ανθρώπους. Ο ίδιος υπήρξε ακούραστος πνευματικός εργάτης σε δύσκολες ώρες του Γένους, φωτισμένος οδηγός και ενάρετος διδάσκαλος. Τη ρητορεία, τη μόρφωση, την απέραντη μνήμη, το θάρρος, τη θέληση και την εξαιρετική του βούληση τα έθεσε όλα για την ανόρθωση των υποδούλων αδελφών του. Στο Καρπενήσι υπάρχουν δύο παρεκκλήσια του.
Η μνήμη του τιμάται στις 5 Αυγούστου.

Πηγή

[ΦΩΤΗΣ]

Όσιος ΕΥΣΤΡΑΤΙΟΣ ο νηστευτής και μάρτυς



ΟΠΩΣ φανερώνει και το ίδιο του το όνομα, ο μακάριος Ευστράτιος, εστρατεύθη «την καλήν στρατείαν, έχων πίστην και αγαθήν συνείδησιν», πράγμα που φανερώθηκε στη θεοφιλή ζωή και τα μαρτυρικά τέλη του. Μιμητής και γενναίος στρατιώτης του Σωτήρος Χριστού, ο θείος Ευστράτιος υπέμεινε όμοια μ' Εκείνον πάθη.

Καταγόταν από την πόλη του Κιέβου. Νιώθοντας ισχυρό πόθο να ενδυθεί «την πανοπλίαν του Θεού», το άγιο μοναχικό σχήμα, διέκοψε κάθε δεσμό με τον κόσμο και τις βιοτικές μέριμνες. Μοίρασε την περιουσία του στους φτωχούς, μένοντας ο ίδιος φτωχότερος απ' όλους και πήγε στη μονή των Σπηλαίων για να κακοπαθήσει «ως καλός στρατιώτης Ιησού Χριστού».

Μόλις έγινε μοναχός, άρχισε ν' αγωνίζεται κατά των σαρκικών παθών και του διαβόλου με «τα όπλα του φωτός», την αγρυπνία, την προσευχή και προπαντός τη χριστομίμητη νηστεία. Με τον αγώνα και τη σκληρή εγκράτεια, ταπείνωνε τους δαίμονες και εξουδετέρωνε τις προσβολές τους. Πάντοτε θυμόταν ότι ο Κύριός του, ο Ιησούς Χριστός, με τη σαρανταήμερη νηστεία και την προσευχή του κατέβαλε τον πονηρό. Θυμόταν ακόμη ότι, αντίθετα, ο πρωτόπλαστος Αδάμ από την ακράτειά του έπεσε κι εξορίστηκε από τον παράδεισο. Έτσι ο γενναίος Ευστράτιος έλιωσε πραγματικά το σώμα του με την αυστηρή νηστεία, αλλά μαζί μ' αυτό έλιωσε και τα πάθη και διέλυσε τις δαιμονικές πλεκτάνες. Γι` αυτό επονομάστηκε νηστευτής.

Τα χρόνια εκείνα, «κρίμασιν οις Κύριος οίδε», ο ανόσιος χάνος Μπονιάκ, ηγέτης των Πολόφτσων, εισέβαλε στη ρωσική γη, τη λεηλάτησε με τις ορδές του κι έσυρε στην αιχμαλωσία πολλούς Ρώσους. Ανάμεσά τους ήταν και ο μακάριος Ευστράτιος, μαζί με άλλους μοναχούς των Σπηλαίων και χριστιανούς της περιοχής του Κιέβου.

Οι Πολόφτσοι πούλησαν τους αιχμαλώτους σε άλλους τόπους. Τον όσιο Ευστράτιο τον πούλησαν στην ελληνική γη της Χερσώνος σε κάποιο πλούσιο Εβραίο έμπορο, μαζί με άλλους χριστιανούς. Πενήντα αιχμαλώτους αγόρασε συνολικά εκείνος ο Εβραίος, τριάντα μοναστηριακούς και είκοσι κατοίκους του Κιέβου.

Από την πρώτη στιγμή ο μισόχριστος εκείνος άνθρωπος άρχισε να πιέζει τους αιχμαλώτους ν' αρνηθούν το Χριστό. Όταν είδε πως με το μαλακό δεν κατόρθωνε τίποτε, αγρίεψε και δήλωσε ότι όποιος δεν υπέκυπτε, θα πέθαινε στα δεσμά με το αργό μαρτύριο της πείνας και της δίψας.

Όταν έμειναν μόνοι οι αιχμάλωτοι, πήρε το λόγο ο φιλόχριστος Ευστράτιος και είπε:
— Αδελφοί! «Πάντες υιοί Θεού έστε δια της πίστεως εν Χριστώ Ιησού• όσοι γαρ εις Χριστόν εβαπτίσθητε, Χριστόν ενεδύσασθε». Στο όνομα λοιπόν του Κυρίου σας παρακαλώ: Κανείς ας μην αρνηθεί το Χριστό! Κανείς ας μην καταπατήσει τις ιερές υποσχέσεις που έδωσε στο άγιο βάπτισμα! Ας μιμηθούμε, αδελφοί μου, εκείνον που είπε:
— «εμοί το ζην Χριστός και το αποθανείν κέρδος»!

Μετά τις θεόπνευστες νουθεσίες του μακαρίου Ευστρατίου, όλοι οι αιχμάλωτοι πήραν τη σταθερή απόφαση να θυσιάσουν τη ζωή τους για τον Κύριο Ιησού. Κι Εκείνος, σαν φιλάνθρωπος, παραχώρησε να παραδώσουν σύντομα την ψυχή τους οι ασθενέστεροι στο φρόνημα, για να μη μπουν σε πειρασμό και να μη διακινδυνέψουν τη σωτηρία της ψυχής τους. Γιατί ο μισόθεος Εβραίος πραγματοποίησε την απειλή του και τους έριξε όλους στα δεσμά, αφήνοντας τους χωρίς τροφή και νερό. Επιπλέον όμως, μανιασμένος για τη γενική άρνησή τους ν' αλλαξοπιστήσουν, τους παρέδωσε σ' αιμοβόρους βασανιστές, που τους βασάνισαν αλύπητα με άγριους ξυλοδαρμούς.

Μετά από τρεις ημέρες υπέκυψαν στο θάνατο ορισμένοι χριστιανοί. Άλλοι μετά από τέσσερις, πέντε, επτά, εννιά μέρες. Οι πιο ανθεκτικοί μετά από δεκαήμερα φρικτά βάσανα. Οι σαρανταεννέα από τους πενήντα πέθαναν σαν γενναίοι μάρτυρες, «καλώς αθλήσαντες και στεφανωθέντες» από τον αγωνοθέτη Κύριο.

Μόνο ένας έμενε ζωντανός ακόμη: ο ανδρείος Ευστράτιος.
Μαθημένος από τα νεανικά του χρόνια στη σκληρή άσκηση και τη νηστεία, άντεξε δεκατέσσερα ολόκληρα μερόνυχτα.

Ο Εβραίος ξέχυσε τότε όλο το δηλητήριο του μίσους του για το Χριστό και τους χριστιανούς πάνω στον όσιο, που είχε γίνει ο αίτιος να χάση όλα τα χρήματα της αγοράς των αιχμαλώτων. Και τι έκανε; Σαν έφτασε η μεγάλη μέρα της ενδόξου Αναστάσεως του Χριστού, αυτός και οι φίλοι του άρχισαν να βασανίζουν το μακάριο, όπως ακριβώς οι προπάτορές του βασάνισαν τον Κύριο μας: Τον ράπιζαν, τον χλεύαζαν, τον έφτυναν για πολλή ώρα. Έπειτα τον μαστίγωσαν ανελέητα. Και τέλος — ω στην αθλιότητά τους! — τον κάρφωσαν πάνω σε σταυρό!

Ήταν η δέκατη πέμπτη μέρα του μαρτυρίου του και ζούσε ακόμη.

Οι Εβραίοι ύψωσαν το σταυρό στο ύπαιθρο και άρχισαν να λένε στον εσταυρωμένο μιμητή του Θεανθρώπου:
- Γίνε, ανόητε, Εβραίος και θα σου χαρίσω τη ζωή. Αλλιώς όχι μόνο θα πεθάνεις, αλλά θα πέσει πάνω στο κεφάλι σου και η κατάρα του προφήτη Μωυσή, που γράφει στο Δευτερονόμιο: «Κεκατηραμένος υπό Θεού πας κρεμάμενος επί ξύλου»!
— Μεγάλη η χάρη του Θεού, αποκρίθηκε ο όσιος από το σταυρό, που μ' αξίωσε να υποφέρω για το πανάγιο όνομά Του, με τον ίδιο τρόπο που υπέφερε κι Εκείνος για τις αμαρτίες μου. Ελπίζω να πει και σε μένα, όπως στο ληστή: «Σήμερον μετ' εμού εση εν τω παραδείσω». Εβραίος εγώ δεν γίνομαι και τις κατάρες του παλαιού νόμου δεν τις φοβάμαι. Γιατί λέει ο άγιος απόστολος: «Χριστός ημάς εξηγόρασεν εκ της κατάρας του νόμου γενόμενος υπέρ ημών κατάρα• γέγραπται γαρ επικατάρατος πας ο κρεμάμενος επί ξύλου ίνα εις τα έθνη η ευλογία του Αβραάμ γένηται εν Χριστώ Ιησού». Αυτός είναι «η ζωή των απάντων», όπως βεβαίωσε προφητικά ο Μωϋσής: «και έσται η ζωή σου κρεμάμενη απέναντι των οφθαλμών σου». Ενώ όμως για την εορτή του Πάσχα ο ψαλμωδός Δαβίδ έλεγε «αυτή η ημέρα, ην εποίησεν ο Κύριος• αγαλλιασώμεθα και ευφρανθώμεν εν αύτη», εσύ και οι όμοιοί σου, που με σταυρώσατε για την αγία πίστη μου, θα κλάψετε και θα θρηνήσετε. «Τας νουμηνίας υμών και τας εορτάς υμών μισεί η ψυχή μου», σας λέει ο Θεός με το στόμα του προφήτη Ησαΐα. «Όταν έκτεινητε τας χείρας υμών προς με, αποστρέψω τους οφθαλμούς μου... αι γαρ χείρες υμών αίματος πλήρεις». Έφτασε η ώρα σας! Πλησιάζει ο θάνατος και του προστάτη σας, του αρχηγού της ανομίας!

Άναψε από οργή ο Εβραίος, ακούγοντας τ' απειλητικά λόγια του θείου Ευστρατίου και βλέποντας τη γενναία αντίστασή του. Άρπαξε έξαλλος ένα ακόντιο και το κάρφωσε με δύναμη στην καρδιά του σταυρωμένου οσίου. Έτσι ο πιστός στρατιώτης του Χριστού βρήκε τέλος αντάξιο των ανδρείων πολεμιστών.

Και να! Μόλις ο θεομακάριστος παρέδωσε την ψυχή του, φάνηκε πύρινη άμαξα, που την παρέλαβε και την ανέβασε στον ουρανό. Την ίδια στιγμή ακούστηκε θεία φωνή να λέει ελληνικά:
- Ιδού ο καλός πολίτης της ουράνιας πολιτείας!

Οι ανόσιοι σταυρωτές κατέβασαν το μαρτυρικό σώμα από το σταυρό και το πέταξαν στη θάλασσα.
Όσο κι αν έψαξαν όμως αργότερα οι χριστιανοί, δεν μπόρεσαν να το βρουν. Η ανεξερεύνητη οικονομία του Θεού μετέφερε το τίμιο σκήνωμα θαυματουργικά, χωρίς ανθρώπινη μεσολάβηση, στα σπήλαια της Λαύρας του Κιέβου. Εκεί το βρήκαν με κατάπληξη και δέος οι αδελφοί - εκείνοι που είχαν σωθεί και επιστρέψει στη μονή μετά το πέρασμα των Πολόφτσων — και το κήδεψαν με τιμές και δοξολογίες.
Στον τόπο αυτό παραμένει μέχρι σήμερα, άφθορο και δοξασμένο, επιτελώντας αναρίθμητα θαύματα στους πιστούς.
Η πρόρρηση του ενδόξου οσιομάρτυρος για την τιμωρία των σταυρωτών του δεν άργησε να πραγματοποιηθεί.
Σχεδόν αμέσως μετά τη μαρτυρική τελευτή του, ήρθε διαταγή από τον Έλληνα αυτοκράτορα να διωχτούν από τα όρια του κράτους του όλοι οι Εβραίοι, να δημευτούν οι περιουσίες τους και να θανατωθούν οι άρχοντες τους, σαν υπαίτιοι των μαρτυρίων πολλών χριστιανών.

Σύμφωνα με τα τελευταία προφητικά λόγια του οσίου Ευστρατίου, ο έπαρχος της Χερσώνος και κρυφός προστάτης των Εβραίων θανατώθηκε, σαν υποκινητής και πρωτεργάτης των εβραϊκών κακουργημάτων.
Ο έπαρχος αυτός ήταν Εβραίος, κατά το γένος και την πίστη, άνθρωπος ονομαστός και πλούσιος. Κάποτε όμως έδειξε ότι πίστεψε στο Χριστό και ζήτησε να βαπτιστή. Μετά τη βάπτισή του, ο αυτοκράτορας τον τίμησε και τον διόρισε διοικητή της Χερσώνος. Αλλά εκείνος ο άθλιος, ενώ παρίστανε το χριστιανό, παρέμεινε κρυφά Εβραίος και προέτρεπε μυστικά τους ομοπίστους του ν' αγοράζουν τους χριστιανούς αιχμαλώτους και να τους εξαναγκάζουν σε άρνηση του Χριστού. Κι αν δεν υποκύπτουν, να τους βασανίζουν μέχρι θανάτου.

Ο δίκαιος Θεός όμως δεν άργησε ν' αποκάλυψη τη σκοτεινή και σατανική δραστηριότητά του.
Κι έτσι, με βασιλική διαταγή, κηρύχθηκε διωγμός κατά των Εβραίων, ενώ οι ηγέτες τους, όπως είπαμε, καταδικάστηκαν σε θάνατο. Ανάμεσα σ' αυτούς ήταν και του οσίου Ευστρατίου ο φονιάς, που κρεμάστηκε σ' ένα δέντρο από τους στρατιώτες του αυτοκράτορα.

Σαν του Κυρίου μας Ιησού ήταν το ένδοξο τέλος του οσιομάρτυρος Ευστρατίου.
Σαν του Ιούδα ήταν το άδοξο τέλος του αντίχριστου Εβραίου.
Κι ενώ αυτός απήλθε «εις κόλασιν αιώνιον», ο γενναίος στρατιώτης του Χριστού και αθλοφόρος Ευστράτιος αξιώθηκε ν' ανέλθει στη βασιλεία των ουρανών και να ψάλλει εκεί μαζί με τα ουράνια στρατεύματα τον επινίκιο ύμνο, δοξολογώντας ακατάπαυστα το Νικητή του θανάτου, Κύριό μας Ιησού Χριστό.

Πηγή

[Φωτεινή]

Ο Άγιος Στέφανος ο Πρωτομάρτυρας και Αρχιδιάκονος



Βίος και απολυτίκιο του Αγίου Στεφάνου του Πρωτομάρτυρα και Αρχιδιακόνου, του οποίου η Εκκλησία μας τιμά την μνήμη στις 27 Δεκεμβρίου.

Ήταν ένας από τους πιο διακεκριμένους μεταξύ των επτά διακόνων, που εξέλεξαν οι πρώτοι χριστιανοί για να επιστατούν στις κοινές τράπεζες των αδελφών, ώστε να μη γίνονται λάθη και τους χειροτόνησαν οι Άγιοι Απόστολοι.

Αν και κουραστική η ευθύνη του επιστάτη για τόσους αδερφούς παρ’ όλα αυτά ο Στέφανος έβρισκε καιρό και δύναμη για να κηρύττει το Ευαγγέλιο του Χριστού. Και όπως αναφέρει η Αγία Γραφή: «Στέφανος πλήρης πίστεως και δυνάμεως εποίει τέρατα και σημεία μεγάλα εν τω λαώ».(Πραξ.Αποστόλων, στ΄8-15, ζ΄1-60). Δηλαδή ο Στέφανος, που ήταν γεμάτος πίστη και χάρισμα ευγλωττίας δυνατό, έκανε μεταξύ του λαού μεγάλα θαύματα, που προκαλούσαν κατάπληξη και αποδείκνυαν την αλήθεια του χριστιανικού κηρύγματος.

Ο Στέφανος είχε αφιερώσει τη ζωή του στο κήρυγμα του ευαγγελικού λόγου και στη φιλανθρωπική δράση. Για τη προσφορά και τις αρετές του τιμήθηκε με το χάρισμα της θαυματουργίας. Με το χάρισμα αυτό θεράπευε ασθενείς και αποδείκνυε τη δύναμη του Χριστού. Με τη βαθιά θεολογική του κατάρτιση ανέτρεπε εύκολα τις κακοδοξίες των ιουδαίων για το έργο του Χριστού, προκαλώντας την οργή και το φθόνο τους.

Οι Ιουδαίοι, όμως, καθώς ήταν προκατειλημμένοι, εξαπέλυσαν συκοφάντες ανάμεσα στο λαό, που διέδιδαν ότι άκουσαν το Στέφανο να βλαστημεί το Μωϋσή και το Θεό.

Με αφορμή, λοιπόν, αυτές τις συκοφαντίες, που οι ίδιοι είχαν ενσπείρει, άρπαξαν με μίσος το Στέφανο και τον οδήγησαν μπροστά στο Συνέδριο, τάχα για να απολογηθεί.

Η απολογία του Στεφάνου υπήρξε πρότυπο τόλμης και θάρρους. Χωρίς να φοβηθεί καθόλου, εξαπέλυσε λόγια- κεραυνούς εναντίον των Ιουδαίων. Και από υπόδικος, ορθώθηκε θυελλώδης ελεγκτής και κατήγορος.

Τότε ακράτητοι από το μίσος οι Ιουδαίοι, τον έσυραν έξω από την πόλη, όπου τον θανάτωσαν με λιθοβολισμό.

Εκεί φάνηκε και η μεγάλη συγχωρητικότητα του Στεφάνου προς τους εχθρούς του με τη φράση του, «Κύριε, μη στήσης αυτοίς την αμαρτίαν ταύτην». Κύριε μη λογαριάσεις σ’ αυτούς την αμαρτία αυτή.


Απολυτίκιο
« Βασίλειον διάδημα, ἐστέφθη σή κορυφή, ἐξ ἄθλων ὧν ὑπέμεινας, ὑπέρ Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ, Μαρτύρων Πρωτοάθλε Στέφανε σύ γάρ τήν Ἰουδαίων, ἀπελέγξας μανίαν, εἶδες σου τόν Σωτήρα, τοῦ Πατρός δεξιόθεν. Αὐτόν οὔν ἐκδυσώπει ἀεί, ὑπέρ τῶν ψυχῶν ὑμῶν».

Πηγή

[ΦΩΤΗΣ]

Άγιος Αθανάσιος ο Γ΄, Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως (+1654)



Γεννήθηκε στην Αξό Μυλοποτάμου της Κρήτης το 1580 από ευσεβείς γονείς. Ονομαζόταν Αλέξιος Πατελλάρος ή Πατελλάριος και ήταν υιός του ευγενούς νομικού Γεωργίου. Έλαβε ανώτερη μόρφωση. Γνώριζε ελληνική και λατινική φιλολογία και γλώσσα. Ήταν φιλόσοφος, ποιητής και ιεροκήρυκας. Νέος εκάρη μοναχός στο Σιναϊτικό Μετόχι της πατρίδος του και έλαβε το όνομα Ανανίας.
Μετά τον θάνατο των γονέων του ήλθε στο Άγιον Όρος. Εγκαταστάθηκε στην περιοχή της μονης Παντοκράτορος και έκτισε κελλί, στο όποιο αργότερα έζησε ο στάρετς Παΐσιος Βελιτσκόφσκυ (+1794) με την πρώτη μικρή συνοδεία του, που κατόπιν ίδρυσε τη σκήτη του Προφήτη Ηλία.



Αναχωρώντας από τον ιερό Άθωνα επισκέφθηκε τα Ιεροσόλυμα, τις μονές της Παλαιστίνης, το Σινά και την Κρήτη. Διέπρεψε για την αυστηρότητα της ζωής του. Ήταν άνθρωπος της σοφίας και της δράσεως. Διακρίθηκε ως γλωσσομαθής και μεταφραστής. Μετέφρασε μέρος της Αγίας Γραφής στη νεοελληνική. Μετάφρασή του από το Ψαλτήριο βρίσκεται στη μονή Ιβήρων. «Εσχόλαζε περί την ανάγνωσιν και μελέτην της Ιεράς γραφής, και εκήρυττε τον λόγον του Θεού μετά πολλού ζήλου, και χριστιανικής αγάπης» Εργάσθηκε πολύ για την εκκλησιαστική παιδεία των σλαβικών χωρών και κοπίασε ιεραποστολικά στη Βλαχία και Μολδαβία. Χειροτονήθηκε ιερέας και ονομάσθηκε Αθανάσιος. Αργότερα έγινε επίσκοπος και το 1631 τοποθετήθηκε μητροπολίτης Θεσσαλονίκης από τον Παρθένιο τον Α΄. Τότε του παραχωρήθηκε και η μονή Βλατέων κατά τον Δοσίθεο Ιεροσολύμων.
Για μικρά διαστήματα, το 1634 και το 1652 διετέλεσε και Οικουμενικός Πατριάρχης. Το 1635 μεταβαίνει στη Ζάκυνθο και κατόπιν συναντάται να παραμένει επί μήνες στη Βενετία. Στη συνέχεια μεταβαίνει πάλι στο Άγιον Όρος, όπου ανεγείρει μεγάλο Κελλί του Αγίου Αντωνίου κοντά στις Καρυές, στη θέση του αρχαίου μονυδρίου του Ξέστου η Ξύστρη, που κατόπιν έγινε η ρωσική σκήτη του Αγίου Ανδρέου, που ανήκει στη μονή Βατοπαιδίου.
Μετά οκταετή περίπου παραμονή του στο παραπάνω Βατοπαιδινό Κελλί του Αγίου Αντωνίου μετέβη στη Μολδαβία και Βλαχία (1643). Μετά από τη δεύτερη πατριαρχεία του, το 1653, αναχώρησε για το Ιάσιο και από εκεί στη Μόσχα, όπου παρέμεινε σε διάφορες μονές για εκκλησιαστικές υποθέσεις. Στον τσάρο Αλέξιο Μιχαήλοβιτς δώρισε μεταξύ άλλων μία εικόνα της Θεοτόκου, που φυλαγόταν στη Θεολογική Ακαδημία της Πετρουπόλεως. Κατά παράκληση του Πατριάρχου Νίκωνος ο Πατριάρχης Αθανάσιος έγραψε «Διάταξιν Αρχιερατικής Ακολουθίας εις την Ανατολήν». Το κείμενο αυτό μεταφράσθηκε στη σλαβονική και διαδόθηκε με τον τίτλο: «Ερμηνεία της Θείας Λειτουργίας». Αυτό αποτέλεσε από τότε το τυπικό της θείας μυσταγωγίας στη Ρωσική Εκκλησία.



Με την εκεί παραμονή του εξέπληξε τους πιστούς για την ταπεινότητα και πραότητά του. Επιστρέφοντας στη Μολδαβία, στη μονή του Αγίου Νικολάου Καλάτσας, από όπου είχε ξεκινήσει, ασθένησε και παρέμεινε για να αναρρώσει στη μονή Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Λούμπνας της Ουκρανίας. Παρά τις φροντίδες και περιποιήσεις του ηγουμένου Πέτρου Λέβκοβιτς και της συνοδείας του εκοιμήθη εκεί. Οι πολλές μετακινήσεις, θλίψεις και διωγμοί τον είχαν καταβάλει σωματικά. Έτσι στις 5 Απριλίου 1654 γονυκλινώς προσευχόμενος παρέδωσε ειρηνικά το πνεύμα του.
Ετάφη κατά τη συνήθεια της εποχής καθήμενος επί θρόνου μέσα στο Καθολικό της μονης, κάτω από τον άμβωνα. Όταν το 1662 ο μητροπολίτης Παΐσιος Λιγαρίδης, πηγαίνοντας για τη Μόσχα επισκέφθηκε τη μονή, ζήτησε, κατόπιν προτροπής του αγίου που του εμφανίσθηκε στον ύπνο, ν΄ ανοιχθεί ο τάφος. Το σκήνωμά του βρέθηκε άφθορο και ευωδιάζον. Αφού ενημερώθηκε σχετικά το Οικουμενικό Πατριαρχείο και ο μητροπολίτης Κιέβου Ιωσήφ, ετέθη σε λάρνακα και τοποθετήθηκε στον ναό προς προσκύνηση. Στους προσερχόμενους με πίστη πολλά θαύματα τέλεσε. Την 1 Φεβρουαρίου 1662 η Ρωσική Εκκλησία αναγνώρισε επίσημα την αγιότητα του θαυματουργού αγίου Αθανασίου και όρισε να τελείται η μνήμη του στις 2 Μαΐου.
Η μονή Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Λούμπνας, που φιλοξενούσε το τίμιο λείψανο του αγίου το 1917, μετετράπη από το άθεο κουμουνιστικό καθεστώς σε φυλακή και το 1937 σε στρατόπεδο. Έτσι καταστράφηκε ό,τι είχε σχέση με τη χριστιανική λατρεία. Το ιερό σκήνωμα διασώθηκε θαυμαστά στην αποθήκη ενός μουσείου και το 1990 απεδόθη στην Εκκλησία. «Έκτοτε φυλάσσεται, καθήμενον και ενδεδυμένον τα αρχιερατικά άμφια, εντός ευμεγέθους υαλίνης θήκης εις τον μεγαλοπρεπή Ιερόν Μητροπολιτικόν ναόν του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου Χαρκόβου. Πλήθη πιστών συρρέουν διά να προσκυνήσουν τούτο και να επικαλεσθούν τας δραστικάς πρεσβείας του Αγίου Αθανασίου».
Το 1993 και το 1995 μεταφέρθηκαν τεμάχια τιμίων λειψάνων και ιερά άμφια του αγίου στη γενέτειρά του, στον εκεί ιερό ναό των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης, για να παραμείνουν ως την ανέγερση ναού αφιερωμένου στον άγιο Αθανάσιο. Ασματική ακολουθία του αγίου συνέταξε ο άρχιμ. Κύριλλος Κογεράκης, νυν μητροπολίτης Ρόδου, η οποία πρωτοψάλθηκε στις 21 Αυγούστου 1997.

Πηγή: Μοναχού Μωϋσέως Αγιορείτου, Βατοπαιδινό Συναξάρι